Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η Φαίη Ξυλά πέρα από την αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακή παρουσία της καταφέρνει να σε κερδίσει και με τον χαρακτήρα αλλά και την προσωπικότητά της.

Τα τελευταία χρόνια, οι θεατρικές επιλογές της έχουν ανεβάσει αρκετά τον πήχη. Αυτή την περίοδο μετά την επιτυχία που γνώρισε με το «Πείραμα» στο Μέγαρο Μουσικής, επιστρέφει στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας για να πρωταγωνιστήσει στην «Φαλακρή Τραγουδίστρια», που σκηνοθετεί η Μαρία Ξανθοπουλίδου.

Λίγο πριν την εκπνοή του 2018, συναντηθήκαμε σ’ ένα ζεστό καφέ, μετά την πρόβα της και ενώ αφορμή ήταν το έργο του Ιονέσκο, που σηματοδοτεί την έναρξη του Θεάτρου του Παραλόγου και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, η συζήτηση πάνω στον παραλογισμό μας οδήγησε και σε αποκαλύψεις για την προσωπική της ζωή...

Μετά το «Πείραμα» στο Μέγαρο Μουσικής σε βρίσκουμε σε εντατικές πρόβες για την «Φαλακρή Τραγουδίστρια». Γιατί πιστεύεις ότι το έργο του Ιονέσκο είναι τόσο δημοφιλές και ανεβαίνει συχνά;

Το έργο είναι μια επίθεση σ’αυτό που ο Ιονέσκο αποκαλούσε παγκόσμιο μικροαστισμό ....προσωποποίηση παρά δεδομένων ιδεών και συναισθημάτων, πανταχού παρών κομφορμισμός.

Θίγει την ισοπέδωση της ατομικότητας, τη μαζική παραδοχή ετοιμοπαράδοτων ιδεών που μεταμορφώνουν τις κοινωνίες σε συλλογές από κεντρικά κατευθυνόμενα άτομα.Άτομα που δεν μπορούν να μιλήσουν γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν, να συγκινηθούν, να νιώσουν πάθος, άτομα αποξενωμένα.Για όλα τα παραπάνω το έργο του Ιονέσκο είναι δημοφιλές και στην εποχή μας .

Με τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» ο Ιονέσκο θεωρούσε ότι είχε γράψει την απόλυτη τραγωδία, παρ΄όλα αυτά το κοινό γελούσε πολύ σε κάθε ανέβασμα. Ο Ιονέσκο αρχικά αντέδρασε, αλλά τελικά συναίνεσε λέγοντας: «Από τη στιγμή που το κωμικό είναι η διαίσθηση του παραλόγου, τότε, κατ’ εμένα, το κωμικό είναι πολύ πιο κοντά στην απελπισία παρά το τραγικό». Πόσο ταυτίζεσαι μ’ αυτή την άποψη;

Αυτό που βλέπω είναι ότι φτάνει σε σημείο γκροτέσκο και τα σπρώχνει όλα στις πηγές του τραγικού, δημιουργώντας ένα θέατρο ωμά κωμικό και ωμά δραματικό.

Την παράσταση σκηνοθετεί η Μαρία Ξανθοπουλίδου. Με την οποία δουλέψατε και πέρσι στην «Κυρία Ντάλογουεϊ» της Βιρτζίνια Γουλφ, στο ίδιο θέατρο. Πες μου δύο λόγια για αυτή τη συνεργασία.

Είναι χαρά μου που δουλεύω ξανά με την Μαρία Ξανθοπουλίδου. Για μένα είναι πάντα καλύτερο να είμαι με ανθρώπους που είναι φίλοι μου , που θαυμάζω και εκτιμώ. Ανθρώπους που δεν χρειάζεται να συστηθούμε από την αρχή. Έχουμε ήδη έναν κώδικα επικοινωνίας και έτσι κερδίζουμε χρόνο και φτάνουμε ποιο γρήγορα σε ποιο ουσιαστικά πράγματα.Με την Μαρία έχουμε έναν μοναδικό τρόπο να συμφωνούμε δια της διαφωνίας.Έχει μια ευαισθησία, μια αγνότητα και δοτικότητα που για μένα είναι στοιχεία που με συγκινούν και με ενθουσιάζουν.Δεν είναι απλά μια συνεργασία αλλά και μια σπουδαία φιλιά για μένα.

Πόσο θέατρο του παραλόγου βιώνεις στην καθημερινή σου ζωή;

Ζω σε μια κοινωνία που αποτελεί την επιτομή του παραλόγου Επομένως έρχομαι αντιμέτωπη με αυτό συνεχώς!

Στην παράσταση πρωταγωνιστείς μαζί με τον σύζυγό σου Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο. Πώς είναι να είστε ζευγάρι στη σκηνή και τη ζωή; Οι πρόβες συνεχίζονται και στο σπίτι;

Με τον Κωνσταντίνο είναι πάντα καλά όταν δουλεύουμε μαζί .Υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και στήριξη. Ταιριάζουμε πολύ σαν ηθοποιοί. Παρά το γεγονός ότι εδώ και πολύ καιρό επιλέξαμε να μην είμαστε μαζί ως ζευγάρι μας συνδέει πάντα η αγάπη για το παιδί μας και τα 15 χρόνια που περάσαμε μαζί. Παραμένει πάντα ο μπαμπάς του παιδιού μου και ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου.

Πιστεύεις ότι λειτούργησε κατά του γάμου σας και το γεγονός ότι κάνετε ακριβώς την ίδια δουλειά;

Το ότι είμαστε και οι δυο στην ίδια δουλειά πάντα λειτουργούσε θετικά σε εμάς. Σίγουρα δεν ήταν ένα από τα ντεζαβαντάζ μας.

Τι κρατάς από το 2018 και τι θες να ξεχάσεις;

Τα κρατάω όλα αρνητικά και θετικά και πορεύομαι παρακάτω περιμένοντας τα καλύτερα.

Αν είχες ένα τζίνι με τρεις ευχές για το 2019, ποιες θα ήταν αυτές;

Υγεία ,Αγάπη ,Αλληλεγγύη

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου από την περσινή συνέντευξη στο Texnes-plus.

Την Φαίη Ξυλά θα δούμε στη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου μαζί μ’ έναν εξαιρετικό θίασο τους:Αλέξανδρο Μυλωνά, Ευγενία Αποστόλου, Σωκράτη Πατσίκα, Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο και Σοφιάννα Θεοφάνους.

Η πρεμιέρα αναμένεται στις 17 Φεβρουαίου στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.

Η Βιρτζίνια Γουλφ αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες μυθιστοριογράφους. Έχοντας ξεχωρίσει για το ψυχολογικό βάθος και το εκφραστικό ύφος που προσδίδει στους χαρακτήρες, τα κείμενά της προκαλούν δέος. Όταν λοιπόν τέσσερις γυναίκες τολμούν να μεταφέρουν αυτόν το λογοτεχνικό πλούτο στο σανίδι του θεάτρου, η πρόκληση είναι μεγάλη και ο πήχης έχει ανέβει πολύ ψηλά.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου σκηνοθετεί τη Φαίη Ξυλά και τη Στέλλα Αντύπα, στους ρόλους της νεαρής και της ώριμης Κλαρίσα Ντάλογουεϊ αντίστοιχα. Η παράσταση, που θα κάνει πρεμιέρα στις 22 Δεκεμβρίου, είναι διασκευή του μυθιστορήματος  «Η κυρία Ντάλογουεϊ», που γράφτηκε τη δεκαετία του 1920. Το έργο πλαισιώνει η Κατερίνα Φωτιάδη στο ρόλο της σκέψης και του υποσυνείδητου της Γουλφ. Ουσιαστικά, στην παράσταση, το πνεύμα και οι σκέψεις της Γουλφ διαμελίζονται σε όλους τους χαρακτήρες. Άλλες φορές ξεκινά αυτή την αφήγηση ή ωθεί τους χαρακτήρες να τη συνεχίσουν παρακολουθώντας τις σκέψεις τους, επεμβαίνει. Είναι αρκετά μπερδεμένο, όπως και το υποσυνείδητο ενός ανθρώπου. Τέλος, στον ρόλο του Σέπτιμους εμφανίζεται ο τραγουδοποιός Λόλεκ.

Συνάντησα και τις τρεις πρωταγωνίστριες στο καφέ Ντεμοντέ στο πάντα ζωηρό στενό της Χάρητος, στο Κολωνάκι και προσπαθήσαμε προσπαθήσαμε να ιχνηλατήσουμε το διαταραγμένο και ονειρικό κόσμο της Γουλφ.

 

Η παράσταση μέσα από τα μάτια τους

Φαίη Ξυλά: Νιώθω πάρα πολύ όμορφα, αλλά θεωρώ πως πρόκειται και για μεγάλη πρόκληση, γιατί το κείμενο είναι ιδιαίτερο και αρκετά δύσκολο για έναν ηθοποιό. Και αυτό επειδή δεν είναι ένα θεατρικό κείμενο αλλά μια διασκευή ενός σπουδαίου μυθιστορήματος. Ωστόσο είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο και όλη αυτή η διαδικασία που ξεκινήσαμε είναι πολύ δημιουργική. Η «Κυρία Ντάλογουεϊ»  πραγματεύεται ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον έρωτα, το φύλο και με αρχέτυπα τα οποία έχουμε μέσα μας και είναι διαχρονικά. Εύχομαι να τα επικοινωνήσουμε όλα αυτά μέσα από την παράσταση. Έχουμε στα χέρια μας ένα απίστευτο κείμενο, που μιλά για πολύ βαθιά και ανθρώπινα πράγματα, που είναι πέρα από τη γυναίκα και τον άντρα.

Κατερίνα Φωτιάδη: Όταν ασχολούμαι με το κείμενο καθαυτό και το διαβάζω, συγκινούμαι βαθιά. Όταν πάλι καλούμαι να παίξω, προσπαθώ να καταλάβω το βάθος που έχει αυτός ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, το σκοτάδι και τη θλίψη που αισθάνεται. Πολλές φορές μού προκαλεί μελαγχολία όλο αυτό. Θαυμάζω βαθιά τη Βιρτζίνια Γουλφ, διότι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της.

Στέλλα Αντύπα: Μου αρέσει πολύ αυτό το έργο. Είναι μεγάλο το τόλμημα, καθώς το να σταθεί κάτι λογοτεχνικό στη σκηνή πάντα είναι ένα πείραμα. Ή θα πετύχει και θα πάει πολύ καλά ή θα αποτύχει πλήρως, δεν έχει κάτι ενδιάμεσο. Ωστόσο αυτή η διαδικασία, αυτό το ρίσκο, μου αρέσει. Θα ήθελα να έχω άλλους τρεις μήνες μπροστά μου πριν από την πρεμιέρα, αλλά αυτό συμβαίνει πάντα.

 

Ο ρόλος τους

Φαίη Ξυλά: Στο έργο παρακολουθούμε μια κλασική μέρα της Κλαρίσα Ντάλογουεϊ. Μπροστά μας όμως δεν ξετυλίγεται απλώς μια μέρα, στην οποία οργανώνει την καθιερωμένη της δεξίωση, αλλά μια αναδρομή στο παρελθόν της, ένας μικρός απολογισμός της ζωής της. Είναι μια μικρή αναδρομή στη μικρή Κλαρίσα, στο νεαρό εκείνο κορίτσι. Η νεαρή Κλαρίσα συμβιβάζεται όσο περνούν τα χρόνια. Όλες εκείνες οι πράξεις που την οδήγησαν εκεί είναι η ουσία του έργου.

Κατερίνα Φωτιάδη: Είμαι η παρουσία της Βιρτζίνια Γουλφ, και κυρίως η παρουσία της σκέψης και του μυαλού της. Το υποσυνείδητο της Γουλφ, το οποίο διαμελίζεται μέσα σε όλους τους χαρακτήρες. Η παρουσία της είναι συνεχής, καθώς σε όλη τη διάρκεια της παράστασης γράφει το έργο. Προσπαθεί να γράψει και να τελειώσει το βιβλίο της, «Η κυρία Ντάλογουεϊ». Όλοι οι χαρακτήρες είναι κομμάτια του εαυτού της, και οι γυναίκες και οι άντρες. Μέσα από αυτούς βρίσκει αφορμή να μιλήσει για την ψυχική ασθένεια που έχει, τις τάσεις αυτοκτονίας, για το πώς βλέπει τα φύλα, τον έρωτα, τους ανθρώπους.

Στέλλα Αντύπα: Η Κλαρίσα είναι μια γυναίκα που ξεκινά να ετοιμάζει μια δεξίωση. Αυτό δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον, έχει όμως η εσωτερική διαδρομή της. Είναι μια γυναίκα που έχει καταπιεστεί πάρα πολύ κοινωνικά. H Γουλφ βγάζει όλη την καταπίεση των γυναικών της εποχής της. Η νεαρή Κλαρίσα ξεκίνησε γεμάτη όνειρα και ελεύθερη και κατέληξε να μην ακολουθήσει τα όνειρά της και να κάνει ένα συμβατικό γάμο. Η ώριμη Κλαρίσα είναι σαν ένα καζάνι που βράζει. Εσωτερικά υποφέρει τρομερά, ενώ εξωτερικά δείχνει χαρούμενη, θέλει να κρατά τους τύπους και να φαίνεται πως όλα στη ζωή της είναι διευθετημένα και σωστά. Ο ρόλος μου είναι διττός. Αυτή είναι μια ιδέα της σκηνοθέτιδος, η οποία είναι και θεατρολόγος, της Μαρίας Ξανθοπουλίδου. Είχε την ιδέα να είναι όλα τα πρόσωπα στη σκηνή σαν ένα πρόσωπο. Ουσιαστικά το πρόσωπο της Βιρτζίνια Γουλφ είναι όλοι οι χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες είναι τρισδιάστατοι, καθώς ο τρόπος που γράφει η Γουλφ είναι τρισδιάστατος. Γράφει για έναν άνθρωπο και παράλληλα γράφει γι’ αυτό που σκέφτεται, για το συνειρμό που έχει σε σχέση με κάτι άλλο, που μπορεί να του θυμίζει ένα όνειρο ή ένα φόβο. Οπότε τα μπλέκει όλα αυτά και δημιουργεί το χαρακτήρα. Όλο αυτό θέλουμε να το περάσουμε στην παράσταση σαν ένα πράγμα λίγο ονειρικό. Να έχει την αίσθηση αυτός που παρακολουθεί την παράσταση ότι παρακολουθεί τις σκέψεις ενός ανθρώπου. 

 

Το ερωτικό ενδιαφέρον της πρωταγωνίστριας για μια γυναίκα

Φαίη Ξυλά: Ουσιαστικά αυτό που λείπει από την Ντάλογουεϊ είναι ο έρωτας. Τον έρωτα αναζητά και αυτό νιώθει ότι είναι η «αναπηρία» της. Γι’ αυτό και ανατρέχει στην ηλικία των 18 χρόνων, που ένιωσε αυτό τον τόσο έντονο έρωτα με αυτή τη γυναίκα. Τον αντιλαμβάνεται σαν έναν ανιδιοτελή έρωτα, χωρίς ανταγωνισμό, γεμάτο καθαρά και αγνά συναισθήματα. Έτσι μέσα στη διαδρομή των σκέψεών της αυτή τη μέρα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι.

Κατερίνα Φωτιάδη: Ο έρωτας της δίνει μια τεράστια ώθηση για να συνεχίσει να ζει. Εκεί βρίσκει την ανιδιοτέλεια της αγάπης. Ένα αγνό και καθαρό συναίσθημα, στο οποίο μπορεί να αφεθεί. Βρίσκει μια ηρεμία μέσα σε όλο αυτό.

Στέλλα Αντύπα: Η Σάλι Σίτον ήταν το αποκορύφωμα της ερωτικής της απελευθέρωσης. Η Σίτον είναι το παράθυρο της ελευθερίας που δεν το άνοιξε ποτέ.

 

«Άκαμπτος, ο σκελετός της συνήθειας στηρίζει ολομόναχος την ανθρώπινη φιγούρα» («Κυρία Ντάλογουεϊ», 1925). Πώς ερμηνεύετε αυτή τη φράση του έργου;

Φαίη Ξυλά: Το έργο έχει να κάνει πολύ με τα πρόσωπα που επιλέγουμε να παρουσιάζουμε στην κοινωνική μας ζωή και με τα πρόσωπα με τα οποία αισθανόμαστε ασφάλεια. Επίσης, με τα χιλιάδες πρόσωπα που εμείς έχουμε, αλλά η κοινωνία δεν μας επιτρέπει να τα αποκαλύψουμε. Τα κομμάτια του εαυτού μας που τα βάζουμε στην άκρη. Η φράση αφορά την κατάσταση εκείνη στην οποία έχεις επιλέξει κάτι που ίσως δεν ποθούσες πραγματικά, όμως μέσα σε αυτό νιώθεις ασφάλεια. Και ίσως για σένα να είναι το πιο σωστό. Ο άνθρωπος είναι ένα ον που πάντα αισθάνεται ασφάλεια στη ρουτίνα του.

Κατερίνα Φωτιάδη: Ο άνθρωπος πάντα έχει ανάγκη ένα πλαίσιο γύρω στο οποίο κινείται, την καθημερινότητά του. Υπάρχουν απλά μικρά πράγματα που δηλώνουν την ταυτότητά του και δίχως αυτά –όταν για κάποιο λόγο κατακερματιστούν–  δεν μπορεί να ενταχθεί στην κοινωνία. Είναι μόνος, βαθιά μόνος.

Στέλλα Αντύπα: Αυτό που ζούμε όλοι καθημερινά. Υπάρχει μια γριά στο βιβλίο, την οποία η Κλαρίσα παρακολουθεί. Είναι η μεγάλη της αγωνίας για το τι σημαίνει ζωή, τι σημαίνει Θεός, τι σημαίνει υπάρχω και δεν υπάρχω. Πού βρίσκομαι μετά τον θάνατο; Περιστοιχιζόμαστε από πράγματα, που συνθέτουν την οντότητά μας. Όταν αυτά δεν υπάρχουν, χανόμαστε. Είμαστε εξαρτημένοι από πράγματα. Σήμερα κάποιος αν χάσει το κινητό του, νιώθει πως χάνεται ο κόσμος του. Αντίστοιχα εκείνη την εποχή, και ειδικά στη βικτοριανή Αγγλία, οι άνθρωποι ήταν προσκολλημένοι σε τύπους.

 

Η πράξη της αυτοκτονίας μέσα στο έργο

Φαίη Ξυλά: Ήταν σίγουρα μια λύση. Νομίζω πως η Ντάλογουεϊ αγαπά πάρα πολύ τη ζωή και πιστεύει –ή θέλει να πιστεύει για παρηγοριά– πως η ύπαρξή της, ότι και αν γίνει, θα συνεχιστεί ανάμεσα στα δέντρα, στα λουλούδια, στους ανθρώπους που γνώρισε και την αγάπησαν. Την απασχολεί πάρα πολύ ότι όλα αυτά τα καθημερινά πράγματα τα βρίσκει τόσο όμορφα και τα αγαπά τόσο πολύ. Έτσι η σκέψη του θανάτου είναι οδυνηρή, αλλά δεν ξέρει αν για κάποιον αποτελέσει κάτι γενναίο ή ακόμα και μια λύση στο πρόβλημα. Γενικά η σκέψη του θανάτου ξεκινά από την αρχή του έργου. Ανοίγει το παράθυρό της και μετέπειτα πηγαίνει την καθιερωμένη βόλτα της. Αντικρίζοντας όλη αυτή την ομορφιά στο δρόμο, σκέφτεται πως θα είναι αν όλα αυτά χαθούν και εκείνη δεν υπάρχει πια. Ενώ ο Σέπτιμους, ένας άνθρωπος που έχει κάνει θαυμαστά πράγματα στη ζωή του, έχει πολεμήσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει δει αγριότητες, επιλέγει να αυτοκτονήσει.

Κατερίνα Φωτιάδη: Ως συνέπεια απέναντι στη ζωή. Η Κλαρίσα έχει ανάγκη το κατεστημένο. Μια αυτοκτονία γι’ αυτή είναι κάτι που δεν θα τολμούσε ποτέ η ίδια, ενώ βρίσκεται σε αδιέξοδο. Είναι κάτι πολύ ακραίο γι’ αυτή. Το κατανοεί μόνο ως λύση απέναντι στον πόνο της ψυχικής της ασθένειας.

Στέλλα Αντύπα: Ο Σέπτιμους είναι η Βιρτζίνια Γουλφ. O Σέπτιμους είναι το κομμάτι της ψυχικής της ασθένειας, της σκέψης της αυτοκτονίας, είναι οι ίδιοι της οι φόβοι.  Έτσι χρησιμοποιώντας το χαρακτήρα του Σέπτιμους ξορκίζει αυτό κομμάτι της, την ιδέα της αυτοκτονίας.

 

Ο φεμινισμός σήμερα…

Φαίη Ξυλά: Νομίζω πως θα πρέπει να είμαστε πολύ πιο μπροστά από αυτό. Σε κάποιες χώρες δεν τίθεται καν θέμα φεμινισμού. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη σε μεταβατικό στάδιο. Η γυναίκα έχει κερδίσει πάρα πολλά στη χώρας μας σε σχέση με τη θέση της, αλλά θεωρώ πως έχει ακόμη να παλέψει και για πολλά. Έχει περάσει και φάσεις στην Ελλάδα που στην προσπάθειά της να βρει τη θέση της βρέθηκε  στην αντίπερα όχθη. Οικειοποιήθηκε δηλαδή αντρικές συμπεριφορές. Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία που είναι φτιαγμένη, στη δομή της, από άντρες. Τώρα έχει αρχίσει και αλλάζει αυτό σε κάποιες χώρες.

Κατερίνα Φωτιάδη: Τα πράγματα για τις σημερινές γυναίκες είναι μπερδεμένα. Προσπάθησαν βέβαια τα προηγούμενα 50 χρόνια να διεκδικήσουν μια ισότιμη θέση, ωστόσο η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αρκετά πίσω. Και οι γυναίκες, κάνοντας αυτό τον αγώνα, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, καθώς είμαι και εγώ μητέρα, συνέχισαν να έχουν τις ευθύνες της οικογενειακής εστίας ενώ βγήκαν και έξω να δουλέψουν. Όλο αυτό συνεπάγεται τεράστιο φόρτο εργασίας και νομίζω πως σήμερα νιώθουν λιγάκι κατάκοπες. Δεν ξέρω πως θα λυθεί αυτό, τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια.

Στέλλα Αντύπα: Δεν άρεσε στη Γουλφ να τη λένε φεμινίστρια. Προσωπικά πιστεύω πως έχουμε χάσει την ταυτότητά μας, έχουμε πάει λίγο στο άλλο άκρο. Οι γυναίκες προσπαθούν να βρουν το γυναικείο τους κομμάτι και πάλι, ωστόσο έχουν χαθεί ουσιαστικά πράγματα στις σχέσεις αντρών και γυναικών. Τα παιδιά σήμερα τα βλέπω πολύ «άφυλα», και γενικά παγκοσμίως τείνει το πράγμα να πάει στο ότι ο άνθρωπος είναι απλά ον, δεν έχει φύλο. Η Γουλφ ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της και πιστεύω πως η κατάσταση αυτή θα της άρεσε. Υπάρχει μια παγκόσμια τάση, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος εκλαμβάνεται απλώς ως οντότητα και αποκόπτεται από το έθνος, το φύλο, τη θρησκεία του. Προσωπικά αυτό μου φαίνεται θετικό. Αν μπω όμως στη θέση της ώριμης Κλαρίσα, που είναι συντηρητική, καθόλου.

 

Συνεργασία: μια γυναικεία υπόθεση

Κατερίνα Φωτιάδη: Είναι μια ευτυχής συγκυρία. Αυτή η συνεργασία είναι φοβερή. Μέχρι στιγμής οι γυναίκες τα πάνε πάρα πολύ καλά. Όταν μαζεύονται πολλές γυναίκες, επειδή έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης, αν έχουν συγκεκριμένο στόχο και επιθυμία, θα υλοποιηθεί. Εμείς δουλεύουμε πάρα πολύ καλά.

Στέλλα Αντύπα: Με τα κορίτσια το παλεύουμε. Είμαστε πολύ διαφορετικές και έτσι παίρνουμε η μία από την άλλη. Έχουμε έναν κοινό στόχο και προσπαθούμε να κατευθυνθούμε προς αυτόν. Στη σκηνή ενωνόμαστε, περνάμε ωραία και το διασκεδάζουμε. Με πολλή αγωνία και άγχος φυσικά για την παράσταση.

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου  http://www.kikipap.com/

Συνέντευξη: Αριλένα Δημητρίου

 Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το «Ντεμοντέ» Χάρητος 44 και το Coiffure "yiota" (Γιώτα Ταγκλή- Ιλισίων 13) για τα χτενίσματα των ηθοποιών.