Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ένα μικρό κλειστοφοβικό σύμπαν με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι πλουσίων αστών που ζουν μαζί με την υπηρέτρια τους από την επαρχία και τον ιδιωτικό τους φρουρό παρακολουθούμε στο νέο θεατρικό έργο του βραβευμένου συγγραφέα, Γιάννη Τσίρου («Αόρατη Όλγα», «Άγριος Σπόρος», «Αξύριστα πηγούνια» κ.λ.π)

Όλη η πλοκή λαμβάνει χώρα στον κήπο της οικογένειας και πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι της πισίνας, μιας πισίνας που κανείς ποτέ δεν κολυμπά. Ενός σημείου, όπου διαδραματίστηκε το μεγαλύτερο δράμα της οικογένειας. Μέρος αμαρτωλό κατά τον μουσουλμάνο κηπουρό του σπιτιού, γιατί σπαταλά άδικα το νερό.

Ο τίτλος του έργου είναι, όπως συνήθως στα έργα του συγγραφέα, αλληγορικός.  Η φράση «Ημέρα Κυρίου»  υπάρχει  δεκαεννέα φορές στην Παλαιά Διαθήκη και τέσσερις φορές στην Καινή Διαθήκη.

Τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στην ημέρα του Κυρίου μεταφέρουν συχνά μια αίσθηση εγγύτητας και προσδοκίας: «Επειδή, κοντά είναι η ημέρα, ναι, η ημέρα τού Κυρίου είναι κοντά …» (Ιεζεκιήλ 30:3). Αυτή την προσδοκία έχει και ο θεατής ή αναγνώστης του έργου. Από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο για το τι μέλλει γενέσθαι.

Αφορμή για όλα είναι ένα βανδαλισμός με πέτρα που δέχεται το σπίτι ένα βράδυ, μ’ αποτέλεσμα να σπάσει το βιτρό της σοφίτας, όπου κοιμάται η κυρία. Ακόμη και η ίδια η πέτρα στο έργο βρίθει συμβολισμών «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» είναι μία από τις γνωστότερες φράσεις της Αγίας που βρίσκεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.

Πράγματι και οι τέσσερις ήρωες του Τσίρου, όπως και οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν την ηθική τελειότητα για να καταδικάσουν κάποιον συνάνθρωπό τους.  

Το εύρημα του συγγραφέα να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον μουσουλμάνο κηπουρό –απών από τη σκηνή αλλά έντονα παρόν στη δράση- που καθημερινά προσεύχεται στον κήπο των αλλόθρησκων λειτουργεί εξαιρετικά.

Είναι εκείνος που θα πέσει από τα χέρια του φύλακα στα αγκάθια από τις κομμένες τριανταφυλλιές, σαν άλλος Ιησούς με το αγκάθινο στεφάνι. Υποφέροντας τη ρατσιστική συμπεριφορά σ' αντίθεση με τον κύριο του σπιτιού που θα χρειαστεί φροντίδα όταν πατήσει δύο μόνο αγκαθάκια. 

 Ο συγγραφέας εγκαθιδρύοντας  δραματουργικά δίπολα βασισμένα στις κοινωνικές και ταξικές διαφορές όπως: οι πλούσιοι κύριοι- οι φτωχοί υπάλληλοι, η νιότη- η μέση ηλικία, η σωματική ρώμη- η αδυναμία, η πίστη- η απιστία, ο φθόνος- η ανωτερότητα, το φανταστικό- το πραγματικό, το «είναι» και το «φαίνεσθαι»,καταφέρνει να αποσπάσει ενδιαφέρουσες διασταυρώσεις αξιοποιώντας παράλληλα κώδικες του πολιτικού- ψυχολογικού θρίλερ.  

Δημιουργώντας ένα κοινωνικό δράμα από το οποίο δεν απουσιάζει το χιούμορ αλλά και οι ποιητικές νότες που το απεγκλωβίζουν από τον καθαρό ρεαλισμό. Ένα έργο μοντέρνου ρεαλισμού, με επιρροές τόσο από τον  «αντι-ρεαλισμό» του μεταμοντέρνου Μπρεχτ, όσο και από τις παύσεις και το στείρο αστικό περιβάλλον του Πίντερ. Το ζευγάρι εδώ μου θύμισε έντονα τους πρωταγωνιστές από τον πιντερικό «Ανεπαίσθητο Πόνο», τον 'Εντουαρντ και τη Φλώρα στον ανθισμένο κήπο τους, τη μεγαλύτερη μέρα του καλοκαιριού.  

 Ο Μάνος Καρατζογιάννης κατάφερε με τη σκηνοθεσία του να αναδείξει το έργο του Τσίρου και να ζωντανέψει οικείους χαρακτήρες που τοποθετούν σε πρώτο πλάνο τις υπαρξιακές τους αγωνίες.  

Το οξύ κριτικό πνεύμα του συγγραφέα είναι συνεχώς παρόν στη σκηνή και με τη διεισδυτική οπτική του σκηνοθέτη και τις ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο και η παράσταση καταφέρνει ένα από τα σπουδαιότερα που μπορεί να πετύχει το θέατρο: να προβληματίσει τον θεατή.  

Επιτυχία του συγκεκριμένου ανεβάσματος είναι και η επιλογή των ηθοποιών.  

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Σταθμός Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί το καινούργιο έργο του δημιουργού των έργων «Άγριος Σπόρος» και «Αξύριστα Πηγούνια» που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή.  Ο χρόνος που διαδραματίζεται το έργο περιορίζεται στη διάρκεια μιας Κυριακής. Μιας αργίας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν αργούν όμως όλοι. Και όπως συμβαίνει και στη ζωή, κανένα από τα πρόσωπα του έργου δε δικαιώνεται, και κανένα δεν κερδίζει τίποτα περισσότερο από ένα μικρό μερίδιο επίγνωσης. Μιας επίγνωσης όμως σημαντικής, για όλα αυτά που βιώνουμε, και κυρίως γι' αυτά που έπονται. Μέσα από το γεμάτο χιουμορ, σασπενς και ποιητικές αιχμές ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα του Γιάννη Τσίρου ζωντανεύουν χαρακτήρες οικείοι που ξυπνούν στον καθένα μας υπαρξιακές αγωνίες, αδυναμίες και δυνατότητες, συμβιβασμούς και αντιστάσεις.

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Υπάρχει καμιά κοινωνία; Που είναι να τη δω;» αναρωτιέται η Λούλα Αναγνωστάκη στο μονόπρακτό της «Ο ουρανός κατακόκκινος» (1998).

Αυτήν την κοινωνία αναζητά, με αγωνία, το τελευταίο έργο του Γιάννη Τσίρου που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή με κύρια πρόσωπα ένα ζευγάρι καλοβαλμένων ανθρώπων και το υπηρετικό τους προσωπικό.Μια Κυριακή κάποια από τα πρόσωπα τουέργου θα παλέψουν για το δίκιο τους και κάποια θα τους «δικάσουν», στον εξωτερικό χώρο μιας πολυτελούς πισίνας σε ένα προάστιο της Αττικής.Όλοι θα έχουνδίκιο.Και όλοι έχουν άδικο.Όπως είθισται άλλωστε στη σύγχρονη κοινωνία.Σε κάθε κοινωνία που χάνει τον προσανατολισμό της.Στο τέλος της ημέρας θα έχει μείνει μόνο μια επίγνωση.Ένα μερίδιο έστω, για κάποιους μικρό, για άλλους μεγαλύτερο.Πάντοτε όμως εκ των υστέρων. Όπως συμβαίνει πάντοτε με όλες τις επιγνώσεις μας.

Μάνος Καρατζογιάννης

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μουσική: Γιώργος Πούλιος

Σκηνικό: Τέτα Τσαβδαρίδου

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου

Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Ερμηνεύουν: Μάξιμος Μουμούρης, Φαίη Ξυλά, Βασίλης Αθανασόπουλος, Αναστασία Παντούση

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή 18 Μαρτίου - για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

Παρασκευή: 12 ευρώ και 10 ευρώ (μειωμένο)

Σάββατο & Κυριακή: 15 ευρώ και 13 ευρώ (μειωμένο)

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/imera-kyriou/

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

τηλ. 210 52 30 267

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη 

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Τον τελευταίο μήνα, η ελληνική τηλεόραση μοιάζει να έχει ξαφνικά ανοίξει τα μάτια και τις κοινωνικές κεραίες της στην αναγκαιότητα της απεικόνισης της σεξουαλικότητας και της ερωτικής τρυφερότητας μεταξύ ανδρών στη μικρή οθόνη. Δύο φιλιά στις «Άγριες Μέλισσες» και ένα φιλί στην «Τούρτα της Μαμάς», ίσως δεν φέρνουν την κοινωνική άνοιξη στο ζήτημα της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων στην χώρα μας, αποτελούν, όμως, ένα σαφές μήνυμα προόδου. Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την αναταραχή γύρω από το άνοιγμα του δημόσιου διαλόγου σχετικά με την ανάγκη για ευρεία παρουσία και απεικόνιση της ερωτικής πτυχής του ομοφυλοφιλικού έρωτα, έξω από το θέατρο Σταθμός υπάρχει η αφίσα μίας θεατρικής παράστασης, η οποία δείχνει δύο άντρες να φιλιούνται στα χείλη. Είναι η αφίσα της παράστασης «Όπως πάει το ποτάμι» του Μάρτιν Σέρμαν σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη με τους Περικλή Μουστάκη, Μάνο Καρατζογιάννη και Δημήτρη Ροϊδη. Σε μετάφραση Αντώνη Πέρη, το έργο του Μάρτιν Σέρμαν, μοιάζει να βρήκε την ιδανική περίοδο για το πρώτο μη-αγγλόφωνο ανέβασμά του παγκοσμίως και, συνάμα, και ένα εύφορο περιβάλλον στο Θέατρο Σταθμός, ικανό να του επιτρέψει να ανθίσει καλλιτεχνικά και κοινωνικά.

Για τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των ομοφυλόφιλων

Ο ίδιος ο Μάρτιν Σέρμαν, στο ξεκίνημα της συνέντευξης, μας λέει: «Δεν μου αρέσει να μιλάω για τα έργα μου. Μίλα μας γι’ αυτό εσύ που το είδες».

Σε μια γρήγορη πρώτη σκέψη, το έργο του Σέρμαν που ακολουθεί έναν έρωτα μεταξύ δύο αντρών με μεγάλη διαφορά ηλικίας, μιλώντας ταυτόχρονα για τα μεγάλα γεγονότα και τις ομοφυλοφιλικές διεκδικήσεις του 20^ου αιώνα, μοιάζει τελικά να μιλάει για την εξέλιξη. Για το πέρασμα του χρόνου, για το γήρας. Ένα, όμως, γήρας που στο έργο του Σέρμαν μοιάζει να προσεγγίζεται μέσα από νίκες ενός κινήματος απόλυτα κι ουσιαστικά ανθρώπινου.

Μάρτιν Σέρμαν: Η κοινωνική αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων έχει βελτιωθεί σε χώρες όπως η Αγγλία και η Αμερική. Μάλιστα, οι νέοι γκέι άντρες και γυναίκες δεν έχουν ακριβώς συναίσθηση του τι συνέβαινε στο παρελθόν και θεωρούν δεδομένα κάποια από τα σημερινά κεκτημένα.

Είναι, όμως, αυτά κεκτημένα εφαλτήριο για ένταση των κοινωνικών αγώνων;

Μάρτιν Σέρμαν: Στην Αγγλία και στην Αμερική, αν είσαι γκέι και νέος, πιστεύεις ότι σε αυτό το κομμάτι της ζωής σου δεν αντιμετωπίζεις προβλήματα.

Η Ελλάδα πού βρίσκεται σε όλο αυτό το κομμάτι της ουσιαστικής αναγνώρισης των δικαιωμάτων;

Μάρτιν Σέρμαν: Στην Ελλάδα δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ πάλη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων όπως σε άλλες χώρες. Στην Αγγλία και στην Αμερική πολλές από τις εξελίξεις συνέβησαν λόγω του AIDS. Αυτό έδωσε τη δύναμη σε πολλούς γκέι να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Στην Ελλάδα, νομίζω, ότι η επιδημία του AIDS δεν είχε τόσο μεγάλες διαστάσεις. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι στην Ελλάδα εκείνη την εποχή έλεγαν για Έλληνες που είχαν πεθάνει από AIDS, ότι περνούσαν πολύ καιρό στο Παρίσι.

Ο Μάρτιν Σέρμαν μνημονεύει τότε τον Μπίλι Μπο. Χαμογελάει και μας λέει ότι ακόμα έχει ρούχα του. Στην ερώτησή μας, εάν υπάρχει ή εάν υπήρξε κάποιος διάσημος που να αποτέλεσε πρότυπο με τις διεκδικήσεις του, απαντάει: «Τα καλά παραδείγματα δεν είναι οι διάσημοι. Είναι οι ακτιβιστές κατά του AIDS. Αυτοί είναι οι ήρωες».

Για τη ζωή στο θέατρο

Ο Μάρτιν Σέρμαν έχει γράψει πάνω από 20 θεατρικά έργα που έχουν ανέβει σε θέατρα σε ολόκληρο τον κόσμο. Πέρα, όμως, από το θέατρο που μοιάζει να είναι ο μεγάλος του συγγραφικός έρωτας, έχει ασχοληθεί με το κινηματογραφικό αλλά και το τηλεοπτικό σενάριο. Η ζωή του συγγραφέα που περνά τον χρόνο του πίνοντας ουίσκι ή καφέ και μεταφέροντας ήρωες από το κεφάλι στο χαρτί κι απ’ το χαρτί στο σανίδι, φαντάζει, συχνά, ιδανική.

Όμως, πόσο εύκολη είναι τελικά;

Μάρτιν Σέρμαν: Είναι πολύ δύσκολο να βιοποριστείς ως θεατρικός συγγραφέας. Το να είσαι, βέβαια, καλός θεατρικός συγγραφέας, σου επιτρέπει να ασχοληθείς και με άλλες μορφές συγγραφής που έχουν πιο πολλά χρήματα, όπως η τηλεόραση ή το σινεμά.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο συγγραφέα;

Μάρτιν Σέρμαν: Η μόνη συμβουλή που θα έδινα είναι: «Κάντο. Γράψε.».Κι άμα το κάνεις, σπούδασε υποκριτική. Γιατί πρέπει να μπορείς να γράψεις κάτι που να μπορεί να παιχτεί. Να ξέρεις τι έχει ανάγκη ο ηθοποιός.

Ο Μάρτιν Σέρμαν έχει περάσει στις θεατρικές αίθουσες είτε ως κοινό είτε ως συγγραφέας ένα μεγάλο κομμάτι του 20^ου αιώνα, ενός αιώνα που έχει σημαδευτεί από το πέρασμα θεατρικών ρευμάτων και σημαντικών σκηνοθετών, συγγραφέων και ηθοποιών.

Τι είναι, όμως, αυτό που σας έχει συγκινήσει περισσότερο;

Μάρτιν Σέρμαν: Ο Τσέχωφ. Δεν μιλάω, βέβαια, για τον Σαίξπηρ. Γιατί ο Σαίξπηρ δεν ήταν ένα θνητό ανθρώπινο πλάσμα. Ήταν θεός.

Επίσης, κατά τη διάρκεια των ετών, έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες που πληρούν τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια των celebrities της εποχής τους, όπως η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ο Φράνκο Τζεφιρέλι.

Μάρτιν Σέρμαν: Οι περισσότεροι «διάσημοι» που γνώρισα δεν είναι απλοί άνθρωποι. Δεν μου αρέσουν οι απλοί άνθρωποι. Τα βρίσκω με τους δύσκολους ανθρώπους.

Για το «ανέβασμα» του «Όπως πάει το ποτάμι» και την σχέση του με την Ελλάδα

Πριν από τις δυσάρεστες εξελίξεις που σηματοδότησε η πανδημία, ο Μάνος Καρατζογιάννης διάβασε για το έργο του Μάρτιν Σέρμαν, «Όπως πάει το ποτάμι» και κατάφερε τελικά να το πάρει στα χέρια του. Η πρώτη ανάγνωση τον έκανε πάραυτα να αποφασίσει να συναντήσει τον συγγραφέα. Βρέθηκε, λοιπόν, στο ελληνικό σπίτι του Μάρτιν Σέρμαν στην Μαλεσίνα να συζητούν για το ανέβασμα της παράστασης, η οποία είχε προγραμματιστεί για την άνοιξη του 2020.

Το ανέβασμα αυτό βρίσκει την Ελλάδα σε μία κοινωνική αναταραχή, συμβατή με το ίδιο το έργο. Όμως, τα έργα του Σέρμαν τυγχάνουν ανέκαθεν θερμής υποδοχής στην Ελλάδα. Το έργο του, μάλιστα, «Bent» ανέβηκε για πρώτη φορά στην χώρα μας το 1980. Επιπλέον, το έργο του «Ρόουζ» έχει τύχει πολλαπλών σκηνοθετικών «αναγνώσεων». Έχει γράψει έργα που εκτυλίσσονται στην Ελλάδα, ενώ προσφάτως συνεργάστηκε με τη Μιμή Ντενίση στο σενάριο της ταινίας «Σμύρνη μου αγαπημένη».

Τι είναι αυτό που συγκροτεί αυτή την ιδιαίτερη σχέση του έργου σας με την Ελλάδα;

Μάρτιν Σέρμαν: Πιστεύω στο ένστικτο, στο υποσυνείδητο και στις ευαισθησίες. Κάποιες χώρες συναντιούνται με τις ευαισθησίες κάποιων συγγραφέων. Εγώ, ας πούμε, επικοινωνώ με την Ελλάδα. Την αγαπάω σαν να ήταν η πατρίδα μου. Έχω σπίτι στην Ελλάδα και κάνω εδώ το μεγαλύτερο μέρος του γραψίματός μου. Εξάλλου, και το «Όπως πάει το ποτάμι», εδώ το έγραψα. Νιώθω, βέβαια, ότι αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Η Ελλάδα πάντα κάτι μου επιστρέφει.

Το αγαπημένο σας μέρος στην Ελλάδα;

Μάρτιν Σέρμαν: Εκεί που έχω το σπίτι μου, στη Μαλεσίνα.

Το έργο του Μάρτιν Σέρμαν «Όπως πάει το ποτάμι», είναι τελικά ένα έργο οικουμενικό, ένα κείμενο που μπορεί να συγκινήσει το πάσης φύσεως, φύλου και εθνικότητας κοινό. Ένα κείμενο χωρίς ίχνος ελιτισμού.

Κάνουμε τελικά «τέχνη για την τέχνη» ή «τέχνη για το κοινό»;

Μάρτιν Σέρμαν: Δεν πρέπει να θεωρούμε ότι υπάρχει κοινό λιγότερο ευφυές γιατί αυτό δεν ισχύει. Αν ένα κείμενο είναι καλό και έχει στόχευση, ακόμα και αν πραγματεύεται ένα γεγονός που ελάχιστοι θυμούνται, μπορεί να γίνει διεθνές και οικουμενικό.

Για το #metoo και για την σχέση ανάμεσα στην τέχνη και στην προσωπική ζωή των καλλιτεχνών

Το σκάνδαλο με τις κατηγορίες και τις αποκαλύψεις για τη σεξουαλική κακοποίηση στον κόσμο του θεάματος, βρήκε το περασμένο έτος το έδαφος να «ανθίσει» και στη χώρα μας. Και πέρα από την προφανή καταδίκη των κακοποιητικών πράξεων και συμπεριφορών, η παγκόσμια διάστασή του μας καλεί σε ερωτήματα για την καταδίκη, ή μη, της τέχνης, λόγω της προσωπικής ζωής του καλλιτέχνη. Πετάμε στον κάδο των αχρήστων τον Γούντι Άλεν; Τον Πολάνσκι;

Μάρτιν Σέρμαν: Την τέχνη πρέπει να τη βλέπουμε σαν τη δουλειά του κάθε καλλιτέχνη. Δεν πρέπει να πετάς τη δουλειά του αν δεν σου αρέσει η προσωπική του ζωή. Είναι, βέβαια, πολύ δύσκολο να αξιολογήσεις αποκλειστικά και μόνο τη δουλειά του, αν υπάρχουν τέτοιου είδους σκάνδαλα και κακοποιητικές συμπεριφορές στην προσωπική του ζωή.

Δεν είναι εύκολο να δεις μια ταινία του Γούντι Άλεν χωρίς να σκεφτείς τις κατηγορίες που τον βαραίνουν. Αυτές την χρωματίζουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις ταινίες.

Στην Αγγλία δεν προβάλλονται οι ταινίες του Πολάνσκι γιατί δεν υπάρχει κανένας διανομέας που θα αναλάβει να τις βγάλει στις αίθουσες. Εγώ όμως θα ήθελα να έχω το ηθικό δίλημμα του να αποφασίσω αν θέλω να υποστηρίξω τον καλλιτέχνη. Θα έπρεπε να έχουμε το δικαίωμα στην επιλογή.

Για το θέατρο στην πανδημία

Η πρόσφατη και -πανταχού- παρούσα πανδημία μοιάζει να αλλάζει προσωρινά το θεατρικό τοπίο. Το ψηφιακό θέατρο μπαίνει για τα καλά στις ζωές μας, ενώ ο κόσμος δείχνει να φοβάται ακόμα «να αγκαλιάσει» την υγειονομική «ασφάλεια» και την όποια ψυχαγωγία επιχειρεί να του παρέχει το θέατρο.

Μάρτιν Σέρμαν: Δεν έχω ιδέα πώς θα βγει το θέατρο από την πανδημία. Έχει υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα. Σίγουρα, δεν θα επηρεάσει την πείνα και την επιθυμία για θέατρο, αλλά θα επηρεάσει οικονομικά τους ανθρώπους που κάνουν θέατρο.Στην Αγγλία, τα θέατρα είναι ανοιχτά και δεν έχουν τα μέτρα που υπάρχουν εδώ. Δεν χρειάζεσαι πιστοποιητικό εμβολιασμού για να μπεις. Ενώ, μόλις τις τελευταίες εβδομάδες η μάσκα έγινε υποχρεωτική. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι ακυρώνονται παραστάσεις μαζικά. Δεν υπάρχει μια ενιαία πολιτική. Είναι τρέλα.

Το ψηφιακό θέατρο που κερδίζει τον δικό του χώρο, στο μέλλον θα συνεχίσει το ίδιο δυναμικά;

Μάρτιν Σέρμαν: Το ψηφιακό θέατρο δεν είναι θέατρο. Συμπληρώνει το θέατρο, αλλά δεν είναι θέατρο.

Επίσης, βοηθάει στο να διασωθούν παραστάσεις. Εγώ έχω δει πάρα πολλές παραστάσεις ως παιδί και αυτές δεν υπάρχουν πουθενά.

Στην επαρχία στην Αγγλία δεν δουλεύουν καθόλου τα θέατρα. Δεν πηγαίνει ο κόσμος. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.

Από την Παραμονή Χριστουγέννων μέχρι και την Παραμονή Πρωτοχρονιάς το Θέατρο Σταθμός θα προβάλλει την παράσταση του Θανάση Δόβρη "2021 μ.Χ: Τα δυο κούτσουρα – μια σπουδή στο λόγο του Αλέξανδρου Παπαδιαμαντή".

Μια από τις τρεις ενότητες του συγγραφικού έργου του Σκιαθίτη λογοτέχνη, όπως σημειώνει ο Γάλλος μελετητής του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Guy (Michel) Saunier, είναι ο μύθος του θανάτου. Στο έργο του πεθαίνουν πολλά πρόσωπα, οι αλυσιδωτοί δε ή οι ομαδικοί θάνατοι είναι ουκ ολίγοι. Πεθαίνουν παιδιά, κοπέλες ή και νέες μητέρες, πέφτοντας συχνά θύματα μιας "κακής μάνας". Ο θάνατος από την άλλη, ιδιαίτερα ο θάνατος των παιδιών, επιδέχεται ως ηπιότερα υποκατάστατα τη στειρότητα και την καλογερική ζωή. Το συγκεκριμένο κείμενο αναφέρεται στη σχέση πεθεράς και νύφης – της γριάς.

Μπεκιοΐνας και της νύφης της, της γριάς Στέργαινας, που παίρνει τη "θέση" της...

Στην παράσταση, που έκανε πρεμιέρα στο ψηφιακό κανάλι του Δήμου Ηρακλείου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ "Τέχνη καθ’ οδόν"σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη, ο θάνατος - και η μετάβαση σε κάτι άλλο - ως βασικό θέμα στο έργο του Παπαδιαμάντη αποδίδεται εξίσου με τη μετάβαση από έναν ορισμένο τρόπο - εκφοράς του λόγου, σκηνοθεσίας, κινηματογράφησης και χρήσης μέσων - σε έναν άλλο. Αυτό που ολοκληρώνει άλλωστε τον καμβά είναι η ίδια η χρονικότητα της συγκεκριμένης σπουδής, που συμπίπτει με μια στιγμή μετάβασης της (θεατρικής) τέχνης. Μετάβασης σε τι; Θα δείξει...

Συντελεστές:
Δραματουργία, επιμέλεια σκηνικού χώρου, σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης
Κινηματογραφική επιμέλεια, μοντάζ: Δημήτρης Αναγνώστου
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Καραμπάτσος
Επιμέλεια ήχου: Θεόφιλος Μποτονάκης
Μιξάζ: "Sound Project" Αντώνης Αλεξάκης
Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Αφίσα: Ηλίας Δόβρης
Βοηθός σκηνοθεσίας: Νικόλας Λαμπάκης

Ερμηνεύουν: Μαρία Παρασύρη, Γιωργής Τσαμπουράκης

Η παράσταση (2021 μ.Χ.:Τα κούτσουρα-μια σπουδή στον Λόγο του Αλ. Παπαδιαμάντη),παρουσιάζεται στην ψηφιακή πλατφόρμα του Θεάτρου Σταθμός,με την ευγενική παραχώρηση του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης και της μη κερδοσκοπικής εταιρείας "Πράξη τέχνης Ιμερος".

Δωρεάν ψηφιακή προβολή στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Σταθμός.

Μετά την επιτυχημένη της παρουσίαση στον Αύλειο Χώρο των Καπναποθηκών Παπαστράτου στο Αγρίνιο και στο Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο, η παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη «Φύλακας μιας Επανάστασης» επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, από τις 20 Δεκεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Ο ιστοριοδίφης και συγγραφέας, από τη Ναύπακτο, Γιάννης Βλαχογιάννης εδραίωσε στη συλλογική μνήμη τον Αγώνα του 1821. «Καταγραφέας» της Επανάστασης, διέσωσε και ανέδειξε, μεταξύ πολλών άλλων, τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη. 

Στο πρωτότυπο κείμενο του Μάνου Καρατζογιάννη, ο οποίος καταπιάνεται ξανά με την ιστορική μνήμη μετά τις παραστάσεις του «Για την Ελένη» και «Μάρτυρες των Αθηνών» καθώς και την ταινία του «Μελίνα Στοπ Καρέ - αναζητώντας την σύγχρονη ελληνικότητα», ο Γιάννης Βλαχογιάννης παραδίδει, κάνοντας έναν ποιητικό απολογισμό της ζωής του, ένα σύγχρονο μάθημα ελληνικής ιστορίας: από τη φτώχεια των πρώτων χρόνων της ζωής του όπου η ελληνική κοινωνία, αφού «κέρδισε τα μεγάλα, έπρεπε να παλέψει για τα μικρά» μέχρι την ίδρυση των Γενικών Αρχείων του Κράτους των οποίων υπήρξε διευθυντής για περισσότερα από είκοσι χρόνια. 

Μέσα από τις διηγήσεις του «Άγνωστου Ιστορικού» και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη, ο οποίος δημοσίευσε τα πρώτα του λογοτεχνικά κείμενα με το ψευδώνυμο «Γιάννης Επαχτίτης», εμπλουτισμένες με στίχους από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, ξεπροβάλλει η Ελλάδα ως πηγή νοσταλγίας ή ως ιστορική σύνθεση ζωντανεύοντας μορφές μιας άλλης εποχής όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κυρίως όμως αποδίδεται η αξία της παιδείας, ως κύριο στοιχείο κάθε δημοκρατικής πολιτείας. Της παιδείας, που τόσο λείπει πια από τον τόπο μαςστις μέρες μας.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Γιάννης Νταλιάνης
Μουσική: Δημήτρης Τσάκας
Σκηνικό: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμι: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο - Συμπαραγωγή με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Αγρινίου, την Αδελφότητα Ναυπακτίων Νομού Αττικής “Ο Έπαχτος” και το Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παραστάσεις:
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, από 20 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Ιανουαρίου.
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 15€
Φοιτητικό: 12€
«Κοινωνικό εισιτήριο»: Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 8€
Ομαδικό (πάνω από 10): 10€
Ατέλεια: 3€
Διάρκεια: 60 λεπτά
Προπώληση: viva.gr

Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
τηλ. 210 52 30 267

Θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ |
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα | 210 52 30 267 |
www.stathmostheatro.gr
ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ 
site:http://stathmostheatro.gr/
e-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
https://www.facebook.com/theatrostathmos2

https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη το Θέατρο Σταθμός επαναπροβάλλει στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης του «πατριάρχη του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου», το μονόπρακτο του «Αυτός και το παντελόνι του» που παρουσιάστηκε το Μάιο του 2018 στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μαζί με τον «Ουρανό Κατακόκκινο» της Λούλας Αναγνωστάκη σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Ο Ουρανός και… Το Παντελόνι του» σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.

 Στο πρώτο μέρος της παράστασης, ο ήρωας του Καμπανέλλη, που ενσαρκώνεται από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, είναι «Αυτός» που συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά.Το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται ηχηρός μονόλογος, με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του.Η υποσυνείδητη ανάγκη «Αυτού» να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία.Άλλωστε, η πίκρα και η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, σάτιρα, αγάπη και νοσταλγία είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο του συγκεκριμένου μονόπρακτου αλλά κι ολόκληρου του έργου του Καμπανέλλη.

Δωρέαν Ψηφιακή προβολή στις 2 και 3 Δεκεμβρίου στην ιστοσελίδα του θεάτρου stathmostheatro.gr

Ταυτότητα παράστασης

Ερμηνεύει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Σκηνογράφος: Γιάννης Αρβανίτης

Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτογραφία: Γιώργος Καβαλιεράκης

Βοηθός Σκηνογράφου: Ζώη Οικονόμου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου

Μετά τον «Φύλακα μιας Επανάστασης» του Μάνου Καρατζογιάννη που παρουσιάστηκε το φθινόπωρο, «το Λευκό Δωμάτιο» του Αλέξη Σταμάτη, τη «Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» της Ορνέλα Βόρπσι και τη φιλοξενούμενη παραγωγή - συνεργασία με το Ονειρόδραμα για τους μικρούς μας φίλους - «Μπες στα παπούτσια μου» που συνεχίζονται με επιτυχία στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, το Θέατρο Σταθμός επιστρέφει στη ψηφιακή του δράση.

Στις 11 Νοεμβρίου, 200 χρόνια από τη γέννηση του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, το θέατρο Σταθμός δίνει τη δυνατότητα στους φίλους του να ακούσουν δωρεάν στη σελίδα του stathmostheatro.gr το podcast «Ο Κροκόδειλος» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι με τη φωνή του Κώστα Βασαρδάνη και σε ηχητική επιμέλεια του Αντώνη Παπακωνσταντίνου.

 Λίγα λόγια για το έργο

Με τον Κροκόδειλο (1865), ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του, ο Ντοστογιέφσκι στηρίζει τη διαμάχη μεταξύ των διανοούμενων διαφόρων προοδευτικών ρευμάτων. Ωστόσο, δεν πρόκειται για ένα κείμενο που εξαντλείται στη σάτιρα του φιλοσόφου Πιοτρ Λαβρόβιτς Λαβρόφ ή του εκδότη Αντρέι Αλεξάντροβιτς Κραγιέφσκι ξεκινώντας από ένα τελείως παράδοξο γεγονός (που αντιμετωπίζεται, ωστόσο, ως το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο), ο άριστος ψυχολόγος Ντοστογιέφσκι σκιαγραφεί τη διαμόρφωση των ανθρώπινων σχέσεων στην κοινωνία της Αγίας Πετρούπολης και περιγράφει συμπεριφορές και νοοτροπίες με τρόπο οξυδερκή, γλαφυρό και κυρίως αστείο, αποκαλύπτοντας έτσι στον αναγνώστη μιαν άγνωστη πλευρά του μεγάλου συγγραφέα, όπου επικρατεί η υπερβολή, η παραδοξολογία και το χιούμορ.

Aκούστε το podcast εδώ:

https://stathmostheatro.gr/project/podcast-o-krokodeilos/

Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
τηλ. 210 52 30 267

Είναι στιγμές που δεν μπορείς να κάνεις πρόγραμμα.Όχι, γιατί δεν ξέρεις αν θα υλοποιηθεί αλλά γιατί είναι τόσα αυτά που θες να πεις που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να σταματήσεις. Σαν τον ερωτευμένο που το χέρι του, όταν χαϊδεύει δεν ξέρει πια καλά – καλά που πάει…Με το κέρδος ότι κρατήσαμε ζωντανή την από απόσταση - λόγω της πανδημίας - σχέση μας μέσα από μια σειρά ψηφιακών δράσεων, επανερχόμαστε στο ανακαινισμένο Θέατρο Σταθμός με ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα βασισμένο σε τρεις θεματικές ενότητες στις οποίες εργαζόμαστε από τον πρώτο μέχρι και τον φετινό πέμπτο χρόνο της λειτουργίας μας. Ετερότητα, Νεοελληνικό έργο και Μικρά Κλασικά αποτελούν τους κύριους άξονες του καλλιτεχνικού μας προγράμματος που φέτος, λόγω των συνθηκών, θα ανακοινωθεί σε τρία μέρη και φιλοδοξεί να πει όσα θέλουμε όλοι να πούμε.

Όσα συχνά αδυνατούμε να ακούσουμε.

Καλή θεατρική σεζόν!

ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΦΥΛΑΚΑΣ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Έτσι, ήταν όλη η κοινωνία τότε.Μετά την Επανάσταση…Κέρδισε τα μεγάλα κι έπρεπε τώρα να παλέψει για τα μικρά…

Ο ιστοριοδίφης και συγγραφέας, από τη Ναύπακτο, Γιάννης Βλαχογιάννης εδραίωσε στη συλλογική μνήμη τον Αγώνα του 1821. «Καταγραφέας» της Επανάστασης, διέσωσε και ανέδειξε, μεταξύ πολλών άλλων, τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη. Στο πρωτότυπο κείμενο του Μάνου Καρατζογιάννη, ο οποίος καταπιάνεται ξανά με την ιστορική μνήμη μετά τις παραστάσεις του «Για την Ελένη» και «Μάρτυρες των Αθηνών» καθώς και την ταινία του «Μελίνα Στοπ Καρέ - αναζητώντας την σύγχρονη ελληνικότητα», ο Γιάννης Βλαχογιάννης παραδίδει, κάνοντας έναν ποιητικό απολογισμό της ζωής του, ένα σύγχρονο μάθημα ελληνικής ιστορίας: από τη φτώχεια των πρώτων χρόνων της ζωής του όπου η ελληνική κοινωνία, αφού «κέρδισε τα μεγάλα, έπρεπε να παλέψει για τα μικρά» μέχρι την ίδρυση των Γενικών Αρχείων του Κράτους των οποίων υπήρξε διευθυντής για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Μέσα από τις διηγήσεις του «Άγνωστου Ιστορικού» και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη, ο οποίος δημοσίευσε τα πρώτα του λογοτεχνικά κείμενα με το ψευδώνυμο «Γιάννης Επαχτίτης», εμπλουτισμένες με στίχους από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, ξεπροβάλλει η Ελλάδα ως πηγή νοσταλγίας ή ως ιστορική σύνθεση ζωντανεύοντας μορφές μιας άλλης εποχής όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κυρίως όμως αποδίδεται η αξία της παιδείας, ως κύριο στοιχείο κάθε δημοκρατικής πολιτείας. Της παιδείας, που τόσο λείπει πια από τον τόπο μας στις μέρες μας.

Κείμενο – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Ερμηνεία: Γιάννης Νταλιάνης

Μουσική: Δημήτρης Τσάκας

Σκηνικό: Γιάννης Αρβανίτης

Κοστούμι: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Video: Παντελής Μάκκας

Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο - Συμπαραγωγή με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Αγρινίου, την Αδελφότητα Ναυπακτίων Νομού Αττικής “Ο Έπαχτος” και το Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο.

Πρεμιέρα: Αγρίνιο / Αύλειος Χώρος των Καπναποθηκών Παπαστράτου,

18 και 19 Σεπτεμβρίου στις 21:00

Αθήνα / Παλαιό Πανεπιστήμιο, Πλάκα, 26 Σεπτεμβρίου στις 21:00

Αθήνα / Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας, 25 Σεπτεμβρίου στις 20.30

***

Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

 Στη χώρα μου οι κοπέλες πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα τον «αμόλυντο ανθό» τους, γιατί ο άντρας πλένεται μ’ένα κομμάτι σαπούνι και ξαναγίνεται φρέσκος και καθαρός, ενώ τις κοπέλες δεν τις ξεπλένει ολόκληρη θάλασσα. Ολόκληρη θάλασσα.

 Ο Ένκε Φεζολλάρι, μετά την «Ορκισμένη Παρθένα» στο Φεστιβάλ Αθηνών, καταπιάνεται ξανά με την αλβανική δραματουργία.Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα της Ornela Vorpsi, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα,αποτελεί ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας και στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας του λαού της από την περίοδο του ‘70 εώς τη διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.Κεντρική ηρωίδα είναι η Ορνέλα, η οποία διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία της προς την ενηλικίωση.Μέσα από την τρυφερή αλλά και σκληρή γραφΕικόνες πραγματικές  ρή ενίοτε καιή της η εικαστικός και συγγραφέας που ζει πλέον στο Παρίσι εξιστορεί, στην πραγματικότητα, την προσωπική της ιστορία. Εικόνες μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα απο τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί, μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει…

Η Vorpsi δημιουργεί ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, συνθλίβεται και, στο τέλος, επιβιώνει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση αλλά και την αντίσταση της γυναίκας ενάντια στα πατριαρχικά καθεστώτα.Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ζεις - σχεδόν χωρίς να ανασαίνεις, να κρύβεσαι, να συναινείς ακούσια, να μοιράζεσαι το λιγοστό σου φαγητό, να σκύβεις το κεφάλι περιμένοντας τις«καλύτερες μέρες» και, αν είσαι τυχερός, να μπεις σε ένα αεροπλάνο… Να αποχαιρετήσεις τη χώρα σου για πάντα, και να γράψεις - χρόνια μετά - ένα μυθιστόρημα για το τι έζησες...

 Συγγραφέας: Ορνέλα Βόρπσι

Μετάφραση: Μαρία Σπυριδοπούλου

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι

Ερμηνεύουν: Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi, Αθηνά Καραγιώτη

Πρωτότυπη Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Σύμβουλος δραματουργίας:  Κάτια Σωτηρίου

Σκηνικός χώρος-Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Κουταλιανού

Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου

Σχεδιασμός αφίσας – έντυπο υλικού: Μαρίνα Δρακάτου

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, από 29 Σεπτεμβρίου μέχρι 27 Οκτωβρίου.

ΛΕΥΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι που σχεδιάζουν τα πάντα.Κρατούν την ανθρωπότητα από την καρδιά και τη σφίγγουν.Φτιάχνουν πρόσωπα, χαρακτήρες, ταυτότητες, σχέσεις, ιδέες, τάσεις, ιστορίες. Όλα. Πώς αλλιώς θα γινόταν;

Σε έναν ου-τόπο, που βρίσκεται σε ένα ψηλό βουνό, υπάρχει μία πανσιόν για θεατρικούς ήρωες. Για όσους έχουν γεννηθεί από το χέρι του συγγραφέα-δημιουργού τους και είναι στη διάθεση κάθε σκηνοθέτη, στις σκηνές όλου του κόσμου. Κάθε φορά που τελειώνει η κατασκευή τους και αφού τα είδωλά τους έχουν ανέβει στις σκηνές, τα πλάσματα αυτά συγκεντρώνονται στην πανσιόν. Όμως, εκεί συμβαίνει κάτι μοναδικό: το ανύπαρκτο δημιουργεί πραγματική ζωή. Τη διεύθυνση του χώρου αυτού έχει αναλάβει η Φλώρα, μία ακαθόριστης ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας γυναίκα.Κάποια στιγμή καταφθάνει η περήφανη και δυναμική Έντα, την οποία η Φλώρα τοποθετεί στο ίδιο δωμάτιο με την Μπλανς. Ανάμεσα στις δύο γυναίκες δημιουργούνται πολύ έντονες κλιμακούμενες συγκρούσεις, καθώς προέρχονται από τελείως διαφορετικές εποχές, με διαφορετικές επιδιώξεις και έχουν διαφορετική ψυχοσύνθεση, αν και υπάρχει ένα υποδόριο νήμα που τις ενώνει.Όταν η Έντα αποφασίζει να κάνει μια παράτολμη κίνηση, οι τεκτονικές πλάκες της επινόησης, η ίδια η υπόσταση των χαρακτήρων στο αναπόδραστο γίγνεσθαι της πανσιόν της Φλώρας -και, πάνω απ’ όλα, το άγχος του δημιουργού- θα αποκτήσουν μία άλλη δραματική διάσταση χάρη στη λύτρωση που θα προσφέρει απρόσμενα, στο τέλος, η αυτοδικία.

Μετά τα «Μελίσσια», που ανέβηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο, ο Αλέξης Σταμάτης γράφει το «Λευκό δωμάτιο». Πού πάνε οι θεατρικοί ήρωες όταν τελειώνει το έργο; Παραμένουν άραγε εγκλωβισμένοι σε αυτή τη συγκεκριμένη ζωή που τους δημιούργησε ο «νονός» – συγγραφέας τους; Μια αλληγορία εγκλεισμού με πρωταγωνίστριες την Μπλανς Ντιμπουά από το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς και την Έντα Γκάμπλερ από το ομώνυμο έργο του Χένρικ Ίψεν αποκαλύπτει την κουζίνα της δημιουργίας του συγγραφέα και του ηθοποιού μέσα από το θέατρο, τους χαρακτήρες, την επινόηση και την πραγματικότητα. Εντέλει μέσα από την ίδια τη ζωή.

Συγγραφέας: Αλέξης Σταμάτης

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Ερμηνεύουν: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Εύα Σιμάτου, Δημήτρης Τσίκλης
Στον ρόλο της Φλώρας η Άννα Φόνσου
Συμμετέχουν (voice off):
Στον ρόλο του Χένρικ Ίψεν ο Δημήτρης Καταλειφός
Στον ρόλο του Τενεσί Ουίλιαμς ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης

Μουσική: Δημήτρης Τσάκας

Σκηνικά – κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Video: Παντελής Μάκκας

Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου

Πρεμιέρα: 28η Οκτωβρίου. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00, από 29 Οκτωβρίου μέχρι 21 Νοεμβρίου.

***

ΟΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνει κανείς πότε ακριβώς χάθηκε αυτή η εκκεντρικότητα; Πότε ο περίεργος μεταλλάχθηκε σε νευρωτικό μα και σε ευτυχή ταυτόχονα…

Σαράντα χρόνια μετά το θρυλικό «Μπεντ», το τελευταίο έργο του Μάρτιν Σέρμαν που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές σε Αγγλία και Αμερική, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση του Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη. Πρόκειται για μια μοναδική ερωτική ιστορία που ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση.Το έργο αποτυπώνει τους θριάμβους και τις ήττες του κινήματος των ομοφυλοφίλων, πενθώντας και γιορτάζοντας αντίστοιχα για τα φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά και για τις διεκδικήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

O Μπο, ένας Αμερικανός πιανίστας που ζει στο Λονδίνο και πιστεύει ακράδαντα πως όλες οι ερωτικές σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης, συναντάει στα 62 του μέσω διαδικτύου τον Ρούφους, έναν 29χρονο διπολικό δικηγόρο ο οποίος γοητεύεται από το παρελθόν που ο Μπο αντιπροσωπεύει. Γίνονται ζευγάρι και ζουν μαζί για δεκατρία χρόνια. Η σχέση τους φωτίζεται από αφηγήσεις για όλη την ιστορία του gay κινήματος, από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και σήμερα. Βαθαίνει, δυναμώνει και βρίσκεται μπροστά στα μεγάλα διλήμματα της ερωτικής συμβίωσης: αντισυμβατικότητα ή «κανονικότητα»; Κίνδυνος ή ασφάλεια; Εξέγερση ή ενσωμάτωση; Στο τέλος, το τρίτο πρόσωπο, ο νεαρός drag performer Χάρυ, θα επιδράσει καταλυτικά στο ζευγάρι… Στο μικροσκόπιο του βραβευμένου συγγραφέα, οι ανασφάλειες, οι εγωισμοί, τα όνειρα, το γήρας, η φθορά, η αναζήτηση ταυτότητας, η αφοσίωση, ο γάμος, η υιοθεσία και βέβαια η αποδοχή. Ο Σέρμαν στο «Όπως πάει το ποτάμι» καταθέτει μια μεγάλη παρακαταθήκη, μια «εποποιία της διαφορετικότητας» καταφέρνοντας, με αφετηρία τον ομόφυλο έρωτα, να μιλήσει με τόλμη για όλα τα ζευγάρια, όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη σεξουαλική ταυτότητα που επιλέγει ο καθένας. Η παράσταση αξιοποιώντας τόσο τη θεατρική, όσο και την κινηματογραφική φόρμα, θέτει στην πραγματικότητα τα αμείλικτα και δύσκολα ερωτήματα που αφορούν όλες και όλους τους ερωτευμένους.

Συγγραφέας: Μάρτιν Σέρμαν

Μετάφραση: Αντώνης Πέρης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης

Eρμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης (Μπο), Μάνος Καρατζογιάννης (Ρούφους), Δημήτρης Ροΐδης(Χάρυ)

Σκηνικά-κοστούμια-σχεδιασμός βίντεο: Μικαέλα Λιακατά

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας

Βοηθός σκηνοθέτη: Κλειώ Παπατζανάκη-Χρυσοβέργη (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης, σε συνεργασία με το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου)

Παραγωγή:  Lead - In - Arts A.M.KE – Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00, από 26 Νοεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

***

2021 μ.Χ: ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΥΤΣΟΥΡΑ – ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Το ανθρώπινον κούτσουρον απήλθεν τώρα προ ολίγων χρόνων, και δεν φαίνεται πλέον· το δένδρινον είν' εκεί ακόμη...

Μια από τις τρεις ενότητες του συγγραφικού έργου του Σκιαθίτη λογοτέχνη, όπως σημειώνει ο Γάλλος μελετητής του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Guy (Michel) Saunier, είναι ο μύθος του θανάτου. Στο έργο του πεθαίνουν πολλά πρόσωπα, οι αλυσιδωτοί δε ή οι ομαδικοί θάνατοι είναι ουκ ολίγοι. Πεθαίνουν παιδιά, κοπέλες ή και νέες μητέρες, πέφτοντας συχνά θύματα μιας «κακής μάνας». Ο θάνατος από την άλλη, ιδιαίτερα ο θάνατος των παιδιών, επιδέχεται ως ηπιότερα υποκατάστατα τη στειρότητα και την καλογερική ζωή. Το συγκεκριμένο κείμενο αναφέρεται στη σχέση πεθεράς και νύφης – της γριάς Μπεκιοΐνας και της νύφης της, της γριάς Στέργαινας, που παίρνει τη «θέση» της... Στην παράσταση, που έκανε πρεμιέρα στο ψηφιακό κανάλι του Δήμου Ηρακλείου στο παλίσιο του Φεστιβάλ «Τέχνη καθ’ οδόν»σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη, ο θάνατος - και η μετάβαση σε κάτι άλλο - ως βασικό θέμα στο έργο του Παπαδιαμάντη αποδίδεται εξίσου με τη μετάβαση από έναν ορισμένο τρόπο - εκφοράς του λόγου, σκηνοθεσίας, κινηματογράφησης και χρήσης μέσων - σε έναν άλλο. Αυτό που ολοκληρώνει άλλωστε τον καμβά είναι η ίδια η χρονικότητα της συγκεκριμένης σπουδής, που συμπίπτει με μια στιγμή μετάβασης της (θεατρικής) τέχνης. Μετάβασης σε τι; Θα δείξει...

Δραματουργία, επιμέλεια σκηνικού χώρου, σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης

Ερμηνεύουν: Μαρία Παρασύρη, Γιωργής Τσαμπουράκης

Κινηματογραφική επιμέλεια, μοντάζ: Δημήτρης Αναγνώστου

Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Καραμπάτσος

Επιμέλεια ήχου: Θεόφιλος Μποτονάκης

Μιξάζ: “Sound Project” Αντώνης Αλέξάκης

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Αφίσα: Ηλίας Δόβρης

Βοηθός σκηνοθεσίας: Νικόλας Λαμπάκης

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, από 6 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Ιανουαρίου.

ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

DOSTOYEVSKY’S PODCAST

Όλα περνάνε, μόνο η αλήθεια μένει…

 Ο Κώστας Βασαρδάνης, μετά την «Ψυχολογία Συριανού Συζύγου», συνεργάζεται ξανά με το Θέατρο Σταθμός και διαβάζει μια χαρακτηριστική επιλογή από το έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι με αφορμή τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου Ρώσου Λογοτέχνη στις 11 Νοεμβρίου.

Φωτογραφία: Αντρέας Μαντάς

 Δωρεάν podcast, από τις 11 Νοεμβρίου, στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Σταθμός stahmostheatro.gr

ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ

Να έχω έναν άνθρωπο...

 Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη το Θέατρο Σταθμός επαναπροβάλλει στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης του «πατριάρχη του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου», το μονόπρακτο του «Αυτός και το παντελόνι του» που παρουσιάστηκε το Μάιο του 2018 στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μαζί με τον «Ουρανό Κατακόκκινο» της Λούλας Αναγνωστάκη σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Ο Ουρανός και… Το Παντελόνι του» σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. Στο πρώτο μέρος της παράστασης ο ήρωας του Καμπανέλλη, που ενσαρκώνεται από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, είναι «Αυτός» που συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά.Το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται ηχηρός μονόλογος, με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του. Η υποσυνείδητη ανάγκη «Αυτού» να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία. Άλλωστε, η πίκρα και η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, σάτιρα, αγάπη και νοσταλγία είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο του συγκεκριμένου μονόπρακτου αλλά κι ολόκληρου του έργου του Καμπανέλλη.

Συγγραφέας: Ιάκωβος Καμπανέλης
Σκηνοθεσία:Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνικά:Γιάννης Αρβανίτης
Κουστούμια:Βασιλική Σύρμα
Μουσική:Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί:Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου
Bοηθός σκηνογράφος: Ζώης Οικονόμου

Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλιεράκης
Διανομή: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης

Δωρέαν Ψηφιακή προβολή στις 2 και 3 Δεκεμμβρίου στην ιστοσελίδα του θεάτρου stathmostheatro.gr

ΜΙΚΡΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

ΜΠΕΣ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ

Το Ονειρόδραμα, με τη δεκάχρονη εμπειρία του στο χώρο του σχολείου, δημιούργησε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα – θεατρική παράσταση όπου τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα μέσα από τη εμπειρία της θεατρικής δράσης να κατανοήσουν έννοιες όπως η ενσυναίσθηση, η διαφορετικότητα και ο σχολικός εκφοβισμός βοηθώντας τα να «μπουν στα παππούτσια» του άλλου.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Μενεδιάτης

Ερμηνεύουν: Γιώργος Μενεδιάτης, Χριστίνα Μουτσάτσου, Βασίλης Παπαλαζάρου

Μουσική: Στέλλα Μουδάτσου

Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Γκουγκούνης

Κάθε Κυριακή στις 12:00, από τις 24 Οκτωβρίου.

Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και της UNESCO.

Το Θέατρο Σταθμός επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Γενικές Τιμές Εισιτηρίων:

Κανονικό: 15€

Φοιτητικό: 12€

«Κοινωνικό εισιτήριο»: Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 8€

Ομαδικό (πάνω από 10): 10€

Ατέλεια: 3€

Παραστάσεις για παιδιά:

Εισιτήριο: 10 €

Ομαδικό: 8 €

Ηλεκτρονική προπώληση: Viva.gr

 Το Θέατρο Σταθμος παραχωρεί τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν δωρεάν τις παραστάσεις του όσοι συμπολίτες μας επλήγησαν από τις φωτιές το φετινό καλοκαίρι, ύστερα από σχετική συνεννόηση με το ταμείο του Θεάτρου.

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Μάνος Καρατζογιάννης

Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Social Media: Κατερίνα Γρυλλάκη

Γραφιστικά: Μάριος Γαμπιεράκης

Ένα εορταστικό ψηφιακό πρόγραμμα με κύριους άξονες την αγάπη, όπως διδάσκεται στα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας, τη στωικότητα, με την οποία αντιμετώπισαν 80 χρόνια πριν - τον Απρίλιο του ’41 - οι Αθηναίοι την γερμανική εισβολή και Kατοχή αλλά και την πνευματικότητα της επανάστασης, όπως την εξέφρασε το φοιτητικό κίνημα το Μάη του ’68 έχει ετοιμάσει, για τις ημέρες του Πάσχα, η ομάδα του Θεάτρου Σταθμός. Πιο συγκεκριμένα, το ψηφιακό πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός περιλαμβάνει διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του stathmostheatro.gr δωρεάν podcast και εκδηλώσεις καθώς και οnline θέατρο καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης εβδομάδας.

Καλή Ανάσταση!

Η ομάδα του Θεάτρου Σταθμός.

Επιμέλεια αφιερώματος:Μάνος Καρατζογιάννης

Επιμέλεια ηχογραφήσεων:Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Επιμέλεια μαγνητοσκοπήσεων: Δημήτρης Ασημάκης, Άγγελος Παπαδόπουλος, Αλέξης Κουκιάς – Παντελής

Γραφιστικά:Μάριος Γαμπιεράκης

• Ευαγγελικά Αναγνώσματα Μεγάλης Εβδομάδας

Η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο Δημήτρης Καταλειφός και η Αμαλία Μουτούση διαβάζουν αποσπάσματα των Ευαγγελίων στο πρωτότυπο και σε μετάφραση.

Συνεργασία με το Αναγνωστικό της Γαλιλαίας, (https://toanagnostikotisgalilaias.gr/), την ιστοσελίδα που δημιούργησαν η Όλια Λαζαρίδου και η Αμαλία Μουτούση,με ηχογραφημένες αναγνώσεις κειμένων από καλλιτέχνες για την ενίσχυση της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας (Μ.Α.Φ.) «ΓΑΛΙΛΑΙΑ».

Η «ΓΑΛΙΛΑΙΑ» παρέχει δωρεάν τις υπηρεσίες της και φροντίζει σωματικά, ψυχικά, κοινωνικά και πνευματικά ασθενείς καθώς και τις οικογένειες τους δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ανακαλύψουν πόσο περισσότερη ζωή μπορεί να υπάρχει σε κάθε στιγμή της.

Podcast. Δωρεάν διαθέσιμο καθημερινά, από τη Μεγάλη Δευτέρα ως και το Μεγάλο Σάββατο, καθ’όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας.

• Οι Μάρτυρες των Αθηνών*

80 χρόνια μετά τη γερμανική εισβολή στην Αθήνα, στις 27 Απριλίου 1941, το Θέατρο Σταθμός τιμά τη συλλογική μνήμη προβάλλοντας ψηφιακά την παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη «Οι Μάρτυρες των Αθηνών».

Μνήμες. Αφής... Μυρωδιές... Ήχοι... Συνειρμοί...

Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων στη πιο δύσκολη στιγμή της πόλης τους: στην Αθήνα της Κατοχής. Η ελπίδα, η αγωνία, το γέλιο, τα κλειστά παντζούρια, ο θάνατος, το χαμόγελο, η πείνα κι ο αγώνας για την επιβίωση...Μια ομάδα ηθοποιών από διαφορετικές σχολές και γενιές (Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Εβίτα Ζημάλη, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Μάρκος Μπούγιας, Γιώργος Παπαπαύλου, Ερατώ Πίσση, Μαριέττα Σγουρδαίου και Αθηνά Τσιλύρα) ζωντανεύουν το εμπνευσμένο από μαρτυρίες της εποχής κείμενο του Μάνου Καρατζογιάννη, ο οποίος μετά το θεατρικό του έργο για τη ζωή της αδικοχαμένης Ελένης Παπαδάκη «Για την Ελένη», καταπιάνεται ξανά με το ελληνικό ιστορικό τραύμα.

Με κύριους άξονες την ατομικότητα και την ενσυναίσθηση οι Μάρτυρες των Αθηνών αφηγούνται την προσωπική και τη συλλογική ιστορία ενός ολόκληρου λαού, ογδόντα χρόνια μετά την γερμανική εισβολή στην Αθήνα.
Οι χοροί, τα τραγούδια, τα κεριά, οι αρβύλες, τα γράμματα, τα κατσαρολάκια, η γατούλα Πρινσερούλα και το τύμπανο. Του πολέμου.
Τα παιδικά χρόνια των παππούδων μας ως ρίζα της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.

Κείμενο - σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Δραματουργική συνεργασία: Χρήστος Σολωμός
Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα
Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα - Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Χουλιάρας
Επικοινωνία: Κατερίνα Αποστολοπούλου, Ευαγγελία Σκρομπόλα
Φωτογραφίες - video: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Εβίτα Ζημάλη, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Μάρκος Μπούγιας, Γιώργος Παπαπαύλου, Ερατώ Πίσση, Μαριέττα Σγουρδαίου και Αθηνά Τσιλύρα.

Video trailer:

On line προβολή.

Κυριακή των Βαΐων 25 Απριλίου, Μεγάλη Δευτέρα 26 και Μεγάλη Τρίτη 27 Απριλίου, ημέρα επετείου της γερμανικής εισβολς.﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρωτομαγιής στην Αθήνα, στις 19:00.

Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ.

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/streaming/oi-martyres-ton-athinon/

• Οι ιδέες του Μάη – Από τον επιτάφιο του Θουκυδίδη στον πανηγυρικό του Ντεμπόρ

ΟΣπύρος Βραχωρίτηςκαι η ομάδα του, με οδηγό τον Κορνήλιο Καστοριάδη, διαβάζουν ξανά τα κείμενα που αφορούν στην ιδεολογία του φοιτητικού επαναστατικού κινήματος.

Δωρεάν ψηφιακή προβολή της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, στις 3 Νοεμβρίου του 2018, με αφορμή τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τον Μάη του ’68.

Μεγάλο Σάββατο, ανήμερα της Πρωτομαγιάς.

Το Θέατρο Σταθμός τιμά την επέτειο της συμπλήρωσης των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση προσφέροντας την ηλεκτρονική πρόσβαση, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση μέσα από την ιστοσελίδα του stathmostheatro.gr, σε podcasts, αναλόγια, παραστάσεις και ημερίδες αναφορικά με εκείνη την ιστορική περίοδο και για όλο τον Μάρτιο, με τη συμμετοχή καταξιωμένων καλλιτεχνών και επιστημόνων και ημερομηνίες προβολής την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 21/3, την 25η Μαρτίου καθώς και την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 27/3.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Ωδές του Ανδρέα Κάλβου

Ο Ανδρέας Κάλβος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1792, έξι χρόνια νωρίτερα από τον Διονύσιο Σολωμό. Το ποιητικό του έργο συνοψίζεται στις «Ωδές» του, στις οποίες ύμνησε τις αρετές και το έπος του ’21. Αν και οι ωδές του Κάλβου δεν ήταν ιδιαίτερα προσβάσιμες στους συμπατριώτες του, οι περισσότερες από αυτές αναλαμβάνουν, με ύφος παραινετικό και αγωνιστικό, την ενίσχυση του φρονήματος του αγωνιζόμενου λαού. Ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική ποίηση του Κάλβου υμνεί έννοιες όπως η ελευθερία, η δόξα, η αρετή και η δικαιοσύνη της δίνουν την ευρύτερη διάσταση μιας ποίησης κοινωνικής και επιπλέον την συνδέουν με τις φιλοσοφικές ιδέες και αντιλήψεις του Διαφωτισμού.

Επιμέλεια – ανάγνωση: Δημήτρης Καταλειφός
Podcast. Διαθέσιμο δωρεάν online από την Κυριακή 21/3 Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Duty to Revolt: Transnational and Commemorative Aspects of Revolution

Διεθνές ψηφιακό επιστημονικό συνέδριο, στην αγγλική γλώσσα, με αφορμή τα διακόσια χρόνια της Ελληνικής επανάστασης. Οι θεματικές του συνεδρίου αφορούν στη διεθνοποίηση των επαναστάσεων, τη ρομαντικοποίηση του ενόπλου αγώνα από ξένους μαχητές, και το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό εκείνης της περιόδου σε σχέση με την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Οργάνωση - συντονισμός: Αθηνά Καρατζογιάννη, Professor in Media and Communication (University of Leicester), Raul Carstocea (University of Leicester), Ιωάννα Φέρρα (Higher School of Economics, Moscow), Χρήστος Κωστόπουλος (Curtin University, Malaysia), Γιώργος Σουβλής (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

Διεθνές επιστημονικό συνέδριο. Διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Σταθμός stathmostheatro.gr την 25η και την 26η Μαρτίου.

Εγγραφή για συμμετοχή στη συζήτηση:
https://www.eventbrite.co.uk/e/duty-to-revolt-transnational-and- commemorative-aspects-of-revolutions-tickets-123170338799

Γυναίκα της Ζάκυθος του Διονυσίου Σολωμού

Η Γυναίκα της Ζάκυθος αρχίζει να γράφεται στη Ζάκυνθο στο διάστημα της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγιού (1825-1826), αναπλάθοντας και συμπυκνώνοντας γεγονότα της περιόδου αυτής. Είναι η αφήγηση ενός υποθετικού Διονυσίου Ιερομονάχου κατοίκου στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου (Αλύπιου) στη Ζάκυνθο. Πίσω από το πρόσωπο αυτό κρύβεται βέβαια ο εθνικός μας ποιητής. «Αν η πτώση του Μεσολογγίου σήμανε τους τίτλους τέλους της Επανάστασης του ’21», σημειώνει ο Σπύρος Βραχωρίτης ο οποίος, μετά από 36 χρόνια από την ιστορική παράστασητου Γυναίκα της Ζάκυθος με την Μίρκα Γεμεντζάκη και το Νίκο Σκυλοδήμο, επιστρέφει στο κείμενο του Σολωμού, που για εκείνον «αποτελεί τον δραματικό επίλογο του Διθύραμβου – Ύμνου εις την Ελευθερία».

Σκηνοθεσία: Σπύρος Βραχωρίτης
Σκηνική επιμέλεια - κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου
Ερμηνεύουν: Χριστιάνα Καραμανίδου, Ευάγγελος Χρήστου

Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Σταθμός στις 18 Οκτωβρίου 2017 και κινηματογραφήθηκε από τον Δήμητρη Ασημάκη.

Παράσταση, σε μορφή αναλογίου. Διαθέσιμη δωρεάν online από την Σάββατο 27/3 Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.

Επιμέλεια αφιερώματος: Μάνος Καρατζογιάννης
Επιμέλεια ηχογραφήσεων: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια μαγνητοσκόπησης: Δημήτρης Ασημάκης
Επιμέλεια γραφιστική: Μάριος Γαμπιεράκης

Το πρόγραμμα του ψηφιακού αφιερώματος στο 1821 εδώ : https://stathmostheatro.gr/na-tan-to-21-200-xronia-apo-tin-epanastasi/

Το πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός, λόγω των ειδικών συνθηκών, θα ανακοινώνεται αναλυτικά κάθε μήνα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθώς και στην ιστοσελίδα μας: stathmostheatro.gr.

Το Θέατρο Σταθμός υποδέχεται τις φετινές γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δίνοντας τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό, μέσα από το συνεχές ψηφιακό του πρόγραμμα, να παρακολουθήσει στην ηλεκτρονική του σελίδα stathmostheatro.gr τρεις εξαιρετικές παραστάσεις και δύο μοναδικές εκδηλώσεις χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση.

Πιο συγκεκριμένα, το Θέατρο Σταθμός προγραμματίζει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στην ηθοποιό Νένα Μεντή που περιλαμβάνει την παράσταση του καλλιτεχνικού του διευθυντή Μάνου Καρατζογιάννη «Ξένες Πόρτες – Μάνος Ελευθερίου» που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 2019 στην Πειραιως 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, την παράσταση «Η Σύλβα και ο Δράκος» που παρουσιάστηκε τη σεζόν 2014- 2015 στη μουσική σκηνή Χαμάμ, βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θάνατου», καθώς και την εκδήλωση «Κάθε Πέμπτη κύριε Νιάρχο» που πραγματοποιήθηκε στις 9/11/2017 με καλεσμένη του Θανάση Νιάρχου την ίδια τη δημοφιλή πρωταγωνίστρια σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός.

Παράλληλα, οι μικροί μας φίλοι θα μπορούν να παρακολουθήσουν μαγνητοσκοπημένη τη μοναδική εκδήλωση με την Άλκη Ζέη να διαβάζει Ζωρζ Σαρή που έλαβε χώρα στο θέατρο Σταθμός στις 13/12/2017 καθώς και την παράσταση για εφήβους του Βασίλη Κατσικονούρη «Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες».

Αναλυτικά οι ημέρες και ώρες προβολής του εορταστικού ψηφιακού μας προγράμματος:

 21 /12: Κάθε Πέμπτη κύριε Νιάρχο

23/12: Ξένες Πόρτες

25/12: Η Άλκη Ζέη διαβάζει Ζωρζ Σαρή

27/12: Η Σύλβα και ο Δράκος

31/12: Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 

«Ξένες Πόρτες»

Δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Δραματουργική συνεργασία: Θανάσης Νιάρχος - Χριστιάννα Μαντζουράνη
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα

Βοηθοί σκηνογράφου: Θεανώ Βάχλα, Βασιλική Λιανού
Ερμηνεία: Νένα Μεντή

Πειραιώς 260, Φεστιβάλ Αθηνών.

«Η Σύλβα και ο Δράκος»

Παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη
«Ο γύρος του θανάτου».

Ερμηνεία: Νένα Μεντή.

Συνοδεύει στο ακορντεόν ο Παναγιώτης Τσεβάς

Μουσική σκηνή Χαμάμ

«Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες»

Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης, Ελένη Γιαννάκη

Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσικονούρης

Παίζουν: Ομάδα «Εφήλικον» (έφηβοι και ενήλικες του 1ου Γυμνασίου και Λυκείου Ζωγράφου)

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Τις «Ξένες Πόρτες», Σε Σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

Τρία χρόνια μετά το θάνατό της, το Θέατρο Σταθμός τιμά τη μνήμη της Λούλας Αναγνωστάκη προβάλλοντας ανήμερα των γενεθλίων της, στις 4 Δεκέμβρη, και για μια εβδομάδα, τις παραστάσεις των έργων της «Σ’ εσάς που με ακούτε» (4-7/12), «Ο ήχος του όπλου» (8-10/2) και Ο Ουρανός Κατακόκκινος» (11-13/12) σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού του διευθυντή Μάνου Καρατζογιάννη.

Στην ιστοσελίδα του θεάτρου Σταθμός stathmostheatro.gr το θεατρόφιλο κοινό θα μπορεί να παρακολουθήσει χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση τις συγκεκριμένες παραστάσεις μαζί θεατρολογικό υλικό που αφορά σε αυτά τα τρία αυτά έργα καθώς και την ηχογράφηση του αφιερώματος «Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη» που επιμελήθηκε το 2015 στο ‘Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ο Μάνος Καρατζογιάννης με τις εισηγήσεις των: Βίκτωρα Αρδίτη, Γιώργου Αρμένη, Σπύρου Βραχωρίτη, Ρούλας Γεωργακοπούλου, Κώστα Γεωργουσόπουλου, Θοδωρή Γκόνη, Ιλειάνας Δημάδη, Άκη Δήμου, Μαριλένας Ζαρούλια, Γρηγόρη Ιωαννίδη, Δηώς Καγγελάρη, Βασίλη Κατσικονούρη, Αναστασίας Κουμίδου, Σταμάτη Κραουνάκη, Όλιας Λαζαρίδου, Στέλιου Μάινα, Βίκυς Μαντέλη, Πλάτωνα Μαυρομούστακου, Ειρήνης Μουντράκη, Σοφίας Ολυμπίου, Βασίλη Παπαβασιλείου, Σίσσυς Παπαθανασίου, Έλλης Παπακωνσταντίνου, Ρένης Πιττακή, Λέανδρου Πολενάκη, Λεωνίδα Προυσαλίδη, Μιχάλη Ρέππα, Έλσης Σακελλαρίδου, Τάκη Τζαμαργιά, Nίκης Τουλουπάκη και Κωνσταντίνου Χατζή.

4, 5, 6, 7 / 12 «Σ’ εσάς που με ακούτε»
8, 9, 10 / 12 «Ο ήχος του όπλου»
11, 12, 13 /12 «Ο Ουρανός Κατακόκκινος»

&

4-13/12 Αφιέρωμα «Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη»
με τις ηχογραφημένες εισηγήσεις

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΟΥΛΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

Η Λούλα Αναγνωστάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης (Η διανυκτέρευση, Η πόλη, Η παρέλαση), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν.Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της Η συναναστροφή, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά.

Ακολούθησαν: Αντόνιο ή το Μήνυμα (1972), Η νίκη (1978), Η κασέτα (1982),

Ο ήχος του όπλου (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο Διαμάντια και μπλουζ σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου.Το 1995 ανέβηκε το Ταξίδι μακριά από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή.Το 1998 το μονόπρακτο Ο ουρανός κατακόκκινος από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη και το 2003 το έργο Σ' εσάς που με ακούτε από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.

Τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη έχουν επίσης παρουσιαστεί από Αθηναϊκούς θιάσους και Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, καθώς και στο εξωτερικό (Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Κύπρο, Ισπανία, ΗΠΑ, Πολωνία).

Παντρεμένη με το συγγραφέα και καθηγητή Ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά, μητέρα του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά και αδελφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.

«Καλησπέρα περάστε» είναι η πρώτη φράση που γράφει η Λούλα Αναγνωστάκη για το θέατρο και είναι σα να μας καλωσορίζει ουσιαστικά στο δικό της θεατρικό κόσμο, έναν κόσμο που μετρά πενήντα πέντε χρόνια θεατρικής ζωής. Στα χρόνια αυτά της αδιάλειπτης παρουσίας της η Αναγνωστάκη καταγράφει με τον ιδιαίτερο δικό της τρόπο όλες τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, που συντελέστηκαν στον ελληνικό χώρο από τον πόλεμο μέχρι σήμερα. «Κεντρικά μοτίβα των έργων της», όπως υπογραμμίζει

ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «η μοναξιά, η ενοχή, τα τραύματα, οι εθνικές και προσωπικές ήττες του μεταπολεμικού Έλληνα, τα αδιέξοδα, οι απόπειρες φυγής από έναν αναπόδραστο εγκλωβισμό, η έλλειψη επικοινωνίας και οι καταδικασμένες χειρονομίες προς αποκατάσταση κάποιας επαφής».

TAYTOTHTA ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

«Σ’ εσάς που με ακούτε»
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Φωτισμός: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού
Trailer: Άλεξ Τριανταφύλλου

Ερμηνεύουν: Όλια Λαζαρίδου, Mαρία Ζορμπά, Άντριαν Φρίλινγκ, Ανδρέας Κοντόπουλος, Δανάη Επιθυμιάδη, Γιάννης Καραούλης, Μάνος Στεφανάκης, Κλεοπάτρα Μάρκου, Γιώργος Σαββίδης/Σταύρος Γιαννακόπουλος

«Ο ήχος του όπλου»
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Βίντεο: Μιχάλης Κλουκίνας
Βοηθός σκηνογράφου: Αναστασία Δημουλάκη
Βοηθός ενδυνατολόγου: Ειρήνη Γεωργακίλα
Βοηθός σκηνοθέτη: Φλάβιους Νεάγκου

Ερμηνεύουν: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Τζένη Σκαρλάτου, Βασιλική Τρουφάκου,
Σταύρος Μερμήγκης, Αγησίλαος Μικελάτος, Κώστας Νικούλι.
Παραγωγή: Θεάτρου Σταθμός - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών

«Ο Ουρανός Κατακόκκινος»
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνογράφος: Γιάννης Αρβανίτης
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτογράφος: Πάνος Γιαννακόπουλος
Μακιγιάζ: Make Up Lab by Yiannis Marketakis
Βοηθός Σκηνογράφου: Ζώης Οικονόμου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου
Γραφίστας: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Διεύθυνση παραγωγής: Δημήτρης Κουκάς
Ερμηνεύει: Νένα Μεντή

Παραγωγή: People Entertainment Group Α.Ε. (www.people.gr)

Η Κάτια Γέρου επιστρέφει

με τον σατυρικό μονόλογο ‘Stand up Tragedy”

από τις 7 Νοεμβρίου και μόνο για 8 παραστάσεις, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20.00

στο Θέατρο Σταθμός.

STAND UP TRAGEDY

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ

(Βίκτωρος Ουγκώ 55 – Μεταξουργείο)

Σάββατο/ Κυριακή 8.00 (7 – 29 Νοεμβρίου)

Φιγούρες – ρόλοι, εκπρόσωποι όσων επηρεάζουν και δυναστεύουν τη ζωή μας εμφανίζονται επί σκηνής.

Ακούμε τη σκέψη και τα επιχειρήματά τους.

Χιούμορ, σαρκασμός, συνδυασμός της φόρμας του stand up και του cabaret.
Ένα σιωπηλό πρόσωπο τους ακολουθεί επί ποδός και τους ενσαρκώνει.
Στο τέλος, παύει να σαρκάζει, να ειρωνεύεται και να μιμείται και μιλάει εκ βαθέων.

Οι τίτλοι των κειμένων:

Block Delete

Τσιμέντο Yes!

Το κλαρίνο

Μις χαμόγελο (κείμενο: Ευγενία Μαραγκού)

Γενέθλια.

Θέματα: Η κοινωνία του θεάματος που καλά κρατεί ότι κι αν συμβαίνει γύρω μας,

Η υποταγή στην αλόγιστη ανάπτυξη, η «φιλανθρωπία», ο ψυχισμός του σύγχρονου ανθρώπου και το αιώνιο αίτημα για ανάταση, χαρά της ζωής, νόημα και εγγύτητα (κάτι που είχε ήδη χαθεί πολύ πριν την έλευση της πανδημίας).

Ερμηνεία – Κείμενο: Κάτια Γέρου

Σκηνοθεσία: Κυριάκος Κατζουράκης
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Σκηνικός χώρος: Νίκος Πολίτης
Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Κίνηση: Μυρτώ Γράψα
Βοηθός Σκηνοθέτη : Νίκος Νίκας
Τrailer – Φωτογραφίες: Aντώνης Μόργκαν

Ηλεκτρονική κράτηση εισιτηρίων: viva.gr

Εισιτήρια: Ολόκληρο 12^ε

Φοιτητικό 10^ε

Μειωμένο 8^ε

Τηλ. Θεάτρου Σταθμός: 210 5230067

Το μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες βραβευμένο βιβλίο της Ornela Vorpsi, της εικαστικού-συγγραφέα που ζει στο Παρίσι, σκάβει τις προσωπικές της ιστορίες την εποχή της δικτατορίας του Χότζα στην Αλβανία. Είναι ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας, στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας ενός λαού, που διηγείται σκληρές ιστορίες και στιγμές ζωής ενίοτε με πολύ χιούμορ. Το βιβλίο προσεγγίζει την περίοδο του ‘70 εώς την μετανάστευση και την διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλόκ, και αφηγείται την οδύσσεια γεμάτη συγκίνηση, πόνο και βία της συγγραφέως και εντέλει την λύτρωση(;) της όταν εγκαταλείπει την χώρα της.

Στο κέντρο του βιβλίου συναντάμε την Ορνέλα, η οποία διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία προς την ενηλικίωση, ζεί με την μητέρα της στα Τίρανα, ο πατέρας στη φυλακή, το σχολείο, η προπαγάνδα, το Κόμμα πώς ελέγχει τις ζωές των ανθρώπων, τον στρατό και εντέλει την φυγή της στη Δύση όταν καταρρέει το Μπλόκ του Κομμουνισμού.Τρυφερό, ευαίσθητο και σκληρό το βιβλίο βασίζεται στη προσωπική ιστορία της συγγραφέως. Εικόνες πραγματικές μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει, μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα απο τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί. ‘Ενα βιβλίο που καταγγέλει την βία του καθεστώτος, την αλλοτρίωση και το παράδοξο της φύσης της γυναίκας σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ένας ύμνος προς την Ελευθερία, μια Αλίκη στη χώρα των Αετών όπως σημαίνει η Αλβανία.

Στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα μέσα από τις υπαρκτές βιωματικές εμπειρίες της συγγραφέως Ornela Vorpsi και των οικείων της διεισδύουμε στο σύμπαν της καταπίεσης, της ανέχειας, του συντηρητισμού γεμάτο από κομματικές ιδεοληψίες. Ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, θλίβεται και επιβιώνει σε καθεστώς τρόμου. Γυναίκες που ανοίγουν τα φτερά τους, λένε τα μυστικά τους και παλεύουν για να επιβιώσουν. Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση της γυναίκας και την εξύψωση της σκληρότητας

Υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Ένκε Φεζολλάρι, την συγγραφέα υποδύεται η Αμαλία Αρσένη και τα οικεία καθώς και τα εφιαλτικά πρόσωπα γύρω της η Αθηνά Καραγιώτη και η Vefi Redhi. Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ανασαίνεις, να κρύβεσαι,να συμφωνείς ακούσια, να μοιράζεσαι τον λιγοστό σου φαγητό, να σηκώνεις το κεφάλι περιμένοντας καλύτερες μέρες και, αν είσαι τυχερός να μπεις σε ένα αεροπλάνο να την αποχαιρετήσεις, και να γράψεις χρόνια μετά ένα μυθιστόρημα για το τι έζησες...

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Μαρία Σπυριδοπούλου

Διασκευή-Σκηνοθεσία: ΈνκεΦεζολλάρι

Πρωτότυπη Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Σύμβουλος δραματουργίας: Κάτια Σωτηρίου

Σκηνικός χώρος-Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Κουταλιανού

Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου

Παίζουν: Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi, Αθηνά Καραγιώτη

*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλέθρον

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Τετάρτη 11/11 στις 20:30

Παραστάσεις: από 11/11 έως 10/12 κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 20:30

Τιμές εισιτηρίων: 12€ ολόκληρο, 10€ φοιτητικό, 8€ μειωμένο

Διάρκεια παράστασης: 1ώρα & 20 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Απαραίτητη η χρήση μάσκας καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

τηλ. 21 0523 0267

BACKSTAGE σημαίνει πίσω από τις κάμερες και τα φώτα. Χωρίς φίλτρα, χωρίς μοντάζ.

Τι συμβαίνει όταν 11 εκκεντρικοί ηθοποιοί καλούνται στα γυρίσματα ενός υποσχόμενου νέου σκηνοθέτη;

Όταν γνωστοί ρόλοι του παλιού ελληνικού κινηματογράφου φιλτράρονται μέσα από τη φρέσκια ματιά της Λουκίας Μιχαλοπούλου που σκηνοθετεί, για πρώτη φορά, τους απόφοιτους του πρωινού τμήματος της δραματικής σχολής «ΠΡΑΞΗ 7» .

Όταν η ζωή προφταίνει τη φαντασία...

Το BACKSTAGE κόβει την κορδέλα για τη χειμερινή σεζόν 2020-21 στη σκηνή του Θέατρο Σταθμός στο Μεταξουργείο, όπου από το 1955 στεγάζονται στην οδό Χίου τα γραφεία της πιο μεγάλης εταιρείας παραγωγής κιννηματογραφικών ταινιών στην Ελλάδα Φίνος Φιλμ.

Από 14 Οκτωβρίου, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20:30 στο Θέατρο Σταθμός

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:

Γιάννου Χριστιαλένα

Ζαβερδινού Λένα

Καφφετζή Νάντια

Κοκκίνου Γεωργία

Λάμπρου Γιάννης

Μάζαρη Ελευθερία

Μόσχος Πολύκαρπος

Πασχάλης Αλέξανδρος

Τούτσης Θοδωρής

Φασόης Γιάννης

Χαλαύτρη Βίκυ

Στον ρόλο του σκηνοθέτη, ο Ψώνης Χρήστος

Σκηνοθεσία: Λουκία Μιχαλοπούλου

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Τετάρτη 14/10 στις 20:30

Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20:30

Τιμές εισιτηρίων: 15 ολόκληρο, 12 φοιτητικό, 10 μειωμένο

Διάρκεια παράστασης: 80' (χωρίς διάλειμμα)

Απαραίτητη η χρήση μάσκας καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

τηλ. 21 0523 0267

· Το πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός για την περίοδο 2020 - 2021, λόγω των ειδικών συνθηκών, θα ανακοινώνεται αναλυτικά κάθε μήνα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθώς και στην ιστοσελίδα μας: stathmostheatro.gr.

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./ Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/ Η σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/stathmostheatro/ Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram: https://www.instagram.com/theatro_stathmos

Το φετινό ρεπερτόριο του θεάτρου Σταθμός, που έχει ως κύριες ενότητες του το νεοελληνικό έργο, την ετερότητα και μικρά κλασσικά αναγνώσματα,περιλαμβάνει βραβευμένα έργα καταξιωμένων συγγραφέων από όλον τον κόσμο που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα (Λεονίντ Αντρέγιεφ, Ορνέλα Βόρπσι, Έντγκαρ Λη Μάστρες, Χουάν Κάρλος Ρούμπιο, Μάρτιν Σέρμαν, Αλέξης Σταμάτης κ.ά) με σημαντικές σκηνοθετικές υπογραφές (Κάτια Γέρου, Παντελής Δεντάκης, Κυριάκος Κατζουράκης, Δήμητρα Κονδυλάκη, Στέλιος Κρασανάκης, Γιάννης Λεοντάρης, Ένκε Φεζολλάρι κ.ά) καθώς και την περυσινή του επιτυχία «Ο Γάμος» του Μάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου και Αγγελικής Μαρίνου.

Επιπλέον, το θέατρο Σταθμός για τη θεατρική σεζόν 2020 - 2021 ετοιμάζει δύο ενδιαφέροντα αφιερώματα: ένα πρωτότυπο αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο, περίπου 100 χρόνια μετά την πρώτη πρώιμη περίοδό του, με τη συμμετοχή του Μάνου Λαμπράκη, της Λουκίας Μιχαλοπούλου και του Αντώνη Μποσκοΐτη, καθώς και ένα ανατρεπτικό αφιέρωμα για το Μάρτιο του 2021, με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

Τέλος, ο Μικρός Σταθμός καλοσωρίζει τον Δημήτρη Κουρούμπαλη ο οποίος διασκευάζει και σκηνοθετεί για τους μικρούς μας φίλους τον «Ρομπέν των Δασών», ενώ παράλληλα, για τις ευπαθείς ομάδες, θα συνεχιστεί και την ερχόμενη περίοδο ο ψηφιακός σχεδιασμός του θεάτρου που προγραμματίζει την προβολή παλαιότερων παραστάσων μας, αρχής γενομένης

με τις παραστάσεις του Μάνου Καρατζογιάννη «Οι Μάρτυρες των Αθηνών» και «Για την Ελένη» με τη Μαρία Κίτσου.

· Το πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός για την περίοδο 2020 - 2021, λόγω των ειδικών συνθηκών, θα ανακοινώνεται αναλυτικά κάθε μήνα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθώς και στην ιστοσελίδα μας: stathmostheatro.gr.

Διαβάστε επίσης: 

Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"

Είδα Τον «Γάμο», Σε Σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου 

Μ' αφορμή την αυριανή παγκόσμια ημέρα Θεάτρου το Θέατρο Σταθμός δίνει την ευκαιρία στο κοινό να παρακολουθήσει μερικές παραστάσεις του On line. 

Διαβάστε την ανακοίνωση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου Σταθμός Μάνου Καρατζογιάννη: 

"Το θέατρο είναι η πιο ευπαθής τέχνη.

Υγιαίνει μόνο όταν ο συντονισμός πομπού και δέκτη, ηθοποιού δηλαδή και θεατή, είναι αρμονικά διαρκής. Εδώ, σε αντίθεση με την ποίηση ή τη λογοτεχνία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης ο δέκτης είναι πάντα μια ομάδα.
Μια ομάδα που συγκροτείται συνήθως τυχαία, γι’ αυτό και η σύστασή
της, ενώ κάθε βράδυ ποικίλλει, στην πραγματικότητα διαμορφώνει ανάλογα και τον βαθμό αλληλεπίδρασης ανάμεσα στα μέλη της.
Πόσες φορές δεν έχουμε διαπιστώσει πάνω στη σκηνή ότι «η ψυχολογία του πλήθους» επηρεάζει συχνά και εκείνη του κοινού της πλατείας ή του εξώστη;

Η αλληλεπίδραση αυτή διαρκεί μια, δυο ή και τρεις ώρες, μέσα στις οποίες χωρίς καμία διακοπή ή επαναφορά της δράσης στο σημείο που θα επιθυμούσαμε αισθανόμαστε την υποσυνείδητη επιρροή της μυσταγωγικής μας τέχνης.
Άλλωστε, το θεατρικό έργο λειτουργεί μόνο σαν σύνολο: τεχνών, που συναντά η μια την άλλη αλλά και δραματουργικών λεπτομερειών, που αφηγούνται από κοινού την ιστορία των θεατρικών προσώπων.
Σήμερα, δεκαπέντε μέρες μετά το αδιαμφισβήτητα ορθό μέτρο της παύσης των θεατρικών παραστάσεων για τη προστασία της δημόσιας υγείας, το θέατρο γιορτάζει αλλά και ταυτόχρονα αργεί πρώτη φορά για τόσο μεγάλο διάστημα, σε παγκόσμιο σχεδόν μάλιστα επίπεδο, στην μακρόχρονη ιστορία του.

Η παύση αυτή μας φέρνει στο νου τη συλλογικότητα που προϋποθέτει
η πανάρχαια αυτή τέχνη όχι μόνο στη διαδικασία των δοκιμών αλλά και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων.
Σε μια εποχή όπου είχαμε αναμφίβολα αισθανθεί την απειλή οποιουδήποτε συλλογικού αισθήματος το θέατρο συνέχισε να μεταδίδει την υψηλή συγκίνηση που μόνο τα δημοκρατικά πολιτεύματα, όταν συμβαίνει να λειτουργούν σωστά, μπορούν να εμφυσήσουν στους πολίτες τους.
Τώρα, που ακόμα και το ύστατο αντίο για αρκετούς συμπολίτες μας ανά τον κόσμο δε θεωρείται δεδομένο, καλούμαστε να βρεθούμε ξανά από κοινού όλοι μας στην ίδια – κοινωνικά – συνθήκη μετά από καιρό: στην κατ’ οίκον απομόνωση.

Πιο μαζί και πιο μόνοι από ποτέ, παραμονές ενός ακόμα σκληρού Απρίλη για την Ευρώπη αλλά και για την Ελλάδα.
Σήμερα που γιορτάζει το θέατρο δοκιμαζόμενο όσο ποτέ, σήμερα που δοκιμάζεται η ίδια η ζωή θυμόμαστε ξανά δύο ζωοδότες φωνές, τόσο για τις σημειώσεις τους για το Θέατρο όσο και για το σπουδαίο θεατρικό τους έργο:τον «πατέρα» και τη «μάνα» του νεοελληνικού θεάτρου Ιάκωβο Καμπανέλλη και Λούλα Αναγνωστάκη.
Αν η πνευματική καταγωγή του Καμπανέλλη, όπως την ορίζει ο ίδιος σε συνέντευξή του είναι το στρατόπεδο εννοώντας το Μαντχάουζεν, η πνευματική αφετηρία της Αναγνωστάκη είναι σίγουρα ο εμφύλιος μια και υπάρχει ως ιστορική αναφορά σχεδόν στο σύνολο της δραματουργίας της.

Θεματική των έργων τους η μοναξιά, η ενοχή, τα τραύματα και τα αδιέξοδα του Έλληνα των μεταπολεμικών χρόνων, το νέο αστικό τοπίο, η ανέχεια, οι εθνικές και προσωπικές μας διαψεύσεις αλλά και ο αδιάκοπος αγώνας για τη ζωή, συχνά μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Παρ’ όλο που το έργο και των δύο συγγραφέων εμπνέεται από οικεία δεινά, λόγω της γραφής τους, παραμένει αποκαλυπτικό για οποιονδήποτε έχει ζήσει ακόμη και σε τελείως διαφορετικές γεωγραφικές, ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.

Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

Σαράντα χρόνια μετά το παρθενικό και μοναδικό ανέβασμά του από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης, το έργο του Μάριου Ποντίκα «Ο Γάμος» ανεβαίνει στο Θέατρο Σταθμός. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου και συνυπογράφει η Αγγελική Μαρίνου. Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά κείμενα του Μάριου Ποντίκα και πράγματι η χρονική συγκυρία που επιλέχθηκε να ανέβει και πάλι το έργο είναι απολύτως ταιριαστή, καθώς πρόκειται για ένα έργο που πραγματεύεται το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης και κακοποίησης και την «κουλτούρα του βιασμού» με μια πληθώρα κοινωνικών συμφραζομένων, όπως αυτά διαμορφώνονται και μετασχηματίζονται μέσα στην ελληνική κοινωνία, στην περίπτωσή μας σαράντα χρόνια μετά την συγγραφή του έργου.

Ο Μάριος Ποντίκας είναι σημαντικός Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και πεζογράφος. Έχει εργαστεί για δεκαετίες ως κειμενογράφος και δημιουργικός συντελεστής στον χώρο της διαφήμισης. Έχει εκδώσει τρεις συλλογές με πεζογραφήματα (Δραπέτης Γηροκομείου, Κλειδαρότρυπα και άλλες ιστορίες, Κουταμάρες, Κουταμάρες Β΄) και πολλά θεατρικά έργα τα οποία έχουν εκδοθεί σε τρεις τόμους. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε πολλές σκηνές , όπως το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, Θεσσαλικό, KΘBE, ΘΟΚ, Στοά και Άττις. .

Ο συγγραφέας στη δίτομη συλλογή του με τα άπαντα θεατρικά του έργα, εκφράζει την επιθυμία του να ξαναδεί στη σκηνή κάποια από τα έργα του, όχι όμως σαν κόπιες της πρώτης τους ανάγνωσης και παρουσίασης, αλλά μετασχηματισμένα και φερμένα στο σήμερα, μέσα από μια νέα ματιά και πρίσμα. Είναι προφανές ότι δεν αποκηρύσσει τα έργα του, αντιθέτως επιθυμεί να τα αντικρύσει αναπλαισιωμένα. Ένα από τα έργα που φέρνει ως παράδειγμα για μια τέτοια νέα προσπάθεια, είναι «ο Γάμος» κι όπως φαίνεται η επιθυμία του αυτή παίρνει σάρκα και οστά τη νέα χρονιά στο Θέατρο Σταθμός.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Μια δεκαεξάχρονη όμορφη κοπέλα πέφτει θύμα βιασμού. Η οικογένειά της μπροστά στον φόβο της σπίλωσης κι αμαύρωσης του ονόματός τους , της προκαλεί μεγαλύτερο κακό, καθώς ρίχνει την ευθύνη και το βάρος του βιασμού στο θύμα. Γονείς και αδερφή κακοποιούν το κορίτσι σωματικά και λεκτικά, την προσβάλουν μέχρι που την εξαναγκάζουν στην αυτοπυρπόλησή της, για να σωθεί η υπόληψή τους. Ολόκληρη η τοπική κοινωνία, τα ΜΜΕ, η δικαιοσύνη, σπρώχνουν προς την ίδια κατεύθυνση με την οικογένεια. Η κοπέλα αν και δεν πεθαίνει από αυτή την απόπειρα αυτοκτονίας, θα καταδικαστεί δεκάδες φορές «σε θάνατο», καθώς ο βιαστής συμφωνεί με την οικογένειά της να την παντρευτεί, για να μην κριθεί ένοχος, με την ανοχή του δικαστηρίου . Πρόκειται για έναν αλλεπάλληλο βιασμό μιας γυναίκας, καθώς βιάζεται επαναλαμβανόμενα από όλους τους πατριαρχικούς θεσμούς, που την οδηγούν στην απόλυτη απαξίωσή της ως άνθρωπο.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Η παράσταση ξεκινούσε με την οικογένεια του θύματος να ορμά και να κακοποιεί λεκτικά και σωματικά το κορίτσι, τοποθετώντας την γυμνή σε μια καρέκλα γυναικολογικού ιατρείου, με ανοιχτά τα πόδια της, σαν να πρόκειται για ένα αντικείμενο ελαττωματικό πια, ένα «πράμα», κι έτσι ακριβώς την αντιμετώπιζαν. Ομολογουμένως πρόκειται για το πιο δυνατό σκηνοθετικό εγχείρημα του έργου, άκρως καθηλωτικό, περνώντας από το πρώτο λεπτό το μήνυμα της παράστασης για την απαξίωση της γυναικείας υπόστασης, ακόμα κι από τις ίδιες τις γυναίκες της οικογένειας.

Το σκηνικό και τα κοστούμια της Βίκυς Πάντζιου ήταν λιτά και ταιριαστά. Η σκηνή αποτελούταν μόνο από την άδεια καρέκλα κι αριστερά και δεξιά κουρτίνες φτιαγμένες από γάζες. Η ευρηματική χρήση των γαζών που στη συνέχεια κάλυπταν το καμένο σώμα της Αφέντρας σε νυφικό, ήταν άκρως συμβολική και χρήσιμη στην μετάβαση της σκηνής του γάμου. Τα υπόλοιπα κοστούμια της ήταν χαρακτηριστικά ρούχα της εποχής με εξαίρεση αυτά της αδερφής της Αφέντρας, που ήθελε να δείχνει πιο σύγχρονη και μοντέρνα.

Η θεατρική πράξη εναλλάσσεται ανάμεσα στο σπίτι και σε όσα εκτυλίσσονται εκεί, και στην αίθουσα δικαστηρίου όπου εκδικάζεται η υπόθεση του βιασμού. Κατά τη διάρκεια της παράστασης υπήρξαν κάποιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις και διάλογοι με στόχο να καταδείξουν τη σημασία και την αγριότητα των γεγονότων, οι οποίες θα μπορούσαν να παραλειφθούν, όπως η ανάγνωση των αποκομμάτων εφημερίδων, όπως επίσης οι φωνές σε συνδυασμό με τη δυνατή μουσική από τον Βασίλη Κουτσιλιέρη συχνά κούραζαν κι αποπροσανατόλιζαν, φέρνοντας το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, που ήταν να ταρακουνηθούν οι θεατές.

Η ερμηνεία της Μαργαρίτας Τρίκκα ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Καθόλη την διάρκεια της παράστασης δεν είπε ούτε μια λέξη, κι όμως συγκλόνισε τους θεατές με την παρουσία κι ερμηνεία του ρόλου του θύματος, της Αφέντρας. Ένα μικρόσωμο κορίτσι, βορά της οικογένειας, του βιαστή της κι ολόκληρης της κοινωνίας, μας καθήλωσε σε κάθε σκηνή. Ο τρόμος, η απορία, η απελπισία, η παραίτηση, το μίσος, όλα τα δυνατά συναισθήματα που θα μπορούσαν να κατακλύζουν ένα ανυπεράσπιστο ανήλικο πλάσμα αποδόθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Η ερμηνεύτρια ανέλαβε πραγματικά ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα και τα κατάφερε, με μια δυνατή στάση επί σκηνής, που αναλαμβάνει κινησιολογικά η Κατερίνη Γεβετζή,   Οι σκηνή όπου έτρεμε και ψυχορραγούσε πάνω στην καρέκλα του γυναικολόγου κι η σκηνή που εξαναγκάζεται σε αυτοπυρπόληση ήταν οι δυσκολότερες κι οι πλέον έντονες αλλά και οι καλύτερες της παράστασης.

Στον ρόλο του πατέρα- τέρατος, ο Ελισαίος Βλάχος, ένας πατέρας και σύζυγος σκληρός και βίαιος, βαθιά φαλλοκράτης και εγωιστής, επιβάλλεται στην οικογένειά του με την βία στις περισσότερες περιπτώσεις. Είναι εκείνος που τρομοκρατεί την γυναίκα και τις κόρες του, δημιουργώντας έναν ανυπόφορο βίο για όλους, στο όνομα πάντοτε της τιμής και του καθαρού στην κοινωνία προσώπου του.

Η Βάσω Καμαράτου υποδύεται την μητέρα, λυπάται και προσπαθεί σε συγκεκριμένες στιγμές να υπερασπιστεί την κόρη της από τη δίνη της αγριότητας του συζύγου της. Πρόκειται όμως για μια επίφαση μητρικής αγάπης που καθόλου δεν βοηθά την Αφέντρα, καθώς είναι κι εκείνη ηθική αυτουργός σε όλα τα δεινά της, ακόμα και στη συμφωνία να παντρευτεί τον βιαστή της. Σε αντιδιαστολή με το ρόλο της Αφέντρας, οι ρόλοι των δύο γονέων δεν αποδόθηκαν στον αντίστοιχο βαθμό, ίσως λόγω της αμήχανης κίνησής των δύο ηθοποιών, γεγονός που πιστεύω θα λυθεί με την τριβή των παραστάσεων.

Την αδερφή του θύματος υποδύεται η Μυρτώ Πανάγου . Με πολύ πάθος και δυναμισμό ερμηνεύει εύστοχα την αδερφή που «καταστρέφεται η τιμή της» και χωρίς ίχνος γυναικείας και αδερφικής αλληλεγγύης, ακολουθεί τον δρόμο που έδειξε ο πατέρας τους. Είναι σκληρή και άτεγκτη, σκέφτεται την δική της αποκατάσταση με κάθε κόστος της ζωής της αδερφής της.

Πολύ καλός στον πολλαπλό ρόλο του βιαστή, γείτονα και αφεντικό-μάρτυρα υπεράσπισης του θύτη, ήταν ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός . Κατάφερε να αποδώσει εξ αρχής τον ρόλο του γείτονα, ως έναν «ηθικό» πολίτη, που έχει χρέος να μιλήσει για όσα ξέρει, εντάσσοντας μέσα στον λόγο του με μεγάλη φυσικότητα, όλες τις προκαταλήψεις και τις έμφυλες διακρίσεις που είχε καλά ριζωμένες στη νοοτροπία του, μιλώντας πάντα «με καλή προθεση». Ακριβώς το ίδιο ύφος διατήρησε και στο ρόλο του αφεντικού, υπερασπιζόμενος τον ηθικό και φιλήσυχο κατά τα άλλα υπάλληλό του, που «δεν είχε δώσει μέχρι στιγμής κανένα δικαίωμα». Στο ρόλο του βιαστή έδειξε την υποκρισία όλης της κοινωνίας, καθώς πρόβαλε ένα πρόσωπο άτυχο (σχεδόν θύμα), παρασυρμένο από το πάθος του με μεγάλη μεταμέλεια για την πράξη του. Μάλιστα στο τέλος της παράστασης, ερμήνευσε πολύ πετυχημένα την ικανοποίησή του, όταν έκλεισε τη συμφωνία να παντρευτεί το θύμα του, δωροδοκώντας επιτυχώς την οικογένεια της κοπέλας, με σκοπό την ολοκληρωτική αθώωσή του.

Στο διπλό ρόλο του ιατροδικαστή και του εισαγγελέα, ο Δημήτρης Κουτρουβιδέας . Με το αυστηρό κι επίσημο ύφος αλλά και με την δυναμική ένταση κι άρθρωση του λόγου του, ερμήνευσε άρτια και τους δύο ρόλους, επισημαίνοντας την «αυθεντία» του επιστημονικού λόγου ως την μόνη αποδεκτή αλήθεια (το σώμα του θύματος διεκορέυθη σε μεγάλον βαθμό..) όπως επίσης και τον σημειολογικά φορτισμένο δικανικό Λόγο, που επηρεάζει τις συνειδήσεις, την κοινή γνώμη και νομιμοποιεί στην περίπτωση αυτή του βιασμού αναίσχυντες πράξεις με πρόσχημα την ανδρική και γυναικεία φύση και τον προκαθορισμένο ρόλο των φύλων μέσα στην κοινωνία.

Η έμφυλη διάκριση και η βία, σωματική και κοινωνική αναδεικνύονται μέσα από μια θλιβερή ιστορία βιασμού, καθόλου μακριά από τα δεδομένα της εποχής εκείνης, αλλά ούτε και τα σημερινά. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα η κοινή γνώμη καθοδηγούμενη από μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία, αναπαράγει με τρόπο άγριο την κουλτούρα του βιασμού, κατηγορώντας τις γυναίκες ως υπεύθυνες για όλα, καθώς «η φύση των ανδρών είναι τέτοια» , που συχνά τους νομιμοποιεί τις χειρότερες πράξεις.

Οι συντελεστές της αφιέρωσαν την παράστασή τους στην Ελένη Τοπαλούδη, μια νεαρή κοπέλα που έπεσε επαναλαμβανόμενα θύμα βιασμού και δολοφονήθηκε από δύο νεαρούς άνδρες. Οι δράστες που κατηγορούνται για την γυναικοκτονία, έχουν υπάρξει αδιανόητα προκλητικοί εντός του δικαστηρίου, χωρίς να λείπουν κι εκείνες οι απόψεις περί ευθύνης της κοπέλας. (γιατί δεν τους κατήγγειλε, μήπως το προκάλεσε, έπρεπε να προσέχει περισσότερο κ.α) από διάφορους φορείς.

Η πρεμιέρα της παράστασης μάλιστα συνέπεσε και με την τοποθέτηση αφισών για την καμπάνια κατά των αμβλώσεων, στο Μετρό της Αθήνας, γεγονός που προκάλεσε σάλο και έντονες αντιδράσεις από τις φεμινιστικές οργανώσεις και άλλους πολιτικούς φορείς.

Λίγες μέρες αργότερα, ανακοινώθηκε στην Τουρκία το νομοσχέδιο που αναμένεται να εισαχθεί στη Βουλή και επιτρέπει στους άνδρες που κατηγορούνται για βιασμό ανήλικων κοριτσιών να γλυτώσουν την ποινή αν παντρευτούν το θύμα τους, προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας αλλά και σε διεθνή μέσα.

«Ο Γάμος» του Μάριου Ποντίκα είναι πιο επίκαιρος από ποτέ κι η ανάδειξή του από τους συντελεστές ήταν μια συμβολική κι εύστοχη επιλογή, για να ακουστεί και πάλι αλλά και να μαθευτεί στο νεώτερο θεατρόφιλο κοινό.

Είναι πολύ σημαντικό να αναδεικνύουμε κείμενα Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων που σκιαγραφούν την κοινωνία μας και τα κακώς κείμενά της. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το έργο αυτό συγκλονίζει μέσα στον ρεαλισμό του, θυμίζοντάς μας ότι ενώ η κοινωνία μας μετασχηματίζεται, διατηρεί το σκοτεινό πρόσωπο της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας.

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Γάμος»  την Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου στις  21:00 στο Θέατρο Σταθμός.. 

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου με θητεία στο νεοελληνικό έργο, τόσο στο Εθνικό όσο και στο ελεύθερο θέατρο, σκηνοθετεί τον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα σαράντα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά του από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης.

Η μικρή κόρη μιας φτωχής οικογένειας βιάζεται. Ακολουθούν αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τη Δικαιοσύνη και τα Μέσα Ενημέρωσης. Η υποκριτική αντιμετώπιση του περίγυρου οδηγεί την κοπέλα στην αυτοπυρπόλησή της. Η τελική λύση δίνεται συμβιβαστικά με τον γάμο του θύματος με τον βιαστή του. Το έργο του Μάριου Ποντίκα, επίκαιρο όσο ποτέ, πραγματεύεται θέματα όπως η έμφυλη βία, η κουλτούρα του βιασμού, η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αλλά κυρίως αναμετριέται με την Πατριαρχία.

Τη σκηνοθεσία συνυπογράφει η Αγγελική Μαρίνου.

Σημείωμα της ομάδας
Η «κουλτούρα του βιασμού» μετατοπίζει την ευθύνη της σεξουαλικής βίας από τον άνδρα στη γυναίκα. Όταν μια γυναίκα βιάζεται, η ευθύνη είναι δική της. Θα έπρεπε να προσέχει τι φοράει, πού πηγαίνει και με ποιον, τι θα πει, τι θα πιει, πώς θα φερθεί, μην προκαλέσει. Οι περισσότεροι βιασμοί δεν καταγγέλλονται ποτέ, γιατί οι γυναίκες ξέρουν ότι η κοινωνία θα τις κατηγορήσει. Είναι βολικό να πιστεύουμε ότι οι άλλοι, με κάποιον τρόπο, αξίζουν αυτό που έπαθαν. Παρέχουμε έτσι στον εαυτό μας το ψευδές αίσθημα ασφάλειας ότι το κακό δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς. Ο βιασμός, είναι το μόνο έγκλημα που τα φώτα αντί να πέσουν στον θύτη, πέφτουν στο θύμα. Ηθικοί αυτουργοί είμαστε όλοι όσοι τείνουμε να το δικαιολογήσουμε. Όμως, το σεξ χωρίς συναίνεση, σε κάθε περίπτωση, είναι βιασμός. Η μεγάλη κινητοποίηση του γυναικείου, φεμινιστικού κινήματος και ανθρωπιστικών οργανώσεων που παλεύουν εδώ και χρόνια, πέτυχαν πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας, μια ιστορική νίκη. Στην τελευταία αλλαγή του Ποινικού Κώδικα, κατάφεραν ο βιασμός να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης και όχι τη χρήση βίας ή απειλής. Πλέον «όχι» σημαίνει «όχι» και στη «νομική γλώσσα». Τι γίνεται όμως με τα μυαλά μας και τις συμπεριφορές μας; Η δημόσια συζήτηση περί βιασμού και σεξουαλικών επιθέσεων έχει ανοίξει και στην Ελλάδα. Εμείς, επιλέγουμε να ανεβάσουμε τον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα, θέλοντας, ως ομάδα, να συμμετέχουμε σε αυτήν τη συζήτηση.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου – Αγγελική Μαρίνου
Σκηνικά- Κοστούμια: Bίκυ Πάντζιου
Κίνηση: Κατερίνα Γεβετζή
Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Φιλάνθη Μπουγάτσου
Βοηθός κινησιολόγος: Ηρώ Κατσιφλώρου
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Γραφιστικός σχεδιασμός: Μάριος Γαμπιεράκης
Trailer: Θωμάς Γκίνης
Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Παραγωγή: Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.
Ερμηνεύουν: Ελισσαίος Βλάχος, Βάσω Καμαράτου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Μυρτώ Πανάγου, Μαργαρίτα Τρίκκα

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου στις 21:00
Παραστάσεις: έως 31/3
Μέρες & ‘Ωρες Παραστάσεων: κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Εισιτήριο: Κανονικό: 14€, Φοιτητικό: 10€, Ανέργων, ΑμεΑ: 5€
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-stathmos/o-gamos/
Διάρκεια: 85 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Σταθμός
Διεύθυνση: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλέφωνο πληροφοριών: 210 52 30 267
Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./
Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/
Η σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/stathmostheatro/
Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram:
https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου με θητεία στο νεοελληνικό έργο, τόσο στο Εθνικό όσο και στο ελεύθερο θέατρο, σκηνοθετεί τον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα σαράντα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά του από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης.

Η μικρή κόρη μιας φτωχής οικογένειας βιάζεται. Ακολουθούν αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τη Δικαιοσύνη και τα Μέσα Ενημέρωσης. Η υποκριτική αντιμετώπιση του περίγυρου οδηγεί την κοπέλα στην αυτοπυρπόλησή της. Η τελική λύση δίνεται συμβιβαστικά με τον γάμο του θύματος με τον βιαστή του. Το έργο του Μάριου Ποντίκα, επίκαιρο όσο ποτέ, πραγματεύεται θέματα όπως η έμφυλη βία, η κουλτούρα του βιασμού, η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αλλά κυρίως αναμετριέται με την Πατριαρχία.

Τη σκηνοθεσία συνυπογράφει η Αγγελική Μαρίνου.

Σημείωμα της ομάδας

Η «κουλτούρα του βιασμού» μετατοπίζει την ευθύνη της σεξουαλικής βίας από τον άνδρα στη γυναίκα. Όταν μια γυναίκα βιάζεται, η ευθύνη είναι δική της. Θα έπρεπε να προσέχει τι φοράει, πού πηγαίνει και με ποιον, τι θα πει, τι θα πιει, πώς θα φερθεί, μην προκαλέσει. Οι περισσότεροι βιασμοί δεν καταγγέλλονται ποτέ, γιατί οι γυναίκες ξέρουν ότι η κοινωνία θα τις κατηγορήσει. Είναι βολικό να πιστεύουμε ότι οι άλλοι, με κάποιον τρόπο, αξίζουν αυτό που έπαθαν. Παρέχουμε έτσι στον εαυτό μας το ψευδές αίσθημα ασφάλειας ότι το κακό δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς. Ο βιασμός, είναι το μόνο έγκλημα που τα φώτα αντί να πέσουν στον θύτη, πέφτουν στο θύμα. Ηθικοί αυτουργοί είμαστε όλοι όσοι τείνουμε να το δικαιολογήσουμε. Όμως, το σεξ χωρίς συναίνεση, σε κάθε περίπτωση, είναι βιασμός. Η μεγάλη κινητοποίηση του γυναικείου, φεμινιστικού κινήματος και ανθρωπιστικών οργανώσεων που παλεύουν εδώ και χρόνια, πέτυχαν πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας, μια ιστορική νίκη. Στην τελευταία αλλαγή του Ποινικού Κώδικα, κατάφεραν ο βιασμός να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης και όχι τη χρήση βίας ή απειλής. Πλέον «όχι» σημαίνει «όχι» και στη «νομική γλώσσα». Τι γίνεται όμως με τα μυαλά μας και τις συμπεριφορές μας; Η δημόσια συζήτηση περί βιασμού και σεξουαλικών επιθέσεων έχει ανοίξει και στην Ελλάδα. Εμείς, επιλέγουμε να ανεβάσουμε τον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα, θέλοντας, ως ομάδα, να συμμετέχουμε σε αυτήν τη συζήτηση.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου – Αγγελική Μαρίνου

Σκηνικά- Κοστούμια: Bίκυ Πάντζιου

Κίνηση: Κατερίνα Γεβετζή

Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Φιλάνθη Μπουγάτσου

Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης

Γραφιστικός σχεδιασμός: Μάριος Γαμπιεράκης

Trailer: Θωμάς Γκίνης

Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Παραγωγή: Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.

Ερμηνεύουν: Ελισσαίος Βλάχος, Βάσω Καμαράτου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Μυρτώ Πανάγου, Μαργαρίτα Τρίκκα

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου στις 21:00

Παραστάσεις: έως 31/3

Μέρες & ‘Ωρες Παραστάσεων: κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Εισιτήριο: Κανονικό: 14€, Φοιτητικό: 10€, Ανέργων, ΑμεΑ: 5€

Προπώληση εισιτηρίων:

Διάρκεια: 85 λεπτά

Χώρος: Θέατρο Σταθμός

Διεύθυνση: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)

Τηλέφωνο πληροφοριών: 210 52 30 267

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./

Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/

Η σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/stathmostheatro/

Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram:

https://www.instagram.com/theatro_stathmos/