Ο Richard Bellia, ο απολύτος φωτογράφος της ροκ μουσικής επιμένει αναλογικά σε έναν ψηφιακό κόσμο. Έχει φωτογραφήσει τους μεγαλύτερους αστέρες της ροκ μουσικής και όχι μόνο.

Για τον Richard Bellia η φωτογραφία είναι ο τρόπος που ανασαίνει. Αυτό κατάλαβα κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας. Ένα βλέμμα βαθύ και εξερευνητικό, μια φωνή που θα μπορούσε να είναι ενός πετυχημένου ραδιοφωνικού παραγωγού νυχτερινής εκπομπής, και μια ηρεμία που αποπνέει είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του. Αυτά είναι νομίζω που τον έκαναν γκουρού της τέχνης της φωτογραφίας. Επίσης και το χιούμορ, αυτό που κάνει τον κάθε συνομιλητή του να αισθάνεται υπέροχα.

Είναι χαρούμενος που βρίσκεται στην Αθήνα για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν το καλοκαίρι του 85 για να φωτογραφίσει τις ιστορικές συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο.

Από τότε μέχρι σήμερα ο κόσμος μας έχει γίνει ψηφιακός και αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να τον ρωτήσω!

Τι σε φοβίζει στον ψηφιακό κόσμο

Δεν είναι ανάγκη να είσαι αποτέλεσμα της κοινωνίας, αυτού που σε περιβάλλει. Βλέπω τον κόσμο να χρησιμοποιεί τα ψηφιακά μέσα συνεχώς. Αλλά δεν είναι ανάγκη να είσαι κομμάτι του. Όχι, δεν «αντιστέκομαι» απλώς χρησιμοποιώ τα ψηφιακά μέσα εκεί που είναι απαραίτητα και προσφέρουν αποτέλεσμα: αγοράζω εισιτήρια, δημοσιοποιώ τη δουλειά μου, τη διαφημίζω μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά όταν έρχεται η ώρα της δημιουργίας τότε δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να με παρασύρουν.  Στη δουλειά μου δεν βρίσκω ούτε ένα λόγο για να παίξω «digital».

Όταν  ένας φωτογράφος τραβάει φωτογραφίες είναι θέμα συναισθήματος, ενέργειας. Το υλικό που καταγράφει το συναίσθημα αυτό είναι κομβικό.  Η Φωτογραφία είναι ό,τι έχεις τραβήξει, αλλά και το ίδιο το χαρτί πάνω στην οποία είναι τυπωμένη. Μου είπες πριν από λίγο: έπαθα πλάκα με αυτή τη φωτογραφία. Είναι εδώ όμως την είδες στον τοίχο. Είναι λοιπόν δύο διαφορετικά πράγματα: αυτό που είδα και τι έκανα αυτό που είδα μέσα από το φακό μου.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη εδώ