Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου χτυπάει σε διπλό θεατρικό ταμπλό αυτήν τη σεζόν, καθώς σκηνοθετεί το «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» στο θέατρο Πορεία, μπαίνοντας έτσι για τα καλά στον χώρο της σκηνοθεσίας, μετρώντας, ουσιαστικά, την έκτη της παράσταση, και πρωταγωνιστεί στο έργο του Torben Betts, «Οι Άτρωτοι», το οποίο κάνει πρεμιέρα για πρώτη φορά στη χώρα μας, στις 7 Δεκεμβρίου, στο Αγγέλων Βήμα.

Στο φιλόξενο φουαγιέ του νεοκλασικού της οδού Σατωβριάνδου, σ’ ένα κτίριο βγαλμένο από άλλη εποχή, το οποίο αντιστέκεται στην ασχήμια της περιοχής, συναντηθήκαμε λίγο μετά την πρόβα των «Άτρωτων».

Την πιο κρύα μέρα του Νοεμβρίου, το χαμόγελό της, η χαλαρή της διάθεση κι η επικοινωνιακή της ικανότητα, ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα και την κουβέντα μας.

Αντίθετα με τον τίτλο του έργου, η ίδια δηλώνει πώς αισθάνεται «ευάλωτη» στην εποχή, που ζούμε. Αναπολεί τα δημιουργικά χρόνια του Αμόρε, έχοντας την αίσθηση ότι μπορεί να αναπολεί και τις εποχές της πρώτης της νιότης. Μας περιγράφει την ιδανική, για εκείνη, θεατρική κολεκτίβα. Εξηγεί, αν την ενοχλεί, που κάποιοι την θυμούνται ως Λίζα από τη σειρά του Mega κι ονειρεύεται ό,τι κάθε μαμά για τις κόρες της.

Το έργο του Torben Betts «Οι Άτρωτοι» ανεβαίνει, για πρώτη φορά, στην Ελλάδα. Θα θέλατε να μας το συστήσετε με λίγα λόγια, πριν το παρακολουθήσουμε στη σκηνή;

Είναι ένα έργο με τέσσερα πρόσωπα και γράφτηκε μ’ αφορμή την οικονομική κρίση, την οποία βίωσαν κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στο συγκεκριμένο έργο, την εξετάζουμε σ’ έναν παραλληλισμό με τις οικογενειακές κρίσεις στη ζωή δύο ζευγαριών. Το δραματικό ενδιαφέρον είναι μια τραμπάλα του έργου, μεταξύ του σατιρικού και του δραματικού. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε κι ως δραματική κομεντί. Ξεκινάει σαν κωμωδία και καταλήγει μ’ έναν πικρό τρόπο. Υπάρχουν δύο ζευγάρια, διαφορετικής κοινωνικής τάξης και διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου, που έχουν έρθει όμως κοντά λόγω γεωγραφικής γειτνίασης.

Πιο συγκεκριμένα το ζευγάρι Όλιβερ - Έμιλυ μετακόμισε από το Λονδίνο σε μια λαϊκή γειτονιά, μιας επαρχιακής πόλης της Αγγλίας. Ο Όλιβερ είναι γόνος πλούσιας οικογένειας κι η Έμιλυ πετυχημένη εικαστικός. Εκεί γνωρίζουν τους γείτονές τους, οι οποίοι είναι σε μια άλλη τελείως λογική, διαφορετική νοοτροπία, χωρίς μόρφωση. Ο άνδρας βλέπει συνέχεια ποδόσφαιρο και φανατίζεται. Η συνάντησή τους θα φέρει πολλές τριβές και θα αποκαλύψει κρυμμένα μυστικά. Γιατί και τα δύο ζευγάρια, έχουν πολλά προβλήματα κι η συνάντησή τους θα λειτουργήσεικαταλυτικάφέρνοντας στην επιφάνεια γεγονότα, που θα τους κάνουν να συνειδητοποιήσουν πράγματα για τους εαυτούς τους.

Τι σημαίνει για εσάς «Άτρωτος»;

Πρόκειται, ουσιαστικά για έναν σαρκαστικό τίτλο, ο οποίος έχει πολυεπίπεδες αναφορές στο έργο. Το αγγλικό «Invincible» σημαίνει ανίκητοι- άτρωτοι. Επομένως είναι και μια αναφορά στις ομάδες και στην πολεμική μηχανή, γιατί ο ένας από τα δύο ζευγάρια, ο Άλαν, έχει στείλει τον γιο του να γίνει φαντάρος σε πολέμους του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, ο ίδιος δούλευε σ’ ένα αεροπλανοφόρο που είχε αυτό το όνομα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια αναφορά στις ζωές αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να βγουν άτρωτοι, μέσα από δύσκολες συνθήκες, όπως είναι η απώλεια του παιδιού τους ή η οικονομική τους κατάρρευση. Τέλος έχει μια αναφορά, στο ίδιο το σύστημα, στο οποίο ζούμε που μοιάζει άτρωτο και φαίνεται αυτός να είναι ο νικητής τελικά.

Εσείς, ως καλλιτέχνης, στην Ελλάδα του σήμερα, πόσο «Άτρωτη» αισθάνεστε;

Πολύ! Τι να σου πω! (γέλια)

Κάνετε όμως, πολλά πράγματα, παίζετε, σκηνοθετείτε, διδάσκετε υποκριτική, μεταφράζετε έργα…

Ναι, κάνω πολλά και στο δικό μου το μυαλό, φαντάζουν ακόμα περισσότερα και λόγω των οικογενειακών υποχρεώσεων. Θέλει προσωπική θυσία και μόχθο για αποτελέσματα, τα οποία είναι δύσκολο να ευοδωθούν με τον τρόπο, που θα ήθελε κανείς. Δεν μιλάμε μόνο για τις οικονομικές απολαβές, αλλά και για τον τρόπο που θα ήθελες να λειτουργήσουν τα πράγματα. Υπάρχει στενότητα χώρων και πόρων. Είναι σαν να προσπαθούμε όλοι να συνυπάρξουμε σε μια στενή βάρκα κι αυτό δημιουργεί μεγάλη αγωνία αλλά και χαρά γιατί είναι κανείς δημιουργικός. Είμαστε ευάλωτοι, πάντως, όχι άτρωτοι.

Η Έμιλυ, στο έργο, ονειρεύεται να φτιάξει μια καλλιτεχνική κολεκτίβα. Εσείς αν είχατε αυτήν τη δυνατότητα ποιους θα επιλέγατε;

Αυτό είναι πολύ μακριά από την εποχή μας, γιατί σήμερα, όπως λέει κι η Έμιλυ στο έργο, «η εποχή μας ευνοεί τα μικρά μοναχικά ζευγαράκια κι όχι τις ομάδες». Προσπαθούμε να λειτουργήσουμε μ’ ανθρώπους, με τους οποίους έχουμε κοινή γλώσσα, αλλά αυτή είναι δύσκολο να δημιουργηθεί, όταν σκορπιζόμαστε ανάμεσα σε 1000 πράγματα. Αν δημιουργούσα, όμως, μια θεατρική κολεκτίβα, θα ήθελα να την κάνω μ’ ανθρώπους, με τους οποίος μπορώ να συνυπάρχω και να υπάρχει αλληλοσεβασμός και πίστη σ’ ένα κοινό όραμα.

Παράλληλα, υπογράφετε και την έκτη σκηνοθετική σας δουλειά στο θέατρο Πορεία και στο έργο «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» του Ευγένιου Ο’ Νηλ. Είναι η δεύτερη φορά που σκηνοθετείτε τον σύζυγό σας. Πώς είναι αυτή η συνεργασία;

Είναι πολύ ωραία! Με τον Γιάννη (Νταλιάνη) λειτουργούμε πολύ στο ίδιο επίπεδο κι αυτό νομίζω ότι είναι και για τους δύο αμοιβαία ωφέλιμο.

Οι πρόβες σταματάνε στο θέατρο ή σας ακολουθούν και στο σπίτι;

Αυτό είναι το παράπονό του! Έχει τύχει να είμαι εγώ η σκηνοθέτις σ’ αυτή τη δουλειά και συνήθως ο σκηνοθέτης έχει τέτοιες αγωνίες και πηγαίνει και τριβελίζει τον άλλον. Προσπαθώ να το τηρήσω σε κάποιο βαθμό, δηλαδή η πρόβα είναι πρόβα κι αν χρειαστεί να υπάρξει κάποια συζήτηση μετά, κλείνουμε ραντεβού για να την κάνουμε.

Τι σας γοήτευσε στο κείμενο του Ο’ Νηλ, ώστε να το επιλέξετε;

Μου αρέσει ο τρόπος που μιλάει για τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν κατάφεραν να ταιριάξουν τις ζωές τους. Κι η αγωνία του για το εγγενές σφάλμα, το οποίο υπάρχει στην κοινωνία των ανθρώπων και στη μοίρα τους. Κι όλα αυτά, χωρίς να χάνει το χιούμορ του. Ποτέ δεν μπορώ να καταπιαστώ με έργο που του λείπει το χιούμορ.

Πώς βλέπετε το μέλλον σας στη σκηνοθεσία; Έχετε κι άλλα έργα στο μυαλό σας ή προτιμάτε να παίζετε;

Μου αρέσουν και τα δύο. Γι’ αυτό έχω μοιράσει κάπως τη ζωή μου σε περιόδους κατά τις οποίες άλλοτε σκηνοθετώ κι άλλοτε παίζω.

Μια από τις πρώτες σας σκηνοθεσίες ήταν στο θέατρο Αμόρε, το οποίο δεν υπάρχει πια. Σας λείπει εκείνη η εποχή ή δεν αναπολείτε το παρελθόν;

Όταν αναπολείς εποχές της πρώτης σου νιότης, δεν ξέρεις αν τις αναπολείς, γιατί ήταν η πρώτη σου νιότη ή επειδή η εποχή ήταν, όντως, καλύτερη. Η αίσθηση που έχω είναι πως ενώ υπήρχαν και τότε προβλήματα, υπήρχαν όμως κι οι δυνατότητες εξέλιξης κάποιων ομάδων. Δεν βρίσκονταν όλοι σ’ ένα κυνήγι επιβίωσης, όχι μόνο υλικής αλλά και καλλιτεχνικής. Υπήρχε μια αίσθηση, ότι μπορούσες να μπεις σ’ ένα χώρο να επικοινωνήσεις και να συνυπάρξεις με κάποια σχετική ασφάλεια.

Αισθάνεστε πώς είστε μια «γυναίκα καριέρας»;

Ομολογώ, ότι αυτή η φράση δεν με χαρακτηρίζει. Η δουλειά κι η εξέλιξη μέσω αυτής με ενδιαφέρει και χωρίς αυτό νιώθω μισή και κουλή και κουτσή. Χωρίς, όμως, η δουλειά να αποκλείει άλλα πράγματα.

Μου δίνετε την αίσθηση πως είστε ιδιαίτερα ισορροπημένη κι ήρεμη. Ισχύει;

Αυτό μου το λένε πάρα πολλοί άνθρωποι και, πραγματικά, δεν μπορώ να το καταλάβω! Είναι ένα μυστήριο για μένα. Εκπλήσσομαι για πολλοστή φορά! Δεν είμαι πάντα ήρεμη. Ελάτε στην παράσταση και θα το καταλάβετε. (γέλια)

Σας δυσαρεστεί, που ενώ μιλάμε για τόσο πράγματα, στα οποία δραστηριοποιείστε στο θέατρο αλλά και στον κινηματογράφο, μια μεγάλη μερίδα του κοινού σας θυμάται ως «Λίζα» από τη σειρά του Mega, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια.

Δεν μ’ ενοχλεί. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν θέατρο. Ελπίζω ότι κάποιοι άλλοι με θυμόνται και για άλλα πράγματα.

Πώς ήταν εκείνη η εποχή για εσάς; Πώς βιώσατε την απότομη αναγνωρισιμότητα;

Ναι, ήταν δύσκολη εποχή. Γενικώς, η έκθεση στα Μέσα δεν μου αρέσει να γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Μερικές φορές, όμως, το παίρνω και με πιο χαλαρή διάθεση: ότι εντάξει δεν έγινε και τίποτα τρομερό. Ήταν, όμως, κάτι που δεν με έβρισκε εναρμονισμένη.

Σας βοήθησε αυτή η αναγνωρισιμότητα στο θέατρο;

Στο θέατρο λειτουργώ, τελείως, διαφορετικά κι ουσιαστικά σ’ άλλη περιοχή, καθόλου αντίστοιχη με το τηλεοπτικό κομμάτι. Με ενδιαφέρει περισσότερο το θέατρο, το πιο πειραματικό και το θέατρο ρεπερτορίου. Έτσι για μένα είναι δύο διαφορετικά πράγματα τελείως διακριτά μεταξύ τους. Η τηλεόραση είναι ένας χώρος διασκέδασης, το θέατρο είναι ένα χώρος τέχνης. Όχι ότι δεν έχει κάποια ψήγματα τέχνης κι η τηλεόραση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς εύκολα να παίξεις στην τηλεόραση είναι, όμως, τελείως διαφορετική συνθήκη.

Ως μαμά, τι ονειρεύεστε για τις κόρες σας;

Ό,τι ονειρεύονται όλες οι μαμάδες. Να κάνουν αυτό που θα τους δώσει χαρά κι ευτυχία, να είναι υγιείς, δυνατές, να έχουν σωστή καλλιέργεια.

Καλλιτεχνική φλέβα βλέπετε να έχουν κληρονομήσει από τους γονείς τους;

Ναι, έχουν αλλά δεν ξέρω αν είναι το κυρίαρχο στοιχείο τους.

Κεντρική φωτογραφία Elpida Topaloglou, φωτογραφίες παράστασης Ilias Dimakouleas

Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου πρωταγωνιστεί στους «Άτρωτους» στο Αγγέλων Βήμα,μαζί με τον Μιχάλη Μαρκάτη, την Ειρήνη Μπαλτά και τον Γιάννη Μπουραζάνα. Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Σταύρος Στάγκος. Πρεμιέρα 7/12

Παράλληλα, σκηνοθετεί την παράσταση «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» στο θέατρο Πορεία, την οποία μπορείτε να απολαύσετε για τις 8 ακόμη παραστάσεις (3, 4, 10, 11, 17, 18 26/12 & 6/1) πρωταγωνιστούν η Ιωάννα Παππά, ο Γιάννης Νταλιάνης, ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης, ο Ιωάννης Κοτίδης και ο Ντίνος Γκελαμέρης.

Τέλος Οκτώβρη κιόλας! Ποτέ άλλοτε, τέτοια εποχή, το ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ δεν ήταν τόσο «σιωπηλό». Ίσως γιατί, ποτέ άλλοτε, δεν ήταν τόσο σίγουρο για τον εαυτό του και για τις επιλογές του.

Τώρα, με τον Νοέμβρη να ξεκινά, το ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ ανοίγει την αυλαία και αναγγέλλει τις εκδηλώσεις που ξεκινούν μέσα στις επόμενες πέντε εβδομάδες κατά σειράν εκκίνησής τους:

1. Αδελφές Papin. Κείμενο – Σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη (Πανελλήνια Πρώτη μετά την μία και μοναδική παράσταση στο Off Off Festival του Επί Κολωνώ) Η συγκλονιστική σκηνική εξομολόγηση της Λεά και της Κριστίν Παπέν, των δύο υπηρετριών που συντάραξαν την κοινή γνώμη της Γαλλίας το 1933 δολοφονώντας την κυρία τους και την κόρη της και ενέπνευσαν τον Ζενέ να γράψει τις εμβληματικές «Δούλες» του. Στους ρόλους οι: Μαίρη Άσπρου, Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Γιώργος Ανδράκης. Κάθε Πέμπτη στις 19.00 από 1-11-18.

2. La Ronde του Arthur Schnitzler σε μετάφραση Μαργ. Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά Το δίπολο Άνδρας-Γυναίκα σε οκτώ διαφορετικές εκφάνσεις. Το έργο που επί εκατό και πλέον χρόνια απαγορευόταν ως πορνογραφικό, τώρα, απίστευτα επίκαιρο, παρουσιάζεται ιδωμένο με κινηματογραφική ματιά από έναν θεατρικό σκηνοθέτη που έχει εγγράψει σοβαρή υποθήκη και στον χώρο της 7 ης Τέχνης. Στους ρόλους η Τζούλι Τσόλκα και ο Αποστόλης Ψαρρός. Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15 από 7-11-18.

3. Ρόζα Εσκενάζυ, H Bασίλισσα του Ρεμπέτικου, του Παναγιώτη Μέντη σε σκηνοθεσία Αντώνη Λουδάρου Η «ναζιάρα» Ρόζα ξαναζεί στον φυσικό της χώρο, στην οδό Σατωβριάνδου, όπου ερχόταν κάθε πρωί στο τέλος της ζωής της με τις παντόφλες και την ρόμπα για το καφεδάκι της στο Καφενείο των Μουσικών. Και, μαζί με την ζωή και τις μουσικές της, ξεδιπλώνει μπροστά μας την ιστορία της Ελλάδας από το τέλος του 19 ου μέχρι τον 20ό αιώνα. Ρόζα η Νεφέλη Ορφανού. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή στις 19.30 από 14/11/18.

4. Grace Glorie του Tom Ziegler σε μετάφραση Μαργ. Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά (Πανελλήνια Πρώτη συγγραφέα και έργου) Μια ενενηντάχρονη αγρότισσα με καταλυτικό χιούμορ και μεταδοτική αισιοδοξία και μια σαραντάχρονη γιάπισσα του Χάρβαρντ γεμάτη πίκρα και οργή συναντιούνται στα πανέμορφα βουνά της Βιρτζίνια, μετριούνται με την ζωή τους και με την Ζωή, αποκαλύπτουν μυστικά και ανακαλύπτουν την ουσία και την αξία της Αγάπης. Τους ρόλους που έχουν ερμηνεύσει διεθνούς φήμης συνάδελφοί τους σε σκηνές του Μπροντγουέι και του Χόλυγουντ εδώ ερμηνεύουν η κυρία Αλεξάνδρα Παντελάκη και η Δώρα Χρυσικού. Κάθε Σάββατο στις 21.15 και κάθε Κυριακή στις 19.00 από τις 16/11/18.

5. De Profundis του Oscar Wilde. Μετάφραση-θεατρική διασκευή-σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου Ο Όσκαρ Ουάιλντ, καταδικασμένος ως ομοφυλόφιλος, μέσα από την φυλακή, γράφει μία επιστολή στον εραστή και υπαίτιο της καταδίκης του, η οποία, στην παράσταση, γίνεται όπλο ενός δικηγόρου που ζητά από τους θεατές/ενόρκους μία νέα ετυμηγορία παρασύροντάς τους σε ένα ταξίδι στον έρωτα και τον υπέροχο κόσμο του Όσκαρ Ουάιλντ. Ερμηνεύει ο Νίκος Νίκας. Δευτέρα και Τρίτη στις 19.30 από 19/11/18.

6. Ο Εραστής του Harold Pinter σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιάννη Μπουραζάνα. Ποτέ πια δεν θα μπορούν δυο ερωτευμένοι να πούνε Σ’ ΑΓΑΠΩ χωρίς να κρύβονται πίσω από μάσκες. Σε αυτό το έργο του Πίντερ, οι ήρωές του κρύβονται πίσω από προσωπεία, πίσω από ρόλους προκειμένου να μπορούν να αρθρώσουν τις λέξεις που ντρέπονται και τα αισθήματα που νιώθουν με τον φόβο πως, αν χαθούν τα προσωπεία, θα χαθούν όχι μόνο τα αισθήματα, αλλά και οι ίδιοι. Στους ρόλους ο Ντίνος Γκελαμέρης και η Δανάη Τωράκη. Κάθε Κυριακή στις 21.15 από 2/12/18.

7. Η Μητέρα του Άγιου του Αντώνη Τσιπιανίτη σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ σε Πανελλήνια Πρώτη Η διαδρομή μιας Ελληνίδας μητέρας από την υποχρεωτική εγκράτεια και την αγιοποίηση του γιού της, από την εγκατάλειψη, την απόλυτη μοναξιά και την κοινωνική περιθωριοποίηση μέχρι την συναισθηματική και σεξουαλική της ολοκλήρωση και την νέα της εγκατάλειψη. Ποια θέση έχουν, άραγε, στην ιστορία της κάποιοι μαζικοί φόνοι, ο απρόβλεπτος πλούτος και ένας οίκος ανοχής; Το έργο γραμμένο σε μία γραφή ανατρεπτική, σαρκαστική και γάργαρη ερμηνεύει η Φωτεινή Ντεμίρη. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15 από 3/12/18.

8. ΟΙ ΑΤΡΩΤΟΙ του Torben Betts σε μετάφραση Μαργ. Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθεσία του Σταύρου Στάγκου (Πανελλήνια Πρώτη συγγραφέα και έργου). Σπάνιος συγκερασμός σπαρταριστής κωμωδίας και σπαρακτικού δράματος, όταν η οικονομική κρίση φέρνει δίπλα-δίπλα, κάπου στην Βόρεια Αγγλία ένα ζευγάρι μεσοαστών διανοούμενων εκ Λονδίνου και ένα λαϊκό ζευγάρι ντόπιων. Το μοναδικό καλοκαίρι συνύπαρξής τους θα είναι γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές που θα τούς αναγκάσουν να ξαναδούν τον εαυτό τους και να συνειδητοποιήσουν την θέση τους σε έναν κόσμο που παραπαίει. Στους ρόλους οι: Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Μιχάλης Μαρκάτης, Ειρήνη Μπαλτά, Γιάννης Μπουραζάνας. Κάθε Παρασκευή στις 21.15 και κάθε Σάββατο στις 19.00 από τις 7/12/18.

9. Επίσης, από την Πέμπτη, 1 η Νοεμβρίου 2018, το ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ φιλοξενεί στην γκαλερί του την πολύ σημαντική έκθεση εικαστικών της Dorothea (Δωροθέας Σαμανίδου) σε επιμέλεια της πολύτιμης συνεργάτιδάς του καθηγήτριας Α.Π.Θ κυρίας Ρεγγίνας Αργυράκη με τίτλο Those in the Trees. Η έκθεση είναι επισκέψιμη καθημερινά από 18.30 έως 21.30. Αυτά προς το παρόν, μέχρι τον Ιανουάριο του 2019. Τότε, το ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ θα αναγγείλει και το υπόλοιπο συγκεντρωτικό πρόγραμμά του για το διάστημα Φεβρουαρίου-Μαϊου 2019 που αφορά επτά ακόμη θεατρικά και ένα μουσικοθεατρικό έργο καθώς και πέντε ακόμη εκθέσεις εικαστικών, πάντα με την ανεκτίμητη επιμέλεια της Ρεγγίνας Αργυράκη. Μεταξύ των θεατρικών έργων που ακολουθούν είναι και τα δύο θεατρικά έργα της φετινής χώρας αναφοράς (Νότια Αφρική), τα οποία έχουν ήδη αναγγελθεί. Από τα συνολικώς οκτώ έργα που έπονται, δύο έχουν γραφτεί ειδικώς για να παρουσιαστούν κατά την καλλιτεχνική περίοδο που τώρα αρχίζει στο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ, τέσσερα θα είναι Ελληνικά και τέσσερα θα παρουσιαστούν σε Πανελλήνια Πρώτη. Μάλιστα το ένα σε Πανελλήνια Πρώτη τόσο για το έργο όσο και για τον συγγραφέα (σε παράσταση).