Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη το Θέατρο Σταθμός επαναπροβάλλει στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης του «πατριάρχη του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου», το μονόπρακτο του «Αυτός και το παντελόνι του» που παρουσιάστηκε το Μάιο του 2018 στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μαζί με τον «Ουρανό Κατακόκκινο» της Λούλας Αναγνωστάκη σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Ο Ουρανός και… Το Παντελόνι του» σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης, ο ήρωας του Καμπανέλλη, που ενσαρκώνεται από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, είναι «Αυτός» που συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά.Το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται ηχηρός μονόλογος, με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του.Η υποσυνείδητη ανάγκη «Αυτού» να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία.Άλλωστε, η πίκρα και η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, σάτιρα, αγάπη και νοσταλγία είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο του συγκεκριμένου μονόπρακτου αλλά κι ολόκληρου του έργου του Καμπανέλλη.
Δωρέαν Ψηφιακή προβολή στις 2 και 3 Δεκεμβρίου στην ιστοσελίδα του θεάτρου stathmostheatro.gr
Ταυτότητα παράστασης
Ερμηνεύει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνογράφος: Γιάννης Αρβανίτης
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτογραφία: Γιώργος Καβαλιεράκης
Βοηθός Σκηνογράφου: Ζώη Οικονόμου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου
Τρίτη 15, Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Αισχύλου
Πέρσες
Συντελεστές
Μετάφραση-Μετρική διδασκαλία: Θ.Κ. Στεφανόπουλος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης
Χορογραφία, επιμέλεια κίνησης: Κωνσταντίνος Ρήγος
Σκηνικά: Αλέγια Παπαγεωργίου
Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ
Βοηθός σκηνογράφου: Δάφνη Φωτεινάτου
Βοηθός ενδυματολόγου: Σοφία Γαβαλά
Βοηθοί χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδου, Άγγελος Παναγόπουλος
Βοηθός φωτίστριας: Μαριέττα Παυλάκη
Φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Αναστασιάδου
Διανομή (αλφαβητικά)
Βασίλης Αθανασόπουλος, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Μιχάλης Θεοφάνους, Νίκος Καραθάνος, Λυδία Κονιόρδου, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Αλκιβιάδης Μαγγόνας,
Λαέρτης Μαλκότσης, Γιώργος Μαυρίδης, Αργύρης Ξάφης, Αργύρης Πανταζάρας, Δημήτρης Παπανικολάου, Γιάννος Περλέγκας, Αλμπέρτο Φάις.
Εισιτήρια: 18 €, 14 € μειωμένο (σπουδαστές, φοιτητές, 65+)
Προπώληση στο www.ticketservises.gr και στo tickets.public.gr
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου
Γιασμίνα Ρεζά
ART
Το ART, η πανέξυπνη κωμωδία της Γιασμίνα Ρεζά είναι ένα ξεκαρδιστικό έργο που όσο αυξάνεται το γέλιο, τόσο αυξάνεται και το βάθος του ψυχισμού των ηρώων. Ένα γέλιο που θα μας βοηθήσει να ακούσουμε για πρώτη φορά κάποιες χορδές της ψυχής μας.
Συντελεστές
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου
Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καβαλλιεράκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Παύλος Σαχπεκίδης
Παραγωγή: ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΘΕΑΤΡΑ
Πρωταγωνιστούν:
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Θανάσης Τσαλταμπάσης, Θανάσης Κουρλαμπάς
Με τη συνδιοργάνωση της Περιφέρειας Αττικής
Είσοδος ελεύθερη
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου
Μανώλης Μητσιάς
«50 χρόνια χρυσάφι»
Μια συναυλία με όλες οι τεράστιες επιτυχίες που μας πρωτοτραγούδησε με ευγένεια και σπάνιο ήθος ο κορυφαίος μας Μανώλης Μητσιάς από το 1969 μέχρι σήμερα.
Μαζί του επί σκηνής η Χριστιάνα Γαλιάτσου.
Μουσικοί:
Αχιλλέας Γουάστωρ – πιάνο
Ηρακλής Ζάκκας – μπουζούκι
Τίνα Ντουφεξιάδου - τσέλο
Σταύρος Καβαλιεράτος – μπάσο
Ηχολήπτης – Μιχάλης Αλεξάκης
Με τη συνδιοργάνωση της Περιφέρειας Αττικής
Είσοδος ελεύθερη
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου
Γιώργος Κατσαρός
«Πάμε σινεμά… 2020»
Λένα Αλκαίου
Guest: TEREZA
Μια μαγική βραδιά, γεμάτη νοσταλγία, έρωτα και υπέροχες μελωδίες από τον ελληνικό & ξένο κινηματογράφο. Τραγούδια αξεπέραστα, που όλοι αγαπήσαμε του μεγάλου συνθέτη Γιώργου Κατσαρού.
Μαζί του η Λένα Αλκαίου. Guest: TEREZA
Μουσικοί:
Γιώργος Τσοκάνης - πιάνο
Στελιος Τζανετής - μπουζούκι
Άγγελος Κουσάκης - κρουστά
Με τη συνδιοργάνωση της Περιφέρειας Αττικής
Είσοδος ελεύθερη
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου
Φωτεινή Βελεσιώτου
«Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές»
Η Φωτεινή Βελεσιώτου με την ξεχωριστή φωνή της αποτελεί μια γέφυρα που ενώνει το παλιό καλό λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι με το σήμερα και το πιο αληθινό κομμάτι της ερμηνείας και της έκφρασης.
Μαζί της ο νέος ταλαντούχος τραγουδιστής Βασίλης Προδρόμου.
Μουσικοί:
Χρήστος Σκόνδρας – μπουζούκι, γκάιντα
Διονύσης Μακρής – μπάσο
Θωμάς Κωστούλας - τύμπανα
Νίκος Παπαναστασίου – πιάνο, ακορντεόν,επιμέλεια της ορχήστρας
Ηχολήπτης – Γιώργος Κολοβέντης
Οργάνωση παραγωγής: IMAGINART GG EVENTS
Με τη συνδιοργάνωση της Περιφέρειας Αττικής
Είσοδος ελεύθερη
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου
Παντελής Θαλασσινός
«Μ’ ένα καράβι τραγούδια από τη Χίο»
Ο Παντελής Θαλασσινός στο θέατρο βράχων με τραγούδια από όλη την δισκογραφία του αλλά και καινούργια ακυκλοφόρητα που έγραψε στην καραντίνα, περιμένει τους φίλους του για την ετήσια καθιερωμένη πια συναυλία του.
Μουσικοί:
Πάνος Δημητρακόπουλος - κανονάκι
Σωτήρης Μαργώνης - βιολί
Πέτρος Βαρθακούρης - μπάσο
Λευτέρης Χαβουτσάς – κλασσική κιθάρα
Φίλιππος Λευκαδιτης – τύμπανα κρουστά
Πάρις Περυσινάκης – λαούτο, μαντολίνο, κρητική λύρα
Ήχος: Γιώργος Καρυώτης, Ευτύχης Γιαννακούρας
Με τη συνδιοργάνωση της Περιφέρειας Αττικής
Είσοδος ελεύθερη
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου
Γιώργου Χρυσοστόμου
MUTE
Μια χειροποίητη με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία παράσταση με μουσική χωρίς μουσικούς, με λέξεις χωρίς λέξεις. Μια παράσταση που κάποιος τολμά να ανοίξει την πόρτα του δωματίου του και να δείξει τι πραγματικά υπάρχει μέσα σε αυτό.
Συντελεστές
Ιδέα: Γιώργος Χρυσοστόμου
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου, Γιώργος Χρυσοστόμου
Δραματουργία: Juan Ayala
Σκηνικά-κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Γαλάνη
Σχεδιασμός φωτισμών: Σοφία Αλεξιάδου
Βοηθός σκηνοθέτη - κίνηση: Ηλιάνα Γαϊτάνη
Παραγωγή: Θέατρο του Νέου Κόσμου
Παίζει ο Γιώργος Χρυσοστόμου
Εισιτήρια: 18€, 15€ μειωμένο (φοιτητές, άνεργοι, 65+, ΑμεΑ)
Προπώληση: viva.gr
Παρασκευή 25, Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου
Γιάννη Οικονομίδη
Στέλλα κοιμήσου
Στο πρώτο θεατρικό του συγγραφέα, η ωμότητα της γλώσσας και η κυνικότητα των συμπεριφορών είναι τα όπλα της παράστασης, όπου ο θεατής αισθάνεται αυτόπτης μάρτυρας μιας κωμικοτραγικής «φέτας ζωής».
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βαγγέλης Μουρίκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Bασίλης Κλωτσοτήρας
Βοηθός σκηνοθέτη/επιμέλεια κίνησης: Αντώνης Ιορδάνου
Σκηνογραφία: Ioυλία Σταυρίδου
Ενδυματολόγος: Γιούλα Ζωιοπούλου
Μουσική: Μπάμπης Παπαδόπουλος
Παραγωγή: Θέατρο του Νέου Κόσμου
Παίζουν (αλφαβητικά):
Αντώνης Ιορδάνου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γιάννης Νιάρρος, Ασημίνα Ξηρού, Θάνος Περιστέρης, Στάθης Σταμουλακάτος, Έλλη Τρίγγου
Η παράσταση είναι κατάλληλη για ανηλίκους άνω των 15 ετών.
Εισιτήρια: 18€, 15€ μειωμένο (φοιτητές, άνεργοι, 65+, ΑμεΑ)
Προπώληση: viva.gr
Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Πηγή:http://fragilemag.gr
Την πρώτη φορά απέφυγε το ραντεβού μας. Και, στον λόγο μου, δεν θυμάμαι γιατί. Ήταν οι πρώτες μέρες που τα “Πουλιά στον Αέρα”, η παράσταση που ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης πρωταγωνιστεί, είχε μόλις ανέβει στη θεατρική Αθήνα και εκείνος έμοιαζε “αγχωμένος”. Άγχος, όμως, έχεις και εσύ, άγχος έχω και εγώ, άγχος έχει ακόμα και εκείνος που λέει πως δεν έχει άγχος. Εκείνο που απογείωνε την περιέργειά μου να μάθω τον λόγο που με απέφυγε δεν θα μπορούσε να είναι κάτι που μοιραζόμαστε όλοι. “Σκέψου κάτι καλύτερο Χρήστο! Κάτι πέρα από το άγχος” έλεγα μέσα μου όταν τελικά κλείσαμε αυτή τη συνέντευξη. Τα “Πουλιά στον Αέρα”, η παράσταση που ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης πρωταγωνιστεί μαζί με τους Βίκυ Σταυροπούλου, Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργο Χρανιώτη, Ιωάννη Παπαζήση, Χριστίνα Τσάφου, Κωνσταντία Χριστοφορίδου και Μαρία Κωνσταντάκη, είναι γραμμένη από τον μετρ της φάρσας Ζωρζ Φεντώ. Ανεβαίνει στην Αθήνα σε διασκευή και σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη. Τι άλλο; Κάθομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη. Είμαστε σε καφέ στο Σύνταγμα. Είναι ένα παγωμένο απόγευμα Παρασκευής. Τώρα πίνει τις πρώτες γουλιές του ζεστού καφέ που παράγγειλε. Μόλις πάτησα το “Record” του τηλεφώνου μου. Πλέον ό,τι γράφει δεν ξεγράφει.
-Μέτρα τις λέξεις. Σκεφτόμουν να ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας με την εξής ερώτηση “Δεν σου αρέσει να δίνεις συνεντεύξεις;” αλλά ας έρθουμε σε αυτό λίγο αργότερα. Μόλις συναντηθήκαμε μου μίλησες για τις μικρές απολαύσεις της ζωής….
Όχι ακριβώς. Μιλούσαμε για τα μικρά μας ταξίδια, στην Ελλάδα, στις μικρές μας αποδράσεις και πώς εκείνες μπορούν να μεταβάλουν τις προτεραιότητές μας.
-Είναι τέχνη να εστιάζουμε στην ουσία των προτεραιοτήτων μας;
Όταν βρεθείς, χτύπα ξύλο, σε μια πολύ άσχημη στιγμή, μια αρρώστια για παράδειγμα, καταλαβαίνεις πως είναι αστείο να μιλάς για προτεραιότητες όπως η καριέρα, τα λεφτά, αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχουν καμία σημασία. Η προτεραιότητα στη ζωή πρέπει να είναι άλλη.
-Ποια πρέπει να είναι;
Η ισορροπία με τον εαυτό σου και το περιβάλλον. Αρχικά ήθελα να πω να είσαι καλά με τον εαυτό σου αλλά το πήρα πίσω. Η ευτυχία είναι στιγμές. Οπότε επιλέγω το βασικό, να είμαι σε ισορροπία. Αυτή είναι η βασικότερη των προτεραιοτήτων.
-Είπες στιγμές. Δηλαδή μιλάμε για κάτι που ορίζεται στον χρόνο και τον χώρο. Ποια ήταν η στιγμή που αισθάνθηκες ευτυχισμένος έστω και στιγμιαία στη ζωή σου;
Πολλές φορές. Αρκετές φορές. Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος. Ζω μια ζωή κάνοντας αυτό που μου αρέσει. Και αυτό που μου αρέσει το έκανα δουλειά μου. Το πρόβλημα των σύγχρονων κοινωνιών είναι αυτό. Οι άνθρωποι ασχολούνται με πράγματα που δεν τους αρέσουν. Αυτό έχει συνέπειες. Αν κάνεις αυτό που δεν σου αρέσει θα το πληρώσεις.
-Έχεις υπόψη σου κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο λέγοντας αυτό ή αναφέρεσαι στις κοινωνίες που φτιάξαμε;
-Για άτομα μιλώ και επομένως για τις κοινωνίες μας.
-Ο εκφασισμός των κοινωνιών πώς σου φαίνεται;
Ένα μεγάλο δράμα. Ένα μεγάλο πρόβλημα που μπορεί να οριστεί χρονικά. Συμπίπτει με τις οικονομικές κρίσεις. Όποτε παρουσιάζονται βλέπουμε ολοκληρωτικές ιδέες να αλλάζουν διαστάσεις. Να μεγαλώνουν. Υπάρχει βέβαια και το άλλο. Η εποχή αποζητά το ψέμα. Το ψέμα έλκει τους ανθρώπους.
-Δεν σου αρέσουν οι συνεντεύξεις;
Όχι, δεν μου πολυαρέσουν. Είναι ένα απαραίτητο στοιχείο να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου αλλά δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικό, τελικά, είναι αυτό. Υπάρχει ο κίνδυνος να μπεις σ’ έναν κυκεώνα παραπληροφόρησης, έναν αχταρμά διαστρεβλωμένων ημιειδήσεων. Πολλά σάιτ, πολλά περιοδικά σε κάνουν να νιώθεις πως μπαίνεις σ’ έναν βόθρο αν ασχοληθείς μαζί τους. Για να επιπλεύσεις, να μην πνιγείς μες τα σκατά πρέπει να είσαι τυχερός ή πρέπει να είσαι ικανός. Εγώ ικανός σ’ αυτό δεν είμαι.
-Σε έναν τέλειο κόσμο όπου το ίντερνετ και τα παραδοσιακά μέσα πληροφόρησης θα ήταν καλοπροαίρετα, αντικειμενικά η άποψη σου για τις συνεντεύξεις θα ήταν ίδια;
Kοίτα, αυτό που έχω να πω είναι πως οι καλύτερες δύο ώρες της ζωής μου είναι όταν βρίσκομαι στο θέατρο το βράδυ. Και νομίζω πως τα καλύτερα πράγματα που έχω πει ως σήμερα ειπώθηκαν από σκηνής. Εννοείται πως δεν είμαι αποκομμένος από την αλήθεια που παρουσιάζεται εκτός αυτής. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να λειτουργούμε εκτός σκηνής. Ελπίζω η συνέντευξη αυτή να έχει ένα ενδιαφέρον.
-Σε εμάς επαφίεται αυτό. Σε σένα και σε μένα.
Αυτό με φοβίζει. Αυτό με τρομάζει. Και δεν μιλώ για σένα. Ανυπομονώ τις μέρες που δεν έχω δουλειά και φεύγω για την υπέροχη Μεσσηνιακή Μάνη στο κτήμα που έχουμε με τη Βίκυ (σ.σ. Σταυροπούλου). Δευτερότριτα είναι το δικό μου Σαββατοκύριακο. Είναι οι μέρες που δεν έχουμε παράσταση στο θέατρο.
-Σε μια συνέντευξη με ενδιαφέρει ο άνθρωπος που έχω απέναντι. Η επαγγελματική του δράση έρχεται σε δεύτερο πλάνο. Δεν μπορείς να κάνεις τσεκ ιν στην ψυχή ανθρώπου αν σταθείς μόνο στη δημοσιότητά του.
Το ίδιο θέλει να κάνει και ο ηθοποιός. Να ανακαλύψει την ανθρώπινη φύση. Αν μπορεί να προσφέρει κάτι το θέατρο στους ηθοποιούς και στους θεατές είναι να τους βοηθήσει να την κατανοήσουν. Να είναι πιο επιεικής με τα λάθη των ανθρώπων και τις παρεκτροπές τους. Έτσι ενδεχομένως ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος. Ως ηθοποιός είμαι πάντα έτοιμος να υποστηρίξω ρόλο ανθρώπου που δεν φαντάστηκα ποτέ. Μπορεί να υποδυθώ κάτι πραγματικά ακραίο. Έναν φονιά για παράδειγμα. Θεωρώ πως όλοι είμαστε όλα. Πως μπορεί να βρεθούμε σε καταστάσεις που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί πως προορίζονταν για εμάς. Το θέατρο βοηθά τους ανθρώπους να γίνονται πιο ανεκτικοί, περισσότερο ζεστοί.
-Έτσι όπως το λες το θέατρο αποκτά ψυχαναλυτικές διαστάσεις.
Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση. Δεν είναι πως είμαι κατά της ψυχανάλυσης απλά δεν έχω κάνει. Την ψυχανάλυσή μου την έκανα μέσα από την πορεία, την εμπειρία μου από τη δουλειά και τις συναντήσεις που είχα με σπουδαίους ανθρώπους του χώρου. Φωτισμένους ανθρώπους που μου άνοιξαν δρόμους, με βοήθησαν να καταλάβω κάπως καλύτερα τη ζωή μου. Προχτές έτυχε να βρεθώ στο καταπληκτικό σπίτι-μουσείο του Άγγελου Κατακουζηνού. Το έχεις υπ΄ όψιν σου; Είναι ο πρώτος, ας το βάλουμε εντός εισαγωγικών, ψυχαναλυτής στην Ελλάδα. Το σπίτι του Άγγελου και της Λητούς Κατακουζηνού είναι από τα ελάχιστα σπίτια μουσεία που έχουμε στην Ελλάδα. Από εκεί πέρασε όλη η διανόηση της δεκαετίας του ’50, του ’60, του ’70. Ο Χατζιδάκις έπαιξε τον Μεγάλο Ερωτικό στο σαλόνι τους. Ο Σεφέρης ήταν τακτικός επισκέπτης. Το ίδιο και ο Ελύτης, ο Κατσίμπαλης. Να πας να το δεις το σπίτι του Άγγελου Κατακουζηνού. Να το δείτε όλοι. Είναι πολύ όμορφο ταξίδι η επίσκεψη σε αυτό το σπίτι. Εντός του διατηρείται το ψυχαναλυτικό κρεβατάκι του Άγγελου. Φαντάζομαι πως είναι ένα από τα πρώτα ψυχαναλυτικά κρεβάτια στην Ελλάδα.
-Κατακουζηνός, Χατζιδάκις, Ελύτης, Σεφέρης. Μια άλλη εποχή. Γιατί στην Ελλάδα το χτες είναι πάντα μεγαλύτερο από το σήμερα;
Και σήμερα υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι στο θέατρο, στη λογοτεχνία και στη μουσική. Αλλά η εποχή είναι τόσο διασπαστική που άνθρωποι, έργα, ιδέες πνίγονται στο χάος.
-Αναφέρθηκες στους φωτισμένους ανθρώπους του χώρου που εργάζεσαι, δραστηριοποιείσαι. Ποιοι ήταν αυτοί;
Είχα μεγάλη τυχη σ’ αυτή τη δουλειά να συναντήσω τον Ανδρέα Βουτσινά, τον Μίνω Βολανάκη, τον Ζυλ Ντασέν, τον Σταμάτη Φασουλή, τη Μάγια Λυμπεροπούλου. Μιλώ για ανθρώπους που με ένα μαγικό τρόπο μού άνοιξαν πόρτες, με οδήγησαν, με βοήθησαν να βρω δρόμους στο προχώρημά μου, στο όποιο προχώρημά μου. Και ανάμεσα σε όλους αυτούς βάζω και τον Τάσο Πανδή. Κάναμε εκείνο το τρίμηνο σεμινάριο πάνω στον Σέξπιρ που μου έδειξε πολλά γι’ αυτό που λέμε θεατρική πράξη, γι’ αυτό που λέμε σκηνική αλήθεια που στην τελική είναι ένα ψέμα.
-Πού αρχίζει και πού τελειώνει ένα θεατρικό ψέμα;
Στη σκηνή, όσο περισσότερο αληθινό προβάλλεται κάτι, τόσο πιο ψέμα είναι. Κοίταξε το “τώρα”. Κοντεύει 9.00μ.μ. Μιλάμε. Είμαι ο Χρήστος. Στις 9.02μ.μ. θα είμαι καθ’ ολοκληρίαν κάποιος γιατί θα είμαι στη σκηνή. Με το που δρασκελίζω από τα παρασκήνια στη σκηνή γίνομαι κάποιος άλλος και αυτό είναι μια καθημερινή διαδικασία. Τώρα είμαι ο Χρήστος αλλά στη σκηνή είμαι 0 κατά Νίκο Μαστοράκη Βατλέν του “Πουλιά στον Αέρα”. Αυτό είναι από μόνο του μια παράκρουση. Ο Αλμπέρ Καμύ σε ένα σπουδαίο βιβλίο “Ο Μύθος του Σίσυφου” αναφέρει το θέατρο ως ένα από τα σημαντικά συστατικά της ζωής. Η γέννηση. Ο θάνατος. Ο έρωτας. Το θέατρο. Σ’ εκείνο το μικρό φιλοσοφικό δοκίμιο, στο σημείο που αφορά το θέατρο, ο Καμύ καταλήγει γράφοντας πως υπάρχουν άσυλα για τους παλιούς ηθοποιούς. Εντάξει, ο δρόμος ενός ηθοποιού είναι δύσκολος αλλά είναι όμορφος. Το άγνωστο είναι δύσκολο και φοβιστικό αλλά όταν το κατακτάς το φωτίζεις, γίνεται όμορφο. Ξέρεις, μια δραστηριότητα που φωτίζει την ψυχή μου, με ηρεμεί, είναι η καλλιέργεια της γης. Στο κτήμα που έχουμε με τη Βίκυ Σταυροπούλου στην Πελοπόννησο έχω εκμεταλλευτεί κάθε διαθέσιμο πόντο γεωργικής καλλιέργειας. Στο κτήμα υπάρχουν από εσπεριδοειδή μέχρι λωτοί. Το έχω φυτέψει παντού.
-Μιλάς για το θέατρο, για το κτήμα που καλλιεργείς με ένταση. Και όσο την δυναμώνεις τόσο “άδικεις” την αξία της τηλεόρασης στην καριέρα σου. Μέχρι τώρα δεν την έχεις αναφέρει. Γιατί έτσι;
Δεν τα ξεχωρίζω. Στην ζωή ενός ηθοποιού υπάρχει το θέατρο και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος. Υπάρχουν τεχνικές διαφορές ανάμεσά τους αλλά για μένα είναι η ίδια λειτουργία.
-Ο κόσμος από τη σκηνή πως φαίνεται; Τον ρόλο του θεατή τον έχω παίξει. Έχω καταχειροκροτήσει παραστάσεις. Έχω κοιμηθεί σε παραστάσεις. Εκείνο που δεν έχει γίνει είναι να δω το κοινό στη διάρκεια θεατρικής πράξης από σκηνής.
Είναι ένα άλλο σύμπαν. Δεν βλέπω τους θεατές. Τους αισθάνομαι όμως. Πρέπει να δημιουργήσεις μια κρυφή συνομιλία ανάμεσα σ’ εκείνους και σε σένα. Οι θεατές να διαβάζουν αυτά που σκέφτεσαι. Όταν αυτό συμβεί τότε συναντιέσαι με κάτι μαγικό. Είναι η στιγμή που είσαι σε ανοικτό δίαυλο μαζί τους. Αν καταφέρεις να ανασάνεις τον ρόλο σου, να συγκροτήσεις την ανάσα σου με εκείνη των θεατών, τότε έχεις κερδίσει πολλά πράγματα. Είναι ένα ιδιότυπο τράφικινγκ αυτό. Ένα πολύ ωραίο ταξίδι.
-Έχεις φοβηθεί ποτέ στη σκηνή;
Πολλές φορές. Κυρίως τα πρώτα χρόνια. Kαι τώρα φοβάμαι αλλά όχι όπως τότε. Τώρα οι κίνδυνοι είναι τεχνικής και εσωτερικής φύσης. Φοβάμαι μπας και δεν καταφέρω να βγάλω ένα ρόλο. Το θέατρο είναι πολύ ζωντανό. Είσαι εσύ, οι συμπαίκτες σου και οι θεατές. Οι τελευταίοι ανανεώνονται κάθε μέρα. Φοβάμαι την κακιά στιγμή που δεν θα με αφήσει να φέρω τον ρόλο μου στο έπακρο. Οτιδήποτε ερμηνεύω, αν το ευχαριστηθώ εγώ, θα το ευχαριστηθούν και οι θεατές. Υπήρξαν φορές που, ας πούμε, δίστασα. Ο κόσμος με έχει καταχωρήσει ως κωμικό ηθοποιό και κάποια στιγμή ο Λάκης Παπαστάθης μού πρόσφερε ρόλο δραματικό. Του έλεγα πως ο κόσμος με έχει συνηθίσει αλλιώς, εκείνος επέμενε. Είχε δίκιο. Για εκείνον τον ρόλο στην ταινία του προτάθηκα για Κρατικό Βραβείο. Στον κινηματογράφο όμως το πράγμα είναι αλλιώς. Κάτι που δεν “πάει” το “ξαναπάς”. Έχεις την πολυτέλεια να παίξεις με τον χρόνο. Στο θέατρο αυτό δεν υπάρχει.
-Λες πως είσαι γνωστός ως κωμικός ηθοποιός. Συχνά η ερμηνεία σου είναι σαν πάρτι του υπονοούμενου. Σε έχω δει στην τηλεόραση, στο θέατρο, να ερμηνεύεις τον μικροαστό που έβγαλε πέντε δεκάρες περισσότερες από τους διπλανούς του και παρόλο που περιφέρεται περήφανος γι’ αυτό υπάρχει ένα ελαφρύ σκοτάδι στο βλέμμα του. Ενώ όλα του πάνε καλά εκείνος δεν εκπέμπει την ευτυχία που του έλαχε. Το κάνεις επίτηδες αυτό;
Πώς το είπες; Πάρτι υπονοούμενου; Αν υπάρχει αυτό που λες στην ερμηνεία μου χαίρομαι. Χαίρομαι πολύ. Δεν μου αρέσει να έχω βεβαιότητες και όσο περνούν τα χρόνια θεωρώ πως όσες λιγότερες βεβαιότητες έχω τόσο καλύτερο για μένα. Δεν θέλω να εγκλωβίζομαι σε στερεότυπα.
-Τα “Πουλιά στον Αέρα” τι είναι;
Μια φάρσα του πατέρα της φάρσας Ζωρζ Φεντώ. Παλιότερα είχα παίξει στο ¨Ψύλλοι στ’ αυτιά” σε σκηνοθεσία του Κακλέα. Φέτος συναντηθήκαμε με τον Νίκο Μαστοράκη. Και αυτό έχει την ιδιαιτερότητά του γιατί έχει σημασία με ποιους συναντιέσαι κάθε φορά. Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ και θαυμάζω πολύ. Θέλαμε χρόνια να δουλέψουμε μαζί. Εκείνος πρότεινε να κάνουμε αυτό το έργο. Στην αρχή δεν τρελάθηκα αλλά όταν μου είπε πως το σκέφτεται άρχισα να γλυκαίνομαι. Είναι μια σημερινή παράσταση. Διαδραματίζεται στη Γαλλία του 2018. Είναι μια παράσταση με υψηλή αισθητική και πολλή λαϊκότητα.
-Λαϊκότητα;
Με την έννοια της αναγνωρισιμότητας. Μια λαϊκή κωμωδία. Ξεκινήσαμε διστακτικά τις δύο πρώτες εβδομάδες. Διανύουμε μια πολύ άσχημη χρονιά για το θέατρο. Τα πράγματα πάνε όλο και χειρότερα. Η παράσταση όμως δουλεύει πολύ καλά. Και όταν συμβαίνει αυτό σημαίνει πως θα έχουμε να φάμε.
-Έχουν υπάρξει στιγμές που δεν είχες να φας;
Eννοείται. Κάνω αυτή τη δουλειά και με ρωτάς αν μου έχει συμβεί αυτό; Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορείς να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση. Ηθοποιός είναι μια δουλειά που δεν βγάζεις λεφτά. Αν βγάλεις θα είναι περιστασιακά. Θα φύγουν δεξιά και αριστερά σε εφορίες ή δίνοντας χρήματα σε φίλους που δεν έχουν. Δουλεύουμε και ζούμε. Και δεν δουλεύουμε σε δημόσιο που μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός θα “πέσει”. Δουλεύουμε με την ανοχή, τη συμπαράσταση ή τη μη συμπαράσταση του κοινού. Οπότε είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνεις κάθε βράδυ να αρέσει.
“Πουλιά στον Αέρα”
Χώρος: Θέατρο Αλίκη
Διεύθυνση: Αμερικής 4, Σύνταγμα
Εισιτήρια:
Καθημερινές:
Vip 25€, Ζώνη Α 20€, Ζώνη Β 18€, Μειωμένο (Φοιτητικό-Ανέργων) 16€
Σάββατο απόγευμα:
Vip 30€, Ζώνες Α, Β 18€
Σάββατο βράδυ:
Vip 30€, Ζωνή Α 22€, Ζώνη Β 20€
Κυριακή:
Vip 30€, Ζωνή Α 22€, Ζώνη Β 20€, Μειωμένο (Φοιτητικό-Ανέργων) 16€
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Κυριακή: 20:00
Πέμπτη, Παρασκευή: 21:00
Σάββατο: 18:00 και 21:00
Συντελεστές
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Κατερίνα Παπανικολάου
Αρχική μετάφραση: Μαριαλένα Κωτσάκη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Καλαχώρα, Μαριλένα Μόσχου
Βοηθός Σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Μαριάννα Ζαχαριάδου
Βοηθός Σχεδιασμού Φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
Παραγωγή: ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΘΕΑΤΡΑ Α.Ε.
Πρωταγωνιστούν: Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Θεοδώρα Τζήμου, Ιωάννης Παπαζήσης, Χριστίνα Τσάφου, Νίκος Αρβανίτης, Μαρία Κωνσταντάκη, Γιώργος Χρανιώτης, Κωνσταντία Χριστοφορίδου, Δημήτρης Λιόλιος, Μαριλού Κατσαφάδου, Γιάννης Ρούσσος.
Από τον Οκτώβριο του 2017 η σημαντική δραματουργός φεύγει να κατοικήσει σε «κατακόκκινο ουρανό», το έργο της όμως μένει εδώ και δεν περιορίζεται στα 40 χρόνια δραματουργίας και στα 50 συνολικά θεατρικής ζωής, αλλά θα υπάρχει στο διηνεκές. Ευτυχώς. Ξεκίνησε με την Τριλογία της Πόλης το 1965, έργο σταθμός που ανεβαίνει και φέτος από το Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.
Η Θεσσαλονικιά θεατρική συγγραφέας, αδερφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη και σύζυγος του συγγραφέα και καθηγητή ψυχιατρικής Γιώργου Χειμωνά κατέγραψε τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις που συντελέστηκαν στην Ελλάδα από τον Εμφύλιο μέχρι τις μέρες μας. Γράφει θεατρικά έργα-πολιτικά κείμενα, όχι με την εξωστρέφεια που χαρακτηρίζει την πολιτική, αλλά με την εσωτερική δύναμη που χαρακτηρίζει την ίδια ως άνθρωπο. Τα έργα της λοιπόν είναι η πολιτική της στάση απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω της.
Το μονόπρακτο «Ο Ουρανός Κατακόκκινος» αποτελεί έναν μονόλογο, μια κραυγή που γράφτηκε το 1998 και πρωτοπαίχτηκε από την μεγάλη ηθοποιό μας και προσωπική φίλη της Αναγνωστάκη, Βέρα Ζαβιτσιάνου, στο Εθνικό Θέατρο- Νέα σκηνή Νίκος Κούρκουλος σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που παραστάθηκε στα 20 χρόνια που ακολούθησαν. Την Σοφία Αποστόλου έχουν ερμηνεύσει η Ρένη Πιττακή, η Λυδία Κονιόρδου και πιο πρόσφατα η Ελένη Ουζουνίδου, ενώ ηχεί στ’ αυτιά μας η ηχογράφηση της ίδιας της Αναγνωστάκη, γεγονός που δηλώνει και την βαθιά σχέση της με το κείμενο της.
Η ηρωίδα «Σοφία Αποστόλου, του Ιωάννου και της Ευγενείας, καθηγήτρια γαλλικής στο Δημόσιο, με ανώτερες σπουδές στη Φιλολογία, κάτοχος επίσης της αγγλικής και της ρωσικής, πρώην καθηγήτρια, απολυθείσα λόγω αλκοολισμού» με «ροπή προς το κακό», είναι μια αστή με πατέρα γιατρό, που παντρεύεται έναν «κομμουνιστή αλλά τσαχπίνη», και εξομολογείται πως έφτασε να βρει νόημα στη ζωή της όταν νοικιάζει σπίτι με θέα τις φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατείται ο γιός της, «ο άσχημος και ηλίθιος, Γιάννης της» μετά τη σύλληψη του και καταδίκη του για μαστροπεία. Από τη μία ο νεκρός κομμουνιστής σύζυγος και από την άλλη ο ασχημούλης αφελής γιός συνθέτουν το κοινωνικό πλαίσιο της Ελλάδας της διαφθοράς. Η αιρετική Αναγνωστάκη γράφει μια ωδή για την ετερότητα. Η Σοφία Αποστόλου αισθάνεται πως ξεχωρίζει : «Εγώ δεν βολεύομαι. Δεν είμαι ο μέσος όρος. Δεν είμαι απ’ αυτούς που ρίχνουν νερό στο μύλο των ισχυρών και νομίζουν πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτα! Δεν έχω καν αλυσίδες για να τις χάσω! Ποτέ δεν είχα αλυσίδες εγώ! Εγώ. Κάνω τη δική μου επανάσταση.»
Η Νένα Μεντή στη νέα της θεατρική πρόκληση και ενώ μας έχει ήδη χαρίσει εξαιρετικούς μονολόγους, καλείται να ενσαρκώσει στο Θέατρο Σταθμός, την Σοφία Αποστόλου. Την ξεπεσμένη αλκοολική ηρωίδα της Αναγνωστάκη και εμφανίζεται στη σκηνή με μαύρα γυαλιά, μποτάκια και ριχτό μπορντώ φόρεμα. Η εικόνα της πείθει. Η τρεμάμενη σε σημεία φωνή της είναι το σαθρό υπόβαθρο της κοινωνίας που καταρρέει, μαζί με τα ιδανικά και τις αξίες της. Αποδίδει το οξύ κείμενο της Αναγνωστάκη άλλοτε συγκινητικά και άλλοτε αποστασιωποιημένα. Η εσωτερικότητα της ηρωίδας που παλεύει για την ‘’ελευθερία’’ της κάνοντας απολογισμό της ζωής της, υπάρχει, αλλά μοιάζει σε σημεία να χάνει τη δύναμη της. Εξαιρετικό το κλείσιμο της, όπου κοιτώντας τους θεατές στα μάτια, δηλώνει ότι δεν βολεύεται, το ίδιο και όταν διαπιστώνει πικρά πως «εδώ στη χώρα αυτή ή είσαι από τους πολύ δυνατούς ή γίνεσαι παράνομος», αλλά και όταν σαν πονεμένη μάνα εξομολογείται «10 χρόνια έφαγε ο Γιάννης μου για το τίποτα. Όλα για το τίποτα»
Ο συγκλονιστικός αυτός μονόλογος που αγγίζει ευαίσθητες χορδές μας, ακούγεται στην παράσταση δεύτερος, αλλά τον σχολιάζω πρώτο λόγω της ιδιαίτερης σχέσης του σκηνοθέτη Μάνου Καρατζογιάννη με τη συγγραφέα. Ανήκει στους ηθοποιούς που έκαναν το ντεμπούτο τους με έργο της ( ‘’Κασέτα’’, 2002), εξάλλου σκηνοθέτησε το 2014 τις «Ενέδρες της ζωής», ενώ εκπονεί αυτή την περίοδο τη διατριβή του πάνω στη δραματουργία της. Επομένως έχει μελετήσει το έργο της και οδηγεί την έμπειρη ηθοποιό του με ακρίβεια.
Ο δεύτερος μονόλογος που στην πραγματικότητα είναι πρώτος, είναι το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Αυτός και το παντελόνι του». Δύο μονόπρακτα που φαινομενικά διαφέρουν, στην ουσία όμως έχουν κεντρικά μοτίβα κοινά : την μοναξιά, τα ψυχικά τραύματα, τις προσωπικές ήττες, τα αδιέξοδα των ηρώων.
Ο Καμπανέλλης ανήκει επίσης στα παιδιά του Θεάτρου Τέχνης, μια γενιά πριν την Αναγνωστάκη και σημάδεψε με το έργο του τη μεταπολεμική ελληνική δραματουργία, αναμορφώνοντας το θεατρικό τοπίο μιας ολόκληρης Ελλάδας. Σε 60 χρόνια θεατρικής παρουσίας άφησε 41 θεατρικά. Το κλασικό πια μονόπρακτο «Αυτός και το πανταλόνι του», με το οποίο έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας ο Βασίλης Διαμαντόπουλος το 1957 όταν γράφτηκε είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής του. Ο Κουν ότι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι η θεατρική μαγεία της γραφής του. Το ένστικτο δηλαδή και η γνώση του παλμού των θεατών. Χαρακτηριστικό του η γνησιότητα και η ελληνικότητα των έργων του. Ακόμα και στο «Αυτός και το πανταλόνι του» σκιαγραφείται ο μέσος λαïκός Έλληνας. «Αυτός» που κλαίει, γελάει, φαντασιώνεται, θυμώνει είναι «Εμείς», οι Έλληνες που αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του, αδυναμίες μας, ευαισθησίες μας και συμπάσχουμε με την οδύνη του. Ο «Αυτός» λοιπόν είναι ένα γνήσιο σύμβολο.
Με λιτό μεστό λόγο είμαστε μπροστά σε έναν μονόλογο που ουσιαστικά είναι διάλογος «Αυτού» με το παρελθόν του, τις απώλειες του, τους φόβους του, τον έρωτα που τον προσπέρασε, τους ανθρώπους που αγάπησε.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης καλείται να φέρει σε πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο ρόλο με «βαρύ» παρελθόν και ανταποκρίνεται στο μέγιστο βαθμό. Η φωνή του, η κίνηση του, το μαρτύριο του ήρωα του μας διαπερνά και μας επηρεάζει. Είναι εντυπωσιακό τελικά ένα κείμενο που γράφτηκε 60 χρόνια πριν να αγγίζει το σύγχρονο Έλληνα. Σε αυτόν τον αριστοτεχνικά πλασμένο μονόλογο αποδεικνύεται σολίστας. Κατορθώνει όχι μόνο να συγκινήσει, αλλά και να προβληματίσει το κοινό.
Ξεκινά με το τραγούδι «Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν», στο στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν οδηγήθηκε το 1943 ο Καμπανέλλης, πιστεύω είναι και αυτό συμβολικό. Μας ξεκλειδώνει με την ερμηνεία του καλά κρυμμένους φόβους μας και προκαλεί έναν πλούτο συγκινησιακών αποχρώσεων. «Αν μπορούσα θα’ φευγα πρώτος», προκαλεί τα έπιπλα. Δεν μπορεί όμως ή δεν θέλει. Υποδόριο χιούμορ όταν λέει : «Άλλοι κάνουν παιδιά εγώ τα ταïζω». Ή όταν δεν μπορεί να περάσει την κλωστή στη βελόνα για να ράψει το παντελόνι του : «Μα γιατί γίνεσαι σαχλή;». Τα λόγια του αποπνέουν μια ευαισθησία.
Έντονα συναισθήματα : «Γιατί πέθανες μάνα; Γιατί; Γιατί δεν με ρώτησες;»
Όσον αφορά το σκηνικό (Γιάννης Αρβανίτης) είναι κοινό για τους δύο μονολόγους. Ένα τραπέζι με μια καρέκλα στη μέση και στις δύο πλευρές, μια αναποδογυρισμένη καρέκλα, σκόρπια βιβλία, ένα χαλασμένο κασετόφωνο. Τόσο όσο, χωρίς υπερβολές για να τονιστεί η δυσκολία της εποχής. Ο φωτισμός του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου λειτουργικός. Τα κοστούμια ( Βασιλική Σύρμα) ταιριαστά.
Ακόμα και οι δύο συγγραφείς είχαν κοινά μεταξύ τους, πέρα από τις πολιτικές τους καταβολές περιγράφουν απλούς ανθρώπους, μόνους, Δύο τραγικά πρόσωπα που σηκώνουν ο καθένας το σταυρό του. Πολιτικά κείμενα που ταυτόχρονα είναι και κοινωνικά.
Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
Ο «πατέρας» και η «μάνα» του νεοελληνικού θεάτρου: ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη ενώνουν για πρώτη φορά τη φωνή τους σε ενιαία παράσταση.
Στον μονόλογο «Αυτός και το παντελόνι του», γραμμένος εξήντα χρόνια πριν, και στο μονοπρόσωπο έργο «Ο ουρανός κατακόκκινος» - που φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το πρώτο του ανέβασμα - ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη αντίστοιχα επαληθεύουν για μια ακόμη φορά τη διαχρονικότητα της υπαινικτικής γραφής τους.
«Αυτός» (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) - παρά το γεγονός ότι δεν έχει ούτε όνομα - και η Σοφία Αποστόλου (Νένα Μεντή) - «πρώην καθηγήτρια, απολυθείσα λόγω αλκοολισμού» και «μητέρα φυλακισμένου» - αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία με υποδόριο χιούμορ και ευαισθησία στην έκφραση της συναισθηματικής μνήμης τους και «ξεχωρίζουν». Εξακολουθούν να «ξεχωρίζουν» ακόμη, τόσο που αναρωτιόμαστε κατά πόσο έχει αλλάξει η δημόσια σφαίρα του σύγχρονου νεοελληνικού μας βίου.
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου
Διανομή: Νένα Μεντή (Σοφία Αποστόλου)
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης (Αυτός)
Πρεμιέρα: 11 Μαΐου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
«Ο ουρανός και... Το παντελόνι του» – Δύο διεθνείς ελληνικές φωνές
Ο «πατέρας» και η «μάνα» του νεοελληνικού θεάτρου: ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη ενώνουν για πρώτη φορά τη φωνή τους σε ενιαία παράσταση.
Παρά το γεγονός ότι στην νεοελληνική κοινωνία συνηθίζεται να δημιουργούνται οπαδοί και δίπολα σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της τέχνης είναι πλέον αντιληπτό ότι αρκετά κοινά στοιχεία χαρακτηρίζουν τους δύο κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς στον πυρήνα της δραματουργίας τους.
Θεματική των έργων τους η μοναξιά, η ενοχή, τα τραύματα και τα αδιέξοδα του Έλληνα των μεταπολεμικών χρόνων, το νέο αστικό τοπίο, οι εθνικές και προσωπικές μας διαψεύσεις. Αν η πνευματική καταγωγή του Καμπανέλλη, όπως την ορίζει ο ίδιος σε συνέντευξή του είναι το στρατόπεδο εννοώντας το Μαντχάουζεν, η πνευματική αφετηρία της Αναγνωστάκη είναι σίγουρα ο εμφύλιος μια και υπάρχει ως ιστορική αναφορά σχεδόν στο σύνολο της δραματουργίας της.
Παρ’ όλο που το έργο και των δύο συγγραφέων εμπνέεται από οικεία δεινά παραμένει αποκαλυπτικό για οποιονδήποτε έχει ζήσει ακόμη και σε τελείως διαφορετικές γεωγραφικές, ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.
Στον μονόλογο «Αυτός και το παντελόνι του», γραμμένο εξήντα χρόνια πριν, και στο μονοπρόσωπο έργο «Ο ουρανός κατακόκκινος» - που φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το πρώτο του ανέβασμα - ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη αντίστοιχα επαληθεύουν για μια ακόμη φορά τη διαχρονικότητα της υπαινικτικής γραφής τους.
«Αυτός» (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) - παρά το γεγονός ότι δεν έχει ούτε όνομα - και η Σοφία Αποστόλου (Νένα Μεντή) - «πρώην καθηγήτρια, απολυθείσα λόγω αλκοολισμού» και «μητέρα φυλακισμένου» - αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία με υποδόριο χιούμορ και ευαισθησία στην έκφραση της συναισθηματικής μνήμης τους και «ξεχωρίζουν». Εξακολουθούν να «ξεχωρίζουν» ακόμη, τόσο που αναρωτιόμαστε κατά πόσο έχει αλλάξει η δημόσια σφαίρα του σύγχρονου νεοελληνικού μας βίου.
Η ανάγκη Αυτού στο πρώτο μονόπρακτο «να έχει έναν άνθρωπο» και η «ροπή προς το κακό» της ανθρώπινης φύσης στο δεύτερο γίνονται αφορμή οι ήρωες να έρθουν πιο κοντά, έστω και νοητά, στα πιο αγαπημένα τους αλλά απόντα, για διαφορετικούς λόγους, πρόσωπα: σε μάνα και γιο αντίστοιχα. Μέσα από την ηχηρή τους απουσία τα σκηνικά πρόσωπα τακτοποιούν τους εσωτερικούς τους λογαριασμούς, διαφοροποιούνται έστω και για λίγο από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και «κάνουν τη δική τους επανάσταση».
Ο τίτλος της παράστασης παραπέμπει στο γνωστό ποίημα του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι «Σύννεφο με παντελόνια», όπου ο Ρώσος ποιητής πραγματεύεται τα θέματα του έρωτα, της επανάστασης και της τέχνης.
κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός
θα ‘μαι η άχραντη ευγένεια
… ένα σύννεφο με παντελόνια.
Θέατρο Σταθμός Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο).Τηλ.: 211 40 36 322
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00Εισιτήριο: Κανονικό: 15€,
Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 12€, Ανέργων: 8€Διάρκεια: 80 λεπτά
Ο δήμος Αθηναίων – Οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμού & Νεολαίας και το Φεστιβάλ Αθηνών σας ενημερώνουν, ότι έχει ξεκινήσει η διάθεση των δελτίων εισόδου για την παράσταση «Εθνικός Κήπος» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, η οποία θα παρουσιαστεί στον Εθνικό Κήπο από 22 έως 26 Ιουνίου, στις 19:00 με ελεύθερη είσοδο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ζήσε τον Κήπο αλλιώς».
Το κοινό μπορεί να προμηθευτεί τα δελτία από τα ταμεία του Φεστιβάλ Αθηνών - Πανεπιστημίου 39, στοά Πεσμαζόγλου, Δευτέρα – Παρασκευή, 09:00 – 17:00 και Σάββατο, 09:00 – 15:00
«Εθνικός Κήπος»
«Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους»
Επίσημα χαρακτηρισμένος ως ιστορικός τόπος, ο Εθνικός (άλλοτε Βασιλικός) Κήπος είναι ένα μάτι του κυκλώνα στο κέντρο της Αθήνας: σημείο νηνεμίας τριγυρισμένο από την ένταση της πόλης, που φέρει μέσα του τη μνήμη και την ιστορία της. Ανάμεσα στα 500 είδη φυτών, που ήρθαν απ’ όλο τον κόσμο με τη φροντίδα της βασίλισσας Αμαλίας και των βοτανολόγων της, περιμένουν να συναντήσουν τους επισκέπτες μορφές μαρμάρινες, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ο Ζαν Μορεάς, ο Καποδίστριας αλλά και ο Ιωάννης Εϋνάρδος, άξια τέκνα μιας Ελλάδας που δεν της έλειψε η φωτισμένη ηγεσία. Ο Θοδωρής Γκόνης προτείνει μια διαδρομή με υλικά κείμενα και ντοκουμέντα αυτών των μόνιμων κατοίκων του Κήπου, των ποιητών, των πολιτικών, των γεωπόνων και των μηχανικών που τον διαμόρφωσαν και της εικοσάχρονης Βαυαρής βασίλισσας που τον ονειρεύτηκε και μας τον χάρισε.
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Δραματουργία: Θοδωρής Γκόνης - Ελένη Στρούλια
Έρευνα: Μάρα Ψάλτη
Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Σκηνογραφική επιμέλεια: Ελένη Στρούλια - Ζαΐρα Φαληρέα
Φιλολογικός σύμβουλος: Νάσος Βαγενάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Αγγελίδης
Ηθοποιοί: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ελένη Κοκκίδου, Κατερίνα Πατσιάνη, Μυρτώ Γκόνη
Kαι οι μουσικοί: Μιχάλης Καλογεράκης, Παντελής Καλογεράκης
Συμμετέχουν φοιτητές του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών: Μάριος Αρνιώτης, Βάϊος Καμινιώτης, Γιάννης Σιάμπαλιας, Μαρία Σκλαβούνου, Νάσια Τσίγκα, Θέκλα Φλουρή
Περισσότερες… αλλιώτικες πληροφορίες:
τ. 210 52 84 854 | www.opanda.gr & www.zisetonkipo.gr
Είδα
Video
