Γιώτα Δημητριάδη
Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Την πρώτη φορά, που μου κέντρισε την προσοχή με την ερμηνεία του,ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, ήταν στην παράσταση «Στέλλα Βιολάντη», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα, στο Θέατρο Δημήτρης Χορν.
Δύο χρόνια, αργότερα, έχοντας απολαύσει το θερμό χειροκρότημα και τα καλύτερα σχόλια για την παράσταση «Ορφέας και Ευριδίκη», θα στεκόταν στην ίδια σκηνή μαζί με τρεις συναδέλφους του, διεκδικώντας το βραβείο Χορν για την καλύτερη ανδρική ερμηνεία νέου ηθοποιού.
Αυτές τις μέρες, τον βρίσκουμε σε εντατικές πρόβες στο μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, όπου μαζί με τους συναδέλφους του, την Παρασκευή (19/7) και το Σάββατο (20/7) θα παρουσιάσουν μια από τις πιο διάσημες κι αρχετυπικές ιστορίες αγάπης όλων των εποχών, το βουκολικό ειδύλλιο «Δάφνις και Χλόη», ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ και το μοναδικό σωζόμενο έργο του Λέσβιου συγγραφέα Λόγγου, για τη ζωή του οποίου γνωρίζουμε ελάχιστα.
Ο ίδιος χαρακτηρίζει το έργο σαν «μια ιστορία αγνή και καθαρή σαν γάργαρο νερό. Σαν τα παραμύθια που ακούγαμε πριν κοιμηθούμε» και τον σκηνοθέτη της παράστασης, Δημήτρη Μπογδάνο, ως έναν «υπέροχο παραμυθά», ο οποίος έχει όμως ένα ελάττωμα... Μας αποκαλύπτει τη δική του αγαπημένη εποχή, αλλά και τον πίνακα που θα ζωγράφιζε για την παράσταση.
Από τον «Ορφέα και Ευρυδίκη» στο «Δάφνις και Χλόη». Τι σε γοητεύει στις ερωτικές ιστορίες;
Μιλάμε, φυσικά, για δύο διαφορετικές ερωτικές ιστορίες που έχουν, όμως, ως κοινή συνισταμένη τα εμπόδια και τις αντίξοες συνθήκες με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπα τα ζευγάρια, προκειμένου αυτά να ολοκληρωθούν μέσα από τον έρωτα τους.
Κάνουν τα πάντα. Πέφτουν στην άβυσσο του πάθους, καίγονται από τη φλόγα της νιότης τους. Προσπαθούν να ανακαλύψουν από την αρχή το σώμα και τις λέξεις για να αρθρώσουν αυτά που νιώθουν. Να βάλουν σε τάξη το χάος. Αυτή η συνθήκη με γοητεύει και με συγκινεί βαθιά.
Πώς μπορεί μια ιστορία αγάπης που έγραψε ένας εκ των πρώτων μυθιστοριογράφων του κόσμου, ο Έλληνας Λόγγος, συγγραφέας του 3ου μ.Χ. αιώνα να συγκινήσει σήμερα;
Είναι μια ιστορία αγνή και καθαρή σαν γάργαρο νερό. Σαν τα παραμύθια που ακούγαμε πριν κοιμηθούμε. Ξυπνάει όμορφες μνήμες, παιδικές. Το παιχνίδι στην αλάνα μέχρι να ματώσουν τα γόνατα, το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, μια εποχή που δεν γνωρίζαμε τίποτα και θέλαμε να χωρέσουμε μέσα μας τα πάντα. Αυτή η αίσθηση είναι που καθιστά το έργο σύγχρονο κι εμάς έτοιμους να συνομιλήσουμε μαζί του.
Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Δημήτρη Μπογδάνο;
Η συνεργασία μου με τον Δημήτρη είναι περισσότερο σχέση ζωής παρά συνθήκη εργασίας. Είναι ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, στον οποίον μπορώ να αφεθώ με απόλυτη εμπιστοσύνη και τόσο στη σκηνή, όσο στη ζωή. Δεν θεωρώ, άλλωστε, τυχαίο ότι η υποψηφιότητά μου στα φετινά βραβεία Χορν ήταν από την κοινή μας παράσταση «Ορφέας και Ευρυδίκη».
Τι σου αρέσει πάνω στην οπτική του;
Ο Δημήτρης είναι παραμυθάς, προσεγγίζει με μεγάλη αγάπη κι ευαισθησία τα έργα με τα οποία καταπιάνεται έχοντας ένα τρομερό προσόν, την υψηλή αισθητική. Ξέρει να διαμορφώνει όλες τις σκηνικές συνθήκες, ούτως ώστε ο θεατής να γλιστρήσει αβίαστα μέσα σε αυτά. Είναι απίστευτα εργατικός αλλά έχει ένα μειονέκτημα, μιλώντας ως ηθοποιός του, κάνει σπάνια διάλειμμα στην πρόβα!
Στο έργο παρακολουθούμε την εναλλαγή των τεσσάρων εποχών, ενώ κάθε εποχή του χρόνου συμπίπτει και με ένα διαφορετικό κεφάλαιο στον έρωτα των δύο νέων. Σε ποια εποχή θα σε δούμε και ποια εποχή στην πραγματικότητα είναι η πιο ερωτική για σένα.
Οι εποχές επηρεάζουν κι επηρεάζονται άμεσα από την ψυχική διάθεση των ηρώων. Είναι, επίσης, ένα εργαλείο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να σηματοδοτήσει την αισθητική αλλαγή των ενοτήτων του έργου. Η δική μου παρουσία και των συναδέλφων μου επείγει να είναι έντονη σε κάθε εποχή. Ερωτική εποχή για μένα είναι ο χειμώνας, αγαπάω το κρύο γιατί προκαλεί μια αντίσταση στη έκθεση του γυμνού σώματος.
Από την παράσταση "Ορφέας και Ευριδίκη"
Από αυτήν την ιστορία έχουν εμπνευστεί και πολλοί ζωγράφοι (Μπουρντόν, Κορτόν κ.λ.π). Αν ζωγράφιζες εσύ αυτήν την ιστορία τι θα σχεδίαζες πάνω στον καμβά;
Φρούτα, ένα για κάθε εποχή. Μου θυμίζει κάτι ελαιογραφίες που είχε η γιαγιά μου κρεμασμένες στο μπαλκόνι του σπιτιού της. Απεικόνιζαν φρούτα μέσα σε ένα μπολ
Ήσουν υποψήφιος για το βραβείο Δημήτρης Χορν. Νιώθεις ότι αυτή η υποψηφιότητα βοήθησε την καριέρα σου;
Ήταν μεγάλη τιμή για μένα η υποψηφιότητα. Σίγουρα βοηθάει, όμως είναι εξίσου σημαντικό με το να μην σταματάς τη σκληρή δουλειά και το να αγαπάς ολόψυχα και με ειλικρίνεια την τέχνη σου.
Με τους υπόλοιπους υποψηφίους για το Βραβείο Χορν
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
Δεν μπορώ να τον φανταστώ!
Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δάφνις και Χλόη» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου που κάνει πρεμιέρα 19 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο Επιδαύρου.
Στην παράσταση παίζουν οι: Γιάννης Φέρτης, Έλλη Πασπαλά, Δημήτρης Μάριζας, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Δημήτρης Πασσάς, Λυδία Τζανουδάκη, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Σωσώ Χατζημανώλη
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Οι «Ξένες πόρτες» είναι ένα αδημοσίευτο κείμενο που ηχογράφησε και απομαγνητοφώνησε ο Μάνος Ελευθερίου και, πέντε χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, το εμπιστεύτηκε στη Νένα Μεντή.
Πρόκειται για τη σπαρακτική διήγηση της γιαγιάς του, Ευαγγελίας Διγενή, στην οποία ζωντανεύουν τα βασικά μοτίβα του έργου του μεγάλου ποιητή και στιχουργού, όπως η σκληρότητα της επαρχίας, η κοινωνική αδικία, η μελαγχολία κι ο φόβος του θανάτου. Γι’ αυτό και την παράσταση διατρέχουν χαρακτηριστικές μελωδίες και ποιήματα, που έχουν συνδεθεί με τον Μάνο Ελευθερίου και την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σύρο.
Στα 400 και πλέον τραγούδια του είναι εμφανής η επιρροή, τόσο από τις αφηγήσεις αυτές, όσο κι από το τοπίο της πρωτεύουσας των Κυκλάδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα «Μαλαματένια λόγια», τα οποία περικλείουν όλη την ιστορία της Ελλάδας, όπως αυτή υπάρχει μέσα στην Ευρώπη που ζούμε.
Η γιαγιά του Ελευθερίου, γεννημένη την Πρωτομαγιά του 1900, πέρασε, πράγματι, μια μυθιστορηματική ζωή σημαδεμένη από τη φτώχεια και τις κακουχίες. Μια βιογραφία, γνώριμη σε πολλούς από εμάς από τις αφηγήσεις των παππούδων μας. Τι κάνει, λοιπόν, τις «Ξένες Πόρτες» μια τόσο ξεχωριστή θεατρική εμπειρία;
Μάλλον, αυτό που έλεγε η Σάρα Μπερνάρ: «Η αλήθεια, η απόλυτη αλήθεια, είναι η μεγάλη ομορφιά του θεάτρου, με τις κατάλληλες σωματικές αναλογίες».
Στη σκηνή της Ε, της Πειραιώς 260, η Νένα Μεντή, έγινε όχι μόνο η γιαγιά του Μάνου Ελευθερίου, αλλά η γιαγιά όλων μας, η γυναίκα της διπλανής πόρτας, την οποία θέλεις να περιθάλψεις, το φτωχό κορίτσι, που αβίαστα αγκαλιάζεις, η ταλαιπωρημένη λεχώνα, που οφείλεις να προστατεύσεις.
Τα ποικίλα θέματα, τα οποία συμφύρονται μέσα στο έργο, είναι σκηνές από το ασυνείδητο όλων μας, αλλά μόνο μια ηθοποιός τέτοιου βελινεκούς, μπορεί να κάνει το ατομικό, συλλογικό και να επιτύχει τέτοια βαθιά κι ουσιαστική συγκίνηση στο ακροατήριό της.
Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη εστίασε στη σπουδαία ηθοποιό και μας θύμισε, ότι ρίζα του θεάτρου είναι η υποκριτική τέχνη κι όχι τα κάθε είδους σκηνοθετικά εφέ.
Με τη σκιά του Μάνου Ελευθερίου πάντα παρούσα στα δεξιά της σκηνής και την ηθοποιό να του απευθύνεται, η παράσταση έγινε ένας φόρος τιμής στον απόντα στιχουργό. Το χαρακτηριστικό του προφίλ ήταν εκεί, σαν να μην έφυγε ποτέ.
Κι όταν η σκηνή σκοτείνιασε, ακούσαμε τη φωνή του. Η δραματουργική επεξεργασία του ίδιου του σκηνοθέτη (σύμβουλος δραματουργίας ο Θανάσης Νιάρχος), χωρίζοντας σε σκηνές-κεφάλαια το υλικό, κατάφερε να «τακτοποιήσει» τις αφηγήσεις, ώστε αυτές να βρουν τον δρόμο τους στη σκηνή.
Το σκηνικό του Γιάννη Αρβανίτη έμοιαζε, μάλλον, φτωχό κι ανολοκλήρωτο στη σκηνή της Πειραιώς, επαρκείς ήταν οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου και συμβατό το κουστούμι της Βασιλικής Σύρμα.
Ενδιαφέρουσα η μουσική σύνθεση του Γιώργου Ανδρέου ευνόησε την ακολουθία των πράξεων, χωρίς να εκβιάσει το συναίσθημα.
Μόνο αν δει κανείς έτσι την παράσταση, σαν ένα φόρο τιμής, θα κατανοήσει και το απότομο φινάλε της. Τίποτα δεν τελειώνει στην ιστορία της γιαγιάς Ευαγγελίας, όπως τίποτα δεν τελείωσε και με τον θάνατο του Ελευθερίου. Τα τραγούδια του βρίσκονται στο συλλογικό μας ασυνείδητο και με κάθε ευκαιρία τα σιγοτραγουδάμε.
Σαν μια «Διαθήκη» κι ας έφυγε ο ίδιος για «Του Κάτω Κόσμου τα Πουλιά», ο «Άμλετ της Σελήνης», η «Μαρκίζα», η «Δίκοπη ζωή» θα χαράζουν πάντα στα χείλη μας «Παραπονεμένα λόγια» σαν μια «Ατελείωτη Εκδρομή» και θα έχουμε «Μάτια στο φεγγάρι» «Ελεύθεροι και ωραίοι».
Στις 22 Ιουλίου, κλείνει ένας χρόνος, από εκείνο το κυριακάτικο πρωινό, όταν η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.
«Στους μπαξέδες και στους ταρσανάδες/ ήρθες να μου κόψεις μια ζωή/ κι ο βοριάς που ματώνει στις Κυκλάδες/ μ' άλλα λόγια φτώχεια και κρασί./ Σε μια θάλασσα μαλαματένια/ στολισμένος μάγκας και νταής...»
Διαβάστε επίσης:
Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"
«Ο Ήχος Του Όπλου»: Τρυπώσαμε Στις Πρόβες Και Μάθαμε Τα Πάντα Για Την Παράσταση
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης
Έξω η καλοκαιρινή λάβα, ταλαιπωρεί τους Αθηναίους. Στο θέατρο Θησείον τίποτα δεν θυμίζει τις ακραίες θερμοκρασίες της πόλης. Στον άδειο από καρέκλες χώρο, ένα βασίλειο έχει στηθεί, προσομοίωση του εμπνευσμένου μέσα στη λιτότητα του σκηνικού της Εύας Μανιδάκη, που θα ζωντανέψει μαζί με την παράσταση στις 2 και 3 Αυγούστου στο μικρό Θέατρο της Επιδαύρου.
Η Λένα Παπαληγούρα, ως Υπερμνήστρα, απευθύνεται στον αγαπημένο της Λυγκέα, τον Άρη Μπαλή: «Και πιστεύεις, πώς αν φύγεις, μπορώ εγώ να ζήσω;». Το επαναλαμβάνει, ακόμα πιο σιγά, αλλά στα αυτιά σου έρχεται ο εκκωφαντικός ήχος της απόγνωσής της.
Ένα μακρύ κομμάτι ύφασμα γίνεται το κουκούλι της, ο ομφάλιος λώρος με τον πατέρα, το σάβανο και το πέπλο της.
Η μεσόφωνος, Άρτεμις Μπόγρη, ερμηνεύει, στα ιταλικά, τα χορικά της τραγωδίας του Κάλβου δημιουργώντας με τη μαγευτική φωνή της, ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο συναντά την ιστορία των Δαναΐδων, της μοναδικής τραγωδίας που ολοκλήρωσε κι εξέδωσε με τη δική του φροντίδα ο συγγραφέας. Η τραγωδία σώζεται στη μορφή με την οποία υποβλήθηκε το 1813 στον ετήσιο διαγωνισμό της φλωρεντινής Accademia della Crusca (Ακαδημία της Κρούσκα).
Αλήθεια, πώς την ανακάλυψε η σκηνοθέτις, Νατάσα Τριανταφύλλη και γιατί αποφάσισε να την ανεβάσει για πρώτη φορά στο θέατρο; Αυτή είναι κι η πρώτη ερώτηση που της έκανα.
«Πριν από μερικά χρόνια, διάβαζα τις Ωδές κι είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο υπέροχες εικόνες έχει. Στη συνέχεια, με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης Αρβανιτάκης από το Μουσείο Μπενάκη, όπου κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια, από το 2016,να εκδώσουν τα άπαντα του Κάλβου, γιατί έχει γράψει άπειρα πράγματα, και μου πρότεινε να διαβάσω τις «Δαναΐδες». Στην αρχή, ήμουν πολύ διστακτική και σκεφτόμουν, πώς γίνεται να μην ξέρουμε μια τραγωδία του Κάλβου; Κι όμως γίνεται, όπως δεν ξέρουμε και το πρόσωπό του, δεν υπάρχει πορτραίτο, φωτογραφία. Μόνο κάποιες πολύ γενικές περιγραφές».
Ποια ήταν, λοιπόν, η πρώτη της αίσθηση μόλις διάβασε τη μοναδική τραγωδία του Ζακυνθινού ποιητή;
«Με συνεπήραν τα χορικά και χάθηκα σ’ αυτό το μαγικό σύμπαν. Τότε σκέφτηκα ότι θα ήταν μεγάλη πρόκληση να το ανεβάσουμε στη σκηνή για πρώτη φορά».
«Τα χορικά, παρουσιάζονται στα ιταλικά και μάλιστα από μια μεσόφωνο της λυρικής, την Αρτεμη Μπόγρη. Πώς οδηγηθήκατε σ’ αυτή την επιλογή;» είναι η ερώτηση που ακολουθεί.
«Πήραμε αυτή τη γενναία απόφαση να ακολουθήσουμε αυτή τη μελοδραματική γραμμή και τον δρόμο της όπερας, για να κρατήσουμε όσο γίνεται το μέγεθος, που απαιτεί ο ρομαντισμός. Αν αυτό το κείμενο το δεις έξω από αυτό το πλαίσιο είναι μια απλή δραματική ιστορία. Αν, όμως, το δεις στο πραγματικό του μέγεθος και το που φτάνει η φαντασία, είναι σαν να βλέπεις έναν πίνακα του Μιχαήλ Άγγελου».
Ξεχωριστή παρουσία, στην πρόβα, σαν άλλος συμπρωταγωνιστής η μαγευτική μουσική της Μόνικα. «Με τη Μόνικα είναι σαν να φτιάχνουμε μαζί τον κόσμο της παράστασης, η μελωδία μας τραβάει προς μια κατεύθυνση, οπότε είναι πολύ άμεση και η συνεννόησή μας», μου λέει η Νατάσα.
Λίγα λεπτά, αργότερα, από την επιβλητική πόρτα του θεάτρου, μπαίνει ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος κι άμα τη εμφανίσει του καταλαβαίνεις το ψυχικό βάρος και την ταλαιπωρία του βασιλιά Δαναού.
«Αν κάποτε πατέρας γίνεις κι αν το κεφάλι σου το στέμμα θα βαραίνει, κι αν πληγωθεί η καρδιά σου όσο η δική μου, τότε θα μάθεις πόση είναι η οργή που με ξεσκίζει», λέει στον γαμπρό του Λυγκαία.
Η Νατάσα μου ψιθυρίζει με περηφάνια: «Είναι η τέταρτη φορά που συνεργαζόμαστε με τον Λάζαρο».
«Το ίδιο συμβαίνει και με τη Λένα και τη Μόνικα» συμπληρώνω και τη ρωτάω αν θέλει να δουλεύει με όρους ομάδας. Μου ξεκαθαρίζει: «Είναι ένα άτυπο team, άνθρωποι που εκτιμώ, θαυμάζω κι επικοινωνώ καλλιτεχνικά. Δεν μου αρέσουν, όμως, οι κλειστές ομάδες».
Σκηνοθετικά, πώς προσεγγίζει κανείς αυτά τα μεγέθη; «Είχαμε σαν αφετηρία μας, πολλούς πίνακες και του Μικελάντζελο και του Μπλέικ, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη φαντασία και το μέγεθος, όχι ρεαλιστικά. Επιπλέον, μ’ απασχόλησε πολύ και το συζητούσαμε και προχθές στην πρόβα: πώς στην όπερα όταν κάποιος παίρνει ένα μαχαίρι για να σκοτώσει, η σκηνή αυτή είναι συνήθως τρεις άριες, ενώ στην πραγματικότητα μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Αυτή η μεγάλη διαστολή του χρόνου, διαστέλλει και τα συναισθήματα επηρεάζοντας έτσι και τα επίπεδα της ενσυναίσθησης. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, πώς αυτή η κλιμάκωση που υπάρχει στην όπερα μπορεί να μεταφερθεί και στο θέατρο. Αυτό το κείμενο, λοιπόν, ήταν μια καλή ευκαιρία για να το ανακαλύψω».
Στην τραγωδία του Κάλβου, διαβάζουμε για τις επιπτώσεις που έχει η αστείρευτη θέληση για εξουσία, όπως εδώ του Δαναού, μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για την εξουσία;
Η σκηνοθέτις, Νατάσα Τριανταφύλλη, μου απαντά : «Πάντα το θέμα της εξουσίας με ιντριγκάρει, ιδιαίτερα, ως προς το νοητικό επίπεδο που φτιάχνει ο καθένας για να τη φτάσει στο σημείο, που δεν έχει διανοηθεί, ούτε ο ίδιος. Η ανάγκη μας να εξουσιάσουμε φτάνει από το να διακόπτουμε τον συνομιλητή μας, έως τις θηριωδίες του φασισμού και του ναζισμού. Στη δική μας περίπτωση έχουμε αυτόν τον φοβερό πατέρα, τον Δαναό, ο οποίος στο τέλος σκοτώνει την κόρη του. Το τρομερό είναι ότι σχεδόν τυφλώνεται μετά τον χρησμό, που παίρνει από το μαντείο, ότι κάποιος από τους γαμπρούς του θα του κλέψει την εξουσία. Φτάνει στο σημείο να μην βλέπει τη φυσική ροή των πραγμάτων, ότι η κόρη του έχει παντρευτεί και ξεκινάει μια νέα ζωή»
«Επομένως η αρχομανία έχει κοινή διαδρομή με τον φόβο;» η ερώτησή μου ακολουθεί, σαν φυσικό συμπλήρωμα.
«Έχω την αίσθηση, ότι η εξουσία ποτίζει το μυαλό σου, σιγά-σιγά. Λειτουργεί σαν μια αλυσίδα του φόβου, ότι κάτι θα χάσεις, κάτι δεν έχεις...», μου εξηγεί η Νατάσα.
Ο Σεφέρης έλεγε για τον Κάλβο ότι: «αγωνίζεται με τις απελπισμένες χειρονομίες ενός τυφλού, να παραμερίσει ένα ψηλό παραπέτασμα που τον σκεπάζει». Αυτό δεν θα μπορούσε να πει κανείς και για τη θέση της Τέχνης και του Θεάτρου στην εποχή μας;
«Κάτι τέτοιο προσπαθούμε να κάνουμε και στην παράσταση, πιο απτά και άμεσα. Μερικά πράγματα συναντιούνται με πολύ παράξενο τρόπο. Για παράδειγμα, ο Κάλβος έζησε σε πολύ παράξενο σκοτάδι. Αφενός, γιατί μιλάμε για κάποιον, του οποίου το πρόσωπο δεν γνωρίζουμε κι, αφετέρου, γιατί έγραψε τα πάντα στα ιταλικά και μόνο τις Ωδές, στα ελληνικά. Μεγάλωσε στην Ιταλία και όχι στην Ελλάδα, δεν μιλούσε καλά ελληνικά. Πέθανε στο Λονδίνο, δάσκαλος σ’ ένα οικοτροφείο, τάφηκε εκεί και στη συνέχεια τον μετέφερε ο Σεφέρης στην Ελλάδα. Όλη του η ζωή είναι σαν να είναι καλυμμένη με ένα πέπλο μυστηρίου. Αυτό το πέπλο υπάρχει και στις Δαναΐδες».
Η πρόβα συνεχίζεται, αν κι έχουμε δύο εβδομάδες σχεδόν μέχρι την πρεμιέρα, όλα μοιάζουν έτοιμα.
Και εγώ παρακολουθώντας την υπέροχη τετράδα της παράστασης: τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, τη Λένα Παπαληγούρα ,τον Άρη Μπαλή και την Άρτεμις Μπόγρη είμαι σίγουρη ότι αυτό το καρέ, στον μαγικό χώρο του μικρού Θεάτρου της Επιδαύρου, με φόντο το φυσικό θαλασσινό τοπίο και τον ξάστερο ουρανό, θα μας χαρίσει ένα πρώτο ανέβασμα της τραγωδίας του Ζακυνθινού ποιητή, 150 χρόνια μετά τον θάνατό του, που θα θυμόμαστε...
Δύο λόγια για την ιστορία της τραγωδίας του Κάλβου:
Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Άργος. Οι πενήντα γιοι του Αίγυπτου, αδελφού του βασιλιά του Άργους, Δαναού, ζητούν σε γάμο τις πενήντα κόρες του Δαναού, Δαναΐδες. Ο βασιλιάς φοβάται ότι ένας από τους γαμπρούς του θα τον εκθρονίσει, έχοντας λάβει μάλιστα σχετικό χρησμό από το μαντείο. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει το μοιραίο, ο Δαναός δίνει εντολή στις κόρες του να δολοφονήσουν τους συζύγους τους την πρώτη νύχτα του γάμου. Η μόνη, η οποία παραβαίνει την εντολή του, αλλά κι αρνείται τον χρησμό είναι η Υπερμνήστρα, η οποία είναι ερωτευμένη με τον άντρα της, τον Λυγκέα, όπως κι εκείνος, μαζί της.
2 και 3 Αυγούστου στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου
Περισσότερες πληροφορίες εδώ
Με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, τη Λένα Παπαληγούρα και τον Άρη Μπαλή.
Τραγουδά η Άρτεμις Μπόγρη.
Μετάφραση: Δημήτρης Αρβανιτάκης - Έφη Καλλιφατίδη
Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Μonika
Δραματουργία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Κακάρογλου, Δήμητρα Μητροπούλου
Φωτογραφίες: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης
Video –teasers: Δημήτρης Μακρής
Social Media: Σμαράγδα Φουρίκη
Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης - Pro4
Βοηθός διευθυντή παραγωγής: Χριστίνα Πολυχρονιάδου
Διαβάστε επίσης:
Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Οι «Ικέτιδες» του Ευριπίδη γράφτηκαν και ανέβηκαν για πρώτη φορά το 422π.χ,με διαφορετική υπόθεση από την ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου, που γράφτηκε προγενέστερα το 461 π.Χ.
Το Εθνικό Θέατρο και ο ΘΟΚ συνεργάστηκαν και παρουσίασαν την παράσταση 53 χρόνια μετά το μοναδικό της ανέβασμα από το Εθνικό Θέατρο (1966) σε σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη και 39 χρόνια από την πρώτη παράσταση του ΘΟΚ στην Επίδαυρο (1980) σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους. Αυτή τη φορά τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Στάθης Λιβαθινός.
Εμπνευσμένος τόσο από το έργο του Αισχύλου, όσο και από ένα πραγματικό γεγονός: δύο χρόνια πριν τις «Ικέτιδες», οι Θηβαίοι - νίκησαν τους Αθηναίους στο Δήλιο και δεν τους άφηναν να θάψουν τους νεκρούς τους.
Ο Ευριπίδης μας διηγείται μια ιστορία που θέλει τις μητέρες των πεσόντων στρατηγών να καταφτάνουν στην Αθήνα και με τη συνδρομή του Βασιλιά Αδράστου του Άργους και του Θησέα να καταφέρουν μετά από πολλές ικεσίες να μεταφέρουν τους νεκρούς στην Ελευσίνα, όπου και τους έκαψαν. Η Ευάδνη, θυσιάζεται στη φωτιά για να βρει τον αγαπημένο της σύζυγο, μπροστά στα μάτια του πατέρα της, του Ίφι. Η τραγωδία κλείνει με το χρησμό της Θεάς Αθηνάς, να ζητά τον Άδραστο να ορκιστεί αιώνια φιλία του Αργους με την Αθήνα.
Ο Ευριπίδης ηθελημένα χρησιμοποιεί εδώ τον χορό, ως πρωταγωνιστή δίνοντας πιο πολύ το βάρος του στον λυρισμό των χορικών από ότι στην τραγικότητα της γενικής θεατρικής πλοκής. Όλα αυτά για να αναδείξει τη συλλογικότητα έναντι της ατομικότητας,γνώρισμα της αθηναϊκής δημοκρατίας αλλά και να βάλει σε πρώτο πλάνο τη γυναικεία ψυχοσύνθεση.
Είναι εύκολα κατανοητό ότι ο στόχος του Ευριπίδη είναι διττός: Πρώτα θέλει να υπερασπιστεί τις γυναίκες έναντι της δεδομένης κοινωνικής θέσης τους στην Αθήνα της εποχής. Δεύτερον επιθυμεί να προπαγανδίσει την ηθική και πρακτική ανωτερότητα της δημοκρατίας, έναντι σε κάθε άλλο σύγχρονο πολίτευμα, με κύριο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, τη συλλογικότητα, η οποία πάντα υπερτερεί της ατομικότητας. Το λέει ξεκάθαρα και ο Θησέας: «Ξέρεις τι θα πει ελευθερία; Όποιος έχει γνώμη που οφείλει την πόλη, πρέπει να την εκθέσει μπροστά σ’ όλους».
Επιπλέον, μεγάλο στοίχημα στις «Ικέτιδες» είναι η ανάδειξη του υψηλού, με την έννοια όχι αυτού που προδιαθέτει τον ήρωα να υπερβεί τη φύση του και να κάνει μεγαλειώδη πράγματα (δες Αντιγόνη) αλλά μια άλλη υποκατηγορία του, που αναφέρει ό,τι υψηλό είναι ό,τι μας φανερώνει το πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε μπροστά στη μοίρα και τη φύση.
Ακριβώς, σ’ αυτή την έννοια του «υψηλού» βρίσκω και την επιτυχημένη ματιά στην προσέγγιση του Στάθη Λιβαθινού. Το ανέβασμα κινήθηκε σε σχέση με τους ρυθμούς, τις κλιμακώσεις, τις αποσυμπιέσεις και την εκφορά τού λόγου στις συντεταγμένες της τραγωδίας και πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό: να ακουστεί καθαρά ο λόγος του Ευριπίδη, μέσα από τη λειτουργική και σύγχρονη μετάφραση του Γιώργου Κοροπούλη.
Το μελωδικό στοίχημα κέρδισε η σύνθεση του Άγγελλου Τριανταφύλλου, επηρεάζοντας καταλυτικά όλη την παράσταση.
Δυστυχώς, όμως η σκηνοθεσία έπεσε στον σκόπελο κάποιων τετριμμένων και χιλιοειδομένων λύσεων, όπως για παράδειγμα τα άδεια σακάκια και τα άρβυλα των πολεμιστών, τα οποία μετέφεραν οι Ικέτιδες. Πόσες φορές θα δούμε χορό να χτυπιέται και να παράγει ήχο με άδεια άρβυλα, ειλικρινά δεν ξέρω....
Παρ’ όλα αυτά οι γυναίκες του χορού (Άννα Γιαγκιώζη,Άνδρη Θεοδότου,Κόρα Καρβούνη,Τζίνη Παπαδοπούλου,Μαρία Σαββίδου,Κωνσταντίνα Τάκαλου,Τάνια Τρύπη και Νιόβη Χαραλάμπου) κατάφεραν όχι μόνο να συγκινήσουν ως μητέρες των Αργείων («Να κρατήσω μέσα στη δύστυχη αγκαλιά μου, το νεκρό παιδί μου και ξανά να το κοιμίσω»)αλλά και να τραβήξουν τα βλέμματα με την καλοδουλεμένη κίνηση (Φώτης Νικολάου) και τις εξαιρετικές φωνητικές τους ικανότητες .
Βέβαια, ερμηνευτικές ανισότητες υπήρξαν και στον χορό, αλλά δεν ήταν τόσο εμφανής όσο στην ομάδα των υποκριτών. Εξαιρετικός ο Άγγελος του Ανδρέα Τσέλεπου, είχα καιρό να ακούσω με τόση προσήλωση όλα τα γενόμενα εκτός σκηνής. Δυναμικός, δωρικός αλλά και ειλικρινής, για μένα η καλύτερη ερμηνεία της παράστασης.
Ενδιαφέρουσα ήταν και η προσέγγιση του Άκη Σακελλαρίου, ως Θησέα. Λίγο αμήχανος στην αρχή, κατάφερε στη συνέχεια να δώσει μια στιβαρή ερμηνεία, με τις απαραίτητες δόσεις χιούμορ και γελοιότητας. Ο Σακελλαρίου, αποδεικνύεται ένας ηθοποιός χαμαιλέοντας, ικανός να αντεπεξέλθει σε πολλά διαφορετικά είδη θεάτρου με επιτυχία.
Την ίδια αίσθηση, για αμήχανο ξεκίνημα μου έδωσε και ο Χρήστος Σουγάρης, παρ’ όλα αυτά στη συνέχεια μας αντάμειψε με την παρουσία του.
Η Κάτια Δανδουλάκη, για πρώτη φορά σε κεντρικό ρόλο σε αρχαία τραγωδία, χάρισε στην παράσταση μια επιβλητική παρουσία και μια αξιοπρεπέσταση ερμηνεία. Απορία μου προκάλεσε η σκηνοθετική επιλογή που την ήθελε παρούσα, ως θεατή σ’ όλη την εξέλιξη του δράματος.
Αντίθετα, τόσο ο Κήρυκας του Χάρη Χαραλάμπους, όσο και η Ευάνδη της Κατερίνας Λούρα ακολούθησαν τον δρόμο της υπερβολής και μιας τόσο εξωτερικής, επιφανειακής και στομφώδους ερμηνείας, σε σημείο, που κούρασαν.
Με βροντερή φωνή και παρουσία ο Ίφις του Θοδωρή Κατσαφάδου και η Αθηνά της Αγλαΐας Παππά. Παρ’ όλα αυτά και οι δύο αυτοί ηθοποιοί έχουν ανεβάσει τον πήχη με παλιότερες ερμηνείες τους,και αν και σε καμία περίπτωση δεν απογοήτευσαν, περιμέναμε, σαφώς, περισσότερα.
Η σκηνοθετική προσθήκη με την χορωδία των μικρών παιδιών, αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη και έφερε στο προσκήνιο το οικουμενικό και πανανθρώπινο ζήτημα του πόνου της απώλειας αλλά και τις παράπλευρες απώλειες κάθε εμπόλεμης σύρραξης.
Λιτά αλλά ουσιαστικά τα σκηνικά του Γιώργου Σουγλίδη, θύμιζαν μπεκετικό τοπίο, νεκρό τόπο από το "Μήδειας υλικό" του Μίλλερ.
Αντίθετα τα κουστούμια του χορού, με τις μαύρες παγέτες προκαλούν απορίες....
Συνολικά, η τελευταία (;) παράσταση του Στάθη Λιβαθινού στην Επίδαυρο, από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή πέτυχε σε πολλά σημεία να κερδίσει το κοινό και μπορούμε να πούμε ότι αξίζει να την παρακολουθήσετε.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε»
Η «Ορέστεια» του Αισχύλου, η μοναδική σωζόμενη αρχαία τριλογία από την κλασική αθηναϊκή δραματουργία που πρωτοπαρουσιάστηκε το 458 π.Χ., αποτελείται από τις τραγωδίες «Αγαμέμνων», «Χοηφόροι» και «Ευμενίδες».
Τις περισσότερες φορές , για πρακτικούς λόγους, τις παρακολουθούμε ξεχωριστά, πέρσι για παράδειγμα είδαμε τον «Αγαμέμνωνα» σε σκηνοθεσία Τσέζαρι Γκραουζίνι, μια εξαιρετική προσέγγιση από τους Vasistasκαι την Αργυρώ Χιώτη στις «Χοηφόρους» και έναν υποκριτικό άθλο από τη Στεφανία Γουλιώτη στις «Ευμενίδες».
Αυτό το καλοκαίρι το Εθνικό Θέατρο είχε την εξαιρετική πρωτοβουλία να παρουσιάσει την τριλογία μέσα από την ματιά τριών σκηνοθετών, δίνοντας βήμα τόσο στις νεότερες δημιουργούς, όσο και στη γυναικεία οπτική. Πήρε το ρίσκο, γνωρίζοντας τόσο τις πρακτικές δυσκολίες, όσο και το μη εμπορικό κομμάτι της παράστασης –δύσκολα θα παρακολουθεί το κοινό παράσταση 280 λεπτών!
Το ερώτημα είναι αν τελικά η παράσταση ως σύνολο κατάφερε τον σκοπό της. Και για ποιον σκοπό μιλάμε; Υπήρχε στόχος να δούμε διαφορετικές οπτικές; Μια κοινή αισθητική; Αυτό ομολογώ, πώς δεν το κατάλαβα. Νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση: «Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε».
«Αγαμέμνων»
Ο «Αγαμέμνονας» της Ιούς Βουλγαράκη, ξεκίνησε με το φως το ήλιου και στηρίχθηκε σ’ ένα εμπνευσμένο δίπολο αντιθέσεων και συμβόλων.
Η Κλυταιμνήστρα (Εύη Σαουλίδου) ήταν ντυμένη στα λευκά, ο Αγαμέμνων (Αργύρης Ξάφης)στα μαύρα, η πρώτη φορούσε παντελόνι , εκείνος φόρεμα (κουστούμια: Πάρις Μέξης). Η υποδοχή του βασιλιά γίνεται από την ίδια στρώνοντας κόκκινο χαλί, το ίδιο χρώμα θα βάψει και τα χέρια της. Το κόκκινο της υποδοχής είναι το χρώμα προαποφασισμένης θυσίας.
Ο Θοδωρής Αμπαζής έγραψε μια σπουδαία μουσική σύνθεση, παίζοντας με τις ανάσες και τους χτύπους. Δίνοντας την αίσθηση ότι το τέλος του στρατηλάτη είναι προ των πυλών.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν εντυπωσιάσαν. Ξεχώρισε η Εύη Σαουλίδου, κυρίως για την εκφορά του λόγου της και ο Αργύρης Ξάφης για τις υποκριτικές πινελιές χιούμορ.
Με στόμφο και υπερβολή ο Κήρυκας του Δημήτρη Γεωργιάδη. Αδιάφορος ο Αίγισθος του Αλέξανδρου Λογοθέτη.
Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση της Δέσποινας Κούρτη, ως Κασσάνδρα, αλλά στο κομμάτι του θρήνου κάτι δεν λειτούργησε. Πολύ καλός ο Φρουρός του Στέλιου Ιακωβίδη, αν και φλέρταρε με τη γραφικότητα σε κάποια σημεία.
Μια αίσθηση απροσανατολισμού εισέπραξα από τον χορό των γερόντων (Θανάσης Βλαβιανός, Πάρις Θωμόπουλος, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Νίκος Καρδώνης, Κωστής Κορωναίος, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Νταλιάνης, Θέμης Πάνου, Στρατής Πανούριος)Χανόταν ο ρυθμός και σ’ ελάχιστα σημεία λειτούργησαν ως σύνολο. Τα δε ξύλινα σκαμπό δεν φάνηκε να αξιοποιούνται οργανικά στις ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά μάλλον τους εμπόδιζαν.
Εντυπωσιακό το σκηνικό του Πάρι Μέξη και η σκηνή της κατάρρευσης του τεράστιου προσωπείου του βασιλιά.
«Χοηφόροι»
Στον πυρήνα της τριλογίας, εκεί όπου εντοπίζει κανείς τη μεγαλύτερη δράση, υπήρχαν κατά τη γνώμη μου, και τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Η Λιλλύ Μελεμέ είχε μια εμπνευσμένη οπτική για τον χορό, οκτώ ταλαντούχες ηθοποιοί, με καλοδουλεμένη κίνηση (Μόνικα Ελεάνα Κολοκοτρώνη) πήραν τη σκυτάλη από το χορό των γερόντων. Χαρίζοντας στην τριλογία μια από τις καλύτερες στιγμές της.
Τα κορίτσια του χορού( Νατάσα Εξηνταβελώνη, Σοφία Κουλέρα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαίρη Μηνά, Νάνσυ Μπούκλη, Αρετή Τίλη, Ιώβη Φραγκάτου, Χριστίνα Χριστοδούλου) ντυμένα με τα εμπνευσμένα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα, τα οποία παρέπεμπαν και στην ισπανική κουλτούρα, μ’ αναφορές στο φλαμένκο ήταν εντυπωσικά και δημιούργησαν ένα καλαίσθητο περιβάλλον για τα αυτιά και τα μάτια του θεατή.
Δυστυχώς ,όμως οι βασικοί πρωταγωνιστές στάθηκαν πολύ κατώτεροι των προσδοκιών μας. Με το ζευγάρι Ηλέκτρα- Ορέστης (Μαρία Κίτσου και Γιάννης Νιάρρος) να στερούν από την παράσταση την πιο δυνατή σκηνή της, αυτή της αναγνώρισης. Έχω την αίσθηση ότι η αδικαιολόγητα κραυγαλέα Ηλέκτρα της Μαρίας Κίτσου, δεν άφηνε κανένα περιθώριο συγκίνησης,αντίθετα ακροβατούσε στα όρια με το κωμικό.
Παρομοίως και ο Γιάννης Νιάρρος, έδωσε έναν Ορέστη, σχεδόν αυτιστικό –σαν να τον βλέπαμε στο «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα».Ανούσια ξεσπάσματα, φλύαρες κινήσεις, είχαν σαν αποτέλεσμα μια "άχρωμη" ερμηνεία.
Άτοπο και άστοχο το εύρημα με το νερό που τον έλουσε μετά τη δολοφονία. Ένα εφέ για το τίποτα.
Αντίθετα η Αγορίτσα Οικονόμου έλαμψε στο ρόλο της τροφού, με απλότητα και ειλικρίνεια, χωρίς στόμφο και επιτήδευση κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις!
Η Φιλαρέτη Κομνηνού, χωρίς να αρτιώνει την κεντρική μορφή της Κλυταιμνήστρας δεν την προδίδει.
Αδιάφορος ο Πυλάδης του Γιώργου Στάμου και ο Αίγισθος του Γιώργου Χρυσοστόμου. Δεν κατάφεραν στο μικρό τους πέρασμα να αφήσουν το στίγμα τους στην παράσταση. Σ’ αντίθεση με τον έμπειρο Βασίλη Καραμπούλα στον ρόλο του ικέτη.
«Ευμενίδες»
Σημαντικότερο επίτευγμα από πλευράς σκηνοθεσίας ήταν οι «Ευμενίδες» της Γεωργίας Μαυραγάνη. Το τρίτο μέρος της τριλογίας διέσωσε το εθνικό θέατρο από το μεγάλο φιάσκο.
Εδώ, ναι, μπορούμε να πούμε ότι παρακολουθήσαμε μια παράσταση με έμπνευση, στόχο και όραμα.
Η Μαυραγάννη διεσώθη και από τον σκόπελο της παλιακής μετάφρασης του Κ.Χ Μύρη (Κώστας Γεωργουσόπολος), κάνοντας δραματουργική επεξεργασία στο τελευταίο μέρος της τριλογία (σύμβουλος δραματουργίας Δημοσθένης Παπαμάρκος).
Ο ταλαντούχος θίασος (Ναζίκ Αϊδινιάν, Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Κατερίνα Καραδήμα, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Εμμανουέλα Μαγκώνη, Νίκος Μάνεσης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Αγγελική Παπαθεμελή, Μαριάμ Ρουχάτζε, Τζωρτζίνα Τάτση) παίζοντας ένα αέναο παιχνίδι ρόλων ήταν εντυπωσιακός και κατάφερε να τραβήξει τα κουρασμένα μάτια των θεατών.
Οι έντεκα ηθοποιοί, άλλοτε σαν ένα σώμα και άλλοτε σε ομάδες με την άρτια κίνησή τους (Άρτεμις Φλέσσα) κρατώντας μονίμως το τέμπο τους, που έμοιαζε να βγαίνει αβίαστα από τον καθένα ξεχωριστά, κατάφεραν, όχι μόνο να ακουστεί η ιστορία, η πιο δύσκολη ίσως από τις τρεις, αλλά και να συγκινήσουν βαθιά.
Οι Ευμενίδες της Γεωργίας Μαυραγάνη με στοιχεία εκκλησιαστικής μουσικής (Χάρης Νέιλας) και παραδοσιακών τραγουδιών (Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη) έδωσαν νόημα και στις δύο προηγούμενες τραγωδίες. Καθώς οι χτύποι της καμπάνας μνημόνευαν όλους τους νεκρούς, ένα μνημόσυνο –κάθαρση για όλους τους ήρωες και ένα εντυπωσιακό παρασταστικό αποτέλεσμα με τους 41 ηθοποιούς επί σκηνής.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι παρά τις καλές προσθέσεις και τους ταλαντούχους συντελεστές. Ο ασθενής πέθανε... Μόνο η Γεωργία Μαυραγάνη του έδωσε μια δυνατή ενδοφλέβια ένεση, που ήρθε όμως πολύ αργά... Κρίμα.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Να μαζέψω τα μαλλιά μου να συγκεντρωθώ!Αρκετά το έπαιξα μοιραία...»μου λέει με δόση χιούμορ το όμορφο κορίτσι, που στέκεται στο απέναντι σκαμπό απολαμβάνοντας το τσάι της.
Στην παράσταση που θα παρουσιάσετε στη μικρή Επίδαυρο, παίζεις και υπογράφεις και τη δραματουργία. Πόσο διαφορετική είναι η δραματουργική επεξεργασία σ’ αυτή την ομάδα, που δουλεύει μ’ έναν ξεχωριστό τρόπο;
Προκύπτει από την εικόνα και το σώμα. Εκεί γίνεται ένα τρελό μοντάζ, όσον αφορά και τις ιδέες που ακούγονται στις πρόβες και φιλτράρονται κι ακούγονται τελικά μέσα στην παράσταση, σε συνδυασμό με το στήσιμό τους και τα λόγια που θα ακουστούν. Όλα έρχονται και κουμπώνουν με το σώμα και τη ρυθμολογία.
Από ό,τι μου λες να υποθέσω ότι το κείμενο αλλάζει σε κάθε πρόβα;
Ναι, αλλάζει συνέχεια! Δεν είναι ότι διαβάσαμε το κείμενο κι είπαμε «Ωραία θα το κάνουμε έτσι!» Αντίθετα, κάναμε πάρα πολλούς αυτοσχεδιασμούς, ο καθένας έφερε τον δικό του τρόπο γραφής, το κείμενο είναι συλλογικό, έχει γραφτεί από όλη την ομάδα και σε κάθε πρόβα μπορεί κάτι ν’ αλλάξει ή να μετακινηθεί, ανάλογα με τις ανάγκες.
Είχες πει, ότι πριν γίνεις μέλος των Patari Project είχες παρακολουθήσει παραστάσεις τους και σου άρεσαν πολύ, γιατί σου θύμιζαν κινηματογράφο. Τώρα που είσαι, πλέον, στην ομάδα πώς το βλέπεις;
Το ίδιο μου φαίνεται! Σαν ένα αθλητικό θέατρο, ίσως και πρωταθλητικό καμιά φορά, μαζί με χορό και μουσική και το αποτέλεσμα μοιάζει με το σινεμά. Έχουμε σκηνές, μοντάζ, γίνονται αλλαγές στα πλάνα. Η Σοφία και τα παιδιά, με την τεχνική της πλατφόρμας έχουν εφεύρει ένα είδος, το οποίο συνθέτοντας πολλά διαφορετικά φτιάχνει τελικά κάτι μοναδικό.
Μου αρέσει πολύ το πως χρησιμοποιούμε τα υλικά που συλλέγουμε, για παράδειγμα την φαντασία μας.
Γιατί επιλέξατε αυτό το επικό ποίημα του Ησίοδου;
Ήταν ιδέα της Σοφίας (Πάσχου) ότι θα κάνουμε τη Θεογονία, ενσωματωμένη σ’ ένα γαμήλιο γλέντι.
Άρα θα είναι μια αισιόδοξη παράσταση, ένα γλέντι;
Δεν ξέρω, δεν ξέρω...Δεν μπορώ να σας κάνω σπόιλερ (γέλια). Θα είναι ένα γλέντι σίγουρα, θα χορεύουμε...Μπορεί να χορέψετε κι εσείς. Ποιος ξέρει;
Το ποίημα ξεκινάει με τη φράση «Πρώτα, πρώτα το χάος έγινε». Τι σχέση έχεις με το χάος;
Πολλή καλή! Το εμπιστεύομαι, το αγαπάω. Μάλλον φοβάμαι περισσότερο την υπερβολική τάξη κι όχι το χάος, το οποίο έχω στο μυαλό μου, σαν μια υπερβολική μεγάλη κατάσταση, άναρχη, σαν χωνί κάπως, το οποίο όμως έχει δικούς του κανόνες, απλά δεν τους καταλαβαίνουμε. Και το θεωρώ απαραίτητο για οποιαδήποτε έκφραση δημιουργίας.
Χαώνεσαι εσύ όταν κάνεις μια παράσταση ή είσαι πιο οργανωμένη;
Είμαι οργανωμένη στα πρακτικά. Κυρίως χαόνομαι με τα απρόοπτα...
Είσαι μια ολοκληρωμένη δημιουργός και σκηνοθέτης και συγγραφέας, τελευταία είδαμε τις «Λουόμενες». Σε ποια ιδιότητα νιώθεις πιο κοντά;
Νομίζω το είπες πολύ καλά. Μου αρέσει πάρα πολύ που είμαι και στο δημιουργικό και στο εκτελεστικό κομμάτι. Αυτό με ολοκληρώνει, είναι δύσκολο αλλά και συναρπαστικό.
Τι διαφορά θα έχει αυτή η παράσταση από τις άλλες δύο των Patari Project, οι οποίες ήταν για παιδιά; Εδώ φαντάζομαι απευθύνεστε σ’ ενήλικο κοινό.
Θα στο πω αλλιώς, όταν παντρεύεται ένας συγγενής σου, στο γάμο μπορούν να συμβούν διάφορα θέματα. Θα το πάρεις, όμως το παιδί μαζί σου. Δεν θα το αφήσεις στο σπίτι κι ό,τι γίνει. Αν δει και τίποτα ακατάλληλο δεν πειράζει. (γέλια) Είναι αυτά που συνήθως κοιμούνται στην καρέκλα.
Ο Ησίοδος με τη Θεογονία επιστρέφει στα πρώτα υλικά του κόσμου. Εσένα ποια είναι τα πρώτα υλικά της δουλειάς σου;
Τα όνειρα, η φύση, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, η μνήμη κι η κοινωνία μας. Μια μίξη νομίζω της ασυνείδητης κατάστασης, που έχουμε μέσα μας όλοι οι άνθρωποι και της πραγματικότητας.
Μου είπες, πρώτα-πρώτα «τα όνειρα». Γι’ αυτό όταν βλέπεις ένα άσχημο όνειρο μένεις στο κρεβάτι για να το σκεφτείς;
Επειδή, συνήθως, όταν ξυπνάω θυμάμαι τα όνειρά μου, μετά τα σκέφτομαι κι όλας και τις περισσότερες φορές προσπαθώ και να τα σημειώνω. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Τα σκέφτομαι και τα καλά και τα κακά και μερικές φορές τα «κακά» δεν είναι τόσο τραγικά, όσο νομίζουμε. Μπορεί να τα διηγηθείς σε κάποιον και να γελάσει!
Σ’ αγχώνει ένα «κακό» όνειρο;
Παλιά με βαραίνανε, σκεφτόμουν «τι να σημαίνει αυτό;». Τώρα το βλέπω πιο χαλαρά. Λέω στον εαυτό μου «είδες μια κακή ταινία!»
Έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ υλικό ονείρων σε παράσταση;
Ναι, και οι «Λουόμενες» γράφτηκαν μ’ αφορμή ένα όνειρο, το οποίο έβλεπα πολύ συχνά...Βρισκόμουν σ’ έναν τεράστιο χαμάμ, σαν ναός ήταν και είχε κάτι ψηφιδωτά παράθυρα κι εγώ ένιωθα ότι έπρεπε να βγω από εκεί. Κι ενώ δεν έβλεπα κανέναν γύρω μου, αισθανόμουν την παρουσία κι άλλων ανθρώπων. Το θυμήθηκα πολύ μετά, από τότε που άρχισα να γράφω το έργο.
Ψυχαναλυτικά, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η ίδια ένιωθες κάποια περίοδο ότι έχεις χαθεί σ’ έναν λαβύρινθο; Ότι δεν ήξερες τι ήθελες να κάνεις;
Σε λαβύρινθο όχι, σε βάλτο θα έλεγα. Εγώ έβλεπα που ήθελα να πάω, αλλά είχα κολλήσει σε καταστάσεις, λίγο από κούραση, λίγο από θλίψη λόγω της κρίσης, ήμουν κάπως μαγκωμένη. Κι αυτή, όμως, η περίοδος φάνηκε χρήσιμη στην πορεία.
Ονειρεύεσαι ρόλους;
Όχι, ακριβώς. Όταν, όμως, έπαιξα την κακιά στους Χιονάνους, χάρηκα πολύ γιατί ήθελα πάντα να παίξω μια κακιά. Σ’ αυτή τη φάση νομίζω ότι ζητάει ο οργανισμός μου μια τρελή κωμωδία, έναν πολύ κωμικό ρόλο. Δηλαδή καταστάσεις περισσότερο, ονειρεύομαι, όχι τόσο ρόλους.
Μετά τη Μικρή Επίδαυρο σε ποια άλλα μέρη θα δούμε τη Θεογονία;
Θα πάμε στην Άνδρο στο Φεστιβάλ και τον Σεπτέμβριο στην Ελευσίνα.
Διακοπές, θα κάνεις;
Θα πάω στο νησί μου, την Ικαρία!
Πώς είναι να είσαι από την Ικαρία και να ζεις στην Αθήνα;
Είναι πολύ ενδιαφέρον. Με βρίζουν όλοι οι φίλοι μου, που ζω στην Αθήνα, τώρα και δύο κολλητές μου μένουν μόνιμα στο νησί. Μου δίνει δύναμη, όταν επισκέπτομαι την Ικαρία, είναι αυτό που λέμε «Την έχω μέσα μου».
Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας και της ευτυχίας σ’ αυτό το μέρος;
Είναι πολύ χαλαροί, όχι τόσο το καλοκαίρι, που βάζουν τα δυνατά τους για τον τουρισμό. Πέρσι, όμως, επειδή έζησα εκεί σχεδόν ένα χρόνο, έγραφα το κείμενο και διάφορα, είδα μια θεαματική διαφορά στο νησί από τον Αύγουστο στον Σεπτέμβριο. Αυτή την περίοδο, νομίζω ότι κατάλαβα πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν φανταστικό! Είναι χαλαροί, παίρνουν τον χρόνο τους, κάθονται και κουβεντιάζουν. Υπάρχει μια ευχάριστη διάθεση για επικοινωνία.
Πώς λοιπόν, ένα κορίτσι από ένα «χαλαρό» νησί, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός;
Νομίζω, ότι δεν το αποφάσισα ποτέ. Είχα πολλά ερεθίσματα, γιατί η μητέρα μου ήταν φιλότεχνη κι είναι ένας υπέροχος αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Οπότε ήρθα από πολύ μικρή σ’ επαφή με την όπερα, το μπαλέτο. Η αδερφή μου σπούδαζε μουσική. Ο πατέρας μου είναι από την Ικαρία, αλλά μεγάλωσα στους Αγίους Αναργύρους, οπότε είχαμε πρόσβαση σε καλλιτεχνικά δρώμενα.
Δεν ήσουν από εκείνα τα παιδάκια, τα οποία έπαιζαν με τον καθρέφτη;
Θα το πω μ’ αγάπη προς την παιδική μου ηλικία. Νομίζω πώς πάντα ήμουν ένα παρτσακλό! Έγραφα, έπαιζα, τραγουδούσα. Ήθελα, όμως, και να σπουδάσω, οπότε τελείωσα και ΜΜΕ. Ξέρεις όταν θες να γίνεις ηθοποιός σου λένε όλοι σπούδασε και κάτι άλλο...Έτσι κι εγώ τελείωσα δημοσιογραφία και μου αρέσει πολύ, όπως και η επικοινωνία.
Το φανταστικό ήταν ότι ξεκίνησα ταυτόχρονα και τη δραματική σχολή και την Πάντειο κι είχαν μεγάλη σχέση μεταξύ τους. Ήταν σαν να έκανα το πρωί τα πρακτικά και το απόγευμα τα θεωρητικά.
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;
Θα συνεχίσουμε για δεύτερη σεζόν τις «Λουόμενες» στο Skrow και θα είμαι και στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, όπου θα παρουσιάσουμε τις 4 εποχές, βασισμένο στη μουσική του Antonio Vivaldi. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει και πάλι η Σοφία Πάσχου. Παράλληλα έχω και μια συλλογή διηγημάτων, την οποία θα ήθελα να εκδώσω.
Τι διηγήματα είναι αυτά;
Είναι κάποια παραμύθια πειραγμένα, είναι κάποια άλλα που έχουν μια κοινή πρωταγωνίστρια, ένα κορίτσι. Διάφορα. Ελπίζω να βρουν σύντομα τον δρόμο της έκδοσης.
Η παράσταση “Θεογονία, ένα μεγάλο γλέντι” της θεατρικής ομάδας Patari Project σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου εμπνέεται απ’ το ομώνυμο επικό, αφηγηματικό ποίημα του Ησίοδου (7ος αι. π.Χ.) για τις απαρχές του κόσμου και φέρνει στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου την Παρασκευή 5 και το Σάββατο 6 Ιουλίου.
Συντελεστές
Σύλληψη – ιδέα: Patari Project
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Δραματουργία: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Πρωτότυπη Μουσική: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου
Ηχολήπτης: Αντώνης Παυλίδης
Μηχανικός Σκηνής: Δαμιανός Χυτήρης
Βοηθός Φωτιστή: Christopher McCourt
Βοηθός Σκηνογράφου: Έλλη Παπαδάκη
Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης – PRO4
Οργάνωση παραγωγής: Μαριάννα Πανά
Εκτέλεση παραγωγής: Άρης Λάσκος
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης
Παίζουν (αλφαβητικά):Χαρά Κότσαλη, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης ΨυχράμηςΜουσικοί επί σκηνής: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος
Διαβάστε επίσης:
Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος».
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
φωτογραφίες Κοσμά Ινιωτάκης
Πιστεύει ότι ο έρωτας είναι το πιο ισχυρό αφροδισιακό, λατρεύει τον Χατζηδάκι,τον έχει απολαύσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν,τραγουδάει από βαριά λαϊκά μέχρι Έλβις Πρίσλεϊ. Με τα τραγούδια του τελευταίου, μάλιστα ετοιμάζεται να μας ξεσηκώσει στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής στις 12 Ιουλίου, στο κεφάτο rock ’n’ roll πάρτι!
Ο Δώρος Δημοσθένους πρωτοεμφανίστηκε σαν σολίστ. Έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα όπως η Μαρία Φαραντούρη, ο Γιάννης Σπανός, η Νανά Μούσχουρη, η Λένα Πλάτωνος, ο Λουκιανός Κελαηδόνης, ο Νίκος Κυπουργός, ο Μιλτος Λογιάδης, ο Χρήστος Λεοντής, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και πολλοί άλλοι.Παράλληλα έχει εμφανιστεί σε μεγάλες θεατρικές σκηνές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Όλοι αυτοί ήταν εν μέρη παρόντες στην κουβέντα μας, η οποία δε θα μπορούσε παρά να γίνει στον κήπο του Μεγάρου, εκεί όπου θα λάβει χώρα και το μεγάλο πάρτι!
Σε λίγες μέρες θα μας παρουσιάσεις στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής ένα αφιέρωμα στον Έλβις Πρίσλεϊ. Είναι αλήθεια ότι τον ανακάλυψες στην εφηβεία, ακούγοντας έναν αγγλικό ραδιοφωνικό σταθμό; Μίλησε μας λίγο για εκείνη την εποχή.
Ναι τα περισσότερα τραγούδια τα ανακάλυψα στην εφηβεία μου από τον αγγλικό ραδιοφωνικό σταθμό. Προ υπήρξε όμως μία μαγική στιγμή στα πέντε μου χρόνια όπου ο πατέρας μου κράταγε μια κιθάρα και έπαιζε ένα τραγούδι του Elvis Presley που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και αυτό ήταν το Marguerita που θα το παίξω και στον Κήπο .
Η επόμενη επαφή ήταν στον κινηματογράφο όπου είδα την πρώτη έγχρωμη ταινία Fun in Acapulco όπου εκεί τραγούδησε ο Elvis Presley το Marguerita και μου ήταν κάτι γνώριμο αφού το είχα ακούσει από τον πατέρα μου. Απο εκείνη την στιγμή που είδα τον Elvis ένα ωραίο νεαρό με μαγική φωνή και ωραία τραγούδια κάτι έπαθα ήθελα να γίνω σαν αυτόν.
Γιατί επέλεξες τα τραγούδια του Έλβις γι' αυτή τη συναυλία; Ήταν δική σου ιδέα;
Ήταν μια ιδέα που πάντα υπήρχε στο μυαλό μου αλλά και το γεγονός ότι στις περισσότερες παραστάσεις που έκανα με swing και διάφορα άλλα ξένα ενσωμάτωνα πάντα κάποια τραγούδια του Elvis Presley έτσι είπα κάποια στιγμή ότι ήθελα να κάνω ένα αφιέρωμα.
Έχεις συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα. Την Μαρία Φαραντούρη, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τη Λένα Πλάτωνος, τον Νίκο Κυπουργό, τον Γιάννη Σπανό κ.α. Τι κρατάς από αυτούς τους καλλιτέχνες (μια λέξη ή φράση για τον καθένα),
Μαρία Φαραντούρη Μία διεθνής φωνή, μια ντίβα που όμως ξεχωρίζει για την απλότητα του χαρακτήρα της και την μεγαλοψυχία της ειδικά με τους νέους.
Λουκιανός Κηλαηδόνης Ένας τεραστίων διαστάσεων σκηνοθέτης τραγουδιών.
Νίκος Κυπουργός Ένας συνθέτης με πολύ εκλεπτυσμένη αισθητική, φίλος και αδερφός.
Γιάννης Σπανός Μέγας συνθέτης Γιάννης έτσι του αρέσει να τον αποκαλώ, με την νεανική ψυχή την ευαισθησία και την ευγένεια. Ότι κι αν πω θα είναι λίγο για να περιγράψει το μεγαλείο του. Να έχει υγεία και να ναι πάντα καλά.
Λένα Πλάτωνος Η Λένα είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο της avant gard μουσικής διεθνώς, εξαιρετικός άνθρωπος με γλυκύτητα και μυστήριο .
Με όλους αυτούς αντιλαμβάνεται κανείς ότι και η λίγη επαφή με όλα τα ετερόκλητα στοιχεία που παίρνεις δεν μπορεί από το να γεμίζεις και μουσικά και πνευματικά.
Είσαι ένας καλλιτέχνης με μεγάλη ερμηνευτική γκάμα. Μπορούμε να σε ακούσουμε να ερμηνεύεις εξαιρετικά Θεοδωράκη και παράλληλα να παίζεις σε μιούζικαλ. Υπάρχει κάτι που αγαπάς πιο πολύ;
Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάτι περισσότερο γιατί ότι αγαπώ το αγαπώ τόσο έτσι ώστε να το κάνω δικό μου, λόγω της σημασίας που του δίνω. Θα έλεγα όμως ότι ξεχωρίζω ιδιαίτερα τη μουσική του Μανού Χατζιδάκι και το έντεχνο τραγούδι.
Έχεις αγαπημένο τραγούδι;
Μόνο ένα θα σας πω, ένα που τα τελευταία 20 χρόνια, όσες φορές και να το έχω ακούσει με γοητεύει πάρα πολύ Η πέτρα σε μουσική και στίχους του Μάνου Χατζιδάκι.
Όταν δεν τραγουδάς τι σου αρέσει να κάνεις;
Έχω ιδιαίτερη αγάπη στην θάλασσα γιατί γεννήθηκα πολύ κοντά της.
Αυτό όμως που μ' αρέσει είναι οι όμορφες εκπλήξεις κατά την διάρκεια της νύχτας με φίλους και με ωραίους ανθρώπους .Πρόσφατα π.χ βρέθηκα στα γενέθλια της Γωγώς δίπλα στον Σταύρο του Νότου και με διάφορους καλλιτέχνες τραγουδούσαμε ότι μας ερχότανε μέχρι πολύ αργά το βράδυ.
Πότε αποφάσισες να έρθεις στην Ελλάδα;
Το είχα αποφασίσει μετά από προτροπή του Δημήτρη Λάγιου το 1989 .Οι γονείς μου ήθελαν να κάνω κι άλλες σπουδές πέρα από την μουσική και είχα περάσει στο τμήμα ακτινολογίας.
Ποιος προσωπικός ή επαγγελματικός μύθος έχει καταρριφθεί από την πραγματικότητα της ζωής ή της δουλειάς σου;
Μικρός νόμιζα ότι για να πετύχεις ως τραγουδιστής αρκεί να έχεις καλή φωνή, ενώ στην πραγματικότητα χρειάζονται και πολλά άλλα να συνυπάρχουν, όπως τύχη, το σωστό timing, γνωριμίες, δημόσιες σχέσεις. Είναι ένας χώρος που απαιτεί συγκέντρωση δυνάμεων.
Θα ήθελα να φανταστείς μια εικόνα, γυρίζεις τα ξημερώματα από τη δουλειά, κουρασμένος και κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη. Υπάρχει κάτι που του ομολογείς εκείνη την στιγμή;
«Τα κατάφερες και πάμε για τα επόμενα»
Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου; Καλλιτεχνικά είσαι πιο δημιουργικός ερωτευμένος ή όταν είσαι μόνος;
Ο έρωτας μεθάει είναι το πιο ισχυρό αφροδισιακό ,παραμορφώνει ,πότε σε ανεβάζει στα ουράνια πότε σε ρίχνει στα τάρταρα και στις δυο περιπτώσεις σου δίνει μια αίσθηση ότι θες να μιλήσεις γι’αυτόν, να γράψεις, να δημιουργήσεις ή να κανείς τον πόνο σου κάτι άλλο π.χ τραγούδι .
Δώρος Δημοσθένους
Ο «Elvis» στον κήπο
ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥΣυμπαραγωγή
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
ΑΚΑΝΘΟΣΟ Δώρος Δημοσθένους σε ρόλο Elvis Presley φέρνει στο Μέγαρο, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, το πιο κεφάτο rock ’n’ roll πάρτι!
Συντροφιά με την επταμελή μπάντα του, δίνει νέα πνοή στις πιο γνωστές χορευτικές επιτυχίες του βασιλιά της rock αλλά και στις ατμοσφαιρικές ερωτικές μπαλάντες του, μεταμορφώνοντας –πάντα με παρεΐστικη διάθεση– τον πιο μουσικό Κήπο της πόλης σε μια απέραντη καλοκαιρινή παραλία γεμάτη χρώματα και ρυθμό.
Δείτε το πρόγραμμα των συναυλιών
στον Κήπο του ΜεγάρουΕίσοδος του κοινού για τις συναυλίες 7:30 μ.μ.
Στις συναυλίες του Κήπου δεν υπάρχουν καθίσματα για το κοινό
Η προπώληση έχει ξεκινήσει!
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Η Γιαννούλα, ένα κορίτσι που πουλούσε κουλούρια στους δρόμους της Πάτρας, ζούσε με τον καημό να παντρευτεί.
Είχε ελαφριά νοητική υστέρηση και αυτό το γεγονός, την έκανε αντικείμενο χλευασμού στην τοπική κοινωνία, τα μέλη της οποίας, έστηναν και εικονικούς γάμους για να «παίξουν με τον πόνο της» .Καθώς όλο και περισσότεροι συμμετείχαν στα «δρώμενα» που στήνονταν για τους εικονικούς γάμους της με διάφορους υποψήφιους «γαμπρούς», οι φάρσες σε βάρος της απέκτησαν διαστάσεις μαζικής διαπόμπευσης.
Δέκα χιλιάδες άτομα υπολογίστηκε ότι βρίσκονταν στην οδό Αγίου Νικολάου και την παραλία, συνοδεύοντας τη Γιαννούλα στην τελευταία τέτοια φάρσα που στήθηκε σε βάρος της. Μόλις η Γιαννούλα συνειδητοποίησε την αλήθεια τρελάθηκε. Μετά από λίγα χρόνια πέθανε φτωχή και μόνη. Η θλιβερή της ιστορία έγινε αστικός μύθος.
Αυτός ο μύθος, συγκίνησε τον Γιώργο Παπαγεωργίου και αποφάσισε να παρουσιάσει την ιστορία της άτυχης γυναίκας στο Φεστιβάλ Αθηνών με την Έλενα Τοπαλίδου στον ομώνυμο ρόλο.
Ο Παπαγεωργίου, φαίνεται να γοητεύεται από αληθινές ιστορίες (δες «Αρίστος», «Ωραία του Πέραν») και να έχει διαμορφώσει ένα προσωπικό στυλ αφήγησης. Ετσι οι παραστάσεις του, έχουν πολλές κοινές συνιστώσες με πρώτη τη ζωντανή μουσική, που είναι παρούσα σε κάθε στιγμή και σχολιάζει τα δρώμενα και τη διαμόρφωση ενός είδους χορού από τους ηθοποιούς του, που ισσοροπούν παράλληλα στους εκάστοτε ρόλους και τις αφηγήσεις τους.
Ακόμα και στα σκηνικά βλέπουμε κοινά στοιχεία, όπως τα περίφημα πανηγυριώτικου τύπου λαμπάκια. Ενα λαϊκό κατά βάση θέατρο, το οποίο φλερτάρει έντονα και με την Μπρεχτική αποστασιοποίηση ακόμα και στη μουσική του μέθοδο με τις ρυθμικές εναλλαγές και τα τινάγματα των πλήκτρων, καθώς και με την αντιστικτική λογική τους.
Ενώ, λοιπόν, αυτή η σκηνοθετική αισθητική,μας έχει χαρίσει πετυχημένες παραστάσεις , οι οποίες κατά τη γνώμη μου καταφέρνουν να συγκινούν, στην περίπτωση της Γιαννούλας η αίθουσα Η, της Πειραιώς 260 ρούφηξε τόσο την ίδια την ιστορία, όσο και την παράσταση.
Ενα υπέροχο σκηνικό (Ευαγγελία Θεριανού) που έμεινε στην αφάνεια και μια αισθητή αδυναμία να αξιοποιηθεί ο τεράστιος σκηνικός χώρος. Ηθοποιοί που πηγαινοέρχονταν λέγοντας απλά λόγια και κάνοντας διάφορα χαζοευρήματα, τα οποία όχι μόνο δεν έπειθαν αλλά μάλλον εκνεύριζαν τον θεατή, όπως άλλωστε και η εκκωφαντική μουσική.
Νομίζω, ότι όλα ξεκίνησαν όμως από το κακό κείμενο της Θεοδώρα Καπράλου, που δεν πέτυχε να αποδώσει τα συναισθήματα των ηρώων, αλλά στάθηκε σε μια επιφανειακού τύπου ανάγνωση, με πολλές επαναλήψεις.
Πάνω σ’ αυτό το κείμενο, η σκηνοθεσία αποτύπωσε την ιστορία σαν κλασικά εικονογραφημένα και δεν άφησε στιγμή το κοινό, να φανταστεί και να δημιουργήσει εικόνες. Ο,τι έλεγαν οι ηθοποιοί, το έδειχναν κι’ όλας από την εφημερίδα, που ερχόταν ουρανοκατέβατη, μέχρι τα τσίγκινα ντενεκεδάκια.
Η Έλενα Τοπαλίδου με σαφέστατες αδυναμίες στην άρθωση του λόγου δεν κατάφερε να πείσει για το δράμα της Γιαννούλας, αντίθετα έδωσε μια φλατ ερμηνεία, χωρίς κορυφώσεις και με σαφέστατη απουσία του προσωπικού στίγματος.
Στους άχαρους ρόλους των αφηγητών οι :Μιχάλης Συριόπουλος, Κίμωνας Κουρής, και Αθανασία Κουρκάκη έκαναν ό,τι μπορούσαν αλλά δεν κατάφεραν και πολλά. Ξεχώρισε η κυρία της παρέας.
Εμπνευσμένη η μουσικής της Ματούλα Ζαμάνη αλλά η υπερβολική χρήση της, δεν την άφησε να φτάσει στην πλατεία.
Ωραίο και το νυφικό που σχεδίασε η Βασιλική Σύρμα αλλά μάλλον άστοχα τα μαύρα κουστούμια των αφηγητών, πολυφορεμένα και αταίριστα στη συνθήκη του καρναβαλιού.
Ο Αλέκος Αναστασίου φώτισε, όσο το δυνατόν καλύτερα το χώρο αλλά κούρασε με το ψυχρό φως του φινάλε.
Η παράσταση κατά τη γνώμη μου απέτυχε να δείξει το πιο σημαντικό: την ανάγκη όλων των ανθρώπων να αγαπηθούν «Να μ’ αγαπα ως τον ουρανό και ακόμα παραπάνω», λεει η Γιαννούλα αλλά κανείς δεν συγκινείται....
Η συγγραφή δεν ήρθε στη ζωή σας τα τελευταία χρόνια. Γράφατε και νωρίτερα, ως δημοσιογράφος. Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να πιάνει χαρτί και μολύβι;
Η ανάγκη να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο χαρτί γεννήθηκε απο μικρή ηλικία, οι λέξεις με μάγευαν, ήθελα να δώσω εικόνα και υπόσταση, έτσι ώστε να τις δω να ζωντανεύουν μπροστά μου, να νιώσω και να κατανοήσω το μεγαλείο του γραπτού λόγου.
Το νέο σας βιβλίο είναι το «Φόνος με ενδεχόμενο βλακείας», πάλι μιλάμε για μια αστυνομική ιστορία. Τι σας γοητεύει στις ιστορίες μυστηρίου;
Στις ιστορίες μυστηρίου ,όπως και στις αστυνομικές, με γοητεύει πρώτα απ΄όλα η αίσθηση του δικαιου και η απονομή δικαιοσύνης. Στην πραγματική ζωη, την δικαιοσύνη δυστυχώς την αγγίζουν και ενίοτε την καταδικάζουν σε ισόβια φυλάκιση «βρώμικα» χέρια, ροζιασμένα απο μικρόβια, μελανά απο σήψη ενω στο αστυνομικό μυθιστόρημα μπορείς να ξεριζώσεις την εστία του κακού και να αναστρέψεις τους όρους όποτε εσυ το θελήσεις. Επίσης ,η πλοκή με γοητεύει, αυτό είναι για εμένα το πιο δύσκολο και συνάμα πιο ενδιαφέρον κομμάτι της μαθηματικής εξίσωσης που καλείσαι να δημιουργήσεις, να τοποθετήσεις στα κατάλληλα σημεία τα σωστά στοιχεία, έτσι ώστε όταν αρχίσεις να ξετυλίγεις την υπόθεση να οδηγηθείς στην λύση, αρκεί να έχεις κατανοήσει το πιο βασικό στοιχείο, την παρατήρηση.
Γιατί ένας αναγνώστης αξίζει να το κρατήσει στα χέρια του;
Ένας αναγνώστης που αγαπάει την αστυνομική λογοτεχνία πιστεύω οτι θα μπει μέσα απο την πλοκή του βιβλίου μου, άμεσα στο παιχνίδι της ενοχής και της αθωότητας, αυτής της παλιάς συνταγής που ποτέ δεν έχασε την αξία της. Το κυνήγι ενός δολοφόνου ή και περισσότερων είναι συναρπαστικό. Το χιούμορ παίζει σημαντικό ρόλο ακόμη και στις πιο τραγικές καταστάσεις ,γι αυτό και είναι ενα συστατικό που χρησιμοποιώ ,διότι ανήκει στους ήρωές μου, οι γκάφες τους είναι αναμενόμενες, ο πανικός τους φαίνεται, ειδικά όταν είναι άνθρωποι που δεν έχουν σκεφτεί πριν στη ζωη τους να διαπράξουν φόνο. Ο «Φόνος με ενδεχόμενο βλακείας» είναι μια αστυνομική φάρσα ,που δείχνει οτι αν οι προθέσεις σκότωναν θα ήμασταν είδος προς εξαφάνιση και οτι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι απλές, στο βιβλίο μου απλά εγω δείχνω γιατί εμείς τα δίποδα όντα τις μετατρέπουμε σε πολύπλοκες εως και θανατηφόρες.
Το προηγούμενο βιβλίο σας " Ο Τρομερός Βέιν στον Αστερισμό του Κύκνου" ανέβηκε και στο θέατρο. Πώς σας φάνηκε; Ονειρεύεστε το ίδιο και για τον "Φόνο με ενδεχόμενο βλακείας";
Ο Βέιν ανέβηκε στο θέατρο « Παραμυθία» ως μουσικό παραμύθι και ειλικρινά ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα να ζωντανεύουν οι ήρωες μου, να αναπνέουν, να μιλάνε, να κινούνται. Η συγκίνηση που ένιωσα έχει καταγραφεί στην μνήμη και στην καρδιά μου, είναι ενα συναίσθημα που ειλικρινά δεν μπορώ ακόμη να σας περιγράψω. Η σκηνοθεσία της κας Έλντας Πανοπούλου ήταν εξαιρετική, η παραγωγή απο την ομάδα «Σκηνή Κορδόνι» καταπληκτική, η μουσική της Αφροδίτης Φρυδά μοναδική και οι ηθοποιοί της σχολής « Μέλισσα » υπέροχοι. Όλοι δούλεψαν με σεβασμό και επαγγελματισμό, ώστε να βγει προς τα έξω και ειδικά προς τα παιδιά ενα παραμύθι με φαντασία, υγιές και με τα μηνύματα που όριζε η ιστορία του.
Αν σας έλεγα οτι δεν ονειρεύομαι το ίδιο και για τον «Φόνο με ενδεχόμενο βλακείας» θα ήμουν η πιο ανιδιοτελής ψεύτρα που έχετε ρωτήσει. Φυσικά και θα ήθελα να ανέβει στο θέατρο, πρέπει να σας πω οτι πρώτα ως θεατρικό έργο το έγραψα και μετά ως μυθιστόρημα. Εύχομαι κάποια στιγμή να δω τους ήρωές του να μου γνέφουν απο την σκηνή και να αναγνωρίζω τον πανικό τους απο το τρίξιμο των σανίδων.
Σκέφτεστε να γράψετε για το θέατρο;
Η συγγραφή ενός θεατρικού έργου για εμένα δεν είναι απλή σκέψη, είναι λύτρωση επίσης. Έχω ήδη άλλο ενα θεατρικό έργο γραμμένο που περιμένει ίσως την κατάλληλη στιγμή για να βγει προς τα εξω...μερικές φορές αφήνω τα πράγματα να έρθουν με τον δικό τους τρόπο, με υπομονή και σιωπηλή επιμονή γι αυτό που επιθυμώ.
Έχετε ξεκινήσει τη συγγραφή του επόμενου σας βιβλίου;
Έχω ξεκινήσει την συγγραφή του επόμενου βιβλίου μου, είμαι ήδη μέσα στον λαβύρινθο μου και απολαμβάνω την καινούργια μου περιπέτεια γι άλλη μια φορά κι ευχαριστώ τον Θεό που μπορώ να το κάνω όπως εγω επιλέγω.
Συμπληρώστε μου τη φράση " Έγινα συγγραφέας γιατί..."
Θα σας συμπληρώσω την φράση ακριβώς όπως την αισθάνομαι... « Έγινα συγγραφέας γιατί αγαπώ τις λέξεις »
Εσείς, ως αναγνώστρια, τι βιβλία διαβάζετε;
Ως αναγνώστρια δηλώνω θαυμάστρια των κλασσικών συγγραφέων περισσότερο, Πλάτωνα, Σοφοκλή, Αριστοφάνη και μετά Σαίξπηρ, Θερβάντες, Μπροντέ, Maturin, Βερν, Χεμινγουαίη ,όπως εχω αδυναμία επίσης σε Ρόουλινγκ, Νταν Μπράουν και φυσικά Άγκαθα Κρίστι!
Απο τη Γιώτα Δημητριάδη
10 Ιουνίου 1944: Σφαγή στο Δίστομο, όπου οι ΝΑΖΙ αφανίζουν, σχεδόν, ένα ολόκληρο χωριό στο μαρτυρικό Δίστομο Βοιωτίας.
10 Ιουνίου 2019: Η Έλενα Καρακούλη παρουσιάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών το Himmelweg (Ο δρόμος για τον ουρανό) του Ισπανού δραματουργού Χουάν Μαγιόργκα.
Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τη θλιβερή επέτειο παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό κείμενο, βασισμένο σ’ ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός της εποχής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων κοντά στην Πράγα, στήνεται ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Η ναζιστική κυβέρνηση του Βερολίνου επιβάλλει σε επιλεγμένους κρατούμενους να δημιουργήσουν μια πλαστή εικόνα αξιοπρεπούς διαβίωσης, εξαιτίας του φόβου για κοινωνική κατακραυγή.
Εκεί καταφτάνουν εκπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού, θορυβημένοι από τις φήμες για τις συνθήκες που επικρατούν στα στρατόπεδα, αυτό που βλέπουν, όμως, είναι όλα να λειτουργούν «κανονικά». «Είναι μια σχεδόν κανονική πόλη», θα γράψει στην αναφορά του ο υπεύθυνος ελεγκτής του Ερυθρού Σταυρού και μόλις επιστρέψει στην υπηρεσία του θα στείλει 3 κούτες με φάρμακα έχοντας καθαρή συνείδηση, γιατί όσο κι αν έψαξε οι «δασκαλεμένοι» Εβραίοι δεν τον άφησαν να καταλάβει τίποτα για την πραγματικότητα που βίωναν.
Το έργο είναι τρομακτικά σύγχρονο, στην Ευρώπη, όπου η ακροδεξιά, όλο και κερδίζει έδαφος.
Η ιστορία, μου θύμισε την βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι «Η Ζωή είναι ωραία» (1997). Μου θύμισε, όμως, και το «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1973), καθώς κι άλλες τόσες ιστορίες που έχουμε παρακολουθήσει, μέσα στα χρόνια, εμπνευσμένες από τη βιαιότητα του πολέμου και τις αγριότητες των Ναζί.
Αυτό δείχνει, ότι ένα έργο μιλάει στο θυμικό σου. Η Έλενα Καρακούλη, στην καλύτερη δουλειά της μέχρι σήμερα, ανέστησε την ιστορία του Χ. Μαγιόρκα με μοναδικό τρόπο στήνοντας μια σπουδαία παράσταση.
Μοιάζει να μην υπογραμμίζει τίποτα, αντιθέτως, δίνει στον θεατή την ευκαιρία να φανταστεί ακόμα περισσότερες εικόνες από αυτές που παρακολουθεί. Ισορροπεί μοναδικά μεταξύ του Ευριπίδειου «φαίνεσθαι» κι «είναι», όπως αναφέρεται άλλωστε και στο κείμενο: «ο καπνός έχει σκιά» και στολίζει την παράσταση με τα απαραίτητα σκηνοθετικά ευρήματα.
Η ομάδα των ηθοποιών της είναι σπουδαία. Ο Νίκος Ψαρράς, στον ρόλο του σκληρού Γερμανού στρατιωτικού, χτίζει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα με τις ψυχώσεις, τις εμμονές, αλλά και κάποια ψήγματα ευαισθησίας, τα οποία φωτίζουν μοναδικά τον ήρωά του. Σκηνική εγρήγορση, εντυπωσιακή απεύθυνση κι ένας λόγος που ρέει και σε παρασύρει. Νομίζω μια από τις καλύτερες ερμηνείες του ηθοποιού, τα τελευταία χρόνια, όπου έτσι κι’ αλλιώς έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη.
Απίστευτος ο Δημήτρης Παπανικολάου, στον ρόλο του υποτακτικού Εβραίου. Ο ηθοποιός έχει σωματοποιήσει μοναδικά όλο τον πόνο και την εξάντληση ενός κακοποιημένου ανθρώπου. Δημιουργεί μια φιγούρα,παραπέμποντας τόσο σε παλιάτσο, όσο και στον Τσάρλι Τσάπλιν. Παράλληλα, είναι άκρως ενδιαφέρουσες οι στιγμές, κατά τις οποίες φλερτάρει με την εξουσία, αποδεικνύοντας τη δίψα του ανθρώπου γι’ αυτήν.
Δυνατός στον ρόλο του εκπροσώπου του Ερυθρού Σταυρού, ο Θανάσης Δήμου με μια καθηλωτική αφήγηση των γεγονότων, που χτυπάει κατευθείαν στην ενσυναίσθηση του θεατή.
Ο Ηλίας Ανδρέου κι η Μελισσάνθη Ρεγκούκου, στα μικρά τους περάσματα, μοιάζουν με εικόνες βγαλμένες από μουσικό κουτί. Σ' αυτό συμβάλλει κι η εμπνευσμένη δουλειά της Φαίδρας Σούτου στην κίνηση.
Την παράσταση, όμως, κλέβει στο φινάλε η μικρούλα Έλλη Παπανικολάου, η οποία με την μαγική της φωνή ερμηνεύει ένα νανούρισμα, όπως το θυμάται από τη μαμά της που χάθηκε. Το κίνητρο που δίνει στο παιδί ο πατέρας: «το κάνουμε για να γυρίσει πίσω η μαμά» και, στη συνέχεια, αυτή η μελωδία που βγαίνει από το στοματάκι της, μοιάζει σαν κραυγή για όλα τα παιδιά,θύματων των πολέμων.
Μια κραυγή που θα μας κυνηγά για πάντα και θα μας θυμίζει τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη: «Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά». Αποτύχαμε, λοιπόν, και συνεχίζουμε...
Η παράσταση οφείλει, επίσης, την επιτυχία της στην εικαστική επιμέλεια της Εύας Νάθενα, η οποία δίνει λύση με το εύρημα με τις βαλίτσες, προσθέτοντας, τόσο στο εικαστικό, όσο και στο δραματουργικό κομμάτι του έργου, όπως, επίσης, τα όμορφα κουστούμια της Εβελίνας Δαρζέντα κι οι δουλεμένοι, στη λεπτομέρεια, φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου. Αφήνω για το τέλος τα καταπληκτικά βίντεο του Άγγελου Παπαδόπουλου και την εμπνευσμένη μουσική της Violet Louise.
Μια παράσταση, που πρέπει να βρει τον δρόμο της και για τη χειμερινή σεζόν, ώστε να την απολαύσουν, όσο το δυνατόν περισσότεροι θεατρόφιλοι αλλά και μαθητές, αφού μόνο με την Τέχνη και την Παιδεία αντιμετωπίζεται το τέρας του ναζισμού και της ακροδεξιάς.
Απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης και της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, η Καλλιόπη Μανδρέκα είναι αυτό που λέμε "Καλλιτεχνική φύση" γράφει, ερμηνεύει και στο Bob Festival της δίνεται η πρώτη της ευκαιρία στη σκηνοθεσία πάνω σ' ένα δικό της έργο.
«Το ημερολόγιο του Αζόρ», είναι μια συγκινητική ιστορία,η οποία ξεχειλίζει ευαισθησία και συναίσθημα. Μια μαγική αφήγηση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Η ιστορία του μικρού Αζόρ,είναι η ιστορία ενός προσφυγόπουλου, που όλα του φαίνονται ξένα και ταυτίζεται πιο εύκολα μ' ένα σκυλάκι, παρά μ’ όσους ανθρώπους συναντά στην καθημερινότητά του. Το σκυλίσιο βλέμμα δίνει στο μικρό παιδί, αυτό που του λείπει περισσότερο απ' όλα την αποδοχή και την αγάπη.
Η φωτογράφιση της παράστασης έγινε στη χωματερή Αθηνών. Γιατί όμως να επιλέξει κανείς τον ΧΥΤΑ Φυλής για ένα τέτοιο κείμενο ήταν η πρώτη ερώτηση, που μου προέκυψε αυθόρμητα. Η απάντηση της Καλλιόπης, αφοπλιστική: «Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν με σκουπίδια στην κοινωνία μας, δεν χωρούν πουθενά...»
Την παράσταση, η πιο σωστά ένα μέρος της, θα παρακολουθήσουμε στο BobFestivalτην Παρασκευή 14 Ιουνίου στις 18:30 στο Θέατρο Κιβωτός. Στη σκηνή θα απολαύσουμε την Άρτεμις Δούρου τον Φίλιππο Παπαχριστοδούλου και την ίδια τη συγγραφέα Καλλιόπη Μανδρέκα.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα για το κείμενο της παράστασης;
Ξεκίνησε το 2016 σε μια περίοδο ενασχόλησης μου με την διαπολιτισμική εκπαίδευση. Φυσικά ήδη είχα ενεργοποιηθεί από όλα αυτά που συνέβαιναν σε αυτόν τον μικρό διαλυμένο μας κόσμο, από την άλλη όμως συνέβαλαν πολύ οι εικόνες που έβλεπα καθημερινά σε αυτήν την μικρή διαλυμένη μας χώρα.
Καθημερινά από το 2015 μπαίνω στα σχολεία και βλέπω τις δυναμικές που αναπτύσσονται, από πολύ μικρές ηλικίες. Πόση βία καλούνται να αντιμετωπίσουν , είτε έμεση είτε άμεση, και εν τέλει να απορροφήσουν τα παιδιά που κουβαλούν τις ταμπέλες «πρόσφυγας», «ξένος», «χοντρός», «αδερφή», «χαζός», «φυτό». Έτσι λοιπόν θέλησα να μπω στα παπούτσια του μικρού Ραμόν από το Μπαγκλαντές και να φανταστώ πώς μπορεί ένα 8χρονο παιδί να βλέπει και να ερμηνεύει τον κόσμο που του επιβάλλουν, έχοντας ως βασικό εμπόδιο την γλώσσα. Μόνο συμπεριφορές μπορεί να μεταφράσει: γέλια, θυμό, αδιαφορία, σιωπή , εκμετάλλευση και απόλυτη μοναξιά.
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη δραματοποίηση του κειμένου;
Το κείμενο είναι καθαρά αφηγηματικό. Παρακολουθούμε τις 11 πιο σημαντικές μέρες του Ραμόν, έτσι όπως ο ίδιος τις βιώνει, μέσα από το ημερολόγιό του. Έπρεπε λοιπόν να αποφασίσουμε όχι μόνο αν ακούμε αυτά που γράφει, αλλά και αν βλέπουμε αυτά που βλέπει, με τον τρόπο που τα βλέπει. Αυτό ήταν βασικό κλειδί για να προσθέσω κάποιους διαλόγους και κάποιες σκηνές, που παρουσιάζουν πιο καθαρά το παιδικό, σχεδόν υπερβολικό και υπερβατικό, γεμάτο χρώματα και ήχους, άλλες φορές παράλογο και άλλες τρυφερό ή φοβισμένο, βλέμμα του.
Γιατί επιλέξατε το Bob theater Festival για να μας συστήσετε το έργο σας;
Γιατί απευθύνεται σε νεανικές ομάδες, οι οποίες είναι ελεύθερες να πειραματιστούν και να εκφραστούν. Kαι γιατί απευθύνεται σε ένα κοινό που είναι ανοιχτό και ελεύθερο να αφουγκραστεί, χωρίς να κρίνει και χωρίς να έχει προσδοκίες εμπορικού τύπου. Νομίζω ότι είναι ένας Φεστιβάλ, που εκτός των άλλων, δίνει την δυνατότητα στο κοινό να αποφασίσει επιτέλους τι θέλει το ίδιο να δει και όχι να του επιβάλλει τι θα δει. Καθιστά τον θεατή, ενεργό και αυτό είναι σπουδαίο, γιατί κάνοντας τον θεατή ενεργό στο θέατρο, του βάζεις το μικρόβιο να είναι και στη ζωή.
Τι κινητοποιεί έναν νέο καλλιτέχνη να γράψει μια τέτοια ιστορία;
Η λέξη «διαφορετικός». Αλλά όχι με την έννοια της μειοψηφίας, αλλά με την έννοια της πλήρης πλειοψηφίας. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, νιώθουμε φόβο μήπως δεν αποδεχτούν τα μικρά, χιλιοκρυμμένα «διαφορετικά» μας, που τελικά είναι τα μόνα που μας ενώνουν. Μόνο όταν μιλήσουμε γι’ αυτά αρχίζουμε να έχουμε κοινά. Παράξενο, αλλά έτσι είναι. Το έργο αυτό μιλάει για τα «διαφορετικά» του Ραμόν, που μέχρι στιγμής δεν έχει καταλάβει ότι πρέπει να κρύψει. Σιγά σιγά αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος των ενηλίκων το απαιτεί. Έτσι βλέπουμε καθαρά πώς το παιδί αναγκάστηκε να σιωπήσει και αφού κουραστεί, να «ενηλικιωθεί», με την άχαρη, σκληρή έννοια της ενηλικίωσης.
Είστε απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης. Τι κρατάτε από τα χρόνια σας στη σχολή;
Την αίσθηση του αγνώστου. Τον απέραντο ενθουσιασμό και την αίσθηση ότι όλα είναι καινούρια και σπουδαία. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έμαθα πώς να ανοίγω και να εκφράζω τον εσωτερικό μου κόσμο, χωρίς να φοβάμαι. Καμουφλάροντας τον με λίγη τέχνη, για να μην μας πάρουν χαμπάρι...
Σας ενδιαφέρει πιο πολύ η σκηνοθεσία, η συγγραφή ή η υποκριτική τελικά;
Για την σκηνοθεσία δεν μπορώ να απαντήσω ακόμα! Είναι η πρώτη μου απόπειρα. Πιο πολύ απ’ όλα με απασχόλησε το πώς να βρω τρόπο να είμαστε όλη η ομάδα δημιουργική και πώς να βρω τρόπο να εκφραζόμαστε όλοι. Δεν είναι εύκολο. Νιώθεις ότι έχεις όλη την ευθύνη. Το να να βρεις τρόπο να επικοινωνήσεις αισθήσεις και αισθήματα και να τα μεταδώσεις με τρόπο κατανοητό, ακόμα πιο δύσκολο. Αλλά η ομάδα αν είναι δυνατή αντέχει και βρίσκει τρόπους. Η υποκριτική με εκφράζει απόλυτα, είναι η τρέλα που κουβαλάω, το παιχνίδι, η χαρά και η δύναμη που μου δίνει να ακούω και να αντιδρώ σε όλα! Η συγγραφή όμως είναι πιο παλιά και πιο στέρεη! Από τα έξι γράφω. Εκεί δεν σκέφτομαι. Εκεί όλα ρέουν. Δεν χρειάζεται ενέργεια. Μόνο άφημα.
Τι αγαπάτε και τι μισείτε στην Αθήνα του 2019;
Αγαπώ τους ανθρώπους που τολμούν και δεν φοβούνται, ή μάλλον αν και φοβούνται, τολμούν. Αυτούς που έχουν όρεξη να μάθουν πράγματα, να τολμήσουν, να αποτύχουν και να ξαναπροσπαθήσουν, παρά τις δυσκολίες. Μ’ αρέσουν οι συναυλίες και τα καφεδάκια στην Πλάκα, οι ταινίες στα σινεμαδάκια, μ’ αρέσουν οι συναντήσεις στα θέατρα και στα κουτουκάκια. Μ’ αρέσουν τα ζευγάρια που τσακώνονται στο δρόμο και μετά φιλιούνται, μ’ αρέσουν αυτοί που παθιάζονται.
Με στεναχωρούν οι θυμωμένοι, οι δειλοί και οι παθητικοί. Αυτοί που δεν τολμούν για να μην χάσουν. Τι να χάσουν; Με στεναχωρούν αυτοί που βολεύονται και φυλάνε δυνάμεις, φυλάνε συναισθήματα, μόνο φυλάνε. Μένουν σπίτι και φυλάνε. Φυλάνε τον εαυτό τους για να μην χαλάσει. Μισώ τα σκυλάδικα και τα μαλλιά κομμωτηρίου, τα τακούνια και τα one night stand.
"Το ημερολόγιο του Αζόρ"
Παρασκευή 14 Ιουνίου στις 18:30 στο Θέατρο Κιβωτός!
Συντελεστές της παράστασης:
Σκηνοθεσία/Συγγραφή: Καλλιόπη Μανδρέκα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Χριστοφόρου
Μουσικός: Στέφανος Φίλος
Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνικά, φωτισμοί: Χρήστος Μπαλαγιάννης
Ενδυματολόγος: Δώρα Σουμαλεύρη
Video/ Φωτογραφίες: Αντώνης Βαλληνδράς, Γιώργος Οικονόμου, Άρης Αγάθος, Χαρίκλεια Πετράκη
Επιμέλεια μοντάζ: Βάσια Ντούλια
Γραφίστρια: Δανάη Βλασοπούλου
Επικοινωνία/PR: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Άρτεμις Δούρου, Φίλιππος Παπαχριστοδούλου, Καλλιόπη Μανδρέκα
Η «Άγνωστη Γη», είναι ένας τόπος αναζήτησης με οδηγό τα κείμενα του Μάριου Χάκκα,του Χρήστου Βακαλόπουλου και του Θάνου Κάππα. Με αφορμή τη λογοτεχνία ξεκινά μια απόπειρα σύνδεσης με την πόλη, τα δαιδαλώδη δωμάτια που περιέχει και το ανεπαίσθητο βουητό αυτών που την κατοικούν. Οι μοναχικές στιγμές τους είναι ταυτόχρονα εκτεθειμένες στο βλέμμα της πόλης αλλά και προσωπικές. Το τοπίο αλλάζει, ο δημόσιος χώρος εναλλάσσεται με τον ιδιωτικό, οι πολυκατοικίες δίνουν την θέση τους σε παραλίες και επαρχιακά μπαρ όμως η αναζήτηση παραμένει ίδια.
H Θεατρική Ομάδα Φρέαρ δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο του 2018 στην Αθήνα. Η πρώτη της παράσταση με τίτλο «Expendable Chapters» παρουσιάστηκε στο «Edinburgh Festival Fringe» τον Αύγουστο του 2018. Η «Άγνωστη Γη» στο Bios Basement είναι η δεύτερη παράσταση της ομάδας. Η νεοσύστατη ομάδα μιλάει για όλα στο texnes-plus.
Είστε έτοιμοι να την γνωρίσουμε; Μια επίσκεψη στο Bios είναι απαραίτητη, αλλά πριν μπορείτε να μάθετε πολλα μέσα από την κουβέντα μας με τη Σέτα Αστραίου Καρύδη, τη Σοφία Ιωάννου, τον Εμμανουήλ Κωνσταντινίδης και τον Γιώργο Ορφανουδάκη.
Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε την θεατρική ομάδα Φρέαρ;
Η Θεατρική Ομάδα Φρέαρ δημιουργήθηκε το 2018 στην Αθήνα. Συνδεθήκαμε μέσω του κοινού ενδιαφέροντος για την λογοτεχνία, επιδιώκοντας να σχηματίσουμε ένα κοινό τόπο έρευνας και συνάντησης με οδηγό λογοτεχνικά κείμενα.
Πώς ήταν η εμπειρία από τη συμμετοχή στο «Edinburgh Festival Fringe»;
Η συμμετοχή μας στο Edinburgh Festival Fringe ήταν το πρώτο βήμα της ομάδας. Ήταν μεγάλο μάθημα για εμάς, αναλάβαμε την οργάνωση και την εκτέλεση παράγωγης, τη προώθηση, την δημιουργία της ίδιας της παράστασης. Το “Expendable Chapters” ήταν βασισμένο στα διηγήματα του Θάνου Κάππα “ Πικρούτσικα - Πικρούτσικα”. Τα κείμενα αυτά ήταν και είναι καταλυτικά για την σύνδεση της ομάδας, βρήκαμε σε αυτά έναν πέμπτο συνομιλητή που μας ένωσε. Στο Εδιμβούργο, η σκηνή που μας φιλοξένησε ήταν μια αίθουσα σχολείου, προσαρμοσμένη στις ανάγκες του Φεστιβάλ. Είχαμε την χαρά να αφηγηθούμε αυτά τα διηγήματα γραμμένα στην γλώσσα μας, σε κοινό από διάφορες χώρες. Ήταν μια εμπειρία ιδιαίτερη, γοητευτική, το χάσμα που δημιούργησε η άλλη γλώσσα μας ανάγκασε να έρθουμε πιο κοντά, να συνδεθούμε περισσότερο με τα διηγήματα. Ένα χρόνο μετά, επιστρέφουμε στα ίδια κείμενα τα οποία ακόμη μας αποκαλύπτονται, πιο φωτεινά, με πιο λεπτές αποχρώσεις.
Τι σας ωθεί στο να κάνετε εσείς τη σύνθεση των κειμένων αντί να ανεβάζετε έτοιμα θεατρικά κείμενα;
Κανένα θεατρικό έργο δεν είναι «έτοιμο». Κανένα έργο τέχνης δεν είναι “έτοιμο”. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο κάθε θίασος και σκηνοθέτης το ίδιο θεατρικό κείμενο είναι διαφορετικός, υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάγνωσης στο ανέβασμα του ίδιου έργου από διαφορετικούς σκηνοθέτες. Αν ένα κείμενο ήταν “έτοιμο” δεν θα υπήρχε καμία σύγκρουση, καμία αναζήτηση, καμία θυσία. Όλα θα είχαν ειπωθεί. Πολλοί σκηνοθέτες αντιμετωπίζουν τα θεατρικά κείμενα ως “έτοιμα” άρα ακίνδυνα, αφαιρούν την έκθεση, την αβεβαιότητα, το ευμετάβλητο της ίδιας της ζωής. Γι’ αυτό οι περισσότερες παραστάσεις δεν μετακινούν τίποτα, δεν συγκινούν, δεν πάλλονται και τελικά δεν προτείνουν κάτι.
Η σύνθεση των κειμένων της παράστασης “ Άγνωστη Γη” και πιο συγκεκριμένα τα κείμενα του Μάριου Χάκκα, του Χρήστου Βακαλόπουλου, και το Θάνου Κάππα, μιλούν για ό,τι μας απασχολεί αυτό τον καιρό, στην παράσταση προσπαθούμε να αποτυπώσουμε την προσωπική μας ανάγνωση πάνω στα κείμενα, αν βρίσκαμε την ίδια ταύτιση σ’ ένα θεατρικό έργο θα είχαμε διαλέξει αυτό.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι η σκηνοθεσία να γίνεται ομαδικά;
Είναι δύσκολη η διαδικασία, αφού πάντα πρέπει να βγάζεις τον εαυτό σου απέξω, πάντα κάποιος λείπει από το πλάνο. Οι γνώμες διίστανται, οι μαέστροι εναλλάσσονται, η διαδικασία αυτή όμως πλουτίζει την πρόβα και διευρύνει τα όρια . Η δυσκολία έγκειται στο να μένεις πιστός στις ιδέες σου δίνοντας όμως χώρο στους συμπαίκτες σου.
Μελλοντικά σχέδια υπάρχουν;
Η κινητήριος δύναμη μας είναι η ανάγκη να μοιραζόμαστε λογοτεχνικά κείμενα και να ακούμε ο ένας τη φωνή του άλλου. Να συναντάμε φίλους με τους οποίους υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και να συνεργαζόμαστε. Εάν οι συνθήκες το επιτρέπουν είναι χαρά μας να συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τον τρόπο αυτό, πάνω σε καινούργιες ιδέες που μπορεί να προκύψουν.
INFO
Bios Basement
Πειραιώς 84
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ Δευτέρα και Τρίτη 10-11, 17-18 Ιουνίου
Ώρα έναρξης: 21.00
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ κανονικό, 8 ευρώ φοιτητικό/ανέργων
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ Τηλ. Κρατήσεων: 210 4325335
https://www.viva.gr/tickets/theater/bios/agnosti-gi/
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Τι σημαίνει σπουδαίο κείμενο; Νομίζω, για τον καθένα μας, κάτι διαφορετικό. Για τη γράφουσα είναι ένα κείμενο που μπορεί να σταθεί στο σήμερα και να μας αφορά μ’ οποιοδήποτε τρόπο.
Το γέλιο, και δη το άγριο γέλιο, είναι η μοναδική απάντηση στη σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα, που μας ρούφα αδυσώπητα το οξυγόνο αντικαθιστώντας το με τοξικές σκέψεις και μόνιμα υπαρξιακά αδιέξοδα. Γι’ αυτό μας αφορά, ακόμα περισσότερο, σήμερα το έργο του Κρίστοφερ Ντουράνγκ, «Γελώντας άγρια».
Η ιστορία είναι τοποθετημένη στη δεκαετία του ’80 κι είναι διαποτισμένη από την κουλτούρα της συγκεκριμένης δεκαετίας. Τα θέματα της μοναξιάς, της σεξουαλικότητας, της πνευματικής αρρώστιας, με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας, είναι όλα επίκαιρα και το έργο έχει καταφέρει να παραμείνει διαχρονικό.
Ο τίτλος του «Γελώντας Άγρια» είναι μια αναφορά στο «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ, γεγονός, που αξιοποιήθηκε μοναδικά στην παράσταση της Νάνσυ Μπούκλη και του Πάνου Παπαδόπουλου.
Το μπεκετικό τοπίο είναι παρόν σ’ όλη τη διάρκεια, τόσο με την υποστήριξη των βιντεοπροβολών και των αποσπασμάτων από τη ζωντανή ηχογράφηση της παράστασης, την οποία σκηνοθέτησε το 1980 ο Αλέξης Μινωτής με Γουίνι τη Βάσω Μανωλίδου, όσο και με τη σκηνοθετική αξιοποίηση των σιωπών και των τρομερών εναλλαγών μεταξύ κωμικού και τραγικού.
Ο ίδιος ο Ντουράγκ ξεκαθαρίζει μέσα στο κείμενο, ότι ο τίτλος προέρχεται από το έργο του Μπέκετ, έτσι μέσα από κωμικές καταστάσεις και πολύ γέλιο, οι δύο ήρωες, ο «άντρας» κι η «γυναίκα», μια επίσης συγγραφική πρακτική του Μπέκετ, ζουν βίους παράλληλους, αλλά με κοινό πυρήνα το χάος που δημιουργείται στην ψυχή με τη μοναξιά και τον φόβο.
Εξαιρετική κι η μουσική επιλογή των κομματιών «Υou don't bring me flowers» και «Bette Midler 'Hello In There», ερμηνευμένα μοναδικά από την αισθησιακή φωνή της Βarbara Streisand και την καθηλωτική ερμηνεία της μέσω βιντεοπροβολών.
Η Νάνσυ Μπούκλη κι ο Πάνος Παπαδόπουλος έκαναν μια γενναία διασκευή, αφαιρώντας αρκετό κείμενο από τη δεύτερη πράξη. Οι ερμηνείες τους είναι μοναδικές κι η σκηνική τους χημεία αδιαμφησβήτητη.
Η Νάνσυ Μπούκλη συγχρονίζεται άψογα με το κείμενο του Ντουράνγκ κι έχει δουλέψει εξαιρετικά με τους δύσκολους συνειρμούς και τις ξαφνικές συναισθηματικές διακυμάνσεις της ηρωίδας της, ώστε κάθε έκφανση του χαρακτήρα να πείθει αβίαστα. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός, ότι αν και μιλάμε για μια από τις πιο όμορφες Ελληνίδες ηθοποιούς, την παρακολουθούμε να απολαμβάνει να τσαλακώνεται.
Ο Πάνος Παπαδόπουλος, έχοντας ξεχωρίσει, ήδη, σε πολλές παραστάσεις («Το έξυπνο πουλί», «Ο επιθεωρητής» κ.α) είναι ένα πολυτάλαντο πλάσμα, με εντυπωσιακή σκηνική άνεση. Αν καταφέρει να αποφύγει τον σκόπελο μια κωμικής μανιέρας, που τον ακολουθεί, κι εστιάσει σε μια πιο εσωτερική ερμηνεία θα θριαμβεύσει στο μέλλον. Στη συγκεκριμένη παράσταση υπήρξαν σκηνές με εντυπωσιακές ποιότητες στην ερμηνεία του, κυρίως, η γνήσια συγκίνηση, που κατάφερε να μεταφέρει στο τέλος του έργου.
Οι δύο τους συνυπογράφουν τα σκηνικά και τα κουστούμια της παράστασης και με μια απλή ιδέα δίνουν την αίσθηση ενός οικείου τόπου.
Η Χριστίνα Μουμούρη έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στους φωτισμούς.
Στην παράσταση παρακολουθούμε και τη Μάρα Βλαχοπούλου, σ’ έναν βουβό ρόλο, ο οποίος πιστεύω ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περισσότερο σκηνοθετικά.
Συνολικά, μιλάμε για μια απολαυστική παράσταση με φρενήρεις ρυθμούς, πολύ γέλιο αλλά και συγκίνηση, που αξίζει να είναι στο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και την επόμενη σεζόν.
Νάνσυ Μπούκλη:«Θέλω Να Οδεύω Προς Το Φως Και Την Καθαρότητα»
- 1.ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ
Πρόκειται για ένα αφηγηματικό θέατρο δωματίου από επαγγελματίες ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου που λειτουργεί για πέμπτη συνεχή χρονιά, έχοντας δώσει έως σήμερα περισσότερες από 700 παραστάσεις που δόθηκαν σε ασθενείς που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία. Το 2019 η ομάδα ενισχύθηκε με έναν επιπλέον ηθοποιό.
Συντελεστές: Ιφιγένεια Γρίβα, Παναγιώτης Ιωσηφίδης, Ηλίας Κουνέλας
- 2.ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Τα Παραμύθια αφηγούνται ιστορίες σε όσους ίσως δεν έχουν κάποιον να τους διηγηθεί, σε παιδιά και νέους ευάλωτων κοινωνικών ομάδων με περιορισμένη πρόσβαση στην ευεργετική επίδραση της τέχνης. Από το 2015 έως σήμερα οι ακροατές (μικροί και μεγάλοι) ανήλθαν σε περίπου 8.000.
Συντελεστές: Δημήτρης Β. Προύσαλης, Αφήγηση / Φίλιππος Πλακιάς, Τραγούδι
- 3.ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ & ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
Το Εθνικό Θέατρο πραγματοποιεί εδώ και τρία συναπτά έτη Θεατρικό Εργαστήριο στο Κατάστημα Φυλακών Κορυδαλλού με τη συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Το ερευνητικό εργαστήριο, με συμμετέχοντες από όλες της πτέρυγες του καταστήματος κράτησης διαρκεί περίπου εννέα μήνες κάθε περίοδο και ολοκληρώνεται με το ανέβασμα παράστασης σε άλλους κρατουμένους, τις οικογένειες τους και εκπροσώπους των ΜΜΕ. Το 2017 παρουσιάστηκε η Τρικυμία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, το 2018 η παράσταση Θάλαμος αρ. 6, 200 χρόνια μετά, μια διασκευή της νουβέλας του Άντον Τσέχωφ Θάλαμος αρ. 6, ενώ το 2019 παρουσιάστηκε το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ Οικόπεδα με θέα.
Υπεύθυνος: Στρατής Πανούριος, εμψυχωτής – σκηνοθέτης
- 4.ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΕ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ
Με την «απελευθερωτική» δύναμη της τέχνης, στο εργαστήριο προσωπικής ανάπτυξης με βάση το θέατρο σε καταστήματα κράτησης οι συμμετέχοντες καλούνται να ιχνηλατήσουν έναν νέο δρόμο ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας. Το εργαστήριο λειτουργεί από την άνοιξη του 2018, ενώ τον Μάιο του 2019, για πρώτη φορά στην Ελλάδα κρατούμενοι από δύο διαφορετικές φυλακές έδωσαν μια κοινή θεατρική παράσταση. Η παράσταση Κοινή Αφετηρία που ανέβασαν οι κρατούμενοι των δύο φυλακών πραγματοποιήθηκε στις Φυλακές της Θήβας. Εκεί μεταφέρθηκε η θεατρική ομάδα από το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ) και συναντήθηκε επί σκηνής με την αντίστοιχη ομάδα του Κέντρου Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων Ελεώνα - Θηβών (ΚΑΤΚΕΘ). Σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης και Καταστήματα Κράτησης: Ε.Κ.Κ.Ν. Αυλώνα, Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού, Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατούμενων Ελεώνα – Θηβών, Κ.Κ. Κορίνθου
Υπεύθυνος: Στάθης Γράψας, εμψυχωτής – σκηνοθέτης
- 5.ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Από τον Ιούλιο του 2017, πραγματοποιείται στο Εθνικό Θέατρο το πρόγραμμα «Θέατρο στα Ελληνικά», ένα εβδομαδιαίο θεατρικό εργαστήριο στο οποίο συμμετέχουν έφηβοι πρόσφυγες μαζί με συνομηλίκους τους Έλληνες και επαγγελματίες ηθοποιούς.
Από τον Μάρτιο του 2018 έως τον Ιανουάριο του 2019 το πρόγραμμα «Θέατρο στα Ελληνικά» υποστηρίχθηκε από τη Unicef. Στο πλαίσιο αυτό πραγματοποιήθηκαν τετραήμερα, εντατικά, θεατρικά σεμινάρια για έφηβους πρόσφυγες με στόχο το πρόγραμμα να ανοιχθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά και υποδεχθήκαμε περισσότερους από 200 νέους έφηβους πρόσφυγες. Επιπλέον, τον Μάιο του 2018 αυτός ο διαπολιτισμικός θίασος παρουσίασε τη δουλειά του στο κοινό, με την παράσταση το Ταξίδι. Μετά τη θερμή υποδοχή του κοινού, το Ταξίδι εντάχθηκε στο ρεπερτόριο της θεατρικής περιόδου 2018-2019, πάντα σε συμπαραγωγή με την UNICEF, στο Ισόγειο του θεάτρου REX, εγκαινιάζοντας την εφηβική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Περισσότεροι από 3000 άνθρωποι παρακολούθησαν το Ταξίδι. Από τον Φεβρουάριο του 2019 στο «Θέατρο στα Ελληνικά» συμμετέχει και μια ομάδα από ασυνόδευτα έφηβα κορίτσια από τον Ξενώνα Ζεύξις και τον Μάιο του 2019 παρουσίασαν την παράσταση Γυναίκα: σε 6 εικόνες και 1088 λέξεις στο πλαίσιο του αφιερώματος στο «Θέατρο Με, Από και Για έφηβους» στο ισόγειο REX.
- 6.ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΔΡΑΣΗ
Χάρη σε μια ιδιωτική δωρεά, πραγματοποιείται ένα εβδομαδιαίο θεατρικό εργαστήριο στους χώρους του Εθνικού Θεάτρου, από έμπειρους συνεργάτες θεατροπαιδαγωγούς με μια ομάδα ασυνόδευτων παιδιών 6-12 ετών τα οποία φροντίζει η οργάνωση ΜΕΤΑδραση. Η συγκεκριμένη δράση βασίζεται στις αρχές του εφαρμοσμένου θεάτρου και στοχεύει να επιστρατεύσει την δημιουργικότητα και την ανεξάντλητη φαντασία των παιδιών, αναδεικνύοντας τα εγγενή αυτά εργαλεία της ανθρώπινης φύσης ως αναγκαία για την προσαρμογή σ’ ένα νέο περιβάλλον, την ένταξη σ’ ένα νέο κοινωνικό σύνολο αλλά, και τη διαχείριση ενός τραύματος.
- 7.Δομές και φορείς, μεταξύ άλλων, που επισκέφθηκαν τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου με ελεύθερη είσοδο:
Ίδρυμα Παιδικό Σπίτι, Ίδρυμα Χατζηκώνστα, Κέντρο ειδικών ατόμων «Η ΧΑΡΑ», ΑΡΩΓΗ Mενίδι, Δήμος Μοσχάτου -Ταύρου κοινωνική Υπηρεσία, Δήμος Ταύρου κοινωνική Υπηρεσία, Ειδ. ΓΕΛ Ιλίου {Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων Λ. Χασιάς}, Ειδικό Πρ. Οικοτροφείο «Οι Αγίοι Ανάργυροι», ΕΛΕΠΑΠ (Προστασία-Αποκατάσταση Ανάπηρων Παιδιών), Ελπίδα, ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ Ενήλικες με Ψυχικές Διαταραχές, Ερυθρός Σταυρός, Εταιρεία προστασίας σπαστικών, Πόρτα Ανοιχτή, ΘΕΟΤΟΚΟΣ Ίλιον, Ίδρυμα «Η Αγία Άννα», ΚΕΘΕΑ- ΔΙΑΒΑΣΗ, Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Αττικής, Κιβωτός του Κόσμου, ΜΕΡΙΜΝΑ, Παιδόπολη Αγία Βαρβάρα, Παράρτημα Μητέρα, ΠΑΙΔΩΝ Πεντέλης, ΠΙΚΠΑ Πειραιά, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Μεταμόρφωσης, Σικιαρίδειο Ίδρυμα, Χαμόγελο του παιδιού, Σπίτι Μελισσίων, Σπίτι Καρέα, Περιστερίου, Αμαρουσίου, Μοσχάτου, Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο Θηλέων, 1ο Ειδ. Δημ. Παμακαρίστου (Μέσα στο Ίδρυμα Παμακάριστος), Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών, 18 και άνω, σωματεία ατόμων με αναπηρία.
Σε συνεργασία με το Υπουργείο Εργασίας: Προστασία Παιδιού και Οικογένειας, Πολιτικών Ατόμων με Αναπηρία (Αμεα), Διεύθυνση Κοινωνικής Ένταξης και Κοινωνικής Συνοχής, Ειδική Γραμματεία Κοινωνικής Ένταξης των Ρομά, Διεύθυνση Κοινωνικής Αντίληψης και Αλληλεγγύης
Β. Πρωτοβουλίες για τη διεύρυνση του κοινού
- 1.ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ
Μια πρωτότυπη δράση και μία σημαντική πρωτοβουλία είναι το «Εθνικό Θέατρο απευθείας» σε συνεργασία με το Κανάλι της Βουλής, η οποία αξιοποιεί έμπρακτα κάθε πρόσφορο δυνατό τεχνολογικό τρόπο ώστε να φέρει σε επαφή με την εμπειρία του θεάτρου κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη, ακόμη και στις πιο ακριτικές περιοχές της χώρας. Το πρόγραμμα δίνει τη δυνατότητα σε πολίτες ακριτικών και παραμεθόριων περιοχών να παρακολουθήσουν – σε κλειστούς χώρους που επιλέγουν οι Δήμοι - παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου σε απευθείας σύνδεση με τις εγκαταστάσεις του Εθνικού Θεάτρου στην Αθήνα και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο.
Η πρώτη παράσταση του Εθνικού που προβλήθηκε απευθείας ήταν το Απόψε αυτοσχεδιάζουμε την 1η Δεκεμβρίου 2018 στις εξής περιοχές: Αμοργό, Ικαρία, Λέρο, Λευκάδα, Ορεστιάδα και Χίο. Ακολούθησαν:
Χριστουγεννιάτικη Ιστορία σε Αμοργό, Φούρνους, Ορεστιάδα και Ικαρία στις 15 Δεκεμβρίου 2018.
Τίμων ο Αθηναίος σε Αμοργό, Ικαρία, Λέρο, Λευκάδα, Ορεστιάδα, Χίο, Κομοτηνή και Φούρνους στις 16 Φεβρουαρίου.
Απλή μετάβαση σε Αμοργό, Ικαρία, Κάσο, Λευκάδα, Λήμνο, Ορεστιάδα, Σητεία και Φούρνους στις 2 Μαρτίου.
Ο Πρίγκιπας και ο Φτωχός σε Αμοργό, Ικαρία, Κάσο, Λευκάδα, Λήμνο, Ορεστιάδα, Σητεία, Φούρνους, Δράμα, Μήλο και Σαμοθράκη στις 16 Μαρτίου.
Μισάνθρωπος σε Αμοργό, Ικαρία, Κάσο, Λευκάδα, Λήμνο, Ορεστιάδα, Σητεία, Φούρνους, Δράμα, Μήλο και Σαμοθράκη στις 30 Μαρτίου.
Μικρές Ιστορίες για Αγρίους σε Αμοργό, Ικαρία, Κάσο, Κομοτηνή, Λευκάδα, Λήμνο, Ορεστιάδα, Σητεία, Φούρνους, Λέρο, Δράμα, Μήλο και Σαμοθράκη στις 13 Απριλίου.
Ο άνθρωπος που γελά σε Αμοργό, Ικαρία, Κάσο, Λευκάδα, Λήμνο, Ορεστιάδα, Φούρνους, Λέρο, Δράμα, Μήλο και Σαμοθράκη στις 11 Μαΐου.
Τελευταία παράσταση για αυτή τη θεατρική περίοδο θα είναι τα Μελίσσια στις 8 Ιουνίου 2019
- 2.ΘΕΑΤΡΟ EXPRESS
Πρόκειται για μια πρωτοποριακή δράση σε συνεργασία με τον ΟΑΣΑ και τις Οδικές Συγκοινωνίες (ΟΣΥ). Ένα θεατρικό λεωφορείο, το «Θέατρο Express» όπως το ονομάσαμε, ταξιδεύει από γειτονιά σε γειτονιά για να συναντήσει τους θεατές του, να τους ταξιδέψει στη μαγεία του θεάτρου και να τους κινητοποιήσει. Την επιτυχημένη παράσταση της Αρκούδας του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη (καλοκαίρι 2018) διαδέχθηκαν από τον Απρίλιο 2019 οι Ιστορίες καθ’ οδόν σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό. Έως σήμερα έχει ταξιδέψει στις εξής περιοχές: Κερατσίνι, Χαλάνδρι, Πικέρμι, Γέρακα, Αιγάλεω, Ν. Φιλαδέλφεια, Περιστέρι, Άλιμος, Κορωπί, ενώ οι παραστάσεις θα συνεχίσουν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στις γειτονιές της Αττικής.
3. ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΕ ΝΗΣΙΑ
Τον Ιούλιο του 2018 εγκαινιάστηκε άλλη μια πρωτοβουλία του Εθνικού Θεάτρου. Μια από τις καλοκαιρινές παραγωγές, η Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, περιόδευσε σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (Μυτιλήνη 26/7, Λήμνο 30/7 και Αϊ Στράτη 1/8) και παρουσιάστηκε σε κατάμεστες πλατείες, και προαύλια σχολείων σε μια ατμόσφαιρα συγκίνησης. Το κοινό στα ακριτικά αυτά νησιά είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει με ελεύθερη είσοδο μια παράσταση υψηλής αισθητικής. Το εγχείρημα αυτό επιτελέστηκε με τη συνεργασία του Υπουργείου Ναυτιλίας και της Γ.Γ. Νησιωτικής Πολιτικής, των τοπικών δήμων, του Ιδρύματος Μπούμπουρα και της Hellenic SeaWays. Φέτος, τον Ιούλιο, το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το Υπουργείο Ναυτιλίας θα περιοδεύσει και πάλι σε νησιά, ενώ οι σχετικές πληροφορίες θα δοθούν σύντομα σε ειδική Συνέντευξη Τύπου.
Το φθινόπωρο του 2017 το Εθνικό Θέατρο προχώρησε σε μία ακόμη σημαντική πρωτοβουλία. Για πρώτη φορά όλες οι παραστάσεις της Κεντρικής Σκηνής στο κτίριο Τσίλλερ και της Σκηνής Μαρίκα Κοτοπούλη στο Θέατρο Rex παρουσιάζονται με υπερτιτλισμό στην αγγλική γλώσσα, ώστε ξένοι επισκέπτες της πόλης, αλλά και μαθητές ξενόγλωσσων σχολείων να έχουν δυνατότητα να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Μία δράση που προσελκύει νέο κοινό, ενισχύει τον πολιτιστικό τουρισμό και προβάλλει στο εξωτερικό τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας. Με υπερτιτλισμό στα αγγλικά παρουσιάστηκαν πιλοτικά και κάποιες παραστάσεις της Πειραματικής Σκηνής. Τη σαιζόν 2017-2018 πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία και με τη στήριξη του Υπουργείου Τουρισμού και του ΕΟΤ.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του το Εθνικό Θέατρο στις 17 Μαΐου 2018 παρουσίασε το έργο Ψηλά απ’ τη γέφυρα του Άρθουρ Μίλλερ σε μια παράσταση με συνθήκες καθολικής προσβασιμότητας, ενώ το έργο Ο άνθρωπος που γελά του Βίκτωρ Ουγκώ ήταν η καθολικά προσβάσιμη παράσταση της φετινής περιόδου (24 Μαΐου 2019). Πρόκειται για μια προσπάθεια του Εθνικού Θεάτρου να κάνει τις σκηνές του όσο πιο φιλικές και προσβάσιμες σε άτομα με αναπηρία και να εξασφαλίσει τη δυνατότητα ισότιμης και ανεμπόδιστης συμμετοχής. Οι παραστάσεις συνοδεύτηκαν από Διερμηνεία στην Ε.Ν.Γ & Ελληνικούς Υπέρτιτλους (ΤΚΒ) για Κ(κ)ωφούς και βαρήκοους, καθώς και από Ακουστική Περιγραφή (A.Π) για τυφλούς και μερικώς βλέποντες.
Παρεχόμενες υπηρεσίες προσβασιμότητας: Ταυτόχρονη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα με έναν ή περισσότερους/ες διερμηνείς να μεταφράζουν επί σκηνής όλο το θεατρικό κείμενο καθώς και τη γενική ατμόσφαιρα στη φυσική γλώσσα των (Κ)κωφών και βαρήκοων θεατών, τιτλισμός για Κ(κ)ωφούς και βαρήκοους θεατές (ΤΚΒ), απόδοση θεατρικού κειμένου σε ελληνικούς υπέρτιτλους με την προσθήκη ηχητικών εφέ. Οι ΤΚΒ υπέρτιτλοι περιλαμβάνουν το κείμενο και την περιγραφή του ηχητικού τοπίου της παράστασης, ακουστική περιγραφή για τυφλούς ή με μειωμένη όραση θεατές. Επιμέλεια - Συντονισμός υπηρεσιών προσβασιμότητας: Liminal
Γ. Παιδεία - Εκπαίδευση
α. Ανωτέρα Δραματική Σχολή
- Μετεγκατάσταση της Δραματικής Σχολής στο «Σχολείον» της Ειρήνης Παπά τον Δεκέμβριο του 2017. Ο χώρος, επαναλειτούργησε ανακαινισμένος και η μετεγκατάσταση έγινε εφικτή με τη δωρεά του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση. Η μετεγκατάσταση συνέβαλε στην αναβάθμιση των σπουδών, καθώς οι σπουδαστές έχουν τη δυνατότητα να εκπαιδεύονται σε χώρους κατάλληλους για τη διεξαγωγή των εξειδικευμένων μαθημάτων τους.
- Μετακλήσεις αναγνωρισμένων καθηγητών - εκπαιδευτών από Ακαδημίες και Πανεπιστήμια του εξωτερικού συμπεριλήφθησαν στο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και δίδαξαν τους σπουδαστές της Σχολής στα πεδία του Σκηνικού Λόγου, της Σκηνικής Κίνησης και της διασύνδεσής τους με την Υποκριτική (κατά το έτος 2017 πραγματοποιήθηκαν με την ευγενική Χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση). Ανάμεσά τους η καθηγήτρια του RussianStateInstituteTheatreArts [GITIS] και επικεφαλής του DEPARTMENTOFVOICEANDSPEECHTRAINING, Irina Promptova, η ηθοποιός, σκηνοθέτης και καθηγήτρια βιομηχανικής κίνησης του RussianStateInstituteTheatreArts [GITIS] Maria Shmaevich και ο σκηνοθέτης AndrewVisnevski.
- 3.Ίδρυση Τμήματος Σκηνοθεσίας στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Για πρώτη φορά, και από Κρατικό φορέα, λειτούργησε Τμήμα Σκηνοθεσίας. Πρόκειται για μία σημαντική κατάκτηση του Εθνικού Θεάτρου που έρχεται να ικανοποιήσει ένα αίτημα δεκαετιών. Σκοπός και έργο του Τμήματος είναι η καλλιτεχνική ευαισθητοποίηση, η επαγγελματική κατάρτιση και η κατάλληλη εκπαίδευση των νέων που επιθυμούν να ασκήσουν το επάγγελμα του σκηνοθέτη. Το Τμήμα Σκηνοθεσίας λειτουργεί από το σπουδαστικό έτος 2018-2019, στο πλαίσιο της Δραματικής Σχολής και βάσει του κανονισμού της, όπως αυτός ορίζεται στο Κανονιστικό Διάταγμα της 14-12-1943 τεύχος πρώτον, φύλλο 416 της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως και στο Προεδρικό Διάταγμα υπ' αριθμόν 93 της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (αρ.φ.172, 1/10/2018) με την τροποποίηση του Π.Δ. 336/1983 που αφορά στην οργάνωση και λειτουργία της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Η φοίτηση διαρκεί 3 χρόνια και είναι δωρεάν.
- 4.Masterclass με τον Λιθουανό σκηνοθέτη Oskaras Koršunovas [2-12 Μαρτίου 2017, Ρώμη]
Στο πλαίσιο του προγράμματος της Union des Théâtres de l’Europe (UTE) «Decentralised Academy» από τις 2 έως τις 12 Μαρτίου 2017 πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη εργαστήριο από τον Λιθουανό σκηνοθέτη Oskaras Koršunovas, σε συνεργασία του Teatro di Roma με την Πρεσβεία της Λιθουανίας στη Ρώμη. Δόθηκε η ευκαιρία σε 17 νέους ηθοποιούς με διαφορετική πολιτισμική προέλευση, να εκφραστούν ελεύθερα, να αποκτήσουν ένα κοινό προορισμό, επάνω σε ένα επίκαιρο και πολύπλευρο θέμα, να ακουστεί μιά φωνή που κανείς δεν μοιάζει να ακούει... Το εργαστήριο είχε ως θέμα τις Ικέτιδες της Elfriede Jelinek. Την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου εκπροσώπησε η αριστούχος απόφοιτη του σπουδαστικού έτους 2015-2016 Τζένη Παρασκευαΐδου.
- 5.Commedia dell’ Arte TENDA SUMMER SCHOOL [διοργάνωση του Giffoni Film Festival – 30 Ιουλίου - 6 Αυγούστου 2017, Φερράρα]
Οι σπουδαστές του Α έτους της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου Ελπίδα Νικολάου και Νικόλαος Δροσόπουλος, συμμετείχαν στο Διεθνές Θερινό Σχολείο για Νέους Ηθοποιούς πάνω στις τεχνικές της Commedia dell’ Arte TENDA SUMMER SCHOOL, μια διοργάνωση του Giffoni Film Festival, σε συνεργασία με τη σχολή Sylvia Young Theatre School of London και τη γαλλική σχολή ERAC, με θέμα την εκπαίδευση των νέων ηθοποιών. Το θέμα του εργαστηρίου, που πραγματοποιήθηκε στη Villa La Mensa στο Sabbioncello San Vittore στη Φερράρα της Ιταλίας, ήταν «Από την Commedia dell’ Arte στη Σύγχρονη Κωμωδία».
β. Νέοι Δημιουργοί
- 6.ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΑΡΧΑΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ στους Δελφούς
Από το 2016 θεσμοθετήθηκε σε ετήσια βάση το Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος με τη συνεργασία του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, υπό την αιγίδα και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και είναι μέλος του Δικτύου Αρχαίου Δράματος του ΥΠΠΟΑ. Το εντατικό δεκαπενθήμερο Εργαστήριο πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι στους Δελφούς και κάθε χρόνο οι συμμετέχοντες εργάζονται εντατικά πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα που αντλείται από το αρχαίο δράμα. Το εργαστήριο απευθύνεται σε νέους επαγγελματίες του θεάτρου από την Ελλάδα και το εξωτερικό που επιθυμούν την πρακτική θωράκιση για την ενασχόληση τους με το αρχαίο δράμα, να εστιάσουν και να εμβαθύνουν τη σπουδή τους πάνω σε αυτό.
Το 2016 το εργαστήριο διηύθυνε η σκηνοθέτης και ηθοποιός Λυδία Κονιόρδου με τη συμμετοχή της χορογράφου Μαριάννας Καβαλλιεράτου, το 2017 το εργαστήριο διηύθυνε ο σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός με τη συνεργασία της Γερμανίδας σκηνογράφου Andrea Schimdt-Futterer και του Ρώσου ιστορικού του θεάτρου Dmitry Trubotchkin, το 2018 ο εργαστήριο διηύθυνε η σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου με τη συνεργασία των σταθερών συνεργατών της, της χορογράφου Πατρίσια Απέργη και του μουσικοσυνθέτη Γιώργου Πούλιου, ενώ το 2019 το εργαστήριο θα διευθύνουν οι καθηγήτριες του Πανεπιστημίου του Yale Toni Dorfman (Σκηνοθέτις) και Ellen McLaughlin (Συγγραφέας και Ηθοποιός), η απόφοιτος και συνεργάτις του Yale Shadi Ghaheri (Σκηνοθέτις και Χορογράφος από την Τεχεράνη με έδρα τη Νέα Υόρκη) και ο Θοδωρής Αμπαζής (Σκηνοθέτης και Συνθέτης).
Συνεχίζεται από τη θεατρική σεζόν 2014-2015 το εκπαιδευτικό στούντιο για νέους υποψήφιους θεατρικούς συγγραφείς, που επιθυμούν να εξοπλιστούν με μια αξιόπιστη μεθοδολογία, γνωρίζοντας τους κανόνες της δραματουργίας και δουλεύοντας πρακτικά πάνω στην μετάβαση του κειμένου από το χαρτί στη σκηνή. Στην πρώτη χρονιά του Στούντιο (2014-105) δίδαξαν συγγραφείς και θεωρητικοί του θεάτρου, ενώ την επόμενη περίοδο (2015-2016) το Στούντιο αναβαθμίστηκε, με την υποστήριξη καταξιωμένων σκηνοθετών και μιας ομάδας ηθοποιών του Εθνικού Θεάτρου. Στο τέλος και των δύο εκπαιδευτικών περιόδων, παρουσιάστηκαν στο κοινό με τη μορφή προχωρημένων αναλογίων, κείμενα που είχαν δουλευτεί στη διάρκεια των μαθημάτων. Το «3ο Στούντιο Συγγραφής Θεατρικού Έργου για νέους» είχε διετή διάρκεια (2017- 2018 και 2018-2019) είχε ως στόχο την ενίσχυση του προσωπικού ύφους των συμμετεχόντων και την ταυτόχρονη εξοικείωση τους με την πρακτική πλευρά του θεάτρου. Μέσα στο πλαίσιο θεματικών κύκλων σύμβουλοι/εισηγητές από ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων (συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, δραματουργοί, κριτικοί) εισηγήθηκαν θεματικές και παρακολουθούν την εξέλιξη των έργων, τροφοδοτώντας τους νέους συγγραφείς με υλικό και παρατηρήσεις.
Τη διεύθυνση του προγράμματος του 1ου και 2ου Στούντιο είχε ο θεωρητικός του θεάτρου Ηρακλής Λογοθέτης, ενώ του 3ου η σκηνοθέτις Σύλβια Λιούλιου.
8. ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ DECENTRALIZED ACADEMY με την UTE στο ΣΧΟΛΕΙΟΝ
Το Εθνικό Θέατρο συνδιοργάνωσε με την Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης (UTE) στο πλαίσιο του προγράμματος «Decentralized Academy» (8- 20 Νοεμβρίου 2018) εργαστήριο για νέους σκηνοθέτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό υπό την επίβλεψη του σκηνοθέτη Andrew Visnevski. Το αντικείμενο και το υλικό μελέτης για την εργασία τους υπήρξαν τα κείμενα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Το Εθνικό θέατρο προχώρησε στην πραγματοποίηση τρίμηνου (Ιανουάριος – Απρίλιος 2019) εξειδικευμένου εντατικού εργαστηρίου για πτυχιούχους δραματικών σχολών, υπό τη διεύθυνση της Λυδίας Κονιόρδου και με τη συνεργασία της χορογράφου Μαριάννα Καβαλλιεράτου.
Το εργαστήρι θέτει εξ αρχής βασικά ερωτήματα που ξεκλειδώνουν το αρχαίο δράμα, μακριά από στερεότυπα, αυτονόητες λύσεις ή συνήθειες. Οι συμμετέχοντες εργάστηκαν πάνω στην «Εκάβη» του Ευριπίδη, ένα έργο που θέτει καίρια και σύγχρονα ερωτήματα σε έναν κόσμο που αλλάζει. Στο τέλος της διαδικασίας έγινε παρουσίαση υπό μορφή εργασίας σε εξέλιξη (work in progress).
γ. ΜΙΚΡΟ ΕΘΝΙΚΟ
Το 2017 το Εθνικό Θέατρο δημιουργεί το Μικρό Εθνικό: ένα οργανωμένο σύμπαν για παιδιά και εφήβους με παραστάσεις, δράσεις, εργαστήρια.
Μια πρωτοβουλία που έρχεται να ενισχύσει την εργασία υποδομής και φροντίδας πολλών ετών του Εθνικού Θεάτρου, και που αναδεικνύει τη σημασία της θεατρικής παιδείας ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των νέων ανθρώπων.
Στόχος παραμένει ένα θέατρο ποιότητας, με τη δυναμική να συναρπάσει, να αφυπνίσει και να μεταμορφώσει. Το Μικρό Εθνικό απευθύνεται σε παιδιά και νέους κάθε ηλικίας και κάθε γεωγραφικής ή πολιτιστικής προέλευσης και επιθυμεί να συνομιλήσει ουσιαστικά μαζί τους. Μέσα από τις παραστάσεις του και ένα ευρύ πρόγραμμα εργαστηρίων ψυχαγωγεί και εκπαιδεύει δημιουργικά τους θεατές και τους πολίτες του αύριο. Τους εμπνέει και τους κινητοποιεί να εξερευνήσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο μέσα από το θέατρο.
Παράλληλα, απευθύνεται στην εκπαιδευτική κοινότητα με μια σειρά επιμορφωτικών εργαστηρίων, αλλά και εκπαιδευτικών υλικών που συνοδεύουν τις παραστάσεις μας και βοηθούν τον εκπαιδευτικό να εμβαθύνει στις θεματικές των έργων.
Αδιαμφισβήτητη προτεραιότητα αποτελεί επίσης η δημιουργική ανταπόκρισή μας στις σύγχρονες ανάγκες και στις ιδιαιτερότητες της εποχής μας, μέσα από μια σειρά δράσεων οι οποίες με εργαλείο τη θεατρική τέχνη και έκφραση στοχεύουν σε μια ουσιαστική κοινωνική παρέμβαση.
Την περίοδο 2018-2019, το Μικρό Εθνικό απέκτησε τη δική του σκηνή. Το Ισόγειο του θεάτρου Rex ανακαινίστηκε και άνοιξε τις πόρτες του στους νέους της πόλης. Ο άξονας γύρω από τον οποίον σχεδιάστηκε το ρεπερτόριο, αλλά και το συνολικό φάσμα δράσεων του Μικρού Εθνικού ήταν η δημιουργία ενός δραστήριου καλλιτεχνικού κέντρου, ανοιχτού στο κοινό κάθε ηλικίας, που προσφέρει ποικίλες ευκαιρίες καλλιτεχνικής και εκπαιδευτικής συνδιαλλαγής και συνδημιουργίας.
Μ’ ένα πολλαπλό ρεπερτόριο που απευθύνεται σε διαφορετικές ηλικίες, επιλέχθηκαν αγαπημένες κλασσικές ιστορίες αλλά, και προτάσεις νέων δημιουργών, όλες ιδωμένες υπό το πρίσμα του θεάτρου συνόλου που αντανακλά τη συλλογικότητα την οποία ενθαρρύνουμε και στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Συνολικά 40.000 θεατές επισκέφθηκαν το Μικρό Εθνικό για τις 4 παραστάσεις της περιόδου 2018-2019: Η Τραμπάλα, Το Ταξίδι, Ο Πρίγκιπας Και Ο Φτωχός, Μικρές Ιστορίες Για Αγρίους.
Τον Μάιο του 2018 εγκαινιάστηκε το αφιέρωμα «Θέατρο από, με, για έφηβους», μια γιορτή για το θέατρο της επινόησης στο οποίο τα εφηβικά εργαστήρια του Εθνικού Θεάτρου, παρουσιάζουν επί 2 εβδομάδες τη δουλειά τους στο Αθηναϊκό κοινό. Τον Μάιο του 2019 το αφιέρωμα προσέλκυσε 4700 θεατές, πρωτίστως νέους κάτω των 20 ετών.
Το φθινόπωρο του 2017 εγκαινιάστηκε η συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με τα Ανοιχτά Σχολεία του Δήμου Αθηναίων και συνεχίστηκε την περίοδο 2018-2019 με μεγάλη επιτυχία. Πρόκειται για μια δράση που επιτρέπει στους εμψυχωτές να συναντήσουν τους μαθητές στον χώρο τους σηματοδοτώντας αλλιώς το περιβάλλον του σχολείου και μετατρέποντάς το σ’ έναν χώρο δημιουργικότητας, φαντασίας και επινοητικότητας. Η επαφή των μαθητών με τις θεατρικές τεχνικές αποσκοπεί στο να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το θέατρο. Ταυτόχρονα οι έφηβοι συμμετέχοντες αντιλαμβάνονται την αξία που μπορεί να έχει η τέχνη στη ζωή και την καθημερινότητά τους, καλλιεργούν την αισθητική τους και αντιλαμβάνονται την αξία της συλλογικής δουλειάς. Φέτος τον Μάιο, στο αφιέρωμα «Θέατρο από, με, για έφηβους» παρουσιάστηκε η παράσταση Πέφτουμε που ήταν αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας και συγκεκριμένα με το ΓΕΛ «Θόδωρος Αγγελόπουλος».
11. ΠΡΑΞΗ «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗ 2014-2020» (ΕΣΠΑ)
Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό, τριετές, πρόγραμμα που απευθύνεται σε γυμνάσια και λύκεια της περιφέρειας κι επιχειρεί να δημιουργήσει καλλιτεχνικές γέφυρες ανάμεσα στους έφηβους της επαρχίας και στο Εθνικό θέατρο. Αναπτύσσει ένα δίκτυο από ευαισθητοποιημένους εκπαιδευτικούς, καλλιτέχνες και νέους που συνομιλούν και συνδημιουργούν. Ο σχεδιασμός του προγράμματος στηρίζεται στην απευθείας επαφή με ομάδες εφήβων της περιφέρειας μέσα από την ενεργή συμμετοχή ειδικά εκπαιδευμένων καλλιτεχνών-εμψυχωτών στο εφηβικό θέατρο, σε συνδυασμό με την ευαισθητοποίηση και επιμόρφωση των υπεύθυνων εκπαιδευτικών στα σχολεία που συμμετέχουν.
Από τις 119 εμπρόθεσμες αιτήσεις των σχολικών μονάδων που αιτήθηκαν να πάρουν μέρος στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ, επιλέχθηκαν 20 από 8 διαφορετικές περιφέρειες της χώρας. Τον Ιανουάριο του 2019 οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν στο πρόγραμμα παρακολούθησαν σεμινάριο θεατρικής επιμόρφωσης στο Εθνικό Θέατρο, και στη συνέχεια οργάνωσαν τις θεατρικές ομάδες στα σχολεία τους. Με τη συνεχή υποστήριξη και τις τακτικές επισκέψεις των επαγγελματιών εμψυχωτών του ΕΘ, προχώρησαν στη θεατρική διαδικασία σε εβδομαδιαία βάση. Προβλέπεται στα τρία χρόνια που θα διαρκέσει το Πρόγραμμα, να πάρουν μέρος 60 σχολικές μονάδες από τις 8 περιφέρειες, δηλαδή περισσότεροι από 500 μαθητές κάθε χρόνο. Φέτος πηγαίνουμε Κορυδαλλό, Ερέτρια, Μυτιλήνη, Ακαδημία Πλάτωνος, Βάμο Χανίων, Σκριπερό Κέρκυρας, Ιτέα, Ζαχάρω, Ναύπλιο, Νεάπολη Λακωνίας, Ηράκλειο, Πάτρα, Αίγιο, Μάνδρα Αττικής, Αρτέμιδα, Σύρο, Ηλιούπολή, Αργυρούπολη. Στα συμμετέχοντα σχολεία περιλαμβάνονται Ειδικά Γυμνάσια και Λύκεια, αλλά και σχολεία με μικτό πληθυσμό και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Μέσα από ένα ταξίδι αυτοσχεδιασμών, ομάδες γεμάτες αντιθέσεις, που δημιουργήθηκαν σταδιακά από το μηδέν, και κυρίως από μια ανάγκη, εκπαιδευτικοί με διαθεσιμότητα ψυχής και σώματος, και 10 καλλιτέχνες- εμψυχωτές του Εθνικού θεάτρου, πραγματοποιούν αυτό το πρόγραμμα. Το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί σε κάθε σχολική μονάδα με παρουσιάσεις που θα γίνουν σε συνεργασία με τη διεύθυνση του σχολείου και την κοινότητα.
Το ευρύτατο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Μικρού Εθνικού έχει ως θεμέλια την εμπειρική μάθηση, τη συμμετοχικότητα και τη συλλογικότητα, αναδεικνύοντας την δύναμη της ομάδας ως πυρήνα εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης. Την περίοδο 2017-2018 περισσότεροι από 700 παιδιά και νέοι στα 35 διαφορετικά εργαστήρια του Μικρού Εθνικού έφτιαξαν τις δικές τους παραστάσεις, διηγήθηκαν τις προσωπικές τους ιστορίες, παρουσίασαν τη δουλειά τους σε κοινό, γνώρισαν βαθύτερα τον εαυτό τους και τον κόσμο μέσα από το θέατρο. Τη φετινή περίοδο (2018-2019) συνεχίζουμε ν’ ανακαλύπτουμε την πηγή της αστείρευτης νεανικής δημιουργικότητας μέσα από την ατομική αναμέτρηση και τη συλλογική προσπάθεια σε πρωτοποριακά εργαστήρια ενός νέου, ολοκληρωμένου και εμπλουτισμένου εκπαιδευτικού προγράμματος που προσεγγίζει μεγάλο εύρος αντικειμένων και θεματικών όπως: θεατρικά εργαστήρια και εργαστήρια σωματικού θεάτρου, σκηνογραφίας και μουσικής σύνθεσης για το θέατρο, γραφής και εμψύχωσης, εργαστήρια εκπαιδευτικών, εργαστήρια που συνδέουν τη σχολική ύλη με το θέατρο, εργαστήρια performance κα.
173 παιδιά από 18 μηνών έως 12 ετών σε 11 τμήματα
114 παιδιά γυμνασίου (μέχρι 15 ετών) σε 5 τμήματα
114 έφηβοι (έως 20 ετών) σε 6 τμήματα
121 ενήλικες σε 7 τμήματα
75 ενήλικες εκπαιδευτικοί σε 5 κύκλους εργαστηρίων
65 ενήλικες σε τεχνικά τμήματα (2 κύκλοι σκηνογραφίας και 2 μουσικής σύνθεσης)
- JEMMA KENNEDY
Κύριος στόχος της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης είναι να υποστηρίξει την καλλιτεχνική διαδικασία και παραγωγή, προσφέροντας βήμα αλλά και ευκαιρίες για εκπαίδευση στους ίδιους τους καλλιτέχνες. Έτσι, το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το British Council διοργάνωσε (4-7 Απριλίου 2019) ένα σεμινάριο θεατρικής γραφής για το παιδικό και εφηβικό θέατρο. Το σεμινάριο δίδαξε η Jemma Kennedy, καταξιωμένη Βρετανή θεατρική συγγραφέας και καθηγήτρια, με πλουσιότατο έργο στον τομέα του θεάτρου για παιδιά και νέους. Έργα της έχουν ανέβει στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και στο Θέατρο Unicorn στο Λονδίνο - θέατρο ορόσημο στην ιστορία του παιδικού θεάτρου. Έχει επίσης διδάξει θεατρική συγγραφή στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας όπου και δημιούργησε το New Views, ένα διαδικτυακό πρόγραμμα θεατρικής συγγραφής για νέους. Κατά τη διάρκεια του τριημέρου παρέστη ως φιλοξενούμενος ομιλητής ο κ. Justin Audibert, νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Unicorn.
Δ. Διεθνείς Συνεργασίες – Διεθνής Παρουσία
- 1.Οιδίπους Τύραννος -Περιοδεία
Η παράσταση Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Ρίμας Τούμινας, που πραγματοποιήθηκε σε συμπαραγωγή με το θέατρο Βαχτάνγκοφ της Μόσχας το καλοκαίρι του 2016, μετά τον επιτυχημένο πρώτο κύκλο παραστάσεων σε Ελλάδα και Ρωσία συνεχίζει την περιοδεία της στον κόσμο έως και σήμερα (Μόσχα, Αγία Πετρούπολη, Πετροζαβόντσκ (Ρωσία), Τελ Αβίβ (Ισραήλ), Βαρόνιεζ (σύνορα Ρωσίας - Ουκρανίας), Σπολέτο (Ιταλία) κ.α.)
- 2.Πλούτος
Η Παράσταση Πλούτος του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, μία εκ των δύο καλοκαιρινών παραστάσεων του ΕΘ το 2018 πραγματοποιήθηκε σε συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο της Σερβίας και ταξίδεψε τον Σεπτέμβριο του 2018 στο Βελιγράδι.
- 3.Ορφανός Τζάοστην Κεντρική Σκηνή του ΕΘ και Αγαμέμνονας στο Πεκίνο
Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο διμερούς διακρατικής συμφωνίας των Εθνικών Θεάτρων Ελλάδας και Κίνας. Τη διασκευή και τη σκηνοθεσία της παράστασης Ορφανός Τζάο υπέγραψε ο διακεκριμένος Κινέζος σκηνοθέτης Δρ. Wang Xiaoying με πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου 2018 στην Αθήνα με θίασο, αλλά και συντελεστές Έλληνες και Κινέζους, ενώ την παράσταση Αγαμέμνονας σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός με πρεμιέρα στις 20 Φεβρουαρίου του 2019 στο Πεκίνο με Κινέζους και Έλληνες ηθοποιούς και συντελεστές.
- 4.Συμπαραγωγές με τοMaximGorkiTheater του Βερολίνου
Undernational Affairs - Ιανουάριος 2017
Close your eyes - Ένκε Φεζολάρι
Nothing left to destroy - Γεράσιμος Μπέκας
House-made του Γιώργου Βαλαή - 2018
- 5.Παραστάσεις /Μετακλήσεις
Στο πλαίσιο του προγράμματος EUROPOLY και σε συνεργασία με το Goethe-Institut Athen
--Monday - Watch out for the right των Cláudia Dias και Pablo Fidalgo Lareo
--Lessons of leaking του Dmitij Gawrisch
-- Please, continue (Hamlet) των Roger Bernat, Yan Duyvendak
- 6.Συμμετοχές σε φεστιβάλ
-- F.I.N.D. (Festival for International New Drama, students section) at the SCHAUBÜHNE BERLIN, συμμετοχή του Β΄ έτους (2016-2017) της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, 31 Μαρτίου - 9 Απριλίου 2017
Μετά από πρόσκληση της SCHAUBÜHNE BERLIN ταξίδεψαν στο Βερολίνο οι 15 σπουδαστές του Β' έτους και η αναπληρώτρια Διευθύντρια της Δραματικής Σχολής κ. Ελένη Μποζά και συμμετείχαν στο φεστιβάλ που διοργάνωσε για 17η χρονιά η SCHAUBÜHNE BERLIN. Το θέμα και οι παραγωγές της διοργάνωσης ήταν: «Δημοκρατία και Τραγωδία», δύο έννοιες δανεισμένες από την Αρχαία Ελλάδα.
--International Student Theatre Festival “Danail Chirpansky” [1-7 Οκτωβρίου 2017, Στάρα Ζαγόρα]
Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (απόφοιτοι 2016-2017), απέσπασε
το Α΄ Βραβείο στο International Student Theatre Festival “Danail Chirpansky”, όπου συμμετείχε με μία από τις πτυχιακές παραστάσεις, τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, σε διδασκαλία Δημήτρη Ήμελλου. Η Δραματική Σχολή συμμετείχε, κατόπιν επιλογής, μεταξύ σημαντικών Δραματικών Σχολών και Ακαδημιών με μεγάλο βάθος εκπαιδευτικής και καλλιτεχνικής παράδοσης, όπως: Η Ρωσική Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας (GITIS), το Κρατικό Ινστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου της Γεωργίας «Shota Rustaveli», το Royal Central School of Speech and Drama του Λονδίνου, η Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης της Μαδρίτης (RESAD), η Εθνική Ακαδημία Θεάτρου και Κινηματογράφου "Krastyo Sarafov" της Σόφιας (NATFA).
--37ο VGIK International Student festival [13-17 Νοεμβρίου 2017, Μόσχα]
Μία ακόμα βράβευση για τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με την πτυχιακή παράσταση Αγαμέμνων του Αισχύλου, σε διδασκαλία Δημήτρη 'Ημελλου, παράσταση με την οποία οι απόφοιτοι της Σχολής (2016-2017) συμμετείχαν στο 37ο Διεθνές Φοιτητικό Φεστιβάλ, απέσπασε το «Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής» του Φεστιβάλ.
Το Φεστιβάλ, που διοργανώνεται κάθε χρόνο από το Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου Σεργκέι Γερασίμωφ (VGIK), με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας, είναι διαγωνιστικό και αφορά σε ταινίες και παραστάσεις αποφοίτων Κινηματογραφικών και Δραματικών Σχολών.
--FAST FORWARD - European Festival for Young Stage Directors στο Μπράουνσβαϊγκ της Γερμανίας, Νοέμβριος 2016
Με το έργο Η γλυκιά τυραννία του Οιδίποδα, βασισμένη στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα
--Φεστιβάλ New Greek Wave ( ΒΡΕΜΗ), 3-6 Μαΐου 2018
Με τα έργα:
- Το γελοίο σκότος του Βόλφραμ Λοτς, που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2017 στην Πειραματική Σκηνή -1 σε σκηνοθεσία Κατερίνας Γιαννοπούλου.
- Lasciatemi Morire των Βάσω Καμαράτου και Κώστα Κουτσολέλου. Το έργο είχε ξεχωρίσει στο Φεστιβάλ «7 χρόνια φαγούρα - Ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων» και εντάχθηκε στο ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής το 2018.
--Φεστιβάλ Future of Europe/ Στουτγκάρδη, 6-10.06.2018 της Ένωσης των θεάτρων της Ευρώπης
Με το έργο Συγγένειες των Δημοσθένη Παπαμάρκου και Γεωργίας Μαυραγάνη
-- International Festival Of Contemporary Dramaturgy /Ρουμανία, 8/11/2018 Επαναστατικοί μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας της Αλεξάνδρας Κ, σε σκηνοθεσία Σαράντου –Γεωργίου Ζερβουλάκη
--Φεστιβάλ της Κλουζ, 30/11/2018, Τίμων ο Αθηναίος σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού
- 7.The Greek Play Project New York
Το Εθνικό Θέατρο στηρίζοντας το σύγχρονο ελληνικό έργο, μία από τις βασικές προτεραιότητες της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, έθεσε υπό την αιγίδα του για δύο συνεχόμενες χρονιές (2018,2019) το Greek Play Project New York, μια πρωτοβουλία του Eclipses Group Theater NY και του Greek Play Project υπό την αιγίδα και την ενίσχυση του ΥΠΠΟ.
- 8.Εργαστήριο στο Κρατικό Θέατρο Φιλιππούπολης (Βουλγαρία)
Το σεμινάριο (26/11-2/12/2018)) πραγματοποίησε ο Αναπληρωτής Καλλιτεχνικός Διευθυντής, σκηνοθέτης και συνθέτης, Θοδωρής Αμπαζής προσκεκλημένος του Κρατικού Θεάτρου Μασαλίτονοβ της Φιλιππούπολης στη Βουλγαρία στο πλαίσιο της διοργάνωσης Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2019.
- 9.Εργαστήριο Decentralized Academy Ute
Το Εθνικό Θέατρο συνδιοργάνωσε (8- 11/11/ 2018) με την Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης Decentralized Academy, εργαστήριο για νέους σκηνοθέτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό υπό την επίβλεψη του σκηνοθέτη Andrew Visnevski. Το αντικείμενο και το υλικό μελέτης για την εργασία τους υπήρξαν τα κείμενα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
- 10.Το Εθνικό Θέατρο στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης των Θεάτρων (UTE) της Ευρώπης (2018)
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Στάθης Λιβαθινός εκλέχθηκε στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης (UTE) στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Μάιο του 2018 στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας.Το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας έγινε μέλος της Ένωσης τον Απρίλιο του 2009.
Ε. Συνεργασίες με άλλους πολιτιστικούς φορείς της χώρας
- 1.Συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας & τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου για πρώτη φορά με την παράσταση Αντιγόνη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (2016) που ταξίδεψε σε Ελλάδα και Κύπρο.
- 2.Συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με την Εθνική Λυρική Σκηνή για πρώτη φορά με την παράσταση Γαλαξίας σε χορογραφία Αντώνη Φωνιαδάκη (2016).
- 3.Συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το Μουσείο Μπενάκη για το πρόγραμμα «Από τη σιωπή της προθήκης στο θεατρικό λόγο» (2016-2017).
- 4.Συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Θέατρο Τέχνης για την τριλογία του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες» (2017-2018).
- 5.Συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για την Οπτική Ταυτότητα και τη νέα Καμπάνια Προβολής του Ρεπερτορίου του ΕΘ για το 2018-2019. Οι παραστάσεις επικοινωνούν με τους θεατές τους μέσα από εικαστικά έργα σύγχρονων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών.
ΣΤ. Κτηριακές Υποδομές
- Δημιουργία Σκηνής για την επαναλειτουργία της Πειραματικής Σκηνής -1 στο Rex (Δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος).
- Ανακαίνιση στο «Σχολείον» Ειρήνης Παπά (δημιουργία τριών μεγάλων αιθουσών διδασκαλίας, εκ των οποίων η μία είναι αίθουσα χορού, ενός χώρου βιβλιοθήκης και χώρου για τη Γραμματεία καθώς και βελτιώσεις στον περιβάλλοντα χώρο) για τη μετεγκατάσταση της Δραματικής Σχολής. Με χρηματοδότηση του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση).
- Βελτιώσεις του κτηρίου της παλιάς Δραματικής Σχολής για τη φιλοξενία των αυξημένων εργαστηρίων του Εθνικού Θεάτρου.
- 4.Ανακαινίσεις καμαρινιών και δημιουργία εξοπλισμένου κομμωτηρίου στοRex.
- Καθαρισμός και τακτοποίηση της αποθήκης του Φροντιστηρίου στο Ρουφ κατασκευή πυράντοχης τοιχοποιίας, καθώς και αγορά και εγκατάσταση συστημάτων μηχανικού εξαερισμού αυτόματης λειτουργίας για τους χώρους των τεχνικών εργαστηριώνστο Ρουφ (Χρηματοδότηση από το ταμείο Δημοσίων Επενδύσεων).
- Ανακατασκευή της σκηνής Ισόγειο Ρεξ για τη στέγαση του Μικρού Εθνικού –Παιδική και Εφηβική Σκηνήτου Εθνικού Θεάτρου(Χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση & των ΕΛ.ΠΕ).
- 7.Εγκατάσταση φυσικού αερίου στο «Σχολείον» που στεγάζεται η Δραματική Σχολή και στο Rex .
Ζ. Υλικοτεχνικός Εξοπλισμός Σκηνών – Εκσυγχρονισμός Διοικητικών Υπηρεσιών
- Αναβαθμίσεις και αγορές νέων σύγχρονων συστημάτωνήχου, μικρόφωνων, σύγχρονων λογισμικών και HY για χειρισμό εικόνας και ήχου, projectors, κάμερες, flightcases, σκαλωσιές, ειδικά εργαλεία και μηχανήματα κλπ
- Αγορά νέου ημιφορτηγού
- Αλλαγή των παλαιού τύπου ψυκτών νερού στα κτήρια του Εθνικού με άλλους, νέας γενιάς, ασφαλέστερους, πρακτικότερους και οικονομικότερους
- Ανάρτηση Πράξεων στην εφαρμογή της Διαύγειας
- Ανάρτηση Πράξεων στην εφαρμογή του ΚΗΜΔΗΣ
- Αγορά, εγκατάσταση και εφαρμογή ηλεκτρονικού πρωτοκόλλου
- Αγορά λογισμικού προγράμματοςΔιαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού
- Αγορά νέων ΗΥ και περιφερειακών συστημάτων για τους εργαζόμενους
- Ανανέωση της Ιστοσελίδας του Εθνικού Θεάτρου
- Εγκατάσταση νέων εκτυπωτικών μηχανημάτων με σύγχρονες δυνατότητες μεγαλύτερης οικονομίας
- Έγινε μελέτη και έχει κατατεθεί η πρότασή για το νέο Οργανόγραμμα και Εσωτερικό Κανονισμό μετά από διαβούλευση με το Σωματείο των εργαζομένων και έχει αποσταλεί στο ΥΠΠΟΑ
Η. Πρωτοβουλίες με στόχο την ανάπτυξη
α. Εκδόσεις - Θεατρικό βιβλιοπωλείο – Πωλητήριο
- Στο κτίριο Τσίλλερ λειτουργεί εξειδικευμένο θεατρικό βιβλιοπωλείο το οποίο από το 2016 και μετά διεύρυνε τη λειτουργία του με την έναρξη λειτουργίας παράλληλου πωλητηρίου για πρώτη φορά στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου. Το πωλητήριο του Εθνικού Θεάτρου λειτούργησε επίσης για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2016 στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Στο ειδικά σχεδιασμένο περίπτερο, το οποίο τοποθετήθηκε στον περιβάλλοντα χώρο του αρχαίου θεάτρου, διατέθηκαν για πρώτη φορά στο κοινό σειρές αντικειμένων εμπνευσμένων από τον κόσμο του θεάτρου και ειδικότερα από το έργο σπουδαίων καλλιτεχνών – ζωγράφων, σκηνογράφων και ενδυματολόγων – που εργάστηκαν στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου σε σύγχρονες και πρωτότυπες εφαρμογές.
Στο Βιβλιοπωλείο πια μπορεί κανείς να βρει μια νέα εμπλουτισμένη συλλογή με κείμενα και προγράμματα των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου, θεατρικά έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου, μελέτες, δοκίμια και λευκώματα, όπως και μια επιλεγμένη συλλογή μας από παιδικά βιβλία ειδικά για τους μικρούς μας φίλους ενώ στο πωλητήριο ξεχωριστά αντικείμενα design εμπνευσμένα από σχέδια, εικόνες και φωτογραφίες από σημαντικές παραστάσεις του τότε και του σήμερα. Ανάμεσα στα αντικείμενα ξεχωριστή θέση κατέχουν τα χειροποίητα κοσμήματα, τα τσαντάκια και οι σκούφοι, όλα κατασκευασμένα στα εργαστήρια του Εθνικού Θεάτρου, με πρώτες ύλες που προέρχονται από την κατασκευή κοστουμιών και σκηνικών του θεάτρου και ανακυκλώνονται για να δημιουργήσουν αληθινά έργα τέχνης από τα χέρια των ανθρώπων του Εθνικού.
Παράλληλα, πραγματοποιήθηκε επίσης για πρώτη φορά πλήρης καταγραφή και μηχανογράφηση της αποθήκης του Βιβλιοπωλείου / Πωλητηρίου η οποία επέτρεψε και την περαιτέρω ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του. Έτσι εκτός από το παιδικό βιβλιοπωλείο το οποίο διεύρυνε τη λειτουργία του με βιβλία και αντικείμενα ειδικά σχεδιασμένα για τους μικρούς φίλους του θεάτρου ανά διαστήματα λειτούργησαν και κινητά βιβλιοπωλεία/πωλητήρια στην Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο, στο Athens Retro Festival κλπ.
Το 2018 ξεκίνησε τη λειτουργία του κι ένας δεύτερος χώρος: το βιβλιοπωλείο / πωλητήριο στο Θέατρο Rex. Με νέο πρωτότυπο σχεδιασμό εμπνευσμένο από τη λειτουργία των flight cases που μεταφέρουν σκηνικά κα κοστούμια στις θεατρικές περιοδείες – σχεδιασμός που έχει μεταφερθεί και στο νέο pop-up περίπτερο της Επιδαύρου – κλείνει τον Μάιο του 2019 την πρώτη του επιτυχημένη περίοδο λειτουργίας. Τον Μάρτιο του 2019 ο σχεδιασμός του νέου πωλητηρίου στο Θέατρο Rex από τη busybuilding, σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα Κυριάκο Κέογλου του αρχιτεκτονικού γραφείου WIP τιμήθηκε με το Ermis Bronze - Retail Branding - National Theatre of Greece – Shop .
Τα βιβλιοπωλεία/πωλητήρια του Εθνικού Θεάτρου αναπτύσσονται και εξελίσσονται τα τελευταία 4 χρόνια διαρκώς και φιλοδοξούν να λειτουργήσουν και ως πόλος έλξης για τους βιβλιόφιλους αλλά και τους θεατρόφιλους φίλους του Εθνικού: παρουσιάσεις βιβλίων, αφηγήσεις παραμυθιών, bazaars και open days δημιουργούν ένα ζωντανό κύτταρο στην καρδιά των κτιρίων του Εθνικού Θεάτρου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Εθνικό Θέατρο κατέγραψε σημαντικότατη αύξηση ετήσιων εσόδων από τις πωλήσεις από το 2015 (που λειτουργούσε ως βιβλιοπωλείο) και συγκεκριμένα αύξηση 796% (2015-2018).
2015: 7.000€, 2016: 15.714,65€, 2017: 39.331,30€, 2018: 55.751,05€
- Έκδοση free press του Εθνικού Θεάτρου ως εναλλακτικός τρόπος προώθησης των παραστάσεων –δράσεων. Συνεντεύξεις, flashbacks αλλά και ματιές στο making of των παραστάσεων σε πέντε έως σήμερα τεύχη που τυπώθηκαν από τον Απρίλιο του 2018 έως και τον Μάιο του 2019 σε περισσότερα από 5000 τμχ (Χορηγία των Εκδόσεων Σοκόλη).
- Ειδική έκδοση των κειμένων των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου σε συνεργασία με τις εκδόσεις Σοκόλη.
2016-2017:
Βόλφραμ Λοτς, Γελοίο Σκότος (μτφρ. Γρηγόρης Λιακόπουλος)
Νάντια Δρακούλα, Σχοινάκι
Σοφία Καψούρου, Σούμαν
Νατάσα Σίδερη, Τιτανομαχίες
Ευγένιος Ο’Νηλ, Πόθοι κάτω από τις λεύκες (μτφρ. Γιώργος Δεπάστας)
Χαράλαμπος Γιάννου, Σπίτι
2017-2018:
Χένρικ Ίψεν, Πέερ Γκυντ (μτφρ. Γιώργος Δεπάστας)
Αλεξάνδρα Κ*, Επαναστατικές μέθοδοι για το καθαρισμό της πισίνας σας
Γουίλιαμ Σαίξπηρ & Τόμας Μίντλτον, Τίμων ο Αθηναίος (μτφρ. Νίκος Χατζόπουλος)
2018-2019: Τζιν Τζουνσιάν, Ο Ορφανός Τζάο (μτφρ. Li Chenggui – Xu Jing)
Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ο καταποντισμός του εγωιστή Γιόχαν Φάτσερ (μτφρ. Ελένη Βαροπούλου)
Αλέξης Σταμάτης, Μελίσσια
4. Ο σχεδιασμός της οπτικής ταυτότητας του Εθνικού Θεάτρου τα τελευταία χρόνια, ο οποίος έγινε από την busybuilding ξεχώρισε για την ποιότητα και τη σχεδιαστική του αρτιότητα, συγκεντρώνοντας μια σειρά σημαντικών βραβείων, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Συγκεκριμένα το Εθνικό Θέατρο διακρίθηκε στην Ελλάδα με:
Ermis – Gold για τα έντυπα προγράμματα των παραστάσεων της σεζόν 2016-2017 / Silver για τις αφίσες των παραστάσεων της σεζόν 2016-2017 / Gold για τις αφίσες των παραστάσεων της σεζόν 2017-2018 / Gold για τα έντυπα προγράμματα των παραστάσεων της σεζόν 2017-2018 / Silver για τα έντυπα προγράμματα των παραστάσεων του καλοκαιριού 2017 / Silver για το εταιρικό ημερολόγιο 2018 / Bronze για τον σχεδιασμό του Πωλητηρίου στο Rex / Bronze για τα έντυπα προγράμματα των παραστάσεων της σεζόν 2018-2019
ΕΒΓΕ έπαινος για τις αφίσες των παραστάσεων της σεζόν 2017-2018
αλλά και διεθνώς, με:
D&AD Pencil Award 2017 για τα έντυπα προγράμματα των παραστάσεων της σεζόν 2016-2017
Red Dot Award: Communication Design 2017 για τις αφίσες των παραστάσεων της σεζόν 2016-2017
Red Dot Cerificate: για τα έντυπα προγράμματα των παραστάσεων της σεζόν 2017-2018
TDC64 (Type Directors Club) Award: για τα έντυπα προγράμματα των παραστάσεων του καλοκαιριού 2017
β. Τιμολογιακή πολιτική – Πωλήσεις – Συμμετοχές
5. Θεματική διεύρυνση και αύξηση των θεατρικών εργαστηρίων, παιδικών και ενηλίκων με αποτέλεσμα την αύξηση των συμμετοχών από 380 περίπου το 2015 σε 700 σήμερα και σε τιμές χαμηλότερες από ότι σε ιδιωτικά θέατρα. Συγκεκριμένα τα ετήσια έσοδα από τα εργαστήρια σημείωσαν 258% αύξηση (2015-2018).
2015: 51.731,47€, 2016: 77.249,89€, 2017: 103.541,21€, 2018: 133.947,05€
- και κίνητρα ειδικών τιμών τις καθημερινές.
- των ομαδικών πωλήσεων ως αποτέλεσμα της αλλαγής στρατηγικής και της προσφοράς διαφορετικών κινήτρων, χαρακτηριστικό παράδειγμα τα ειδικά πακέτα Πάμε Επίδαυρο, που προσφέρει σε προνομιακή τιμή την μεταφορά προς και από το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με πούλμαν που επανδρώνονται με θεατρολόγους, οι οποίοι καθ' οδόν πραγματοποιούν παρουσίαση και ανάλυση των έργων στο κοινό, ενώ κατά την επιστροφή ακολουθεί ανταλλαγή απόψεων και αποτίμηση της εμπειρίας.
- Λειτουργία προπώλησης όλων των παραστάσεων με κίνητρα προαγοράς στην έναρξη της σαιζόν από το 2016.
γ. Ημερήσια κατασκήνωση για παιδιά
9. Λειτουργία ημερήσιας κατασκήνωσης για παιδιά κατά τους θερινούς μήνες στο «Σχολείον» της Ειρήνης Παπά το καλοκαίρι του 2018.
θ. ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
Παρ’ όλες τις δυσκολίες της εποχής μας, το Εθνικό Θέατρο παραμένει ένας υγιής οικονομικά οργανισμούς. Η διαχείριση των δημόσιων πόρων έγινε με μέτρο, σύνεση και διαφάνεια και παράλληλη ενεργοποίηση της χορηγικής διάθεσης της κοινωνίας των πολιτών για να υπηρετηθούν μη κερδοσκοπικοί σκοποί. Η πραγματικότητα είναι ότι από το 2016:
· Το Εθνικό Θέατρο εμφανίζει προϋπολογισμούς με πλεονάσματα, ενώ παράλληλα μειώθηκε το κόστος των θεατρικών παραγωγών περισσότερο από 1.200.000€. Το Εθνικό Θέατρο έχει δεχθεί χορηγίες – δωρεές αξίας μεγαλύτερης από 1.200.000€.
· οι έκτακτες επιχορηγήσεις της Ελληνικής Πολιτείας, όχι ασφαλώς μεγαλύτερες σε σχέση με το παρελθόν ή προς αντίστοιχους καλλιτεχνικούς οργανισμούς, διοχετεύθηκαν είτε για την εξασφάλιση της εργασιακής ειρήνης, παρέχοντας τους αναγκαίους πόρους για την υπογραφή και εκτέλεση της ΣΣΕ με το ΣΕΗ, είτε αποκλειστικά και μόνο σε καλλιτεχνικούς σκοπούς που μας υποδείχθηκαν από την εποπτεύουσα Αρχή
· Διαχειριστικός έλεγχος
Το Εθνικό Θέατρο ελέγχθηκε από τη Γενική Διεύθυνση Δημοσιονομικών ελέγχων του Υπουργείου Οικονομικών. Στόχος του ελέγχου ήταν η διαπίστωση:
Α) Της χρηστής διαχείρισης του προϋπολογισμού του Εθνικού Θεάτρου.
Β) Της επάρκειας του συστήματος διαχείρισης και ελέγχου του φορέα.
Το πόρισμα του ελέγχου είναι άκρως ικανοποιητικό, τόσο για το Εθνικό Θέατρο μας όσο και για τις οικονομικές υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού όπου έλαβαν γνώση.
Τα αποτελέσματα του ελέγχου θα δημοσιοποιηθούν από την εποπτεύουσα αρχή του ΥΠΠΟΑ
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Η Καλλιτεχνική Διεύθυνση στο ρεπερτόριο προσπάθησε να εφαρμόσει το όραμά της για ένα θέατρο συνόλου, ένα θέατρο ποιότητας και υψηλών προδιαγραφών για ένα ευρύ κοινό.
Προτεραιότητα ήταν το να φιλοξενηθούν στις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου όλες οι τάσεις, κλασικό και σύγχρονο διεθνές ρεπερτόριο, όλα τα ρεύματα και να αξιοποιηθεί το εξαιρετικό καλλιτεχνικό δυναμικό της χώρας μας. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο ελληνικό έργο και για αυτό το λόγο η Σκηνή Νίκος Κούρκουλος αφιερώθηκε σε αυτό. Άνοιγμα έγινε και προς το μουσικό θέατρο το οποίο βρήκε στέγη στο θέατρο REX, αλλά και στον χορό και το χοροθέατρο. Πιστεύοντας στις νέες δυνάμεις του θεάτρου μας και στην ανάγκη να τους δοθεί βήμα εμπιστεύτηκε μεγάλες παραγωγές της Επιδαύρου σε νέους σκηνοθέτες όπως για παράδειγμα στην Κατερίνα Ευαγγελάτου (2017), στον Θάνο Παπακωνσταντίνου (2018) αλλά και στις τρεις σκηνοθέτριες της Ορέστειας - Ιώ Βουλγαράκη, Λίλλυ Μελεμέ, Γιωργία Μαυραγάνη – που φέτος πραγματοποιούν την πρώτη τους κάθοδο στο θέατρο της Επιδαύρου.
Επίσης, προωθήθηκαν οι διακρατικές συνεργασίες με στόχο τη δημιουργία πολιτιστικών γεφυρών και ενός ουσιαστικού διαλόγου μεταξύ των χωρών.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 2015*
- του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- , σύνθεση - σκηνοθεσία Γιωργία Μαυραγάνη - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΓΑΛΙΛΑΙΟΥ του Μπέρτολτ Μπρεχτ, σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος - ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
- , σκηνοθεσία Ανέστης Αζάς - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΉ -1
- , σύλληψη-σκηνοθεσία Πρόδρομος Τσινικόρης – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, σκηνοθεσία Λυδία Κονιόρδου - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
*Μέρος του προγραμματισμού ανήκει στην προηγούμενη καλλιτεχνική διεύθυνση
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 2016*
- NASH, σκηνοθεσία - δραματουργία της Πηγής Δημητρακοπούλου - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- του Λαρς φον Τρίερ, σκηνοθεσία Ρούλα Πατεράκη - ΝΕΟ REX
- του Τόμας Μπέρνχαρντ, σκηνοθεσία Γιάννος Περλέγκας - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- του Δημήτρη Κεχαϊδη, σκηνοθεσία Θανάσης Παπαγεωργίου - ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- του Λέοντος Τολστόι, σκηνοθεσία Πέτρος Ζούλιας - ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
- βασισμένο στο μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, σκηνοθεσία Μαρία Πανουργιά - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- του Άρθουρ Μίλλερ, σκηνοθεσία Σταμάτης Φασουλής - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- του Σέρτζι Μπελμπέλ, σκηνοθεσία Νίκος Μαστοράκης - ΝΕΟ REX
- διασκευή από το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη, σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μπιμπής - ΣΧΟΛΕΙΟΝ
- του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινός - ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ
- βασισμένο στον Οιδίποδα του Σοφοκλή, σκηνοθεσία Μαρία Πρωτόπαππα - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- του Όσκαρ Ουάιλντ, σκηνοθεσία Άρης Τρουπάκη - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- κείμενο - σκηνοθεσία Γιάννης Οικονομίδης - ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- σκηνική σύνθεση – χορογραφία Αντώνης Φωνιαδάκη - ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
- του Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων, σκηνοθεσία Λίλλυ Μελεμέ - ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- σύλληψη – σκηνοθεσία - χορογραφία Κωνσταντίνος Ρήγος - ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
*Μέρος του προγραμματισμού ανήκει στην προηγούμενη καλλιτεχνική διεύθυνση
ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ του Σοφοκλή, σκηνοθεσία Ρίμας Τούμινας – Συμπαραγωγή με το θέατρο Βαχτάνγκοφ της Μόσχας
ΑΝΤΙΓΟΝΗ του Σοφοκλή, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός – Συμπαραγωγή με το ΚΘΒΕ και τον ΘΟΚ
ΜΕΤΑΚΛΗΣΗ
SOME USE FOR YOUR BROKEN CLAY POTS κείμενο - σκηνοθεσία Christophe Meierhans - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ: ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΕΖΟΝ ΑΓΙΑΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ
ΠΑΝΤΡΟΛΟΓΗΜΑΤΑ του Νικολάι Γκόγκολ , σκηνοθεσία Γιούρι Μποτούσοβ
ΜΑΚΒΕΘ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ , σκηνοθεσία Luk Perceval
ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι , σκηνοθεσία Ευγκένια Σαφάνοβα
KASHTANKA βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Άντον Τσέχωφ
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ
Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ του Δημήτρη Θρασυβούλου, σκηνοθεσία Θοδωρής Φρατζέσκος
ΕΞ ΑΠΑΛΩΝ ΟΝΥΧΩΝ σε σύλληψη και σκηνοθεσία της ομάδας Opposite
ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ της ομάδας Geopoetics, σκηνοθεσία Άννα Τζάκου
Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ του Γρηγόρη Λιακόπουλου , σκηνοθεσία Κατερίνα Γιαννοπούλου
Α κείμενο - σκηνοθεσία Στάθης Αθανασίου
ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ Ο ΚΑΜΟΥΖΑΣ ΣΤΟΥΣ ΦΟΥΡΝΟΥΣ της Μαριλένας Παπαϊωάννου, σκηνοθεσία Μαρία Αιγινίτου
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ του Μάνου Καρατζογιάννη, σκηνοθεσία Μάνος Καρατζογιάννης
ΤΟΠΟΙ ΜΝΗΜΗΣ της εταιρείας θεάτρου Παίκτες , σκηνοθεσία Μαρία Σάββα
CIVIL 2 κείμενο – σκηνοθεσία Στέλλα Χριστοδουλοπούλου
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΑΓΑΠΗΣ κείμενο – σκηνοθεσία Νατάσα Νταϊλιάνη
ΕΜΦΥΛΙΟΣ, ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ σε σύλληψη, έρευνα, δραματουργία, σκηνοθεσία των Άρη Λάσκο, Κίττυ Παϊταζόγλου, Ελεάνα Στραβοδήμου
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 2017
- 1.ΠΟΘΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ του Ευγένιου Ο΄Νηλ, σκηνοθεσία – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- 2.Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ του Ηλία Καπετανάκη, σκηνοθεσία Σοφία Μαραθάκη - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- 3.ΣΟΥΜΑΝ της Σοφία Καψούρου, σκηνοθεσία Λευτέρης Γιοβανίδης – ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ του Φιοντόρ Μιχαίλοβιτς Ντοστογιέφσκι, σκηνοθεσία Θοδωρής Αμπαζής – ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
- ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΕΣ της Νατάσας Σιδέρη, σκηνοθεσία Υρώ Μανέ - ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ ΣΚΟΤΟΣ του Βόλφραμ Λοτς, σκηνοθεσία Κατερίνα Γιαννοπούλου – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- 7.ΘΕΡΙΣΜΟΣ του Δημήτρη Δημητριάδη, σκηνοθεσία Δημήτρης Τάρλοου - ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- 8.ΣΠΙΤΙ του Χαράλαμπου Γιάννου, σκηνοθεσία Ελεάνα Τσίχλη - ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- 9.Η ΤΑΞΗ ΜΑΣ του Ταντέους Σλομποτζιάνεκ, σκηνοθεσία Τάκης Τζαμαργιάς – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- 10.ΟΠΕΡΕΤΑ μια παράσταση με αφορμή την Οπερέτα του Βίτολντ Γκομπρόβιτς, σκηνοθεσία Νίκος Καραθάνος – ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
- ΤΟ ΣΧΟΙΝΑΚΙ της Νάντιας Δρακούλα, σκηνοθεσία Κώστας Παπακωνσταντίνου – ΣΚΗΝΗ «ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ»
- 12.ΤΥΡΑΝΝΟΣΑΥΡΟΙ REX κείμενο - σκηνοθεσία Λένα Κιτσοπούλου – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- Ergon Ensemble, σκηνοθετικήεπιμέλεια Πάρις Μέξης– ΘΕΑΤΡΟREX – ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»
- WHEN THE DOGS ASSAILED THEIR MASTER RootlessRoot/ ΛίνταΚαπετανέα – ΓιόζεφΦρούτσεκ - ΘΕΑΤΡΟREX – ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»
- 15.ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ, ΠΕΦΤΕΙ Εμπνευσμένο από διηγήματα του Ντίνο Μπουτζάτι Θέατρο, σκηνοθεσία Λίλο Μπάουρ - ΘΕΑΤΡΟ REX – ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»
- ΕΙΡΗΝΗ του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης – ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ & ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ
- 17.ΑΛΚΗΣΤΗ του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Κατερίνα Ευαγγελάτου – ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ & ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ
- 18.ΣΤΕΛΛΑ ΚΟΙΜΗΣΟΥ κείμενο – σκηνοθεσία Γιάννη Οικονομίδη - ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- 19.ΤΟ ΦΙΝΤΑΝΑΚΙ του Παντελή Χορν, σκηνοθεσία Ανέστης Αζάς – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- ΠΕΕΡ ΓΚΥΝΤ του Χένρικ Ίψεν, σκηνοθεσία Δημήτρης Λιγνάδης – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- LASCIATEMI MORIRE κείμενο - σκηνοθεσία Βάσω Καμαράτου, Κώστα Κουτσολέλου - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
- 22.Η ΛΕΣΧΗ (Α Μέρος – Ακυβέρνητες πολιτείες), σκηνοθεσία Έφη Θεοδώρου– ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΦΡΥΝΙΧΟΥ
- Η ΑΡΙΑΓΝΗ (Β΄ ΜΕΡΟΣ - Ακυβέρνητες πολιτείες), σκηνοθεσία Γιάννης Λεοντάρης– ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΦΡΥΝΙΧΟΥ
ΜΕΤΑΚΛΗΣΗ
LESSONS OF LEAKING του Dmitij Gawrisch - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ
ΓΚΙΑΚ του Δημοσθένη Παπαμάρκου, σκηνοθεσία Γιωργία Μαυραγάνη– ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ σκηνοθετική επιμέλεια Ελένη Μποζά - ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΝΙΑΡΧΟΣ
ΑΝΑΛΟΓΙΟ
SURFACING της Eve Leigh - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ
1. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ των Μάνου Βαβαδάκη, Χαράς - Μάτας Γιαννάτου, Γιάννη Νιάρρου
2. ΟΣΟΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ σύλληψη - σκηνοθεσία Γιούλα Μπούνταλη
3. LASCIATEMI MORIRE κείμενο-σκηνοθεσία Βάσω Καμαράτου - Κώστας Κουτσολέλος
4. LOLITA REVERSED κείμενο – σκηνοθεσία Χρήστος Καρασαββίδης
Β. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
1. ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ σκηνοθεσία Νίκος Χατζόπουλος
- Έλληνες και Φιλέλληνες
- Συμπτώματα κατοχής
- Από τους Βαλκανικούς στη Μικρασία
- Η Μεγάλη Ιδέα
- Βαυαροί και Βάρβαροι
2. Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΖΑΚ ΛΑΚΑΡΙΕΡ σκηνοθεσία Φωτεινή Παπαδόδημα
Συμπαραγωγή με το Γαλλικό Ινστιτούτο
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ
1. ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΠΡΟΘΗΚΗΣ ΣΤΟΝ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΛΟΓΟ σκηνοθετική επιμέλεια Στρατής Πανούριος
Σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη
- Πέρι Αλεξάνδρου
- Το είπε ο Γέρος
- Κριεζώτου 3
- Ερωφίλης Κέντημα
- Σκόρδα κεφάλια δώδεκα, Κρομμύδια Δεκαπέντε
2. ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ με τον Δημήτρη Προύσαλη και τον Φίλιππο Πλακιά
Σε συνεργασία με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
3. Λόγια, λόγια, λόγια δραματουργική σύνθεση – σκηνοθεσία Γιάννης Παναγόπουλος
Συνεργασία με Φεστιβάλ Βιβλίου
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 2018
1. ΥΜΠΥ ΤΥΡΑΝΝΟΣ του Αλφρέ Ζαρρύ, σκηνοθεσία Μάνος Βαβαδάκης – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
2. Η ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ (Γ Μέρος – Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα) - ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΦΡΥΝΙΧΟΥ
3. MAYABUFF. ΕΝΑ ΝΤΕΛΙΡΙΟ ΤΟΥ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ - ΙΣΟΓΕΙΟ ΡΕΞ
4. ΣΟΥΜΑΝ της Σοφίας Καψούρου, σκηνοθεσία Λευτέρης Γιοβανίδης – ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
5. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ των Μάνου Βαβαδάκη, Κατερίνας Παπανδρέου, Θάνου Τασσόπουλου, σκηνοθεσία Μάνος Βαβαδάκης – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
6. ΨΗΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ του Άρθουρ Μίλλερ, σκηνοθεσία Νικαίτη Κοντούρη – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
7. ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ του Ευγένιου Ιονέσκο, σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας – ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
8. ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΛΑΒ του Ιάσονα Σίγμα, σκηνοθεσία Ελένη Μποζά - ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
9. ΣΑΛΩΜΗ του Όσκαρ Ουάιλντ, χορογραφία – σκηνοθεσία Σταύρος Λίτινας – ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
10. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΙΣΙΝΑΣ ΣΑΣ της Αλεξάνδρας Κ*, σκηνοθεσία Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
11. ΤΙΜΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ των Ουίλιαμ Σαίξπηρ – Τόμας Μίντλτον, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός – ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
12. ΠΛΟΥΤΟΣ του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ & ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ
13. ΗΛΕΚΤΡΑ του Σοφοκλή, σκηνοθεσία Θάνος Παπακωνσταντίνου – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ & ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ
14. Η ΤΡΑΜΠΑΛΑ του Στιούαρτ Μέλτον, σκηνοθεσία Σοφία Πάσχου – ΜΙΚΡΟ ΕΘΝΙΚΟ
15. ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ του Δημήτρη Ψαθά, σκηνοθεσία Άρης Μπινιάρης – ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
16. Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ της Τζέμα Κένεντι, σκηνοθεσία Σοφία Βγενοπούλου - ΜΙΚΡΟ ΕΘΝΙΚΟ
17. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ των Βαγγέλη Κυριακού – Αρτέμιδος Μάνου, σκηνοθεσία Σοφία Βγενοπούλου – ΜΙΚΡΟ ΕΘΝΙΚΟ
18. ΑΠΟΨΕ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ του Λουίτζι Πιραντέλλο, σκηνοθεσία Δημήτρης Μαυρίκιος - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
19. Ο ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΤΗ ΓΙΟΧΑΝ ΦΑΤΣΕΡ του Μπέρτολτ Μπρεχτ, σκηνοθεσία Σίμος Κακάλας – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
20. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του Τσαρλς Ντίκενς, σκηνοθεσία Γιάννης Μόσχος - ΘΕΑΤΡΟ REX ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
21. HOUSE - MADE κείμενο – σκηνοθεσία Γιώργου Βαλαή – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
22. Ο ΟΡΦΑΝΟΣ ΤΖΑΟ του Τζιν Τζουνσιάν, σκηνοθεσία Ουάν Σιαογίν - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
23. ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ του Αισχύλου, σκηνοθεσία Ρίμας Τουμίνας - ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ
ΦΙΛΟΞΕΝΙΕΣ
24. PLEASE, CONTINUE HAMLET, Κείμενο - Σκηνοθεσία: Roger Bernat - Yan Duyvendak - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
25. TRAPPED
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ
26. AΓΑΜΕΜΝΩΝ του Αισχύλου, σκηνοθεσία Δημήτρης Ήμελλος
Β. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
1. ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ σκηνοθεσία Νίκος Χατζόπουλος
Η Μεγάλη Ιδέα
Από τους Βαλκανικούς στη Μικρασία
Συμπτώματα κατοχής
Οι «άλλοι» Έλληνες
Η ιστορία των Δανείων
2. ΘΕΑΤΡΟ EXPRESS
Αρκούδα του Τσέχωφ, σκηνοθεσία Σοφία Μαραθάκη
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- ΑλεξΆνδρα των Κώστα Μπάρα και HashArt Theater Group, σκηνοθεσία Κώστας Μπάρας
- Αυτή Είπε των Χάρις Μαρίνη και Ομάδας PartSuspended, σκηνοθεσία Χάρη Μαρίνη
- Τις γυναίκες έντυσε το Εθνικό κείμενο – σκηνοθεσία Βάσια Ατταριάν και Μαρία Φιλίνη
- Γ_ν_ _ _ _ _ κείμενο-σκηνοθεσία Νάνσυ Μπούκλη
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 2019
- LA STRADA βασισμένο στην ταινία του Φ. Φελίνι, σκηνοθεσία Κατερίνα Δαμβόγλου και RobinBeer (FlyTheatre) – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- των Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και Τόμας Μίντλντον, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός – ΘΕΑΤΡΟ ΡΕΧ ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
- του Μπερνάρ Φριό, σκηνοθεσία Μαρία Σαββίδου– ΜΙΚΡΟ ΕΘΝΙΚΟ
- ένα μιούζικαλ των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη, σκηνοθεσία Μίνως Θεοχάρης – ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- ALLEZVIENS.. σύλληψη-χορογραφία Παναγιώτα Καλλιμάνη – ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ (ΧΟΡΟΣ)
- του Μολιέρου, σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- του Βικτώρ Ουγκώ, σκηνοθεσία Θοδωρής Αμπαζής - ΘΕΑΤΡΟ ΡΕΧ ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
- SELFIE: ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΠΙΣΩ Η ΠΟΛΗ βασισμένο σε κείμενα των Βασιλικού, Ιωάννου και Πεντζίκη, σκηνοθεσία Ακύλλας Καραζήσης – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -1
- του Αλέξη Σταμάτη, σκηνοθεσία Γιώργος Παλούμπης – ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
- δραματουργική σύνθεση, σκηνοθεσία Τάσος Πυργιέρης – ΘΕΑΤΡΟ EXPRESS (ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΟΑΣΑ)
ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ του Αισχύλου, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός– ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
- των Valsia
- βασισμένο στη συλλογή διηγημάτων της Βίβιαν Στεργίου, σκηνοθεσία Γιάννης Παναγόπουλος
- ATHENS: CAPITAL δραματουργία – σκηνοθεσία Δημήτρη Μπαμπίλη
- VOL. ATHENSτου Εντουάρ Λουί, σκηνοθεσία Ηλίας Αδάμ
- σύλληψη - σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη
Η Νατάσσα Ζούκα παρουσιάζει στην αίθουσα Νίκος Κεσσανλής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών μία νέα χορογραφία και μουσική performance με τίτλο «LIMINAL – Με ιμάτιον μέλαν», εμπνευσμένη από την ποίηση και τα haiku του ιερομόναχου Συμεών.
Τρεις δεξιοτέχνες χορευτές, τέσσερις μουσικοί ερμηνευτές και ένας μουσικός στη viola da gamba, συνομιλούνμε τα haiku σε μια προσπάθεια να αποκαλύψουν το απόσταγμα της ζωής σε 17συλλαβές.
Απόφοιτος της Σχολής Εθνικού Θεάτρου και συνιδρύτρια του «Θεάτρου της Άνοιξης», συμμετέχει σε όλες τις παραγωγές του με κορυφαία την Ηλέκτρα όπου αναλαμβάνει τη χορογραφία και τον ομώνυμο ρόλο.
Παράλληλα φοιτά στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης 3 χρόνια, καλλιεργώντας το ενδιαφέρον της για το σωματικό θέατρο και τη χορογραφία. Το 1980 με υποτροφία του Ιδρύματος Α. Ωνάση πηγαίνει στην Γαλλία όπου έχει την τύχη να σπουδάσει 2 χρόνια δίπλα στον Jacques Lecoq σε μια σχολή γνωστή για τις σύγχρονες μεθόδους και τεχνικές που αφορούν δημιουργούς (Σκηνοθέτες, Χορογράφους, Ηθοποιούς, Εικαστικούς).
Το 2009 επιλέγεται ανάμεσα σε 12 χορογράφους από όλο τον κόσμο για το ερευνητικό πρόγραμμα που διεξήχθη στην Ιαπωνία με τίτλο «Σύγχρονος Χορός και Τελετουργία».
Αυτή την περίοδο πραγματοποιεί εντατικές πρόβες για την παράσταση «LIMINAL – Με ιμάτιον μέλαν» μ’ αφορμή την οποία έγινε και η σύντομη κουβέντα μας. Η πρεμιέρα της αναμένεται στις 3 Ιουνίου και δεν θέλουμε με τίποτα να την χάσουμε.
Η παράστασή σας είναι εμπνευσμένη από ένα βιβλίο. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο των εκδόσεων ΑΓΡΑ «Με ιμάτιον μέλον – καθώς άνεμος απλώς φυσά»του Ιερομόναχου Συμεών. Μία συνάντηση σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου ευτυχής και καίρια. Μία σύμπτωση κοινών αναζητήσεων αισθητικής ζωής. Πρόθεση της εργασίας μου να προκύψει ένα ποίημα μέσα από το ποίημα. Με εργαλείο το σώμα και τη φωνή να βρούμε την πύκνωση και την αφαίρεση, να χορέψουμε την ολότητα της στιγμής αφήνοντας τον θεατή να συμπληρώσει.
Υπέρτατη χαρά και τεράστια ευθύνη να συνομιλήσουμε με τα χαϊκού και τα ποιήματά του φτιαγμένη από ελληνικές λέξεις γεμάτες φως, χρώματα, ζωή και με τα χαμένα σημαδάκια της στίξης σαν πεταλούδες ολόγυρά τους
Πρόκειται για ένα έργο σύγχρονου χορού και μουσικής performance μαζί. Πόσο δύσκολο ήταν να πραγματοποιηθεί μια τέτοια καλλιτεχνική ιδέα;
Δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Όλα κύλησαν σαν γάργαρο νερό. Ιδέες, ενθουσιασμός, ανακάλυψη, καινούργιοι άνθρωποι και κυρίως συναντήσεις, συναντήσεις…
Η παράσταση σας επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού. Πιστεύετε ότι είναι απαραίτητη η οικονομική υποστήριξη από την πολιτεία για την τέχνη; Σήμερα, υπάρχει συμπαράσταση στους δημιουργούς ή παλεύουν μόνοι τους ;
Ευχαριστώ θερμά κατ’ αρχάς το ΥΠΠΟ γιατί είναι μία παρακίνηση στην καλλιτεχνική περιπέτεια. Βεβαίως είναι απαραίτητη η υποστήριξη της πολιτείας για την τέχνη όπως και η τέχνη είναι απαραίτητη για την πολιτεία. Τώρα παλεύουμε και μαζί και μόνοι γενικά παλεύουμε με ένα χάος.
Ποια είναι η γνώμη σας που παρά την κρίση η τέχνη ανθεί και συνεχώς παρατηρούμε νέες καλλιτεχνικές ιδέες και προτάσεις; Συμφωνείτε με κάποιους που λένε ότι: «παράγουμε περισσότερο πολιτισμό από αυτόν που μπορούμε να καταναλώσουμε»;
Καμία κρίση δεν μπορεί να σταματήσει τους ανθρώπους απ’ το να ονειρεύονται. Τώρα η ποιότητα των ονείρων είναι ένα μεγάλο ζήτημα που άπτεται πολλών κοινωνιολογικών και πολιτικών αναλύσεων. Ήδη οι όροι παράγω – καταναλώνω παράγουν πολιτισμό; Αναρωτιέμαι;
Μιλήστε μας για την ομάδα που συνεργαστήκατε στην παράστασή σας.
Η ομάδα που συνεργάστηκα θα μπορούσε να ονομάζεται εκ των ων ουκ άνευ! Συνεργάτες διαθέσιμοι και ανοιχτοί. Τους ευχαριστώ.
Επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια, υπάρχουν;
Αδυνατώ να απαντήσω, προς το παρόν όλη η προσοχή μου είναι στραμμένη στην performance με τίτλο «LIMINAL – Με ιμάτιον μέλαν».
Photo Credits: Αλέκος Μπουρελιάς
της
Νατάσσας Ζούκα
3 – 5 Ιουνίου 2019
στις 21:00
Εκθεσιακός Χώρος «Νίκος Κεσσανλής»
Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών
Η Νατάσσα Ζούκα παρουσιάζει στην αίθουσα Νίκος Κεσσανλής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών μία νέα χορογραφία και μουσική performance με τίτλο «LIMINAL – Με ιμάτιον μέλαν», εμπνευσμένη από την ποίηση και τα haikuτου ιερομόναχου Συμεών.
Τρεις δεξιοτέχνες χορευτές, τέσσερις μουσικοί ερμηνευτές και ένας μουσικός στη violadagamba, συνομιλούνμε τα haiku σε μια προσπάθεια να αποκαλύψουν το απόσταγμα της ζωήςσε 17συλλαβές.
Η παράσταση εστιάζει στους τρόπους και τα εργαλεία με τα οποία φτιάχνονται χορευτικά haiku. Με σπιρτάδα και χιούμορ παρουσιάζει την οξυδέρκεια στη σύλληψη της ζωής και της φύσης, συχνά με έντονες αντιθέσεις εικόνων. Στόχος να βρεθεί η πύκνωση, η αφαίρεση και η ολότητα της στιγμής, αφήνοντας τον θεατή να την εμπλουτίσει.
Το σώμα και η φωνή συνυπάρχουν στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου και, ως αρχέγονοι φορείς της ιστορίας του κόσμου, βρίσκονται σε ένα περιβάλλον σιωπής, λευκότητας και ποίησης και αφηγούνται την υπαρξιακή τους περιπλάνηση σ’ ένα χαϊκού από άσπρο και μαύρο.
Σημείωμα της χορογράφου:
«Η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για όλους μας στάθηκε η ποίηση του Συμεών.
Υπέρτατη χαρά και τεράστια ευθύνη να συνομιλήσουμε με τα χαϊκού και τα ποιήματά του φτιαγμένη από ελληνικές λέξεις γεμάτες φως, χρώματα, ζωή και με τα χαμένα σημαδάκια της στίξης σαν πεταλούδες ολόγυρά τους».
Νατάσσα Ζούκα
Σύλληψη – Χορογραφία – Μουσικός Σχεδιασμός – Κοστούμια:
Νατάσσα Ζούκα
Χορευτές:
Ανθή Θεοφιλίδη, Κάντυ Καρρά, Πλωτίνος Ηλιάδης
Μουσικοί performers:
Αναστασία Μολυβδά, Μίλτος Τσιάντος, Ελένη Πανταζάτου, Βασιλεία Γκιγιοτώ
Viola Da Gamba:
Άγγελος Ρεπαπής
Επιμέλεια Φωτισμών:
Ελευθερία Ντεκώ
Σκηνικός Χώρος:
Χρήστος Κωνσταντέλος
Σύμβουλος Πάλης:
Δημήτρης Ψωμάς
Κατασκευές Χειροποίητου Χαρτιού:
Γιάννης Παπαδόπουλος
Εικαστικά Αντικείμενα:
Μαρία Γρηγορίου
Κατασκευή Μάσκας:
Μάρθα Φωκά
Οπτική Επικοινωνία:
Ευτυχία Λιάπη
Επικοινωνία:
Μαρία Κωνσταντοπούλου, Ιωάννα Ιακωβίδη
Φωτογραφίες – Video:
Αλέκος & Χρήστος Μπουρελιάς
Σχεδιασμός Παραγωγής:
Κωνσταντίνος Σακκάς
Βοηθός παραγωγής:
Bέρα Κίτνα
Οργάνωση Παραγωγής:
Delta Pi
Ο Σταύρος Λιλικάκης βρίσκεται ακόμα στα πρώτα του βήματα στον χώρο της υποκριτικής, αλλά έχει ήδη πάρει μέρος σε σημαντικές παραστάσεις όπως «Το δέντρο του Οιδίποδα» και «Ο Υπηρέτης δύο αφεντάδων» της ομάδας «Ιδέα». Ανήκει στους νέους ηθοποιούς, που συνδυάζουν ταλέντο και άποψη για τα πράγματα.
Αυτή την περίοδο υποδύεται τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες στην παράσταση «Τα βρώμικα χέρια» του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που παρουσιάζει η ομάδα Apparatus, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο 104, σε νέα μετάφραση του Κωνσταντίνου Κωστογιαννόπουλου και απόδοση – σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου. Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο του κορυφαίου Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέα, που στοχάζεται πάνω στην πολιτική, την ηθική και τον άνθρωπο.
Ο κεντρικός του ήρωας, ο Ουγκώ, ένας νεαρός αριστοκράτης που εμπνέεται από την ιδεολογία του Κομμουνιστικού Κόμματος, παίρνει εντολή από τους «συντρόφους» του να δολοφονήσει τον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα του κόμματος, τον Χέντερερ, εξαιτίας της πρόθεσης του τελευταίου να συνεργαστεί με τον Αντιβασιλέα και το Αστικό Κόμμα προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα σε μία αιματηρή εμφύλια σύγκρουση. Ο Ουγκώ δέχεται, αλλά όταν θα γνωρίσει από κοντά τον Χέντερερ τίποτα πια δεν θα είναι τόσο εύκολο…
Ο Σταύρος Λιλικάκης μιλάει στο texnes-plus για «Τα βρώμικα χέρια», τον πολιτικό ρόλο του θεάτρου, αλλά και τη δική του διαδρομή μέχρι τώρα πάνω και κάτω από τη σκηνή…
Πρώτη φορά παίξατε στο θέατρο ως μαθητής της Β’ Λυκείου στην «Αυλή των Θαυμάτων». Τι θυμάστε από εκείνη την παράσταση; Πόσο σας επηρέασε για να σπουδάσετε μετά υποκριτική;
Θυμάμαι ότι πήρα από τους πρώτους ένα τριαντάφυλλο που τιμητικά μας δώρισε ο διευθυντής του σχολείου και έτρεξα στο γεμάτο θέατρο μέχρι την κοπέλα μου και της το έδωσα κερδίζοντας φυσικά μια οχλαγωγία που κάλυψε την βράβευση. Ήταν μια εμπειρία που μου έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να το κάνω. Όμως τότε ήθελα να είμαι χορευτής.
Υπάρχουν πράγματα που σας αποκαλύφθηκαν για τη θεατρική τέχνη μέσα από τις σπουδές σας στη Δραματική Σχολή «Πράξη Επτά»;
Η δημιουργική δύναμη του συνόλου της ομάδας. Η αφθονία των ιδεών που παράγουν πολλά μυαλά μαζί και το κουράγιο που ανταλλάσουμε για να συνεχίσουμε.
Έχετε χαρακτηρίσει τη συνεργασία με τον Κώστα Γάκη και την ομάδα Ιδέα «υποκριτική μαθητεία» για εσάς. Τι είναι αυτό που κερδίσατε δουλεύοντας μαζί του;
Ο Κώστας θέλει τους ηθοποιούς σαν τους μπουλουκτζήδες που έπαιζαν για το φαΐ τους, την περηφάνια τους και προς αποφυγή χλεύης απελευθερώνοντας μια πυρηνική δύναμη από τα σπλάχνα τους. Τους θέλει να φλέγονται ανυπεράσπιστοι στην υπαρξιακή δοκιμή της σκηνής ξαφνιάζοντας τον εαυτό και τους θεατές. Υποκρινόμενους και αποκρινόμενους δηλαδή απαντώντας με κάθε σπιθαμή σάρκας, αέρα, ψυχής και τεχνικής στο ζητούμενο.
Το επιδιώκει αυτό μέσα από το παιχνίδι, τη ζάλη του πανηγυριού, την κατάφαση και την συζήτηση. Με έκανε να δω ότι από τον Θέσπη μέχρι έμενα όλοι θεό ζητούμε. Πολλά κέρδισα.
Αυτή την περίοδο παίζετε σε ένα πολύ σημαντικό και βαθιά πολιτικό έργο, «Τα βρώμικα χέρια» του Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Τι σας γοητεύει στο συγκεκριμένο έργο;
Το τέλος του περισσότερο. Διότι ο ήρωας Ουγκώ προκείμενου να βρει ταυτότητα φτάνει μέχρις εσχάτων, μέχρι το θάνατο. Δεν προσδοκά ανταμοιβή, άλλα εκπλήρωση. Φτάνει στον προορισμό του, στον τόπο που βρίσκει την ελευθερία του. Δεν στρατολογείται ξανά!
Αν έπρεπε να αποφασίσετε θα τασσόσασταν με το μέρος του Ουγκώ ή του Χέντερερ στο έργο;
Διαλέγω τον Χέντερερ. Έχει βρώμικα χέρια, μα καθαρή καρδιά και μυαλό. Αγαπάει τους ανθρώπους και μάχεται για αυτούς. Είναι διαυγής και μου αρέσει αυτό.
Θεωρείτε ότι μπορεί να υπάρξει ηθική στην πολιτική;
Είναι το ίδιο κέρμα. Πάνε μαζί. Το θέμα είναι ποια η αισθητική των χαρακτών που το έχει φιλοτεχνήσει, τι απεικονίζει κάθε πλευρά του κέρματος. Όσο μας διακατέχει η ηθική του κέρδους έτσι και θα πολιτευόμαστε, μονάχοι και συμφεροντολόγοι. Όσο δεν μας ενδιαφέρει να φτιάξουμε άλλο ηθικό κριτήριο πέραν του κέρδους δεν είμαστε ωφέλημα πολιτικά όντα.
Η σιωπηλή ηθική ταιριάζει σε σιωπηλούς πολίτες κάτι που δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό. Δουλόπρεπες μου φαίνεται.
Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας πολιτικοποιημένο άτομο;
Εκφέρω πολιτικό λόγο. Μέσω της σκηνής απευθυνόμαστε σε πολλούς που ήρθαν να δουν, να ακούσουν, να συζητήσουμε και να συγκινηθούμε. Το θέατρο είναι πολιτικός χώρος και έχουμε ωραία ευθύνη.
Στην παράσταση υποδύεστε όχι έναν, αλλά τρεις ήρωες. Πόσο δύσκολη και προκλητική υποκριτικά είναι αυτή η εναλλαγή ρόλων;
Είναι απολαυστικό, αλήθεια, να συνοδοιπορήσεις έστω για λίγο με τρία κορμιά, τρεις ανάσες, τρεις ροές σκέψεων. Να συναντάς τους άλλους ρόλους από νέα θέση θέασης του κόσμου, με άλλο κοινωνικό και υποκειμενικό status. Οπότε για το δύσκολο σχεδόν αδιαφόρησα λόγω της ευτυχούς πρόκλησης.
Έχετε δανειστεί τα λόγια του ποιητή Νίκου Ερηνάκη λέγοντας ότι «η επόμενη επανάσταση θα είναι η επανάσταση της ομορφιάς». Πώς το μεταφράζετε εσείς αυτό; Και τι ελπίζετε για το μέλλον;
Το αδοκίμαστο και αυτό που θεωρητικά φαίνεται να ευδοκιμεί είναι η ομορφιά. Σε έμενα τουλάχιστον οι εμπειρίες μου έτσι δείχνουν. Πραγματική ομορφιά βλέπω στην αλήθεια, την ειλικρίνεια, στα καθαρά μάτια, στις γενναιόδωρες συναντήσεις, στο αγελαίο ένστικτο μας να φροντίζουμε τους άλλους. Ίσως είναι η ώρα να συγκροτήσουμε τους εαυτούς μας και να στοχεύσουμε στη ροή. Να αποτινάξουμε όσο μπορούμε το ανικανοποίητο εγώ μας και να κοιτάξουμε γύρω μας και πάνω, προς τα έξω, έξω από τον βράχο μας. Να γίνουμε άνθρωποι. Να μετρηθούμε, να δούμε την άξια της συνείδησης μας και να απολαύσουμε την περιουσία μας που είναι ο χρόνος με τους άλλους.
Tα Βρώμικα Χέρια
του Ζαν-Πωλ Σαρτρ
από τους Apparatus κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
στο Θέατρο 104
Κλείστε εύκολα τις θέσεις σας εδώ
Η Kart Productions, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Μαρίας Ξανθοπουλίδου και του Αλέξανδρου Μυλωνά, ανακοίνωσε με δελτίο Τύπου, ότι ολοκληρώνει, μετά από 3 χρόνια παρουσίας, τον κύκλο της στη Β' Σκηνή του ιστορικού Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. Το δυσάρεστο γεγονός είχα την ατυχία να το γνωρίζω εδώ και μήνες αλλά πάντα πίστευα ότι τελικά κάτι θα άλλαζε στο τέλος.
Είναι από τις ελάχιστες φορές, που μέσα σε 3 μόνο χρόνια, δύο καλλιτέχνες κατάφεραν να δώσουν τόσο έντονα το στίγμα τους και μάλιστα σ' έναν χώρο, ο οποίος από κατασκευής (εξαιρετικά μικρή σκηνή) δυσκολεύει ' τ’ ανεβάσματα πολλών θεατρικών έργων.
Παρ' όλα αυτά, η Μαρία κι ο Αλέξανδρος μαζί με τη συμβολή των συνεργατών τους, δεν σταμάτησαν στιγμή να μας εκπλήσσουν! Πριν δω το σκηνικό χώρο, έλεγα: "Έλα μωρέ, πώς θα ανέβει αυτό εκεί;" αλλά με την είσοδό μου στο θέατρο εντυπωσιαζόμουν, αφού για ακόμα μια φορά το μαγικό καπέλο τους είχε βγάλει λαγό!
Στη μικρή σκηνή, είδαμε μεγάλες ερμηνείες! Πώς να ξεχάσει κανείς τη Μαρία Πρωτόπαππα με την "Έμμα" της, τη Λουκία Μιχαλοπούλου με την ποίηση της Δημουλά, τον Αλέξανδρο Μυλωνά και τον Μάνο Βακούση στον "Αμπιγιέρ", την εξαιρετική ομάδα της «Φαλακρής Τραγουδίστριας», τη νεανική ορμή και το ταλέντο της Σταυρούλας Κοντοπούλου και της Ζωής Μυλωνά, όταν συνσκηνοθέτησαν το «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες», την αέρινη φιγούρα της Φαίης Ξυλά στην «Κυρία Ντάλογουεϊ» και τόσες άλλες καλοδουλεμένες ερμηνείες.
Η μικρή σκηνή, όλα αυτά τα χρόνια, έγινε μεγάλη και μύρισε θέατρο. Σαν από τα σανίδιά της, που άλλοτε βλέπαμε κι άλλοτε ο σκηνογράφος μας είχε κρύψει, να έβγαινε ο απόηχος του ισχυρού DNA όσων σπουδαίων πέρασαν από εκεί.
Για την ιστορία να πούμε ότι εκεί πρωτοεμφανίστηκαν ή συνεργάστηκαν οι πλέον καταξιωμένοι στον χώρο του θεάτρου. Ανάμεσά τους οι Στάθης Λιβαθινός, Νίκος Μαστοράκης, Δημήτρης Καταλειφός, Δημοσθένης Παπαδόπουλος κι οι νεότεροι Βίκυ Γεωργιάδου, Λίλυ Μελεμέ, Ελένη Μποζά, Άρης Τρουπάκης και τόσοι άλλοι.
Η Μαρία Ξανθοπουλίδου κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς δεν έγιναν ποτέ θιασάρχες, ήταν και παραμένουν καλλιτέχνες και, σαφώς, δεν είχαν καμία ψευδαίσθηση ότι από ένα θέατρο με τόσο μικρή χωρητικότητα, ακόμα και στις μεγάλες επιτυχίες, θα έβγαζαν τα έξοδά τους. Σε μια εποχή, όπου το θέατρο σούπερ-μάρκετ επικρατεί, αυτοί τόλμησαν να κάνουν ανοίγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Φεστιβάλ Χορού και Ταινιών Μικρού Μήκους «Freedom of expression» (2017) κι η παράσταση του Γεωργιανού σκηνοθέτη Mikheil Charkviani «Human Voice» με την Buba Gogorishvili, μια σπουδαία ηθοποιό, την οποία εγώ τουλάχιστον, γνώρισα σ' αυτή την παράσταση.
Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων ανέβηκαν 27(!) παραστάσεις!
Η Σκηνή ήταν προσβάσιμη σ' όλους εμάς τους εκπροσώπους του Τύπου. H Ανζελίκα Καψαμπέλη μαζί με την Έλενα Γρίβα δούλεψαν την επικοινωνία του θεάτρου, σαν να ήταν δικό τους.Κάνοντας τη δουλειά κάθε δημοσιογράφου πιο εύκολη και δίνοντας άμεσα λύση σε κάθε πρόβλημα.
Αν δεν έχετε επισκεφτεί ποτέ αυτό το θέατρο ή αν δεν έχετε απολαύσει τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» (έως 14 Μαΐου) και τον «Αμπιγιέρ»(έως τις 22 Μαΐου) κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας.
Με τη Μαρία, τον Αλέξανδρο και την Kart Productions, το ταξίδι θα συνεχιστεί κι ο πήχης έχει φτάσει, ήδη, πολύ ψηλά!
Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς Και Η Μαρία Ξανθοπουλίδου Μιλούν Και Φωτογραφίζονται Στο Texnes-Plus
Φαίη Ξυλά, Στέλλα Αντύπα Και Κατερίνα Φωτιάδη Μιλούν & Φωτογραφίζονται Για Την Ντάλογουεϊ
![«Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων [ερωτηματικό]»:Τρυπώσαμε στις πρόβες της ομάδας ARTimeleia](/media/k2/items/cache/63e53c5a0a578af2915bca6ca3be5646_Generic.jpg)
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Όταν ο Lewis Carroll έγραφε το κλασικό αριστούργημα «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» δεν θα μπορούσε να φανταστεί το θεατρικό θαύμα, που θα επιτυγχανόταν 154 χρόνια μετά!
Η Αννίτα Καπουσίζη διασκεύασε, για το θέατρο, το κλασικό παραμύθι, τοποθέτησε ένα ερωτηματικό δίπλα στον τίτλο και μαζί με την ομάδα ARTimelia ετοιμάζονται να παρουσιάσουν μια παράσταση υψηλών προδιαγραφών από την Παρασκευή 10 Μαΐου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ την Ανίττα, ούτε η πρώτη που παρακολουθώ δουλειά της ομάδας, καθώς η ομάδα, συμπληρώνει φέτος 7 χρόνια λειτουργίας. Όλες οι παραστάσεις της χαρακτηρίζονται από τη διάθεση επαναπροσδιορισμού των σωματικών ορίων ανάπηρων και μη ανάπηρων ηθοποιών επί σκηνής, καθώς και τον πειραματισμό με οπτικοακουστικά μέσα και πρακτικές από άλλα είδη θεάτρου.
Είναι, όμως, η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω πρόβα τους στον φιλόξενο Χώρο Τέχνης 14η Μέρα.
Η εμπειρία μου; Μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση που λέει η Αλίκη της Κόνυ Ζήκου, σε μια σκηνή της παράστασης : «Πολύ λίγα πράγματα στον κόσμο είναι πραγματικά ακατόρθωτα».
Έτσι φαίνεται ότι σκέφτηκε κι η Αννίτα μόλις ξεκίνησε να ασχολείται με ηθοποιούς με αναπηρία. Τη ρωτάω, λοιπόν, πώς ξεκίνησαν όλα. «Η ομάδα, στην αρχή, ήταν μια θεατρική ομάδα ανθρώπων με αναπηρία και στην πορεία της έγινε μικτή. Ξεκινήσαμε μέσα από τους κόλπους του MDA HELLAS (Σωματείο για τη φροντίδα ανθρώπων με νευρομυϊκές παθήσεις) κι από το 2016 λειτουργούμε ως μικτή ανεξάρτητη θεατρική ομάδα ARTimeleia», μου απαντάει.
«Τι, όμως, σε γοητεύει καλλιτεχνικά;» Επιμένω στην ερώτησή μου κι η Αννίτα μου μιλά, αμέσως, για δυνατότητες, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους: «Οι δυνατότητες που προκύπτουν, μέσα από την αναζήτηση τρόπων έκφρασης, σε σώματα περιορισμένα κινητικά. Αυτή η αναζήτηση σε οδηγεί σε δρόμους λιγότερο ‘περπατημένους’, αλλά με πολύ περισσότερες επιλογές. Ο στόχος μας δεν είναι να κάνουμε ‘ό,τι μπορούμε με αυτό που έχουμε’, αλλά να ψάξουμε ‘τι μπορούμε να κάνουμε με αυτά που δεν έχουμε’. Αυτά που, κάθε φορά, ανακαλύπτουμε είναι αποκαλυπτικά».
Πώς, όμως, μιλάμε για δυνατότητες, όταν υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες; Για την Αννίτα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι: «Η βαθιά ριζωμένη κοινωνική αντίληψη της έννοιας της ‘λύπησης’ στη θέα ενός αμαξιδίου. Η αντιμετώπιση των ανθρώπων αυτών ως ‘ήρωες’ κι άρα η προκατειλημμένη αντίληψη για τον άνθρωπο αυτόν ως άνθρωπο, φίλο, εραστή, επαγγελματία».
Όσο ο Κοσμάς Ινιωτάκης φωτογραφίζει τους ηθοποιούς στην πρόβα, έχω στο μυαλό μου ότι πρέπει να κρατήσω σημειώσεις, για να γράψω το κείμενό μου. Δεν τα καταφέρνω. Απολαμβάνω τόσο πολύ το θέαμα, που εξελίσσεται μπροστά μου.
Τόσο το εικαστικό αποτέλεσμα, όσο κι οι ερμηνείες των: Σεργκέι Γαβριηλίτσα, Στέλλας Διακάτου, Κόνυ Ζήκου, Ειρήνης Ιωάννου, Ιορδάνη Κασάπογλου, Εύα Λαμπάρα, Μαριλιάνα Λυγερή, Λάμπρου Παπαγεωργίου, Πάνου Πολυπαθέλη και Γιώργου Σταυριανου με έχουν ταξιδέψει στον κόσμο της Αλίκης.
Αυτόματα, έρχεται στο μυαλό μου η Μπλάνς: «Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία» κι ό,τι είδα αγγίζει τη μαγεία....
Πώς αλλιώς να εξηγήσει το μυαλό, ότι μια κοπέλα με 80% αναπηρία, η Εύα Λαμπαρά, παίζοντας ουσιαστικά με τα μάτια με καθηλώνει!
Τη σκέψη μου, τη μοιράζομαι με την Αννίτα Καπουσίζη: «Υπάρχει ο κίνδυνος να "εκμεταλλευτεί" κάποιος, ακόμα κι άθελά του, τα άτομα με αναπηρία για να επιτύχει τη συγκίνηση;»
Η Αννίτα με αφοπλίζει με την απάντησή της: «Ο κίνδυνος υπάρχει, όταν βλέπεις στους ανάπηρους κάτι ‘εκμεταλλεύσιμο’. Όταν συνεργάζεσαι με ανάπηρους ηθοποιούς με βάση τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους, τις διαφορετικές ‘ευκολίες’ ή ‘δυσκολίες’ τους, τότε δεν τίθεται τέτοιο θέμα γιατί μιλάμε για ισότιμη συνεργασία, μοίρασμα κι αμοιβαιότητα, όπως συμβαίνει ή θα έπρεπε να συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους»
Πώς αντιμετωπίζει το κοινό τους ανάπηρους ηθοποιούς; «Οι αντιδράσεις του κοινού ποικίλλουν και στέκονται, συνήθως, στα δυο άκρα. Το απόλυτο ξένισμα, αλλά και την πλήρη αποδοχή. Έχει να κάνει με το πόσο ‘ανοιχτός’ είναι κάποιος να δεχτεί μια εικόνα έξω από τα στερεοτυπικά όρια που προσπαθούμε να στριμώξουμε την πραγματικότητα γύρω μας. Όταν αποδεχτούμε ότι το όλον, που μας περιβάλλει κι είμαστε μέρος του, δεν είναι ομοιόμορφο, τότε θ’ έχουμε κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην παιδεία, που η συμβίωση των ανθρώπων προϋποθέτει».
Αυθόρμητα τη ρωτάω για την πολιτεία, τι γίνεται; Το υπουργείο δίνει επιχορήγηση;
Κι εδώ η ομάδα φαίνεται ότι δεν έχει ανάγκη: «Δεν την έχω ζητήσει ακόμα, είμαι λίγο επιφυλακτική στη σχέση μου με την Πολιτεία. Η φετινή μας παράσταση υποστηρίζεται ευγενικά από το Ίδρυμα Ιωάννου. Φ. Κωστοπούλου», σημειώνει η σκηνοθέτις.
Θα κλείσω την ανταπόκρισή της πρόβας - εμπειρίας με μια προσωπική σκέψη. Αγαπώ το θέατρο, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κι ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, έχω δει άπειρες παραστάσεις. Αν με ρωτήσετε, λοιπόν, πότε προσωπικά χαίρομαι μια παράσταση θα σας πω όταν συμβαίνουν δύο πράγματα: Όταν με αγγίζει προσωπικά (για οποιονδήποτε λόγο), αν δηλαδή επιτυγχάνει την ενσυναίσθηση κι όταν μετά από την έξοδό μου από το θέατρο, κινητοποιείται ο προβληματισμός μου και μιλάω γι’ αυτήν! Θέατρο, χωρίς συγκίνηση και δεύτερες σκέψεις δεν υπάρχει κι η «Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων [ερωτηματικό]» το επιτυγχάνει με το παραπάνω.
Αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Αννίτα Καπουσίζη
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Μουργελά
Φωτισμοί: Απόστόλης Τσατσάκος
Σκηνικά - Κοστούμια: ομάδα ARTimeleia
Επιμέλεια βίντεο- Μοντάζ: Κυρηναίος Παπαδημάτος
Φωτογραφία - Βίντεο: Γιώργος Δανόπουλος
Sound Design: Ηλίας Κουρτμπασίδης
Δημιουργία Αφίσας: Κ.Π
Παίζουν: Σεργκέι Γαβριηλίτσα, Στέλλα Διακάτου, Κόνυ Ζήκου, Ειρήνη Ιωάννου, Ιορδάνης Κασάπογλου, Εύα Λαμπάρα, Μαριλιάνα Λυγερή, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Πάνος Πολυπαθέλης, Γιώργος Σταυριανός
Η παράσταση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου.
Οι παραστάσεις στις 17 και 18 Μαΐου θα είναι μερικώς προσβάσιμες με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική και χρήση υποτίτλων.
Πρεμιέρα: 10 Μαΐου
Παραστάσεις: Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 (μέχρι την 1η Ιουνίου)
Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (κανονικό), 5 ευρώ (μειωμένο)
Χώρος Τέχνης 14η Μέρα
Καλλιρόης 10, Αθήνα 117 43
(στάση Μετρό: «Ακρόπολη», στάση τραμ: «Βουλιαγμένη»)
Τηλέφωνα: 2109210077, 6936600100
Είδα
Video
