Είχα πολλά χρόνια να διαβάσω Ονορέ ντε Μπαλζάκ, ακολουθώντας μια μάλλον άκυρη παρόρμηση, ισχυριζόμουν ότι έφταιγε πως τον είχα σιχαθεί όσο μάθαινα Γαλλικά. Τελικά αυτό ήταν μάλλον μια φτηνή δικαιολογία, και νιώθω τώρα, αφού έχω ολοκληρώσει τις 875 σελίδες των Χαμένων Ψευδαισθήσεων πως πρέπει να επανορθώσω, να κερδίσω τον χαμένο χρόνο.

Το μυθιστόρημα του Μπαλζάκ είναι εντυπωσιακό, τόσο για το πώς παρουσιάζει τη ζωή στην επαρχία σε αντίστιξη με την Παρισινή, όσο και γιατί κατορθώνει να στήσει ήρωες τόσο ζωντανούς που κοντά διακόσια χρόνια μετά νομίζεις ακόμα πως θα σου μιλήσουν.

«Το σχέδιο» είναι ένα πολύ σκληρό βιβλίο γραμμένο από μια ευαίσθητη συγγραφέα.

Η Κατερίνα Μαλακατέ έχει πλάσει έναν εφιαλτικό κόσμο μέσα στον οποίο οι ήρωές της είναι ικανοί για τα πάντα – με ό,τι σημαίνει αυτό.

Δεν προτίθεμαι να αλλάξω τη λογική μου στην παρουσιάση των βιβλίων που διαβάζω για να πω λεπτομερώς την υπόθεση.

Στο μικρής έκτασης μυθιστόρημα της Κατερίνας Μαλακατέ, «Το σχέδιο» που κυκλοφόρησε στο τέλος Οκτωβρίου από τις εκδόσεις «Μελάνι», συμβαίνουν τόσα πολλά στην ψυχή και τη ζωή των ηρώων, αλλά και στη χώρα – αυτό δηλαδή που συμβαίνει σε όλους μας με καταιγιστικούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα; Με τη λογική ότι όλα είναι politics ναι, αλλά οι περιπέτειες των χαρακτήρων –ηρώων είναι τόσο προσωπικές, που στο δικό μου μυαλό το «πολιτικό» του πράγματος πήγε σε πολύ δεύτερη μοίρα. Ήταν ένα εργαλείο.

«Το σχέδιο» είναι οι δαίμονες ενός συγγραφέα που «λακίζει» στα δύσκολα, της κόρης του που έχει να αντιμετωπίσει μόνη της μια αδυσώπητη και σκληρή πραγματικότητα, του πατέρα του συγγραφέα που …

Θα παραμείνω εδώ σε σχέση με την υπόθεση. Διαβάζοντας τη συνέντευξη νομίζω ότι θα μπείτε λίγο ή πολύ στο κλίμα του βιβλίου.

«Το Σχέδιο» διαβάζεται με μια ανάσα, που άλλοτε είναι ράθυμη, παραδομένη, άλλοτε ασθμαίνουσα-λαχανιασμένη-κηνυγημένη, κι άλλοτε ρόγχος. Όπως ακριβώς κινούνται οι ήρωές της Κατερίνας Μαλακατέ. 

Κατερίνα, εσύ κινείσαι βάσει «σχεδίου» ή αφήνεις περιθώρια αυτοσχεδιασμού στη ζωή σου;

Είμαι άνθρωπος αυθόρμητος και παρορμητικός. Σπανίως μου «βγαίνει» κάτι αν το έχω σχεδιάσει για καιρό. Μοιάζουν οι ιδέες να δουλεύουν μέσα μου κάπως άναρχα και ξαφνικά να αλλάζω τα πάντα με μια κίνηση. Στο μόνο που έμεινα πιστή όλα αυτά τα χρόνια ήταν το γράψιμο. Το γράψιμο, βέβαια, ενέχει από μόνο του το στοιχείο του απρόβλεπτου, της έκπληξης. Μου αρέσει το πρόγραμμα στην καθημερινότητά μου, για να έχω την ευχέρεια να το τινάξω στον αέρα 

Πόση Κατερίνα υπάρχει στους ήρωες του «Σχεδίου» ή είναι χαρακτήρες που συνέθεσες από παρατήρηση και εμπειρίες σου;

Αυτό είναι μάλλον ένα μυθιστόρημα ιδεών και πλοκής, οπότε οι χαρακτήρες προέκυψαν για τις ανάγκες της συγκριμένης ιστορίας. Όμως όσο κι αν θέλει κανείς να αποστασιοποιηθεί, πάντα στοιχεία δικά του παρεισφρέουν στους ήρωες του. Παραδόξως, πιο κοντά μου από άποψη χαρακτήρα είναι ο πατέρας, ο Χάρης, ο συγγραφέας που αυτομόλησε στο εξωτερικό μόλις είδε τα σκούρα.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη εδώ