Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει στις 10 Νοεμβρίου 2021 στην Κεντρική Σκηνή του την παράσταση ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ – Ένα χρονικό του μέλλοντος, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Σβετλάνας Αλεξίεβιτς (βραβείο Νόµπελ Λογοτεχνίας 2015), σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ο οποίος γιορτάζει φέτος τα 30 χρόνια του στη σκηνοθεσία.
Στη μνήμη του Ζακ η πρεμιέρα
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου αφιερώνει την πρεμιέρα του Τσέρνομπιλ- Ένα χρονικό του μέλλοντος της Σβετλάνας Αλεξίεβιτς (Τετάρτη, 10 Νοεμβρίου, 8 μ.μ.) στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου και θα διαθέσει όλη την είσπραξη της βραδιάς για τα έξοδα της δίκης που άρχισε στις 20 Οκτωβρίου. Αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να προμηθευτείτε εισιτήρια ή να κλείσετε θέσεις μόνο από το ταμείο του θεάτρου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, τηλ. 2109212900. Ώρες ταμείου καθημερινά (εκτός Δευτέρας-Τρίτης) 5 -10 μ.μ.
Λίγα λόγια για το έργο
Την 26η Απριλίου του 1986 µια σειρά εκρήξεις κατέστρεψαν τον αντιδραστήρα του τέταρτου ενεργειακού μπλοκ στον πυρηνικό σταθμό του Τσέρνοµπιλ. Το ατύχημα αυτό χαρακτηρίστηκε η μεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή του 20ού αιώνα. Δέκα χρόνια αργότερα η Αλεξίεβιτς περιπλανήθηκε στην απαγορευμένη ζώνη –όχι χωρίς τίμημα και για τη δική της υγεία–, μίλησε µε δεκάδες ανθρώπους, έψαξε αρχεία εφημερίδων, ληξιαρχείων, νοσοκομείων, αναζήτησε στην άλλοτε σοβιετική επικράτεια τα νήματα των απωλειών. Η παράστασή μας, όπως άλλωστε και το βιβλίο της Αλεξίεβιτς, δε μιλάει για το ίδιο το ατύχημα, αλλά για τους ανθρώπους του Τσέρνομπιλ: Τους κατοίκους αλλά και τους περίπου τριακόσιες πενήντα χιλιάδες φαντάρους ή εφέδρους που επιστρατεύτηκαν για να σβήσουν τη φωτιά στον αντιδραστήρα και να καθαρίσουν την περιοχή, χώρια οι εθελοντές. Μας ενδιαφέρουν τα συναισθήματα όλων αυτών των ανθρώπων που η ζωή τους άλλαξε δια παντός μέσα σε λίγες μέρες: εξορισμένοι από τη γη τους, ή άλλοι που επέλεξαν να μείνουν στην ερημιά της απαγορευμένης ζώνης, ξεχασμένοι από το νόμο και το κράτος, άνθρωποι που εκτέθηκαν στη ραδιενέργεια κι έμειναν ανάπηροι ή τους θέρισε ο θάνατος. Άνθρωποι που άγγιξαν το άγνωστο, το μυστήριο. Το Τσέρνομπιλ δεν είναι μόνο μια καταστροφή που ρήμαξε μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου μια αχανή χώρα, είναι ένα συμπαντικό γεγονός με το οποίο αδυνατεί να αναμετρηθεί ο άνθρωπος.
Οι αφηγήσεις αυτές αποκαλύπτουν την ιστορία του ανθρώπου σαν μια ιστορία οδύνης και φέρνουν στην επιφάνεια αναπάντητα ερωτήματα για το νόημα της ανθρώπινης ζωής, ίσως ακόμα και για την ύπαρξή μας πάνω στη γη.
Συμπτωματικά, σαν μια ειρωνεία της τύχης, προσεγγίζουμε το υλικό αυτό εν μέσω μιας τεράστιας υγειονομικής κρίσης, που σίγουρα θα αφήσει ισχυρό το αποτύπωμά της στην παγκόσμια κοινωνία του μέλλοντος. Η πανδημία Covid19 έχει χαρακτηριστεί «ένα πραγματικό Τσέρνομπιλ του 21ου αιώνα». Ένα γεγονός του παρελθόντος, η καταστροφή του πυρηνικού αντιδραστήρα στο Τσέρνομπιλ, επιστρέφει μέσα από τις μαρτυρίες όσων το βίωσαν, για να συναντηθεί με τη σημερινή περιπέτεια που βιώνει ο πλανήτης μας με άγνωστες ακόμα τις συνέπειες.
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μετάφραση: Ορέστης Γεωργιάδης
Δραματουργία: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνικό – Βίντεο: Παντελής Μάκκας
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Παπαλέξη
Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Μπίζα
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Στέλιος Μάινας
Μαρία Κατσιαδάκη
Πηνελόπη Τσιλίκα
Δαυίδ Μαλτέζε
Γιάννης Λεάκος
Συμμετέχει μέσω βίντεο η Αρετή Σεϊνταρίδου
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 120 λεπτά
Έναρξη: Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2021
Μέρες & Ώρες Παραστάσεων
Τετάρτη: 20:00
Πέμπτη: 20:30
Παρασκευή: 20:30
Σάββατο: 20:30
Κυριακή: 18:00
Τιμές εισιτηρίων:
20€ κανονικό
17€ μειωμένο (ισχύει για φοιτητές, άνεργους, άτομα άνω των 65 ετών, ΑΜΕΑ)
Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται
https://www.viva.gr/tickets/theater/tsernompil-ena-chroniko-tou-mellontos/
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.nkt.gr
www.facebook.com/theatroneoukosmou
Η παράσταση που θυμίζει στους θεατές με τον πιο συγκινητικό τρόπο τη δύναμη της αγάπης, μετά την πολύ πετυχημένη πορεία της στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ξεκινάει την περιοδεία της σε μια δύσκολη περίοδο για όλους μας, δίνοντας στις πόλεις της περιφέρειας το πολιτιστικό στίγμα που μας αξίζει.
.jpg)
Πόσο βαθιά μπορεί να είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, για συντροφικότητα, για πλήρη αποδοχή; Μπορούν δύο φαινομενικά αντίθετες προσωπικότητες να βρουν ο ένας στον άλλο το πρόσωπο που έψαχναν σε όλη τους τη ζωή;
Τις απαντήσεις δίνουν επί σκηνής σε μια συγκλονιστική ερμηνεία ο Στέλιος Μάινας και η Κάτια Σπερελάκη. Το έργο του Καναδού ηθοποιού και συγγραφέα Bruce Gooch, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά μιλάει για μνήμες και εμπειρίες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του καθενός.
Ο «Κήπος» (Tangled Garden) είναι το τελευταίο έργο του Bruce Gooch, σημαντικού ηθοποιού και συγγραφέα με επιτυχίες σε πολυάριθμες παραγωγές σε Η.Π.Α και Καναδά και ιδρυτικού μέλους της Εταιρείας Θεάτρου New Fangled Stages η οποία εδρεύει στο Τορόντο. Το Από Μηχανής Θέατρο σε συνεργασία με την New Fangled Stages παρουσίασε σε παγκόσμια πρεμιέρα τον Κήπο (Tangled Garden).
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Μπάρι, βετεράνος του Βιετνάμ και οικοδόμος τώρα στο επάγγελμα, αναρρώνει μετά από εγχείρηση στο γόνατό του όταν ξαφνικά εμφανίζεται στο σπίτι του η Λουίζ. Καθώς πρέπει, άψογη επαγγελματίας και με ποιητικές ανησυχίες, έχει προσληφθεί από τον ανιψιό της πρώην γυναίκας του Μπάρι για να τον φροντίζει. Ο άξεστος χαρακτήρας του την τρέπει σε άτακτη φυγή όμως η συνέχεια τούτης της γνωριμίας κάθε άλλο παρά αναμενόμενη αποδεικνύεται. Ο Μπάρι δείχνει αποφασισμένος να γίνει καλύτερος άνθρωπος ενώ η Λουίζ, στο πρόσωπο του, θα αναζητήσει απεγνωσμένα τη βοήθεια.
Δύο μοναχικοί άνθρωποι συναντιούνται σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους και να βρουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τη σωτηρία. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσουν είναι μεγάλη.
Σημείωμα σκηνοθέτη
«Στην «ξηρή» ζωή των δύο ηρώων, ο Κήπος είναι μία όαση. Εκεί θα συναντηθούν, εκεί θα προσπαθήσουν να αρθρώσουν μια κοινή γλώσσα, εκεί θα αναζητήσουν ρωγμές για να εισχωρήσουν και να τολμήσουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Παρά τις αντιθέσεις τους. Παρά τις αποτυχίες που κουβαλάνε. Παρά το δισταγμό. Ο Κήπος μετατρέπεται σε έναν τόπο διαπραγμάτευσης με τον άλλο, προπαντός όμως με τον ίδιο τους τον εαυτό. Η απόφαση, κόντρα στις συνθήκες, να χαράξουν μια κοινή διαδρομή, είναι άλλοτε ανακουφιστική άλλοτε επώδυνη, πάντα όμως γενναία. Κι ακόμα κι αν δεν ξέρουμε πόσο γερή είναι αυτή η γέφυρα συνάντησης που επιθυμούν να χτίσουν μαζί, το γεγονός ότι το προσπαθούν, έχει για μένα κάτι το μεγαλειώδες».
Δημήτρης Μυλωνάς
Συντελεστές:
Κείμενο: Bruce Gooch
Μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Λήδα Σπερελάκη- Αγγελική Αθανασιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου
B΄ Βοηθός Σκηνοθέτη:Xρήστος Καρανικόλας
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Επιμέλεια Κίνησης και Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Επικοινωνία και προβολή της παράστασης : Νταίζη Λεμπέση | daisylempesi@hotmail.gr |
Παίζουν:
Στέλιος Μάινας, Κάτια Σπερελάκη
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ
ΤΡΙΤΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΙΛΚΙΣ
ΠΕΜΠΤΗ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ ΑΡΙΔΑΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ
ΤΡΙΤΗ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΗΤΕΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ ΡΟΔΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ ΑΙΓΙΝΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ ΤΡΙΠΟΛΗ
ΤΡΙΤΗ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙ
ΠΕΜΠΤΗ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ ΙΘΑΚΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΑΙΓΙΟ
ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΠΑΤΡΑ
ΤΡΙΤΗ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΕΡΡΕΣ
ΤΡΙΤΗ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΟΖΑΝΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ
ΠΕΜΠΤΗ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΡΔΙΤΣΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΧΑΙΔΑΡΙ
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : 15 ΕΥΡΏ ΚΑΙ 12 ΕΥΡΩ
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : TICKETPLUS.GR
Διαβάστε επίσης:
Ο Στέλιος Μάινας Βρίσκεται Σε Συνεχές Reloading (Συνέντευξη)
Στις 31 Ιανουαρίου, ένα ξεχωριστό θεατρικό αναλόγιο υπό τον τίτλο «Ο Στέλιος Μάινας συναντά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».
Η παράσταση που θυμίζει στους θεατές με τον πιο συγκινητικό τρόπο τη δύναμη της αγάπης, μετά την πολύ πετυχημένη πορεία της στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ξεκινάει την περιοδεία της σε μια δύσκολη περίοδο για όλους μας , δίνοντας στις πόλεις της περιφέρειας το πολιτιστικό στίγμα που μας αξίζει.
Πόσο βαθιά μπορεί να είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, για συντροφικότητα, για πλήρη αποδοχή; Μπορούν δύο φαινομενικά αντίθετες προσωπικότητες να βρουν ο ένας στον άλλο το πρόσωπο που έψαχναν σε όλη τους τη ζωή;
Τις απαντήσεις δίνουν επί σκηνής σε μια συγκλονιστική ερμηνεία ο Στέλιος Μάινας και η Κάτια Σπερελάκη. Το έργο του Καναδού ηθοποιού και συγγραφέα Bruce Gooch, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά μιλάει για μνήμες και εμπειρίες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του καθενός.
Ο «Κήπος» (Tangled Garden) είναι το τελευταίο έργο του Bruce Gooch, σημαντικού ηθοποιού και συγγραφέα με επιτυχίες σε πολυάριθμες παραγωγές σε Η.Π.Α και Καναδά και ιδρυτικού μέλους της Εταιρείας Θεάτρου New Fangled Stages η οποία εδρεύει στο Τορόντο. Το Από Μηχανής Θέατρο σε συνεργασία με την New Fangled Stages παρουσίασε σε παγκόσμια πρεμιέρα τον Κήπο (Tangled Garden).
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Μπάρι, βετεράνος του Βιετνάμ και οικοδόμος τώρα στο επάγγελμα, αναρρώνει μετά από εγχείρηση στο γόνατό του όταν ξαφνικά εμφανίζεται στο σπίτι του η Λουίζ. Καθώς πρέπει, άψογη επαγγελματίας και με ποιητικές ανησυχίες, έχει προσληφθεί από τον ανιψιό της πρώην γυναίκας του Μπάρι για να τον φροντίζει. Ο άξεστος χαρακτήρας του την τρέπει σε άτακτη φυγή όμως η συνέχεια τούτης της γνωριμίας κάθε άλλο παρά αναμενόμενη αποδεικνύεται. Ο Μπάρι δείχνει αποφασισμένος να γίνει καλύτερος άνθρωπος ενώ η Λουίζ, στο πρόσωπο του, θα αναζητήσει απεγνωσμένα τη βοήθεια.
Δύο μοναχικοί άνθρωποι συναντιούνται σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους και να βρουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τη σωτηρία. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσουν είναι μεγάλη.
Σημείωμα σκηνοθέτη
«Στην "ξηρή" ζωή των δύο ηρώων, ο Κήπος είναι μία όαση. Εκεί θα συναντηθούν, εκεί θα προσπαθήσουν να αρθρώσουν μια κοινή γλώσσα, εκεί θα αναζητήσουν ρωγμές για να εισχωρήσουν και να τολμήσουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Παρά τις αντιθέσεις τους. Παρά τις αποτυχίες που κουβαλάνε. Παρά το δισταγμό. Ο Κήπος μετατρέπεται σε έναν τόπο διαπραγμάτευσης με τον άλλο, προπαντός όμως με τον ίδιο τους τον εαυτό. Η απόφαση, κόντρα στις συνθήκες, να χαράξουν μια κοινή διαδρομή, είναι άλλοτε ανακουφιστική άλλοτε επώδυνη, πάντα όμως γενναία. Κι ακόμα κι αν δεν ξέρουμε πόσο γερή είναι αυτή η γέφυρα συνάντησης που επιθυμούν να χτίσουν μαζί, το γεγονός ότι το προσπαθούν, έχει για μένα κάτι το μεγαλειώδες».
Δημήτρης Μυλωνάς
Συντελεστές:
Κείμενο: Bruce Gooch
Μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Λήδα Σπερελάκη- Αγγελική Αθανασιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου
B΄ Βοηθός Σκηνοθέτη:Xρήστος Καρανικόλας
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Επιμέλεια Κίνησης και Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Επικοινωνία – Δημόσιες σχέσεις :
Νταίζη Λεμπέση , τηλέφωνο, email Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Χρύσα Αρβανιτίδου
Πρωταγωνιστούν: Στέλιος Μάινας, Κάτια Σπερελάκη
Ο Στέλιος Μάινας Βρίσκεται Σε Συνεχές Reloading (Συνέντευξη)
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες για το texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού
Παίζει σε παιδική παράσταση 35 χρόνια μετά τον «Οδυσσεβάχ» της Ξενιάς Καλογεροπούλου. Στην ερώτηση πώς είναι το παιδικό κοινό, δεν απαντά τίποτα το δήθεν κουλτουριάρικο ή εμπνευσμένο: « Δεν έχω ακόμα καθαρή εικόνα. Όταν έρθουν τα σχολεία και αρχίζουν να ουρλιάζουν όλα μαζί τότε θα σου πω!»
Όπως τίποτα δήθεν δεν χαρακτηρίζει την επαγγελματική του πορεία, τέσσερις δεκαετίες τώρα. Ο Στέλιος Μάινας είναι από τους ελάχιστους ηθοποιούς, για τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι στην εξίσωση εμπορικό με ποιοτικό θέαμα το αποτέλεσμα είναι πάντα με θετικό πρόσημο.
Κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε σειρές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, ενώ παράλληλα στο σανίδι τον έχουμε απολαύσει σε ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Βαδίζουμε στα Αναφιώτικα, εκεί κάτω από την Ακρόπολη, κάθε γωνιά θα γίνει μνήμη για μια ιστορία, «τότε σ’ εκείνο το γύρισμα...», «τότε σ’ εκείνο το τραπέζι..». Ο Στέλιος Μάινας δεν επαφίεται σ’ ό,τι έχει χτίσει αυτά τα 40 χρόνια, αλλά ακολουθώντας τη λογική της ροκ και των αγαπημένων του Rolling Stones, δεν χορταριάζει ποτέ...Ίσως γι’ αυτό έχει και πάντα κάτι ουσιαστικό να πει στη ζωή και στη σκηνή.
Είχατε 35 χρόνια να παίξετε σε παιδική παράσταση. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στην «Οδύσσεια»;
Η Σοφία Σπυράτου, την οποία παρακολουθώ και μ’ αρέσει πολύ η δουλειά της. Επιπλέον, με παρέσυρε κι ο Μιχάλης Αδάμ, παραγωγός της παράστασης και φίλος μου. Κυρίως, όμως, το ίδιο το έργο, η «Οδύσσεια» είναι το αγαπημένο μου ανάγνωσμα από παιδί. Επιπλέον μιλάμε για μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών: ο Στρατής Πασχάλης έχει κάνει μια σπουδαία θεατρική προσαρμογή στο κείμενο, ο Μίλτος Παπαστάμου τη μουσική, ο Μανόλης Παντελιδάκης τα σκηνικά. Κι όλη η ομάδα των συναδέλφων ηθοποιών. Πάντα οι συντελεστές σε μια δουλειά είναι το πιο σημαντικό για μένα.
Αγαπάτε όμως να «ανακαλύπτετε» κι έργα...
Ναι! Είμαι ο πνευματικός εισηγητής του ολλανδικού ρεπερτορίου στην Ελλάδα. Το «Δείπνο» είναι το τρίτο ολλανδικό έργο.
Και αγαπάτε πολύ και τους Ολλανδούς....Γιατί;
Είναι φίλοι μου! Είναι αν θέλουμε να το πούμε απλοϊκά «καλοί Γερμανοί» οργανωμένοι, αλλά παράλληλα και χαλαροί άνθρωποι. Δεν είναι τόσο αυστηροί, όσο οι Γερμανοί. Θαυμάζω την ολλανδική κουλτούρα και για τη δικιά μου τη γενιά ήταν ο λαός της εναλλακτικότητας, είναι ανοιχτόμυαλοι, αγαπούν και προστατεύουν τη φύση....
Το «Δείπνο», του Χέρμαν Κοχ, θέτει πάρα πολλά ζητήματα. Μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο να έχει να κάνει με την ευθύνη των γονιών;
Ναι, των ενηλίκων γενικότερα. Είναι ένα δύστροπο έργο, δεν είναι απλό. Είναι καθηλωμένο έργο, δεν θα δεις φανταζί πράγματα, αλλά στόχος είναι ο θεατής να παρακολουθήσει την ουσία του θέματος, τη διαμάχη των δύο ζευγαριών. Ζητούμενο είναι να ακουστεί το κείμενο.
Στο «Δείπνο» δεν ισχύει το Σωκρατικό «Ουδείς εκών κακός», στο έργο παρακολουθούμε τη βίαιη φύση του ανθρώπου...
Ναι, όλα υπάρχουν στον άνθρωπο. Εξάλλου το καλό συνυπάρχει με το κακό. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, δανείζονται το ένα κομμάτια από το άλλο. Η διαχείρισή τους είναι το ζήτημα.
Ως γονιός εσείς πώς είστε;
Εγώ, ως γονιός, δεν έχω επιτελέσει το χρέος μου 100%. Λόγω υποχρεώσεων, δεν ήμουν πάντα παρόν. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, αλλά είναι η αλήθεια. Στο σπίτι μου με τον γιο μου ήμουν επισκέπτης.
Δεν υπήρχε όμως αυτό που λέμε «ποιοτικός χρόνος»;
Ο ποιοτικός χρόνος πρέπει να είναι απόσταγμα της συνεχούς τριβής με το παιδί σου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε είσαι επισκέπτης, είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα. Είναι αλλιώς να μεγαλώνεις εσύ ο ίδιος το παιδί σου. Μια νέα τάση στην κεντρική Ευρώπη είναι οι γονείς να αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και πολύ λιγότερο στην εργασία τους, η οποία περιορίζεται πλέον στις επτά ή έξι ώρες την ημέρα. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους και ειδικότερα μέχρι τα δέκα τους χρόνια, στη συνέχεια φτιάχνουν ένα δικό τους σύμπαν, το οποίο στη συνέχεια παρακολουθείς εξ’ αποστάσεως. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού καθορίζουν και τη μετέπειτα ζωή του.
Και εσείς είχατε έναν μπαμπά επισκέπτη...Αυτό σας έχει επηρεάσει για παράδειγμα στην επιλογή σας να γίνετε ηθοποιός;
Πάντα σε επηρεάζει αυτό στη ζωή σου. Νομίζω όμως, ότι όσον αφορά την επιλογή του επαγγέλματος δεν έχει παίξει κάποιο ρόλο, μάλλον ήταν τυχαία. Πολλές φορές, σ’ επιλέγει και το επάγγελμά σου. Μπορεί για παράδειγμα να επιλέξεις κάτι εσύ στο οποίο να μην είσαι καλός και να οδηγηθείς κάπου αλλού στη συνέχεια. Αν γίνεις γιατρός επειδή ήταν ο μπαμπάς σου και δεν έχεις ταλέντο, δεν θα τα καταφέρεις. Μην νομίζετε ότι και η επιστήμη δεν θέλει ταλέντο...
Τι είναι για εσάς το «ταλέντο»;
Η φυσική έλξη, η φυσική ροπή. Βλέπεις ένα παιδί και από μόνο του ζωγραφίζει περίεργα πράγματα, έχει μια ιδαίτερη αντίληψη για τον κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει κάτι γιατί το ταλέντο χρειάζεται πάντα ανάπτυξη και καλλιέργεια.
Στα 40 χρόνια, που είστε σ’ αυτό τον χώρο, υπήρξαν στιγμές που θελήσατε να τα παρατήσετε όλα;
Να σου πω την αλήθεια, από ένα σημείο και μετά δεν σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, γιατί σε παίρνει μπάλα το επάγγελμα, πρέπει να ζήσεις, υπάρχει και ένα βιοποριστικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλές στιγμές, που αγανακτείς αλλά είμαστε πολύ τυχεροί που κάνουμε αυτή τη δουλειά και πληρωνόμαστε.
Κάνατε σειρές ή παραστάσεις για καθαρά βιοποριστικούς λόγους;
Όχι, έχω την αίσθηση ότι ό,τι και να είχα κάνει θα ήμουν ευχαριστημένος. Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις και σε κάθε δουλειά να βρίσκεις πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι μισώντας το, θα σου επιστρέψει με το χειρότερο τρόπο.
Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που ακόμα δεν έχετε παίξει;
Όχι, τίποτα δεν ονειρεύομαι...
Μάλλον, από αυτά που έχουμε πει καταλαβαίνω ότι ονειρεύεστε να ανακαλύψετε ωραία έργα...
Ναι! Ακριβώς! Γιατί δεν υπάρχουν...
Δεν υπάρχουν ή εμείς δεν τα ανακαλύπτουμε;
Καινούργια έργα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μια πνευματική φτώχεια και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Το θέατρο είναι συνακόλουθο μιας γενικότερης παγκόσμιας τάσης. Φανταστείτε ότι τα μεγάλα μπαμ, που έγιναν στην ανθρωπότητα ήταν μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Ήταν δύο χρυσές δεκαετίες που ακόμα τροφοδοτούν το παγκόσμιο θέατρο.
Υπάρχουν όμως και πολλά ελληνικά έργα. Είναι μάλιστα και μια τάση η νέα ελληνική δραματουργία.
Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες δραματουργοί και ένας συγγραφέας δεν μπορεί να είναι δημιουργικός πάντα. Θα γράψει ένα καλό έργο, θα γράψει και δύο πατάτες! Έτσι είναι το φυσιολογικό, όταν αυτό δεν συμβαίνει κάτι ύποπτο κρύβεται από πίσω. Δεν μπορείς να γράφεις μόνιμα αριστουργήματα!
Για τον ρόλο του Γιωργή στο «Νησί» έχετε πει, ότι εσείς ζητήσατε να τον ερμηνεύσετε και ότι σας άρεσε γιατί ήταν μια βιβλική φιγούρα. Τώρα σας βλέπουμε στην «Οδύσσεια» στη σκηνή του Θεάτρου Ολύμπια, ως Όμηρο. Μια ακόμη «βιβλική φιγούρα». Τι σας γοητεύει σ’ αυτούς τους ρόλους;
Έχουμε συνδέσει τη βίβλο με το αρχέγονο και το παλιό. Λέμε για παράδειγμα ότι η Βίβλος είναι από τις παλιότερες θρησκευτικές μας παραδόσεις, επομένως και οι φιγούρες της ανήκουν στο βάθος της ιστορίας. Όταν, λοιπόν, είναι τόσο απομακρυσμένοι οι χαρακτήρες έχουν ένα ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι γεννήτορες ενός πράγματος. Επομένως, έχουν κάτι παλιό και συνάμα γοητευτικό στο βάθος της ιστορίας.
Έχετε πει ότι: «η σημαντικότητά σου έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς σου». Γίνεται να είναι κανείς ηθοποιός και να μην έχει «ψωνιστεί» έστω για ένα διάστημα;
Μου δίνεις μια πολύ ωραία πάσα τώρα. Ακούω συχνά κάποιους συναδέλφους να λένε: «Ναι, είμαι ψώνιο και νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος ηθοποιός». Μπορεί να έχεις ανάγκη να το πεις πρώτα απ’ όλα για να το πιστέψεις εσύ ο ίδιος, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν ισχύει. Ξέρετε ποιος είναι ο ψυχολογικός λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πιστέψεις πραγματικά κάτι τέτοιο; Αν νομίζεις ότι είσαι κορυφή, σημαίνει ότι είναι οριακός. Ο ηθοποιός και γενικότερα ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει εις ύψος και εις βάθος και να μην έχει όρια, ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Επομένως, λοιπόν, αν εσύ βάζεις όρια στον εαυτό σου, έστω και προς τα πάνω, είσαι πάρα πολύ πραγματιστής και εμένα μου αρέσουν οι αιθεροβάμοντες άνθρωποι. Ο πραγματισμός είναι πολύ καλό εργαλείο για να κάνουμε τη δουλειά μας αλλά χρειαζόμαστε εξίσου το όνειρο και τη φενάκη.
Σας βλέπω, πολύ ισορροπημένο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες συμπεριφορές από συναδέλφους σας; Σας ενοχλούν;
Καθόλου δεν μ’ ενοχλούν. Τις καταλαβαίνω και πολλές φορές, αντιλαμβάνομαι και τις προθέσεις που υπάρχουν πίσω από μια τόσο αμετροεπή συμπεριφορά. Εκεί, κρύβεται μια ανάγκη να πιστέψουν οι ίδιοι ότι αξίζουν και να δώσουν κουράγιο στους εαυτούς σας.
Το μεταφράζετε ψυχαναλυτικά δηλαδή...
Πάντα, δεν γίνεται αλλιώς.
Την Ιθάκη σας την έχετε βρει;
Όχι, αν την έβρισκα... Σημασία έχει όμως το ταξίδι... Λέει ο ποιητής «...Αλλά μη βιαστείς καθόλου, καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια να αράξεις στο νησί, πλούσιος μ’ όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σου δώσει η Ιθάκη...» Ήταν πολύ σοφός ο Καβάφης, δεν πρέπει να προσδοκάς να πάρεις πλούτη.
Στο σεντούκι αυτό των εμπειριών, εσείς τι κρατάτε;
Τίποτα! Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να κάνεις ένα συνεχές reload, αυτό είναι και το μεγάλο μου μειονέκτημα, δεν ξέρω...
Γιατί μειονέκτημα;
Γιατί ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Προσπαθώ να διαβάσω μικρά αποσπάσματα από την Επικούρειο φιλοσοφία. Τα έχουν πει όλα οι Αρχαίοι μας. Κεκτημένο δεν υπάρχει τίποτα!Ακριβώς, γιατί όλα είναι Rolling Stones, επειδή εμείς μεγαλώσαμε με τη ροκ και αυτό ακριβώς σημαίνει και η ροκ: «κυλώ διαρκώς», σημαίνει δεν χορταριάζω αλλά συγχρόνως δεν έχω καμία σταθερά.
Επομένως, υπάρχει ένα τίμημα... Όταν για παράδειγμα μετά τους «Μεν και Δεν» αρνηθήκατε πολλούς παρόμοιους ρόλους φαντάζομαι θα χάσατε και πολλά χρήματα.
Πάρα πολλά...Πολυκατοικίες θα είχα χτίσει. Ακόμα χάνω χρήματα με τα «όχι» που λέω σε κάποιες δουλειές αλλά τελικά τα «όχι» σου καθορίζουν ποιος είσαι, όχι τα «ναι» σου.
Σήμερα, γιατί δεν σας βλέπουμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά;
Την τηλεόραση την αγαπώ γιατί σε φέρνει σ’ επαφή με τον κόσμο, εννοείται ότι μ’ ενδιαφέρει. Ψάχνω όμως τις κατάλληλες συνθήκες. Αν υπάρχει μια καλή σειρά, η οποία έχει ενδιαφέρον θα πάω. Για παράδειγμα στον Κοκκινόπουλο («Ου φονεύσεις») έπαιξα στο 1ο επεισόδειο.
Τον Στέλιο Μάινα παρακολουθούμε για δεύτερη χρονιά στο «Δείπνο», το διάσημο μπεστ σέλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, στο Σύχγρονο θέατρο, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.
Παράλληλα υποδύεται τον Όμηρο στην νεά παιδική παράσταση της Σοφίας Σπυράτου, «Οδύσσεια», στο Θέατρο Ολύμπια.
Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
Ένα σύγχρονο βραβευμένο ψυχολογικό θρίλερ (2009) του Χέρμαν Κοχ, «Το Δείπνο», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στο Σύγχρονο Θέατρο σε μετάφραση της Κάτιας Σπερελάκη.
Το βιβλίο του Ολλανδού συγγραφέα σημείωσε τεράστια επιτυχία από την αρχή της έκδοσης του. Πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα και πλέον και έχει ήδη μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες, ενώ είδαμε και μεταφορά του στο σινεμά το 2014 από τον Ιταλό σκηνοθέτη Ιβάνο Ντε Ματτέο, «I nostri ragazzi» και το 2017, μια άλλη εκδοχή του σε σκηνοθεσία του Όρεν Μούβερμαν, με τον Ρίτσαρντ Γκιρ ,«The Dinner».
Τρεις νεαροί έφηβοι επιστρέφοντας από διασκέδαση ανατινάζουν ένα ΑΤΜ και με αυτή τους την πράξη καίνε ζωντανή μια άστεγη γυναίκα που κοιμόταν εκεί. Η κάμερα καταγράφει το συμβάν, αλλά όχι τα πρόσωπα των παιδιών. Η ολλανδική τηλεόραση προβάλλει το βίντεο και επίκειται η σύλληψη τους. Με αυτή την πληροφορία ξεκινά η παράσταση. Δύο αδέρφια ο Πολ, καθηγητής (Στέλιος Μάινας) και ο Σερζ, υποψήφιος Πρωθυπουργός (Λάζαρος Γεωργακόπουλος) συναντιούνται με τις συζύγους τους Κλαιρ (Κατερίνα Λέχου) και Μπαμπέτ (Κατερίνα Μισιχρόνη) σε ένα ακριβό εστιατόριο, υπό την άγρυπνη ματιά του αφηγητή στην αρχή και μετρ στην πορεία (Γιώργος Κοτανίδης), ο οποίος με τις γαστριμαργικές του δημιουργίες επεμβαίνει τη στιγμή που δεν πρέπει. Τα προβλήματα των δύο ζευγαριών στο γάμο τους, με τα παιδιά τους, αλλά και οι άλυτες διαφορές μεταξύ αδερφών τίθενται επί τάπητος και η πλοκή κορυφώνεται όταν ο Σερζ δηλώνει την απόφαση του να αποσύρει την υποψηφιότητα του για την Πρωθυπουργία.
Επομένως, είναι ένα έργο του οποίου η θεματική πραγματεύεται το θεσμό της οικογένειας που υφίσταται κρίση σε όλες τις εκφάνσεις του. Δημιουργεί προβληματισμό για το αξιακό σύστημα και τους οικογενειακούς δεσμούς συνολικά, είτε αυτοί είναι αδερφικοί, γονεϊκή ή συζυγικοί. Άρα, έχει και πολιτική ταυτότητα.
Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στην ηθική και την ακεραιότητα και την απόδοση της δικαιοσύνης για μια αποτρόπαια πράξη. Στην αρχή γίνεται απόπειρα συγκάλυψης των προθέσεων των παρισταμένων, καθώς και μιας υποβόσκουσας μεταξύ τους αντιπάθειας. Στην πορεία οι μάσκες πέφτουν και ένας -ένας αποκαλύπτεται. Ως που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν για να προστατέψουν τα παιδιά τους; Υπάρχει αγάπη ή συμφέρον στη μεταξύ τους σχέση;
Συχνά επαναλαμβάνεται στο έργο «Δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον για να είμαστε ευτυχισμένοι». Έτσι είναι; Διλήμματα δημιουργούνται στο θεατή που προβληματίζεται με τα όσα διαδραματίζονται μπροστά του.
Η παράσταση στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ καταφέρνει να περάσει την ατμόσφαιρα του ψυχολογικού θρίλερ που απαιτείται και να εντείνει τα συναισθήματα του θεατή.Διαθέτει πέντε δυνατούς ηθοποιούς, ένα μεστό κείμενο, όμως η σκηνοθεσία δεν τους αξιοποιεί στο μέγιστο βαθμό. Έλειπε το στοιχείο της κορύφωσης. Έξυπνο το εύρημα της ενδυνάμωσης το ρόλο του μετρ (δεν λειτουργεί έτσι στο βιβλίο), προσδίδει σε θεατρικότητα.
Ένα πρωτότυπο και λειτουργικό σκηνικό δέσποζε στο κέντρο της σκηνής (Μιχάλης Σαπλαούρας), το οποίο περιστρεφόταν και συγκαταλέγεται στα συν της παράστασης. Ο ευερέθιστος Πολ, χαρακτήρας που υποδυόταν ο Στέλιος Μάινας αν και στο σύνολο του έπειθε, είχε στιγμές υπερβολής. Άψογη η Κατερίνα Λέχου ως Κλαιρ. Αποτύπωσε μια γυναίκα που πέρασε μια βαριά αρρώστια και τώρα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την ισορροπία του σπιτιού της και να βγάλει το παιδί της από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει. Με στοιχεία ανωτερότητας στην αρχή και ξεσπάσματα στο τέλος, ξεχωρίζει. Από το έτερο ζευγάρι, ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, ως Σερζ δημιούργησε το προφίλ του πολιτικού που εκμεταλλεύεται την εξουσία του για να τραβήξει θηλυκά, αλλά και το παιδί του για να το παίξει αδέκαστος πολιτικός. Η Μπαμπέτ της Κατερίνας Μισιχρόνη αρκετά καλή, ιδιαίτερα τη στιγμή, που εκρήγνυται εναντίον του συζύγου της. Σε καθοριστικό ρόλο έως και μεταφυσικό ο Γιώργος Κοτανίδης που ξεκινά και κλείνει το έργο. Άλλοτε ειρωνικός, άλλοτε ατσαλάκωτος μετρ.
Φωτισμοί που συμβάλλουν στην ατμοσφαιρικότητα από την έμπειρη Μελίνα Μάσχα και καλαίσθητα κοστούμια από την Βασιλική Σύρμα συμπληρώνουν την παράσταση.
Διαβάστε εδώ μια παλιότερη συνέντευξη της Λιλλύς Μελεμέ στο Texnes-plus.
Πρεμιέρα της περιοδείας στο Θέατρο Πέτρας την Τετάρτη 5 Ιουλίου στις 21:30
Τη δεκάχρονη πορεία της στο ελληνικό θέατρο γιορτάζει φέτος το καλοκαίρι η 5η Εποχή ταξιδεύοντας στην Ελλάδα με την παράσταση που χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά γεγονότα του 2016. Το «Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου» με όχημα τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και τον ποιητικό λόγο του Νίκου Καββαδία παρουσιάζεται το καλοκαίρι του 2017 σε νέα επεξεργασία και σε 25 πόλεις, με αποσκευές τα εγκωμιαστικά και γεμάτα συγκίνηση σχόλια κριτικών και θεατών.
Ο Θέμης Μουμουλίδης, εμπνευστής και σκηνοθέτης της παράστασης που έκανε την πρεμιέρα της στο θέατρο Badminton τον Ιανουάριο του 2016 ενθουσιάζοντας το κοινό που - ξεπέρασε τους 50.000 θεατές - θα μας παρουσιάσει σε περιοδεία την ανανεωμένη εκδοχή της, φωτίζοντας νέες εκφάνσεις της λεπτής δραματουργίας που συνθέτουν τη ζωή και το έργο του ποιητή.
Οι μουσικές και τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου περασμένα πλέον στο DNA της μουσικής μας μνήμης εξακολουθούν να αποκαλύπτουν και να φωτίζουν κάθε φορά, τις πολυάριθμες διαστάσεις του ποιητικού έργου του Νίκου Καββαδία, που όπως ο ίδιος ο συνθέτης πιστεύει, πρόκειται για έναν ποιητή “που μίλησε για την ελευθερία, για την αξία της ανατροπής, για τη δύναμη της ζωής χωρίς συμβάσεις”. Στιγμές από τη ζωή και τη σκέψη του ανασύρονται συναρπαστικά μέσω της μουσικής και γίνονται οι εικόνες που θα μας μυήσουν στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του και στον έντονο θαλασσινό του βίο.
Ιστορικές αναφορές, μαρτυρίες αλλά και φανταστικές συναντήσεις σε υποθετικούς χρόνους και χώρους και κυρίως η θάλασσα, τα λιμάνια, η ζωή των ναυτικών, οι γυναίκες, «το ταξίδι για το ταξίδι» είναι τα βασικά υλικά που συνθέτουν το σενάριο του σκηνοθέτη που υπογράφει με τη συμβολή των συνεργατών του Παναγιώτας Πανταζή, Μαρούσκας Παναγιωτοπούλου και Βίκης Παναγιωτοπούλου.
Η κινηματογραφικής σύλληψης αφήγηση της παράστασης ζωντανεύει με τις ερμηνείες των Θάνου Mικρούτσικου, Στέλιου Μάινα, Σταύρου Ζαλμά, Ελισάβετ Μουτάφη, Νίκου Αρβανίτη, Μαριάννας Πολυχρονίδη, Ιωάννη Παπαζήση, Μαρούσκας Παναγιωτοπούλου, Κώστα Φαλελάκη και 20 ακόμη ηθοποιών, χορευτών μουσικών επί σκηνής. Η πραγματικότητα βυθίζεται στον κόσμο του φανταστικού καθώς επιχειρεί να φωτίσει τις διασυνδέσεις αλλά και τις εκλεκτικές συγγένειες του Καββαδία με μεγάλες προσωπικότητες της εποχής του.
O σκηνικός χώρος, με την υπογραφή του Γιώργου Πάτσα, δημιουργείται και εναλλάσσεται μέσα από παράλληλες προβολές υπηρετώντας την κινηματογραφική δομή της παράστασης.
Ένα εξαιρετικό μουσικό σύνολο επί σκηνής οδηγούν τον Θάνο Μικρούτσικο, την Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Κώστα Θωμαΐδη που ως τραγουδιστές αλλά και ως δρώντα πρόσωπα, ερμηνεύουν τα κλασικά, αγαπημένα σε τρεις γενιές τραγούδια.
Η σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, πολυσυλλεκτική στα μέσα της, αεικίνητη στην αναζήτησή της, επιχειρεί να μετουσιώσει τη σκηνική δράση σε εμπειρία για τον θεατή κάθε ηλικίας, παρουσιάζοντας μια ποιητική εκδοχή της ζωής αλλά και μια ζωντανή εκδοχή της ποίησης.
…//…
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ
ΙΟΥΛΙΟΣ
5 ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ, ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ
6 ΠΑΤΡΑ, ΑΡΧΑΙΟ ΩΔΕΙΟ
7 ΓΙΑΝΝΕΝΑ, ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΗΜ – ΦΡΟΝΤΖΟΥ
8 ΚΟΖΑΝΗ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΝΤΟΚΩΜΗΣ «Μ.ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ»
9 ΒΕΡΟΙΑ, ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
10 & 11 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ
12 ΒΟΛΟΣ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
13 ΛΑΡΙΣΑ, ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΑΖΑΡ
14 & 15 ΚΑΒΑΛΑ, ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΦΙΛΙΠΠΩΝ
18 ΠΕΙΡΑΙΑΣ, ΒΕΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
24 & 25 ΗΡΑΚΛΕΙΟ, ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ «ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ»
26 ΡΕΘΥΜΝΟ, ΚΑΣΤΡΟ ΦΟΡΤΕΤΖΑ
27 & 28 ΧΑΝΙΑ, ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ
30 ΔΕΛΦΟΙ, ΘΕΑΤΡΟ «ΦΡΥΝΙΧΟΣ»
31 ΑΙΓΙΟ, ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ «Γ.ΠΑΠΠΑΣ»
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
4 ΣΠΑΡΤΗ, ΣΑΪΝΟΠΟΥΛΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
5 ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ, ΘΕΑΤΡΟ ΦΛΟΚΑ
6 ΖΑΚΥΝΘΟΣ, ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
7 ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ, ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΕΡΓΙΩΤΗΣ»
8 ΠΡΕΒΕΖΑ, ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ»
9 ΛΕΥΚΑΔΑ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑΣ
11 ΜΥΤΙΛΗΝΗ, ΚΑΣΤΡΟ
12 ΧΙΟΣ, ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΣΤΡΟΜΗΝΑ «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ»
Στο πρόγραμμα μπορεί να γίνουν αλλαγές.
ΘΑΝΟΥ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ - ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ
" Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου"
Σκηνοθεσία: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Σενάριο: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Με τη συνεργασία των:
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ, ΜΑΡΟΥΣΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΙΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Σκηνικό- κοστούμια: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΤΣΑΣ
Χορογραφία: ΣΕΣΙΛ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ
Μουσική Επιμέλεια: ΘΥΜΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σχεδιασμός Ήχου: ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
Φωτισμοί: ΣΑΚΗΣ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ
Video: NIKOΣ TΣΙΜΟΥΡΗΣ
Βοηθοί σκηνοθέτες: ΜΑΡΟΥΣΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΗΦΗΣ ΜΑΙΝΑΣ
Βοηθός σκηνοθέτη: ΒΙΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Οργάνωση παραγωγής: ΜΑΤΡΩΝΗ ΦΑΓΑ - ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Artwork: ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΛΕΒΙΖΑΚΗ
Επικοινωνία: ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ
Παραγωγή : 5η Εποχή Τέχνης
Τους ρόλους ερμηνεύουν:
ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΙΝΑΣ , ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΑΛΜΑΣ, ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΑΦΗ, ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ, ΜΑΡΟΥΣΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑΣ ΦΑΛΕΛΑΚΗΣ, ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΑΦΙΔΟΥ, ΙΟΥΛΙΟΣ ΤΖΙΑΤΑΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΟΥΡΖΟΥΛΙΔΗΣ, ΝΑΤΑΣΣΑ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΑΛΕΥΡΗΣ, ΜΠΙΛΛΙΩ ΜΑΡΝΕΛΗ
Τραγουδούν:
ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΩΣΤΑΣ ΘΩΜΑΙΔΗΣ – ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ
Ώρα έναρξης: 21:30 Προπώληση: Viva.gr
Τιμές εισιτηρίων: 20, 18, 15, 14 ευρώ.
Μία παράσταση με θέση και άποψη, που μιλάει στο σήμερα.
Η «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, έργο που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Παρίσι το 1944, είναι μία μετεγγραφή της ομώνυμης σοφόκλειας τραγωδίας στην υπό γερμανική κατοχή Γαλλία των αρχών του ’40, εκεί που ο Γάλλος Στρατάρχης Πεταίν έχοντας συνθηκολογήσει με τους Ναζί εφαρμόζει – ως άλλος Κρέων – τον δικό του αυταρχικό και απάνθρωπο νόμο.
Η παράσταση της Ελένης Ευθυμίου, που έκανε την πρεμιέρα της στα τέλη Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών για να ακολουθήσει στη συνέχεια μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, είναι με τη σειρά της μία ιδιότυπη μετεγγραφή του έργου του Ανούιγ στο σήμερα. Όχι όμως μέσα από μία επιφανειακή σκιαγράφηση της επικαιρότητας. Η παράσταση της Ευθυμίου ακουμπά στο σήμερα, ακριβώς επειδή έχει κατανοήσει πλήρως τον πυρήνα του έργου του Ανούιγ, που παραμένει μία δριμεία κριτική στο αξιακό σύστημα των δυτικών κοινωνιών.
Οι ρόλοι του «καλού» και του «κακού» συγχέονται επικίνδυνα στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ. Η Αντιγόνη του έργου δεν είναι ούτε γεννημένη ηρωίδα, ούτε μια κοπέλα που υπακούει στους νόμους των θεών. Οι θεοί είναι εκκωφαντικά απόντες από το σύμπαν του Ανούιγ. Η Αντιγόνη του επαναστατεί χωρίς συγκεκριμένο όραμα. Επαναστατεί επειδή ασφυκτιά σε έναν κόσμο που δεν την αφήνει να ζήσει ανθρώπινα. Αρνείται όχι απλά να υποταχτεί στην εξουσία, αλλά και να παίξει το παιχνίδι της, να γίνει μέρος ενός σάπιου συστήματος. Ο Κρέων από την άλλη δεν είναι ένας τυπικός δυνάστης. Δεν είναι ένας ιδεολόγος. Δεν πρεσβεύει τον ολοκληρωτισμό. Τον υπηρετεί. Είναι ένας άνθρωπος που λέει ναι, γιατί «κάποιος πρέπει να λέει και ναι». Έχοντας απορρίψει κάθε ανθρώπινη αξία, χρησιμοποιεί έναν κυκεώνα φαινομενικά λογικών επιχειρημάτων απλά για να εδραιώσει την εξουσία του, που έχει γίνει σύμφυτη με την ίδια την ύπαρξή του.
Η Βασιλική Τρουφάκου ερμηνεύει με πειστικότητα την Αντιγόνη εστιάζοντας περισσότερο στο δραματικό υπόβαθρο της ηρωίδας της. Ο Στέλιος Μάινας από την άλλη είναι υποδειγματικός στον ρόλο του Κρέοντα. Λιτός, εσωτερικός, κυρίαρχος των εκφραστικών του μέσων, μοιάζει να έχει κατανοήσει κάθε λέξη της εξαιρετικής νέας μετάφρασης του Στρατή Πασχάλη, κάθε λέξη που αρθρώνει, κάθε πτυχή του ήρωα του, παραδίδοντας έναν Κρέοντα που μένει στη μνήμη σου.
Το ενδιαφέρον όμως στο έργο του Ανούιγ δεν περιορίζεται μόνο στους μακροσκελείς μονολόγους της Αντιγόνης και του Κρέοντα. Ο κοινωνικός τους περίγυρος έχει τη δική του σημειολογία. Κι αυτόν η Ελένη Ευθυμίου τον φωτίζει με έναν εξαιρετικά καίριο τρόπο. Γύρω από την Αντιγόνη και τον Κρέοντα, ο χορός του γελοίου. Μία κοινωνία σε αφασία. Από την νεόπλουτη και υστερική Ισμήνη (που σκιαγραφεί έξοχα η Ιωάννα Μαυρέα) και τον ευθυνόφοβο, αραχτό και τσαμπουκά μόνο εκεί που τον παίρνει φρουρό που συλλαμβάνει την Αντιγόνη (υπάρχουν στιγμές που ο Νίκος Ντάλλας κλέβει την παράσταση) μέχρι τον άβουλο, κακομαθημένο Αίμωνα στα όρια του παλιμπαιδισμού (Γιώργος Φριντζήλας), την ιδρυματική Τροφό (Ανέζα Παπαδοπούλου) και την Ευριδίκη – μαριονέτα (Μαίρη Λιαμή). Όλοι τους είναι συνένοχοι, έστω κι αν νίπτουν τας χείρας τους. Όλοι τους είναι «νεκροί» μέσα τους.
Αυτό το στοιχείο της νεκρότητας αναδεικνύει και το clean cut σκηνικό της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη, που παραπέμπει σε ψυχιατρείο και νεκροτομείο ταυτόχρονα. Αυτή τη νεκρότητα που δεν αφορά φυσικά μόνο τους ήρωες του Ανούιγ, αλλά και τους ίδιους τους θεατές του έργου. Σ’ εμάς κλείνει το μάτι η μυστηριώδης φιγούρα του Χορού, ένας μπρεχτικών καταβολών Κομπέρ, που σχολιάζει ολόκληρο το έργο και ρίχνει «επικίνδυνες» γέφυρες ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία (ο Φαίδων Καστρής μοιάζει ο ιδανικός για τον ρόλο).
Εν κατακλείδι, η παράσταση της Ελένης Ευθυμίου έχει και θέση και άποψη. Χρησιμοποιεί τα αρκετά νεωτερικά στοιχεία της σκηνοθεσίας για να υποδηλώσει κάτι συγκεκριμένο. Κι αυτό που κομίζει στον πυρήνα της έχει πραγματικά ενδιαφέρον να το συζητήσουμε και ως κοινωνία.
φωτογραφίες παράστασης:Αθηνά Λιάσκου
Είδα
Video
