Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

 «Το μαλλί βάφτηκε για τον Τσάρλι της ταινίας και τώρα είναι σε πιο κάτω τόνους για τον Χάρολντ, του θεατρικού», μου απαντά, μόλις σχολιάζω το βαμμένα του ξανθά μαλλιά.

Ο άνδρας που έχω μπροστά μου ήξερε από τα εννιά του ότι θα γίνει ηθοποιός. Το Κ.Β.Θ.Ε. τον είχε ζητήσει για τις παραστάσεις του από τους γονείς του, ως «παιδί θαύμα», εκείνοι, όπως μου λέει: «ευτυχώς, αρνήθηκαν».

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης μοιράζει τις μέρες του ανάμεσα στον απελπισμένο νεαρό Χάρολντ, του Κόλιν Χίγκινς στη σκηνή του θεάτρου Νέος Ακάδημος και στις τελικές διαδικασίες για τον «Τσάρλι»: την πρώτη βωβή, έγχρωμη ταινία, για μικρούς και μεγάλους, που έρχεται από τις  12 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους, σε διανομή VILLAGE και παραγωγή Red Line Productions.

Φτάνει στο OCTO All Day Project, όπου έχει κανονιστεί το ραντεβού μας, κι από τις πρώτες του κουβέντες είναι ευδιάκριτος ο διάχυτος ο ενθουσιασμός του για τη νέα του ταινία, η οποία, όπως θα μου πει με περηφάνια, είναι «δικό του δημιούργημα»!

Στην κουβέντα που θα ακολουθήσει, πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων ο πραγματικός Τσάρλι Τσάπλιν, ο Σαρλό, ο Νίκος Γκάλης, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Σωτήρης Χατζάκης, η σύντροφός του Αγοραστή Αρβανίτη κι η Αλίκη Βουγιουκλάκη! Πώς συνδέονται όλοι αυτοί; Όλα είναι πιθανά στη ζωή του Θανάση Τσαλταμπάση, ίσως, επειδή πάντα έβλεπε τη ζωή αισιόδοξα, μέσα από ένα παραμυθένιο φίλτρο.

Δείχνεις να αγαπάς και να τολμάς τις αλλαγές στην εξωτερική σου εμφάνιση.

Βέβαια, τον ρόλο τον πιάνω από έξω προς τα μέσα. Μελετάω τον τρόπο, με τον οποίο περπατάει, το πώς ντύνεται, πώς είναι τα μαλλιά του. Όλα αυτά γίνονται για μένα το έναυσμα για να περάσω, στη συνέχεια, στον εσωτερικό κόσμο του ρόλου.

Γι’ αυτό και τα μαλλιά μου τα χτενίζω μόνος μου. Ακόμα και στα γυρίσματα, όπου πάντα υπάρχει κομμωτής για περιποιηθεί τα μαλλιά των ηθοποιών, εγώ προτιμώ να ασχοληθώ ο ίδιος. Σκέφτομαι τι θα έκανε ο ρόλος κι όλο αυτό με βοηθάει στην ερμηνεία μου.

Λίγο από  Στανισλάφσκι, δηλαδή;

Σε μερικά, ναι! Από παντού παίρνεις πράγματα.

Αν, όμως, αναφέρεις σε κάποιον το όνομα «Τσάρλι Τσάπλιν» θα φανταστεί έναν μελαχρινό άνδρα. Να περιμένουμε έναν διαφορετικό χαρακτήρα;

Την ταινία την εμπνεύστηκα, όταν ερμήνευα στη σκηνή του Θεάτρου Ακροπόλ, τον «Τσάρλι Τσάπλιν» - το έργο τουΝτανιέλ Κολάς, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια - ο ίδιος ο Τσάπλιν με ενέπνευσε και πιο συγκεκριμένα ο ρόλος του στον Σαρλό.

Εκείνη την περίοδο είχα κάνει την έρευνά μου για τον βουβό κινηματογράφο, τη ζωή του Τσάπλιν κι όλων των αντίστοιχων ηθοποιών εκείνης της εποχής. Επομένως, μπορώ να πω ότι ο δικός μου Τσάρλι είναι ένα κράμα όλων αυτών των στοιχείων. Δεν είναι μια αντιγραφή, αλλά μια πρόταση πάνω σ’ έναν ήρωα, ο οποίος έχει τις ρίζες του στα σπάργανα του κινηματογράφου.

Η ταινία είναι βουβή, αυτό δεν είναι ένα «ρίσκο»;

Η τέχνη χωρίς ρίσκο δεν υφίσταται στο δικό μου μυαλό. Δεν έχω φοβηθεί ποτέ να ρισκάρω. Ίσως, γιατί τελικά, μόνο έτσι περνάω καλά στη δουλειά μου. Κάθε φορά θέλω να εκπλήσσω τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση και τον θεατή. Ελπίζω!

Η δράση εξελίσσεται στην Αθήνα του 2019;

Ναι, η ταινία είναι στο σήμερα, αλλά πάντα υπάρχει ένα κλείσιμο ματιού, το οποίο λέει στο θεατή ότι η ιστορία θα μπορούσε να συμβαίνει σε οποιαδήποτε εποχή.

Τυχαίνει, λοιπόν, η εικόνα να είναι η Αθήνα του σήμερα, αλλά όπως τη βλέπει ο κινηματογραφικός φακός.

Στον «Τσάρλι» υπογράφεις σχεδόν τα πάντα;

Ναι, σχεδόν, γιατί είναι δικό μου δημιούργημα. Στο σενάριο με βοήθησε πολύ η Μαρία Κίτρα. Η Μαρία είναι συγγραφέας και την ανακάλυψα μόνος μου στο διαδίκτυο. Ήξερα πάνω - κάτω πώς ήθελα να είναι η ιστορία μου, αλλά αναζητούσα και μια πιο επαγγελματική ματιά. Αποφάσισα να μην συνεργαστώ με σεναριογράφο, αλλά με συγγραφέα, γιατί ήθελα όλη η ταινία να έχει μια θεατρικότητα. Εξάλλου, το ξεκίνημα του βωβού κινηματογράφου έχει τις ρίζες του στο θέατρο, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και στο τσίρκο.

Διαβάζω, λοιπόν, στο δελτίο Τύπου της ταινίας: «Μία νοσταλγική κωμική περιπέτεια για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δύναμη της αγάπης, τους ρόλους της ζωής και τις αξίες της. Μια ταινία – ύμνος στην ανθρωπιά και την τρυφερότητα»....

Αυτό είναι ένα σχόλιο κάποιου συνεργάτη από την παραγωγή. Χαίρομαι πολύ γι’ αυτό το συμπέρασμα, αλλά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω την ταινία. Εγώ έφτιαξα ένα ωραίο παραμύθι, με το οποίο θέλω να διασκεδάσει και να ψυχαγωγηθεί ο κόσμος κι αν πάρει και κάτι από αυτή την ιστορία, θα είναι μεγάλο κέρδος.

Πώς μπορούμε, όμως, σήμερα, σε μια τόσο σκληρή κοινωνία, η οποία μας περιβάλλει, να μιλάμε για «ύμνο στην ανθρωπιά και την τρυφερότητα»;

Πάντα είναι ωραίο να μιλάμε για ανθρωπιά. Το γεγονός ότι μας λείπει, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτήν. Αντιθέτως, όταν κάτι μας λείπει έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να εκφραστούμε πάνω σ’ αυτό.

Κι αυτή η ανάγκη ώθησε κι εμένα σ’ αυτό το σενάριο. Μέσα στην ταινία, υπάρχουν κι οι δικές μου προσωπικές σκέψεις, για το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο κι νομίζω ότι χωρίς να κουνάει το δάκτυλο, η ταινία τις προβάλλει.

Πώς αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, τον κόσμο; Τι σε απογοητεύει στην καθημερινότητα και τι σου δίνει την ώθηση να κάνεις μια ταινία για την ανθρωπιά;

 Πολλά μ’ ενοχλούν, από τη μια, κι από την άλλη, πολλά μου δίνουν ελπίδα. Αν θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένος, σίγουρα με πειράζει πολύ η αγένεια, η έλλειψη σεβασμού και μια περίεργη «μαγκιά», που επικρατεί και πρέπει να την έχουμε όλοι για να είμαστε αποδεκτοί. Με ενοχλεί το κυνήγι του αστείου, της φωτογραφίας, της ατάκας, γενικότερα. Ένα κυνήγι σ’ όλα.

Αυτό μεγεθύνεται στον χώρο σας πιστεύεις ή υπάρχει παντού;

Μεγεθύνεται στον δικό μας χώρο, λόγω της έκθεσης, καθώς έχουμε όλο και περισσότερο την ανάγκη να είμαστε αστείοι, αρεστοί κι επιτυχημένοι. Φαντάζομαι, ότι σ’ όσους περισσότερους απευθύνεσαι, τόσο πιο μεγάλο είναι και το φορτίο μέσα σου.

Το νιώθεις κι εσύ αυτό το «φορτίο» ;

Όχι, ιδιαίτερα, δεν μπορώ να το πω αυτό. Λογικά, έχω ένα ναρκισσισμό και μια ματαιοδοξία, αλλά δεν έχω αυτή τη μανία που σου περιγράφω. Γι’ αυτό και μέχρι πρότινος δεν είχα και social media, τώρα τελευταία έκανα Instagram.

Δεν έχεις σκεφτεί να το «εκμεταλευτείς» εμπορικά;

Ποστάρω πράγματα για τη δουλειά μου. Τώρα, όσον αφορά τα προϊόντα, να μην λέω μεγάλα λόγια, αλλά δεν νομίζω ότι θα το έκανα.

Είναι δελεαστικό, πάντως να βγάζεις χρήματα, μόνο και μόνο, επειδή φωτογραφήθηκες μ’ ένα άρωμα για παράδειγμα...

Αν βάλεις ένα άρωμα ναι, αλλά αν βάλεις ένα άρωμα και ένα ουίσκι κι ...ό,τι άλλο φανταστεί κανείς, μάλλον, χάνεται το παιχνίδι. Εγώ αισθάνομαι ότι ο ηθοποιός πρέπει να έχει κι ένα μυστήριο. Είναι υπέρ σου για να μπορείς να πλασάρεις καλύτερα και τους ρόλους σου. Αν το κοινό γνωρίζει πώς είσαι ανά πάσα στιγμή, θα κάνεις διπλάσιο αγώνα πάνω στη σκηνή ή στο πλατό για να πείσεις.

Σ’ ενοχλεί αν σε σταματήσουν στο δρόμο για να σου μιλήσουν;

Καθόλου, μόνο όταν κάποιος με πλησιάζει με αγένεια.

Θυμάσαι κάποιο τέτοιο περιστατικό;

Έχω έρθει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια είναι καλύτερα τα πράγματα, ίσως γιατί στην πορεία κερδίζεις τον σεβασμό.

Κάθε μέρα λες :«Τα έχω δει όλα!» κι έρχεται μια νέα αντίδραση και λες: «Αυτό όχι, δεν το είχα φανταστεί...». Για παράδειγμα, θυμάμαι, παλιότερα μεθυσμένους, να με χτυπάνε στην πλάτη και να μου λένε διάφορες ασυναρτησίες....

Τόσο η ταινία από αυτά που μας είπες, όσο κι η παράσταση, στην οποία σε βλέπουμε, φέτος, το «Χάρολντ και Μοντ» έχουν έναν κοινό άξονα, το παραμύθι. Πόσο σε γοητεύουν αυτές οι τρυφερές ιστορίες;

Γενικά, μου αρέσει η παραμυθένια διάσταση στα πράγματα και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Γι’ αυτό κι όταν κάνω τις δικές μου δουλειές, πάντα υπάρχει κι αυτό το στοιχείο, αλλά και κάτι σουρεαλιστικό, κάτι πέρα από την αλήθεια και τον ρεαλισμό. Φέτος, και στην ταινία και στο θέατρο είναι έντονη η παραμυθένια ατμόσφαιρα!

Σε σκηνοθετεί, για πρώτη φορά, ο Σωτήρης Χατζάκης. Σου αρέσει να αλλάζεις σκηνοθέτες, δεν είσαι θιασώτης μιας σταθερής ομάδας;

Όταν μου αρέσει η πρόταση, δεν το σκέφτομαι καθόλου αυτό. Από την άλλη, όπως σου είπα και πριν, θέλω να δημιουργώ τις συνθήκες για τις δουλειές μου και να έχω και κάποιους σταθερούς συνεργάτες. Φυσικά, αν συνεργάζεσαι συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους, υπάρχει ο κίνδυνος να μην πηγαίνεις παρακάτω. Από την άλλη, βέβαια, κι η ομάδα έχει μια άλλη δυναμική, η οποία μπορεί να σ’ εξελίξει.

 Στη συγκεκριμένη παράσταση, ήρθε μια ωραία πρόταση από τον Σωτήρη Χατζάκη, στη συνέχεια έπεσε στο τραπέζι το όνομα της Τάνιας Τσανακλίδου κι όλοι όσοι το ακούσαμε ενθουσιαστήκαμε. Ευτυχώς, δέχθηκε κι από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτή τη συνεργασία.

Πώς είναι, λοιπόν, να συνεργάζεσαι με την Τάνια Τσανακλίδου;

Από τις πρόβες, μέχρι σήμερα που είμαστε μαζί πάνω στη σκηνή, η εμπειρία είναι μοναδική! Η Τάνια είναι μια καλλιτέχνιδα, η οποία ζει κι αναπνέει για την τέχνη της. Αυτό για μένα είναι και το πιο σημαντικό, δεν μπορώ να γίνεται η υποκριτική εργολαβία.

Είναι αλήθεια, ότι εσύ οδήγησες και τη σύντροφό σου, Αγοραστή Αρβανίτη, να γίνει ηθοποιός;

Είχε ασχοληθεί, όχι σε επαγγελματικό επίπεδο. Απλά ήρθε η γνωριμία μας για να την πείσει ότι αυτό πραγματικά ήθελε να κάνει στη ζωή της.

Το γεγονός ότι κάνετε, πλέον, την ίδια δουλειά, έχει βοηθήσει τη σχέση σας;

Νομίζω, ότι μόνο καλό μας έχει κάνει. Επειδή κι οι δύο είμαστε παθιασμένοι με τη δουλειά μας, μας αρέσει να μιλάμε γι’ αυτήν, να κάνουμε όνειρα και να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας. Οπότε, αυτό μας ενώνει και μας φέρνει ακόμα πιο κοντά. Φυσικά, δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας για μια σχέση. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν, ότι είναι καλύτερα οι δύο σύντροφοι να ακολουθούν διαφορετικούς επαγγελματικούς δρόμους για να μην βαρεθούν να λένε τα ίδια. Εμείς δεν βαριόμαστε να λέμε τα ίδια...

Ο Τσάρλι Τσάπλιν πέρασε μια ζωή ιδιαίτερα σκληρή, θα μπορούσε να είναι και ήρωας των παραμυθιών του Ντίκενς. Εσύ από την άλλη, ευτυχώς, έχεις περάσει πολύ ωραία παιδικά χρόνια και δηλώνεις και «μαμάκιας», αν δεν κάνω λάθος...

Είδες μερικά, τα έχω πει και δεν μπορώ να τα πάρω πίσω...(γελάει). Είμαι, τι να λέμε τώρα; Τι να κάνω μ’ αυτή τη μάνα μου; Τη λατρεύω!

Η αλήθεια είναι ότι πέρασα ωραία ως παιδί, από την άλλη επειδή είμαι και φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, μάλλον, τις δύσκολες στιγμές τις προσπερνάω. Αν ρωτούσες κάποιον άλλον μπορεί να στεκόταν περισσότερο στα προβλήματα. Είμαι, όμως, πάντα αισιόδοξος και θετικός, αν και τώρα τελευταία κάτι αλλάζει μέσα μου...

Τι αλλάζει μέσα σου τελευταία;

Νομίζω ότι μεγαλώνει η αυστηρότητά μου.

Με τον εαυτό σου ή και τους άλλους;

Πρώτα με τον εαυτό μου και μετά στους άλλους. Αυτή η αυστηρότητα, όμως, με κάνει πιο σκληρό. Παλιότερα, περνούσαν κάποια πράγματα και δεν έδινα σημασία. Τώρα επειδή μ’ απασχολούν πολύ περισσότερο, νιώθω ότι με «μαγκώνουν» από τη χαρά, μου τη φρενάρουν!

Τι μπορεί, λοιπόν, να σου φρενάρει τη χαρά;

Η αδικία, για παράδειγμα. Αν κάποιος αδικήσει κάποιον δικό μου, θα περάσω δύσκολα μέχρι να τελειώσει αυτή η κατάσταση. Αν νιώθω αδικημένος από κάποιον, δεν είμαι καλά. Παλιότερα, δεν θα  έδινα και μεγάλη βάση.

Φανταζόμουν, ότι όταν είναι κανείς νεότερος πληγώνεται περισσότερο από την αδικία. Θέλω να πω ότι τώρα έχεις πλέον αποδείξει πράγματα...

Δεν με πληγώνει. Με νευριάζει, με τσαντίζει και βγάζω κι εγώ μια επιθετικότητα. Μπορεί να θέλω να γίνω κι εκδικητικός. Τώρα το πόσο θα εκδικηθώ, βέβαια, είναι σχετικό. Πολλές φορές, δεν κάνω και τίποτα. Γεννιέται, όμως, μέσα μου αυτό το συναίσθημα. Παλιότερα συγχωρούσα πιο εύκολα.

Ισχύει, κατά τη γνώμη σου, το τετριμμένο ότι οι «κωμικοί ηθοποιοί είναι πιο μελαγχολικοί»;

Έχει μια βάση αυτό. Παλιότερα, θυμάμαι με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, ήμουν η ψυχή της παρέας. Περνώντας τα χρόνια και με την ενέργεια που ρίχνω συνέχεια στη δουλειά, στην παρέα έχω την ανάγκη να ρίχνω τους τόνους και να είμαι πολύ ήπιος.

Δεν είμαι στην προσωπική μου ζωή «Τρεις λαλούν και δύο χορεύουν». Μπορεί ο κόσμος να περιμένει κάτι διαφορετικό από εμένα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς, τους οποίους έχουν δει σε δραματικούς ρόλους. Σ’ αυτή την περίπτωση τους φαίνεται πολύ περίεργο, αν πουν κάποιο αστείο στην παρέα. Ξεκαρδίζονται γιατί δεν το περιμένουν...

Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι η καλή κωμωδία ζητά από τον ηθοποιό να κατέχει πολύ καλά το δράμα και να μπορεί να το πειράξει...

Πήγες σε δραματική σχολή, αλλά δεν πρόλαβες να την τελειώσεις, ξεκίνησες να δουλεύεις. Επομένως, φαντάζομαι, ότι πιστεύεις σ’ αυτό που λέμε «ταλέντο».

Ναι, τελείωσα τα δύο από τα τρία χρόνια. Το θέμα είναι πώς ορίζουμε το «ταλέντο». Μπορεί να υπάρχει ένα μπρίο σ’ έναν καλλιτέχνη, αλλά ταλέντο χωρίς κόπο, πειθαρχεία, αφοσίωση και συγκέντρωση δεν υπάρχει. Καλύτερα να έχει κανείς αυτά παρά μόνο μια καλή πρώτη ύλη.

Στην περίπτωσή σου η καλή πρώτη ύλη φάνηκε από πολύ νωρίς. Πρώτη παράσταση με την Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Είχε προηγηθεί και μια άλλη παράσταση στα εννιά μου. Όταν συνεργάστηκα με την Βιουγιουκλάκη ήμουν δεκαπέντε. Και μπορώ να σου πω ότι όταν ήμουν εννιά και κάναμε αυτή την παράσταση στη γειτονιά μου είπα «θέλω να γίνω ηθοποιός». Ήταν μια ερασιτεχνική δουλειά, η οποία, όμως, είχε παρουσιαστεί και στο θέατρο κήπου.  Εκ των υστέρων έμαθα είχαν ζητήσει από τους γονείς μου να με πάρουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας ως «παιδί θαύμα» αλλά εκείνοι αρνήθηκαν. Αυτό το έμαθα μετά τα 18 μου και πολύ καλά έκαναν κι αρνήθηκαν....

Αλήθεια;

Ναι, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι θα είχε γίνει. Η ιστορία έχει δείξει ότι «τα παιδιά θαύμα» δεν είχαν καλή εξέλιξη.

Τι θυμάσαι από την Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Θυμάμαι, ότι έκανα κοπάνες για να πάω στην οντισιόν. Είχαν γίνει τρεις σύνολο κι όσοι επιλεχθήκαμε, κάναμε πρόβες ένα μήνα για να έρθει η Βουγιουκλάκη μετά από ένα μήνα και να επιλέξει τα τελικά δέκα παιδιά. Θυμάμαι, ότι όταν ήρθε με είπε πρώτο! Τότε, ήμουν κατάξανθος και με μακριά μαλλιά, η Αλίκη είπε: «Αυτόν τον ξανθούλη τον θέλω, αλλά να κουρευτεί».

Η εμπειρία ήταν παραμυθένια! Ήταν απίστευτο να παίζω μ’ αυτή που έβλεπα στην οθόνη και να αναπνέω τον ίδιο αέρα μ’ εκείνη. Ήταν και μια υπερπαραγωγή η «Μελωδία της Ευτυχίας» κι όλο αυτό το διάστημα είναι σαν ένα παραμύθι στο μυαλό μου.

Σου έχει μείνει κάτι χαρακτηριστικό από εκείνη;

Ναι, αυτή τη μεγάλη διαφορά που είχε πίσω από τη σκηνή. Σε πολλούς δεν αρέσει και θέλουν ο ηθοποιός να είναι αυτό που βλέπουν στις ταινίες ή στο θέατρο. Αντίθετα, εγώ εντυπωσιαζόμουν να τη βλέπω να αλλάζει με ένα βήμα ανεβαίνοντας στη σκηνή. Με μάγευε και το θαύμαζα πολύ.

Πώς ήταν πίσω από τη σκηνή;

Ήταν μια σοβαρή και στιβαρή επαγγελματίας, αν και πάντα ευχάριστη μ’ εμάς τα παιδιά. Ήθελε πάντα να είναι όλα στην εντέλεια. Θυμάμαι πώς φώναζε, αν συνέβαινε κάτι που δεν έπρεπε να γίνει. Εμένα μου άρεσε πολύ αυτό κι ακόμα το κουβαλάω σαν σκέψη.

Να πούμε ότι έχεις κάνει και μια καριέρα στο μπάσκετ. Έχεις περάσει τα καλοκαίρια σου με τον Γκάλη;

Ναι, γιατί ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας, αλλά η φύση δεν ήθελε...(γέλια)

Ήμουν σκυλί μαύρο. Με ό,τι καταπιάνομαι σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω εν δυνάμει επαγγελματικά. Δεν κάνω τίποτα για χόμπι. Οπότε κι όταν έπαιζα μπάσκετ ξημεροβραδιαζόμουν στα γήπεδα. Ξυπνούσα το πρωί κι έβλεπα, αν φυσούσε, μήπως και μου έπαιρνε ο αέρας τη μπάλα.

Αν δεν ήσουν ηθοποιός ποιο άλλο επάγγελμα θα μπορούσες να ακολουθήσεις;

Μαθαίνοντας τα πόστα τριγύρω από το θέατρο, βλέπω ότι μου αρέσουν όλες αυτές οι δουλειές. Τώρα, αν μιλάμε για κάτι τελείως άσχετο, θα μπορούσα άνετα να γίνω κομμωτής. Ήταν κι η μαμά μου κομμώτρια και μου άρεσε πάντα να την παρακολουθώ.

Σε δέκα χρόνια, πώς ονειρεύεσαι να είσαι;

Θα ήθελα να παραμείνουν στη ζωή μου οι άνθρωποι που αγαπώ και μακάρι να προστεθούν και άλλοι. Καλλιτεχνικά, θα ήθελα να είμαι δημιουργικός και να εξελίσσομαι...

Ευχαριστούμε το OCTO All Day Project (Επιδαύρου 8,Μοσχάτο) για την υπέροχη φιλοξενία. 

Info: «ΧΑΡΟΛΝΤ ΚΑΙ ΜΟΝΤ» του Κόλιν Χίγκινς, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, στο Θέατρο Νέο Ακάδημος

 «Τσάρλι» από 12 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους από τη Village.

Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Θανάσης Τσαλταμπάσης

Cast: Γώργος Κοψιδάς, Στέλιος Ιακωβίδης, Αγοραστή Αρβανίτη, Δημήτρης Παπανικολάου, Σπύρος Παππάς, Μαριάννα Τουντασάκη, Νίκος Φιλημέγκας, Φοίβος Παπακώστας, Γιώργος Λαμπριανός, Βίκυ Κυριακοπούλου κ.α.

Guests: Γιώργος Γαλίτης, Cesaris Grauzinis, Αλίκη Αλεξανδράκη, Άννα Αθανασιάδη, Δημήτρης Αδάμης

«Στα Βούρλα θα λέγεσαι Χρυσάνθη»
σε σκηνοθεσία Έφης Ρευματά
Μουσικοθεατρική παράσταση στο Cabaret Voltaire

1875. Ο Δήμος Πειραιά εκτοπίζει ένα μεγάλο αριθμό πορνών σ’ ένα μεγάλο οίκημα εκτός σχεδίου πόλεως. Θα ονομαζόταν Βούρλα και για πολλές δεκαετίες εκατοντάδες γυναίκες θα ασκούσαν έγκλειστες εκεί μέσα το επάγγελμα της πορνείας.

Η μουσικοθεατρική παράσταση «Στα Βούρλα θα λέγεσαι Χρυσάνθη» αφηγείται τις πραγματικές ιστορίες τεσσάρων γυναικών που πέρασαν από τα Βούρλα. Γυναικών που ανάμεσα σε πολλές άλλες, η κοινωνία έθεσε στο περιθώριο στερώντας τους της δυνατότητα μιας δεύτερης ευκαιρίας. Μέσα από δύο ηθοποιούς, οι γυναίκες αυτές ζωντανεύουν, κινούνται ανάμεσά μας και ανοίγουν την καρδιά τους. Μας μιλούν για τη ζωή τους μέσα στον δημόσιο αυτό οίκο ανοχής, για όσα τις πονούν μα και για τα όνειρα που δε σταμάτησαν ποτέ να έχουν. Και φυσικά, μας τραγουδούν. Μας τραγουδούν πολύ. Πώς αλλιώς να πούνε της ψυχής τους τα ανείπωτα;

«Αν ήταν ο κόσμος φτιαγμένος αλλιώς ίσως να μην ήμασταν κι εμείς εδώ μέσα. Σάματις είμαι τόσο κουτή να μην το καταλαβαίνω;»

Θεανώ

Συντελεστές
Σύλληψη-Δραματουργία: Κατερίνα Αγγελίτσα, Σοφία Παπαδοπούλου, Έφη Ρευματά
Σκηνοθεσία: Έφη Ρευματά
Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου
Μουσικές Διασκευές: Γιώργος Χανός
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου

Ηθοποιοί: Κατερίνα Αγγελίτσα, Σοφία Παπαδοπούλου
Στο πιάνο ο Γρηγόρης ΕλευθερίουΤο πρωτότυπο τραγούδι της παράστασης «Ποιος να το΄λεγε» συνέθεσε ο Γιώργος Χανός σε στίχους της Κατερίνας Αγγελίτσα.

Ειδικές ευχαριστίες στους Ελευθερία Γάιγκερ, Άσπα Μηλιαράκη, Βασίλη Μπατσακούτσα, Άγγελο Σπάρταλη.

Facebook: https://www.facebook.com/stavourlathalegesai/?modal=admin_todo_tour

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη 4/12, 11/12, 25/12 και 1/1 στις 21:00

Πέμπτη 5/12, 12/12, 26/12 και 2/1 στις 21:00

Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο
Είσοδος: 10 ευρώ (με ποτό)
Κρατήσεις θέσεων: 2105227046, 6995254599
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (με διάλειμμα)

Η Μαρία Πρωτόπαππα μιλάει για όλα στο texnes-plus και φωτογραφίζεται στο σκηνικό της Βιρτζίνια Γουλφ. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης

Βρέχει καταρρακτωδώς και το κέντρο της πόλης έχει παραλύσει, το ραντεβού μας είναι στο θέατρο Αθηνών δύο ώρες πριν την παράσταση.

Η Μαρία Πρωτόπαππα φτάνει στην ώρα της ,εν μέσω βροχής, χαλαρά ντυμένη με τη φόρμα της. Λίγα λεπτά αργότερα, φοράει το κουστούμι της παράσταση και είναι έτοιμη για τη φωτογράφιση, πιάνει τα μαλλιά της ένα απλό κοτσάκι, βάζει λίγο κραγιόν και έχει ήδη μεταμορφωθεί σε μια μπαλαρίνα της σκηνής.

Ανάμεσα στα κλικ και τις ερωτήσεις, υπάρχει χρόνος για σχόλια παντός είδους. Η Μαρία μπορεί να ανεβάζει Μπέρχαρντ στο Θέατρο Τέχνης και να πρωταγωνιστεί στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» η ίδια όμως δεν φοβάται να είναι ο εαυτός της.

Ίσως γι’ αυτό να είναιη καλύτερηηθοποιός της γενιάς της και ας πιστεύει εκείνη ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων φτάνει το 30% από αυτό που είχε αρχικά στο μυαλό της, όπως θα μου πει στην κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

Λίγη ώρα αργότερα, με το ίδιο κουστούμι η μπαλαρίνα θα μεταμορφωθεί σε μια μοναδική Μάρθα και θα χαρίσει στο κοινό μια ακόμη ερμηνεία που θα θυμόμαστε για χρόνια....

Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη έχεις δουλέψει και στον παρελθόν, σ’ έχει σκηνοθετήσει δύο φορές («Αύγουστος» ,«Ο κύκλος με την κιμωλία»). Αυτή τη φορά είστε μαζί και στη σκηνή. Πώς είναι να παίζεις με τον σκηνοθέτη σου;

Έχει πλάκα! Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω με τον σκηνοθέτη μου και σίγουρα δεν είναι η πιο δύσκολη περίπτωση, γιατί μερικές φορές, μπορεί να γίνει αβάστακτο. Δε σημαίνει, ότι ο Κωνσταντίνος μας αφήνει χαλαρούς, κάθε φορά ζητάει  πράγματα. Το κάνει όμως, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην νιώθεις πίεση.

Μάλλον ξέρει καλά τη λειτουργία του ηθοποιού...

Πολύ καλά! Εμένα δεν με πίεσε καθόλου στις  πρόβες και λόγω της σκηνοθεσίας που έκανα στο Τέχνης, δεν ήμουν και η πιο τυπική συνεργάτης. Υπήρχαν πρόβες, όπου δεν  μπορούσα να θυμηθώ λέξη, δεν μπορούσα να πάω παρακάτω! Παρ’ όλα αυτά δεν ένιωσα στιγμή να βράζει μέσα του και να απαιτεί πράγματα. Είναι πάρα πολύ έξυπνος και δεν έχει καθόλου εγωισμό.

Στο  «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» βλέπουμε ένα ζευγάρι που βγάζει τις σάρκες του επί σκηνής. Παρ’ όλα αυτά ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το έργο είναι αισιόδοξο και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει δηλώσει ότι το προσέγγισε με βάση τη μεγάλη αγάπη που έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους. Εσύ, πώς έχει καταλάβει το έργο;

Εγώ το είδα αθώα και υιοθέτησα κατευθείαν την άποψη του Κωνσταντίνου. Δεν ξεκίνησα με δική μου γνώμη. Είχα διαβάσει πολλές αναλύσεις, που η καθεμία φώτιζε μια άλλη πτυχή του έργου και δεν μπορούσα να φανταστώ  πως θα υλοποιούνταν στο συγκεκριμένο ανέβασμα. Οπότε με το που ξεκινήσαμε τις πρόβες, δουλέψαμε, λεπτομερώς, πάνω στο κείμενο του Άλμπι, ψάξαμε τις διάφορες εκδοχές του, γιατί και ο ίδιος ο Άλμπι έχει κάνει αλλαγές μέσα στα χρόνια. Μας πήρε πολύ καιρό αυτή η διαδικασία, γιατί ουσιαστικά δουλέψαμε λέξη-λέξη. Δέχτηκα από την αρχή την οπτική του Κωνσταντίνου και τώρα βλέπω να επαληθεύεται επί σκηνής. Αυτό το θέατρο, που λέει ότι «να εδώ έχουμε ένα ζευγάρι που σκοτώνεται ή δυο φίλους που τσακώνονται»εμένα δεν μου λέει κάτι...

Είναι ένα πολύ πρώτο επίπεδο...

Ακριβώς, και νομίζω ότι είναι και πολύ στείρο για την εποχή μας. Δεν έχει κάτι να προσφέρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση παρακολουθούμε δύο ανθρώπους, οι οποίοι έχουν δέσει και είναι μαζί 23 χρόνια. Ο Άλμπι τους έχει βάλει σ’ ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον, διαθέτουν και οι δύο ευστροφία και με δυνατό λόγο, μάχονται ο ένας τον άλλον.Στην ουσία όμως, μάχονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο καθένας προβάλλει στον άλλον τα δικά του λάθη, τις δικές του ελλείψεις ,τους δικούς του φόβους. Είναι πολύ πιο εύκολο να καθρεφτιστείς πάνω στο σύντροφό σου τις αδυναμίες σου.

Μόνο αν αγαπάμε κάποιον πολύ μπορούμε να κάνουμε αυτή την προβολή;

Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αγαπιούνται. Έχουν παράλληλα ένα τέτοιο επίπεδο επικοινωνίας, που αντέχουν μαζί, ενώ ξέρουν ότι παίζεται αυτό το σκληρό παιχνίδι μεταξύ τους. Γνωρίζουν πολύ καλά από που προέρχεται η επίθεση. Γνωρίζουν πολύ καλά τις ελλείψεις τους και αντέχουν να υπάρχουν μαζί. Συνεχίζουν...

Έχεις υπάρξει ποτέ σε σχέση με τόση ένταση;

Εγώ δεν είχα ποτέ μακροχρόνια σχέση, οπότε δεν μπορώ μιλήσω για μια περίπτωση, όπως αυτή της Μάρθας και του Τζώρτζ. Σ’ εκείνους όλα έχουν λιώσει, όλα είναι μιλημένα και προς τα έξω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι δύο άνθρωποι ,είτε είναι λίγα χρόνια μαζί είτε περισσότερα δύσκολα λένε όλες τις αλήθειες μεταξύ τους. Αντίθετα το συγκεκριμένο ζευγάρι τις έχει κουβεντιάσει πολλές φορές.

Μακροχρόνια σχέση δεν είχες λόγω δουλειάς, λόγω επιλογής...;

Η ζωή τα φέρνει αυτά..Δεν είναι μόνο θέμα επιλογής. Είναι πολλοί παράγοντες: η τύχη, το πώς είσαι..Για μένα δεν υπάρχει κάποιο σωστό μοντέλο. Επίσης δεν πιστεύω στα στερεότυπα, η ζωή μας είναι μια και μοναδική, αρχίζουμε να περπατάμε έναν δρόμο και στη συνέχεια τραβάμε λαχνούς .Ανάλογα με τον λαχνό προχωράμε.

Ποιος λαχνός νιώθεις ότι σε διαμόρφωσε;

Πάρα πολλοί. Καλλιτεχνικά, το πρώτο είναι ότι ένιωθα συγγένεια με το Θέατρο Τέχνης. Όταν παρακολουθούσα από παίδι εκεί κάποια παράσταση, πάντα γοητευόμουν, και ας μην καταλάβαινα ακριβώς τι γινόταν επί σκηνής. Ήθελα να είμαι εκεί.

Θυμάμαι, να τον εαυτό μου στο σχολείο να περνάω από το Υπόγειο, για να πάω φροντιστήριο, τότε η μαρκίζα και το ταμείο του θεάτρου ήταν στη Σταδίου, και να έχω το κεφάλι μου στραμμένο προς τα εκεί μέχρι που το θέατρο χανόταν από τα μάτια μου. Ένιωθα αυτό το πράγμα να με τραβάει...Τώρα για καλό για κακό δεν ξέρω...

Ξεκίνησες όμως για αλλού επαγγελματικά...

Πήγαινα για ιατρική αλλά μετά από μελαγχολία, μοναξιά, κλεισούρα δεν άντεχα άλλο να είμαι κλεισμένη μέσα με τα βιβλία. Οπότε μια μέρα στην Γ’ Λυκείου αποφάσισα να αλλάξω δρόμο. Είχα ξεκινήσει να κάνω προετοιμασία για πρώτη ή δεύτερη δέσμη, αλλά αγαπούσα πολύ το θέατρο. Τότε ήμουν και σε μια ερασιτεχνική ομάδα και ένιωθα ότι με βοηθούσε πολύ να εκφραστώ, γιατί ήμουν και ένα κλειστό παιδί.

Επίσης μου άρεσαν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και αν πήγαινα στην ιατρική θα σπούδαζα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Οπότε τράβηξα χειρόφρενο και έκανα μια απότομη στροφή. Στεναχώρησα τους γονείς μου και μετά από χρόνια στεναχωρήθηκα και εγώ η ίδια.

Το μετάνιωσες δηλαδή που έγινε ηθοποιός;

Ναι, υπήρξαν στιγμές που το μετάνιωσα! Πολύ βαθιά!

Για ποιο λόγο;

Αισθανόμουν πως έτσι, όπως ήταν τα πράγματα στο θέατρο πολλές δυνατότητες δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν. Υπήρχαν φορές που ένιωθα περιορισμένη.

Τα πρώτα χρόνια;

Όχι, αργότερα...Τώρα πια το έχω πάρει απόφαση, έχω μεγαλώσει! (γελάει) 

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση να το ακούω αυτό από εσένα.

Γιατί; Δεν είναι κακό. Πολλές φορές, νιώθω ότι υπάρχει στο θέατρο ένας περιορισμός, σαν να ξεκινάς τα πάντα από το μηδέν.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, αναφέρομαι σε μια γνώση και μια εξέλιξη στην τέχνη σου, στην επιστήμη σου, σ’ ό,τι κάνεις, ώστε να έχεις μια σταθερή πορεία εμπλουτισμού. Στο θέατρο για να συμβεί αυτό, χρειάζεται εργατική και αγωνιστική διάθεση και μεγάλη ατομική προσπάθεια και έρευνα.

Τι φταίει γι’ αυτό; Αν είχατε περισσότερο χρόνο για πρόβες, όπως κάνατε τότε με τον Λευτέρη Βογιατζή,θα ένιωθες πιο εξελίξιμη;

 Και πάλι, δεν ξέρω αν ο τρόπος που πρότεινε ο Λευτέρης ήταν κατανοητός από τους όλους τους ηθοποιούς. Παράλληλα, υπήρχε η αγωνία της απόδοσης και η αγωνία του να γίνει μια καλή παράσταση.

Συνεργάστηκα με τον Λευτέρη, όταν ήμουν σίγουρη ότι θα μου έδινε μεγάλη προσοχή και αυτό θα γινόταν μόνο,αν ήμουν πάνω στη σκηνή.

Το μετάνιωσα βέβαια, γιατί μετά κατάλαβα ότι ήταν πιο εύκολο να είμαι έξω να παρακολουθώ γι’ αυτό, όταν ξανασυνεργαστήκαμε δούλεψα ως βοηθός του.

Το πιο πολύτιμο που μου χάρισε η συνεργασία μας είναι ότι άλλαξε ο τρόπος να «ψωνίζω» υλικά. Μου ανοίχτηκε ένα απεριόριστο πεδίο.

Από που «ψωνίζεις» λοιπόν υλικά για τους ρόλους;

Απ΄όλο τον κόσμο, απ’ όλα αυτά που μπορώ να παρατηρήσω... Από όλους τους σκηνοθέτες πήρα πράγματα. Είτε ήταν πολύ νέοι, είτε πολύ έμπειροι, είτε εγώ τα πήγα καλά μαζί τους, είτε όχι σ’ όλους χρωστάω εργαλεία μου.

Και σου αρέσει νομίζω να δουλεύεις με διαφορετικούς σκηνοθέτες.

Ναι, γιατί υπάρχει μια περιέργεια. Τώρα δεν έχω την ίδια φόρα, που είχα μικρότερη. Τώρα θέλω να κάνω κάτι μ’αυτά που έχω αποκομίσει. Παλιά ήμουν σαν μέλισσα, όπως κάθε νέος ηθοποιός, όπου πήγαινα ρουφούσα νέκταρ. Έρχεται κάποια στιγμή που λες τώρα ήρθε η ώρα να δώσω και εγώ πράγματα.

Γι’ αυτό σκηνοθετείς και διδάσκεις φαντάζομαι....

Ναι, θέλω να τα εφαρμόσω και να εξελιχθώ μέσα από αυτή τη διαδικασία. Δεν είμαι σκηνοθέτης και το καταλαβαίνω κάθε φορά που είναι να ανεβάσουμε μια παράσταση. Για να είσαι σκηνοθέτης πρέπει να εστιάσεις σ’ αυτή την τέχνη, η οποία έχει να κάνει με πολλά και κυρίως με την εικόνα. Εμένα πάντα μ’ ενδιέφερε η υποκριτική.

Παρ’ όλα αυτά το «Ρίττερ, Ντένε, Φος» που σκηνοθέτησες στο Υπόγειο έχει ήδη αποσπάσει πολλές διθυραμβικές κριτικές.

Ναι, δόξα τω Θεώ...

Είναι ένα πολύ δύσκολο κείμενο αυτό το έργο του Μπέρχαρντ. Πώς το επέλεξες;

Δεν θα το διάλεγα ποτέ! Ποτέ δεν θα τολμούσα να βάλω το χέρι μου εκεί...(γελάει) Επιλέχθηκε πρώτα από τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου)  γιατί ψάχναμε καιρό ένα έργο αλλά κάθε φορά, σ’ όποιο έργο βρίσκαμε υπήρχε ένα κόλλημα. Τα κορίτσια ήθελαν να ξανασυνεργαστούν μετά τον «Θεό της Σφαγής» μου πρότειναν να τις σκηνοθετήσω και δέχτηκα με χαρά. Είχαμε διάφορες περιπέτειες με την παραγωγή κ.λ.π Και όταν μου είπαν να ανεβάσουμε Μπέρχαρντ, ήξερα τι με περίμενε, αλλά είπα «Βουρ στο ψητό!». Μετά ήρθε και ο Αργύρης (Ξάφης) στην παρέα μας. Δεν είχα κανένα άγχος απόδοσης, δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου το αποτέλεσμα.

Δεν σε ενδιαφέρει γενικά το αποτέλεσμα;

Εδώ καθόλου, αν είχα αυτό το άγχος δεν θα μπορούσα να πάρω τα πόδια μου!

Κριτικές διαβάζεις;

Πολύ αργότερα, όχι όταν παίζεται κάτι.

Δεν έχει περιέργεια;

Ξέρω τα λάθη μου και τις ελλείψεις μου και όταν έχω εξαντλήσει κάτι που ξέρω διαβάζω τις γνώμες των ανθρώπων γιατί μ’ ενδιαφέρουν οι γνώμες και οι καλές και οι κακές. Δεν μ’ ενδιαφέρει το «μου αρέσει» ή δεν «μ’ αρέσει» μ’ ενδιαφέρει η τεκμηρίωσή του. Θεωρώ εργαλείο τις κριτικές. Για παράδειγμα στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» με βοήθησαν πολύ όλες οι κριτικές που διάβασα και για τις ελληνικές παραγωγές και για τις ξένες. Για μένα οι άνθρωποι που γράφουν εμπεριστατωμένα για παραστάσεις, πέρα από τους αναλυτές, τους θεατρολόγους και τους δραματολόγους, βοηθάνε στην εξέλιξη των καλλιτεχνών.

Στη συγκεκριμένη παράσταση οι αναλύσεις που διάβασα, κυρίως από ξένους θεατρολόγους ήταν αποκαλυπτικές. Εκεί στηρίχθηκα και μετά δούλεψε το ένστικτό μου.

Νομίζω, όμως ότι εδώ υπήρχε μια κοινή γλώσσα και με τους τρεις ηθοποιούς.

Ναι, και αυτό ήταν το πρώτο που χρειάστηκε. Γενικά πιστεύω στην κοινή γλώσσα και σ’ ό,τι έχω κάνει είτε ήταν καλό είτε κακό, είτε έφτασε το 5% του οράματός μου, είτε το 30% η κοινή γλώσσα αποτελούσε πάντα μια σταθερή βάση.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση με βοήθησε το γεγονός ότι δεν είχα δει κανένα άλλο ανέβασμα και μπήκα «καθαρή» στη διαδικασία.

Να πούμε ότι η παράσταση έχει και πολύ χιούμορ...

Το ζητάει ο ίδιος ο Μπέρχαρντ, έλεγε : «Διαβάζω τα κείμενά μου για να γελάσω και μέσα στις κωμικές ατάκες έχω ελάχιστες σοβαρές».

Από την άλλη και ο Τσέχωφ, έλεγε ότι γράφει κωμωδίες αλλά τα περισσότερα ανεβάσματα των έργων του στην Ελλάδα έχουν μια σοβαροφάνεια.

Είναι δύσκολο να βρεις το χιούμορ σ’ ένα τέτοιο έργο. Στην προκειμένη περίπτωση αυτά τα κατεβατά, τα χωρίς στίξη, έχουν μια απίστευτη μουσικότητα, στην οποία στηριχθήκαμε.

Σ’ αυτή την περίπτωση, όλα όσα έμαθα από τον Λευτέρη Βογιατζή με βοήθησαν, γιατί εδώ μιλάμε για ένα κείμενο που δεν έχει προσανατολισμό, δεν έχει πρόσημο και δεν ξέρεις καν τις αναφορές του. Οπότε για να το αποκωδικοποιήσεις πρέπει να ψάξεις να βρεις που αναφέρεται η κάθε του λεπτομέρεια. Είναι διάνοια ο συγγραφέας αυτός, έχω πάθει μεγάλο έρωτα και καταλαβαίνω και τον φίλο μου τον Γιάννο Περλέγκα, ο οποίος έχει τέτοια εμμονή μαζί του.

Για να επανέλθουμε στην Βιτζίνια Γουλφ, στο έργο παρακολουθούμε τους δύο ήρωες να κατασκευάζουν καθησυχαστικές ιστορίες για να αποφύγουν ή να αποκρύψουν μια αλήθεια που είναι οδυνηρή. Ζουν για παράδειγμα με το ζωτικό ψεύδος ότι έχουν ένα γιο. Πόσο ανάγκη έχουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις;

O καθένας έχει τα δικά του...(γελάει). Ο καθένας έχει τις ανάγκες του και αν σε κάτι έχει διαψεύσει τον εαυτό του ή τα πρέπει του ή τα θέλω του ή τις επιθυμίες άλλων, μπορεί να χρειάζεται να φοράει αυτές τις μάσκες. Κάποια πράγματα είναι και κοινωνικές επιταγές που σ’ αναγκάζουν να συμπεριφέρεσαι μ’ έναν τρόπο. Τώρα, εδώ ο Άλμπι έχει δημιουργήσει μια κατασκευή, έχει δάνεια από το θεάτρου του παραλόγου, είναι απίστευτος και αυτός. Μιλάμε για ένα έργο τέχνης. Όταν διαφημίζουμε την παράσταση, λέμε για τα ζευγάρια, δεν λέμε για το είδος της τέχνης και αυτό για μένα είναι και λίγο κουραστικό, ώρες-ώρες ....

 Ναι, δεν μιλάμε για ερωτικές ιστορίες σε σαπουνόπερες...

  Ακριβώς,αυτά είναι έργα Τέχνης και δυστυχώς, όταν μια παράσταση απευθύνεται σε ένα μεγάλο μέρος κοινού, είναι πράγματα στα οποία δεν αναφερόμαστε και μένουμε μόνο στη σχέση των ζευγαριών. Ο Άλμπι έχει χρησιμποιήσει αυτό το κόλπο, έχει βάλει δύο ζευγάρια διαφορετικών ηλικιών να παίζουν αυτό το παιχνίδι. Ακόμα και η Νέα Καρχηδόνα, όπου διαδραματίζεται η ιστορία δεν είναι τυχαία επιλογή. Μιλάμε για μια Μητρόπολη που μπορούσε να ανταγωνιστεί τη Ρώμη και δεν υπάρχει πια. Η αλληγορία δίνει και παίρνει στο έργο του Άλμπι.

 Υπάρχει, όμως και μια μερίδα του κοινού που έρχεται ακριβώς γι’αυτές τις οπτικές του έργου και του συγγραφέα...

 Βεβαίως, και υπάρχει! Και στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» δεν περιμέναμε επίσης τέτοια ανταπόκριση γιατί μιλάμε για ένα ελιτίστικο έργο, δεν είναι ένα λαϊκό θέαμα.

Θα επανέλθω στην ερώτηση, έχει τύχει σε κάποια φάση της ζωής σου εν γνώση σου να ζεις μ’ ένα ζωτικό ψεύδος, ένα παραμύθι;

 Νομίζω, ότι τα πραγματικά μας ζωτικά ψεύδη δεν τα ξέρουμε. Πρέπει να μας τα πει κάποιος άλλος ή ψυχοθεραπευτής ή ο άνθρωπός μας και πάλι όμως είναι πολύ δύσκολο. Γιατί αν αγαπάς κάποιον πολύ δύσκολα φέρνεις μπροστά τους μια σκληρή αλήθεια. Εγώ, όταν κατάλαβα ψευδαισθήσεις των ανθρώπων, που αγαπάω και ότι αυτές τους δίνουν ώθηση για να συνεχίσουν, φωτίστηκε κάτι μέσα μου. Αναρωτήθηκα: «Εγώ τα δικά μου τα βλέπω;». Δεν νομίζω ότι τα βλέπω...Ακόμα και αυτό που λες ότι έκανα μια επιτυχία και θα με βοηθήσει να πάω παρακάτω και αυτό ακόμη ένα ζωτικό ψεύδος είναι.

 Γιατί να είναι ζωτικό ψεύδος η ώθηση που σου δίνει μια καλή δουλειά;

 Γιατί σημασία έχει μόνο το μοίρασμα εκείνη την ώρα με κάποιους ανθρώπους που μπορούμε να πάμε τη σκέψη μας παρακάτω, σαν ένας μικρός συλλογικός νους, σαν μια μικρή συλλογική σκέψη, την οποία δεν μπορείς να μοιραστείς με πολύ κόσμο. Αυτά είναι ζωτικά ψεύδη, τα οποία μοιραζόμαστε όλοι μαζί στη σκηνή και μας δίνουν κίνητρο. Μας συντηρούν στο δρόμο που είμαστε.

Έχω την αίσθηση, ότι δεν σ’ ενδιαφέρει να μαθαίνεις τι γίνεται στα καλλιτεχνικά δρώμενα και ότι αποφεύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι τα social media, τους φωτογράφους κ.λπ.  Για παράδειγμα δεν σε βλέπουμε σε επίσημες.Είναι έξω από εσένα όλα αυτά;

Θέλω να μαθαίνω  τι γίνεται με τις παραστάσεις. Τώρα όσον αφορά τις πρεμιέρες δεν έχω χρόνο και όταν τον βρω, έχω ανάγκη να χαλαρώνω, γιατί δίνω μεγάλη ψυχική ενέργεια στη δουλειά μου.Βέβαια, έχεις δίκιο, ότι δεν είναι το καλύτερο μου το κοινωνικό κομμάτι.

Θα μου άρεσε να βλέπω παραστάσεις , χωρίς να ξέρει κανείς ότι έχω πάει. Πολλές φορές, ντρέπομαι να πάω στα καμαρίνια και να μιλήσω σε συναδέλφους, ενώ μου αρέσει η παράσταση, αλλά ντρέπομαι, νιώθω άσχημα με τόσο κόσμο. Με πιάνει κάτι σαν αγοροφοβία και το ξέρω ότι κάποιοι συνάδελφοι μπορεί να μ’ έχουν παρεξηγήσει, αλλά δεν το κάνω για άλλο λόγο. Είναι μέρες που θέλω να βάλω τσεμπέρι και να κρυφτώ!

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια; Θα ήθελες να παίζεις..

 Να παίζω, όχι! Τουλάχιστον, όχι με τέτοιο ρυθμό. Θα ήθελα να έχω το θάρρος να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα αλλά είναι η δουλειά τέτοια που δύσκολα γίνεται. Είναι θέμα βιοπορισμού.

Πες μου κάποια διαφορετικά πράγματα που θα σου άρεσαν να κάνεις.

Θα ήθελα να διαβάσω πράγματα, να ζήσω με διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέρη, να γνωρίσω τον κόσμο! Θα ήθελα να ασχοληθώ με την γλώσσα, μ’ ενδιαφέρει πολύ η γλωσσολογία και η σχέση της με την ψυχολογία και την ανθρωπολογία.

Η Μαρία Πρωτόπαππα πρωταγωνιστεί στο  «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» στο Θέατρο Αθηνών

Και σκηνοθετεί το «Ρίττερ,Ντένε,Φος» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με τη Στεφανία Γουλιώτη, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Αργύρη Ξάφη. 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Το «Ρίττερ,Ντένε,Φος», Σε Σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού 

Είναι ένας πολίτης του κόσμου, μαζί με τον Θοδωρή Τερζόπουλο έχει ταξιδέψει στα μεγαλύτερα θέατρα της υφηλίου και έχει απολαύσει το θερμό χειροκρότημα και τις διθυραμβικές κριτικές.

Παρ’ όλα αυτά ο Σάββας Στρούμπος δηλώνει πως εμπνέεται πάντα από την Αθήνα και τις συναντήσεις στα κουτούκια της μ’ αγαπημένους  ανθρώπους.

Συνεχίζει για δεύτερη σεζόν και μετά την πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία,  να παρουσιάζει με την ομάδα «Σημείο Μηδέν» την Αντιγόνη του Σοφοκλη, παράσταση που έκανε αίσθηση την περσινή σεζόν.

Σε μια από τις αγαπημένες του γωνιές στην πόλη, στην Πλάκα, έχει κανονιστεί το ραντεβού μας για τη φωτογράφιση και την κουβέντα.

Παρά το μικρό τζετ λαγκ, ο Σάββας άρτι αφιχθείς από την Κίνα δεν χάνει στιγμή το χαμόγελό του αλλά και αυτό το μοναδικό πάθος του για το πιο όμορφο ταξίδι απ’ όλα: αυτό στον μαγικό κόσμο του θεάτρου.

Μόλις επέστρεψες από Κίνα. Τι έκανες εκεί; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Στην Κίνα ταξίδεψα με το Θέατρο Άττις, συμμετέχοντας στις  «Τρωάδες» του Θοδωρή Τερζόπουλου. Παρουσιάσαμε την παράσταση στο φεστιβάλ του WuZhen. Αντιμετωπίζω κάθε έξοδο από το θέατρο της Λεωνίδου, είτε στο εξωτερικό είτε στο εσωτερικό, με την ίδια αυτοσυγκέντρωση και ενέργεια. Χρειάζεται να υπερασπιζόμαστε την παράσταση με όλο μας το είναι. Από την άποψη αυτή, κάθε ανάλογη εμπειρία είναι εξίσου δυνατή.

Με τον Θ. Τερζόπουλο έχετε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Πόσο διαφορετικό είναι το θέατρο σε κάθε γωνιά του πλανήτη και ποιο είδος σ’ έχει γοητεύσει περισσότερο;

Σε κάθε χώρα, ανάλογα με τις πολιτισμικές, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές ιδιομορφίες, το θέατρο διαθέτει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Ωστόσο παντού υπάρχουν οι άνθρωποι του θεάτρου που αφιερώνουν τη ζωή τους στην υλοποίηση ενός καλλιτεχνικού οράματος που αφορά διαστάσεις της ανθρώπινης κατάστασης μέσα στον κόσμο. Ίσως απ'όλες τις παραδόσεις να συνδέομαι περισσότερο με τη ρωσική παράδοση λόγω της μεγάλης ιστορίας και των σπουδαίων δημιουργών που ανήκουν σε αυτή.

Πιστεύεις ότι ως χώρα, έχουμε επενδύσει αρκετά στον πολιτισμό μας και ειδικότερα στο θέατρο;

Ναι, πιστεύω ότι επενδύουμε στον πολιτισμό. Φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η επένδυση έχει κατά κύριο λόγο χαρακτηριστικά τουριστικής ατραξιόν ή πατριωτικής φιέστας. Μπορούμε άραγε να αρνηθούμε τις απαιτήσεις της βιομηχανίας του θεάματος και να κοιτάξουμε για λίγο μέσα μας; Προσωπικά πιστεύω στα εγχειρήματα από ομάδες ανθρώπων που αντιστέκονται στις παραπάνω αντιλήψεις και επιμένουν να εκφράζονται και να δημιουργούν αναλαμβάνοντας το κόστος της αντίστασής τους.

Μετά τις εκλογές, είδαμε πολλές αλλαγές από το Υπουργείο Πολιτισμού, νέες ηγεσίες στο Εθνικό Θέατρο και στο Φεστιβάλ Αθηνών αλλά και την πρόσφατη απομάκρυνση της ηγεσίας του Κ.Β.Θ.Ε . Ποιο είναι το δικό σου σχόλιο;

 Με εξαίρεση μια συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών το 2014 με τη «Σωφρονιστική Αποικία», επιλέγω να είμαι συγκεντρωμένος στη δουλειά μου με τους συνεργάτες μου στην Ομάδα και το Άττις, γιατί πιστεύω ότι μέσα από αυτούς τους δρόμους προωθείται το θέατρο και η τέχνη του ηθοποιού. Πιστεύω σε έναν ριζικό μετασχηματισμό όλων αυτών των φορέων και θεσμών με γνώμονα την επιστροφή στις σημαντικές παραδόσεις του θεάτρου, τη μνήμη, τη δημιουργικότητα, την ανθρώπινη χειραφέτηση. Στους ανθρώπους που αναλαμβάνουν αυτές τις θέσεις εύχομαι καλή τύχη.  

Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συνεργάζεσαι με τον Θ. Τερζόπουλο;

Είναι δημιουργικό! Οι απαιτήσεις της δουλειάς είναι μεγάλες και χρειάζεται διαρκής εγρήγορση, ετοιμότητα και ανάληψη πρωτοβουλίας σε πολλά επίπεδα. Για μένα είναι προκλητικό. Δεν σκέφτομαι την ευκολία ή τη δυσκολία. Τα πάντα υπάρχουν μέσα στη δουλειά ανά πάσα στιγμή.

Συχνά ακούμε να λένε ότι το ελληνικό θέατρο πάσχει από εμπνευσμένους σκηνοθέτες.Το ασπάζεσαι;

Δεν συμφωνώ με τις γενικεύσεις. Ας είμαστε αυτοσυγκεντρωμένοι, ας αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας, τον κόσμο που ζούμε και το τι διακυβεύεται στην εποχή μας, ας δουλεύουμε με σοβαρότητα και επιμονή, ας δίνουμε έμφαση στην παιδεία την καλλιτεχνική και την ανθρώπινη και η έμπνευση έρχεται χωρίς να το περιμένουμε.

Η Αντιγόνη συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, το καλοκαίρι ακολούθησε μια περιοδεία σ’ ανοιχτά θέατρα. Πώς προσαρμόστηκε εκεί η παράσταση;(είχε δημιουργηθεί για κλειστό χώρο).

Χρειάστηκε να ανοίξουμε την ενέργειά μας και τα εκφραστικά μας μέσα. Δεν ήταν δύσκολη η προσαρμογή, κυρίως λόγω του τρόπου δουλειάς μας και της ψυχοφυσικής εκπαίδευσης των ηθοποιών. Ως προς τη διαμόρφωση του χώρου, είχαμε μαζί μας ένα σκοινί με το οποίο δημιουργούσαμε τον κύκλο της τραγωδίας. Μέσα στον κύκλο παιζόταν η παράσταση.

Η «Αντιγόνη» έχει επηρεάσει πολλαπλώς την ηθική και γενικότερη πνευματική σκέψη του σύγχρονου Δυτικού μας πολιτισμού. Υπάρχουν ατελείωτες αναλύσεις και το έργο ανεβαίνει πολύ συχνά. Εσύ από ποια σκοπιά είδες τη Σοφόκλεια τραγωδία;

Βλέπουμε την «Αντιγόνη» ως Τραγωδία για τη διεκδίκηση της  ζωής. Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία. Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής - κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του.

Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο μέλλον. Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην τραγωδία.

Η έννοια του αστερισμού τραγωδιών είναι για μας σημαντική καθώς σηματοδοτεί την ανάπτυξη του τραγικού υλικού πέραν του δίπολου Αντιγόνης-Κρέοντα. Το κάθε πρόσωπο φέρει τον δικό του ιδιαίτερο πυρήνα αγωνίας, πάθους και δέους, έτσι αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα πρόσωπα και συμμετέχει στην εξέλιξη της τραγωδίας.

Πόσο μπορεί να απασχολήσει τον σημερινό θεατή η φιλοσοφική σπουδαιότητα του έργου; Μπορεί ο Έλληνας του 2019 να κατανοήσει την έννοια του ηθικού και άγραφου νόμου, σε μια εποχή ισοπέδωσης;

Όπως είπα και παραπάνω, δεν σκέφτομαι με γενικεύσεις, τις οποίες θεωρώ παραπλανητικές σε πολλά επίπεδα. Ποιος ακριβώς είναι ο Έλληνας; Είναι ένα μονοδιάστατο ον; Είμαστε σίγουροι γι' αυτό; Χρειάζεται προσοχή. Η επαφή μας με τους θεατές και στην Αθήνα και ανά την Ελλάδα σαφώς αποδεικνύει ότι υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι που συνδέονται βαθιά με τα ζητήματα του έργου και της παράστασης.

Η λέξη «Αντιγόνη» σημαίνει είτε αυτή που πάει ενάντια στους γονείς της, είτε αυτή που αναπληρώνει (αντικαθιστά) τους γονείς της. Εσύ ποιον δρόμο διάλεξες σε σχέση με το οικογενειακό περιβάλλον;

Είναι το αιμάτινο τοπίο πάνω στο οποίο βαδίζει η Αντιγόνη. Διαρκώς συνδεδεμένη με τους νεκρούς της, θέλει να τους κρατήσει στη μνήμη της, θέλει η ψυχές τους να ησυχάσουν, τα τραύματά τους να επουλωθούν. Έτσι, το αιμάτινο τοπίο της οικογένειας γίνεται και το εφαλτήριο της αντίστασής της απέναντι στην εξουσία, η πηγή ενέργειας του μεγάλου πάθους της, που την οδηγεί ως τον θάνατο.

Οι πρόβες για τις παραστάσεις σου, διαρκούν αρκετό, καιρό, πολλές φτάνουν και τον έναν χρόνο. Πόσο εφικτό είναι αυτό πρακτικά στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας του 2019;

Από οικονομικής άποψης είναι δύσκολο, καθώς δεν μπορούμε να έχουμε τις αμοιβές που θα θέλαμε για τους ηθοποιούς. Ωστόσο οι ηθοποιοί αμοίβονται και στις πρόβες και στις παραστάσεις. Από καλλιτεχνικής άποψης είναι αναγκαίο, γιατί η δημιουργική και ερευνητική διαδικασία χρειάζονται χρόνο, επιμονή και υπομονή.

Μετά το  «Περιμένοντας τον Γκοντό» έρχονται οι «Ευτυχισμένες μέρες». Τι σε γοητεύει στον Μπέκετ;

Τον θεωρώ τον σύγχρονο τραγικό, τον συγγραφέα που εκφράζει τις τραγικές διαστάσεις της ανθρώπινης ερήμωσης και αγωνίας με απαράμιλλο βάθος και ένταση. Στο υπέδαφος των κειμένων του βλέπω τη σπίθα της ζωής, το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την οδύνη της ανθρώπινης κατάστασης. Στα κείμενά του βλέπω τον αγώνα του ανθρώπινου όντος στη σύνδεσή του με το αναπόφευκτο του θανάτου. Θεωρώ το υλικό του εξαιρετικά γενναιόδωρο. Πιστεύω, όμως, ότι μας αποκαλύπτεται εφόσον τολμήσουμε να αρνηθούμε τα κλισέ που έχουν κατακάτσει πάνω στα κείμενα του μέσα στα χρόνια. Θα συνεχίσω να δουλεύω πάνω στον Μπέκετ, ακολουθεί το «Not I» («Όχι εγώ»).

Εντοπίζονται κοινά στοιχεία ανάμεσα στην αρχαία τραγωδία και το θέατρο του παραλόγου;

Σαφώς ο Μπέκετ εντάσσεται στο θέατρο του παραλόγου, όμως ως μια διακριτή οντότητα.Οπότε θα μπορούσα να πω ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα τον μπεκετικό κόσμο και την αρχαία τραγωδία, όπως και θεμελιώδεις διαφορές. Στον Μπέκετ έχουμε την τραγι-κωμωδία, βρισκόμαστε σε ένα τοπίο καταστροφής, στο τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Εκεί τα πρόσωπα δεν είναι παθητικά. Αντίθετα, είναι ενεργοποιημένα, προσδοκούν ένα συμβάν λύτρωσης, το οποίο ως το πέρας του έργο δεν έρχεται. Σε αυτή την κατάσταση ενεργοποιημένης προσδοκίας στην εσχατιά του κόσμου, στο κάθε πρόσωπο ξεδιπλώνεται όλο το φάσμα της ανθρωπότητας με τους φόβους και τις ελπίδες, τις επιθυμίες και τις αγωνίες, αλλά και την ανάγκη συνύπυαρξης κι επαφής με τον άλλον άνθρωπο, έστω και στα πέρατα της ζωής. Στην ερήμωση των προσώπων ξεδιπλώνεται η τραγωδία της ανθρώπινης κατάστασης, στην αποκάλυψη των ανθρώπινων αντιφάσεων βλέπουμε το κωμικό στοιχείο. Ιερό και βέβηλο, προσδοκία και απόγνωση, επιθυμία και ματαίωση, έρωτας και θάνατος αλληλεπιδρούν και αλληλοδιαπλέκονται στο έργο του Μπέκετ, δημιουργώντας ένα τραγι-κωμικό σύμπαν μελέτης του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο.

Στην αρχαία τραγωδία το πρόσωπο καταλύτης, ο τραγικός ήρωας είναι παρόν, είναι εδώ, διεκδικεί, συγκρούεται, ανατρέπει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Δεν υπάρχει το στοιχείο της προσδοκίας, παρ' όλο που βρισκόμαστε στα ακραία όρια Φύσης, Ύπαρξης και Ιστορίας, δηλαδή σε τοπία λοιμού, καταστροφών, πολέμων, τρέλας, μανίας και πάθους. Μέσα στην κλίμακα του Άμετρου, του “άνευ όρων και ορίων” είναι που η τραγωδία θέτει το ερώτημα: “Προς τι ο άνθρωπος;”, μελετώντας το ανθρώπινο ον σε όλο το φάσμα από την τερατία ως την υπέρβαση.

Ποιες είναι οι δικές σου "Ευτυχισμένες μέρες";

Θεωρώ πως είναι το κείμενο που καθιστά τον Μπέκετ τον τραγικό του 20ου αιώνα, αλλά και τον προφήτη του 21ου. Βλέπουμε τη Γουίνι ως σύγχρονο Προμηθέα, έγκλειστο στο καμμένο τοπίο του θανάτου, της αγωνίας και της οδύνης. Εκεί όμως αγωνίζεται, αντλεί την ενέργειά της από το βάθος της ανθρώπινης δομής, κρατάσει τη σπίθα της  ζωής αναμμένη και παλεύει ως το τέλος, ως τη στγμή του κύκνειου άσματος. Αν οδεύει προς τον θάνατο, οδεύει ως νικήτρια της ζωής. Το Θάρρος του Ζην βρίσκεται στον πυρήνα της δουλειάς μας.

Στον ρόλο της Γουίνι είναι η Ανέζα Παπαδοπούλου, συγκλονιστική ηθοποιός. Η συνεργασία μας είναι πολύ δημιουργική και προκλητική.Μαζί της στη σκηνή είναι η σταθερή συνεργάτις μου και ηθοποιός της Σημείο Μηδέν εδώ και 6 χρόνια, η Έλλη Ιγγλίζ.

Ποιο είναι το καλύτερο ταξίδι που έχεις κάνει ποτέ;

Ταξίδια σε απομονωμένες παραλίες για λίγες διακοπές το καλοκαίρι ή σε κάποιο χωριό τον χειμώνα ή την άνοιξη. Αλλά και το “ταξίδι” προς και από το θέατρο με την αγωνία και την προσδοκία του, τις σκέψεις και την ανακούφιση.

Τι σιχαίνεσαι και τι αγαπάς στην Αθήνα;

Η Αθήνα είναι για μένα πόλη έμπνευσης. Αγαπώ ιδιαίτερα τις γωνιές της στα Εξάρχεια, στον Κεραμεικό, στην Ακρόπολη, στο Φάληρο, κάποια κουτούκια, κάποια σημεία συνάντησης με παρέες και αγαπημένους ανθρώπους. Αυτό που με απωθεί είναι η ανθρώπινη αγνωμοσύνη.

«Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Παίζουν οι ηθοποιοί:Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Έλλη Ιγγλίζ, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Στέλιος Θεοδώρου - Γκλίναβος

Παραστάσεις: Πέμπτη έως Κυριακή, ώρα έναρξης: 20.30

«Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ

Μετάφραση: Θωμάς Συμεωνίδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Σκηνογραφία: Σάββας Στρούμπος

Ερμηνεύουν: Ανέζα Παπαδοπούλου(Γουίνι), Έλλη Ιγγλίζ(Γουίλι)

Πρεμιέρα 17 Ιανουαρίου 2020

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

φωτογράφιση για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Η Αμαλία Αρσένη δεν έζησε σε μια συνηθισμένη οικογένεια, οι γονείς της Γεράσιμος Αρσένης και Λούκα Κατσέλη, συζητούσαν στο σπίτι σοβαρά θέματα, όπως για το αν η χώρα θα πτωχεύσει ή ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Μικρή η Αμαλία, έκανε παρέα, κυρίως με μεγάλους. Δεν έμενε στο ίδιο σπίτι με τα ετεροθαλή αδέρφια της. Η ανάγκη της για παιχνίδι και η τεράστια φαντασία της, έφτιαχναν μαγικούς κόσμους. Κάπου εκεί ανακάλυψε το θέατρο, το οποίο έγινε για εκείνη το αδερφάκι, που της έλειπε. Σε ηλικία μόλις 8 ετών γράφει σε σχολική έκθεση ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει ηθοποιός. 

Τα γονίδια από τον παππού της Πέλο Κατσέλη, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και τη γιαγιά της Αλέκα Κατσέλη, είχαν κάνει τη δουλειά τους από πολύ νωρίς. Η φλόγα φούντωσε όταν με την θεία της Κίττυ Αρσένη πήγαιναν συχνά σε παιδικές παραστάσεις. 

Η Αμαλία σπούδασε θέατρο και φιλολογία στο εξωτερικό, αλλά πάντα ήθελε να ζει και να δημιουργεί στη χώρα της. Μεγαλώνοντας βρίσκει το θέατρο που αγαπά και νιώθει ακόμα καλύτερα στη σκηνή. 

Η λογοτεχνία και η ιστορία είναι δύο άλλες μεγάλες αγάπες της. Τι καλύτερο λοιπόν από μια βόλτα στο Μοναστηράκι, όπου ανακαλύπτει κανείς σπάνια βιβλία και το φως του αττικού ουρανού, γίνεται ο καλύτερος σύμμαχος για τη φωτογράφιση αλλά και την κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

«170τ.μ» λοιπόν για δεύτερη χρονιά σε νέα θεατρική στέγη. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;

Μου αρέσει να κάνω πράγματα που μ’ αφορούν προσωπικά. Τα «170 τ.μ» προέκυψαν από μια γνωριμία μου με τον Γιωργή Τσουρή στο Εθνικό Θέατρο, όπου παίζαμε στην ίδια παράσταση.Στην συζήτηση πάνω του είπα ότι εγώ δεν είχα κάνει ποτέ ρεαλισμό και θα ήθελα πολύ να δουλέψω και με τον ίδιο και με τον Γιώργο Παλούμπη, σ’ ένα επίπεδο συγγραφικό και δραματουργικό.Κάναμε λοιπόν, κάποιες συναντήσεις και μοιραζόμασταν ιστορίες. Εκείνη την εποχή εγώ έχασα τον πατέρα μου κι ήθελα να μιλήσω για την απώλεια, όχι σαν κάτι juicy, αλλά σαν μια ουσιαστική λύτρωση.

Δεν είναι επώδυνο όμως να μιλάς γι’ αυτό κάθε βράδυ στη σκηνή;

Αυτό φοβόμουν, αλλά τελικά είναι μια λύτρωση. Θυμάμαι τις πρώτες φορές, όταν άκουγα την Βάλια Παπακωνσταντίνου, την αδερφή μου στο έργο να μου λέει: «ο μπαμπάς πέθανε» σκεφτόμουν ότι θα μου ήταν δύσκολο να το ακούω κάθε βράδυ. Τελικά, κατάφερα να φέρω την απώλεια σαν ένα υπόβαθρο, σαν κάτι που το έχω βιώσει, χωρίς όμως να το παίρνω προσωπικά σε κάθε παράσταση.

Επομένως, η ηρωίδα στα «170 τ.μ» δημιουργήθηκε πάνω σου...

Ναι, η Λίλλυ είναι ο άξονας του έργου. Δική μου ιδέα και συνεισφορά στο κείμενο ήταν η ιστορία να διαδραματίζεται στην επαρχεία.  Επειδή έχω μεγαλώσει στην Αθήνα έχω ένα απωθημένο με την επαρχία και σκέφτηκα πως εκεί η ιστορία θα είχε μεγαλύτερο δραματουργικό ενδιαφέρον. Στη συνέχεια δουλέψαμε όλοι μαζί κι ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του στην παράσταση. Ο Γιωργής,  ο οποίος έγραψε και το έργο, το μετατόπισε στη συνέχεια και από την ιστορία της απώλειας το τοποθέτησε στην ανάγκη μας να λέμε την αλήθεια.

Πόσο κόστος έχει αυτό;
Μεγάλο αλλά είμαι σε μια φάση της ζωής μου, όπου νομίζω ότι αξίζει να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

Στη δουλειά σας, μπορείς να είσαι ειλικρινής, μ’ έναν σκηνοθέτη για παράδειγμα;
Δεν πιστεύω στην ιεραρχία στο θέατρο, πιστεύω στην ιεραρχία στην πρόβα. Όπως δηλαδή μπορεί ένας σκηνοθέτης να έρθει και να μου πει κάτι για την ερμηνεία μου, γεγονός, το οποίο έχει συμβεί αρκετές φορές. Θέλω και εγώ αντίστοιχα να λέω τη γνώμη μου. Μ’ ενδιαφέρει πολύ η επικοδομητική κριτική και η συνομιλία. Φυσικά, όλα αυτά έχοντας πάντα στο μυαλό μας τον κόπο του άλλου. Δεν είναι όμως κακό να πεις: «Εμένα κάτι μου έλειψε...». Προσωπικά εμένα μ’ έχει βοηθήσει και η επαφή μου με τα παιδιά. Γιατί όταν δουλεύεις με ευαίσθητες ψυχές, προσπαθείς να βρεις έναν τρόπο να κάνεις την κριτική σου χωρίς να τα πληγώσεις.


Να πούμε λοιπόν, ότι διδάσκεις και θέατρο στο Κολλέγιο Αθηνών. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Αυτό ήταν κάτι απρόοπτο. Πάντα πίστευα ότι θα μου άρεσε να διδάσκω θέατρο ή να μιλάω για θέατρο μ’ ανθρώπους που έχουν ήδη τις δικές τους βάσεις. Το να βάζω εγώ τις βάσεις, μου ήταν κάπως αδιάφορο. Τελικά, όμως είδα ότι είναι πολύ σημαντικό να δημιουργείς εσύ τις βάσεις, σ’ ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από θέατρο. Στόχος μου είναι να καταφέρω να τους εμφυσήσω την αγάπη για το θέατρο, ανεξάρτητα από το δρόμο που τελικά θα ακολουθήσουν στη ζωή τους. Γιατί η αγάπη για το θέατρο, είναι ουσιαστικά αγάπη για τη ζωή, τη κριτική σκέψη και την ψυχή του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό και δεν μπορείς να μην είσαι καλλιεργημένος άνθρωπος και να πας να γίνεις ηθοποιός.

Εσύ, πάντως ήξερες από μικρή ηλικία, ότι θα ακολουθούσες αυτό το δρόμο. Τετάρτη δημοτικού το είχες γράψει σε μια έκθεση;

Ναι, το θυμάμαι σαν και τώρα! Δεν ξέρω αν αυτό ήταν επιρροή οικογενειακή ή αν ήταν κάτι καθαρά δικό μου. Σίγουρα, πάντως μπήκα στο θέατρο μέσα από την αγάπη μου για τη λογοτεχνία, την ιστορία και τη φαντασία. Είχα ανάγκη από μικρή να δραπετεύω και να φτιάχνω δικούς μου κόσμους. Έπαιζα με τις κούκλες μου και έφτιαχνα τρομερά σενάρια.


Και πρώτος ρόλος ήταν ένα αρνάκι στο νηπιαγωγείο;

(Γελάει) Ναι! Ακολούθησαν άλλες επιτυχίες, όπως μια νεράιδα, η μητέρα φύση, η Καλλιπάτειρα, η Μπουμπουλίνα κ.α Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, πάντως ήταν με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2011.

Έχεις σπουδάσει στο εξωτερικό. Δεν σκέφτηκες ποτέ να ζήσεις εκεί και να κυνηγήσεις το όνειρό σου;

Εγώ δεν ήθελα να σπουδάσω στο εξωτερικό. Αυτός ήταν ο μοναδικός όρος των γονιών μου για να κάνω θέατρο. Μου είπαν ότι μόνο εκεί θα με κρίνουν αντικειμενικά για το αν κάνω ή όχι γι’ αυτή τη δουλεία και είχαν δίκιο. Επίσης στο εξωτερικό είχα τη δυνατότητα να πάρω δύο πτυχία σε τέσσερα χρόνια, το πρώτο ήταν το θέατρο και το δεύτερο πάνω στη φιλολογία.
Ήθελα πάντα να γυρίσω και ειδικά στο πρώτο έτος, όσο σπούδαζα με κάλεσαν για οντισιόν κατάλαβα ότι ήθελα πραγματικά να γυρίσω πίσω.

Ο παππούς σου, Πέλος Κατσέλης, χαρακτήριζε την υποκριτική ως: «το υπέροχο ψέμα της σκηνής, ένα ψέμα που μεταλλάσσεται πιο αληθινό από το αληθινό». Για σένα τι είναι η υποκριτική;

Πιστεύω και εγώ σ’ αυτό το ψέμα, με την έννοια ότι μου αρέσει στις πρόβες όταν λέμε ότι «κάνουμε θέατρο χαλαρώστε λίγο». Οι απαρχές του θεάτρου έχουν να κάνουν με την αφήγηση, το παραμύθι, τη μαγεία και μ’ εμένα μου αρέσουν πολύ αυτά τα στοιχεία. Από εκεί και πέρα η ταύτιση έχει να κάνει με τη ζωή. Το πώς δημιουργείς όμως έναν κόσμο, έχει να κάνει καθαρά με το κομμάτι της φαντασίας. Επομένως, θα έλεγα ότι είναι ένα μείγμα που περιέχει και μαγεία και ζωή.

Θα μπορούσες να ζήσεις εκτός θεάτρου;

Ειλικρινά, όχι. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να το σκεφτώ αλλά νομίζω ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη μου να υπάρχω σ’ αυτόν τον χώρο. Ειδικά τώρα που καταλαβαίνω και τι μου αρέσει να κάνω. Έχω το μικρόβιο μέσα μου.

Τι σου αρέσει να κάνεις;

Μου αρέσει το θέατρο, που είναι κοντά στον μέσο θεατή. Δεν μου αρέσει να κάνω το κοινό να αισθάνεται ηλίθιο ή ότι δεν καταλαβαίνει. Μου αρέσει ένα θέατρο της ισοτιμίας και δημοκρατικό. Για να συμβεί αυτό πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν έργα, που να αφορούν τον κόσμο. Είμαι ρομαντική ως προς αυτό.

Μιας και αναφέρθηκες στο ρομαντισμό. Το πιο ρομαντικό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου για έναν έρωτα ποιο είναι;

Νομίζω,το πιο ρομαντικό είναι η διάρκεια και η πίστη μου στον έρωτα και σ’ ένα συγκεκριμένο άνθρωπο.

Η ηρωίδα σου είναι έγκυος. Αυτό σε έβαλε στη διαδικασία να σκεφτείς τον εαυτό σου, ως μητέρα;

Σίγουρα, θα ήθελα παιδιά. Η οικογένεια για μένα είναι τα πάντα, ίσως είναι το μόνο που βάζω πάνω από το θέατρο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Μ’ έβαλε σε μια διαδικασία και το κατάλαβα κυρίως, όταν στο φινάλε του έργου κάνει κάτι για να ταρακουνήσει τον σύντροφό της. Κάτι, που έχει σχέση με το μωρό. Αλλά δεν θα πω τι... 

Έχεις τρία ετεροθαλή αδέρφια. Δεν μεγαλώσατε όμως στο ίδιο σπίτι....

Με τον μικρότερο λίγο..

Σε δυσκόλεψε το γεγονός ότι ήσουν μοναχοπαίδι;

Ναι, γιατί αυτό φέρει μια μοναξιά. Γι’ αυτό νομίζω ότι ασχολήθηκα με το θέατρο για να διοχετεύσω όλη αυτή την όρεξη που είχα για παιχνίδι. Εμένα ήταν και ιδιαίτερη η παιδική μου ηλικία. Ήμουν συνέχεια με μεγάλους και τα πράγματα που συζητούσαμε στο σπίτι ήταν ιδιαίτερα σοβαρά. Ήταν θέματα του τύπου: θα πτωχεύσει η χώρα ή ποιος θα είναι πρωθυπουργός αύριο! Εκεί, βρήκα και το θέατρο σαν αδερφάκι μου, σαν μια διέξοδο.

Πάνω σ’ αυτό το θέμα, έχεις πει για τα παιδικά σου χρόνια, ότι στην αρχή είσαι παιδί υπουργών και σ’ έχουν βασίλισσα και μετά ξαφνικά αλλάζουν τελείως συμπεριφορά. Αυτό πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να το διαχειριστεί;

Είναι πολύ σκληρό και θέλει δουλειά για να το ξεπεράσει κάποιος. Μαθαίνεις όμως, από πολύ νωρίς, πόσο γρήγορα οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη και τη μια σου λένε ότι είναι εκεί και σε στηρίζουν και την άλλη στιγμή εξαφανίζονται. Είναι μια πλευρά της ζωής, την οποία κάποια στιγμή θα την γνωρίσεις. Οπότε από μια άποψη ήταν καλό, ήταν ένα μάθημα. Αυτό μου έδωσε και εμένα την ευκαιρία να καταλάβω ότι όπως έλεγε και ο Σεφέρης «οι άνθρωποι είναι μαλακοί σαν το χόρτο...»

Εσύ, είσαι σταθερή στις απόψεις σου;

Πολύ! Δεν είμαι παιδί της αλλαγής, δεν μου αρέσουν οι μεγάλες ανατροπές και αλλαγές και αυτό πιστεύω ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο γιατί η ζωή μας είναι μόνο απρόοπτα.

Υπάρχει κάποια συμβουλή του μπαμπά σου που κρατάς;

Ναι, μου είχε πει: «όσα δεν μπορείς να λύσεις εσύ, θα στα λύσει η ζωή». Πράγματι, η ζωή έρχεται και σου λύνει τα προβλήματα. Ήταν από τα τελευταία πράγματα που μου είπε.

Χαίρεσαι που πρόλαβε να σε απολαύσει στη σκηνή;

Μου έλεγε ότι ήταν πολύ περήφανος και το πιστεύω. Θα ήθελα όμως να με δει και στα επόμενα. Γιατί όταν ήμουν 26 χρονών, τη χρονιά που έφυγε, είχα κάνει πράγματα. Αισθάνομαι όμως ότι στη συνέχεια βρήκα αυτό που μ’ ενδιέφερε περισσότερο, επομένως ήμουν πιο πολύ εγώ. Κάθε φορά, σε κάθε παράσταση αναρωτιέμαι, αν θα του άρεσε. Το ίδιο σκέφτομαι και για τη θεία μου, την Κίττυ Αρσένη, που ήταν ουσιαστικά ο μέντοράς μου. Εκείνη με πήγαινε στις παιδικές παραστάσεις. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μου δίνουν ακόμα δύναμη. Όταν κάτι δεν πάει καλά παρηγορώ τον εαυτό μου και λέω «είναι εκεί πάνω και θα σε βοηθήσουν».

Μετά τα «170 τ.μ» θα ακολουθήσει ένας μονόλογος. Πες μας δύο λόγια και γι’ αυτό.

Στη δεύτερη σεζόν, θα ανεβάσουμε ένα έργο, το οποίο ο Ένκε Φεζολλάρι, μου το είχε προτείνει από το 2012 αλλά δεν είχαμε βρει την κατάλληλη συγκυρία. Είναι ένα καθαρά πολιτικό κείμενο, οπότε είναι στα ενδιαφέροντά μου. Ο τίτλος του είναι «Η χώρα ποτέ δεν πεθαίνεις» και είναι μια Αλβανίδος συγγραφέα, της Ορνέλα Βόρψι και είναι ουσιαστικά σαν το αντίστοιχο «Ημερολογιο της Αννας Φρανκ» για την Αλβανία, την εποχή του Χότζα. Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο έργο στην Ελλάδα, για εκείνη την περίοδο και επειδή εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ και επιστημονικά, κάνω το διδακτορικό μου πάνω στις «Γυναίκες του μεσοπολέμου». Αγαπώ πολύ και τα Βαλκάνια και μ’ ενδιαφέρει πολύ και η μελέτη που έχω να κάνω πάνω σ’ αυτό το κείμενο.

 

Διαβάστε επίσης: 

Γιωργής Τσουρής: « Με Τον Βαγγέλη Ρωμνιό, Χρησιμοποιούσαμε Το Δέσιμο Για Να Παράγουμε Και Την Παραγωγή Για Να Δεθούμε Ακόμα Πιο Πολύ»

Είδα Τα «170 Τετραγωνικά», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη

 Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες για το texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού

 Παίζει σε παιδική παράσταση 35 χρόνια μετά τον «Οδυσσεβάχ» της Ξενιάς Καλογεροπούλου. Στην ερώτηση πώς είναι το παιδικό κοινό, δεν απαντά τίποτα το δήθεν κουλτουριάρικο ή εμπνευσμένο: « Δεν έχω ακόμα καθαρή εικόνα. Όταν έρθουν τα σχολεία και αρχίζουν να ουρλιάζουν όλα μαζί τότε θα σου πω!»

Όπως τίποτα δήθεν δεν χαρακτηρίζει την επαγγελματική του πορεία, τέσσερις δεκαετίες τώρα. Ο Στέλιος Μάινας είναι από τους ελάχιστους ηθοποιούς, για τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι στην εξίσωση εμπορικό με ποιοτικό θέαμα το αποτέλεσμα είναι πάντα με θετικό πρόσημο.

Κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε σειρές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, ενώ παράλληλα στο σανίδι τον έχουμε απολαύσει σε ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.

Βαδίζουμε στα Αναφιώτικα, εκεί κάτω από την Ακρόπολη, κάθε γωνιά θα γίνει μνήμη για μια ιστορία, «τότε σ’ εκείνο το γύρισμα...», «τότε σ’ εκείνο το τραπέζι..». Ο Στέλιος Μάινας δεν επαφίεται σ’ ό,τι έχει χτίσει αυτά τα 40 χρόνια, αλλά ακολουθώντας τη λογική της ροκ και των αγαπημένων του Rolling Stones, δεν χορταριάζει ποτέ...Ίσως γι’ αυτό έχει και πάντα κάτι ουσιαστικό να πει στη ζωή και στη σκηνή.

 Είχατε 35 χρόνια να παίξετε σε παιδική παράσταση. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στην «Οδύσσεια»;

Η Σοφία Σπυράτου, την οποία παρακολουθώ και μ’ αρέσει πολύ η δουλειά της. Επιπλέον, με παρέσυρε κι ο Μιχάλης Αδάμ, παραγωγός της παράστασης και φίλος μου. Κυρίως, όμως, το ίδιο το έργο, η «Οδύσσεια» είναι το αγαπημένο μου ανάγνωσμα από παιδί. Επιπλέον μιλάμε για μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών: ο Στρατής Πασχάλης έχει κάνει μια σπουδαία θεατρική προσαρμογή στο κείμενο, ο  Μίλτος Παπαστάμου τη μουσική, ο Μανόλης Παντελιδάκης τα σκηνικά. Κι όλη η ομάδα των συναδέλφων ηθοποιών. Πάντα οι συντελεστές σε μια δουλειά είναι το πιο σημαντικό για μένα. 

Αγαπάτε όμως να «ανακαλύπτετε» κι έργα...

Ναι! Είμαι ο πνευματικός εισηγητής του ολλανδικού ρεπερτορίου στην Ελλάδα. Το «Δείπνο» είναι το τρίτο ολλανδικό έργο.

Και αγαπάτε πολύ και τους Ολλανδούς....Γιατί;

Είναι φίλοι μου! Είναι αν θέλουμε να το πούμε απλοϊκά «καλοί Γερμανοί» οργανωμένοι, αλλά παράλληλα και χαλαροί άνθρωποι. Δεν είναι τόσο αυστηροί, όσο οι Γερμανοί. Θαυμάζω την ολλανδική κουλτούρα και για τη δικιά μου τη γενιά ήταν ο λαός της εναλλακτικότητας, είναι ανοιχτόμυαλοι, αγαπούν και προστατεύουν τη φύση....

Το «Δείπνο», του Χέρμαν Κοχ, θέτει πάρα πολλά ζητήματα. Μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο να έχει να κάνει με την ευθύνη των γονιών;

Ναι, των ενηλίκων γενικότερα. Είναι ένα δύστροπο έργο, δεν είναι απλό. Είναι καθηλωμένο έργο, δεν θα δεις φανταζί πράγματα, αλλά στόχος είναι ο θεατής να παρακολουθήσει την ουσία του θέματος, τη διαμάχη των δύο ζευγαριών. Ζητούμενο είναι να ακουστεί το κείμενο.

 Στο «Δείπνο» δεν ισχύει το Σωκρατικό «Ουδείς εκών κακός», στο έργο παρακολουθούμε τη βίαιη φύση του ανθρώπου...

Ναι, όλα υπάρχουν στον άνθρωπο. Εξάλλου το καλό συνυπάρχει με το κακό. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, δανείζονται το ένα κομμάτια από το άλλο. Η διαχείρισή τους είναι το ζήτημα.

Ως γονιός εσείς πώς είστε;

Εγώ, ως γονιός, δεν έχω επιτελέσει το χρέος μου 100%. Λόγω υποχρεώσεων, δεν ήμουν πάντα παρόν. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, αλλά είναι η αλήθεια. Στο σπίτι μου με τον γιο μου ήμουν επισκέπτης.

Δεν υπήρχε όμως αυτό που λέμε «ποιοτικός χρόνος»;

Ο ποιοτικός χρόνος πρέπει να είναι απόσταγμα της συνεχούς τριβής με το παιδί σου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε είσαι επισκέπτης, είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα. Είναι αλλιώς να μεγαλώνεις εσύ ο ίδιος το παιδί σου. Μια νέα τάση στην κεντρική Ευρώπη είναι οι γονείς να αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και πολύ λιγότερο στην εργασία τους, η οποία περιορίζεται πλέον στις επτά ή έξι ώρες την ημέρα. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους και ειδικότερα μέχρι τα δέκα τους χρόνια, στη συνέχεια φτιάχνουν ένα δικό τους σύμπαν, το οποίο στη συνέχεια παρακολουθείς εξ’ αποστάσεως. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού καθορίζουν και τη μετέπειτα ζωή του.

 Και εσείς είχατε έναν μπαμπά επισκέπτη...Αυτό σας έχει επηρεάσει για παράδειγμα στην επιλογή σας να γίνετε ηθοποιός;

Πάντα σε επηρεάζει αυτό στη ζωή σου. Νομίζω όμως, ότι όσον αφορά την επιλογή του επαγγέλματος δεν έχει παίξει κάποιο ρόλο, μάλλον ήταν τυχαία. Πολλές φορές, σ’ επιλέγει και το επάγγελμά σου. Μπορεί για παράδειγμα να επιλέξεις κάτι εσύ στο οποίο να μην είσαι καλός και να οδηγηθείς κάπου αλλού στη συνέχεια. Αν γίνεις γιατρός επειδή ήταν ο μπαμπάς σου και δεν έχεις ταλέντο, δεν θα τα καταφέρεις. Μην νομίζετε ότι και η επιστήμη δεν θέλει ταλέντο...

Τι είναι για εσάς το «ταλέντο»;

Η φυσική έλξη, η φυσική ροπή. Βλέπεις ένα παιδί και από μόνο του ζωγραφίζει περίεργα πράγματα, έχει μια ιδαίτερη αντίληψη για τον κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει κάτι γιατί το ταλέντο χρειάζεται πάντα ανάπτυξη και καλλιέργεια.

Στα 40 χρόνια, που είστε σ’ αυτό τον χώρο, υπήρξαν στιγμές που θελήσατε να τα παρατήσετε όλα;

Να σου πω την αλήθεια, από ένα σημείο και μετά δεν σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, γιατί σε παίρνει μπάλα το επάγγελμα, πρέπει να ζήσεις, υπάρχει και ένα βιοποριστικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλές στιγμές, που αγανακτείς αλλά είμαστε πολύ τυχεροί που κάνουμε αυτή τη δουλειά και πληρωνόμαστε.

Κάνατε σειρές ή παραστάσεις για καθαρά βιοποριστικούς λόγους;

Όχι, έχω την αίσθηση ότι ό,τι και να είχα κάνει θα ήμουν ευχαριστημένος. Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις και σε κάθε δουλειά να βρίσκεις πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι μισώντας το, θα σου επιστρέψει με το χειρότερο τρόπο.

 Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που ακόμα δεν έχετε παίξει;

Όχι, τίποτα δεν ονειρεύομαι...

Μάλλον, από αυτά που έχουμε πει καταλαβαίνω ότι ονειρεύεστε να ανακαλύψετε ωραία έργα...

Ναι! Ακριβώς! Γιατί δεν υπάρχουν...

Δεν υπάρχουν ή εμείς δεν τα ανακαλύπτουμε;

Καινούργια έργα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μια πνευματική φτώχεια και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Το θέατρο είναι συνακόλουθο μιας γενικότερης παγκόσμιας τάσης. Φανταστείτε ότι τα μεγάλα μπαμ, που έγιναν στην ανθρωπότητα ήταν μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Ήταν δύο χρυσές δεκαετίες που ακόμα τροφοδοτούν το παγκόσμιο θέατρο.

 Υπάρχουν όμως και πολλά ελληνικά έργα. Είναι μάλιστα και μια τάση η νέα ελληνική δραματουργία.

Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες δραματουργοί και ένας συγγραφέας δεν μπορεί να είναι δημιουργικός πάντα. Θα γράψει ένα καλό έργο, θα γράψει και δύο πατάτες! Έτσι είναι το φυσιολογικό, όταν αυτό δεν συμβαίνει κάτι ύποπτο κρύβεται από πίσω. Δεν μπορείς να γράφεις μόνιμα αριστουργήματα!

Για τον ρόλο του Γιωργή στο «Νησί» έχετε πει, ότι εσείς ζητήσατε να τον ερμηνεύσετε και ότι σας άρεσε γιατί ήταν μια βιβλική φιγούρα. Τώρα σας βλέπουμε στην «Οδύσσεια» στη σκηνή του Θεάτρου Ολύμπια, ως Όμηρο. Μια ακόμη «βιβλική φιγούρα». Τι σας γοητεύει σ’ αυτούς τους ρόλους;

Έχουμε συνδέσει τη βίβλο με το αρχέγονο και το παλιό. Λέμε για παράδειγμα ότι η Βίβλος είναι από τις παλιότερες θρησκευτικές μας παραδόσεις, επομένως και οι φιγούρες της ανήκουν στο βάθος της ιστορίας. Όταν, λοιπόν, είναι τόσο απομακρυσμένοι οι χαρακτήρες έχουν ένα ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι γεννήτορες ενός πράγματος. Επομένως, έχουν  κάτι παλιό και συνάμα γοητευτικό στο βάθος της ιστορίας.

Έχετε πει ότι: «η σημαντικότητά σου έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς σου». Γίνεται να είναι κανείς ηθοποιός και να μην έχει «ψωνιστεί» έστω για ένα διάστημα;

Μου δίνεις μια πολύ ωραία πάσα τώρα. Ακούω συχνά κάποιους συναδέλφους να λένε: «Ναι, είμαι ψώνιο και νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος ηθοποιός». Μπορεί να έχεις ανάγκη να το πεις πρώτα απ’ όλα για να το πιστέψεις εσύ ο ίδιος, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν ισχύει. Ξέρετε ποιος είναι ο ψυχολογικός λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πιστέψεις πραγματικά κάτι τέτοιο; Αν νομίζεις ότι είσαι κορυφή, σημαίνει ότι είναι οριακός. Ο ηθοποιός και γενικότερα ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει εις ύψος και εις βάθος και να μην έχει όρια, ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Επομένως, λοιπόν, αν εσύ βάζεις όρια στον εαυτό σου, έστω και προς τα πάνω, είσαι πάρα πολύ πραγματιστής και εμένα μου αρέσουν οι αιθεροβάμοντες άνθρωποι. Ο πραγματισμός είναι πολύ καλό εργαλείο για να κάνουμε τη δουλειά μας αλλά χρειαζόμαστε εξίσου το όνειρο και τη φενάκη.

 Σας βλέπω, πολύ ισορροπημένο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες συμπεριφορές από συναδέλφους σας; Σας ενοχλούν;

Καθόλου δεν μ’ ενοχλούν. Τις καταλαβαίνω και πολλές φορές, αντιλαμβάνομαι και τις προθέσεις που υπάρχουν πίσω από μια τόσο αμετροεπή συμπεριφορά. Εκεί, κρύβεται μια ανάγκη να πιστέψουν οι ίδιοι ότι αξίζουν και να δώσουν κουράγιο στους εαυτούς σας.

Το μεταφράζετε ψυχαναλυτικά δηλαδή...

Πάντα, δεν γίνεται αλλιώς.

Την Ιθάκη σας την έχετε βρει;

Όχι, αν την έβρισκα... Σημασία έχει όμως το ταξίδι... Λέει ο ποιητής «...Αλλά μη βιαστείς καθόλου, καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια να αράξεις στο νησί, πλούσιος μ’ όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σου δώσει η Ιθάκη...» Ήταν πολύ σοφός ο Καβάφης, δεν πρέπει να προσδοκάς να πάρεις πλούτη.

Στο σεντούκι αυτό των εμπειριών, εσείς τι κρατάτε;

Τίποτα! Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να κάνεις ένα συνεχές reload, αυτό είναι και το μεγάλο μου μειονέκτημα, δεν ξέρω...

Γιατί μειονέκτημα;

Γιατί ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Προσπαθώ να διαβάσω μικρά αποσπάσματα από την Επικούρειο φιλοσοφία. Τα έχουν πει όλα οι Αρχαίοι μας. Κεκτημένο δεν υπάρχει τίποτα!Ακριβώς, γιατί όλα είναι Rolling Stones, επειδή εμείς μεγαλώσαμε με τη ροκ και αυτό ακριβώς σημαίνει και η ροκ: «κυλώ διαρκώς», σημαίνει δεν χορταριάζω αλλά συγχρόνως δεν έχω καμία σταθερά.

Επομένως, υπάρχει ένα τίμημα... Όταν για παράδειγμα μετά τους «Μεν και Δεν» αρνηθήκατε πολλούς παρόμοιους ρόλους φαντάζομαι θα χάσατε και πολλά χρήματα.

Πάρα πολλά...Πολυκατοικίες θα είχα χτίσει. Ακόμα χάνω χρήματα με τα «όχι» που λέω σε κάποιες δουλειές αλλά τελικά τα «όχι» σου καθορίζουν ποιος είσαι, όχι τα «ναι» σου.

Σήμερα, γιατί δεν σας βλέπουμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά;

Την τηλεόραση την αγαπώ γιατί σε φέρνει σ’ επαφή με τον κόσμο, εννοείται ότι μ’ ενδιαφέρει. Ψάχνω όμως τις κατάλληλες συνθήκες. Αν υπάρχει μια καλή σειρά, η οποία έχει ενδιαφέρον θα πάω. Για παράδειγμα στον Κοκκινόπουλο («Ου φονεύσεις») έπαιξα στο 1ο επεισόδειο.

 

Τον Στέλιο Μάινα παρακολουθούμε για δεύτερη χρονιά στο «Δείπνο», το διάσημο μπεστ σέλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, στο Σύχγρονο θέατρο, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.

 Παράλληλα υποδύεται τον Όμηρο στην νεά παιδική παράσταση της Σοφίας Σπυράτου, «Οδύσσεια», στο Θέατρο Ολύμπια.

Το αριστούργημα του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Μαριβώ, «Οι ψευδοεξομολογήσεις» σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου και σκηνοθεσία Φώτη Μακρή θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Δεκεμβρίου στο Studio Μαυρομιχάλη.

Στη σκηνή θα απολαύσουμε τους:Νίκο Αργυριάδη, Γιάννη Δαμάλα, Κωνσταντίνο Ελματζίογλου, Στέλλα Κρούσκα,Πάνο Ξενάκη, Στέλλα Παπαδημητρίου, Στεφανία Σαμαρά, καθώς και τον ίδιο τον σκηνοθέτη. 

Για τους περισσοτέρους μελετητές του Μαριβώ, «Οι ψευδοεξομολογήσεις» συνιστούν από́ κοινού́ με «Το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης», τα αριστουργήματά́ του.

«Οι Ψευδοεξομολογήσεις», κωμωδία σε τρεις πράξεις και σε πεζό λόγο, παραστάθηκαν για πρώτη φορά το Σάββατο 16 Μαρτίου 1737. Έκτοτε παίχτηκε στα σαλόνια της εποχής, από την Κομεντί Φρανσέζ, στο θέατρο Odeon, καθώς και στις 16 Αυγούστου 1794, στην επίσημη επαναλειτουργία της Κομεντί Φρανσέζ. Από τότε, παραμένει σταθερά στο ρεπερτόριο. Για παράδειγμα, μόνον στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα (ως το 1956) μετράμε 562 παραστάσεις του έργου από την ιστορική γαλλική σκηνή της Κομεντί Φρανσέζ.

Όταν ανέβηκε το έργο στη σκηνή́, ο Μαριβώ ήταν 49 ετών. Είναι η τελευταία του μεγάλη (τρίπρακτη) κωμωδία. Πέντε χρόνια αργότερα, εκλέγεται στη Γαλλική́ Ακαδημία, και, εκτός από́ δυο μονόπρακτες κωμωδίες, στα 1744 και 1746 αντιστοίχως, δεν γράφει τίποτε άλλο για τη σκηνή́ και περιορίζεται στη συγγραφή́ «Στοχασμών» γύρω από́ ακαδημαϊκά́ ζητήματα. Κάτω απ’ αυτές τις συγκυρίες, «οι Ψευδοεξομολογήσεις» προσλαμβάνουν μια ιδιαίτερη σημασία στο έργο του, είτε το ήθελε ο ίδιος ο συγγραφέας, είτε όχι. Πρόκειται ουσιαστικά́ για έναν αποχαιρετισμό́ στη μεγάλη «ερωτική́ κωμωδία».

Η πλοκή των Ψευδοεξομολογήσεων είναι μία από τις καλύτερα δομημένες σε όλο το θέατρο του Μαριβώ. Βασίζεται κυρίως στις λιγότερο ή περισσότερο ψευδείς εξομολογήσεις του Ντιμπουά, και χωρίς τη μεγάλη επιδεξιότητα του συγγραφέα, θα ήταν δύσκολο να την παρακολουθήσουμε μέσα από τους πολυπληθείς μαιάνδρους της. Εάν μάλιστα συγκρίνουμε το έργο με το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης, βλέπουμε πως διαφέρουν σε ουσιαστικά σημεία, και αυτό συμβαίνει εν μέρει και εξαιτίας της ηλικίας του συγγραφέα.

Τα πρόσωπα της δράσης είναι αισθητά πιο ώριμα, ο γενικός τόνος είναι πιο σοβαρός, οι πρωταγωνιστές, η Αραμίνδα κυρίως, αλλά και ο Δοράντης, δεν έχουν τη νεανική δροσιά του «μνηστευμένων» του Παιχνιδιού, μα ούτε και αυτήν που διαθέτουν οι ερωτευμένοι και οι νεαρές χήρες που πλημμυρίζουν το θέατρο του Μαριβώ. Προβληματίζονται περισσότερο για τη ζωή, έστω και εάν ο έρωτας παραμένει γι' αυτούς μια μεγάλη, εξαιρετικά σημαντική υπόθεση, έχουν και άλλες ασχολίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται το χρήμα και οι οικονομικές τους υποθέσεις. Ο εξωτερικός κόσμος υπεισέρχεται στον χώρο της κωμωδίας με επιμονή. Η ζωή βρίσκεται ανάμεσα στους ήρωες, με τις απαιτήσεις της και οι καρδιές δεν είναι πλέον τόσο «ιδεατά» αγνές.

Το έργο του Μαριβώ, εξετάζει το πώς η βούληση, η κρίση και η σκέψη των ανθρώπων επηρεάζεται από ένα σύμπλεγμα πληροφοριών, φημών, ψευδών ή κατασκευασμένων ειδήσεων διαστρεβλώσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, με αποτέλεσμα να χάνουν την καθαρότητά τους και στο τέλος, να μην εκφράζουν πια τις πραγματικές μας επιθυμίες και την δική μας κοσμοθεωρία, αλλά κάτι που μας έχει επιβληθεί, κατορθώνοντας μάλιστα, να φαντάζουν σε μας, ως δικές μας επιλογές.

Φυσικά, για μια ακόμα φορά το όχημα που χρησιμοποιεί ο Μαριβώ για να αναπτύξει αυτό το πολύ σοβαρό θέμα είναι ο έρωτας και η κωμωδία.

Αν μπορούσε κάποιος να διαβάσει το έργο, μη γνωρίζοντας τίποτα για τον Μαριβώ, ποια εποχή έχει γραφτεί και ποιοι χαρακτηρισμοί έχουν επικρατήσει από τους ειδικούς για τον συγγραφέα και τα έργα του, είναι σίγουρο πως από τη μία θα αναγνώριζε ένα σκοτεινό και σκληρό έργο και από την άλλη θα διέκρινε μια παιγνιώδη και κωμική διάσταση, με αποτέλεσμα, στο τέλος της ανάγνωσης να μην ξέρει αν θέλει να χαμογελά ή να προβληματιστεί ή και τα δύο μαζί ( κάτι μας λέει ότι ο Μαριβώ αυτό θα προτιμούσε...).

Και βέβαια, διαβάζοντας το συγκεκριμένο έργο του Μαριβώ, γραμμένο πριν από 282 χρόνια (!) και αναγνωρίζοντας στον πυρήνα του θέματα και καταστάσεις που μας απασχολούν εν έτει 2019, καταλαβαίνεις γιατί κάποιοι συγγραφείς θεωρούνται κλασικοί και παγκόσμιοι. Και ο Μαριβώ είναι φυσικά ένας από αυτούς. Και το συγκεκριμένο έργο, ένα από τα 2 ή 3 έργα του, που του εξασφάλισαν μια περίοπτη θέση σε αυτή την μικρή λίστα των κλασικών.

Συντελεστές

Μετάφραση : Αντρέας Σταίκος

Σκηνοθεσία : Φώτης Μακρής

Σκηνικά – Κοστούμια : Μαντώ Ψυχουντάκη

Κίνηση: Στέλλα Κρούσκα

Παίζουν: Νίκος Αργυριάδης, Γιάννης Δαμάλας, Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Πάνος Ξενάκης, Στέλλα Παπαδημητρίου, Στεφανία Σαμαρά

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Από 14 Δεκεμβρίου 2019.

Κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00

Τιμές εισιτηρίων

Κανονικό : 12 ευρώ

Φοιτητικό, κάτω των 25 ετών, άνω των 65 : 10 ευρώ

Άνεργοι, ατέλειες : 8 ευρώ

Διαβάστε επίσης:

Στέλλα Παπαδημητρίου: «Δεν Ήμουν Ποτέ Μέσα Στα Πράγματα»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Τα στενά του Μεταξουργείου δεν είναι και το καλύτερο μέρος για περίπατο. Παρ’ όλα αυτά,  φτάνοντας στον μικρό πεζόδρομο της Ακαδήμου, νιώθεις, αμέσως, τη διαφορά. Τα δύο θέατρα έχουν δώσει χρώμα και ζωντάνια στην πολύπαθη περιοχή.

Συναντώ τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, για πρώτη φορά, κι από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας μας συνειδητοποιώ πόσο ταιριαστό είναι το όνομά της, μια ευωδία αγαπημένου λουλουδιού συνταιριασμένη με μια μελωδία κελαηδίσματος.

Από το φουαγιέ, ήδη,οι αναμνήσεις από τις παραστάσεις αλλά και τους καλλιτέχνες που πέρασαν από το θέατρο Μεταξουργείο είναι έντονες.

Η Γιασεμί κάνει εντατικές πρόβες για το υπέροχο έργο του Γουίλιαμ Γκίμπσον «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν». Συνεργάζεται, για πρώτη φορά, με παιδιά αλλά και τη σκηνοθέτη Νικαίτη Κοντούρη, την οποία πάντα θαύμαζε, έχει τις ανησυχίες της, σαν νέα μαμά, φωνάζει τη μητέρα της Άννα Βαγενά, «Άννα», όταν συνεργάζονται στο θέατρο, της λείπει πολύ ο Λουκιανός, όχι ως πατρική φιγούρα, αλλά ως σοφός συνομιλητής και βλέπει τον θάνατο και τη γέννηση σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος...

Σε βρίσκουμε σε εντατικές πρόβες για την παράσταση «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν», του Γουίλιαμ Γκίμπσον, σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη. Πες μας δύο λόγια για το έργο και τον ρόλο σου.

Το πολύ ενδιαφέρον, για μένα, είναι ότι θα κάνω ένα υπαρκτό πρόσωπο, την Άννυ Σάλιβαν.Τόσο η ίδια, όσο κι η μαθήτριά της η Έλεν Κέλλερ, ήταν γυναίκες οι οποίες με το έργο τους βελτίωσαν, σημαντικά, τη ζωή των τυφλών και κωφών παιδιών.

Η Άννυ ήταν μια φτωχή, τυφλή κοπέλα, Ιρλανδέζα, η οποία έζησε σ’ ένα φτωχοκομείο. Ορφάνεψε μικρή από μητέρα κι ο πατέρας της την παράτησε εκεί μαζί με τον αδερφό της.

Από εκεί είχε την τύχη να μεταφερθεί στο ίδρυμα Perkins, στη Βοστόνη, ένα πολύ σπουδαίο ίδρυμα για τυφλούς, που υπάρχει ακόμα στην Αμερική. Όλα αυτά διαδραματίζονται το 1860 με 1870. Οταν ολοκληρώνει τις σπουδές της, ο διευθυντής του ιδρύματος τη στέλνει σε μια πλούσια οικογένεια στην Αλαμπάμα. Εκεί συναντά, τη μικρούλα Έλεν Κέλλερ, που έχει γεννηθεί φυσιολογικά αλλά μετά από λίγους μήνες, από κάποια αρρώστια, μάλλον μηνιγγίτιδα, μένει και τυφλή και κωφή.

Όταν φτάνει στο σπίτι τους, το παιδάκι είναι ήδη εφτά ετών, είναι ένα αγρίμι κι αδυνατεί να επικοινωνήσει. Οι γονείς έχουν την αγωνία, πώς να το κάνουν να επικοινωνήσει. Δεν θέλουν να το κλείσουν σε ίδρυμα. Μάλιστα, η επικοινωνία των γονιών με το ίδρυμα Perkins έγινε μέσω του γνωστού επιστήμονα, Γκράχαμ Μπελ. Ο διευθυντής είχει δει κάτι στην μόλις 21 ετών Άννυ και την έστειλε στην οικογένεια.

Το έργο διαδραματίζεται σ’ αυτό το διάστημα των 3 μηνών, από τη στιγμή που η δασκάλα παραλαμβάνει το παιδί, όντας πραγματικά ένα αγρίμι, μέχρι τη στιγμή που καταφέρνει η μικρούλα, όχι μόνο να μιλήσει, αλλά να συνδέσει τη λέξη με το αντικείμενο, μέσω του δακτυλικού αλφαβήτου.

Υπάρχει, μάλιστα, μια πολύ ωραία σκηνή, όπου η μικρούλα καταλαβαίνει αυτή τη σύνδεση...

Ακριβώς, και στην πραγματική ζωή και στο έργο, η Έλεν καταλαβαίνει το πως συνδέεται η κάθε λέξη με ένα αντικείμενο, όταν η δασκάλα της ρίχνει νερό στην παλάμη. Από εκεί και πέρα ξεκλειδώνεται αυτή η λειτουργία στον εγκέφαλό της. Από την πρώτη κι’ όλας μέρα καταφέρνει και συλλαβίζει 30 με 35 λέξεις. Η μικρή εκπαιδεύεται κι η ίδια στο ίδρυμα και στη συνέχεια γίνεται το πρώτο τυφλοκωφό άτομο στην ιστορία, το οποίο τελειώνει πανεπιστήμιο.

Το έργο θίγει πάρα πολλά ζητήματα. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το θέμα της εκπαίδευσης και πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζεται ο κάθε μαθητής σαν μια ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα...

Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όντας και μητέρα, βλέπω ότι υπάρχει μια τάση στην εποχή μας να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά σαν είναι το κέντρο του κόσμου. Τα κακομαθαίνουμε και δεν τους χαλάμε κανένα χατήρι. Αυτό αντιμετωπίζει κι η ηρωίδα στο έργο. Ένα παιδί απόλυτα κακομαθημένο, γιατί οι γονείς του με το παραμικρό της δίνουν ένα γλυκό, προκειμένου να καλμάρει και να φύγει η δύσκολη στιγμή. Η Άννυ Σάλιβαν, αντίθετα, αντιμετωπίζει το παιδί, ως ίσο, λέγοντας από την αρχή ότι είναι πολύ έξυπνο παιδί, αλλά θέλει το χρόνο του και πρέπει κανείς να ασχοληθεί μαζί του και να εκπαιδευτεί.

Πώς είναι να δουλεύεις με παιδιά;

Είναι η πρώτη φορά και το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Τα παιδιά έχουν μια καθαρότητα και μια αθωότητα απέναντι στα πράγματα. Νομίζω, πως αν τα παρακολουθήσεις, μόνο κέρδος έχεις.

Πώς δουλεύει η σκηνοθέτης σας, Νικαίτη Κουντούρη, με τις δύο μικρές του θιάσου;

Επειδή η σχέση που βιώνουμε στη σκηνή είναι, κυρίως, σωματική, βασικός στόχος είναι να κατακτήσεις την εμπιστοσύνη του παιδιού. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η Νικαίτη δουλεύει και με τις δύο παράλληλα. Παρακολουθεί η μια την πρόβα της άλλης και προσπαθεί να εντάξει τα ωραία στοιχεία. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά ουσιαστικό ενδιαφέρον για το πώς θα παίξουν καλύτερα τον ρόλο.

Ως μητέρα, πόσο δύσκολο είναι να μην «κακομάθεις» το παιδί σου;

Πολύ...(γελάει). Το παιδί θέλει χρόνο κι υπομονή και με τον τρόπο ζωής μας σήμερα, αυτό είναι πολύ δύσκολο.Τα παιδιά σε διδάσκουν την υπομονή κι εγώ, ευτυχώς, είμαι πολύ υπομονετική, το πήρα από τον μπαμπά μου αυτό. Δεν είναι εύκολο να πεις δεν σου δίνω το tablet! Τώρα, το βιώνω, γιατί η ηλικία των τριών, που είναι η Μαρίνα είναι πιο απαιτητική. Ξεκινάνε τα παιδιά να έχουν συναισθήματα, φόβους, ανασφάλειες κι είναι αναγκαία η εκπαίδευση.

Έχει καταλάβει τι δουλειά κάνει η μαμά της;

Ναι, βέβαια, μάλιστα κατεβαίνει στο θέατρο και ρωτάει «Εγώ πότε θα κάνω πρόβα;». Της λείπω, βέβαια, αλλά ευτυχώς, ο μπαμπάς της και σύντροφός μου είναι ουσιαστικά παρόν και μοιράζουμε τον χρόνο. Νομίζω, ότι όχι μόνοι ηθοποιοί, γενικά οι γονείς λείπουν στα παιδιά τους.

Αν και παιδί καλλιτεχνών, μοιάζει να το έχεις διαχειριστεί με πολύ ωραίο τρόπο. Κάνεις παραστάσεις με την Άννα Βαγενά, αλλά πολλές φορές κάνεις και μόνη σου πράγματα....Πώς το κατάφερες αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένα εύκολο πράγμα, ιδιαίτερα, όταν είσαι και από δύο γονείς καλλιτέχνες. Μεγαλώνοντας, βλέπω ότι ο χώρος έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση κι όχι το κοινό. Το κοινό με αγκάλιασε από την αρχή. Αυτό συμβαίνει μόνο στα δικά μας επαγγέλματα, στους άλλους χώρους δεν γίνεται αυτή η σύγκριση.

Όμως, είτε παίζεις με την μαμά σου, είτε έχεις μαμά ηθοποιό, πάνω στη σκηνή είσαι μόνος. Δεν μπορεί να σου κάνει κανένας μαγικά!

Είναι θέμα διαχείρισης, κι έγινε αυτό που είπες, με τα χρόνια ακολούθησα τον δικό μου δρόμο, δούλεψα κι εκτός Μεταξουργείου αλλά και μέσα σ’αυτό.

Έχω δουλέψει και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου,το Εθνικό Θέατρο και με την Άννα έχουμε κάνει πολλά πράγματα, πολλές φορές.

Την φωνάζεις «Άννα» κι όχι «μαμά»;

Ανάλογα, στο θέατρο είναι η Άννα Βαγενά, η συνεργάτης.

Από μικρή ήθελες να ακολουθήσεις αυτό τον δρόμο ή προέκυψε στην πορεία;

Ήθελα, αλλά επειδή από μικρή ήμουν στα θέατρα κι είχα καταλάβει τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί οι γονείς μου ήταν οι ίδιοι και παραγωγοί των παραστάσεων, δίσταζα να το αποφασίσω. Δεν το είχα εξομολογηθεί, να σου πω την αλήθεια, ήμουν καλή μαθήτρια κι ετοιμαζόμουν να δώσω για Μ.Μ.Ε., αλλά κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα ήμουν δυστυχισμένη αν επέλεγα άλλο δρόμο. Κάποια στιγμή, λοιπόν, κάλεσα τη μάνα μου σε δείπνο και της το ανακοίνωσα!

Πώς αντέδρασε;

Είχε πολύ πλάκα γιατί με είχε ακούσει πολύ σοβαρή και τρόμαξε. Νόμιζε ότι ήμουν έγκυος ή ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Οπότε την καθυσήχασα, της το είπα κι όλα καλά! Κι οι δύο, τόσο ο πατέρας μου, όσο κι η μάνα μου, πότε δεν μας αποθάρρυναν από το να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, εμένα και την αδερφή μου. Εκείνη σπούδασε κοινωνική λειτουργός, αλλά στην πορεία ασχολήθηκε με την μουσική. Εύχομαι, όλοι οι γονείς να είχαν την ίδια αντιμετώπιση, να λένε: «Να κάνετε ό,τι σας κάνει ευτυχισμένους».

Από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον μπαμπά σου, τι σου λείπει περισσότερο; Μου είπες πριν για την υπομονή του...

Είναι πάρα πολλά....Ο Λουκιανός ήταν ένας σοφός άνθρωπος, πέρα από όλα τα άλλα. Μου λείπει, αφάνταστα, η παρουσία του και το να περνάω χρόνο μαζί του κουβεντιάζοντας. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει άλλος, ο οποίος θα μπορέσει να αντικαταστήσει αυτό το κενό και δεν μιλάω για την πατρότητα, αλλά γι’ αυτή την ξεχωριστή επικοινωνίας μας.

Νομίζω, ότι ήρθαν ξαφνικά πολλές αλλαγές στη ζωή σου. Έφυγε ο μπαμπάς σου, ήρθε η κόρη σου... Πώς τις διαχειρίστηκες;

Πράγματι, ευτυχώς, ο μπαμπάς μου πρόλαβε τη μικρή. Εκείνη γεννήθηκε Σεπτέμβριο, ο Λουκιανός έφυγε πέντε μήνες μετά. Έζησα τα δύο μεγαλύτερα γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου, τη γέννηση και τον θάνατο, μέσα σε ένα εξάμηνο.

Σ’ άλλαξαν αυτά τα γεγονότα; Πολλές φορές, όταν συμβαίνει κάτι τόσο δυνατό στη ζωή μας λέμε ότι αλλάζουμε τρόπο σκέψης ή στάση ζωής, αλλά στην ουσία επανερχόμαστε. 

Σίγουρα με άλλαξαν κι ο θάνατος κι η γέννηση. Τώρα που στο λέω το συνειδητοποιώ αυτό, αλλά τα βάζω σαν ίσα, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Παρόλο, που η γέννηση είναι η ζωή, επειδή εγώ τα βίωσα πολύ κοντά, θεωρώ ότι και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά. Δεν ξέρω, αν ακούγεται μαύρο όλο αυτό... και με τη γέννηση υπάρχει ένας θάνατος από «κόρη» γίνεσαι «μαμά». Ήταν η πιο δύσκολη, αλλά κι η πιο τροφοδοτική περίοδος της ζωής μου.

Από τον κόσμο εισπράττεις αγάπη για τον Λουκιανό;

Πάρα πολύ...συνέχεια... Είναι πολύ έντονο όλο αυτό. Είναι παρόν κι η νέα γενιά συνεχίζει να ακούει τα τραγούδια του. Έγινε μια πολύ ωραία εκδήλωση το καλοκαίρι, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά και τώρα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Όπου πέρα από τους ανθρώπους, που ήρθαν, μιλάμε για 10.000 κόσμο, φάνηκε πόσο ζωντανά κι επίκαιρα είναι ακόμα τα τραγούδια του. Αυτό που μου λένε είναι ότι το κενό είναι μεγάλο, γιατί δεν υπάρχει κάποιος αντίστοιχος καλλιτέχνης. Είναι η τρίτη-τέταρτη γενιά, η οποία μεγαλώνει με τα τραγούδια του.

Από την πολιτεία έχουν γίνει πράγματα;

Ναι...Από τον Δήμο Βουλιαγμένης έγινε μια ωραία κίνηση κι ονομάστηκε η πλαζ Βουλιαγμένης, όπου είχε γίνει το θρυλικό πάρτι, και έτσι τώρα είναι η «Πλαζ Βουλιαγμένης –Λουκιανός Κηλαηδόνης». Ο κόσμος νομίζω ότι βρίσκει τις περισσότερες φορές πράγματα για να τιμήσει έναν καλλιτέχνη. Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως ένας άνθρωπος, που δεν είναι πια στη ζωή, καταφέρνει να μαζέψει τόσο κόσμο με τραγούδια, τα οποία γράφτηκαν πριν 40 χρόνια.

Εμείς, σαν οικογένεια, θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα για τον Λουκιανό, δεν μου αρέσει να λέω «στη μνήμη του». Έχει αφήσει ένα απίστευτο έργο πίσω του και ένα αρχείο, που ο ίδιος αρχειοθέτησε πριν φύγει. Αυτά, λοιπόν, θέλουμε να αξιοποιηθούν.

Μπορούμε να ανακοινώσουμε κάτι;

Υπάρχει, ένα πολύ ωραίο διήμερο, που θα γίνει στις 14 και 15 Δεκέμβρη στο Μέγαρο Μουσικής για τα παιδιά. Ο Λουκιανός είχε γράψει πολλές μουσικές και για το θέατρο, για παιδικές παραστάσεις. Εκεί, θα συμμετέχουν ηθοποιοί, μουσικοί και παιδιά!

Τα παιδάκια, φέτος,  έχουν την τιμητική τους!

Ναι!

Την κόρη σου θα την έβαζες να παίξει σε παράσταση. Αν δεν ήταν τριών και ήταν εφτά θα έπαιζε μαζί σου τώρα στο «Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν»;

Θα ήθελα να γίνει, όπως έγινε και μ’ εμάς. Να μην την πιέσω προς κάποια κατεύθυνση. Νομίζω, πώς όχι...Ακόμα είναι μικρή... θα δούμε. Αυτό που βλέπουμε, πάντως, με τον πατέρα της, είναι ότι έχει μουσικό αυτί. Γεγονός, μάλλον γονιδιακό, γιατί κι ο μπαμπάς της είναι μουσικός.

Με την πολιτική τι σχέση έχεις;

Παρακολουθώ τα γεγονότα, ενημερώνομαι, δεν έχω κάποιο πάθος, ώστε να λέω ότι θέλω να εμπλακώ με τα κοινά. Με ενδιαφέρει το τι συμβαίνει στη χώρα κι επειδή νομίζω ότι η πολιτική ξεκινά από τον πολίτη προσπαθώ να κάνω πράγματα για να καλυτερεύσει η ζωή μας.

Η ζωή της μαμάς πώς ήταν όταν ήταν στη Βουλή;

Η μητέρα μου ήταν πάντα πολιτικοποιημένη, από πολύ νέα στη Λάρισα δημοτική σύμβουλος κ.λ.π Είναι κάτι που χρόνια την απασχολούσε.

Η Βουλή, όμως, φαντάζομαι ότι είναι κάτι πιο απαιτητικό....

Σίγουρα είναι. Αν, όμως, δεν το άντεχε δεν θα έμπαινε σ’ αυτή την ιστορία. Το έκανε έχοντας κάνει έναν μεγάλο κύκλο ζωής κι έχοντας δουλέψει χρόνια.

Κι είχε δουλέψει, όπως λες...

Ακριβώς, ξέρει τι θα πει δουλεύω, δημιουργώ, ξεκινώ κάτι από την αρχή, όπως αυτό εδώ το θέατρο, το «Μεταξουργείο», μια χειροποίητη δημιουργία και των δύο γονιών μου.

Το θέατρο, φέτος, κλείνει είκοσι χρόνια. Πώς ήταν αυτή η πορεία;

Το γεγονός και μόνο ότι συνεχίζει να υπάρχει δεν είναι αυτονόητο. Το θέατρο στάθηκε μέσα στην κρίση κι όλα αυτά τα χρόνια, με μικρές εξαιρέσεις, μια ή δυο παραγωγές δεν έχει επιχορηγηθεί ποτέ επιβιώνοντας μόνο με τις δικές του δυνάμεις.

Η υπουργός δήλωσε ότι «ο πολιτισμός πρέπει να είναι αυτοεπιδοτούμενος». Αυτό πώς το σχολιάζεις;

Εμείς είμαστε χρόνια έτσι. Παρ΄όλα αυτά, φέτος κάναμε πρόταση για χορηγία, αλλά απορρίφθηκε κι έτσι δεν επιχορηγούμαστε γι’ αυτή τη συγκεκριμένη παραγωγή. Είναι μεγάλες οι δυσκολίες. Αναγκάζεσαι, συνήθως, να κάνεις λιγοπρόσωπα έργα και τα θέατρα να φιλοξενούν πολλές παραγωγές και εις βάρος των προβών και της προετοιμασίας της κάθε παράστασης. Είμαστε ικανοποιημένοι, που καταφέραμε να επιβιώσουμε σε δύσκολες εποχές, όταν άλλα θεάτρα με επιχορηγήσεις, έκλεισαν. Χρωστάμε πολλά στο κοινό που μας ακολουθεί πιστά, όλα αυτά τα χρόνια.

Μου είπες για το ρεπερτόριο, το οποίο προσαρμόζεται λόγω παραγωγής. Ποιά έργα ονειρεύεστε να κάνετε;

Αγαπάμε πολύ τον Τσέχωφ, για παράδειγμα, τα έργα του όμως έχουν πολλά πρόσωπα. Όπως, επίσης, και τον Τέννεσι Ουίλιαμς κι ευτυχώς, καταφέραμε να κάνουμε τον «Γυάλινο Κόσμο», το 2005.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω, αν η εμπλοκή σου μ’ αυτό τον ρόλο σ’ έκανε να σκεφτείς περισσότερο τη θέση των ΑΜΕΑ στη χώρα μας.

Επειδή κάνω μαθήματα νοηματικής μ’ ένα πολύ συμπαθητικό άνθρωπο, τον Στράτο Πατρινό, συνειδητοποιώ κάτι που φανταζόμουν, ότι δεν είναι ίση η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων. Οι κωφοί κι οι τυφλοί στην Ελλάδα έχουν πολλά προβλήματα. Δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα να υπάρξουν μαζί μας, ώστε να επικοινωνήσουν με όλη την κοινωνία. Πόσο συχνά βλέπεις ένα άτομο με αναπηρία στο δρόμο;

Χαίρομαι, πάρα πολύ που θα έρθουν στην παράσταση τυφλά και κωφά παιδιά από σχολεία. Θα κάνουμε παραστάσεις καθολικά προσβάσιμες στο κοινό. Θα ανακοινωθούν σύντομα οι παραστάσεις που θα έχουν και με διερμηνεία. 

«ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΝΥ ΣΑΛΙΒΑΝ»

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ»

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 1 Νοεμβρίου 2019

Κλείστε έγκαιρα τη θέση σας μέσω viva.gr

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιασεμί Κηλαηδόνη, Αλέξανδρος Σωτηρίου,Λίνα Φούντογλου, Σταμάτης Μπάκνης και οι μικρές Ιωάννα Αλεξανδρή και Κατερίνα Κανάκη.

Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Λάρισας 

Μ’ ένα τραγούδι, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια άνοιξε η σημερινή (19/9) συνέντευξη Τύπου του Θεάτρου Τέχνης. «Υπάρχουν κάτι βάσανα, βαριά σαν την πατρίδα...» μας τραγούδησαν τα παιδιά της σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Ένα τραγούδι, το οποίο έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης μ’ αφορμή τις «Εκκλησιάζουσες». Μια παράσταση που μετά την επιτυχία της στο Ηρώδειο, επιστρέφει για τέσσερις βραδιές στη Φρυνίχου (26,27,28 και 29 Σεπτεμβρίου).

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, επιλέχθηκε ένας στίχος για το μότο της σεζόν και τώρα ήταν η σειρά του Οδυσσέα Ελύτη και ενός στίχου από το Άξιον Εστί: «Ο καθείς και τα όπλα του». Ο νομπελίστας ποιητής, διατηρούσε ισχυρούς δεσμούς με το θέατρο. 

Μ’ αφορμή αυτό, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, Μαριάννα Κάλμπαρη, θυμήθηκε τόσο τα κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη αλλά και τα κολλάζ του Καρόλου Κουν, τα οποία χαρακτήρισε ως:«Μικρά έργα Τέχνης, που εμπεριέχουν όλη την ευαισθησία του Κουν»

Στην 5^η της χρονιά στο τιμόνι, του θεάτρου, η Μαριάννα Κάλμπαρη είναι περήφανη για τις συνεργασίες, τις οποίες «παλεύουμε με κάθε τρόπο», όπως δήλωσε.

«Έχουμε υπογράψει ένα μνημόνιο με θέμα την επανάσταση με τέσσερα θέατρα της Ιταλίας». Το παρόν στη συνέντευξη Τύπου έδωσε ο πρέσβυς της Ιταλικής Πρεσβείας, Efisio Luigi Marras, οποίος χαιρέτησε τη συνεργασία δηλώνοντας ότι «Σήμερα είμαι εδώ για να υπογραμμίσω ότι ο πολιτισμός είναι ένας σημαντικός φάρος και οφείλουμε να τον κάνουμε όσο γίνεται πιο φωτεινό για να μας καθοδηγήσει στην ανοιχτή θάλασσα...»

Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι  έχει εκδοθεί ένα βιβλίο με έργα Ελλήνων συγγραφέων, στην ιταλική γλώσσα, για την προώθηση της ελληνικής δραματουργίας στη γειτονική χώρα. 

Παράλληλα το θέατρο έχει ξεκινήσει μια συνεργασία με την Εθνική Λυρική σκηνή αλλά και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης.

«Τα περιφερειακά θέατρα είναι ένας γίγαντας που κοιμάται...Είμαστε μόνο εμείς και το κοινό,είναι μια μάχη» δήλωσε, ο Λευτέρης Γιοβανίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης.

Παράλληλα, το θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη θα είναι το σπίτι του Θεάτρου Τέχνης στην συμπρωτεύουσα και εκεί θα παρουσιαστούν πολλές περσινές επιτυχίες.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ

                                                Πρόγραμμα 2019-2020

                                           "Ο καθείς και τα όπλα του"

                                                                                    Οδυσσέας Ελύτης

                                      ΜΕΤΑΚΛΗΣΕΙΣ

ITALIAN FOCUS στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ

4 ΘΕΑΤΡΙΚA ΕΡΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ, στο πλαίσιο της ελληνοϊταλικής πλατφόρμας Τempo Forte και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού Ιταλίας, του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών και  της Ιταλικής Πρεσβείας στην Ελλάδα:

“MACBETTU”, κείμενο-σκηνοθεσία: Alessandro Serra, SARDEGNA TEATRO

“POLVERE”, κείμενο-σκηνοθεσία: Saverio La Ruina, SCENA VERTICALE

“MIRACOLO”, κείμενο-σκηνοθεσία: Giuseppe Massa, TEATRO DELLA CITTÀ

“PENELOPE”, κείμενο-σκηνοθεσία: Matteo Tarasco, SCENA NUDA                                  1-7 Οκτωβρίου (ΦΡΥΝΙΧΟΥ-ΥΠΟΓΕΙΟ-ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ)

Aντίστοιχα θα παρουσιαστούν στην Ιταλία οι παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης :

“ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ “, Ζενέ, σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη (30 Νοεμβρίου-Festival dei Miti Contemporanei) και “ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ”, Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη (6 Δεκεμβρίου-TEATRO DELLA CITTÀ).

WHEN WE WENT ELECTRONIC , Caitlin Saylor Stephens

Σκηνοθεσία: Μeghan Finn

Μετάκληση από το ΤΗΕ ΤΑΝΚ theatre της Νέας Υόρκης

13-14 Ιουνίου-ΦΡΥΝΙΧΟΥ

    ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Στο πλαίσιο της νέας, μακροπρόθεσμης συνεργασίας του Θεάτρου Τέχνης με την Εθνική Λυρική Σκηνή που εγκαινιάστηκε μέσω του κύκλου οperetta restart με την παράσταση “ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ-Αριστοφάνη - Η λαϊκή οπερέτα” (πρεμιέρα 9/9 Ηρώδειο), παρουσιασιάζονται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων :

"ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ-Αριστοφάνη - Η λαϊκή οπερέτα"

Μετάφραση-λιμπρέτο-μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Παίζουν: Σοφία Φιλιππίδου, Χριστόφορος Σταμπόγλης, Σταμάτης Κραουνάκης, Ιωάννα Μαυρέα, Κατερίνα Λυπηρίδου, Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Κώστας Μπουγιώτης, Ερατώ Αγγουράκη, Πίνα Κούλογλου, Τερέζα Καζιτόρη, Ματίλντα Τούμπουρου

Ζωντανή μουσική : Βασίλης Ντρουμπογιάννης, Βάιος Πράπας, Γιώργος Ταμιωλάκης, Δημήτρης Ανδρέου

Συμπαραγωγή: ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ- ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

26-27-28-29 Σεπτεμβρίου - ΦΡΥΝΙΧΟΥ

"ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΝΕΡΟ"

Παράσταση βασισμένη στον κύκλο τραγουδιών «Η ωραία μυλωνού»

του Φραντς Σούμπερτ

Σκηνοθεσία - δραματουργία: Θέμελης Γλυνάτσης

Τενόρος: Χρήστος Κεχρής, Πιάνο: Τίτος Γουβέλης

Συμπαραγωγή: ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ- ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Με την υποστήριξη της Αυστριακής Πρεσβείας

Μάιος 2020 -ΦΡΥΝΙΧΟΥ

ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ

To ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ και το ΔΗΠΕΘΗ ΚΟΖΑΝΗΣ συνεργάζονται και “ανταλλάσσουν” στις σκηνές τους δύο παραγωγές: “Ανθρωποφύλακες”, Κοροβέση-σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη στο ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ (Μάρτιο) και “Τριαντάφυλλο στο στήθος”, Ουίλιαμς- σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ-Υπόγειο (Ιανουάριο)

ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΑΛΙΑ, Θεσσαλονίκη

Στο πλαίσιο της σταθερής συνεργασίας που εγκαινιάζεται ανάμεσα στα δύο θέατρα, παρουσιάζονται στη Θεσσαλονίκη έως το Δεκέμβριο 2019 οι παραστάσεις του ITALIAN FOCUS: "Polvere", "Miracolo","Penelope" και οι παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης: “Οθέλλος”, Σαίξπηρ-σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη, “Οι δούλες”, Ζενέ- σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, "σια﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽Miracolo""Penelope"ας.- Hroon Polytechniou 32, Piraeus'Ολο σπίτι, κρεββάτι κι εκκλησία", Ράμε-Φο-σκηνοθεσκος﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽Γ.χειμων Entertainmen               hniou 32, Piraeusίαία Κωστή Καπελώνη, “Ανθρωποφύλακες”, Κοροβέση- σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη.

Το 2020 θα παρουσιαστούν και άλλες παραγωγές του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ.

                             ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

"Ο ΓΛΑΡΟΣ", Άντον Τσέχωφ

Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος

Παίζουν: Γιώτα Φέστα, Θανάσης Μιχαηλίδης, Έφη Γούση, Γιώργος Βεργούλης, Γκαλ. Α Ρομπίσα, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Στέλιος Νίνης, Ζωή Ιωαννίδη, Αρτέμης Χαραλαμπίδης, Γιάννης Κοντός, Λάμπρος Γραμματικός.  

Συμπαραγωγοί: Θέατρο του Νέου Κόσμου, Pan Entertainment         Πρεμιέρα: 16 Οκτωβρίου 2019 -ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Τετάρτη-Κυριακή)

"ΡΙΤΕΡ,ΝΤΕΝΕ,ΦΟΣ", Τόμας Μπέρνχαρντ

Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα

Με τους: Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Αργύρη Ξάφη

Συμπαραγωγοί: Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Θέατρο του Νέου Κόσμου, KART productions

Πρεμιέρα: 18 Οκτωβρίου 2019-ΥΠΟΓΕΙΟ (Τετάρτη-Κυριακή)

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

"ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ"

Κείμενο-σκηνοθεσία-ερμηνεία: Βασίλης Παπαβασιλείου

Πρεμιέρα: 14 Δεκεμβρίου-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Σάββατο-Κυριακή)

"ΗΛΕΚΤΡΑ", Σοφοκλή

Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης

Παίζουν: Εβελίνα Παπούλια, Ελένη Μπούκλη, Λένα Μποζάκη, Δημήτρης Μανδρινός, Νίκος Τσολερίδης, Τάσος Κορκός, Λεωνή Ξεροβάσιλα, Δώρα Ξαγορ

       ﷽Χρήστος Γεω               hniou 32, Piraeusάρη, Κατερίνα Δημάτη, Άρης Μπινιάρης.

Μουσικός: Χρήστος Γεωργόπουλος

Παραγωγή: Performing Arts and Ententainment Ltd

Πρεμιέρα: 23 Ιανουαρίου 2020-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Τετάρτη-Κυριακή)

"ΕΝΤΜΟΝΤ", Ντέηβιντ Μάμετ

Μετάφραση-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Παίζουν: Γιάννος Περλέγκας, Δημήτρης Πασσάς, Μανώλης Αφολαγιάν, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου

Πρεμιέρα: 30 Ιανουαρίου 2020- ΥΠΟΓΕΙΟ (Τετάρτη-Κυριακή)

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

"ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ", Στήβεν Χόκινγκ

Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη

Παίζουν: Ηλίας Μελέτης, Δημήτρης Πασσάς

Πρεμιέρα: 24 Φεβρουαρίου 2020- ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Δευτέρα-Τρίτη)

"EVERYBODY DIES YOUNG"

Δραματουργία-σκηνοθεσία: Γιώργος Βαλαής

Παίζουν: Εύη Σαουλίδου, Ελίνα Ρίζου, Φιντέλ Ταλαμπούκα, Θοδωρής Πεντίδης, Γιώργος Βαλαής

Συμπαραγωγή: One plant productions-Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουνμενες﷽﷽﷽﷽﷽ωγθοuctions-               hniou 32, Piraeus

Πρεμιέρα: 24 Απρίλιου 2010 -ΥΠΟΓΕΙΟ (Πέμπτη-Κυριακή)

μενες﷽﷽﷽﷽﷽ωγθοuctions-               hniou 32, PiraeusΗ παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

"ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ"

Παράσταση βασισμένη στα κείμενα: "Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας"του Χανς Μάγκνους Εντσεσμπέργκερ και το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ "Φόρος τιμής στην Καταλωνία"

Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης

Παίζουν: Μάνος Βαβαδάκης, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά Μάτα-Γιαννάτου,

Κατερίνα Ζησούδη, Κατερίνα Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Πλεμμένος

Πρεμιέρα: 30 Απριλίου 2020-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Πέμπτη-Κυριακή)

                   ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ 2ηΧΡΟΝΙΑ

"Η ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ", Ιονέσκο

Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη

Παίζουν: Μάριος Παναγιώτου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Μαρία Παρασύρη, Σοφία Μαραθάκη, Κωνσταντίνος Μωραἴτης

Συμπαραγωγή : Ομάδα ΑΤΟΝΑλ- Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού

Πρεμιέρα: 21 Οκτωβρίου-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Δευτέρα-Τρίτη)

"ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ", Ζενέ (3η χρονιά)

Μετάφραση-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Παίζουν: Κάτια Γέρου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Μαριάννα Κάλμπαρη

Πρεμιέρα: 21 Οκτωβρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ (Δευτέρα-Τρίτη)

"ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ", Περικλή Κοροβέση

Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης

Παίζουν: Νέστωρ Κοψιδάς, Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Ελένη Ζαχοπούλου, Άρης Λάσκος

Πρεμιέρα: 16 Δεκεμβρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ (Δευτέρα-Τρίτη)

"ΟΘΕΛΛΟΣ", Σαίξπηρ

Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης

Παίζουν: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Δήμητρα Στυλιανού, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Σελαμσής, Μιχάλης Τιτόπουλος

Συμπαραγωγή: Ομάδα KURSK-Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού

Πρεμιέρα: 24 Φεβρουαρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ (Δευτέρα-Τρίτη)

                        ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ, ΕΦΗΒΟΥΣ, ΠΑΙΔΙΑ

Από 12+ετών

"ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ" (# mia mera xwris)

Κείμενο-σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου- Βαμβακά

Παίζουν: Βαγγέλης Αμπατζής, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου, Ναταλία Πελέκα

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ

Πρεμιέρα 3 Νοεμβρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ ( Κυριακή και πρωϊνές και                        σε χώρους σχολείων)

"ΝΑ ΒΓΩ ΛΙΓΑΚΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ"

Κείμενο-σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας

Παίζουν: Ιφιγένεια Γρίβα, Στεφανία Σαμαρά, Μπλερίμ Δαμπιράι

Πρεμιέρα 15 Νοεμβρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ (Δευτέρα-Τρίτη και πρωϊνές)

Για 5-12 ετών

"ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ", Εκτόρ Μαλό

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαϊτης

Παίζουν: Δημοσθένης Φίλιππας, Κατερίνα Μηλιώτη, Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Μάριος Κρητικόπουλος, Φοίβος-Μαρίνος Σαμαρτζής,      Τάσος Προβιάς, Μαρία Αρζόγλου, Σταύρος Καραμπάτσος

Πρεμιέρα 3 Νοεμβρίου-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Κυριακή και πρωϊνές)

                           ΦΕΣΤΙΒΑΛ-ΔΡΑΣΕΙΣ

-ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΝΑΛΟΓΙΟ 2019

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Σίσσυ Παπαθανασίου

22-24 Σεπτεμβρίου -ΦΡΥΝΙΧΟΥ

-ΚΕΘΕΑ RELOAD O.4 -

Οι δράσεις του ΚΕΘΕΑ στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

22-26 Σεπτεμβρίου- ΥΠΟΓΕΙΟ

-200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ;

Για τρίτη σεζόν το επιτυχημένο πρόγραμμα με επιστημονικές και καλλιτεχνικές δράσεις με αφορμή την 200στή επέτειο της Επανάστασης.

Υπεύθυνη επιστημονικού προγράμματος: Καλή Κυπαρέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ στο στήθος”, του υ Τ.ίσση

Υπεύθυνη καλλιτεχνικούέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ στο στήθος”, του υ Τ. προγράμματος: Μαριάννα Κάλμπαρη

Εκδηλώσεις : ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ -ΜΑΡΤΙΟΣ- ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2020

-"ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΜΙΛΑΕΙ"

Το Θέατρο Τέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ στο στήθος”, του υ Τ.έχνης Καρόλου Κουν βγαίνει στο δρόμο και σε χώρους μη θεατρικούς, προκειμένου να μιλήσει μέσα από σύντομης διί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ι οι θεματικές των υποάρκειας θεατρικά δρώμενα, για σημαντικά κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά ζητήματα που μας απασχολούν. Πρώτη δράση: 25 Νοεμβρίου 2019, “Ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών”