Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες για το texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού
Παίζει σε παιδική παράσταση 35 χρόνια μετά τον «Οδυσσεβάχ» της Ξενιάς Καλογεροπούλου. Στην ερώτηση πώς είναι το παιδικό κοινό, δεν απαντά τίποτα το δήθεν κουλτουριάρικο ή εμπνευσμένο: « Δεν έχω ακόμα καθαρή εικόνα. Όταν έρθουν τα σχολεία και αρχίζουν να ουρλιάζουν όλα μαζί τότε θα σου πω!»
Όπως τίποτα δήθεν δεν χαρακτηρίζει την επαγγελματική του πορεία, τέσσερις δεκαετίες τώρα. Ο Στέλιος Μάινας είναι από τους ελάχιστους ηθοποιούς, για τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι στην εξίσωση εμπορικό με ποιοτικό θέαμα το αποτέλεσμα είναι πάντα με θετικό πρόσημο.
Κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε σειρές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, ενώ παράλληλα στο σανίδι τον έχουμε απολαύσει σε ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Βαδίζουμε στα Αναφιώτικα, εκεί κάτω από την Ακρόπολη, κάθε γωνιά θα γίνει μνήμη για μια ιστορία, «τότε σ’ εκείνο το γύρισμα...», «τότε σ’ εκείνο το τραπέζι..». Ο Στέλιος Μάινας δεν επαφίεται σ’ ό,τι έχει χτίσει αυτά τα 40 χρόνια, αλλά ακολουθώντας τη λογική της ροκ και των αγαπημένων του Rolling Stones, δεν χορταριάζει ποτέ...Ίσως γι’ αυτό έχει και πάντα κάτι ουσιαστικό να πει στη ζωή και στη σκηνή.
Είχατε 35 χρόνια να παίξετε σε παιδική παράσταση. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στην «Οδύσσεια»;
Η Σοφία Σπυράτου, την οποία παρακολουθώ και μ’ αρέσει πολύ η δουλειά της. Επιπλέον, με παρέσυρε κι ο Μιχάλης Αδάμ, παραγωγός της παράστασης και φίλος μου. Κυρίως, όμως, το ίδιο το έργο, η «Οδύσσεια» είναι το αγαπημένο μου ανάγνωσμα από παιδί. Επιπλέον μιλάμε για μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών: ο Στρατής Πασχάλης έχει κάνει μια σπουδαία θεατρική προσαρμογή στο κείμενο, ο Μίλτος Παπαστάμου τη μουσική, ο Μανόλης Παντελιδάκης τα σκηνικά. Κι όλη η ομάδα των συναδέλφων ηθοποιών. Πάντα οι συντελεστές σε μια δουλειά είναι το πιο σημαντικό για μένα.
Αγαπάτε όμως να «ανακαλύπτετε» κι έργα...
Ναι! Είμαι ο πνευματικός εισηγητής του ολλανδικού ρεπερτορίου στην Ελλάδα. Το «Δείπνο» είναι το τρίτο ολλανδικό έργο.
Και αγαπάτε πολύ και τους Ολλανδούς....Γιατί;
Είναι φίλοι μου! Είναι αν θέλουμε να το πούμε απλοϊκά «καλοί Γερμανοί» οργανωμένοι, αλλά παράλληλα και χαλαροί άνθρωποι. Δεν είναι τόσο αυστηροί, όσο οι Γερμανοί. Θαυμάζω την ολλανδική κουλτούρα και για τη δικιά μου τη γενιά ήταν ο λαός της εναλλακτικότητας, είναι ανοιχτόμυαλοι, αγαπούν και προστατεύουν τη φύση....
Το «Δείπνο», του Χέρμαν Κοχ, θέτει πάρα πολλά ζητήματα. Μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο να έχει να κάνει με την ευθύνη των γονιών;
Ναι, των ενηλίκων γενικότερα. Είναι ένα δύστροπο έργο, δεν είναι απλό. Είναι καθηλωμένο έργο, δεν θα δεις φανταζί πράγματα, αλλά στόχος είναι ο θεατής να παρακολουθήσει την ουσία του θέματος, τη διαμάχη των δύο ζευγαριών. Ζητούμενο είναι να ακουστεί το κείμενο.
Στο «Δείπνο» δεν ισχύει το Σωκρατικό «Ουδείς εκών κακός», στο έργο παρακολουθούμε τη βίαιη φύση του ανθρώπου...
Ναι, όλα υπάρχουν στον άνθρωπο. Εξάλλου το καλό συνυπάρχει με το κακό. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, δανείζονται το ένα κομμάτια από το άλλο. Η διαχείρισή τους είναι το ζήτημα.
Ως γονιός εσείς πώς είστε;
Εγώ, ως γονιός, δεν έχω επιτελέσει το χρέος μου 100%. Λόγω υποχρεώσεων, δεν ήμουν πάντα παρόν. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, αλλά είναι η αλήθεια. Στο σπίτι μου με τον γιο μου ήμουν επισκέπτης.
Δεν υπήρχε όμως αυτό που λέμε «ποιοτικός χρόνος»;
Ο ποιοτικός χρόνος πρέπει να είναι απόσταγμα της συνεχούς τριβής με το παιδί σου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε είσαι επισκέπτης, είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα. Είναι αλλιώς να μεγαλώνεις εσύ ο ίδιος το παιδί σου. Μια νέα τάση στην κεντρική Ευρώπη είναι οι γονείς να αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και πολύ λιγότερο στην εργασία τους, η οποία περιορίζεται πλέον στις επτά ή έξι ώρες την ημέρα. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους και ειδικότερα μέχρι τα δέκα τους χρόνια, στη συνέχεια φτιάχνουν ένα δικό τους σύμπαν, το οποίο στη συνέχεια παρακολουθείς εξ’ αποστάσεως. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού καθορίζουν και τη μετέπειτα ζωή του.
Και εσείς είχατε έναν μπαμπά επισκέπτη...Αυτό σας έχει επηρεάσει για παράδειγμα στην επιλογή σας να γίνετε ηθοποιός;
Πάντα σε επηρεάζει αυτό στη ζωή σου. Νομίζω όμως, ότι όσον αφορά την επιλογή του επαγγέλματος δεν έχει παίξει κάποιο ρόλο, μάλλον ήταν τυχαία. Πολλές φορές, σ’ επιλέγει και το επάγγελμά σου. Μπορεί για παράδειγμα να επιλέξεις κάτι εσύ στο οποίο να μην είσαι καλός και να οδηγηθείς κάπου αλλού στη συνέχεια. Αν γίνεις γιατρός επειδή ήταν ο μπαμπάς σου και δεν έχεις ταλέντο, δεν θα τα καταφέρεις. Μην νομίζετε ότι και η επιστήμη δεν θέλει ταλέντο...
Τι είναι για εσάς το «ταλέντο»;
Η φυσική έλξη, η φυσική ροπή. Βλέπεις ένα παιδί και από μόνο του ζωγραφίζει περίεργα πράγματα, έχει μια ιδαίτερη αντίληψη για τον κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει κάτι γιατί το ταλέντο χρειάζεται πάντα ανάπτυξη και καλλιέργεια.
Στα 40 χρόνια, που είστε σ’ αυτό τον χώρο, υπήρξαν στιγμές που θελήσατε να τα παρατήσετε όλα;
Να σου πω την αλήθεια, από ένα σημείο και μετά δεν σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, γιατί σε παίρνει μπάλα το επάγγελμα, πρέπει να ζήσεις, υπάρχει και ένα βιοποριστικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλές στιγμές, που αγανακτείς αλλά είμαστε πολύ τυχεροί που κάνουμε αυτή τη δουλειά και πληρωνόμαστε.
Κάνατε σειρές ή παραστάσεις για καθαρά βιοποριστικούς λόγους;
Όχι, έχω την αίσθηση ότι ό,τι και να είχα κάνει θα ήμουν ευχαριστημένος. Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις και σε κάθε δουλειά να βρίσκεις πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι μισώντας το, θα σου επιστρέψει με το χειρότερο τρόπο.
Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που ακόμα δεν έχετε παίξει;
Όχι, τίποτα δεν ονειρεύομαι...
Μάλλον, από αυτά που έχουμε πει καταλαβαίνω ότι ονειρεύεστε να ανακαλύψετε ωραία έργα...
Ναι! Ακριβώς! Γιατί δεν υπάρχουν...
Δεν υπάρχουν ή εμείς δεν τα ανακαλύπτουμε;
Καινούργια έργα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μια πνευματική φτώχεια και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Το θέατρο είναι συνακόλουθο μιας γενικότερης παγκόσμιας τάσης. Φανταστείτε ότι τα μεγάλα μπαμ, που έγιναν στην ανθρωπότητα ήταν μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Ήταν δύο χρυσές δεκαετίες που ακόμα τροφοδοτούν το παγκόσμιο θέατρο.
Υπάρχουν όμως και πολλά ελληνικά έργα. Είναι μάλιστα και μια τάση η νέα ελληνική δραματουργία.
Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες δραματουργοί και ένας συγγραφέας δεν μπορεί να είναι δημιουργικός πάντα. Θα γράψει ένα καλό έργο, θα γράψει και δύο πατάτες! Έτσι είναι το φυσιολογικό, όταν αυτό δεν συμβαίνει κάτι ύποπτο κρύβεται από πίσω. Δεν μπορείς να γράφεις μόνιμα αριστουργήματα!
Για τον ρόλο του Γιωργή στο «Νησί» έχετε πει, ότι εσείς ζητήσατε να τον ερμηνεύσετε και ότι σας άρεσε γιατί ήταν μια βιβλική φιγούρα. Τώρα σας βλέπουμε στην «Οδύσσεια» στη σκηνή του Θεάτρου Ολύμπια, ως Όμηρο. Μια ακόμη «βιβλική φιγούρα». Τι σας γοητεύει σ’ αυτούς τους ρόλους;
Έχουμε συνδέσει τη βίβλο με το αρχέγονο και το παλιό. Λέμε για παράδειγμα ότι η Βίβλος είναι από τις παλιότερες θρησκευτικές μας παραδόσεις, επομένως και οι φιγούρες της ανήκουν στο βάθος της ιστορίας. Όταν, λοιπόν, είναι τόσο απομακρυσμένοι οι χαρακτήρες έχουν ένα ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι γεννήτορες ενός πράγματος. Επομένως, έχουν κάτι παλιό και συνάμα γοητευτικό στο βάθος της ιστορίας.
Έχετε πει ότι: «η σημαντικότητά σου έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς σου». Γίνεται να είναι κανείς ηθοποιός και να μην έχει «ψωνιστεί» έστω για ένα διάστημα;
Μου δίνεις μια πολύ ωραία πάσα τώρα. Ακούω συχνά κάποιους συναδέλφους να λένε: «Ναι, είμαι ψώνιο και νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος ηθοποιός». Μπορεί να έχεις ανάγκη να το πεις πρώτα απ’ όλα για να το πιστέψεις εσύ ο ίδιος, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν ισχύει. Ξέρετε ποιος είναι ο ψυχολογικός λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πιστέψεις πραγματικά κάτι τέτοιο; Αν νομίζεις ότι είσαι κορυφή, σημαίνει ότι είναι οριακός. Ο ηθοποιός και γενικότερα ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει εις ύψος και εις βάθος και να μην έχει όρια, ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Επομένως, λοιπόν, αν εσύ βάζεις όρια στον εαυτό σου, έστω και προς τα πάνω, είσαι πάρα πολύ πραγματιστής και εμένα μου αρέσουν οι αιθεροβάμοντες άνθρωποι. Ο πραγματισμός είναι πολύ καλό εργαλείο για να κάνουμε τη δουλειά μας αλλά χρειαζόμαστε εξίσου το όνειρο και τη φενάκη.
Σας βλέπω, πολύ ισορροπημένο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες συμπεριφορές από συναδέλφους σας; Σας ενοχλούν;
Καθόλου δεν μ’ ενοχλούν. Τις καταλαβαίνω και πολλές φορές, αντιλαμβάνομαι και τις προθέσεις που υπάρχουν πίσω από μια τόσο αμετροεπή συμπεριφορά. Εκεί, κρύβεται μια ανάγκη να πιστέψουν οι ίδιοι ότι αξίζουν και να δώσουν κουράγιο στους εαυτούς σας.
Το μεταφράζετε ψυχαναλυτικά δηλαδή...
Πάντα, δεν γίνεται αλλιώς.
Την Ιθάκη σας την έχετε βρει;
Όχι, αν την έβρισκα... Σημασία έχει όμως το ταξίδι... Λέει ο ποιητής «...Αλλά μη βιαστείς καθόλου, καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια να αράξεις στο νησί, πλούσιος μ’ όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σου δώσει η Ιθάκη...» Ήταν πολύ σοφός ο Καβάφης, δεν πρέπει να προσδοκάς να πάρεις πλούτη.
Στο σεντούκι αυτό των εμπειριών, εσείς τι κρατάτε;
Τίποτα! Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να κάνεις ένα συνεχές reload, αυτό είναι και το μεγάλο μου μειονέκτημα, δεν ξέρω...
Γιατί μειονέκτημα;
Γιατί ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Προσπαθώ να διαβάσω μικρά αποσπάσματα από την Επικούρειο φιλοσοφία. Τα έχουν πει όλα οι Αρχαίοι μας. Κεκτημένο δεν υπάρχει τίποτα!Ακριβώς, γιατί όλα είναι Rolling Stones, επειδή εμείς μεγαλώσαμε με τη ροκ και αυτό ακριβώς σημαίνει και η ροκ: «κυλώ διαρκώς», σημαίνει δεν χορταριάζω αλλά συγχρόνως δεν έχω καμία σταθερά.
Επομένως, υπάρχει ένα τίμημα... Όταν για παράδειγμα μετά τους «Μεν και Δεν» αρνηθήκατε πολλούς παρόμοιους ρόλους φαντάζομαι θα χάσατε και πολλά χρήματα.
Πάρα πολλά...Πολυκατοικίες θα είχα χτίσει. Ακόμα χάνω χρήματα με τα «όχι» που λέω σε κάποιες δουλειές αλλά τελικά τα «όχι» σου καθορίζουν ποιος είσαι, όχι τα «ναι» σου.
Σήμερα, γιατί δεν σας βλέπουμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά;
Την τηλεόραση την αγαπώ γιατί σε φέρνει σ’ επαφή με τον κόσμο, εννοείται ότι μ’ ενδιαφέρει. Ψάχνω όμως τις κατάλληλες συνθήκες. Αν υπάρχει μια καλή σειρά, η οποία έχει ενδιαφέρον θα πάω. Για παράδειγμα στον Κοκκινόπουλο («Ου φονεύσεις») έπαιξα στο 1ο επεισόδειο.
Τον Στέλιο Μάινα παρακολουθούμε για δεύτερη χρονιά στο «Δείπνο», το διάσημο μπεστ σέλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, στο Σύχγρονο θέατρο, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.
Παράλληλα υποδύεται τον Όμηρο στην νεά παιδική παράσταση της Σοφίας Σπυράτου, «Οδύσσεια», στο Θέατρο Ολύμπια.
Για την παράσταση
H Mortgage είναι μια ανισόρροπη, δολοφονική διευθύντρια σκηνής. Έχει ψηφιστεί από τους συμμαθητές της ως «η πιο βαρετή γυναίκα του κόσμου». Η Mortgage έχει κάψει και το τελευταίο θέατρο πάνω στη γη. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά.
Εμπνευσμένο από το κάλεσμα του Antonin Artaud για ένα Θέατρο της Σκληρότητας, με στόχο να βγάλει τους θεατές από την υπαρξιακή τους αδράνεια, αυτή η παράσταση είναι μια devised φαρσοκωμωδία τρόμου - συνδυάζοντας το ξεχωριστό θεατρικό στυλ σωματικού θεάτρου και την ιδιαίτερη αισθητική - σήμα κατατεθέν του David Glass - με τον γκροτέσκο και τραγικό κόσμο του «Καθαρτηρίου» του Νταντέ.
Μέσα από τα κωμικά «LAZZΙ» της κομέντια ντελ άρτε, σκετσάκια που δανείζονται στοιχεία από το βαριετέ και την επιθεώρηση, χορογραφημένη κίνηση αλλά και ένα βαθιά ποιητικά κείμενο, η παράσταση «Mortgage» διερευνά την αποσύνθεση ενός θεατρικού σύμπαντος όπου τεχνικές και είδη θεάτρου συλλέγονται από τον σκουπιδότοπο της θεατρικής ιστορίας και αναμιγνύονται για να διασκεδάσουν και να προκαλέσουν.
Η παράσταση αφορά τη καταστροφή μιας νεαρής γυναίκας - της Mortgage - μέσα σε ένα άσυλο, από «γιατρούς» των οποίων η θεραπεία μοιάζει πιο πολύ με μια πράξη σκληρής και ανόητης αγριότητας.
Ως εκ τούτου, το έργο χλευάζει και αποσταθεροποιεί την αντίληψη πως το κατεστημένο βασίζεται σε ένα ευφυές σύστημα φροντίδας και προόδου.
Όλοι οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν προέρχονται από τον ίδιο χώρο του σωματικού θεάτρου και μοιράζονται με τον σκηνοθέτη David Glass την ίδια προκλητική και παιγνιώδη διάθεση.
Η διαδικασία γραφής και ανάπτυξης του έργου χρειάστηκε τρία χρόνια, δουλεύτηκε σε τέσσερις διαφορετικές χώρες και είχε ως στόχο να ωθήσει τους ηθοποιούς σε μια υπέρβαση και σε μια κατάσταση δαιμονισμένης έκσταση ώστε να εξερευνήσουν τις αρχές του Artaud αλλά να πάνε και πέρα από αυτές.
Το μανιφέστο του Artaud για το Θέατρο της Σκληρότητας - στο ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΟΥ - είναι μια επίκληση στο Ιερό Θέατρο του Πίτερ Μπρουκ που επιδιώκει να ξαναβρεί την τελετουργική και πνευματική διάσταση της δραματικής τέχνης και προσφέρει μία ολοκληρωμένη κάθαρση στο κοινό, ειρωνικά μέσα από μεταφορές πόνου και αρρώστιας.
Με στοιχεία και ρυθμούς από τον μπαλινέζικο χορό, που θέλει τους χορευτές σε μια κατάσταση έκστασης, o Artaud οραματιζόταν ένα θέατρο που θα άγγιζε κατευθείαν το υποσυνείδητο των θεατών, θα τους φόβιζε, θα τους σόκαρε και ως εκ τούτου θα τους οδηγούσε σε μία βαθύτερη κατανόηση της ύπαρξης τους.
Ήταν ο ύστατος επαναστάτης ενάντια στην ολοένα αυξανόμενη αστική τάξη του καταναλωτικού καπιταλισμού. Ο Artaud επεδίωκε να τρομοκρατήσει και να "ξεσκίσει" τις δομές της αγαπημένης του τέχνης, ώστε να την επαναπροσδιορίσει από την αρχή, πιο αγνή, πιο δυνατή - μέσα από τις στάχτες της.
Παρόλο που το μανιφέστο του είναι πιο πολύ ποίηση παρά πρακτική, πιο πολύ όνειρο παρά θεωρία, οι βίαιες επιθυμίες του Artaud συμπίπτουν με το όραμα του David Glass για ένα κόσμο που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού ως αποτέλεσμα της κατάχρησης και της κακοδιαχείρισης από πλευράς θεσμών.
Το «Καθαρτήριο» θα μπορούσε και να αντικατασταθεί με το «κοινωνικοπολιτικό σύστημα» την πολιτική εξουσία, την οικονομία, το εκπαιδευτικό σύστημα, την ιατρική περίθαλψη και την κοινωνική πρόνοια.
Τελικά, η βία και το γκροτέσκο της παράστασης παραδόξως ευελπιστούν να εμπνεύσουν την αναζήτηση για νέα ελπίδα και ταυτόχρονα μέσα από την αρτιότητά της - ελπίζουμε - να αναδειχθεί μια ανομολόγητη τρυφερότητα.
Ελπίζουμε η παράσταση αυτή να σας κάνει να γελάσετε, να κλάψετε, να αναστατωθείτε, να σας αφυπνίσει και να σας κάνει να δείτε ξεκάθαρα την τρέλα του κόσμου εν έτει 2019. Για αυτή τη φάση δημιουργίας της παράστασης η ομάδα έλαβε επιχορηγήσεις από την ευρωπαϊκή ένωση και το Νορβηγικό συμβούλιο τεχνών.
Αυτό τον καιρό σχεδιάζεται μια ευρωπαϊκή περιοδεία για το 2020 με κύριο άξονα το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη. Πιστεύουμε ότι είναι ένα βαθιά ευρωπαϊκό έργο.
Μια συνεργασία των Created a Monster και του David Glass Ensemble.
Αυτό το project είναι το δεύτερο της σειράς «Θεία Κωμωδία» του David Glass.
Η «Θεία Κωμωδία» δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε στο Trinity Laban και από εκεί μεταπήδησε στο Soho Theater. Μέσα απ’ τη διαδικασία αυτή ξεπήδησε ο χαρακτήρας της Mortgage.
Στη συνέχεια η παράσταση “Mortgage” συμμετείχε σε δημιουργικές διαδικασίες των Arts Council England, Arts Council Norway, Collettivo Teatro, Siena, Theatre Delicatessen, Broadgate, The Bikeshed, Exeter, The Pleasance, Islington, HeadFirst and Omnibus Theatre, Clapham.
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη David Glass και την ομάδα του
Ο σκηνοθέτης David Glass υπήρξε μαθητής των Jacques Lecoq, Jerzy Grotowski, Augusto Boal, Mike Alfreds και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος σε 70 και πλέον χώρες. Η μέθοδός του, “Δημιουργική Πρακτική”, βρίσκεται στον πυρήνα του Devising, και σαν τέτοια έχει κατοχυρωθεί στα Ηνωμένα Έθνη, έχει την έγκριση από το υπουργείο της Κίνας και ακολουθείται από πολλές σχολές δραματικής τέχνης και θεατρικές ομάδες παγκοσμίως. Ο David Glass είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη και ένας από τους αντιπροσώπους του Physical Theatre Movement, που έχει επηρεάσει καλλιτέχνες όπως ο Simon McBurney, Mike Alfreds, Amit Lahav, Liam Steele, Kathryn Hunter, DV 8 και Tom Morris.
Ο David Glass πριν δημιουργήσει το 1990 το David Glass Ensemble είχε ήδη εργαστεί ως σόλο περφόρμερ, κάνοντας παραστάσεις σε περισσότερες από σαράντα χώρες και κερδίζοντας βραβεία μεταξύ των οποίων και το TMA βραβείο σκηνοθεσίας για την διασκευή του Gormenghast.
Έγραψαν για τον David Glass:
«Ο David Glass είναι ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς δασκάλους» Mike Alfreds, Διευθυντής Θεάτρου (RCS, National Theatre, The Globe, Ιδρυτής του Shared Experience)
«Ο David είναι ένας από τους καλύτερους δασκάλους και καλλιτέχνες της γενιάς μας, που ποτέ δε φοβήθηκε να εξετάσει την αλήθεια σε όλες τις εκφάνσεις της, είτε είναι όμορφες, είτε άσχημες».
Amit Lahav
(Gecko Theatre)
Συνεργάτες:
Francois Testory/ Performer, Lindsay Kemp company, Gecko, Ballet Rambert, Rose English,
Simon Vncenzi, DV8 Physical Theatre, Punchdrunk.
Briony O’Callaghan, Performer / Συμπαραγωγός
BBC,Babel, Vamos, FlabbergastTheatre, David Glass Ensemble, Gruff Theatre, Arts for Action,
Jonluke Mckie, Making Faces, Mark Bell
Simon Gleave/ Performer
David Glass Ensemble, Gooddog Theatre, SON, Theatrical Niche, Tooth+Nail, Created a
Monster, Flabbergast Theatre.
Ευρωπαϊκή Περιοδεία - Ημερομηνίες Παραστάσεων:
13 Απριλίου 2019 – 2μμ – Σύγχρονο Θέατρο, Αθήνα, Ελλάδα
15 Απριλίου 2019 – 20 Απριλίου 2019 – 9μμ - Tristan Bates Theatre, London, UK
25 - 27 Απριλίου 2019 – 7.30μμ - Grusomhetens Teater, Oslo, Norway
Ημέρα & ώρα παράστασης: Σάββατο 13 Απριλίου 2019 στις 14:00
Τιμές εισιτηρίων: 15,00€ (Κανονικό),
10,00€ (Φοιτητικό, Ανέργων, Άνω των 65)
Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 45
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3464380
Site: www.sychronotheatro.gr
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Facebook: https://www.facebook.com/sychronotheatro/
Για περισσότερες πληροφορίες:
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.davidglassensemble.org
ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ:
Μετρό
Το Σύγχρονο θέατρο βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό
«Κεραμεικός»
http://www.ametro.gr
Λεωφορεία
Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16
Στάση «Σίδερα» (επί της Ιεράς Οδού)
http://www.oasa.gr
Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων
Στην οδό Τριπτολέμου βρίσκονται δύο κλειστά parking σε απόσταση 50 μέτρων από το Σύγχρονο Θέατρο και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου ένα κλειστό πάρκινγκ σε απόσταση 80 μέτρων.
Διευκολύνσεις για ΑμεΑ
Το θέατρο είναι προσβάσιμο σε χρήστες/ριες αναπηρικού αμαξιδίου και διαθέτει τουαλέτα ΑμεΑ. Παρακαλούμε κατά την κράτηση ή την αγορά των εισιτηρίων σας να ενημερώνετε τον υπάλληλο των εισιτηρίων, προκειμένου να δίνονται οι κατάλληλες θέσεις στην αίθουσα.
Από Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Όταν πάτε σπίτι όλοι
να προσέξετε
όλα γίνονται Μορμόλης
για να παίξετε.
45 χρόνια μετά την πρώτη παράσταση του θιάσου της Ξένιας Καλογεροπούλου ο Μορμόλης επιστρέφει! Ήταν συγκινητικό ότι μπροστά μου καθόταν μια κυρία η οποία είχε δει την πρώτη παράσταση με τον γιο της και τώρα έφερνε τον εγγονό της…Γιατί ο Μορμόλης είναι πάντα επίκαιρος αφού τα παιδιά είναι πάντα παιδιά και οι μεγάλοι πάντα…μεγάλοι. Αν και υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης για τους μεγάλους, όπως το ζεύγος Χαζοπέτρου που στο τέλος δείχνουν να αντιλαμβάνονται πλήρως τους ‘’κανόνες του παιδικού παιχνιδιού’’.
Ο Μορμόλης είναι ουσιαστικά το παιχνίδι των παιδιών, η φαντασία τους, και η σκηνοθεσία οφείλει να γίνει με όρους θεατρικού παιχνιδιού και αποστασιοποίησης. Οι σκηνοθέτες Γιώργος Παλούμπης και Βασίλης Κουκαλάνι πέτυχαν με την σκηνοθεσία τους να διατηρήσουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ παράδοσης (μιλάμε για ένα έργο μισού αιώνα) και σύγχρονης οπτικής.
Σε αυτό βοήθησαν πάρα πολύ θεωρώ τα σκηνικά και τα κουστούμια των Αλεξάνδρα Σιάφκου και Αριστοτέλη Καρανάνου, τα οποία παραπέμπουν στη δεκαετία του 1970 και ταυτόχρονα θυμίζουν παιδικό παιχνίδι όπου όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να μεταμορφωθούν.
Τα τραγούδια του Γιάννη Σπανού δεν χρειάζονται καμία ιδιαίτερη μνεία από εμένα. Το ‘’Μπράβο’’ του και η ανταμοιβή του είναι οι χιλιάδες παιδικές φωνές που έχουν τραγουδήσει τον Μορμόλη όλα αυτά τα χρόνια.
Η ομάδα των ηθοποιών με τα απολύτως απαραίτητα σκηνικά και κουστούμια, χωρίς υπερβολές και με πολλή φαντασία κατορθώνει να μας μεταφέρει από την αρχική ρομαντική ατμόσφαιρα του παραμυθιού στο σύγχρονο παιδικό κόσμο. Όμορφες ερμηνείες, αρμονική συνεργασία και ευχάριστο κλίμα που παρασύρει τους θεατές στα μυστικά της παιδικής ηλικίας.Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και Αντώνης Χρήστου δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής!
Ο Μορμόλης δεν είναι παρά η φαντασία των παιδιών. Είναι ό, τι αυτά θέλουν να είναι. Αρχικά ένα κουτί και μετά ένα μπουρί σόμπας. Ο Μορμόλης είναι το παιχνίδι αυτοπροσώπως. Παιχνίδι ο Μορμόλης, παιχνίδια και εμείς για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Το τραγούδι που δέχτηκε το πιο ηχηρό χειροκρότημα ήταν το ‘’Με πιάνει το παράπονο και κλαίω’’. Ίσως γιατί ακόμα κι εμείς οι παρεξηγημένοι μεγάλοι αντιλαμβανόμαστε ότι λέμε περισσότερα ‘’ΜΗ’’ από όσα θα θέλαμε κι επιβάλλουμε περισσότερα ‘’ΠΡΕΠΕΙ’’ από όσα πραγματικά πιστεύουμε. Είναι σίγουρο ότι αγαπάμε τα παιδιά μας και τα ακούμε, απλώς ίσως μερικές φορές η βιασύνη της καθημερινότητας δε μας αφήνει να κάνουμε όσα θα θέλαμε και πέφτουμε στην παγίδα της ευκολίας των ‘’πρέπει και μη’’. Τι θα γινόταν όμως αν αφήναμε για λίγο τον Μορμόλη να μπει στην ζωή μας, να την ανακατέψει και να την πασπαλίσει με λίγη ζαβολιά και πολύ διασκέδαση; Και τότε όλοι οι φράχτες, μεταφορικοί και κυριολεκτικοί θα καταρρεύσουν!
Με πιάνει το παράπονο και λέω
δε θα ‘ρθει κάποτε η στιγμή
να ρίξουν τα παιδιά τους φράχτες
κάτω να μπουν και να χαρούν τη γη
Διαβάστε επίσης:
Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
Ένα σύγχρονο βραβευμένο ψυχολογικό θρίλερ (2009) του Χέρμαν Κοχ, «Το Δείπνο», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στο Σύγχρονο Θέατρο σε μετάφραση της Κάτιας Σπερελάκη.
Το βιβλίο του Ολλανδού συγγραφέα σημείωσε τεράστια επιτυχία από την αρχή της έκδοσης του. Πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα και πλέον και έχει ήδη μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες, ενώ είδαμε και μεταφορά του στο σινεμά το 2014 από τον Ιταλό σκηνοθέτη Ιβάνο Ντε Ματτέο, «I nostri ragazzi» και το 2017, μια άλλη εκδοχή του σε σκηνοθεσία του Όρεν Μούβερμαν, με τον Ρίτσαρντ Γκιρ ,«The Dinner».
Τρεις νεαροί έφηβοι επιστρέφοντας από διασκέδαση ανατινάζουν ένα ΑΤΜ και με αυτή τους την πράξη καίνε ζωντανή μια άστεγη γυναίκα που κοιμόταν εκεί. Η κάμερα καταγράφει το συμβάν, αλλά όχι τα πρόσωπα των παιδιών. Η ολλανδική τηλεόραση προβάλλει το βίντεο και επίκειται η σύλληψη τους. Με αυτή την πληροφορία ξεκινά η παράσταση. Δύο αδέρφια ο Πολ, καθηγητής (Στέλιος Μάινας) και ο Σερζ, υποψήφιος Πρωθυπουργός (Λάζαρος Γεωργακόπουλος) συναντιούνται με τις συζύγους τους Κλαιρ (Κατερίνα Λέχου) και Μπαμπέτ (Κατερίνα Μισιχρόνη) σε ένα ακριβό εστιατόριο, υπό την άγρυπνη ματιά του αφηγητή στην αρχή και μετρ στην πορεία (Γιώργος Κοτανίδης), ο οποίος με τις γαστριμαργικές του δημιουργίες επεμβαίνει τη στιγμή που δεν πρέπει. Τα προβλήματα των δύο ζευγαριών στο γάμο τους, με τα παιδιά τους, αλλά και οι άλυτες διαφορές μεταξύ αδερφών τίθενται επί τάπητος και η πλοκή κορυφώνεται όταν ο Σερζ δηλώνει την απόφαση του να αποσύρει την υποψηφιότητα του για την Πρωθυπουργία.
Επομένως, είναι ένα έργο του οποίου η θεματική πραγματεύεται το θεσμό της οικογένειας που υφίσταται κρίση σε όλες τις εκφάνσεις του. Δημιουργεί προβληματισμό για το αξιακό σύστημα και τους οικογενειακούς δεσμούς συνολικά, είτε αυτοί είναι αδερφικοί, γονεϊκή ή συζυγικοί. Άρα, έχει και πολιτική ταυτότητα.
Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στην ηθική και την ακεραιότητα και την απόδοση της δικαιοσύνης για μια αποτρόπαια πράξη. Στην αρχή γίνεται απόπειρα συγκάλυψης των προθέσεων των παρισταμένων, καθώς και μιας υποβόσκουσας μεταξύ τους αντιπάθειας. Στην πορεία οι μάσκες πέφτουν και ένας -ένας αποκαλύπτεται. Ως που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν για να προστατέψουν τα παιδιά τους; Υπάρχει αγάπη ή συμφέρον στη μεταξύ τους σχέση;
Συχνά επαναλαμβάνεται στο έργο «Δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον για να είμαστε ευτυχισμένοι». Έτσι είναι; Διλήμματα δημιουργούνται στο θεατή που προβληματίζεται με τα όσα διαδραματίζονται μπροστά του.
Η παράσταση στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ καταφέρνει να περάσει την ατμόσφαιρα του ψυχολογικού θρίλερ που απαιτείται και να εντείνει τα συναισθήματα του θεατή.Διαθέτει πέντε δυνατούς ηθοποιούς, ένα μεστό κείμενο, όμως η σκηνοθεσία δεν τους αξιοποιεί στο μέγιστο βαθμό. Έλειπε το στοιχείο της κορύφωσης. Έξυπνο το εύρημα της ενδυνάμωσης το ρόλο του μετρ (δεν λειτουργεί έτσι στο βιβλίο), προσδίδει σε θεατρικότητα.
Ένα πρωτότυπο και λειτουργικό σκηνικό δέσποζε στο κέντρο της σκηνής (Μιχάλης Σαπλαούρας), το οποίο περιστρεφόταν και συγκαταλέγεται στα συν της παράστασης. Ο ευερέθιστος Πολ, χαρακτήρας που υποδυόταν ο Στέλιος Μάινας αν και στο σύνολο του έπειθε, είχε στιγμές υπερβολής. Άψογη η Κατερίνα Λέχου ως Κλαιρ. Αποτύπωσε μια γυναίκα που πέρασε μια βαριά αρρώστια και τώρα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την ισορροπία του σπιτιού της και να βγάλει το παιδί της από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει. Με στοιχεία ανωτερότητας στην αρχή και ξεσπάσματα στο τέλος, ξεχωρίζει. Από το έτερο ζευγάρι, ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, ως Σερζ δημιούργησε το προφίλ του πολιτικού που εκμεταλλεύεται την εξουσία του για να τραβήξει θηλυκά, αλλά και το παιδί του για να το παίξει αδέκαστος πολιτικός. Η Μπαμπέτ της Κατερίνας Μισιχρόνη αρκετά καλή, ιδιαίτερα τη στιγμή, που εκρήγνυται εναντίον του συζύγου της. Σε καθοριστικό ρόλο έως και μεταφυσικό ο Γιώργος Κοτανίδης που ξεκινά και κλείνει το έργο. Άλλοτε ειρωνικός, άλλοτε ατσαλάκωτος μετρ.
Φωτισμοί που συμβάλλουν στην ατμοσφαιρικότητα από την έμπειρη Μελίνα Μάσχα και καλαίσθητα κοστούμια από την Βασιλική Σύρμα συμπληρώνουν την παράσταση.
Διαβάστε εδώ μια παλιότερη συνέντευξη της Λιλλύς Μελεμέ στο Texnes-plus.
Η Συντεχνία του Γέλιου επιστρέφει μετά από έναν χρόνο αγρανάπαυσης και παρουσιάζει την επετειακή παράσταση του θρυλικού «Μορμόλη» από την Κυριακή 25 Νοεμβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο.
45 χρόνια από την πρώτη παράσταση του θιάσου της Ξένιας Καλογεροπούλου, ακριβώς 10 μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στις 30 Νοεμβρίου του 1973. Ο Μορμόλης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι ο φανταστικός φίλος των παιδιών, που ξεφωνίζει ελεύθερα αυτά που δεν τολμούν να πουν οι μικροί στους μεγάλους.
Οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό το μυστηριώδες και ανατρεπτικό “ξύλινο κουτί”.
Τον Μορμόλη δεν μπορείς να τον συλλάβεις, να τον τιμωρήσεις, να τον καταστρέψεις, είναι άτρωτος ... γιατί είναι η φαντασία των παιδιών και μπορεί να γίνεται ό,τι θέλουν τα παιδιά: παπούτσι, καπέλο, ποτήρι ή μπουρί της σόμπας. Αν κόψεις έναν Μορμόλη στα δυο έχεις δυο Μορμόληδες κι αν τον έκοβες στα τρια, τρεις!
Οι μεγάλοι γεννηθήκανε μεγάλοι;
Ποτέ δεν ήτανε μικροί;
Πάθανε όλοι αμνησία
σκοτώσανε την φαντασία
κι απόμειναν τα πρέπει και τα μη!
Ο Μορμόλης βλέπει
ποιό γιατί (;) πάει με ποιό πρέπει!
Η ιστορία που επέδρασε καθοριστικά στις γενιές παιδιών της μεταπολίτευσης και έθεσε το σημείο εκκίνησης νέων παιδαγωγικών προσεγγίσεων παγκοσμίως. Ο Μορμόλης γράφτηκε από τον Rainer Hachfeld, αδελφό του Volker Ludwig, ο οποίος είχε γράψει τα τραγούδια. Το έργο ανέβηκε το 1969 στο θέατρο Grips, λεγόταν “Mugnog Kinder” και είναι η αφετηρία του είδους θεάτρου του Grips του Βερολίνου και του υλικού της Συντεχνίας του Γέλιου. Χωρίς τον Μορμόλη δε θα υπήρχε ο Νουριάν, η Τζέλα και ο Κόρνας, η Φρέτα κι ο Γυαλάκιας, ο Βάσος κ η Βιβή.
Μετάφραση/ διασκευή: Παναγιώτης Σκούφης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης, Βασίλης Κουκαλάνι
και τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού σε διασκευή Κώστα Νικολόπουλου
Διανομή: Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης,
Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Αντώνης Χρήστου
Σκηνικά – Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιανίτης
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου
Φωτογραφίες: Νάντια Παναγοπούλου
Οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στο Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45 στο
Γκάζι, ένα φιλικό και προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρία θέατρο.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:
Κάθε Κυριακή στις 11:30
Εκτάκτως η παράσταση στις 9/12 θα πραγματοποιηθεί στις 15:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10 €
ΑμεΑ, ανέργων, φοιτητικά, άνω των 65: 6 €
Ομαδικά άνω από 25 άτομα: 6 €
Προπώληση: VIVA
Συντεχνία του Γέλιου
http://www.syntexniageliou.gr/
https://www.facebook.com/syntechniatougeliou/
Ναι, το ‘χω αυτό. Τίποτα δεν τελειώνω. Μαθήματα βιολί. Δίαιτες. Απόπειρες αυτοκτονίας. Τα αρχίζω αλλά ποτέ δεν τα τελειώνω.
Με το έργο του βραβευμένου βρετανού συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν «Με λένε Έμμα», σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση και σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, η Ομάδα Νάμα του Επί Κολωνώ εγκαινιάζει μια νέα περίοδο με μόνιμη πλέον παρουσία και στο Σύγχρονο Θέατρο, τη διεύθυνση του οποίου αναλαμβάνει από κοινού με την εταιρεία Λυκόφως.
Το Με λένε Έμμα (πρωτότυπος τίτλος People, Places and Things) είναι ένα έργο για τον αγώνα του ανθρώπου να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο. Ένα καταιγιστικό κείμενο για το σήμερα, με μια ξέφρενη στους ρυθμούς και τις εναλλαγές δραματουργία. Ένα έργο-πρόκληση, που συγκινεί καθώς τολμά να μιλήσει διεισδυτικά και με αφοπλιστική ειλικρίνεια, για ένα θέμα τόσο σύνθετο και ακανθώδες: την εξάρτηση από τις ναρκωτικές ουσίες και τις άγριες καταστάσεις που συνεπάγονται.
Μια νεαρή ηθοποιός, η Έμμα, ζει μια ζωή εκτός ελέγχου, μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης. Είναι νέα, έξυπνη, ταλαντούχα, θυμωμένη αλλά και εξαρτημένη από ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ. Θέατρο και πραγματικότητα, οι δύο κόσμοι στους οποίους ζει, βρίσκονται πλέον σε σύγχυση. Η ζωή της πρέπει να ανασυνταχθεί. Από τη σκηνή του θεάτρου όπου ερμηνεύει την Νίνα στον Γλάρο του Τσέχωφ, θα βρεθεί σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης για να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της, να τον αποδεχθεί και να μπορέσει προχωρήσει σε έναν κόσμο πραγματικό, διαχειριζόμενη τους συνειρμούς που θα της προκαλέσουν, τα άτομα, οι τόποι και τα πράγματα απ’ τα οποία αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος. Ένα ταξίδι από τον εθισμό στην αποτοξίνωση και από εκεί στην αποθεραπεία. Πόσες ελπίδες έχει να τα καταφέρει;
Η Έμμα, Νίνα, Σάρα ή όπως αλλιώς, είναι ένας άνθρωπος ανάμεσά μας, δίπλα μας. Πόσο εύκολο είναι να φτάσει κανείς στον πυρήνα της αλήθειας του και να αποκαταστήσει ισορροπίες, απελευθερωμένος από κάθε είδους εξάρτηση και εθισμό, όταν οι εξαρτήσεις είναι εκείνες που του δίνουν τη δύναμη να υποφέρει τον κόσμο; Εμείς ή ο κόσμος είναι ελαττωματικός; Μια πορεία συνειδητοποίησης και απόρριψης σε μια αποκαλυπτική παράσταση δυνατών εντάσεων. «Το να παίρνεις φάρμακα είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που είναι διαλυμένος» φωνάζει η ίδια.
Το έργο, του γνωστού μας στην Ελλάδα συγγραφέα από τα έργα Πνεύμονες και Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα είναι «μια ανεστραμμένη φάρσα όπου όλες οι πόρτες κλείνουν προς τα μέσα» όπως σχολιάζουν οι New York Times. Έκανε πρεμιέρα στο National Theatre του Λονδίνου τον Αύγουστο του 2015 και η μεγάλη του επιτυχία το οδήγησε την επόμενη χρονιά στο West End και το 2017 στη Νέα Υόρκη στο Ann’s Warehouse.
Ο Γιώργος Χατζηνικολάου υπογράφει τη μετάφραση, τα σκηνικά και τα κοστούμια, ο Στέλιος Γιαννουλάκης τη μουσική σύνθεση και ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος τους φωτισμούς. Στο ρόλο της Έμμα η Μαίρη Μηνά. Στην εξαιρετική διανομή συμμετέχουν οι Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Ξυκομηνός, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη, Λένα Μποζάκη.
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Διανομή
Μαίρη Μηνά: Έμμα
Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου: Γιατρός/Θεραπεύτρια/Μητέρα
Κώστας Ξυκομηνός: Πι/Πατέρας
Χάρης Τζωρτζάκης: Κόνσταντιν/Μαρκ/ ανσάμπλ
Ανδρέας Κοντόπουλος: Πωλ/ανσάμπλ
Γιάννης Λεάκος: Φόστερ/ανσάμπλ
Ιωάννα Τζίκα: Λώρα/ανσάμπλ
Μαρίτα Τζατζαδάκη: Τζόντι/ανσάμπλ
Έλενα Βακάλη: Σάρον/ανσάμπλ
Λένα Μποζάκη: ανσάμπλ
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/sixrono-theatro-
kerameikos/me-lene-emma/
Πρεμιέρα: Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2018
Τελευταία παράσταση: Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 9:15μ.μ. & Πέμπτη στις 9:00μ.μ.
Σάββατο 6:30μ.μ, Κυριακή 6:00μ.μ
Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 45
Τηλέφωνο: 210 3464380
Site: www.sychronotheatro.gr
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Facebook: https://web.facebook.com/sixronotheatro/
ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ:
Μετρό
Το Σύγχρονο θέατρο βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό
«Κεραμεικός»
http://www.ametro.gr
Λεωφορεία
Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16
Στάση «Σίδερα» (επί της Ιεράς Οδού)
http://www.oasa.gr
Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων
Στην οδό Τριπτολέμου βρίσκονται δύο κλειστά parking σε απόσταση 50 μέτρων από το Σύγχρονο Θέατρο και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου ένα κλειστό πάρκινγκ σε απόσταση 80 μέτρων.
Διευκολύνσεις για ΑμεΑ
Το θέατρο είναι προσβάσιμο σε χρήστες/ριες αναπηρικού αμαξιδίου και διαθέτει τουαλέτα ΑμεΑ. Παρακαλούμε κατά την κράτηση ή την αγορά των εισιτηρίων σας να ενημερώνετε τον υπάλληλο των εισιτηρίων, προκειμένου να δίνονται οι κατάλληλες θέσεις στην αίθουσα.
Εγώ είμαι ανάπηρος κι εσύ σαι περπατένιος
Αυτός κινέζος κίτρινος κι αυτός σοκολατένιος
Αφού γύρω μας οι άνθρωποι έχουνε τόση ποικιλία
γιατί ο κόσμος φτιάχνεται μόνο για μια κατηγορία;
Η Συντεχνία του Γέλιου επιστρέφει μετά από έναν χρόνο αγρανάπαυσης και παρουσιάζει από τις 14 Οκτωβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο την κωμωδία «Πιο Δυνατός κι από τον Σούπερμαν» του Άγγλου συγγραφέα Roy Kift, που βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού με αναπηρία.
Πρόκειται για μια ξέφρενη κωμωδία, που έχει στο επίκεντρο τον ανάπηρο προ- έφηβο Άρη, ο οποίος τσουλώντας με το αμαξίδιό του μέσα στη ζωή και με την παρέα του, φροντίζουν για ζωηρή διασκέδαση. Είναι ταυτόχρονα ένα έργο δυνατών συναισθημάτων, περιέχει μεγάλη πυκνότητα πληροφόρησης και διαφωτίζει αβίαστα και με νηφαλιότητα την καθημερινότητα και τα ζητήματα που προκύπτουν στη ζωή του νεαρού ήρωα με αναπηρία.
Η κωμωδία του Άγγλου Roy Kift για παιδιά και νέους είχε δημιουργήσει την δεκαετία ‘80 και ‘90, τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γερμανία (θέατρο GRIPS), βαθειά τομή στις αντιλήψεις επάνω στο θέμα της αναπηρίας προτείνοντάς την ως μέρος της ανθρώπινης ποικιλομορφίας και συνέβαλε στην αποδόμηση παγιωμένων συμπεριφορών, προκαταλήψεων και φόβων.
Συνδημιουργοί σε αυτή την παραγωγή είναι η Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών.
Τη σκηνοθεσία θα μοιραστούν ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι και ο σκηνοθέτης και ντοκυμαντερίστας Αντώνης Ρέλλας. Οι δυο επιμελήθηκαν και την μετάφραση/ διασκευή.
Διανομή: Γιώργος Κατσής, Βασίλης Κουκαλάνι, Μαρία Μοσχούρη, Τάνια Παλαιολόγου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης
Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου
Τα 5 τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς.
Οι παραστάσεις θα είναι καθολικά προσβάσιμες για όλους και θα πραγματοποιηθούν με ταυτόχρονη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα, Ακουστική περιγραφή (AD: Audio Description) και υπέρτιτλους για Κωφές/ους.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:
Από την Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018 μέχρι την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018
Κάθε Κυριακή στις 11:30
Από την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018 μέχρι την Κυριακή 21 Απριλίου 2019
Κάθε Κυριακή στις 15:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10 €
ΑμεΑ, ανέργων, φοιτητικά, άνω των 65: 6 €
Ομαδικά άνω από 25 άτομα: 6 €
Προπώληση: VIVA
Διάρκεια παράστασης: 90΄με διάλειμμα
Το «Σύγχρονο Θέατρο» αλλάζει σελίδα και ανακοινώνει τις παραγωγές που πρόκειται να παρουσιάσει τη σεζόν 2018 - 2019.
Τη νέα εποχή του ιστορικού θεάτρου της Αθήνας στην Ευμολπιδών 45 στον Κεραμεικό θα χαράξουν από κοινού, με μια δημιουργική σύμπραξη, η Ομάδα Νάμα (Γιώργος Χατζηνικολάου, Ελένη Σκότη, Επί Κολωνώ) και η εταιρία παραγωγής Λυκόφως ΑΜΚΕ (του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου). Τη διεύθυνση και την ευθύνη του θεατρικού προγράμματος επωμίζονται ο Γιώργος Χατζηνικολάου και ο Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, που με τους συνεργάτες τους εργάζονται για ένα φιλόδοξο εγχείρημα σύνθεσης των δυνατοτήτων της Ομάδας Νάμα και της Λυκόφως.
Το πρόγραμμα του ανανεωμένου Σύγχρονου Θεάτρου για τη σεζόν 2018 – 2019 έχει ως εξής:
Έναρξη παραστάσεων τον Οκτώβριο 2018 με την sold out επιτυχία του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Παράξενες ιστορίες, η οποία σηματοδότησε και την επιστροφή της σπουδαίας ηθοποιού Αγλαΐας Παππά στη θεατρική σκηνή. Οι «Παράξενες ιστορίες» είναι μια οπτικοακουστική παράσταση, μια ηχητική παρτιτούρα, εμπνευσμένη από κείμενα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε σε σκηνοθεσία Violet Louise (Λουΐζα Κωστούλα). Από την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου και μόνο για πέντε παραστάσεις έως την Κυριακή 7 Οκτωβρίου.
Μια παραγωγή του Σύγχρονου Θεάτρου (Ομάδα Νάμα – Λυκόφως) και του Φεστιβάλ Αθηνών 2018.
Πρεμιέρα 3 Οκτωβρίου
σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Η συνέχεια τον Νοέμβριο με το Με λένε Έμμα της Ομάδας Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και μετάφραση-σκηνογραφία Γιώργου Χατζηνικολάου. Το πολυσυζητημένο People, places and things του Duncan Macmillan (Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, Πνεύμονες, 1984), που ανέβηκε για πρώτη φορά το 2016 στο Λονδίνο.
Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου δυσβάσταχτη; Εμείς ή ο κόσμος είναι ελαττωματικός; Υπάρχει αλήθεια; Πόσα προσωπεία διαθέτουμε; Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας;
Η Έμμα είναι γυναίκα, ηθοποιός, έξυπνη, ταλαντούχα, φιλόδοξη, θυμωμένη, πνευματώδης, εθισμένη σε ναρκωτικές ουσίες. Από τη σκηνή του θεάτρου βρίσκεται σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης προσπαθώντας να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τον κόσμο που την περιβάλλει. Η ιστορία της Έμμα δεν είναι μια απλή ιστορία αποτοξίνωσης και αποκατάστασης. Είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να επιβιώσει μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Ένα έργο-πρόκληση για τη γενναιότητα που απαιτεί η ζωή, που συν-κινεί και τολμά να μιλήσει για «άγριες καταστάσεις» με απλότητα και χιούμορ σε μια ξέφρενη στους ρυθμούς και στις εναλλαγές δραματουργία.
Στο ρόλο της Έμμα η Μαίρη Μηνά. Την εξαιρετική διανομή συμπληρώνουν οι Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Καζανάς, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Σοφία Κορώνη, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη. Τους φωτισμούς υπογράφει ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος και τη μουσική σύνθεση ο Στέλιος Γιαννουλάκης. Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά από το Βρετανικό Εθνικό Θέατρο και συνεχίστηκε με διθυραμβικές κριτικές στο West End του Λονδίνου, ενώ παρουσιάστηκε πρόσφατα με μεγάλη επιτυχία στο St. Ann’s Warehouse της Νέας Υόρκης.
Μια παραγωγή του Σύγχρονου Θεάτρου (Ομάδα Νάμα – Λυκόφως)
Πρεμιέρα: 7 Νοεμβρίου
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/sixrono-theatro-kerameikos/me-lene-emma/
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Το Νοέμβριο θα κάνει πρεμιέρα και το Δείπνο του Herman Koch, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Λίλυς Μελεμέ και μετάφραση Κάτιας Σπερελάκη. Ένα δείπνο. Δυο ζευγάρια. Ένα έγκλημα. Τρία παιδιά. Ένα μυστικό που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί. Ως που μπορεί να φτάσει κάποιος για να προστατεύσει την οικογένειά του;
Το διάσημο μπεστ σέλερ του, ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ γραμμένο το 2009, το οποίο προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 25 χώρες στον κόσμο, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Δύο παντρεμένα ζευγάρια συναντιούνται για δείπνο σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο. Οι δύο άντρες είναι αδέρφια. Ο ένας, επιτυχημένος πολιτικός, φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας, και ο άλλος, καθηγητής Ιστορίας. Καθώς η ιεροτελεστία του δείπνου προχωρά, η ένταση κορυφώνεται επικίνδυνα, εν αναμονή του "κυρίως πιάτου", που δεν είναι άλλο, από το σκοτεινό μυστικό που συνδέει τα δύο ζευγάρια, και αφορά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά τους. Ο χρόνος κυλά, τα περίτεχνα πιάτα καταφθάνουν και τα μαχαίρια ακονίζονται. Η πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης, ευτυχισμένης αστικής οικογένειας, ραγίζει ανεπανόρθωτα, και τα χειρότερα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια. Η υψηλή γαστρονομική εμπειρία, μετατρέπεται σε ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης, και βάζει σε σκληρή δοκιμασία τα όρια και τις αντοχές τους. Με πρωταγωνιστές τους εξαιρετικούς Στέλιο Μάινα, Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Κατερίνα Λέχου, Κατερίνα Μισιχρόνη και τον Γιώργο Κοτανίδη.
Μια παραγωγή του Σύγχρονου Θεάτρου (Ομάδα Νάμα – Λυκόφως)
Πρεμιέρα: 16 Νοεμβρίου
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theatre/sygxrono-theatro/to-deipno/
σκηνοθεσία: Κατερίνα Μπερδέκα
Η Κυρά της Ρω, συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της, μετά την θερμή υποδοχή της από κοινό και κριτικούς, επιστρέφοντας στην Αθήνα, στο Σύγχρονο θέατρο αλλά και με περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Το κείμενο εμπνέεται από την ηρωική φιγούρα της Κυράς της Ρω, την κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτη, για να δημιουργήσει το πορτρέτο μιας ελεύθερης γυναίκας, με φόντο την πολύπαθη ιστορία του Καστελλόριζου του προηγούμενου αιώνα, το βαρύ σκηνικό των διαδοχικών πολέμων, τις αγωνίες και τις μύχιες σκέψεις της, τη μοναξιά αντιμέτωπη με τα στοιχεία της φύσης αλλά και την ελπίδα ότι μπορεί να κάνει τον κόσμο, καλύτερο.
Το τρυφερό και ποιητικό κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά, η σκηνοθεσία της Κατερίνας Μπερδέκα και η συγκινητική ερμηνεία της Φωτεινής Μπαξεβάνη δημιουργούν μια παράσταση επίκαιρη όπου η Κυρά της Ρω, που νοιώθει καθήκον της να ανεβοκατεβάζει καθημερινά την ελληνική σημαία στη νήσο Ρω, συμβολίζει αυτό το κομμάτι της ελληνικής ψυχής που αντλεί δύναμη από τα ελάχιστα. Απομονωμένη και αντιμέτωπη με αντίξοες συνθήκες, γίνεται το πιο επίκαιρο και ουσιαστικό σύμβολο μιας χώρας που επανέρχεται στις βασικές της αρχές, τοποθετώντας ξανά τον άνθρωπο και τις ανάγκες του στο επίκεντρο της ιστορίας της. Ενσαρκώνει τη δύναμη του ανθρώπου και κυρίως την ελπίδα ότι, σε δύσκολες περιόδους, η ακεραιότητα και οι λύσεις δεν είναι υπόθεση των πολλών αλλά του καθένα μας ξεχωριστά.
Το σκηνικό και το κοστούμι υπογράφει ο Γιώργος Γαβαλάς, τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος και στο τσέλο είναι ο Τάσος Μισυρλής και ο Γιώργος Ταμιωλάκης.
Η Κυρά της Ρω είναι η δεύτερη ελληνική παραγωγή που έχει λάβει επίσημη πρόσκληση από το διάσημο Center for the Art of Performance του UCLA στο Λος Άντζελες, μετά τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, για να ενταχτεί στο πρόγραμμμα της σεζόν 2019-2020.
Η παράσταση είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=tTZj7U0WRDI
Μια παραγωγή της Λυκόφως
Πρεμιέρα: Νοέμβριος 2018
Το ανανεωμένο Σύγχρονο Θέατρο εγκαινιάζει την Παιδική του Σκηνή με δυο εξαιρετικές παραγωγές της Συντεχνίας του Γέλιου.
Από τις 14 Οκτωβρίου η Συντεχνία του Γέλιου σε συνδημιουργία με την Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών πρόκειται να παρουσιάσει, σε ένα απολύτως φιλικό και προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρία περιβάλλον όπως το Σύγχρονο Θέατρο, την κωμωδία Πιο Δυνατός κι από τον Σούπερμαν του Άγγλου συγγραφέα Roy Kift ο οποίος βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού με αναπηρία. Πρόκειται για μια ξέφρενη κωμωδία που έχει στο επίκεντρο τον ανάπηρο προ-έφηβο Άρη, ο οποίος τσουλώντας με το αμαξίδιό του μέσα στη ζωή και με την παρέα του, φροντίζουν για ζωηρή διασκέδαση. Είναι ταυτόχρονα ένα έργο δυνατών συναισθημάτων, και διαφωτίζει αβίαστα και με νηφαλιότητα την καθημερινότητα και τα ζητήματα που προκύπτουν στη ζωή του νεαρού ήρωα με αναπηρία. Τη σκηνοθεσία θα μοιραστούν ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι και ο σκηνοθέτης με αναπηρία Αντώνης Ρέλλας, ενώ τα τραγούδια της παράστασης υπογράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς. Οι παραστάσεις επιπλέον θα είναι καθολικά προσβάσιμες για όλους και όλες αφού θα πραγματοποιηθούν με ταυτόχρονη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα, Ακουστική περιγραφή (AD: Audio Description) και υπέρτιτλους για Κωφούς/ες.
Και στις 25 Νοεμβρίου κάνει πρεμιέρα η επετειακή παράσταση του θρυλικού Μορμόλη 45 χρόνια από την πρώτη παράσταση του θιάσου της Ξένιας Καλογεροπούλου, ακριβώς 10 μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στις 30 Νοεμβρίου του 1973. Ο Μορμόλης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι ο φανταστικός φίλος των παιδιών που ξεφωνίζει ελεύθερα αυτά που δεν τολμούν να πουν οι μικροί στους μεγάλους. Η ιστορία που επέδρασε καθοριστικά στις γενιές παιδιών της μεταπολίτευσης και έθεσε το σημείο εκκίνησης νέων παιδαγωγικών προσεγγίσεων παγκοσμίως. Η Μετάφραση και η διασκευή είναι του Παναγιώτη Σκούφη, την σκηνοθεσία υπογράφουν ο Γιώργος Παλούμπης και ο Βασίλης Κουκαλάνι, ενώ στην παράσταση ακούγονται τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού.
Μια παραγωγή της Συντεχνίας του Γέλιου
Πρεμιέρες:
14 Οκτωβρίου: Πιο δυνατός και από τον Σούπερμαν
25 Νοεμβρίου: Μορμόλης
ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ:
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 45, Αθήνα 118 54
Τηλέφωνο: 210 3464380
E- mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Facebook: https://www.facebook.com/sixronotheatro/
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr
ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ:
Μετρό
Το Σύγχρονο θέατρο βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό «Κεραμεικός».
http://www.ametro.gr
Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16
Στάση “Σίδερα” (επί της Ιεράς Οδού)
http://www.oasa.gr
Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων
Στην οδό Τριπτολέμου βρίσκονται δύο κλειστά parking σε απόσταση
50 μέτρων από το Σύγχρονο Θέατρο και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου ένα κλειστό
πάρκινγκ σε απόσταση 80 μέτρων.
Παρακαλούμε, να μας ενημερώνετε σχετικά κατά την κράτηση ή την αγορά
των εισιτηρίων σας.
«Όνειρα γλυκά» μας τραγουδά η Σαλίνα Γαβαλά μαζί με την Ελπίδα στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου ζωντανεύοντας ένα δικό της όνειρο. Συνάντησα τη γνωστή τραγουδίστρια, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση στο αγαπημένο της στέκι στο Γκάζι, και σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μου εξομολογήθηκε τους λόγους που την οδήγησαν να μεταπηδήσει από το τραγούδι στην υποκριτική και μάλιστα παρουσιάζοντας ένα δικό της έργο στη σκηνή, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ιδιαίτερα ευδιάθετη και λόγω της επιτυχίας της παράστασης, άμεση και αφοπλιστικά ειλικρινής, η Σαλίνα μου εξήγησε μεταξύ άλλων γιατί τα τριάντα είναι μια κομβική ηλικία για τις γυναίκες, και γιατί μεγαλώνοντας τα όνειρα μας μικραίνουν…
«Όνειρα γλυκά» λοιπόν, πες μας δυο λόγια για την παράσταση.
Είναι πραγματικά το πιο γλυκό μου όνειρο. Αυτή η παράσταση είναι κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια, γιατί συνδυάζω και τραγούδια που αγαπάω αλλά και δικά μου τραγούδια μαζί με ένα θεατρικό κείμενο που δεν είναι απλά συνδετικό και νομίζω ότι αυτή είναι και η πρωτοτυπία της δουλειάς αυτής. Είναι ένα θεατρικό κείμενο που έχει αρχή, μέση και τέλος που σε πάει κάπου, που σου δίνει πράγματα και καταλήγει λυτρωτικά στο τέλος. Τα τραγούδια είναι και αυτά μέρος της εξέλιξης, χρησιμοποιούνται άλλοτε ως διάλογοι και άλλες φορές ως μονόλογοι. Η ιστορία μιλάει για μια γυναίκα γύρω στα τριάντα που περνάει μια κρίση στη ζωή της, με τα επαγγελματικά, με τα προσωπικά αλλά και με άλλους τομείς και που ταυτόχρονα μετακομίζει και νιώθει αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε όλοι όταν αλλάζουμε. Σε αυτή λοιπόν την κρίσιμη φάση έρχεται ο φανταστικός μελλοντικός της εαυτός σαν όνειρο για να την βοηθήσει να αγαπήσει ξανά τον εαυτό της, τα όνειρα της, να συμφιλιωθεί με τα λάθη της και να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή.
Πως γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Ξεκίνησα να γράφω κάτι που δεν ήξερα που θα με πάει και τότε ήταν που είδα την ταινία «La La land», που νομίζω ενέπνευσε όλους τους καλλιτέχνες και μας βοήθησε να γίνουμε δημιουργικοί. Κάπως έτσι και εμένα με έβαλε στη διαδικασία να γράψω. Γενικά έχω μια αγάπη στη γραφή, έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή, έχω γράψει στίχους, ποιήματα και από τότε που με θυμάμαι ήταν πάντα στο μυαλό μου να κάνω και κάτι τέτοιο.
Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στο έργο;
Σίγουρα από μένα ξεκίνησε όλο αυτό, ήθελα να βρω τον εαυτό μου και να κάνω την δικιά μου ψυχανάλυση και την δικιά μου άσκηση θετικής σκέψης. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία θετικής σκέψης και έχω προσπαθήσει να δουλέψω με τον εαυτό μου και με το να βλέπω τα πράγματα πιο θετικά και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Είναι το ίδιο με το να γυμνάζεσαι, χρειάζεται την ίδια δύναμη, την ίδια όρεξη για να γυμνάζεις το μυαλό σου στο θετικό, γιατί οι εποχές μας σπρώχνουν στο αρνητικό, δεν είναι εύκολο να τα βλέπεις όλα θετικά σε έναν κόσμο που όλα είναι δύσκολα.. Παρόλ' αυτά οι ασκήσεις θετικής σκέψης και το κείμενο μου σε βοηθάει να προσανατολιστείς στις μικρές στιγμές και να καταλάβεις ότι αυτές είναι η πραγματική ευτυχία. Αν νιώσουμε ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, τότε θα έρθουν καλύτερα πράγματα και πιο σημαντικά. Ήταν κάτι για τον εαυτό μου που θέλω να βοηθήσει όλους όσους παρακολουθούν την παράσταση.
Η παράσταση ξεκινάει με τη φράση «Μέχρι τα 30 θα τα είχα καταφέρει», Πιστεύεις πως τα τριάντα είναι μια κομβική ηλικία για τη ζωή ενός ανθρώπου;
Νομίζω πως για τη γυναίκα είναι, γιατί αρχίζεις λίγο να νιώθεις ότι έχεις ένα deadline για να προλάβεις να πετύχεις επαγγελματικά και να κάνεις οικογένεια, ενώ οι άντρες δεν το έχουν τόσο πολύ αυτό το πρόβλημα. Μεγαλώνουν και γίνονται γοητευτικοί, εμείς μεγαλώνουμε και ο χρόνος μετράει αντίστροφα και εναντίον μας, οπότε νιώθω και εγώ πώς βρίσκομαι σε αυτή τη φάση. Είμαι 30 ξανά και για πάντα και ήθελα να το μοιραστώ αυτό. Άνθρωποι που έχουν δει την παράσταση μου λένε πως συνειδητοποιούν ότι τελικά είμαστε ίδιοι όλοι, όλοι τους ίδιους φόβους έχουμε, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες απογοητεύσεις έχουμε ζήσει και έχουμε την ίδια να ανάγκη να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
«Ο έρωτας είναι μια διαδρομή από το γοητεύομαι στο απογοητεύομαι» συμπεραίνεις στο κείμενο σου. Γιατί πιστεύεις ότι ισχύει αυτό;
Το πιστεύω γιατί δυστυχώς έτσι ξεκινάνε όλα, στην αρχή έχουμε μια τάση να τα μυθοποιούμε όλα, να θεωρούμε πως όλα είναι υπέροχα και στην πορεία όλο αυτό το βγάζουμε από το βάθρο, το ρίχνουμε κάτω και από κει που αγαπούσαμε τα πάντα, και γοητευόμασταν από τα πάντα, μας ενοχλούν τα πάντα. Αρχίζει η φθορά και το τέλος και δυστυχώς έτσι έχουν γίνει πια οι σχέσεις. Προσεγγίζουμε πολύ εύκολα αυτή τη διαδρομή πια, ενώ παλιά ίσως να προσπαθούσαν περισσότερο οι άνθρωποι να κρατήσουν τη γοητεία στη σχέση.Πλέον, όπως και με τα υπόλοιπα αντικείμενα που όταν χαλάνε τα πετάμε και παίρνουμε άλλα έτσι και στις σχέσεις μας όταν απογοητευόμαστε ψάχνουμε το επόμενο που θα μας γοητεύσει.
Αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες;
Νομίζω ότι γοητευόμαστε πιο εύκολα και πιο γρήγορα όταν είμαστε νέοι αλλά η απογοήτευση έρχεται με τους ίδιους ρυθμούς σε όποια ηλικία και αν είσαι. Πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το κερδίσουμε αυτό, να μην απογοητευόμαστε, να μην έχουμε τόσο μεγάλες προσδοκίες, να μην είμαστε τόσο αυστηροί ούτε με τους άλλους ούτε με τον εαυτό μας. Να συγχωρούμε τα λάθη, ώστε να μην φθάνουμε στην απογοήτευση τόσο εύκολα.
Το έργο χαρακτηρίζει την υπομονή ως αξία. Πόσο ωφελεί η υπομονή στον έρωτα; Γιατί όσο μεγαλώνουμε η υπομονή εξαντλείται;
Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις με τον καιρό, όταν έχεις κάνει υπομονή. Όταν είσαι νέος δεν το καταλαβαίνεις γιατί το μόνο που έχεις είναι ανυπομονησία για όλα. Εγώ ήμουν πάντα ανυπόμονη, γιατί γενικά έχω μάθει να είμαι πολύ γρήγορη σε ταχύτητες και τα πράγματα πάντα μου ερχόντουσαν με καθυστέρηση οπότε ταλαιπωρήθηκα για να φτάσω στην υπομονή. Νομίζω όμως ότι και στον έρωτα χρειάζεται η υπομονή, στην αρχή για να σιγουρευτείς ότι αυτός ο άνθρωπος που σε γοήτευσε σε γοήτευσε για τους σωστούς λόγους και πιο μετά για να κάνεις υπομονή στα λάθη του και να προσπαθείς να τα διορθώσεις και όχι να τα γκρεμίσεις. Όσο για τον λόγο που όσο μεγαλώνουμε εξαντλείται η υπομονή μας, σε μένα έχει γίνει το αντίθετο, όσο μεγαλώνω τόσο βρίσκω την υπομονή που δεν είχα μικρότερη. Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις εξαντλείται η διάθεση που έχεις στο να αφιερώνεις χρόνο σε πράγματα που δεν έχουν ουσία και σε ανθρώπους που δεν θα σε πάνε κάπου. Επιλέγεις που χρειάζεται να επενδύσεις χρόνο και όταν δεν χρειάζεται το αφήνεις για να μην κουβαλάς αρνητικά πράγματα και σχέσεις.
Πιστεύεις ότι όσο μεγαλώνουμε τα όνειρα μας μικραίνουν;
Φοβάμαι πως ναι γιατί συμβιβαζόμαστε. Κάποια όνειρα μας απογοητεύουν γιατί αλλιώς τα φανταζόμασταν και αλλιώς τα φέρνει η ζωή. Μαθαίνουμε να περιοριζόμαστε σε ένα πλαίσιο πολύ συγκεκριμένο και σταματάμε να ονειρευόμαστε, γινόμαστε λίγο ρομπότ. Και τελικά καταλήγουμε να είμαστε τι; Αυτό που κάνουμε, αυτό που σκεφτόμαστε ή απλά ένα τίποτα;
Ποια πιστεύεις ότι είναι η σχέση έρωτα και χρόνου; Μήπως τελικά ο έρωτας δεν γιατρεύεται με το χρόνο αλλά με την ωριμότητα που αποκτάει ο άνθρωπος;
Με το χρόνο κάποια πράγματα βρίσκουν τη σωστή τους διάσταση. Όσο περνάει ο χρόνος, θα γυρίσεις πίσω και θα πεις ''Κοίτα να δεις, ήμουν εγώ τόσο ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο. γιατί;''. Τα βλέπεις πιο αποστασιοποιημένα, με καθαρό βλέμμα χωρίς αυτό το πάθος που σε τυφλώνει και τότε καταλαβαίνεις. Και η ωριμότητα έχει σίγουρο κάποιο ρόλο αλλά νομίζω ότι ο χρόνος από μόνος του φέρνει την χρονική απόσταση που χρειάζεται από τα πράγματα για να τα δεις με άλλο μάτι. Είναι αλληλένδετα.
Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για μια γυναίκα για να κάνει την εσωτερική της αναζήτηση;
Νομίζω όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, αλλά αν δεν το έχεις καταφέρει πριν, νομίζω ότι στα 30 είναι αναγκαίο .Και η αλήθεια είναι ότι έχω την αίσθηση ότι οι πιο πολλοί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας, να μιλήσουμε με εμάς, μας φαίνεται λίγο σχιζοφρενικό να μιλάμε με τον εαυτό μας. Είναι όντως περίεργο αλλά είναι τόσο αναγκαίο. Εγώ ήμουν τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου, δεν του έδωσα το «μπράβο» που θα έπρεπε τις κατάλληλες στιγμές για να μπορέσω να κάνω περισσότερα. Έχουμε όλοι την τάση να μεγεθύνουμε τα κατορθώματα των γύρω μας και να μειώνουμε τα δικά μας. Και σε αυτό βοηθάει πολύ η εποχή του instagram και του facebook που βλέπουμε φωτογραφίες των άλλων και δεν συνειδητοποιούμε ότι είναι απλά φιλτραρισμένες και σκόπιμα ωραίες. Δεν γίνεται να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι όλη τη μέρα.
Πως είναι η συνεργασία σου με την Ελπίδα;
Η Ελπίδα ήταν μια ιδέα του Αντώνη Λουδάρου που αποδείχθηκε πολύ καλή. Για τις φωνητικές τις ικανότητες δεν χρειάζεται να μιλήσουμε, η φωνή της είναι αναλλοίωτη αλλά και σαν ηθοποιός πραγματικά είναι έκπληξη γιατί έχει μια υπέροχη αμεσότητα και βγάζει μια ζεστασιά πάνω στη σκηνή . Έχει μια ωραία ενέργεια και την αγαπάει ο κόσμος. Είχε κάνει μια αποχή χρόνων και είναι τιμή μου το γεγονός οτι δέχτηκε να επιστρέψει μέσα από το έργο μου. Η χημεία μεταξύ μας βγαίνει πολύ έντονα πάνω στη σκηνή και γενικά μέσα από αυτό έργο αγαπηθήκαμε και είδαμε πόσα κοινά έχουμε. Ξεκινήσαμε όπως ξεκινάς με τον εαυτό σου που απλά το δουλεύεις στην αρχή και μετά φτάνεις να τον αγαπήσεις.
Στην παράσταση βλέπουμε μια σύμπραξη θεάτρου και τραγουδιού. Αν σε έβαζα να επιλέξεις ανάμεσα στα δύο, τι θα επέλεγες;
Γι’ αυτό έκανα αυτό το έργο για να μην πρέπει να επιλέξω γιατί ουσιαστικά θέλω να συνδυάζω και τα δύο, γιατί από πάντα αγαπούσα εξίσου τη μουσική και την υποκριτική. Ο σκηνοθέτης μας ο Αντώνης Λουδάρος το ονόμασε μιούζικαλ δωματίου και αν και δεν υπάρχει αυτός ο όρος νομίζω ταιριάζει απόλυτα. Έτσι λοιπόν θα ήθελα να πορευτώ από δω και πέρα, με μιούζικαλ δωματίου, δηλαδή με μουσικοθεατρικές παραστάσεις που να βγάζουν αυτό το έντονο συναίσθημα.
Σαν παιδί σου έλειψε η πατρική φιγούρα;
Οι δικοί μου χώρισαν όντως νωρίς και με τον μπαμπά μου δεν είναι ότι χαθήκαμε, απλά δεν είχα ποτέ την εμπειρία του πατέρα στην οικογένεια γιατί δεν έχω μνήμες. Είχα όμως έναν παππού που ήταν περισσότερο από πατέρας, οπότε δεν μου έλειψε αυτό το πρότυπο και αυτή η παρουσία, έστω και αν αυτόν τον ρόλο τον έπαιξε άλλο πρόσωπο. Ένιωθα ότι μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια και δεν μου έλειψε αυτό παρόλο που κουβαλάω κάποια θέματα σε σχέση με τον πατέρα μου, τα οποία νιώθω ότι τα έχω βρει μέσα μου και ας μην τα έχουμε λύσει επί της ουσίας μαζί. Κάποια πράγματα δεν είναι απαραίτητο να λυθούν, μπορεί αν τα βρεις μέσα σου και βάλεις εσύ τον επίλογο, να λυθούν έτσι. Έχουμε μια σχέση με τον πατέρα μου, όχι αυτή που θα έπρεπε να έχουμε αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα.
Τα δικά σου «όνειρα γλυκά» ποια είναι από δω και πέρα;
Τα δικά μου όνειρα είναι αυτή η παράσταση να έχει μέλλον, να συνεχίσει και του χρόνου αλλά και να ταξιδέψουν τα όνειρα μας και στην Κύπρο και στη Θεσσαλονίκη. Γενικά θα ήθελα να το μάθει όσο πιο πολύς κόσμος γίνεται γιατί όσοι έρχονται και το βλέπουν το έχουν αγαπήσει και τα σχόλια και οι αντιδράσεις τους είναι τόσο συγκινητικά. Χαίρομαι που τους έχουμε αγγίξει οπότε εύχομαι να το δουν όσο πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται.
Η Σαλίνα Γαβαλά έγραψε και πρωταγωνιστεί μαζί με την Ελπίδα στην παράσταση «Όνειρα Γλυκά» στο Σύγχρονο Θέατρο.
Έχει παίξει ίσως την καλύτερη Κλυταιμνήστρα που έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» που σκηνοθέτησε η Μαρία Πρωτόπαππα για το Φεστιβάλ Αθηνών το 2013. Σε κάθε παράταση καταφέρνει να ξεχωρίζει.
Φέτος στην πρώτη της συνεργασία με την ομάδα ΝΑΜΑ και την Ελένη Σκότη πετυχαίνει για μια ακόμα φορά μια εκπληκτική ερμηνεία ως Ματριόνα, μια αδίστακτη χωριάτισσα που σπρώχνει το γιο της μεταξύ άλλων μέχρι το έγκλημα για το χρήμα.
Μετά το τέλος της δίωρης και ιδιαίτερα εξαντλητικής παράστασης μοιάζει τόσο ενθουσιασμένη και χαρούμενη καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας που ξεχνάς ότι η Αγορίτσα Οικονόμου ήταν η γυναίκα η οποία κινούσε τα νήματα στη «Δύναμη του σκότους» του Λεβ Νικολάγεβιτς Τολστόι. Η αδυσώπητη Ματριόνα έχει μεταμορφωθεί σε φωτεινό άγγελο και μου μιλά για τον «ελεήμονα θεό του θεάτρου»…
Μετά την ενασχόλησή σου με το συγκεκριμένο έργο ποια νομίζεις πως είναι τα συμπεράσματα του Τολστόι για την ανθρώπινη φύση;
Καταρχήν το έργο το έγραψε γύρω στο 1886, προς το τέλος της ζωής του. Ήταν απογοητευμένος και πηγή έμπνευσης για το εν λόγω κείμενο ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Το 1880 κάποιος στο γάμο της πρόγονής του αποκάλυψε μπροστά σε όλους ότι μαζί της έκανε παιδί, το σκότωσε και είχε σκοτώσει και ένα άλλο παιδί του. Αυτό τον τάραξε, γιατί μέχρι τότε στη Ρωσία επικρατούσε η άποψη ότι κακοί και διεφθαρμένοι ήταν οι αριστοκράτες, οι βασιλιάδες, ενώ οι μουζίκοι, οι αμόρφωτοι, οι οποίοι δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ και πίστευαν στον Θεό, ήταν καλοί και αγνοί. Έπειτα από το συγκεκριμένο συμβάν ο Τολστόι κλονίστηκε, αν και δεν ζούσε στον κόσμο του. Έγραψε λοιπόν ένα έργο η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται σε μια ρωσική επαρχία, σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, που το μαστίζει η φτώχεια και στο οποίο γίνονται απίστευτα εγκλήματα που όλοι γνωρίζουν αλλά κανένας δεν αναφέρεται σε αυτά. Θεωρώ πως ο Τολστόι ήταν βαθύτατα απογοητευμένος, όμως, επειδή έτρεφε τεράστια αγάπη και θαυμασμό για το ανθρώπινο είδος που είναι ελαττωματικό, υποστήριζε ότι όλοι είναι εν δυνάμει ικανοί για τα πάντα, από τους πολύ πλούσιους μέχρι τους πιο φτωχούς, από τους πολύ θρησκευόμενους μέχρι τους άθεους.
Γι’ αυτό κατά κάποιο τρόπο δικαιολογεί τους ήρωες;
Νομίζω πως ναι. Άλλωστε και οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, όταν είναι αντιμέτωποι με αρνητικούς ρόλους, είναι υποχρεωμένοι να βρουν ελαφρυντικά. Και στο συγκεκριμένο έργο, το οποίο κατά την άποψή μου είναι ένα αριστούργημα, ο Τολστόι τους δικαιολογεί όλους, ακόμα και εμένα. Αναφέρεται συνέχεια ότι στην περίπτωσή της δεν γίνεται αλλιώς, ότι επιβάλλεται να σκοτωθεί το νεογέννητο.
Υπάρχει πάντως μια τάση η μάνα να δικαιολογείται, με το πρόσχημα ότι τα κάνει όλα για το παιδί της. Αυτό το ελαφρυντικό τής δίνεις και εσύ;
Ναι, αλλά η Ματριόνα φτάνει στο έγκλημα. Και αυτό δεν έχει σχέση μόνο με το μωρό. Το πρώτο της έγκλημα αφορά τα χρήματα. Θεωρώ πως όλα τα κάνει για την επιβίωσή της. Μπορεί να μη συμφωνούμε, μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά συμβαίνει και αυτό.
Πώς δικαιολογείς μέσα σου τη Ματριόνα;
Είναι παντρεμένη με έναν άνθρωπο που δεν αγάπησε ποτέ, είναι βαθύτατα ερωτευμένη με το γιο της, ζει μέσα στην ανέχεια και προσπαθεί με οποιονδήποτε τρόπο να βελτιώσει τη ζωή της.
Το έργο δεν το έχουμε ξαναδεί στην Αθήνα. Έχει ανέβει μόνο μία φορά στη Θεσσαλονίκη. Εσύ γνώριζες το κείμενο;
Όχι.
Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν το διάβασες;
Τρελάθηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο Τολστόι έγραψε αυτό το έργο το 1886 με τόσο χιούμορ. Όταν το διάβαζα, γελούσα πάρα πολύ. Είναι η γραφή του τέτοια. Πιστεύω πως πολλοί σημαντικοί συγγραφείς έχουν πάρα πολύ χιούμορ, γιατί είναι διάνοιες, τόσο απλά. Τώρα, αν εμείς το αντιληφθούμε, θελήσουμε να το ενστερνιστούμε και να το προβάλουμε και στο κοινό, είναι θέμα απόφασης. Θεωρώ πως όλα τα σπουδαία έργα έχουν χιούμορ. Η «Ορέστεια», για παράδειγμα, έχει πάρα πολύ χιούμορ. Ο Ευριπίδης έχει πάρα πολύ χιούμορ. Όλοι οι τραγικοί, οι μεγάλοι συγγραφείς. Και ο Τολστόι είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας. Γι’ αυτό έπαθα πλάκα, επειδή δεν το περίμενα. Είναι ιδιαίτερα σκληρός, βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο, αλλά έχει και πάρα πολύ χιούμορ.
Η συνεργασία σου με την Ελένη Σκότη και την ομάδα ΝΑΜΑ πώς ήταν;
Αριστούργημα. Είναι πολύ ανοιχτά μυαλά, διαβάζουν, μελετούν, ψάχνουν, κάνουν έρευνα. Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι. Γι’ αυτό εξάλλου είναι στο χώρο τόσα χρόνια και πάει καλά το θέατρό τους. Δεν είναι τυχαία η επιτυχία που σημείωσε, για παράδειγμα, το «Αγαπητή Ελένα». Είχα έναν ενδοιασμό γιατί καμιά φορά, όταν ακούς Τολστόι, σκέφτεσαι ότι το κείμενο θα είναι πολύ σοβαρό. Όμως, όταν το διάβασα, εξεπλάγην με το χιούμορ του και είχα μια φοβία μήπως το προτείνω και δεν υπάρχει ανταπόκριση. Ωστόσο η πορεία ήταν κοινή. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, διότι με την πάροδο των προβών διαπιστώσαμε ότι συμβαδίζουμε.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας;
Γι’ αυτό ευθύνονται η Πέγκυ Τρικαλιώτη και ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Είπαν στην Ελένη (Σκότη) ότι ήξεραν μια ηθοποιό που πίστευαν πως θα έκανε για το ρόλο και άξιζε να με δει.
Σε ποια συνθήκη νιώθεις πιο δημιουργική, στις πρόβες ή στην παράσταση;
Και στις πρόβες και στην παράσταση. Στις πρόβες έχεις το πλεονέκτημα ότι, αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι, σταματάς και ξαναρχίζεις. Στην παράσταση δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια. Πρέπει να μπαλώσεις το οτιδήποτε άρον άρον. Ο θεός του θεάτρου όμως είναι μεγάλος και ελεήμων, είναι δίπλα μας.
Έχεις αναφέρει ότι δεν θέλεις να έρχονται οι δικοί σου στις πρεμιέρες. Γιατί;
Ναι, αυτό ίσχυε πιο παλιά. Δεν το έχω ξεπεράσει εκατό τοις εκατό, αλλά το δουλεύω. Είναι λίγο δύσκολο. Στην πρεμιέρα έχεις μεγάλη αγωνία, να πάνε όλα καλά, να πεις σωστά τα λόγια. Μια μητέρα, για παράδειγμα, πώς να την πείσεις; Αφού βλέπει το παιδί της. Υπάρχει και ένα δεύτερο, τρίτο επίπεδο. Μια αγωνία να είσαι καλή, να τα καταφέρεις, να στηρίξεις. Δεν είναι εύκολο. Αν έρθουν και οι δικοί μου, αυτό ενισχύεται.
Έχεις ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά είδη. Σε έχουμε δει από μιούζικαλ, παιδική παράσταση, μέχρι αρχαία τραγωδία. Εσύ πού αισθάνεσαι καλύτερα;
Μου αρέσουν όλα. Προσπαθώ και έχω κάνει πάρα πολλά είδη και με διαφορετικούς συνεργάτες. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο αρχαίο δράμα. Για κάποιον ανεξήγητο ρόλο νιώθω οικεία. Αγαπώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο είδος και έχω παίξει σε αρκετές παραστάσεις. Ξεκίνησα με τις «Τρωάδες», στις οποίες γνώρισα και την Πέγκυ. Εκεί με είδε και ο Δημήτρης Λιγνάδης και με πήρε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ωστόσο αγαπώ και άλλα είδη. Το μιούζικαλ, για παράδειγμα, το αγαπώ πάρα πολύ και, όταν μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία πέρυσι, ξετρελάθηκα.
Αν και πολλά χρόνια στο θέατρο, στην τηλεόραση σε έχουμε δει μόνο στο «Κάτω Παρτάλι». Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Πολύ ωραία, διότι οι πιο πολλοί ήμασταν γνωστοί. Με τους περισσότερους είχαμε ξαναδουλέψει στο θέατρο, οπότε το θέμα της επικοινωνίας είχε λυθεί. Είχαμε κατά κάποιο τρόπο προϋπηρεσία.
Απογοητεύτηκες που έληξε έτσι άδοξα η σειρά;
Δεν μου άρεσε. Θέλω να πω, όταν γίνεται μια δουλειά με τόση αγάπη, τόσο ταλέντο και τέτοια αφοσίωση από όλους, σημειώνει τόση επιτυχία και καταλήγει έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι θλιβερό. Αντιλαμβάνομαι την κατάσταση, αλλά είναι στενόχωρο.
Ποιος προσωπικός ή επαγγελματικός σου μύθος έχει καταρριφθεί; Τι πίστευες και περίμενες από αυτή τη δουλειά και απογοητεύτηκες;
Πίστευα πως, αν είσαι πάρα πολύ καλός, θα σε πάρουν, για παράδειγμα, μέσα από κάποια ακρόαση. Με την πάροδο των χρόνων συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ισχύει, γιατί πολύ απλά ίσως να μην είσαι αυτό που θέλει ο άλλος. Μπορεί να περάσεις από ακρόαση και να είσαι αριστούργημα, έτοιμος, πάρα πολύ καλός, αλλά όχι αυτό που αναζητά ο σκηνοθέτης. Για παράδειγμα, βλέπει ένας σκηνοθέτης σε μια ακρόαση μια κοπέλα ένα και ογδόντα, μελαχρινή, πάρα πολύ καλή, όμως για το συγκεκριμένο ρόλο αναζητά κάποια ξανθωπή, πιο αδύνατη και πιο κοντή. Γιατί έτσι την έχει φανταστεί. Μια ενδεχόμενη απόρριψη δεν έχει πάντα σχέση με την αμφισβήτηση της αξίας ή του ταλέντου του ηθοποιού. Αυτή λοιπόν ήταν μια αλήθεια που ανακάλυψα, καθώς ήμουν πεπεισμένη ότι, αν είσαι πολύ καλός, σε προτιμούν. Βεβαίως ενδέχεται να σε δει κάποιος, να ξετρελαθεί και να σε επιλέξει μεμιάς. Και αυτό συμβαίνει. Όλα αυτά τα κατάλαβα στη διάρκεια της δουλειάς. Κατά τα άλλα δεν έχει καταρριφθεί κάτι. Άλλωστε εγώ δεν ήμουν ποτέ αιθεροβάμων. Μπήκα και μεγάλη στη σχολή, όχι στα δεκαεπτά, στα δεκαοκτώ, όπως μπαίνουν πολλά παιδιά. Ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη και ήξερα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Ότι έπρεπε να προχωρήσω βήμα βήμα. Ότι απαιτείται πάρα πολλή δουλειά, πάρα πολλή δουλειά.
Ακούγεται κάποια στιγμή στην παράσταση ότι «του αθώου τα δάκρυα πέφτουν σαν μπόρα πάνω στον ένοχο». Αυτό τη συγκεκριμένη περίοδο τι συνειρμούς σού δημιουργεί;
Είμαι λίγο απαισιόδοξη. Αυτή λοιπόν η φράση μού φέρνει στο μυαλό όλον αυτό τον κόσμο, όλα αυτά τα παιδιά που έχουν έρθει σε μας και έχουν πάει και σε άλλες χώρες. Όλοι αυτοί διά της βίας εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, τη ζωή τους για να σωθούν. Αυτή η αγριότητα με συγκλονίζει. Με ταράζει το γεγονός ότι οι υψηλά ιστάμενοι δεν ενδιαφέρονται και φοβάμαι ότι καμία χώρα δεν θα νοιαστεί γι’ αυτούς. Μόνο οι απλοί άνθρωποι βοηθούν, δίνουν από το υστέρημά τους, φιλοξενούν, προσφέρουν ό,τι μπορούν. Δεν ξέρω αν το είχατε ακούσει, αλλά πριν από πολλά χρόνια στο πλαίσιο μιας έρευνας σε διάφορες χώρες έβαλαν κάποιον να λιποθυμήσει για να διαπιστώσουν αν ο κόσμος ευαισθητοποιείται μπροστά σε ένα τέτοιο συμβάν. Όπως προέκυψε, μόνο στην Ελλάδα έτρεξαν. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά το έχω ακούσει. Είμαστε ένας πονεμένος λαός. Έχουμε περάσει πάρα πολλά και περνάμε και δυστυχώς θα περνάμε. Οπότε μόνο ο ένας με τον άλλο. Καμία συμπόνια από τους κρατούντες.
Η Αγορίτσα Οικονόμου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η δύναμη του σκότους» του Λέοντα Τολστόι στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία-καλλιτεχνική επιμέλεια Ελένης Σκότη-Γιώργου Χατζηνικολάου.
Μια παραγωγή της Ομάδας Νάμα του θεάτρου Επί Κολωνώ στο Σύγχρονο Θέατρο.
Η Ομάδα Νάμα καταπιάνεται με ένα αριστούργημα του Λέοντος Τολστόι, άγνωστο στο αθηναϊκό κοινό, Η δύναμη του σκότους, που θα ανέβει από 12 Φεβρουαρίου 2017 στο Σύγχρονο Θέατρο από ένα εξαιρετικό θίασο.
Το 1880, ένας μουζίκος ομολόγησε δημόσια, στο γάμο της πρόγονής του, πως είχε κάνει παιδί μαζί της, το σκότωσε αμέσως μετά και ύστερα προσπάθησε να σκοτώσει και το δικό του εξάχρονο κοριτσάκι. Λίγα χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το ανατριχιαστικό έγκλημα, γράφεται η δύναμη του σκότους. Ένα έργο που το αβυσσαλέο σκοτάδι του θυμίζει τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ και την Κόλαση του Δάντη.
Το αναμφισβήτητο και σχεδόν άγνωστο αυτό αριστούργημα είναι γραμμένο μέσα στη δίνη μια βαθύτατης εσωτερικής κρίσης και φωτίζει με σπαρακτικό τρόπο τις διαστάσεις της, γιατί εδώ ο Τολστόι έχει ως ήρωές του όχι πρόσωπα της «καλής κοινωνίας», που έτσι και αλλιώς την κατακρίνει και την αρνιέται, μα απλούς μουζίκους - «αγνούς», «καλούς» χωρικούς θα λέγαμε αφελώς - κοντά στους οποίους προσπαθεί να ζήσει γαλήνια και ειρηνικά. Κι όμως συμβαίνουν και εδώ πράγματα φρικαλέα.
Τα συμπεράσματα του Τολστόι για την ίδια την ανθρώπινη φύση, εν τέλει, είναι σκοτεινά, ζοφερά, δυσβάστακτα.
Δεν αποκλείεται όμως, ύστερα από την πτώση - όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή -, την τελική εξύψωση, τη μετάνοια, την πραγματική, ολοκληρωτική «εκ των ένδον» αλλαγή, όσο δύσκολη - σχεδόν αδύνατη - και εάν φαίνεται.
(Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, από το βιβλίο Η δύναμη του Σκότους, Εκδόσεις Ροές)
«Η δύναμη του σκότους»
του Λέοντος Τολστόι, από την Ομάδα Νάμα
στο Σύγχρονο Θέατρο
από 12 Φεβρουαρίου έως 11 Απριλίου 2017
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια :Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνικά/Κοστούμια:Γιώργος Χατζηνικολάου
Πρωτότυπη Μουσική: Βαλέρια Δημητριάδου, Γιώργος Παπαγεωργίου
Επιμέλεια Φωτισμών:Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Video/Trailer:Σταύρος Συμεωνίδης, Κώστας Δαβελάς
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου
Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Διανομή
Ματριόνα: Αγορίτσα Οικονόμου
Νικήτας:Γιώργος Παπαγεωργίου
Ανίσια:Πέγκυ Τρικαλιώτη
Μίτριτς:Χρήστος Σαπουντζής
Ακίμ: Θανάσης Χαλκιάς
Μαύρα:Αθηνά Αλεξοπούλου
Πιοτρ:Μιχαήλ Γιαννικάκης
Ακουλίνα:Αθανασία Κουρκάκη
Ανιούτκα: Μαρία Προϊστάκη
Μαρίνα:Βαλέρια Δημητριάδου
Ο Βασιλιάς Ύπνος
«Μα, έλα ύπνε, καλώς να ‘ρθεις; Και στο σκαμνί να κάτσεις; Δεν έχει έρθει δηλαδή; Που είναι; Αν τον γυρεύεις δεν θα σου κάνει τη χάρη. Πρέπει να λες πως ήρθε. Για να κάτσει και στο σκαμνί, ως να γνέσεις και τα συναφή. Έλα ύπνε καλώς ήρθες. Κατάλαβες; Ήρθες. Ήρθε».
Το όνειρο για να γίνει πραγματικότητα πρέπει να το πιστέψεις. Είναι η πρώτη συμβουλή που λέει στην ορφανή Άννα η παραμάνα της. Πρέπει να πιστέψεις για να έρθει ο Ύπνος και σφιχταγκαλιασμένοι να βαδίσετε στο μέλλον. Και αυτή η συμβουλή, η προτροπή να πιστέψει, είναι η κινητήριος δύναμη μιας παράστασης που ξεκινά με αφορμή ένα παραδοσιακό παραμύθι και τελειώνει σε μια σκηνή γεμάτη γήινα άχυρα και μακρινά αστέρια…
Τον παραδοσιακό Βασιλιά Ύπνο τον συνέλεξε η λαογράφος Μαριάννα Καμπούρογλου περί τα 150 χρόνια πριν. Ο βασιλιάς Ύπνος του Γρηγόρη Χατζάκη κλέβει από αυτόν την ατμόσφαιρα, τους πρωταγωνιστές, την αντίθεση του χωριατόσπιτου με το παλάτι. Προσθέτει το όνειρο, μια παιχνιδομηχανή και βέβαια wifi και φτιάχνει μια ιστορία μπλεγμένη στον χώρο και το χρόνο, το όνειρο και την πραγματικότητα.
Όταν όμως η Άννα πιστεύει ότι όλα είναι δυνατόν να συμβούν τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους.
Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, ο φόβος για το άγνωστο, η χρήση της τεχνολογίας, η πίστη στον εαυτό μας, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα: Όλα χωρούν στην σκηνή του θεάτρου χωρίς να συνωστίζονται.
Μια παράδοξη, τρυφερή ιστορία δοσμένη με χιούμορ και μέτρο. Δουλεμένη αισθητική, διακριτική μουσική και ηχητική επένδυση. Έξυπνη χρήση της τεχνολογίας χωρίς υπερβολές, ωραία σκηνικά και κοστούμια.
ΒΕΡΕΝΙΚΗ
Στο πρόγραμμα ο σκηνοθέτης σημειώνει ότι στόχος ήταν να στήσει μια παράσταση «με κέντρο τα παιδιά, χωρίς –όσο το δυνατόν- την παραμικρή έκπτωση, σε σχέση με την αντίστοιχη απόδοσή του, για ενήλικο κοινό». Τον στόχο τον πετυχαίνει. Η παράσταση χωρίς να γίνεται διδακτική, προβληματίζει και εγείρει συζητήσεις με έναν άμεσο, απλό, μα και γλυκό τρόπο.
Να πάτε να την δείτε μαζί με τα παιδιά σας. Θα περάσετε όλοι καλά. Απευθύνεται κυρίως σε παιδιά δημοτικού, αλλά και γυμνασίου. Τελευταία παράσταση 9 Απριλίου.
Η Υπόθεση
Μια κοπέλα σε ένα φτωχικό επαρχιακό σπίτι, δυσκολεύεται να κοιμηθεί και νανουρίζει τον εαυτό της. Στον ύπνο της συναντάει έναν νεαρό που μελετά τα αστέρια και φτιάχνει ιστορίες.
Στο παλάτι, ο πρίγκιπας, με το ιδιαίτερο όνομα «Ύπνος», βαριέται. Τα βράδια, που κάνει διάλειμμα από την αγαπημένη του παιχνιδομηχανή, ανεβαίνει τους γύρω λόφους να φτιάξει νέους αστρικούς σχηματισμούς.
Η βασίλισσα και μητέρα του Ύπνου που απορεί με την απροθυμία του να βρει νύφη, πιστεύει πως κάποια συναντά κρυφά τα βράδια που λείπει. Έτσι, εκείνη κατεβαίνει στο χωριό, ψάχνοντας το σπίτι που μπορεί να βρίσκεται ο γιος της.
Ένα βράδυ η βασίλισσα περνάει έξω από το σπίτι της κοπέλας που καλεί με το τραγούδι της τον ύπνο και πιστεύει πως η κοπέλα απευθύνεται στο γιο της, τον βασιλιά Ύπνο. Χαρούμενη τότε αρχίζει να γεμίζει την κοπέλα με πολυτελή προικιά. Η κοπέλα όμως, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ο Ύπνος κοιτάζει τ’ άστρα. Κι όσο ο καθένας κοιμάται «τον ύπνο του δικαίου», η ιστορία τους χτίζεται σιγά σιγά μέσα από όνειρα, πραγματικότητα και ό,τι υπάρχει ανάμεσά τους.
To παραδοσιακό παραμύθι «Ο βασιλιάς Ύπνος» που συνέλεξε η λαογράφος Μαριάννα Γρ. Καμπούρογλου στα μέσα περίπου του 19ου αι. μπορείτε να το βρείτε στην ηλεκτρονική έκδοση του Σπουδαστηρίου Nέου Eλληνισμού
http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=247&cat_id=11
Το θεατρικό έργο του Γρηγόρη Χατζάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια
Συντελεστές:
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη
Κοστούμια: La Reina
Μουσική: Βύρων Κατρίτσης
Κίνηση: Μαρία Καραγεώργου
Παίζουν:
Βασίλισσα: Κατερίνα Αντζουλάτου
Άννα: Άννα Κολιοφώτη
Βασιλιάς Ύπνος: Νίκος Πλυτάς
Παραμάνα: Κλεοπάτρα Τολόγκου
Φωτογραφίες: Στυλιανός Παπαρδέλας
Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua
Παραγωγή: Σύγχρονο Θέατρο