Από τη Σοφία Γεωργουλιάνη 

Ο Τζόνι Ντεπ πρωταγωνιστεί, ως βαριά ασθενής μεγαλοαστός καθηγητής, σε ένα μελόδραμα που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην επιθυμία για μια δόση ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, μια νότα τρυφερότητας και μια κουταλιά carpe diem α λα «Κύκλος των Χαμένων Ποιητών». Καταλήγει, όμως, να σκοντάφτει στις καλές προθέσεις του και να πέφτει μεγαλοπρεπώς και παντελώς άδοξα μπροστά στα μάτια του κοινού.

Ο Ρίτσαρντ διαθέτει σύζυγο που διατηρεί δεσμό με τον πρύτανη του πανεπιστημίου όπου εργάζεται, μία κόρη ομοφυλόφιλη και μία εκπάγλου καλλονής μονοκατοικία. Όταν διαγιγνώσκεται με ανίατη ασθένεια αποφασίζει να αφήσει παράμερα το όποιο χάος της ζωής του και να εναποθέσει τις ελπίδες για ελευθερία στο περίφημο άδραξε τη μέρα, αρπάζοντας, τελικά, την ευκαιρία να αποδομήσει τα ταμπού και τις προκαταλήψεις του μεγαλοαστικού του βίου. Κι αν η αποδόμηση του μεγαλοαστικού βίου διαθέτει πάντα πλούσιους κινηματογραφικούς χυμούς, εδώ, χάνεται στο ζύγι ανάμεσα στην ελαφρότητα και το μελοδραματισμό, ενώ οι χαρακτήρες μοιάζουν με πιόνια σε μια παρτίδα κινηματογραφικό σκάκι που οι δημιουργοί της αφήσανε μισοτελειωμένη. Η σκηνοθεσία αναλώνεται σε μια συμβατική ματιά στην αμερικάνικη αγία οικογένεια απεκδυόμενη την όποια ευθύνη της να εκπλήξει. Ενώ, οι ερμηνείες κι αυτές, αποδεικνύονται τελικά κακοκουρδισμένες και ασυγχρόνιστες. Ένας Τζόνι Ντεπ μανιέρα πλαισιωμένος από χαρακτήρες χωρίς ερμηνευτικά και ανθρώπινα πάθη.

Συνολικά, πρόκειται για μια ταινία με προθέσεις αγαθές που πνιγήκανε όμως γρήγορα σε μια θάλασσα διεκπεραίωσης και σεναριακής βιασύνης.

1,5/5