Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, από την απεγνωσμένη δήλωση της Σούζαν Σαράντον, ότι οι γυναικείοι ρόλοι στο Χόλιγουντ έχουν εκλείψει (ειδικά για τις γυναίκες άνω των 50 ετών). Υποθέτω ότι σε κάνα δυο χρόνια θα διαβάσουμε μια αντίστοιχη δήλωση από κάποιον διάσημο άνδρα ηθοποιό, καθώς απ’ ότι φαίνεται, οι ενδιαφέροντες ρόλοι πάνε πλέον σε γυναίκες.

Μπαίνοντας στην Οσκαρική εβδομάδα, βλέπω τις λίστες με τις υποψηφιότητες για Α και Β ρόλους και σκέπτομαι πόσο πιο ενδιαφέρουσες είναι οι γυναικείες κατηγορίες, πόσο πιο αξιομνημόνευτες παρουσίες έχουν, σε αντίθεση με τις ανδρικές κατηγορίες που μερικές επιλογές φαίνονται ακατανόητες. Λίγο το κίνημα του «metoo», λίγο η ανάγκη για να διαφοροποιηθεί η κινηματογραφική παραγωγή, οι γυναίκες στις ταινίες φαίνονται να κυριαρχούν, ακόμα και σε ταινίες blockbuster που απευθύνονται σε ένα πιο νεανικό κοινό, ακόμα και σε ταινίες που θεωρούνται καλλιτεχνικές και δεν θα φτάσουν στο ευρύ κοινό.

Οι καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν που διανύουμε, βασίζονται εν πολλοίς σε εμβληματικούς γυναικείους ρόλους. Διότι δεν έχουμε μόνο τις Οσκαρικές υποψηφιότητες ως παράδειγμα, αλλά λόγω επικαιρότητας ας ξεκινήσω από εκεί. Τι να πρωτοπεί κανείς!

Για τις τρεις εκπληκτικές ερμηνείες των Κόλμαν, Γουάιζ, Στόουν, που ραδιουργούν ανελέητα στα παιχνίδια εξουσίας του εξαιρετικού «The Favourite» του Λάνθιμου (που υπονομεύει τις ιστορικές ταινίες εποχής και πάει το είδος ένα βήμα παραπέρα);

Για τις θαυμάσιες Απαρίσιο (που ήταν κι ερασιτέχνης ηθοποιός!) και Ντε Τάβιρα στο έξοχο (και αφάνταστα γοητευτικό) «Roma» του μεγάλου Κουαρόν (που εκμεταλλεύεται το φορμάτ του «Νεορεαλιστικού σινεμά» για να μιλήσει τόσο όμορφα, για τις δικές του μνήμες);

Να μιλήσουμε για την Γκλεν Κλόουζ που «κουβαλάει» πάνω της ολόκληρο το άνισο «The Wife», την (επιτέλους δικαιωμένη) Μελίσα Μακάρθι στο «Can you ever forgive me», την (πάντα υπέροχη) Amy Adams (που η ερμηνεία της στην τηλεοπτική σειρά «Sharp Objects» είναι για κινηματογραφικό Όσκαρ), στο αδιάφορο για το Ευρωπαϊκό κοινό «The Vice», έως τις μοναδικές ερμηνείες κάποιων σπουδαίων επιδόσεων της σεζόν που μείνανε αδίκως έξω από τις λίστες, όπως αυτήν της μοναδικής Βαϊόλα Ντέιβις στις πολύ καλές «Χήρες» του Μακουίν, της πάντα θαυμάσιας Τόνι Κολέτ (που μάζεψε ένα σωρό βραβεία) στην ταινία τρόμου «The Hereditary» (και πόσες ακόμα που δεν θυμάμαι ή αγνοώ), οι ερμηνευτικές αποστάσεις είναι ελάχιστες και κρίνονται στις λεπτομέρειες. Ακόμα δε και στην κατηγορία των υποψηφιοτήτων για ντοκιμαντέρ, ένα από τα φαβορί, το «RBG» έχει ως θέμα την ζωή μιας μοναδικής και πολύ σημαντικής γυναίκας, της ανώτατης δικαστίνας Ruth Bader Ginsburg. Η απονομή του αγαλματιδίου όπως ήδη γνωρίζουμε είναι πολύ σχετική και θα καθοριστεί από την συνολική πορεία στις βραβεύσεις των ταινιών που πρωταγωνιστούν όπως και από την πολιτική που θέλει να εφαρμόσει φέτος η Ακαδημία.   

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ