Η παράσταση της Μαρίας Γοργία με τίτλο «Ο Αναβάτης και ο Ελέφαντας» που παρουσιάζεται από τις 24 Σεπτεμβρίου στον Χώρο Αμάλγαμα και με συνεχή sold out ολοκληρώνει τον κύκλο της με τρεις τελευταίες παραστάσεις στις 7, 14 και 21 Δεκεμβρίου 2021. 

Η πρεμιέρα της είχε πραγματοποιηθεί στο κατάμεστο θέατρο Nohma του Μιλάνου, τον περασμένο Ιούνιο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ "The Naked Theater" της Teresa Pomodorο κερδίζοντας σημαντικές διακρίσεις και θετική ανταπόκριση από τον Ιταλικό Τύπο.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Ποιά η σχέση του αναβάτη ενός ελέφαντα με τον ελέφαντα;...

Του Υπερανθρώπου του Νίτσε με τον άνθρωπο;...

Του γονιού με το παιδί του;...

Του εκπαιδευτή με το εκπαιδευόμενο ζώο (ή άνθρωπο);...

Συνεχίζοντας στην ίδια πορεία και με τα άλλα έργα της σχετικά με τη σχεσιακή αναζήτηση, η χορογράφος ανατρέχει κατά κύριο λόγο στα εργαλεία σύγχρονων υπαρξιακών θεωριών, αλλά και ψυχολογικών θεωριών του 20^ου και 21^ου αιώνα.

Αποσπάσματα  από το μοναδικό, εξαιρετικά δυναμικό, ποιητικό αλλά και φιλοσοφικό κείμενο του Νίτσε, «έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα», έχουν επιλεγεί και διατρέχουν το έργο αντιπαρατιθόμενα με αντιφατικές κινητικές εικόνες...

Η κύρια επιρροή προέρχεται από το βιβλίο του βραβευμένου ψυχολόγου Τζόναθαν Χάιντ, «Η υπόθεση της ευτυχίας».

Ο ανθρώπινος νους, σύμφωνα με τον Χάιντ είναι διαιρεμένος. Μπορεί να παρομοιαστεί με έναν ελέφαντα και τον αναβάτη του. Ο αναβάτης αποτελεί το συνειδητό μέρος του νου, αυτό που ερμηνεύει και συλλογίζεται, αλλά μπορεί να ασκεί μονάχα περιορισμένο έλεγχο σε ό,τι κάνει ο ελέφαντας... Ο ελέφαντας περιλαμβάνει όλο το υπόλοιπο σύστημα: ενδόμυχα αισθήματα, ενστικτώδεις αντιδράσεις, συναισθήματα και διαισθήσεις, το ασυνείδητο... Η εικόνα ενός αναβάτη πάνω σε έναν ελέφαντα είναι μια μεταφορά που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας ενδεικτική της αδυναμίας του έλλογου νου να δαμάσει ή να καθοδηγήσει το μεγάλο αυτό ζώο, στην περίπτωση (αρκετά συχνή) που οι δύο αυτές διαφορετικές νοημοσύνες δεν συνεργάζονται σωστά.

«Η ευτυχία πηγάζει από το ανάμεσα» μας λέει ο Χάιντ και όχι μόνο από μέσα μας, όπως συμπέραναν ο Βούδας και ο Επίκτητος.

Σύμφωνα με μια απόπειρα ερμηνείας και ανάλυσης του Ζαρατούστρα του Νίτσε, ο άνθρωπος που στοχεύει στον Υπεράνθρωπο, θεωρεί ότι πρέπει να αυτοϋπερνικηθεί, ώστε να καταλήξει να δαμάσει τον άνθρωπο-ελέφαντα...

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη-Ιδέα/Χορογραφία/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία/Δραματουργία:

Μαρία Γοργία

Κείμενα: «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα» του Φρίντριχ Νίτσε

Άλλα Κείμενα: Μαρία Γοργία και ερμηνευτές

Μουσική: Βαλκυρίες του Ρίχαρντ Βάγκνερ

Μουσική επιμέλεια: Μαρία Γοργία, Σταύρος Αποστολάτος

Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καρυστινού

Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης

Υπεύθυνη Τύπου & Επικοινωνίας: Μαρία Κωνσταντοπούλου

Φωτογραφίες: Αγγελική Σβορώνου, Βαγγέλης Αγγελάκης

Ερμηνεύουν:

Θέμις Ανδρεουλάκη, Βασιλική Μακρή, Μαρτίνα Κώστα Ντιάνκοβα, Μαρία Ανεζάκη, Παύλος Λαουτάρης.

Ώρα 9.15μμ

Διάρκεια

70 λεπτά

Παραστάσεις

Τρίτη 7,14 & 21 Δεκεμβρίου 2021

ΧΩΡΟΣ ΑΜΑΛΓΑΜΑ

Μενάνδρου 47, Αθήνα

Πλησίον μετρό Ομόνοια

Τηρούνται όλα τα υγειονομικά μέτρα!

Απαραίτητη η χρήση μάσκας καθόλη τη διάρκεια της παράστασης καθώς και κατά την είσοδο και έξοδο από τον χώρο.

Ο χώρος αερίζεται καθόλη τη διάρκεια της παράστασης με ανοικτά παράθυρα σε 2 αντικριστές κατευθύνσεις (διαμπερώς)

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΗΣ στα τηλ 6944686991 και 6949407770.

Μέγιστος αριθμός ατόμων:

18 άτομα

Είσοδος με Ελεύθερη Συνεισφορά (προτεινόμενη ελάχιστη συνεισφορά: 7 ευρώ)

Η παράσταση της Μαρίας Γοργία με τίτλο «Ο Αναβάτης και ο Ελέφαντας», η οποία έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη 30 Ιούνιου 2021 στο κατάμεστο θέατρο Nohma του Μιλάνου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ "The Naked Theater" της Teresa Pomodoro και αυτό το διάστημα παρουσιάζεται στο χώρο Αμάλγαμα - με συνεχή sold out -είναι μεταξύ των παραστάσεων που επιλέχθηκαν να βρεθούν στον τελικό του Φεστιβάλ του Spazio Theater "The Naked Theater, XII International Prize"!!!!:

Συγκεκριμένα, η παράσταση έλαβε πολλές προτιμήσεις από τη Διεθνή Κριτική Επιτροπή Θεατών. Η τελετή λήξης του Διεθνούς Βραβείου με την παράδοση των βραβείων και των ειδικών αναφορών που θα απονεμηθούν από τη Διεθνή Κριτική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων και την Κριτική Επιτροπή Θεατών θα πραγματοποιηθεί στις 4 Νοεμβρίου 2021 στη ιταλική πόλη.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Ποιά η σχέση του αναβάτη ενός ελέφαντα με τον ελέφαντα;...

Του Υπερανθρώπου του Νίτσε με τον άνθρωπο;...

Του γονιού με το παιδί του;...

Του εκπαιδευτή με το εκπαιδευόμενο ζώο (ή άνθρωπο);...

Συνεχίζοντας στην ίδια πορεία και με τα άλλα έργα της σχετικά με τη σχεσιακή αναζήτηση, η χορογράφος ανατρέχει κατά κύριο λόγο στα εργαλεία σύγχρονων υπαρξιακών θεωριών, αλλά και ψυχολογικών θεωριών του 20ου και 21ου αιώνα.

Αποσπάσματα από το μοναδικό, εξαιρετικά δυναμικό, ποιητικό αλλά και φιλοσοφικό κείμενο του Νίτσε, «έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα», έχουν επιλεγεί και διατρέχουν το έργο αντιπαρατιθόμενα με αντιφατικές κινητικές εικόνες...

Η κύρια επιρροή προέρχεται από το βιβλίο του βραβευμένου ψυχολόγου Τζόναθαν Χάιντ, «Η υπόθεση της ευτυχίας».

Ο ανθρώπινος νους, σύμφωνα με τον Χάιντ είναι διαιρεμένος. Μπορεί να παρομοιαστεί με έναν ελέφαντα και τον αναβάτη του. Ο αναβάτης αποτελεί το συνειδητό μέρος του νου, αυτό που ερμηνεύει και συλλογίζεται, αλλά μπορεί να ασκεί μονάχα περιορισμένο έλεγχο σε ό,τι κάνει ο ελέφαντας... Ο ελέφαντας περιλαμβάνει όλο το υπόλοιπο σύστημα: ενδόμυχα αισθήματα, ενστικτώδεις αντιδράσεις, συναισθήματα και διαισθήσεις, το ασυνείδητο... Η εικόνα ενός αναβάτη πάνω σε έναν ελέφαντα είναι μια μεταφορά που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας ενδεικτική της αδυναμίας του έλλογου νου να δαμάσει ή να καθοδηγήσει το μεγάλο αυτό ζώο, στην περίπτωση (αρκετά συχνή) που οι δύο αυτές διαφορετικές νοημοσύνες δεν συνεργάζονται σωστά.

«Η ευτυχία πηγάζει από το ανάμεσα» μας λέει ο Χάιντ και όχι μόνο από μέσα μας, όπως συμπέραναν ο Βούδας και ο Επίκτητος.

Σύμφωνα με μια απόπειρα ερμηνείας και ανάλυσης του Ζαρατούστρα του Νίτσε, ο άνθρωπος που στοχεύει στον Υπεράνθρωπο, θεωρεί ότι πρέπει να αυτοϋπερνικηθεί, ώστε να καταλήξει να δαμάσει τον άνθρωπο-ελέφαντα...

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη-Ιδέα/Χορογραφία/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία/Δραματουργία:

Μαρία Γοργία

Κείμενα: «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα» του Φρίντριχ Νίτσε

Άλλα Κείμενα: Μαρία Γοργία και ερμηνευτές

Μουσική: Βαλκυρίες του Ρίχαρντ Βάγκνερ

Μουσική επιμέλεια: Μαρία Γοργία, Σταύρος Αποστολάτος

Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καρυστινού

Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης

Υπεύθυνη Τύπου & Επικοινωνίας: Μαρία Κωνσταντοπούλου

Φωτογραφίες: Αγγελική Σβορώνου, Βαγγέλης Αγγελάκης

Ερμηνεύουν:

Θέμις Ανδρεουλάκη, Βασιλική Μακρή, Μαρτίνα Κώστα Ντιάνκοβα, Μαρία Ανεζάκη, Παύλος Λαουτάρης.

Πρεμιέρα

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

Διάρκεια

70 λεπτά

Παραστάσεις

Κάθε Τρίτη

Ώρα 9.15μμ

ΧΩΡΟΣ ΑΜΑΛΓΑΜΑ

Μενάνδρου 47, Αθήνα

Πλησίον μετρό Ομόνοια

Τηρούνται όλα τα υγειονομικά μέτρα και θα χρειαστείτε πιστοποιητικό εμβολιασμού, νόσησης ή rapid test 48 ωρών!

Η χρήση μάσκας είναι απαραίτητη για όλους! Ο χώρος αερίζεται καθόλη τη διάρκεια της παράστασης με ανοικτά παράθυρα σε 2 αντικριστές κατευθύνσεις (διαμπερώς)

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΗΣ στα τηλ 6944686991 και 6949407770.

Μέγιστος αριθμός ατόμων:

18 άτομα

Είσοδος με Ελεύθερη Συνεισφορά

(προτεινόμενη ελάχιστη συνεισφορά: 7 ευρώ)

Περισσότερες πληροφορίες στην παρακάτω εκδήλωση:

https://fb.me/e/VyLQjANy

Η Μαρία Γοργία γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Σπούδασε με υποτροφία της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης στο Laban Centre for Movement & Dance (MA in Dance Studies), με ειδίκευση στη χορογραφία. Έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού από την Αθήνα, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ και έχει διδάξει σύγχρονο χορό, χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος (1998-2009)και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (2005-2009). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικά έργα.

Ποιά η σχέση του αναβάτη ενός ελέφαντα με τον ελέφαντα;...

Του Υπερανθρώπου του Νίτσε με τον άνθρωπο;...

Ενίοτε του γονιού με το παιδί του;...

Του εκπαιδευτή με το εκπαιδευόμενο ζώο (ή άνθρωπο);...

Συνεχίζοντας στην ίδια πορεία της σχεσιακής αναζήτησης, (μετά τελευταίο το έργο «κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον;» το οποίο συμπλήρωσε 36 sold out), η χορογράφος ανατρέχει κατά κύριο λόγο στα εργαλεία σύγχρονων υπαρξιακών θεωριών, αλλά και ψυχολογικών θεωριών του 20^ου και 21^ου αιώνα.

Αποσπάσματα από το μοναδικό, εξαιρετικά δυναμικό, ποιητικό αλλά και φιλοσοφικό κείμενο του Νίτσε, «έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα», έχουν επιλεγεί και διατρέχουν το έργο συνομιλώντας με σύμφωνες ή και παράταιρες κινητικές εικόνες...

Η κύρια επιρροή προέρχεται από το βιβλίο του βραβευμένου ψυχολόγου Τζόναθαν Χάιντ,

«Η υπόθεση της ευτυχίας».

Ο άνθρωπινος νους, σύμφωνα με τον Χάιντ είναι διαιρεμένος. Μπορεί να παρομοιαστεί με έναν ελέφαντα και τον αναβάτη του. Ο αναβάτης αποτελεί το συνειδητό μέρος του νου, αυτό που ερμηνεύει και συλλογίζεται, αλλά μπορεί να ασκεί μονάχα περιορισμένο έλεγχο σε ό,τι κάνει ο ελέφαντας... Ο ελέφαντας περιλαμβάνει όλο το υπόλοιπο σύστημα: ενδόμυχα αισθήματα, ενστικτώδεις αντιδράσεις, συναισθήματα και διαισθήσεις, το ασυνείδητο... Η εικόνα ενός αναβάτη πάνω σε έναν ελέφαντα είναι μια μεταφορά που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας ενδεικτική της αδυναμίας του έλλογου νου να δαμάσει ή να καθοδηγήσει το μεγάλο αυτό ζώο, στην περίπτωση (αρκετά συχνή) που οι δύο αυτές διαφορετικές νοημοσύνες δεν συνεργάζονται σωστά.

«Η ευτυχία πηγάζει από το ανάμεσα» μας λέει ο Χάιντ και όχι μόνο από μέσα μας, όπως συμπέραναν ο Βούδας και ο Επίκτητος.

Σύμφωνα με μια απόπειρα ερμηνείας και ανάλυσης του Ζαρατούστρα του Νίτσε, ο άνθρωπος που στοχεύει στον Υπεράνθρωπο, θεωρεί ότι πρέπει να αυτοϋπερνικηθεί, ώστε να καταλήξει να δαμάσει τον άνθρωπο-ελέφαντα...

Παράλληλα, το Αμάλγαμα θα ταξιδέψει στις ΗΠΑ στις αρχές Απρίλη, για να παρουσιάσει το πολυπαιγμένο

«από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη», στο πλαίσιο της Residency της χορογράφου Μαρίας Γοργία, η οποία προσκλήθηκε από το Πανεπιστήμιο Madison-Wisconsin να διδάξει Χορογραφία και Σύγχρονο Χορό.

Κατά τη λήξη της Residency θα παρουσιαστεί το έργο που συμπλήρωσε με μεγάλη επιτυχία 57 παραστάσεις στην Αθήνα και στην Κύπρο, σε παραγωγή του Πανεπιστημίου Madison-Wisconsin.

**Στην Αθήνα θα ξαναπαρουσιαστεί το εμπνευσμένο από την προσωπικότητα του πολύ σημαντικού ποιητή Νίκου Καρούζου «από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη»

μόνο για 3 παραστάσεις, στις 14,15,16/4/2020**

Τηλ κρατήσεων: 6944686991

Απαραίτητη η κράτηση θέσης

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη-Ιδέα/Χορογραφία/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία/Δραματουργία:

Μαρία Γοργία

Κείμενα: «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα» του Φρίντριχ Νίτσε

Άλλα Κείμενα: Μαρία Γοργία και ερμηνευτές

Επιμέλεια κειμένων: Έφη Γιαννοπούλου

Μουσική: Βαλκυρίες του Ρίχαρντ Βάγκνερ

Μουσική επιμέλεια: Μαρία Γοργία

Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καριστινού

Σύμβουλοι Δραματουργίας: Μιράντα Βατικιώτη, Έφη Γιαννοπούλου

Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης

Βοηθός Χορογράφου: Έφη Τζερεμέ

Υπεύθυνη Τύπου & Επικοινωνίας: Μαρία Κωνσταντοπούλου

Φωτογραφίες: Αγγελική Σβορώνου, Βαγγέλης Αγγελάκης

Βίντεο-τρέιλερ: Περικλής Μαθιέλλης

Ερμηνεύουν:

Θέμις Ανδρεουλάκη, Βάσω Μακρή, Μαρία Γοργία

και οι:

Μαρία Ανεζάκη, Μαρτίνα Κώστα, Βασιλική Μαστοράκη, Αφροδίτη Μιχαηλίδου, Χριστίνα Μόσχου, Στράτος Παπαδέλης, Ειρήνη Τζαβάρα.

Χώρος Αμάλγαμα

Μενάνδρου 47, Αθήνα

Τηλ κρατήσεων: 6944686991, 6974315923.

Απαραίτητη η Κράτηση Θέσης!

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

Ελάχιστη προτεινόμενη συνεισφορά: 6 ευρώ

**Οι πρώτοι 10 που θα κλείσουν θέση και για τα 2 έργα θα μπορούν να παρακολουθήσουν την πρώτη μέρα Σεμιναρίου Χορογραφικής Σύνθεσης με διδάσκουσα τη Μαρία Γοργία που θα πραγματοποιηθεί το Μάιο 2020.

(Περισσότερες πληροφορίες θα ανακοινωθούν σύντομα).

Μετά από 47 επιτυχημένες παραστάσεις σε Αθήνα και Κύπρο-τις οποίες παρακολούθησαν περισσότεροι από 1500 θεατές- η χορογράφος Μαρία Γοργία και η ομάδα Αμάλγαμα επιστρέφουν στη Μενάνδρου με την παράσταση «από τί υποφέρετε; από Ύπαρξη».

Μια παράσταση που πραγματεύεται το διαιώνιο ζήτημα της μη αποδοχής του Θανάτου, της φθοράς του σώματος αλλά και της ουσιαστικής σύνδεσης και «κυκλικής» σχέσης μεταξύ Ζωής και Θανάτου.

Μ’ αφορμή την επιστροφή της ομάδας στον τόπο του εγκλήματος, ανακρίναμε τον εγκέφαλο της υπόθεσης Μαρία Γοργία.

 

Τι σας ενέπνευσε στην ποίηση του Νίκου Καρούζου, ώστε να την χρησιμοποιήσετε σαν πρωτογενές υλικό για την παράστασή σας;

Το μεγαλύτερο μέρος του πρωτογενούς υλικού του έργου αποτελείται από αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου, από το βιβλίο “Συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου” εκδόσεις Ίκαρος. Έχω επιλέξει βέβαια και ποιήματα, όπως και μερικά μονόλεκτα του ποιητή. Περισσότερο με ενέπνευσε θα έλεγα η προσωπικότητά του. Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις του, συγκινήθηκα και ταυτίστηκα ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος σε αρκετά σημεία. Στο βιβλίο αυτό μιλά για την τέχνη, την πολιτική, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τη φιλοσοφία και για πολλά ακόμα. Μιλά με τόλμη, καθαρότητα και μια αίσθηση γενναιότητας! Δε χαρίζει κάστανα πουθενά! Φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος που έχει ψάξει και μελετήσει πολύ την ελληνική γλώσσα και την ιστορία βεβαίως.Η ποίηση του για μένα έχει μοναδικές αντιφατικές εικόνες. Είναι γεμάτη πάθος και συναίσθημα. Ένα συναίσθημα όμως καθόλου μελό! Έχει ένα δυναμισμό, μια επαναστατικότητα και ταυτόχρονα ή αμέσως μετά, μια βαθύτερη ματαίωση…

Η θάλασσα αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην ποίηση του Καρούζου. Στην παράσταση βλέπουμε εμφιαλωμένα μπουκάλια νερό. Τι συμβολίζουν;

Το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο ή το «φυλακισμένο» νερό, μου γεννήθηκε σαν ιδέα, καθώς αρχικά φαντάστηκα το χώρο στη Μενάνδρου να μεταμορφώνεται σε χώρο που παραπέμπει σε θέρετρο-spa  αλλά και ένα είδος ναού μαζί...Ο χώρος αυτός έχει βεβαίως και μια πισίνα. Η πισίνα αυτή όμως αντί να έχει νερό, έχει το νερό της φυλακισμένο σε πολλά μπουκάλια. Το νερό, συμβολίζει τη ζωή, την κίνηση, και βεβαίως τη γέννα,(αμνιακό υγρό). Για μένα η αίσθηση του νερού είναι αίσθηση απελευθέρωσης. Είμαι δε και εγώ ερωτευμένη με τη θάλασσα, όπως δηλώνει στα γραπτά του ο ποιητής. Επίσης, το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο νερό εικονογραφεί αυτό που λέει ο Καρούζος σε μια από τις συνεντεύξεις του και που αποτελεί και δική μου επιθυμία: «Σας θέλω λιγάκι τρελούς, να ξεφεύγετε από εκείνα τα εμφιαλωμένα νοήματα της φιλοσοφικής διαλεκτικής, να ξεφεύγετε. Η ζωή δεν έχει πώμα.» Το εμφιαλωμένο νερό μπορεί επίσης να λειτουργήσει και ως σχόλιο της  καταναλωτικής-καπιταλιστικής κοινωνίας και του δυτικού τρόπου ζωής.  Τα μπουκάλια στο έργο λειτουργούν και ως αρκετά άλλα σημαινόμενα. Τα νοήματα αυτά θα ήθελα να τα αφήσω “ελεύθερα” να αποκαλυφθούν και να πάρουν ζωή μέσα από το βίωμα των μελλοντικών θεατών μας. Δε θα ήθελα να τα “προδώσω” εδώ…

Πώς λειτουργεί η διάδραση με το κοινό;

Από το ισόγειο αρχίζει κιόλας η συμμετοχή του κοινού στο δρώμενο, καθώς τους υποδέχεται η «συνάδελφος» του Θέρετρου Στέλλα, αν και ακόμα δεν είναι στόχος μου να αφήσουμε πολλά περιθώρια στον κόσμο να το αντιληφθεί αυτό. Με το που φτάσουν στον 5^ο όροφο και καθώς τους υποδέχομαι εγώ, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σαφή ως προς αυτό που αποκαλώ εγώ διάδραση: ένα κάλεσμα για μια «συνομωσία» με τους περφόρμερς ακολουθώντας τις οδηγίες των περφόμερς, που σε κάποιες σκηνές τους ζητούν να ακολουθήσουν τη διαδικασία προσέλευσης στο χώρο αυτού του ξεχωριστού Θερέτρου-Ναού...Ο λόγος που χρησιμοποιώ και σε αυτό το έργο το συμμετοχικό στοιχείο, είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο το χρησιμοποιώ και στα 3 προηγούμενα έργα ( «Το μονόπετρο του Πύργου» «Νηπιαγωγείο», «στην άκρη του βατήρα»). Με ενδιαφέρει το κοινό να έχει τη βιωματική εμπειρία μέσα από τις σκηνές αυτές. Στο συγκεκριμένο έργο, οι σκηνές αυτές αποτελούν ένα μικρό σε έκταση μέρος , αλλά σημαντικό.

 

Υπάρχει κάποιο περιστατικό με θεατή, το οποίο να σας έκανε εντύπωση και να θυμάστε;

Ναι υπάρχει πάνω από ένα! Όταν μπερδεύονται τα όρια του πραγματικού με το παραστατικό, όλα είναι επόμενα και φυσικό μερικές φορές να συμβαίνουν, κυρίως σε ανυποψίαστους ή απαίδευτους θεατές…Έλα που όμως εμένα μου αρέσει να ανακατεύω αυτά τα όρια…

Στο “μονόπετρο του Πύργου” (παραγωγή 2016-2017), μετά από αρκετές παραστάσεις, στην αρχή του έργου, η μάλλον κατά την έναρξή του, η οποία γινόταν με τη μορφή μιας ουράς θεατών που μόλις είχαν έρθει, και που τους ζητούσαμε να συμπληρώσουν μια αίτηση από το ισόγειο, και μόλις έφθαναν στον 5ο όροφο έπρεπε να περιμένουν στην ουρά, σαν να επρόκειτο για δημόσια υπηρεσία, ερμήνευα τότε σε εκείνη τη σκηνή τη δημόσια υπάλληλο. Σε μια κυρία ,που μου φάνηκε αρκετά ανυπόμονη και με κακή διάθεση θα έλεγα, μέσα από το ρόλο μου την προέτρεψα να φύγει… Χωρίς να το θέλει είχε παίξει το ρόλο του ανυπόμονου, σχεδόν αγενούς ανθρώπου που δε μπορεί να περιμένει λεπτό στην ουρά κάτι που ήταν επιτυχία για τη συγκεκριμένη σκηνή! Μετά έμαθα ότι ήταν πολύ γνωστή και σημαντική συγγραφέας και στεναχωρήθηκα που θα με μίσησε, αλλά…

Στο “Νηπιαγωγείο” ένας θεατής που πριν ακόμα αρχίσει το έργο, φαινόταν ότι δε μπορεί να σεβαστεί τίποτα, παρά μόνο αν βρισκόταν ίσως σε συμβατικό θεατρικό χώρο, έπαιξε το ρόλο του ανήλικου-ενηλίκου (αυτό ήταν και το κεντρικό θέμα του έργου), χωρίς καν να το καταλάβει, από την αρχή μέχρι και το τέλος του έργου, όντας κάθε τόσο σε κόντρα με αυτό που ζητούσαμε από το κοινό να κάνει, αλλά χωρίς να αντιλαμβάνεται βέβαια το πόσο εύστοχο ήταν αυτό για την ουσία του έργου!

Γενικότερα βέβαια, με ενδιαφέρει το ώριμο κοινό, και θα πρέπει εδώ να αναφέρω, ότι ανώριμου τύπου συμπεριφορές, μπορεί να είναι διαχειρίσιμες από τους περφόρμερς του Αμάλγαμα, γιατί εκπαιδεύονται για όλες τις περιστάσεις και είναι και ταλαντούχοι, αλλά αυτής της ποιότητας οι συμπεριφορές δεν προσφέρουν κάτι σε κανέναν! Θα το πω με μια λαϊκή παροιμία: το “δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι” έχει νόημα όταν υπάρχει πρόθεση συνδημιουργίας και συνδιαλλαγής και όχι ναρκισσιστική ανωριμότητα…

Σύμφωνα με τον Καρούζο, ένας καλλιτέχνης είναι πολιτικός είτε το θέλει είτε όχι. Συμβαίνει ακόμα αυτό ή πολλές φορές, λόγω της γενικότερης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, οι καλλιτέχνες επιλέγουν μια απολιτίκ στάση;

Εγώ προσωπικά δε νομίζω ότι συμβαίνει συχνά, παρόλο που κάποιοι διατείνονται ότι έχει γίνει σχεδόν μόδα το να κάνει κανείς πολιτικοποιημένη τέχνη. Ναι, βλέπει συχνά κανείς παραστάσεις με θέματα κοινωνικοπολιτικά (πρόσφυγες, εμφύλιο ζήτημα, ταξικά ζητήματα κτλ), αλλά η άποψή μου είναι ότι στα περισσότερα από αυτά τα έργα οι σκηνοθέτες ασχολούνται επιφανειακά με το “πολιτικό”. Εννοώ αφενός ότι μέσα από τη δραματουργία που φτιάχνουν, συχνά το πολιτικό είναι το κερασάκι και όχι η τούρτα, και αφετέρου, ότι αρκετά συχνά δεν παίρνουν θέση, πχ προτείνοντας, δημιουργώντας προβληματισμούς και ερωτήματα στο θεατή κτλ.

Ακόμα και το απολιτικ είναι πολιτική στάση. Για μένα αυτή η στάση είναι πολύ προβληματική, αλλά και το μέγα επίτευγμα της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας: καθένας κοιτάει τη δουλειά του και τα δικά του προβλήματα, τη δική του πόρτα, τη δική του καρέκλα και αδιαφορεί για τον διπλανό του και τους γύρω του! Αυτό είναι το απολιτίκ και θεωρώ ότι είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και μια παραμόρφωση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.

Πώς είναι να υποφέρει κανείς από ύπαρξη; Το έχετε βιώσει ποτέ;

Ναι, το ζω τα τελευταία δύο χρόνια… Μέσα από το χαμό φίλων και γνωστών, αλλά και αγνώστων, για τους οποίους μαθαίνουμε όλο και πιο συχνά ότι “έφυγαν”, (μαθαίνουμε θεωρώ με πολύ πιο πυκνό ρυθμό λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του διαδικτύου), άρχισα να υποφέρω και εγώ από ύπαρξη…

Είναι σα να βρίσκεσαι στο μεδούλι της ζωής, αλλά χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό ή με αυτό. Είναι για μένα σαν εγκλωβισμός…Βρίσκεσαι στο μεδούλι γιατί μόνο τότε αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει ζωή…

Γεννιόμαστε με αυτό το άδικο συμβόλαιο, και για αρκετά χρόνια, το παραβλέπουμε. Σε κάποια χρονική περίοδο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό. Δεν ξέρω…δεν λύνεται για μένα…Τα γράφει υπέροχα θα έλεγα ο Καρούζος, σε αρκετά ποιήματα του! Παρακάτω απόσπασμα από το ΥΡΑΥΛΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ:

 Τι είμαστε;

Πεσμένοι στο ρέμα, εννοούμε γέννηση και εννοούμε θάνατο.

‘Ο,τι βλασταίνει την αλήθεια είναι μονάχα ο ενεστώτας. Υπάρχουμε στο

ρέμα της αρχής και του τέλους, χωρίς να ανευρίσκεται ένοχος.

Τι ρόλο μπορεί να παίξει η Τέχνη σε δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες ο άνθρωπος υποφέρει ακόμα και από ύπαρξη;

Ωραίο το ερώτημά σας…. Όχι τόσο αποτελεσματικό όσο μπορεί κάποιος να φαντάζεται… Απαλύνεται κάπως ο πόνος, γιατί η τέχνη είναι πάνω από όλα ένα μοίρασμα συναισθημάτων με τους άλλους. Εξωτερικεύεται το συναίσθημα και όταν επικοινωνείται στους άλλους και αισθάνεσαι την ενσυναίσθηση (μαγικό πράγμα η ενσυναίσθηση), ή ταυτίζεσαι με πλευρές του άλλου, νιώθεις μια κάποιου είδους ανακούφιση.

Πώς βλέπετε την εξέλιξη του χορού τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ποιες πρωτοβουλίες θεωρείτε αναγκαίες για την εξέλιξή του;

 Έχει γίνει λίγο περισσότερο γνωστή η τέχνη αυτή στην ελληνική κοινωνία καταρχάς. Θεωρώ ότι αναπτύσσεται με καλούς ρυθμούς και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, ή σχεδόν τίποτα σε σχέση με το εξωτερικό πλέον. Από την άλλη πλευρά όμως, θεωρώ ότι ο Χορός ως τέχνη περνά κρίση παγκοσμίως! Οι “σημαντικοί” χορογράφοι του 21ου αιώνα παρουσιάζουν, κατά την άποψή μου πάντα, μια φλυαρία του σώματος, ένα σώμα που κάνει τα πάντα, είναι πολύ αθλητικό, αλλά συχνά κενό νοήματος ή συναισθήματος, ακόμα κι αν πρόκειται για έργα που αναφέρονται, συμβολίζουν, σημαίνουν εκ πρώτης όψεως… Άλλοι πάλι στηρίζονται σε μια αισθητικοποίηση του έθνικ, ή του συγκερασμού στοιχείων δύσης και ανατολής ή δύσης και παράδοσης. Όταν καταφέρνουν να χρησιμοποιούν τη φόρμα και τις “ωραίες” κινητικές εικόνες ως εργαλεία, και όχι ως αυτοσκοπό, τότε με αφορούν κι εμένα. Πολύ συχνά δε με αφορούν καθόλου την τελευταία δεκαετία, γι’ αυτό και αναζητώ την επικοινωνία αυτή σε άλλες τέχνες.

Θεωρώ, όπως και σε άλλους τομείς του πολιτισμού και του κοινωνικού γίγνεσθαι, ότι όλα αρχίζουν από τη σωστή παιδεία και το άνοιγμα στη γνώση! Μια πληθώρα ερασιτεχνικών σχολών δίνει τη “βάση” στα περισσότερα παιδιά που αργότερα αποφασίζουν να σπουδάσουν επαγγελματικά. Αυτή η βάση αρκετά συχνά αρχίζει με όρους του “τι πουλάει” στην αγορά, “τι θέλουν οι γονείς” κτλ κτλ. Το δεύτερο πρόβλημα εμφανίζεται στην εκπαίδευση του χορού στις μετέπειτα ηλικίες και στις επαγγελματικές σχολές. Υπάρχει ακόμα έλλειψη σοβαρών θεωρητικών μαθημάτων, λόγω ενδεχομένως οικονομικού προβλήματος των σχολών; Δεν είμαι βέβαιη. Το βασικό πρόβλημα θεωρώ ότι έχει πιο βαθιές ρίζες. Δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό το ότι σώμα και νους είναι μια ενιαία οντότητα, και από εκεί αρχίζουν όλα….

Επομένως η λύση για τη βελτίωση είναι: άνοιγμα στη γνώση, βελτίωση της σφαιρικότερης παιδείας, παροχή ερεθισμάτων στα παιδιά και στους σπουδαστές και επαφή με τις άλλες τέχνες, με τη φιλοσοφία, την ιστορία, την πολιτική, τις ανθρωπιστικές επιστήμες… Γενικά ανοιχτάδα ερεθισμάτων!

Απο τη Γιώτα Δημητριάδη