Νεκρή βρέθηκε σήμερα το πρωί, σε ηλικία 30 ετών  και υπό αδιευκρίνιστες ακόμη συνθήκες, η ταλαντούχα τραγουδίστρια και ηθοποιός Μαίρη Τσώνη.

Η μικρή κόρη στον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, η συνεργασία της με τον The Boy που θα ξεχαστεί δύσκολα με το σχήμα των Mary & the Boy, μικροί αλλά χαρακτηριστικοί ρόλοι στο θέατρο αλλά και μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα, τόσο μπροστά όσο και πίσω από κάμερες και σκηνές, στα παρασκήνια, εκεί που αναζητούσε συνεχώς κάτι νέο και δημιουργικό.

Σε μικρότερους ρόλους είχε παίξει στο σινεμά στο «Κακό», στο «Κακό στην Εποχή των Ηρώων» του Γιώργου Νούσια, στο «Artherapy» του Νίκου Περάκη και στα «Οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Η Μαίρη Τσώνη, με καταγωγή από τη Λειβαδιά, γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από το φυτώριο της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης και τη σχολή Μusical Τheater Dance Attic του Λονδίνου το 2005.

 Δείτε εδώ τη Μαίρη Τσώνη και την Αγγελική Παπούλια σε μια σκηνή από τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου:

 

πληροφορίες από flix.gr /κεντρική φωτό από συνέντευξη στη Lifo

Πέθανε χθες ο τραγουδοποιός Θοδωρής Παυλάκος. Συνεργάστηκε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αλλά κυρίως με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Ενδεικτικά κάποια από τα τραγούδια του: "Σαν τραγουδάκι", "Αλλάζεις", "Απόψε η νύχτα", "Έτσι σκληρά", επίσης σε κάποια τραγούδια είχε γράψει μόνο τους στίχους, όπως: "Σπάνε οι χορδές μου", "Είμαι εντάξει", "Ακόμα σ΄ αγαπώ".

 

 

Ο Μίλτος Πασχαλίδης έγραψε στο facebook του:

Με πήρε η Γιώτα ρε ψηλέ, Κυριακή πρωινιάτικα.

Της λέω χαριτολογώντας, παίζει να είμαστε και οι μόνοι τραγουδιστές στο σύμπαν που ξυπνάνε Κυριακή τέτοιαν ώρα.

Δε γέλασε.

Μου είπε πως έφυγες και δεν έχω λόγια.

Έχω μονάχα καμιά εκατοστή τραγούδια σου σε κασέτες, πες μου τι να τα κάνω τώρα;

Σε ποιόν να πω την ιστορία μας και να την πιστέψει;

Να τη γράψω και να λένε: τι φαντασία έχει ο μπαγάσας;

Απ το Έμμετρο στο Μοσχάτο μέχρι τη Στούπα, κι απ τη Σαντορίνη ως το μπαράκι στη Βουλιαγμένης, πόσα τσιγάρα δρόμος;

Ήσουν το μεγαλύτερο ταλέντο από όλους μας.

Ο πιο αυθεντικός και πηγαίος τραγουδοποιός που γνώρισα ποτέ.

Το γιατί δεν έγινες αυτό που σου άξιζε και ονειρευόσουν, ας το πάρει το ποτάμι.

Και συ πάρε μαζί σου την παλιά μας τη ζωή, που δεν θα ξαναρθεί ποτέ.

Αδερφέ μου Θοδωρή Παυλάκο, απόψε η νύχτα δεν περνά κι είναι νωρίς ακόμα.

Εσύ μιλάς με τη σιωπή σου και γω με λόγια να σωπαίνω.

Σαν τραγουδάκι μου μεινες, που όλο ξεχνάω τους στίχους.

Ό, τι θυμάσαι, δεν βουλιάζει/ μη με ξεχνάς που σ αγαπώ.

Κι ένα, που τη μουσική που του έβαλες την ξέρουμε λίγες μονάχα αδέσποτες ψυχές:

Κι αποκοιμούμαι μες τα μνημεία

Το ήσυχο βράδυ

Κι απολογούμαι:

Ήττες κοπάδι

Νίκη καμία.

 

 

 

 

 

 

Την τελευταία του πνοή άφησε νωρίτερα σήμερα ο δημοφιλής ηθοποιός, Στάθης Ψάλτης, σε ηλικία 66 ετών.

Ο αγαπημένος ηθοποιός τον τελευταίο καιρό έδινε μάχη με τον καρκίνο ενώ τις τελευταίες ημέρες οι γιατροί έκριναν απαραίτητη την διασωλήνωσή του και την μεταφορά του στην εντατική.

Ο Στάθης Ψάλτης γεννήθηκε το 1951 στο Βέλο Κορινθίας όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ηλικία των 11 ετών όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω.

Σπούδασε στη Δραματική σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Παντρεύτηκε την Τάρια Μπούρα και το 2006 παντρεύτηκε την ηθοποιό Χριστίνα Ψάλτη.

Έπαιξε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και στο θέατρο κυρίως κωμικούς ρόλους. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μαζί με την Καίτη Φίνου τη δεκαετία του 1980 με εμπορικές ταινίες όπως "Καμικάζι αγάπη μου", "Τροχονόμος Βαρβάρα", "Τα καμάκια", "Βασικά καλησπέρα σας", "Και ο πρώτος ματάκιας", "Τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω", "Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ", "Μάντεψε τι κάνω τα βράδια".

H τελευταία του θεατρική εμφάνιση ήταν στο «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» στο θέατρο Πάνθεον, όπου ερμήνευσε τον ρόλο της παραμάνας. 

 

 

Έφυγε από τη ζωή η γνωστή Ελληνίδα ηθοποιός Ευαγγελία Σαμιωτάκη .Σύμφωνα με πληροφορίες, από το κοντινό της περιβάλλον, η Ευαγγελία Σαμιωτάκη πέθανε από ανακοπή, μιας και αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία κατά τη διάρκεια της νύχτας. 

Η αγαπημένη ηθοποιός κηδεύεται το μεσημέρι της Κυριακής στον Άγιο Αθανάσιο Μαρκόπουλου.

Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη γεννήθηκε το 1934 και είναι ηθοποιός, απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου. Στα 18 της παντρεύτηκε τον επίσης ηθοποιό Σπύρο Καλογήρου με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο. Έζησαν μαζί για 50 ολόκληρα χρόνια, με την ηθοποιός να τονίζει πως τους κράτησε αγαπημένους ο θαυμασμός, ο σεβασμός και η αγάπη τους ενός για τον άλλο. "Η αλήθεια είναι πως είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, αφού εγώ τότε ήμουν 18 χρόνων κι εκείνος 36, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ. Και τι δεν έκανα για να με προσέξει" δήλωνε η κα. Σαμιωτάκη και πρόσθετε πως αρχικά ο Σπύρος Καλογήρου δεν της έδινε σημασία.

Το αξέχαστο ζευγάρι έχει αφήσει πίσω του τεράστια καλλιτεχνική κληρονομιά, με πρωταγωνιστικούς ρόλους στον ελληνικό κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση.

Η ίδια ήταν απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου και είχε παίξει σε πολλές ελληνικές ταινίες όπως  «Η νεράιδα και το παλικάρι» (1969), «Η παριζιάνα, (1969), «Δικτάτωρ Καλεί Θανάση» (1973), «Γυναικοκρατία» (1973), «Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ» (1973), «Καθένας με την τρέλα του...» (1980) κ.ά.

 

 

 

 

Έφυγε από τη ζωή ο αγαπητός ηθοποιός Θέμης Μάνεσης σε ηλικία 72 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν με καρδιολογικά προβλήματα σε κλινική της Αθήνας. 

Ο ηθοποιός είχε ξεχωρίσει από τον ρόλο του στα σίριαλ του Mega, «Οι Αυθαίρετοι» και οι «Οι δυο ξένοι». Πιο πρόσφατη ήταν και η συμμετοχή του στην αγαπημένη σειρά του Alpha, «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα».

Την τελευταία του πνοή άφησε την Τετάρτη σε ηλικία 91 ετών ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος.

Ο Νίκος Κούνδρους γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το 1948. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ενταχθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και μετά τον πόλεμο εξορίστηκε στη Μακρονήσο, λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Στα 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης με τη Μαγική Πόλη (1954), όπου συνδύασε τις επιρροές του από το νεορεαλισμό με την εικαστική του ματιά. Με το σύνθετο και πρωτοποριακό έργο Ο Δράκος (1956), ο Νίκος Κούνδουρος καθιερώνεται. Ακολούθησαν «Οι παράνομοι» (1958), «Το ποτάμι» (1959), «Μικρές Αφροδίτες» (1963), «Το πρόσωπο της Μέδουσας» (1967), «Τα τραγούδια της φωτιάς» (1974), «1922» (1978) κ.ά.

Ο Ν. Κούνδουρος είχε αντιπροσωπεύσει τον ελληνικό κινηματογράφο πολλές φορές στο εξωτερικό όπως στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 1953 και 1956, στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1958, 1963 και 1967. Είχε επίσης τιμηθεί με το Πρώτο Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βερολίνου το 1963 για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες» καθώς και για την ταινία του «Το ποτάμι» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1959.

Ειδικότερα για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες» τιμήθηκε και με το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Η δε ταινία του «Ο Δράκος» χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία στη δεκαετία του 1950-1960. Τόσο η ελληνική όσο και η γαλλική και αγγλική τηλεόραση έχουν προβάλει κατ' επανάληψη ταινίες του Κούνδουρου. Σημειώνεται επίσης πως αντίγραφα (κόπιες) πολλών ταινιών του βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Μουσείο Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ταινιοθήκη καθώς και στο Μητροπολιτικό (Μητροπόλιταν) Μουσείο της Νέας Υόρκης.

πηγή: Καθημερινή

Πιο φτωχός είναι από σήμερα ο χώρος των τεχνών και κυρίως της ζωγραφικής, καθώς «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο Δημήτρης Μυταράς, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους. Τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας. Από το 2008 έδινε μάχη με την νευροπάθεια,, η οποία τελικά κατάφερε να του στερήσει το 2016 την όραση

Ο Δημήτρης Μυταράς, ζωγράφος και σκηνογράφος, γεννήθηκε στην Χαλκίδα, το 1934 και είναι παντρεμένος με τη Χαρίκλεια Μυταρά.

Παρά το ότι ήταν πολύ μικρός το 1940, η εμπειρία του πολέμου τον ωρίμασε και του έδωσε ένα σπάνιο μάθημα ζωής.

Όπως αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξη του στη Μάρα Χαρμαντά, «Άνθρωποι πεθαίνανε στον δρόμο… Ένας απλός τρόπος για να πεθάνεις ήταν από την πείνα. Από τότε εγώ έχω αποκτήσει και μια εμπειρία του τι σημαίνει να μην έχεις να φας. Γι’ αυτό δεν με πειράζει και πολύ. Μπορώ να ζήσω και με το «τίποτα». Ο πατέρας μου ο καημένος ήταν κουρέας. Εμείς σωθήκαμε τότε, γιατί παντρεύτηκε για δεύτερη φορά ο πατέρας μου.

Τη βιολογική μου μητέρα δεν τη γνώρισα. Πέθανε σε ηλικία 30 χρόνων όταν ήμουν τριών-τεσσάρων ετών . Μετά παντρεύτηκε πάλι ο πατέρας μου και έτυχε η δεύτερη μητέρα μου να είναι μια καταπληκτική γυναίκα, η οποία μας έσωσε, διότι ήταν η καταγωγή της από τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, τα Αχμέταγα ή το Προκόπι όπως το λένε και μπορέσαμε να  έχουμε κάποια τρόφιμα. Έχω καταγράψει σε ένα βιβλίο εκείνη την περίοδο του πολέμου, δηλαδή από το 1940-1941 μέχρι το τέλος και μπορώ να πω και μέχρι τον εμφύλιο περίπου. Είναι ιδιαίτερα συγκινητικά αυτά και νομίζω ότι με έχουν χαράξει».

«Ο τοίχος του σπιτιού είναι ο πρώτος καμβάς που έχει ένα παιδί στη διάθεσή του για να ζωγραφίσει. Σε όλα τα σπίτια μπορείτε να δείτε ζωγραφιές πάνω στους τοίχους».

 

Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1953-1957) με δασκάλους τους Σ. Παπαλουκά και Γ. Μόραλη. Σπούδασε στη συνέχεια στο Παρίσι (1961-1964) με υποτροφία του Ι.Κ.Υ.  σκηνογραφία  στο  École Nationale des Arts Decoratifs και εσωτερική διακόσμηση στο École des Arts et Métiers με δάσκαλους τους F. Labisse και J. L Barrault

Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αθήνα (1961, Ζυγός).

Το 1964 ανέλαβε τη διεύθυνση του εργαστηρίου εσωτερικού χώρου των Σχολών Δοξιάδη.

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και την επιστροφή του στην Αθήνα το 1964, ανέλαβε τη διεύθυνση του εργαστηρίου εσωτερικού χώρου των Σχολών Δοξιάδη.

Το 1969 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Ζωγραφικής στην ΑΣΚΤ. Το 1975 εξελέγην καθηγητής του Α΄ εργαστηρίου ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών, το 1977 εξελέγη τακτικός καθηγητής ενώ διετέλεσε Πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών το διάστημα  1983-1985

Το 1978 όταν ο τότε δήμαρχος Χαλκίδας, Γιάννης Σπανός, έδωσε ώθηση στο όραμα του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου, Δημήτρη Μυταρά, και της συζύγου του, Χαρίκλειας, να δημιουργήσουν ένα φυτώριο που θα «αναπνέει» η τέχνη και θα «μεταγγίζεται» στους νέους ανθρώπους στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Δημήτρης Μυταράς.

Ο ίδιος ο Δημήτρης Μυταράς δίδασκε στη Σχολή Καλών Τεχνών και λόγω περιορισμένου χρόνου το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας που άνοιξε τις πόρτες του το 1979 το ανέλαβε η σύζυγος του Χαρίκλεια.

 

Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας.

 

Τα τελευταία χρόνια ο μεγάλος Χαλκιδέος εικαστικός αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, που έχουν βλάψει ανεπανόρθωτα την όρασή του.

 

Η μέγιστη τιμή και η πικρία του

Το 2008 εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Την ίδια χρονιά όμως ξεκινά η περιπέτεια του σπουδαίου εικαστικού με την όραση του.

Μελανό σημείο η διαγραφή του από την Ακαδημία Αθηνών της οποίας μέλος είχε εκλεγεί μόλις το 2008. «Η απόφαση της Συγκλήτου να τεθεί στα μη ενεργά μέλη της, μου κοινοποιήθηκε στις 18/5/2010, δύο χρόνια αφότου είχα εκλεγεί και ενώ είχε προηγηθεί επιστολή μου με την οποία γνωστοποιούσα την ασθένειά μου, -οπτική νευροπάθεια-, που με ανάγκαζε να μπαινοβγαίνω στα  νοσοκομεία. Ακολούθησαν κι άλλες επιστολές με τις ιατρικές γνωματεύσεις της πάθησής μου από τη Σουηδία. Έλειψα περισσότερο από έναν χρόνο, δεν μπορούσα για λόγους υγείας να παραστώ στην Ολομέλεια και σύμφωνα με το καταστατικό της Ακαδημίας Αθηνών, η απουσία πάνω από ένα χρόνο άνευ αδείας, θεωρείται παραίτηση. Αρρώστησα από μια ασθένεια που σύμφωνα με τους γιατρούς, απαιτεί τις περισσότερες φορές, τέσσερα χρόνια για να θεραπευτεί. Τώρα η όρασή μου έχει βελτιωθεί αλλά η διαγραφή μου με τσάκισε ηθικά» όπως ο ίδιος είπε εκφράζοντας την πικρία του.

 

Ο Δημήτρης Μυταράς για την γενέτειρα του Χαλκίδα

Απόσπασμα από συνέντευξη του στην Ελένη Ξένου.

Στη Xαλκίδα μεγάλωσα. Για μένα τότε αυτή η πόλη δεν έμοιαζε με καμιά άλλη. Ήταν μοναδική. Όταν γυρνάω πια αισθάνομαι ότι μοιάζει σαν όλες τις πόλεις του κόσμου.

H Xαλκίδα ήταν για μένα εκείνη η πόλη όπου τριγυρνούσα ξυπόλητος γνωρίζοντας όλες τις πέτρες της γειτονιάς μου και ένα-ένα τα πεύκα του Kαράμπαμπα. Mετά από τόσα χρόνια δεν μου επιτρέπει να αισθάνομαι πως δεν μοιάζει με τίποτα. Δεν λέω αν ήταν καλύτερη ή χειρότερη από τώρα. Έτσι κι’ αλλιώς μέσα στην παιδική φαντασία πάντα εξωραίζεται ένα πρόσωπο ή μια πόλη.

 

Μουσείο Δημήτρη Μυταρά στη Χαλκίδα

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει ξεκινήσει η αποκατάσταση και ανάδειξη του παλαιού αλευρόμυλου «Δήμητρα» στο πρώην οικόπεδο του ΑΣΑΧ στη Χαλκίδα με σκοπό να μετατραπεί σε «Μουσείο Δημήτρη Μυταρά». Στο διατηρητέο βιομηχανικό κτήριο της Χαλκίδας θα φιλοξενήσει μετά το πέρας της αποκατάστασης του, έκθεση πινάκων και κοχυλιών του καταξιωμένου Χαλκιδέου εικαστικού Δημήτρη Μυταρά.

Η πορεία του στην τέχνη

Ξεκίνησε την πορεία του στον εικαστικό χώρο μέσα από το σχέδιο, για να προχωρήσει αργότερα στην εφαρμογή και στην κατάκτηση του χρώματος. Στα έργα του το σχέδιο δεν είναι απλό δομικό στοιχείο της σύνθεσης, αλλά βασικό μέσο έκφρασης. 

 

Αντίστοιχα, το χρώμα χρησιμοποιείται όχι ως μορφοποιό στοιχείο, αλλά ως εκφραστικό του κλίματος και της εσωτερικής ποιότητας του θέματος. Διαθέτοντας εξαίρετες σχεδιαστικές ικανότητες και όντας ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων της πρωτοπορίας, δέχεται γόνιμες επιρροές από τα νεοτερικά ρεύματα και έχει διαμορφώσει προσωπικό και αναγνωρίσιμο εικαστικό ύφος.

 

Άξονες και προσδιοριστικά σημεία του έργου του παραμένουν η ελληνική εικαστική παράδοση, το φυσικό και το αστικό τοπίο, η καθημερινή πραγματικότητα και η επικαιρότητα, το πλήθος και το άτομο, ο άνθρωπος ως συμβατικό πρόσωπο ή ως συγκεκριμένη προσωπικότητα. 

 

Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας.

 

Ωστόσο στη συνέχεια της πορείας του θα κυριαρχούσαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων. Σε όλο του το έργο, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.

 

Η ανθρώπινη μορφή, όπως συλλαμβάνεται σε τυχαία φωτογραφικά στιγμιότυπα ή όπως μεταπλάθεται σε σκηνοθετημένες και επεξεργασμένες από τον καλλιτέχνη θέσεις και συσχετίσεις - συχνά στοιχειοθετείται η αυτοπαρουσίαση του ζωγράφου - αποτελεί το κύριο θεματολογικό υλικό των συνθέσεων του. Στο έργο του είναι έκδηλος ένας αφαιρετικός εξπρεσιονισμός, ενώ συχνά ο καλλιτέχνης διαπνέεται από τάσεις μεταφυσικής γραφής ή κινείται σε κλίμα βιωμένου υπερρεαλισμού ή ακόμη προχωρεί σε έναν ιδιότυπο συμβολιστικό ρεαλισμό με κριτική διάθεση.

 

 

Διακρίσεις 

Έχει λάβει πολλές διακρίσεις μεταξύ των οποίων το Α’ Βραβείο στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων το 1958 και το 1961.

 

Το  1985 ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης της Χαλκίδας.

 

Το 1999 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος απένειμε στο Δημήτρη Μυταρά  τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα.

 

Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

 

 

Το έργο του

 

Εικαστικός δημιουργός με πολυδιάστατη δραστηριότητα και επίδοση σε πολλούς τομείς, έχει να επιδείξει μεγάλη παραγωγή σχεδίων και ζωγραφικών έργων, σκηνογραφιών και ενδυματολογικών μελετών, καθώς και δημιουργιών εφαρμοσμένης τέχνης: διακόσμηση κτιρίων (γλυπτός διάκοσμος τοίχων, διακοσμητικοί πίνακες, τοιχογραφίες), σχεδιασμός ταπήτων, διάκοσμος χρηστικών αντικειμένων, παιγνίδια, εικονογράφηση βιβλίων, περιοδικών και ημερολογίων, εικονογράφηση εξώφυλλων βιβλίων, περιοδικών, δίσκων και προγραμμάτων θεατρικών παραστάσεων, διαφημιστικοί πίνακες (αφίσες), γελοιογραφίες κ.ά.

 

Νωρίς ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία στο θέατρο και συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες (Δ. Μυράτ, Κ. Κουν, Σ. Ευαγγελάτος, Μ. Βολανάκης, Σ. Καραντίνας κ.ά.).

 

Για το θέατρο σκηνογράφησε τα έργα: 

 

Καβαλλάρηδες χωρίς άλογα, Δωδέκατη Αυλαία, I960 L. Pirandello, 

 

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, Θέατρο Αθηνών, I960

 

J. Giraudoux, Ο πόλεμος της Τροίας δεν 8α γίνει (1962)

 

Ενώ μετά την επιστροφή του στην Αθήνα σκηνογράφησε τα έργα: 

 

1969 Αριστοφάνης, Εκκλησιάζουσες, ΚΘΒΕ, 

 

1970 Γ. Μπύχνερ, Βόυτσεκ, θέατρο Τέχνης, 

 

1970 Ε. De Philippo, Ο δήμαρχος της συνοικίας Σανιτά, Εθνικό θέατρο, 

 

1974 Ε. Μποντ, Το μονοπάτι που πάει βαθιά μες στο Βορρά, θέατρο Τέχνης, 

 

1976 Γ. Σκαρίμπας, Ο ήχος του κώδωνος, ΕΡΤ, 

 

1978 Π. Τακόπουλος, 7ονο/ και πνεύματα ενός ελληνικού ταγκό και Ο τελευταίος των Μονικίν, θέατρο Τέχνης, 

 

1980 C. Goldoni, Καβγάδες στην Κιότζια, ΚΘΒΕ, , 

 

1983 Γ. Χορτάτσης, Κατζούρμπος, Εδνικό θέατρο, 

 

1986 Ι. Παπαδόπουλος, Α, Β, Τ, Εδνικό θέατρο, 

 

1994 Λ. Αναγνωστάκη, Διαμάντια και μπλουζ, θίασος Τ. Καρέζη Κ. Καζάκου, 

 

1996 Αριστοφάνης, Πλούτος, θέατρο Τέχνης, Επίδαυρος.

 

Έργα του βρίσκονται:

1968 στο ξενοδοχείο «Αστήρ» Βουλιαγμένης, 

 

1970 στο υποκατάστημα της Ιονικής Τράπεζας Χίου, 

 

1970 της Εμπορικής Τράπεζας Μυκόνου, 

 

1970 Τήνου, 

 

1970 Ύδρας, 

 

1971 Φραγκφούρτης, 

 

1973 στο κεντρικό κατάστημα της Ιονικής Τράπεζας στην Αθήνα, 1977 ανάγλυφο στο μαιευτήριο «Μητέρα», 

 

στην ΕΠΜΑΣ, στην Π.Δ. Ρόδου, 

 

στο ΜΜΣΤ, θεσσαλονίκη, 

 

στη Συλλ. ΜΙΕΤ, στην Εθνική Τράπεζα κ.α. 

Δημοσίευσε άρθρα και μελέτες: 

 

1966 «Αντιφάσεις της ελληνικής ζωγραφικής», Εποχές, 35 

 

1966 «Σπουδή για ένα καθρέπτη», Ζυγός, 5 δουλειά μου», Ζυγός, 1011

 

1977 «Ήλθε η στιγμή», Artecentro, 4 (1976) Ο κόσμος του Καραγκιόζη, Αδήνα 

 

1979 «Η περίπτωση του Πολυμερή», Ζυγός, 35 

 

1975-1980 «Σημειώσεις για τη ζωγραφική μου» , Ζυγός, 43 (1980) 

 

«Σχόλιο και παραινέσεις του Τσαρούχη», Η Λέξη, 73 (1988) 

 

1989 Μη μιλάς πολύ για τέχνη, Αθήνα 

 

1997 Ο σκύλος δαγκώνει, Αθήνα κ.ά.

 

Ατομικές εκθέσεις

 

1961 «Χίλτον», 

 

1964 «Άστορ», 

 

1965,1969 «Μέρλιν», 

 

1966 «Αίθουσα Τέχνης», Θεσσαλονίκη, 

 

1969, 1978 «Ζουμπουλάκη», 

 

1970, 1980, 1984, 1987 «Galleria Forni», Μπολόνια, 

 

1972 «Galleria Santa Croce», Φλωρεντία, 

 

1972 «Galleria Giulia», Ρώμη, 

 

1973 «Galleria d’Arte San Marco dei Giustiniani», Γένοβα, 

 

1973 ΑΓΕΤ, 

 

1973 Ηράκλειο, 

 

1978 «Πολύπλανο», 

 

1982 «Αγκάθι», 

 

1985 σκηνικά και κοστούμια Π.Δ. Λάρισας, 

 

1985 «Trosa Kvarn», Σουηδία, 

 

1987 Βελλίδειο Π.Κ., Θεσσαλονίκη, 

 

1989 αναδρομική Πινακοθήκη Πιερίδη, 

 

1989 αναδρομική «Ειρμός», Θεσσαλονίκη, 

 

1989 αναδρομική «Κρεωνίδης», 

 

1992 «Chateau Chenonceau», Loire, Γαλλία, 

 

1992 αναδρομική «Flak», Παρίσι, 

 

1992 Expo ‘93, Τόκιο, 

 

1993 αναδρομική ΕΠΜΑΣ, 

 

1995 αναδρομική Μουσείο Πιερίδη, Λευκωσία, 

 

1995 «Adam», 

 

1997 σχέδια «Αστρολάβος», 

 

1997 Φεστιβάλ Πάτρας, 

 

1998 Μουσείο Millesgarden, Σουηδία, κα.