Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης 

Οι δρόμοι της Αθήνας παθαίνουν κυκλοφοριακή συμφόρηση με την πρώτη βροχή, πόσω μάλλον αν αυτή είναι έντονη. Το ραντεβού μας στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού είναι νωρίς το απόγευμα αλλά η κακοκαιρία έχει μετατρέψει το σκηνικό σε μαύρη νύχτα. 

Μαζί με τον Κοσμά Ινιωτάκη, φωτογράφο του texnes-plus,  τρυπώνουμε κυριολεκτικά στο φουαγιέ του θεάτρου, βρεγμένοι από την κορφή ως τα νύχια. 

Η πρόβα έχει ξεκινήσει και προσπαθούμε αθόρυβα να πάρουμε τις θέσεις μας. 

Στο κέντρο τη σκηνής, ηΛίλα Μπακλέση έχει έναν μονόλογο, όπου με επιχειρήματα προσπαθεί να πείσει τις άλλες δύο ηθοποιούς της παράστασης, τη Νατάσα Εξηνταβελώνη και την Αγγελική Πασπαλιάρη. Όλες τους απευθύνονται η μία στην άλλη με το ίδιο όνομα, όλες λέγονται «Αλεχάνδρα». 

Παρακολουθούμε ένα πέρασμα λίγο πριν την πρεμιέρα της Παρασκευής 17 Δεκεμβρίου. Η σκηνοθέτιδα της παράστασης, Λητώ Τριανταφυλλίδου, παρακολουθεί προσεκτικά, σημειώνει συχνά αλλά δεν διακόπτει τις τρεις ηθοποιούς. Εξάλλου, όλα είναι έτοιμα, μικρολεπτομέρειες μένουν.  

Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου του Χιλιανού συγγραφέα Γκυγιέρμο Καλντερόν,παρακολουθούμε τρεις γυναίκες, όλες με το ίδιο όνομα «Αλεχάνδρα», που συναντιούνται σ’ ένα δωμάτιο με στόχο να αποφασίσουν τι θα γίνει ένα κτίριο. Μια βίλα, η βίλα Γκριμάλντι, ένας υπαρκτός χώρος βασανιστηρίων και δολοφονιών της Χιλής κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ  (1973-1990). Με χιούμορ και δραματική μαεστρία, ο Χιλιανός συγγραφέας δημιουργεί τρεις σύγχρονους χαρακτήρες που ανυποψίαστοι μπαίνουν σε ένα παιχνίδι ανάκτησης της προσωπικής τους ιστορίας. Θα πρέπει η Βίλα να γίνει ένα μνημείο για τις κτηνωδίες που συνέβησαν εκεί; Να παραμείνει ένα ερείπιο, να ξεχαστεί; Να γίνει χώρος τέχνης; Κάθε μια επιλογή εκφράζει μια διαφορετική σχέση με την Ιστορία, αλλά και μια διαφορετική ανάγκη των θυμάτων της.  

Ρωτώ τη σκηνοθέτιδα πώς ανακάλυψε αυτό το έργο. «Είναι συγγραφέας από τη Χιλή αλλά έχει διεθνή παρουσία. Εγώ ήρθα σ’ επαφή μαζί του, όσο ζούσα στη Νέα Υόρκη και είχα δει το έργο, όταν ανέβηκε το 2017 εκεί. Θεώρησα ότι είναι ένα έργο πολύ κοντά σε συλλογισμούς και προβληματισμούς που είχα σε σχέση με την Ελλάδα. Από τότε είχε μπει στο μυαλό μου ότι ήθελα να το ανεβάσω εδώ», μου εξηγεί η Λητώ. 

Και οι τρεις ηθοποιοί, αν και νέες στον χώρο, έχουν στο βιογραφικό τους αξιόλογες συνεργασίες και σημαντικές ερμηνείες. Τι τις συγκίνησε όμως στο συγκεκριμένο κείμενο και είπαν το «ναι»; 

 Η Λίλα Μπακλέση μου λέει χαρακτηριστικά: «Όταν διάβασα το έργο, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι μια σύνδεση με τη δική μας ιστορία και την Ελλάδα. Εδώ δεν μιλάμε καθόλου για τα βασανιστήρια που έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας ή του εμφυλίου. Δεν μιλάμε για το τι έγινε για παράδειγμα στο κτίριο της Μπουμπουλίνας. Η πρώτη σύνδεση, λοιπόν, ήταν αυτή και πώς αντιμετωπίζουμε το θέμα της μνήμης και του τραύματος». 

Από την άλλη πλευρά, η Λίλα θα μου μιλήσει και συναισθηματικά γι’ αυτή τη δουλειά: 

«Αυτή η συνεργασία είναι για εμάς πολύτιμη γιατί με τα κορίτσια ήμασταν μαζί από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δεν ήμασταν μόνο συμφοιτήτριες αλλά και φίλες. Φέτος κλείνουμε δέκα χρόνια και ήταν ευτυχές το γεγονός ότι μας σκηνοθετεί η Λητώ».

 Η Αγγελική Πασπαλιάρη, το «google» της παρέας, όπως λένε και οι υπόλοιπες του θιάσου πειράζοντάς την, εστιάζει σ’ ένα άλλο κομμάτι, εξίσου σημαντικό: 

 «Όταν διαχειριζόμαστε την ιστορία, πολύ δύσκολα αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο της γυναίκας. Είναι σημαντικό να δούμε πώς οι συγκεκριμένες γυναίκες αλλά και κάθε γυναίκα που έχει υποστεί βασανιστήρια, τα υπόκειται κατά βάση λόγω του φύλου της και αφορμόμενη από εκεί. Για μια γυναίκα δεν θα σκεφτούν ποτέ ότι μπορεί να έχει ιδεολογία. Αν για παράδειγμα είναι κουμουνίστρια, θα την ρωτήσουν αν την έμπλεξε ο γκόμενός της, ο αδερφός της, ο πατέρας της ή όποιος άλλος… Λες και δεν έχει υπόσταση μόνη της. Αυτό είναι ένα ζήτημα που πολύ μαλακά και όμορφα αναδεικνύεται μέσα από το κείμενο. Ότι τα συγκεκριμένα βασανιστήρια έχουν ταυτότητα φύλου. Είναι τελείως διαφορετικό το τι υπέστησαν οι άνδρες στη βίλα σε σχέση μ’ αυτά που πέρασαν οι γυναίκες. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή έχει και μια ιδιαίτερη αξία να το τονίσουμε».  

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη, ακούγοντάς την προσεκτικά προσθέτει: «Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που θίγει το έργο είναι τι σημαίνει, και ιδιαίτερα στην εποχή μας, το «έχω βιαστεί» ή το «έχω βιαστεί άμεσα» και τι σημαίνει ότι υφίσταμαι κάτι με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.  Επίσης, έχει να κάνει με τα βιώματα και την ιστορία του κάθε ανθρώπου και πώς τα αντιμετωπίζει ο καθένας ως ταμπού με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Το πώς για κάποια πράγματα δεν μιλάμε…» 

Η παράσταση είναι μια γυναικεία υπόθεση. Εκτός από τον Γιώργο Λιτζέρη, που υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια, όλοι οι άλλοι συντελεστές είναι γυναίκες. 

Παρούσα στην πρόβα και η μουσικός Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου που υπογράφει τη μουσική της παράστασης. Τι ρωτώ τι την συγκίνησε περισσότερο στο έργο του Χιλιανού συγγραφέα. 

«Υπάρχει μια φράση που λέει η Αλεχάνδρα της Νατάσας Εξηνταβελώνη στον τελευταίο μονόλογο: «Είμαι ο δρόμος που δεν πήρα» και γενικότερα αυτός ο μονόλογος έχει μια μεγάλη δυναμική γιατί είναι μια απάντηση σ’ όλο το έργο. Εκεί βγαίνει ο χαρακτήρας όλων των γυναικών και μπαίνει το συναίσθημα της οργής, της αποφασιστικότητας αλλά και μιας ξεχωριστής δύναμης. Σ’ αυτό το σημείο είναι η αλήθεια ότι προβληματίστηκα περισσότερο και όταν έγραφα τη μουσική γιατί ο λόγος έχει τέτοια δύναμη που πρέπει και οι νότες να συμβαδίζουν, χωρίς να υπογραμμίζουν κάτι συγκεκριμένο…» 

Πόσο δύσκολο είναι να γράψεις μουσική, όταν ο λόγος είναι τόσο δυνατός; 

«Πάντα υπάρχει η παγίδα του μελό, αυτό είναι μια ευκολία. Για να το αποφύγω, ήμουν μαζί με την ομάδα από την αρχή και συμμετείχα και στη μεγάλη έρευνα που κάναμε για να καταλάβουμε τους χαρακτήρες και να δούμε γιατί συμπεριφέρονται έτσι. Αυτό βοήθησε και τους ηθοποιούς στις ερμηνείες τους και εμένα στη σύνθεση».

Όλες μαζί σχολιάζουμε πόσο σπάνια ανεβαίνουν στη χώρα μας πολιτικά έργα, ιδιαίτερα όταν αφορούν γυναίκες. Η Αγγελική Πασπαλιάρη παρατηρεί πολύ ορθά ότι ακόμα και στο βιβλίο της Γ΄ Λυκείου, υπάρχει μόνο μιάμιση πρόταση για τον εμφύλιο και το επαναλαμβάνει: «Μιάμιση πρόταση».

«Το παρελθόν και το τραύμα που μας αφήνει, είναι βασικός πυρήνας του έργου. Το κείμενο  έχει έναν έντονο προβληματισμό σε σχέση με τη γυναίκα και τη βία που ξεπερνάει τα σύνορα και αυτό μου κέντρισε από την αρχή το ενδιαφέρον», συμπληρώνει η Λητώ Τριανταφυλλίδου.  

 Συμφωνούμε, όμως, ότι η Τέχνη οφείλει ακόμη και σε μια κοινωνία που δεν μιλάει εύκολα για τις πληγές του παρελθόντος, να ανοίξει δρόμους. Μ’ αυτή την ελπίδα, μέσα στους ζοφερούς καιρούς με τις γυναικοκτονίες να φτάνουν τον θλιβερό αριθμό των 17 θυμάτων, αφήνω το μικρό θέατρο της οδού Ευμολπιδών 13 στο Γκάζι… 

Στο κέντρο της πόλης των Σερρών, στο Δημοτικό Θέατρο «Αστέρια», κόσμος ανοίγει και κλείνει την πόρτα συνεχώς. Οι συντελεστές της παράστασης «ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ Ή Πόσο Διαρκεί Μια Μνήμη», βρίσκονται σ’ έναν δημιουργικό αναβρασμό πριν την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου.

Το έργο που έγραψαν η Ματίνα Μέγκλα και η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, δημιουργήθηκε κατά παραγγελία του Δη.Πε.Θε. Σερρών, στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 200 χρόνια της επανάστασης.

Στην κεντρική σκηνή, οι πρόβες έχουν ξεκινήσει από νωρίς. Ο Αλέξανδρος Γκόνης σηκώνει την μπαγκέτα του και η ορχήστρα ερμηνεύει τις μελωδίες και τα τραγούδια που έχει γράψει για την παράσταση.

Η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά από τη θέση του σκηνοθέτη, παρακολουθεί προσεκτικά το πέρασμα και παρεμβαίνει διακριτικά όπου χρειάζεται. Το εγχείρημα από μόνο του είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν λάβει κάποιος υπόψιν του ότι στη σκηνή υπάρχουν δεκαέξι άτομα, αφού στην παράσταση συμμετέχουν και μαθητές του Μουσικού Σχολείου Σερρών αλλά και μέλη της χορωδίας της Στέλλας Βλαχοπούλου.

Οι τέσσερις επαγγελματίες ηθοποιοί της παράστασης: η Μαριέλα Δουμπού, ο Δημήτρης Κουστολίδης, η Ελένη Μαβίδου και ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης, δίνουν τον ρυθμό σ’ όλη την ομάδα.

Η παράσταση εξερευνά το ζήτημα της μνήμης και η Μαριέλα Δουμπού συνδέει το παρόν με το παρελθόν της πόλης. Μια κοπέλα που εργάζεται ως καταγραφέας προφορικών ιστοριών, ένας θεματοφύλακας μνήμης συγκινείται από μια ιστορία που έχει χρεωθεί. Από μια ιστορία που, αν και δεν είναι δική της, μεταμορφώθηκε σε μνήμη της. Από πρόσωπα που ποτέ δε γνώρισε αλλά έγιναν οικείοι της… και ταξιδεύει στις Σέρρες για να περπατήσει στους δρόμους της, να δει τη νέα πόλη που χτίστηκε πάνω στον καμένο τόπο, να γνωρίσει τους ανθρώπους, να μυρίσει, να ακούσει και να αισθανθεί.

Τι έγιναν οι κάτοικοι στις 28 Ιουνίου 1913, λίγο μετά την απελευθέρωση και την ένωση με την Ελλάδα;

Οι Βούλγαροι κατακτητές τρέχουν στα στενά των Σερρών, σκορπίζοντας τον φόβο και τον θάνατο. Μέσα σ’ αυτή την καταστροφή, όμως, ο έρωτας δύο νεόνυμφων αντιστέκεται.

Ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης και η Ελένη Μαβίδου ενσαρκώνουν μοναδικά το ζευγάρι των ερωτευμένων, διαθέτοντας αξιοσημείωτη χημεία.

«…Ξέρω ότι εκεί ήσουν όσο έλειπα. Όπου κι αν ήταν το κορμί σου, εσύ ήσουν εκεί. Το ξέρω…», θα πουν ο ένας στον άλλον όταν ξαναβρεθούν μετά τις πληγές του πολέμου.

Ο Δημήτρης Κουστολίδης ως Σερραίος που αντιστέκεται στην καταστροφή, έχει μια υπέροχη στιγμή στο κέντρο της σκηνής, όταν το τραπέζι του γάμου έχει μετατραπεί στο ποτάμι...ένα ποτάμι όπου το νερό έγινε μαύρο από το αίμα των ανθρώπων, ενώ συγκινεί με την ελληνική σημαία.

Από το παρελθόν ερχόμαστε στο σήμερα, στο φινάλε, και η Μαριέλα Δουμπού αναρωτιέται:

«…108 χρόνια πριν. Ποιοι περπάτησαν σε αυτούς τους δρόμους; Πόσοι έτρεξαν για να σωθούν από τη φωτιά; Πόσο μακριά κατάφεραν να φτάσουν; Η φωτιά… Γλίστρησε από το χέρι του κατακτητή στις αρτηρίες της πόλης».

Η παράσταση ευτύχισε με τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια που δημιουργήθηκαν με μεράκι από τη Ματίνα Μέγκλα και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς από τη Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου.

Η είσοδος είναι δωρεάν. Μην την χάσετε!

Ευχόμαστε αυτή η παραγωγή να βρει τον δρόμο της και σε κάποιο αθηναϊκό θέατρο, ώστε να την απολαύσουν περισσότεροι θεατές.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Το έργο του Τρέισι Λετς,  «Killer Joe», παρουσιάζεται στο θέατρο Εμπορικόν και ο  Γιάννης Στάνκογλου υπογράφει μ’ αυτό την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά.  

Όταν ο 22χρονος έμπορος ναρκωτικών (Κρίς), ανακαλύπτει ότι η μητέρα του έκλεψε το απόθεμα των ναρκωτικών που είχε αναλάβει να πουλήσει για λογαριασμό μιας συμμορίας, πρέπει να σκεφτεί ένα τρόπο να μαζέψει άμεσα 6.000 δολάρια για να σώσει τη ζωή του από τους προμηθευτές που τον κυνηγούν. Μέσα στην απελπισία του, ζητά τη βοήθεια του πληρωμένου δολοφόνου «Κίλερ Τζο», προκειμένου να δολοφονήσει τη μητέρα του και να εισπράξει την ασφάλεια ζωής της, ύψους 50.000 δολαρίων. Ωστόσο, ο Τζο ζητάει προκαταβολή για τη… «δουλειά» και αφού ο Κρις δεν έχει να του δώσει, παίρνει ως εγγύηση την ελκυστική αδερφή του Κρις, την Ντότι. Και μέχρι να πληρωθεί ο Τζο, η Ντότι... δεν επιστρέφεται. 

Ο Τρέισι Λετς, βραβευμένος με Πούλιτζερ και Τόνι, έχει γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό και από τη μεγάλη οθόνη. Στο συγκεκριμένο έργο παρακολουθήσαμε, σε σκηνοθεσία  Γουίλιαμ Φρίντκιν το 2011, τον Μάθιου Μακόναχι στον πρωταγωνιστικό ρόλο.  

Ο Γιάννης Στάνκογλου επέλεξε, ορθά κατά τη γνώμη μου, ένα έργο που ερμηνευτικά του ταιριάζει γάντι.  Ο σκληρός, γοητευτικός αλλά κρυφά ευαίσθητος Τζο είναι σαν να γράφτηκε για εκείνον και μπορεί να είναι ένας ρόλος «piece of cake», όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, αλλά, προσωπικά  προτιμώ να τον παρακολουθώ να βγαίνει από τα νερά της ευκολίας του, όπως έγινε το καλοκαίρι με την εξαιρετική ερμηνεία του στον «Προμηθέα Δεσμώτη», υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Άρη Μπινιάρη. 

Παρ’ όλα αυτά, είναι μια έξυπνη λύση, αν θέλει κανείς να επιχειρήσει και την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, στην οποία μάλιστα και θα πρωταγωνιστεί. 

Η μεγάλη αδυναμία όμως, στη συγκεκριμένη δουλειά, είναι ότι ενώ ο ίδιος επιλέγει τον δρόμο του σκληρού ρεαλισμού, σε αρκετές σκηνές δεν καταφέρνει να τον υπηρετήσει απόλυτα, βγάζοντας τον θεατή από την ωραία ατμόσφαιρα αυτού του επώδυνου και σχεδόν κωμικού θρίλερ.  

Τι και αν από την  πρώτη στιγμή το ηχητικό περιβάλλον με τη βροχή που γλείφει κυριολεκτικά τα παράθυρα του σκηνικού (εξαιρετική δουλειά της Αλεξίας Θεοδωράκη), μας προδιαθέτει για τα καλύτερα;  Στη συγκεκριμένη παράσταση οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν. 

Ο Γιάννης Στάνκογλου δεν καταφέρνει να πείσει και αυτό γιατί οι πιο ακραίες σκηνές φαίνονται ξεκάθαρα χορογραφημένες και οι ερμηνείες τελείως αμήχανες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρώτη σεξουαλική επαφή του Τζο με την Ντότι. Χίλιες φορές να αφήσεις τον θεατή να φανταστεί κάτι, παρά να του δείξεις ένα τεράστιο ψέμα.  

Οι παύσεις ατελείωτες, η αμηχανία μεγάλη και σε πολλές σκηνές ακούγονται μόνο λόγια.  

Παρ’ όλα αυτά, οι δύο νεότεροι της παρέας :  ο Κώστας Νικούλι και η Ναταλία Σουίφτ καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να δώσουν στην παράσταση τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές τους. Νέοι ηθοποιοί με πολύ ταλέντο.  

Η Ντότι της Σουίφτ, που έχει σαφείς επιρροές από τη Λόρα του Τεννεσί Ουίλιαμς στον  «Γυάλινο Κόσμο», διανθίζει την ερμηνεία της με τέτοια ευαισθησία, που συγκινεί.  

Ο Νικούλι διαθέτει ορμή και σκηνική ένταση. Οι δυο τους χαρίζουν στην παράσταση την πιο δυνατή σκηνή της, πριν την κηδεία της μητέρας.  

Αντίθετα, ο Κωνσταντίνος Σειραδάκης και η  Δήμητρα Λημνιού είναι τελείως επιφανειακοί και φλερτάρουν με την υπερβολή.  

Ξέχωρα από το σκηνικό, η Αλεξία Θεοδωράκη υπογράφει και τα κοστούμια της παράστασης και εκεί με την ίδια λογική. Τα κοστούμια της αποτελούν και σκηνικά αντικείμενα, που πολλές φορές πρωταγωνιστούν στο έργο και ενισχύουν την εξέλιξη της πλοκής – χαρακτηριστικό παράδειγμα το απλό μαύρο φόρεμα.  

Η μουσική του Φώτη Σιώτα χρησιμοποιήθηκε σε τέτοιο σημείο υπερβολής που κούρασε. Ατμοσφαιρικοί και ταιριαστοί οι φωτισμοί του Γιώργου Καρβέλα. 

Συνολικά,  η παράσταση του Γιάννη Στάνκογλου μπορεί να είχε τις καλύτερες προθέσεις αλλά δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να φέρει στη σκηνή του θεάτρου Εμπορικόν την απόγνωση των ηρώων, τη σκληρή φτώχεια του αμερικανικού Νότου και την τραγωδία της καπιταλιστικής ουτοπίας των έργων του Τρέισι Λετς.  Μοιάζει να έλειπε ένα τρίτο μάτι, το μάτι του σκηνοθέτη ή σαν υποκριτική πεντάδα, να ήθελε πολλές ακόμη πρόβες... 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Τη συναντώ στο θέατρο αρκετές ώρες, πριν ανέβει στη σκηνή για την πετυχημένη «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια που έχει κάνει μεγάλη επιτυχία, ήδη από την καλοκαιρινή περιοδεία, και συνεχίζει να ενθουσιάζει το κοινό στο Θέατρο Ζίνα.

Καθόμαστε σ’ ένα κοντινό καφέ και το τηλέφωνο ξεκινάει την ηχογράφηση για μια κουβέντα που δεν μπερδεύεται στα όρια της συνέντευξης και δεν έχει off the record. Η Έφη Μουρίκη δικαιώνει τον τίτλο του «καλλιτέχνη», όχι μόνο στη σκηνή αλλά κυρίως στη ζωή.

Κατασταλαγμένη, αποφασισμένη, έχοντας αφήσει πίσω της ανασφάλειες και εγωκεντρισμούς, μοιάζει να απολαμβάνει κάθε συνεργασία της, ακόμα και αυτές που όπως θα μου εξομολογηθεί, μπορεί να μην είχαν επιτυχία και αυτό γιατί, ξέρει πολύ καλά ότι όλα στη ζωή είναι επιλογές και «όλες οι επιλογές έχουν τίμημα»...

Με παρρησία θα μιλήσει για το θέμα των ημερών, την αποχώρηση του Άρη Σερβετάλη, τη δημοσιότητα, το πορτοκαλί νυφικό που φορούσε στο γάμο της και βγήκε στη δημοσιότητα δεκαετίες μετά, ακόμα και τις αδιάκριτες ερωτήσεις για τη μητρότητα.

Από το καλοκαίρι, το κοινό έχει αγκαλιάσει την «Παγίδα» και η επιτυχία συνεχίζεται στο Θέατρο Ζίνα. Πώς ξεκίνησε η ιδέα γι’ αυτή την παράσταση;  

 Το συγκεκριμένο έργο ήρθε από τον Μάρκο Τάγαρη, τον παραγωγό, που μας το πρότεινε πριν την πανδημία. Είπαμε αμέσως «ναι», γιατί το γνωρίζαμε και θέλαμε και εμείς να το ανεβάσουμε από τότε που κάναμε τις παραγωγές στο θέατρο Ριάλτο. Τελικά καλύτερα που δεν ανέβηκε τότε, γιατί τώρα ανεβαίνει με τις καλύτερες συνθήκες και όσον αφορά την παραγωγή και τους συντελεστές.   

 Πραγματικά, ο παραγωγός μας ήταν αυτός που πίστεψε τόσο πολύ αυτή την παράσταση. Ακόμα και αν εμείς είχαμε τα άγχη μας ή ήμασταν διστακτικοί, ο Μάρκος έλεγε από την αρχή ότι θα σκίσει αυτή η παράσταση. Την πίστεψε πάρα πολύ.   

Τώρα που δεν έχετε το άγχος της παραγωγής, νιώθεις ότι απολαμβάνεις περισσότερο όλη τη διαδικασία;   

 Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να απολαμβάνω και να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά. Μπορώ να σου πω ότι αν και σαφέστατα σου φεύγει ένα βάρος, και τότε που είχαμε το θέατρο ένιωθα δημιουργική. Για παράδειγμα, όταν είχαμε κάνει τον  «Άμλετ Β'» (σςςς του Σάμιουελ Μπόμπρικ, το 2008), αποφασίσαμε να κάνουμε μόνοι μας την παραγωγή, για να γίνει η παράσταση όπως την είχαμε ονειρευτεί. Γιατί πολλές φορές, ιδιαίτερα όταν είσαι και πιο νέος, μπορεί ο παραγωγός να σου επιβάλλει μια άποψη.   

 Ο ηθοποιός πρέπει να έχει δική του άποψη ή πρέπει να ακολουθεί τη σκηνοθετική γραμμή;  

 Πιστεύω ότι ένας ηθοποιός πρέπει να είναι ένας μικρός σκηνοθέτης. Να γνωρίζει πολύ καλά το έργο, τους άλλους ρόλους αλλά να έχει και συνολικά την έγνοια της παράστασης. Το θέατρο είναι συλλογική δουλειά, δεν είναι του ενός. Όσο καλύτερο αποτέλεσμα βγάλει το σύνολο, τόσο πιο κερδισμένη είναι και η κάθε μονάδα της παράστασης.  Εμείς στην «Παγίδα» είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε έναν υπέροχο σκηνοθέτη, τον Πέτρο Ζούλια, που πάντα λατρεύω να δουλεύω μαζί του. Ο Πέτρος μαζί με τον Ντασέν είναι οι σκηνοθέτες με τους οποίους απόλαυσα περισσότερο τις πρόβες.

"Ο φανατισμός δεν συνάδει με την Τέχνη. Πάντα σε τέτοιες στιγμές θυμάμαι την πολύ γνωστή φράση του Νίτσε, «Η αλήθεια δεν κινδυνεύει από το ψέμα αλλά από τις πεποιθήσεις». Πρέπει να σεβόμαστε ότι σήμερα πεθαίνει πολύς κόσμος κάθε μέρα από τον κορονοϊό."

 Τις τελευταίες μέρες, όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται με τον Άρη Σερβετάλη και την απόφασή του να αποχωρήσει από την παράσταση. Πώς το είδες όλο αυτό;  

 Εμένα δεν μου άρεσε. Γενικώς δεν μου αρέσει ο φανατισμός. Ο φανατισμός δεν συνάδει με την Τέχνη. Πάντα σε τέτοιες στιγμές θυμάμαι την πολύ γνωστή φράση του Νίτσε, «Η αλήθεια δεν κινδυνεύει από το ψέμα αλλά από τις πεποιθήσεις». Πρέπει να σεβόμαστε ότι σήμερα πεθαίνει πολύς κόσμος κάθε μέρα από τον κορονοϊό. Καταλαβαίνω, ότι μπορεί να είχε προειδοποιήσει αλλά ο κλάδος μας περνάει τεράστια κρίση. Εγώ δεν θα το έκανα με τίποτα.   

 Επίσης, όσον αφορά τους διαχωρισμούς, να πούμε ότι και στο Άγιο Όρος δεν μπαίνουν γυναίκες... Θα σου πω και κάτι άλλο που δεν μου άρεσε, άσχετα με την αποχώρηση. Όταν είχα περάσει από το θέατρο, είχα δει τρεις τεράστιες αφίσες του ιδίου. Κανένας άλλος ηθοποιός δεν φαίνεται πουθενά... Τέλος, υπάρχουν τόσα προβλήματα στον κλάδο μας, που δεν είδα κανέναν από αυτούς να βγαίνει να μιλήσει.  

 Να πούμε, βέβαια, ότι όλοι οι καλλιτέχνες έχετε έρθει σε δύσκολη θέση μ’ αυτή την κατάσταση των πιστοποιητικών. Πάλι το θέατρο την πληρώνει. Για να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, να πούμε ότι υπάρχει και ο αντίλογος που λέει, «Πάω στο κρεοπωλείο, μπαίνω στο λεωφορείο...Γιατί να μην μπαίνω και στο θέατρο;»  

Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορετική συνθήκη στο θέατρο. Αν αρρωστήσει ένας, κατεβαίνει η παράσταση για δέκα μέρες. Δεν είναι φεύγω και έρχεται κάποιος άλλος στη θέση μου. Επομένως είμαστε αναγκαστικά πολύ πιο προσεκτικοί.   

 Μην ξεχνάμε ότι το θέατρο ήταν το πρώτο που έκλεισε και το τελευταίο που άνοιξε και γι’ αυτό οφείλουμε να το στηρίξουμε και να το προστατεύσουμε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι στον χώρο μας, που έχουν τεράστια οικονομική ανάγκη να δουλέψουν.  Νομίζω, λοιπόν, ότι πέρα από οποιαδήποτε πεποίθηση μπορεί να έχουμε, οφείλουμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και στις δυσκολίες του.   

 Με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη είστε πολλά χρόνια παντρεμένοι. Πώς αντιμετωπίζεις τη δημοσιότητα; Μπορεί να σ’ εκνευρίσει όταν πηγαίνετε κάπου και μπορεί να περάσει οποιοσδήποτε να σας μιλήσει;  

 Δεν έχουμε πολλά τέτοια... Στον Βλαδίμηρο μιλάνε περισσότερο. Εμένα δεν μ’ ενοχλεί ο κόσμος, εξάλλου δεν είμαι και τόσο γνωστή...  

 Εντάξει, νομίζω σε γνωρίζει το κοινό..  

 Κάποιοι ναι....Όμως τον  Βλαδίμηρο ή κάποιους άλλους που παίζουν στην τηλεόραση, οι θεατές είναι λογικό να τους αγκαλιάζουν περισσότερο. Θα σου έλεγα ότι στη ζωή μου πάντα ήθελα να κάνω επιλογές συνειδητές. Γιατί όσο πιο συνειδητές είναι οι επιλογές σου, τόσο μεγαλύτερη δύναμη έχεις να πληρώσεις το κόστος, γιατί κάθε επιλογή έχει κόστος. Σπάνια έχω έρθει σε δύσκολη θέση από κάποια αντίδραση στον δρόμο.   

"Το πιο σημαντικό για μένα ήταν και είναι πάντα το θέατρο. Αυτό λατρεύω πραγματικά! Το θέατρο και τους μεγάλους συγγραφείς..."

 Έφη, εσύ δεν την συμπαθείς την τηλεόραση; Βλέπουμε ωραίες δουλειές τελευταία. Δεν σ’ έχει συγκινήσει κάποια;  

 Είχα κάνει παλιότερα...Αλλά προτίμησα να διδάσκω σε σχολές και να είμαι στο θέατρο. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν και είναι πάντα το θέατρο. Αυτό λατρεύω πραγματικά! Το θέατρο και τους μεγάλους συγγραφείς...  

 Μου δίνεις μια πάσα τώρα να θυμηθώ δύο δουλειές που είχατε κάνει στο Θέατρο του Αρμένη, τις «Δούλες» και το «Κεκλεισμένων των θυρών»...Πιστεύεις ότι το κοινό δύσκολα ακολουθεί τέτοιες επιλογές;  

 Ξέρεις πολύ καλά που απευθύνεσαι, γι’ αυτό είναι και μικρότερο το θέατρο. Είναι αυτό που σου είπα και πριν: συνειδητή επιλογή.  Δεν περίμενα ξαφνικά, οι «Δούλες» για παράδειγμα, να είχαν την ίδια εμπορική επιτυχία με την «Παγίδα» τώρα, είναι τελείως διαφορετικό.   

"Έχω βρεθεί σε παράσταση που δεν με ικανοποιούσε καλλιτεχνικά και δεν είχε και εμπορική επιτυχία, αλλά είχα περάσει πολύ ωραία στα παρασκήνια και  έτσι μου έμεινε σαν μια καλή ανάμνηση"

 Υπάρχει κάτι που δεν έχεις κάνει στο θέατρο και ονειρεύεσαι να το κάνεις;  

 Δεν πηγαίνει το μυαλό μου σε ρόλους, αλήθεια σου λέω, πηγαίνει σε συγγραφείς και σε συνεργάτες. Θέλω να περνάω όμορφα. Έχω βρεθεί σε παράσταση που δεν με ικανοποιούσε καλλιτεχνικά και δεν είχε και εμπορική επιτυχία, αλλά είχα περάσει πολύ ωραία στα παρασκήνια και  έτσι μου έμεινε σαν μια καλή ανάμνηση. Για μένα το πιο σημαντικό είναι να έχω επικοινωνία με τους συναδέλφους μου.   

Επιπλέον, οι μεγάλοι συγγραφείς μ’ ακολουθούν και στη ζωή μου ή μάλλον τους ακολουθώ. Τους διαβάζω και τους ξαναδιαβάζω. Θέλουν τεράστια μελέτη. Αν νομίζεις ότι κάνεις δύο μήνες πρόβες και ανεβάζεις Σαίξπηρ, είσαι γελασμένος.   

 Βλέπουμε όμως πολλές παραστάσεις να ανεβαίνουν με ελάχιστες πρόβες...στο πόδι τολμώ να πω...  

 Ναι, δυστυχώς...Χαζοί είναι οι Άγγλοι που μελετάνε χρόνια πριν ανεβάζουν μια παράσταση; Δεν γίνεται σε μια μέρα να κατανοήσεις τη συμπύκνωση των νοημάτων των Αρχαίων Τραγικών, του Τσέχωφ, του Σαίξπηρ.  

 Θυμάμαι, παλιά είχα δει μια παράσταση από γερμανικό θίασο, ίσως και την καλύτερη της ζωής μου και ήταν σαν να καταλάβαινα γερμανικά. Εκείνο που είχα συνειδητοποιήσει και, εκεί φαίνεται η ευφυΐα του σκηνοθέτη, ήταν ότι διηύθυνε στην παράσταση. Δεν πήγε να καπελώσει τον συγγραφέα ούτε να τραβήξει την προσοχή με ευκολίες.  

 Να πάμε λίγο στον κινηματογράφο.  Θυμάμαι μια ταινία που είχατε κάνει, όπου υπογράφατε το σενάριο και τη σκηνοθεσία, το «Straight Story» (2006). Νομίζω ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της..  

 Ναι, ήταν για τη διαφορετικότητα....  

 Νομίζω είχε πάει πολύ καλά και εμπορικά. Δεν σκεφτήκατε να ξανακάνετε σινεμά;  

 Όχι, γιατί θέλει πάρα πολύ χρόνο και πρέπει να ξεχάσεις όλα τα άλλα. Ενώ είχαμε προτάσεις, δεν μπορέσαμε τελικά.   

 Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή δεν μιλούσαμε, όσο σήμερα για την διαφορετικότητα, όσον αφορά το σεξ ή οτιδήποτε άλλο. Σήμερα, από την άλλη, ζούμε σε μια εποχή που έχουμε στραφεί τόσο πολύ προς αυτό, που έχει χαθεί η συλλογικότητα.   

"Γι’ αυτό και είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη σε σχέση με την εργασία των ανθρώπων. Γιατί θα ζήσουμε άγριες καταστάσεις σε σχέση με τη φτώχεια. "

 Γενικότερα, νομίζω ότι έχει χαθεί το μέτρο σ’ όλα...  

 Είναι και ένα παιχνίδι της καταναλωτικής κοινωνίας. Λένε πολύ σωστά ότι για να κρατήσεις σ’ άγνοια έναν άνθρωπο, δύο τρόποι υπάρχουν: ή καθόλου πληροφόρηση ή υπερπληροφόρηση. Ζούμε το δεύτερο τώρα, γι’ αυτό και ό,τι είναι σημαντικό σήμερα, σε μια μέρα θα έχει ξεχαστεί. Αυτό είναι το παιχνίδι της κατανάλωσης...Και δυστυχώς, μέσα από αυτό εμφανίζεται και ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα που είναι το ζήτημα της φτώχειας. Γι’ αυτό και είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη σε σχέση με την εργασία των ανθρώπων. Γιατί θα ζήσουμε άγριες καταστάσεις σε σχέση με τη φτώχεια.   

 Ναι, και τώρα με τον κορονοϊό θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα.  

 Σε παγκόσμιο επίπεδο ο κορονοϊός κατάφερε να κάνει αυτό που δεν έκανε η παγκοσμιοποίηση και όλοι ασχολούμαστε μ’ αυτό. Παράλληλα όμως, η φτώχεια αυξάνεται σε τέτοιο βαθμό που καταπατούνται όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Λένε ότι σε κάθε πανδημία, δύο συμβαίνουν: ανεβαίνει η θρησκευτικότητα, λογικό είναι, και κατεβαίνουν οι τιμές. Είναι η πρώτη πανδημία που έχουν ανέβει τόσο πολύ οι τιμές.   

 Αυτό δεν έχουμε καταλάβει ακόμη, γι’ αυτό λέω να σκεφτούμε τη συλλογικότητα. Φοβάμαι ότι θα φτάσουμε σ’ ένα σημείο που θα είμαστε ο θάνατός σου, η ζωή μου.  

"Τώρα ξαφνικά, μετά από τόσα χρόνια μου λένε όλοι για το νυφικό! Ήταν μια φωτογραφία που ανέβασε ο Κωστέτσος. "

Να πάμε σε κάτι πιο ανάλαφρο; Είστε ένα πολύ μοντέρνο ζευγάρι. Δεν σου κρύβω ότι εντυπωσιάστηκα όταν σε είδα νύφη με πορτοκαλί νυφικό! 

Αυτό είναι πολύ παράξενο. Γιατί ο γάμος μας τότε ήταν σε πολύ στενό κύκλο, μόνο 30 άτομα. Σκέψου δεν είχαμε φωτογραφίες και είχα βάλει και όρο στον Βλαδίμηρο να γίνει κρυφά, χωρίς κάμερες. Εκείνη την εποχή έτρεχαν στις εκκλησίες σε όποιον παντρευόταν και δεν μου άρεσε...Τώρα ξαφνικά, μετά από τόσα χρόνια μου λένε όλοι για το νυφικό! Ήταν μια φωτογραφία που ανέβασε ο Κωστέτσος.  

Εμείς είχαμε πάει τότε στο ατελιέ, με τον Βλαδίμηρο μαζί, το είδαμε, μας άρεσε και είπαμε «αυτό»! 

Α!Και εκεί δεν ήσαστε παραδοσιακοί...Να μη δει ο γαμπρός τη νύφη με το νυφικό κ.λπ... 

Ναι, μαζί!  

Πόσο αδιάκριτο, άσχημο και αγενές είναι να σας ρωτάνε συνέχεια γιατί δεν κάνατε παιδιά; 

Ναι, ακόμα ρωτάνε.. Γενικά, οι αδιάκριτες ερωτήσεις που δεν είναι μόνο το θέμα του παιδιού, μπορεί να είναι και κάτι άλλο, δεν με πειράζουν. Δεν απαντάω και λέω πάμε παρακάτω. Σαφέστατα και είναι κάτι αδιάκριτο. Θα σου έλεγα όμως ότι, «το πολύ το κύριε λέησον το βαριέται και ο Θεός». Άντε να ρωτήσεις μια φορά, να πω εντάξει. Το βαρετό είναι οι ίδιες και οι ίδιες ερωτήσεις συνεχώς.  

"Και αν με ρωτάς τι ξεχωρίζω σ’ έναν άνθρωπο, δεν είναι ούτε η εξυπνάδα ούτε το ταλέντο, είναι η καλοσύνη και η προσφορά."

  Ποια είναι η χειρότερη ερώτηση που μπορεί να σου κάνουν; 

Είναι και η στιγμή που ρωτάει κανείς κάτι αλλά και ο χώρος και ο χρόνος. Όταν είχαν έρθει δημοσιογράφοι με κάμερες στην «Δεσποινίς Μαργαρίτα», μόλις είχα τελειώσει την παράσταση, μου έκαναν μια, δύο ερωτήσεις προσωπικές, απάντησα μ’ ευγένεια και στην τρίτη που ήταν «Αν σας την έχουν πέσει», εκεί εκνευρίστηκα πολύ. Σκέψου ότι συναντούσα κόσμο στο δρόμο και μου έδινε συγχαρητήρια, λέγοντάς μου ότι δεν μου μίλησαν μετά την παράσταση γιατί σκέφτονταν την κούρασή μου μιάμιση ώρα στη σκηνή. Αν βλέπεις το κοινό να σέβεται και τον δημοσιογράφο να ρωτάει μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι σίγουρα ενοχλητικό. Είναι πάντα ο τρόπος, εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ οι ευγενικοί άνθρωποι. Και αν με ρωτάς τι ξεχωρίζω σ’ έναν άνθρωπο, δεν είναι ούτε η εξυπνάδα ούτε το ταλέντο, είναι η καλοσύνη και η προσφορά.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Το θέατρο είναι επικοινωνία, οι καλύτερες παραστάσεις είναι πάντα αυτές που οι ηθοποιοί γίνονται συμπαίκτες και όσα συμβαίνουν στη σκηνή γεννιούνται πραγματικά εκείνη τη στιγμή. Η πιο γοητευτική και θνησιγενής τέχνη δεν υπάρχει χωρίς πραγματική επικοινωνία. Τι γίνεται όμως όταν ο ηθοποιός καλείται να πει ολομόναχος την ιστορία ;  Οι μονόλογοι ξεκίνησαν από ανάγκη, εξυπηρετώντας τα χαμηλά μπάτζετ των παραγωγών, και κατάφεραν να γίνουν το απόλυτο Must-see. Και μπορεί να υπάρχουν και άνδρες ηθοποιοί  που μονολογούν εξαιρετικά αλλά σ’ αυτό τον τομέα οι γυναίκες έχουν την ρεβάνς! 

Δεκατρείς κυρίες μονολογούν και αξίζουν την προσοχή μας. 

Μια Γερμανίδα Γραμματέας 

«Η Ρένη Πιττακή, έχει μελετήσει και εμβαθύνει την γραμματέα της. Και καταθέτει ένα υποκριτικό κρεσέντο σε αυτόν τον δισυπόστατο ρόλο της. Γιατί, θέλει βασάνισμα ψυχής (και όχι μόνο), για να μπορέσεις να ερμηνεύσεις και να αποτυπώσεις σκηνικά από τη μια την φαινομενική ελαφρότητα και αθωότητα και από την άλλη την καλά κρυμμένη διάβρωση και σαπίλα. Να είσαι ένοχη δηλώνοντας αθώα. Και καλοκάγαθη, ούσα πανούργα», έγραφε ο Κώστας Ζήσης τον Οκτώβριο του 2020. Και πράγματι, ο μονόλογος του Christopher Hampton, που σκηνοθέτησε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Μόσχος, έχει κλέψει τις εντυπώσεις και συνεχίζεται στο Ιλίσια Βολανάκης. 

Σέρρα- η Ψυχή του Πόντου 

Ο Γιάννης Καλπούζος διασκεύασε ο ίδιος το μυθιστόρημά του για να ανέβει στη σκηνή και η Χρύσα Παπά εντυπωσιάζει με μια μεστή, δυναμική ερμηνεία με μέτρο και συναίσθημα. Η ίδια ερμηνεύει πολλούς ανδρικούς και γυναικείους ρόλους στη σκηνή του Πόλη και κερδίζει το πιο δυνατό χειροκρότημα.  

Η γυναίκα της Πάτρας 

Στην ίδια σκηνή, η  Ελένη Κοκκίδου δίνει ρέστα ως η «αξιοσέβαστη πόρνη» Πανωραία, στον μονόλογο που προέκυψε από τις συνεντεύξεις που έδωσε η ίδια η Πανωραία στον Γιώργο Χρονά. Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει η Λένα Κιτσοπούλου.  

Girls and Boys 

Με διθυραμβικές κριτικές  και γεμάτο το Black Box του 104, το εξαιρετικό έργο του  Dennis Kelly, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της  Άννας- Μαρίας Στεφαδούρου, άνθισε με μια συγκλονιστική ερμηνεία από τη Δώρα Παρδάλη. Η παράσταση έγινε το απόλυτο talk of the town και συνεχίζεται για 3^η χρονιά, μέχρι τέλος Ιανουαρίου. Πραγματικά, μην το χάσετε! 

Το Καινούργιο Παιδί 

Η Κάτια Δανδουλάκη ζήτησε από το αγαπημένο συγγραφικό δίδυμο των Ρέππα- Παπαθανασίου έναν μονόλογο. Εκείνοι τον έγραψαν και την σκηνοθέτησαν. Η σπουδαία ηθοποιός κλέβει τις εντυπώσεις στο θέατρό της, στην οδό Πατησίων.  

Έξι φορές 

Το μικρό αφιέρωμα στην Έλλη Λαμπέτη με την Όλια Λαζαρίδου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, μετά την μεγάλη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής επιστρέφει στο θέατρο Αλκυονίς. Η σπουδαία του θεάτρου μας, ερμηνεύει έξι διαφορετικούς ρόλους σε μια παράσταση - αναφορά στη μαγεία και την τέχνη του θεάτρου. Η σκηνοθεσία και οι φωτισμοί είναι του Γιώργου Νανούρη και η αρχική πηγή έμπνευσης είναι τα θρυλικά «Έξι μονόπρακτα» που είχε ανεβάσει η Έλλη Λαμπέτη το 1978 - στα οποία η πρωτοεμφανιζόμενη τότε Όλια Λαζαρίδου έπαιζε έναν βουβό ρόλο. 

Το υπέροχό μου διαζύγιο 

Η Φαίδρα Δρούκα, φέτος από τη σκηνή του Άνεσις, μας χαρίζει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρα της σ’ ένα πολύ τρυφερό και σύγχρονο έργο της Geraldine Aron, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.  Η Ιρλανδή συγγραφέας, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ζωντάνια, μάς παροτρύνει να ζήσουμε μαζί με τη χωρισμένη Άντζελα, όλες τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αποφάσεις, και τις καινούριες εμπειρίες μιας γυναίκας που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ζωής της,… στο αναπάντεχο διαζύγιο! Μιας γυναίκας έξυπνης μεν αλλά και παιδιάστικα αφελής -λόγω συζυγικών υποχωρήσεων- τρυφερής, δοτικής αλλά και συνάμα φοβισμένης, επίσης λόγω συζυγικών υποχωρήσεων, χαρούμενης και ταυτόχρονα θλιμμένης. Δείτε το, σίγουρα θα βρείτε κομμάτια της ζωής σας. 

Η Πόρνη από Πάνω 

Ούτε ένα ούτε δύο αλλά δέκα ολόκληρα χρόνια συμπλήρωσε η Κατερίνα Διδασκάλου με τον μονόλογο του Αντώνη Τσιπιανίτη σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πατρώνη. Η Κατερίνα Διδασκάλου, αναπολώντας τη ζωή της Ερατούς, πλημμυρίζει κυριολεκτικά τη σκηνή, παίζοντας ταυτόχρονα με απίστευτη ευκολία όλους τους χαρακτήρες που έπαιξαν ρόλο στη ζωή της ηρωίδας. ‘Ένα μοναδικό ρεσιτάλ υποκριτικής που μας ταξιδεύει για 90 λεπτά από το γέλιο στη συγκίνηση, παραμένοντας κάθε στιγμή στην πραγματικότητα για να οδηγήσει σε ένα τέλος έκπληξη. 

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. 

Ο θρυλικός μονόλογος της Λένας Κιτσοπούλου επιστρέφει μετά από έντεκα χρόνια στη σκηνή και δίνει την ευκαιρία σε μια ηθοποιό της νέας γενιάς, στην Κίττυ Παϊταζόγλου, να ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο της στην πρώτη σκηνοθεσία της Δήμητρας Δερμιτζάκη. Δείτε την στο θέατρο Ζίνα. 

Λείπεις 

Η Ράνια Παπαδάκου  επιστρέφει δυναμικά μ’ έναν υπέροχο μονόλογο του Βασίλη Ρίσβα, ερμηνεύοντας μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, την Ελπίδα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Μπέσσυ Μάλφα. Η παράσταση έχει άρωμα από τη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία «Μαύρα Μεσάνυχτα», όπου οι δύο κυρίες συμπρωταγωνιστούσαν και ο Βασίλης Ρίσβας υπέγραφε το σενάριο (μαζί με τη Δήμητρα Σακαλή).

Άκου καθώς περνάει 

Η Μαρία Μαραγκουδάκη έγραψε και αυτοσκηνοθετείται στον κωμικό αυτό μονόλογο, όπου παρακολουθούμε 23 στιγμιότυπα από την πορεία ζωής μιας γυναίκας, κάθε Τετάρτη στο Από Κοινού Θέατρο.  

Τζόρνταν  

Ο σπαρακτικός μονόλογος «Τζόρνταν» των Άννα Ρέυνολντς και Μόιρα Μπουφίνι, που μετέφρασε ο Μάριος Πλωρίτης, παρουσιάζεται στο ALHAMBRA ART THEATRE με την Μαρία Κορινθίου να υποδύεται την τραγική ηρωίδα Σίρλεϋ Τζόουνς, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Γιάννη Αϊβάζη. Μια ιστορία που αποκάλυψε η ίδια η Σίρλεϋ, όσο καιρό ήταν κρατούμενη στη φυλακή, στη συγκρατούμενή της Άννα Ρέυνολντς, τη μία από τις δυο συγγραφείς. Θυμάμαι την παράσταση με την Μελίνα Ασλάνογλου σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και ας πέρασε σχεδόν δεκαετία από τότε που την πρωτοείδα. Την κ. Κορινθίου δεν την έχω δει ακόμη. Το έργο, όμως, είναι πολύ δυνατό και γι’ αυτό βρίσκεται στις προτάσεις μας.  

Διαβάστε επίσης:

Είδα Την «Γυναίκα Της Πάτρας», Σε Σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου

Είδα Το «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», Σε Σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου

Ο Νίκος Μαστοράκης Βλέπει Τη Ζωή Σαν Ένα Road Trip Και Δεν Την "Θυσιάζει" Για Καμία Παράσταση

Η Κίττυ Παϊταζόγλου Δεν Ξέρει, Αν Θα Ζήσουμε, Να Δούμε Μια Καθολική Ισότητα Των Φύλων (Συνέντευξη)

«Girls & Boys»: Κορίτσια, Πώς Καταφέρατε Να Κάνετε Την Παράστασή Σας Talk Of The Town;

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Το έργο «Τζεμ»  γράφτηκε το 2008 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς στο Dublin Fringe Festival στο Δουβλίνο και κέρδισε το βραβείο Fishamble New Writing Award. Αμέσως μετά, η παράσταση μεταφέρθηκε στο Civic Theatre στο Δουβλίνο. Την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιο για το καλύτερο έργο της χρονιάς στην Ιρλανδία από τα Irish Times Theatre Awards. Το 2009 παρουσιάστηκε στο Edinburgh Fringe Festival στη Σκωτία και  κέρδισε το βραβείο Carol Tambor Best of Edinburgh Award. Το 2008, η Ελέιν Μέρφυ κέρδισε τοβραβείο Stewart Parker BBC Northern Ireland Drama Award. Από το 2008 μέχρι σήμερα, το «Τζεμ» έχει παιχτεί σε δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο.

Το έργο συστήνει στο ελληνικό κοινό  ο Φώτης Μακρής στο Studio Μαυρομιχάλη, με πρωταγωνίστριες τις: Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη. 

 Η σκηνοθεσία του Φώτη Μακρή δίνει βήμα στις τρεις εξαιρετικές ηθοποιούς του να επικοινωνήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έργο και να φωτίσουν κάθε κωμική αλλά και τραγική στιγμή του. Τρεις γενιές γυναικών, η Κέι, η κόρη της η Λορέιν και η εγγονή της, η Άμπερ, μέσα από διαδοχικούς  μονολόγους μάς αφηγούνται τα γεγονότα μιας χρονιάς που θα αλλάξει άρδην τις ζωές τους και θα επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές τους. 

Μπορεί η ιστορία να διαδραματίζεται στο Δουβλίνο αλλά θα μπορούσε εύκολα να γινόταν σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε κάθε γειτονιά. 

Η Μαρία Κανελλοπούλου διαθέτει μια αφοπλιστική αμεσότητα και είναι απολαυστική στις κωμικές σκηνές της. Ξεχωρίζω τη σκηνή στο sex shop. Εξίσου δυνατή η ερμηνεία της στις δραματικές σκηνές.  

 Με ζωηράδα και ορμή, η Στέλλα Κρούσκα ερμηνεύει τη Λορέιν, μια ψυχωτική γυναίκα που βίωσε την εγκατάλειψη, έπεσε σε κατάθλιψη αλλά κατάφερε να κερδίσει πίσω τη ζωή της.  

 Ευχάριστη έκπληξη η νεότερη της παρέας, η Βασιλίνα Κατερίνη, που νομίζω ότι θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.   

Η μετάφραση της  Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη μέσα στον παλμό της εποχής. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίας Μπενάκη απλά αλλά λειτουργικά. Απόλυτα ταιριαστές και οι μουσικές επιλογές του σκηνοθέτη και άκρως ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί του.

Δείτε το για να θυμηθείτε τη ραχοκοκαλιά της θεατρικής τέχνης: ένα δυνατό κείμενο με τρεις ηθοποιούς που ξέρουν πολύ καλά ότι είναι συμπαίκτες ακόμη και όταν μονολογούν. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Το «Πάρτι Γενεθλίων»(The Birthday Party) ήταν το πρώτο μεγάλου μήκους θεατρικό έργο του Χάρολντ Πίντερ (το τρίτο στη σειρά μετά το  «The Room»  και το «Τhe Dumb Waiter»). Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το 1958 στο Arts Theatre στο Cambridge. Κοινό και κριτικοί δεν το δέχθηκαν με ενθουσιασμό, αντίθετα  το αποδοκίμασαν.   

Σήμερα, εξήντα τέσσερα χρόνια μετά, θεωρείται ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα της πρωτοπορίας, ένα κλασικό αριστούργημα που δεν έχει σταματήσει να παίζεται σ’ όλα τα θέατρα του κόσμου.   

 Στη χώρα μας, ανέβηκε για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία  Κάρολου Κουν τη σεζόν 1969-1970.Από τότε έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές. Ενδεικτικά αναφέρω την εξαιρετική παράσταση του Αντώνη Αντύπα στο Απλό Θέατρο (2005), με την ίδια μετάφραση του 1970 που υπέγραψε ο Παύλος Μάτεσις.   

Στην παράσταση του Γιώργου Παλούμπη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, παρακολουθούμε μια νέα μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Μια αξιόλογη προσπάθεια που κατάφερε να αναδείξει ένα αξιοθαύμαστο στοιχείο του συγγραφέα: το γεγονός ότι οι απλοί έως και  απλοϊκοί  διάλογοι συνθέτουν κλιμακωτά μια ιδιότυπη και πολυεπίπεδη δραματουργική δομή που κατάφερε να γίνει εμφανής και να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή.   

Το έργο είναι αινιγματικό και ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις, γι’ αυτό και, κατά τη γνώμη μου, τόσο γοητευτικό.   

Σε γράμμα του προς τον σκηνοθέτη του έργου, Πήτερ Γουντ, στις 30 Μαρτίου 1958,ο Πίντερ αρνήθηκε να προσθέσει  έστω και μια γραμμή για να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει γιατί ο Στάνλεϊ έχει φτάσει σ’ αυτή την κατάσταση. Ο Πίντερ γράφει: «Ο Στάνλεϊ δεν μπορεί να συλλάβει τη μοναδική του δικαιολογία - πως είναι αυτό που είναι, επομένως ποτέ δεν θα μπορούσε και να την αρθρώσει» *  

Το έργο είναι και έντονα αυτοβιογραφικό, αφού ο Πίντερ ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή του αλλά και με την αντίσταση του Πιτ στις  «θρησκευτικές δυνάμεις» του Ιουδαϊσμού και του Καθολικισμού, που αντιπροσωπεύονται από τον Γκόλντμπεργκ και τον Μακ Καν. Για την ιστορία να πούμε ότι, ο ίδιος ο συγγραφέας, είχε απορρίψει την ιουδαϊκή πίστη στα δεκατρία του χρόνια.  

Το πιο ενδιαφέρον, βέβαια, είναι ότι και οι δύο βασανιστές είναι κατά βάθος θύματα των δύο θρησκειών τους. Γι’ αυτό και το έργο θεωρείται ότι έχει μια πολιτική και φιλοσοφική πολυπλοκότητα.  

Μεγάλη επιτυχία της σκηνοθεσίας  είναι ότι κατάφερε να ταιριάξει καλούς ηθοποιούς, διαφορετικών όμως σχολών, και να δημιουργήσει μια παράσταση με εντυπωσιακή σκηνική επικοινωνία και ροή.  

 Οι έξι ηθοποιοί χαρίζουν στο κοινό μοναδικές στιγμές. Όλοι οι χαρακτήρες που, από γραφής έχουν μία ιδιαίτερη και ιδιόρρυθμη προσωπικότητα, με πολλά ψυχολογικά προβλήματα να κρύβονται κάτω από την επιφάνεια, αναδεικνύονται μοναδικά στην παράσταση του Γιώργου Παλούμπη.   

Ο Πυγμαλίων  Δαδακαρίδης είναι μοναδικός ως φιγούρα, ζωντανή έκφραση του καταθλιπτικού και φοβισμένου κόσμου που αντιπροσωπεύει. Πέτυχε με εντυπωσιακή άνεση να συνθέσει με μια αξιοζήλευτη ενότητα όλα τα χαρακτηριστικά του Στάνλεϊ. Σπαρακτικός στη σκηνή με το ταμπούρλο.   

 Ο Γιάννος Περλέγκας είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός, από τους ελάχιστους που μπορεί να μιλάει ακατάπαυστα στη σκηνή και να τον ακούς.  Γεγονός που έχει αποδείξει περίτρανα και στην παράσταση «Αδαή και Παράφρων» του Τόμας Μπέρνχαρντ. Οι φλυαρίες του Μακ Καν, λοιπόν, ακούγονται με ενδιαφέρον και ο ίδιος μοιάζει να πατά με σιγουριά στο πιντερικό σύμπαν.   

 Μοναδική η χημεία του με τον Γιάννη Στεφόπουλο, το σκηνικό του alter ego, που είναι ένας απολαυστικός  Γκόλντμπεργκ, με μια υποβόσκουσα ένταση, που σκάει μοναδικά σε κάποιες σκηνές. Ο παραλογισμός, η σιδερένια λογική, ο σαρκασμός ακόμα και μια μικρή ευαισθησία του χαρακτήρα είναι αυτά που συνθέτουν την εντυπωσιακή παρτιτούρα του ρόλου του.   

 Η μεγαλύτερη έκπληξη της παράστασης είναι η συγκλονιστική Μεγκ της Αθηνάς Τσιλύρα. Ίσως η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της, μ’ ένα πληθωρικό μπρίο, μια υποβόσκουσα συστολή, καταφέρνει να γίνει η προσωποποίηση της τρυφερότητας σε κάτι τόσο βαθύ και αληθινό.   

 Καλοί στους μικρότερους ρόλους, η ανερχόμενη Άλκηστις Ζιρώ και ο έμπειρος Φώτης Θωμαΐδης - εξαιρετικός στο φινάλε.   

 Τα σκηνικά της παράστασης, όπως και η αφίσα της, είναι αντιγραφή εκείνης που σκηνοθέτησε το 2018 στο Λονδίνο ο Ίαν Ρίκσον! Ακόμη και τα χρώματα της ταπετσαρίας και οι λεπτομέρειες από το σκηνικό. Δεν ξέρω αν αυτό βαραίνει μόνο την Νατάσσα Παπαστεργίου, σκηνογράφο και ενδυματολόγο της παράστασης. Είναι πάντως κρίμα να μην υπάρχει έμπνευση και αν δεν υπάρχει, είναι απαράδεκτο να μην αναφέρεται ή ίσως και χαζό εν έτει 2021!  

 Ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα και άκρως ταιριαστοί με την ατμόσφαιρα η μουσική του Παύλου Κατσιβέλη.   

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Τα τελευταία χρόνια, το Θέατρο Χώρα, έχει γίνει το θεατρικό σπίτι του Πέτρου Ζούλια και της Νένας Μεντή. Εκεί, πριν από μια δεκαετία είδαμε για πρώτη φορά και τη μεγαλύτερη θεατρική τους επιτυχία «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», που έμελλε να γίνει η αρχή για πολλούς θεατρικούς μονολόγους στη χώρα μας, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και ένας ηθοποιός επί σκηνής μπορεί να κάνει ουρές στα ταμεία.  

Το θέμα είναι ποιος ηθοποιός είναι αυτός και αν μπορεί να σηκώσει στους ώμους του τις απαιτήσεις ενός μονολόγου. Η περίπτωση της Νένας Μεντή είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της για το ελληνικό θέατρο. Αυτόφωτη, με σπαρακτική ενσυναίσθηση που σε παρασύρει σ’ ό,τι και να παίξει.  

Αυτή τη φορά, ο Πέτρος Ζούλιας επέλεξε να ασχοληθεί με τη ζωή της παλιάς θεατρίνας Μαρίκας Κοτοπούλη, ζωντανεύοντας στη σκηνή του Χώρα τη ζωή της, σ’ ένα κείμενο που έγραψε ο ίδιος. Μαζί με τη Μεντή, στη σκηνή απολαμβάνουμε τους: Τζένη Σκαρλάτου, Νεφέλη Κουρή, Γιώργος Δεπάστας, Μάκης Πατέλης, Μαριάννα Τουντασάκη, Γιώργος Λόξας, Γιάννης Σίντος και Ναταλία Αθανασιάδη.  

Η δουλειά που έχει κάνει ο σκηνοθέτης στο κομμάτι της δραματουργίας είναι αξιοσημείωτη. Στην παράσταση, η μορφή της Κοτοπούλη ζωντανεύει και γίνονται κατανοητά από την πρώτη στιγμή πολλά στοιχεία του χαρακτήρα της, η πανίσχυρη προσωπικότητά της και η έντονη συμμετοχή της στην πολιτική.  

Παράλληλα ο Ζούλιας με έναυσμα την Κοτοπούλη, εμπλουτίζει το κείμενό του με στοιχεία για την εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου- την εποχή του σκηνοθέτη, τις κόντρες των μεγάλων θιάσων, την ξενομανία, τη στάση του Εθνικού θεάτρου κ.λπ.  

Στο έργο δίνεται έμφαση και στον ανολοκλήρωτο έρωτα της Κοτοπούλη με τον Ίωνα Δραγούμη, που πολύ σωστά δεν εμφανίζεται επί σκηνής αλλά είναι έντονα παρών, ως μια ανάμνηση που κινητοποιεί.  

Ο μόνος προβληματισμός μου, ως προς το έργο ,είναι κάποιες αναφορές σε πρόσωπα που το ευρύ κοινό δεν γνωρίζει και οι ιστορίες τους δεν ειπώνονται κατανοητά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελένη Παπαδάκη. Βλέπουμε την Κοτοπούλη να καταρρέει στο άκουσμα της ξαφνικής δολοφονίας της, αλλά αν ο θεατής δεν γνωρίζει την ιστορία της, μάλλον μένει με την απορία.  

Η μεγαλύτερη επιτυχία της σκηνοθεσίας είναι η ροή που έχει η παράσταση. Όλα κυλάνε ομαλά, οι  πολλαπλές αλλαγές των σκηνικών (Άννα Ζούλια), αλλά και της αφήγησης, είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένες.  

Αρωγός σ’ αυτό το εγχείρημα η εξαιρετική Τζένη Σκαρλάτου, στον ρόλο της πιστής συνεργάτιδας και φίλης της Κοτοπούλη. Μια ερμηνεία που ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Μεντή και Σκαρλάτου έχουν μια ενδιαφέρουσα σκηνική χημεία που ανατροφοδοτεί και την καθεμιά τους ξεχωριστά.  

Η Νεφέλη Κουρή, στον ρόλο της Έλλης Λαμπέτη σε νεαρή ηλικία, έχει πετύχει το εύθραυστο της ηθοποιού και σε στιγμές και το πάθος της για το θέατρο. Ωστόσο, δεν καταφέρνει να πείσει απόλυτα.  

Ο Γιώργος Δεπάστας στον ρόλο του Γεώργιου Χέλμη είναι πολύ καλός. Το ίδιο και ο Μάκης Πατέλης ως Βασίλης Λογοθετίδης. 

Η Μαριάννα Τουντασάκη, ο Γιώργος Λόξας, ο Γιάννης Σίντος και η Ναταλία Αθανασιάδη καλούνται να ερμηνεύσουν πολλαπλούς ρόλους και ανταποκρίνονται ικανοποιητικά, φλερτάροντας, βέβαια, σε κάποια σημεία με την υπερβολή.  

Από την τετράδα ξεχωρίζει η Μαριάννα Τουντασάκη, τόσο στο θεατρικό νούμερο όσο και ως μαθήτρια της σχολής της Κοτοπούλη.  

Η Ηλένια Δουλαδίρη έχει δημιουργήσει πρακτικά και καλόγουστα κοστούμια. Τα φώτα υπογράφει η έμπειρη Κατερίνα Μαραγκουδάκη, που καταφέρνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα στις πολλές εναλλαγές των σκηνικών.  

Με διάθεση νοσταλγίας και συγκίνηση η μουσική του Παναγιώτη Αυγερινού.  

Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με μια τίμια εμπορική παράσταση που συστήνει στο ευρύ κοινό την Μαρίκα Κοτοπούλη μέσω μια άλλης σπουδαίας ηθοποιού, της Νένας Μεντή, η οποία έχει την σκηνική ευφυΐα και εμπειρία να μην την μιμηθεί αλλά να την ενσαρκώσει μέσα από τα δικά της θεατρικά εργαλεία.  

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογράφιση για το texnes-plus Χρήστος Χήρμπος

Το ταλέντο της είναι τόσο αφοπλιστικό και εκπέμπει φυσικά, όπως το γάργαρο γέλιο της. Η Κίττυ Παϊταζόγλου ήρθε για να μείνει. Αυτό σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή που την είδα στο θέατρο πριν δέκα χρόνια. Το καλοκαίρι έκλεψε τις εντυπώσεις στην Επίδαυρο, ως κορυφαία του χορού στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη. 

Σήμερα, έρχεται αντιμέτωπη μ’ ένα ακόμη μεγάλο υποκριτικό στοίχημα: τον μονόλογο. Τι και αν, όπως μου είπε: «Όταν μου το πρότεινε μέσα στην πρώτη καραντίνα η Δήμητρα, μετά το πρώτο σοκ και την άρνηση, σκέφτηκα: Μήπως υπάρχει κάτι που φοβάμαι εκεί;».

Ευτυχώς, ο φόβος δεν νίκησε και  έτσι θα την απολαύσουμε σ’ έναν εξαιρετικό μονόλογο της Λένας Κιτσοπούλου Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., σε σκηνοθεσία Δήμητρας Δεμιρτζάκη, στη σκηνή του Θεάτρου Ζήνα. 

Και αφού η ηρωίδα αυτή είναι παλαβιάρα, αποφασίσαμε το ραντεβού μας για τη συνέντευξη και τη φωτογράφιση να γίνει σ' ένα nail salon! 

Η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» γράφτηκε πριν 12 χρόνια, κατά παραγγελία για το Εθνικό Θέατρο από την Λένα Κιτσοπούλου. Πόσο επίκαιρη είναι σήμερα;

Για μένα αυτό το κείμενο είναι ακόμα πιο τρομακτικό και αστείο και σπαραχτικό σήμερα απ’ό,τι 12 χρόνια πριν. Γιατί από τότε περάσαμε μια οικονομική κρίση, που τη δική μου τη γενιά την παρέλυσε, κι εκεί που πήγαμε να ορθοποδήσουμε λίγο, ήρθε και μια πανδημία, ή μάλλον απανωτά κύματα πανδημίας, και μας παρέλυσαν ξανά. Μας εγκλώβισαν σπίτι. Κι άρχισαν τα ατελείωτα πρέπει, οι απαγορεύσεις, οι ψυχαναγκασμοί, και το μόνο που θέλαμε ήταν να τελειώνει αυτό, να πετάξουμε πάνω απ’όλα αυτά. Ε, γι’αυτή την επιθυμία μιλά κι η Μαιρούλα. Θέλει να πετάξει πάνω απ’όλη αυτή τη μάπα κατάσταση που βλέπει γύρω της, πετάει λοιπόν, και γκρεμοτσακίζεται. Και προσπαθεί ξανά και ξανά και πάλι γκρεμοτσακίζεται. Και γελάει με αυτό,γιατί δεν έχει άλλο πια να κλάψει.

Πώς έχει προσεγγίσει το έργο η σκηνοθεσία της Δήμητρας Δερμιτζάκη;

Αλμοδοβαρικά θα έλεγα, κι ας γελάσει με αυτό η Δήμητρα. Γιατί πέρα από τον κλαυσίγελο, αυτή την περιοχή που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις ή να παγώσει το αίμα σου, η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. μας ξεκινά φαινομενικά ρεαλιστικά, αλλά χτίζεται ύπουλα σαν ένα περίεργο όνειρο που δεν είσαι απόλυτα βέβαιος τι έζησες όντως και τι ονειρεύτηκες. Πέρα από την πλάκα όμως, η Δήμητρα έδωσε μεγάλη έμφαση στη γλώσσα , στο λόγο της Κιτσοπούλου, που χτίζει τη ΜΑ.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. σαν ένα ποίημα, ένα μεγάλο επείγον ποίημα, πιο επείγον από ποτέ, γι αυτό και τόσο απερίγραπτα ελληνικό.

Είναι μεγάλο στοίχημα για ένα νέο ηθοποιό ο μονόλογος;

Δεν τον επεδίωξα, θα έλεγα σχεδόν τον απέφευγα σαν το διάολο το μονόλογο, μου φαινόταν πολύ μοναχική διαδικασία, και μη σου πω και λίγο σόου οφ για τον ηθοποιό, λίγο επίδειξη δυνάμεων… Αλλά όταν μου το πρότεινε μέσα στην πρώτη καραντίνα η Δήμητρα, μετά το πρώτο σοκ και την άρνηση, σκέφτηκα: Mήπως υπάρχει κάτι που φοβάμαι εκεί; Μήπως κάτι τρέμω και πρέπει να αναμετρηθώ μαζί του; Γιατί με αυτό αναμετριέται κι η ηρωίδα, με αυτή την απέραντη μοναξιά και το φόβο, που οι περισσότεροι βιώσαμε μέσα στην πανδημία. Κι εκεί βρήκα ένα νόημα να ειπωθεί αυτό σήμερα. Μήπως και κάπως ξορκιστεί.

Το κείμενο εστιάζει στην ωριμότητα που έρχεται μεταξύ 35 και 40 ετών. Μπορεί να είμαστε ακόμη νέοι αλλά έχουμε χάσει και την πίστη που είχαμε νεότεροι. Είναι πράγματι δύσκολη αυτή η πενταετία; Εσύ πώς τη βιώνεις;

Δεν την έχω βιώσει ακόμα αυτήν την πενταετία, αλλά μπορώ να μιλήσω για την αμέσως προηγούμενη. Έχει σημασία όμως που ρωτάς, γιατί ενώ στο κείμενο της Κιτσοπούλου είναι 37 χρονών η Μαιρούλα, στην παράστασή μας κατεβάσαμε την ηλικία της στα 30. Και το λέω με πολλή αγωνία και λύπη αυτό, γιατί στην εποχή μας, αυτό το μπούχτισμα κι η έλλειψη πίστης σε κάτι απόλυτο, σε επισκέφτεται πολύ νωρίτερα πια.

Το έργο μιλάει και για τη «νέα θρησκεία», την ψυχανάλυση. Πιστεύεις στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας;

Πιστεύω σε οποιαδήποτε προσπάθεια του ανθρώπου να βρει έναν πιο υγιή, πιο ανοιχτό και πιο απολαυστικό εαυτό του. Αν αυτό λέγεται ψυχοθεραπεία, καλώς. Με τις ταμπέλες έχω λίγο το πρόβλημα, με τα πρέπει, γιατί έχω δει και ανθρώπους που κάνουν 15 χρόνια ψυχανάλυση και δεν έχει αλλάξει τίποτα, δεν έχουν μετακινηθεί ούτε τόσο δα στον εαυτό τους και στις σχέσεις τους με τους άλλους. Κι αντίθετα, άλλους, που δεν έχουν κάνει ποτέ, και παλεύουν συνειδητά και πρακτικά, μέρα τη μέρα να αλλάξουν ό,τι δεν τους ικανοποιεί πια.

«Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.»:μια ανικανοποίητη, «ψαγμένη» ηθοποιός, 35, το πολύ 40 ετών, πραγματικά μπουχτισμένη απ’ όλους και όλα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις έτσι και αν ναι, τι σε μπουχτίζει;

Με μπουχτίζει η αγένεια και οι τζάμπα μάγκες. Οι ψευδοφιλοσοφίες και το μίσος στα σόσιαλ. Οι κωλοτούμπες των πολιτικών. Η παντελής αδιαφορία για το περιβάλλον, και η κάθε μορφής αυθεντία που προσπαθεί να σου πλασάρει ότι στη ζυγαριά βαραίνει περισσότερο από σένα. Παλιότερα με μπούχτιζε και το ghosting που κάνουν συχνά οι άνθρωποι, πια έμαθα να το διαχειρίζομαι. Και να διαλέγω άλλους ανθρώπους.

Η Λένα Κιτσοπούλου είχε δηλώσει ότι το έργο αυτό «είναι μια αρκετά αυτοβιογραφική ιστορία». Βρίσκεις και εσύ αυτοβιογραφικά στοιχεία και αν ναι με τι από όλα όσα λέει η ηρωίδα σου ταυτίζεσαι περισσότερο;

Τη Λένα δεν τη ξέρω καλά προσωπικά, τη διαισθάνομαι μόνο μέσα από το έργο της, αναγνωρίσω τι ταρακουνάει εμένα όταν τη διαβάζω, άρα και τι, ίσως, να έχει ταρακουνήσει και την ίδια για να το γράψει. Δεν έχει καμία αυτολύπηση η ηρωίδα, ακόμα και στον πάτο της, δε ζητά τα ρέστα. Μ’ αυτό ταυτίζομαι πολύ αυτή την περίοδο. Το να μην απολογείσαι, να παίρνεις την ευθύνη της ζωής σου, την ευθύνη της ύπαρξής σου σε αυτό τον κόσμο.

Βλέπουμε μια άνθηση της ελληνικών σειρών. Θα σ’ ενδιέφερε να παίξεις στη τηλεόραση ή είναι κάτι που δεν υπάρχει στα σχέδιά σου;

Φυσικά θα μ’ενδιέφερε να παίξω σε μια ελληνική σειρά, με καλό σενάριο, ωραίους δημιουργούς και σεβασμό στους ηθοποιούς και κυρίως στο κοινό.

Η χρονιά της πανδημίας ήταν καθοριστική για το ελληνικό θέατρο. Πίστευες ποτέ ότι θα βλέπαμε αυτούς τους ανθρώπους στη φυλακή;

Αυτοί που εγκλημάτισαν καλά βρέθηκαν στη φυλακή. Κι αυτοί που «φλέρταραν» ή «φλερτάρουν» με κάθε είδους κακοποιητικές, ρατσιστικές, σεξιστικές συμπεριφορές, ας καταλάβουν ακόμα και κατασταλτικά πως κάποιες συμπεριφορές είναι ανεπίτρεπτες και καταδικαστέες σε μια κοινωνία δημοκρατική. Επίσης το θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι, έτσι; Όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να συνυπάρξουν με άλλους ανθρώπους, ας κάτσουν σπίτι τους να εξουσιάζουν ντουβάρια.

Κρίμα πάντως που πέρα από το θέατρο και τον αθλητισμό δεν άνοιξε αυτός ο διάλογος και σε άλλους κλάδους.

Είσαι αισιόδοξη για την επόμενη μέρα του Metoo;

Ναι, δεν θα μπορούσα να μην είμαι. Δεν ξέρω αν θα ζήσουμε εμείς να προλάβουμε να δούμε μια καθολική ισότητα των φύλων. Αλλά αισθάνομαι πως κάτι αλλάζει, έχει δρόμο πολύ μπροστά, αλλά κάτι αλλάζει. Αρθρώνεται ένα μαζικό αίτημα ότι κάπου «μπάστα» στην ανεξέλεγκτη πατριαρχία.

Τι σε χαλάει και τι σε κάνει να χαμογελάς στην καθημερινότητά σου;

Με χαλάει η αγένεια και η ανευθυνότητα.

Χαμογελάω με μια γλυκιά κουβέντα που θα έρθει ξαφνικά από κάποιον άγνωστο. Ή από κάποιον πολύ γνωστό.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Aπό το Φεβρουάριο θα είμαι στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ, που θα σκηνοθετήσει η Μαρία Πρωτόπαππα, στο Θέατρο Τέχνης.

Ευχαριστούμε θερμά το Iliana Nails Salon για τη φιλοξενία της φωτογράφισης. 

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δερμιτζάκη

Πρεμιέρα Δευτέρα 8 Νοεμβρίου στο θέατρο Ζίνα

Πού: Θέατρο Ζίνα,, Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Αθήνα, τηλ.: 210 6424424

Πότε: Από Δευτέρα 8 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια: 75 λεπτά

Εισιτήρια: 15 € γενική είσοδος Προπώληση: viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου

Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος. Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο Πιστοποιητικού εμβολιασμού ή Πιστοποιητικού νόσησης (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ο Σταμάτης Φασουλής και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου συναντιούνται στο θέατρο Μουσούρη –σε μια θεατρική συνύπαρξη έπειτα από αρκετά χρόνια– με το έργο «Ο κήπος με τις αλήθειες» («Things I know to be true»), του βραβευμένου Αυστραλού θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, Άντριου Μπόβελ. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση και σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. 

Ο «Κήπος με τις αλήθειες» πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Αυστραλία τον Μάιο του 2016 και είναι από τα έργα που καθιέρωσαν τον Άντριου Μπόβελ διεθνώς, ενώ η αμερικανική πρεμιέρα του έγινε τον Μάρτιο του 2019. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα ήρθε με το θεατρικό «Σκοτεινές Γλώσσες» («Speaking in tongues»), που ανέβασε πριν μερικά χρόνια ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Θέατρο Πόρτα. 

Στη σκηνή του Μουσούρη παρακολουθούμε και τους: Ματίνα Νικολάου, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Παναγιώτης Γαβρέλας, Βίκυ Διαμαντοπούλου, που υποδύονται τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Πράις. 

Σκηνικό του έργου είναι ο κήπος της οικογένειας στη μακρινή Αυστραλία.  Σ’ αυτό τον κήπο τα παιδιά της οικογένειας εξομολογούνται στους γονείς τους τις αλήθειες τους. Η πορεία που πήραν στη ζωή μοιάζει να μην ικανοποιεί τα όνειρα των γονιών τους. Το ίδιο συμβαίνει και στις σχέσεις του ζευγαριού, που μετά από τόσες δεκαετίες γάμου ανοίγει τα χαρτιά του. Ο ψηλός ευκάλυπτος και τα τριαντάφυλλα του κήπου λειτουργούν σαν σύμβολα.  

Η σύζυγος  θα ομολογήσει κάποια στιγμή: «Τα μισώ τα τριαντάφυλλά του, είναι μια δικαιολογία για να μην ζεις», ενώ η κόρη θα αποκαλύψει ότι η μάνα στις δύσκολες στιγμές, έκλαιγε κάτω από τον ευκάλυπτο.  

Το ίδιο το έργο βρίθει στερεοτύπων,  κοινοτοπιών και στηρίζεται σε μια μελό αντίληψη, τόσο ξεπερασμένη, σαν κακή σειρά της δεκαετίας του ‘80. 

Στο συγκεκριμένο ανέβασμα, η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, όχι μόνο ενισχύει τις αδυναμίες του κειμένου αλλά εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή με αθέμιτους τρόπους, όπως για παράδειγμα την υπερβολική χρήση της μουσικής  (μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος), ή τα ερμηνευτικά κρεσέντο που συνοδεύονται από σχεδόν αστείες μέσα στην υπερβολή τους μούτες και γκριμάτσες. Το δυσάρεστο για τον θεατή κλίμα συμπληρώνει η φωνή από το υποβολείο και οι αμήχανες παύσεις μέχρι οι ηθοποιοί να ακούσουν τις ατάκες τους (!) 

Τόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης στον ρόλο του συνταξιούχου πατέρα, όσο και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στον ρόλο της νοσοκόμας μητέρας, δεν καταφέρουν να γλιτώσουν από αυτή την παγίδα, με αποτέλεσμα όλες οι δράσεις τους στη σκηνή να μοιάζουν επιφανειακές.  

Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, ιδιαίτερα εκεί  που το μελό ισορροπεί με το χιούμορ, αλλά δεν καταφέρνουν να προσθέσουν το θετικό πρόσημο στις ερμηνείες τους.  

Το ίδιο συμβαίνει και με τους νεότερους της παρέας, από τους οποίους διασώζεται, ίσως και λόγω ρόλου, η Βίκυ Διαμαντοπούλου.  

Οι υπόλοιποι, σαφέστατα και λόγω της σκηνοθετικής γραμμής, αστοχούν απελπιστικά.  

Το σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη είναι λειτουργικό αλλά τα ψεύτικα τριαντάφυλλα πετάνε τον θεατή έξω από τη συνθήκη. Οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ άκρως ατμοσφαιρικοί. Ρεαλιστικά τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη.  

Δεν μπορώ να κλείσω το σημείωμα, χωρίς να αναρωτηθώ: Αυτό είναι το θέατρο που θέλουμε; Μια μελούρα της δεκαετίας του ‘80 με επιφανειακές ερμηνείες που προσπαθούν μάταια να χτυπήσουν στο συναίσθημα του θεατή;  

«Δεν είναι εύκολο να σταθείς μόνος ενάντια στον χλευασμό των άλλων», ομολογεί ο ένορκος Νο9, κατά κόσμον, Παντελής Παπαδόπουλος, αλλάζοντας  την ψήφο του σε «αθώος», υπερασπιζόμενος τον ένορκο Νο8, Μάνο Ζαχαράκο, που είναι ο μόνος που πιστεύει στο τεκμήριο της αθωότητας.  Έχουν περάσει μόνο λίγο λεπτά από τη στιγμή που οι 12 άνδρες έχουν κλειστεί σ’ ένα δωμάτιο για να αποφασίσουν για τη ζωή ενός παιδιού 16 ετών, το οποίο κατηγορείται ότι δολοφόνησε τον πατέρα του μ’ ένα μαχαίρι.  

Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 1957 και μετά το έγκλημα, η τύχη του αγοριού είναι στα χέρια 12 ενόρκων, οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι ένοχο. Σ’ αυτή την περίπτωση, η θανατική ποινή είναι υποχρεωτική. Το σενάριο είναι απλό και ταυτόχρονα τρομερά ευρηματικό που καθηλώνει.  

Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθετεί για έβδομη χρονιά, σε νέα θεατρική στέγη, στο Θέατρο Άνεσις, το έργο του Reginald Rose, που έγινε γνωστό από την ομώνυμη ταινία του 1957, σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λουμέτ. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου και ήταν υποψήφια για 3 Όσκαρ.  

«Είχα παρακολουθήσει την παράσταση την πρώτη χρονιά και υπήρχε στον μυαλό μου, ως μια εμπειρία με θετικό πρόσημο.  Παρακολουθώντας την έξι χρόνια αργότερα, εντυπωσιάστηκα ευχάριστα από την πορεία που έχει κάνει σκηνοθετικά όλα αυτά τα χρόνια». Η σκηνοθέτης καταφέρνει να δώσει μια κινηματογραφική αίσθηση σ’ όλη την παράσταση, χωρίς να επαφίεται σε ευκολίες, όπως για παράδειγμα στη χρήση βίντεο.  

Με βοηθό της τους εξαιρετικούς φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου απομονώνει σκηνές, παραδίδοντας στην πλατεία ένα ψυχογράφημα 12 χαρακτήρων.  

Τότε με είχε εντυπωσιάσει ο σπουδαίος Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή αλλά και η στιβαρή παρουσία του Τρύφωνα Καρατζά , που απεβίωσε πριν από δύο χρόνια.  

Όμως, αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως οι «12 ένορκοι» είναι μια παράσταση που καταφέρνει να κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα: να κάνει ουρές στα ταμεία, χωρίς το κοινό να έρχεται για να παρακολουθήσει αποκλειστικά κάποιον πρωταγωνιστή, όσο και αν έχουν περάσει σπουδαίοι ηθοποιοί όλα αυτά τα χρόνια. Πρωταγωνιστής στη προκειμένη παράσταση είναι η ίδια η παράσταση και τελικά το θέατρο που με την αμεσότητά του κερδίζει το κοινό.  

Η φετινή δωδεκάδα: Νίκος Βατικιώτης, Δημήτρης Δεγαΐτης, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Μάνος Ζαχαράκος, Κώστας Καζανάς, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Μιχάλης Μαρκάτης, Κωνσταντίνος Μπάζας, Παντελής Παπαδόπουλος, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας και  Βασίλης Φακανάς. Είναι εντυπωσιακά καλοκουρδισμένη με εξαιρετική σκηνική παρουσία.  

Θα μπορούσε να γράψει κανείς «ξεχωρίζει ο τάδε...», εδώ όμως δεν ξεχωρίζει κανείς, όλοι μαζί κλέβουν τις εντυπώσεις, έχοντας από καλές έως σπουδαίες στιγμές και οι δώδεκα αντικατοπτρίζουν τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή. Πλάθοντας χαρακτήρες ευδιάκριτους, αποφεύγοντας τον σκόπελο της καρικατούρας και διανθίζοντας πάντα τη βαριά ατμόσφαιρα του δικαστικού θρίλερ με πινελιές χιούμορ.  

Το σκηνικό (David Negrin), και τα κοστούμια (Κική Μήλιου), υπηρετούν απόλυτα το σκηνοθετικό όραμα, ενός ρεαλιστικού ανεβάσματος, είναι υψηλής αισθητικής και δίνουν την αίσθηση της Νέας Υόρκης του 1960.  

Στοίχημα: Η παράσταση θα σπάσει το ελληνικό ρεκόρ των επαναλήψεων, που είχε το «Σεσουάρ για δολοφόνους» με 11 χρόνια... 

Κείμενο: Reginald Rose 

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη 

Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος 

Σκηνικά: David Negrin 

Κοστούμια: Κική Μήλιου 

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού 

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη 

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου 

Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης 

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα, Κατερίνα Κωνσταντέλλου 

Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη 

Φωτογραφίες/Γραφιστική επιμέλεια/Τρέιλερ: GRIDFOX 

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού 

Οι 12 ένορκοι (αλφαβητικά): 

Νίκος Βατικιώτης, Δημήτρης Δεγαΐτης, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Μάνος Ζαχαράκος, Κώστας Καζανάς, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Μιχάλης Μαρκάτης, Κωνσταντίνος Μπάζας, Παντελής Παπαδόπουλος, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας, Βασίλης Φακανάς 

Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός 

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή 

Διάρκεια παράστασης: 100΄(χωρίς διάλειμμα) 

Κάθε Τετάρτη με Ελληνικούς και Αγγλικούς υπέρτιτλους. 

ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΝΕΩΝ ΑΥΛΩΝΑ. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Αν θέλετε μια μονολεκτική απάντηση στον τίτλο μας, αυτή είναι «πολύ!». Τα έργα του Ουίλιαμς είναι ένα δώρο για τους ηθοποιούς καθώς διαθέτουν ρόλους- ψυχογραφήματα  που τους δίνουν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν μεγάλο φάσμα από το ταλέντο τους.  

Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Τενεσί Ουίλιαμς (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Τόμας Λάνιερ Ουίλιαμς), είναι ένας από τους σπουδαιότερους δραματουργούς του 20ου αιώνα, γνωστός στο θεατρόφιλο κοινό από τα έργα του «Γυάλινος Κόσμος», «Λεωφορείο ο Πόθος» και «Λυσσασμένη Γάτα», που μεταφέρθηκαν με επιτυχία και στον κινηματογράφο. Μαζί με τους Ευγένιο Ο' Νιλ και Άρθουρ Μίλερ συγκροτούν την τριάδα των κορυφαίων Αμερικανών θεατρικών συγγραφέων. 

Στην αρχή της σεζόν 2021-2022, λοιπόν, μετράμε τρία έργα του, που θα ζωντανέψουν σε τέσσερις παραστάσεις σε κεντρικές σκηνές της πόλης. 

Το Λεωφορείο για πρώτη φορά στο Εθνικό Θεάτρο  

Περιέργως, στο Εθνικό Θέατρο δεν έχει ανέβει ποτέ το δημοφιλέστερο έργο του συγγραφέα, «Λεωφορείο ο Πόθος». Φέτος, λοιπόν, ήρθε η ώρα να το δούμε υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του  Θανάση Σαράντου και, την Κωνσταντίνα Τάκαλου στον ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά.

Έναν αριστουργηματικό χαρακτήρα που έχουμε ήδη απολαύσει τόσο από την Βίβιαν Λη στο σινεμά, όσο και από τις Μελίνα Μερκούρη, Έλλη Λαμπέτη, Κόρα Καρβούνη, Πέμη Ζούμη, Κατερίνα Λέχου, Κάτια  Γέρου και πρόσφατα τη Μαρία Ναυπλιώτου στην εκδοχή του Μιχαήλ Μαρμαρινού στη θεατρική σκηνή.  

Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω πότε την ερμηνεία της  Τζίλιαν Αντερσον ως  Μπλανς Ντιμπουά  που είχα παρακολουθήσει στο Μέγαρο Μουσικής σε απευθείας μετάδοση από το Young Vic σε σκηνοθεσία του Μπένεντικτ Άντριους.  

Γυάλινος Κόσμος επί 2! 

Το Εθνικό Θέατρο είχε και πέρσι στο πρόγραμμά του έργο του Ουίλιαμς και πιο συγκεκριμένα τον «Γυάλινο Κόσμο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που έκανε πρεμιέρα διαδικτυακά  από τη Σκηνή - Νίκος Κούρκουλος και ξεπέρασε τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις.  Η παράσταση θα βρει τον φυσικό της χώρο, τη σκηνή και θα τη δούμε στο Θέατρο Αλκυονίς. Το έργο θα παρουσιαστεί όπως ακριβώς φτιάχτηκε, με τους περιορισμούς του COVID-19, όπου οι ηθοποιοί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Οι εξαιρετικοί Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Αναστάσης Ροϊλός ζωντανεύουν τους ήρωες ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. 

Το ίδιο έργο θα δούμε για δύο μοναδικές βραδιές ( 14 και 15 Νοεμβρίου), στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε σκηνοθεσία του Ίβο βαν Χόβε, που το 2019 έκανε την Επίδαυρο να υποκλιθεί με την αριστουργηματική του παράσταση «Ηλέκτρα- Ορέστης». Αυτή τη φορά, στη σκηνή της Στέγης επιστρέφει η σπουδαία ηθοποιός και σταρ διεθνούς βεληνεκούς, η αέρινη Ιζαμπέλ Υπέρ.  

Σπάνια παιγμένο στην Ελλάδα 

Νωρίτερα και πιο συγκεκριμένα από τις 20 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Πορεία θα δούμε τη «Νύχτα της Ιγκουάνα», ένα από τα πιο γοητευτικά, αν και λιγότερο παιγμένα στη χώρα μας έργα του Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία  της Μαρίας Μαγκανάρη, που μόνο καλά δείγματα γραφής έχει δώσει, ανεβάζοντας ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας.  

Διαβάστε επίσης:

«Γυάλινος Κόσμος»: Τα Ανεβάσματα Που Έγραψαν Ιστορία

Άννα Μάσχα: «Δεν Αντέχω Την Κατάχρηση Εξουσίας Από Τον Σκηνοθέτη»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

Άννα Μαρία: -Νόρα; 

Νόρα: -Εγώ είμαι!  

Μ’ αυτή την άμεση στιχομυθία, ο Λούκας Ναθ εισάγει άμεσα τον θεατή στο θέμα της κωμωδίας του, με τίτλο «Το Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», που σκηνοθετεί - για πρώτη φορά στην Ελλάδα - ο Μανώλης Δούνιας στο θέατρο Άνεσις. 

Η Νόρα του Ίψεν επιστρέφει στο σπίτι, όπου μια νύχτα έκλεισε πίσω της την πόρτα και εγκατέλειψε τον άνδρα και τα παιδιά της. Σαν άλλος πολυμήχανος Οδυσσέας αναγνωρίζεται, όχι από τον πιστό της σκύλο αλλά από την πιστή της φίλη Άννα Μαρία, που αυτές  τις δύο δεκαετίες έμεινε πίσω για να φροντίζει όσους εκείνη εγκατέλειψε εν μια νυκτί.  

Ο Μανώλης Δούνιας, ο οποίος ανακάλυψε, μετέφρασε και σκηνοθέτησε το έργο του πολυβραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα, επιλέγει μια δυνατή τετράδα ηθοποιών και καταφέρνει να αναδείξει το ακριβές στίγμα του έργου. Δεν επικεντρώνεται σ’ ένα ρηχό και φθαρμένο φεμινιστικό κίνημα, αλλά βάζει σε πρώτο πλάνο τις ανθρώπινες σχέσεις. 

 Δημιουργώντας μια παράσταση- κέντημα, ένα ψυχογράφημα που μοιάζει να επιβεβαιώνει μια φράση της Χαρούλας Αλεξίου από το θεατρικό της «Χειρόγραφο» (ανέβηκε το 2016, σε κείμενα της ίδιας και σκηνοθεσία του Γ. Νανούρη), «Κανείς δεν φταίει, είμαστε όλοι μωρά». Στη σκηνή του Άνεσις, λοιπόν, ένιωθα ότι  παρακολουθούσα τις ιστορίες τεσσάρων μωρών, όλα αθώα, όλα τόσο πονεμένα και θυμωμένα.  

Στην ιστορία εγκατάλειψης του Ίψεν,  το σκάνδαλο δεν είναι ότι η Νόρα έφυγε, το σκάνδαλο είναι ότι δεν έφυγε για κάποιον άλλον άνδρα, έφυγε για εκείνη.  

Μπορεί το έργο του Ίψεν, όταν γράφτηκε ο 1879 να προκάλεσε διεθνή σάλο, αλλά ακόμη και σήμερα, 142 χρόνια μετά, πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι θα έκριναν παράλογη τη συμπεριφορά μια αντίστοιχης Νόρας. Γεγονός που στα δικά μου μάτια αποδεικνύει, όχι μόνο ποια παραμένει η θέση της γυναίκας, ακόμα και σε αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και πως κάποια στερεότυπα θα ζουν και θα βασιλεύουν όσοι αιώνες και αν περάσουν.  

Ο ίδιος ο Ίψεν είχε δηλώσει: «Πρέπει να αποποιηθώ την τιμή ότι ενσυνείδητα εργάστηκα για τα δικαιώματα των γυναικών. Δεν είμαι καν σίγουρος  για το ποια πραγματικά είναι τα δικαιώματα των γυναικών. Για μένα υπάρχει το ζήτημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Και αν διαβάσετε τα έργα μου προσεκτικά, θα το αντιληφθείτε αυτό. Παρεμπιπτόντως, είναι βεβαίως επιθυμητό να λυθεί το ζήτημα των γυναικών. Αυτό όμως δεν είναι ολόκληρο το αντικείμενό μου. Έργο μου υπήρξε η απεικόνιση της ανθρώπινης ύπαρξης». * 

 Η σκηνοθεσία, στοχοπροσηλωμένη στις ερμηνείες, βρίθει συμβολισμών, έχοντας ως συμμάχους της το έξυπνο σκηνικό του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, φωτισμένο εξαιρετικά από τον Νίκο Βλασσόπουλο και τα υψηλής αισθητικής κοστούμια της Εύας Νάθενα. 

Τα χρώματα των κοστουμιών δεν είναι τυχαία. Για τη Νόρα επιλέγεται ένα σκούρο μοβ… η ίδια σιγά σιγά απλώνεται στον χώρο, τοποθετώντας σταδιακά ένα αξεσουάρ  ή ρούχο της στα σημεία που πριν είκοσι χρόνια υπήρχαν τα δικά της αντικείμενα. Μπορεί το πιάνο της να έχει φύγει αλλά αμέσως η ίδια αφήνει εκεί τα την εσάρπα της. Ένα «κομμάτι» της θα αφήσει και εκεί που πριν είκοσι χρόνια βρισκόταν ο αγαπημένος της κούκος. Δεν θα της φτάσουν όμως μόνο αυτά... Έτσι τα μοβ στοιχεία θα χυθούν σαν πετρελαιοκηλίδα σε κάθε γωνιά του σαλονιού.  Στο τέλος, ο ίδιος ο Τόρβαλντ θα βγάλει ένα μοβ βιβλίο από την καρδιά του και αφού το διαβάσει, θα το κάνει κομμάτια. Εκείνη θα φύγει ξυπόλυτη, μην έχοντας ανάγκη κανένα ρούχο πια. Η Νόρα θα ξαναεγκαταλείψει τον σύζυγό της, φεύγοντας από την ίδια πόρτα είκοσι χρόνια μετά και αφήνοντάς τον με τα παπούτσια στο χέρι.  

Ο Τόρβαλντ φορά καφέ- μπεζ αποχρώσεις, όπως το σκηνικό, ο ίδιος είναι ένα μ’ αυτό το σπίτι, δεν το άφησε ποτέ. Η κόρη του φορά πράσινο, σαν μια νέα κοπέλα που παίρνει από τις ρίζες του πατέρα της αλλά ανοίγει τα φτερά της στη ζωή… Η Έμι είναι αποφασισμένη να ζήσει.  

Το πιο δυνατό χαρτί της συγκεκριμένης θεατρικής δουλειάς είναι οι ερμηνείες.  

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του, δίνει ρέστα. Ο Τόρβαλντ του, συγκινεί και ξαφνιάζει. Ο ηθοποιός ισορροπεί με μοναδική μαεστρία ανάμεσα στα κωμικά και τα δραματικά στοιχεία του ρόλου. «Δεν ξέρω τι να κάνω, όταν είμαι κοντά σου, πώς να συμπεριφερθώ. Μου λείπεις, Νόρα», ομολογεί και είναι μια από τις πιο αληθινές φράσεις που μπορεί να ακούσει κάποιος στη ζωή του.  

Η Ναταλία Τσαλίκη, ηθοποιός που ποτέ δεν σε απογοητεύει, έχει δώσει μια άλλη οπτική στη Νόρα. Η ηρωίδα της παλεύει για τα ιδανικά της, γράφει βιβλία με ψευδώνυμο, διαθέτει οικονομική άνεση και έχει επιστρέψει μετά από δύο δεκαετίες, χωρίς καμία διάθεση απολογίας, αντίθετα γύρισε για να εξυπηρετήσει κάποιο δικό της συμφέρον. Παρ’ όλα αυτά, η Νόρα της δεν είναι μονοδιάστατη, δεν είναι μια πετυχημένη φεμινίστρια, είναι μια γυναίκα που ομολογεί: «Είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη δική σου φωνή. Πόσα ψέματα λέμε για να κάνουμε τον άλλον να μας αγαπήσει;», και δεν μπορεί παρά να σε κάνει κομμάτια.  

Η Ντίνα Μιχαηλίδου, με πολλά χιλιόμετρα σε ρόλους ρεπερτορίου, δίνει μια ενδιαφέρουσα εκδοχή της γυναικείας υστερίας, που πηγάζει αυθόρμητα, σαν να βιώνεται πραγματικά επί σκηνής. Η ηθοποιός παίζει με τα μάτια και τις εκφράσεις της σε σημείο που μπορείς να την απολαύσεις ακόμη και στο mute.  

Η νεότερη της παρέας, η Δήμητρα Βήττα παρουσίασε μια Έμι, με τη δροσιά της νεότητας και την πίκρα της απόρριψης. Ένα κορίτσι που κοιτάζει κατάματα την ίδια της τη μητέρα και ομολογεί: «Τελικά μου βγήκε σε καλό που μ’ εγκατέλειψες». Η κόρη έχει αποφασίσει να πιστέψει στον γάμο, δεν είναι σαν τη μητέρα της. Για εκείνη, «Ένας κόσμος που δεν ρίχνεις άγκυρα πουθενά», δεν αξίζει τον κόπο.  

Η εμπνευσμένη μουσική του Λόλεκ χρησιμοποιήθηκε με μέτρο και πέτυχε τη συγκίνηση, χωρίς να την εκβιάζει.  

Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική θεατρική στιγμή, ένα ευτυχές πρώτο ανέβασμα του έργου του Λούκας Ναθ στη χώρα μας, που τολμώ να πω ότι  θα μπει στη λίστα των καλύτερων παραστάσεων της χρονιάς.  

* 

Ομιλία σε συμπόσιο προς τιμή του από τη Νορβηγική Εταιρεία για τα Δικαιώματα των Γυναικών στις 26 Μαΐου 1898. 

Διαβάστε επίσης:

Ντίνα Μιχαηλίδου:«Δεν Μπορούν Να Θεωρούν Τον Καλλιτεχνικό Χώρο Ένα Μάτσο Ηλιθίους»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 φωτογράφια: Μάριος Βαλασόπουλος  

Το ραντεβού μας είναι στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας και η αγωνία μου να τον συναντήσω μεγάλη. Ας μου συγχωρεθεί μια τόσο προσωπική εισαγωγή αλλά υπάρχουν μερικές συνεντεύξεις - κουβέντες προτιμώ να τις λέω - που κάθε δημοσιογράφος ονειρεύεται να κάνει. Για μένα, ο Νίκος Μαστοράκης συγκαταλέγεται μέσα σ’ αυτές, καθώς μερικές από τις παραστάσεις του που παρακολούθησα στα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, αποτέλεσαν μαζί με τις δουλειές του Λευτέρη Βογιατζή το έναυσμα για να κάνω αυτή τη δουλειά. 

Τον συναντώ πριν την πρόβα της νέας του παράστασης  «Φθινόπωρο Χειμώνας», έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα Λαρς Νορέν, που έφυγε την περασμένη χρονιά από Covid 19. 

Ο Νίκος Μαστοράκης, δεν μοιάζει να ζει στον αναβρασμό των προβών, αντίθετα είναι χαλαρός και αποπνέει μια ηρεμία... Αναφέρεται πολύ συχνά στη «συνταξιοδότησή» του, ομολογεί ότι σκέφτεται ότι αυτή ίσως να είναι και η τελευταία του σκηνοθεσία. Εξάλλου, ανάμεσα στο δίλημμα θέατρο ή ζωή, η απάντηση για εκείνον μοιάζει δοσμένη εδώ και καιρό. « Περνάω πάρα πολύ ωραία και χωρίς καθόλου θέατρο. Το αγαπώ πολύ, με το θέατρο γειώνομαι, αποκτώ μια επαφή με τους ανθρώπους αλλά δεν είναι όλη μου η ζωή! Μου αρέσει να ζω! Είμαι μαγεμένος από την ίδια τη ζωή!», θα μου πει. Δεν διστάζει να σχολιάσει τα πρόσφατα γεγονότα του Metoo, να αποκαλύψει γιατί τον έδιωξαν από το Θέατρο Τέχνης και γιατί τελικά προτίμησε την καρέκλα του σκηνοθέτη από τη σκηνή. Ο Νίκος Μαστοράκης είναι ένας πολίτης του κόσμου, και το έχει καταφέρει αυτό, παρ’ όλο που φοβάται τα αεροπλάνα. Δεν έχει σκηνοθετήσει στο εξωτερικό, αν και είχε πολλές προτάσεις, γιατί «αισθάνεται στη γλώσσα του».

Ο θιάσος της παράστασης "Φθινόπωρο-Χειμώνας" που θα απολαύσουμε στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας 

O Λαρς Νορέν, έφυγε πέρσι από τη ζωή από covid, αφήνοντας πίσω του 70 θεατρικά έργα. Εσείς γιατί επιλέξατε το «Φθινόπωρο- Χειμώνας»;

Πράγματι, ήταν πολυγραφότατος. Τον γνώριζα από παλιά ως συγγραφέα. Έχω σκηνοθετήσει και στο παρελθόν τους «Δαίμονες» στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Είναι ένας συγγραφέας που μου αρέσει πολύ γιατί ασχολείται με τους πολλαπλούς σπαραγμούς των δύο φύλων. Εννοώ και στο επίπεδο των διαπροσωπικών και των οικογενειακών και των κοινωνικών σχέσεων. Εμένα, αυτό είναι κάτι που μου πάει πολύ. Πιστεύω, πράγματι, ότι η σχέση ενός ζευγαριού είναι σε σημείο μάχης... Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι θα ήταν καλό να ξανακάνω έναν Νορέν. Υπάρχουν και έργα του που μου αρέσουν πολύ αλλά είναι πολυπρόσωπα και είναι τρομερά δύσκολο να παρασταθούν. Υπάρχει για παράδειγμα, μια διασκευή του «Βυθού» του Γκόρκι, αλλά δυστυχώς έχει 25 πρόσωπα!

Δεν υπήρξε κάποια σκέψη να το προτείνετε σε κάποιο μεγάλο οργανισμό, για παράδειγμα στη Στέγη ή στο Εθνικό;

Μπα, δεν το συνηθίζω...Τις περισσότερες φορές με φωνάζουν για να κάνω κάτι. Βέβαια, όταν ήταν ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Εθνικό, μου ζητούσε να του προτείνω έργα.

Σας φωνάζουν να κάνετε κάτι...μου λέτε. Έτσι έγινε και τώρα η επιλογή με την κυρία Μπέτυ Αρβανίτη;

Με την Μπέτυ είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Συνήθως έχουμε διάφορα έργα και αποφασίζουμε.

Μπέττυ Αρβανίτη και Άλκης Παναγιωτίδης στην πρόβα της παράστασης 

Η κυρία Αρβανίτη ήταν εκείνη που σας έβαλε και σ' αυτόν τον «μαγικό κόσμο» της σκηνοθεσίας...Σωστά;

Εκείνη είναι υπεύθυνη για την υπέροχη αυτή περιπέτεια...

Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας αυτή την ιστορία; Ήσαστε ηθοποιός...

Ήμουν ηθοποιός, μόλις είχα τελειώσει τη Σχολή, ήταν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και τυχαία είχε έρθει ο Σεβαστίκογλου να κάνει τις «Τρεις Αδερφές». Είχε επιλέξει τη Μπέτυ να κάνει τη Μάσα και εκεί γνωριστήκαμε. Η σχέση μας είναι σχεδόν καρμική. Εγώ στη συνέχεια έφυγα για τη Βιέννη και εκεί είδα και διάβασα «Τα πικρά δάκρυα της Πέτραφον Καντ» και της είπα «Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το παίξεις!» (σςς παράσταση που ανέβηκε το 1987 σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη).

Διάβασα σε μια παλιότερη συνέντευξή σας ότι ως ηθοποιός σας έπιαναν κρίσεις πανικού....

Ναι, και ως άνθρωπος! (γελάει)

Γιατί πιστεύατε ότι συνέβαινε αυτό; Ήταν ο φόβος της έκθεσης;

Να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω. Είχα τρομερό τρακ κάθε φορά που έβγαινα στη σκηνή, έτρεμα ολόκληρος και κάποια στιγμή ήρθαν και οι κρίσεις πανικού. Ήταν ευχής έργον που μου πρότεινε η Μπέτυ να σκηνοθετήσω και έτσι απέφυγα κάτι που με δυσκόλευε.

Γι' αυτό, κύριε Μαστοράκη, αγαπάτε τόσο τους ηθοποιούς σας;

Θαυμάζω τους ηθοποιούς γιατί αυτοί ουσιαστικά είναι η παράσταση. Όσο καλή και να είναι μια παράσταση σαν σύλληψη ή σαν κόνσεπτ, αν οι ερμηνείες δεν είναι καλές, τότε, κατά τη γνώμη μου, η παράσταση είναι κακή. Οι ηθοποιοί, λοιπόν, φέρουν την παράσταση, είναι η παράσταση! Είναι οι μοναδικοί τεχνίτες που το εργαλείο τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Εσείς, πώς καταφέρνετε να τους κάνετε να δώσουν ό,τι καλύτερο έχουν;

Νομίζω, ότι καταλαβαίνουν την αγάπη που τους έχω και ίσως να είναι και η μέθοδος που ακολουθώ...

Η οποία είναι;

Είναι με αυτοσχεδιασμούς, όχι πάνω στην κίνηση αλλά πάνω στον λόγο. Δεν επιμένω στην αρχή να παίζουν τα λόγια του συγγραφέα αλλά την κατάσταση και αυτό ελευθερώνει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους.

Μου μιλάτε τόση ώρα με τρυφερότητα για τους ηθοποιούς σας. Πώς είδατε όλες αυτές τις αποκαλύψεις με το metoo και τη βία που ασκούσαν κάποιοι άλλοι σκηνοθέτες; Είχατε ακούσει γι’ αυτά τα περιστατικά;

Η αλήθεια είναι ότι έπεσα από τα σύννεφα. Καταρχάς, δεν γνώριζα τίποτα από όλα αυτά...

Δεν είχατε ακούσει ποτέ τίποτα...

Για να είμαι ειλικρινής, τίποτα γι’ αυτά τα συγκεκριμένα πρόσωπα και εξεπλάγην τρομερά. Είναι καλό, όμως, που αποκαλύφθηκαν όλα αυτά για να εξυγιανθεί ο χώρος...Βέβαια, πιστεύω ότι ίσως υπάρχει και λάσπη, ίσως κάποια πράγματα που ακούστηκαν να είναι υπερβολικά. Δεν ξέρω...Μπορεί να είναι και χειρότερα...

Για να έχουν όμως οδηγηθεί στη φυλακή, κάποιες κατηγορίες, φαντάζομαι ότι θα έχουν επιβεβαιωθεί από τους εισαγγελείς...

Σίγουρα....Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τόσο θέμα διαστροφής ή ανωμαλίας, όσο θέμα κατάχρησης εξουσίας. Είναι φρικτά σιχαμένο ένας άνθρωπος που έχει εξουσία, να φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

Είναι φαντάζομαι συχνό φαινόμενο στο θέατρο αυτό...

Ακούω κατά καιρούς φήμες...Το θέμα της εξουσίας στο θέατρο υπήρχε από παλιά. Σκηνοθέτες που έχουν φύγει από τη ζωή και καταπατούσαν τα όρια της σχέσης ηθοποιού- σκηνοθέτη. Δεν το έχω ζήσει εγώ προσωπικά, αλλά έχω ακούσει από άλλους συναδέλφους ότι πέρασαν φρικτά πράγματα.

Συζητάμε όλα αυτά και αναρωτιέμαι: το θέατρο δεν είναι και χαρά, δεν είναι και παιχνίδι;

Ναι, είναι! Το θέατρο είναι απ' όλα, το θέατρο είναι μια απομίμηση ζωής!

Υπάρχει κάποια μνήμη που πιστεύετε ότι σας έχει καθορίσει;

Τώρα τελευταία που έχει αρχίσει η ηλικία μου και παίρνει τα πάνω της (γέλια)...υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία και θυμάμαι ότι επειδή η μάνα μου ήταν αρρωστοφοβική και δεν ήθελε να βγαίνω από το σπίτι και να παίζω με άλλα παιδιά, μου έλεγε: «Έλα, έλα, θα φωνάξουμε 2-3 γειτονόπουλα και θα παίξουμε θέατρο!». Αυτό το θυμάμαι τώρα, πρέπει να ήμουν πολύ μικρός, πέντε – εφτά χρονών....

Άρα, την πρώτη παράσταση την κάνατε στο δημοτικό...

Ούτε καν..στο νηπιαγωγείο!

Στο σχολείο ήσαστε από τα παιδάκια που παίζουν στις παραστάσεις;

Ναι, βέβαια, πάντα έπαιζα!

Πάθη έχετε;

Πολλά....

Μπορείτε να μας πείτε κάποια;

Δεν θέλω να σας σοκάρω, γι’ αυτό θα περιοριστώ στα πάθη που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Εξάλλου τα πάθη τι είναι; Εμπειρίες που ζούμε με έντονο πάθος. Αυτό τα λέει όλα!

Έχετε πει ότι από το θέατρο Τέχνης σάς έδιωξαν στο δεύτερο έτος και ο λόγος ήταν ότι ήσαστε ανοιχτά ομοφυλόφιλος.

Ναι...

Εγώ, όταν το άκουσα, σκέφτηκα αυτό: ο ίδιος ο Κουν δεν ήταν;

Όχι, δεν ήταν ανοιχτά. Ο Κουν έκανε τα πάντα για να μη συζητιέται αυτό το θέμα. Επίσης, έχω να σας πω ότι ήταν έντονα ομοφοβικός. Εγώ δεν έκρυψα τίποτα. Δεν σκέφτηκα ότι θα κάνω τον άνδρα τον «πολλά βαρύ», ήμουν ο εαυτός μου.

Ας αφήσουμε το Τέχνης και ας πάμε στο Εθνικό Θέατρο. Δεν σκεφτήκατε ποτέ να δηλώσετε υποψηφιότητα για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή;

Όχι, είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Γενικά, δεν έχω καμία διάθεση να διευθύνω ή να έχω εξουσία και δεν μου αρέσει να έχω τόσες ευθύνες και τόσα διαδικαστικά θέματα.

Δεν έχω και τις ανάλογες ικανότητες, δηλαδή δεν είμαι άνθρωπος της τάξης και της οργάνωσης, είμαι πολύ χύμα. Μια τέτοια θέση απαιτεί άλλου είδους οργάνωση.

Πώς βλέπετε σήμερα την κατάσταση στο Εθνικό Θέατρο;

Είναι δύσκολη κατάσταση γιατί αυτά τα δύο χρόνια πλήγωσαν τον θεσμό. Νομίζω όμως ότι ο Γιάννης Μόσχος θα τα καταφέρει μια χαρά! Για μένα είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι ένας πολύ νέος άνθρωπος ανέλαβε μια τέτοια θέση. Πιστεύω ότι πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους.

Δίνουμε;

Νομίζω πως, ναι..

Εσείς σε νεαρή ηλικία ήσαστε ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος, μάλιστα ήσαστε και στο Πολυτεχνείο. Πώς βλέπετε τη σημερινή νέα γενιά, τη δικιά μου γενιά για παράδειγμα;

Δύσκολο να σας απαντήσω ειλικρινά. Δεν την βλέπω με καλό μάτι. Πιστεύω πως, ένα πολύ μεγάλο μέρος της ενέργειάς σας ξοδεύεται μπροστά από τις οθόνες. Είστε πάρα πολύ ενημερωμένοι αλλά δεν έχετε γνώσεις των πραγμάτων. Επίσης, έχετε μια προσκόληση στην οικογένεια που δεν την είχαμε εμείς. Το δικό μας έμβλημα ήταν a priori εχθροί με την οικογένεια, είναι το κατεστημένο και πρέπει να το πολεμήσουμε. Τότε χτυπούσαμε τη γροθιά στο μαχαίρι και λέγαμε «όχι» στην οικογένεια, είναι παρωχημένη... Μην ξεχνάτε ότι η δικιά μου γενιά ήταν αμέσως μετά τον Μάη του 1968, που τον έζησα στα εφηβικά μου χρόνια.

Είστε ένας σκηνοθέτης που δεν συνεργάζεται με τους ίδιους ηθοποιούς για πολλές παραστάσεις. Δεν είχατε ποτέ ανάγκη τη λογική της ομάδας;

 Κατά καιρούς, πάει να γίνει κάτι και να δουλέψω για τρεις ή τέσσερις παραστάσεις με τους ίδιους ηθοποιούς και μετά για κάποιους λόγους που δεν είναι πολύ καθαροί, ξαφνικά απομακρυνόμαστε. Πάντως, είναι αλήθεια ότι δεν φρόντισα να καλλιεργήσω τη λογική της ομάδας ή της οικογένειας γιατί είμαι κατά όλων αυτών των συμβάσεων.

Ταξιδεύετε συνέχεια και είστε από τους λίγους σκηνοθέτες που ομολογούν ότι παίρνουν ιδέες από τις παραστάσεις του εξωτερικού...Θέλω να πω ότι υπάρχουν συνάδελφοί σας που κοπιάρουν μια παράσταση του εξωτερικού στην Ελλάδα.

 Ξέρετε πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό; Έχει τύχει να δω παραστάσεις και να έχω μείνει άναυδος και μάλιστα κάποιες φορές που μου είχαν προτείνει να κάνω το ίδιο έργο μετά, αρνήθηκα γιατί είπα ότι το είχα παρακολουθήσει σε τόσο εξαιρετικό ανέβασμα που δεν θα είχε νόημα να το κάνω. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ βλέπω πάρα πολλές παραστάσεις και άλλες με εντυπωσιάζουν θετικά άλλες αρνητικά, πάντα αφήνουν ένα αποτύπωμα μέσα μου.

Μιλάμε και για ελληνικές παραγωγές;

Όχι, όσα παρακολουθώ στο εξωτερικό. Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να μεταφέρω κάτι από αυτά που έχω δει σε δικές μου δουλειές. Σαν κάθε φορά να μπαίνει ένα στοπ και να ξεχνάω ότι είδα. Μια φορά θυμάμαι σ’ ένα έργο που είχα κάνει, όχι μόνο είχα δει το ίδιο έργο σε ξένη παράσταση αλλά είχα και το βίντεο, και παρακολουθώντας το, είχε μια σκηνή που λέω «Αυτό δεν γίνεται πρέπει να βάλω οπωσδήποτε» και προσπάθησα να το κάνω. Μέσα σε ελάχιστες πρόβες είδα ότι κλώτσαγε. Ήταν σαν ένα ξένο σώμα.

Έχοντας, λοιπόν, τόση εμπειρία από τις παραστάσεις του εξωτερικού ως θεατής, ποιους σκηνοθέτες θα προτείνατε να έρθουν στην Ελλάδα, γιατί αξίζει να τους γνωρίσει και το ελληνικό θεατρικό κοινό;

Νομίζω ότι θα έφερνα έναν σκηνοθέτη να δουλέψει με Έλληνες ηθοποιούς. Αυτό που έκανε η Στέγη με τον Bogomolov και τους «Δαιμονισμένους», το θεωρώ περισσότερο χρήσιμο. Υπάρχει μια ανταλλαγή, κάτι γίνεται... Πάντως, μπορώ να πω ότι και στην Ευρώπη αυτή την περίοδο, δεν γίνονται σπουδαία πράγματα. Είναι μια περίοδος εσωστρέφειας, δεν γίνονται σπουδαία πράγματα, μην νομίζετε!

Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας;

Ένας λόγος είναι η μανία που υπάρχει με την αποδόμηση, σε σημείο να μην αναγνωρίσεις καθόλου τα κείμενα. Παρακολουθώ τα διεθνή φεστιβάλ και βλέπω έκπληκτος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα «κανονικό» έργο με αρχή, μέση και τέλος. Φέτος, για πρώτη φορά στην Πειραιώς 260 ήταν μόνο δύο τα έργα που ανέβηκαν.

Δεν έχουμε συγγραφείς ή είναι μια τάση των σκηνοθετών να υπερβαίνουν το κείμενο;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε συγγραφείς. Αν κοιτάξει κανείς παγκοσμίως, δεν γράφονται σπουδαία έργα.

Με τους Έλληνες συγγραφείς;

Είναι ελάχιστα τα καλά έργα που γράφονται.

Ως πολίτης του κόσμου, αν σας έλεγαν να επιλέξετε μια χώρα και να μείνετε εκεί ποια θα ήταν αυτή;

Καμία, μου αρέσει πάρα πολύ η ελληνική γλώσσα και γι’ αυτό το λόγο δεν σκηνοθέτησα και στο εξωτερικό ενώ είχα προτάσεις. Αισθάνομαι στη γλώσσα μου.

Κύριε Μαστοράκη, από την κουβέντα που έχουμε κάνει, μου δίνετε την αίσθηση ότι δεν είστε φιλόδοξος. Καταλαβαίνω σωστά;

Καθόλου...Καθόλου!

Ήσαστε πάντα έτσι ή μεγαλώντας;

Πάντα μ’ ενδιέφερε να περνάω καλά. Δεν μ’ ενδιέφερε να υπερβάλλω εαυτόν.

Με τη διδασκαλία έχετε ασχοληθεί καθόλου;

Ελάχιστα...Παλιότερα μού το είχαν προτείνει και αρνιόμουν. Τωρα δεν μου το προτείνουν πια. Αν είχα πρόταση όμως, θα το σκεφτόμουν...Έχω απέραντη υπομονή με τους ανθρώπους και νομίζω ότι θα μπορούσα να το κάνω. Τώρα πια που συνταξιοδοτούμαι, θα μ’ ενδιέφερε να ασχοληθώ.

Συνταξιοδοτείται ποτέ ένας σκηνοθέτης και ένας ηθοποιός;

 Ναι, βεβαίως! Άνθρωπος δεν είναι; Ο ηθοποιός είναι χρήσιμος και στα 95 του και στα 100. Ο σκηνοθέτης κάποια στιγμή κουράζεται.

Στη διάρκεια της κουβέντας μας, μού έχετε αναφέρει πολλές φορές τη σύνταξη. Να υποθέσω ότι σκέφτεστε να κάνετε δύο-τρεις παραστάσεις ακόμα και να σταματήσετε;

Να σας πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή σκέφτομαι ότι δεν θέλω να κάνω καμία!

 Δεν υπάρχει μέσα σας αυτό το «σαράκι» του καλλιτέχνη;

Όχι, καθόλου! Περνάω πάρα πολύ ωραία και χωρίς καθόλου θέατρο. Το αγαπώ πολύ, με το θεάτρο γειώνομαι, αποκτώ μια επαφή με τους ανθρώπους αλλά δεν είναι όλη μου η ζωή.

Τι άλλο σας αρέσει να κάνετε λοιπόν;

Μου αρέσει να ζω! Είμαι μαγεμένος από την ίδια τη ζωή!

Τι σημαίνει γιας εσάς λοιπόν το «να ζω»;

 Τα πάντα, ένα άπαν όπου υπάρχουν άπειρες και ανεξάντλητες δυνατότητες. Για μένα η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα roadtrip. Οδηγείς, σταματάς, λες «ωραία, εδώ μπορώ να μείνω δύο μέρες», κάθεσαι, φεύγεις...

Ποιο είναι το επόμενο ταξίδι που θέλετε να κάνετε;

Θα σας φανεί περίεγρο αλλά ενώ παλιά είχα μια απώθηση για τις αραβικές χώρες, κυρίως για τον τρόπο που συμπεριφέρονται στις γυναίκες, τώρα για έναν λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, θέλω να επισκεφτώ αυτές τις χώρες.

Έχετε ταξιδέψει σχεδόν παντού;

 Όχι, δεν έχω πάει στην Αμερική γιατί φοβάμαι τα αεροπλάνα. Όταν χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσω, κάνω πολλές στάσεις και αλλάζω πτήσεις. 

Τι άλλο φαβάστε;

Την ανημπόρια...

Το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας,παρουσιάζει από τις 15 Οκτωβρίου σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας των θεατών και με όλα τα επιβεβλημένα από τον νόμο πρωτόκολλα υγιεινής  λόγω της πανδημίας, το έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα Λαρς Νορέν, «Φθινόπωρο Χειμώνας», σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με τους: Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και Άλκη Παναγιωτίδη.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

 Η συνάντησή μας έχει προγραμματιστεί στο Θέατρο Άνεσις, όπου αυτή την περίοδο οι προετοιμασίες είναι πυρετώδεις. Σε λίγες μέρες, 4 θεατρικές παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα στην ίδια σκηνή. Θίασοι και τεχνικοί μπαινοβγαίνουν. 

Η Ντίνα τελειώνει την πρόβα αλαφιασμένη, "το άγχος για κάθε πρεμιέρα", όπως θα μου πει, "είναι πάντα το ίδιο, όσα χρόνια και να περάσουν αν και αυτή την παράσταση την πιστεύω πολύ!".

 Αυτή τη φορά θα την απολαύσουμε στην καινούρια κωμωδία «Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο»  του Lucas Hnath, που θα δούμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια, όπου θα πρωταγωνιστεί  ένα εξαιρετικό καρέ ηθοποιών - Ναταλία Τσαλίκη, Αλέξανδρος Μυλωνάς και Δήμητρα Βήττα. 

Αποφασίζουμε να μιλήσουμε σε κάποιο κοντινό καφέ, αναζητώντας λίγα λεπτά ηρεμίας. Η Ντίνα Μιχαηλίδου γεννήθηκε στο θέατρο, με πατέρα τον αείμνηστο Γιώργο Μιχαηλίδη και κατάφερε να ακολουθήσει μια διακριτική πορεία με σπουδαίους ρόλους ρεπερτορίου.

 

Η Ντίνα δεν φοβάται να μιλήσει έξω από τα δόντια για όλα όσα ζήσαμε τον τελευταίο καιρό. Εξηγεί γιατί στον Πέτρο Φιλιππίδη δεν αξίζει η προσφώνηση "κύριος". Εκφράζεται με αγάπη για τους συνεργάτες της. Θαυμάζει τα νέα παιδιά που "καλπάζουν" , ενώ δεν φοβάται να εκφράσει την αγανάκτησή της για τη στάση της Πολιτείας που αφήνει ανεκμετάλλευτο το έργο του πατέρα της. Γυρίζει ταινίες, κάνει τηλεόραση και θεωρεί τόσο το δράμα όσο και την ελαφριά κωμωδία, μέρος της δουλειάς της, ενώ εξομολογείται ποιο είναι το μόνο είδος θεάτρου που δεν μπορεί να υπηρετήσει. 

 

Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πες μας, λοιπόν, τι θα δούμε στη σκηνή του Θεάτρου Άνεσις;  

Θα δούμε τη συνέχεια του «Κουκλόσπιτου» του Ίψεν. Η Νόρα, είκοσι χρόνια μετά τη μέρα που άνοιξε την πόρτα και εγκατέλειψε τον άνδρα της και τα παιδιά της, γυρίζει  για να ζητήσει τα διεκδικούμενα. Αυτά δεν είναι η περιουσία της, τα έχει εξάλλου καταφέρει πολύ καλά, είναι η ελευθερία της.   

Την ελευθερία της δεν την διεκδίκησε όταν εγκατέλειψε το σπίτι της;  

Ένα μέρος της ελευθερίας της...Αν σου πω περισσότερα, θα προδώσω το έργο.   

Ο δικός σου ρόλος στην παράσταση;  

Εγώ υποδύομαι την  Άννα-Μαρία, την υπηρέτρια που μεγάλωσε τα παιδιά της και φρόντισε τον Ντόρβαλντ.  

Διαβάζω στο δελτίο Τύπου της παράστασης ότι πρόκειται για μια «κωμωδία σπουδή πάνω στη γυναικεία χειραφέτηση, που εξετάζει πόση πρόοδος έχει γίνει τα τελευταία χρόνια». Νιώθεις ότι έχει συντελεστεί τελικά πρόοδος;  

Μεγάλη πρόοδος , αλλά αν εξετάσεις όλα τα σπίτια που βρίσκονται εδώ γύρω είναι πολύ πιθανό να βρεις αρκετά σαν της  Νόρας και του Ντόρβαλντ. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι μπορεί να αλλάζει το κοινωνικό στάτους, η λογική μας απέναντι στα δύο φύλα, αλλά για μένα, η γυναίκα έχει ακόμη πολλά στεγανά να αντιμετωπίσει. Δεν το λέω από φεμινιστική άποψη. Το λέω γιατί το βλέπω...  

Σου συμβαίνει;  

Βεβαίως, επειδή είμαι γυναίκα με αντιμετωπίζουν διαφορετικά από ένα άνδρα. Θα σου πω ένα απλό παράδειγμα: πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν οι υπάλληλοι του δημοσίου μια γυναίκα από έναν άνδρα;    

 Διαφορετική αντιμετώπιση και μάλιστα με ακραία άσχημο τρόπο βλέπουμε και στο θέατρο και μάλιστα η χρονιά που μας πέρασε ήταν κομβική:  ήρθαν στο φως ανατριχιαστικά σκηνικά. Εσύ, μεγάλωσες στο θέατρο. Πίστευες ποτέ ότι θα βλέπαμε καλλιτέχνες στη φυλακή με τέτοιες κατηγορίες;  

 Όχι...όχι! Όλοι μας λίγο ή πολύ γνωρίζαμε κάποια συμβάντα, δεν γνωρίζαμε όλη την αλήθεια! Εγώ έχω μείνει άναυδη...Παρόλο που για τον κύριο Φιλιππίδη, όχι τον κύριο, διορθώνω! Για τον Πέτρο Φιλιππίδη έχω ακούσει κάτι πολύ άσχημο αλλά ήταν ένα περιστατικό αυτό που είχα ακούσει. Ήξερα ότι ο Πέτρος ήταν εξαιρετικά κυκλοθυμικός και όλοι γνωρίζαμε κάποιους σπόρους αλήθειας. Αυτό όμως που τελικά αποκαλύφθηκε και με τον Λιγνάδη και με τον Φιλιππίδη, δεν το φανταζόμουν ποτέ.   

 Έχω την αίσθηση, Ντίνα, ότι ήταν γνωστά πολλά περισσότερα από κάποιους «σπόρους αλήθειας»....  

Ίσως, μην ξεχνάς όμως, ότι εγώ ήμουν εκτός  χώρου για μια δεκαετία. Οπότε λογικό να μην τα ήξερα. Σε πληροφορώ όμως ότι και συνάδελφοι που τους γνώριζαν και είχαν συνεργαστεί μαζί τους, έχουν πέσει από τα σύννεφα. Φυσικά, υπάρχουν και κάποιοι που ήξεραν...  

Όλα όσα ακολούθησαν, και αναφέρομαι και στην Υπουργό Πολιτισμού που δήλωσε εξαπατημένη από την υποκριτική τέχνη του  πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή, πώς σου φάνηκαν;  

 Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό Γιώτα, γιατί θα θυμώσω...Γιατί όταν θυμώνει κανείς λέει πράγματα που καλό είναι να μην τα πει. Θεωρώ ότι στη χώρα μας είμαστε πολύ πίσω σε θέματα εφαρμογής των θεσμών...  

 Και αξιοκρατίας;  

Κυρίως, είμαστε πολύ πίσω...Δεν έχω άλλη εξήγηση.   

Ως ηθοποιός που έχεις διανύσει τόσο χρόνια στο σανίδι, και όχι μόνο, δεν νιώθεις προσβολή μια Υπουργός να συγχέει την τέχνη της υποκριτικής με την υποκρισίας;   

Προσβάλλει τον εαυτό της, όχι εμάς...  Δεν μπορούν να μας θεωρούν τόσο χαζούς. Δεν γίνεται! Δεν μπορούν να θεωρούν τον καλλιτεχνικό χώρο ένα μάτσο ηλιθίους! Γιατί δεν είμαστε! Είμαστε πάρα πολύ έξυπνοι άνθρωποι! 

Και είδαμε ότι η υπουργός παραμένει και μετά τον ανασχηματισμό.... 

Αυτό είναι πρόβλημα της κυβέρνησης και πρέπει να το κοιτάξει! 

 Οι καλλιτέχνες πέρασαν δύσκολα χρόνια και λόγω κρίσης και λόγω covid. Εσένα φαίνεται να μην σε άγγιξε η κρίση. Έκανες σπουδαία πράγματα στο σινεμά αλλά και τηλεόραση. Ήσουν τυχερή; 

Η αλήθεια είναι ότι ήταν προγραμματισμένα πολλά πράγματα από πριν και έγιναν όλα μαζί.  

Πόσο ελπιδοφόρο είναι να δουλεύει κανείς σε ταινίες όπως η «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή ; 

Θεωρώ ότι το γεγονός ότι βλέπουμε ταινίες όπως η «Ευτυχία», δείχνει ότι η κινηματογραφική κουλτούρα στην Ελλάδα έχει αρχίσει να αλλάξει και μιλάω και για τα γραφεία παραγωγής, για τους σεναριογράφους και γενικότερα όλους τους συντελεστές. Η επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου δείχνει και την πρόοδο της χώρας σε μια άλλη πραγματικότητα. Θα αργήσουμε λίγο να το πετύχουμε αλλά θα τα καταφέρουμε. Χαίρομαι να βλέπω τους νέους ανθρώπους διαφορετικούς  και με μια άλλη νοοτροπία.  

Μπορούμε να πούμε με περηφάνια ότι έχουμε σινεμά στην Ελλάδα... 

Έχουμε καλό σινεμά! Τα νέα παιδιά, τα βλέπεις να καλπάζουν μπροστά και να μην τα ενδιαφέρει γι’ αυτό που υπάρχει από πίσω τους. Αυτό με ενθουσιάζει! 

Ο ρόλος σου στην «Ευτυχία» νομίζω μας άγγιξε όλους. Τι εισέπραξες εσύ; 

Μου έχουν πει άπειρα! Ήρθαν ηθοποιοί, συνάδελφοι και μου έλεγαν «Δεν ξέραμε ότι είσαι τόσο καλή ηθοποιός». Το κοινό στο δρόμο μου έλεγε πολύ συγκινητικά λόγια... Η αποδοχή του κόσμου σε σχέση μ’ αυτή την ταινία ήταν απίστευτη και είμαι ευγνώμων. 

Τώρα ολοκλήρωσες γυρίσματα και για μια ακόμη ταινία, τη «Σμύρνη μου αγαπημένη».... 

Ναι, και μια ακόμη εξαιρετική ταινία που λέγεται «Πίσω από τις φυλλωσιές» μιας πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας, της Ασημίνας Προέδρου. Μια ταινία μ’ ένα εκπληκτικό σενάριο που θα δούμε σε λίγους μήνες. Δεν έχω μεγάλο ρόλο αλλά πιστεύω πολύ σ’ αυτή την ταινία! Το πιο σημαντικό, ίσως, σε μια ταινία, είναι το σενάριο. Εκπληκτικό σενάριο είχαμε και στη «Σμύρνη μου αγαπημένη» ... 

Το σενάριο είναι της κ. Ντενίση; 

Ναι, μαζί με τη βοήθεια του Μάρτιν Σέρμαν, ένας εκπληκτικός συγγραφέας που έτυχε μάλιστα να παίξω το 2010 ένα δικό του θεατρικό, το «ΙΖΑΝΤΟΡΑ - WHEN SHE DANCED». 

Μιλάμε για μια πανάκριβη παραγωγή.... 

Τα χρήματα τα βρήκε εξ ολοκλήρου  η κυρία Ντενίση. Είναι μια παραγωγή από αυτές που λες, «δεν γίνεται να είναι ελληνική», και όμως είναι! Μου λένε ότι βγαίνει μαγικό το αποτέλεσμα. Με παίρνει τηλέφωνο η Μιμή ενθουσιασμένη και συγκινημένη. Η Ντενίση είναι η κυρία Ντενίση. Μια αρχόντισσα σ’ όλα της.  

Ο πατέρας σου, ο σπουδαίος Γιώργος Μιχαηλίδης, έχει φύγει τρία χρόνια από τη ζωή. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος,  αλλά δεν έχει πάρει το μάτι μου να έχει γίνει κάτι προς τιμήν του. 

Γιατί έχει πάρει το μάτι σου να έχει γίνει για κάποιον άλλον αξιόλογο καλλιτέχνη; Και ούτε θα πάρει! Αν δεν το κάνω εγώ, δεν θα το κάνει κανείς... 

Γιατί συμβαίνει αυτό; 

Γιατί αυτή η χώρα ήταν πάντα έτσι...Έφυγε ο Χατζηδάκις. Αν δεν άκουγες παντού τη μουσική του, αν δεν την χρησιμοποιούσαμε σ’ άλλες μορφές τέχνης, θα τον θυμόσουν;  Έτσι είναι αυτή η χώρα. Ζω ακόμη εγώ και το Πανεπιστήμιο ζήτησε το αρχείο του για να τον εντάξει στο θεατρικό γίγνεσθαι και από εκεί και πέρα θα δούμε τι θα κάνουμε....  

Είδαμε, πριν δύο χρόνια για παράδειγμα στο Άμφι-Θέατρο να γίνεται μια αναβίωση του «Άμλετ» προς τιμήν του Σπύρου Ευαγγελάτου. Θα σκεφτόσουν κάτι ανάλογο; 

Η Κατερίνα που το έκανε αυτό για τον πατέρα της είναι σκηνοθέτης και έχει και ένα άλλο εύρος κύκλου. Στη δική μου την περίπτωση δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό που μπορώ πραγματικά να κάνω, είναι να τιμήσω το έργο του πατέρα μου μέσα σε εθνικά πλαίσια.  

Δηλαδή; 

Εννοώ να δοθεί το αρχείο στο πανεπιστήμιο, να δημιουργηθεί ένα επίσημο site με τις παραστάσεις του.  Στόχος είναι να υπάρχει ένας χώρος, όπου ο φοιτητής, ο σπουδαστής ή οποιοδήποτε άλλος, θα μπαίνει μέσα και θα βλέπει το έργο του Μιχαηλίδη. Από εκεί και πέρα, είναι στη διάθεση της Πολιτείας, αν θέλει να αξιοποιήσει το έργο ενός τόσο σπουδαίου πνευματικού ανθρώπου, που είναι δική της περιουσία. Αυτό δείχνει και κατά πόσο η χώρα κυβερνάται από ανθρώπους που είναι μορφωμένοι ή αγράμματοι.  

Τι κρατάς από τον μπαμπά σου; Για να το κάνω πιο συγκεκριμένα, όταν δουλεύεις σε μια παράσταση.. 

Δεν είναι μόνο ένα πράγμα... Είναι πολλά! Η γενικότερη αίσθηση για την παράσταση. Ο πατέρας μου, πίστευε ότι αν δεν εντρυφήσεις βαθιά, ουσιαστικά σ’ ένα κείμενο και δεν βρεις τον χώρο, τον χρόνο, το περιβάλλον του έργου και του συγγραφέα, δεν μπορείς να πας πουθενά. Δεν μπορείς να μεταλλάσσεις τα βιβλία, όπως σου έρχεται. Αυτό δεν είναι ανάγνωση, είναι βιασμός... 

Αυτό δε σημαίνει ότι ένα έργο που γράφεται το 1800 και εμείς θέλουμε να το ανεβάσουμε σήμερα, δεν χρειάζεται κάποια άλλη προσέγγιση, κάποια άλλη ματιά στο έργο για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μαζί του... Διαφορετικά δεν θα υπάρχει Τέχνη αλλά μια τελετουργία, όπως είναι για παράδειγμα το θέατρο του Νο, που είναι υπέροχο, αλλά όταν ανεβάζεις ένα έργο, θες να συνομιλήσει με το σήμερα. 

Πώς βρίσκουν κάποιοι σκηνοθέτες χρόνο για μελέτη και ανεβάζουν έξι ακόμη και εφτά παρατάσεις τον χρόνο; 

Αν μπορούν, ας το κάνουν...Καλό είναι αυτό για τους ηθοποιούς. Δεν ξέρω, τι να σου απαντήσω...  

Σήμερα, έχουμε  πραγματικά καλούς σκηνοθέτες στο ελληνικό θέατρο; 

Υπάρχουν σκηνοθέτες και μάλιστα πολύ καλοί. Απλά κάθε σκηνοθέτης όσο πιο νέος είναι, τόσο περισσότερο χρόνο θέλει για να βρει την ταυτότητά του. Πιστεύω ότι η κρίση μάς έφερε μπροστά σε πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά και μιλάω για όλους τους κλάδους: ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους, σκηνογράφους ακόμη και κριτικούς θεάτρου. Μετά το 2016 που επέστρεψα στο χώρο, έμεινα άναυδη από τα ταλέντα που συνάντησα.  

Νομίζεις πως το επίθετό σου, το έχεις αξιοποιήσει όσο θα έπρεπε; 

Δεν είναι κάτι που μου αρέσει, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι και κάτι που εκτιμάται στο χώρο. Νομίζω, όμως, ότι πολλές φορές ένα επίθετο σού γυρίζει μπούμερανκ.  

Από τη σειρά του Star "Έρωτας με διαφορά" 

Σε βλέπουμε για δεύτερη χρονιά στο Star στη σειρά «Έρωτας με διαφορά» για την οποία δήλωσες ότι περνάς πολύ καλά... 

Πράγματι, είναι μια συνεργασία σαν γάργαρο νερό! Πέρασα υπέροχα!

 Είσαι μια ηθοποιός ρεπερτορίου, παρ’ όλα αυτά δεν έχεις κανένα φόβο να παίξεις και σε κάτι πολύ ελαφρύ και μάλιστα να το χαίρεσαι... 

Ηθοποιός είμαι και πιστεύω ότι όλα αυτά είναι μέσα στο κομμάτι της δουλειάς μου. Ξέρεις τι δεν θα μπορούσα να κάνω; Επιθεώρηση… έχει μια αμεσότητα με το κοινό, η οποία με τρομάζει. Επίσης, δεν έχω αυτή τη σπίθα που έχουν οι ηθοποιοί της επιθεώρησης και τη ζηλεύω τρομερά... 

Η αλήθεια είναι ότι και ως είδος η επιθεώρηση δεν είναι στα φόρτε της...Δεν μπορώ να φανταστώ σε ποιους ηθοποιούς αναφέρεσαι. 

Θα σου πω ένα παράδειγμα, έχω δει την Έλντα Πανοπούλου σε επιθεώρηση και έχω υποκλιθεί στο ταλέντο της... 

Μετά από μια δύσκολη μέρα με πρόβες, γυρίσματα, θέατρο,  τι σε χαλαρώνει; 

Τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ μοναχική. Να μένω σπίτι, να διαβάζω, να ακούω μουσική, να χαζεύω κορεάτικες ή κινέζικες σειρές στο διαδίκτυο, είναι πράγματα που μου αρέσουν και με ηρεμούν. 

Το γεγονός ότι είσαι μοναχική, όπως μου λες, και δεν έκανες τη δική σου οικογένεια, το «χρεώνεις» κατά κάποιο τρόπο στην αφοσίωσή σου στην Τέχνη σου; 

Όχι, απλά έτυχε...Κάποια στιγμή ερωτεύτηκα αφάνταστα το 2010 αλλά δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τα έχω ζήσει όλα! Ωραία ήταν η ζωή μου...και είναι!

H Ντίνα Μιχαηλίδου πρωταγωνιστεί στο "ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ Μέρος Δεύτερο" την  καινούρια κωμωδία του Lucas Hnath, σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια που κάνει πρεμιέρα στις 11 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνεσις. Κλείστε εδώ τις θέσεις σας. 

Οι ιστορίες καθ’ οδόν Νο2 κάνουν στάση! Η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που ταξίδεψε με επιτυχία στις γειτονιές και τις πλατείες της Αθήνας το 2019 με το Θέατρο Express επιστρέφει ανανεωμένη, επετειακή και εορταστική! Με το κέφι και τον ενθουσιασμό στις αποσκευές της είναι έτοιμη να «παρκάρει» στο Σχολείον της Αθήνας «Ειρήνη Παπά» για να συναντήσει τους θεατές της, να τους ταξιδέψει στον χρόνο και να τους ευθυμήσει.

Ιστορίες Καθ’Οδόν Νο2...πώς φτάσαμε στην παράσταση;

Αυτό που αξίζει να σημειώσω αρχικά είναι ότι αυτή η σύμπραξη του Εθνικού Θεάτρου με τον ΟΑΣΑ, που ξεκίνησε το 2019 ως θέατρο express, μου έδωσε την ευκαιρία να σκηνοθετήσω μια παράσταση μέσα σε ένα λεωφορείο. Και αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη έγινε η αφορμή για να δημιουργηθεί μια παράσταση που περιόδευσε στους δήμους της Αττικής και αγαπήθηκε πολύ από το κοινό , αλλά και από τους ίδιους τους συντελεστές. Η αγάπη μας λοιπόν αυτή μας οδήγησε στο να επιστρέψουμε με ορμή, αυτή τη φορά στη σκηνή και να διηγηθούμε τις Ιστορίες Καθ’Οδόν Νο2.

Πόσο δύσκολο είναι να στήνεις μια παράσταση μέσα σ΄ ένα λεωφορείο;

Η προσπάθεια να στήσεις μια παράσταση μέσα σε μια «σκηνή» ενός λεωφορείου δυο επί δυο, δεν έχει την ελευθερία μιας κανονικής σκηνής. Όλα είναι περιορισμένα, όλα είναι μετρήσιμα, όλα γίνονται υπό το πρίσμα μιας μικρής κλίμακας από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Παρόλα αυτά από μόνη της αυτή η συγκεκριμένη συνθήκη σε οδηγεί στο να δημιουργήσεις κάτι ευφάνταστο. Η αλληλεπίδραση ηθοποιών και κοινού ήξερα πως θα είναι αυτό που θα προσδώσει κάτι μαγικό στην παράσταση και ήταν ένας από τους λόγους της επιτυχίας της.

Τι θα δούμε σ' αυτή την εκδοχή;

Γνωστές και άγνωστες, εύθυμες και μη, ιστορίες με πρωταγωνιστές τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης. Ιστορίες που βρέθηκαν ύστερα από μελέτη των εξαιρετικών συνεργατών μου, Ειρήνης Μουντράκη και Γιάννη Παναγόπουλου, μέσα από αρχειακά υλικά, ιστορικά κείμενα και τεκμήρια της εποχής εκείνης.

Σε προβλημάτισε η παγίδα του διδακτισμού λόγω του ιστορικού θέματος;

Φυσικά και με απασχόλησε και για αυτό πήρα την απόφαση να παρακολουθήσω την ιστορία εκείνης της περιόδου ως ψύχραιμος παρατηρητής. Ως καλλιτέχνες αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι να διδάξουμε και επουδενί να νουθετήσουμε. Η επιθυμία μας είναι να περιγράψουμε τα ιστορικά γεγονότα με μια εύθυμη διάθεση, χωρίς να δαιμονοποιούμε ούτε να αγιοποιούμε κανέναν. Θα θέλαμε όταν τελειώσει η παράσταση οι θεατές να έχουν δει και μια πιο ανθρώπινη πλευρά των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης και να είναι η αφορμή να κοιτάξουν την ιστορία μας με μια άλλη ματιά.

Ξέρουμε οι Έλληνες ιστορία;

Πιστεύω πως έχουμε μάθει την ιστορία μόνο μέσα από τα σχολικά βιβλία. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ενδιαφέρονται να μελετήσουν βαθιά και αντικειμενικά την ελληνική αλλά και την παγκόσμια ιστορία. Η δημιουργία αυτής της παράστασης ήταν για μένα η αφορμή να μελετήσω αυτό το γνωστό κομμάτι της ιστορίας μας, που όμως έχει πολλά κρυμμένα άγνωστα γεγονότα.

Ο Καμί υπογράμμιζε «Αγαπώ υπερβολικά τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής» Πόσο κοντά στον μέσο Έλληνα είναι αυτή η φράση;

Νομίζω πως ο Καμί με τη φράση του αυτή εκφραζει την αληθινή έννοια του πατριωτισμού και συμφωνώ μαζί του. Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα για το πόσο κοντά είναι σε αυτή τη φράση ο μέσος Έλληνας, αλλά θεωρώ πως κάποιοι έχουν μπερδέψει την αγάπη για την πατρίδα με τον όρο «εθνικισμός».

Την περασμένη χρονιά το θέατρο ήταν στο μάτι του κυκλώνα και λόγω των καταγγελιών του metoo. Πιστεύεις ότι τώρα που θα ανοίξουν τα θέατρα θα ξεχαστούν όλα;

Οι συνάδελφοί μου κι εγώ έχουμε επιστρέψει στις πρόβες μας για τη δημιουργία καινούριων παραστάσεων, πάντοτε με τις απαραίτητες προφυλάξεις και τηρώντας τα νέα υγειονομικά μέτρα, προσπαθώντας να κλείσουμε τις πληγές της προηγούμενης χρονιάς. Έχουμε μεγάλη ανάγκη και επιθυμία να ξαναβρεθούμε με τους θεατές. Ελπίζω πως τα θέατρα θα παραμείνουν ανοιχτά και θα μπορέσουμε να δουλέψουμε ξανά, αυτή τη φορά με μεγαλύτερο σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Σημασία δεν έχει να ξεχάσουμε τι έχει προηγηθεί , αλλά να προχωρήσουμε, με γνώμονα όσα μας έγιναν μάθημα αυτό τον δύσκολο χρόνο για όλους μας και κυρίως για τους ανθρώπους της τέχνης, που επλήγησαν σε μεγαλύτερο βαθμό.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Έχω ήδη ξεκινήσει πρόβες για την Κολεξιόν του Χάρολντ Πίντερ, σε καινούρια μετάφραση της Χριστίνας Παγκουρέλη και μουσική του Δημήτρη Μαραμή, που θα κάνει πρεμιέρα στις 23 Οκτωβρίου στη σκηνή του Φάουστ. Και στη συνέχεια ακολουθεί ο Γκάρη στο ΚΘΒΕ, το μιούζικαλ που έχω διασκευάσει μαζί με τον Βαγγέλη Κουφάκο, από το ομώνυμο παραμύθι της Τασούλας Επτακοίλη, με μουσική του Δημήτρη Μαραμή. Ευελπιστώ πως η πρεμιέρα του θα πραγματοποιηθεί μέσα στα Χριστούγεννα του 2021 στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου.

Ταυτότητα παράστασης

Δραματουργία: Ειρήνη Μουντράκη- Γιάννης Παναγόπουλος
Σκηνοθεσία: Τάσος Πυργιέρης
Κοστούμια: Μαρία Τσιώτη
Σκηνικά: Ελίνα Δράκου
Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια μουσικής: Παναγιώτης Χρονέας
Φροντιστήριο: Αλέξανδρος Τζώρτζογλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου

Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά):
Σταύρος Καραγιάννης, Ρένα Κυπριώτη, Γιάννης Παναγόπουλος

Φωτογράφος παράστασης: Κωνσταντίνος Λέπουρης

 Σβήνοντας τα πέντε κεράκια της τούρτας μας, βάλαμε ένα πολύ δύσκολο στοίχημα. Αναρωτηθήκαμε: Μπορούμε να επιλέξουμε 5 παραστάσεις που ξεχωρίσαμε την τελευταία πενταετία; Όπως θα διαβάσετε παρακάτω, κανείς από τους τρεις μας, δεν κατάφερε να γράψει, αυστηρά για πέντε παραστάσεις. Από το μικρό μας αφιέρωμα λείπουν πολλές ακόμη που άξιζαν μια θέση εδώ και ακόμη περισσότερες που θα θυμόμαστε.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ορέστης Και Ηλέκτρα. Μετά την πρόσφατη απογοήτευσή μας από τον Οιδίποδα του Οστερμάγιερ, δεν μπορώ να μην θυμηθώ τη συγκλονιστική παράσταση του  Ίβο βαν Χόβε με την Κομεντί Φρανσαίζ  τον Ιούλιο του 2019. Για μένα η πιο σύγχρονη και ουσιαστική παράσταση αρχαίους δράματος τα τελευταία χρόνια, με συγκλονιστικές ερμηνείες (Ηλέκτρα -Suliane Brahim και Ορέστης-Christophe Montenez).

Επανένωση Της Βόρειας Και Της Νότιας Κορέας. Σπάνια παρακολουθώ την ίδια παράσταση δεύτερη, πόσω μάλλον τρίτη φορά. Η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη και οι ερμηνείες-διαμάντια των ηθοποιών (και στις τρεις διανομές), ανέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο το έργο του Ζοέλ Πομερά. Ένα χρόνο αργότερα, το 2017, ο Νίκος Μαστοράκης επιμελήθηκε συγγραφικά και σκηνοθετικά το Όλα θα πάνε καλά (1) το τέλος του Λουδουβίκου, και το παρουσίασε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Δεκατέσσερις ηθοποιοί και ένα πλήθος κομπάρσων ζωντάνεψαν δεκάδες πρόσωπα: βασιλείς, προέδρους, βουλευτές, καρδιναλίους, θερμόαιμους επαναστάτες και αγανακτισμένους πολίτες. Μια συγκλονιστική θεατρική εμπειρία.

Έμμα. Ένα από τα θύματα της κρίσης ήταν και η Β' Σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας, όπου η Μαρία Ξανθοπουλίδου και ο Αλέξανδρος Μυλωνάς παρουσίασαν μικρά θεατρικά διαμαντάκια. Πολλά από αυτά άξιζαν μια θέση στο αφιέρωμα, αν πρέπει όμως να επιλέξω μόνο ένα, αυτό είναι ο συγκλονιστικός μονόλογος της Μαρίας Πρωτόπαππα στο ρόλο της Κολομβιανής ζωγράφου Έμμα Ρέγιες. Η παράσταση ήταν βασισμένη στο βιβλίο Αναμνήσεις δι' αλληλογραφίας.

Ρίττερ, Ντένε, Φος. Η Μαρία Πρωτόπαππα απέδειξε ότι, εκτός από σπουδαία ηθοποιός, είναι και μια εξαιρετική σκηνοθέτης. Το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ ανέβηκε στο Υπόγειο του Τέχνης με τρεις κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς στην καλύτερη στιγμή τους: Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου και Αργύρης Ξάφης στα καλύτερά τους.

Βασίλισσα Της Ομορφιάς. Το θέατρο Επί Κολωνώ έχει καταφέρει, όλα αυτά τα χρόνια, να δημιουργήσει φανατικό κοινό. Προσωπικά, πριν παρακολουθήσω μια παράσταση εκεί, είμαι βέβαιη ότι θα είναι από ένα επίπεδο και πάνω. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Άγριο Σπόρο με τη συγκλονιστική παρουσία του αείμνηστου Τάκη Σπυριδάκη αλλά και την πρόσφατη Βασίλισσα της Ομορφιάς. Το έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα ευτύχησε στα σκηνοθετικά χέρια της Ελένης Σκότη ενώ η εξαιρετική ομάδα των ηθοποιών το απογείωσε. Η Αγορίτσα Οικονόμου σε μια ερμηνεία ζωής.

Αγριόπαπια. Το θέατρο Πορεία μας έχει χαρίσει εξαιρετικές θεατρικές εμπειρίες. Ξεχωρίζω το ιψενικό ανέβασμα δια χειρός Δημήτρη Τάρλοου, τόσο για την ανθρωπολογική προσέγγιση όσο και για το εικαστικό και το άρτιο ερμηνευτικό αποτέλεσμα. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του θεάτρου δίνουν βήμα σε συνεργασίες, έτσι αυτό το καλοκαίρι απολαύσαμε έναν υπέροχο ροκ Προμηθέα Δεσμώτη σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Σκηνοθέτης με πολύ μέλλον, που μέσα στην πενταετία αυτή μας χάρισε εξαιρετικές δουλειές. Προσωπικά ξεχωρίζω τους Πέρσες Πέρσες του.

Από την Τόνια Τσαμούρη

Masterclass του Τέρενες Μακ Νάλυ, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Η ερμηνεία της Μαρίας Ναυπλιώτου έχει μείνει (και θα παραμείνει), χαραγμένη βαθιά στη μνήμη μου. Η ηθοποιός καταλήγει να δίνει ένα αληθινό masterclass, υποκριτικής, αλλά και συναισθημάτων.

Η Γίδα ή Ποια είναι η Σίλβια; Του Έντουαρντ Ώλμπι, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Η ιντριγκαδόρικη γραφή του Αμερικανού συγγραφέα βρήκε το κατάλληλο περιβάλλον. Μια σύγχρονη τραγωδία, με εκπληκτικές ερμηνείες, κάτω από την ιδιαίτερα ικανή σκηνοθετική μπαγκέτα του Νικορέστη Χανιωτάκη.

Η Βασίλισσα της Ομορφιάς του Μάρτιν ΜακΝτόνα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Μολονότι δεν είμαι ένθερμη θεατής των έργων του Ιρλανδού συγγραφέα, η παράσταση αυτή του Επί Κολωνώ, αποτελεί ορόσημο στα θεατρικά δεδομένα της Αθήνας. Μοναδική σκηνοθεσία, καταπληκτικές ερμηνείες, υπέροχο σκηνικό.

Ιταλική Νύχτα του Έντεν βον Χόρβατ, σε σκηνοθεσία Παντελή Φλατσούση. Ο άγνωστος σε μένα, έως τότε, νέος σκηνοθέτης, κατάφερε να πάρει ένα παλιό κείμενο και να παραδώσει μια παράσταση γεμάτη ρυθμό, πάθος και ενδιαφέρον. Με μια ομάδα νέων και εξαιρετικά ταλαντούχων ηθοποιών, που έμελλε να παίξουν σε μια από τις τελευταίες παραστάσεις που θα παρουσιάζονταν στο Υπόγειο του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Football του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου Δελή. Studio Μαυρομιχάλη. Τα κείμενα του Τριαρίδη είναι από μόνα τους γροθιά στο στομάχι. Ωστόσο, είναι μια γροθιά ικανή να επαναφέρει τον θεατή στην πραγματικότητα. Το κείμενο αυτό, λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, το ανακαλούσα συχνά-πυκνά στη μνήμη μου. Στα θετικά, περιλαμβάνεται ο Ιωσήφ Πολυζωίδης, στον καλύτερο ίσως μονόλογο της ζωής του.

Ύψωμα 731 του Άρη Μπινιάρη. Μια ροκ-πανκ παράσταση στο θέατρο Πορεία. Η εθνική υπερηφάνεια εναλλασσόταν με το έντονο συναίσθημα. Ο προσωπικός πόνος μετουσιωνόταν σε εθνικό χρέος. Μαθήματα θεατρικής και εθνικής ιστορίας από έναν από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της εποχής μας.

Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία  του Τσαρλς Ντίκενς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου. Τα τελευταία ανέμελα Χριστούγεννα, η παράσταση αυτή του Εθνικού Θεάτρου με είχε ευαισθητοποιήσει, ενώ είχα υποσχεθεί μέσα μου, ότι από την χρονιά που ερχόταν και εξής, θα άλλαζα πολλά πράγματα. Φευ! Άλλαξαν τα πράγματα, χωρίς να με περιμένουν….

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Insenso. Μια πολωνική παραγωγή σ’ έργο του Δημητριάδη, παρουσίασε ο Πέτρος Σεβαστίκογλου στις αρχές του 2016 στο Θέατρο Τέχνης. Η Αλεξάνδρα Καζάζου έδωσε μια συγκλονιστική ερμηνεία κι αναμετρήθηκε με το υδάτινο στοιχείο σε μια παράσταση-ορόσημο στην παραστασιογραφία του αγαπημένου μου θεατρικού συγγραφέα. (Μπορείτε ν’ απολαύσετε την Καζάζου στον Χορό των Ιχνευτών του Μαρμαρινού αυτή την περίοδο).

7 Χρόνια. Τη σεζόν 2017-2018 ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος αναδιαμόρφωσε το Θέατρο Αποθήκη για τις ανάγκες της παράστασης «7 χρόνια», η οποία ήταν βασισμένη στην ομώνυμη ισπανική ταινία των Jose Cabeza και Cristian Conti. Ένα έργο επηρεασμένο από την Οικονομική Κρίση, με πρωταγωνιστές τους Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Ορφέα Αυγουστίδη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργο Χριστοδούλου και Αλέξανδρο Λογοθέτη.

Η αρχή του Αρχιμήδη. Την τελευταία πενταετία, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου κι εκλεκτοί καλλιτέχνες της νέας γενιάς, δημιουργούν παραστάσεις-διαμάντια στο Skrow. Ένα από αυτά ήταν η Αρχή του Αρχιμήδη, με τον ηθοποιό Μιχάλη Συριόπουλο που εκείνη τη χρονιά πήρε το βραβείο Χορν («Καντίντ ή Η αισιοδοξία» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και «Πόλη» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου).

Αίας. Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθέτησε μ’ έναν πολύ δημιουργικό τρόπο την τραγωδία του Σοφοκλή, με live ζωγραφική από τον Απόστολου Χαντζαρά και με τη συλλεκτική ερμηνεία του αγαπημένου μου Μιχάλη Σαράντη. Δράττοντας της ευκαιρίας, ο Νανούρης σκηνοθέτησε κι άλλη μια παράσταση που κουβαλώ μέσα μου με αγάπη, την Κατερίνα, τη μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία της Λένας Παπαληγούρα.

Τα τελευταία 8 χρόνια ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς υπήρξε ίσως το πρόσωπο, του οποίου οι δουλειές με απασχόλησαν περισσότερο. Από το Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε (Εθνικό) και τον Κυκλισμό του Τετραγώνου (Στέγη), ως τον Φαέθοντα (Κυκλάδών) και την Επιθεώρηση 1821 (Βεάκειο), έχει καταθέσει μια σειρά από δυνατές προτάσεις. Θα ξεχωρίσω τις Νεφέλες γιατί ήταν μια παράσταση που μ’ έκανε να δω τον Αριστοφάνη αλλιώς και μ’ εξέπληξε ιδιαιτέρως για τον ρυθμό, την αισθητική και τη διαθεσιμότητα, ακόμη κι ηθοποιών που δεν είχαν ξαναδοκιμαστεί στην κωμωδία.

Αποκάλυψη.Αποκάλυψη. Ο ανερχόμενος Θάνος Παπακωνσταντίνου έχει καταθέσει ήδη σημαντικό έργο με τη σταθερή συνεργασία του με την εικαστικό Νίκη Ψυχογιού (σκηνικά-κοστούμια). Ξεχωρίζω την Ηλέκτρα του με το Εθνικό Θέατρο (2018) και την Αποκάλυψη στην Στέγη (2019). Η Αποκάλυψη ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία τόσο για την ικανότητα του Παπακωνσταντίνου να κεντάει εντυπωσιακές εικόνες-έργα Τέχνης με αρμονικά δεμένο θίασο όσο και για το πού μπορεί να φτάσουν οι Παραστατικές Τέχνες τα επόμενα χρόνια.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Το άρθρο ανανεώνεται συνεχώς...

Το παραδοσιακό πλέον αφιέρωμα του texnes-plus είναι εδώ. Με τα αποκαΐδια των πυρκαγιών και υπό την απειλή του ιού αυτό το δύσκολο καλοκαίρι, το θέατρο προσπαθεί να πάρει ανάσες οξυγόνου. Το κοινό δείχνει να ανταποκρίνεται και να γεμίζει τα ανοιχτά θέατρα όλης της χώρας, αποδεικνύοντας πόσο πολύ του έλειψε η ζωντανή θεατρική περιπέτεια μιας παράστασης.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχει έντονος φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι το χειμώνα, καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα γίνει με τη λειτουργία των θεάτρων. Ελπίζουμε να πάνε όλα καλά και να απολαύσουμε όχι μόνο αυτά που θα διαβάσετε εδώ, αλλά ακόμη περισσότερες παραστάσεις.

Με πίστη και αισιοδοξία, λοιπόν, ανοίγουμε αυλαία...

Εθνικό Θέατρο

Η Έρι Κύργια, ως προσωρινή καλλιτεχνική διευθύντρια, παρουσίασε στις αρχές του καλοκαιριού, το πρώτο πρόγραμμα που επιμελήθηκε η ίδια. Μια πρώτη γεύση είχαμε πάρει μέσα από το έγγραφο της απολογίας του Δημήτρη Λιγνάδη. Μιλάμε για παγκόσμια πρωτοτυπία (!), καλλιτεχνικός διευθυντής να ανακοινώνει μ’ αυτό τον τρόπο το πρόγραμμά του.

Με μεγάλη μας χαρά, λοιπόν, θα δούμε για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, τόσες γυναίκες σκηνοθέτιδες να παρουσιάζουν τις δουλειές τους στο κτίριο Τσίλλερ. Όλες τους έχουν αποδείξει την αξία τους όλα αυτά τα χρόνια σε ανεξάρτητες παραγωγές, έχοντας ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών μας.

Η Ελένη Ευθυμίου αναμένεται να κάνει πρεμιέρα με το «Φουέντε Οβεχούνα» του Λόπε δε Βέγα τον Οκτώβρη. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη θα πάρει η Μαρία Μαγκανάρη με το αριστούργημα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, «Ματωμένος Γάμος». Γραμμένο το 1932, σε μία περίοδο πολιτικής καμπής της Ισπανίας, ο Ματωμένος Γάμος έγινε ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής και επηρέασε όσο λίγα έργα τη γραφή του σύγχρονου θεάτρου. Το έργο σύστησε στο ελληνικό κοινό ο Κάρολος Κουν το 1947, σε μια εμβληματική παράσταση, ενώ στο Εθνικό Θέατρο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1981, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού.

Η Μαρία Πανουργιά θα παρουσιάσει τον «Τρωίλο και Χρυσηίδα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο συγγραφέας αντλεί έμπνευση και υλικό από τα επεισόδια του Τρωικού πολέμου και γράφει μια τραγωδία - ή καλύτερα μια κωμωδία; - για την τέχνη της μάχης και του έρωτα. Αποτυπώνει συναισθήματα και συμπεριφορές που αναδύονται εν βρασμώ, για να τα σχολιάσει αργότερα εν ψυχρώ.

Η Σοφία Μαραθάκη θα παρουσιάσει στο φιλοθεάμον κοινό την παιδική παράσταση «Το αγόρι στο θεωρείο» της Αγγελικής Δαρλάση. Μια ιστορία σαν άγριο και συνάμα τρυφερό παραμύθι, με αφορμή ένα ιστορικό γεγονός: τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Σεπτέμβριο του 1922. Τότε που πάνω από 1.500.000 Έλληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν για πάντα τα σπίτια και την πατρίδα τους και να προσπαθήσουν να χτίσουν μια νέα ζωή στην Ελλάδα.

Πρώτη φορά, όσο παράξενο και αν φαίνεται, θα ανέβει στο Εθνικό Θέατρο το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τεννεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου. Το έργο, που καθιέρωσε τον Τεννεσί Ουίλιαμς ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του κόσμου, γράφτηκε το 1947 και έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Ethel Barrymore στη Νέα Υόρκη, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν, κερδίζοντας το βραβείο Πούλιτζερ. Το 1951 γνώρισε παγκόσμια επιτυχία με τη μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον ίδιο σκηνοθέτη και με πρωταγωνιστές την Βίβιαν Λη (Μπλανς), και τον Μάρλον Μπράντο (Στάνλεϊ). Έκτοτε, αν και έχει γνωρίσει αναρίθμητες αναβιώσεις στις σκηνές όλου του κόσμου, είναι η πρώτη φορά που το έργο ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο.

Στη γνώριμη σκηνή του Τσίλλερ θα επιστρέψει και ο Γιάννης Χουβαρδάς με το «Πονηρό πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ και έναν εξαιρετικό θίασο. Το έργο, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, γράφτηκε το 1941 και έκανε πρεμιέρα στο Ουέστ Εντ, σημειώνοντας ρεκόρ παραστάσεων. Αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες του συγγραφέα σε Αγγλία και Αμερική και γνώρισε αρκετές προσαρμογές ως μιούζικαλ, κινηματογραφική ταινία (1945 και 2020), ραδιοφωνική παράσταση, τηλεταινία.

Μεγάλο το φετινό στοίχημα και για τον Τάκη Τζαμαριά που θα μεταφέρει για πρώτη φορά στη σκηνή, το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη, «Αιολική Γη».

                  Άρης Μπινιάρης

Στη σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», ο Άρης Μπινιάρης θα καταπιαστεί με τη δημοφιλή «Φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ.Ο Τζωρτζ Όργουελ στο πιο γνωστό, ίσως, έργο του, τη Φάρμα των ζώων, που εκδόθηκε το 1945, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στην αυγή του Ψυχρού Πολέμου, μας καταθέτει μια αλληγορία για τις συνέπειες μιας ελλιπούς πολιτικής επανάστασης και διερευνά πώς το όραμα για μια κοινωνία δικαιοσύνης και αλληλεγγύης εκτροχιάζεται και μετατρέπεται σε ένα εφιαλτικό απολυταρχικό καθεστώς που βλέπει παντού εχθρούς.Η Φάρμα των ζώων, που πολλοί φορείς έχουν κατατάξει ανάμεσα στα 100 καλύτερα αγγλικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, έχει πολλάκις διασκευαστεί για τη θεατρική σκηνή και τον κινηματογράφο, αποδεικνύοντας το διαρκές ενδιαφέρον του κοινού για τις ιδέες και τους δυστοπικούς κόσμους του Όργουελ, αλλά και τα διδάγματα της Ιστορίας.

 Στο Μικρό Εθνικό, η Σοφία Βγενοπούλου αναλαμβάνει μια σειρά από εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες, με τίτλο «Νέες Φωνές», με στόχο την ενίσχυση της εφηβικής έκφρασης. 

                                       Σκηνή από το Άνθρωποι και Ποντίκια με την Μαίρη Μηνά και τον Βασίλη Μπισμπίκη 

Η μεγάλη θεατρική επιτυχία «Άνθρωποι και Ποντίκια», το αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη και απόδοση της αξέχαστης Σοφίας Αδαμίδου, θα παρουσιαστεί για 3η χρονιά στη νέα στέγη του Τεχνοχώρου Cartel.

                                                       Τάσος Σωτηράκης 

Το ίδιο και η επιτυχημένη παράσταση «Άρης» (έργο της Σοφίας Αδαμίδου), με τον Τάσο Σωτηράκη σε μια ερμηνεία ζωής, υπό της σκηνοθετικές οδηγίες του Βασίλη Μπισμπίκη.

Ο τελευταίος από τον Νοέμβριο θα ανεβάσει και τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη. Ο Βασίλης Μπισμπίκης υπογράφει και τη διασκευή με ρόλους τρανς γυναικών και πρωταγωνίστρια μεταξύ άλλων τη Μπέττυ Βακαλίδου.

 Κεντρικές σκηνές..

Στο Θέατρο Παλλάς θα συνεχιστεί το «Τρίτο Στεφάνι», που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και γνώρισε μεγάλη επιτυχία τόσο στις λίγες παραστάσεις που πρόλαβε να παρουσιάσει, όσο και στις διαδικτυακές του προβολές. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του μυθιστορήματος του Ταχτσή η Μαρία Καβογιάννη και η Μαρία Κίτσου. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Στην ίδια σκηνή, της οδού Βουκουρεστίου, μετακομίζει και η Μαρία Ναυπλιώτου, για να παρουσιάσει την εξαιρετική της ερμηνεία στο «Masterclass» του Τέρενς Μακνάλι, που έφυγε πριν ένα χρόνο από τη ζωή, όπως και ο παραγωγός της παράστασης Μιχάλης Αδάμ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Στο Μικρό Παλλάς ο Θοδωρής Αθερίδης ετοιμάζει το νέο του θεατρικό έργο, για το οποίο ο τίτλος δεν είναι ακόμη γνωστός. Η απρόβλεπτη κωμωδία «Μισά-μισά» (“Mitad y Mitad”) των Καταλανών Jordi Sánchez & Pep Anton Gómez, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά και πρωταγωνιστές τους Λευτέρη Ελευθερίου και Αντώνη Κρόμπα, θα ανέβει στο ίδιο θέατρο τα Δευτερότριτα.

                                                               Σκηνή από τη Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια 

Απέναντι, στο Αθηνών θα δούμε την «Γίδα Ή Ποια Είναι Η Σύλβια;» του Άλμπι σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη με ένα δυνατό καρέ ερμηνευτών (Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος και Μιχαήλ Ταμπακάκης).

Συζητήσεις γίνονται για να επαναληφθεί στον ίδιο χώρο και το «Terror» το συγκλονιστικό έργο του Γερμανού συγγραφέα Φέρντιναντ φον Σίραχ σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου μ'  έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών: Κώστας Ξυκομηνός, Στέλιος Δημόπουλος, Βάσω Καβαλιεράτου, Νάνσυ Μπούκλη, Βασίλης Παλαιολόγος και Γιάννης Στεφόπουλος.

Στο διπλανό Θέατρο Βρετάνια θα συνεχίσει η «Προδοσία» του Πίντερ με  τον Αιμίλιο Χειλάκη, τον Λάκη Λαζόπουλο  και την Αθηνά Μαξίμου. Οι τρεις ηθοποιοί θα βρεθούν μαζί επί σκηνής, με τον πρώτο να κρατά και τον ρόλο του σκηνοθέτη.

Στο Θέατρο Αλίκη ο Πέτρος Ζούλιας θα παρουσιάσει το έργο του Ρομπέρ Τομά, «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται», που φαίνεται να αγαπά πολύ το ελληνικό κοινό. Στη σκηνή θα παρακολουθήσουμε τις:Ταμίλα Κουλίεβα, Ναταλία Δραγούμη, Κάτια Γκουλιώνη, Μαρίνα Ψάλτη, Γεωργία Καλλέργη, Βερόνικα Αργέντζη, Άννα Κωνσταντίνου και Έφη Σακελλαρίου.

                                                                                             Ορφέας Αυγουστίδης 

Ο τελευταίος θα σκηνοθετίσει τον μονόλογο του Μπενουά Σολέ «Η μηχανή του Τούργινγκ» με τον Ορφέα Αυγουστίδη στο ρόλο του δημιουργού μιας πρωτότυπης μηχανής σκέψης που με τα χρόνια θα εξελισσόταν στον σημερινό υπολογιστή. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.

                                                               Μάγισσες του Σάλεμ 

Το κενό στο Θέατρο Χορν θα καλύψουν οι «Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλερ, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και μια σπουδαία ομάδα ηθοποιών (Νικήτας Τσακίρογλου, Άκης Σακελλαρίου,Ιωάννα Παππά, Ρένια Λουιζίδου κ.λ.π). Στην παράσταση θα απολαμβάναμε και τον σπουδαίο Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.Το 1953, ο Άρθουρ Μίλερ παρουσίασε το έργο στο Μπρόντγουεϊ, με τον τίτλο «The Crucible», και βραβεύτηκε με το Βραβείο Τόνι. Το 1957, οι «Μάγισσες του Σάλεμ» μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Η ομώνυμη ταινία «The Crucible», βασίστηκε στο διασκευασμένο σενάριο του ίδιου του Άρθουρ Μίλερ και του μεγάλου Ζαν-Πωλ Σαρτρ, και είχε ως πρωταγωνιστές τα δύο ιερά τέρατα του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Υβ Μοντάν και τη Σιμόν Σινιορέ.

Ακριβώς δίπλα, στο Μικρό Χορν συνεχίζεται η επιτυχία για τα «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου, που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης.Στο φετινό ανέβασμα του έργου, στο ρόλο του Σάββα είναι ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και στους ρόλους του Κυριάκου, του Μαρινάκη και της Ιρίνας, βλέπουμε και πάλι τους Ηλία Βαλάση, Στέλιο Δημόπουλο και Μαρία Νεφέλη Δούκα, αντίστοιχα.

 Στην οδό Ακαδημίας και στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, ο Αλέξανδρος Σωτηρίου θα σκηνοθετήσει ένα από τα πιο ιδιαίτερα και ενδιαφέροντα έργα του Μπερνάρ Μαρί Κολτές.Πρόκειται για τo «Αγώνας Νέγρου και Σκύλων» το οποίο, γραμμένο το 1979, αποτελεί ένα άκρως ζωντανό και επίκαιρο κείμενο που θίγει δεξιοτεχνικά τους φόβους, τις ψευδαισθήσεις, τις ελπίδες αλλά και την απληστία του ανθρώπου, πάθη ικανά να τον θέσουν εκτός ορίων, ηθικής αλλά και εκτός ευτυχίας. Παίζουν: Δημήτρης Ραφαήλος, Σαμουήλ Ακίνολα, Ευτυχία Γιακουμή και Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης.

 Στην ίδια σκηνή, από τις 11 Οκτωβρίου θα δούμε και τη μουσική παράσταση,  «Πώς να σωπάσω». Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, λοιπόν, θα απολαμβάνουμε στη σκηνή του Θεάτρου Καρέζη τον Χρήστο Θηβαίο,την  Ανδριάνα Μπάμπαλη, τη Βιολέτα Ίκαρη, Κώστα Τριανταφυλλίδη αλλά και τον Κώστα Καζάκο στο ρόλο του αφηγητή. Τα κείμενα και τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Τζένη Κόλλια. 

Το Θέατρο Τζένη Καρέζη αφιερώνει τις Τετάρτες (Από 6/10) σ' ένα νέο comedy club. Περισσότεροι από 30 κωμικοί αποτελούν τον πυρήνα του MIC DROP Comedy Club, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων ονομάτων της ελληνόφωνης σταντ απ σκηνής, και νεότερων πολλά υποσχόμενων κωμικών.Κάθε εβδομάδα θα ανεβαίνουν στη σκηνή διαφορετικοί stand up comedians, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να απολαύσει με ενιαίο εισιτήριο πολλούς κωμικούς σε 2 ώρες κωμωδίας, ενώ σε κάθε παράσταση θα υπάρχουν δέκα θέσεις δωρεάν για Α.Μ.Ε.Α. και ανέργους.

Ενώ τις Πέμπτες τη σκυτάλη παίρνει ο Χριστόφορος Ζαραλίκος με την παράσταση «1821-2021, Διακόσια Χρόνια Δανεικά»

Στη γειτονιά του Ψυρρή

Αρχικά, το έργο του Μίλερ, είχε ανακοινωθεί ότι θα παρουσιαζόταν στο Εμπορικόν,εκεί, όμως τελικά θα δούμε την πρώτη σκηνοθεσία του Γιάννη Στάνκογλου στο έργο «Killer Joe», γνωστό από την ομώνυμη ταινία με τον Μάθιου Μακόναχι. Ο ίδιος θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση.

Στο Θέατρο Ήβη για τρίτη σεζόν θα συνεχιστει η επιτυχία του Γιώργου Καπουτζίδη «Όποιος θέλει να χωρίσει... να σηκώσει το χέρι του!» Η Μαριλού Κατσαφάδου, ο Γιάννης Κουκουράκης, ο Πάνος Νάτσης, η Ανθή Σαββάκη, ο Γιώργος Σαββίδης, η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη και ο Αποστόλης Ψαρρός, μαζί με την πάντα διαχρονική Κατιάνα Μπαλανίκα επιστρέφουν στου Ψυρρή.​

Μένουμε στη Σαρρή και πάμε στο Θέατρο Αποθήκη, όπου θα δούμε τo «The Good People»,το βαθιά ανθρώπινο και άγρια χιουμοριστικό θεατρικό έργο του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικάνου συγγραφέα David Lindsay-Abaire, σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους.Η ίδια μάλιστα θα πρωταγωνιστεί μαζί με τους: Τάσο Γιαννόπουλο, Παύλο Λουτσίδη, Aurora Marion, Ζωή Ρηγοπούλου και Σωσώ Χατζημανώλη.

. 

Αλλαγή σελίδας για το Μουσούρη

Ο Σταμάτης Φασουλής θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στη χώρα μας το έργο του βραβευμένου Αυστραλού συγγραφέα, Άντριου Μπόβελ,«Ο Κήπος με τις Αλήθειες». Μαζί του στη σκηνή του θεάτρου Μουσούρη η Μίρκα Παπακωνσταντίνου.

Το έργο εκτυλίσσεται στον κήπο μιας οικογένειας, που τα προβλήματά τους έχουν τα ίδια, γνώριμα χαρακτηριστικά με αυτά μιας ελληνικής οικογένειας. Η οικογένεια Πράις, μπορεί να ζει στην μακρινή Αυστραλία, όμως γίνεται μια οικουμενική οικογένεια.

Έτσι, στην πλατεία Καρύτση, το θέατρο που τα τελευταία χρόνια παρακολουθούσαμε τον Πέτρο Φιλιππίδη, αλλάζει πρωταγωνιστές.

Στην Ιπποκράτους

                                                                                    Το καστ των Άθικτων 

                                                                                    Το καστ των Άθικτων 

Στο Νέο Ακάδημο, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, θα απολαύσουμε το βραβευμένο αριστούργημα «Οι Άθικτοι» των 'Ερικ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς  με πρωταγωνιστές τον Αντώνη Καρυστινό και τον Σπύρο Χατζηαγγελάκη.

Στο ίδιο θέατρο, θα επαναληφθεί η «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι, σε σκηνοθεσία Κίρκης Κάραλη, που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, όσο πρόλαβε να παρουσιαστεί. Στο νέο ανέβασμα θα πρωταγωνιστούν μαζί με την Ράνια Οικονομίδου και τον Σήφη Πολυζωίδη που είδαμε πέρσι, και οι: Βαλέρια Κουρούπη, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Τζένη Μπότση, Νίκος Πολυδερόπουλος, Στάθης Σταμουλακάτος και Χάρης Τζωρτζάκης (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

                                                                                                      Ορέστης Τζιόβας και Χρύσα Ρώπα

Στο γειτονικό Γκλόρια, η Βάσια Αργέντη θα σκηνοθετήσει τη Χρύσα Ρώπα και τον Ορέστη Τζιόβα στο «Γελώντας Άγρια» του Κρίστοφερ Ντουράνγκ.

                                              Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

Μένουμε στην Ιπποκράτους και λίγα μέτρα, πιο κάτω στο Ακροπόλ, η Σοφία Σπυράτου θα ανεβάσει τον «Κουρέα της Σεβίλλης», του Μπομαρσί με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τον Φάνη Μουρατίδη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Στην Πανεπιστημίου 

Στο Δημοτικό Θέατρο Ολύμπια- Μαρία Κάλλας θα δούμε «Το Φιόρο του Λεβάντε» του Γρηγόριου Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη με τον Κρατερό Κατσούλη, Γεράσιμο Γεννατάς, Πέννυ Μπαλτατζή, Δανάη Λουκάκη. Στο ρόλο της γιαγιάς η Λήδα Πρωτοψάλτη. Τη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς.

Στη Κυψέλη των θεάτρων

 Στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας θα απολαύσουμε μια ακόμα συνεργασία του Νίκου Μαστοράκη με την Μπέττυ Αρβανίτη μετά πετυχημένο ανέβασμα του Μπέρνχαρντ. Αυτή τη φορά ο σπουδαίος σκηνοθέτης θα καταπιαστεί με το έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα και ποιητή Λαρς Λορέν, «Φθινόπωρο -Χειμώνας». Το καστ συμπληρώνουν οι: Άλκης Παναγιωτίδης, Μαρία Καλλιμάνη και Άννα Καλαϊτζίδου.

Το ιστορικό θέατρο, θα επαναλάβει τη συνεργασία του και με τον Δημήτρη Καραντζά, μετά τον εξαιρετικό «Γυάλινο Κόσμο». Αυτή τη φορά ο ταλαντούχος σκηνοθέτης θα σκηνοθετήσει το κλασικό αριστούργημα του Ευγένιου Ο Νηλ, «Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα». Η ομάδα των ηθοποιών θα ανακοινωθεί σύντομα.

                                                                                                   Από την πρόβα του Ορλάντο

Απέναντι, στο Τόπος Αλλού ο Νίκος Καμτσής θα σκηνοθετήσει το «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ, με πρωταγωνίστρια την Αγγελική Παρδαλίδου.

Στο Θέατρο Κάππα, ο Σπύρος Παπαδόπουλος δεν θα ανεβάσει τελικά, ούτε φέτος, τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών». Μετά την μεγάλη επιτυχία του με το «Δείπνο ηλιθίων» θα τον δούμε μαζί με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη σε μια νέα κωμωδία που ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί.

Η Κάτια Δανδουλάκη έψαχνε να ερμηνεύσει έναν μονόλογο, και τελικά, όπως όλα δείχνουν, αυτός θα είναι το «Καινούργιο παιδί» των Ρέππα-Παπαθανασίου. Οι ίδιοι, μάλιστα, θα υπογράψουν και τη σκηνοθεσία του έργου, που θ’ ανέβει στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη.

Πρόκειται για την  ιστορία μιας γυναίκας που γεννήθηκε το 1950. Της Δάφνης. Η Δάφνη δεν έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι που να την διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος. Η Δάφνη είναι μια γυναίκα της γενιάς μας. Είναι μια από μας. Και από μια μεριά, η Δάφνη είμαστε εμείς. Εμείς που νοιώσαμε τον εαυτό μας στην μεταπολίτευση. Που επαναστατήσαμε (έστω και στη φαντασία μας) ενάντια στο κατεστημένο, στην οικογένεια μας, στον παραδοσιακό τρόπο ζωής και αργότερα στήσαμε τα δικά μας σπίτια με μοντέρνο τρόπο και με πολύ παλιά υλικά. Εμείς που ονειρευτήκαμε την εξέγερση στα ταβερνάκια των Εξαρχείων και στηρίξαμε την κατανάλωση στα ρεστοράν με σεφ και γαλλικά κρασιά. Από τον Μάο Τσε Τουνγκ μέχρι τον Τζόρτζιο Αρμάνι η Δάφνη ακολουθεί τη γενιά της στην άνοδο, την ευμάρεια και την άνεση του ‘90 και του 2000 και στη συνέχεια γκρεμίζεται μαζί της στην οικονομική κρίση του 2010. Αλλά συνεχίζει. Το καινούργιο παιδί είναι η δύναμη της να ξεπερνά ό,τι έγινε και να τραβάει τον δρόμο της προς τα μπρος. Εκεί που την καλεί η ζωή και οι πιο βαθιές πρωταρχικές της δυνάμεις. Γιατί μέσα απ’  όλες αυτές τις απώλειες αναδύθηκε μια καινούργια Δάφνη. Χρειάστηκε να χάσει μια ζωή αλλά τώρα πια ξέρει ακριβώς πως να αγαπάει. 

                                                              Μαρίκα η Νένα Μεντή 

Το ραντεβού της με το κοινό ανανεώνει και η «Μαρίκα» του Πέτρου Ζούλια, με την Νένα Μεντή, στον ρόλο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Μαζί της, στη σκηνή του θεάτρου Χώρα, ένας πολυπληθής θίασος. 

Το έργο-σταθμός της ρώσικης δραματουργίας «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ θα παρουσιαστεί τον Νοέμβριο του 2021 σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων- Λευτέρης Βογιατζής, με έναν επιλεγμένο 15μελή θίασο, ως επί το πλείστον νέων ηθοποιών. Το θεμελιώδες αυτό κείμενο ανέβηκε για πρώτη φορά από τον Λευτέρη Βογιατζή το 1986 και έκτοτε δεν παρουσιάστηκε ποτέ ξανά στην Ελλάδα. Η παράσταση σηματοδοτεί την επιστροφή του Στάθη Λιβαθινού στο ελεύθερο θέατρο, καθώς πρόκειται για την πρώτη του σκηνοθεσία μετά τη θητεία του ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

  Η καλλιτεχνική εταιρία Μυθωδία αναλαμβάνει το Άνεσις με δικές της και φιλοξενούμενες παραγωγές

Η σπουδαία Νενά Μεντή έχει δεχτεί πρόταση από τον Νικορέστη Χανιωτάκη να ερμηνεύσει τον ρόλο της μάνας στον «Ματωμένο Γάμο» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Η παράσταση αναμένεται για το δεύτερο μισό της σεζόν στο θέατρο Άνεσις.

Εκεί, θα μετακομίζουν και οι «12 ένορκοι» του Reginald Rose, σε μετάφραση/σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Η παράσταση συνεχίζεται για 7η χρονιά μετατρέποντάς το θέατρο Άνεσις, σε δικαστικό μέγαρο και φέρνοντας ενόρκους και θεατές, αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις τους.

Στον ίδιο χώρο, ο Σίμος Κακάλας θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το γαλλικό έργο του Αλέξη Μίχαλικ, «Μια ιστορία αγάπης» με τον ίδιο να πρωταγωνιστεί μαζί με τις: Βίκυ Βολιώτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Κατερίνα Λυπηρίδου και Στεφανία Ζώρα.

Στο έργο του Αμερικανού Λούκας Ναθ «Το κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», κωμική συνέχεια του «Κουκλόσπιτου» του Χένρικ Ίψεν, που θα σκηνοθετήσει, σε μετάφρασή του, ο Μανώλης Δούνιας θα δούμε ένα εκλεκτό καστ: τους Αλέξανδρο Μυλωνά, Ναταλία Τσαλίκη, Ντίνα Μιχαηλίδου και η Δήμητρα Βήττα.  Η παραγωγή είναι της Kart Productions- Μαρία Ξανθοπουλίδου.

Το «Κουκλόσπιτο» τελειώνει με τη Νόρα να αποφασίζει να εγκαταλείψει τον άντρα και τα παιδιά της και να φεύγει κλείνοντας πίσω της την πόρτα. Με το άνοιγμα της ίδιας πόρτας, αλλά δύο δεκαετίες μετά, ξεκινάει η καινούρια κωμωδία του Λούκας Ναθ «Το Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», που σκηνοθετεί ο Μανώλης Δούνιας στο θέατρο Άνεσις. Η Νόρα επιστρέφει στο σπίτι μετά από 20 χρόνια. Tι έχει όμως αλλάξει για να την ίδια αλλά και για τους άλλους χαρακτήρες του έργου στα χρόνια που έλειψε; Και το σημαντικότερο έχει άραγε αλλάξει κάτι για την κοινωνία -για το σημερινό κοινό της εποχής του #Metoo- 142 χρόνια αφότου οι θεατές της πρεμιέρας έμειναν εμβρόντητοι με αυτή της την απόφαση; 

Πλούσιο πρόγραμμα στο Γύαλινο Μουσικό Θέατρο

                                                                                      Το καστ της παράστασης Συνοικία το όνειρο 

Δυναμικά στο παιχνίδι των θεατρικών παραγωγών θα μπει και το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο όπου θα παρουσιαστεί η «Συνοικία το όνειρο» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη με έναν δυνατό θίασο (Μάνος Βακούσης, Γιωργής Τσαμπουράκης, Μαρία Φιλίππου, Χαρά- Μάτα Γιαννάτου, Διονύσης Βούλτσος, Δημήτρης Καραμπέτσης, Αγαπη Μανουρά, Γεράσιμος Σοφιανός, Κατερίνα Σπάρταλη και Κώστας Φλωκατούλας)

Επίσης θα ανέβει το «Tape» σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους, η οποία δεν πρόλαβε να απολαύσει την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα πέρσι. Στην παράσταση θα πρωταγωνιστήσουν ο Κωνσταντίνος Κάππας, η Εμμανουέλα Αλεξίου και Δημήτρης Λιακόπουλος. Το έργο του Στίβεν Μπέλμπερ σύστησε στο ελληνικό κοινό ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς.

Στην ίδια σκηνή, ο Δημήτρης Μυλωνάς θα παρουσιάσει την κωμωδία του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω- Δεν πληρώνω» με τους:Μπέσσυ Μάλφα, Γιώργο Σουξέ, Βασίλη Ρίσβα, Κατερίνα Τσάβαλου, Τόνυ Δημητρίου και Θοδωρή Ρωμανίδη.

 Επιπλέον, ανεβάζει και τον ξεκαρδιστικό μονόλογο «Cavewoman» της Έμμα Πίρσον με μια επιλογή έκπληξη, την Κατερίνα Ζαρίφη.

Στην καρδιά της Ομόνοιας

Μετά την πρώτη της παρουσίαση στην Ελλάδα, στο Θέατρο Μπάγκειον, στην πλατεία Ομονοίας, επανέρχεται στον ίδιο χώρο από τις 23 Σεπτέμβρη η «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά. Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει με επιτυχία η Τζούλη Σούμα. 

Στα στενά της Ομόνοιας

Στο θέατρο Άλφα ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό». Ένα έργο - φόρος τιμής στον αδικοχαμένο στη μάχη με τον κορωνοϊό αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα.

Στην θέατρο της Πατησίων όμως θα δούμε ένα ολοκαίνουργιο θεατρικό έργο του Τάσου Ιορδανίδη με τίτλο «Θέλω να σου κρατάω το χέρι- I want to hold your hand» σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα και τους δύο τους στη σκηνή. Η υπόθεση αναφέρεται σ' ένα παράνομο ζευγάρι που συναντιέται σ' ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Οι γάμοι τους βρίσκονται σε κρίση.Είναι και οι δύο γονείς.Έχουν και οι δύο τα δίκια τους.Έχουν κάνει και οι δύο λάθη, αναζητούν τη  συντροφικότητα.Κάποιον να τους κρατάει το χέρι.

Στο θέατρο Προσκήνιο, αναμένεται να απολαύσουμε τη νέα πολλά υποσχόμενη σκηνοθετική δουλειά του Δημήτρη Καραντζά με μια dream team ηθοποιών( Στεφανία Γουλιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Μιχάλη Σαράντη, Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη και Αναστάση Ροϊλό). Ο λόγος για τη «Φαίδρα» της Μαρίνας Τσβετάγιεβα που πέρσι λόγω των συνθηκών δεν πρόλαβε να κάνει πρεμιέρα.

Στη συνέχεια, ο Καραντζάς θα σκηνοθετήσει το αγαπημένο έργο του Τσέχωφ,«Θείος Βάνια», με τους Χρήστο Λούλη, Γιώργο Γάλλο, Λυδία Φωτοπούλου, Θεοδώρα Τζήμου και Ηρώ Μπέζου.

(Διαβάστε εδώ αναλυτικά όλο το πρόγραμμα του θεάτρου)

Στο Θέατρο Άλμα, και πιο συγκεκριμένα στη Β' σκηνή, η ομάδα Apparatus θα παρουσιάσει τις «Δούλες» του Ζαν Ζενέ σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου. Τις δύο αδερφές θα ερμηνεύσουν η  Ντένια Στασινοπούλου και η  Ιωάννα Λέκκα, ενώ κυρία θα είναι η Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου). Στο φουαγιέ του θεάτρου, τον Δεκέμβριο ο Γιάννης Μπέζος θα παρουσιάσει μια μουσική παράσταση. 

Την κωμωδία του Στρατή Καρρά «Οι Παλαιστές» θα δούμε στο Θέατρο Πρόβα, τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Παντελής Παπαδόπουλος.

Στο Θέατρο Βέμπο θα ανέβει η «Η Κυρία Επιθεώρηση» των Μάκη Δελαπόρτα και Στέλιου Παπαδόπουλου, όπως ήταν προγραμματισμένο από την προηγούμενη χρονιά με τους: Γιάννη Ζουγανέλη, Σοφία Μουτίδου, Ζέτα Δούκα, Νίνα Λοτσάρη, Παναγιώτη Πετράκη και Πηνελόπη Αναστασοπούλου. Στη σκηνή και θα απολαύσουμε και τον Κώστα Μακεδόνα αλλά και τον Μάκη Δελαπόρτα σε ρόλο αφηγητή. Ο ίδιος υπογράφει και τη σκηνοθεσία.

Εξάρχεια

Στο πάντα φιλόξενο Studio Μαυρομιχάλη, θα συνεχιστεί για 7η χρονιά η μεγάλη επιτυχία του Φώτη Μακρή το «Κιβώτιο», πρόκειται για το εμβληματικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου, σε μορφή Θεατρικού μονολόγου.

                                                           Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη σε πρόβα του Τζεμ 

Ο ίδιος θα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο της Ελέιν Μέρφυ «Ο Τζεμ» με τις Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη.Τρυφερό αλλά και σκληρό, συγκινητικό αλλά και γεμάτο χιούμορ, ανατρεπτικό και τολμηρό, το έργο της Ιρλανδής Ελέιν Μέρφυ, έρχεται να μας υπενθυμίσει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε όλοι μας, ότι ο άνθρωπος πάνω απ’όλα έχει ανάγκη την επαφή, το άγγιγμα, την κατανόηση την αλληλεγγύη και την αγάπη.

Τον Νοέμβριο αναμένεται και η πρεμιέρα του «Χάρπερ Ρήγκαν» του Σάιμον Στήβενς.Πρόκειται για ένα ακόμη έργο που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Φώτης Μακρής, ο οποίος και θα πρωταγωνιστήσει μαζί με μια εκλεκτή ομάδα ηθοποιών (Λάμπρος Γιώτης, Στέλλα Κρούσκα, Στέλλα Παπαδημητρίου, Βάσω Παύλου και Φοίβος Σαμαρτζής).Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας στις 16 Απριλίου του 2008,σε σκηνοθεσία Marianne Elliott. Από τότε, έχει ανέβει σε δεκάδες παραγωγές σε όλο τον κόσμο.

Ο Δημήτρης Πλειώνης και η ομάδα Τόπι επιλέγουν το Μπεστ Σέλερ βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι το «Να σου πω μια ιστορία». Στη σκηνή εκτός από τον σκηνοθέτη θα δούμε και τη Μαλαματένια Γκότση,τον Στέλιο Ξανθουδάκη και τη Δώρα Χουρσανίδου. 

Στην ίδια σκηνή, από τον θίασο ΣΥΝ – ΘΗΚΗ, «Μια παράσταση χωρίς σημασία», βασισμένη στο έργο του  Όσκαλ Ουάιλντ «Μια παράσταση χωρίς σημασία», σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη και πρωταγωνιστές τους: Δέσποινα Πόγκα, Μαρία Μακρή, Χρήστο Συριώτη, Βασίλη Κούκουρα, Δημήτρη Ζουμπούλη, Βέρα Χατζηϊακώβου, Φίλια Δενδρινού, Γεωργία Παρασκευά και Σάκη Σιούτη.

                                                                               Λυσσασμένη Μπαλαρίνα 

Στην ίδια σκηνή θα δούμε και τη νουβέλα του διάσημου Ρώσου σεναριογράφου Γκριγκόρι Κωνσταντινοπόλσκι , «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα» που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας σε διασκευή και σκηνοθεσία της Λιούμπα Κριβοχίζα.

Μένουμε στην οδό Μαυρομιχάλη, και στο Θέατρο Φούρνο, όπου η σεζόν (25 Σεπτεμβίου έχει οριστεί η πρεμιέρα) θα ξεκινήσει με την παράσταση «Οι φάρσες» της Μαρίας Γιούλη, σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη με την ίδια και τη Γόνη Λούκα στη σκηνή. 

Στον ίδιο χώρο από τις 4 Οκτωβρίου θα  παρουσιαστεί μία διασκευή του διαχρονικού έργου του Έντουαρντ Άλμπυ «The Zoo Story» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μποστατζόγλου.

 Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας

Στο Θέατρο Λαμπέτη, πάλι ο Νικορέστης Χανιωτάκης, θα σκηνοθετήσει το «Σεσουάρ για δολοφόνους» των Μπρους Τζόρνταν και  Μέριλιν Άμπραμς με τους: Ιωάννη Απέργη, Τζένη Θεωνά, Δημήτρη Μακαλιά, Δανάη Μιχαλάκη, Ζήση Ρούμπο και Χάρη Χιώτη.

Το έργο έχει γνωρίσει μεγάλη θεατρική επιτυχία σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι το μακροβιότερο παιζόμενο έργο στις ΗΠΑ και διεκδικεί τις ίδιες δάφνες και στην Ελλάδα. Παιζόταν για 14 σεζόν στο Αποθηκή!

 Στο Θέατρο Ζήνα, ο Πέτρος Ζούλιας θα παρουσιάσει την «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, με πρωταγωνιστές τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, την Έφη Μουρίκη, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τη Μαρία Αντουλινάκη και τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο. Η παράσταση πραγματοποίησε με επιτυχία την  καλοκαιρινή της περιοδεία.

Λίγο πιο κάτω, στο θέατρο Αθηνά, ο Κώστας Φιλλίπογλου θα σκηνοθετήσει την παράσταση «Ο Θεός της σφαγής» της Γιασμίνας Ρεζά. Στο ιδιαίτερα αγαπητό έργο της Γαλλίδας συγγραφέας θα δούμε τη Μυρτώ Αλικάκη και τον Κώστα Κάππα. Σύντομα θα ανακοινωθούν και τα άλλα δύο ονόματα για να κλείσει το καρέ. Στην ίδια σκηνή, τα Δευτερότριτα, θα παρουσιάστεί η «Η θηλιά» του Πάτρικ Χάμιλτον σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, που όλο το καλοκαίρι παιζόταν στην ταράτσα του Αθήνα με τους: Γωγώ Μπρέμπου, Αργύρη Αγγέλου, Βαγγέλη Ψωμά, Γιάννη Σίντο, Ελένη Κρίτα και Παντελή Καναράκη. 

Στη Τρικόρφων...

Στο Θέατρο Πορεία θα επαναληφθεί το «Τhis is not Romeo & Juliet» του Αργύρη Πανταζάρα, με τον ίδιο και τη Σίσσυ Τουμάση.

                                                                                                              Σκηνή από τον Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου 

Επιπλέον θα δούμε και τον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου»του Μ.Καραγάτση, μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου,σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου που λόγω κλειστών θεάτρων παρουσιάστηκε μόνο σε live streaming.

Τα Δευτερότριτα στη σκηνή του Πορεία θα δούμε την αγαπημένη σε κοινό και κριτικούς παράσταση «Ο Αρίστος» βασισμένη στο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη "Ο γύρος του θανάτου" σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου. 

Αρχές Οκτωβρίου, η Μαρία Μαγκανάρη θα σκηνοθετήσει  ένα έργο του Τέννεσι Ουίλιαμς που δεν ανεβαίνει πολύ συχνά, ο λόγος για την «Νύχτα της Ιγκουάνα».

Ενώ μετά το Πάσχα στο Πορεία θα διοργανωθεί το Νέο Αίμα, ένα φεστιβάλ νέων θεατρικών νεοελληνικών έργων. Στο πλαίσιό του θα παρουσιαστούν δύο βραβευμένα έργα της  θεατρικής σχολής πυροδότησης του θεάτρου Πορεία, το «Νυχιάνγκ» της Ευαγγελίας Γατσωτή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και το «Labor» της Ανθής Τσιρούκη σε σκηνοθεσία Έμιλυς Λουΐζου.

Στην Πειραιώς....

Ο Τάσος Χαλκιάς και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης θα συνεχίσουν τις παραστάσεις τους με το θρίλερ της Σούζαν Χιλ «Η γυναίκα με τα μαύρα», χωρίς να είναι σίγουρο αν η παράσταση θα ανέβει πάλι στη σκηνή του Πειραιώς 131. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νικορέστης Χανιωτάκης.

Λίγο πιο πάνω, στο Θέατρο Κιβωτός, θα συνεχιστεί η επιτυχία του Γιάννη Κακλέα με τον «Ρινόκερο» του Ευγένιου Ιονέσκο και το κοινό να σχηματίζει ουρές για να απολαύσει τον Άρη Σερβετάλη. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον, τη σκηνοθεσία του Γιώργου Οικονόμου στην «Πανούκλα» του Αλμπέρτ Καμύ, με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών τους: Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Αντώνη Λουδάρo, Γιάννη Στεφόπουλο, Τάσο Δημητρόπουλο και Ευθύμη Μπαλαγιάννη.

Στο Γκάζι...

Στο Σύγχρονο Θέατρο θα απολαύσουμε την καταπληκτική παράσταση «Η βασίλισσα της ομορφιάς» του Μάρτιν ΜακΝτόνα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και με τις καταπληκτικές ερμηνείες των Αγορίτσα Οικονόμου, Σοφίας Σεϊρλή και Γιώργου Κατσή. Στη φετινή εκδοχή της παράστασης θα δούμε τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στον ρόλο που ερμήνευε ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Επιπλέον το θέατρο εγκαινιάζει την συνεργασία του με τον σπουδαίο ηθοποιό Δημήτρη Καταλειφό, με την παράσταση «Τέλος του Παιχνιδιού» του Σάμουελ Μπέκετ, ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα. Την εξαιρετική σύνθεση συντελεστών συμπληρώνουν οι ηθοποιοί Άρης Μπαλής, Όλγα Δαμάνη και Γιώργος Ζιόβας.

Στον ίδιο χώρο, από τις αρχές Οκτώβρη θα μεταφερθούν και οι «Κάτω από τ' αστέρια» . Η ρομαντική δραμεντί του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, με τη Λίλα Μπακλέση και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, ( οι ίδιοι υπογράφουν τη σκηνοθεσία μαζί με τη συμβολή της Άρτεμις Γρύμπλα)έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό. 

Μένουμε στην Ευμολπιδών και κριβώς δίπλα στη σκηνή του Θεάτρου 104 συνεχίζεται για 3η χρονιά το θεατρικό διαμαντάκι «Girls & Boys» του Ντένις Κέλι, σε σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου και με τη Δώρα Παρδάλη σε μια σπαρακτική ερμηνεία.

Στο 104, τον Νοέμβριο, θα δούμε και τις «Τρεις εκδοχές της ζωής», το πιο πρωτότυπο έργο της διεθνώς καταξιωμένης Γαλλίδας συγγραφέως Γιασμίν Ρεζά.. Μια συμπαραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης και των ThisFamousTinyCircustheatergroupσε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου. H παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο της Κοζάνης (24/9). ΜΑζί με το σκηνοθέτει στην παράσταση θα δούμε την Μυρτώ Γκόνη, την Καλλιόπη Παναγιωτίδου και τον Άρη Λάσκο. 

Στο ίδιο θέατρο, η  HashArt theater group μετά από την επιτυχημένη παρουσίαση του έργου ΑΝΤΙΓΟΝΗ/αυτό τουλάχιστον το μπορώ, επανέρχεται με το οριακό έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα LARS NORÉN «ΔΑΙΜΟΝΕΣ».Η παράσταση θα παρουσιάζεται, από τις 2 Οκτωβρίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στο θέατρο 104. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κώστας Μπάρας και παίζουν οι: Ηλέκτρα Κομνηνίδου, Τάσος Κονταράτος,  Ελένη Κουταλώνη, Τρύφων Μπάρκας.

Στο κοντινό Tempus Verum εν Αθήναις, τον Ιανουάριο αναμένεται να δούμε τον αγαπημένο μονόλογο «Κυρία Μαργαρίτα»του Ρομπέρτο Ατάιντε με τον Πανο Παπαδόπουλο στον ομώνυμο ρόλο και τον Γιώργο Παπαγεωργίου να υπογράφει τη σκηνοθεσία. Οι δύο τους είχαν μια πολύ πετυχημένη συνεργασία λίγα χρόνια πριν στον «Επιθεωρητή». 

Στο Θέατρο Χυτήριο «Οι ανθισμένες μανόλιες» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού γνώρισαν εμπορική επιτυχία στην αυλή και ετοιμάζονται να ανθίσουν και στο εσωτερικό του Θεάτρου τα Δευτερότριτα.

Επιπλέον, η Βάσια Παναγωπούλου θα παρουσιάσει και το «Λιωμένο Βούτυρο» του Σάκη Σερέφα, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι. Το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία το 2008, όταν παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα.

Στο Olvio θα απολαύσουμε την παράσταση «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» του Γιάννη Σκαραγκά σε σκηνοθεσία Νατάσας Παπαμιχαήλ, που είδαμε διαδυκτιακά και μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις (διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης) Παίζουν οι: Έλενα Αρβανίτη,Χριστίνα Δενδρινού,Καλλιόπη Καραμάνη, Δημήτρη Μαύρο,Ηλία Μπαγεώργο, Γιούλη Μπανούση και Χριστόδουλο Στυλιανού.

Το νεοϋρκέζικο THE TANK ένα από τα επιδραστικότερα off-off θέατρα του Μανχάταν, έρχεται στο Θέατρο Ροές στις 6 και 7 Νοεμβρίου για να παρουσιάσει για πρώτη φορά εκτός Αμερικής, την τελευταία σκηνοθεσία της καλλιτεχνικής του διευθύντριας Meghan Finn. Το ελληνικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την παράσταση «When we went electronic» την οποία αποθέωσαν οι New York Times

«ΟΝΟΡΙΟ, τα ανομήματα ενός εγκληματία», το νέο θεατρικό έργο του Στέφανου Παπατρέχα σε σκηνοθεσία Λάζαρου Βαρτάνη και Στέφανου Παπατρέχα θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Βαφείο- Λάκης Καραλής. Μια σκοτεινή μεσαιωνική ιστορία γεμάτη αγωνία, μυστήριο και ανατροπές. Μια παράσταση που κινείται ανάμεσα στη θεατρική μαγεία και τον σκληρό ρεαλισμό. Ένα έργο για την αλήθεια, το νόμο, την ηθική και την εξαπάτηση.

Στο θέατρο Ελιάρτ θα συνεχιστεί για 3η σεζόν «Ο απρόσκλητος επισκέπτης»,της Άγκαθα Κρίστι σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη.

Στο Μεταξουργείο...

Στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου, στο Μεταξουργείο θα δούμε σε επανάληψη το «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ, με τον Σωτήρη Χατζάκη και τον Δημήτρη Μυλωνά στο διπλό ρόλο σκηνοθέτη- ηθοποιού. Με τη δική του σκηνοθετική υπογραφή θα είναι και η παράσταση,«Μάκμπεθ-ο κύκλος του στΑΙΜΑτος» μια διασκευή πάνω στον Μάκμπεθ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ για 3 πρόσωπα( Γιάννης Νταλιάνης, Θανάσης Βλαβιανός, Άννα Ελεφάντη).

Επιπλέον, ο Μυλωνάς θα σκηνοθετήσει και το μυθιστόρημα, «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» του Νίκου Σκορίνη με τον Ορέστη Τζιόβα, Άννα Ελεφάντη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου κ. α

Στην πάνω σκηνή και για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζεται τo έργο «Homos, ή Όλοι στην Ελλάδα» του Τζόρνταν Σίβεϊ, σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου.

Στο ίδιο θέατρο θα δούμε και τον μονόλογο του Βασίλη Ρίσβα «Λείπεις..» με την Ράνια Παπαδάκου. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Μπέσσυ Μάλφα.

Πλώρη για δεύτερη χρονιά και μετά από μια πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία, βάζει και η κωμωδία του Πιερ ντε Μαριβώ, «Η Κληρονομιά», σε σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη.(Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Το Θέατρο Αργώ , θα παρουσιάσει το έργο του Γουίλλιαμ Νίκολσον «Υποχώρηση από τη Μόσχα» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν και πρωταγωνιστές την Αιμιλία Υψηλάντη, τον Φίλιππο Σοφιανό και τον Θύμιο Κούκιο.

Η «Νεκρή λίμνη», το έντονα κοινωνικό έργο του Νταβίντ Ντεσόλα με θέμα τον έρωτα και την αναζήτηση της ευτυχίας, πρόκειται να παρουσιαστεί, σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Χατζηνικολάου, από την ομάδα ΝΑΜΑ, στη θεατρική σκηνή του Επί Κολωνώ. Τα τρία πρόσωπα του έργου, τα υποδύονται η Παναγιώτα Βλαντή, ο Θανάσης Κουρλαμπάς και ο Χάρης Τσιτσάκης

Στο Θέατρο Σταθμός, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Ένκε Φεζολλάρι θα ανέβει, μετά από πολλές αναβολές λόγω του covid,  το μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες βραβευμένο βιβλίο της Ornela Vorpsi,«Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» με τις  Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi και Αθηνά Καραγιώτη.

Διαβάστε εδώ όλο το πρόγραμμα του θεάτρου. 

Στο λιμάνι...

Η σεζόν θα ξεκινήσει με μια παράσταση (θέατρο ντοκουμέντο) της Μάρθας Μπουζιούρη εμπνευσμένη από τις ιστορίες των γυναικών των ναυτικών με τίτλο «Τα ταξίδια της Πηνελόπης» που θα πραγματοποιηθεί στις Πέτρινες Αποθήκες στο λιμάνι του Πειραιά. Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 19 Σεπτεμβρίου. 

Η θρυλική τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ μεταφέρεται στη σκηνή του ΔΘΠ και μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο αναπάντεχα γνώριμο,πλημμυρισμένο με τα τραγούδια που σημάδεψαν την ιστορία του ρεμπέτικου. Φιλίες, έρωτες, μάχη για την επιβίωση, λογοκρισία, διώξεις, αδιέξοδα, επιτυχία. Ο Τάκης Τζαμαριάς σκηνοθετεί το «Μινόρε της Αυγής» με έναν πολλά υποσχόμενο θίασο (Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Χριστίνα Μαξούρη, Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Μαρία Τσιμά κ.α)

Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος θα σκηνοθετήσει τον Νίκο Ψαρρά και τον Γιάννη Νιάρρο στο «Amadeus»του Πήτερ Σάφερ.

Στον ίδιο χώρο αναμένεται να παρουσιαστεί η αριστοτεχνική νουβέλα «Λευκές Νύχτες» του κορυφαίου Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, διασκευασμένη για το θέατρο με τους Αλεξάνδρα Αϊδίνη και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη.

Στα πέριξ...

Η Αναστασία Παπαστάθη ετοιμάζεται να παρουσιάσει στο θέατρο Radar το έργο «Τρομεροί γονείς» του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα και ποιητή Ζαν Κοκτώ, με την ίδια και τους: Στέλιο Γεράνη, Μαρία Μαυροματάκη, Βασίλη Τριανταφύλλου, Ευδοκία Ασπρομάλλη στους πέντε ρόλους του έργου.

Σύμφωνα με πληροφορίες τον χειμώνα θα συνεχιστεί, μετά την πετυχημένη καλοκαιρινή της περιοδεία και η παράσταση «Κάντω Τζαβέλλα - Δραγώι στα χρόνια της Επανάστασης», το δράμα του Θανάση Σταυρόπουλου σε σκηνοθεσία Μενέλαου Τζαβέλλα σε χώρο που δεν έχει ακόμη αποφασιστεί.

Το μυθιστόρημα «Ο Μπέμπης» της Βίλλυ Σωτηροπούλου θα ανέβει σε σκηνοθεσία της Άσπας Τομπούλη με τη Μαρία Τσιμά, τη Ροζαμάλια Κυρίου, τον Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, τη Μαρία Καραθάνου, τον Δημήτρη Οικονομάκη και την Άννα Μακρή.

Στο Θέατρο Τέχνης για τον Οκτώβριο στις δύο σκηνές θα παρουσιαστούν πέντε πρεμιέρες. «Οι Ναυαγοί» της Ηρώς Μπέζου σε σκηνοθεσία δική της και του Γιάννη Παπαδόπουλου. Στη σκηνή θα δούμε τους:Σοφία Κόκκαλη, Γιάννος Περλέγκας, Μιχάλης Τιτόπουλος

Τον «Μακμπεθ» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη με τους: Θάνο Τοκακη, Εύη Σαουλιδου. Κώστα Κουτσολελος. Κώστα Ξηκομινο, Γρηγόρη Ποιμενίδη και  Κωνσταντίνο Πλεμμενο.

Στη Φρυνίχου θα δούμε την  «Orestea» του Valentino Mannias από το Sardegna Tearto Orestea (μετάκληση από το εξωτερικό).Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Teatro Massimo Cagliari, η ανατρεπτική «Ορέστεια» του Θεάτρου της Σαρδηνίας, έρχεται στη σκηνή της Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης για 3 μόνο παραστάσεις στις 6, 7 και 8 Οκτωβρίου.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα θα ανακοινωθεί σύντομα. Υπάρχουν όμως πληροφορίες ότι μέσα σ' αυτό θα συγκαταλέγεται  το νέο έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου «Μοτέλ 257» και ένα ακόμη πρωτότυπο θεατρικό έργο της καλλιτεχνικής διευθύντριας  Μαριάννας Κάλμπαρη με τίτλο «Υπερβολές» .Ενώ τον Φεβρουάριο αναμένεται να κάνει πρεμιέρα και  η «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα με την  Κίττυ Παϊταζόγλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το κορυφαίο αυτό έργο της σύγχρονης δραματουργίας, γραμμένο το 1942 στη διάρκεια της ιδιόρρυθμης ναζιστικής κατοχής στη Γαλλία, συνιστά μια μεταφορά για το άτομο και τον αγώνα του απέναντι σε ένα παντοδύναμο, γερασμένο, αυταρχικό κράτος.

Στο  Θέατρο του Νέου Κόσμου, ο πάντα ανήσυχος Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, θα παρουσιάσει το «Τσέρνομπιλ» της βραβευμένης με Νόμπελ λογοτεχνίας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς με τους :Στέλιο Μάινας, Μαρία Κατσιαδάκη, Πηνελόπη Τσιλίκα, Δαυίδ Μαλτέζε και Γιάννη Λεάκο. Στην ίδια σκηνή θα ξαναδούμε και το «Mute»το εκπληκτικό One Man Show του Γιώργου Χρισοστόμου. 

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει στις 4 Οκτωβρίου στο Θέατρο Ιλίσια το πολυβραβευμένο έργο «Η Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς» του Στέφανο Μασσίνι, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με μια χρυσή τριάδα πρωταγωνιστών: Μάκης Παπαδημητρίου, Αργύρης Ξάφης και Μιχάλης Οικονόμου.

Μετά από δύο sold out σεζόν στο Εθνικό Θέατρο, το «Ξύπνα Βασίλη» σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, η παράσταση-επιτυχία που έδωσε νέα πνοή στην αγαπημένη διαχρονική σάτιρα του Δημήτρη Ψαθά, προστίθεται στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και παρουσιάζεται τη σεζόν 2021-2022 στο Θέατρο Ιλίσια με ανανεωμένο θίασο.

 Στο Studio Ιλίσια θα δούμε για 6η χρονιά την πετυχημένη παράσταση «Τα 170 τετραγωνικά»του Γιωργή Τσουρή σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη με έναν εξαιρετικό θίασο. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

 Στο Αλκυονίς θα απολαύσουμε και ζωντανά τη σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη στο κλασικό αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς «Γύαλινο Κόσμο» που είχαμε δει μέσω της οθόνης μας με την Άννα Μάσχα, την Λένα Παπαληγούρα,  τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και  τον Αναστάση Ροϊλο.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Θέατρο Πόρτα θα ανεβάσει το έργο του Πέδρο Καλντερόν δε λα Μπάρκα  «Ο γιατρός της τιμής του». Οι παλιότεροι θυμούνται την παράσταση «Η ζωή είναι όνειρο» του  ίδιου συγγραφέα που είχε αφήσει ιστορία στο Αμόρε (2004). Στη σκηνή θα δούμε τους:Μελαχρινό Βελέντζα, Ελένη Δαφνή, Στέργιο Ιωάννου, Αμαλία Καβάλη, Αυγουστίνο Κούμουλο, Γιώργο Παπαπαύλου, Παύλο Παυλίδη και Φώτης Στρατηγό.

Η σεζόν θα ξεκινήσει με το έργο της Μαρτίνα Μαγιόκ «Πόσο κοστίζει να ζεις» πάλι σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου με τους: Μελαχρινό Βελέντζα, Αμαλία Καβάλη Ειρήνη Μακρή και Φώτη Στρατηγό.

Η Ομάδα Σημείο Μηδέν συνεχίζει την ερευνητική της εργασία πάνω στο έργο του Φραντς Κάφκα με το διήγημα «Αναφορά σε μια ακαδημία»  Ο σκηνοθέτης της παράτασης Σάββας Στρούμπος αναφέρει: «Αντιμετωπίζουμε το υλικό με τα μέσα του σωματικού και μουσικού θεάτρου ως τραγικωμωδία της απο-ανθρωποποίησης, της αποξένωσης από το σώμα, την επιθυμία και τη φαντασία. Καθώς βλέπουμε τη βίαιη μετάβαση του καφκικού αντι- ήρωα από την κατάσταση του πιθήκου σε αυτή του ανθρώπου μέσω της "εκπαίδευσης", ο αλληγορικός χαρακτήρας του διηγήματος μας φέρνει σε επαφή με τη διαδικασία βίαιης απο-ανθρωποποίησης του ανθρώπου, καθώς κανονικοποιείται και αφομοιώνεται από έναν ήδη αλλοτριωμένο και αλλοτριωτικό κοινωνικό περίγυρο. Η διαλεκτική μεταξύ ζωομορφισμού και ανθρωπομορφισμού που την ξαναβρίσκουμε στην αρχαία τραγωδία (βλ. Βάκχες) μας συνδέει με τον βίαιο πυρήνα πάθους και αγωνίας που αποκαλύπτεται σε κάθε ανάλογη διαδικασία καταστολής του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο, της ενέργειας αυτής που μας συνδέει με τη Φύση, τον Κόσμο, αλλά και τον Άλλον άνθρωπο μέσα και απέναντί μας, τον ξένο και διαφορετικό, με τον οποίο καλούμαστε να συνυπάρξουμε και να συνομιλήσουμε».

Παίζουν οι ηθοποιοί: Έβελυν Ασουάντ, Έλλη Ιγγλίζ, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά – Μπονισέλ,Μπάμπης Αλεφάντης και Ντίνος Παπαγεωργίου.

Η πρεμιέρα αναμένεται για τις αρχές Νοεμβρίου στο Θέατρο Νέο Άττις.

 Από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 12 Οκτωβρίου θα παρουσιάσει ο Γιάννης Χουβαρδάς το έργο του Γιον Φόσε «Kάποιος θα ‘ρθει» σε μια παράσταση που σχεδιάστηκε ειδικά για τον Θόλο που βρίσκεται στο πάρκο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με πρωταγωνιστές τους Άλκηστη Πουλοπούλου, Αντώνη Μυριαγκό και Χάρη Φραγκούλη.

 Στο Θέατρο Σημείο, στα τέλη του Νοέμβρη θα κάνει πρεμιέρα του έργο «Δον Ζουάν» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμάντη με τους :Όμηρο Πουλάκη, Μάνια  Παπαδημητρίου και Δανάη Παπουτσή.

 Στο Μέγαρο Μουσικής

Ο Γιώργος Πέτρου σκηνοθετεί τις «33 Παραλλαγές» του Moises Kaufman.Το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο  στηρίζεται στο μυστήριο των παραλλαγών Diabelli του Μπετόβεν. Γιατί μια μεγαλοφυΐα να έχει εμμονή με την μετριότητα; Δύο ιστορίες με διαφορά διακοσίων ετών, του Lugwig van Beethoven και της Αμερικανίδας μουσικολόγου Katherine Brandt, με κοινή αναφορά τις 33 παραλλαγές σε ένα απλοικό βάλς του Anton Diabelli,: η εμμονή, οι ανθρώπινες σχέσεις, η αρρώστια, ο θάνατος, η μουσική, η συγκίνηση, αλλά και το χιούμορ συνυπάρχουν σε μια διήγηση κινηματογραφικού χαρακτήρα.

Το αγαπημένο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη την «Αυλή των θαυμάτων» θα ανεβάσει σε μορφή μιούζικαλ ο Χρήστος Σουγάρης με έναν εξαιρετικό θίασο ( Γιώργο Γάλλο, Βασίλη Μπισμπίκη,Κατερίνα Παπουτσάκη ,Κόρα Καρβούνη ,Μαρία Διακοπαναγιώτου , Μαρίζα Τσάρη ,Γιώργος Τσιαντούλας , Αλέξανδρος Βάρθης ,Κώστα Λάσκο ,Σωτηρία Ρουβολή, Ρούλα Πατεράκη ,Ηλία Λογοθέτη, Μαίρη Χρονοπούλου) και την Γλυκερία στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση.