Κάποτε, παλιά το 1663, κάπου στην Ουγγαρία κάποιος Χριστόφορος Ρίλκε κάηκε μέσα στην φωτιά κρατώντας στα χέρια του μια σημαία σαν “νεκρή γυναίκα” ή με λίγη παραπάνω φαντασία μια γυναίκα σαν “νεκρή σημαία”. Πήγε και το 'κανε. Προφανώς, κάτι τον έκαιγε...

                Αγαπητοί μου, μπορώ να σας εξομολογηθώ πως με καίει ιδιαιτέρως το αναπάντητο ερώτημα “εγώ, για τι θα καιγόμουν;” και ακόμα παραπάνω το ότι δεν έχει ειλικρινή απάντηση για εμένα. Το μοιράζομαι έντιμα μαζί σας.

                Ζούμε δυστυχώς στην εποχή της μετριότητας και της μετριοκρατίας. Ζούμε μέτρια, επικοινωνούμε μέτρια, τρώμε μέτρια, κοιμόμαστε μέτρια, αγαπιόμαστε μέτρια, περνάμε γενικά μέτρια ζωούλα.

               Κάποιοι είμαστε ελαφρώς πιο τυχεροί, γιατί μέσα στο δημιουργικό επάγγελμα που έχουμε επιλέξει -και από το οποίο πληρωνόμαστε στην καλύτερη περίπτωση μέτρια-, μπορούμε να τροφοδοτηθούμε γενναιόδωρα, να νιώσουμε έντονα, να φτιάξουμε το δικό μας καταφύγιο ή Yukali και να κάτσουμε μέσα να περιμένουμε να περάσει αυτή η λαίλαπα της μετριότητας.

               Όσο όμως η λαίλαπα δεσπόζει, παρεισφρέουν και μικρές δόσεις μετριότητας στο δημιουργικό καταφύγιο -πόσο να βαστήξει κι αυτό;- με τη μορφή “έλα μωρά, είναι αυτό επάγγελμα;” ή “πώς θα ζήσεις;” ή “αξίζει τόσος κόπος για μια παράσταση; σιγά ποιος θα τη δει” και έτσι μολύνεται και αυτό το μόνο απάγκιο και σιγά-σιγά νιώθεις κι εσύ νωθρότερος και πιο μέτριος. Και δεν θεωρείς τον εαυτό σου άξιο να καεί για κάτι και δεν σε καίει τίποτα... και τι να ακολουθεί άραγε αυτού...;

• Η Ελεάνα Τσίχλη σκηνοθετεί την παράσταση «ο Σημαιοφόρος» που παρουσιάζει η Ομάδα Ubuntuστο Θέατρο 104 και είναι βασισμένη στο ποίημα «Το Τραγούδι του Έρωτα και του Θανάτου του Σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε». Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00, μέχρι τις 27 Μαΐου.