Η αφισοκόλληση αποτελεί έναν παραδοσιακό αλλά δυνατό ακόμη τρόπο διαφήμισης και προβολής μιας παράστασης. Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που οι παραστάσεις ταξιδεύουν στην περιφέρεια οι κολόνες της ΔΕΗ, οι τζαμαρίες των καταστημάτων αλλά και κάθε γωνιά γεμίζουν με γνωστές και άγνωστες φάτσες πρωταγωνιστών.

Τα τελευταία χρόνια ξεπροβάλλουν καθημερινά και στο timeline του facebook, υπενθυμίζοντάς μας την παράσταση. Πρόσφατα μία από αυτές πέτυχε αρκετές κοινοποιήσεις και σχόλια τόσο για το ιδιαίτερο στήσιμό της όσο και για τους ξεχωριστούς πρωταγωνιστές της. Ο λόγος για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με τη Μαίρη Βιδάλη.

Είδα την αφίσα σε τόσους τοίχους, όχι μόνο θεατρόφιλων φίλων αλλά και ανθρώπων που σπάνια ή ουδέποτε επισκέπτονται τις θεατρικές αίθουσες. Οι περισσότεροι σχολίασαν τη διπλή διανομή στο ρόλο του Ορέστη των Γιάννη Αϊβάζη και Κώστα Φραγκολιά, ενώ άλλοι χλεύασαν την Κλυταιμνήστρα της Λουκίας Παπαδάκη (της  Σάντρας του Νίκου Φώσκολου) ‒ λες και δεν έχουν υπάρξει άλλοι με χειρότερες τηλεοπτικές παρουσίες που έχουν πολλάκις ερμηνεύσει αρχαίο δράμα.

Αφού λοιπόν πέρασα και εγώ το πρώτο στάδιο και μπήκα στο «παρεάκι» του σχολιασμού, στη συνέχεια αναρωτήθηκα τα εξής. Πρώτον, πόσες αντίστοιχες κακόγουστες αφίσες υπάρχουν και δεν τις «κράζει» κανένας. Δεύτερον, γιατί αν κάποιος κατά γενική ομολογία «ταλαντούχος» ηθοποιός ή σκηνοθέτης κάνει μια πατατιά όλοι την κάνουμε γαργάρα, ενώ με κάποιους άλλους είμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο;

Θα μου πείτε ο «σοβαρός» καλλιτέχνης έχει αποδείξει την αξία του, είναι «αξιόλογος», δεν μπορείς να τον καταποντίσεις και να του κόψεις τα φτερά! Δεν είναι το ίδιο! Είναι άνιση η σύγκριση κ.λπ. 

Αν είναι έτσι, έχετε απόλυτο δίκιο.

Μήπως όμως «χτυπάμε» μόνο αυτούς που ξέρουμε ότι «δεν θα χρειαστούμε»; Αυτούς που είναι έξω από το σύστημα; Ποιοι στην πραγματικότητα τολμάμε να σχολιάσουμε ελεύθερα, ακόμα και την αφίσα, ενός καλλιτέχνη «με κύρος»;