Η χορογράφος Μαρία Γοργία και η ομάδα της Αμάλγαμα, αναζητά 3 εθελοντές για να συμμετέχουν σε λίγες σκηνές του νέου της έργου,με προσωρινό τίτλο «Δικογραφίες στο Κατάστρωμα» που θα παρουσιαστεί από 1η Μαρτίου 2019 στην Αθήνα.
Αναζητούνται: ένας άνδρας και μια γυναίκα για ρόλο «ζευγαριού», ηλικίας από 65 μέχρι και 80 ετών, και ένας άνδρας ακόμα, ηλικίας 40-55 ετών,με ή και χωρίς επαγγελματική εμπειρία στο θέατρο, χορό, performance κτλ. Σύντομος χρόνος προβών που δε θα ξεπεράσει τις 20 ώρες συνολικά! Οι σκηνές αυτές θα πραγματοποιηθούν μόνο αν βρεθεί το «κατάλληλο» ανθρώπινο δυναμικό, διαφορετικά θα αντικατασταθούν από άλλες.
Το έργο ενδέχεται να πάρει παρατάσεις, οπότε η διαθεσιμότητα και η δέσμευση των συμμετεχόντων για την περίοδο των παραστάσεων θα είναι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες επιλογής τους. Οι παραστάσεις θα πραγματοποιούνται τα παρασκευοσαββατοκύριακα.
Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να στείλουν ένα βιογραφικό και μια φωτογραφία στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. μέχρι και τις 12/12/2018.
Η κλειστή οντισιόν (μετά από απάντηση μας στο mail σας),θα πραγματοποιηθεί στις 16/12/2018 στο Χώρο της ομάδας Αμάλγαμα, Μενάνδρου 47 στην Αθήνα και ώρα 13.30.
«Δικογραφίες στο Κατάστρωμα», ένα έργο για την ερωτική σχέση. Μουσικές από τον Τριστάνο και Ιζόλδη του Ρίχαρντ Βάγκνερ Αποσπάσματα από τα έργα “Κουαρτέρο” του Χάινερ Μύλλερ, “Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου” του Ρολάν Μπαρτ και άλλα.
Μετά από 47 επιτυχημένες παραστάσεις σε Αθήνα και Κύπρο-τις οποίες παρακολούθησαν περισσότεροι από 1500 θεατές- η χορογράφος Μαρία Γοργία και η ομάδα Αμάλγαμα επιστρέφουν στη Μενάνδρου με την παράσταση «από τί υποφέρετε; από Ύπαρξη».
Μια παράσταση που πραγματεύεται το διαιώνιο ζήτημα της μη αποδοχής του Θανάτου, της φθοράς του σώματος αλλά και της ουσιαστικής σύνδεσης και «κυκλικής» σχέσης μεταξύ Ζωής και Θανάτου.
Μ’ αφορμή την επιστροφή της ομάδας στον τόπο του εγκλήματος, ανακρίναμε τον εγκέφαλο της υπόθεσης Μαρία Γοργία.
Τι σας ενέπνευσε στην ποίηση του Νίκου Καρούζου, ώστε να την χρησιμοποιήσετε σαν πρωτογενές υλικό για την παράστασή σας;
Το μεγαλύτερο μέρος του πρωτογενούς υλικού του έργου αποτελείται από αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου, από το βιβλίο “Συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου” εκδόσεις Ίκαρος. Έχω επιλέξει βέβαια και ποιήματα, όπως και μερικά μονόλεκτα του ποιητή. Περισσότερο με ενέπνευσε θα έλεγα η προσωπικότητά του. Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις του, συγκινήθηκα και ταυτίστηκα ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος σε αρκετά σημεία. Στο βιβλίο αυτό μιλά για την τέχνη, την πολιτική, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τη φιλοσοφία και για πολλά ακόμα. Μιλά με τόλμη, καθαρότητα και μια αίσθηση γενναιότητας! Δε χαρίζει κάστανα πουθενά! Φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος που έχει ψάξει και μελετήσει πολύ την ελληνική γλώσσα και την ιστορία βεβαίως.Η ποίηση του για μένα έχει μοναδικές αντιφατικές εικόνες. Είναι γεμάτη πάθος και συναίσθημα. Ένα συναίσθημα όμως καθόλου μελό! Έχει ένα δυναμισμό, μια επαναστατικότητα και ταυτόχρονα ή αμέσως μετά, μια βαθύτερη ματαίωση…
Η θάλασσα αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην ποίηση του Καρούζου. Στην παράσταση βλέπουμε εμφιαλωμένα μπουκάλια νερό. Τι συμβολίζουν;
Το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο ή το «φυλακισμένο» νερό, μου γεννήθηκε σαν ιδέα, καθώς αρχικά φαντάστηκα το χώρο στη Μενάνδρου να μεταμορφώνεται σε χώρο που παραπέμπει σε θέρετρο-spa αλλά και ένα είδος ναού μαζί...Ο χώρος αυτός έχει βεβαίως και μια πισίνα. Η πισίνα αυτή όμως αντί να έχει νερό, έχει το νερό της φυλακισμένο σε πολλά μπουκάλια. Το νερό, συμβολίζει τη ζωή, την κίνηση, και βεβαίως τη γέννα,(αμνιακό υγρό). Για μένα η αίσθηση του νερού είναι αίσθηση απελευθέρωσης. Είμαι δε και εγώ ερωτευμένη με τη θάλασσα, όπως δηλώνει στα γραπτά του ο ποιητής. Επίσης, το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο νερό εικονογραφεί αυτό που λέει ο Καρούζος σε μια από τις συνεντεύξεις του και που αποτελεί και δική μου επιθυμία: «Σας θέλω λιγάκι τρελούς, να ξεφεύγετε από εκείνα τα εμφιαλωμένα νοήματα της φιλοσοφικής διαλεκτικής, να ξεφεύγετε. Η ζωή δεν έχει πώμα.» Το εμφιαλωμένο νερό μπορεί επίσης να λειτουργήσει και ως σχόλιο της καταναλωτικής-καπιταλιστικής κοινωνίας και του δυτικού τρόπου ζωής. Τα μπουκάλια στο έργο λειτουργούν και ως αρκετά άλλα σημαινόμενα. Τα νοήματα αυτά θα ήθελα να τα αφήσω “ελεύθερα” να αποκαλυφθούν και να πάρουν ζωή μέσα από το βίωμα των μελλοντικών θεατών μας. Δε θα ήθελα να τα “προδώσω” εδώ…
Πώς λειτουργεί η διάδραση με το κοινό;
Από το ισόγειο αρχίζει κιόλας η συμμετοχή του κοινού στο δρώμενο, καθώς τους υποδέχεται η «συνάδελφος» του Θέρετρου Στέλλα, αν και ακόμα δεν είναι στόχος μου να αφήσουμε πολλά περιθώρια στον κόσμο να το αντιληφθεί αυτό. Με το που φτάσουν στον 5ο όροφο και καθώς τους υποδέχομαι εγώ, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σαφή ως προς αυτό που αποκαλώ εγώ διάδραση: ένα κάλεσμα για μια «συνομωσία» με τους περφόρμερς ακολουθώντας τις οδηγίες των περφόμερς, που σε κάποιες σκηνές τους ζητούν να ακολουθήσουν τη διαδικασία προσέλευσης στο χώρο αυτού του ξεχωριστού Θερέτρου-Ναού...Ο λόγος που χρησιμοποιώ και σε αυτό το έργο το συμμετοχικό στοιχείο, είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο το χρησιμοποιώ και στα 3 προηγούμενα έργα ( «Το μονόπετρο του Πύργου» «Νηπιαγωγείο», «στην άκρη του βατήρα»). Με ενδιαφέρει το κοινό να έχει τη βιωματική εμπειρία μέσα από τις σκηνές αυτές. Στο συγκεκριμένο έργο, οι σκηνές αυτές αποτελούν ένα μικρό σε έκταση μέρος , αλλά σημαντικό.
Υπάρχει κάποιο περιστατικό με θεατή, το οποίο να σας έκανε εντύπωση και να θυμάστε;
Ναι υπάρχει πάνω από ένα! Όταν μπερδεύονται τα όρια του πραγματικού με το παραστατικό, όλα είναι επόμενα και φυσικό μερικές φορές να συμβαίνουν, κυρίως σε ανυποψίαστους ή απαίδευτους θεατές…Έλα που όμως εμένα μου αρέσει να ανακατεύω αυτά τα όρια…
Στο “μονόπετρο του Πύργου” (παραγωγή 2016-2017), μετά από αρκετές παραστάσεις, στην αρχή του έργου, η μάλλον κατά την έναρξή του, η οποία γινόταν με τη μορφή μιας ουράς θεατών που μόλις είχαν έρθει, και που τους ζητούσαμε να συμπληρώσουν μια αίτηση από το ισόγειο, και μόλις έφθαναν στον 5ο όροφο έπρεπε να περιμένουν στην ουρά, σαν να επρόκειτο για δημόσια υπηρεσία, ερμήνευα τότε σε εκείνη τη σκηνή τη δημόσια υπάλληλο. Σε μια κυρία ,που μου φάνηκε αρκετά ανυπόμονη και με κακή διάθεση θα έλεγα, μέσα από το ρόλο μου την προέτρεψα να φύγει… Χωρίς να το θέλει είχε παίξει το ρόλο του ανυπόμονου, σχεδόν αγενούς ανθρώπου που δε μπορεί να περιμένει λεπτό στην ουρά κάτι που ήταν επιτυχία για τη συγκεκριμένη σκηνή! Μετά έμαθα ότι ήταν πολύ γνωστή και σημαντική συγγραφέας και στεναχωρήθηκα που θα με μίσησε, αλλά…
Στο “Νηπιαγωγείο” ένας θεατής που πριν ακόμα αρχίσει το έργο, φαινόταν ότι δε μπορεί να σεβαστεί τίποτα, παρά μόνο αν βρισκόταν ίσως σε συμβατικό θεατρικό χώρο, έπαιξε το ρόλο του ανήλικου-ενηλίκου (αυτό ήταν και το κεντρικό θέμα του έργου), χωρίς καν να το καταλάβει, από την αρχή μέχρι και το τέλος του έργου, όντας κάθε τόσο σε κόντρα με αυτό που ζητούσαμε από το κοινό να κάνει, αλλά χωρίς να αντιλαμβάνεται βέβαια το πόσο εύστοχο ήταν αυτό για την ουσία του έργου!
Γενικότερα βέβαια, με ενδιαφέρει το ώριμο κοινό, και θα πρέπει εδώ να αναφέρω, ότι ανώριμου τύπου συμπεριφορές, μπορεί να είναι διαχειρίσιμες από τους περφόρμερς του Αμάλγαμα, γιατί εκπαιδεύονται για όλες τις περιστάσεις και είναι και ταλαντούχοι, αλλά αυτής της ποιότητας οι συμπεριφορές δεν προσφέρουν κάτι σε κανέναν! Θα το πω με μια λαϊκή παροιμία: το “δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι” έχει νόημα όταν υπάρχει πρόθεση συνδημιουργίας και συνδιαλλαγής και όχι ναρκισσιστική ανωριμότητα…
Σύμφωνα με τον Καρούζο, ένας καλλιτέχνης είναι πολιτικός είτε το θέλει είτε όχι. Συμβαίνει ακόμα αυτό ή πολλές φορές, λόγω της γενικότερης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, οι καλλιτέχνες επιλέγουν μια απολιτίκ στάση;
Εγώ προσωπικά δε νομίζω ότι συμβαίνει συχνά, παρόλο που κάποιοι διατείνονται ότι έχει γίνει σχεδόν μόδα το να κάνει κανείς πολιτικοποιημένη τέχνη. Ναι, βλέπει συχνά κανείς παραστάσεις με θέματα κοινωνικοπολιτικά (πρόσφυγες, εμφύλιο ζήτημα, ταξικά ζητήματα κτλ), αλλά η άποψή μου είναι ότι στα περισσότερα από αυτά τα έργα οι σκηνοθέτες ασχολούνται επιφανειακά με το “πολιτικό”. Εννοώ αφενός ότι μέσα από τη δραματουργία που φτιάχνουν, συχνά το πολιτικό είναι το κερασάκι και όχι η τούρτα, και αφετέρου, ότι αρκετά συχνά δεν παίρνουν θέση, πχ προτείνοντας, δημιουργώντας προβληματισμούς και ερωτήματα στο θεατή κτλ.
Ακόμα και το απολιτικ είναι πολιτική στάση. Για μένα αυτή η στάση είναι πολύ προβληματική, αλλά και το μέγα επίτευγμα της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας: καθένας κοιτάει τη δουλειά του και τα δικά του προβλήματα, τη δική του πόρτα, τη δική του καρέκλα και αδιαφορεί για τον διπλανό του και τους γύρω του! Αυτό είναι το απολιτίκ και θεωρώ ότι είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και μια παραμόρφωση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.
Πώς είναι να υποφέρει κανείς από ύπαρξη; Το έχετε βιώσει ποτέ;
Ναι, το ζω τα τελευταία δύο χρόνια… Μέσα από το χαμό φίλων και γνωστών, αλλά και αγνώστων, για τους οποίους μαθαίνουμε όλο και πιο συχνά ότι “έφυγαν”, (μαθαίνουμε θεωρώ με πολύ πιο πυκνό ρυθμό λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του διαδικτύου), άρχισα να υποφέρω και εγώ από ύπαρξη…
Είναι σα να βρίσκεσαι στο μεδούλι της ζωής, αλλά χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό ή με αυτό. Είναι για μένα σαν εγκλωβισμός…Βρίσκεσαι στο μεδούλι γιατί μόνο τότε αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει ζωή…
Γεννιόμαστε με αυτό το άδικο συμβόλαιο, και για αρκετά χρόνια, το παραβλέπουμε. Σε κάποια χρονική περίοδο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό. Δεν ξέρω…δεν λύνεται για μένα…Τα γράφει υπέροχα θα έλεγα ο Καρούζος, σε αρκετά ποιήματα του! Παρακάτω απόσπασμα από το ΥΡΑΥΛΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ:
Τι είμαστε;
Πεσμένοι στο ρέμα, εννοούμε γέννηση και εννοούμε θάνατο.
‘Ο,τι βλασταίνει την αλήθεια είναι μονάχα ο ενεστώτας. Υπάρχουμε στο
ρέμα της αρχής και του τέλους, χωρίς να ανευρίσκεται ένοχος.
Τι ρόλο μπορεί να παίξει η Τέχνη σε δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες ο άνθρωπος υποφέρει ακόμα και από ύπαρξη;
Ωραίο το ερώτημά σας…. Όχι τόσο αποτελεσματικό όσο μπορεί κάποιος να φαντάζεται… Απαλύνεται κάπως ο πόνος, γιατί η τέχνη είναι πάνω από όλα ένα μοίρασμα συναισθημάτων με τους άλλους. Εξωτερικεύεται το συναίσθημα και όταν επικοινωνείται στους άλλους και αισθάνεσαι την ενσυναίσθηση (μαγικό πράγμα η ενσυναίσθηση), ή ταυτίζεσαι με πλευρές του άλλου, νιώθεις μια κάποιου είδους ανακούφιση.
Πώς βλέπετε την εξέλιξη του χορού τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ποιες πρωτοβουλίες θεωρείτε αναγκαίες για την εξέλιξή του;
Έχει γίνει λίγο περισσότερο γνωστή η τέχνη αυτή στην ελληνική κοινωνία καταρχάς. Θεωρώ ότι αναπτύσσεται με καλούς ρυθμούς και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, ή σχεδόν τίποτα σε σχέση με το εξωτερικό πλέον. Από την άλλη πλευρά όμως, θεωρώ ότι ο Χορός ως τέχνη περνά κρίση παγκοσμίως! Οι “σημαντικοί” χορογράφοι του 21ου αιώνα παρουσιάζουν, κατά την άποψή μου πάντα, μια φλυαρία του σώματος, ένα σώμα που κάνει τα πάντα, είναι πολύ αθλητικό, αλλά συχνά κενό νοήματος ή συναισθήματος, ακόμα κι αν πρόκειται για έργα που αναφέρονται, συμβολίζουν, σημαίνουν εκ πρώτης όψεως… Άλλοι πάλι στηρίζονται σε μια αισθητικοποίηση του έθνικ, ή του συγκερασμού στοιχείων δύσης και ανατολής ή δύσης και παράδοσης. Όταν καταφέρνουν να χρησιμοποιούν τη φόρμα και τις “ωραίες” κινητικές εικόνες ως εργαλεία, και όχι ως αυτοσκοπό, τότε με αφορούν κι εμένα. Πολύ συχνά δε με αφορούν καθόλου την τελευταία δεκαετία, γι’ αυτό και αναζητώ την επικοινωνία αυτή σε άλλες τέχνες.
Θεωρώ, όπως και σε άλλους τομείς του πολιτισμού και του κοινωνικού γίγνεσθαι, ότι όλα αρχίζουν από τη σωστή παιδεία και το άνοιγμα στη γνώση! Μια πληθώρα ερασιτεχνικών σχολών δίνει τη “βάση” στα περισσότερα παιδιά που αργότερα αποφασίζουν να σπουδάσουν επαγγελματικά. Αυτή η βάση αρκετά συχνά αρχίζει με όρους του “τι πουλάει” στην αγορά, “τι θέλουν οι γονείς” κτλ κτλ. Το δεύτερο πρόβλημα εμφανίζεται στην εκπαίδευση του χορού στις μετέπειτα ηλικίες και στις επαγγελματικές σχολές. Υπάρχει ακόμα έλλειψη σοβαρών θεωρητικών μαθημάτων, λόγω ενδεχομένως οικονομικού προβλήματος των σχολών; Δεν είμαι βέβαιη. Το βασικό πρόβλημα θεωρώ ότι έχει πιο βαθιές ρίζες. Δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό το ότι σώμα και νους είναι μια ενιαία οντότητα, και από εκεί αρχίζουν όλα….
Επομένως η λύση για τη βελτίωση είναι: άνοιγμα στη γνώση, βελτίωση της σφαιρικότερης παιδείας, παροχή ερεθισμάτων στα παιδιά και στους σπουδαστές και επαφή με τις άλλες τέχνες, με τη φιλοσοφία, την ιστορία, την πολιτική, τις ανθρωπιστικές επιστήμες… Γενικά ανοιχτάδα ερεθισμάτων!
Απο τη Γιώτα Δημητριάδη
Τί με καίει ως καλλιτέχνιδα
Στα 20 χρόνια ζωής της ομάδας μου Αμάλγαμα, αυτό που με «καίει» μοιάζει να έχει μια πορεία από την «αλήθεια» της αφαιρετικής τέχνης στην «αλήθεια» του ανθρώπου και των βαθύτερων ζητημάτων του. Βέβαια, η άλλη «αλήθεια» είναι ότι έχω πάψει να πιστεύω στην έννοια της αφαίρεσης στην τέχνη, ενώ ξεκίνησα ως υποστηρικτής της, μιλάω πάντα κυρίως σε σχέση με την τέχνη του χορού, αλλά και για άλλες μορφές τέχνης. Θεωρώ ότι η αφαιρετική τέχνη είχε το νόημα της και ήταν μια ουσιαστική αναγκαιότητα 5-6 δεκαετίες πριν...Επίσης, σε αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς που ζούμε, θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες που δηλώνουν «απολιτικίκ» και είναι συνειδητοποιημένοι, δηλαδή δεν είναι αφελείς, ότι είναι πιο πολιτικοποιημένοι (με την αρνητική έννοια βέβαια) και από τους καλλιτέχνες που θίγουν πολιτικοκοινωνικά θέματα στα έργα τους...
Εξάλλου τίποτα το οποίο μοιράζεται-εκφράζεται σε ένα δημόσιο χώρο δε μπορεί να είναι παρά πολιτικό και αυτομάτως παίρνει μια θέση. Ακόμα και η άρνηση τοποθέτησης κάποιων καλλιτεχνών αποτελεί θέση και μάλιστα την πιο ωχαδερφική θέση...
Με καίει λοιπόν ως καλλιτέχνη να παίρνω θέση, χωρίς όμως να γίνοναι διδακτική. Με καίει να ψάχνω μέσα σε εμένα και μέσα σε άλλους, πρόσωπα ή καταστάσεις (έμφυλες, κοινωνικές, πολιτικές) τα «γιατί» και τα «διότι». Τα τελευταία χρόνια με καίνε τα βαθύτερα υπαρξιακά ζητήματα. Αλλά ακόμα και αυτά δε μπορώ και ούτε θέλω να τα δω χώρια από την κοινωνία-κουλτούρα που ζω. Με καίει να φτιάχνω αλλά και να βλέπω έργα που δεν έχουν μόνο ωραία φόρμα, αλλά που πραγματικά έχουν ένα βαθύτερο περιεχόμενο και δεν είναι το περιεχόμενο το κερασάκι και η τούρτα η φόρμα ή η virtuosite. Δεν υποτιμώ βέβαια καθόλου την υψηλή τεχνική, αλλά χωρίς περιεχόμενο σοβαρό η τεχνική και η μαγεία της ικανότητας μου είναι εδώ και πολλά πολλά χρόνια εντελώς αδιάφορα στοιχεία. Με καίει επίσης οι προσωπικές μου αγωνίες ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης να εκφράζονται με ένα τρόπο που να αφορούν και άλλους ανθρώπους, και μάλιστα όχι μόνο μια στενή ελίτ ανθρώπων της τέχνης και της διανόησης. Εκεί βέβαια τα όρια μεταξύ λαικισμού και ελιτισμού είναι πολύ σημαντικά.
Είδα
Video
