Θλίψη προκάλεσε ο θάνατος της δημοφιλούς ηθοποιού και ερμηνεύτριας της αγαπημένης ελληνικής συμμετοχής στη Eurovision "Μάθημα Σολφέζ", ύστερα από γενναία μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.

Ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικάνους συγγραφείς έφυγε από τη  ζωή. Ο Φίλιπ Ροθ, πέθανε σε ηλικία 85 ετών, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά 30 βιβλίων. Ο Ροθ έχει βραβευτεί δύο φορές με το Εθνικό Λογοτεχνικό Βραβείο των ΗΠΑ  και με το βραβείο Πούλιτζερ για το “American Pastoral” (Αμερικανικό ειδύλλιο). Αν και το όνομα του είχε ακουστεί πολλές φορές για το βραβείο Νόμπελ δεν το έλαβε ποτέ.

Μεταξύ των πιο γνωστών βιβλίων του Ροθ είναι το «Αντίο Κολόμπους», το «Αμερικανικό ειδύλλιο», το «Ανθρώπινο στίγμα», το «Σύνδρομο Πόρτνοϊ» “Παντρεύτηκα ένανα κομμουνιστή” και η σειρά μυθιστορημάτων με αφηγητή το alter ego του Νέιθαν Ζούκερμαν.

Ο Ροθ γεννήθηκε στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ στις 19 Μαρτίου 1933, ως το δεύτερο παιδί μιας αμερικανοεβραϊκής οικογένειας με καταγωγή από τη Γαλικία της Κεντρικής Ευρώπης. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Μπάκνελ (Bucknell) και Αγγλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Δίδαξε δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα και στο Πρίνστον και στη συνέχεια συγκριτική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Αποσύρθηκε από την ακαδημαϊκή διδασκαλία το 1991.

Κατά την παραμονή του στο Σικάγο ο Ροθ γνώρισε το νομπελίστα συγγραφέα Σολ Μπέλοου και την πρώτη του γυναίκα του Μάργκαρετ Μάρτινσον (Margaret Martinson). Χώρισαν το 1963 και το 1968 η Μάρτινσον σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα. Το 1990 παντρεύτηκε την αγγλίδα ηθοποιό Κλερ Μπλουμ (Claire Bloom). Το 1994 χώρισαν και το 1996 η Μπλουμ εξέδωσε αυτοβιογραφία με τίτλο “Leaving a Doll’s House”, όπου περιγράφει λεπτομέρειες του γάμου της με το συγγραφέα.

Το πρώτο βιβλίο του Ροθ “Goodbye, Columbus” (Αντίο Κολόμπους), ήταν μια συλλογή διηγημάτων με την οποία κέρδισε το Εθνικό Λογοτεχνικό Βραβείο των ΗΠΑ το 1960.
Μεγάλη εμπορική επιτυχία γνώρισε με το τρίτο του μυθιστόρημα “Portnoy’s Complaint” (Το σύνδρομο Πόρτνοϊ) το 1969.

ο 1979 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο όπου αφηγητής είναι ο Νέιθαν Ζούκερμαν με τίτλο “The Ghost Writer”. Ακολούθησαν αρκετά ακόμα όπου ο Ζούκερμαν είναι είτε αφηγητής ή παίρνει κάποιο μέρος στην πλοκή, με πιο πρόσφατο το “Exit Ghost” (Φεύγει το φάντασμα) του 2007. Το 1997 κέρδισε για δεύτερη φορά το Εθνικό Λογοτεχνικό Βραβείο με το βιβλίο “Sabbath’s Theater” (Το θέατρο του Σάμπαθ) και το 1998 βραβεύτηκε με Πούλιτζερ για το “American Pastoral” (Αμερικανικό ειδύλλιο).
Το 2011 βραβεύτηκε για την συνολική προσφορά του στη λογοτεχνία με το Διεθνές βραβείο Μπούκερ.

Πολλά από τα βιβλία του Ροθ έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία: εκτός του Ζούκερμαν που θεωρείται alter ego του συγγραφέα, ο χαρακτήρας Ντέιβιντ Κέπες που εμφανίζεται σε τρία βιβλία έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον ίδιο, ενώ σε κάποια βιβλία του έχει χρησιμοποιήσει χαρακτήρες με το όνομα Φίλιπ Ροθ.

Πέθανε σε ηλικία 82 ετών, ο ηθοποιός Βασίλης Μαυρομάτης γνωστός από ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και την τηλεοπτική σειρά "Λωξάντρα". Είχε επίσης  εργαστεί και ως εκφωνητής και τραγουδιστής.

Είχε πολλές συμμετοχές σε ταινίες της δεκαετίας του '60 και '70 ενσαρκώνοντας κυρίως ρόλους ζεν πρεμιέ.   Επίσης ίδρυσε και διηύθυνε τις μπουάτ "Παράγκα" και "Αυλαία" και το  Σωματείο Εκφωνητών ενώ είχε δημιουργήσει και το δικό του στούντιο ηχογράφησης, το Studio Sting. Μετά από αρκετά χρόνια απόχης από την υποκριτική συμμετείχε ξανά το 2011 στην κινηματογραφική ταινία «Το πέταγμα του κύκνου».

Την είδηση του θανάτου έκανε γνωστή ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντάρας. «Σήμερα χάσαμε το Βασίλη Μαυρομμάτη, έναν θαυμάσιο ηθοποιό και έναν από τους καλύτερους εκφωνητές τόσο στα παλαιότερα ραδιοφωνικά, διαφημιστικά σποτάκια όσο και αργότερα στα τηλεοπτικά. Ήταν η ψυχή του "Νέου Κύματος" και των μπουάτ στην Πλάκα επί δυο δεκαετίας (Παράγκα – Αυλαία)», έγραψε ο Δημήτρης Κωνσταντάρας στο Facebook.

Ο Βασίλης Μαυρομάτης είχε κάνει τέσσερις γάμους και είχε αποκτήσει πέντε παιδιά. Υπήρξε παντρεμένος με την Καίτη Χωματά και την Λίλα Καφαντάρη και ήταν πατέρας της Ηλιάνας Μαυρομάτη. 

Πέθανε,σήμερα το πρωί, η μεγάλη θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του 1930 και ζούσε στο Κολωνάκι, ήταν η μικρότερη αδελφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.   

Υπήρξε παντρεμένη με τον συγγραφέα και καθηγητή ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά και γιος της είναι ο συγγραφέας Θανάση Χειμωνά.  Η Λούλα Αναγνωστάκη σπούδασε και πήρε πτυχίο από τη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η κηδεία της θα γίνει από το Α νεκροταφείο Αθηνών τη Τρίτη 17/10 στις 4 μ.μ

Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης ("Η διανυκτέρευση", "Η πόλη", "Η παρέλαση"), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν.Ακολούθησε το τρίπρακτο έργο Η συναναστροφή, που παρουσιάσθηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1967.

Τα μεταγενέστερα έργα της έχουν ανεβεί στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Τέχνης και σε άλλες χώρες, όπως η Κύπρος, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιταλία και η Πολωνία. Αυτά είναι τα εξής:

Αντόνιο ή το μήνυμα (1972)

Η νίκη (1978)

Η κασέτα (1982)

Ο ήχος του όπλου (1987)

Διαμάντια και μπλουζ (1990)

Το ταξίδι μακριά (1995)

Ο ουρανός κατακόκκινος (μονόπρακτο, 1998)

Σ' εσάς που με ακούτε (2003)

Ο Γιώργος ως Άμλετ, Τα κείμενα των Φιλίππων 2009-2014 (2015) Κάπα Εκδοτική

Η Λούλα Αναγνωστάκη ήταν συνυφασμένη με το Θέατρο Τέχνης. 

Η τριλογία της "Πόλης" (Η Διανυκτέρευση, Η Πόλη, Η Παρέλαση), ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης το 1965 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, ο οποίος ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε το συγγραφικό της ταλέντο και παρουσίασε έργα της σκηνή.

Έκτοτε η Λούλα Αναγνωστάκη γράφει για το Θέατρο Τέχνης.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι το τελευταίο έργο που σκηνοθέτησε ο Κάρολος Κουν είναι το έργο της «Ο ήχος του όπλου» το 1987.

«Αν δεν ήταν ο Κουν και να ξέρω ότι με πιστεύει και ότι θα ανέβαζε τα έργα μου ίσως να μην είχα γράψει κανένα».

Λούλα Αναγνωστάκη

Από την έκδοση «Κάρολος Κουν» του Μ.Ι.Ε.Τ

Πέθανε σε ηλικία 84 ετών ο αγαπημένος  ηθοποιός του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου Τάκης Εμμανουήλ.

Ο Τάκης Εμμανουήλ γεννήθηκε το 1933 στο Μεσολόγγι και σπούδασε στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη. 

 Το 1960 έκανε την 1η του εμφάνιση στη σκηνή με το έργο Ιφιγένεια του Ευριπίδη που ανέβηκε στην Επίδαυρο από το Αρχαίο Αττικό Θέατρο. Οι θεατρικές του εμφανίσεις συνεχίστηκαν μέχρι το 1965 σε διάφορους θιάσους. 

Το 1960 έκανε και την 1η του εμφάνιση στο σινεμά παίζοντας στην ταινία «Το Ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου. Είχε την τύχη να παίξει στο ξεκίνημα της καριέρας του σε σημαντικές ελληνικές ταινίες που σημείωσαν επιτυχία και στο εξωτερικό. Το 1968 ξεκίνησε διεθνή καριέρα παίζοντας σε Αμερική , Αγγλία , Ιταλία και Αυστραλία. Το διάστημα 1979 - 1981 σπούδασε στο Λος Άντζελες σκηνοθεσία , σενάριο και παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με την παραγωγή ιδρύοντας δική του εταιρεία. Είχε λάβει μέρος σε 21 ελληνικές ταινίες (ή συμπαραγωγές) , ενώ έχει γράψει το σενάριο και έχει σκηνοθετήσει την ταινία Μεσάνυχτα Στη Βίλα Νέλλη (1963). Συμμετείχε σε 12 ξένες παραγωγές και εμφανίστηκε επίσης σε πολλές αξιόλογες τηλεοπτικές σειρές.

Τα τελευταία χρόνια είχε αφιερωθεί στη συγγραφή μυθιστορημάτων. Το κύκνειο άσμα του ήταν  «Η έβδομη φωτογραφία» (2007).

Η Κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα (28/8) από το Α' νεκροταφείο Αθηνών στις 11:00.

Στην μυθική ταινία ο «Ζορμπάς», στη περίφημη σκηνή με το συρτάκι, στο γενικό, το μακρινό πλάνο, χόρευε ο Τάκης Εμμανουήλ. Στο κοντινό χόρευε ο Άντονι Κουίν.

Από εμφάνισή του στο Μέγαρο Μουσικής το 2012 μαζί με τον Γρηγόρη Βαλτινό.

Νεκρή στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη, από ανακοπή καρδιάς, βρέθηκε την Παρασκευή 18 Αυγούστου η ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη. Η ηθοποιός, όπως όλα δείχνουν, έσβησε εντελώς ξαφνικά στον ύπνο της. Οι οικείοι της αναφέρουν πως δεν είχε κάποιο παθολογικό πρόβλημα, ενώ μάλιστα ετοιμαζόταν για τη νέα της θεατρική δουλειά που θα σκηνοθετούσε ο Αντώνης Λουδάρος. 

 Η Ζωή Λάσκαρη (12 Δεκεμβρίου 1944 - 18 Αυγούστου 2017) μια από τις διασημότερες σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε την καριέρα της κερδίζοντας τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς», το 1959. Είχε παντρευτεί τον γνωστό δικηγόρο Αλέξανδρο Λυκουρέζο από το 1976 και έχουν μία κόρη, τη Μαρία – Ελένη. Από προηγούμενο γάμο της με τον Πέτρο Κουτουμάνο είχε αποκτήσει άλλη μία κόρη τη Μάρθα.

 O τίτλος της Σταρ Ελλάς, αλλά και η κοινή καταγωγή της με τον Γιάννη Δαλιανίδη, ήταν η αφορμή ώστε ο τελευταίος να την επιλέξει για πρωταγωνίστρια της ταινίας «Ο Κατήφορος» το 1961.

Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας έκανε την Λάσκαρη μία από τις μεγαλύτερες σταρ της εποχής, υπογράφoντας αποκλειστικό συμβόλαιο με τη σημαντικότερη ελληνική εταιρία παραγωγής, τη Φίνος Φιλμ. Από τότε πρωταγωνίστησε σε μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες και στα περισσότερα είδη ταινιών της εποχής (κωμωδία, κοινωνικό δράμα, μιούζικαλ) κατά τη χρυσή περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου. Ανάμεσά τους:  «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Νόμος 4000», «Κορίτσια για φίλημα», «Στεφανία», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Οι θαλασσιές οι χάντρες» και πολλές άλλες.

Το 1966 έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Κύπρο με τα έργα "Μιας πεντάρας νιάτα" των Γιαλαμά-Πρετεντέρη, "Η παγίδα του Pομπέρ Τομά" και το "Βαθιά γαλάζια θάλασσα" του Ράτιγκαν. Στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας εμφανίζεται το 1970 με το έργο του Γιάννη Δαλιανίδη "Μαριχουάνα Στοπ" ενώ ακολουθούν η μεγάλη θεατρική επιτυχία "Εραστές του ονείρου" του Γιάννη Δαλιανίδη μαζί με τον Tόλη Bοσκόπουλο (1972). Aκολούθως "Ο άνθρωπος που γύρισε από τον γύψο" των Κώστα Καραγιάννη και Νίκου Καμπάνη, "Πώς να κερδίσετε τον άντρα σας του Σμιθ" (1975), "Ξυπόλητη στο Πάρκο" του Νηλ Σάϊμον (1977) και "Η κυρία του Μαξίμ"του Ζωρζ Φεϊντό (1979). Παράλληλα συμμετείχε σε μεταφορές θεατρικών έργων για την τηλεόραση, από το αντίστοιχο τμήμα της EPT.

Ακολουθούν τα θεατρικά έργα: "Φρύνη η εταίρα"του Γιώργου Ρούσσου (1980), "Παντρεύομαι τον άντρα μου" του Νόρμαν Κράσνα (1980), "Εγώ, εσύ και ο άλλος του Τζιν Κερ "(1982),  "Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές "της Ανίτα Λος (1983), "Μις Πέπσι" του Μπρουνό (1984) και" Η Ντόρις και ο γυαλάκιας" του Μπιλ Μάνχοφ (1984).

Το 1990 ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθετεί στην μεγάλη θεατρική επιτυχία "Καινούρια Σελίδα"' του Νηλ Σάϊμον και το 1994 ο Ανδρέας Βουτσινάς στο "Ορφέας στον Άδη" του Τέννεση Ουίλιαμς, σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ. Aκολουθούν τα έργα: "Τρελοί για έρωτα" του Σαμ Σέπαρντ (1995), "Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ" του Άλμπι (1996), πάλι σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ," Τρεις ψηλές γυναίκες "του Άλμπι (1996), "Τρωάδες "του Ευριπίδη (1996), "Το μακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα"του Eυγένιου Ο’ Νηλ (1997), "Η συνάντησητου Νάντας "(2000), "Σκηνές Γάμου" του Άλμπι (2000), σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, "Ευαίσθητη Ισορροπία" του Άλμπι (2003), "Διαμάντια και μπλουζ "της Λούλας Αναγνωστάκη (2006), "Άλμα Μάλερ" του Ρον Χάρτ (2009), "Ρόουζ"του Μάρτιν Σέρμαν (2011) και" Ωραία Xρόνια" του Xάρολντ Πίντερ (2013).

Θεατρικά τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούνταν στον  Πολυχώρο Αθηναΐς -Θεατρική Σκηνή «Ζωή Λάσκαρη». Τελευταία της παράσταση ήταν το "Νύφη Κουράγιο" που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Νίκος Μουτσινάς.

Την τελευταία της τηλεοπτική συνέντευξη έδωσε στην Κατερίνα Λάσπα στο Novalife πριν λίγους μήνες.

 Η εξόδιος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Τρίτη στη μία το μεσημέρι στο Ι.Ν. Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι. 

Έφυγε σήμερα από τη ζωή η Αριστούλα Ελληνούδη, σε ηλικία 72 χρονών, μετά από ολιγόμηνη μάχη με τον καρκίνο. 

Ήταν παρούσα στα ελληνικά γράμματα τα τελευταία 40 χρόνια, ενώ ήταν σύζυγος του πρόωρα χαμένου ηθοποιού Τίμου Περλέγκα και μητέρα του ηθοποιού Γιάννου Περλέγκα. Σπουδαία κριτικός θεάτρου έγραφε στην εφημερίδα "Ριζοσπάστη" με το ψευδώνυμο "Θυμέλη"ενώ μέχρι το 2013 ήταν επικεφαλής του πολιτιστικού ρεπορτάζ.Είχε διατελέσει πρόεδρος σε διάφορες επιτροπές Θεάτρου και Χορού με τελευταία τα Βραβεία Κουν.

Νεότερη μάλιστα είχε εργαστεί και ως ηθοποιός.

Ο θάνατός της έγινε γνωστός μέσα από την συγκινητική ανάρτηση του γιου της, Γιάννου Περλέγκα που ανέβασε μια φωτογραφία της στο facebook, από τα χρόνια που ήταν στη σκηνή και τη συνόδεψε με τα παρακάτω λόγια:

"Και πήγες εκεί - στη σκοτωμενη γενιά σου 

Τώρα όμως έμαθα το μυστικό

και το χάμογελό σου."

Η κηδεία της θα γίνει την Πέμπτη 17 Αυγούστου στη 13:00 μ.μ στο νεκροταφείο Καισαριανής και θα είναι πολιτική.

Σε ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει: 

«Η σ. Αριστούλα Ελληνούδη γεννήθηκε το 1945 σε συνθήκες παρανομίας. Μεγάλωσε και γνώρισε τον κόσμο μέσα στις αντίξοες συνθήκες της ήττας του λαϊκού κινήματος. Ήταν κόρη του Γιώργη Ελληνούδη, στελέχους του ΚΚΕ από τη δεκαετία του 1920, που κατά τη διάρκεια της κατοχής είχε την ευθύνη του Τυπογραφείου του ΕΑΜ.

Οι γονείς της, αμέσως μετά τη γέννησή της, πήγαν στη Μακεδονία για παράνομη δουλειά στο μηχανισμό του Κόμματος. Ο πατέρας της το 1947 πέρασε στις γραμμές του ΔΣΕ και στη συνέχεια, μετά την ήττα, στην πολιτική προσφυγιά. Η σ. Αριστούλα περνά τα πρώτα παιδικά της χρόνια στην Αθήνα, μεταφερόμενη από γιάφκα σε γιάφκα, μαθαίνοντας πάντα να είναι σιωπηλή και λιγομίλητη.

Το 1952 η μητέρα της αναγκάζεται να αποκαλυφθεί. Για ένα διάστημα ζουν κάτω από άθλιες οικονομικές συνθήκες. Με χίλια βάσανα χτίζουν ένα δωματιάκι στην Καισαριανή. Εκεί πέρασε η Αριστούλα τα μαθητικά της χρόνια. Στο Δημοτικό πήγαινε με ψεύτικο όνομα. Για να μπορέσει να πάει στο Γυμνάσιο, η μητέρα της, μετά από δίκη, της δίνει το πατρικό της όνομα.

Από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου αναγκάζεται να δουλέψει. Γράφεται στο νυχτερινό και κάνει συγχρόνως τον πλασιέ βιβλίων. Παθαίνει σκολίωση και συνολική πτώση σπλάχνων γι' αυτό αναγκάζεται να αλλάξει δουλειά, και να πάει σε ένα τυπογραφείο όπου έμεινε όλα τα χρόνια του γυμνασίου.

Από τα 14 της χρόνια αρχίζει επαφές με τη Λέσχη των Λαμπράκηδων. Μετά το Γυμνάσιο μπαίνει στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με υποτροφία και όταν την τελειώνει μπαίνει στο θέατρο. Λίγο πριν τη δικτατορία συναντάει για πρώτη φορά τον πατέρα της στη Μόσχα.

Με την μεταπολίτευση έρχεται αμέσως σε επαφή με το Κόμμα και γίνεται μέλος του, το 1974. Παίρνει δραστήριο μέρος στο στήσιμο των πρώτων Οργανώσεων επιστημόνων - καλλιτεχνών και από το 1975 αρχίζει τη συνεργασία της με το «Ριζοσπάστη», στο δυναμικό του οποίου εντάσσεται κανονικά το 1976.

Η σ. Αριστούλα αναπτύσσει πλούσια καλλιτεχνική δραστηριότητα ως ηθοποιός και ως κριτικός θεάτρου. Γνωρίζει και παντρεύεται τον κομμουνιστή ηθοποιό Τίμο Περλέγκα με τον οποίο απέκτησε ένα γιο, τον Γιάννο.

Την περίοδο της κρίσης στο Κόμμα και της αντεπανάστασης, η σ. Αριστούλα κράτησε στάση υπεράσπισης του ΚΚΕ, των αρχών του, του "Ριζοσπάστη" ως όργανο της ΚΕ του Κόμματος. Ήταν από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στο "Ριζοσπάστη" που έδωσαν μάχη για να ανασυγκροτηθεί η δουλειά στην εφημερίδα.

Αμέσως μετά την κρίση το 1992 εντάχθηκε στη Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας όπου παρέμεινε μέλος της μέχρι το 1998. Είχε σημαντική συμβολή στο Πολιτιστικό Τμήμα της εφημερίδας παραμένοντας επικεφαλής του ως το 2013 και έχοντας την ευθύνη της στήλης της κριτικής θεάτρου με το ψευδώνυμο "Θυμέλη". Και στη συνέχεια, συνέχισε να εργάζεται στην εφημερίδα, μέχρι πριν περίπου ένα χρόνο, που λόγοι υγείας την ανάγκασαν να σταματήσει. Για πάρα πολλά χρόνια ήταν υπεύθυνη του περιοδικού της Εθνικής Αντίστασης.

Σημαντική ήταν η συμβολή της συντρόφισσας Αριστούλας και στα Επιστημονικά Συνέδρια που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ για τον Γιάννη Ρίτσο το 2009, τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, το 2013 και τον Ναζιμ Χικμέτ το 2015, αλλά και στο αφιέρωμα στη Γαλάτεια Καζαντζάκη και στη Μέλπω Αξιώτη, το 2016. Οι γνώσεις της για το θέατρο και τον Πολιτισμό, το ήθος της, η συνέπειά της, αναγνωρίζονται πλατιά από τους ανθρώπους της Τέχνης και του Πολιτισμού.

Η σ. Αριστούλα γνώρισε από μικρή τι θα πει φασιστική βία και θηριωδία, τι θα πει καπιταλιστική εκμετάλλευση, τι θα πει αγώνας για το ψωμί. Βρέθηκε στο κέντρο των αντικομουνιστικών διώξεων, αλλά δε διάλεξε τη φυγή και τη συνθηκολόγηση. Παρ' όλες τις δύσκολες εμπειρίες της από τις συνέπειες της ήττας και της υποχώρησης του εργατικού λαϊκού κινήματος, ακολούθησε το δρόμο των γονιών της, της οργανωμένης πάλης μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.

Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά της. Η κηδεία της θα γίνει την Πέμπτη 17 Αυγούστου στη 1.00 μ.μ. στο νεκροταφείο Καισαριανής και θα είναι πολιτική».

Πέθανε χθες (Τρίτη 8/8) ο ηθοποιός Πέτρος Αλατζάς. Είχε ερμηνεύσει πολλούς ρόλους στο θέατρο, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστός από τη συμμετοχή του στη σειρά του Mega το «Νησί», όπου υποδύθηκε τον δημοσιογράφο Σταύρο Σολομονίδη, τον εκδότη της τοπικής εφημερίδας.

Ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεατρικού Οργανισμού «Μορφές» (Θέατρο “ΕΜΠΡΟΣ” 1992-1996) και απόφοιτος του Χημικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είχε διδάξει, μαζί με τον Κώστα Φιλίππογλου ,σε σεμινάρια για εκπαιδευτικούς κι ερασιτέχνες ηθοποιούς. Στο θέατρο είχε παίξει σε πολλές παραστάσεις για ενηλίκους και παιδιά. Ενώ είχε σκηνοθετήσει και μερικές.

Έχει φωτογραφήσει πολλές παραστάσεις xορού και θεάτρου. Φωτογραφίες του, επίσης, έχουν συνοδεύσει ποιητικές συλλογές

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η πρώτη παράσταση που είδε στη ζωή του ήταν και η τελευταία παράσταση του Αλέξη Μινωτή η «Θυσία του Αβραάμ».

Πέθανε σήμερα μετά από μήνες νοσηλείας στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στο νοσοκομείο "Αγία Όλγα" η τραγουδοποιός Αρλέτα σε ηλικία 72 ετών. Η ίδια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.

Στο παρελθόν η Αρλέτα είχε μιλήσει δημόσια για την περιπέτεια που είχε περάσει με την υγεία της και παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. "Ήδη έχω κερδίσει τρεις φορές τον κύριο που λέγεται θάνατος, τι να πω, νομίζω ότι μάλλον έχουν σωθεί οι φορές μου. Το ότι χω αυτή τη στιγμή μάλλον είναι θαύμα" είχε πει σε συνέντευξη της τον Νοέμβριο.  

Η Αρλέτα γεννήθηκε στην Αθήνα και το πραγματικό της όνομα ήταν Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα.

Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Ξεκίνησε τη δισκογραφική της καριέρα την δεκαετία του 1960 συμμετέχοντας στο λεγόμενο νέο κύμα της ελληνικής μουσικής. Στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες, όπως ο Γιάννης Σπανός, ο Μάνος Χατζιδάκις, και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Το 1981 ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο με δικό της υλικό (Ένα Καπέλο με Τραγούδια). Το 1984 και το 1985 γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τραγούδια που της έγραψαν ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή στους δίσκους Περίπου και Τσάι Γιασεμιού.

 "Μια Φορά Θυμάμαι", "Τα Μικρά Παιδιά", "Το Λέει Και Το Τραγούδι", "Ο Λύκος", "Το Τραγούδι Της Δραχμής", "Καφενείο", "Σερενάτα", "Έρχεται Κρύο", "Τσάι Γιασεμιού", "Τα Ήσυχα Βράδυα", "Batida de Coco", "Μπαρ το Ναυάγιο", "Λεωφορείο το 2" είναι μερικές μόλις από τις επιτυχίες της.

Οι περιπέτειες της υγείας της ξεκίνησαν στις 11 Φεβρουαρίου 2008 όταν η Αρλέτα ελάχιστα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη της συναυλία στο Βόλο λιποθύμησε καθώς υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία.

Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο νοσοκομείο του Βόλου και οι γιατροί χαρακτήρισαν την κατάστασή της "σοβαρή". Παρέμεινε στην εντατική του νοσοκομείου Βόλου σε καταστολή και σταθερή μα κρίσιμη κατάσταση, ωστόσο κατάφερε να αναρρώσει.

"Όταν συνήλθα ήμουν τελείως παράλυτη και δεν πίστευα ότι θα μπορέσω να ξαναστηθώ στα πόδια μου.. Το ότι σώθηκα είναι σίγουρα θαύμα. Εκανα ένα χρόνο να σταθώ στα πόδια μου μετά από έξι μήνες στα νοσοκομεία. Ηταν μια τρομακτική εμπειρία..." είχε δηλώσει.

Τον θάνατό της ανακοίνωσε μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της στο facebook, η αγαπημένη της φίλη και γνωστή επίσης τραγουδοποιός Σάννυ Μπαλτζή, αφιερώνοντάς της ένα συγκινητικό μήνυμα.

Η μοναδική μας Αρλέτα έφυγε πριν λίγο ήρεμα και τρυφερά όπως έζησε. Καλό ταξίδι αγαπημένη μου ερήμωσε ο κόσμος μας

"Ακόμα κι αν φύγεις

για το γύρο του κόσμου...

θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα σου λείπω

γιατί θα `ναι η ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου

που θα σ’ ακολουθεί..."

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών σήμερα η θρυλική ηθοποιός και τραγουδίστρια, Ζωή Φυτούση. Την θλιβερή είδηση έκανε γνωστή μέσω Facebook το βράδυ της Κυριακής, ο ηθοποιός και φίλος της, Γιώργος Γεωργίου.

Τα τελευταία χρόνια η υγεία της ήταν πολύ επιβαρυμένη εξαιτίας των εγκεφαλικών που είχε υποστεί. 

 Η Ζωή Φυτούση γεννήθηκε (στις 4 Σεπτεμβρίου 1933), μεγάλωσε, σπούδασε και έζησε στην Αθήνα. Είχε παίξει όλα τα είδη θεάτρου, από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση, κοντά σε όλους τους άξιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, και συνεχίζει να παίζει. Έχει τραγουδήσει όλους του μεγάλους Έλληνες συνθέτες. Έχει γυρίσει γύρω στις 70 ταινίες της χρυσής εποχής. Αισθητή παρουσία στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Έγραφε από έντεκα ετών. Συνεργάστηκε με περιοδικά και τοπικές εφημερίδες και έχει εκδώσει τα εξής βιβλία: «Το μαγικό βιβλίο», «Παρ΄ εκτός», «Τάφος εδώ δεν είναι», «Μια σφαίρα», «Βοήθεια, θέλω να ζήσω», «Βιβλίο Σπουδαστών, ελληνική αγωγή», «Σύγχρονοι ποιητές, Έλληνες και Ιταλοί» και «Ομηρικές Λέξεις».

Ενώ η μεγάλη της επιτυχία, ήταν το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, «Φέρτε μου ένα μαντολίνο».

Ένα παραδοσιακό καφενείο στη καρδία ενός χωριού ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1953. Ιδιοκτήτες του ο Λεωνίδας Λιακόπουλος και ο πατέρας του. Εκεί στο Λυγουριό, οι θίασοι των παραστάσεων καταφθάνουν μετά από εντατικές πρόβες που κάνουν για να παρουσιάσουν αρχαία δράματα τα καλοκαίρια στην Επίδαυρο. Προκύπτει ανάγκη για τον καθημερινό επισιτισμό τους. Ένα μόλις χρόνο αργότερα το καφενείο γίνεται ταβέρνα και υποδέχεται τους καλλιτέχνες. Οι θεατρικές ιστορίες πολλές. Μύθοι του θεάτρου μας έχουν επισκεφτεί από τότε το μέρος και έχουν γνωρίσει την οικογένεια και έχουν συνάψει στενούς δεσμούς μαζί της. Μέχρι και κουμπαριές έχουν προκύψει. Ακόμη και σήμερα το ραντεβού στου "Λεωνίδα" μετά από κάθε παράσταση επιβάλλεται. Εκεί γίνονται οι αναλύσεις για όσα είδαμε αλλά, συχνά, όταν η κουβέντα φουντώνει πέφτουν ακόμη και πιρουνιές ανάμεσα στα πιάτα που οι συνταγές τους είναι ίδιες μ' αυτές που η Κατίνα Παξίνου, σπουδαία και στη μαγειρική, δίδαξε στην κ. Κάκια σύζυγο του Λεωνίδα από εκείνα τα χρόνια.

Αρκεί μια περιπλάνηση των ματιών στους τοίχους της ταβέρνας που περισσότερο μοιάζει με μουσείο. Από εκεί δεν απουσιάζει κανένας σπουδαίος θεατράνθρωπος, καμιά κορυφαία επιδαύρια στιγμή. Η "Αντιγόνη" της Άννας Σινοδινού που είχε φέρει 20.000 άτομα στη γη της Αργολίδας το 1956, Ο "Οιδίπποδας" του Μινωτή που για τον Λεωνίδα ήταν ο καλύτερος που θα υπάρξει ποτέ, ο Χριστόφορος Νέζερ,Κουν, Ελένη Χατζηαργύρη, η Μελίνα Μερκούρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη,η Τζένη Καρέζη, ο Μορίς Μπεζάρ, η Πίνα Μπάους, ο Ίθαν Χοκ και ο Kέβιν Σπέισι, η Έλεν Μίρεν, ο Πίτερ Χολ, ο Μπέρνσταϊν, η Φιόνα Σο και τόσοι άλλοι. 

Ο κύριος Λεωνίδας την επόμενη φορά δεν θα είναι εκεί, να μας περιποιηθεί. Θα είναι όμως κοντά στις πρώτες μυρωδιές από τα πιάτα τις Κατίνας Παξινού, δίπλα στον Αλέξη Μινωτή που τόσο θαύμαζε και πλέον δεν θα διηγείται τις ιστορίες θα τις θυμάται μαζί με τους φίλους του. Σήμερα στις 4 θα γίνει η κηδεία του (Τρίτη 18/7)από τον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου στο Λυγουριό.

 (Κεντρική Φωτογραφία: Μάρω Δούκα)

*Το Φεστιβάλ σε ανακοίνωσή του αναφέρει: "To Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τον Λεωνίδα Λιακόπουλο, το αγαπημένο Λεωνίδα του Λυγουριού, που η ζωή του ταυτίστηκε με την ιστορία του αρχαίου θεάτρου. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Στην κηδεία του θα παραστεί ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, τιμώντας τη μνήμη του αλλά και την προσφορά του στο ελληνικό θέατρο και το φεστιβάλ της  Επιδαύρου ιδιαιτέρως."

Πέθανε σε ηλικία 85 ετών ο θεατρικός συγγραφέας και πεζογράφος Κώστας Μουρσελάς.

Η τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι εκείνος» με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Κώστα Μιχαλακόπουλο, σε πνεύμα αντίστασης μέσα στη δικτατορία και αργότερα, το μυθιστόρημα του «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» επίσης στην τηλεοπτική του μεταφορά, τον έκαναν γνωστό και αγαπητό στο μεγάλο κοινό.

Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 18/7 ώρα 5μ.μ., από το νεκροταφείο της Κηφισιάς. 

Ο Κώστας Μουρσελάς γεννήθηκε στον Πειραιά το 1932. Το 1951, πρωτοετής φοιτητής της Νομικής, συλλαμβάνεται ως στέλεχος της ΕΠΟΝ και δικάζεται από έκτακτο στρατοδικείο της εποχής (υπόθεση Μπελογιάννη).

Για χρόνια σπούδαζε βιολί, που το διέκοψε όταν άρχισε να τον θέλγει το θέατρο. Σπούδασε νομικά, αλλά λίγο πριν πάρει την άδεια δικηγόρου εγκατέλειψε τη δικηγορία και διορίστηκε ως δημόσιος υπάλληλος μέχρι το 1969, οπότε τον απέλυσε η Χούντα. Έκτοτε αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά -και επαγγελματικά πια- στο γράψιμο. Έργα του παίχτηκαν από θιάσους του Ελεύθερου Θεάτρου, από το Εθνικό Θέατρο, από το Θέατρο Τέχνης, από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, από Δημοτικά Θέατρα, καθώς και από θιάσους του εξωτερικού (Γαλλία, Γερμανία, Κύπρος). 

Μερικοί τίτλοι γνωστών θεατρικών έργων του είναι: «Ενυδρείο», «Μαχαίρι στο κόκαλο», «Οι φίλοι», «Το αυτί του Αλέξανδρου», «Η κυρία δεν πενθεί», «Επικίνδυνο φορτίο», «Ω! τι κόσμος μπαμπά!», «Το δίκανο», «Ημιτελής συνουσία», κ.ά. Στο πλατύ κοινό έγινε γνωστός από τηλεοπτικές παρουσιάσεις έργων του («Μικρές αγγελίες», «Σιγά η πατρίδα κοιμάται», «Το ρολόι») και από την περίφημη σατιρική σειρά του «Εκείνος και... Εκείνος», με πρωταγωνιστές τους Β. Διαμαντόπουλο και Γ. Μιχαλακόπουλο (130 θεατρικά μονόπρακτα). 

Το 1990 επανήλθε στην πεζογραφία εκδίδοντας το μυθιστόρημα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» (εκδ. «Κέδρος», νέα οριστική έκδοση «Ελληνικά Γράμματα», 2006), που οι πωλήσεις του ξεπέρασαν, συνολικά, τις διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα και μεταφράστηκε στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, τουρκικά και εβραϊκά. Ακολούθησαν διηγήματα, νουβέλες, καθώς και το μυθιστόρημα «Το παιχνίδι των τεσσάρων» που το συνέγραψε με τους Π. Τατσόπουλο, Γ. Σκούρτη και Α. Σουρούνη. 

Το 2000 εξέδωσε το μυθιστόρημα «Κλειστόν λόγω μελαγχολίας», που ξεπέρασε τις σαράντα χιλιάδες αντίτυπα και μεταφράστηκε στα τουρκικά. Τελευταίο του βιβλίο είναι η συλλογή διηγημάτων «Ο πόθος καίει τα σωθικά» («Κέδρος», 2004). Έχει γράψει, ακόμη, αισθητικά δοκίμια, καθώς και πολλές επιφυλλίδες δημοσιευμένες στην εφημερίδα «Τα Νέα», στη στήλη «Κουβεντιάζοντας».

Πηγή:ΑΠΕ

Πέθανε ο δημοφιλής τραγουδιστής Γιάννης Καλατζής. Την δυσάρεστη είδηση κοινοποίησε  στο facebook ο στιχουργός και στενός συνεργάτης του Ηλίας Φιλίππου.

 Ο Γιάννης Καλατζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1943. Η καριέρα του ως τραγουδιστής ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ο ίδιος ήταν μέλος του Τρίο Μορένο στη Θεσσαλονίκη. Ο Καλαντζής αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά είχε συνεργαστεί με τον διάσημο συνθέτη Γιώργο Μητσάκη. Η δημοτικότητά του άρχισε να αυξάνεται και είχε μια παραγωγική συνεργασία με μερικούς από τους πιο διάσημους Έλληνες συνθέτες της περιόδου - Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Γιώργος Κατσαρός, Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός, και Τόλης Βοσκόπουλος. Καλατζής συμμετείχε στο άλμπουμ μαζί με τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρίζα Κωχ, η Λίτσα Διαμάντη και ο Κώστας Σμοκοβίτης. Εμφανίστηκε επίσης σε δέκα ταινίες.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, ο Καλατζής συνεργάστηκε με τον συνθέτη Νίκο Καρβέλα και το 1981 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τα τραγούδια του Τόλη Βοσκόπουλου. Το τελευταίο του Άλμπουμ προτού αποσυρθεί από το ενεργό τραγούδι ήταν το 1984, ωστόσο, το 1985, πήρε μέρος σε μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στον συνθέτη Μάνο Λοΐζο που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Το 2000, κυκλοφόρησε ένα διπλό CD, το πρώτο με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σε νέες εκδόσεις και το δεύτερο με το περίφημα ελληνικά τραγούδια στην απόδοσή τους. Ο Καλατζής θεωρείται ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της εποχής και τα τραγούδια του έχουν ερμηνευθεί και από τους νεότερους τραγουδιστές.

Πέθανε η σκηνογράφος και ενδυματολόγος Αφροδίτη Κουτσουδάκη, ένα αγαπητό πρόσωπο της τέχνης και του θεάτρου.

 Η Αφροδίτη Κουτσουδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε σκηνογραφία και ζωγραφική. Δάσκαλοι της ήταν ο Τέτσης, ο Σαραφιανός, ο Βακαλό κ.α. Συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Εθνικό Θέατρο, τη Λυρική Σκηνή, τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, με χορευτικά σχήματα και με πολλούς γνωστούς ιδιωτικούς θιάσους.

Μακέτα κοστουμιού από «Tο βαρελάκι με το μέλι», 2005 για το Θέατρο Τέχνης

Συγκεκριμένα, η Αφροδίτη Κουτσουδάκη συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος στις εξής παραστάσεις:

 «Η μεταφυσική του μοσχαριού με τα δύο κεφάλια» του Στανισλάβ Ιγκνάσυ Βίτκιεβιτς σε σκηνοθεσία Κούλας Αντωνιάδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1973

«Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγόριου Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1987

«Ψύλλοι στ’ αυτιά» του Ζωρζ Φεντώ σε σκηνοθεσία Εύης Γαβριηλίδου [Κοστούμια] – 1992

«Μεταμορφώσεις» σε χορογραφία Αναστασίας Θεοφανίδου [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1995

«Στον προορισμό» του Τόμας Μπέρνχαρτ σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1995

«Αιχμές» σε χορογραφία Αναστασίας Θεοφανίδου (20/01/1996) [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1996

«Η σπασμένη στάμνα» του Χάινριχ φον Κλάιστ σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1997

«Στίχοι» σε χορογραφία Αναστασίας Θεοφανίδου [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1997

«Ο ματωμένος γάμος» σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1998

«Εξορία» του Παύλου Μάτεσι σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1999

Έφυγε σήμερα το μεσημέρι από τη ζωή, σε ηλικία 75 ετών, η ηθοποιός Καίτη Παπανίκα. Η ηθοποιός έδινε μάχη με τον καρκίνο... 

Η Καίτη Παπανίκα γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1942. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αποφοίτησε με άριστα. Διδάχτηκε την υποκριτική από σημαντικούς δασκάλους, όπως την Κατίνα Παξινού, την Άννα Συνοδινού, τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Δημήτρη Μυράτ, τον Λυκούργο Καλλέργη, την Ελένη Χαλκούση και τον Αλέξη Σολωμό. Παράλληλα σπούδασε κλασσικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών. Μαθήτρια ακόμη, πήρε μέρος σε φεστιβάλ απαγγελίας ποίησης στο Παρίσι, βραβεύτηκε και κηρύχθηκε επίτιμη δημότης. Υπήρξε σύζυγος του γνωστού ηθοποιού Θεόδωρου Κατσαδράμη. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1964, στο έργο «Υπόγειο της Λέλας» του Β. Ιμπροχώρη, στο Θέατρο Αττικόν. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με θιάσους γνωστών πρωταγωνιστών και διακρίθηκε στην πρόζα και στην επιθεώρηση. Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1963 με την ταινία «Μας κρύβουν τον ήλιο» και το 1968 ήταν σταθμός για την καριέρα της, όταν και έγινε περισσότερο γνωστή παίζοντας στην ταινία «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη».

Η Καίτη Παπανίκα είχε λάβει μέρος σε περισσότερες από 50 ταινίες, δράματα, κωμωδίες και περιπέτειες και είχε τιμηθεί με το κρατικό βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου το 1990 για την ερμηνεία της στην ταινία «Άντε γεια» του Γ. Τσεμπερόπουλου, ενώ είχε παίξει και σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές. 

Υπήρξε σύζυγος του γνωστού ηθοποιού Θεόδωρου Κατσαδράμη. Η Καίτη Παπανίκα ήταν δασκάλα στη Σχολή Υποκριτικής του Αντώνη Ανδριόπουλου. Στις 08/02/2015 ανακηρύχθηκε ομόφωνα Επίτιμο Μέλος της Φιλότεχνης Λέσχης Αχαρνών (Μενιδίου).

Ο προβληματισμός για τα κοινά την οδήγησε στη θέση της δημοτικής συμβούλου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ως αντιπρόεδρος στον τομέα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, έριξε στο τραπέζι μια ρηξικέλευθη πρόταση: να δίνει τον μισθό της από το δημοτικό συμβούλιο (600 ευρώ) σε οικογένειες που έχουν πραγματική ανάγκη από χρήματα για να επιβιώσουν.

Έφυγε από τη ζωή στα 70 του χρόνια ο γνωστός σεναριογράφος Λευτέρης Καπώνης, μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο.

Ο Λευτέρης Καπώνης εργάστηκε ως σεναριογράφος στην τηλεόραση, για την οποία έγραψε τριάντα πέντε σίριαλ, μεταξύ των οποίων: «Και οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή», «Τζιβαέρι» «Εραστής Δυτικών Προαστίων», «Η Απλή Μέθοδος Των Τριών», «Το Σημάδι Του Έρωτα», «Ελλάς Το Μεγαλείο σου».

Ο Λευτέρης Καπώνης γεννήθηκε στη Γουριά Μεσολογγίου το 1947. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης χωρίς να πάρει πτυχίο. 

Από το 1981 εργάστηκε ως σεναριογράφος στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Σε σενάριά του βασίστηκαν τα σίριαλ Δίψα, Τελευταίοι Εγγονοί, 'Αφρικα, Παλίρροια, Τζιβαέρι, Το Φτερούγισμα του Γλάρου, Η Αγάπη της Γάτας (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Πάρη Αριστείδη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νέα Σύνορα» - Α. Α. Λιβάνη) κ.ά. 

Πολυγραφότατος, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Το Σημάδι του Έρωτα», «Το Φτερούγισμα του Γλάρου», «Παλίρροια», «Τζιβαέρι».

«Δεν ένιωσα μέλος του τηλεοπτικού πράγματος». Τριγυρνούσε, κατέγραφε και έγραφε. «Θεωρώ πως η κοινωνία η ίδια σου δίνει το υλικό για τη δουλειά, αλλά πρέπει να κυκλοφορείς» έλεγε. «Εγώ κυκλοφόρησα, πήγαινα στο γήπεδο, στα καφενεία. Δεν ήμουν μέλος ενός κλειστού λόμπι. Δεν ένιωσα μέλος του τηλεοπτικού πράγματος. Μου έλεγαν οι φίλοι, 'εσύ επέζησες, γιατί δεν άλλαξες. Ήσουν στο καφενείο και άκουγες'». 

Ο Λευτέρης Καπώνης μιλούσε ανοιχτά για την περιπέτεια υγείας, λέγοντας πως δίνει εδώ και καιρό τη μάχη με τον καρκίνο στον πνεύμονα. Τραγική σύμπτωση η διάγνωση έγινε την ημέρα που του προτάθηκε να ξεκινήσει το νέο κύκλο της σειράς «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή». 

Όπως έλεγε, πήγε για Ρευματοειδή αρθρίτιδα και ο γιατρός εντόπισε τον καρκίνο.Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο στις 12:00 από το νεκροταφείο της Νέας Μάκρης.

Η ανακοίνωση του Πάνου Σκουρολιάκου:

Αποχαιρετάμε τον σπουδαίο αγωνιστή της δημοκρατίας και άνθρωπο του πολιτισμού, τον σεναριογράφο Λευτέρη Καπώνη. Έναν από τους πολλούς γενναίους που αντιστάθηκαν με τη δράση του και τα κείμενα του στη χούντα των συνταγματαρχών. Που συνελήφθη για τη δράση του από το φασιστικό καθεστώς, καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο και εκτοπίσθηκε για δυόμιση χρόνια. Ο Λευτέρης στη συνέχεια αφιερώθηκε στην συγγραφή σεναρίων και δημιούργησε δεκάδες επιτυχίες (« Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», κ.α. ). Τα τελευταία χρόνια όλοι θυμόμαστε τα κοφτερά και άκρως ενδιαφέροντα κείμενα του στη εφημερίδα μας, την Αυγή. Ο σύντροφος Λευτέρης είχε πολλά να δώσει ακόμα. Δυστυχώς, η ασθένεια ανέστειλε την δραστηριότητα του και τέλος τον πήρε από κοντά μας. Θα τον θυμόμαστε πάντα για την αριστερή του επιμονή στα θεωρητικά του κείμενα, αλλά και στην πράξη, για το αστείρευτο χιούμορ και την καλή του διάθεση για την ζωή, ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες της δικής του ζωής.

Παναγιώτης (Πάνος) Σκουρολιάκος

Συντονιστής της ΕΠΕΚΕ Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ

Βουλευτής Περιφέρειας Αττικής

Πηγή: www.iefimerida.gr

Ο Κώστας Παναγιωτόπουλος, ο γνωστός δημοσιογράφος με το ψευδώνυμο «Bar – Bar», που τον καθιέρωσε στον δημοσιογραφικό κόσμο έφυγε σήμερα ξαφνικά από κοντά μας.

Δραστήριος, οξυδερκής, ευφυής με ένα ξεχωριστό χιούμορ που το μετέφερε τόσο στη στήλη του στο «Λοιπόν» μέχρι πρόσφατα, όσο και στο συγγραφικό του έργο. Ήταν ένας γοητευτικός συνομιλητής και πάντα παρών στα καλλιτεχνικά γεγονότα. Πάντα εκεί για να συγχαρεί και να πει μια έξυπνη ατάκα στους φίλους του. Οι περισσότεροι που τον γνωρίζαμε έχουμε στο σπίτι μας τις ευχητήριες κάρτες που μας χάριζε κάθε νέα χρονιά. Όλες μ’ ένα ιδιαίτερο μήνυμα.

Την δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή ο πολύ καλός του φίλος Σπύρος Μπιμπίλας.

 O ηθοποιός δημοσίευσε φωτογραφία και από την τελευταία τους κοινή εμφάνιση

O Κώστας Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Τήνο, πήρε πτυχίο Νομικής, πήρε βραβείο διηγήματος από τα 18 του χρόνια, έκανε τη στρατιωτική του θητεία σαν διερμηνεύς στη Σμύρνη, στο ΝΑΤΟ, μετά συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ελευθερία, ενώ παράλληλα σταδιοδρόμησε στην "Ιζόλα", στον τομέα Δημοσίων Σχέσεων - Διαφήμισης και στην οργάνωση συνεδρίων. Το 1977, το βιβλίο Βαρβάρα, βίος και ξυπολιτεία (εκδ. Καστανιώτη) έγινε μπεστ σέλερ με τη βαρβαρική διάλεκτο που καθιέρωσε. Και ακολούθησαν: Αποφταίγματα, Κυρία Κυριακή, Παραμύθια παρά μία, Έξι κόκκινες ιστορίες με ουρά. Έχει γράψει πολλές επιθεωρήσεις για την τηλεόραση, ενώ έχει συνεργαστεί σε θεατρικές παραγωγές με το "Θεσσαλικό Θέατρο", "Πάρκ", "Ριάλτο" κ.λπ. Προτιμά το ραδιόφωνο, όπου έχει συνεργαστεί με τη Σαπφώ Νοταρά, τη Μαίρη Αρώνη και με πολλούς άλλους ηθοποιούς. Από το 1993 παρουσιάζει στο ραδιόφωνο του ΑΝΤΕΝΝΑ την εκπομπή "Θα σ' τα λέω κι ας οικτίρεις". Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ταχυδρόμος, Ένα, Οικονομικός Ταχυδρόμος (με το ψευδώνυμο Συνπλήνιος), Και, Λοιπόν. Ήταν σύμβουλος στην Εθνική Τράπεζα, συνεργάτης στο περιοδικό Εμείς. Παράλληλα συνεργάστηκε με την Τρία Έψιλον, Coca Cola, με το περιοδικό Ρεπορτάζ. Ήταν μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και της Εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στη Νέα Εστία, στο Εντευκτήριο κ.λπ.

 Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή 19 Μαΐου από το Α' Νεκροταφείο. 

Θλίψη έχει προκαλέσει στο θεατρικό χώρο ο αιφνίδιος θάνατος από ανακοπή καρδιάς του ηθοποιού Γιάννη Κρανά τα ξημερώματα της Πέμπτης (11/5).

Ο Γιάννης Κρανάς είχε αποφοιτήσει από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Tέχνης. Συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης, το Αμφιθέατρο, το Θέατρο Προσκήνιο, το Θέατρο Εξαρχείων, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.: Λάρισας, Κρήτης, Αγρινίου, Κέρκυρας, Ιωαννίνων, Πάτρας, το Εθνικό Θέατρο, τη Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής σε έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου με διάφορους σκηνοθέτες, καθώς και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας με το οποίο συνεργάστηκε μία φορά, το 2008, στον «Ορέστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Σλόμπονταν Ούνκοβσκι, ερμηνεύοντας το ρόλο του Τυνδάρεω. Τελευταία του θεατρική δουλειά ήταν στο  Πολυχώρο Αλεξάνδρεια στο έργο του Κώστα Μουρσελά "Ω τι κόσμος μπαμπά".