Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Στη σκηνή του Faust κυριαρχεί το βαθύ κόκκινο, ένα πανί γεμάτο αίματα, ένα κόκκινο νήμα και μια γυναίκα με κατακόκκινα νύχια που δεν σταματά να πλέκει – το εικαστικό κομμάτι υπογράφει η ομάδα.
Ένα ζευγάρι, σ’ ένα απροσδιόριστο τοπίο, κάτι περιμένει. Ένα κινητό παλιάς τεχνολογίας χτυπά ανά διαστήματα και δίνει πληροφορίες από τον έξω κόσμο, πληροφορίες γι’ αυτό που περιμένουν αλλά τόσο πολύ καθυστερεί.
Οι τσακισμένοι άνθρωποι, σ’ έναν κόσμο που όλοι ξέρουν τι γίνεται και κανείς δεν μιλάει. Μια θρησκόληπτη σύζυγος, ένα ακόμη νοικοκυριό που γέμισε μ’ όλα όσα του πετούσαν από την τηλεόραση. Ένα παιδί που κρεμάστηκε στο διπλανό διαμέρισμα, αφήνοντας ένα σημείωμα μίσους. Ένα περιβάλλον, περικυκλωμένο από τον θάνατο, μια γειτόνισσα που πέθανε στο διαμέρισμά της, χωρίς κάποιος να την πάρει χαμπάρι, ένας γαμπρός που έσφαξε την πεθερά του, ένα ζευγάρι που απανθρακώθηκε στο αμάξι.
Μπορεί ο θάνατος να είναι παντού αλλά η ζωή συνεχίζεται, όχι σαν ανάγκη αλλά σαν ψυχαναγκασμός, σαν το πλεκτό που πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Σαν το φόνο του παιδιού που πρέπει να βγει από τη μέση.
Το τελευταίο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ», με τον υπότιτλο «δεν περιμέναμε να έχει τόσο αίμα μέσα του», ευτύχησε στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη, που ανέβασε μια από τις καλύτερες δουλειές των bijoux de kant, θυμίζοντάς -τολμώ να πω- ανεβάσματα του Λευτέρη Βογιατζή. Το έργο εξάλλου έχει πολλές κοινές προσλαμβάνουσες και με τον «Τόκο», που είχαμε παρακολουθήσει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης: Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και Δημήτρης Παγώνης επιτυγχάνουν μέσω της σκηνοθετικής μπαγκέτας, μια παράσταση τόσο άρτια τεχνικά και καλοδουλεμένη που μοιάζει με άρτια εκτελεσμένη σονάτα.
Ό,τι και να γράψει κανείς για την Μαρία Παρασύρη θα είναι λίγο. Για μένα, έχουμε την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς. Η ηθοποιός δημιούργησε μια περσόνα τόσο άμεση και αληθινή, τόσο οικεία και σπαρακτικά αληθινή, που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θυμόμαστε για καιρό.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης με τις σκηνές μεταξύ τους να εξελίσσονται σ’ ένα συναρπαστικό πινκ-πονκ. Το σώμα του ηθοποιού αντικατοπτρίζει μοναδικά όλη την εσωτερική πάλη του ήρωα.
Σε ρόλο κλειδί, ο ηθοποιός και χορογράφος Δημήτρης Παγώνης καταφέρνει να εμπλουτίσει τον κόσμο της παράστασης μ’ ένα υπόκωφο μεταφυσικό παρόν, που φλερτάρει με το ασφυκτικό παρελθόν μιας παιδικότητας που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.
Μια από τις ευτυχείς θεατρικές στιγμές της σεζόν, μια παράσταση που σίγουρα αξίζει να βρίσκεται στην ατζέντα κάθε θεατρόφιλου.
Από τον Γιάννη Καφάτο
Πηγή: https://www.viewtag.gr/
Η πρώτη παράσταση της ομάδας με το ιδιαίτερο όνομα, bijoux de Kant, που είδα ήταν το 2012 το «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα». Τότε μαγεύτηκα με τη δουλειά τους, με αυτό το ιδιαίτερο αλλά τόσο δυναμικό θέατρο που υπηρετούν. Και η μαγεία των παραστάσεων που σκηνοθετεί ο Γιάννης Σκουρλέτης συνεχιζόταν, κάθε φορά που έβλεπα ένα δικό τους έργο.
Έτσι όταν ενημερώθηκα για το νέο έργο της ομάδας που μας σύστησε ένα θέατρο διαφορετικό, μοντέρνο, ανθρωποκεντρικό και σίγουρα απολύτως εικαστικό θέλησα να κάνω μια κουβέντα με τον Γιάννη Σκουρλέτη.
Η καινούργια παράσταση λέγεται «Η αλήθεια είναι» και ανεβαίνει από τις 4 Φεβρουαρίου στη σκηνή του Faust.
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε ένα πολύ ζόρικο φεγγάρι που μας κάνει να αμφιβάλλουμε για όλα, ακόμη και για εμάς τους ίδιους. Ζούμε σε μια εποχή που κόσμος σκοτώνεται μεταφορικά αλλά δυστυχώς και κυριολεκτικά γιατί οι διάφορες «αλήθειες» συγκρούονται. Και η πιο δυνατή μπορεί να προκαλέσει μεγάλες απώλειες στους οπαδούς της …άλλης.
Τα είπαμε τηλεφωνικώς, αφού μια ακόμη «αλήθεια» της εποχής απαιτεί προσοχή στις επαφές. Μιλώντας με τον Γιάννη Σκουρλέτη είχα την αίσθηση ότι συνεχίζαμε μια κουβέντα που είχαμε αφήσει στη μέση. Σαν αυτές που προκαλούν οι παραστάσεις της ομάδας του, της bijoux de Kant που φέτος γίνεται 12 ετών!
«Η αλήθεια είναι», τι είναι αυτή η παράσταση;
Όσο έχεις παρακολουθήσει την πορεία της ομάδας, ξέρεις ότι η βασική κατεύθυνση είναι ασχολία με την ελληνική δραματουργία. Είναι μια στοχευμένη επιλογή μας να καταλάβουμε τι γίνεται με τα έργα που γράφονται στην Ελλάδα και μάλιστα αυτή τη στιγμή. Το έργο γράφεται αυτή τη στιγμή, κι αυτό έχει πολύ ειδικό βάρος και μια σημασία.
Πώς διαλέγεις τα έργα; Ζητάς κάτι με βάση ένα ερέθισμα ή ο συγγραφέας σου προτείνει;
Με τους συγγραφείς που συνεργαζόμαστε, τον Άκη Δήμου, τη Γλυκερία Μπασδέκη, τον Γιάννη Κωνσταντινίδη και με τον Δημήτρη Δημητριάδη έχουμε έναν ανοιχτό διάλογο. Τα πράγματα κάπως χτίζονται. Είμαστε μαζί. Μια δραματουργία δεν είναι ένα έργο που βγαίνει από ένα συρτάρι από τον συγγραφέα. Κάτι τέτοιο το θεωρώ παλιό. Για μένα η δραματουργία σήμερα μπορεί να συντελεστεί από πολύ απλά πράγματα, όπως ένα βλέμμα, μια είδηση στο facebook. Είναι αφορμές για να χτίζεις κάτι. Έχουν ανοίξει πια πολύ τα όρια του τι σημαίνει πια δραματουργία. Υπό αυτή την έννοια γίνεται ένας διάλογος. Ένα κείμενο πηγαινοέρχεται, μετακινείται, μεταβάλλεται, διαμορφώνεται και σε σχέση με εμένα, την πρόβα κι έτσι το έργο γίνεται μέρος μιας μεγαλύτερης δραματουργίας.
Αυτό που γίνεται και στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια είναι η δραματουργία που εμπεριέχει στις ίδιες ποσότητες και τον φωτισμό και το κείμενο, την υποκριτική και τη μουσική. Είναι ένας νέος τρόπος αντιμετώπισης του θεάτρου.
Πες μου λίγα λόγια για την ουσία, την αφορμή, το βασικό κορμό – για να μην χρησιμοποιήσω την «παλιά» λέξη υπόθεση – για το «Η αλήθεια είναι».
Νομίζω ότι πάντα λέμε, μ’ έναν τρόπο, την ίδια ιστορία. Όταν ρώτησα τον Δημήτρη (Δημητριάδη), τι θα ‘λεγες γι’ αυτό το έργο μου είπε ότι είναι η ιστορία δύο ανθρώπων που ήρθαν στη ζωή για να βιώσουν τη χειρότερη εκδοχή της. Αυτό είναι το έργο!
Πρόκειται για δύο γονείς που στέκονται πάνω από ένα τηλέφωνο γιατί έχουν δώσει εντολή, σε κάποιους, να σκοτώσουν το γιο τους, το παιδί τους και περιμένουν τα νέα. Αυτό είναι το έργο.
Θα είναι μια σκληρή παράσταση. Προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτή τη σκληρότητα που έχει φτιαχτεί πια.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της σκληρότητας που επικρατεί στην εποχή που ζούμε;
Πολλά μπορεί να πει κανείς, αλλά δε θέλω να μπω σε τσιτάτα. Υπάρχει ένας καπιταλισμός που διατρέχει όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Το σημαντικό είναι ότι αυτό νιώθω να συμβαίνει. Όμως συμβαίνουν και καλά πράγματα όπως ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλάνε. Το κορίτσι που βιάστηκε και μίλησε είναι ένα καλό πράγμα. Μέσα μου πολύ βαθιά, με έναν τρόπο είμαι αισιόδοξος γι αυτό που θα φέρει η πολύ νέα γενιά, αν την αφήσουμε λίγο ν’ ανασάνει. Βλέπω στα νέα παιδιά μια διάθεση πιο φρέσκια, πιο ανανεωτική, πιο αγαπητική σε σχέση με τη ζωή.
Το κεντρικό αίσθημα που νιώθω είναι η ανυπαρξία της επιθυμίας. Είναι πολύ κομβικό. Πάνω σ’ αυτό χτίζεται κομμάτι απελπισίας και το βλέπω να γιγαντώνεται. Και το βλέπω παντού. Τα πράγματα έχουν στρεβλώσει με τέτοιο τρόπο, υπάρχει τόση σκληρότητα και μέσα από τη νέα κουλτούρα που φτιάχνει η πανδημία: η κουλτούρα της αποξένωσης.
Αρχίζουμε να συνηθίζουμε. Εμείς τώρα μιλάμε στο τηλέφωνο. Παλιά θα βρισκόμασταν γύρω από ένα τραπέζι και θα τα λέγαμε. Με τον πιο στενό μου συνεργάτη, μιλούσα στο zoom αντί να είμαστε μαζί. Κάνω μαθήματα, ή και πρόβες εξ’ αποστάσεως, αναγκάστηκα!
Φτιάχνεται μια κουλτούρα αποξένωσης, απομάκρυνσης. Ο κόσμος δεν θα πηγαίνει στο σινεμά, στο θέατρο, στα πάρκα, αρχίζει να περνάει στο κύτταρό μας αυτό το «εξ’ αποστάσεως» σαν κανονικότητα.
Νιώθεις ποιες θα είναι οι συναισθηματικές παρενέργειες όταν περάσει αυτό που ζούμε;
Δεν ξέρω αν θα περάσει, ή θα κάνει πάρα πολύ καιρό για να περάσει. Αυτό εννοώ. Θα ζούμε πια σε ένα Netflix. Δεν θα κατοικούμε τα σώματα μας ή θα τα κατοικούν κάποιοι «άλλοι», θα μπούμε σε μια μαύρη κατάθλιψη, θα είμαστε πολύ θυμωμένοι. Και γι’ αυτό κάνουμε και θέατρο. Από κάπου να κρατηθούμε.
Και πώς κάνεις θέατρο με αυτές τις σκέψεις; Γιατί το κάνεις;
Κάνω θέατρο για να καταλάβω τι συμβαίνει γύρω και μέσα μου.
Μπορώ να καταλάβω τη διαφορά του θεάτρου ως «προϊόν» για τον θεατή και ως μια πολύ ειδική διαδικασία για τους συντελεστές. Είναι έτσι;
Είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχει λίγος κόσμος που καταλαβαίνει τη διαφορά αυτή. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας.
Γιάννη, η bijoux de Kant έγινε φέτος 12 ετών, πώς γεννήθηκε αυτή ομάδα;
Πω πω, είμαστε μια πιτσιρίκα 12 ετών, κι όμως κάπου μου φαίνεται και μεγάλη. Ήταν πολύ πυκνή δουλειά που κάναμε από τότε που αρχίσαμε. Φαντάσου ότι κάναμε 4, 5 παραστάσεις σε έναν χρόνο. Πολύ δουλειά.
Φέτος με το «Η αλήθεια είναι» χαίρομαι πολύ γιατί πέραν της οικονομικής κατάστασης, ένιωθα την ανάγκη να κάνω μια παράσταση μικρής κλίμακας. Μετά τη Λυρική, το Εθνικό που κάναμε μεγάλες παραστάσεις με πολυάριθμο θίασο. Τώρα επιστρέφουμε σε έναν πυρήνα.
Ακολουθείς την εποχή που μας θέλει πιο …περίκλειστους;
Το είχα ανάγκη, το χρειαζόμουν. Ήθελα την ιδιαίτερη επικοινωνία των λίγων ανθρώπων, μετά τις παραστάσεις με 100 και 140 άτομα, χορωδίες μουσικούς, ηθοποιούς.
Γιάννη θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για δυο βασικά χαρακτηριστικά της δραματουργίας της bijoux de kant, που προσωπικά μου έχουν κάνει εντύπωση, δηλαδή τον τρόπο που εξασκείς και παρουσιάζεις τα σώματα των ηθοποιών σου αλλά και της εικόνας, που επίσης έχει ιδιαίτερο ρόλο στις παραστάσεις σου.
Μας ενδιαφέρει η διερεύνηση μιας ταυτότητας. Είτε εθνικής, είτε ψυχολογικής, είτε σεξουαλικής, οποιασδήποτε ταυτότητας. Επιστρέφουμε σε μνήμες και βιώματα που έχουν κάνει ισχυρές χαράξεις μέσα μας. Πολλές φορές έχουμε ακούσει ότι οι παραστάσεις μας είναι πολύ avant guard. Ειλικρινά, δεν είναι καθόλου αυτή η πρόθεσή μας. Κάνουμε τα πράγματα με τον τρόπο που αντέχουμε και προσπαθούμε να προσεγγίσουμε μια αλήθεια χωρίς να κουνάμε το δάχτυλο ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως τα βλέπουμε εμείς. Επειδή λοιπόν υπάρχει μια σταθερή προσήλωση προς τα ζητήματα της ταυτότητας και της αναζήτησής της γι’ αυτό φαίνεται αυτό το ιδιαίτερο στίγμα που έχουν οι παραστάσεις μας.
Από παράσταση σε παράσταση μας απασχολούν κοινά ερωτήματα τα οποία δεν προσπαθούμε να απαντήσουμε. Εκείνο που παλεύουμε είναι να ξανά-θέσουμε τη φύση του ερωτήματος, φρέσκια, από την αρχή. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει με τις ταυτότητες μας. Να δούμε τι γίνεται στην ελληνική επαρχία, να δούμε ποια είναι τα δικά μας «ντι-ενεϊκά» χαρακτηριστικά.
Ποιος είναι ο «ιδεώδης» θεατής για τις παραστάσεις σας;
Οι παραστάσεις ποτέ δεν γίνονται για ένα κοινό για ένα target group, όσο κι αν είναι προϊόν. Για μένα είναι πολύ βασικό η παράσταση να απευθύνεται σε έναν άνθρωπο. Μια παράσταση την αφιερώνεις και την απευθύνεις σε έναν άνθρωπο και μάλιστα με ονοματεπώνυμο. Αυτό σε απεγκλωβίζει και σε κάνει πολύ συγκεκριμένο. Εγώ αυτό το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη. Κάνω αυτή την παράσταση για σένα, που έχεις όνομα. Έτσι γίνομαι πολύ συγκεκριμένος, δεν γίνομαι αφηρημένος, βρίσκω την ανάγκη μου. Κάνω μια παράσταση για την αφιερώσω σε κάποιον συγκεκριμένο, δεν κάνω μια παράσταση γενικώς. Κάνω μια παράσταση για να την αφιερώσω στον όποιο συγκεκριμένο κάθε φορά υπάρχει απέναντι μου!
Γιάννης Καφάτος
Η bijoux de kant επιστρέφει στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία με το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η αλήθεια είναι».
Η παράσταση επιχειρεί μια κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση». Η bijoux de kant μίλα απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Μιλά για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα, την ταυτότητα. Μιλά για την σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία.
Η bijoux de kant επιστρέφει όχι για να επουλώσει ένα τραύμα του παρελθόντος αλλά για να το μετασχηματίσει και να αναρωτηθεί για το παρόν.
Η αλήθεια είναι
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Σκηνικά-κοστούμια-φωτισμοί: bijoux de kant
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Παπασωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Επιμέλεια γραφιστικού υλικού: Αθηνά Καμπούρη
Διεύθυνση παραγωγής: Γιώργος Παπαδάκης
Οργάνωση παραγωγής: Ασημένια Ευθυμίου
Παίζουν: Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και ο Δημήτρης Παγώνης
Faust
Καλαμιώτου 11, Αθήνα
14/1-6/2
Παρ. & Σάβ. 21:00, Κυρ. 20:00
Εισιτήρια:
Γενική Είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο: 8 ευρώ
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 15 ετών.
Όλες οι εκδηλώσεις στη μουσική & θεατρική σκηνή του Faust είναι Covid Free. Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν επίδειξης, κατά την είσοδο στον χώρο, πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικού νόσησης σε ισχύ, συνδυαστικά με αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας, ώστε να διενεργηθεί έλεγχος ταυτοπροσωπίας.
Από τον Αναστάση Πινακουλάκη
Για πρώτη φορά στο Εθνικό και μάλιστα σε καινούργια μετάφραση παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο «Το καινούργιο σπίτι» του Κάρλο Γκολντόνι από τους Bijoux de Kant.
Πρεμιέρα έκανε την προηγούμενη εβδομάδα στην σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη/Ρεξ η παράσταση «Το Καινούργιο Σπίτι» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη. Το έργο «La casa nova» γραμμένο στην βενετσιάνικη διάλεκτο από τον Carlo Coldoni ανέβηκε για πρώτη φορά στην σκηνή το 1760, ενώ στην χώρα μας έχει κάνει μια μικρή διαδρομή. Στο ΚΘΒΕ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1994 σε μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη και σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Στο Εθνικό Θέατρο τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για το «βάφτισμα» του πυρός, κι αυτό οφείλεται στην ιδιαίτερα δραστήρια δραματολόγο του, Ειρήνη Μουντράκη που μετέφρασε το έργο.
Για τους γνώστες των θεατρικών πραγμάτων, η Ειρήνη Μουντράκη δεν είναι μια κοινή θεατρολόγος. Από τη μία έχει μια οργανική θέση στο Εθνικό Θέατρο κι από την άλλη μελετά αδιάκοπα θεατρικά έργα, κλασσικούς συγγραφείς αλλά και τις νέες τάσεις στο εγχώριο θέατρο. Πρόσφατα έφερε εις πέρας τη διδακτορική της διατριβή στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Αυτή η εργασία, οδήγησε στην πρόσφατη πλούσια έκδοση με τίτλο «Carlo Goldoni. Η ζωή, το έργο του και η πρόσληψή του στην Ελλάδα», από τις Εκδόσεις Αιγόκερως. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως είναι μια πολύ ελκυστική συγκυρία, που ανεβαίνει φέτος για πρώτη φορά «Το καινούργιο σπίτι» του Γκολντόνι, συνεχίζοντας την μακρά παραστασιογραφία του Ιταλού κωμωδιογράφου στη χώρα μας.
Οι φρεσκοπαντρεμένοι Αντζολέτο και Καικίλια ετοιμάζουν το καινούργιο τους σπίτι. Η Καικίλια είναι ιδιότροπη, αγαπά την πολυτέλεια και την κομψότητα. Ο Αντζολέτο είναι ερωτευμένος και άφραγκος, ανίκανος να αντισταθεί στις απαιτήσεις της. Μια φρενήρης κινητικότητα ζωντανεύει τον μικρόκοσμό τους αποκαλύπτοντας τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής του Γκολντόνι.
Η επιλογή του έργου –αν και όχι τόσο γνωστό- είναι ιδιαίτερα εύστοχη, αφού καυτηριάζει την τάση για τρυφή και ακριβή ζωή, χωρίς σύνεση και οικονομία. Ο Αντζολέτο φαίνεται να μην υπολογίζει το χρήμα και να μην έχει έγνοιες ζώντας ευθυνόφοβα, οκνηρά και «επιδεικτικά» τη ζωή του. Οι εύκολες ταυτίσεις με την σημερινή εποχή της oικονομικής κρίσης, δεν στερούν καθόλου από το έργο την ανεμελιά του, τον εύθυμο χαρακτήρα και τον εξαιρετικό ρυθμό κι αυτό οφείλεται κατεξοχήν στη μετάφρασή του, και στην οικουμενική δυναμική της κλασσικής ιταλικής κωμωδίας. Φέτος μάλιστα, τυγχάνει αμφότερες οι κρατικές σκηνές μας, να έχουν στο ρεπερτόριό τους έργα του Γκολντόνι, αφού πέρα από το «Καινούργιο Σπίτι» του Εθνικού Θεάτρου, παρουσιάζεται για δεύτερη σεζόν το διασημότερο «Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων» σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα στο ΚΘΒΕ.
Η παράσταση
Η νέα δουλειά των Bijoux de Kant στο Εθνικό Θέατρο καταθέτει μια καθαρή αισθητική πρόταση για την πρόσληψη της κωμωδίας του Γκολντόνι. Η βασική ιδέα της σκηνοθεσίας του, είναι η αποδόμηση της κλασσικής τυποποιημένης σωματικής παρτιτούρας/εκφραστικής ταυτότητας των χαρακτήρων του έργου κι η σύνθεση νέων βασισμένων σε διάφορες τάσεις από την ποπ κουλτούρα από το ’50 και μετά. Έτσι ο κάθε ηθοποιός της παράστασης «παίζει» μ’ έναν άλλο τύπο, συνομιλώντας με τον πυρήνα του ρόλου τους.
Ξεκινώντας η παράσταση, αυτό που αιχμαλωτίζει τον θεατή είναι το εντυπωσιακό σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη που θυμίζει νεοκλασσικό μνημειώδες κτίσμα. Στο κέντρο του σκηνικού δεσπόζει το άγαλμα ενός αγγέλου που είναι «κλεμμένος» από το γλυπτό του κυπριακής καταγωγής γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου στην Πλατεία Καρύτση, μπροστά από το κτίριο της Παλιάς Βουλής. Οι ασπρόμαυρες πλάκες στο δάπεδο του σκηνικού θυμίζουν τα μαρμάρινα δάπεδα των πολυτελών κτισμάτων, ενώ η αίσθηση των «διαπεραστικών» τοίχων του σπιτιού συνάδει άριστα με το ύφος των κωμωδιών του Γκολντόνι.
Αυτό που ξενίζει ωστόσο –ήδη από τις φωτογραφίες της παράστασης (Πάτροκλος Σκαφίδας)- είναι τα κοστούμια της παράστασης που φαινομενικά δεν έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους. Ο Κωνσταντίνος Σκουρλέτης φοράει στους ηθοποιούς μια πολύ έντονη φυσιογνωμία, ή για να μιλήσουμε με όρους δραματουργικούς, έναν «τύπο».
Έτσι, η Λουτσέττα (Στέλλα Βιογιατζάκη) παρουσιάζεται ντυμένη ως Sailor Moon, η Καικιλία (Εύη Σαουλίδου) ως Μαρία Αντουανέτα, η Μενεγκίνα (Ιωάννα Κολλιοπούλου) ως disco girl, o Σιγκουάλντο (Αντώνης Γκρίτσης) ως ποπ ροκ θρύλος κ.ά. Όπως γίνεται αισθητό, τα κοστούμια αυτά φέρουν μια συγκεκριμένη σημειολογία στην κίνηση και την ατμόσφαιρα της εποχής τους, κι άρα υποβάλλουν τους ηθοποιούς σε μια διαδικασία να παίζουν ταυτόχρονα και τον χαρακτήρα τους και τον τύπο του κοστουμιού τους. Στην ιδιαίτερα τυπολογία της παράστασης καθοριστικό ρόλο παίζει η κίνηση του Τάσου Καραχάλιου, ο οποίος εμφανίζεται και επί σκηνής. Αυτή η ανάγνωση είναι ιδιαίτερα εύγλωττη, και «εξηγεί» στον σύγχρονο θεατή την έννοια της κλειστής φόρμας της ιταλικής κωμωδίας, όμως νομίζω δεν καταφέρνει να «δέσει». Επιφυλάσσομαι βέβαια γιατί παρακολούθησα την παράσταση στην πρεμιέρα της.
Η παράσταση «Το καινούργιο σπίτι» αν μη τι άλλο ευτυχεί να διαθέτει πέρα από τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια έναν εξαιρετικό θίασο με πολυσχιδείς δυνατότητες. Ο θίασος αυτός διακρίνεται για την αστείρευτη ενέργειά του και για τον αυτοσαρκασμό των χαρακτήρων που υποδύονται. Ξεχωρίζουν η Εύη Σαουλίδου και η Ιωάννα Κολιοπούλου τόσο για τους χαρακτήρες που χτίζουν όσο και τη μεταξύ τους χημεία. Πιο κοντά στον χαρακτήρα του έργου νομίζω είναι ο Θανάσης Δήμου, που με το ιδιαίτερο χιούμορ που ούτως ή άλλως διαθέτει, προκαλεί το γέλιο χωρίς να δείχνει αφελής. Είναι πολύ κοντά στον τύπου του Πανταλόνε, του τσιγκούνη γέρου, που δημιουργεί προβλήματα στους νεαρούς ερωτευμένους, αλλά στο τέλος αναγκάζεται να συναινέσει και καταλήγουμε σε happy ending.
Αυτό που ελαττώνει τη δυναμική της φόρμας της παράστασης, γιατί δεν πατάει πάνω στη δραματουργία, είναι κατά τη γνώμη μου η παρουσία των δύο βουβών σκηνικών ρόλων, των δύο πολύ γοητευτικών ανδρείκελων. Οι δύο άντρες εμφανίζονται σαν drag personas με ψηλοτάκουνα και γούνες, και περιφέρονται σε διάφορες εικόνες της παράστασης δίνοντας μια πιο queer κατεύθυνση στην παράσταση χωρίς όμως ιδιαίτερη δραματουργική βάση. Σε σημεία μάλιστα νομίζω πως επισκίαζαν τους πρωταγωνιστές της παράστασης.
Ασχέτως από τις επιφυλάξεις μου, η παράσταση των Bijoux de Kant είναι μία από τις πιο ολοκληρωμένες και «ηχηρές» και όλα κάπου δένουν και μοιράζονται φως και λάμψη. Το «Καινούργιο σπίτι» είναι μία παράσταση που αν βρει το ρυθμό της, μπορεί να συνεπάρει τους θεατές σε μία ατμόσφαιρα που είναι ήδη «εκεί».
Είδα
Video
