Από την Τόνια Τσαμούρη

Στο θέατρο Αλίκη ανεβαίνει η διασκευή ενός, κλασικού πλέον, έργου του Ρομπέρ Τομά, το Οκτώ Γυναίκες. Το κείμενο έχει ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα, ενώ το 2002 προβλήθηκε στη χώρα μας και η ομώνυμη ταινία, με πολλές γνωστές ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων οι Κατρίν Ντενέβ, Ιζαμπέλ Υπέρ, Εμανουέλ Μπεάρ και η Φανί Αρντάν. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Ζούλιας αποτελεί μια φρέσκια και άκρως ενδιαφέρουσα ανάγνωση του έργου.

Η μεγάλη κόρη της οικογένειας, Σουζάνα, επιστρέφει από το Λονδίνο όπου σπουδάζει για να περάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων με την οικογένειά της. Εκεί την υποδέχονται η μητέρα της, Γκάμπι, η μικρότερη αδελφή της, Κατρίν, η γιαγιά της, Γιαγιού, η θεία της, Αυγουστίνα και οι δύο υπηρέτριες, η Σανέλ και η Λουίζ. Γεμάτη αγωνία, η κοπέλα περιμένει να δει τον πολυαγαπημένο της πατέρα, Μαρσέλ, όταν έξαφνα αντιλαμβάνονται ότι δεν κοιμάται, αλλά βρίσκεται στο υπνοδωμάτιό του δολοφονημένος. Την έκπληξη και τη θλίψη τους διαδέχεται η αγωνία, όταν συνειδητοποιούν ότι κάποιος έχει κόψει την τηλεφωνική γραμμή, έχει σκοτώσει τα σκυλιά της οικογένειας και έχει χαλάσει το αυτοκίνητο της οικογένειας. Συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται παγιδευμένες μέσα στο σπίτι, ανήμπορες να καλέσουν για βοήθεια. Ο πανικός τους μεγαλώνει, όταν στο σπίτι φτάνει η αδελφή του Μαρσέλ, η Πιερρέτ, η οποία δεν διατηρεί επαφές με κανένα άλλο μέλος της οικογένειας. Ή έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον. Διαδοχικά γεγονότα οδηγούν τις οκτώ γυναίκες σε αλληλοκατηγορίες μέχρι να οδηγηθούν στη λύση αυτού του φόνου.

Ο Π. Ζούλιας δημιούργησε μια παράσταση γεμάτη χυμούς, με αβίαστη κωμωδία και πολύ μυστήριο. Με σκηνοθετική μαστοριά έπλασε ένα ασφυκτικό σύμπαν επί σκηνής, κρατώντας την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’50, οπότε και εκτυλίσσεται η υπόθεση. Ο σκηνοθέτης επένδυσε στις ηθοποιούς και κέρδισε, καθώς οι οκτώ κυρίες που βρίσκονται στη σκηνή κερδίζουν τον θεατή από την πρώτη στιγμή. Η διανομή αποτελεί το βασικότερο πλεονέκτημα της παράστασης, η οποία καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ παράλληλα προσφέρει απλόχερα δόσεις γνήσιας κωμωδίας, χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες ή απλοϊκότητα.

Η Μαρίνα Ψάλτη (Αυγουστίνα) προσφέρει, για ακόμα μια φορά, μαθήματα υποκριτικής απλότητας, κερδίζοντας τον θεατή, αμά τη εμφανίσει. Αληθινά απολαυστική στα κωμικά μέρη, δε χορταίνεις να την παρακολουθείς, ενώ παράλληλα αποδίδει με επιτυχία την απελπισία της μοναχικής γυναίκας. Από δίπλα βρίσκεται η Κάτια Γκουλιώνη (Γιαγιού) η οποία προσφέρει ρεσιτάλ υποκριτικής, υποδυόμενη μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ισορροπεί μοναδικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα προκειμένου να δημιουργήσει το πορτρέτο μιας ηλικιωμένης, η οποία είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνει. Αποτελεί επίσης υπέροχο δίδυμο με την Αυγουστίνα της Μ. Ψάλτη και με δυσκολία ο θεατής μπορεί να πάρει τα μάτια του. Η Ναταλία Δραγούμη (Γκάμπι) αποδίδει υπέροχα την ναρκισσιστική σύζυγο του Μαρσέλ, η οποία παραδέρνει ανάμεσα στο προσωπικό της αδιέξοδο και τον εγκλωβισμό της σε αυτό το σπίτι. Η Γεωργία Καλλέργη (Σανέλ) ξεδιπλώνει την υποκριτική της γκάμα και περνάει από την ανυπόκριτη κωμωδία στο δράμα, ενώ η Νικολέττα Κοτσαηλίδου (Λουίζ) καταφέρνει και φωτίζει τις πλευρές ενός ρόλου που, δραματουργικά, δείχνει μονοδιάστατος. Πολύ καλές, με άκρως ενδιαφέρουσα υποκριτική φαρέτρα οι νεότερες του θιάσου, Άννα Κωνσταντίνου (Σουζάνα) και Ευφροσύνη Σακελλαρίου (Κατρίν). Τέλος, η Ιωάννα Ασημακοπούλου (Πιερρέτ) αποτελεί, δραματουργικά και υποκριτικά, τον καταλύτη. Αποδίδει με πάθος την γυναίκα που έχει αδικηθεί από τους άνδρες, ενώ με λεπτή ειρωνία αντιμετωπίζει τις επιθέσεις που δέχεται από την οικογένεια του αδελφού της.

Στα πλεονεκτήματα της παράστασης τα πολύχρωμα, ατμοσφαιρικά και δηλωτικά της εποχής, κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτη), που δημιουργούν ένα πολύχρωμο μπουκέτο αποτελούμενο από τόσες διαφορετικές θηλυκές παρουσίες. Πολύ ενδιαφέρον επίσης, μέσα στην απλότητά του, με έντονο δραματουργικό συμβολισμό τα σκηνικά (Μαίρη Τσαγκάρη). Στην διαμόρφωση της ατμόσφαιρας σημαντικός είναι επίσης ο ρόλος της μουσικής (Παναγιώτης Αυγερινός), αλλά και των φωτισμών (Μελίνα Μάσχα). Καλή επίσης η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου που εκσυγχρόνισε το κείμενο, διατηρώντας ωστόσο τον χαρακτήρα της μεταπολεμικής περιόδου.

Συνολικά, πρόκειται για μια αληθινά πολύ καλή παράσταση. Υπέροχες ερμηνείες, ένα ενδιαφέρον κείμενο και ένα συνολικά πολύ αξιόλογο σκηνικά αποτέλεσμα. Η σκηνοθετική μπαγκέτα του Π. Ζούλια έχει δημιουργήσει μια παράσταση χάρμα οφθαλμών. Αξίζει κάθε λεπτό της.

-Είναι νεκρή;

-Κάποια της έκλεισε το στόμα, για να μη μιλήσει.

-Τώρα, αν μη τι άλλο, ξέρουμε.

-Τι ξέρουμε;

-Ότι η δολοφόνος είναι μία από μας.

«8 γυναίκες», το διάσημο θεατρικό έργο του Γάλλου συγγραφέα Ρομπέρ Τομά, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια από την 1η Δεκεμβρίου, στο θέατρο Αλίκη, με ένα ισχυρό θίασο γυναικών.

Η δράση εκτυλίσσεται με καταιγιστικό ρυθμό και ο συγγραφέας συνδυάζει με αριστοτεχνική δεξιότητα το θρίλερ, το μελόδραμα, το μυστήριο και τη φάρσα. Οι «8 γυναίκες» έχουν χαρακτηριστεί ως ένα κωμικό, αστυνομικό έργο, στην πραγματικότητα όμως ξεπερνάει αυτή την απλή ετικέτα και αποδεικνύει τελικά ότι εμπεριέχει όλες τις μορφές θεάτρου. Με διάθεση σάτιρας των παγιωμένων αστικών προτύπων, με τάση διακωμώδησης των στερεότυπων της κοινωνίας και με μία διαρκή έμφαση στην αριστοκρατική, πλην όμως τόσο επικίνδυνη λατρεία της μεγαλοαστικής τάξης για το χρήμα, το έργο μετουσιώνεται σε ένα σαρκαστικό κοινωνικό σχόλιο. Ίσως γι’ αυτό παραμένει το ίδιο δημοφιλές για περισσότερα από 70 χρόνια, δηλαδή από το τέλος της δεκαετίας του ’50, όταν οι «8 γυναίκες» συστήθηκαν πρώτη φορά στο κοινό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι συγκαταλέγεται στα πιο ωραία κείμενα της κλασικής γαλλικής λογοτεχνίας και διδάσκεται και στα γαλλικά πανεπιστήμια, στη θεατρολογία!

Στη σκηνή του Αλίκη, τις «8 γυναίκες», που αντιμετωπίζουν μια απροσδόκητη δολοφονία ένα βράδυ, κάποιων Χριστουγέννων, υποδύονται (κατ΄αλφαβητική σειρά): Ιωάννα Ασημακοπούλου, Κάτια Γκουλιώνη, Ναταλία Δραγούμη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Άννα Κωνσταντίνου, Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Μαρίνα Ψάλτη.

Η ιστορία:

Το έργο διαδραματίζεται σε μια απομονωμένη έπαυλη, παραμονή Χριστουγέννων.

Με αφορμή την οικογενειακή γιορτή, βρίσκονται στο ίδιο σπίτι, η Γκάμπυ, σύζυγος του μεγαλοεργοστασιάρχη Μαρσέλ, οι δυο του κόρες, Σουζάνα και Κατρίν, η γεροντοκόρη κουνιάδα του, Αυγουστίνα, η πεθερά του, η απρόσκλητη και ανεπιθύμητη αδελφή του, Πιερέτ και το υπηρετικό τους προσωπικό. Η επιστήθια οικονόμος, μαντάμ Σανέλ και η όμορφη καμαριέρα Λουίζ. Ο οικοδεσπότης Μαρσέλ, μοναδικός άνδρας του σπιτιού, βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο δωμάτιό του. Η αστυνομία, εξαιτίας της κακοκαιρίας, δε μπορεί να φτάσει και η συνύπαρξη των γυναικών αρχίζει να ξερνά μυστικά και ψέματα για τη σχέση τους με τον άτυχο νεκρό.

Και οι «8 γυναίκες» του… τον κλαίνε άραγε; Όχι ακριβώς. Ταράζονται, λιποθυμούν, υποπτεύονται η μία την άλλη και σφάζονται με το γάντι, όπως ακριβώς ταιριάζει στις κυρίες της τάξης τους. Υποκρίτριες, παραδόπιστες, άπιστες, διεφθαρμένες. Όλα τα επίθετα τους ταιριάζουν. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπήρξαν και θύματα; Μπορεί; Τώρα όμως αγωνιούν για τον άγνωστο δολοφόνο, που όπως δείχνουν τα πράγματα, είναι σίγουρα ανάμεσά τους. Ποια μπορεί να είναι; Όλες μοιάζουν ένοχες και όλες αθώες την ίδια στιγμή!

Ο Ρομπέρ Τομά έβαλε την υπογραφή του σε μια ιστορία κλασσική που είναι και σύγχρονη και γοητευτική συγχρόνως, όπως κάθε μυστηριώδης υπόθεση, ανεξάρτητα από τις θεατρικές «τάσεις» της κάθε εποχής.

Ο Πέτρος Ζούλιας επέλεξε αυτό το έργο γιατί είναι καθρέφτης της βαθιάς ηθικής μας σήψης, της κοινωνικής μας εξαθλίωσης. Η βία, το συμφέρον και η έντονη υποκρισία των σχέσεων στέκουν, δυστυχώς, πάντα επίκαιρα μπροστά μας. Το έργο, γραμμένο σαν σε τεντωμένο σκοινί, κάνει όλες και όλα να ακροβατούν μεταξύ αλήθειας και ψέματος, κωμωδίας και δράματος.

Είναι μεγάλη πρόκληση το διπλό παιχνίδι που στήνει ο μάστορας του είδους, Ρομπέρ Τομά. Η τελετή θανάτου γίνεται ένα μακάβριο κανιβαλικό πάρτι. Ένα ρινγκ, γένους θηλυκού, με απρόβλεπτες αποκαλύψεις.

Το γοητευτικό ομαδικό γυναικείο παιχνίδι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την πρώτη στιγμή ως το ανατρεπτικό δαιμόνιο φινάλε.

«8 γυναίκες». Από τον Δεκέμβριο στο θέατρο Αλίκη.

Διανομή

(με αλφαβητική σειρά):Ιωάννα Ασημακοπούλου

Κάτια Γκουλιώνη

Ναταλία Δραγούμη

Γεωργία Καλλέργη

Νικολέττα Κοτσαηλίδου

Άννα Κωνσταντίνου

Ευφροσύνη Σακελλαρίου

Μαρίνα Ψάλτη

Συντελέστες

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη

Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός

Σχεδιασμός Φωτισμών : Μελίνα Μάσχα

Βοηθός Σκηνοθέτη : Σπύρος Δούρος

Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρίζα Λιοντάκη

Βοηθός Ενδυματολόγου : Χριστίνα Τσουτσουλίγα

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:

Τετάρτη, Κυριακή: 20:00

Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00

Σάββατο: 18:00 & 21:00

Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα)

Τιμή εισιτηρίου: Α΄ Ζώνη 20 Ευρώ, Β’ Ζώνη 18 Ευρώ, VIP 25 Ευρώ,

Σάββατο απογευματινή γενική είσοδος : 18 Ευρώ.

Σάββατο βραδινή: Α΄ Ζώνη 22 και Β΄ Ζώνη 20 Ευρώ.

Εισιτήρια : Viva.gr

Για ομαδικές κρατήσεις κ. Κώστας Μπάλτας : 211- 1026277, 6972-217952

Πληροφορίες στο τηλεφωνικό κέντρο των Αθηναϊκών Θεάτρων 211.1000.365 και στο Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 10, Aθήνα : 2103210021

Ο γνωστός συγγραφέας  από το «Glorious-Μια φάλτσα σοπράνο», Peter Quilter, στις 8 εβδομάδες που διήρκησε το locked down  εξαιτίας της πανδημίας, εγκλωβισμένος στο σπίτι του, έγραψε το νέο του έργο «Μένουμε Μαζί». Ένα έργο με άμεση αναφορά στα θέματα της παράξενης εποχής που ζήσαμε. Που μπορεί και να ξαναζήσουμε.

Με αφορμή ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο, όλη η Ευρώπη αναγκάζεται να πάρει μέτρα περιορισμού μετακινήσεων. Στην εποχή που κλείνουν οι δρόμοι, τα μαγαζιά και αλλάζει η καθημερινή ζωή όπως την ξέραμε, ανοίγει ο δρόμος για την ανθρώπινη επαφή. Για την σωτήρια αλληλεγγύη μεταξύ των μοναχικών ψυχών, όπως είναι ο Πάτρικ και η Τζούντιθ, οι ήρωες του έργου.

Το έργο θα ανέβει σε παγκόσμια πρώτη ,στο θέατρο Γκλόρια, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια με τον Παύλο ΧαΪκάλη και την Μαρίνα Ψάλτη σε δύο ρεσιταλικούς ρόλους, που εξαντλούν την γκάμα του ανθρώπινου ψυχισμού.

Ενα ζευγάρι τόσο αταίριαστο αλλά και τόσο ταιριαστό. Αξιαγάπητοι και αναγνωρίσιμοι ήρωες σαν κι αυτούς που συναντάμε καθημερινά γύρω μας. Μια αληθινή ιστορία , βγαλμένη απ΄ την ζωή. Μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί  στον καθένα από εμάς.

Αναρωτηθήκατε πόσες φορές έχετε παγιδευτεί σε μια κατάσταση της ζωής σας, με έναν άνθρωπο πολύ διαφορετικό από εσάς; Και τί έχετε ανακαλύψει στο τέλος;

Αναρωτηθήκατε αν, ακολουθώντας το δρόμο της απομόνωσης και της μοναχικότητας, βάζετε σε καραντίνα κάθε μέρα και τον ίδιο σας τον εαυτό;

Το έργο «Μένουμε Μαζί» είναι η ιστορία της αληθινής ελευθερίας μας, μέσα από την πίεση του αναγκαστικού περιορισμού, που μας επιβλήθηκε.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση   Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία - Απόδοση-Επεξεργασία κειμένου  Πέτρος Ζούλιας

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ

ΠΑΥΛΟΣ ΧΑΪΚΑΛΗΣ – ΜΑΡΙΝΑ ΨΑΛΤΗ

Σκηνικά Μαίρη Τσαγγάρη
Κοστούμια Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική Παναγιώτης Αυγερινός
Φωτισμοί  Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη Ανδρέας Λόντου

Trailer Παράστασης

https://www.youtube.com/watch?v=bKdo0rU26oc

Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος 17 ευρώ
Φοιτητικό, Ανέργων 15 ευρώ

(Τετάρτη & Σάββατο απογευματινή, γενική είσοδος 15 ευρώ)

Έναρξη: Μόλις τα μέτρα μας το επιτρέψουν!

Ημέρες & Ώρες παραστάσεων
Τετάρτη 20:00
Πέμπτη 21:00
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 18:00 & 21:00
Κυριακή 20:00
Προπώληση εισιτηρίων
VIVA.GR

Ο γνωστός συγγραφέας από το "Glorious-Μια φάλτσα σοπράνο", Peter Quilter, στις 8 εβδομάδες που διήρκησε το locked down εξαιτίας της πανδημίας, εγκλωβισμένος στο σπίτι του, έγραψε το νέο του έργο "Στην εποχή της καραντίνας¨. Ένα έργο με άμεση αναφορά στα θέματα της παράξενης εποχής που ζήσαμε. Που μπορεί και να ξαναζήσουμε.

Με αφορμή ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο, όλη η Ευρώπη αναγκάζεται να πάρει μέτρα περιορισμού μετακινήσεων. Στην εποχή που κλείνουν οι δρόμοι, τα μαγαζιά και αλλάζει η καθημερινή ζωή όπως την ξέραμε, ανοίγει ο δρόμος για την ανθρώπινη επαφή. Για την σωτήρια αλληλεγγύη μεταξύ των μοναχικών ψυχών, όπως είναι ο Πάτρικ και η Τζούντιθ, οι ήρωες του έργου.

Το έργο θα ανέβει σε παγκόσμια πρώτη ,στο θέατρο Γκλόρια, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια με τον Παύλο ΧαΪκάλη και την Μαρίνα Ψάλτη σε δύο ρεσιταλικούς ρόλους, που εξαντλούν την γκάμα του ανθρώπινου ψυχισμού.

Ενα ζευγάρι τόσο αταίριαστο αλλά και τόσο ταιριαστό. Αξιαγάπητοι και αναγνωρίσιμοι ήρωες σαν κι αυτούς που συναντάμε καθημερινά γύρω μας.

Μια αληθινή ιστορία , βγαλμένη απ΄ την ζωή. Μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα από εμάς.

Αναρωτηθήκατε πόσες φορές έχετε παγιδευτεί σε μια κατάσταση της ζωής σας, με έναν άνθρωπο πολύ διαφορετικό από εσάς; Και τί έχετε ανακαλύψει στο τέλος;

Αναρωτηθήκατε αν, ακολουθώντας το δρόμο της απομόνωσης και της μοναχικότητας, βάζετε σε καραντίνα κάθε μέρα και τον ίδιο σας τον εαυτό;

Το έργο "Στην εποχή της καραντίνας" είναι η ιστορία της αληθινής ελευθερίας μας, μέσα από την πίεση του αναγκαστικού περιορισμού, που μας επιβλήθηκε.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία - Απόδοση-Επεξεργασία κειμένου Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά Μαίρη Τσαγγάρη

Κοστούμια Ηλένια Δουλαδίρη

Μουσική Παναγιώτης Αυγερινός

Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης

Βοηθός σκηνοθέτη Μαριάννα Τουντασάκη

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ – ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ Μαργαρίτα Δρούτσα Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. 

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Τεχνηχώρος

ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ

Διεύθυνση: Ιπποκράτους 7, Αθήνα 106 79

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Αν όπως οι αρχαίοι Έλληνες, πιστεύεις πως ο άνθρωπος βρίσκεται στο έλεος των Θεών γράφεις τραγωδία, το τέλος είναι εξαρχής προδιαγεγραμμένο. Όμως, αν πιστεύεις πως ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του να δώσει λύση στα προβλήματά του και πως δε βρίσκεται σε κανενός το έλεος, τότε ίσως και να γράφεις δράμα»

Τάδε έφη, Λίλλιαν Χέλλμαν (1905-1984), η Αμερικανίδα συγγραφέας γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη, πόλη που έζησε και δημιούργησε ο Τενεσί Ουίλιαμς (1911-1983).

Γράφει τους πρωτοποριακούς «Ψιθύρους», το 1934, σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες δοκίμαζαν τις συνέπειες της Μεγάλης Ύφεσης μετά το Κραχ  (Γουόλ Στριτ του 1929). Τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη ο κόσμος προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τη φτώχεια και την ανεργία.

Εξαιτίας της οικονομικοπολιτικής κατάστασης, πολλές γυναίκες ξεκίνησαν να εργάζονται σε νοσοκομεία, εργοστάσια, ώστε να αντικαταστήσουν τους άνδρες τους, οι οποίοι έλειπαν στον πόλεμο. Παρ’ όλα αυτά οι γυναίκες εξακολουθούσαν να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με το άλλο φύλο και κάπου εκεί, κάνει την εμφάνισή του και το κίνημα του Φεμινισμού, με πρώτη του νίκη το 1922, όταν κατάφεραν να ψηφίσουν για πρώτη φορά.

Αυτή ήταν η κατάσταση, όταν η Χέλλμαν έγραφε το πρώτο της θεατρικό έργο. Το ενδιαφέρον μ’ αυτό είναι ότι η συγγραφέας εμπνεύστηκε από ένα αληθινό περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα στο Εδιμβούργο το 1810, όταν ένα ένα ατίθασο κορίτσι, κατηγόρησε στη γιαγιά του, τις δύο διευθύντριες του σχολείου της, λέγοντας ότι τις είδε να φιλιούνται.

Η 26χρονη τότε συγγραφέας, βασίστηκε στο πραγματικό γεγονός  και το μετέτρεψε σ’ ένα θεατρικό έργο. Πολλά χρόνια, αργότερα (1981) πραγματοποίησε αλλαγές και προσθήκες  στο κείμενό της.

Το τρομερό σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι η ίδια η συγγραφέας , έμελλε να βιώσει και εκείνη τη συκοφαντική δυσφήμιση, όταν κλήθηκε να καταθέσει για την εμπλοκή της με το κουμμουνιστικό κόμμα. Μάλιστα, όπως και οι δύο ηρωίδες στο έργο της έτσι και η Λίλλιαν βρέθηκε μόνη και φίλοι χρόνων της γύρισαν την πλάτη.

Μαθαίνοντας, για όλο το υπόβαθρο του έργου, ομολογώ ότι βρήκα ακόμη πιο ενδιαφέρουσα και την παράσταση.

Για την ιστορία να πούμε ότι το θεατρικό της Χέλλμαν, απασχόλησε και τη μεγάλη οθόνη και το 1961, γυρίστηκε μια ασπρόμαυρη ταινία σε σκηνοθεσία  του Γουίλιαμ Γουάιλερ και ένα εκλεκτό καστ (Όντρεϊ Χέπμπορν, Σίρλεϊ Μακ Λέιν και Τζέιμς Γκάρνερ)

Σε μια συνέντευξή της η Μακ Λέιν είπε πως εκείνη και η Χέπμπορν δεν μιλούσαν ποτέ στα γυρίσματα για τον υπαινισσόμενο ομοφυλοφιλικό δεσμό των ηρωίδων και πως ο σκηνοθέτης έκοψε κάποιες σκηνές φοβούμενος την αντίδραση του Τύπου. Εξάλλου, υπήρχε κακό προηγούμενο, διότι είχε μεταφερθεί πρωτύτερα στη μεγάλη οθόνη με τίτλο «Οι σκιές που περνούν» (These Three, 1936), αλλά οι επιβολές του δεοντολογικού κώδικα της εποχής, ανάγκασαν τους δημιουργούς της ταινίας να μετατρέψουν την ιστορία σε ερωτικό τρίγωνο, αποβάλλοντας την ιδέα της ομοφυλοφιλίας.

Στην παράσταση που αναβαίνει για δεύτερη χρονιά, σε νέα θεατρική στέγη, στο θέατρο Δημήτρης Χόρν, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Κοέν υπογράφει και την μετάφραση του έργου, η οποία κυκλοφορεί μαζί με το εξαιρετικό πρόγραμμα από τις εκδόσεις «Υπεριών». Όπως σημειώνει και ο ίδιος, βασίστηκε και στις δύο εκδοχές της Χέλλμαν, αντικαθιστώντας τα ονόματα των ηρώων με τα ονόματα των πραγματικών πρωταγωνιστών του περιστατικού του 1810. Παράλληλα, στην προσαρμογή του,έχει αφαιρέσει πρόσωπα και σκηνές.

Η σκηνοθεσία του, κατάφερε να ξεπεράσει τον σκόπελο του ρεαλισμού, χρησιμοποιώντας τον στις απαραίτητες μόνο δόσεις, παίζοντας παράλληλα μ’ ένα υπερφυσικό στοιχείο και προσθέτοντας πινελιές θρίλερ αλλά καιμιας gothic αισθητικής.

Η μεγάλη επιτυχία, κατά τη γνώμη μου, ήταν η επιλογή του φωνητικού συνόλου chόrεs (Μαρίνα Εμμανουηλίδου, Κατερίνα Κουτσονικόλα, Δανάη Πολίτη, Δέσποινα Τασλακίδου, Μαριάννα Τσαμπά) με τις υπέροχες φωνές τους και την εξαιρετική δουλειά της Φρόσως Κουρού στην κίνηση τα πέντε κορίτσια μαζί με την Βασιλική Κωστοπούλου, στο ρόλο της ατίθασης μαθήτριας, κερδίζουν από την πρώτη σκηνή τις εντυπώσεις.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν από πολύ καλές έως αδιάφορες και υπερβολικές.

Καλύτερη από την βασική πεντάδα πρωταγωνιστριών βρήκα την Μαρίνα Ψάλτη. Από την αρχή μέχρι το τέλος  η έμπειρη ηθοποιός δίνει υπόσταση στην ηρωίδα της. Ευαισθησία, αυτοσαρκασμός, κρυφός ερωτισμός και πείσμα ενός παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ συνθέτουν μια Μάριαν, η οποία πείθει, συγκινώντας παράλληλα. 

Στα ίδια επίπεδα και η Μαρίνα Ασλάνογλου, αν και το βράδυ που παρακολούθησα την παράσταση η ηθοποιός ήταν φανερά ταλαιπωρημένη φωνητικά, γεγονός που δεν κατάφερε να υποβιβάσει την προσπάθεια της. Εξαιρετική στη σκηνή του φινάλε, με μια αποδοτική χημεία με την Μαρίνα Ψάλτη σ' όλες τις κοινές τους σκηνές. Τζέην και Μάριαν πείθουν για όλα όσα τους συμβαίνουν, φλερτάροντας, σε σημεία με την υπερβολή, αλλά επανερχόμενες, εν τέλει στο δυνατό πρωταρχικό τους υλικό, καταφέρνουν να κινητοποιήσουν την ενσυναίσθηση της πλατείας. 

Οι ερμηνείες τους δίνουν στην παράσταση, ένα φινάλε αρχαίας τραγωδίας, με την Αριστοτελική έννοια της κάθαρσης, μιας κάθαρσης στα πλαίσια του τραγικού για μια σχέση, η οποία αναπόφευκτα αποτελούσε και αποτελεί ακόμη ταμπού, σε μια κοινωνία που λατρεύει τον στρουθοκαμηλισμό. 

Αντίθετα, δεν είχαν όλες οι σκηνές με τον Θανάση Πατριαρχέα, την ίδια επιτυχία. Ο ηθοποιός μοιάζει να κουβαλά στο θέατρο την τηλεοπτική του περσόνα και δίνει μια επιφανειακή ερμηνεία. Δεν ενοχλεί το σύνολο μιας καλής παράστασης αλλά δεν είναι και μια ερμηνευτική αντιμετώπιση που έχει κάτι να μας πει.

Στα ίδια επίπεδα, αλλά και μ’ αρκετή υπερβολή και επιτίδευση και η έμπειρη Βάνα Παρθενιάδου. Ήταν μια ηθοποιός που προσπαθούσε να μας πείσει ότι είναι η κυρία Κάρντεν, ότι είναι πλούσια, ότι είναι ηλικιωμένη, ότι έχει αριστοκρατική καταγωγή.... για τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας, ούτε λόγος.

Η Κυρία Κούελτς της Αλεξάνδρας Παντελάκη έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά στις πιο κωμικές σκηνές της.

Άφησα για το τέλος, την νεότερη της γυναικοπαρέας, την Βασιλική Κωστοπούλου. Δεν μπορώ να πω ότι είναι μια ερμηνεία ζωής αλλά σίγουρα είναι μια σκηνική παρουσία, η οποία έχει να μας πει πολλά στο μέλλον, αν της δοθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Σίγουρα πάντως το νεύρο, η κίνησή της και η αμεσότητα του υποκριτικού κώδικα, που επιλέγει έχουν ενδιαφέρον.

Στο εικαστικό κομμάτι της παράστασης, ξεχωρίζει το καλαίσθητο σκηνικό του Γιάννη Αρβανίτη, το οποίο μαζί με τους καλοδουλεμένους φωτισμούς του Άλεξανδρου Αλεξάνδρου δημιουργούν ένα άλλες φορές αφαιρετικό και άλλες μεφυσικό τόπο, ντύνοντας εμπνευσμένα την ιστορία.

Τα κουστούμια (Celebrity Skin) τα βρήκα μ’ άποψη και μελέτη της εποχής, αν και υπήρχαν κάποιες μικρές παραφωνίες, όπως για παράδειγμα η ομπρέλα της κυρίας Κάρτερ.

Η μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη, μοιάζει απόλυτα ταιριαστή με τον θεατρικό κόσμο, που έχει δημιουργήσει ο Άλέξανδρος Κοέν.

Συνοψίζοντας, οι «Ψίθυροι» είναι μια παράσταση –τροφή για σκέψη. Ένα θεατρικό κείμενο, που ευτυχεί μ’ ένα εμπνευσμένο ανέβασμα. Οι όποιες μικρές διαφωνίες, δεν αλλοιώνουν πολύ το τελικό αποτέλεσμα.

Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Στην Ηλικία Μου, Ξαφνικά, Έγινα Η Μούσα Του Underground»