«Αυτός ο έρωτας δεν τελείωσε ποτέ… Είμαστε  μέχρι το τέλος της ζωής μας βαθιά ερωτευμένοι…» 

Σαν ντίβα του παλιού σινεμά η Μίνα Χειμώνα ανεβαίνει τα σκαλιά του Θεάτρου Altera Pars τραγουδώντας «Πάρε με κοντά σου». Έπειτα από λίγα λεπτά ανάβει τσιγάρο και καθισμένη στο μπουντουάρ της αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι μιας ιστορίας γοητευτικής, που πολλοί δεν γνωρίζουν και οι λεπτομέρειές της ξαφνιάζουν. 

Στην παράσταση η ηθοποιός αφηγείται τη ζωή της Μελπομένης Τσιριγώτη, που με καλλιτεχνικό νονό τον Ορέστη Λάσκο καθιερώθηκε στην ιστορία του πενταγράμμου ως Μάγια Μελάγια. Το μικρό όνομα και το επίθετό της τα εμπνεύστηκε στη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Αίγυπτο: «Μάγια» σημαίνει νερό και «Μελάγια» είναι η κελεμπία που φορούν οι Αιγύπτιοι. Όνομα εύηχο και συνάμα παράξενο, τραβούσε την προσοχή, όπως και το μελαχρινό χυμώδες κορίτσι που έκλεβε καρδιές πάνω και κάτω από την πίστα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το αγαπημένο της τραγούδι ήταν το «Πάτωμα» των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου και συγκεκριμένα ο στίχος «γιατί οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια».

Ο Δημήτρης Χαλιώτης σκηνοθετεί το βιβλίο του Γιώργου Βασιλειάδη «Με αγάπη… Μάγια Μελάγια», υπογράφοντας και τη δραματουργική επεξεργασία, και καταφέρνει κάτι πολύ σπουδαίο, να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα της εποχής και μια γλυκιά νοσταλγία, χωρίς ωστόσο η παράσταση να μυρίζει ναφθαλίνη ή η ηθοποιός του να οδηγείται σε εύκολους μελοδραματισμούς. Επιπλέον προσδίδει στο κείμενο ζωντάνια, τοποθετώντας τη Μίνα Χειμώνα ανάμεσα στο κοινό του φουαγιέ και κάνοντας τους θεατές μέλη της παράστασης. Η διαδραστικότητα είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά της παράστασης. 

Τα εύσημα όμως θα πρέπει να αποδοθούν και στη Μίνα Χειμώνα, η οποία χάρη στη σκηνική της εμπειρία τραγουδά, παίζει, χορεύει και φροντίζει να επικοινωνήσει αυτό που κάνει. Από τις λίγες εικόνες της Μάγιας Μελάγια που προβάλλονται διαπιστώνει κανείς πως σε ό,τι αφορά την εμφάνιση και μόνο δεν έχει γίνει η ιδανική διανομή. Παρ’ όλα αυτά, και σε αυτό συνίσταται η μεγάλη επιτυχία της  ηθοποιού, η Μίνα Χειμώνα δίνει το δικό της στίγμα, αποφεύγοντας να γίνει μια καρικατούρα, ένα απείκασμα. Και τα καταφέρνει πολύ καλά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εντυπωσιακή ρωγμή του ρόλου, όταν μετά το εγκεφαλικό καταλαβαίνει πια ότι δεν θα ξανατραγουδήσει. Ένα σημείο που πραγματικά συγκινεί. 

Στο πιάνο και στο ακορντεόν τη συνοδεύει ο Νίκος Πλάτανος και μαζί λένε τραγούδια που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση η Μάγια Μελάγια και σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, όπως το «Αδύνατον να κοιμηθώ», τη «Βαλίτσα», το «Μονοπάτι», το «Σκότωσε με» (που μετά έγινε γνωστό από τη Μαίρη Λίντα, αλλά η Μελάγια το έχει δισκογραφήσει πρώτη το ’55). Επίσης το τραγούδι «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», το οποίο δίδαξε στη Σοφία Λόρεν στα γυρίσματα της ταινίας «Το παιδί και το δελφίνι» στην Ύδρα το ’57. 

Μια παράσταση για την «αυτοκράτειρα της νύχτας», που ερωτεύτηκε με πάθος, ενέπνευσε δημιουργούς, γοήτευσε βιομηχάνους, εργάτες, ξεπέρασε σε φήμη την Παξινού, πικράθηκε από «τα διάφορα σχόλια», αλλά κατάφερε να ζήσει όπως ήθελε. «Στη ζωή μου τα γεύτηκα όλα στον απόλυτο βαθμό. Την επιτυχία, τον έρωτα, τη δόξα, τα πλούτη…».