Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ένα μικρό κλειστοφοβικό σύμπαν με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι πλουσίων αστών που ζουν μαζί με την υπηρέτρια τους από την επαρχία και τον ιδιωτικό τους φρουρό παρακολουθούμε στο νέο θεατρικό έργο του βραβευμένου συγγραφέα, Γιάννη Τσίρου («Αόρατη Όλγα», «Άγριος Σπόρος», «Αξύριστα πηγούνια» κ.λ.π)

Όλη η πλοκή λαμβάνει χώρα στον κήπο της οικογένειας και πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι της πισίνας, μιας πισίνας που κανείς ποτέ δεν κολυμπά. Ενός σημείου, όπου διαδραματίστηκε το μεγαλύτερο δράμα της οικογένειας. Μέρος αμαρτωλό κατά τον μουσουλμάνο κηπουρό του σπιτιού, γιατί σπαταλά άδικα το νερό.

Ο τίτλος του έργου είναι, όπως συνήθως στα έργα του συγγραφέα, αλληγορικός.  Η φράση «Ημέρα Κυρίου»  υπάρχει  δεκαεννέα φορές στην Παλαιά Διαθήκη και τέσσερις φορές στην Καινή Διαθήκη.

Τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στην ημέρα του Κυρίου μεταφέρουν συχνά μια αίσθηση εγγύτητας και προσδοκίας: «Επειδή, κοντά είναι η ημέρα, ναι, η ημέρα τού Κυρίου είναι κοντά …» (Ιεζεκιήλ 30:3). Αυτή την προσδοκία έχει και ο θεατής ή αναγνώστης του έργου. Από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο για το τι μέλλει γενέσθαι.

Αφορμή για όλα είναι ένα βανδαλισμός με πέτρα που δέχεται το σπίτι ένα βράδυ, μ’ αποτέλεσμα να σπάσει το βιτρό της σοφίτας, όπου κοιμάται η κυρία. Ακόμη και η ίδια η πέτρα στο έργο βρίθει συμβολισμών «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» είναι μία από τις γνωστότερες φράσεις της Αγίας που βρίσκεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.

Πράγματι και οι τέσσερις ήρωες του Τσίρου, όπως και οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν την ηθική τελειότητα για να καταδικάσουν κάποιον συνάνθρωπό τους.  

Το εύρημα του συγγραφέα να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον μουσουλμάνο κηπουρό –απών από τη σκηνή αλλά έντονα παρόν στη δράση- που καθημερινά προσεύχεται στον κήπο των αλλόθρησκων λειτουργεί εξαιρετικά.

Είναι εκείνος που θα πέσει από τα χέρια του φύλακα στα αγκάθια από τις κομμένες τριανταφυλλιές, σαν άλλος Ιησούς με το αγκάθινο στεφάνι. Υποφέροντας τη ρατσιστική συμπεριφορά σ' αντίθεση με τον κύριο του σπιτιού που θα χρειαστεί φροντίδα όταν πατήσει δύο μόνο αγκαθάκια. 

 Ο συγγραφέας εγκαθιδρύοντας  δραματουργικά δίπολα βασισμένα στις κοινωνικές και ταξικές διαφορές όπως: οι πλούσιοι κύριοι- οι φτωχοί υπάλληλοι, η νιότη- η μέση ηλικία, η σωματική ρώμη- η αδυναμία, η πίστη- η απιστία, ο φθόνος- η ανωτερότητα, το φανταστικό- το πραγματικό, το «είναι» και το «φαίνεσθαι»,καταφέρνει να αποσπάσει ενδιαφέρουσες διασταυρώσεις αξιοποιώντας παράλληλα κώδικες του πολιτικού- ψυχολογικού θρίλερ.  

Δημιουργώντας ένα κοινωνικό δράμα από το οποίο δεν απουσιάζει το χιούμορ αλλά και οι ποιητικές νότες που το απεγκλωβίζουν από τον καθαρό ρεαλισμό. Ένα έργο μοντέρνου ρεαλισμού, με επιρροές τόσο από τον  «αντι-ρεαλισμό» του μεταμοντέρνου Μπρεχτ, όσο και από τις παύσεις και το στείρο αστικό περιβάλλον του Πίντερ. Το ζευγάρι εδώ μου θύμισε έντονα τους πρωταγωνιστές από τον πιντερικό «Ανεπαίσθητο Πόνο», τον 'Εντουαρντ και τη Φλώρα στον ανθισμένο κήπο τους, τη μεγαλύτερη μέρα του καλοκαιριού.  

 Ο Μάνος Καρατζογιάννης κατάφερε με τη σκηνοθεσία του να αναδείξει το έργο του Τσίρου και να ζωντανέψει οικείους χαρακτήρες που τοποθετούν σε πρώτο πλάνο τις υπαρξιακές τους αγωνίες.  

Το οξύ κριτικό πνεύμα του συγγραφέα είναι συνεχώς παρόν στη σκηνή και με τη διεισδυτική οπτική του σκηνοθέτη και τις ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο και η παράσταση καταφέρνει ένα από τα σπουδαιότερα που μπορεί να πετύχει το θέατρο: να προβληματίσει τον θεατή.  

Επιτυχία του συγκεκριμένου ανεβάσματος είναι και η επιλογή των ηθοποιών.  

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η Φαίη Ξυλά πέρα από την αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακή παρουσία της καταφέρνει να σε κερδίσει και με τον χαρακτήρα αλλά και την προσωπικότητά της.

Τα τελευταία χρόνια, οι θεατρικές επιλογές της έχουν ανεβάσει αρκετά τον πήχη. Αυτή την περίοδο μετά την επιτυχία που γνώρισε με το «Πείραμα» στο Μέγαρο Μουσικής, επιστρέφει στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας για να πρωταγωνιστήσει στην «Φαλακρή Τραγουδίστρια», που σκηνοθετεί η Μαρία Ξανθοπουλίδου.

Λίγο πριν την εκπνοή του 2018, συναντηθήκαμε σ’ ένα ζεστό καφέ, μετά την πρόβα της και ενώ αφορμή ήταν το έργο του Ιονέσκο, που σηματοδοτεί την έναρξη του Θεάτρου του Παραλόγου και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, η συζήτηση πάνω στον παραλογισμό μας οδήγησε και σε αποκαλύψεις για την προσωπική της ζωή...

Μετά το «Πείραμα» στο Μέγαρο Μουσικής σε βρίσκουμε σε εντατικές πρόβες για την «Φαλακρή Τραγουδίστρια». Γιατί πιστεύεις ότι το έργο του Ιονέσκο είναι τόσο δημοφιλές και ανεβαίνει συχνά;

Το έργο είναι μια επίθεση σ’αυτό που ο Ιονέσκο αποκαλούσε παγκόσμιο μικροαστισμό ....προσωποποίηση παρά δεδομένων ιδεών και συναισθημάτων, πανταχού παρών κομφορμισμός.

Θίγει την ισοπέδωση της ατομικότητας, τη μαζική παραδοχή ετοιμοπαράδοτων ιδεών που μεταμορφώνουν τις κοινωνίες σε συλλογές από κεντρικά κατευθυνόμενα άτομα.Άτομα που δεν μπορούν να μιλήσουν γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν, να συγκινηθούν, να νιώσουν πάθος, άτομα αποξενωμένα.Για όλα τα παραπάνω το έργο του Ιονέσκο είναι δημοφιλές και στην εποχή μας .

Με τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» ο Ιονέσκο θεωρούσε ότι είχε γράψει την απόλυτη τραγωδία, παρ΄όλα αυτά το κοινό γελούσε πολύ σε κάθε ανέβασμα. Ο Ιονέσκο αρχικά αντέδρασε, αλλά τελικά συναίνεσε λέγοντας: «Από τη στιγμή που το κωμικό είναι η διαίσθηση του παραλόγου, τότε, κατ’ εμένα, το κωμικό είναι πολύ πιο κοντά στην απελπισία παρά το τραγικό». Πόσο ταυτίζεσαι μ’ αυτή την άποψη;

Αυτό που βλέπω είναι ότι φτάνει σε σημείο γκροτέσκο και τα σπρώχνει όλα στις πηγές του τραγικού, δημιουργώντας ένα θέατρο ωμά κωμικό και ωμά δραματικό.

Την παράσταση σκηνοθετεί η Μαρία Ξανθοπουλίδου. Με την οποία δουλέψατε και πέρσι στην «Κυρία Ντάλογουεϊ» της Βιρτζίνια Γουλφ, στο ίδιο θέατρο. Πες μου δύο λόγια για αυτή τη συνεργασία.

Είναι χαρά μου που δουλεύω ξανά με την Μαρία Ξανθοπουλίδου. Για μένα είναι πάντα καλύτερο να είμαι με ανθρώπους που είναι φίλοι μου , που θαυμάζω και εκτιμώ. Ανθρώπους που δεν χρειάζεται να συστηθούμε από την αρχή. Έχουμε ήδη έναν κώδικα επικοινωνίας και έτσι κερδίζουμε χρόνο και φτάνουμε ποιο γρήγορα σε ποιο ουσιαστικά πράγματα.Με την Μαρία έχουμε έναν μοναδικό τρόπο να συμφωνούμε δια της διαφωνίας.Έχει μια ευαισθησία, μια αγνότητα και δοτικότητα που για μένα είναι στοιχεία που με συγκινούν και με ενθουσιάζουν.Δεν είναι απλά μια συνεργασία αλλά και μια σπουδαία φιλιά για μένα.

Πόσο θέατρο του παραλόγου βιώνεις στην καθημερινή σου ζωή;

Ζω σε μια κοινωνία που αποτελεί την επιτομή του παραλόγου Επομένως έρχομαι αντιμέτωπη με αυτό συνεχώς!

Στην παράσταση πρωταγωνιστείς μαζί με τον σύζυγό σου Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο. Πώς είναι να είστε ζευγάρι στη σκηνή και τη ζωή; Οι πρόβες συνεχίζονται και στο σπίτι;

Με τον Κωνσταντίνο είναι πάντα καλά όταν δουλεύουμε μαζί .Υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και στήριξη. Ταιριάζουμε πολύ σαν ηθοποιοί. Παρά το γεγονός ότι εδώ και πολύ καιρό επιλέξαμε να μην είμαστε μαζί ως ζευγάρι μας συνδέει πάντα η αγάπη για το παιδί μας και τα 15 χρόνια που περάσαμε μαζί. Παραμένει πάντα ο μπαμπάς του παιδιού μου και ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου.

Πιστεύεις ότι λειτούργησε κατά του γάμου σας και το γεγονός ότι κάνετε ακριβώς την ίδια δουλειά;

Το ότι είμαστε και οι δυο στην ίδια δουλειά πάντα λειτουργούσε θετικά σε εμάς. Σίγουρα δεν ήταν ένα από τα ντεζαβαντάζ μας.

Τι κρατάς από το 2018 και τι θες να ξεχάσεις;

Τα κρατάω όλα αρνητικά και θετικά και πορεύομαι παρακάτω περιμένοντας τα καλύτερα.

Αν είχες ένα τζίνι με τρεις ευχές για το 2019, ποιες θα ήταν αυτές;

Υγεία ,Αγάπη ,Αλληλεγγύη

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου από την περσινή συνέντευξη στο Texnes-plus.

Την Φαίη Ξυλά θα δούμε στη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου μαζί μ’ έναν εξαιρετικό θίασο τους:Αλέξανδρο Μυλωνά, Ευγενία Αποστόλου, Σωκράτη Πατσίκα, Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο και Σοφιάννα Θεοφάνους.

Η πρεμιέρα αναμένεται στις 17 Φεβρουαίου στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.

Από τον Γιάννη Καφάτο

Το «Πείραμα» είναι μια οπτική εμπειρία υψηλής ποιότητας  με καλές θεατρικές προθέσεις!

Στη σκηνή του υπογείου η τεράστια σφαίρα που αναλόγως του φωτισμού άλλοτε γίνεται διάφανη, άλλοτε βρώμικη, άλλοτε ένας σκούρος όγκος  και η Μυρτώ Αλικάκη που κυκλοφορεί στη σκηνή με τα ρόλερ της μέχρι να αρχίσει η παράσταση αμέσως κεντρίζουν τον θεατή.

Το έργο είναι μια παραβολή, ένα πείραμα που σε όλη του τη διάρκεια μας εξηγεί ο επιστήμονας (Μενέλαος Χαζαράκης) . Ο επιστήμονας μιλάει για τη συμπεριφορά του ηλεκτρονίου που οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι  αντιδρά στην παρατήρηση.  Μέσα στη σφαίρα όμως κατοικεί μια οικογένεια. Μια υστερική μάνα (Φαίη Ξυλά), ένας παραδομένος πατέρας ( Πέτρος Λαγούτης), κι ένας γιος (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου) που φαίνεται ότι ασφυκτιά. Η οικογένεια έχει και την υπηρέτριά της (Μυρτώ Αλικάκη) – ο καταλύτης; Ναι θα μπορούσε με τους «επιστημονικούς όρους να έχει αυτόν τον ρόλο.

Η οικογένεια άλλοτε ξέρει ότι την παρακολουθεί ο επιστήμονας άλλοτε όχι. Και η συμπεριφορά της εξαρτάται από την έξωθεν παρατήρηση.

Η παράσταση (Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης) είναι, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μια οπτική εμπειρία υψηλού επιπέδου και αισθητικής χάρις στη δουλειά των Χριστόφορου Κώνστα – Χρήστου Μαγγανά _Xsquare DesignLab (Σκηνικό|Video Art) και του Γιώργου Τέλλου που έχει κάνει τον σχεδιασμό των φωτισμών.

https://www.viewtag.gr/wp- 

Οι δύο άντρες της οικογένειας, Λαγούτης και κυρίως ο Ελματζίοφγλου αποδίδουν πολύ καλά τους ρόλους τους. Το κρεσέντο των συναισθημάτων του γιου μέχρι το φινάλε είναι καλοδουλεμένο και πραγματικά κερδίζει τον θεατή.

Ενώ η ιδέα είναι λαμπρή, το κείμενο (Ζέτη Φίτσιου)  βρίσκω ότι είναι αρκετά προσχηματικό και  και σε μερικά σημεία – ειδικά στον τρόπο συμπεριφοράς της μητέρας – επιτηδευμένο. Ίσως και αναμενόμενο.

Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο του Γιάννη Καφάτου εδώ. 

Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη μεγάλη απώλεια του Σπύρου Ευαγγελάτου. Σκηνοθέτης, μεταφραστής, φιλόλογος, καθηγητής του Πανεπιστήμιου Αθηνών και ιδρυτής του ιστορικού Αμφι-Θεάτρου στην Πλάκα, ο Σπύρος Ευαγγελάτος χάρισε στο ελληνικό κοινό εμβληματικές παραστάσεις και ήταν μέχρι την τελευταία στιγμή ενεργός στα θεατρικά δρώμενα. Το texnes-plus ανατρέχει στη σημαντική πορεία του σπουδαίου θεατράνθρωπου, ενώ ηθοποιοί που συνεργάστηκαν μαζί του θυμούνται κάποιες στιγμές και μοιράζονται μαζί μας αδημοσίευτο φωτογραφικό υλικό. 

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Οκτωβρίου του 1940. Ήταν γιος του συνθέτη Αντίοχου Ευαγγελάτου και της αρπίστριας Ξένης Mπουρεξάκη. Η καλλιτεχνική παράδοση της οικογένειας τον οδήγησε προς το θέατρο. Σπούδασε αρχικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1961. Την περίοδο 1966-1970 συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Αυστρία, στη Γερμανία, στη Γαλλία κ.α. Μάλιστα, σπούδασε με υποτροφία θέατρο και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Το 1970 έγινε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το 1962 ίδρυσε τη Νεοελληνική Σκηνή, ενώ το διάστημα 1971-1977 συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο σκηνοθετώντας παραστάσεις στην Επίδαυρο και αλλού. Το 1975 ίδρυσε το Αμφι-Θέατρο, με το οποίο διοργάνωνε παραστάσεις σε όλο τον κόσμο.

Το Αμφι-Θέατρο στα 36 χρόνια λειτουργίας του, 26 από τα οποία είχε την έδρα του στην Πλάκα, υπηρέτησε με συνέπεια ένα ρεπερτόριο μεγάλου κρατικού θεάτρου με συνολικά 95 παραγωγές. Την περίοδο της λειτουργίας του έλαβε μέρος σε 30 φεστιβάλ των πέντε ηπείρων. Στις παραστάσεις του Αμφι-Θεάτρου απασχολήθηκαν εκατοντάδες ηθοποιοί, καλλιτεχνικοί συντελεστές, τεχνικοί, διοικητικοί κ.ά. Εκτός από τη Λήδα Τασοπούλου, που υπήρξε συνιδρύτρια του Αμφι-Θεάτρου και πρωταγωνίστριά του, με το Αμφι-Θέατρο συνεργάστηκαν μερικοί από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του νεοελληνικού θεάτρου. Από τους ηθοποιούς αξίζει να αναφερθούν οι: Ε. Χατζηαργύρη, Α. Βαλάκου, Δ. Παπαμιχαήλ, Γ. Φέρτης, Ν. Τσακίρογλου, Δ. Μπεμπεδέλη, Κ. Χέλμη, Λ. Βογιατζής, Γ. Μιχαλακόπουλος, Θ. Καρακατσάνης, Ν. Γαληνέα, Π. Φυσσούν, Ο. Τουρνάκη, Χρ. Πάρλας, Στ. Κυριακίδης, Μ. Σκούντζου, Γ. Μοσχίδης, Ηλ. Λογοθέτης, Χρ. Καλαβρούζος, Κ. Καραμπέτη, Δ. Χατούπη, Μ. Χρυσομάλλης, Γ. Τσιτσόπουλος, Δ. Καταλειφός, Σπ. Παπαδόπουλος, Κ. Τσιάνος, Μ. Βούρτση, Δ. Πιατάς, Μ. Μητρούσης, Π. Σκουρολιάκος, Χρ. Βαλαβανίδης. Από τη νεότερη γενιά οι: Δ. Λιγνάδης, Κ. Μαρκουλάκης, Στρ. Τζώρτζογλου, Μ. Κεχαγιόγλου, Μ. Μαρμαρινός, Θ. Κουρλαμπάς, Στ. Γουλιώτη, Μ. Ασλάνογλου, Τζ. Παπαδοπούλου, Ε. Ρουμελιώτη και πολλοί άλλοι. Επίσης, με το Αμφι-Θέατρο συνεργάστηκαν αξιόλογοι μεταφραστές ‒Κ. Χ. Μύρης (Κ. Γεωργουσόπουλος), Τ. Ρούσσος, Κ. Ταχτσής, Π. Μάτεσις, Ε. Μπελλιές, Απ. Δοξιάδης κ.ά.‒, σκηνογράφοι-ενδυματολόγοι ‒Γ. Πάτσας, Γ. Στεφανέλλης, Δ. Μυταράς, Γ. Μετζικώφ, Ν. Πετρόπουλος, Γ. Ζιάκας κ.ά.‒, συνθέτες ‒Μ. Θεοδωράκης, Θ. Μικρούτσικος, Στ. Γαζουλέας, Θ. Αντωνίου, Δ. Τερζάκης, Γ. Μαρκόπουλος, Ν. Κυπουργός κ.ά.‒ και χορογράφοι ‒ Μ. Χορς, Ντ. Τσάτσου, Γ Φλερύ κ.ά.

Το 1989 ο Σπύρος Ευαγγελάτος εκλέχθηκε αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, ενώ το 1991 ανέλαβε την έδρα Θεατρικών Σπουδών που μόλις είχε δημιουργηθεί. Την περίοδο 1977-1980 διετέλεσε γενικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, την περίοδο 1984-1987 διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, το διάστημα 1997-1999 πρόεδρος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών κ.ά. Είχε τιμηθεί με το Βραβείο «Κάρολος Κουν» (1988), το Βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (1994), το Βραβείο Σκηνοθεσίας της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (1996), με το παράσημο του «Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος» από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, ενώ το 2005 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Το Φεβρουάριο του 2011 ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αναστείλει τη λειτουργία του Αμφι-Θεάτρου λόγω οικονομικών προβλημάτων, κατηγορώντας τον τότε υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο για αδιαφορία. Το Μάιο λοιπόν του 2011 διοργανώθηκε στο θέατρο ένα μπαζάρ με αντικείμενα παραστάσεων του θεάτρου που πουλήθηκαν σε συμβολική τιμή μέσα σε τρεις ώρες. «Αισθάνομαι ικανοποίηση γιατί μεγάλης αξίας κοστούμια από τις παραστάσεις, όπως και προγράμματα που θα σάπιζαν στις αποθήκες, διατίθενται στο θεατρόφιλο κοινό», είχε δηλώσει ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Έτσι έπεσε η αυλαία για το ιστορικό θέατρο της οδού Αδριάνου στην Πλάκα, ύστερα από 36 χρόνια λειτουργίας και έπειτα από 95 επιτυχημένες παραγωγές. Στις 12 Ιανουαρίου 2012 ο Σπύρος Ευαγγελάτος ανακηρύχθηκε αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και το 2013 πρόεδρος.

Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό και μούσα του Λήδα Τασοπούλου, η οποία δυστυχώς έφυγε από την επάρατη νόσο το 2005, μόλις στα 52 της χρόνια. Είχαν αποκτήσει τον Αντίοχο, που το 2010 πέθανε αναπάντεχα στα 24 του χρόνια, και την Κατερίνα, που ακολουθεί τα βήματα του πατέρα της με πολύ μεγάλη επιτυχία, έχοντας ήδη ξεχωρίσει για τη σκηνοθεσία της μέσα από εξαιρετικές παραστάσεις. Από το 2010 ήταν ζευγάρι με την ηθοποιό Χριστιάννα Μαντζουράνη με την οποία και παντρεύτηκαν τον Δεκέμβριο του 2015.  Κύκνειο άσμα του υπήρξε ο «Αμύντας» του Γεωργίου Μόρμορη στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 2016. Το βράδυ της 8ης Ιουλίου το κατάμεστο Ηρώδειο χειροκροτούσε επί ώρα όρθιο το σπουδαίο σκηνοθέτη, με τον ίδιο να υποκλίνεται συγκινημένος. Μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο η κόρη του αναβίωσε την παράσταση προς τιμήν του στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και ανέβηκε στο Ηρώδειο με ιδιαίτερη συγκίνηση.

Εμείς ζητήσαμε από κάποιους καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν μαζί του να μοιραστούν μια ανάμνηση στο texnes-plus.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΥΡΛΑΜΠΑΣ

Το πιο έντονο που θυμάμαι από το δάσκαλό μου, πατέρα μου θα τον έλεγα, καθώς έκανα μαζί του 29 έργα ‒ξεκινώντας το 1996 με την «Ερωφίλη» στο Αμφι-Θέατρο‒, είναι το απύθμενο χιούμορ του, η παιδικότητά του, η διάθεση να περάσει ωραία με τη δουλειά χωρίς να είναι σοβαροφανής. Είχε αστείρευτο χιούμορ, ήθελε να περνάς καλά στη δουλειά σαν να είναι παιχνίδι. Παιχνίδι με τη μεγαλειώδη έννοια. Σαν μια ανάταση ψυχής. Γεμάτος ζωή, με χαρά. Στη δύσκολη αυτή δουλειά που κάνουμε να την αντιμετωπίζεις σαν να είναι η πιο τυχερή του κόσμου, η πιο ευχάριστη περίοδος της μέρας. Μπορώ να μιλάω για το δάσκαλό μου ατελείωτες μέρες, αφηγούμενος τόσα αστεία, και όχι μόνο γεγονότα που έζησα αυτά τα χρόνια.

ΦΑΙΗ ΞΥΛΑ
Ό,τι και να πω για τον Σπύρο Ευαγγελάτο θα είναι πολύ λίγο, γιατί άφησε απίστευτη κληρονομιά στο θέατρο και στον πολιτισμό μέσα από το ακαδημαϊκό του έργο και μέσα από τις σπουδαίες σκηνοθεσίες του. Θεωρώ ότι υπήρξα πολύ τυχερή που συνεργάστηκα μαζί του έστω και στην τελευταία του δυστυχώς παράσταση. Ήταν πολύ συγκινητική η στιγμή στο Ηρώδειο, όταν καταφέραμε να επαναλάβουμε την παράσταση, γιατί ήταν μια μεγάλη του επιθυμία να επαναληφθεί, ήταν κάτι που επιδίωκε. Ήταν σαν να βρισκόταν ακόμη εκεί, ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικό. Η αίσθησή μου είναι ότι ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, με απίστευτο χιούμορ, πολύ γλυκός, πολύ δοτικός, αγαπούσε πάρα πολύ το θέατρο και τους ηθοποιούς του. Οι πρόβες για εμάς ήταν ένα παιχνίδι φυσικά, με πολλή δουλειά πίσω από αυτό. Θα τον θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη και πραγματικά νιώθω ιδιαίτερα τυχερή που τον συνάντησα και συνεργάστηκα μαζί του. Ό,τι εγώ έχω αγαπήσει και σκέφτομαι για το θέατρο ήταν ο Σπύρος Ευαγγελάτος.

ΜΑΡΙΝΑ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος ήταν και είναι για μένα ο Θεατρικός μου πατέρας. Έτσι τον αποκαλούσα. Πριν 17 χρόνια του έδωσα ένα βιογραφικό και μου έδωσε αυτό που είμαι τώρα!Μόνο καλές αναμνήσεις υπάρχουν και μόνο καλά μπορώ να σκεφτώ! Πολλές συζητήσεις, πολλές συμβουλές και πολύ εμπιστοσύνη. Είναι ο άνθρωπος που πίστεψε σε μένα πριν καν πιστέψω εγώ στον ίδιο μου τον εαυτό. Του οφείλω ότι είμαι, ότι έχω. Από το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη που πήρα για τον ρόλο της Κάθριν στο "Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι" μέχρι την πρώτη μου επαφή με το Αρχαίο δράμα, στην Ηλέκτρα του Ευριπίδη. Ήταν η τελευταία μας συνεργασία. Και έχω κάτι πολύ σημαντικό για μένα στα χέρια μου και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, μια χειρόγραφη αφιέρωση του στο πρόγραμμα της παράστασης. 

"Καλό σου ταξίδι στο αρχαίο δράμα Bravo!

Με αγάπη 

Σ. Ευαγγελάτος"

ΤΖΙΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 Σκέφτηκα πολύ για να διαλέξω μια ανάμνηση από τις τέσσερις συνεργασίες μου με τον Σπύρο Ευαγγελάτο. Έχω άπειρες αναμνήσεις και μόνο ωραίες και το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια. Υπήρξε μια τρανή προσωπικότητα του ελληνικού θεάτρου από κάθε άποψη. Και σαν καλλιτέχνης αλλά και σας άνθρωπος. Νομίζω πως αυτό που θα θυμάμαι είναι το αστείρευτο χιούμορ του, ανατρεπτικό και καθόλου σοβαροφανές! Και η απίστευτη ευγένεια του. Προσόντα σημαντικά για έναν σκηνοθέτη!!!! Είναι αυτά που (μου) λείπουν!!   

 Ευχαριστούμε όλους όσους μοιράστηκαν μαζί μας μνήμες από τον σπουδαίο Σπύρο Ευαγγελάτο και τη σύζυγό του για τις αδημοσίευτες φωτογραφίες.