Η Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός Μη Τόπου) επιστρέφει στην Ομόνοια, στο κτίριο του Μπάγκειου Ξενοδοχείου, για να διερευνήσει και πάλι τις διαδρομές της αγάπης μέσα από τη συνομιλία εικαστικών, θεατρικής πρακτικής-περφόρμανς και λογοτεχνίας.

Το καλλιτεχνικό εγχείρημα Αγάπη (ή φαντάσματα ενός Μη Τόπου) είναι μια διαδραστική, work in progress παράσταση και εικαστική έκθεση μαζί, που αναπτύσσεται στο χώρο του Μπάγκειου κτιρίου, από την είσοδο, σε όλο τον τρίτο όροφο του κτιρίου και στη διαδρομή προς αυτόν, στην Πλατεία Ομονοίας.  Φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια «θραυσματική πόλη αγάπης», ένα έργο και συγχρόνως μια πλατφόρμα πειραματισμού που θα εξελίσσεται και θα αναδιατάσσεται με το χρόνο, συνδέοντας τον ενδιάμεσο, εφήμερο και πορώδη χαρακτήρα της Πλατείας Ομονοίας με ένα άχρονο σύμπαν αισθημάτων.

Ηθοποιοί, χορευτές-περφόρμερ, εικαστικοί, μουσικοί, συγγραφείς κ.ά. γίνονται οι δημιουργοί μιας «πόλης» από τα «θραυσματικά υλικά της αγάπης»: τον μετεωρισμό και την απουσία της αγάπης, τη συνεχή κι απεγνωσμένη αναζήτησή της, την πληρότητα, σωματική και ψυχική, που φέρνει η αγάπη, τις αισθήσεις που ενεργοποιεί η αγάπη, την εξάντληση και το πέρας της αγάπης, αλλά και την κατασκευή του υποκειμένου και του φύλου μέσα από την αγάπη, την ταξική και πολιτισμική παράμετρο του συναισθήματος.

Χαράσσονται έτσι διαδρομές μέσα στο κτίριο που μας οδηγούν σε μια υπαρξιακή καταβύθιση και διατυπώνουν ερωτήματα πάνω στην πολιτική και κοινωνική διάσταση της Αγάπης, αποκαλύπτοντας τις πολλαπλές προβολές και τη διαχειριστική χρήση της, τις κατασκευές και την αντιστροφή της έννοιας που φτάνει μέχρι τον εκφυλισμό της.

Αποτελεί η αγάπη ως υπαρξιακό δομικό υλικό της ζωής μας ουτοπία; Είναι ένα τοπίο σε έναν μη τόπο;

Είναι πέρα από το χρόνο; Είναι εμπειρία; Είναι μια διαμεσολάβηση αισθημάτων; Είναι η απουσία της; Είναι μια απάτη; Μια κατασκευή; Ένα κάλεσμα; Μια κραυγή; Είναι εκ Θεού; Είναι βαθιά ανθρώπινη; Είναι δύναμη; Είναι αδυναμία; Είναι εγωιστική; Είναι απροϋπόθετη; Είναι σκληρή; Είναι πόνος; Είναι πληρότητα; Έχει κοινωνική διάσταση; Τι σημαίνει αγαπώ; Τι σημαίνει δρω με αγάπη; Είναι μια «ιδανική πολιτεία»;

Η Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός Μη Τόπου) είναι μια έκθεση σύγχρονης τέχνης και συγχρόνως μια παράσταση που στηρίζεται στη φόρμα του devised theatre. Τα καλλιτεχνικά έργα απλώνονται σε όλο το χώρο του κτιρίου ή σε μέρος αυτού, και δημιουργούν μια υπαρξιακή διαδρομή, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως αυτόνομα εικαστικά έργα αλλά και ως τοπόσημα γύρω από τα οποία αναπτύσσεται η επίδραση-διάδραση των περφόρμερ και των υπόλοιπων στοιχείων της παράστασης. Έτσι, τα έργα μετουσιώνονται-μεταμορφώνονται σε δομικά δραματουργικά στοιχεία της παράστασης και αποτελούν ένα ακόμα στοιχείο της αφήγησης.

Η παράσταση αντλεί υλικό από κλασικά και σύγχρονα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και φιλοσοφίας όπως: Μπερνάρ Μαρί Κολτές, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Αντόνιο Νέγκρι, Ίταλο Καλβίνο, Πολ Ρικέρ, Χάνα Άρεντ, Τζελαλεντίν Ρουμί, Σάρα Κέην, Χ. Λ. Μπόρχες, Απόστολος Παύλος, Άσμα Ασμάτων, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Νίκου Γ. Πεντζίκη, Κώστα Κωστάκου, Σάββα Μιχαήλ, Σταύρου Ζουμπουλάκη, Ιωάννη Χρυσοστόμου, Μαρίνας Τσβετάγιεβα, Χέρμαν Μελβίλ, όπως και από προσωπικές αφηγήσεις κ.ά.

Συντελεστές – Καλλιτέχνες
Ιδέα -Σύνθεση-Σκηνοθεσία- Επιμέλεια: Ελένη Καλαρά
Σύμβουλος δραματουργικής σύνθεσης: Μάριος Χατζηπροκοπίου
Σύμβουλος επιμέλειας έκθεσης: Θεόφιλος Τραμπούλης
Σκηνική επιμέλεια χώρου, κοστούμια: Kenny MacLellan
Σχεδιασμός ήχου: Ελένη Καβούκη
Επιμέλεια κίνησης: Μυρτώ Δελημιχάλη
Σχεδιασμός φωτισμού: Χάρης Δάλλας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μυρτώ Δελημιχάλη
Υπεύθυνος παραγωγής: Σταμάτης Τσιμπίδης
Βοηθός παραγωγής: Δώρα Κόχυλα
Βοηθός ήχου: Ευτυχία Καμενάκη
Υπεύθυνη Τύπου & Επικοινωνίας: Μαρία Κωνσταντοπούλου Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Οπτική ταυτότητα: The Birthdays Design
Video trailer: Ιάσων Αθανασιάδης/Iason Athanasiadis
Φωτογραφίες παράστασης: Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Δημήτρης Συρανίδης, Ιάσων Αθανασιάδης
Ηθοποιοί-χορευτές/περφόρμερ: Ηλίας Βογιατζηδάκης, Ορφέας Γεωργίου, Μυρτώ Δελημιχάλη, Ελένη Καλαρά, Αναστασία Κατσιναβάκη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Ευαγγελή Φίλη, Χάρης Φραγκούλης, Αλεξάνδρα Χασάνη.
Εικαστικοί: Μαργαρίτα Αθανασίου, Αντώνης Αντωνίου, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Γιάννης Ισιδώρου, Αλεξία Καραβέλα, Χριστίνα Κατσάρη, Καρολίνα Κρασούλη, Άννα Λάσκαρη, Κυριακή Μαυρογεώργη, Βασίλης Παπαγεωργίου.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ –ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

Ημέρες παραστάσεων:
Πέμπτη, Παρασκευή 20.15 και Σάββατο, Κυριακή: 18.00
Τελευταία παράσταση 26 Ιανουαρίου 2020
Αυστηρή ώρα προσέλευσης: 15 λεπτά νωρίτερα
Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά
Μπάγκειον Ξενοδοχείο (3ος όροφος και η διαδρομή από την είσοδο έως αυτόν), στην Ομόνοια.
Εισιτήρια:12,00 ευρώ, μειωμένο/ ατέλεια 7,00 ευρώ
Προπώληση: viva.gr
Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση: 694 7632298

Ο Χουάν Ρούλφο (1917-1986) είναι από τους λίγους συγγραφείς που κατάφερε με το μικρό συγγραφικό του έργο, μόλις δύο τίτλοι, «Ο κάμπος στις φλόγες» (1953) και «Pedro Paramo» (1955) να μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, να υμνηθεί από κοινό και μελετητές και να θεωρηθεί ως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20^ου αιώνα, καθώς και από τους επιδραστικότερους της χώρας του, χάρη στο εμβληματικό του μυθιστόρημα «Πέδρο Πάραμο». Το εν λόγω έργο θεωρείται προάγγελος του λατινοαμερικάνικου μαγικού ρεαλισμού, του ρεύματος εκείνου που θα κάνει διάσημη διεθνώς την ισπανόφωνη λογοτεχνία.

Η ιστορία του εξελίσσεται σ’ένα χωριό φάντασμα στην Κομάλα, την πατρίδα της μητέρας του αφηγητή Χουάν Πρεσιάδο, ο οποίος πηγαίνει να βρει τον πατέρα του, κάποιον Πέδρο Πάραμο.Το έργο έχει μια ιδιαίτερη και περίπλοκη πλοκή και καταφέρνει να αποτυπώσει το άχρονο. Χρόνος δεν υφίσταται. Συνυπάρχει το παρελθόν και το παρόν. Τα χρονικά όρια εκμηδενίζονται καθώς και τα χωρικά, εφόσον οι κάτοικοι της Κομάλα είναι νεκροί, έτσι εμφανίζονται και απομακρύνονται από τη σκηνή χωρίς τις συνηθισμένες συμβάσεις. Κεντρική ιστορία δεν υπάρχει. Αποτελείται ουσιαστικά από τρεις επιμέρους ιστορίες που αναπτύσσονται παράλληλα και πλέκονται η μία μέσα στην άλλη. Η κάθε ιστορία είναι η φωνή μιας αλύτρωτης ψυχής που αναζητά την λύτρωση της μέσα από το λόγο. Οι ιστορίες ακούγονται ως μουρμουρητά, αυτός άλλωστε ήταν και ο αρχικός τίτλος του μυθιστορήματος «Τα μουρμουρητά», πριν δοθεί ο τελικός «Πέδρο Πάραμο», που σημαίνει «Καμμένη Γη». Βασικός πρωταγωνιστής το χωριό, ένα χωριό νεκρών, ερειπωμένο και παρηκμασμένο όπως η κοινωνία, η κάθε κοινωνία σε οποιαδήποτε ήπειρο, η Κομάλα, η καμμένη γη στην άκρη της κόλασης.

Ο Χουάν Πρεσιάδο φτάνοντας στην Κομάλα με την υπόσχεση στην ετοιμοθάνατη μητέρα του να βρει τον Πέδρο Πάραμο, τον πατέρα του, «Τα χρόνια που μας ξέχασε παιδί μου κάντον να τα πληρώσει ακριβά», όντας και ο ίδιος νεκρός συναντά πρώτα στην κάθοδο του στον Άδη, τον ονηλάτη Αμπούνδιο, επίσης γιο του Πέδρο Πάραμο που θα τον ενημερώσει για το θάνατο του πατέρα του. Μπαίνοντας στο χωριό έντονη είναι η απουσία θορύβων, «Δεν ζει κανείς εδώ», τον είχε προετοιμάσει ο Αμπούνδιο. Στο χωριό όμως υπήρχε ‘’ζωή’’, αυτή ήταν η αίσθηση του, αλλά ο ίδιος δεν είχε ακόμη συνηθίσει την τόση σιωπή. Στη συνέχεια, συναντά μια ακόμα αμαρτωλή ψυχή, την παιδική φίλη της μητέρας του, Εδουβίχες, που είχε ενημερωθεί για τον ερχομό του από την μητέρα του και τον περίμενε. Εμφανίζεται ο Πέδρο Πάραμο σαν φάντασμα και διηγείται τον έρωτα του για τη Σουζάννα, το μοναδικό ίσως στοιχείο που τον κάνει να μοιάζει ανθρώπινος. Η Εδουβίχες επανέρχεται και του αφηγείται ότι παραλίγο να ήταν εκείνη η μητέρα του, ότι ο Αμπούνδιο έχει πεθάνει από καιρό και ενώ ακούγεται ο καλπασμός αλόγου, του μιλά για το μοναδικό αναγνωρισμένο από τον ίδιο γιο του Πάραμο, τον Μιγκέλ, καθώς και για τον θάνατο αυτού. Ο ιερέας αρνείται να ευλογίσει το νεκρό Μιγκέλ, επειδή ήταν πολύ κακός άνθρωπος, ενώ τελικά τον ευλογεί όταν ο Πέδρο Πάραμο του πετά τα 60 πέσος που ζητά ( περιγραφή και της ηθικής κατάπτωσης της εκκλησίας). Άλλοι ήρωες κυρίως γυναίκες τον οδηγούν στην Μέδια Λούνα, την επικράτεια του πατέρα του, ο οποίος παρουσιάζεται σαν μια περσόνα φρικιαστική.

Εκεί συναντά μια γυναίκα που τον φρόντιζε όταν ήταν μωρό. Αναλαμβάνει να τον ξεναγήσει στην Κομάλα. Παντού ακούγονται αντίλαλοι, «μη φοβηθείς», του λέει και εξαφανίζεται.

Τον Χουάν Πρεσιάδο τον βαραίνουν οι τόσο πολλοί θάνατοι και κυλιέται σε λάσπη.

Οι ιστορίες έχουν κοινό σημείο τη σχέση των αμαρτωλών προσώπων που συναντά ο Χουάν, με τον τύραννο Πέδρο Πάραμο. Η εδεμική Κομάλα των αναμνήσεων της μητέρας του μετατράπηκε σε κόλαση, εξαιτίας της καταστροφικής μανίας του πατέρα του.

Έντονο το μεταφυσικό στοιχείο και η διαφορετικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το θάνατο οι Λατινοαμερικάνοι από τους Ευρωπαίους. Στόχος η υπαρξιακή διάσταση του έργου (ο τύραννος πεθαίνει από το παιδί του) και η πανανθρώπινη διάσταση του έργου.

Η παράσταση «Πέδρο Πάραμο» στο διατηρητέο ξενοδοχείο ‘’Μπάγκειον’’ από την ομάδα ΌΠΕRΑ καταφέρνει να υποβάλλει το θεατή στην νεκρική ατμόσφαιρα του έργου και σ’ αυτό συμβάλλει στο μέγιστο βαθμό η επιλογή του Μπάγκειον, του οποίου η παρακμή αποδεικνύεται το καταλληλότερο σκηνικό για το σκονισμένο, παρηκμασμένο και ερειπωμένο χωριό της Κομάλα. Η σκηνογράφος Τίνα Τζόκα έκανε πολύ καλή δουλειά στο σκηνικό της παρακμής, ενώ επιμελήθηκε και τα κοστούμια, για τα οποία ορθά επέλεξε λευκούς τόνους, νεκρικούς, με διάφανα υφάσματα και δαντέλα. Θα ήθελα στη συνέχεια να αναφερθώ στην ρέουσα μετάφραση της Έφης Γιαννοπούλου και στον υποτονικό φωτισμό της Στέλλας Κάλτσου. Νομίζω πως σε ένα τέτοιο έργο το τρίπτυχο σκηνικά-κοστούμια-φωτισμοί δρουν καταλυτικά στο αποτέλεσμα και έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. Στη σκηνοθεσία της η Ελεάνα Τσίχλη διατήρησε ως βασικό πρωταγωνιστή το χωριό της Κομάλα και έβαλε τους ηθοποιούς να διεκδικούν ο καθένας με τη σειρά του μέσω της αφήγησης τους κάποιον από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστικούς ρόλους, όπως άλλωστε δηλώνει και στο έργο του ο Χουάν Ρούλφο. Μπλέκει το στοιχείο της χορικότητας με την αφήγηση, ενώ σημαντική θέση κατέχει η μουσική. Εκμεταλλεύεται τη διάταξη του χώρου εξαιρετικά. Το παλιό χλιδάτο ξενοδοχείο που τώρα κρίνεται διατηρητέο, είχε πολλές πολλές πόρτες απ’ όπου μπαίνουν και βγαίνουν τα πρόσωπα του έργου με αρμονία. Αναδεικνύει το ταλέντο των ηθοποιών που έχει στην παράσταση ξεκλειδώνοντας τους όλες τις πτυχές τους (σώμα-φωνή- δεινότητα υποκριτική).

Η ομάδα των ηθοποιών στο σύνολο της λειτουργεί άψογα. Στην προσπάθεια μου να ξεχωρίσω κάποιους θα μιλήσω για την εσωτερικότητα και το πάθος της Τζωρτζίνας Δαλιάνη στο ρόλο της Εδουβίχες, τον Κώστα Βασαρδάνη που ως ιερέας με τις αποχρώσεις της φωνής του, κατάφερε να μας παρασύρει με το παίξιμο του, αλλά και την Νεφέλη Μαïστράλη ως Σουζανίτα. Αξιόλογη η παρουσία του : Νέστορα Κοψιδά, Φώτη Λαζάρου, Γιώργου Νούση και Δανάης Σαριδάκη που συμπληρώνουν την ομάδα ΟΠΕRA. Η μουσική του Θοδωρή Αμπαζή υποβλητική και σε στιγμές μακάβρια και διαπεραστική.

Ένα πολύ σημαντικό έργο της Παγκόσμιας δραματουργίας για πρώτη φορά στη Ελλάδα και κάτω από ιδανικές συνθήκες σε ένα ατμοσφαιρικό χώρο.

 

Από την Νατάσα Κωνσταντινίδη

Την Hedda Gabler του Henrik Ibsen (1890) κορυφαίου του κριτικού κοινωνικού ρεαλισμού, επέλεξε η Άντζελα Μπρούσκου για να παρουσιάσει στο χώρο του ιστορικού Μπαγκείου, το Φεβρουάριο. Το ξενοδοχείο που έχτισε ο Γερμανός αρχιτέκτονας Έρνστ Τσίλλερ μεταξύ των ετών 1890 και 1894  θα γίνει ο δραματικός τόπος για να «στηθεί» η ιστορία της Hedda φέρνοντας στο σκηνικό φως το παγκόσμιο και διαχρονικό ζήτημα της γυναίκας και της θέσης της, σε μια κοινωνία «χτισμένη» από άνδρες.

 

Ο Ibsen με την Hedda Gabler συμπύκνωσε και απεικόνισε με αριστουργηματικό τρόπο την πλήρη παρακμή (οικονομική, κοινωνική, ηθική, και ψυχολογική) της αριστοκρατικής τάξης, η οποία χρησιμοποίησε ακόμη και το γάμο ως μέσο για την έκφραση των ταξικών διαφορών.

 

Λίγα λόγια για την  Hedda Gabler

 

Η Hedda Gabler, κόρη του αποθανόντος στρατηγού Gabler, θύμα των υψηλών της απαιτήσεων, βρίσκει στο πρόσωπο του Jürgen Tesman το σύζυγο με τις προοπτικές που μπορεί ίσως να της επιστρέψει τη «χαμένη» κοινωνική και οικονομική αίγλη. Όταν από σύμπτωση ξανασυναντά τον Ejlert Lövborg, εκείνον που κάποτε ανομολόγητα ερωτεύθηκε και μαθαίνει ότι, με τη βοήθεια μια άλλης γυναίκας, κατώτερης ταξικής προέλευσης, θα εκδώσει ένα σημαντικό, καινοτόμο βιβλίο και ότι με αυτό είναι ακαδημαϊκός συνυποψήφιος του συζύγου της, συγκλονίζεται και  καταστρέφει αυτό που δεν μπορεί να δεχτεί. Υπονομεύει  το σύζυγο της με την ψυχρότητα, διαψεύδει την εγκυμοσύνη της, καταστρέφει το έργο ζωής της Tea Elvsted, καίει τα χειρόγραφα του Ejlert και τέλος επιλέγει την αυτοκτονία ως την τελευταία διεστραμμένη απόπειρα της για να ικανοποιήσει τη δίψα για ζωή.

 

 

Τι σημειώνει η σκηνοθέτης, Άντζελα Μπρούσκου

 

Απεικονίζοντας την παθολογία, μιας απογοητευμένης  γυναίκας, ο Ibsen με την Hedda Gabler καταθέτει την πιο ισχυρή διαμαρτυρία απέναντι σε μια διεφθαρμένη κοινωνία, αποφασισμένη  να θυσιάσει χάριν των δικών της συμφερόντων,  την ελευθερία και την  ατομική έκφραση των πιο χαρισματικών μελών της. Σήμερα η Hedda Gabler  διαγράφει μέσα από τους αιώνες την επιτέλεση του φύλου της. Τα πάντα είναι «προσποίηση».

 

Για το Θέατρο Δωματίου

 

Το ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ιδρύθηκε το 1993 από την Άντζελα Μπρούσκου  και την Παρθενόπη Μπουζούρη. Αποτελείται από πυρήνα ηθοποιών και άλλων συνεργατών πού δουλεύουν συστηματικά υπό μορφή εργαστηρίων με στόχο την διεύρυνση των υποκριτικών μεθόδων και πρακτικών για την κατάκτηση ενός κοινού κώδικα απέναντι στις απαιτήσεις της σύγχρονης θεατρικής αναζήτησης. Ο χαρακτήρας της  ομάδας είναι καθαρά ερευνητικός και πειραματικός με την ευρύτερη έννοια του όρου καθώς βασική ανάγκη της είναι να συνδέσει το θέατρο με την ακραία πραγματικότητα πού βιώνεται καθημερινά, τόσο από τα μέλη της όσο και από το κοινό. Ο συμβατικός χώρος της παράστασης μέσα από αυτή την προσέγγιση μετατρέπεται σε πεδίο σύγκρουσης, ανοιχτού διαλόγου και σκέψης ανάμεσα σε ηθοποιούς και θεατές, καθώς η τέχνη τοποθετείται στο κέντρο μίας βίαιης επικαιρότητας.

 

Οι άνδρες και οι γυναίκες δεν ανήκουν στον ίδιο αιώνα

Henrik Ibsen

 

Πρεμιέρα στις 15 Φεβρουαρίου

 

Συντελεστές παράστασης

Σκηνοθεσία -εικαστική άποψη: Άντζελα Μπρούσκου

Μουσική: Nalyssa Green

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη  Στέβη Κουτσοθανάση

Εκτέλεση παραγωγής: Ευάγγελος Κώνστας - Constantly Productions

 

Παίζουν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Ειρήνη Αϊβαλιώτου, Χριστίνα Παπαδοπούλου

 

Info

Μπάγκειον ξενοδοχείο, Πλ. Ομόνοιας 18, Αθήνα

Παραστάσεις: από 15 Φεβρουαρίου έως 25 Μαρτίου, Πέμπτη έως Κυριακή στις 21.00.

Τιμές: 10-15 ευρώ

Προπώληση μέσω: