Μια απρόσμενη επίσκεψη διαταράσσει την καθημερινότητα ενός ταριχευτή. Ο Ευστράτιος Ευθυμίου, αν και έμπειρος επαγγελματίας, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ασυνήθιστη κατάσταση. Κάτι πραγματικά καινούργιο που τον αναγκάζει να ξετυλίξει τις σκέψεις του και να οδηγηθεί σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση υπό τον ήχο του ραδιοφώνου στο εργαστήριο του.  

«Μόνον τα νήπια και οι χειρότεροι εγκληματίες δικαιούνται να επικαλούνται την πραγματικότητα γιατί είναι οι μόνοι που πιστεύουν ειλικρινά σ’ αυτήν. Οι μόνοι αυθεντικοί πραγματιστές, οι μόνοι που δεν τους καίγεται καρφί αν μοιάζουν με αυτό που μοιάζει να είναι ο άνθρωπος και γι’ αυτό είναι πιο ανθρώπινοι από κάθε άλλον. Εμείς οι υπόλοιποι αρκούμαστε σε μερικές φλοίδες πραγματικότητας που ίσα-ίσα φτάνουν για να κρύψουμε τη γύμνια μας όντας έκθετοι στο απόλυτο σκοτάδι. Κανονικοί τυφλοί. Να τι είμαστε οι περισσότεροι από μας. Και αδαείς. Η αδαημοσύνη μας συναγωνίζεται την τυφλότητά μας. Δεν αναφέρομαι μονάχα στα σπουδαία. Η άγνοια μας εκτείνεται και στα πιο ταπεινά, η άγνοιά μας τυλίγει τα πάντα.»