Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τη φωτογραφία της κόρης μου, την πρέσα για τα μαλλιά, το κείμενο της παράστασης και τα προϊόντα για το μακιγιάζ μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι το είχα σε μια περιοδεία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων, όταν παίζαμε στα Τζουμέρκα και το αυτοσχέδιο καμαρίνι μου είχε την ομορφότερη θέα του κόσμου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το ωραιότερο καμαρίνι το έχω δει στην Αυστραλία όταν επισκέφτηκα το “Her Majesty’s Theatre” και ήταν λες και βρισκόμουν στα ανάκτορα του Βασιλιά Ήλιου στις Βερσαλλίες.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στο μικρό και φιλόξενο καμαρίνι του θέατρου Eliart το 2013, όπου με τους συναδέλφους «κλαίγαμε» απ’ τα γέλια κάθε φορά.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κάνω μια τελευταία άσκηση για τον αυχένα μου, η οποία μοιάζει λίγο και σαν επίκληση στον θεό Διόνυσο.

INFO: Πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Νέα απ’ τον Θερβάντες» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Μεταξουργείο, άθε Σάββατο, στις 18:30, και Κυριακή, στις 20:30.

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Φωτάκια,νερό και ένα μικρό γλαστράκι.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Αυτό εδώ στο θέατρο Ακροπόλ, δεν είχα ποτε άλλοτε.Είναι η πρώτη μου παράσταση

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Χμμ δεν έχω δει πολλά. Μέχρι στιγμής είναι ενός συναδέλφου.Με το που μπαίνεις νιώθεις απόλυτη ηρεμία από το φωτισμό και την απλότητα του.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στην πρεμιέρα πριν βγούμε στη σκηνή που ψιθύριζα στον εαυτό μου «όρμα Νίκη.Μη φοβάσαι τίποτα»

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Σκέφτομαι «συγκεντρώσου στους άλλους και ανέπνεε».

Η Νίκη Βακάλη πρωταγωνιστεί στον «Κουρέα της Σεβίλλης» στο θεατρο Ακροπόλ με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τον Φάνη Μουρατίδη

Φωτογραφίες: Γιώργος Στεργιόπουλος

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Έχω πάντα ένα σταυρό και φωτογραφία της κόρης μου και του άντρα μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

 Δεν το έχω ζήσει ακόμα… Συνήθως στεγάζονται κι άλλοι θίασοι και είναι δύσκολο να διαμορφώσεις ένα καμαρίνι των ονείρων σου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

 Όταν δούλεψα στο θέατρο Αλίκη, μετά το θάνατό της, το καμαρίνι της έμεινε άθικτο. Το κοιτούσα και το θαύμαζα γιατί ήταν όλα όπως τα άφησε…… Με το εκλεπτυσμένο και φίνο γούστο της. Τα πολυτελή κουστούμια της και κυρίως τη λάμψη της. Λες και ήταν ακόμη εκεί….

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

 Η ωραιότερη ανάμνηση που έχω από καμαρίνι , είναι από το θέατρο Καρέζη. Όταν κάναμε το έργο «Ο Θάνατος και η κόρη» του Αριελ Ντόρφμαν σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου. Μου έδωσε ένα καμαρίνι που είχαν φιλοξενηθεί σπουδαίοι ηθοποιοί! Ένοιωθα την αύρα τους και με έπιανε δέος, συγκίνηση αλλά και η ανάγκη να φανώ επαρκής.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Η προσευχή μου

Η Ηρώ Μουκίου πρωταγνιστεί στην παράσταση «Ανθισμένες Μανόλιες» στο Θέατρο Χυτήριο – Σημείο Πολιτισμού. Πρεμιέρα Τρίτη 29 Ιουλίου και από Κυριακή 11 Ιουλίου και κάθε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μέικ Απ, Φωτογραφίες αυτών που αγαπάω, το κείμενο του έργου, διάφορα αναμνηστικά που μού έχουν χαρίσει, παυσίπονα, νερό.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το υπαίθριο καμαρίνι στο θέατρο των Φιλίππων, όπου στην παράσταση «Φοίνισσες» του Ευριπίδη -συμμετείχα στον χορό- καθόμασταν οπουδήποτε μέσα στα αρχαία μια και τα κανονικά καμαρίνια ήταν εντελώς δυσλειτουργικά. Ήταν το πιο ωραίο, όχι το πιο βολικό.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα καμαρίνια στο Θεατρικό Μουσείο όλων αυτών των μεγάλων ηθοποιών που δεν υπάρχουν πιά. Και είναι κρίμα στη χώρα που γέννησε το θέατρο να υπάρχουν τέτοια προβλήματα και να μη λειτουργεί το Θεατρικό Μουσείο.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Όταν μοιραζόμουν με την εκλεκτή συνάδελφο, φίλη και κουμπάρα Τζίνη Παπαδοπούλου ένα καμαρίνι στο θέατρο, όπου επειδή το έργο ήταν πολύ βαρύ δράμα, εμείς γράφαμε παράλληλα μια ιστορία-παρωδία που λεγόταν «Βαμμένη Ψυχή». Μάς έσωσε εκείνο τον χειμώνα το ότι γελούσαμε τόσο πολύ.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Διψάω; Όχι. Πεινάω; Όχι. Έχω πονοκέφαλο; Όχι. Είναι όλοι στη θέση τους; Ναι. Πάμε!

Η Γωγώ Μπρέμπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μετά το Βυσσινόκηπο» Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Μικρό Γκλόρια και στους «10 μικρούς νέγρους» στο Νέο Θέατρο Ακάδημος κάθε Δευτέρα και Τρίτη

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Δεν έχω τέτοια σχέση με το καμαρίνι (μου). Όταν ήμουν μικρή και έμπαινα στα καμαρίνια σπουδαίων ηθοποιών τα χάζευα και έβλεπα κάτι απ’ την προσωπικότητα τους, αλλά εμείς παίζουμε συχνά σε άλλο θέατρο κάθε βράδυ και μοιραζόμαστε το καμαρίνι μας και με άλλες παραστάσεις, όποτε δεν φτιάχνεται αυτή η οικεία σχέση.

Πιο όμορφο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το αμάξι μου στο “Roadtrip 3” μακράν. Και το παγκάκι μας στο “Δουργούτι IslandHotel”.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Θυμάμαι πάντα τον ενθουσιασμό της Άννας Κόκκινου όταν μπήκαμε στο καμαρίνι της στο Ηρώδειο.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είχαμε τα καμαρίνια μας, αλλά λόγω σκηνής μπαίναμε πριν την παράσταση όλοι σε ένα χώρο 2 επί 6! Εννέα άτομα τελείως υπέροχα διαφορετικοί χαραχτήρες σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο λίγο πριν την παράσταση ήταν ό,τι πρέπει για ευτράπελα. Κι εγώ έπρεπε να μπαίνω πιο νωρίς στη σκηνή και με έτρωγε η περιέργεια για το τι έχανα από το ζέσταμα, τις κουβέντες και τα αστεία που άφηνα πίσω μου.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μια βαθιάανάσα. 

Η Κύνθια Βουκουβαλίδου υπογράφει τη σκηνοθεσία και παίζει μαζί με τη Μαίρη Λογοθέτη στο “sMOTHERed”, μία παράσταση για την αθάνατη και ανυπέρβλητη ελληνίδα μάνα, κάθε Παρασκευή στις 21:30 στο θέατρο ΜΠΙΠ.

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Λοιπόν...  δεν είμαι από τους ηθοποιούς που ασχολούνται πολύ με το καμαρίνι τους. Σε κάθε παράσταση έχω τα απαραίτητα.  Το κοστούμι μου και ο,τι χρειάζεται για μακιγιάζ.Όταν πηγαίνω στο θέατρο έχω μαζί μου νερό, καφέ και οπωσδήποτε κάτι φαγώσιμο. Πεινάω συνέχεια κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Ωραίο καμαρίνι για μένα δεν είναι ο χώρος. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους το μοιράζομαι. Ας πούμε τώρα έχω ένα ωραίο καμαρίνι με την Ιωάννα Μαυρέα. (Στην πραγματικότητα με όλους. Κάθε μέρα περνάει από μας όλος ο θίασος. Δεν είμαστε πότε μόνες μας). Ωραίους χώρους καμαρινιων έχει το εθνικό και το κρατικό θέατρο. Αυτά θυμάμαι.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Ωραία ανάμνηση από καμαρίνι είναι στο θέατρο του Ν. Κόσμου στη "Ρομαντική μου Ιστορία". Η Σύρμω Κεκε, ο Μάκης Παπαδημητρίου κι εγώ. Ο Μάκης έπαιζε συνέχεια κύβο του Ρούμπικ κι εγώ με τη Σύρμω μιλούσαμε ασταμάτητα. Ένας συνεχής θόρυβος. Αλλά κάπως είχαμε συνηθίσει ο ένας το θόρυβο του άλλου. Και γελούσαμε με όλο αυτό. Επίσης ήταν ωραία η συγκατοίκηση με την Ηλέκτρα Νικολουζου στις "Ακυβέρνητες Πολιτείες". Σχεδόν δύο χρόνια στο καμαρίνι μας σε τρία έργα. Σαν οικογένεια.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Πριν βγω απ' το καμαρίνι για να αρχίσει η παράσταση, ελέγχω αν έχω ξεχάσει κάτι, πίνω νερό κ κοιτάζω το κινητό μου μηπως έχω κλήση απ' το γιο μου (αν θέλει κάτι, αν έχει συμβεί κάτι κλπ).

Η Κατερίνα Λυπηρίδου πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης" στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μια εικόνα της Παναγίας, νερό, το κείμενο αγκαλιά πάντα, καλλυντικά, σνακς, καραμέλες, άρωμα, αφρό , λακ, ρολόι (τώρα βέβαια έχουμε τα κινητά μας) ,αξεσουάρ παράστασης, καμιά σοκολάτα.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α) Ως χώρο

Όλα τα καμαρίνια μου φαίνονται ωραία. Είναι το τελευταίο που κοιτάζω τη στιγμή εκείνη. Είναι τόση η αγωνία και το άγχος του ρόλου που εστιάζομαι περισσότερο εκεί. Είναι όμορφο όμως το μοίρασμα με τους συναδέλφους. Και ειδικά όταν είναι ωραίοι άνθρωποι έρχεσαι πολύ κοντά. Ένα σώμα μια ψυχή με κοινό σκοπό να βοηθήσει ο ένας τον άλλον τη στιγμή της παράστασης για το μέγιστο αποτέλεσμα. Φέτος μοιράζομαι το καμαρίνι με την νεαρή Νίκη Σκιαδαρέση. Περνάμε όμορφα. Με βάφει…Συζητάμε …και προσπαθεί να με πείσει να μην αγχώνομαι τόσο πολύ..Είναι όμορφες οι ενέργειες μας..Χαιρόμαστε..γελάμε.. συζητάμε..μοιραζόμαστε..λέμε για τους ρόλους μας.

β) Με ποιους συναδέλφους.

Θυμάμαι το 2005 στο βαφείο που μοιραζόμασταν τα καμαρίνια με δέκα συναδέλφους. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Της Κάτιας Δανδουλάκη. Αέρινο, ρομαντικό, ζεστό,φιλοξενο, άνετο με ωραία ενέργεια και χρώματα.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι σφιχτές αγκαλίες, οι χειραψίες, τα σφιγμένα χείλη, τα μισοσβησμένα χαμόγελα, και οι αγκαλιές λίγο πριν βγούμε στη σκηνή.

Μια ωραία ανάμνηση που έχω είναι η στιγμή που βγαίνεις από το Ηρωδείο για να ανέβεις στην σκηνή.

Επίσης η ωραιότερη ανάμνηση θεωρώ πως σε όλες τις παραστάσεις είναι το μετά που έρχεσαι στο καμαρίνι με ανακούφιση και ειδικά όταν η παράσταση έχει πάει καλά η χαρά σου και το ευχαριστώ είναι πρώτιστα. Εκεί ξεφωνίζω «πάει και απόψε..ναιιι».

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κάνω την προσευχή μου. Λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Κοιτάζω τον καθρέφτη και προσπαθώ να ταυτοποιηθώ με το ρόλο. Του κρυφογελάω ,τον αγκαλιάζω , πίνω μια γουλιά νερό, παίρνω βαθιά ανάσα ,κλείνω τα μάτια, σκέφτομαι πόσο τυχερή και ευγνώμων είμαι και απόψε. Κοιτάζω το κοινό για να πάρω την ενέργειά του και ξεκινώ.

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Αποσμητικό, νερό, λακ, χτένα, τα αξεσουάρ του ρόλου, κάτι για να τσιμπολογάω και φέτος πέρα από τα καλλυντικά που παραμένουν σταθερά στα δύο θέατρα που παίζω, μεταφέρω ένα νεσεσέρ με όσα δεν μπορώ να έχω διπλά. Επίσης ένα σωρό άλλα πράγματα που μαζεύονται στη διάρκεια της σεζόν και κάθε φορά στην τελευταία παράσταση ταλαιπωρούμαι να τα μαζέψω.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α) Ως χώρο Στη Δράμα, σε περιοδεία, στηριζόταν σε ξύλινα δοκάρια είχε ξύλινο πάτωμα κι από κάτω περνούσε ένα ποτάμι.

β) Με ποιους συναδέλφους. Στο καμαρίνι ακόμα και με την πιο περίεργη σύνθεση ανθρώπων περνάω καλά. Απλώς θυμάμαι διαφορετικές ατμόσφαιρες, κάπου ήταν πιο κατανυκτικά, κάπου πιο ζωηρά. Νομίζω όμως ότι πιο οικεία είναι στο Πρόβα και στο Στοά.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Του David Suchet στο Vaudeville theatre στο Λονδίνο. Είχε στον τοίχο ένα χάρτη που σημείωνε από πού ήταν ο κάθε θεατής.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Είναι παρά πολλές, πολλά γέλια, πειράγματα, εκπλήξεις, εξομολογήσεις, κρυώματα που κολλάει ο ένας στον άλλο, συμβουλές στα πεταχτά, ένα τεράστιο συμμετοχικό τσιμπούσι ανάμεσα σε δύο παραστάσεις, εκείνη η συζήτηση που δεν προλαβαίνεις να συνεχίσεις γιατί πρέπει να βγεις στη σκηνή, και φυσικά η επαφή με τους θεατές μετά την παράσταση.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Τουαλέτα, νερό και τσεκάρισμα στον καθρέφτη.

Η Κοραλία Τσόγκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αναζήτηση» από το καινούριο θεατρικό έργο του Παναγιώτη Μέντη στο θέατρο Πρόβα κάθε Δευτέρα και Τρίτη ενω από Τετάρτη ως και Κυριακή στην «Λωξάντρα», βασισμένη στο συναρπαστικό μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου στο Θέατρο Βεάκη.

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Το καμαρίνι είναι σαν δεύτερο σπίτι. Το σπίτι του ρόλου. Περνώ εκεί πολλές ώρες της μέρας. Οπότε φαντάζεσαι… Ρούχα κι φροντιστήριο, τα βαφτικά μου, ενθύμια, κουτάκια, χτένες, βούρτσες, τσιμπιδάκια, κεριά, βιβλία, ραφτικά, φάρμακα ακόμα και φαγώσιμα. Ποτέ βέβαια δε λείπει η τσάντα της προθέρμανσής μου με το στρωματάκι, τα βαράκια, τα λάστιχα.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. 

α)Ως χώρο

Έχω παίξει σε πολλά θέατρα και εντός και εκτός του κλεινούς άστεως. Σε περιοδείες καλοκαιρινές και χειμωνιάτικες. Είχα καμαρίνια από το Μέγαρο Μουσικής με όλες τις ανέσεις μέχρι σε αποδυτήρια γυμναστηρίων ή σε τάξεις σχολείων. Τα ωραιότερα καμαρίνια είναι τα αυτοσχέδια. Αυτά που φτιάχνεις μόνος σου (συνήθως καλοκαίρια) πίσω απ’ το σκηνικό ή σ’ έναν ευκάλυπτο. Να κρεμάς τον καθρέφτη σ’ ένα κλαδί ελιάς ή να ακουμπάς τα βαφτικά σε πέτρες αρχαίων θεάτρων

β) Με ποιους συναδέλφους.

Με τον πατέρα μου!

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Έχω ακόμα τη μυρωδιά του καμαρινιού του πατέρα μου. Μύριζε… θέατρο. Μακιγιάζ, κόλλα για τις περούκες και τα μουστάκια. Ήταν όπως κι ό ίδιος. Απλό κι αυθεντικό.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι μονόλογοι των φλερτ πίσω απ’ τις κουίντες.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Αν έχει κόσμο! Ξέρεις όλο αυτό το κάνουμε για να το δούνε. Τους το προσφέρω μαζί με το άγχος που κρύβω. 

Η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη συμμετέχει στην παράσταση «Λωξάντρα», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη με την Ελένη Κοκκίδου στον ομώνυμο ρόλο, στο θέατρο Βεάκη από Τετάρτη έως και Κυριακή.

Η Άννα Ετιαρίδου παίζει κάθε Σάββατο στις 9:00μμ και Κυριακή στις 18:30 στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής (τηλ. 2103425637), στην παράσταση «Οι επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου», έργο που έγραψε η ίδια το 2017.

Η επίσημη σελίδας της παράστασης: https://goo.gl/bs8XKn

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου

Δεν συνηθίζω να έχω δικά μου πράγματα στα καμαρίνια που βρίσκομαι. Μόνο αντικείμενα που χρησιμοποιώ στην εκάστοτε παράσταση.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α)Ως χώρο   β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω βρεθεί είναι αυτό του θεάτρου Αμόρε.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω υπάρξει με συναδέλφους είναι όλα τα καμαρίνια στα οποία βρεθήκαμε στην καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης "Οιδίπους Τύραννος" σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει είναι στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η πιο ωραία ανάμνηση που έχω είναι σε ένα καμαρίνι στο ανοιχτό θέατρο της Αλεξανδρούπολης (η παράσταση τελικά ακυρώθηκε λόγω βροχής) με τον Αλμπέρτο Φάις, τον Γιάννη Τσεμπερλίδη, τον Τζεφ Μαράουι και τον Ονικ Κετσογιάν. Ευτυχώς υπάρχει και σε βίντεο. Νόμιζα πως από το πολύ γέλιο θα λιποθυμήσω.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν φύγω από το καμαρίνι είναι να βεβαιωθώ ότι έχω μαζί μου ό,τι θα χρειαστώ στην παράσταση.

Ο Παναγιώτης Εξαρχέας παίζει στη Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στην παράσταση "Υμπύ Τύραννος" και στο "Μεγάλο Κρεβάτι" σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη. 

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Ένα μπουκάλι νερό, τα καλλυντικά μου και το κείμενο του έργου, το οποίο δεν αποχωρίζομαι μέχρι να τελειώσουν οι παραστάσεις.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι από άποψη χώρου χωρούσε πολύ λιγότερους από πέντε ηθοποιούς, που συγκατοικούσαμε τότε. 

Παρ’ όλα αυτά εκεί μοιραστήκαμε πολλούς προβληματισμούς, ευχάριστες, δημιουργικές και αστείες καταστάσεις, και προέκυψε μια δυνατή φιλία η οποία κατέληξε και σε κουμπαριά – κάποιος εκ των ηθοποιών μού βάφτισε το γιο.

Όσο για τους συναδέλφους, τι να πω; Φυσικά η περίπτωση που προανέφερα, ενώ πολύ ωραία έχω περάσει και σε περιοδείες. Γενικά έχω συνεργαστεί με καλούς συναδέρφους και έχω κάνει καλά καμαρίνια.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα ωραιότερα είναι μπροστά μας, έρχονται!

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι κουβέντες που γίνονται ανάμεσα στις διπλές παραστάσεις, οι συγκινήσεις και το αίσθημα της οικογένειας που δημιουργείται ορισμένες φορές.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μια ανάσα για να πάρω δύναμη και πάντα το σταυρό μου .

Ο Κατερίνα Μάντζιου συμμετέχει στην παράσταση «Οκτώ τρόποι για να πεις αντίο» της Καναδής συγγραφέως Mieko Ouchi, σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου.

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Ζεστό καφέ, ένα μπουκάλι νερό, τσιγάρα, μακιγιάζ.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου, β) Με ποιους συναδέλφους.

α) Στο Βασιλικό Θέατρο, το οποίο ανήκει στο ΚΘΒΕ.

Ευρύχωρο, με μια αίσθηση ζεστασιάς και κρυμμένες φωνές πολλών ηθοποιών που είχαν περάσει από εκεί.

β) Με τις συναδέλφους μου, Λορίνα Κατσιώτη και Νάταλι Δήμου, από την παιδική παράσταση «Ψαρόσουπα» στο Θέατρο Ακροπόλ. Ανυπομονούσα να ξυπνήσω και να τις συναντήσω για τον πρωινό καφέ μας πριν από την παράσταση.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Στο θέατρο της Royal Academy of Dramatic Arts (RADA).

Θυμάμαι είχα μπει μέσα και σκέφτηκα: «Ποπό, θα μπορούσα να μένω εδώ!»

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η απάντηση είναι δύσκολη. Είναι τόσες οι στιγμές χαράς, συγκίνησης, γλυκιάς αγωνίας... Τόσες ωραίες συζητήσεις και αγκαλιές. Το καμαρίνι με ωραίους συναδέλφους είναι ένα δεύτερο σπίτι.

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Πίνω μια γερή γουλιά νερό, παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι τη μητέρα μου.

Η Βιργινία Ταμπαροπούλου πρωταγωνιστεί στο "Μαυροπούλι" του David Harrower  μαζί με τον Αλέξανδρο Μυλωνά στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας β' σκηνή.