Το Θέατρο Σταθμός υποδέχεται τις φετινές γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δίνοντας τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό, μέσα από το συνεχές ψηφιακό του πρόγραμμα, να παρακολουθήσει στην ηλεκτρονική του σελίδα stathmostheatro.gr τρεις εξαιρετικές παραστάσεις και δύο μοναδικές εκδηλώσεις χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση.

Πιο συγκεκριμένα, το Θέατρο Σταθμός προγραμματίζει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στην ηθοποιό Νένα Μεντή που περιλαμβάνει την παράσταση του καλλιτεχνικού του διευθυντή Μάνου Καρατζογιάννη «Ξένες Πόρτες – Μάνος Ελευθερίου» που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 2019 στην Πειραιως 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, την παράσταση «Η Σύλβα και ο Δράκος» που παρουσιάστηκε τη σεζόν 2014- 2015 στη μουσική σκηνή Χαμάμ, βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θάνατου», καθώς και την εκδήλωση «Κάθε Πέμπτη κύριε Νιάρχο» που πραγματοποιήθηκε στις 9/11/2017 με καλεσμένη του Θανάση Νιάρχου την ίδια τη δημοφιλή πρωταγωνίστρια σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός.

Παράλληλα, οι μικροί μας φίλοι θα μπορούν να παρακολουθήσουν μαγνητοσκοπημένη τη μοναδική εκδήλωση με την Άλκη Ζέη να διαβάζει Ζωρζ Σαρή που έλαβε χώρα στο θέατρο Σταθμός στις 13/12/2017 καθώς και την παράσταση για εφήβους του Βασίλη Κατσικονούρη «Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες».

Αναλυτικά οι ημέρες και ώρες προβολής του εορταστικού ψηφιακού μας προγράμματος:

 21 /12: Κάθε Πέμπτη κύριε Νιάρχο

23/12: Ξένες Πόρτες

25/12: Η Άλκη Ζέη διαβάζει Ζωρζ Σαρή

27/12: Η Σύλβα και ο Δράκος

31/12: Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 

«Ξένες Πόρτες»

Δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Δραματουργική συνεργασία: Θανάσης Νιάρχος - Χριστιάννα Μαντζουράνη
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα

Βοηθοί σκηνογράφου: Θεανώ Βάχλα, Βασιλική Λιανού
Ερμηνεία: Νένα Μεντή

Πειραιώς 260, Φεστιβάλ Αθηνών.

«Η Σύλβα και ο Δράκος»

Παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη
«Ο γύρος του θανάτου».

Ερμηνεία: Νένα Μεντή.

Συνοδεύει στο ακορντεόν ο Παναγιώτης Τσεβάς

Μουσική σκηνή Χαμάμ

«Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες»

Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης, Ελένη Γιαννάκη

Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσικονούρης

Παίζουν: Ομάδα «Εφήλικον» (έφηβοι και ενήλικες του 1ου Γυμνασίου και Λυκείου Ζωγράφου)

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Τις «Ξένες Πόρτες», Σε Σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

Τρία χρόνια μετά το θάνατό της, το Θέατρο Σταθμός τιμά τη μνήμη της Λούλας Αναγνωστάκη προβάλλοντας ανήμερα των γενεθλίων της, στις 4 Δεκέμβρη, και για μια εβδομάδα, τις παραστάσεις των έργων της «Σ’ εσάς που με ακούτε» (4-7/12), «Ο ήχος του όπλου» (8-10/2) και Ο Ουρανός Κατακόκκινος» (11-13/12) σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού του διευθυντή Μάνου Καρατζογιάννη.

Στην ιστοσελίδα του θεάτρου Σταθμός stathmostheatro.gr το θεατρόφιλο κοινό θα μπορεί να παρακολουθήσει χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση τις συγκεκριμένες παραστάσεις μαζί θεατρολογικό υλικό που αφορά σε αυτά τα τρία αυτά έργα καθώς και την ηχογράφηση του αφιερώματος «Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη» που επιμελήθηκε το 2015 στο ‘Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ο Μάνος Καρατζογιάννης με τις εισηγήσεις των: Βίκτωρα Αρδίτη, Γιώργου Αρμένη, Σπύρου Βραχωρίτη, Ρούλας Γεωργακοπούλου, Κώστα Γεωργουσόπουλου, Θοδωρή Γκόνη, Ιλειάνας Δημάδη, Άκη Δήμου, Μαριλένας Ζαρούλια, Γρηγόρη Ιωαννίδη, Δηώς Καγγελάρη, Βασίλη Κατσικονούρη, Αναστασίας Κουμίδου, Σταμάτη Κραουνάκη, Όλιας Λαζαρίδου, Στέλιου Μάινα, Βίκυς Μαντέλη, Πλάτωνα Μαυρομούστακου, Ειρήνης Μουντράκη, Σοφίας Ολυμπίου, Βασίλη Παπαβασιλείου, Σίσσυς Παπαθανασίου, Έλλης Παπακωνσταντίνου, Ρένης Πιττακή, Λέανδρου Πολενάκη, Λεωνίδα Προυσαλίδη, Μιχάλη Ρέππα, Έλσης Σακελλαρίδου, Τάκη Τζαμαργιά, Nίκης Τουλουπάκη και Κωνσταντίνου Χατζή.

4, 5, 6, 7 / 12 «Σ’ εσάς που με ακούτε»
8, 9, 10 / 12 «Ο ήχος του όπλου»
11, 12, 13 /12 «Ο Ουρανός Κατακόκκινος»

&

4-13/12 Αφιέρωμα «Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη»
με τις ηχογραφημένες εισηγήσεις

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΟΥΛΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

Η Λούλα Αναγνωστάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης (Η διανυκτέρευση, Η πόλη, Η παρέλαση), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν.Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της Η συναναστροφή, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά.

Ακολούθησαν: Αντόνιο ή το Μήνυμα (1972), Η νίκη (1978), Η κασέτα (1982),

Ο ήχος του όπλου (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο Διαμάντια και μπλουζ σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου.Το 1995 ανέβηκε το Ταξίδι μακριά από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή.Το 1998 το μονόπρακτο Ο ουρανός κατακόκκινος από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη και το 2003 το έργο Σ' εσάς που με ακούτε από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.

Τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη έχουν επίσης παρουσιαστεί από Αθηναϊκούς θιάσους και Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, καθώς και στο εξωτερικό (Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Κύπρο, Ισπανία, ΗΠΑ, Πολωνία).

Παντρεμένη με το συγγραφέα και καθηγητή Ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά, μητέρα του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά και αδελφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.

«Καλησπέρα περάστε» είναι η πρώτη φράση που γράφει η Λούλα Αναγνωστάκη για το θέατρο και είναι σα να μας καλωσορίζει ουσιαστικά στο δικό της θεατρικό κόσμο, έναν κόσμο που μετρά πενήντα πέντε χρόνια θεατρικής ζωής. Στα χρόνια αυτά της αδιάλειπτης παρουσίας της η Αναγνωστάκη καταγράφει με τον ιδιαίτερο δικό της τρόπο όλες τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, που συντελέστηκαν στον ελληνικό χώρο από τον πόλεμο μέχρι σήμερα. «Κεντρικά μοτίβα των έργων της», όπως υπογραμμίζει

ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «η μοναξιά, η ενοχή, τα τραύματα, οι εθνικές και προσωπικές ήττες του μεταπολεμικού Έλληνα, τα αδιέξοδα, οι απόπειρες φυγής από έναν αναπόδραστο εγκλωβισμό, η έλλειψη επικοινωνίας και οι καταδικασμένες χειρονομίες προς αποκατάσταση κάποιας επαφής».

TAYTOTHTA ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

«Σ’ εσάς που με ακούτε»
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Φωτισμός: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού
Trailer: Άλεξ Τριανταφύλλου

Ερμηνεύουν: Όλια Λαζαρίδου, Mαρία Ζορμπά, Άντριαν Φρίλινγκ, Ανδρέας Κοντόπουλος, Δανάη Επιθυμιάδη, Γιάννης Καραούλης, Μάνος Στεφανάκης, Κλεοπάτρα Μάρκου, Γιώργος Σαββίδης/Σταύρος Γιαννακόπουλος

«Ο ήχος του όπλου»
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Βίντεο: Μιχάλης Κλουκίνας
Βοηθός σκηνογράφου: Αναστασία Δημουλάκη
Βοηθός ενδυνατολόγου: Ειρήνη Γεωργακίλα
Βοηθός σκηνοθέτη: Φλάβιους Νεάγκου

Ερμηνεύουν: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Τζένη Σκαρλάτου, Βασιλική Τρουφάκου,
Σταύρος Μερμήγκης, Αγησίλαος Μικελάτος, Κώστας Νικούλι.
Παραγωγή: Θεάτρου Σταθμός - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών

«Ο Ουρανός Κατακόκκινος»
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνογράφος: Γιάννης Αρβανίτης
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτογράφος: Πάνος Γιαννακόπουλος
Μακιγιάζ: Make Up Lab by Yiannis Marketakis
Βοηθός Σκηνογράφου: Ζώης Οικονόμου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου
Γραφίστας: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Διεύθυνση παραγωγής: Δημήτρης Κουκάς
Ερμηνεύει: Νένα Μεντή

Παραγωγή: People Entertainment Group Α.Ε. (www.people.gr)

Η Κάτια Γέρου επιστρέφει

με τον σατυρικό μονόλογο ‘Stand up Tragedy”

από τις 7 Νοεμβρίου και μόνο για 8 παραστάσεις, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20.00

στο Θέατρο Σταθμός.

STAND UP TRAGEDY

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ

(Βίκτωρος Ουγκώ 55 – Μεταξουργείο)

Σάββατο/ Κυριακή 8.00 (7 – 29 Νοεμβρίου)

Φιγούρες – ρόλοι, εκπρόσωποι όσων επηρεάζουν και δυναστεύουν τη ζωή μας εμφανίζονται επί σκηνής.

Ακούμε τη σκέψη και τα επιχειρήματά τους.

Χιούμορ, σαρκασμός, συνδυασμός της φόρμας του stand up και του cabaret.
Ένα σιωπηλό πρόσωπο τους ακολουθεί επί ποδός και τους ενσαρκώνει.
Στο τέλος, παύει να σαρκάζει, να ειρωνεύεται και να μιμείται και μιλάει εκ βαθέων.

Οι τίτλοι των κειμένων:

Block Delete

Τσιμέντο Yes!

Το κλαρίνο

Μις χαμόγελο (κείμενο: Ευγενία Μαραγκού)

Γενέθλια.

Θέματα: Η κοινωνία του θεάματος που καλά κρατεί ότι κι αν συμβαίνει γύρω μας,

Η υποταγή στην αλόγιστη ανάπτυξη, η «φιλανθρωπία», ο ψυχισμός του σύγχρονου ανθρώπου και το αιώνιο αίτημα για ανάταση, χαρά της ζωής, νόημα και εγγύτητα (κάτι που είχε ήδη χαθεί πολύ πριν την έλευση της πανδημίας).

Ερμηνεία – Κείμενο: Κάτια Γέρου

Σκηνοθεσία: Κυριάκος Κατζουράκης
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Σκηνικός χώρος: Νίκος Πολίτης
Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Κίνηση: Μυρτώ Γράψα
Βοηθός Σκηνοθέτη : Νίκος Νίκας
Τrailer – Φωτογραφίες: Aντώνης Μόργκαν

Ηλεκτρονική κράτηση εισιτηρίων: viva.gr

Εισιτήρια: Ολόκληρο 12^ε

Φοιτητικό 10^ε

Μειωμένο 8^ε

Τηλ. Θεάτρου Σταθμός: 210 5230067

Το μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες βραβευμένο βιβλίο της Ornela Vorpsi, της εικαστικού-συγγραφέα που ζει στο Παρίσι, σκάβει τις προσωπικές της ιστορίες την εποχή της δικτατορίας του Χότζα στην Αλβανία. Είναι ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας, στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας ενός λαού, που διηγείται σκληρές ιστορίες και στιγμές ζωής ενίοτε με πολύ χιούμορ. Το βιβλίο προσεγγίζει την περίοδο του ‘70 εώς την μετανάστευση και την διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλόκ, και αφηγείται την οδύσσεια γεμάτη συγκίνηση, πόνο και βία της συγγραφέως και εντέλει την λύτρωση(;) της όταν εγκαταλείπει την χώρα της.

Στο κέντρο του βιβλίου συναντάμε την Ορνέλα, η οποία διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία προς την ενηλικίωση, ζεί με την μητέρα της στα Τίρανα, ο πατέρας στη φυλακή, το σχολείο, η προπαγάνδα, το Κόμμα πώς ελέγχει τις ζωές των ανθρώπων, τον στρατό και εντέλει την φυγή της στη Δύση όταν καταρρέει το Μπλόκ του Κομμουνισμού.Τρυφερό, ευαίσθητο και σκληρό το βιβλίο βασίζεται στη προσωπική ιστορία της συγγραφέως. Εικόνες πραγματικές μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει, μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα απο τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί. ‘Ενα βιβλίο που καταγγέλει την βία του καθεστώτος, την αλλοτρίωση και το παράδοξο της φύσης της γυναίκας σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ένας ύμνος προς την Ελευθερία, μια Αλίκη στη χώρα των Αετών όπως σημαίνει η Αλβανία.

Στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα μέσα από τις υπαρκτές βιωματικές εμπειρίες της συγγραφέως Ornela Vorpsi και των οικείων της διεισδύουμε στο σύμπαν της καταπίεσης, της ανέχειας, του συντηρητισμού γεμάτο από κομματικές ιδεοληψίες. Ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, θλίβεται και επιβιώνει σε καθεστώς τρόμου. Γυναίκες που ανοίγουν τα φτερά τους, λένε τα μυστικά τους και παλεύουν για να επιβιώσουν. Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση της γυναίκας και την εξύψωση της σκληρότητας

Υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Ένκε Φεζολλάρι, την συγγραφέα υποδύεται η Αμαλία Αρσένη και τα οικεία καθώς και τα εφιαλτικά πρόσωπα γύρω της η Αθηνά Καραγιώτη και η Vefi Redhi. Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ανασαίνεις, να κρύβεσαι,να συμφωνείς ακούσια, να μοιράζεσαι τον λιγοστό σου φαγητό, να σηκώνεις το κεφάλι περιμένοντας καλύτερες μέρες και, αν είσαι τυχερός να μπεις σε ένα αεροπλάνο να την αποχαιρετήσεις, και να γράψεις χρόνια μετά ένα μυθιστόρημα για το τι έζησες...

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Μαρία Σπυριδοπούλου

Διασκευή-Σκηνοθεσία: ΈνκεΦεζολλάρι

Πρωτότυπη Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Σύμβουλος δραματουργίας: Κάτια Σωτηρίου

Σκηνικός χώρος-Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Κουταλιανού

Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου

Παίζουν: Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi, Αθηνά Καραγιώτη

*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλέθρον

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Τετάρτη 11/11 στις 20:30

Παραστάσεις: από 11/11 έως 10/12 κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 20:30

Τιμές εισιτηρίων: 12€ ολόκληρο, 10€ φοιτητικό, 8€ μειωμένο

Διάρκεια παράστασης: 1ώρα & 20 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Απαραίτητη η χρήση μάσκας καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

τηλ. 21 0523 0267

BACKSTAGE σημαίνει πίσω από τις κάμερες και τα φώτα. Χωρίς φίλτρα, χωρίς μοντάζ.

Τι συμβαίνει όταν 11 εκκεντρικοί ηθοποιοί καλούνται στα γυρίσματα ενός υποσχόμενου νέου σκηνοθέτη;

Όταν γνωστοί ρόλοι του παλιού ελληνικού κινηματογράφου φιλτράρονται μέσα από τη φρέσκια ματιά της Λουκίας Μιχαλοπούλου που σκηνοθετεί, για πρώτη φορά, τους απόφοιτους του πρωινού τμήματος της δραματικής σχολής «ΠΡΑΞΗ 7» .

Όταν η ζωή προφταίνει τη φαντασία...

Το BACKSTAGE κόβει την κορδέλα για τη χειμερινή σεζόν 2020-21 στη σκηνή του Θέατρο Σταθμός στο Μεταξουργείο, όπου από το 1955 στεγάζονται στην οδό Χίου τα γραφεία της πιο μεγάλης εταιρείας παραγωγής κιννηματογραφικών ταινιών στην Ελλάδα Φίνος Φιλμ.

Από 14 Οκτωβρίου, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20:30 στο Θέατρο Σταθμός

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:

Γιάννου Χριστιαλένα

Ζαβερδινού Λένα

Καφφετζή Νάντια

Κοκκίνου Γεωργία

Λάμπρου Γιάννης

Μάζαρη Ελευθερία

Μόσχος Πολύκαρπος

Πασχάλης Αλέξανδρος

Τούτσης Θοδωρής

Φασόης Γιάννης

Χαλαύτρη Βίκυ

Στον ρόλο του σκηνοθέτη, ο Ψώνης Χρήστος

Σκηνοθεσία: Λουκία Μιχαλοπούλου

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Τετάρτη 14/10 στις 20:30

Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20:30

Τιμές εισιτηρίων: 15 ολόκληρο, 12 φοιτητικό, 10 μειωμένο

Διάρκεια παράστασης: 80' (χωρίς διάλειμμα)

Απαραίτητη η χρήση μάσκας καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

τηλ. 21 0523 0267

· Το πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός για την περίοδο 2020 - 2021, λόγω των ειδικών συνθηκών, θα ανακοινώνεται αναλυτικά κάθε μήνα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθώς και στην ιστοσελίδα μας: stathmostheatro.gr.

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./ Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/ Η σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/stathmostheatro/ Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram: https://www.instagram.com/theatro_stathmos

Το φετινό ρεπερτόριο του θεάτρου Σταθμός, που έχει ως κύριες ενότητες του το νεοελληνικό έργο, την ετερότητα και μικρά κλασσικά αναγνώσματα,περιλαμβάνει βραβευμένα έργα καταξιωμένων συγγραφέων από όλον τον κόσμο που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα (Λεονίντ Αντρέγιεφ, Ορνέλα Βόρπσι, Έντγκαρ Λη Μάστρες, Χουάν Κάρλος Ρούμπιο, Μάρτιν Σέρμαν, Αλέξης Σταμάτης κ.ά) με σημαντικές σκηνοθετικές υπογραφές (Κάτια Γέρου, Παντελής Δεντάκης, Κυριάκος Κατζουράκης, Δήμητρα Κονδυλάκη, Στέλιος Κρασανάκης, Γιάννης Λεοντάρης, Ένκε Φεζολλάρι κ.ά) καθώς και την περυσινή του επιτυχία «Ο Γάμος» του Μάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου και Αγγελικής Μαρίνου.

Επιπλέον, το θέατρο Σταθμός για τη θεατρική σεζόν 2020 - 2021 ετοιμάζει δύο ενδιαφέροντα αφιερώματα: ένα πρωτότυπο αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο, περίπου 100 χρόνια μετά την πρώτη πρώιμη περίοδό του, με τη συμμετοχή του Μάνου Λαμπράκη, της Λουκίας Μιχαλοπούλου και του Αντώνη Μποσκοΐτη, καθώς και ένα ανατρεπτικό αφιέρωμα για το Μάρτιο του 2021, με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

Τέλος, ο Μικρός Σταθμός καλοσωρίζει τον Δημήτρη Κουρούμπαλη ο οποίος διασκευάζει και σκηνοθετεί για τους μικρούς μας φίλους τον «Ρομπέν των Δασών», ενώ παράλληλα, για τις ευπαθείς ομάδες, θα συνεχιστεί και την ερχόμενη περίοδο ο ψηφιακός σχεδιασμός του θεάτρου που προγραμματίζει την προβολή παλαιότερων παραστάσων μας, αρχής γενομένης

με τις παραστάσεις του Μάνου Καρατζογιάννη «Οι Μάρτυρες των Αθηνών» και «Για την Ελένη» με τη Μαρία Κίτσου.

· Το πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός για την περίοδο 2020 - 2021, λόγω των ειδικών συνθηκών, θα ανακοινώνεται αναλυτικά κάθε μήνα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθώς και στην ιστοσελίδα μας: stathmostheatro.gr.

Διαβάστε επίσης: 

Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"

Είδα Τον «Γάμο», Σε Σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου 

Μ' αφορμή την αυριανή παγκόσμια ημέρα Θεάτρου το Θέατρο Σταθμός δίνει την ευκαιρία στο κοινό να παρακολουθήσει μερικές παραστάσεις του On line. 

Διαβάστε την ανακοίνωση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου Σταθμός Μάνου Καρατζογιάννη: 

"Το θέατρο είναι η πιο ευπαθής τέχνη.

Υγιαίνει μόνο όταν ο συντονισμός πομπού και δέκτη, ηθοποιού δηλαδή και θεατή, είναι αρμονικά διαρκής. Εδώ, σε αντίθεση με την ποίηση ή τη λογοτεχνία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης ο δέκτης είναι πάντα μια ομάδα.
Μια ομάδα που συγκροτείται συνήθως τυχαία, γι’ αυτό και η σύστασή
της, ενώ κάθε βράδυ ποικίλλει, στην πραγματικότητα διαμορφώνει ανάλογα και τον βαθμό αλληλεπίδρασης ανάμεσα στα μέλη της.
Πόσες φορές δεν έχουμε διαπιστώσει πάνω στη σκηνή ότι «η ψυχολογία του πλήθους» επηρεάζει συχνά και εκείνη του κοινού της πλατείας ή του εξώστη;

Η αλληλεπίδραση αυτή διαρκεί μια, δυο ή και τρεις ώρες, μέσα στις οποίες χωρίς καμία διακοπή ή επαναφορά της δράσης στο σημείο που θα επιθυμούσαμε αισθανόμαστε την υποσυνείδητη επιρροή της μυσταγωγικής μας τέχνης.
Άλλωστε, το θεατρικό έργο λειτουργεί μόνο σαν σύνολο: τεχνών, που συναντά η μια την άλλη αλλά και δραματουργικών λεπτομερειών, που αφηγούνται από κοινού την ιστορία των θεατρικών προσώπων.
Σήμερα, δεκαπέντε μέρες μετά το αδιαμφισβήτητα ορθό μέτρο της παύσης των θεατρικών παραστάσεων για τη προστασία της δημόσιας υγείας, το θέατρο γιορτάζει αλλά και ταυτόχρονα αργεί πρώτη φορά για τόσο μεγάλο διάστημα, σε παγκόσμιο σχεδόν μάλιστα επίπεδο, στην μακρόχρονη ιστορία του.

Η παύση αυτή μας φέρνει στο νου τη συλλογικότητα που προϋποθέτει
η πανάρχαια αυτή τέχνη όχι μόνο στη διαδικασία των δοκιμών αλλά και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων.
Σε μια εποχή όπου είχαμε αναμφίβολα αισθανθεί την απειλή οποιουδήποτε συλλογικού αισθήματος το θέατρο συνέχισε να μεταδίδει την υψηλή συγκίνηση που μόνο τα δημοκρατικά πολιτεύματα, όταν συμβαίνει να λειτουργούν σωστά, μπορούν να εμφυσήσουν στους πολίτες τους.
Τώρα, που ακόμα και το ύστατο αντίο για αρκετούς συμπολίτες μας ανά τον κόσμο δε θεωρείται δεδομένο, καλούμαστε να βρεθούμε ξανά από κοινού όλοι μας στην ίδια – κοινωνικά – συνθήκη μετά από καιρό: στην κατ’ οίκον απομόνωση.

Πιο μαζί και πιο μόνοι από ποτέ, παραμονές ενός ακόμα σκληρού Απρίλη για την Ευρώπη αλλά και για την Ελλάδα.
Σήμερα που γιορτάζει το θέατρο δοκιμαζόμενο όσο ποτέ, σήμερα που δοκιμάζεται η ίδια η ζωή θυμόμαστε ξανά δύο ζωοδότες φωνές, τόσο για τις σημειώσεις τους για το Θέατρο όσο και για το σπουδαίο θεατρικό τους έργο:τον «πατέρα» και τη «μάνα» του νεοελληνικού θεάτρου Ιάκωβο Καμπανέλλη και Λούλα Αναγνωστάκη.
Αν η πνευματική καταγωγή του Καμπανέλλη, όπως την ορίζει ο ίδιος σε συνέντευξή του είναι το στρατόπεδο εννοώντας το Μαντχάουζεν, η πνευματική αφετηρία της Αναγνωστάκη είναι σίγουρα ο εμφύλιος μια και υπάρχει ως ιστορική αναφορά σχεδόν στο σύνολο της δραματουργίας της.

Θεματική των έργων τους η μοναξιά, η ενοχή, τα τραύματα και τα αδιέξοδα του Έλληνα των μεταπολεμικών χρόνων, το νέο αστικό τοπίο, η ανέχεια, οι εθνικές και προσωπικές μας διαψεύσεις αλλά και ο αδιάκοπος αγώνας για τη ζωή, συχνά μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Παρ’ όλο που το έργο και των δύο συγγραφέων εμπνέεται από οικεία δεινά, λόγω της γραφής τους, παραμένει αποκαλυπτικό για οποιονδήποτε έχει ζήσει ακόμη και σε τελείως διαφορετικές γεωγραφικές, ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.

Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

Σαράντα χρόνια μετά το παρθενικό και μοναδικό ανέβασμά του από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης, το έργο του Μάριου Ποντίκα «Ο Γάμος» ανεβαίνει στο Θέατρο Σταθμός. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου και συνυπογράφει η Αγγελική Μαρίνου. Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά κείμενα του Μάριου Ποντίκα και πράγματι η χρονική συγκυρία που επιλέχθηκε να ανέβει και πάλι το έργο είναι απολύτως ταιριαστή, καθώς πρόκειται για ένα έργο που πραγματεύεται το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης και κακοποίησης και την «κουλτούρα του βιασμού» με μια πληθώρα κοινωνικών συμφραζομένων, όπως αυτά διαμορφώνονται και μετασχηματίζονται μέσα στην ελληνική κοινωνία, στην περίπτωσή μας σαράντα χρόνια μετά την συγγραφή του έργου.

Ο Μάριος Ποντίκας είναι σημαντικός Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και πεζογράφος. Έχει εργαστεί για δεκαετίες ως κειμενογράφος και δημιουργικός συντελεστής στον χώρο της διαφήμισης. Έχει εκδώσει τρεις συλλογές με πεζογραφήματα (Δραπέτης Γηροκομείου, Κλειδαρότρυπα και άλλες ιστορίες, Κουταμάρες, Κουταμάρες Β΄) και πολλά θεατρικά έργα τα οποία έχουν εκδοθεί σε τρεις τόμους. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε πολλές σκηνές , όπως το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, Θεσσαλικό, KΘBE, ΘΟΚ, Στοά και Άττις. .

Ο συγγραφέας στη δίτομη συλλογή του με τα άπαντα θεατρικά του έργα, εκφράζει την επιθυμία του να ξαναδεί στη σκηνή κάποια από τα έργα του, όχι όμως σαν κόπιες της πρώτης τους ανάγνωσης και παρουσίασης, αλλά μετασχηματισμένα και φερμένα στο σήμερα, μέσα από μια νέα ματιά και πρίσμα. Είναι προφανές ότι δεν αποκηρύσσει τα έργα του, αντιθέτως επιθυμεί να τα αντικρύσει αναπλαισιωμένα. Ένα από τα έργα που φέρνει ως παράδειγμα για μια τέτοια νέα προσπάθεια, είναι «ο Γάμος» κι όπως φαίνεται η επιθυμία του αυτή παίρνει σάρκα και οστά τη νέα χρονιά στο Θέατρο Σταθμός.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Μια δεκαεξάχρονη όμορφη κοπέλα πέφτει θύμα βιασμού. Η οικογένειά της μπροστά στον φόβο της σπίλωσης κι αμαύρωσης του ονόματός τους , της προκαλεί μεγαλύτερο κακό, καθώς ρίχνει την ευθύνη και το βάρος του βιασμού στο θύμα. Γονείς και αδερφή κακοποιούν το κορίτσι σωματικά και λεκτικά, την προσβάλουν μέχρι που την εξαναγκάζουν στην αυτοπυρπόλησή της, για να σωθεί η υπόληψή τους. Ολόκληρη η τοπική κοινωνία, τα ΜΜΕ, η δικαιοσύνη, σπρώχνουν προς την ίδια κατεύθυνση με την οικογένεια. Η κοπέλα αν και δεν πεθαίνει από αυτή την απόπειρα αυτοκτονίας, θα καταδικαστεί δεκάδες φορές «σε θάνατο», καθώς ο βιαστής συμφωνεί με την οικογένειά της να την παντρευτεί, για να μην κριθεί ένοχος, με την ανοχή του δικαστηρίου . Πρόκειται για έναν αλλεπάλληλο βιασμό μιας γυναίκας, καθώς βιάζεται επαναλαμβανόμενα από όλους τους πατριαρχικούς θεσμούς, που την οδηγούν στην απόλυτη απαξίωσή της ως άνθρωπο.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Η παράσταση ξεκινούσε με την οικογένεια του θύματος να ορμά και να κακοποιεί λεκτικά και σωματικά το κορίτσι, τοποθετώντας την γυμνή σε μια καρέκλα γυναικολογικού ιατρείου, με ανοιχτά τα πόδια της, σαν να πρόκειται για ένα αντικείμενο ελαττωματικό πια, ένα «πράμα», κι έτσι ακριβώς την αντιμετώπιζαν. Ομολογουμένως πρόκειται για το πιο δυνατό σκηνοθετικό εγχείρημα του έργου, άκρως καθηλωτικό, περνώντας από το πρώτο λεπτό το μήνυμα της παράστασης για την απαξίωση της γυναικείας υπόστασης, ακόμα κι από τις ίδιες τις γυναίκες της οικογένειας.

Το σκηνικό και τα κοστούμια της Βίκυς Πάντζιου ήταν λιτά και ταιριαστά. Η σκηνή αποτελούταν μόνο από την άδεια καρέκλα κι αριστερά και δεξιά κουρτίνες φτιαγμένες από γάζες. Η ευρηματική χρήση των γαζών που στη συνέχεια κάλυπταν το καμένο σώμα της Αφέντρας σε νυφικό, ήταν άκρως συμβολική και χρήσιμη στην μετάβαση της σκηνής του γάμου. Τα υπόλοιπα κοστούμια της ήταν χαρακτηριστικά ρούχα της εποχής με εξαίρεση αυτά της αδερφής της Αφέντρας, που ήθελε να δείχνει πιο σύγχρονη και μοντέρνα.

Η θεατρική πράξη εναλλάσσεται ανάμεσα στο σπίτι και σε όσα εκτυλίσσονται εκεί, και στην αίθουσα δικαστηρίου όπου εκδικάζεται η υπόθεση του βιασμού. Κατά τη διάρκεια της παράστασης υπήρξαν κάποιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις και διάλογοι με στόχο να καταδείξουν τη σημασία και την αγριότητα των γεγονότων, οι οποίες θα μπορούσαν να παραλειφθούν, όπως η ανάγνωση των αποκομμάτων εφημερίδων, όπως επίσης οι φωνές σε συνδυασμό με τη δυνατή μουσική από τον Βασίλη Κουτσιλιέρη συχνά κούραζαν κι αποπροσανατόλιζαν, φέρνοντας το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, που ήταν να ταρακουνηθούν οι θεατές.

Η ερμηνεία της Μαργαρίτας Τρίκκα ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Καθόλη την διάρκεια της παράστασης δεν είπε ούτε μια λέξη, κι όμως συγκλόνισε τους θεατές με την παρουσία κι ερμηνεία του ρόλου του θύματος, της Αφέντρας. Ένα μικρόσωμο κορίτσι, βορά της οικογένειας, του βιαστή της κι ολόκληρης της κοινωνίας, μας καθήλωσε σε κάθε σκηνή. Ο τρόμος, η απορία, η απελπισία, η παραίτηση, το μίσος, όλα τα δυνατά συναισθήματα που θα μπορούσαν να κατακλύζουν ένα ανυπεράσπιστο ανήλικο πλάσμα αποδόθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Η ερμηνεύτρια ανέλαβε πραγματικά ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα και τα κατάφερε, με μια δυνατή στάση επί σκηνής, που αναλαμβάνει κινησιολογικά η Κατερίνη Γεβετζή,   Οι σκηνή όπου έτρεμε και ψυχορραγούσε πάνω στην καρέκλα του γυναικολόγου κι η σκηνή που εξαναγκάζεται σε αυτοπυρπόληση ήταν οι δυσκολότερες κι οι πλέον έντονες αλλά και οι καλύτερες της παράστασης.

Στον ρόλο του πατέρα- τέρατος, ο Ελισαίος Βλάχος, ένας πατέρας και σύζυγος σκληρός και βίαιος, βαθιά φαλλοκράτης και εγωιστής, επιβάλλεται στην οικογένειά του με την βία στις περισσότερες περιπτώσεις. Είναι εκείνος που τρομοκρατεί την γυναίκα και τις κόρες του, δημιουργώντας έναν ανυπόφορο βίο για όλους, στο όνομα πάντοτε της τιμής και του καθαρού στην κοινωνία προσώπου του.

Η Βάσω Καμαράτου υποδύεται την μητέρα, λυπάται και προσπαθεί σε συγκεκριμένες στιγμές να υπερασπιστεί την κόρη της από τη δίνη της αγριότητας του συζύγου της. Πρόκειται όμως για μια επίφαση μητρικής αγάπης που καθόλου δεν βοηθά την Αφέντρα, καθώς είναι κι εκείνη ηθική αυτουργός σε όλα τα δεινά της, ακόμα και στη συμφωνία να παντρευτεί τον βιαστή της. Σε αντιδιαστολή με το ρόλο της Αφέντρας, οι ρόλοι των δύο γονέων δεν αποδόθηκαν στον αντίστοιχο βαθμό, ίσως λόγω της αμήχανης κίνησής των δύο ηθοποιών, γεγονός που πιστεύω θα λυθεί με την τριβή των παραστάσεων.

Την αδερφή του θύματος υποδύεται η Μυρτώ Πανάγου . Με πολύ πάθος και δυναμισμό ερμηνεύει εύστοχα την αδερφή που «καταστρέφεται η τιμή της» και χωρίς ίχνος γυναικείας και αδερφικής αλληλεγγύης, ακολουθεί τον δρόμο που έδειξε ο πατέρας τους. Είναι σκληρή και άτεγκτη, σκέφτεται την δική της αποκατάσταση με κάθε κόστος της ζωής της αδερφής της.

Πολύ καλός στον πολλαπλό ρόλο του βιαστή, γείτονα και αφεντικό-μάρτυρα υπεράσπισης του θύτη, ήταν ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός . Κατάφερε να αποδώσει εξ αρχής τον ρόλο του γείτονα, ως έναν «ηθικό» πολίτη, που έχει χρέος να μιλήσει για όσα ξέρει, εντάσσοντας μέσα στον λόγο του με μεγάλη φυσικότητα, όλες τις προκαταλήψεις και τις έμφυλες διακρίσεις που είχε καλά ριζωμένες στη νοοτροπία του, μιλώντας πάντα «με καλή προθεση». Ακριβώς το ίδιο ύφος διατήρησε και στο ρόλο του αφεντικού, υπερασπιζόμενος τον ηθικό και φιλήσυχο κατά τα άλλα υπάλληλό του, που «δεν είχε δώσει μέχρι στιγμής κανένα δικαίωμα». Στο ρόλο του βιαστή έδειξε την υποκρισία όλης της κοινωνίας, καθώς πρόβαλε ένα πρόσωπο άτυχο (σχεδόν θύμα), παρασυρμένο από το πάθος του με μεγάλη μεταμέλεια για την πράξη του. Μάλιστα στο τέλος της παράστασης, ερμήνευσε πολύ πετυχημένα την ικανοποίησή του, όταν έκλεισε τη συμφωνία να παντρευτεί το θύμα του, δωροδοκώντας επιτυχώς την οικογένεια της κοπέλας, με σκοπό την ολοκληρωτική αθώωσή του.

Στο διπλό ρόλο του ιατροδικαστή και του εισαγγελέα, ο Δημήτρης Κουτρουβιδέας . Με το αυστηρό κι επίσημο ύφος αλλά και με την δυναμική ένταση κι άρθρωση του λόγου του, ερμήνευσε άρτια και τους δύο ρόλους, επισημαίνοντας την «αυθεντία» του επιστημονικού λόγου ως την μόνη αποδεκτή αλήθεια (το σώμα του θύματος διεκορέυθη σε μεγάλον βαθμό..) όπως επίσης και τον σημειολογικά φορτισμένο δικανικό Λόγο, που επηρεάζει τις συνειδήσεις, την κοινή γνώμη και νομιμοποιεί στην περίπτωση αυτή του βιασμού αναίσχυντες πράξεις με πρόσχημα την ανδρική και γυναικεία φύση και τον προκαθορισμένο ρόλο των φύλων μέσα στην κοινωνία.

Η έμφυλη διάκριση και η βία, σωματική και κοινωνική αναδεικνύονται μέσα από μια θλιβερή ιστορία βιασμού, καθόλου μακριά από τα δεδομένα της εποχής εκείνης, αλλά ούτε και τα σημερινά. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα η κοινή γνώμη καθοδηγούμενη από μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία, αναπαράγει με τρόπο άγριο την κουλτούρα του βιασμού, κατηγορώντας τις γυναίκες ως υπεύθυνες για όλα, καθώς «η φύση των ανδρών είναι τέτοια» , που συχνά τους νομιμοποιεί τις χειρότερες πράξεις.

Οι συντελεστές της αφιέρωσαν την παράστασή τους στην Ελένη Τοπαλούδη, μια νεαρή κοπέλα που έπεσε επαναλαμβανόμενα θύμα βιασμού και δολοφονήθηκε από δύο νεαρούς άνδρες. Οι δράστες που κατηγορούνται για την γυναικοκτονία, έχουν υπάρξει αδιανόητα προκλητικοί εντός του δικαστηρίου, χωρίς να λείπουν κι εκείνες οι απόψεις περί ευθύνης της κοπέλας. (γιατί δεν τους κατήγγειλε, μήπως το προκάλεσε, έπρεπε να προσέχει περισσότερο κ.α) από διάφορους φορείς.

Η πρεμιέρα της παράστασης μάλιστα συνέπεσε και με την τοποθέτηση αφισών για την καμπάνια κατά των αμβλώσεων, στο Μετρό της Αθήνας, γεγονός που προκάλεσε σάλο και έντονες αντιδράσεις από τις φεμινιστικές οργανώσεις και άλλους πολιτικούς φορείς.

Λίγες μέρες αργότερα, ανακοινώθηκε στην Τουρκία το νομοσχέδιο που αναμένεται να εισαχθεί στη Βουλή και επιτρέπει στους άνδρες που κατηγορούνται για βιασμό ανήλικων κοριτσιών να γλυτώσουν την ποινή αν παντρευτούν το θύμα τους, προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας αλλά και σε διεθνή μέσα.

«Ο Γάμος» του Μάριου Ποντίκα είναι πιο επίκαιρος από ποτέ κι η ανάδειξή του από τους συντελεστές ήταν μια συμβολική κι εύστοχη επιλογή, για να ακουστεί και πάλι αλλά και να μαθευτεί στο νεώτερο θεατρόφιλο κοινό.

Είναι πολύ σημαντικό να αναδεικνύουμε κείμενα Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων που σκιαγραφούν την κοινωνία μας και τα κακώς κείμενά της. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το έργο αυτό συγκλονίζει μέσα στον ρεαλισμό του, θυμίζοντάς μας ότι ενώ η κοινωνία μας μετασχηματίζεται, διατηρεί το σκοτεινό πρόσωπο της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας.

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Γάμος»  την Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου στις  21:00 στο Θέατρο Σταθμός.. 

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου με θητεία στο νεοελληνικό έργο, τόσο στο Εθνικό όσο και στο ελεύθερο θέατρο, σκηνοθετεί τον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα σαράντα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά του από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης.

Η μικρή κόρη μιας φτωχής οικογένειας βιάζεται. Ακολουθούν αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τη Δικαιοσύνη και τα Μέσα Ενημέρωσης. Η υποκριτική αντιμετώπιση του περίγυρου οδηγεί την κοπέλα στην αυτοπυρπόλησή της. Η τελική λύση δίνεται συμβιβαστικά με τον γάμο του θύματος με τον βιαστή του. Το έργο του Μάριου Ποντίκα, επίκαιρο όσο ποτέ, πραγματεύεται θέματα όπως η έμφυλη βία, η κουλτούρα του βιασμού, η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αλλά κυρίως αναμετριέται με την Πατριαρχία.

Τη σκηνοθεσία συνυπογράφει η Αγγελική Μαρίνου.

Σημείωμα της ομάδας
Η «κουλτούρα του βιασμού» μετατοπίζει την ευθύνη της σεξουαλικής βίας από τον άνδρα στη γυναίκα. Όταν μια γυναίκα βιάζεται, η ευθύνη είναι δική της. Θα έπρεπε να προσέχει τι φοράει, πού πηγαίνει και με ποιον, τι θα πει, τι θα πιει, πώς θα φερθεί, μην προκαλέσει. Οι περισσότεροι βιασμοί δεν καταγγέλλονται ποτέ, γιατί οι γυναίκες ξέρουν ότι η κοινωνία θα τις κατηγορήσει. Είναι βολικό να πιστεύουμε ότι οι άλλοι, με κάποιον τρόπο, αξίζουν αυτό που έπαθαν. Παρέχουμε έτσι στον εαυτό μας το ψευδές αίσθημα ασφάλειας ότι το κακό δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς. Ο βιασμός, είναι το μόνο έγκλημα που τα φώτα αντί να πέσουν στον θύτη, πέφτουν στο θύμα. Ηθικοί αυτουργοί είμαστε όλοι όσοι τείνουμε να το δικαιολογήσουμε. Όμως, το σεξ χωρίς συναίνεση, σε κάθε περίπτωση, είναι βιασμός. Η μεγάλη κινητοποίηση του γυναικείου, φεμινιστικού κινήματος και ανθρωπιστικών οργανώσεων που παλεύουν εδώ και χρόνια, πέτυχαν πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας, μια ιστορική νίκη. Στην τελευταία αλλαγή του Ποινικού Κώδικα, κατάφεραν ο βιασμός να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης και όχι τη χρήση βίας ή απειλής. Πλέον «όχι» σημαίνει «όχι» και στη «νομική γλώσσα». Τι γίνεται όμως με τα μυαλά μας και τις συμπεριφορές μας; Η δημόσια συζήτηση περί βιασμού και σεξουαλικών επιθέσεων έχει ανοίξει και στην Ελλάδα. Εμείς, επιλέγουμε να ανεβάσουμε τον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα, θέλοντας, ως ομάδα, να συμμετέχουμε σε αυτήν τη συζήτηση.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου – Αγγελική Μαρίνου
Σκηνικά- Κοστούμια: Bίκυ Πάντζιου
Κίνηση: Κατερίνα Γεβετζή
Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Φιλάνθη Μπουγάτσου
Βοηθός κινησιολόγος: Ηρώ Κατσιφλώρου
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Γραφιστικός σχεδιασμός: Μάριος Γαμπιεράκης
Trailer: Θωμάς Γκίνης
Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Παραγωγή: Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.
Ερμηνεύουν: Ελισσαίος Βλάχος, Βάσω Καμαράτου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Μυρτώ Πανάγου, Μαργαρίτα Τρίκκα

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου στις 21:00
Παραστάσεις: έως 31/3
Μέρες & ‘Ωρες Παραστάσεων: κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Εισιτήριο: Κανονικό: 14€, Φοιτητικό: 10€, Ανέργων, ΑμεΑ: 5€
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-stathmos/o-gamos/
Διάρκεια: 85 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Σταθμός
Διεύθυνση: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλέφωνο πληροφοριών: 210 52 30 267
Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./
Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/
Η σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/stathmostheatro/
Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram:
https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου με θητεία στο νεοελληνικό έργο, τόσο στο Εθνικό όσο και στο ελεύθερο θέατρο, σκηνοθετεί τον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα σαράντα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά του από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης.

Η μικρή κόρη μιας φτωχής οικογένειας βιάζεται. Ακολουθούν αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τη Δικαιοσύνη και τα Μέσα Ενημέρωσης. Η υποκριτική αντιμετώπιση του περίγυρου οδηγεί την κοπέλα στην αυτοπυρπόλησή της. Η τελική λύση δίνεται συμβιβαστικά με τον γάμο του θύματος με τον βιαστή του. Το έργο του Μάριου Ποντίκα, επίκαιρο όσο ποτέ, πραγματεύεται θέματα όπως η έμφυλη βία, η κουλτούρα του βιασμού, η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αλλά κυρίως αναμετριέται με την Πατριαρχία.

Τη σκηνοθεσία συνυπογράφει η Αγγελική Μαρίνου.

Σημείωμα της ομάδας

Η «κουλτούρα του βιασμού» μετατοπίζει την ευθύνη της σεξουαλικής βίας από τον άνδρα στη γυναίκα. Όταν μια γυναίκα βιάζεται, η ευθύνη είναι δική της. Θα έπρεπε να προσέχει τι φοράει, πού πηγαίνει και με ποιον, τι θα πει, τι θα πιει, πώς θα φερθεί, μην προκαλέσει. Οι περισσότεροι βιασμοί δεν καταγγέλλονται ποτέ, γιατί οι γυναίκες ξέρουν ότι η κοινωνία θα τις κατηγορήσει. Είναι βολικό να πιστεύουμε ότι οι άλλοι, με κάποιον τρόπο, αξίζουν αυτό που έπαθαν. Παρέχουμε έτσι στον εαυτό μας το ψευδές αίσθημα ασφάλειας ότι το κακό δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς. Ο βιασμός, είναι το μόνο έγκλημα που τα φώτα αντί να πέσουν στον θύτη, πέφτουν στο θύμα. Ηθικοί αυτουργοί είμαστε όλοι όσοι τείνουμε να το δικαιολογήσουμε. Όμως, το σεξ χωρίς συναίνεση, σε κάθε περίπτωση, είναι βιασμός. Η μεγάλη κινητοποίηση του γυναικείου, φεμινιστικού κινήματος και ανθρωπιστικών οργανώσεων που παλεύουν εδώ και χρόνια, πέτυχαν πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας, μια ιστορική νίκη. Στην τελευταία αλλαγή του Ποινικού Κώδικα, κατάφεραν ο βιασμός να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης και όχι τη χρήση βίας ή απειλής. Πλέον «όχι» σημαίνει «όχι» και στη «νομική γλώσσα». Τι γίνεται όμως με τα μυαλά μας και τις συμπεριφορές μας; Η δημόσια συζήτηση περί βιασμού και σεξουαλικών επιθέσεων έχει ανοίξει και στην Ελλάδα. Εμείς, επιλέγουμε να ανεβάσουμε τον «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα, θέλοντας, ως ομάδα, να συμμετέχουμε σε αυτήν τη συζήτηση.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου – Αγγελική Μαρίνου

Σκηνικά- Κοστούμια: Bίκυ Πάντζιου

Κίνηση: Κατερίνα Γεβετζή

Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Φιλάνθη Μπουγάτσου

Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης

Γραφιστικός σχεδιασμός: Μάριος Γαμπιεράκης

Trailer: Θωμάς Γκίνης

Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Παραγωγή: Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.

Ερμηνεύουν: Ελισσαίος Βλάχος, Βάσω Καμαράτου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Μυρτώ Πανάγου, Μαργαρίτα Τρίκκα

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου στις 21:00

Παραστάσεις: έως 31/3

Μέρες & ‘Ωρες Παραστάσεων: κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Εισιτήριο: Κανονικό: 14€, Φοιτητικό: 10€, Ανέργων, ΑμεΑ: 5€

Προπώληση εισιτηρίων:

Διάρκεια: 85 λεπτά

Χώρος: Θέατρο Σταθμός

Διεύθυνση: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)

Τηλέφωνο πληροφοριών: 210 52 30 267

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./

Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/

Η σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/stathmostheatro/

Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram:

https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Πόρτες», για το Σάββατο 5 Οκτωβρίου στις 21:00 και την Κυριακή 6 Οκτωβρίου στις 21:00

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη  σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο, αλλά και την ημέρα που θέλετε να δείτε την παράσταση (π.χ Μαρία Παπαδοπούλου Κυριακή) και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει το Σάββατο το πρωί 5 Οκτωβρίου  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση του «Ολονύκτιου Αφιερώματος στη Χρύσα Σπηλιώτη», το Θέατρο Σταθμός και το Φεστιβάλ Αναλόγιο συνεχίζουν τη συνεργασία τους και την προβολή του έργου της σπουδαίας συγγραφέως. Το έργο Πόρτες σε σκηνοθεσία Μιχαέλας Αντωνίου που έκλεισε την οκτάωρη εκδήλωση του Αφιερώματος της 21^ης Σεπτεμβρίου και απέσπασε ενθουσιώδη σχόλια και αντιδράσεις, τώρα θα παιχτεί για οκτώ ακόμα παραστάσεις κάθε Σάββατο και Κυριακή του Οκτωβρίου στις 21:00.

Οι Πόρτες, το τελευταίο πολυπρόσωπο έργο της Χρύσας Σπηλιώτη, πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Νεοελληνικού Έργου το 2012, σημειώνοντας μία σημαντική στιγμή στο σύνολο του έργου της. Η δομή του έργου χαιρετίζει της απαρχές του θεάτρου μας, καθώς τρεις ηθοποιοί παίζουν πολλαπλούς ρόλους και εξυφαίνουν μία ιστορία μνήμης και τραύματος, δοκιμάζοντας τα όρια μεταξύ δυνατών συναισθημάτων και ακραίων συμπεριφορών. Η ψυχανάλυση γίνεται το εργαλείο-μαγικό ραβδί που θα προκαλέσει την κεντρική ηρωίδα, Νίκη, να αναμετρηθεί με την ιδιόμορφη φοβία της: τον πανικό του να διαβαίνει μία πόρτα μαζί με άλλους.

Οι Πόρτες είναι ένα έργο γραμμένο από μια συγγραφέα-ηθοποιό, που γνώριζε την ουσία του θεάτρου και τα μυστικά της σκηνής, ενώ οι σκηνικές ανατροπέςπου το διατρέχουν αποτελούν πρόκληση για κάθε ηθοποιό. Η σκηνοθετική προσέγγιση διακρίνεται από αμεσότητα και χιούμορ, αποδίδοντας ταυτόχρονα την απαραίτητη σοβαρότητα που απαιτεί η δημιουργία. Η παράσταση μάς προσκαλεί να απολαύσουμε ένα έργο με εντάσεις και θεατρικότητα, μέσα από τις ερμηνείες νέων ταλαντούχων ηθοποιών. Η θεατρική ομάδα «οι σημείο Ψ.» δημιουργήθηκε στους κόλπους του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ με αφορμή τις Πόρτες της Χρύσας Σπηλιώτη και σκοπό να περιπλανηθεί στα μονοπάτια του θεάτρου.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Μιχαέλα Αντωνίου

Σκηνογραφία-ενδυματολογία: Αφροδίτη Αναστοπούλου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίλια Γιακουμάκη

Κατασκευή Σκηνικών: Δημήτρης Κουσαθανάς

Διανομή:

Λίνος Αρσένης (Παππούς/Γιατρός)

Άγγελος Παππάς (Πατέρας / Νεαρός Α’ / Αγόρι / Θόδωρος / Νεαρός Β’)

Αγγελική Στρατάκη (Γιαγιά / Νίκη / Μητέρα)

Με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Αναλόγιο

Καλλιτεχνική και επιστημονική εποπτεία: Σίσσυ Παπαθανασίου

Επιμέλεια Αφιερώματος στη Χρύσα Σπηλιώτη: Ναταλία Κατσού

Και του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Σάββατο και Κυριακή 5 και 6, 12 και 13, 19 και 20, 26 και 27 Οκτωβρίου στις 21:00

Διάρκεια: 67’

Γενικές Τιμές Εισιτηρίων:

Κανονικό: 15€

Φοιτητικό: 12€

Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 10€

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Η λογοτεχνία πάντα τροφοδοτούσε το θέατρο. Κλασικοί συγγραφείς και κλασικά κείμενα θα έχουν πάντα εξέχουσα θέση στο θεατρικό σανίδι. Τη φετινή θεατρική χρονιά θα συναντήσουμε πολλές τέτοιες παραστάσεις που έχουν είναι βασισμένες σε διηγήματα και μυθιστορήματα αγαπημένων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

Από τα έργα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι μέχρι τις ζαβολιές των μικρών ηρώων, της Άλκης Ζέη οι ιστορίες μεταπηδούν από τις σελίδες των βιβλίων στο αθηναϊκό σανίδι και υπόσχονται σε όλους μια πλούσια θεατρική σεζόν με άρωμα...βιβλίου.

«Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια»: Μια συνεχής μάχη ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «θέλω»

Για πρώτη φορά, μεταφέρεται στο θέατρο το αριστούργημα του Στρατή Μυριβήλη, «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια». Στο επίκεντρο του συγγραφέα είναι μια απαγορευμένη ερωτική σχέση, με φόντο την κλειστή επαρχιακή ζωή στη Μυτιλήνη του Μεσοπολέμου. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός, Λεωνής Δρίβας, μετά την εθνική τραγωδία της Μικρασιατικής εκστρατείας, φτάνει στην πατρίδα του και συναντά τη νεαρή χήρα του αδελφικού του φίλου, Σαπφώ Βρανά.

Μεταξύ των δύο πολύ ιδιαίτερων χαρακτήρων δημιουργείται ένα δυνατό πάθος, που έχει σαν εμπόδιο από τη μια την ενοχή απέναντι στον αδικοχαμένο νεκρό και από την άλλη τα ήθη της συντηρητικής κοινωνίας του νησιού. Τη διασκευή αλλά και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Πέτρος Ζούλιας, που μετά την επιτυχία του στα έργα του Παπαδιαμάντη και την παράσταση "Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη" συναντά το σύμπαν του συγγραφέα Στρατή Μυριβήλη, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της "γενιάς του 30", ο οποίος μας χάρισε ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής πεζογραφία του 20ου αιώνα.

Στον ομώνυμο ρόλο η Λένα Παπαληγούρα μαζί μ' έναν εξαιρετικό θίασο: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Γιούλικα Σκαφιδά, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Χριστίνα Τσάφου, Γιώργος Γιαννόπουλος, Μιχάλης Λεβεντογιάννης και Γιώργος Κωνσταντίνου. Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 30 Οκτωβρίου στο θέατρο Βέμπο.

«Μεθυσμένη Πολιτεία»: Μια γυναίκα που ξυπνάει πάθη και αναστατώνει μια μικρή κοινωνία

Το λογοτεχνικό έργο του Σωτήρη Πατατζή «Μεθυσμένη Πολιτεία» μεταφέρεται τον Νοέμβριο στην θεατρική σκηνή «Αλκυονίς» σε σκηνοθεσία του Άρη Τρουπάκη, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έχει καταπιαστεί και στον παρελθόν με το ανέβασμα λογοτεχνικών έργων στη σκηνή.

Το βιβλίο έχει γυριστεί και σε τηλεοπτική σειρά, σε σκηνοθεσία του Κώστα Λυχναρά, τη δεκαετία του '80 στην Ε.Ρ.Τ

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Μεσσήνης, καταφθάνει ένας περιπλανώμενος θίασος που αποτελείται από ανθρώπους λίγο ή πολύ αποτυχημένους.

Ανάμεσά τους είναι και μια νέα, πολύ ωραία γυναίκα, που γρήγορα αναστατώνει όλους τους ανθρώπους της μικρής εκείνης πολιτείας, φουντώνει τα πάθη, ξυπνάει χίλιες δυο απωθημένες επιθυμίες, ζωντανεύει τα όνειρα και, γενικά, δίνει σε όλους την ευκαιρία να γνωρίσουν καλά τον εαυτό τους και να συνειδητοποιήσουν τη φθορά τους, τη μοναξιά τους και τη λαχτάρα τους για μια ζωή καλύτερη.

Στη σκηνή του νέου θεάτρου της πόλης ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών, μεταξύ των οποίων οι: Δημήτρης Ήμελλος, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Κατερίνα Μισιχρόνη, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Νίκος Αλεξίου, Βαγγέλης Ψωμάς, Ερατώ Πίσση, Παναγιώτης Κατσώλης.

«Ιστορία Χωρίς Όνομα»: Μια ιστορία ηδονής και οδύνης

Τον θυελλώδη έρωτα του Ίωνα Δραγούμη και της Πηνελόπης Δέλτα, του Στέφανου Δάνδολου, μεταφέρει στη σκηνή του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» από τον Ιανουάριο ο Κώστας Γάκης.

Το βιβλίο έγινε από τις πρώτες εβδομάδες της κυκλοφορίας του best-seller.

Ίων Δραγούμης και Πηνελόπη Δέλτα. Μια ψυχή χωρισμένη σε δύο σώματα. Ένας θαμμένος πόνος που δεν εκτονώθηκε ποτέ. Δύο λυγμοί που συνορεύουν. Ο έρωτας και η πατρίδα. Μια ιστορία ηδονής και οδύνης. Ο εμβληματικός διπλωμάτης και η σπουδαία συγγραφέας σε μια νοερή ζωή επιθυμίας, ονείρων, υψηλών ιδανικών, υψηλών δεσμεύσεων, υψηλών οραμάτων.

Τον εμβληματικό πολιτικό Ίωνα Δραγούμη θα ενσαρκώσει επί σκηνής ο Τάσος Νούσιας, ενώ η Μπέτυ Λιβανού και η Μαρία Παπαφωτίου θα μοιραστούν δύο διαφορετικές εποχές της σπουδαίας συγγραφέως και ιστορικής προσωπικότητας, Πηνελόπης Δέλτα. Μαζί τους οι :Στάθης Μαντζώρος, Αργύρης Γκαγκάνης, Στέλιος Γιαννακός και Ανθή Φουντά.

«Μέγας Ιεροεξεταστής»: Ο άνθρωπος ως θύμα και ως θύτης

Από 4 Οκτωβρίου ο «Μέγας Ιεροεξεταστής» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι έρχεται στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή.

Στο μύθο του μεγάλου Ιεροεξεταστή, ο Ντοστογιέφσκι εκφράζει τα αγωνιώδη ερωτήματα που τον τυραννούν: Τα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας, της βούλησης, της πίστης, της ύπαρξης του θείου, της ομορφιάς, της αγάπης. Της ανθρώπινης διαφθοράς. Της πραγματικής δύναμης του ανθρώπου. Θεός-άνθρωπος ή άνθρωπος-θεός; Μεγάλα, καίρια ερωτήματα με τα οποία η σύγχρονη ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη. Ο άνθρωπος ως θύμα και ως θύτης.

Στο ρόλο του Μέγα Ιεροεξεταστή η Λυδία Κονιόρδου.

«Δαιμονισμένοι»: Το κακό και τα «καινά δαιμόνια» στην επαρχιακή κοινωνία

Στον ίδιο χώρο με τον «Μέγα Ιεροεξεταστή» αλλά και με τον ίδιο σκηνοθέτη μεταφέρονται στη θεατρική σκηνή και οι «Δαιμονισμένοι» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Το κοινό έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει και τις δύο παραστάσεις μαζί κάθε Κυριακή ή ξεχωριστά την καθεμία τις Παρασκευές και τα Σάββατα.

Στους «Δαιμονισμένους» ο σκηνοθέτης εστιάζει αποκλειστικά στον τετραμελή πυρήνα των επαναστατών- ταραχοποιών, που ως άλλοι δαίμονες επιχειρούν να σπείρουν το κακό και τα «καινά δαιμόνια» στην επαρχιακή κοινωνία, αποσκοπώντας στην αποσταθεροποίησή της. Παρουσιάζονται οι μηδενιστικές θεωρίες τους, οι ουτοπιστικές απόψεις τους, το σαθρό ιδεολογικό τους υπόβαθρο, τα δόλια κίνητρά τους και μέσα από τις ιδιότυπες και περιπεπλεγμένες μεταξύ τους σχέσεις παρακολουθούμε πως οδηγείται ο καθένας στον ατομικό του γκρεμό, όπως οι χοίροι της παραβολής.

Τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Θεοχάρης Ιωαννίδης, Ηλέκτρα Καρτάνου, Νίκος Λεκάκης, Νίκος Μανεσης και Κωνσταντίνος Χατζής.

«Συρματένιοι Ξεσυρματένιοι· Όλοι»: Χιώτες πρόσφυγες αφηγούνται το ταξίδι του προς το άγνωστο.

Οι «Συρματένιοι Ξεσυρματένιοι· Όλοι» του Γιάννη Μακριδάκη επανέρχονται στο θέατρο Άβατον, από τις 13 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία Μελίνας Σκούφου.

Αποσπάσματα αφηγήσεων από Χιώτες πρόσφυγες, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εγκατέλειψαν τον τόπο τους και ξεκίνησαν ένα ταξίδι προς το άγνωστο· κατευθύνθηκαν προς την Τουρκία, Κύπρο και Μέση Ανατολή. Μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας, η οποία έχει καταγραφεί από τον Γιάννη Μακριδάκη στο πρώτο του βιβλίο Συρματένιοι Ξεσυρματένιοι· Όλοι, αποτελεί την έμπνευση και συνθέτει έναν θεατρικό μονόλογο.

Επιζήσαντες αφηγούνται τις συνθήκες πείνας κι ανέχειας, τις νυχτερινές παράνομες αποδράσεις από το νησί, την μάχη με τα κύματα, τη ζωή στον στρατό της Μέσης Ανατολής, στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στο μέτωπο, στα κινήματα, τον εγκλεισμό στα «σύρματα», τον Ιερό Λόχο και την απελευθέρωση. Κάποιοι άλλοι χάθηκαν στη διαδρομή. Ερμηνεύει η Χριστίνα Λυκοτσέτα.

«Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις»: Τα εμπόδια που συναντά μια γυναίκα που γεννιέται κατά τη διάρκεια της δικτατορίας

Για πρώτη φορά στη σκηνή το Αλβανικό μυθιστόρημα της Ορνέλα Βόρψη/Ornela Vorpsi, «Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» έρχεται στο Θέατρο Σταθμός και στο Θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι.

Ελόνα, Ορνέλα ή Εύα, η τριπλή αλλά συγχρόνως και μοναδική ηρωίδα του υπέροχου αυτού μύθου γεννιέται κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Εμβέρ Χότζα.

Στα δύσκολα χρόνια που ζει υπάρχουν κάποια εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσει: η φυλακή, ο πνιγμός, η κρεμάλα και κυρίως η «πουτανιά», αν και της έχουν εξηγήσει πως είναι«μέσα στη φύση της γυναίκας».

Στην παράσταση θα πρωταγωνιστήσουν Έλληνες και Αλβανοί ηθοποιοί.

Συνεχίζονται για ακόμα μία χρονιά…

«Μύρτος»: Ένα λογοτεχνικό σύμπαν που επαναπροσδιορίζει την έννοια της ενοχής, της κακίας και της αμαρτίας

Η ομάδα 4Frontal έρχεται από τον Οκτώβριο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με τον «Μύρτο» του Παύλου Μάτεσι σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη.

Το 1939, σε μια ελληνική κωμόπολη, ο Μύρτος, οκτώ χρονών, κοιμάται εκ γενετής. Απέναντί του, η ευυπόληπτη οικογένεια Γαβριήλ.

Προύχοντες και φορείς της ανώτερης κοινωνικής τάξης. Φαινομενικά καθωσπρέπει αλλά ουσιαστικά «λοιμών καθέδρα», όπως τους αποκαλούν οι απέναντι, που παρακολουθούν ηδονοβλεπτικά κάθε τους κίνηση. Μια κόρη ανάπηρη εκ γενετής, ονόματι Περσεφόνη, μια μάνα που θεωρεί ότι η ασχήμια είναι αμάρτημα και προσπαθεί να καλύψει ό,τι δεν είναι σύμφωνο με τις κοινωνικές επιταγές, ένας πατέρας επιρρεπής στη μοιχεία και τη βία, ένα νεαρό κορίτσι που γίνεται μήλον της έριδος ως φορέας της απόλυτης σεξουαλικότητας, ένας εικοσάχρονος που δεν τον αφήνουν να ενηλικιωθεί, ένα ζευγάρι υποτακτικών –βουβοί θεατές των εγκλημάτων των αφεντικών τους, μια νεαρή υπηρέτρια που της σκοτώνουν το νόθο παιδί της, ένας ευνούχος υποτακτικός που παλεύει να καλύψει τις «βρομιές» τους, πριν γίνουν εφιάλτης.

Ο Μύρτος ξυπνά σ’ ένα λογοτεχνικό σύμπαν που επαναπροσδιορίζει την έννοια της ενοχής, της κακίας και της αμαρτίας.

Παίζουν: Χρηστίνα Γαρμπή, Σταύρος Γιαννουλάδης, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Γιώργος Κισσανδράκης, Χάρης Κρεμμύδας

«Αρίστος»: Η ιστορία του «Δράκου του Σέιχ Σου»

Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη με κεντρικό θέμα τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου» μεταφέρεται από τον Ιανουάριο στη σκηνή του θεάτρου Άνεσις σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου.

Εννέα χαρακτήρες που συνδέονται με τον Αριστείδη Παγκρατίδη, μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές εξομολογήσεις τους, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με τα βιώματα, τον χαρακτήρα και τον ρόλο τους, συνθέτουν το προφίλ του “Αρίστου”.

Ο φίλος από την Τούμπα, η παραδουλεύτρα μάνα του, ένας αχθοφόρος του λιμανιού, ο παρακρατικός δωσίλογος περιπτεράς, ένας χωροφύλακας δημοκρατικών φρονημάτων, ένας συντηρητικός αστός της παραλίας, το αφεντικό του σε ένα λαϊκό πανηγύρι, η τραβεστί Λολό και μία λαϊκή τραγουδίστρια - οι δύο έρωτες του, ερμηνευμένοι επί σκηνής από τρεις ηθοποιούς..

Οι τρεις ηθοποιοί ζωντανεύουν μια ιστορία που μεταφέρει τους θεατές στις αλάνες της Θεσσαλονίκης, στις σκοτεινές πλευρές του λιμανιού, στα υπαίθρια πανηγύρια και στα μπουζουξίδικα της παλιάς Θεσσαλονίκης, σε ένα σκηνικό χρόνο που φτάνει μέχρι το 1960 όταν γίνεται είκοσι χρονών ο βασικός ήρωας, στον οποίο όλοι αναφέρονται. Πρόκειται για τον Αριστείδη Παγκρατίδη, τον φερόμενο ως «Δράκο του Σέϊχ Σου», τον οποίο ο τύπος του 1963 (Ελληνικός Βορράς) τον αποκαλούσε «νεαρό ανώμαλο».Το 1966 καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο από το πενταμελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Η εκτέλεσή του έγινε στο μέρος που ήταν συνδεδεμένο με το όνομά του, το Δάσος του Σέιχ Σου. Οι τελευταίες λέξεις που ψέλλισε ήταν: «Μανούλα μου, είμαι αθώος».

Στη σκηνή θα απολαύσουμε και πάλι τον Μιχάλη Οικονόμου και τον Γιώργο Χριστοδούλου. Τον ρόλο της Ελένης Ουζουνίδου θα ερμηνεύσει η Φιλαρέτη Κομνηνού. Την ηθοποιό έχουν ήδη παρακολουθήσει οι Θεσσσαλονικείς στις παραστάσεις στην συμπρωτεύουσα. 

Π

«Ανθρωποφύλακες»: Η σκληρότητα της περιγραφής των βασανισμών στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας

Το σημαντικό έργο «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση παρουσιάζεται δραματοποιημένο στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη.

Οι Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση αποτελούν βιβλίο ορόσημο, αφού είναι η πρώτη μαρτυρία που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε διεθνώς κάνοντας γνωστή την πρακτική βασανισμών που ακολουθούσε το καθεστώς των συνταγματαρχών έναντι των αντιφρονούντων. Μια οργανωμένη άνωθεν πρακτική που στόχευε στον πλήρη εξευτελισμό των συλληφθέντων, σωματικά και ψυχικά. Η σκληρότητα της περιγραφής των βασανισμών στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας ισορροπεί με την λογοτεχνική αφήγηση του Κοροβέση, απόρροια της καλλιτεχνικής του ιδιότητας.

Παίζουν οι: Νέστωρ Κοψιδάς, Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Ελένη Ζαχοπούλου, Άρης Λάσκος

Για παιδιά

«Η μωβ ομπρέλα»: Ο μαγικός κόσμος της ακράδαντης παιδικής πίστης

Η ιστορία της Άλκης Ζέη ζωντανεύει στο θέατρο Άνεσις από 12 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία Δήμητρα Λαρεντζάκη.

Η ιστορία μιας οικογένειας ένα καλοκαίρι λίγο πριν ξεσπάσει στην Ελλάδα ο πόλεμος του 1940, αλλά και τα γεγονότα που θα καθορίσουν την ιστορία, μέσα από τη μοναδική ματιά των παιδιών. Ένας κήπος στο Μαρούσι, μαγικός, για την Ελευθερία και τα μικρότερα δίδυμα αδέρφια της. Ένα ξένο παιδί από τη Γαλλία που έρχεται να μείνει στο επάνω πάτωμα του σπιτιού τους και γίνεται αχώριστος φίλος τους. Παίζουν όλοι μαζί και σκαρώνουν με τη φαντασία τους χίλιες δυο ιστορίες που μαγεύουν και τους ίδιους. Και πόσα άλλα δε θα έκαναν από όσα ονειρεύονται, αν δεν τους εμπόδιζαν οι μεγάλοι...

Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίνα Δραγώνα, Δημήτρης Μπαμπανιώτης, Ευάγγελος Χαλκιαδάκης, Δημήτρης Διακοσάββας, Στέλλα Ράπτη, Γιάννης Ασκάρογλου, Έλιο Φοίβος Μπέικο, Χρήστος Χριστόπουλος, Κωνσταντίνα Εμμανουήλ.

«Χωρίς οικογένεια»: Ένας ύμνος στην αξία της οικογένειας

Το πασίγνωστο, αγαπημένο μυθιστήρημα του Εκτόρ Μαλό έρχεται για πρώτη φορά στο θέατρο σε διασκευή της Άνδρης Θεοδότου και σκηνοθεσία του Δημήτρη Δεγαΐτη στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.

Ο Ρεμί, ένα αγόρι μόλις 8 χρονών μαθαίνει εντελώς απροσδόκητα πως η καλοσυνάτη γυναίκα που τον μεγάλωνε με πολλή αγάπη τόσα χρόνια, δεν είναι η πραγματική του μητέρα. Δυστυχώς ο άντρας της, μετά από ένα ατύχημα που τον αφήνει ανίκανο να δουλέψει, πουλάει το παιδί, κρυφά από τη γυναίκα του, σε έναν άγνωστο πλανόδιο θιασάρχη. Έτσι ο Ρεμί αναγκάζεται να ακολουθήσει τον κο Βιτάλι έναν ξεχασμένο, άσημο Ιταλό τραγουδιστή που μαζί με μια ζαβολιάρα μαϊμού και έναν σκανταλιάρη σκύλο, αποτελούν τα μέλη ενός περιπλανώμενου θιάσου που δίνει παραστάσεις στο ύπαιθρο. Στη νέα του ζωή θα τα βγάλει πέρα χάρη στην εξυπνάδα, την τιμιότητα και την καλή καρδιά του – αλλά και χάρη στον συνοδοιπόρο του, τον καλό και έμπιστο νέο φίλο του, Ματτία.

Ο μικρός Ρεμί θα βρεθεί στα ίχνη της πραγματικής του οικογένειας και θα οδηγηθεί σε νέες απρόσμενες περιπέτειες. Θα γνωρίσει την σκληρή πλευρά της ζωής, όμως θα βρεθούν στο δρόμο του και άνθρωποι που θα ανταποκριθούν στην καλοσύνη και την τιμιότητά του. Με βοήθεια από τους νέους φίλους του θα βρει μέσα του θάρρος, δύναμη και αγάπη για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις δυσκολίες της ζωής. Γιατί όσο δύσκολη και αν είναι μια κατάσταση, ο καλός άνθρωπος πάντα καταφέρνει να συναντήσει το καλό που του αξίζει.

Παίζουν: Δημοσθένης Φίλιππας, Κατερίνα Μηλιώτη, Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Μάριος Κρητικόπουλος, Φοίβος-Μαρίνος Σαμαρτζής, Τάσος Προβιάς, Μαρία Αρζόγλου, Σταύρος Καραμπάτσος

Διαβάστε επισης:

Ο Κωνσταντίνος Χατζής Αλλάζει Κόμη Για Τον Ντοστογιέφσκι (Συνέντευξη) 

Δημοσθένης Φίλιππας: «Οι Αξίες Μας,Πλέον, Είναι Εντελώς Φθηνές. Η Υπέρτατη Αξία Είναι Η Ομορφιά Και Το Φαίνεσθαι»

Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Στην Ηλικία Μου, Ξαφνικά, Έγινα Η Μούσα Του Underground»

Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η ηθοποιός Ελένη Στεργίου (This Famous Tiny Circus theater group), μετά την επιτυχία του «Καραφλομπέκατσου και της Σπυριδούλας» της Λένας Κιτσοπούλου, κι ενώ το 2019 ορίστηκε –με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού– Αφιερωματικό Έτος «Ερωτόκριτου», ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους δημιουργώντας ένα σύγχρονο ποιητικό έργο, γραμμένο σε έμμετρο στίχο, στα πρότυπα των Τραγωδιών και των Μυθιστοριών της Κρητικής Αναγέννησης. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσαν ένα πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα το 1950 στην Κρήτη, όπως αυτό αποτυπώνεται στο ομώνυμο βιβλίο του δημοσιογράφου Τάσου Κοντογιαννίδη, αλλά και η προσωπική τους έρευνα σε ιστορικά αρχεία της εποχής. Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης συνθέτει ο Νίκος Ξυδάκης.

Η υπόθεση του έργου αφορμάται μόνο από το γεγονός της απαγωγής, παίρνοντας ταυτόχρονα αποστάσεις από την πραγματικότητα, για να προσεγγίσει έννοιες όπως Ο Έρωτας, η Αγάπη και η Θυσία από ιδεαλιστική σκοπιά, εντάσσοντας στην ποιητική του φόρμα το μεταφυσικό στοιχείο, όπως όλα τα πρότυπα έργα του είδους του.

Η δραματουργία παρακολουθεί την βαθμιαία αναγωγή της περιπέτειας δυο νέων, του Κώστα και της Τασούλας στο ύψος μιας μυθιστορίας σαν κι αυτή του Ερωτόκριτου, ή μιας τραγωδίας όπως το «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», εστιάζοντας στην καταφανέστατη ανάγκη του μετεμφυλιακού συλλογικού πνεύματος να κατασκευάσει, έστω και με τα πλέον συμβατικά υλικά, μια νέα ηρωϊκή μυθολογία και να γίνει μέρος της.

ΥΠΟΘΕΣΗ
Ένας Ποιητής επιστρέφει, με την λήξη του πολέμου, από την εκούσια αυτοεξορία του, στην πόλη όπου γεννήθηκε. Συλλαμβάνει την ιδέα να «συνθέσει» ένα Ποίημα- ύμνο στον αληθινό Έρωτα, σε μια προσπάθεια να χτίσει πάνω στα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος μια νέα Μυθολογία: την Μυθολογία του Έρωτα και της Ζωής. Ένα τυχαίο βλέμμα που αντάλλαξαν δυο νέοι κάποιο απόγευμα στον δρόμο, θα σταθεί αφορμή για εκείνον να τους χρίσει «ζωντανούς πρωταγωνιστές» της ιστορίας του. Θα τους εξωθήσει να συναντηθούν και πάλι, να ερωτευτούν και να δράσουν με ηρωϊσμό, πάθος και αυταπάρνηση, ώστε να ξεπεράσουν με την βοήθεια δυο έμπιστων φίλων– τα ανυπέρβλητα εμπόδια που θα συναντήσουν από τις οικογένειές τους μέχρι να ενωθούν. Η ιστορία τους –με την συμβολή του Ποιητή– θα ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του ιδιωτικού, θα γίνει Μύθος στα στόματα και στην σκέψη των «κοινών θνητών». Θα καταφέρουν τα πρόσωπα να σταθούν ως το τέλος στο ύψος των επιλογών και των πράξεών τους, να φανούν αντάξια της λαϊκής προσδοκίας;

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο-Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Φιλολογικός Σύμβουλος: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Φωνητκή Διδασκαλία: Νίκος Γαλιενάνος
Επιμέλεια Κίνησης: Λαμπρινή Γκόλια
Βοηθός Σκηνογράφου: Βίκυ Πάντζιου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Photos graphic designer-Δημιουργία Αφίσας: Ειρήνη Ματθαίου
Trailer: Κώστας Στάμου & Χάρις Καρακουλίδου | ArtLabor Productions
Κατασκευή Σκηνικών: Γαβριήλ Τσακλίδης

Παίζουν: Δημήτρης Καπετανάκος, Ελένη Στεργίου, Ελένη Βλάχου,
Νικολής Αβραμάκης, Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Μουσικός επί σκηνής: Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος

Οι This Famous Tiny Circus theater group θα ήθελαν να ευχαριστήσουν ιδιαιτέρως τον Ανδρέα Στάικο και τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ για τις συμβουλές τους, καθώς επίσης τον Γιώργο Χριστοδούλου και την Αμαλία Καβάλη για την συνεργασία τους.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Από 8 Μαΐου ως 20 Ιουνίου 2019
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21.00
Πού: Θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Στάση Μετρό Μεταξουργείο)
Διάρκεια παράστασης: 150’ (με διάλειμμα 10’)
Τιμές Εισιτηρίων: 15€ (Ολόκληρο), 12€ (Φοιτητικό, ΑΜΕΑ), 10€ (Ανεργίας)
Τηλ. Κρατήσεων: 210 52 30 267
Προπώληση: VIVA.gr
Παραγωγή: This Famous Tiny Circus theater group

«Πώς μπορεί κανείς να αποδώσει ένα πλέγμα συναισθημάτων με λέξεις»

Η γλώσσα ανήμπορη πια, ξοδεμένη σε λέξεις που στηρίζει κούφια σχήματα και ιδεολογήματα, ικανές όμως να εκπροσωπήσουν φυλές, με πλούσια μεταγλωσσικά στοιχεία, αλλά ανίκανες να εκφράσουν τη βαθύτερη ανάγκη μας για αληθινή επικοινωνία. Κι από την άλλη η βουβή ευγλωττία της νοηματικής.

Αυτό είναι το δραματικό πλαίσιο του έργου της Νίνα Ρέιν : Φυλές

Μια οικογένεια αναγνωρίσιμη και οικεία, δυσλειτουργική στις σχέσεις της , που τα μέλη της συνειδητά ή μη παλεύουν να βρουν τη φωνή τους, κι από την άλλη η σιωπή του Μπίλλυ διεκδικεί τη φωνή της.

Ποια κωφότητα πραγματεύεται το έργο : αυτή του κωφού Μπίλλυ που αναζητά τη φωνή του σε μια φυλή που του την αρνείται για να μην είναι διαφορετικός και περιθωριοποιηθεί, και που όταν την ανακαλύπτει στην κοινότητα των κωφών ρισκάρει να χάσει τη φυλή του, προκειμένου να γίνει αποδεκτός και να πατήσει στα πόδια του. Ή μήπως την κωφότητα του Ντάνιελ και της Ρουθ των μεγαλύτερων αδελφών του, που βιώνουν απελπιστικά τα αδιέξοδα της γλωσσικής επικοινωνίας. Η μήπως την αυτοπαγίδευση των γονιών τους,του Κριστόφερ και της Ρουθ, που κολλημένοι σε αυτάρεσκες εμμονές και ιδεολογήματα αρνούνται να αποδεχτούν την ήττα των ρητορικών επιχειρημάτων τους για την κοινότητα των κωφών ως φυλή. Αποδοκιμάζουν την κοινότητα των κωφών , όταν κι η δική τους οικογένεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μικρογραφία αυτής της κοινότητας  

Σίγουρα η Ρέιν δεν έγραψε άλλο ένα έργο για κωφούς αλλά για την περιπλοκότητα της επικοινωνίας μέσα στον μικρόκοσμο της φυλής μας , της ίδιας μας της οικογένειας με τα άτομα που αγαπούμε και γνωρίζουμε πιο πολύ. Παρότι η οικογένεια του Κριστόφερ είναι οικογένεια ακαδημαϊκών και το κεντρικό της ζήτημα σε ερευνητικό και επιστημονικό επίπεδο είναι η γλώσσα και παρότι ο πατέρας κραυγάζει πως: αν δεν έχουμε λέξεις δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, τα μέλη της άλλοτε σιωπηλά κι άλλοτε κραυγάζοντας διεκδικούν τη φωνή τους.

Πέντε χρόνια μετά το «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» ο Τάκης Τζαμαργιάς κι ο Μάνος Καρατζογιάννης συναντιούνται ξανά στο πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν «Φυλές» (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award), που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα με μια εξαιρετική διανομή.

Ερμηνεύουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Μανώλης Μαυροματάκης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Μάνος Καρατζογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου, Ελένη Μολέσκη.

Πρεμιέρα Παρασκευή 25 Ιανουαρίου στο Θέατρο Σταθμός

Πέντε χρόνια μετά το «Ποιός σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» ο Τάκης Τζαμαργιάς κι ο Μάνος Καρατζογιάννης συναντιούνται ξανά στο πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν «Φυλές» (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award), που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα με μια εξαιρετική διανομή.

Η Νίνα Ρέιν, μια νέα δυναμική φωνή του βρετανικού θεάτρου, επεξεργάζεται με ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της. Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε μέχρι τότε. Παρότι o Κρίστοφερ, ο πατέρας της οικογένειας, επιμένει πως «χωρίς τις λέξεις δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας», τα μέλη της άλλοτε μέσα από τη γλώσσα κι άλλοτε μέσα από τη σιωπή διεκδικούν τη δική τους φωνή.  

Στη θαυμαστή της αυτή αλληγορία η Ρέιν εστιάζει στην περιπλοκότητα της επικοινωνίας μέσα στον μικρόκοσμο της φυλής μας, της ίδιας μας της οικογένειας, στα πιο κοντινά μας άτομα, εκείνα δηλαδή που «αγαπάμε και γνωρίζουμε πιο πολύ». Τελικά ο λόγος μπορεί  να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και  η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο; 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά - Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου 
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα 
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη
Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς

Ερμηνεύουν: 
Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Μανώλης Μαυροματάκης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Μάνος
Καρατζογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου, Ελένη Μολέσκη.
Παραγωγή:  Lead-in-Arts ΑΜΚΕ, Θέατρο Σταθμός

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: 25 Ιανουαρίου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Παραστάσεις: από 25 Ιανουαρίου 2019 έως 24 Φεβρουαρίου 2019
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και
Κυριακή στις 18:00.

Εισιτήριο:
Τετάρτη και Παρασκευή: Κανονικό 13 ευρώ, μειωμένο 10 ευρώ.
Πέμπτη: Γενική είσοδος 10 ευρώ
Σάββατα και Κυριακές: Κανονικό 15, Μειωμένο 12
Ατέλειες: 5 ευρώ (ισχύουν Τετάρτες-Πέμπτες-Παρασκευές)
Διάρκεια: 110 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Σταθμός
Διεύθυνση:Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλ.:210 52 30 267

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./

Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/

Η σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/stathmostheatro/

Ακολουθήστε μας στο Instagram:https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

Καλώς ήρθατε στον υπέροχο κόσμο του “HOMO GRECO”, ένα θεατρικό έργο των Βαγγέλη Αλεξανδρή και Οδυσσέα Ανδρούτσου που σκηνοθετεί στο ντεμπούτο του ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. Προσδεθείτε στις θέσεις σας και ετοιμαστείτε να απογειωθείτε σε ένα φανταστικό, διαγαλαξιακό ταξίδι, που πραγματεύεται την πορεία του Έλληνα από την αρχή της ύπαρξής του, περνώντας από εποχή σε εποχή, συνδυάζοντας την επιστημονική φαντασία με την πραγματικότητα. Άλλωστε, η ιστορία της Ελλάδας είναι από μόνη της επιστημονική φαντασία.

Σε έναν μακρινό γαλαξία, οι εξωγήινοι κάτοικοι του πλανητικού στερεώματος Μη- Στείριος, αποφασίζουν να μετακομίσουν σε έναν άλλο πλανήτη για να γλυτώσουν από την αφόρητη βαρύτητα. Έτσι, φτιάχνουν ένα πρωτοποριακό μοντέλο κατ'εικόνα και ομοίωση τους, για να αναλάβει την δύσκολη αυτή αποστολή. Το μοντέλο Γκρέκο έχοντας δίπλα του, κατόπιν απαίτησης, το μοντέλο Γκρέκα, περνάει από διάφορες δοκιμασίες ιστορικής σημασίας. Άραγε θα τα καταφέρει;

Είδος: Κωμωδία Επιστημονικής Φαντασίας
 
Συντελεστές
Κείμενο: Βαγγέλης Αλεξανδρής – Οδυσσέας Ανδρούτσος
Σκηνοθεσία: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Αλεξανδρής
Χορογραφίες – Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού
Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα
Σκηνικά: Ηλίας Λόης
Μουσική Επιμέλεια/Sound Design: E-Mov
Trailer: Γιώργος Γεωργόπουλος
3d Βίντεο Αρχής: Σπήλιος Θεοδωρόπουλος
Αφηγητής Βίντεο: Δημήτρης Πουλικάκος
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Φωτογράφος: Ιωάννα Τζετζούμη
Make Up Artist: Σοφία Μαρούδη
Γραφίστες: Ευανθία Λυμπουρίδη - Σπύρος Ξένος
Οργάνωση Παραγωγής: Έλενα Τερέζα Ντεντάκη
Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγοί: Enosis – Hub
Διεύθυνση Παραγωγής: Βαγγέλης Λυμπουρίδης

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης)
Αναστάσης Κολοβός
Σοφία Πανάγου
Βαγγέλης Αλεξανδρής
Χάρης Μπόσινας
Φανή Γεωργακοπούλου

Πληροφορίες
Παραστάσεις: Από 17 Δεκεμβρίου μέχρι 26 Μαρτίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15
(Οι παραστάσεις 24 & 25 Δεκεμβρίου θα αντικατασταθούν από την Πέμπτη 27
Δεκεμβρίου 2018 στις 18:15 και η παράσταση της 31 Δεκεμβρίου θα γίνει στις 3
Ιανουαρίου 2019 επίσης στις 18:15).
 
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 15€
Φοιτητικό: 12€
Ανέργων: 10€
Ατέλειες ηθοποιών: 5€

Προπώληση εισιτηρίων:
Viva.gr
Διάρκεια παράστασης: 110 λ.
Facebook Page: https://www.facebook.com/HomoGreco-2238953433009124/

«Θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ» | Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (ΜΕΤΡΟ: Στάση
Μεταξουργείο) | Τηλ. 21 0523 0267

Το Κέντρο κοινωνικής φροντίδας «Εργαστήρι - Λίλιαν Βουδούρη» παρέχει τις υπηρεσίες του σε 100 νέους και νέες με μέση και ελαφρά νοητική υστέρηση άνω των 17 ετών εδώ και 40 χρόνια. Την παραμονή της παγκόσμιας ημέρας αναπηρίας (3 Δεκεμβρίου) το θεατρικό τμήμα του «Εργαστηρίου» μαζί με τον υπεύθυνο καθηγητή τους Μάνο Καρατζογιάννη παρουσιάζουν μια παράσταση – ωδή στην ετερότητα και στην ατομικότητα.

Ο Βασίλης αγαπάει το φλάουτο. Στη Σούλα αρέσει να κόβει χαρτιά. Η Μυρτώ γράφει ποιήματα. Στον Γιώργο αρέσει ο Μακρόπουλος. Ο Νικόλας ταξίδεψε στην Αμερική. Τον Κώστα τον ηρεμεί η Εκκλησία. Της Ελένης της αρέσει να χορεύει. Ο Χριστόφορος βλέπει κάθε μέρα τον «Φίλο μου τον Λευτεράκη». Η Βαγγελιώ φτιάχνει κοσμήματα. Ο Αντρέας σαπούνια. Ο Αλέξανδρος αγαπά τα κόμικς. Ο Γιώργος κολυμπάει. Ο Στέφανος είναι ολυμπιονίκης. Όλοι τους βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν δημόσια. Να μιλήσουν προσωπικά σε εμάς που τους ακούμε.

Σ’ εμάς που οφείλουμε να τους ακούσουμε. Καθέναν χωριστά. Μέσα από τα πράγματα που αγαπούν μας συστήνουν την ξεχωριστή ατομικότητα τους. Εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Μοιράζονται τη χαρά τους μιλώντας για αυτά που αγαπούν. «Τους δίνουν ζωή ξανά».

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Παράσταση: Κυριακή 2 Δεκεμβρίου στις 17:00
Ελεύθερη είσοδος

Διεύθυνση:Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλ.:210 52 30 267

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./
Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/
Η σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/stathmostheatro/
Ακολουθήστε μας στο Instagram:https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ένα ξέφρενο πάρτι στήνεται στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός. Πάνω στην ξύλινη κατασκευή (σκηνικό Γιάννης Αρβανίτης), η Πέγκυ Σταθακοπούλου με την Τζένη Σκαρλάτου δείχνουν να ξεφαντώνουν. Οι δύο τους είναι φίλες από παλιά, είναι η Κάτια κι η Μαρίκα, ενώ η Βασιλική Τρουφάκου τις ακολουθεί πιο συνεσταλμένα, ίσως, και λόγω της εγκυμοσύνης της Φανής, του ρόλου που υποδύεται.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης αφήνει την καρέκλα του σκηνοθέτη για να δώσει τον παλμό στο θίασο. Η πρόβα για τον «Ήχο του όπλου» εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, καθώς η πρεμιέρα στις 9 Νοεμβρίου, είναι προ των πυλών.

Λίγα λεπτά αργότερα, θα ξεκινήσει ένα πλάγιο φλερτ στα… ρώσικα. Έτσι η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ως Κάτια, και ο Σταύρος Μερμήγκης, ως Ηλίας, θα χτίσουν έναν ξεχωριστό σκηνικό κώδικα.

«Δεν τον αγαπάτε πια;» τη ρωτάει εκείνος. «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη, για μένα, μια λέξη υπάρχει μόνο, αγωνία» θα του απαντήσει εκείνη.

Μέσα από τα λόγια της Κάτιας συμπυκνώνονται τα υπαρξιακά αδιέξοδά του, έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Οι αγωνίες μιας γενιάς, που έμαθε να επιβιώνει με ήττες, το τραύμα της μοναξιάς και τις ενοχές της.

«Τα θερινά σινεμά» του Κάου Μπόι της ελληνικής μουσικής έριξε την αυλαία του πάρτι. Το κομμάτι που σημάδεψε όσο κανένα τον Λουκιανό Κελαηδόνη ακούγεται από το laptop του σκηνοθέτη κι όλοι οι ηθοποιοί ακολουθούν τους νοσταλγικούς στίχους παρασύροντας κι εμάς που τους παρακολουθούμε από την πλατεία.

Όλα όσα διαδραματίζονται παρακολουθεί με καχυποψία, ακουμπισμένος στη γωνία της σκηνής, ο Αγησίλαος Μικελάτος, ο γιος της Κάτιας, ο Μιχάλης. Λίγο αργότερα θα κάνει την είσοδό του στη σκηνή και με βρεγμένο από τη βροχή μαλλί, ο Κώστας Νικούλι, στον ρόλο του Γιαννούκου.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης πατά πάλι το play, επιλέγοντας ένα κομμάτι που δένει μοναδικά με την πολιτική κατάσταση που σχολιάζει η Αναγνωστάκη στο έργο. Έτσι από τα ηχεία του υπολογιστή, ακούγεται «Η Katyusha του ΚΚΕ» που κυκλοφόρησαν το 2015, ο Γιάννης Αγγελάκας κι ο Τζίμης Πανούσης και δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις, καθώς πρόκειται για μια παράφραση του ρωσικού τραγουδιού (Κατιούσα) που ήταν και ο αντάρτικος ύμνος του ΕΑΜ.

Ο νεαρός ηθοποιός φτάνει με ορμή στο κέντρο της σκηνής και σαν άλλος χούλιγκαν γηπέδου τραγουδά δυνατά βγάζοντας παράλληλα και την μπλούζα του:

«Με τις κάλπικες επιδοτήσεις

τους μισθούς ντροπής των βουλευτών

πλάι πλάι μαζί με χρυσαυγίτες

ορντινάντσα των καπιταλιστών»

Αυτή είναι μια μικρή γεύση από την πρόβα της σκηνής του πάρτι, από το αγαπημένο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη που ανεβαίνει από το Θέατρο Σταθμός, τιμώντας τη μνήμη της σπουδαιότερης μεταπολεμικής συγγραφέως.

Η υπόθεση του έργου λίγο-πολύ γνωστή:

Παραμονές των εκλογών η Κάτια, Αθηναία δημότης, έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία για να ψηφίσει, διαταράσσοντας την καθημερινότητα του δεκαεννιάχρονου γιού της Μιχάλη. Από την παλιά της φίλη Μαρίκα μαθαίνει πως ο Μιχάλης έχει εγκαταλείψει τη σχολή, στην οποία φοιτά και πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας πίσω την έγκυο κοπέλα του Φανή.

Στην προσπάθειά της να μεταπείσει τον Μιχάλη έρχεται αντιμέτωπη μαζί του. Εκείνος την απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει με ένα παράνομο όπλο, που βρέθηκε στα χέρια του από μια μυστήρια ιστορία παρανομίας, στην οποία φέρεται να είναι μπλεγμένος ο δεκαεξάχρονος αδελφός της Φανής, ο Γιαννούκος. Όλα θα συμβούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου που δε θα εκπυρσοκροτήσει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.

Τι έχουν, όμως, να μας πουν οι ηθοποιοί κι ο σκηνοθέτης της παράστασης για όσα μέλλει γενέσθαι στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός;

Ο Μάνος Καρατζογιάννης, όπως είναι γνωστό, εδώ και χρόνια ασχολείται με την δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.

Ο ίδιος μας λέει: «Είναι δεκαπέντε χρόνια που μ’ απασχολεί ο συγγραφικός κόσμος της Αναγνωστάκη. Έχω παίξει σε τέσσερα έργα της κι έχω σκηνοθετήσει άλλα τέσσερα. Έχω βγάλει ένα βιβλίο από τις εκδόσεις Σοκόλη («Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη»), έχω επιμεληθεί την έκδοση του Εντευκτηρίου κι έχω οργανώσει, μαζί με τη Δήμητρα Κονδυλάκη και τον Γρηγόρη Ιωαννίδη, την έκθεση που έγινε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών».

Τι συμβαίνει, όμως, στα έργα της και τον έκανε να εντρυφήσει τόσο πολύ στο συγγραφικό τη σύμπαν;

«Για μένα είναι ένα ρολόι η ίδια η Ανγνωστάκη, ένα ρολόι της ζωής μου. Της οφείλω πάρα πολλά ως σκηνοθέτης, ως ηθοποιός, ως μελετητής κι ως άνθρωπος. Γιατί είχαμε και προσωπική σχέση. Μ’ έναν μοναδικό τρόπο, κάθε φορά, που δοκίμαζα κάτι για πρώτη φορά συνδεόμουν μ’ ένα έργο της. Πρώτη φορά, δηλαδή, έπαιξα στο θέατρο τον Γιωργάκη στην «Κασέτα», πρώτη φορά που σκηνοθέτησα ήταν πάνω σε δικό της έργο, πρώτη φορά που έγραψα. Είναι σαν να με πήρε από το χέρι σ’ όλες αυτές τις πρωτόγνωρες για μένα εμπειρίες. Τώρα εδώ συμβαίνει να έχει φύγει από τη ζωή κι είναι η πρώτη φορά που ετοιμάζω παράσταση με εκείνη απούσα», εξομολογείται ο Μάνος Καρατζογιάννης.

Αλήθεια, όμως, πώς αισθάνεται που αυτή τη φορά δουλεύει ένα θεατρικό της κείμενο, ενώ εκείνη δεν είναι πια μαζί μας;

«Παίρνω μια απόσταση ώστε να την αντιμετωπίσω, ως αυτό που πραγματικά είναι, μια συγγραφέας αντάξια των μεγάλων ευρωπαϊκών φωνών. Για μένα, δηλαδή, δεν είναι μόνο μια Ελληνίδα συγγραφέας, είναι μια συγγραφέας ανάλογη του Τσέχωφ, του Άλμπι κ.λπ, είναι διεθνούς κλίμακας. Δεν είναι τυχαίο ότι κι ο Κουν εκεί την τοποθετούσε και συνέκρινε τον «ήχο του όπλου» με τα κείμενα της τσεχωφικής δραματουργίας ως προς την ευαισθησία και το χιούμορ του έργου», μου λέει με θαυμασμό για τη συγγραφέα.

Όσον αφορά το έργο σημειώνει: «Είναι ένα έργο που συμβολίζει πολύ τον χρόνο και την υπαρξιακή αγωνία γύρω από τον χρόνο που περνά. Γι’ αυτό και είδατε στις πρόβες ότι ακούγεται στην παράσταση το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Τα θερινά σινεμά» που έχει επιλέξει η ίδια για τα νιάτα που περνούν. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, αλλά και την ελευθερία. Πώς διαχειριζόμαστε τον χρόνο; Τι επιλογές κάνουμε σε ιδιωτικό και δημόσιο επίπεδο;»

Ο σκηνοθέτης είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη Λούλα Αναγνωστάκη. Του ζητώ, λοιπόν, να μοιραστεί μαζί μας κάτι από όλα αυτά που θα κρατάει για πάντα στην καρδιά του και συγκινημένος μου λέει: «Είναι πάρα πολλά… Αν υπήρχε άνθρωπος, ο οποίος να μπορούσε να σου δώσει την πιο γήινη συμβουλή αυτός ήταν η Λούλα. Ήξερες ότι είχες κάτι κι εκείνη θα σε συμβούλευε για το καλύτερο, με μια μοναδική ψυχραιμία. Ενώ είχε η ίδια αυτή την αγωνία που εκφράζει κι η Κάτια μέσα στο έργο και της ανυπέρβλητης ευαισθησίας, είχε, παράλληλα, μια πολύ σωστή σύνδεση με την πραγματικότητα. Επίσης, είχε μοναδικό χιούμορ η Λούλα. Κυρίως, όμως, αυτό που θα θυμάμαι είναι ότι ήταν η ίδια και στη δημόσια και την ιδιωτική της ζωή. Αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο, το έχω συναντήσει σ’ ελάχιστες περιπτώσεις καλλιτεχνών στην Ελλάδα, μια από αυτές ήταν εκείνη κι ο Μάνος Ελευθερίου. Άνθρωποι, οι οποίοι αυτό που έδειχναν ήταν και στην πραγματικότητα, όσο κοντά και να πήγαινες δεν έβλεπες κάτι διαφορετικό. Επίσης, είχε μια φοβερή διαίσθηση ως άνθρωπος, σε κοιτούσε κι ένιωθες ότι έφτανε πολύ βαθιά».

Στον Μάνο Καρατζογιάννη, όμως, δεν λείπει μόνο η συγγραφέας κι ο Μάνος Ελευθερίου: «Σίγουρα η παράσταση ανεβαίνει έναν χρόνο μετά τον θάνατο της Λούλας Αναγνωστάκη, αλλά είναι πολύ στη σκέψη μου κι η Χρύσα Σπηλιώτη, με την οποία παίζαμε μαζί σ’ αυτό το έργο πριν μια δεκαετία. Θα το γράψω και στο πρόγραμμα», μου λέει εμφανώς συγκινημένος και γι’ αυτή την απώλεια.

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου έρχεται, για πρώτη φορά, στην καριέρα της αντιμέτωπη με έργο της Αναγνωστάκη και δηλώνει ενθουσιασμένη με την ηρωίδα της: «Η Κάτια είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές ηρωίδες. Γιατί είναι ένα πλάσμα, το οποίο φέρει θεατρικά πολλές στιγμές από ηρωίδες της παγκόσμιας δραματουργίας. Υπάρχουν στιγμές, που αισθάνεσαι ότι έχει κάτι από τις ηρωίδες του Τέννεσι Ουίλιαμς, άλλες φορές σου θυμίζει τη Νόρα, άλλες διακρίνεις τσεχωφικά στοιχεία. Είναι μια ύπαρξη πάρα πολύ ευάλωτη κι εύθραυστη, γι΄ αυτό τον λόγο έχει και μια ιδιαίτερη σχέση με το αλκοόλ. Αναζητά την ελευθερία της με κάθε τρόπο, αλλά ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που είναι κουρασμένοι κι αδύναμοι, ώστε να αλλάξουν τη ρότα της ζωής τους».

Τι θα ήθελε, λοιπόν, να αλλάξει η Κάτια; «Τα πάντα! Να φύγει μακριά να ζήσει ελεύθερη. Να μεγαλώσει τα παιδιά της, έξω από το πολύ συγκεκριμένο πρότυπο της οικογένειας, του σχολείου, των σπουδών. Ονειρεύεται το “ανέφικτο” και συνθλίβεται από αυτή τη ζωή. Μ’ αφορμή τη σχέση της με τον γιό της. Εγώ νομίζω, ότι αν δεν ήταν αυτή η σχέση της μαζί του τόσο καταλυτική, ώστε να την οδηγούσε στο θάνατο, σίγουρα θα υπήρχε κάτι άλλο που θα την συνέτριβε. Είναι από αυτά τα πλάσματα που τελικά συνθλίβονται στο τέλος», μου λέει η ίδια, επισημαίνοντας ότι «οι αλλαγές όσο δύσκολες και αν είναι στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή».

Όσον αφορά το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και τον τρόπο που φωτίζεται από την ερμηνεία της μέσα στο έργο, η Πέγκυ Σταθακοπούλου δηλώνει: «Νομίζω ότι όπως είναι γραμμένο το κείμενο κι όπως υποστηρίζεται από την ίδια την Αναγνωστάκη, μοιραία είναι πολύ ανάγλυφο. Το ζήτημα είναι η δοσολογία πάνω στην οποία πατάς και πόσο σ’ ενδιαφέρει να του βάλεις έναν προβολέα που θα το έχει σαν υπότιτλο ή θα το αφήσεις να αιωρείται. Γιατί έτσι κι’ αλλιώς στη σχέση των ανθρώπων και δη στις οικογενειακές σχέσεις και, μάλιστα,στη σχέση της μητέρας με τα παιδιά της υπάρχουν ποιότητες αισθημάτων που δεν μπορείς να τις ονομάσεις. Και το λέω κι ως μητέρα που έχω κόρη».

Τον Σταύρο Μερμήγκη, θα τον απολαύσουμε σε μια μόνο σκηνή της παράστασης, στο πάρτι: «Ο Ηλίας είναι ένα πρόσωπο κάποιας ηλικίας, έχει σχέση με τη Μαρίκα, τη φίλη της Κάτιας και νομίζω πως, γενικά, τα έχει χαμένα μέσα σ’ αυτή την κατάσταση», μου επισημάνει.

Όσον αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας από τη δεκαετία του 1980, όταν και διαδραματίζεται το έργο μέχρι σήμερα, ο ίδιος μου επισημαίνει: «Η πολιτική κατάσταση έχει αλλάξει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς ίδια. Τουλάχιστον, έχουμε περισσότερη γνώση για το τι πραγματικά συμβαίνει, ενώ τότε ήμασταν πιο ιδεολόγοι. Μιλάμε για εποχές και τώρα και σήμερα με φρούδες ελπίδες. Μας παραμυθιάζουν και δημιουργούν στο μυαλό μας μια ουτοπία, η οποία ποτέ δεν έρχεται».

Η Τζένη Σκαρλάτου, η Μαρίκα της παράστασης, σημειώνει για τον ρόλο της: «Η Μαρίκα είναι η παιδική φίλη της Κάτιας, είναι αντισυμβατική και απελευθερωμένη. Δεν έχει παντρευτεί και διατηρεί, παράλληλα, σχέση με τον γιο της φίλης της, τον Μιχάλη κι έναν συνομήλικο της. Συναντιέται, για πρώτη φορά, με τη φίλη της μετά από καιρό κι υπάρχει η χαρά της επανασύνδεσης, αλλά υπάρχει και το πρόβλημα με το παιδί που θέλει να φύγει και το οποίο και οι δύο γυναίκες αγαπάνε, με διαφορετικό τρόπο βέβαια. Υπάρχει, όμως, και μια κριτική στάση της Μαρίκας απέναντι στην Κάτια».

Τι γοητεύει την ίδια σ’ αυτό το έργο;

«Το συγκεκριμένο έργο είναι, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, διαχρονικό, γιατί άπτεται των ανθρωπίνων σχέσεων. Παρ’ όλο που έχει νύξεις για το πολιτικό status της εποχής που είναι γραμμένο, άνετα μπορείς να το μεταφέρεις και σε μια πιο σύγχρονη εποχή, γιατί εκεί που εστιάζει είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και, κυρίως, αυτή η δισεπίλυτη σχέση μάνας και γιού»

Ο Αγησίλαος Μικελάτος, ερμηνεύει τον ρόλο του Μιχάλη κι είναι, η όπως μας είπε, η πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με κάποιο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. «Αυτό που βλέπω είναι ότι έχει στη γραφή της κάτι πολύ λοξό. Οι χαρακτήρες της, ο τρόπος που γράφει είναι πολύ άμεσος. Τα πολιτικά σχόλια που κάνει, γίνονται όλα με το γάντι, είναι όλα από κάτω».

«Όλοι οι ήρωες της Αναγνωστάκη δεν ζητούν κάτι, το απαιτούν. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η κυρίαρχη επιθυμία του Μιχάλη είναι να φύγει, να εξαφανιστεί, να μην υπάρχει. Σ’ ένα πολύ κομβικό σημείο του έργου λέει: ‘’Μακάρι να ήμουν αόρατος”. Είναι όλοι πάνω του, δέχεται πιέσεις από παντού κι έτσι η φυγή είναι η μόνη λύση για εκείνον. Ανοίγει, συνεχώς, θέματα και δεν κάθεται να τα αντιμετωπίσει. Αυτό που έχει μάθει να κάνει είναι να σηκώνεται και να φεύγει. Ο υπερστόχος του είναι η Αμερική, ως κάτι πολύ μακρινό και πολύ χαοτικό».

Αλήθεια όμως πόσο έχει αλλάξει η πολιτική κατάσταση από τη δεκαετία του ’80, όταν και γράφτηκε το έργο;

«Νομίζω ότι δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν διαφέρει σε κάτι γι’ αυτό το λόγο και το έργο έχει αυτό το άχρονο στοιχείο, γεγονός που το κάνει και διαχρονικό», επισημαίνει ο Αγησίλαος Μικελάτος.

Αντίθετα η Βασιλική Τρουφάκου είναι η μόνη από τον θίασο, που έρχεται αντιμέτωπη για τρίτη φορά στην καριέρα της με έργο της Αναγνωστάκη (μετά την «Παρέλαση» και το καλοκαιρινό «Εργοστάσιο» στο Φεστιβάλ Αθηνών). «Μ’ αφορμή αυτό το έργο είπαμε ότι θέλουμε να συνεργαστούμε ξανά με τον Μάνο με διαφορετικό τρόπο τώρα, (μαζί είχαν παίξει στην «Παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι). Είναι ένα καινούργιο κι άγνωστο έργο, αλλά όταν επανέρχεσαι σ’ έναν χαρακτήρα που έχεις δουλέψει, μπαίνεις ξανά στο δικό του σύμπαν κι αυτό έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί ξανασυστήνεσαι με κάτι διαφορετικό αλλά που έχει μια κοινή ρίζα. Αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον ηθοποιό. Μου έχει συμβεί και μ’ άλλους συγγραφείς, όπως ο Ίψεν, γιατί επανέρχεσαι στην ίδια βάση, αλλά φυσικά ερευνάς κάτι διαφορετικό, γιατί είναι άλλοι ήρωες και άλλες ιστορίες».

Η ίδια δείχνει να έχει, ήδη, βάλει στην καρδιά της τη Φανή. Μου λέει χαρακτηριστικά: «Η Φανούλα είναι ένα πολύ ερωτευμένο κορίτσι. Τίμιο με πολύ συμπαγή χαρακτήρα και μια ακλόνητη ιδεολογία, που προσπαθεί μέσα σ’ αυτό το χάος, που περιγράφει η Λούλα Αναγνωστάκη, δηλαδή μιας καινούργιας θέσης πραγμάτων, μιας ρευστότητας που υπήρξε μεταπολεμικά, να επιβιώσει».

 Παρόν στην πρόβα και ο αξιαγάπητος Όσκαρ, εδώ με την Τζένη Σκαρλάτου

Πιστεύει, όμως, ότι αυτή τη «μεταπολεμική ρευστότητα» την έχουμε αφήσει πίσω σήμερα; «Νομίζω ότι ακόμα ανιχνεύουμε …Δεν ξέρουμε που ακριβώς πατάμε».

Όσο για την εγκυμοσύνη της επί σκηνής μας επισημαίνει: «Ένα από τα πρώτα πράγματα, που είπα στις πρώτες συναντήσεις είναι ότι είναι τρομερό πως αυτή η κοπέλα είναι έγκυος με μια ανειλημμένη απόφαση να ευδοκιμήσει αυτή η εγκυμοσύνη και στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτό. Όλοι όταν το ακούν, κάπως το παρακάμπτουν και νομίζω ότι έχει και συμβολική σημασία. Διότι, όταν στη δραματουργία επιλέγει ο συγγραφέας ένα τέτοιο γεγονός, συνήθως μ’ έναν τρόπο περιστρέφονται τα πράγματα γύρω από αυτό. Αντίθετα, εδώ υπάρχει μια εγκυμοσύνη, την οποία αγνοούν όλοι. Σαν να μην σχετίζεται κανείς τους μ’ αυτό το γεγονός»

Ο Κώστας Νικούλι, τον οποίο οι περισσότεροι θυμόμαστε από τη βραβευμένη ταινία του Πάνου Κούτρα, Xenia, μου συστήνει τον ήρωά του: «Υποδύομαι τον Γιαννούκο, τον αδερφό της Φανής και κολλητό του Μιχάλη. Στο έργο τον παρακολουθούμε να μπλέκει σε μια ιστορία μ’ ένα όπλο, το οποίο βρέθηκε στα χέρια του από έναν άνδρα. Ο ίδιος ο Γιαννούκος αποκαλύπτει ότι αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος με α κεφαλαίο. Μέσα από αυτή την ιστορία του όπλου αλλάζει η ζωή του και καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα μόνος του, ανεξάρτητος από τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα, όμως, χάνει κι έναν φίλο, τον Μιχάλη, τον μόνο άνθρωπο, που σεβόταν και που ‘’σερνόταν” από πίσω του, όπως αναφέρει και ο ίδιος».

 Το έργο σηματοδότησε την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Κάρολου Κουν, στο Θέατρο Τέχνης, το 1987, με τους: Ρένη Πιττακή, Στράτο Τζώρτζογλου, Κλέωνα Γρηγοριάδη, Μίμη Κουγιουμτζή, κ.ά.

«Ο ήχος του όπλου», όπως έλεγε ο ίδιος ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης στην τελευταία συνέντευξή του («Το Βήμα», 8.2.1987) «δεν ακούγεται ούτε μία φορά στη σκηνή. H συχνή αναφορά στο αντικείμενο αυτό που σκοτώνει, εισβάλλει βίαια στον φανταστικό κόσμο των ηρώων του έργου και το μήνυμα που εκτοξεύεται από την κοίτη της γλώσσας είναι μια συνεχής απειλή…»

 Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Θεάτρο Σταθμός στις 9 Νοεμβρίου. 

Η προπώληση έχει ξεκινήσει. Κλείστε το εισιτήριο σας εδώ. 

Την αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης. 

Κείμενο: Γιώτα Δημητριάδη

Από τον Σπύρο Σιακαντάρη

Τη Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Σταθμός, η συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του προγράμματος της τρέχουσας θεατρικής  περίοδου 2018 - 2019. Ο Μάνος Καρατζογιάννης για δεύτερη χρονιά είναι στο τιμόνι του θεάτρου ως καλλιτεχνικός διευθυντής και μας υποδέχθηκε στη σκηνή με μεγάλη χαρά. Σε αντίθετη με πέρυσι που το ρεπερτόριο ήταν κυρίως ελληνικό, φετος είναι ποικίλλο μέσα από περισσότερες θεματικες ενοτητες. Αξίζει να τονιστεί πως για πρώτη φορά παρουσιάστηκε το πρόγραμμα και στη νοηματική γλώσσα από διερμηνέα που βρισκόταν στη σκηνή, αφού θα υπάρχει και ειδική ενότητα στο πρόγραμμα του θεάτρου.