Από τους: Γιώτα Δημητριάδη, Κώστα Ζήση, Αναστάση Πινακουλάκη, Μυρτώ Παπαϊωάννου και Σοφία Γουργουλιάνη 

Πέντε συντάκτες παρακολούθησαν σε 22 μέρες 21 παραστάσεις. 

Η πιο δύσκολη σεζόν για το θέατρο ήρθε.Ούτε ένα μήνα δεν έμειναν ανοιχτά τα κλειστά θέατρα της πρωτεύουσας. Τι και αν όλα τα μέτρα τηρούνταν με ευλάβεια; Τι και αν όλοι οι παραγωγοί και συντελεστές έκαναν ευαγγέλιο το υγειονομικό πρωτόκολλο; Η κυβέρνηση αποφάσισε να αναστείλει την λειτουργία τους για έναν μήνα (!) αφήνοντας στον δρόμο για μια ακόμη φορά τους ανθρώπους του πολιτισμού που τόσους μήνες δούλεψαν σκληρά σε συνθήκες πανδημίας. 

1.«Το τρίτο στεφάνι», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη

Αν οι σύμβουλοι του πρωθουπουργού ή τα μέλη της κυβέρνησης είχαν επισκεφτεί το Παλλάς θα ντρέπονταν να κλείσουν τα θέατρα. Αποστάσεις, μάσκες, θερμομέτρηση, σήμανσεις παντού, το προσωπικό του θέατρου σε εγρήγορση ήταν μόνο κάποια από τα μέτρα που μας έκαναν να νιώθουμε μεγάλη ασφάλεια. Η πολυαναμενόμενη παραγωγή του Θεάτρου Παλλάς, με 20 ηθοποιούς επί σκηνής είναι εντυπωσιακή. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης  κατάφερε να παραδώσει στο κοινό μια παράσταση με μοναδικό ρυθμό καικαλοδουλεμένη σε κάθε τηςλεπτομέρεια, που παρακολουθείς ευχάριστα για 2 ώρες και 40 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Η Μαρία Καβογιάννη είναι μια εκπληκτική Εκάβη. 

2.«Ποντικοπαγίδα», σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή

Μια έξυπνη παράσταση που κρατά το μυστήριο ενώ παράλληλα δίνει έμφαση στο χιούμορ έκτισε η Κίρκη Καραλή στο Θεάτρο Ακάδημος. Η σκηνοθέτης μεταφέρει την πλοκή του έργου  της Αγκάθα Κρίστι από μια αγγλική επαρχία τη δεκαετία του ’40, σε μια ελληνική (κοντά στο Πόρτο Γερμενό) στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από τον θίασο ξεχωρίζουν η Ράνια Οικονομίδου και ο Μιχάλης Συριόπουλος και ο Αλέξανδρος Βάθρης.  Το θέατρο έχει μετατραπεί σε μια vintage πανσιόν με ταπετσαρίες στους τοίχους, όχι μόνο στην σκηνή, αλλά και στα πλαϊνά θεωρεία, αναπαριστώντας τα δωμάτια των ενοίκων-ηρώων με την εξαιρετική σκηνογραφία της Άσης Δημητροπούλου. 

3.«Ξυπόλυτοι στο πάρκο», σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ

Στο ίδιο θέατρο παρακολουθήσαμε και την γνωστή κωμωδία του Νηλ Σάιμον σε μια εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Ο Άρης Λεμπεσόπουλος, η Έλενα Κρίτα, ο Αργύρης Αγγέλου, η Βασιλική Τρουφάκου και ο Jerom Kaluta είναι μια απολαυστική σκηνική παρέα και υπό στις σκηνοθετικές οδηγίες της Ρέινας Εσκενάζυ έχουν κάνει την ρομαντική κομεντί του Αμερικανού συγγραφέα μια απολαυστική παράσταση που δεν θες να τελειώσει. Με χιούμορ και τρυφερότητα υποστηρίζουν κάθε τους ατάκα. Μεγάλο αβαντάζ και αυτής της παραγωγής το εντυπωσιακό σκηνικό της Άσης Δημητροπούλου και τα καλόγουστα κουστούμια του Μάριου Καραβασίλη. 

4.«Girls and Boys», σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Στεφαδούρου

 Ο συγκλονιστικός μονόλογος του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Ντένις Κέλι, πήρε σάρκα και οστά στο θέατρο 104, με μια ερμηνεία που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει. Η Δώρα Παρδάλη έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, σε ένα ρόλο δύσκολο κι απαιτητικό. Η εξομολόγηση της ζωής μιας γυναίκας σε μια κατ’ επίφαση έμφυλη ισότητα. Η πατριαρχία, οι ρόλοι των δύο φύλων, σχέσεις εξουσίας κι αντιλήψεις που συχνά οδηγούν σε αδιέξοδα, ή ακόμα και τραγωδίες ερμηνεύονται σε μια άκρως φυσική εξιστόριση μιας «καθημερινής ιστορίας αγάπης», με ένα τέλος που συγκλονίζει. Η σκηνοθετική λιτότητα έφερε πραγματικά κοντά τους θεατές με το έργο. Μια παράσταση που κουβαλάς για καιρό...

5.«Το επάγγελμα της μητρός μου», σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου

Το «Επάγγελμα της μητρός μου» είναι μια διασκευή του Θανάση Παπαγεωργίου πάνω στο ομώνυμο διήγημα του Μποστ . Όσοι και όσες αγαπούν τον Μπόστ είναι αδύνατο να μην γνωρίζουν αυτό του το έργο, που μάλιστα προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων ακόμα και την απόλυσή του από την εφημερίδα στην οποία εργαζόταν . Ο Θανάσης Παπαγεωργίου πιστός στις παραδόσεις του, διασκευάζει, σκηνοθετεί και παίζει μαζί με έναν πενταμελή θίασο (Εύα Καμινάρη, Δημήτρης Θεοδώρου, Ελευθερία Στεργίδου, Γιάννης Φουντάς, Αγγελική Τσιάκαλου) μια ακόμη παράσταση του Μποστ, με μεγάλη επιτυχία κι αγάπη για το έργο. Η υπόθεση γνωστή: η σύζυγος και μητέρα μια «καθωσπρέπει» οικογένειας αποφασίζει να εργαστεί για να βοηθήσει στα οικονομικά προβλήματα του σπιτιού κι ανακοινώνει στην οικογένειά της ότι θέλει να γίνει πόρνη. Η παράσταση εξυπηρέτησε άψογα τη λαική σάτιρα του Μποστ, οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές, ξεχωρίζοντας εκείνη της μητέρας-πόρνης, Εύας Καμινάρη. Θετική εντύπωση μας άφησε και το ενδυματολογικό κομμάτι, καθώς τα κοστούμια της Λέας Κούση ήταν  ανάλογα της εποχής.

6.«Ίκαρος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παγώνη

Ο Δημήτρης Παγώνης στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μας παρουσιάζει τον Ίκαρο στο θέατρο Ροές, ένα ξεχωριστό θεατρικό δρώμενο, που βασίζεται σε έναν μεγάλο βαθμό στο αισθητική και αισθητηριακή αφύπνιση των θεατών απέναντι σε αυτό που παρακολουθούν. Ο μύθος του Ίκαρου παραλληλίζεται σε παιδικό πάρτι γενέθλιων και οι τέσσερις ερμηνευτές (Κωνσταντίνος Παράσης, Γιώργος Ομηρίδης, Περικλής Σιούντας, Βασίλης Σιδερόπουλος) γυρνάνε το χρόνο πίσω.  Μέσα από την αλληλεπίδρασή τους, το τραγούδι, τον χορό, και την έντονη σωματικότητα στις πράξεις τους οι ηθοποιοί μας ταξιδεύουν σε μια διαδρομή προς την ενηλικίωση, μέσα από τα παιδικά τραύματα , την απόρριψη ,την απογοήτευση και τη μοναξιά.

7.«Ένα ξύπνημα της άνοιξης» ,σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Λιακόπουλου

Το έργο του Φρανκ Βέντεκιντ «ένα ξύπνημα της άνοιξης», έχει ανέβει αρκετές φορές στο θέατρο. Αυτή τη φορά το απολαύσαμε στο Θεάτρο Σφενδόνη. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά στην ενηλικίωση μιας ομάδας εφήβων, όπως εκείνοι την βιώνουν και μας την παρουσιάζουν, στα πλαίσια μιας κοινωνίας συντηρητικής και συχνά αφοριστικής, σεξιστικής και άδικης. Ο Γρηγόρης Λιακόπουλος σκηνοθετεί και μαζί με τον δεκαμελή του θίασο (Ιωάννα Χλόη Βούλγαρη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου, Γιώργος Μπουφίδης, Κατερίνα Νταλιάνη, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Δήμητρα Παρασκελίδου, Μιχάλης Πητίδης, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης) μας παρουσιάζουν μια φρέσκια παράσταση, που η ενέργεια και η αγάπη της για το έργο συγκινεί. Μέσα από θεωρητικά κείμενα και πολλές προσωπικές ιστορίες των νέων ηθοποιών, οι σκηνές του κειμένου μπλέκονται κι αναδεικνύουν τα σοβαρά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας που περιβάλλεται από σεξισμό και ταμπού. Το σημαντικότερο όμως είναι η αμφισβήτηση πολλών κλασικών κλασικών έργων ως προς αυτή την κατεύθυνση, που κάνουν τους θεατές να προβληματίζονται παρέα με τους ηθοποιούς, για το ήθος και την εξέλιξη του θεάτρου και της ανορθόδοξης πολλές φορές νοηματοδότησης των θεατρικών κειμένων. Αυτή η παράσταση ήταν η διπλωματική εργασία των αποφοίτων (2020) της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και μας χαρίζει αισιοδοξία για το μέλλον του θεάτρου.

8.«This is Not Romeo and Juliet», σε σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα 

Η Θεοδώρα Καπράλου συνέθεσε μια δραματουργία με βάση το κλασσικό αριστούργημα του Σαίξπηρ, όπου δύο ηθοποιοί είναι «εγκλωβισμένοι» να ερμηνεύσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Τα δύο μεγάλα διαχρονικά θέματα, ο Έρωτας κι ο Θάνατος εναλλάσσονται σ’ ένα ελκυστικό θεατρικό παιχνίδι. Το σκηνικό της Δήμητρας Ζίγκαρις είναι εξαιρετικής αισθητικής: ένα πολυμορφικό σκηνικό, όπου κάθε του κυψέλη ανοίγει και δίνει μια νέα συμβολική έννοια, με κρυφούς φωτισμούς, καθρέφτες, κισσούς. Το ατού της παράστασης είναι αν μη τι άλλο η αξιοζήλευτη σκηνική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, Αργύρη Πανταζάρα κι Έλλης Τρίγγου, δύο πραγματικά «διαμάντια» που λάμπουν επί σκηνής.

 9.«Σ' εσάς που με ακούτε», σε σκηνοθεσία  Αλέξανδρου Αβρανά

Δυστυχώς, λόγω των νέων μέτρων της κυβέρνησης, η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου πρόλαβε να παρουσιαστεί μόλις τρεις βραδιές. Ο κινηματογραφιστής Αλέξανδρος Αβρανάς διάβασε «αλλιώς» το τελευταίο θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη σε μια παράσταση που θύμιζε… Βερολίνο. Η σκηνοθεσία του φέρει στοιχεία από τον χώρο στον οποίο δημιουργεί, τον κινηματογράφο, με πολυδιάστατες και δυναμικές εικόνες/σεκάνς, ενώ ενδιαφέρον είχε η επιλογή του να διατηρήσει τη γερμανική γλώσσα σε δύο χαρακτήρες –μιας και η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στο Βερολίνο. Ξεχώρισα τις γκροτέσκο ερμηνείες της Αγλαίας Παππά και της Ελένης Ρουσσινού, με τη μια να λύνει και την άλλη να δένει.

10.«Παίζοντας το θύμα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή

Λίγο πιο τυχεροί ήταν οι συντελεστές της άλλης παράστασης του Εθνικού Θεάτρου που είδαμε στο Rex. Μια ιστορία ενός κόσμου που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον αναπότρεπτο θάνατο και την τυχαιότητα της ζωής, καταλήγοντας –μοιραία- σε μια αναπαράσταση της ίδιας της πλασματικής της ουτοπίας. Και μια γοητευτική παράσταση που αναβλύζει νεανική ορμή, φρέσκια σκηνοθετική ματιά και ερμηνείες φορτισμένες συναίσθημα. Στο έργο των πολυβραβευμένων Ρώσων συγγραφέων Όλεγκ και Βλαντιμίρ Πρεσνιακόφ  είδαμε τους: Λευτέρη Βενιάδη,Μικέ Γλύκα,Ελένη Κουτσιούμπα,Βασίλη Μαγουλιώτη,Λαέρτη Μαλκότση,Ερρίκο Μηλιάρη,Κώστα Μπερικόπουλο και Εύη Σαουλίδου. 

11.«Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία», σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη

Ο Μάνος Βαβαδάκης σκηνοθέτησε το υπέροχο έργο του σουρεαλιστή Ροζέ Βιτράκ (1928) δημιουργώντας μαζί με τους ηθοποιούς του μια από τις πιο φρέσκιες κι άμεσες παραστάσεις που έχω δει. Το Βικτώρ είχε πρωτοανέβει στο Théâtre Alfred-Jarry και θεωρείται προάγγελμα του Θεάτρου του Παραλόγου. Το έργο ξεκινά από τα γενέθλια του Βικτώρ για να καταλήξει μέσα από σουρεάλ καταστάσεις να εξερευνά με πολύ διεισδυτικό τρόπο την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν μία και μία, αλλά θα ήθελα να σταθώ στον πρωταγωνιστή της Πάνο Παπαδόπουλο -που νομίζω δίνει την καλύτερη ερμηνεία του- και στη Στέλλα Βογιατζάκη, δύο νέους ηθοποιούς που νομίζω θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Η παράσταση Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία έχει ακολουθήσει μια ατυχή πορεία έχοντας κάνει δέκα παραστάσεις σε δύο σεζόν, αφού διακόπηκε δις λόγω των κυβερνητικών μέτρων για την πρόληψη του Covid-19. Ελπίζω πραγματικά η παράσταση να έχει περισσότερο κι ουσιαστικό χώρο στο θεατρικό γίγνεσθαι.

12.«Μεταμφίεση», σε σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια

Το πρωτόλειο του πολυπαιγμένου θεατρικού συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη επέλεξε ν’ ανεβάσει ο Σταύρος Ράγιας με πρωταγωνίστρια τη Χάρις Αλεξίου. Η κορυφαία ερμηνεύτρια μπορεί φέτος να πήρε τη δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει το τραγούδι, αλλά (ευτυχώς) είναι ακόμα εδώ και μάλιστα πρωταγωνιστεί ξανά σε μονόλογο μετά το Χειρόγραφο του 2016 (σκηνοθεσία: Γ. Νανούρης). Ο Ανδρέας Γεωργιάδης κατασκεύασε ένα ονειρικό καταπράσινο σκηνικό που μπορεί να διαφοροποιήθηκε από τις σκηνικές οδηγίες του έργου, αλλά του έδωσε μια νέα διάσταση. Η Χάρις Αλεξίου κατέθεσε μια συγκινητική ερμηνεία που ξεχείλιζε από νοσταλγία και μια αγάπη για τον άνθρωπο. Δεν είναι μία άλλη. Είναι η Χαρούλα.

 13.«Ω! Τι Ευτυχισμένες Μέρες», σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή 

Στο Θέατρο Τόπος Αλλού είδαμε  μία Γουίνι (Νικολέτα Βλαβιανού) υπερευαίσθητη, συναισθηματική και μόνη να παλεύει με τον αόρατο εχθρό της μοναξιάς και του βέβαιου θανάτου, σε μια συγκινητική βραδιά που μας θύμισε την κυβερνητική καταδίκη των ίδιων των θεατρικών σκηνών σε έναν απόλυτα μοναχικό χειμώνα. Και μία Νικολέτα Βλαβιανού να απεκδύεται τις πάσης φύσεως τηλεοπτικές περσόνες και να μας χαρίζει αγνό θεατρικό συναίσθημα σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή. Μαζί της στη σκηνή ο Νίκος Καραστέργιος. 

14. «Η Πολιορκία της Elysia», σε σκηνοθεσία Μαρίλλη Μαστραντώνη 

Στο Θέατρο ΠΚ είδαμε ένα νέο θεατρικό κείμενο που μιλάει ανοιχτά για την σύγχρονη νεανική ταυτότητα και για τα μέλλοντα που (θα) διψάει να πλάσει. Ένα διεθνές project που,επιβεβαιώνοντας τον ρόλο της ως έργου τέχνης, τολμάει να πειραματιστεί με αισθητικές, φόρμες και θεατρικά μέσα, παλεύοντας να ανατρέψει καλλιτεχνικά κατεστημένα.Στη σκηνή απολαύσαμε τη Νένα Δρογγίτη,τη Δήμητρα Παπουρτζή και τον Χάρη Φραγκούλη. 

 15.«Λυσσασμένη Μπαλαρίνα», σε σκηνοθεσία Λιούμπα Κριβοχίζα

Ένα πολύ ωραίο κείμενο του Grigory Konstantinopolsky ανακάλυψε η Λιούμπα Κροβοχίζα το μετέφρασε, το διασκεύασε, το σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί μαζί με τους Ρένα Κουμπαρούλη ,Άννα  Μίχου και Κυριάκο Ψυχάλη στο Studio Μαυρομιχάλη. Οι τέσσερις τους δημιουργούν μια παράσταση συγκινητική, με ιδιαίτερο χιούμορ που κερδίζει το κοινό από την πρώτη σκηνή. Η παράσταση πρόλαβε να κάνει μόνο γενική δοκιμή για τους δημοσιογράφους και την πρεμιέρα της (2.11). 

16. «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου 17. «Τέφρα και Σκία», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα 

Δύο έργα, που ανήκουν σε διαφορετικές εποχές και συγγραφείς, ωστόσο με έναν τρόπο επικοινωνούν μεταξύ τους παίχτηκαν στο ιστορικό Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη: To σαλόνι του Ντέβλιν και της Ρεβέκας, από την «Τέφρα και Σκιά» του Χάρολντ Πίντερ είναι σχεδόν σα να βρίσκεται σε ανοιχτή απευθείας σύνδεση με το σαλόνι της Μπρουνχίλντε Πόμσελ, της «Γερμανίδας Γραμματέα» του Κρίστοφερ Χάμπτον, αντίστοιχα. Δύο έργα, που με θεματική την ναζιστική θηριωδία, ανοίγουν ένα διάλογο για τη βία, την ενσυναίσθητη ή ασυναίσθητη αποδοχή της και την στάση του ατόμου απέναντί της. Εκεί συναντήσαμε, όμορφες ερμηνείες του Δημήτρη Ήμελλου και της Μαρίας Σκουλά στις Πιντερικές παύσεις της παράστασης που τόσο καλαίσθητα έχτισε ο Γιώργος Σκεύας και της Ρένης Πιττακή στην λαλίστατη, ανερυθρίαστη ευφράδεια της Μπρουχίλντε και το σιωπηλό αλλά τόσο παραστατικό βαθύτερο εαυτό της που με ευφυία τοποθέτησε δίπλα της ο Γιάννης Μόσχος.

18. «Φαίδρα Έρως», σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου

Το Ξενοδοχείο Μπάγκειον μετατράπηκε σε σκοτεινό παλάτι όπου η Φαίδρα και ο Ιππόλυτος μετουσιώνονται σε σύγχρονους βασιλείς/σύμβολα και υπό τις επιταγές της Σάρα Κέιν και την φροντίδα της Άντζελας Μπρούσκου συνέθεσαν μια δυνατή εικόνα και ένα σκληρό μανιφέστο για την εποχή μας και την κοινωνίας μα στο έργο της Αγγλίδας δραματουργού «Φαίδρας Έρως». Ο Γιάννης Παπαδόπουλος και η Παρθενόπη Μπουζούρη ανέλαβαν την σκηνική ενσάρκωση του μυθολογικού διδύμου, ο Τσιμάρας Τζανάτος και η Νατάσα Εξηνταβελόνη στάθηκαν στο πλάι τους, σε ένα αποτέλεσμα που αναμφισβήτητα φέρει τη ρηξικέλευθη ματιά της σκηνοθέτιδας από την αρχή μέχρι τέλους.

19. «Κεφτές», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα

Με το μότο «η πρώτη ελληνική vegan κωμωδία», μας συστήθηκε ο βραβευμένος «Κεφτές» του Δημήτρη Φούτσια, στο θέατρο Αλίκη, από τον Γιώργο Λύρα. Μια κωμωδία του καιρού μας που με πινελιές αστυνομικής πλοκής σαρκάζει με τον πλέον δηκτικό τρόπο τις εμμονικές σχεδόν επιταγές της σύγχρονης ζωής σε ένα lifestyle που στο όνομα της ισότητας και δικαιοσύνης μετατρέπει τον άνθρωπο σε κανίβαλο. Ο Απόστολος Καμιτσάκης, η Άρτεμις Γρύμπλα, ο Βασίλης Σαλεύρης και η Βασιλική Κίσσα συνέπραξαν επί σκηνής για ένα σπαρταριστό αποτέλεσμα.

20. «Το σχολείο της ανυπακοής»,σε σκηνοθεσία Αποστόλη Ψαρρού 

Και μια και μιλάμε για σπαρταριστό αποτέλεσμα, προλάβαμε και είδαμε ευτυχώς στο Red Jasper Theater το αχτύπητο δίδυμο των Αποστόλη Ψαρρού και του Φώτη Λαζάρου (παρακολουθείστε την θεατρική πορεία αυτών των παιδιών και ανακαλύψτε τα), στο έργο με τίτλο «Το σχολείο της ανυπακοής» όπου ανέλαβαν να ενσαρκώσουν δύο γυναίκες(!) στην Ευρώπη της Αναγέννησης, μιλώντας ανοιχτά για το σεξ και την απόλαυσή του. Μέσα στον χειμαρρώδη τολμηρό λόγο τους, με χιούμορ ανακαλύπτεις τις τρεις φρικώδεις επιλογές μιας γυναίκας της εποχής (μοναστήρι, γάμος ή πορνεία). Το σημαντικό είναι, ότι οι δύο ηθοποιοί ενώ υποκρίνονται γυναικείους ρόλους, δεν χάνουν λεπτό την ανδρική φύση και υπόστασή τους, πετυχαίνοντας αφ’ ενός να πείσουν για τον αυθορμητισμό τους και αφετέρου (και σημαντικότερο) να αναδείξουν τον σεβασμό και την αποδοχή στην διαφορετικότητα. Το έργο είναι του Ισπανού (πολύ γνωστού στο ελληνικό θέατρο) Πάκο Μπεθέρα, η μετάφραση βεβαίως της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, ενώ ο Αποστόλης Ψαρρός ήταν υπεύθυνος για την απόδοση και τη σκηνοθεσία (δυστυχώς δεν προλάβαμε την έτερη παράσταση του, τα «Παντρολογήματα» του Νικολάι Γκόγκολ στο Θέατρο Φούρνος)

21.«Ερωτικές καρτ ποστάλ από την Ελλάδα», σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά

Επιθεωρησιακό άρωμα στη Στέγη, με την παράσταση των Ανέστη Αζά και Λένας Κιτσοπούλου (μετα-επιθεώρηση χαρακτηρίζεται), όπου «στοχοποιείται» ως θεματική το περίφημο «δυνατό» χαρτί της Ελλάδας ως τουριστικός προορισμός. Καλοκαίρι, παραλίες, μπιτσόμπαρα, καμάκια και πέφτουλες, τουρίστες και τουρίστριες, φραπεδιές, zorbaδες, σουβλάκια, ταβέρνες, σεξ, σεξ, σεξ. Με σαρδόνιο χιούμορ, σκληρή ελευθεριάζουσα γλώσσα και ταυτόχρονα με μια αγάπη και ένα χάδι για όλα τα καλοκαίρια (μας) η Λένα Κιτσοπούλου έγραψε τα κείμενα στο τυπικό και γνωστό ύφος της, και ο Ανέστης Αζάς μας ταξίδεψε, μας «ξενάγησε» ορθότερα στον τόσο προσφιλή μας τρόπο διακοπών, αναδεικνύοντας μέσα από όλα τα σπαρταριστά που συνέβαιναν επί σκηνής, ένα πολύ δυνατό αίσθημα γλυκιάς μελαγχολίας. Συμπράττουν οι Γιώργος Βουρδαμής, Κώστας Κουτσολέλος (πολύ αγαπήσαμε τον Τάκη του), η Ιωάννα Μαυρέα (κλέβει στην κυριολεξία την παράσταση ως youtuber που δίνει οδηγίες επιβίωσης στο ελληνικό καλοκαίρι, «χημεία είμαστε, χημεία χρειαζόμαστε), η Θεανώ Μεταξά, η Σοφία Πριοβόλου, ο αγγλικής καταγωγής Gary Salomon και βεβαίως η ίδια η Λένα Κιτσοπούλου με έναν πολύ δυνατό εισαγωγικό μονόλογο από τον οποίο κρατήσαμε για σκέψη και προβληματισμό το ανατρεπτκό «το πιο φασιστικό που συμβαίνει στον άνθρωπο, είναι η παράταση της ζωής του»

Διαβάστε επίσης:

Είδα Το «Τρίτο Στεφάνι», Σε Σκηνοθεσία Κων/Νου Μαρκουλάκη

Είδα Την «Ποντικοπαγίδα», Σε Σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή

Είδα Το «This Is NOT Romeo And Juliet», Σε Σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα

Είδα Τη «Μεταμφίεση», Σε Σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια

Είδα Το «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», Σε Σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου

Της Μυρτώς Παπαϊωάννου

«Έχω διαβάσει το βιβλίο»!, μια από τις συχνότερες φράσεις που λέμε όταν μαθαίνουμε για μια νέα ταινία ή θεατρική παράσταση που κυκλοφορεί και συνήθως η επιθυμία μας να τη δούμε γίνεται εντονότερη. Όταν μάλιστα πρόκειται για διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων που έχουμε αγαπήσει, η μεταφορά στο θεατρικό σανίδι εντείνει το ενδιαφέρον μας. Κι είναι αρκετά σημαντικό στις μέρες μας να αναδεικνύονται έργα Ελλήνων συγγραφέων κι η ελληνική λογοτεχνία έχει να προσφέρει εξαιρετικά δείγματα γραφής...

Ας δούμε λοιπόν δέκα θεατρικές παραστάσειςαγαπημένων ελληνικών βιβλίων όπως αυτές ανέβηκαν τα τελευταία χρόνια στις αθηναϊκές σκηνές, οι περισσότερες από αυτές με μεγάλη επιτυχία, προς τέρψιν των αυστηρών αναγνωστών.

Αρίστος - Θέατρο Νέου Κόσμου, Θέατρο Άνεσις (2018-2020)

Το βραβευμένο δραματικό μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη «O γύρος του θανάτου», που αναφέρεται στην πολυτάραχη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη (1940-1968), ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε ως «Δράκος του Σέιχ Σου», έγινε μια επιτυχημένη θεατρική παράσταση με το όνομα «Αρίστος» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου και διασκευή της Θεοδώρας Καπράλου. Η άδικη καταδίκη -όπως δείχνουν τα στοιχεία- του Αρίστου, σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή, αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης κι αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος και δεν έχει ξεχαστεί μέχρι και σήμερα. Με πλήρη σεβασμό στο κείμενο, τα ντοκουμέντα και την αφήγηση του συγγραφέα, το έργο συγκλόνισε με τις ερμηνείες των ηθοποιών. Την παράσταση όπως όλα δείχνουν θα δούμε και αυτή τη σεζόν. 

Το δαχτυλίδι της μάνας- Tempus Verum Εν Αθήναις και Bios (2018-2020)

«Το δαχτυλίδι της μάνας» του Γιάννη Καμπύση, πρόκειται για ένα κείμενο θησαυρό, που για πρώτη φορά διαβάστηκε από τους αναγνώστες του εκδοτικού οίκου της «Εστίας» το 1898. Πρόκεται για ένα έργο βασισμένο στη ζωή και το τέλος του ποιητή Κώστα Κρυστάλλη, ντυμένο όμως με μύθους, ντοπιολαλιές, εικόνες και δοξασίες της λαικής παράδοσης . Το 1903 μελοποιήθηκε από τον Μανώλη Καλομοίρη κι αργότερα έγινε όπερα. Εμείς είχαμε τη χαρά να το απολαύσουμε σε μια μουσική παράσταση από την ομάδα C. for Circus, σε σκηνοθεσία και δραματουργία του Παύλου Παυλίδη. Το αποτέλεσμα ήταν αξιομνημόνευτο, καθώς μέσα από την κίνηση, την μουσική και το τραγούδι, την ερμηνεία και τον φωτισμό (εξαιρετική δουλειά της Ιωάννας Ζέρβα) οι C.for Circus σαν άλλοι μύστες μας πρόσφεραν μια βιωματική σύνδεση με έναν λαικό μύθο υψηλής δραματουργίας.

Μύρτος - Θέατρο Νέου Κόσμου (2018-2020)

Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι, ο «Μύρτος», ανέβηκε στη μικρή σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου από την ομάδα 4Frontal σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη. Μαζί με τον Μύρτο, τον ήρωα του βιβλίου που κοιμάται εκ γενετής, μας ξεδιπλώνεται το δυστοπικό σύμπαν του καθωσπρεπισμού, της αμαρτίας, της ενοχής και της συγκάλυψής της στην ελληνική επαρχία. Η παράσταση έλαβε πολύ καλές κριτικές, καθώς οι σκληρές σκηνές καθήλωσαν τους θεατές και οι ερμηνείες ήταν πολύ δυνατές, αν συνυπολογίσουμε και την πολυπλοκότητα των ρόλων του βιβλίου.

O Συμβολαιογράφος – Θέατρο Χώρα (2018)

Ο Αλέξάνδρος Ραγκαβής έγραψε τον «Συμβολαιογράφο», το αυτό αστυνομικό μυθιστόρημα το 1855. Πρόκειται για ένα εκτενές αφηγηματικό κείμενο γεμάτο ρομαντισμό, έρωτα, αγωνία και δολοπλοκία, όπως αυτά εκτυλίσσονται στις σχέσεις των Κεφαλληνιών ηρώων του διηγήματος με πρωταγωνιστή τον συμβολαιογράφο Σιορ Τάπα και την υπόθεση μιας κληρονομιάς. Παράλληλα όμως θίγεται και το πολύ σημαντικό ζήτημα του επτανησιακού γλωσσικού ιδιώματος μέσα από διαλόγους και φράσεις έναντι του επίσημου ιταλικού. Αυτό το έργο επέλεξε να σκηνοθετήσει το 2018 ο Πέτρος Ζούλιας στο Θέατρο Χώρα. Το αποτέλεσμα δεν ήταν αρκούντως ικανοποιητικό, αν θυμηθούμε τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστικών ρόλων σε αντιδιαστολή με την αδυναμία και την αμηχανία των μικρότερων αλλά και πάλι σημαντικών για την ιστορία ρόλων του έργου.

Η Μεγάλη Χίμαιρα (2014-2018) και Γιούγκερμαν (2017)– Θέατρο Πορεία

Τα δύο αυτά έργα του μεγάλου μας συγγραφέα Μ.Καραγάτση , ο «Γιούγκερμαν» και «η Μεγάλη Χίμαιρα» εγκαινίασαν την ώριμη και καλύτερη περίοδο της πεζογραφίας του. Ανήκουν μαζί με τον «Συνταγματάρχη Λιάπκιν», μια τριλογία με τίτλο «Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο». Κοινός τους άξονας είναι η αποτυχημένη προσπάθεια προσαρμογής ξένων ηρώων οι οποίοι βρέθηκαν στην Ελλάδα, παρά την έντονη προσπάθειά τους για αφομοίωση κι αποδοχή: Ο κεντρικός ήρωας του Γιούγκερμαν ήταν Ρώσος στρατιωτικός, ο οποίος εξελίχθηκε σε μεγάλο οικονομικό παράγοντα της Αθήνας . Η ηρωίδα της Χίμαιρας, Μαρίνα, ήταν Γαλλίδα, παντρεμένη με Έλληνα ναυτικό, που ζούσε στη Σύρο. Οι ήρωες αυτοί απέτυχαν να «εγκλιματιστούν» και τελικά οδηγήθηκαν στην καταστροφή. Τα δύο αυτά γνωστά και αγαπημένα στους αναγνώστες βιβλία, επέλεξε να ανεβάσει στην θεατρική σκηνή ο Δημήτρης Τάρλοου. Μάλιστα για την «Μεγάλη Χίμαιρα», η αποδοχή του κοινού υπήρξε ένθερμη για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια, καθώς επίσης αξίζει να σημειώσουμε ότι για την συγκεκριμένη παράσταση  η Αλεξάνδρα Αϊδίνη έλαβε το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για το ρόλο της Μαρίνας Μπαρέ και ο Δημήτρης Τάρλοου το βραβείο σκηνοθεσίας «Κάρολος Κουν».

Στέλλα κοιμήσου – Εθνικό Θέατρο και Θέατρο Τζένη Καρέζη (2017-2020)

Η «Στέλλα Βιολάντη» είναι πολυαγαπημένο τρίπρακτο θεατρικό δράμα του Γρηγόρη Ξενόπουλου. Γράφτηκε το 1901 ως διήγημα με τίτλο « Έρως Εσταυρωμένος» και 1909 ο ίδιος ο συγγραφέας διασκεύασε το διήγημά του σε θεατρικό έργο αλλά κι αργότερα το 1931, το διαμόρφωσε σεναριακά ώστε να παιχτεί σε κινηματρογραφική ταινία. Πρόκειται για την δραματική ζωή της νεαρής Στέλλας η οποία μέσα από τον έρωτά της για έναν νεαρό, οδηγείται στην σύγκρουση και την απόλυτη«συντριβή» από τον αυταρχικό πατέρα της, καθώς δεν τον εγκρίνει για εκείνη και πράττει ανάλογα ώστε να καθορίσει την ζωή της κόρης του. Μέσα από το εξαιρετικό αυτό διήγημα-ψυχογράφημα της νεοελληνικής δραματουργίας αναδεικνύεται η παθογένεια μιας πατριαρχικής οικογένειας και την σκληρή θέση της γυναίκας μέσα σε αυτή.

Με μεγάλη ομολογουμένως επιτυχία τριών ετών ο κινηματογραφικός κατά βάση σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης έφερε το έργο αυτό στο σήμερα, με τίτλο «Στέλλα κοιμήσου», την επιμέλεια του κειμένου ανέλαβε ο Βαγγέλης Μουρίκης. Εμπνευσμένη από την Στέλλα Βιολάντη, παρακολουθούμε μια σύγχρονη ιστορία «απαγορευμένης αγάπης» που με τη σειρά της κακοποιείται από την πατριαρχική οικογένεια. Για την ερμηνεία τους στην παράσταση τιμήθηκαν η Ιωάννα Κολλιοπούλου με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» και ο Γιάννης Νιάρρος με το βραβείο «Δημήτρης Χορν».

Ο Γάμος – Θέατρο Σταθμός (2019-2020)

Ο Μάριος Ποντίκας είναι ένας σύγχρονος Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και πεζογράφος. Το έργο του «Ο Γάμος», είναι ένα από τα γνωστότερά του έργα και γράφτηκε το 1985. Πρόκειται για την αφήγηση της ιστορίας μιας νεαρής κοπέλας που πέφτει θύμα βιασμού, ωστόσο «βιάζεται» αλλεπάλληλα από την οικογένεια και ολόκληρη την κοινωνία στην προσπάθειά τους να σώσουν την υπόληψή της. Πρόκειται για ένα έργο που καταδεικνύει την ισχύ των πατριαρχικών θεσμών στην τότε ελληνική κοινωνία και την θέση της γυναίκας μέσα σε αυτή. Σαράντα χρόνια μετά την συγγραφή του έργου αυτού, ο Κώστας Παπακωνσταντίνου μαζί με την Αγγελική Μαρίνου σκηνοθετούν μια θεατρική παράσταση κάνοντας γνωστό το έργο αυτό του Ποντίκα, μαζί με όποιες ομοιότητες και διαφορές διατρέχουν την σημερινή εποχή, που είναι φαινομενικά απαλλαγμένη από τέτοιου είδους φαινόμενα έμφυλης διάκρισης. Η ερμηνεία της Μαργαρίτας Τρίκκα σε αυτή της προσπάθεια υπήρξε αξιοσημείωτη.

Τρίτο Στεφάνι – Θέατρο Παλλάς (2020)

Τελευταίο όμως πολυαγαπημένο αφήσαμε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του αξέχαστου πεζογράφου Κώστα Ταχτσή, «Τρίτο Στεφάνι» γραμμένο το 1962. Πρόκειται για την πολυτάραχη ζωή δύο γυναικών κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και της Κατοχής, όπως αυτή παρουσιάζεται και περιπλέκεται στο βιβλίο του Ταχτσή. Το έργο του αυτό υπήρξε σταθμός. Εγινε πετυχημένη τηλεοπτική σειρά το 1995. Το 2009 παρακολουθήσαμε τη θεατρική του διασκευή από τον Σταμάτη Φασουλή και τον Θανάση Νιάρχο για το Εθνικό Θέατρο, με τη Νένα Μεντή στον ρόλο της Εκάβης και τη Φιλαρέτη Κομνηνού στο ρόλο της Νίνας. Το 2020 και μέσα σε ένα κλίμα αμηχανίας και δυσκολίας για το ελληνικό θέατρο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιλέγει να ανεβάσει την παράσταση αυτή στο θέατρο Παλλάς με την Μαρία Καβογιάννη και την Μαρία Κίτσου στους εμβληματικούς ρόλους των δύο γυναικών. Ανυπομονούμε να το απολαύσουμε!