Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης 

Οι δρόμοι της Αθήνας παθαίνουν κυκλοφοριακή συμφόρηση με την πρώτη βροχή, πόσω μάλλον αν αυτή είναι έντονη. Το ραντεβού μας στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού είναι νωρίς το απόγευμα αλλά η κακοκαιρία έχει μετατρέψει το σκηνικό σε μαύρη νύχτα. 

Μαζί με τον Κοσμά Ινιωτάκη, φωτογράφο του texnes-plus,  τρυπώνουμε κυριολεκτικά στο φουαγιέ του θεάτρου, βρεγμένοι από την κορφή ως τα νύχια. 

Η πρόβα έχει ξεκινήσει και προσπαθούμε αθόρυβα να πάρουμε τις θέσεις μας. 

Στο κέντρο τη σκηνής, ηΛίλα Μπακλέση έχει έναν μονόλογο, όπου με επιχειρήματα προσπαθεί να πείσει τις άλλες δύο ηθοποιούς της παράστασης, τη Νατάσα Εξηνταβελώνη και την Αγγελική Πασπαλιάρη. Όλες τους απευθύνονται η μία στην άλλη με το ίδιο όνομα, όλες λέγονται «Αλεχάνδρα». 

Παρακολουθούμε ένα πέρασμα λίγο πριν την πρεμιέρα της Παρασκευής 17 Δεκεμβρίου. Η σκηνοθέτιδα της παράστασης, Λητώ Τριανταφυλλίδου, παρακολουθεί προσεκτικά, σημειώνει συχνά αλλά δεν διακόπτει τις τρεις ηθοποιούς. Εξάλλου, όλα είναι έτοιμα, μικρολεπτομέρειες μένουν.  

Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου του Χιλιανού συγγραφέα Γκυγιέρμο Καλντερόν,παρακολουθούμε τρεις γυναίκες, όλες με το ίδιο όνομα «Αλεχάνδρα», που συναντιούνται σ’ ένα δωμάτιο με στόχο να αποφασίσουν τι θα γίνει ένα κτίριο. Μια βίλα, η βίλα Γκριμάλντι, ένας υπαρκτός χώρος βασανιστηρίων και δολοφονιών της Χιλής κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ  (1973-1990). Με χιούμορ και δραματική μαεστρία, ο Χιλιανός συγγραφέας δημιουργεί τρεις σύγχρονους χαρακτήρες που ανυποψίαστοι μπαίνουν σε ένα παιχνίδι ανάκτησης της προσωπικής τους ιστορίας. Θα πρέπει η Βίλα να γίνει ένα μνημείο για τις κτηνωδίες που συνέβησαν εκεί; Να παραμείνει ένα ερείπιο, να ξεχαστεί; Να γίνει χώρος τέχνης; Κάθε μια επιλογή εκφράζει μια διαφορετική σχέση με την Ιστορία, αλλά και μια διαφορετική ανάγκη των θυμάτων της.  

Ρωτώ τη σκηνοθέτιδα πώς ανακάλυψε αυτό το έργο. «Είναι συγγραφέας από τη Χιλή αλλά έχει διεθνή παρουσία. Εγώ ήρθα σ’ επαφή μαζί του, όσο ζούσα στη Νέα Υόρκη και είχα δει το έργο, όταν ανέβηκε το 2017 εκεί. Θεώρησα ότι είναι ένα έργο πολύ κοντά σε συλλογισμούς και προβληματισμούς που είχα σε σχέση με την Ελλάδα. Από τότε είχε μπει στο μυαλό μου ότι ήθελα να το ανεβάσω εδώ», μου εξηγεί η Λητώ. 

Και οι τρεις ηθοποιοί, αν και νέες στον χώρο, έχουν στο βιογραφικό τους αξιόλογες συνεργασίες και σημαντικές ερμηνείες. Τι τις συγκίνησε όμως στο συγκεκριμένο κείμενο και είπαν το «ναι»; 

 Η Λίλα Μπακλέση μου λέει χαρακτηριστικά: «Όταν διάβασα το έργο, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι μια σύνδεση με τη δική μας ιστορία και την Ελλάδα. Εδώ δεν μιλάμε καθόλου για τα βασανιστήρια που έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας ή του εμφυλίου. Δεν μιλάμε για το τι έγινε για παράδειγμα στο κτίριο της Μπουμπουλίνας. Η πρώτη σύνδεση, λοιπόν, ήταν αυτή και πώς αντιμετωπίζουμε το θέμα της μνήμης και του τραύματος». 

Από την άλλη πλευρά, η Λίλα θα μου μιλήσει και συναισθηματικά γι’ αυτή τη δουλειά: 

«Αυτή η συνεργασία είναι για εμάς πολύτιμη γιατί με τα κορίτσια ήμασταν μαζί από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δεν ήμασταν μόνο συμφοιτήτριες αλλά και φίλες. Φέτος κλείνουμε δέκα χρόνια και ήταν ευτυχές το γεγονός ότι μας σκηνοθετεί η Λητώ».

 Η Αγγελική Πασπαλιάρη, το «google» της παρέας, όπως λένε και οι υπόλοιπες του θιάσου πειράζοντάς την, εστιάζει σ’ ένα άλλο κομμάτι, εξίσου σημαντικό: 

 «Όταν διαχειριζόμαστε την ιστορία, πολύ δύσκολα αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο της γυναίκας. Είναι σημαντικό να δούμε πώς οι συγκεκριμένες γυναίκες αλλά και κάθε γυναίκα που έχει υποστεί βασανιστήρια, τα υπόκειται κατά βάση λόγω του φύλου της και αφορμόμενη από εκεί. Για μια γυναίκα δεν θα σκεφτούν ποτέ ότι μπορεί να έχει ιδεολογία. Αν για παράδειγμα είναι κουμουνίστρια, θα την ρωτήσουν αν την έμπλεξε ο γκόμενός της, ο αδερφός της, ο πατέρας της ή όποιος άλλος… Λες και δεν έχει υπόσταση μόνη της. Αυτό είναι ένα ζήτημα που πολύ μαλακά και όμορφα αναδεικνύεται μέσα από το κείμενο. Ότι τα συγκεκριμένα βασανιστήρια έχουν ταυτότητα φύλου. Είναι τελείως διαφορετικό το τι υπέστησαν οι άνδρες στη βίλα σε σχέση μ’ αυτά που πέρασαν οι γυναίκες. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή έχει και μια ιδιαίτερη αξία να το τονίσουμε».  

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη, ακούγοντάς την προσεκτικά προσθέτει: «Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που θίγει το έργο είναι τι σημαίνει, και ιδιαίτερα στην εποχή μας, το «έχω βιαστεί» ή το «έχω βιαστεί άμεσα» και τι σημαίνει ότι υφίσταμαι κάτι με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.  Επίσης, έχει να κάνει με τα βιώματα και την ιστορία του κάθε ανθρώπου και πώς τα αντιμετωπίζει ο καθένας ως ταμπού με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Το πώς για κάποια πράγματα δεν μιλάμε…» 

Η παράσταση είναι μια γυναικεία υπόθεση. Εκτός από τον Γιώργο Λιτζέρη, που υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια, όλοι οι άλλοι συντελεστές είναι γυναίκες. 

Παρούσα στην πρόβα και η μουσικός Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου που υπογράφει τη μουσική της παράστασης. Τι ρωτώ τι την συγκίνησε περισσότερο στο έργο του Χιλιανού συγγραφέα. 

«Υπάρχει μια φράση που λέει η Αλεχάνδρα της Νατάσας Εξηνταβελώνη στον τελευταίο μονόλογο: «Είμαι ο δρόμος που δεν πήρα» και γενικότερα αυτός ο μονόλογος έχει μια μεγάλη δυναμική γιατί είναι μια απάντηση σ’ όλο το έργο. Εκεί βγαίνει ο χαρακτήρας όλων των γυναικών και μπαίνει το συναίσθημα της οργής, της αποφασιστικότητας αλλά και μιας ξεχωριστής δύναμης. Σ’ αυτό το σημείο είναι η αλήθεια ότι προβληματίστηκα περισσότερο και όταν έγραφα τη μουσική γιατί ο λόγος έχει τέτοια δύναμη που πρέπει και οι νότες να συμβαδίζουν, χωρίς να υπογραμμίζουν κάτι συγκεκριμένο…» 

Πόσο δύσκολο είναι να γράψεις μουσική, όταν ο λόγος είναι τόσο δυνατός; 

«Πάντα υπάρχει η παγίδα του μελό, αυτό είναι μια ευκολία. Για να το αποφύγω, ήμουν μαζί με την ομάδα από την αρχή και συμμετείχα και στη μεγάλη έρευνα που κάναμε για να καταλάβουμε τους χαρακτήρες και να δούμε γιατί συμπεριφέρονται έτσι. Αυτό βοήθησε και τους ηθοποιούς στις ερμηνείες τους και εμένα στη σύνθεση».

Όλες μαζί σχολιάζουμε πόσο σπάνια ανεβαίνουν στη χώρα μας πολιτικά έργα, ιδιαίτερα όταν αφορούν γυναίκες. Η Αγγελική Πασπαλιάρη παρατηρεί πολύ ορθά ότι ακόμα και στο βιβλίο της Γ΄ Λυκείου, υπάρχει μόνο μιάμιση πρόταση για τον εμφύλιο και το επαναλαμβάνει: «Μιάμιση πρόταση».

«Το παρελθόν και το τραύμα που μας αφήνει, είναι βασικός πυρήνας του έργου. Το κείμενο  έχει έναν έντονο προβληματισμό σε σχέση με τη γυναίκα και τη βία που ξεπερνάει τα σύνορα και αυτό μου κέντρισε από την αρχή το ενδιαφέρον», συμπληρώνει η Λητώ Τριανταφυλλίδου.  

 Συμφωνούμε, όμως, ότι η Τέχνη οφείλει ακόμη και σε μια κοινωνία που δεν μιλάει εύκολα για τις πληγές του παρελθόντος, να ανοίξει δρόμους. Μ’ αυτή την ελπίδα, μέσα στους ζοφερούς καιρούς με τις γυναικοκτονίες να φτάνουν τον θλιβερό αριθμό των 17 θυμάτων, αφήνω το μικρό θέατρο της οδού Ευμολπιδών 13 στο Γκάζι… 

Μετά από 14 μήνες, επιτέλους θέατρα ανοιχτά. Οι κάτω από τα αστέρια του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, με τη Λίλα Μπακλέση και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, γιορτάζουν το άνοιγμα των θεάτρων, παρουσιάζοντας με ασφάλεια και για 3η χρονιά στο ελληνικό κοινό, τον μεγάλο, αγνό και εφηβικό τους έρωτα. Μετά τη διεθνή τους περιοδεία σε Λονδίνο και Άμστερνταμ, τα δεκάδες sold out σε παραστάσεις στην Αθήνα και την Περιφέρεια, τις διθυραμβικές κριτικές και την μεγάλη αγάπη του κοινού, έρχονται από τις 29 Μαΐου και μόνο για επτά παραστάσεις στην Ταράτσα του Θεάτρου Λαμπέτη.

ΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠ’ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ

του Τηλέμαχου Τσαρδάκα

3ος Χρόνος

Θέατρο Λαμπέτη

Ταράτσα

Λεωφόρος Κηφισιάς 106 | Αμπελόκηποι | τηλ. 2106435706

Πρεμιέρα 29 Μαΐου

Μόνο για 7 παραστάσεις: 29, 30, 31 Μαΐου & 1, 7, 8 , 14 Ιουνίου

Ώρα έναρξης 21.30 | Γενική Είσοδος 15 ευρώ

Προπώληση Viva.gr | Διάρκεια 70 λεπτά

«Παραθερίζουμε στην ίδια παραλία. Αφήνουμε τα πράγματα μας στα βότσαλα και βουτάμε στη θάλασσα. Είμαστε πολλά παιδιά, μεγάλη παρέα, αλλά για μένα υπάρχεις μόνο εσύ. Είμαστε δεκατεσσάρων χρονών. Μπορεί και δεκαπέντε. Καθόμαστε ακριβώς στο σημείο που σκάει το κύμα και μαζεύουμε κοχύλια. Είναι μια ωραία αφορμή για να καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο»

Τέλη των 80ς, αρχές των 90ς. Ελληνική επαρχία, πόλη νησιού. Η Μένια και ο Νικολής πάνε μαζί σχολείο, γίνονται αχώριστοι, ονειρεύονται, κάνουν έρωτα, ερωτεύονται «για πάντα».

Αλλά τα χρόνια περνούν και η πραγματικότητα – όπως συνηθίζει – επιβάλλει τον εαυτό της. Οι δύο ήρωες όμως ποτέ δεν παύουν να σημαδεύουν ο ένας τον άλλο. Παρά τις επιλογές που έχουν κάνει στις ζωές τους, ανάμεσά τους, εξακολουθεί να καίει μια πυρκαγιά άγρια.

Αυτή είναι η τελική αναμέτρηση ενός μεγάλου εγκλωβισμένου έρωτα. Αυτή είναι η συνάντηση που χρωστούσαν ο ένας στον άλλο. Γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση, γεμάτη τρυφερότητα και απόρριψη, γεμάτη σύγκρουση και νοσταλγία.

Αυτή είναι η γλυκόπικρη ιστορία των «κάτω απ’ τ’ αστέρια».

Μια ιστορία αγάπης και ενηλικίωσης, για τις πολύ μεγάλες προσδοκίες και την πολύ σκληρή πραγματικότητα, με φόντο τη μικρή κοινωνία της επαρχίας, τις παραλίες του καλοκαιριού και την ξέγνοιαστη εποχή της αθωότητας.

Συντελεστές:

Κείμενο: Τηλέμαχος Τσαρδάκας

Ερμηνεύουν: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής

Σκηνοθεσία: Άρτεμις Γρύμπλα, Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής

Σκηνικά: Αντώνης Χαλκιάς

Φωτισμοί: Σεσίλια Τσελεπίδη

 

Διαβάστε επίσης: 

Μπακλέση Και Μπιμπής Βιώνουν Ένα Σκηνικό Έρωτα Και Μιλούν Στο Texnes-Plus

 

Video trailer / αφιέρωμα από τις παραστάσεις σε Λονδίνο και Άμστερνταμ:

 

 

 

Απο τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

«Εγώ έχω μείνει ακόμα εκεί.

       Ακριβώς από κάτω.

       Κάτω απ’ τ’ αστέρια.

               Θυμάσαι;»

Λίγο πριν ολοκληρώσουν τις εμφανίσεις τους στην Αθήνα και ξεκινήσουν την ευρωπαϊκή περιοδεία τους, με σταθμούς Λονδίνο, Άμστερνταμ κ.α., η δημοφιλής τηλεοπτική ηθοποιός και απόφοιτος του Εθνικού Λίλα Μπακλέση και ο βραβευμένος με τον χρυστό σταυρό του Δημήτρη Χορν, Κωνσταντίνος Μπιμπής συναντιούνται στο τελευταίο έργο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» στη σκηνή του Θεάτρου Άλφα ιδέα. Συσκηνοθετούν και ερμηνεύουν την ερωτική ιστορία δύο έφηβων στην τελική αναμέτρηση του εγκλωβισμένου έρωτα τους. Πρόκειται για μια συνάντηση με δυνατές δόσεις χιούμορ και συγκίνησης, τρυφερότητας και νοσταλγίας, με φόντο κάποιο ελληνικό νησί στη δεκαετία του ’90, τότε που οι έρωτες είχαν άλλη μορφή και τα ερωτικά γράμματα και οι αφιερώσεις κυρίευαν τη σκέψη των ερωτευμένων, οι οποίοι δεν αναλώνονταν σε απρόσωπα, ψυχρά sms. Η γενιά των σημερινών ρομαντικών σαραντάρηδων και όχι μόνο ελπίζω, παρακολουθώντας τους δύο νέους παρασύρθηκε και γύρισε πίσω μερικές δεκαετίες ανασύροντας από τη μνήμη της το ρομαντικό της παρελθόν που έχει χαθεί. Οι εφηβικοί έρωτες που σημαδεύουν και συντροφεύουν για πάντα τις ζωές μας, η εφηβεία μας, οι κρυμμένες μας πληγές παίρνουν σάρκα και οστά επάνω στη σκηνή του θεάτρου, τόσο κοντά μας και τόσο μακριά μας ταυτόχρονα. Η Μένια κι ο Νικολής ερωτεύονται στα δεκαπέντε τους για πάντα, όσο κι αν η σκληρή πραγματικότητα τους κρατά χωριστά. Απομακρύνονται, κάνουν τις επιλογές τους, η φλόγα τους όμως σιγοκαίει. Εκείνη, μαζεμένο κορίτσι από συντηρητική οικογένεια, τον περιμένει, εκείνος αλητάκος και μαγκάκος, της γράφει γράμματα και της αφιερώνει βιβλία, «Στην Μενίτα μου», αλλά δεν την παντρεύεται και εκείνη αποφασίζει να παντρευτεί άλλον. «Εγώ θα σε πάρω που σε αγαπάω από μικρούλα», της λέει και εκείνη «Μιλάς, μιλάς, μιλάς. Τα λες ωραία είσαι καλός στα λόγια. Αυτός είναι καλός στις πράξεις». «Δεκαεπτά χρόνια σε αγαπούσα Νικολή».

Ένα αναπάντεχο τέλος που όσοι έχουν ενσυναίσθηση το αντιλαμβάνονται από ένα σημείο και μετά της παράστασης, έρχεται να επισφραγήσει αυτόν τον τραγικό έρωτα, υπενθυμίζοντας μας ότι είναι μοιραίο κάποιοι άνθρωποι να συναντιούνται, να δένονται αέναα με ένα αόρατο νήμα, το οποίο αναγκαστικά το σπάει ο θάνατος.

Η Μπακλέση και ο Μπιμπής ζουν την ιστορία με το σώμα και την ψυχή τους και επιτυγχάνουν απόλυτη σκηνική χημεία που πραγματικά παρασύρει, δημιουργεί εικόνες και διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή που δεν μπορεί παρά να εμπλακεί συναισθηματικά μια και βρίσκεται επί σκηνής, σε απόσταση αναπνοής από τους δύο ηθοποιούς. Συγκεκριμένα η Λίλα Μπακλέση με το έμφυτο γρέζι στη φωνή προκαλεί ρίγη συγκίνησης, ενώ ο Κωνσταντίνος Μπιμπής θεωρώ ότι στέκεται καλύτερα στο κωμικό κομμάτι του έργου. Λιτοί στη σκηνοθεσία τους δίνουν έμφαση στο φρέσκο κείμενο που ζωντανεύει μπροστά μας. Το σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά (πεταμένες καρέκλες που δηλώνουν ένταση και απογοήτευση), οι εύστοχοι φωτισμοί της Σεσίλια Τσελεπίδη συμπληρώνουν το αποτέλεσμα.

Κλείνω με μια ατάκα ακόμη από το έργο «Μόνο εμείς υπάρχουμε Μενίτα μου. Αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον πλανήτη μόνο εμείς. Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια».

 

Διαβάστε επίσης:

Μπακλέση Και Μπιμπής Βιώνουν Ένα Σκηνικό Έρωτα Και Μιλούν Στο Texnes-Plus

Το καινούριο θεατρικό έργο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ΄τα αστέρια» έγινε παράσταση και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Πάτρα την προηγούμενη σεζόν, με επιτυχία. Ακολούθησε μια καλοκαιρινή περιοδεία σε νησιά, και τώρα έρχεται στο θέατρο Άλφα.Ιδέα για να μας ταξιδέψει νοσταλγικά στην εποχή της ηλικιακής αθωότητας και στη δεκαετία του ‘90.

Πρωταγωνιστές, τα δύο φερέλπιδα «Μπ» του ελληνικού θεάτρου, η Λίλα Μπακλέση και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής. Λίγες ώρες πριν τη sold-out πρεμιέρα τους, συναντηθήκαμε στο φουαγιέ του θεάτρου για μια συζήτηση μ’ αφορμή τα εφηβικά μας καλοκαίρια, τα οποία, όπως φαίνεται, παραμένουν ζωντανά στη μνήμη μας…

Μια ιστορία γεμάτη εντάσεις, χιούμορ, χαρά, συγκίνηση και μουσική. Και όλα αυτά μέσα από μια διαφορετική σκηνοθετική προσέγγιση - παρουσίαση και μια έκπληξη που δεν μπορώ να σας αποκαλύψω… Σπεύσατε, αν θέλετε να βουτήξετε και εσείς στον έρωτα με εφηβική ορμή.

 

Ποιοι είναι οι «Κάτω απ’τα αστέρια»;

Λίλα Μπακλέση: Είναι ο Νικολής κι η Μένια. Νομίζω κάθε ζευγάρι από 15 …

Κωνσταντίνος Μπιμπής: … μέχρι 65 και παραπάνω

Λίλα: … που ζει έντονες καταστάσεις, που ερωτεύεται, που απογοητεύεται, που τσακώνεται φοβερά (γελάει), που μέσα στη τραγικότητά του μπορεί να βγει και πολύ κωμικό. Νομίζω είμαστε όλοι.

Πως προέκυψε η συνεργασία αυτή; Γνωριζόσασταν από πριν;

Λίλα: Δεν γνωριζόμασταν. Δεν είχαμε δει ποτέ ο ένας τον άλλον στο θέατρο. Ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας, ο οποίος έγραψε το έργο είναι κοινός μας φίλος. Όταν έγραψε αυτό το έργο, είχε στο μυαλό του τον Κωνσταντίνο κι εμένα. Τον Φεβρουάριο του 2017 μας το έστειλε, το διαβάσαμε και δε νομίζω ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Έπρεπε να το κάνουμε.

Κωνσταντίνος: Δε γινόταν αλλιώς!

Λίλα: Δε γινόταν αλλιώς! Δεν είχαμε χρόνο, είχαμε κλείσει κι οι δυο πολλές δουλειές την επόμενη χρονιά.

Κωνσταντίνος: Tο συνηθίζουμε.

Λίλα: Αλλά αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε πρόβες, μπορεί να είχαμε 2 ώρες κενό; Θα κάναμε ένα δίωρο πρόβα. Κάπου στη μέση καταλάβαμε ότι χρειαζόμασταν κι έναν τρίτο άνθρωπο για να μας βοηθήσει στη σκηνοθεσία κι η Άρτεμις Γρύμπλα ήταν ο «από μηχανής θεός». Η παράσταση ξεκίνησε στην Πάτρα το, Μάιο και το καλοκαίρι πήγαμε μια μικρή περιοδεία σε διάφορα μέρη.Τώρα, ξεκινάμε στην Αθήνα.  

Γνωρίζοντας και τους δυο σας ο συγγραφέας, έχετε δει στοιχεία του χαρακτήρα σας στο κείμενο;

Κωνσταντίνος: Το έχει μπολιάσει.

Λίλα: Σίγουρα υπάρχουν στοιχεία. Το αντιμετωπίζαμε πολύ προσωπικά, είχαμε μια εμπλοκή, είχαμε φτάσει σε ένα σημείο να μιλάμε και να προσπαθεί ο καθένας να υπερασπιστεί τον χαρακτήρα του. Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο. Δεν είμαστε εμείς προφανώς είναι η Μένια κι ο Νικολής.

Κωνσταντίνος: Κι, ευτυχώς, θα έλεγε κάποιος.

Λίλα: Αλλά είμαστε κι εμείς, όμως.

Κωνσταντίνος: Φυσικά είμαστε κι εμείς, κι ο τρόπος που έχουμε επιλέξει να το σκηνοθετήσουμε είναι η μη σκηνοθεσία. Το «μη θέατρο». Οπότε εκ των πραγμάτων κι η υποκριτική μας είναι «μη υποκριτική» κατά κάποιον τρόπο. Οπότε δε μπορούμε παρά να είμαστε πολύ εμείς μέσα σε όλο αυτό.

Πόσο σας δυσκόλεψε να συν-σκηνοθετήσετε τους εαυτούς σας και γιατί το επιλέξατε;

Κωνσταντίνος: Δεν είναι εύκολο. Εγώ όσες φορές το βλέπω να συμβαίνει απορώ πως το κάνουν και κάποιοι πολύ γνωστοί ηθοποιοί. Είναι πολύ δύσκολο, απλώς με αυτό το έργο νιώσαμε πως δεν γινόταν αλλιώς. Διαβάζοντάς το, αισθανθήκαμε πως οποιοδήποτε σκηνοθετικό όραμα κάποιου τρίτου ο οποίος δεν συμμετείχε εξαρχής σε όλη αυτήν τη δική μας τρέλα , που διαβάζαμε το έργο, μιλάγαμε, κλαίγαμε, γελάγαμε λέγαμε τι ωραίο έργο, δε θα το έβλεπε όπως εμείς. Για αυτό έφερα την Άρτεμη, με την οποία τελειώσαμε μαζί τη σχολή του θεάτρου Τέχνης και κάνουμε τρία χρόνια μαζί σεμινάρια, είμαστε πολύ φίλοι, επειδή γνώριζα ότι θα μοιραστεί μαζί μας το ίδιο κλίμα και την ίδια τρέλα και, πραγματικά, συνέβη.

Λίλα: Να πω την αλήθεια εγώ το φοβήθηκα, αλλά ο Κωνσταντίνος, ο οποίος έχει την εμπειρία γιατί το έχει ξανακάνει με την Ομάδα Ιδέα μού είπε «μη φοβάσαι, πάμε να το κάνουμε». Στην τελική πρόβα συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικά βλέπω αυτήν τη στιγμή το θέατρο. Νιώθω σαν να είχα μυωπία και φόρεσα γυαλιά. Με τη σκηνοθεσία παίρνεις και μια ευθύνη. Βοήθησε το ότι είχαμε μια κοινή αισθητική με τον Κωνσταντίνο και δεν είχαμε και πολλές διαφωνίες. Αν σκηνοθετούσα κάτι μόνη μου θα με τρόμαζε, αλλά ήμασταν ομάδα. Μου άρεσε πολύ αυτή η διαδικασία το να δημιουργούμε όλοι μαζί. Ένα πλαίσιο που μετά γίνεται παράσταση. Ήταν καταπληκτική εμπειρία.

Πως αισθάνεστε από το τελικό αποτέλεσμα της παράστασης και τι αλλαγές έχουν υπάρξει για την παρουσίαση της στην Αθήνα;

Κωνσταντίνος: Μακάρι, να είχαμε την πολυτέλεια κάθε πρεμιέρα να γίνεται έτσι στην Αθήνα. Δεν την έχουμε, δυστυχώς, πάντα βρισκόμαστε στα τέλη του καλοκαιριού να πλακωνόμαστε στις πρόβες έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι και ποτέ η πρεμιέρα δεν έχει μια χαρά και μια αίσθηση πληρότητας. Αντίθετα, στην Αμερική αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Πρώτα ετοιμάζουν την παράσταση, για κάποιο διάστημα την παρουσιάζουν στην περιφέρεια, παίρνουν feedback και στο τέλος καταλήγουν να κάνουν την πρεμιέρα τους. Στην Ελλάδα δεν το έχουμε καθόλου αυτό με αποτέλεσμα να μη θεωρείται πρεμιέρα. Εμείς με την παράσταση αυτή είμαστε πιο πλούσιοι σε εμπειρίες κι οι αλλαγές έχουν συμβεί μέσα μας. Είμαστε πιο έτοιμοι να το παρουσιάσουμε σε μάτια δημοσιογράφων, κριτικών, συναδέλφων.

Ανατρέξατε στις αναμνήσεις της ηλικίας των δεκαπέντε ετών που γνωρίζονται οι ήρωες του έργου;

Λίλα: O Tηλέμαχος δημιουργεί εικόνες. Με το που διάβασα το κείμενο η φαντασία μου το τοποθέτησε κάπου.

Κωνσταντίνος: Kι αυτό συμβαίνει και στο κοινό.

Λίλα: Ναι! Έρχονται και μας λένε αναμνήσεις εκείνης της ηλικίας ή της εποχής και βρίσκουν πολλά κοινά σημεία.

Κωνσταντίνος: Και σε εμάς και στο κοινό. Σε ένα σημείο του έργου της λέω «θυμάσαι που ήμασταν 16 χρονών και πηγαίναμε βαθειά για να κάνεις τις βουτιές σου και κρατιόμασταν και υπήρχε αμηχανία»… ποιος δεν το έχει ζήσει αυτό ειδικά στην Ελλάδα. Το κείμενο είναι γεμάτο συγκινησιακές μνήμες για εμάς.

Το έργο μιλά για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη για την τέχνης σας;

Κωνσταντίνος: Μα δεν έχω κάνει καμία παράσταση εκτός έρωτα, που να λέει κάτι άλλο (γέλια). Για τον έρωτα και τον θάνατο για αυτά συζητάμε.

Λίλα: Όταν πάμε για ποτό θα μιλήσουμε 5 λεπτά για την τέχνη, για καμία παράσταση που είδαμε ή κάποια ταινία και μετά θα μιλήσουμε για τον έρωτα, γιατί ό,τι έχουμε δει θα σε πάει κατευθείαν εκεί.

Τη θρυλική παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε ξανά;

Kωνσταντίνος: Κοίταξε, ναι όταν φτάσουμε στα 65 (γέλια). Πέρα από την πλάκα, προφανώς, κι έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι κάποια στιγμή θα κάνουμε μια επανεμφάνιση. Είναι μια παράσταση τόσο σκληρή, τόσο απαιτητική που φαντάσου, πέρυσι, πέρασαν δυο μήνες λόγω καλοκαιριού κι ενώ έξι χρόνια παίζαμε χρειάστηκαν πρόβες για να ξαναπαίξουμε. Οπότε δε θέλουμε να γίνει έτσι απλά για να γίνει. Θα πρέπει να το πιάσουμε από την αρχή σοβαρά. Θεωρώ πως θα χρειαστούν κάποια χρόνια απόστασης για να το ξαναπαρουσιάσουμε.  

Σας έχει συμβεί κάποια έντονη αντίδραση θεατή;

Κωνσταντίνος: Στην Πάτρα, αλλά δε θα μπορείτε να το γράψετε είναι σόκιν.

Λίλα: Δε μπορεί να γραφτεί ήταν από τα πιο αστεία πράγματα.

Κωνσταντίνος: Ας πούμε τη στιγμή που γίνεται μια αποκάλυψη στο έργο, ένας θεατής είπε μια λέξη με βροντερή φωνή (δυνατά γέλια). Κάτι ακούσαμε, αλλά επιλέξαμε να συνεχίσουμε.

Κωνσταντίνε είναι η πρώτη φορά που συμμετέχεις σε τηλεοπτική σειρά.

Κ.Μ. Κοίταξε δεν θα μπορούσαν να ανέβουν τα αστέρια αν δεν ήμουν κι εγώ στην τηλεόραση, αφού αποχώρησε η Λίλα

Λίλα: Βεβαίως (γελάμε). Πριν αρκετό διάστημα κάναμε μια βραδιά για τους φίλους μας, προκειμένου να μας πουν την γνώμη τους για την παράσταση. Είχα καλέσει τον Πιέρρο Ανδρακάκο, ο οποίος είχε σκηνοθετήσει το «Ταμάμ». Τρελάθηκε με τον Κωνσταντίνο και κάνανε μια ταινία μαζί κι ακολούθησε και το σίριαλ.

Πως είναι η εμπειρία σου από το κλίμα και τα γυρίσματα του «Κάνε γονείς να δεις καλό»;

Κωνσταντίνος: Αισθάνομαι ευτυχής, γιατί από αυτά που ακούω από συναδέλφους κι όλα αυτά τα χρόνια που αποφεύγω την τηλεόραση «όπως ο διάολος το λιβάνι», βρέθηκα σε μια συνθήκη για τα δεδομένα της τηλεόρασης πολύ προσεγμένη. Με πολύ καλούς ηθοποιούς, με πολύ καλούς σκηνοθέτες, όπως είναι ο Πιέρρος Ανδρακάκος κι ο Νίκος Κρητικός, έναν πολύ καλό διευθυντή φωτογραφίας και με μια πολύ καλή διάθεση και κλίμα ότι πάμε να κάνουμε κάτι πολύ όμορφο. Αυτό θα έλεγα ότι δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Οπότε με αυτά τα δεδομένα κι ότι πρώτη φορά εργάζομαι στην τηλεόραση είμαι πολύ χαρούμενος. Πολύ.

Οπότε Λίλα, φέτος, θα απέχεις από την τηλεόραση;

Λίλα: Έκανα ένα επεισόδιο, νομίζω το δεύτερο, στη νέα τηλεοπτική σειρά του Πάνου Κοκκινόπουλου «Ου φονεύσεις». Παίξαμε μαζί με τη Νεφέλη Κουρή, η οποία είναι πολλή φίλη μου. Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί θα βρίσκεται κι εκείνη στο θέατρο Άλφα.Ιδέα. Την πρότεινα στον Κωνσταντίνο, όταν έψαχνε για ηθοποιούς, γιατί ήμουν σίγουρη πως θα ταιριάξουν.

Κωνσταντίνος: Eίναι υπέροχη

Κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις Κωνσταντίνε, από τη θέση του παραγωγού, έναν απολογισμό για τα 2 πρώτα χρόνια λειτουργίας του θεάτρου Άλφα.Ιδέα

Αυτή την εποχή, όταν με ρωτάει κάποιος πως τα πάμε απαντώ «δε χρωστάμε». Με πλήρη συνείδηση του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα και στη θεατρική επιχειρηματικότητα. Είμαι πολύ χαρούμενος. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να περιμένω, περίμενα δυσκολίες. Δεν περίμενα με μόνη βοήθεια τον κόσμο και τα εισιτήρια να βρεθούμε αλώβητοι κι εκτός φυλακής στην αρχή της τρίτης μας σεζόν. Στεκόμαστε εδώ στα πόδια μας, να πατάμε και να λέμε συνεχίζουμε. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς αυτό και με την πολύτιμη βοήθεια και του Υπουργείου Πολιτισμού αυτά τα δυο χρόνια φυσικά, ωστόσο σε ένα χώρο που εμείς μεταξύ μας το ονομάζουμε μαύρη τρύπα. Όταν κάνουμε κι εκτός Άλφα κάποια δουλειά τα χρήματα τα ρίχνουμε εδώ όταν χρειαστεί. Αλλά τουλάχιστον είναι η δική μας μαύρη τρύπα. Εννοώ, ορίζουμε εμείς τις συνθήκες κι αυτό είναι πολύ πολύτιμο στις μέρες μας, όσον αφορά τους ανθρώπους που δουλεύουν στο θέατρό μας σε οποιοδήποτε πόστο. Εμείς ορίζουμε τη συνθήκη, το πλαίσιο, την ατμόσφαιρα και το κλίμα που χρειαζόμαστε κι αυτό είναι αναντικατάστατο για μένα. Δεν ανταλλάσσεται ούτε με πολλά λεφτά, ούτε με πρωταγωνιστικούς ρόλους στα κρατικά θέατρα. Δε το ανταλλάζουμε με τίποτα.

 

Συνεντευξη:Σπύρος Σιακαντάρης

H παράσταση παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Άλφα.Ιδέα στις 21:15 για 8 μοναδικές παραστάσεις

Συντελεστές:
Ερμηνεύουν: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Σκηνοθεσία: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Άρτεμις Γρύμπλα

Διάρκεια: 70 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (προπώληση), 15 ευρώ (ταμείο),  12 ευρώ (ΑΜΕΑ, φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων)