Από τον Αναστάση Πινακουλάκη 

Η παράσταση είναι μια παραγωγή της Εταιρείας Τέχνης «Αrs Aeterna» και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων.

Η παράσταση Βάκχες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη ξεκίνησε το ταξίδι της από το θέατρο Ορέστης Μακρής στη Χαλκίδα και μετά από μια μεγάλη περιοδεία έκανε την εμφάνιση της στην Επίδαυρο το σαββατοκύριακο του Δεκαπενταύγουστο. Αυτή την περίοδο η παράσταση σταθμεύει στα θέατρα της Αττικής και το αθηναϊκό κοινό έχει την ευκαιρία να δει την παράσταση. Παρουσιάζεται στην ελεύθερη ποιητική απόδοση του Γιώργου Χειμωνά και πανκ μουσική των Θραξ-Πανκc. Στους κεντρικούς ρόλους έχουμε μια all-star διανομή που αποτελείται από τους Άκη Σακελλαρίου, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ιωάννα Παππά, Κωνσταντίνο Ασπιώτη και Δημήτρη Πετρόπουλο.

 

 

Το έργο

Πρόκειται για την τελευταία σωζόμενη τραγωδία του Ευριπίδη που παίχτηκε, ενώ μυθολογικά περιγράφεται η καθιέρωση της λατρείας του Διονύσου που προηγείται του συνόλου των τραγωδιών. Γράφτηκε το 407 π.Χ., όταν ο ποιητής βρισκόταν στην Πέλλα της Μακεδονίας, στην αυλή του βασιλιά Αρχέλαου, και σκηνοθετήθηκε από το γιο του ή τον εγγονό του το 405 π.Χ. στην Αθήνα, ενώ παραστάθηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Ευριπίδη, το 406 π.Χ κερδίζοντας το Πρώτο Βραβείο. Αποτελούσε τριλογία μαζί με τα έργα «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Αλκμαίων ο δια Κορίνθου». Το έργο έχει γνήσια Διονυσιακή υπόθεση, εξιστορεί δηλαδή την έλευση του Βάκχου (Διονύσου) στη Θήβα κατά την οποία ο Πενθέας φονεύεται από την μητέρα του Αγαύη, διότι αντιστάθηκε στη λατρεία του νέου θεού.

Η υπόθεση: Ο Διόνυσος καταφθάνει στη Θήβα, την πατρίδα της μητέρας του, έχοντας μαζί του τις πιστές του ακολούθους, για να επιβάλει τη δική του Θρησκεία και να τιμωρήσει όλους όσοι είναι εμπόδιο στο δρόμο του , τολμώντας να τον αμφισβητήσουν. Διαβρώνει ακόμα και την ιερή σχέση μάννας-γιού , εμφυσώντας τη θεϊκή του Μανία στις γυναίκες της Θήβας. Με την βίαιη επιβολή της νέας θρησκείας, επιφέρεται η ισοπέδωση του Βασιλικού Οίκου της πόλης των Θηβών . Οι εναπομείναντες ήρωες της τραγωδίας αναγκάζονται να πάρουν το δρόμο της εξορίας.

Η παράσταση

Παρακολουθήσαμε την παράσταση της Κυριακής στο Θέατρο Πέτρας, σ’ ένα ανήσυχο κλίμα με οχλαγωγία από τις παρέες πλησίον του θεάτρου. Μας έκανε δυσάρεστη εντύπωση πως ενώ ήταν πολύ τυπικοί οι εργαζόμενοι του θεάτρου στην είσοδο των θεατών, δεν ήταν εντός του θεάτρου. Η ατμόσφαιρα δεν ήταν η επιθυμητή με θεατές να τρώνε, να μιλάνε ή ακόμη και να καπνίζουν κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Η Νικαίτη Κοντούρη πάντρεψε στην παράστασή της την ποιητική μετάφραση του Χειμωνά με μια δυνατή πανκ μουσική και σε μια ανάλογη αισθητική κινήθηκε σε γενικές γραμμές η ενδυματολογία, ενώ ανιχνεύονται και ανατολίτικες επιρροές. Βασικά στοιχεία της παράστασης ήταν μια εγκατάσταση που παρέπεμπε στην κορφή του Κιθαιρώνα και ταυτόχρονα λειτουργούσε ως παρασκήνιο, το χώμα και το αίμα. Οι ηθοποιοί ήταν σε διαρκή σύνθεση με την γη, με εξέχουσα μορφή αυτή του Τειρεσία που αλειφόταν με χώμα.

Η σκηνοθέτης είχε στη διάθεσή της μερικούς από τους καλύτερους και εμπειρότερους ηθοποιούς του θεάτρου μας και δούλεψαν κατά περίπτωση τις ερμηνείες των ρόλων, αλλά κάπου αυτό δεν έδενε σε μια κοινή ερμηνεία του έργου. Καταρχάς, ο Χορός ήταν αρκετά ασυντόνιστος και με αδυναμίες στα φωνητικά, ενώ η σκηνή με τους μπαλτάδες ήταν αρκετά περιγραφική και δεν είχα τόσο βακχική διάθεση. Μου έκανε δυσάρεστη εντύπωση το πόσο συχνά γελούσε το κοινό κι ας υπήρχαν ψήγματα μαύρης κωμωδίας στην αισθητική, γιατί νιώθω πως δεν ήταν η πρόθεση της παράστασης.

Ερμηνευτικά, ξεχωρίζουμε τον Αγγελιοφόρο του Κωνσταντίνου Ασπιώτη και την Αγαύη της Κωνσταντίνας Τάκαλου. Ο Ασπιώτης έφερε την αλήθεια, την αγωνία και τον πόνο ενός Αγγέλου του Αρχαίου Δράματος. Ειδικά η δεύτερη ρήση του ήταν ιδιαιτέρως συγκινητική και ενίσχυσε την αποκάλυψη της παιδοκτονίας αμέσως μετά. Η Κωνσταντίνα Τάκαλου ερμήνευσε την Αγαύη, την τραγική μητέρα που σκότωσε τον γιο της νομίζοντας πως ήταν λιοντάρι και συνειδητοποιεί το γεγονός όταν της το λέει ο πατέρας της, ο Κάδμος. Κρατούσε το κεφάλι του Πενθέα μέσα σε πλαστική σακούλα, συνήθης λύση στις παραστάσεις των Βακχών του 21^ου αιώνα.

Από εκεί και πέρα, ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί μεμονωμένα κάπως δεν λειτούργησαν σε σύνδεση μεταξύ τους κυρίως ως προς την απόδοση και στην δημιουργία μιας συνολικής αισθητικής. Από τη μία είχαμε έναν Διόνυσο υπερβολικά ντυμένο, σαν Αρλεκίνο της Commedia dell Arte, με σαρδόνια ερμηνεία και έντονο μακιγιάζ. Κάτι δεν λειτούργησε στην δυναμική του με τον Πενθέα (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος), ο οποίος πολύ εύκολα πέρασε από την κυριαρχική όψη σε μια ευάλωτη μάζα.

Να σταθούμε λιγάκι στον Τειρεσία της Ιωάννας Παππά. Η σκηνοθέτης είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα ν’ αποδώσει τον Τειρεσία ως άφυλο και απροσδιορίστου ηλικίας πλάσμα, τυλιγμένο σε γάζες και με αισθητή την τυφλότητά του. Να θυμίσουμε πως ο μάντης Τειρεσίας είναι το μοναδικό πρόσωπο της σωζόμενης τραγωδίας που έχει περάσει και από τα δύο φύλα, και στο πρόσωπο έχουμε και υπέρβαση φύλου και ηλικίας. Δεν είναι τυχαίο ότι συχνά ο ρόλος ερμηνεύεται από γυναίκες ηθοποιούς: Μ. Κίτσου (Βάκχες, Μπρούσκου), Μ. Βακαλίδου (Οιδίπους Τύραννος, Σουγάρης), Λ. Φωτοπούλου (Αντιγόνη, Ν. Τριανταφυλλίδη), Μπ. Αρβανίτη (Αντιγόνη, Λιβαθινός). Εδώ όμως, περνάει από το θηλυκό στο άφυλο, αφού με δυσκολία θα διέκρινες είτε την αρσενικότητα είτε τη θηλυκότητας της περσόνας που κατασκεύασε η Ιωάννα Παππά. Με ξένισε ωστόσο η διαχείριση του σώματος, με τις έντονες χειρονομίες και την ευλυγισία ενός δραματικού προσώπου που έχει συνδεθεί με την δυσκολία στο περπάτημα και την υποστήριξη από παιδιά-δούλους.

Μεγάλη ασυνεχεία συναντούμε στην ενδυματολογία της παράστασης (Λουκία Μινέτου). Οι Βάκχες είναι η τραγωδία που κατεξοχήν αγαπά και επιδεικνύει το σώμα, ενώ εδώ ήταν τόσο πολύ το ύφασμα, που σχεδόν κάλυπτε τη σιλουέτα των ηθοποιών. Ο Διόνυσος δεν είχε τη χάρη που συνήθως συναντούμε, αλλά έμοιαζε με επαίτη. Ο Χορός ήταν ενδεδυμένος με μαύρα ρούχα που το δίχως άλλως πλησίαζαν στην πανκ αισθητική που ήθελε να έχει η παράσταση αλλά δεν έφτασε εκεί. Περισσότερο ταιριαστός σε αυτό που μάλλον πρέσβευε η σκηνοθεσία ήταν ο Αγγελιοφόρος, με μαύρο παντελόνι, γιλέκο από διάφανο πλαστικό και έντονο βάψιμο, το οποίο είχε πολύ ενδιαφέρον όταν λερώθηκε με το αίμα του Πενθέα. Σε ανάλογα επίπεδα θα μπορούσα να φανταστώ την Αγαύη και μάλιστα με πιο ταλαιπωρημένο κοστούμι, μιας και η βακχεία κι ακόμη περισσότερο το φονικό του γιου της, ήταν μια πολύ έντονη διαδικασία. Δε θα έπρεπε να περιοριστεί η ενδυματολόγος, μπορούσε να πάει ακόμη παραπέρα και να είναι πιο τολμηρή.

Όσον αφορά τη μουσική, είναι κατανοητή η σύνδεση του beat της punk και ταιριάζει με το κλίμα των Βακχών –είχαμε δει μια ανάλογη δουλειά από τον Μπινιάρη πριν 3 χρόνια- αλλά ήταν απότομες οι εισαγωγές κι οι έξοδοι της κι αυτό κλωτσούσε σε αρκετά σημεία το κείμενο.

Συνολικά, αυτό μου έλειψε από την παράσταση Βακχών της Ν. Κοντούρη ήταν η συνοχή στην ερμηνεία και την αισθητική και το να νιώσω το δράμα των ηρώων. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ενώ υπάρχουν πολύ καλές ύλες, δε φτάνει εκεί που μπορεί το τελικό αποτέλεσμα.

 

 

Διαβάστε ακόμη:

 

Κωνσταντίνα Τάκαλου:«Το Θέατρο Έχει Γίνει Πιο Αληθινό Από Τη Ζωή»

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΕΧΝΗΣ “Αrs Aeterna” και η 5^η Εποχή Τέχνης συνεργάζονται το καλοκαίρι του 2020 στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Η παράσταση που πρωτοπαίχτηκε σε περιοδεία το 2015 γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία, παρουσιάζεται σε νέα επεξεργασία από τον σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη, με την Ιωάννα Παππά στο ρόλο της Αντιγόνης, τον Γιώργο Χρυσοστόμου στο ρόλο του Κρέοντα και μια ομάδα σημαντικών νέων ηθοποιών.  

 

 

 

Το έργο

Η Θήβα, όπου βασίλευε η γενιά των Λαβδακιδών, βρίσκεται σε κατάσταση δεινής πολιτικής κρίσης. Οι δυο γιοι του τελευταίου βασιλιά, του Οιδίποδα, που χάθηκε χτυπημένος από τη βαριά κατάρα που κατατρύχει τους Λαβδακίδες, συγκρούονται για τη διαδοχή. Και, ενώ ο Ετεοκλής μένει να κυβερνά τη Θήβα, ο Πολυνείκης, εξόριστος, ξεσηκώνει στρατό από το Άργος για να επιτεθεί στην πόλη. Η επίθεση αποτυγχάνει, αλλά στη μάχη ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης αλληλοσκοτώνονται. Δεν απομένουν πλέον στη ζωή παρά οι δυο κόρες του Οιδίποδα, η Αντιγόνη και η Ισμήνη, τελευταίοι κρίκοι της αλυσίδας των Λαβδακιδών.

Η τραγωδία ξεκινά την αυγή μετά τη νίκη των Θηβαίων. Ο Κρέοντας, που έχει αναλάβει τώρα την εξουσία ως στενότερος συγγενής των γιων του Οιδίποδα, διατάζει να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, ως προδότης της πατρίδας του, και ορίζει ποινή θανάτου εναντίον οποιουδήποτε παραβάτη της διαταγής του.

Η Αντιγόνη εξεγείρεται εναντίον της σκληρής προσταγής, που καταστρατηγεί τους άγραφους νόμους που προστατεύουν τους νεκρούς και προσβάλλει το ιερό αίσθημα της αδελφικής αγάπης,  και αψηφώντας τον κίνδυνο επιχειρεί να θάψει τον αδελφό της. Αυτός ο αγώνας ανάμεσα στην Αντιγόνη και τον Κρέοντα για το νεκρό σώμα του Πολυνείκη, συμπυκνώνει όλες τις εγγενείς στην ανθρώπινη κατάσταση συγκρούσεις (αρσενικού & θηλυκού, παλαιού & νέου, ιδιωτικού & κοινωνικού, δίκαιου & νόμιμου, ύπαρξης & θνητότητας, ανθρώπινου & θείου). Η Αντιγόνη συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από τον Κρέοντα σε θάνατο. Ωστόσο, από τη στιγμή που ξεστομίζει τη θανατική της καταδίκη, ο Κρέων βαδίζει ήδη στον δρόμο που οδηγεί προς την καταστροφή του.

 

 Συντελεστές

Μετάφραση | ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ  ΠΑΝΤΑΖΗ

Σκηνοθεσία – Σκηνικό | ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ

Κοστούμια |  ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ  ΚΟΚΚΟΡΟΥ

Μουσική |  ΣΤΑΥΡΟΣ  ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΣ

Φωτογραφίες | ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΤΑΖΑΡΑΣ

Επικοινωνία | ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ

Ερμηνεύουν :

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ (Αντιγόνη), ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (Κρέων), ΛΟΥΚΙΑ  ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΕΙΛΑ ΦΑΜΕΛΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΣΑΜΟΛΗΣ.

Η πρώτη παράσταση θα δοθεί στις 15 Ιουλίου στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά. Στις 19 Ιουλίου θα δοθεί παράσταση στο Κηποθέατρο Παπάγου για να ακολουθήσει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Σύντομα θα ανακοινωθεί το πλήρες πρόγραμμα περιοδείας.

Ώρα έναρξης: 21:30 (στο Κηποθέατρο Παπάγου 21:00)

Τιμές εισιτηρίων: 17 | 14 φοιτητές, άνεργοι, ΑμεΑ, 65+

Προπώληση:  viva.gr

Ειδικές προσφορές θα υπάρχουν για περιορισμένο χρονικό διάστημα και για όλους τους σταθμούς της περιοδείας.

Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού 

 

Διαβάστε επίσης:

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

 

Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"

Από τη Ζωή Τόλη

Το έργο του Terrence Mc Nally, παρουσιάζεται στο θέατρο Altera Pars, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, με πρωταγωνιστές την Ιωάννα Παππά και τον Τάσο Ιορδανίδη.

Μία συναισθηματική κωμωδία, με δραματικές νότες, όπως ταιριάζει στο περιεχόμενο και το ύφος του έργου.

Ο συγγραφέας, Terrence Mc Nαlly, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς, έχει χαρακτηριστεί ως ένας διεισδυτικός μακράς διαρκείας δραματουργός.

Δύο ταλαντούχοι και έμπειροι ηθοποιοί συνεργάζονται μετά τον Άμλετ και δείχνουν την υποκριτική τους επάρκεια για άλλη μια φορά, σε αυτή την άκρως ένθερμη εμβάθυνση στον εσωτερικό κόσμο των Φράνκι και Τζόνι.

Δύο προσωπικότητες που έλκονται, αλλά οι πληγές και ο φόβος του παρελθόντος, αναστέλλουν την ικανοποίηση μιας ακόμα βαθύτερης ανάγκης κι από τον έρωτα, της συντροφικότητας.

Εκείνος, παρορμητικός, κρύβει την αγωνία του με την πολυλογία, κάτι που είναι αδύνατον να ελέγξει. Ξέρει τι θέλει, αλλά η ανταπόκριση που περιμένει κρύβει πολλά ερωτηματικά.

Εκείνη, υπερκινητική, δείχνει το φόβο, την ανασφάλεια, τους δισταγμούς της, είναι επιθετική και επειδή φοβάται τη δέσμευση, τρέμει το «μαζίί» που της προτείνει επιμένοντας ο Τζόνι.

Η επικοινωνία χωλαίνει, η όποια επαφή δυσκολεύεται, οι συγκρούσεις πληθαίνουν, ένα αγωνιώδες περιβάλλον δημιουργείται, με τη θλίψη και την ψυχική κακουχία να έχουν τον πρώτο λόγο.

Η σκηνοθετική κατασκευή, τοποθετεί τους πρωταγωνιστές να κινούνται συνεχώς, δημιουργώντας την αίσθηση της συναισθηματικής ασφυξίας και της βασανιστικής αδημονίας. Τα απλά σκηνικά, μία κρεβατοκάμαρα και μία σκάλα που οδηγεί σε ένα δώμα που λειτουργεί ως κουζίνα, συμβάλλουν με τη σειρά τους στον υπερτονισμό του ταραχώδους κλίματος. Αυτό βοηθά στο να εστιάζεται η προσοχή στα πρόσωπα και σε ό,τι αυτά εκπέμπουν.

Ο Τζόνι, μάγειρας σε ελληνικό εστιατόριο, πρώην κατάδικος για μικρές απάτες, ζητά μια δεύτερη ευκαιρία να ερωτευτεί και να διώξει τη μοναξιά που του στερεί τη χαρά και την αγάπη.

Η Φράνκι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, εργάζεται ως σερβιτόρα, είναι κλεισμένη στον εαυτό της, ζει απομονωμένη, χωρίς φίλους, δεν θέλει να ξαναπληγωθεί.

Βασικά είναι ένα έργο που δείχνει ακτινογραφικά την περιπλοκότητα των σχέσεων και την εμπιστοσύνη που με δυσχέρεια μπορεί να κερδηθεί. Η εμπιστοσύνη, αποτελεί θεμέλιο λίθο της επικοινωνίας και στηρίζει όλο το οικοδόμημα της σύνδεσης δύο ανθρώπων. Ακόμη και αν υπάρχουν έντονα ερωτικά συναισθήματα, η αξιοπιστία, και η αφοσίωση είναι διαφορετικά πράγματα.

Ο Γιώργος Σκεύας δρομολογεί την πλοκή, έτσι ώστε και τα κωμικά στοιχεία να φωτιστούν και η λυρικότητα των αισθημάτων να αναδειχθεί. Και αυτό είναι ένα σημείο της παράστασης που εκπέμπει μια πνευματικότητα, θεμελιώνοντας την άποψη πως ο έρωτας αποτελεί εφαλτήριο ζωής και θεραπευτικό μέσο για ταλαιπωρημένες υπάρξεις.

Εξάλλου μόνο ο πόθος ακυρώνει την ήττα και το θάνατο ( Τένεσι Ουίλλιαμς).

Και έρωτας χωρίς πόθο δεν υφίσταται. Εάν ο φόβος υπερτερώντας, υποτάσσει το ένστικτο της σφοδρής ερωτικής επιθυμίας και φυλακίζει τη συνείδηση, δεν υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης.

Μέσα σε μια ευέλικτη και με εμφανή στόχο σκηνοθετική οπτική έχουμε μοναδικές / πολυδιάστατες ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς.

Η Ιωάννα Παππά, ως Φράνκι, αναπτύσσει και τις δυο πλευρές του χαρακτήρα, και την ευθραυστότητα και το δυναμισμό που απορρέει από την ανάγκη της αυτοπροστασίας. Παίζει χρησιμοποιώντας κατάλληλα το λόγο, την έκφραση και την κίνηση, ώστε να προσεγγίζει το ρόλο με βαθύτητα και σεβασμό.

Ο Τζόνι του Τάσου Ιορδανίδη, ρεαλιστής, αυθεντικός και πιο σίγουρος για τα συναισθήματά του, διεκδικεί και υποστηρίζει σθεναρά τη θέση του. Έτσι, χειμαρρωδώς και με υποκριτική αυτοτέλεια, σκιαγραφείται πλήρως το πορτρέτο του ήρωα μέσα από ώριμη και συνειδητοποιημένη ερμηνεία.

Σε όλο το σκηνικό έντασης που διαμορφώνεται και τα δύο πρόσωπα, ψάχνουν τον εαυτό τους και μελετούν τις αμφιβολίες και τις αναστολές, αντιμετωπίζοντας ο καθένας με τον τρόπο του, τα εμπόδια αυτής της αυτογνωσιακής περιπέτειας.

Την εύρυθμη μουσική φροντίζει η Σήμη Τσιλαλή, το σχεδιασμό σκηνικού και τα σωστά κοστούμια ο Γιώργος Σκεύας και τους «εύηχους» φωτισμούς η Κατερίνα Μαραγκουδάκη.

«Φράνκι και Τζόνι», μία ρομαντική κομεντί, ένα story, τόσο αληθινό και επίκαιρο, μια πρόσκληση να συμφιλιωθούμε με τον εσωτερικό μας κόσμο και να ξορκίσουμε τα όποια καταστροφικά αισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης αναφύονται.

Διαβάστε επίσης:

Είδα Τον «Γιούγκερμαν», Σε Σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου 

Μία συναισθηματική κωμωδία που μας προσκαλεί να ξαναερωτευθούμε χωρίς φόβο και μόνο με πάθος. Εκείνος είναι πρώην κατάδικος για μικροαπατεωνιές...Εκείνη ήρθε στη Νέα Υόρκη για να βρει τον δρόμο της. Εκείνος ψάχνει για ένα καινούριο ξεκίνημα παλεύοντας με τη μοναξιά του. Εκείνη κλείστηκε στον εαυτό της και ζει χωρίς φίλους, μακριά και από τα όνειρα της.

Ο Τζόνι είναι μάγειρας στο συνοικιακό εστιατόριο. Η Φράνκι είναι σερβιτόρα. Μια παθιασμένη νύχτα ενώνονται..... Η Φράνκι θέλει να διαγράψει τη βραδιά. Φοβάται. Έχει πληγωθεί στο παρελθόν και είναι απογοητευμένη.

Ο Τζόνι θεωρεί πως έχει βρει την αδελφή ψυχή του… Θα καταφέρει να κάμψει τις αντιστάσεις της και να κερδίσει την καρδιά της;

Οι Ιωάννα Παππά και Τάσος Ιορδανίδης συναντιούνται για δεύτερη φορά επί σκηνής, μετά τη συνάντησή τους στον σαιξπηρικό Άμλετ, όπου σαν Όφηλία και Άμλετ αντίστοιχα αποτέλεσαν ένα από τα καλύτερα θεατρικά ζευγάρια των τελευταίων ετών. Ο Γιώργος Σκεύας (Κουκλόσπιτο, Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν) υπογράφει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία.

Τerrence Mc Nally  
Ο  Mc Nally   έχει χαρακτηριστεί ως ένας διεισδυτικός μακράς διάρκειας δραματουργός και ένας από του μεγαλύτερους σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς στην ιστορία του θεάτρου. Στην καριέρα του που διαρκεί έξι δεκαετίες , τα έργα του , τα μιούζικαλ και οι όπερες του παρουσιάζονται συνέχεια, παντού στον κόσμο.

Ηθοποιοί:
Ιωάννα Παππά – Τάσος Ιορδανίδης

Συντελεστές:

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκεύας
Σχεδιασμός σκηνικού και φωτισμών: Γιώργος Σκεύας
Μουσική - σύνθεση ήχων: Σήμη Τσιλαλή
Επιμέλεια κοστουμιών: Γιώργος Σκεύας
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντώνης Αντωνάκος
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας 

Διάρκεια: 95 λεπτά
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Παρασκευή:21:00
Σάββατο:21:00
Κυριακή:21:00
 
 
Τιμές εισιτηρίων :
Γενική είσοδος :14€
Μειωμένο :10€

 Προπώληση εισιτηρίων
Η Προπώληση εισιτηρίων έχει ξεκινήσει μέσω του viva.gr :
https://www.viva.gr/tickets/theater/altera-pars/franki-kai-
tzoni/ και στο ταμείο του θεάτρου ( Μεγάλου Αλεξάνδρου 123  τηλ 210 3410011

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μετρό 
Το θέατρο  βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό
«Κεραμεικός».
http://www.ametro.gr

Λεωφορεία 
Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16
Στάση “Σίδερα” (επί της Ιεράς Οδού)
http://www.oasa.gr

Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων
Στην οδό Τριπτολέμου και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου υπάρχουν κλειστά πάρκινγκ,σε απόσταση 70 μέτρων από το θέατρο,των οποίων η χρέωση είναι στα 5 ευρώ.

 

Η 5η Εποχή παρουσιάζει την παράσταση του Δήμου Αβδελιώδη που συγκλόνισε κοινό και κριτικούς που μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε τον Μάιο στην Αθήνα, ανανεώνει το ραντεβού της με το αθηναϊκό κοινό  στο Θέατρο Καρέζη.

 

Ο Δήμος Αβδελιώδης παρουσιάζει ένα από τα εμβληματικότερα έργα της ελληνικής πεζογραφίας «Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον» με την Ιωάννα Παππά να ενσαρκώνει καθηλωτικά όλους τους ήρωες του διηγήματος. Ένα θαυμάσιο ταξίδι με μοναδικό μέσο την ερμηνεία και την κίνηση και με συνοδεία την αυθεντική μουσική του Βαγγέλη Γιαννάκη, η παράσταση συμπαρασύρει τους θεατές σε ένα μαγευτικό ταξίδι. 

 

Πρόκειται για τη βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, όταν πριν κλείσει ακόμα τα δέκα του χρόνια και μετά τον πρόωρο θάνατο του Πατέρα, η Μητέρα του τον στέλνει στην Κωνσταντινούπολη για να μάθει την τέχνη του ράπτη, στο εργαστήριο Ραπτικής ενός γέροντος συγγενούς τους,  ο οποίος του συμπεριφέρεται με μεγάλη σκληρότητα, ενώπιον όλων των κατά πολύ μεγαλύτερών του μαθητευομένων ραπτών, κάνοντας τον νεαρό Βιζυηνό να ζήσει απροετοίμαστος και ανυπεράσπιστος μια βάναυση φυλακή, που καταφέρνει όμως να αποδράσει νικηφόρα με το πνεύμα του και την αγάπη του στον γέροντα Παππού του.

Έτσι ο δραματικός αυτός εγκλεισμός του, γίνεται η αιτία για να γράψει ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όχι μόνο γιατί είναι ένα δραματουργικό επίτευγμα πιστό στο πανανθρώπινο πνεύμα και τον παιγνιώδη χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και γιατί είναι το πιο ευφυές και γοητευτικό έργο που γράφτηκε ποτέ για να κατανοήσουμε την αιτία, τον σκοπό και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κάθε Τέχνης, όσο και για τον χαρακτήρα αυτών που φιλοδοξούν να την υπηρετούν.  

 

 

Συντελεστές:

Διδασκαλία ερμηνείας,

σκηνική όψη, κίνηση, σκηνοθεσία: 

Δήμος Αβδελιώδης

Ερμηνεία: 

Ιωάννα Παππά

Κοστούμι: 

Αριστείδης Πατσόγλου

Μουσική: 

Βαγγέλης Γιαννάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: 

Κατερίνα Βοσκοπούλου

Trailers, Φωτογραφίες: 

Φοίβος Αβδελιώδης

Διεύθυνση Παραγωγής: 

Σταμάτης  Μουμουλίδης

Παραγωγή: 5η Εποχή Τέχνης + Anagnorisis 

Πρεμιέρα  15  Ιανουαρίου 

Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη

Ώρες παραστάσεων: 15 & 16 Ιανουαρίου ώρα 21:00

Οι υπόλοιπες παραστάσεις ώρα 18:30

Θέατρο Τζένη Καρέζη – Ακαδημίας 3 –τηλ. 210 3636144

Τιμές εισιτηρίων:  Κανονικό  14 ευρώ 

Φοιτητικό – Ανέργων   10 ευρώ.

Προπώληση Viva.gr 

Ταμεία θεάτρου Τζένη Καρέζη

ΠΡΟΣΦΟΡΑ:  Προπώληση μέχρι 5 Ιανουαρίου 8 ευρώ [ μόνο από τη viva.gr]

 

 

Ο Δ. Αβδελιώδης μετά τη συγκλονιστική «Πλάτωνα Απολογία Σωκράτη», υπό την Αιγίδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, επανέρχεται με μια νέα σκηνοθεσία, του  αριστουργήματος του μεγάλου Θρακιώτη πεζογράφου και ποιητή, με ερμηνεύτρια  την Ιωάννα Παππά.

Πρόκειται για τη βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, όταν  πριν κλείσει ακόμα τα δέκα του χρόνια και μετά τον πρόωρο θάνατο του Πατέρα, η Μητέρα του τον στέλνει στην Κωνσταντινούπολη για να μάθει την τέχνη του ράπτη, στο εργαστήριο Ραπτικής ενός γέροντος συγγενούς τους,  ο οποίος του συμπεριφέρθηκε με μεγάλη σκληρότητα, ενώπιον όλων των κατά πολύ μεγαλύτερών του μαθητευομένων ραπτών, κάνοντας το μικρό ραφτόπουλο να ζήσει απροετοίμαστο και ανυπεράσπιστο μια βάναυση φυλακή. 

Ο δραματικός αυτός εγκλεισμός του, γίνεται η αιτία να γράψει ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όχι μόνο γιατί είναι ένα δραματουργικό επίτευγμα πιστό στο πανανθρώπινο πνεύμα και τον παιγνιώδη χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και γιατί είναι το πιο ευφυές και γοητευτικό έργο που γράφτηκε ποτέ για να κατανοήσουμε την αιτία, τον σκοπό και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κάθε Τέχνης, όσο και για τον χαρακτήρα αυτών που φιλοδοξούν να την υπηρετούν.  

 

Η Γιώτα Δημητριάδη είδε την παράσταση διαβάστε τη γνώμη της εδώ.

Πληροφορίες Παράστασης:

Διάρκεια: 80’

Τιμές Εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος / 12 ευρώ προπώληση και μειωμένο (άνεργοι, φοιτητές, άτομα άνω των 65 και ΑΜΕΑ)

 

Συντελεστές:

Διδασκαλία ερμηνείας, 

σκηνική όψη, κίνηση, σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης

Ερμηνεία: Ιωάννα Παππά

Κοστούμι: Αριστείδης Πατσόγλου

Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης

Live Πιάνο: Αλέξανδρος Αβδελιώδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Βοσκοπούλου

Διεύθυνση Παραγωγής: Αθηνά Ζώτου

Επικοινωνία: BrainCo S.A.

Παραγωγή: Anagnorisis Εταιρεία Θεάτρου Κινηματογράφου

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ

ΙΟΥΛΙΟΣ

07/07 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΧΑΝΙΑ - ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ 

08/07  ΣΑΒΒΑΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ 

09/07  ΚΥΡΙΑΚΗ ΡΕΘΥΜΝΟ - ΦΟΡΤΕΤΖΑ 

14/07  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΙΓΙΟ - ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ 

15/07  ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΕΒΕΖΑ - ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ «ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ» 

17/07  ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑ - ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ 

19/07  ΤΕΤΑΡΤΗ ΒΟΛΟΣ - ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ 

20/07  ΠΕΜΠΤΗ ΤΡΙΚΑΛΑ - ΦΡΟΥΡΙΟ 

24/07  ΔΕΥΤΕΡΑ ΛΑΡΙΣΣΑ - ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΑΖΑΡ 

26/07  ΤΕΤΑΡΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΘΕΑΤΡΟ ΗΛΙΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ «ΓΙΟΡΤΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ» 

27/07  ΠΕΜΠΤΗ ΒΕΡΟΙΑ - ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ 

28/07  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΒΑΛΑ - ΦΡΟΥΡΙΟ ΚΑΣΤΡΟ 

29/07  ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ - ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ

31/07 ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΘΗΝΑ, ΒΥΡΩΝΑΣ - ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

02/08 ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑ ΜΟΝ ΡΕΠΟ 

 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 

6/09 ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ 

7/09 ΠΕΜΠΤΗ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΑΣ ΜΑΚΡΗΣ 

10/09 ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ ΕΥΡΙΠΙΔΕΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΡΕΜΑΤΙΑΣ 

11/09 ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΠΑΓΟΥ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΠΑΓΟΥ 

13/09 ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ 

 

 

Αφετηριακό έτος της δημιουργικής πεζογραφίας του Γ. Μ. Βιζυηνού είναι το 1883. Από τα οκτώ διηγήματά του τα επτά καλύπτουν ένα χρονικό άνυσμα περίπου δύο ετών. Το όγδοο θα δει το φως της δημοσιότητας μετά τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο, τον Απρίλιο του 1895. Το πρώτο του διήγημα λοιπόν απέστειλε από το Λονδίνο ‒με τη συνδρομή του Βικέλα‒ για να δημοσιευτεί στο περιοδικό «Εστία» και αυτό δεν είναι άλλο από «Το αμάρτημα της μητρός μου». Το Μάρτιο του επόμενου έτους θα αναγκαστεί να επιστρέψει εσπευσμένα στην Ελλάδα, εξαιτίας του θανάτου του χρηματοδότη και προστάτη του, Γ. Ζαρίφη. Το φάσμα του πρακτικού βίου είναι πια ορατό. Στις 17 Ιουνίου και την 1η Ιουλίου η «Εστία» θα δημοσιεύσει «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον».

Κοινός παρανομαστής των διηγημάτων του είναι: τα ηθογραφικά στοιχεία, η έντονη θεατρικότητα, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, οι μυστηριακοί τίτλοι και η ενδελεχής ψυχογραφία των ηρώων, το ντοκουμενταρισμένο και περιγραφικό ύφος και οι εγκιβωτισμένες ιστορίες. Όλα αυτά κάνουν θελκτικά τα έργα του για κινηματογραφικά, τηλεοπτικά και θεατρικά ανεβάσματα. Θυμίζουμε χαρακτηριστικά και την πολυβραβευμένη ταινία «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» (2001) του Λάκη Παπαστάθη.

Ο Δήμος Αβδελιώδης δεν είναι η πρώτη φορά που βυθίζεται στον κόσμο του σπουδαίου πεζογράφου για να αναδείξει το έργο του στη σκηνή. Έχουμε απολαύσει και το «Αμάρτημα της μητρός μου» με τον Κωνσταντίνο Γιανακόπουλο και τη Ρένα Κυπριώτη για λογαριασμό του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και φυσικά δεκαετίες πριν την Άννα Κοκκίνου στις «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» στο Θέατρο Σφενδόνη (ανέβηκε για πρώτη φορά το 1993). Επίσης, το διήγημα «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» είχε παρουσιαστεί και με τη Μαρίνα Αργυρίδου το Δεκέμβριο του 2010 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Η Ιωάννα Παππά όμως στο ρόλο του ραφτόπουλου φαίνεται πως είναι μία από τις καλύτερες επιλογές του σκηνοθέτη. Η ηθοποιός χάρη στην εντυπωσιακή σκηνική άνεση και την ευφυΐα της καταφέρνει να ενσαρκώσει μοναδικά όλους τους ήρωες του διηγήματος, χωρίς να καταλήξει σε σκηνικές καρικατούρες, αφού μας πείθει απόλυτα για τις σχέσεις και τις συναισθηματικές διαδρομές που ακολουθούν. Άλλοτε εστιάζοντας στο χιούμορ και άλλοτε στις δραματικές πλευρές της καθημερινότητας, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, εσωτερικά εστιασμένη, που από γραφής εξυπηρετεί την περιορισμένη προοπτική την οποία επιδιώκει να δώσει ο Βιζυηνός στην ιστορία του εγγονιού, δημιουργεί έναν «ζωντανό» και ενδιαφέροντα θεατρικό ήρωα.

Κρατώντας μια εξαιρετική ροή, η ηθοποιός δείχνει να στηρίζει την ιστορία σε μια μνημονική αναπαράσταση της πραγματικότητας, πείθοντάς μας ότι όλα είναι βίωμα. Εξαιρετική και στις περιγραφές της πραγματικότητας, με τη «ζωγραφική» ή «φωτογραφική» περιγραφή προσώπων, αλλά και της σκηνογραφικής πλαισίωσης της δράσης.

Ωστόσο το μεγαλύτερο στοίχημα που κερδίζει η Ιωάννα Παππά είναι ο σκόπελος της γλώσσας, καθώς καταφέρνει να κάνει την καθαρεύουσα να μοιάζει οικεία στους θεατές, εκφέροντάς τη με λόγο καθαρό και φυσικό. Ακόμα και η χρήση του τοπικού ιδιώματος γίνεται με προσοχή στη λεπτομέρεια και κάθε «φωνογραφική» καταγραφή του λόγου φαίνεται να έχει δουλευτεί πολύ.

Σε ό,τι αφορά τη γλώσσα, τα εύσημα ανήκουν και στον Δήμο Αβδελιώδη, που, όπως προαναφέρθηκε, έχει σπουδή πάνω στην αναπαράσταση κειμένων στη καθαρεύουσα, και δη του συγκεκριμένου συγγραφέα. Η σκηνοθεσία του είναι λιτή και έχει επιλεγεί ως συνοδοιπόρος στο ταξίδι της ηθοποιού ένας μουσικός επί σκηνής (Αλέξανδρος Αβελιώδης). Εκεί οι νότες συναντιούνται με τις λέξεις και τα μονοπάτια της αφήγησης και σε στιγμές δένουν εξαιρετικά. Σε κάποιες κορυφώσεις όμως, που η ερμηνεία φτάνει σε εντυπωσιακά σημεία, κόβοντας την ανάσα, η μουσική μοιάζει με βίαιη σκηνοθετική παρέμβαση, σαν να προσπαθεί να δώσει μια συγκεκριμένη φόρμα σε ό,τι παρακολουθούμε. Αυτό επαναλαμβάνεται τρεις τέσσερις φορές, αφαιρώντας και το στοιχείο της έκπληξης.

Μέσα από αυτή την παράσταση το κοινό έχει τη σπάνια ευκαιρία να συναντηθεί με ένα από τα διαμάντια της ελληνικής λογοτεχνίας, σε μια γλώσσα πάλλουσα, που συνδυάζει ρεαλισμό και ποίηση, και να απολαύσει παράλληλα μια εξαιρετικής ποιότητας ερμηνεία από την Ιωάννα Παππά.

 

 

 

Ο Δήμος Αβδελιώδης, μετά την επιτυχημένη παράσταση «Πλάτωνα, Απολογία Σωκράτη» υπό την Αιγίδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, επανέρχεται με μια νέα σκηνοθεσία του έργου του Γεωργίου Βιζυηνού, Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον». Το σπουδαίο και διαχρονικό κείμενο της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που ξαφνιάζει και ενθουσιάζει κάθε φορά το κοινό κάθε ηλικίας, ανεβαίνει στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις σε ερμηνεία της Ιωάννας Παππά, την Παρασκευή 12 Μαΐου, και θα παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή (για 9 παραστάσεις).

Πρόκειται για τη βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, όταν σε ηλικία δέκα χρόνων δούλεψε παραγιός σ’ ένα σκληρό και τυραννικό ράπτη στην Κωνσταντινούπολη. Ο δραματικός αυτός εγκλεισμός, εξάπτει τη φαντασία, τις επιθυμίες και τους φόβους του, κι έχει ως αποτέλεσμα μια αφήγηση που συνδυάζει τον συναρπαστικό ρεαλισμό με τον ποιητικό στοχασμό.

Πληροφορίες Παράστασης:

Κάθε Παρασκεύη - Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00

Έως την Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Διάρκεια: 70’

Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος / 10 ευρώ προπώληση και μειωμένο (άνεργοι, φοιτητές, άτομα άνω των 65 και ΑΜΕΑ)

Προπώληση: viva.gr, ΙΑΝΟΣ, Public

 

Συντελεστές:

Διδασκαλία ερμηνείας, σκηνική όψη, φωτισμοί, σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης

Ερμηνεία: Ιωάννα Παππά

Κοστούμια: Αριστείδης Πατσόγλου

Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης

Live Πιάνο: Αλέξανδρος Αβδελιώδης

Διεύθυνση Παραγωγής: Αθηνά Ζώτου

Επικοινωνία: BrainCo

Παραγωγή: Anagnorisis Εταιρεία Θεάτρου Κινηματογράφου

 

 

Θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, Ιάκχου 19, Αθήνα

Το 2017 φέρνει έξι νέους μονολόγους, που κερδίζουν το ενδιαφέρον μας, δίπλα σε μία πλειάδα άλλων που συνεχίζουν να παίζονται στα θέατρα της Αθήνας.

Τα τελευταία χρόνια οι θεατρικοί μονόλογοι δίνουν δυναμικό παρών στην αθηναϊκή σκηνή. Μετά την εκρηκτική εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία μονολόγων, όπως η «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή, η «Γυναίκα από την Πάτρα» με την Ελένη Κοκκίδου και η «Κατερίνα» με τη Λένα Παπαληγούρα, ο θεατρικός μονόλογος έχει θεωρηθεί από αρκετούς παραγωγούς – λανθασμένα προφανώς – ως η εύκολη λύση για μία περιορισμένη παραγωγή, που αν πετύχει μπορεί να αποφέρει σημαντικά έσοδα.

Φυσικά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ένας μονόλογος παραμένει πάντα ένα μεγάλο θεατρικό ρίσκο τόσο για τον ηθοποιό πάνω στη σκηνή, όσο και για τους συντελεστές του κάτω από αυτή. Πολύ εύκολα μπορεί να γίνει μία αφόρητα βαρετή παράσταση, αλλά την ίδια στιγμή – εάν όλα συντονιστούν σωστά σε καλλιτεχνικό επίπεδο – μπορεί να μας χαρίσει μία συναρπαστική και ιδιαίτερα άμεση σκηνική εμπειρία. Σε αυτό το τελευταίο ελπίζουν άλλωστε και οι 39 ηθοποιοί (αν μετρήσαμε σωστά), που τη στιγμή αυτή που γράφονται αυτές οι γραμμές μονολογούν στα θέατρα της Αθήνας.

Κάπως έτσι, στην αυγή του 2017 πολλοί πετυχημένοι (και μη) μονόλογοι συνεχίζουν το ταξίδι τους στη σκηνή. Η Ελένη Καστάνη συναντά τη φωνή της «Σίρλεϊ Βάλενταϊν» στο ομώνυμο έργο του Γουίλ Ράσελ στο θέατρο Άλμα, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μας συστήνει έναν νέο ελληνικό μονόλογο, το «Εκτός ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» του Κώστα Λεϊμονή, στο θέατρο Αλκμήνη, ο Χρήστος Στέργιογλου είναι ο Πέτρος στον μονόλογο του Ευθύμη Φιλίπππου «Διάφορες επιλογές Πέτρος» στο θέατρο Τέχνης, η Μάνια Παπαδημητρίου παρουσιάζει στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας το εμβληματικό κείμενο της Σιμόν ντε Μποβουάρ «Μονόλογος», η Τζούλη Σούμα και ο Κώστας Κορωναίος μονολογούν μεταφέροντας στη σκηνή δύο διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου – η πρώτη το «Πράσινο μου φουστανάκι» στο θέατρο Αλκμήνη και ο δεύτερος τον «Κατάθλα» στο θέατρο Skrow -  η Όλια Λαζαρίδου είναι η Γουίνι στις κλασικές πια «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ στο Bios, η Ηλιάννα Μαυρομάτη μας γνωρίζει την ««Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17», μία από τις αφανείς ηρωίδες της εθνικής αντίστασης, στο θέατρο Επί Κολωνώ, η Μαρία Κίτσου υποδύεται την Ελένη Παπαδάκη στο «Για την Ελένη» στο ΤempusVerum-Εν Αθήναις, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης επαναλαμβάνει για 3^η χρονιά με επιτυχία τον μονόλογο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός» στο Vault, η Στέλλα Παπαδημητρίου μονολογεί στην «Προίκα» της Μπέτυ Μαγρίζου στο Αλκμήνη, η Μίνα Χειμώνα συναντά τη Μάγια Μελάγια στο «Με αγάπη… Μάγια Μελάγια» του Γιώργου Βασιλειάδη στο Altera Pars, η Νεφέλη Ορφανού ντύνεται τη Ρόζα Εσκενάζυ στο «Ρόζα Εσκενάζυ.Η Βασίλισσα του Ρεμπέτικου» του Παναγιώτη Μέντη στην Αθηναϊδα, η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου γράφει και υποδύεται την ηρωίδα του «Μωρό μου» στο Χυτήριο, η Έφη Μουρίκη μεταμορφώνεται σε «Δεσποινίδα Μαργαρίτα» στο Ζίνα και ο Φώτης Μακρής μεταφέρει στη σκηνή το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου στο Studio Μαυρομιχάλη.

Αυτοί είναι φυσικά μόνο μερικοί από τους μονολόγους, που μπορεί κάποιος να δει αυτή τη στιγμή στη θεατρική Αθήνα. Δίπλα σε αυτούς όμως το πρώτο τετράμηνο του 2017 – μέχρι δηλαδή την επίσημη λήξη της χειμερινής θεατρικής σεζόν – έρχονται να προστεθούν και άλλοι. Εμείς ξεχωρίσαμε έξι από αυτούς, που πιστεύουμε ότι έχουν τα φόντα να κερδίσουν το καλλιτεχνικό στοίχημα και το ενδιαφέρον του κοινού. Σίγουρα θα υπάρξουν και άλλοι. Το συγκεκριμένο άρθρο δεν είναι άλλωστε μία καταγραφή όλων των μονολόγων που θα δούμε στη σκηνή το προσεχές διάστημα. Είναι μία επιλογή – με βάση και την μέχρι τώρα ενημέρωση που έχουμε – για μονολογικές παραστάσεις που έρχονται και πιστεύουμε ότι αξίζουν να τους δώσετε μια ευκαιρία.

 

ΜΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΛΕΤ (βασισμένο στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ)

Με τον Αιμίλιο Χειλάκη

Θέατρο Τζένη Καρέζη – Από 4 Ιανουαρίου

Μία παράσταση, που ήδη έχει δώσει με επιτυχία τις εξετάσεις της ενώπιον κοινού και κριτικών, επιστρέφει στην Αθήνα για 16 παραστάσεις. Ο Αιμίλιος Χειλάκης ντύνεται – μόνος στη σκηνή – όλους τους βασικούς ήρωες του αριστουργήματος του Σαίξπηρ σε μία θεατρική διασκευή, που συνυπογράφει και συνσκηνοθετεί με τον Μανώλη Δούνια, και παρακολουθεί τη διαδρομή του Άμλετ από τη Σκέψη στην Πράξη. Μία διαφορετική σκηνική ανάγνωση 75 μόλις λεπτών με τον Αιμίλιο Χειλάκη σε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ ευφυώς σκηνοθετημένο.

 

ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞEΙΔΙΟΝ του Γεώργιου Βιζυηνού

Με την Ιωάννα Παππά

Θέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών – Από αρχές Μαρτίου

Αντιμέτωπη με ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά στοιχήματα της καριέρας της θα βρεθεί η Ιωάννα Παππά στις αρχές της άνοιξης. Θα κληθεί να ζωντανέψει επί σκηνής όλους τους ήρωες του κλασικού διηγήματος του Γεώργιου Βιζυηνού υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δήμου Αβδελιώδη. Η υπογραφή του τελευταίου έχει βαρύνουσα σημασία, αφού έχει μελετήσει βαθιά τον Βιζυηνό χαρίζοντας μας μία αριστουργηματική παράσταση πριν από 23 χρόνια, το «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» με την Άννα Κοκκίνου, που από τότε επαναλήφθηκε πολλές φορές. Αυτή τη φορά επιστρέφει στο διήγημα του Βιζυηνού για να ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτό και να το φωτίσει με έναν διαφορετικό τρόπο κρατώντας πάντα ατόφια τη γλώσσα του συγγραφέα. Αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον.

 

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ (βασισμένο στο μυθιστόρημα του Κριστιάν Μπομπέν “La folle allure”)

Με την Ειρήνη Φαναριώτη

Θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα) – Από 16 Ιανουαρίου

Η Ειρήνη Φαναριώτη – μία από τις πιο ικανές ηθοποιούς της γενιάς της  με δύο πολύ ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές απόπειρες στο βιογραφικό της – υποδύεται τη Λουσί, μία γυναίκα στο κατώφλι της ενηλικίωσης της που τη χαρακτήριζε πάντα η βαθιά ανάγκη για φυγή. Από τα παιδικά χρόνια στο τσίρκο μέχρι την εφηβεία της που βίωσε σε ένα αυστηρών αρχών οικοτροφείο, τη συζυγική ανία και τελικά τον έρωτα, η Λουσί διαγράφει μία τρελή πορεία προς τα όνειρά της διατηρώντας ακέραιο το δικαίωμά της να ορίζει μόνη της την ύπαρξή της. «Φεύγω και επιστρέφω έχοντας φιλήσει το λύκο μου, έχοντας εξασκήσει το πρωταρχικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου που ζει σ' αυτή τη γη: να εξαφανίζεται χωρίς να δίνει λογαριασμό για την εξαφάνισή του» μονολογεί η ξεχωριστή αυτή ηρωίδα του μυθιστορήματος του Μπομπέν. Ένα στοίχημα για τη Φαναριώτη που σκηνοθετεί εαυτόν σε αυτό τον – όπως όλα δείχνουν – άκρως ενδιαφέροντα μονόλογο.

 

Ο ΠΑΠΑΓΑΛΛΟΣ ΜΟΥ  της Σοφίας Τρικούπη

Με την Άννα Κοκκίνου

Θέατρο Σφενδόνη – Από 25 Ιανουαρίου

Στο παρελθόν η Άννα Κοκκίνου έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα μέσα από μονολόγους που παρουσίασε στο θέατρό της. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε το «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» και το «Λα Πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Φέτος επιστρέφει στο είδος με ένα πολύ ιδιαίτερο, όπως φαίνεται, λογοτεχνικό κείμενο, που φέρει την υπογραφή της Σοφίας Τρικούπη. Πρόκειται για την αδελφή του Χαρίλαου Τρικούπη, που υπήρξε και η σκιά του για όσα χρόνια αυτός πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή της χώρας. Γόνος μίας από τις σημαντικότερες πολιτικές οικογένειες της Ελλάδας (ο πατέρας της Σπύρος Τρικούπης και ο θείος της Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος διετέλεσαν επίσης πρωθυπουργοί της Ελλάδας) η Σοφία Τρικούπη έγραψε το «Ο Παπαγάλλος μου» το 1903 θέλοντας να εκφράσει τα συναισθήματά της για το παπαγαλάκι της που πέθανε. Μέσα από το κείμενο της όμως μιλάει για τη σχέση της με τον αδελφό της (ο Χαρίλαος Τρικούπης έχει ήδη πεθάνει λίγα χρόνια μετά την πτώχευση της Ελλάδα το 1893) και τον πολιτικό κόσμο της εποχής. Η Άννα Κοκκίνου θα παρουσιάσει το κείμενο σε δραματουργική επεξεργασία της ίδιας και του Νίκου Φλέσσα. Αναμένουμε με ανυπομονησία το αποτέλεσμα.

 

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ των Ντάνκαν Μακμίλαν και Τζώνυ Ντόναχο

Με τη Μελίνα Θεοχαρίδου

Θέατρο του Νέου Κόσμου (Κάτω Χώρος) – Από 10 Μαρτίου

Στην πιο τρυφερή της ηλικία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να χάσει το πιο αγαπημένο της πρόσωπο. Η μαμά της κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Βρίσκεται στο νοσοκομείο.  «Ήταν κάτι εντελώς ανόητο, κάτι που συμβαίνει όταν κάποιος δεν μπορεί με τίποτα να είναι ευτυχισμένος» της λένε. Κι εκείνη κάθεται και γράφει μία λίστα με υπέροχα πράγματα στον κόσμο για τα οποία αξίζει κανείς να ζει. Μια λίστα που θα αφήσει κάτω από το μαξιλάρι της. Το «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» είναι ένα από τα πιο συγκινητικά και τρυφερά έργα των τελευταίων ετών, που αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς όπου κι αν παίχτηκε. Στις αρχές Μαρτίου θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία της ανερχόμενης Ιόλης Ανδρεάδη. Κάτι μας λέει ότι θα μας συνεπάρει.

 

ΟΣΟΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ (Performance βασισμένη στο ποίημα του Walt Whitman “The Sleepers” )

Με τη Γιούλα Μπούνταλη

Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου – Από 20 – 30 Απριλίου (στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «7 χρόνια φαγούρα – Ο έρωτας στον καιρό των Μνημονίων)

 

Η Γιούλα Μπούνταλη σε μία performance που ακροβατεί ανάμεσα στον έρωτα, τον ύπνο, την ηδονή, τη κατάθλιψη, το συλλογικό και το προσωπικό, την χώρα και τον καθένα μας ατομικά. Μία ιδιαίτερη μονολογική παράσταση, βασισμένη στο ποίημα του Walt Whitman “The Sleepers”, που «μέσα από εικόνες και ήχους της Ελλάδας του σήμερα μας καλεί να κοιτάξουμε αυτούς που κοιμούνται στα κρεβάτια μιας χώρας σε ένταση, μετά την ένταση. Να σκύψουμε μπροστά στα κρεβάτια τους και να ανοίξουμε τα μάτια μας μπροστά στα ολόκλειστα δικά τους. Η Ιδέα είναι απλή: αν ανοίξεις τα μάτια σου στον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου τότε τα οράματά του θα γίνουν και δικά σου».