Μια εβδομάδα πριν την πρεμιέρα του «Hotel Éternité», ο Αργύρης Ξάφης μιλά και φωτογραφίζεται για το texnes-plus.

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

 Το ραντεβού μας είναι στο φουαγιέ του Εθνικού Θεάτρου, λίγο μετά την πρόβα για τη νέα παράσταση του Γιάννη Καλαβρινού, στην οποία και πρωταγωνιστεί, το «Hotel Éternité».

Ο Αργύρης Ξάφης έχει απαχθεί και στη θέση του εμφανίζεται ένας πολύ νεότερος κι εντυπωσιακά, πιο αδύνατος άνδρας, το ίδιο χαρισματικός με εκείνον και πολύ πιο ήρεμος, όπως μου αποκαλύπτει.

Εντυπωσιασμένη, ακόμα, από την ερμηνεία του στην παράσταση «Ρίττερ, Ντένε, Φος» σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα στο Θεάτρο Τέχνης, του λέω πως για μένα ήταν, ίσως, η καλύτερη ερμηνεία του μέχρι σήμερα.

Χαμογελάει και μου απαντάει: «Οφείλεται στο έδαφος που προετοιμάζουν τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη και Λουκία Μιχαλοπούλου). Όταν τις παρακολουθείς μέσα από την κουίντα, δεν έχεις επιλογή. Λες ή θα βγω ή δεν θα βγω! Προετοιμάζουν το γήπεδο για έναν ωραίο αγώνα».

Σε λίγες μέρες, μετά το ψυχιατρείο, όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωή του, ως Φος, στον ρόλο του Τόμας Μπέρνχαρντ, θα γίνει υπάλληλος σ’ ένα φανταστικό ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά και θα παλεύει με τους δαίμονες που προκαλεί ο ανελέητος χρόνος στους ανθρώπους.

Μείον 30 κιλά!

Αδυνάτισα με τη νηστειοθεραπεία. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος διατροφής, που σε μαθαίνει πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι με το φαγητό. Για παράδειγμα σε μαθαίνει ότι πρέπει να μασάς πολλές φορές την τροφή σου. Για να φάω κρέας θα πρέπει να μασήσω την κάθε μπουκιά 50 φορές, γι’αυτό και πλέον τρώω μια φορά την εβδομάδα. Φτάνεις στο σημείο να τρως όπως έτρωγαν παλιά οι άνθρωποι.

«Ρίττερ, Ντένε, Φος» ...για τόσο λίγο;

Όταν βρεθήκαμε με τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου και Μαρία Πρωτόπαππα) θέλαμε να πάμε το «Ρίττερ, Ντένε, Φος» όλη τη χρονιά, αλλά η παραγωγή θεωρούσε ότι ήταν δύσκολο να πάει για ολόκληρη τη σεζόν.

Τώρα, βέβαια με την επιτυχία που σημείωσε έχουν αλλάξει γνώμη, αλλά δυστυχώς όλοι μας έχουμε κλείσει για την άλλη μισή χρονιά δουλειές.

Πρώτη συνεργασία με τον Γιάννη Καλαβριανό

Με τον Γιάννη (Καλαβριανό) προσπαθούμε 4-5 χρόνια να συνεργαστούμε. Όταν του έγινε η πρόταση από το Εθνικό Θέατρο να γράψει και να σκηνοθετήσει ένα έργο, πριν καν το γράψει είπαμε ότι θα δουλέψουμε μαζί! Το μόνο που μου είχε πει είναι ότι σκέφτεται κάτι σχετικά με τον χρόνο και τη φθορά που επιφέρει.

«Hotel Éternité»

Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο κείμενο, με τη γνωστή ευαισθησία της γραφής του Γιάννη, αλλά διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα, καθώς μοιάζει με θρίλερ.

Είναι ένα ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά, στόχος του είναι να βοηθάει όσους ανθρώπους έχουν θέμα με τον χρόνο. Είτε για παράδειγμα αυτούς που θέλουν να παγώσουν τον χρόνο, γιατί είναι μια καλή περίοδος της ζωής τους, είτε εκείνους που για κάποιο λόγο έχουν περιορισμένο χρόνο ζωής (π.χ λόγω μιας αρρώστιας) θέλουν στον χρόνο που τους απομένει να ζήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Όλοι οι ρόλοι αφορούν τους ανθρώπους, οι οποίοι δουλεύουν σ’ αυτό το ξενοδοχείο και που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τιθασεύουν τον χρόνο, που άλλοτε τρέχει κι άλλοτε δεν κυλάει καθόλου.

Ο ρόλος μου

Εγώ είμαι ο εραστής και το δεξί χέρι της διευθύντριας κι ιδιοκτήτριας, η οποία έχει κληρονομήσει την επιχείρηση από τους γονείς της και τη συνεχίζει η ίδια. Ο δικός μου ρόλος είναι αυτός που φέρνει ένα κομμάτι τεχνογνωσίας στην επιχείρηση. Προσπαθεί να στηθεί όλο αυτό πιο πειστικά.

Σκέψου ότι αλλάζουμε την ημέρα με τη νύχτα, αλλάζουμε το εικοσιτετράωρο σε δωδεκάωρο, τους δημιουργούμε εμπειρίες συμπυκνωμένης ζωής κ.λ.π ανάλογα με την περίπτωσή τους. Στην παράσταση δεν βλέπουμε κανέναν από τους επισκέπτες του ξενοδοχείου. Παρακολουθούμε μόνο τους ανθρώπους, οι οποίοι εργάζονται εκεί κι όλα όσα κάνουν για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες. Κανείς τους δεν έχει πάει να εργαστεί εκεί μόνο για βιοποριστικούς λόγους, όλοι έχουν κάτι πιο σημαντικό που τους ενώνει μ’ αυτή τη δουλειά.

Η σχέση μου με τον χρόνο

Νομίζω, ότι όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, θέλω να είναι πολύς και πολύτιμος! Τον σπαταλάω, όμως, γιατί συνεχώς όλο κάτι προκύπτει και παίρνει τη θέση κάποιου σημαντικού πράγματος. Όσο μεγαλώνεις και πατάς περισσότερο στα πόδια σου, στο κομμάτι των απαιτήσεων που μπορείς να έχεις, τόσο περισσότερο κερδίζεις χρόνο, έχοντας παράλληλα όμως έντονα την αίσθηση ότι είναι λιγότερος.

Θα ήθελα περισσότερο χρόνο για...

Διακοπές! Αυτό νιώθω ότι έχω στερηθεί κι όσο περνά ο χρόνος είναι σαν να μου το στερούν περισσότερο ή εγώ να το στερώ από τον εαυτό μου.

Δεν έχω το περιθώριο να πω ότι «Δεν θα δουλέψω μια σεζόν!»

Δεν προέρχομαι από πλούσια οικογένεια, ούτε έχω κάποια έξτρα εισοδήματα. Ζω από τη δουλειά μου. Μπορώ να μην δουλέψω κάποιους μήνες, αν μου τύχει ένα θέμα υγείας αλλά δεν μπορώ μην δουλέψω κι έτσι απλά να κάτσω να κάνω διακοπές.

Αν μπορούσα να παγώσω τον χρόνο σε μια περίοδο...

Αν ήξερα ότι έχω παγώσει σε μια εποχή και δεν θα μπορούσα να φύγω από αυτή δεν θα ήθελα να το κάνω! Πιστεύω ότι αν γνώριζα κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσα ποτέ να το χαρώ!

Αυτή την περίοδο...

Χαίρομαι που έχω μια τάση μεγάλης αλλαγής στη ζωή μου. Έχω ανάγκη από πράγματα που δεν τα έχω δοκιμάσει και με προκαλούν πολύ να τα κάνω. Από καινούργια κείμενα και συνεργασίες ή στις υπάρχουσες πράγματα που δεν έχουμε ξανακάνει, όπως τώρα με τους ΠΥΡ, που ετοιμάζουμε ένα καινούργιο εκπληκτικό έργο, το «Μάκιναλ» της Σόφι Τρέντγουελ. Τελείωσα τη μετάφραση, η οποία ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Σκέψου, ότι πέρσι με τις επιχορηγήσεις είχα μεταφράσει ένα-δύο κομμάτια και μου πήρε τόσους μήνες να την ολοκληρώσω! Είναι ένα έργο με εννέα σκηνές στο σύνολό του. Μπορεί να υπάρχει μια σκηνή δικαστηρίου, η οποία να είναι 15 σελίδες, να παίζουν είκοσι άτομα κι ο καθένας να πετάει μια λέξη και εσύ να πρέπει να το μεταφράσεις μ’ έναν τρόπο, ώστε να μην είναι τεχνική μετάφραση, αλλά θεατρική!

ΠΥΡ, η ομάδα μου

Πέρσι κάναμε την «Ορέστεια», που δεν ήταν στα πλάνα μας, αλλά επιλέχθηκε η Ιώ Βουλγαράκη να σκηνοθετήσει και δουλέψαμε όλοι σαν ομάδα. Η τελευταία παράσταση «Μόλλυ Σουήνη» έγινε πριν δύο χρόνια, απλά πήγε για 2η χρονιά επανάληψη. Η προηγούμενη ήταν η «Άφιξις» πριν ενάμιση χρόνο κι η «Μισσαλοδοξία» πριν δύο χρόνια. Ουσιαστικά έχουμε κάνει πέντε δουλειές από το 2012 μέχρι σήμερα.

Είχαμε πει από την αρχή ότι είναι ζητούμενο αυτής της ομάδας να μην υπάρχει η αίσθηση της εξάρτησης μεταξύ μας, ώστε όσο είμαστε να είμαστε, επειδή θέλουμε να είμαστε ομάδα και όχι επειδή δεν έχουμε άλλη πρόταση, που και αυτό είναι πολύ ανθρώπινο και το καταλαβαίνω, αλλά πρέπει να το ξεπεράσεις για να είσαι ενεργός καλλιτεχνικά. Δεν μπορείς να βασίσεις μια μακροχρόνια συνεργασία στην εξάρτηση, γιατί δημιουργεί προβλήματα.

Το κριτήριό μου για να πω «ναι» σε μια συνεργασία είναι...

Το ένστικτό μου! Σκέψου ότι και τώρα με το «Hotel Éternité» δεν υπήρχε έργο όταν μου έκανε την πρόταση ο Γιάννης (Καλαβριανός).

Μας κυνηγούν οι «Άγριες Μέλισσες»...

Είναι απλοικό να πούμε ότι ο κόσμος δεν πάει θέατρο, γιατί παρακολουθεί τη σειρά. Ο κόσμος βλέπει τις «Άγριες Μέλισσες» αλλά το κάνει για πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα, γιατί δεν έχει χρήματα για να βγει κι η σειρά είναι δωρεάν, τις βλέπει γιατί είναι σίγουρα καλύτερες από το μηδέν που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια κι επειδή, επιτέλους, βλέπει πολύ καλούς ηθοποιούς! Όλοι λένε «Πού ήταν αυτοί οι ηθοποιοί τόσα χρόνια!» κι εμείς λέμε ότι «Εδώ, είμαστε και δουλεύουμε τόσα χρόνια!». Δεν είναι μόνο ότι είναι πλούσια παραγωγή, είναι ότι και το κοινό δεν είναι πλούσιο και πολλές φορές δεν έχει και διάθεση να βγει έξω. Το είδαμε αυτό και στην αγορά την άσχετη με το θέατρο που έπεσε 20-30%...Οι άνθρωποι δεν βγήκαν να ψωνίσουν! Θέατρο θα πάνε; Αν και θέατρο θα έπρεπε να πάνε...Παρ’ όλα αυτά, καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό που συμβαίνει. Το βλέπω και με την οικογένειά μου και τους γύρω μου, ζορίζονται οι άνθρωποι και χρειάζονται εμψύχωση!

Υπερπληθώρα ηθοποιών

Το πρόβλημα ξεκινάει από το ίδιο το σύστημα, που έχει δημιουργήσει μια παραγωγή 600-700 ηθοποιών κάθε χρόνο κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να εργαστούν. Οι αντίστοιχες πληθυσμιακά χώρες του πλανήτη βγάζουν, το πολύ, 60 ηθοποιούς κάθε χρόνο. Όσο καλλιτεχνικός λαός και να είμαστε, που είμαστε, υπάρχει ένας μηχανισμός εκμετάλλευσης των ανθρώπων που λέει: «Εφόσον μπορείς να κάνεις τον άλλον να γελάει μ’ ένα ανέκδοτο μπορείς να γίνεις ηθοποιός και δεν χρειάζεται να σπουδάσεις κάτι ιδιαίτερο. Θα βγεις και θα έχεις δουλειά».

Έτσι έχουμε φτάσει τις 1.800 με 2.000 παραστάσεις τον χρόνο και το κοινό έχει σαστίσει και δεν ξέρει που να κατευθυνθεί. Αυτό είναι ένα ντόμινο πολλών πραγμάτων κι η ευθύνη των καλλιτεχνών αφορά στη διεκδίκηση της αξίας της δουλειάς τους. Οι ηθοποιοί, σήμερα, πληρώνουν για να παίξουν, αυτό δεν εκτιμάται από το κοινό. Αντίθετα θα πρέπει να διεκδικήσουν αμειβόμενοι να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας τους.

ΣΕΗ

Ήμουν τέσσερα χρόνια στο ΣΕΗ και μάλιστα πολύ ενεργό μέλος. Επειδή, όμως, δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου κλάδος, απογοητεύτηκα και τα παράτησα. Ασχολήθηκα με τις διεθνείς σχέσεις και προσπάθησα να καταλάβω, γιατί σ’ αντίθεση με το εξωτερικό, δεν έχουμε μηχανισμούς που να δουλεύουν έτσι, ώστε κι όλοι να πληρώνονται και το κοινό να απολαμβάνει γεμάτες παραγωγές. Δυστυχώς, το πρόβλημα ξεκινάει από τις δραματικές σχολές κι από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα φίλτρο για το ποιος μπορεί να ανοίξει μια σχολή και ποιος μπορεί να διδάξει σ’ αυτήν.

Οι μαθητές μου

Αυτό που ξεκίνησα εγώ στην σχολή, γεγονός που συμβαίνει χρόνια στις σχολές του εξωτερικού, είναι ότι αναλαμβάνω ένα έτος από την αρχή, από τις εισαγωγικές εξετάσεις. Διαλέγω, δηλαδή, την ομάδα που θα περάσει στη σχολή και δουλεύω με τα παιδιά, μέχρι να αποφοιτήσουν στο τέταρτο έτος.

Επιπλέον, είμαι υπεύθυνος για όλο το πρόγραμμα σπουδών τους: από τη δραματουργία μέχρι την ξιφασκία. Μ’ αυτόν τον τρόπο έχουν κάπου να «λογοδοτήσουν» για την πρόοδό τους, αλλά και τον φόβο ότι θα κοπούν. Γιατί κόβονται οι μαθητές στο Ωδείο, δεν τελειώνουν όλοι όσοι ξεκινάνε. Σ’ αντίθεση με πολλές άλλες δραματικές σχολές, όπου οι καθηγητές αλλάζουν κάθε εξάμηνο και τα παιδιά ακούνε άλλα από τον έναν και άλλα από τον άλλον κι αποπροσανατολίζονται.

Μέχρι σήμερα έχω βγάλει δύο φουρνιές ηθοποιών κι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτά τα παιδιά! Όλοι τους δουλεύουν.

Το Ωδείο είναι η μοναδική ελληνική δραματική σχολή που έχει μπει στον παγκόσμιο οργανισμό δραματικών σχολών. Είμαστε στις 15 καλύτερες σχολές στον κόσμο και, σήμερα, διαθέτουμε και την καλύτερα εξοπλισμένη αίθουσα black box στην Ελλάδα.

Μόνο μια οπτική του ρόλου μπορείς να κατακτήσεις....

Ούτε καν μια μεριά! Μόνο την οπτική του κάθε ηθοποιού κι αυτό είναι και το ωραίο στο θέατρο, γιατί η κάθε οπτική είναι ιδιωτική κι αποκαλύπτει στους άλλους κάτι που δεν γνώριζαν. Αν δεν υπάρχει η προσωπική οπτική του καλλιτέχνη, όλες οι ερμηνείες θα ήταν ίδιες.

Σκηνοθετώ...

Μόνο όταν ξέρω ότι αυτό το έργο δεν θα ενδιέφερε κανέναν άλλο, γι’ αυτό κι έχω σκηνοθετήσει μόνο 4 φορές στη ζωή μου. Γεγονός που θα ξανακάνω μ’ ένα εκπληκτικό κείμενο του Κρίστοφερ Μπρετ Μπέιλι, την Άνοιξη στο Skrow. Σε μια παράσταση που θα παίζουν αγαπημένοι μαθητές μου, οι οποίοι σήμερα, ήδη, ξεχωρίζουν στον χώρο κι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτούς.

Διαφορετικά, πιστεύω ότι υπάρχουν σκηνοθέτες, οι οποίοι είναι καταπληκτικοί επαγγελματίες και ξέρουν να οργανώσουν τα πράγματα πολύ καλύτερα. Προτιμώ να δουλεύω ως ηθοποιός και να δίνω στον εαυτό μου την ελευθερία να κάνει ακόμη και λάθη.

Στην Ελλάδα έχουμε εξαιρετικούς σκηνοθέτες και σπουδαίους ηθοποιούς, όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι μάλλον νοσταλγός του Rock and Roll....των παλιών εποχών!

Νοσταλγώ...

Δεν γίνεται να μην νοσταλγώ το «Αμόρε», ήταν μια μοναδική συγκυρία. Ξέρω ότι είναι ανεπιστρεπτί κι αυτό έχει γραφτεί βαθιά μέσα μου. Παρ’ όλα αυτά, θα ήμουν αχάριστος να μην πω ότι ήταν μια πολύ λαμπερή εποχή για όλους μας. Υπήρξε υπόδειγμα συνεργασίας πολλών ανθρώπων: ο τρόπος που στήριζε η μια παράσταση την άλλη ήταν μοναδικός. Ήταν όλοι για όλους, έπαιζαν δεν έπαιζαν, υπήρχε η λογική ότι όλοι έκαναν τα πάντα για να βοηθοήσουν. Υπήρχε μια μεγάλη αίσθηση ισοτιμίας, ανεξαρτήτως από τα πόσα χρόνια είχες ξεκινήσει κι αυτό οφειλόταν στον Γιάννη (Χουβαρδά), που είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια τρομερή ισορροπία μεταξύ μας.

Η νέα χρονιά σε προσωπικό επίπεδο....

Θα ήθελα επειδή είμαι σε φάση που μετακομίζω, να έχω καταφέρει να μπω στο σπίτι, που έχω σημαδέψει κι έχω βρει και μέχρι να τελειώσει η χρονιά να έχω καταφέρει να είμαι χαρούμενος μέσα σ’ αυτό το σπίτι, έχοντας καταφέρει να το στήσω όπως το φαντάζομαι.

Ακούω πάρα πολύ...

Μουσική, ατελείωτη μουσική....Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να έχω ελεύθερο αυτό κάνω.

Μέλος μια διαφορετικής αναρχίας....με κώδικες και bitcoins

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ασχολούμαι με το bitcoin και με την έννοια της αποκέντρωσης της εξουσίας και πώς αυτό επιτυγχάνεται μέσω της τεχνολογίας. Βλέπεις τι γράφει εδώ; (μου δείχνει την μπλούζα του) Paralelni Polis, αυτό είναι μια κολλεκτίβα, που ξεκίνησε από την Πράγα και υπάρχει πίσω της μια ιδεολογία κρυπτοαναρχίας, καμία σχέση με την αναρχία που έχουμε στην Ελλάδα, γιατί το «κρύπτο» αναφέρεται στην κρυπτογραφία και πως αυτή μέσω της ιδιωτηκότητας και του κώδικα μπορούν να συμβαίνουν πράγματα, χωρίς να χρειάζονται την παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας ή κάποιου άλλου μεσάζοντα. Υπάρχει, πλέον, κώδικας που δεν χρειάζεται την τράπεζα για τις συναλλαγές μας ή όποιον άλλον μεσάζοντα, όπως για παράδειγμα έναν δικηγόρο.

*Ακολουθεί αναλυτικό παράδειγμα συναλλαγής με bitcoins για να κατανοήσει η ανίδεη δημοσιογράφος. Τελικά ο Αργύρης είναι καλός δάσκαλος.

«Hotel Éternité» του Γιάννη Καλαβριανού από 18/1/2020 στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου.

Σκηνθεσία: Γιάννης Καλαβριάνος

Παίζουν οι: Δέσποινα Γιαννοπούλου , Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Κατσιαδάκη, Χρήστος Κραγιόπουλος, Νίκος Λεκάκης, Χριστίνα Μαξούρη, Αλεξία Μπεζίκη, Αργύρης Ξάφης.

«Έτσι πεθαίνουμε» του Κρίστοφερ Μπρετ Μπέιλι από 24/4/2020 στο Skrow

Σκηνοθεσία: Αργύρης Ξάφης

Παίζουν: Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Μαρία Δαμασιώτη, Ιώκο Ιωάννης Κοτίδης, Γιώργος Δικαίος, Μαίρη Μηνά,Βασίλης Ντάρμας, Ανδρέας Παπανικόλας

«Μάκιναλ» της Σόφι Τρέντγουελ από την Ομάδα ΠΥΡ από 27/4/2020 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη

Παίζουν: Δέσποινα Κούρτη, Αργύρης Ξάφης, Κώστας Κορωναίος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Αμαλία Καβάλη, Μάνος Κοντός

Διαβάστε επίσης:

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»

Η Μαρία Πρωτόπαππα Δεν Έγινε Γιατρός Και Υπήρξαν Φορές Που Το Μετάνιωσε (Συνέντευξη)

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη) 

Πώς ξεκινήσατε να γράφετε για παιδιά;

Αυτό το ταξίδι ξεκίνησε κάπως αναπάντεχα , μιας και η αφορμή δόθηκε από κάτι τελείως διαφορετικό. Συγκεκριμένα από την ανάγκη μου να δημιουργήσω ένα θεματικό πάρκο για παιδιά το 2008. Μέσα από την διαδικασία δημιουργίας του, ανακάλυψα τον κόσμο της συγγραφής που υπήρχε μέσα μου και ομολογώ με κέρδισε ολοκληρωτικά. Από τότε δεν άρχισαν να γεννιούνται μόνο ιστορίες για παιδιά αλλά άλλαξε και όλη η επαγγελματική μου πορεία . Βούτηξα σε έναν κόσμο που όλα μπορεί να συμβούν , σ ένα κόσμο που τα θαύματα περπατάνε στο δρόμο αγκαζέ με τα όνειρα     

Πόσα βιβλία έχετε γράψει μέχρι σήμερα;

Έχω γράψει και έχουν εκδοθεί 19 βιβλία για παιδιά , από 4 ετών μέχρι 12 ετών καθώς και 12 παραβολές ενηλίκων. Το εικοστό , «Οι Ελέφαντες με Τιράντες», θα κυκλοφορήσουν τον Μάρτιο του 2020.

Τι εισπράττετε από τους μικρούς σας αναγνώστες;

Τα παιδιά που διαβάζουν τα βιβλία μου δείχνουν πως τα αγαπούν και από όσο μου λένε οι περισσότεροι γονείς, τα διαβάζουν πάρα πολλές φορές. Επίσης, όταν συναντάω τα παιδιά από κοντά μου κάνουν πολλές ερωτήσεις σχετικά με την ιστορία και τους ήρωες κι έτσι διαπιστώνω αυτή την αγάπη. Ωστόσο αυτό που με κάνει να συγκινούμε σε σχέση με την ανταπόκριση τους είναι τα δώρα και οι αγκαλιές ,που με κάνουν να θέλω συνέχεια να τους φτιάχνω όμορφες ιστορίες.

Οι γονείς βλέποντας τα παιδιά τους χαρούμενα καθρεφτίζουν το ίδιο. Το αστείο είναι πως επειδή οι πιο πολλοί μου λένε με τα μάτια γουρλωμένα πως έχουν διαβάσει τις ιστορίες άπειρες φορές , εγώ αντί να τους πω ευχαριστώ, τους ζητάω αστειευόμενος συγγνώμη!

Τι σας κινητοποιεί;

Με εμπνέουν οι ατέλειες τον ανθρώπων , οτιδήποτε στον κόσμο προσπαθεί να ομορφύνει , οτιδήποτε γύρω μας που προσπαθεί γενικά να γίνει από ατελές , τέλειο.

Φέτος ανεβαίνει η «Βυθούπολη» στο Θέατρο Παλλάς. Ποια άλλα βιβλία σας έχουν μεταφερθεί στη σκηνή;

Έχουν ανέβει κάποιες ιστορίες από τη σειρά Ψαρόσουπα και το Κομμάτι (ή Ουρανένιος). Επιπλέον έχω κάνει τη θεατρική μεταφορά του βιβλίου της Κατερίνας Μαρκαδάκη «Το σπάταλο τερατάκι» και μια εκδοχή του Αλαντίν. Στη Βυθούπολη φτάσαμε λόγο της συνεχόμενης προσπάθειας και της δέσμευσης μου προς τους αναγνώστες μου για εξέλιξη. Οφείλω απέναντι τους να παρουσιάζω κάθε φορά και κάτι καλύτερο βάζοντας τους στον κόσμο της φαντασίας ως αντάξιος οικοδεσπότης.

Επιπλέον στάθηκαν δίπλα μου άνθρωποι που στήριξαν και πίστεψαν στο έργο και στο όραμά μου. Τους αγαπώ πολύ και είμαι ευγνώμον για όλους όσους είναι κοντά μου αυτά τα χρόνια.

Στη «Βυθούπολη» συνεργάζεστε με τον ξάδερφό σας, Γιώργο Λεμπέση, ο οποίος υπογράφει τη μουσική της παράστασης. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη συνεργασία.

Η συνεργασία μου με τον Γιώργο ήταν από τις πιο απολαυστικές που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Οι μουσικές του με μάγεψαν γι αυτό και έγραφα τους στίχους πάνω στη μουσική και όχι το ανάποδο. Οι μελωδίες του με ενέπνεαν. Δουλέψαμε σκληρά επί ενάμιση χρόνο , κάναμε αλλαγές, γράφαμε ξανά και ξανά μέχρι και λίγο πριν την πρεμιέρα. Ως αποτέλεσμά ντύσαμε μουσικά ολόκληρο το έργο το οποίο θα ζήσει και μέσα από το CD που κυκλοφορεί από την MINOSEMIμε τον τίτλο Βουτιά στη Βυθούπολη και με τις φωνές των Σάκη Ρουβά , Πάνου Μουζουράκη , Ανδριάννας Μπάμπαλη, Καλομοίρας , Stereo Soul, Locomondo, IndraKayne, Χάρη Βαρθακούρη, Τάμτα και Γιώργου Λεμπέση.

Υπάρχουν σχέδια και για τον κινηματογράφο;

Αρχικά λατρεύω τον κινηματογράφο και σίγουρα θα είναι το επόμενο βήμα. Ήδη δουλεύουμε κάτι σχετικό για τα παιδιά σε συνεργασία με μεγάλη εταιρία στο Hollywood, το οποίο ελπίζω κάποια στιγμή να απολαύσουμε. Πέρα από αυτό όμως, φλερτάρω με την ιδέα συγγραφής σεναρίου για μια ταινία φαντασίας ενηλίκων κάτι το οποίο ομολογώ πως είναι πολύ δύσκολο για τα μέχρι τώρα ελληνικά δεδομένα. Αν και υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι συντελεστές στη χώρα μας , είμαστε μια πολύ μικρή αγορά για τα μεγέθη τέτοιων παραγωγών. Εγώ όμως θα το προσπαθήσω γιατί όπως έλεγε και ο Κάρολος Κουν: "Πρέπει να πιστεύουμε στα θαύματα για να συμβούν".

Είστε καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρείας που ανέλαβε, το φετινό videomappingστη Βουλή των Ελλήνων την ημέρα που άναψαν τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και γιατί κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον του ξένου Τύπου;

Η αρχική ιδέα για κάτι τόσο μεγάλο στην Αθήνα ήταν του ίδιου του Δημάρχου Κώστα Μπακογιάννη που προς τιμή του έφερε τα πιο μαγικά Χριστούγεννα που έχουμε δει στην πόλη. Αυτή του η επιθυμία κίνησε την διαδικασία κι έτσι δημιουργήθηκε μια εξαιρετική ομάδα. Η  Κατερίνα Γκαγκάκη αρχικά τηλεφώνησε στον Β. Μεντζελόπουλο και αμέσως κάναμε το πρώτο ραντεβού. Στη συνέχεια επιλέξαμε τη σκηνοθέτη Μέμη Κούπα ,που θα ήταν ικανή να μεταφέρει σε εικόνα αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Έτσι μια φανταστική ομάδα υπό την ομπρέλα της amuse,την καλλιτεχνική μου διεύθυνση και την στενή συνεργασία της Τεχνόπολις, άρχισε να δουλεύει πάνω στο σενάριο και στο όραμα. Το αποτέλεσμα το απόλαυσαν πολλές χιλιάδες Αθηναίοι από κοντά και ακόμα περισσότεροι σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είμαι πολύ περήφανος γι αυτό που καταφέραμε όχι μόνο για το θέαμα που προσφέραμε αλλά γιατί αποδείξαμε πως ο κόσμος , χρειάζεται φαντασία.

Αν σας έλεγα να ξεχωρίσετε, τρία σημεία στην μέχρι σήμερα διαδρομή σας. Ποια θα  ήταν αυτά;

Το πρώτο χρονικά είναι η δημιουργία του TownForKidsτο οποίο και έγινε η αφορμή για να ανακαλύψω μέσα μου τον κόσμο της δημιουργίας.

Το δεύτερο είναι η γνωριμία μου με τον Βασίλη Μεντζελόπουλο και η συνεργασία μου με την AMUSE που με έκανε να ξεπεράσω όρια και σύνορα .

Και το τρίτο , η συνεργασία με την εταιρία CreativeCapersστο Hollywoodκαι τον απίθανο DavidMolinaπου με έκανε να πιστέψω πως τίποτα τελικά δεν είναι απίθανο, αρκεί να είσαι ζωντανός και γεμάτος όνειρα!

Τα μελλοντικά σας σχέδια, ποια είναι;

Να εξελίξω τη δουλειά μου ως καλλιτεχνικός διευθυντής της amuseκαι να γράψω το επόμενο musicalτο οποίο έχω ήδη αρχίσει να δημιουργώ και σας διαβεβαιώ, είναι γεμάτο μαγεία .

Λίγες μέρες πριν την εκπνοή του έτους, θυμόμαστε αγαπημένα πρόσωπα του θεάτρου που μίλησαν στο texnes-plus από τον Ιανουάριο του 2019 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2019. 

Συνολικά πάνω από 200 καλλιτέχνες μας άνοιξαν το καμαρίνι τους, έγραψαν για ό,τι τους "καίει",μίλησαν και φωτογραφήθηκαν για texnes-pluς. 

Ποιες συνεντεύξεις όμως ξεχωρίσατε εσείς; Ποια πρόσωπα διαβάστηκαν περισσότερο από τους αναγνώστες του texnes-plus;

Συνεντεύξεις που κατάφεραν να ξεπεράσουν ακόμη και τα 20.000 views!

Είθε το 2020, να μας χαρίσει ακόμη μεγαλύτερες θεατρικές συγκινήσεις και συναντήσεις μ' ανθρώπους που όλοι μας αγαπάμε. 

15. Γιώργο Χρανιώτη, Υπάρχει Έρωτας, Χωρίς Σεξ; (Συνέντευξη) 

Συνέντευξη: Δήμητρα Πέτρου/Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς 

14.Δημήτρης Φραγκιόγλου: «Η Αναβίωση Σειρών Είναι Δίκοπο Μαχαίρι»

Συνέντευξη: Δήμητρα Πέτρου/Φωτογραφίες Κόσμας Ινιωτάκης 

13.Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου: «Υπάρχει Μια Φτήνια Άνευ Προηγουμένου» 

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη/ Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

12.Θανάσης Τσαλταμπάσης:«Ο Ηθοποιός Οφείλει Να Έχει Ένα Μυστήριο»

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/ Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού 

11.Ο Γεράσιμος Και Ο Νικορέστης Δεν Πήραν Ούτε Ένα Ευρώ Επιχορήγηση (Συνέντευξη)

Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη/φωτογραφίες Χριστίνα Δενδρινού 

TOP 10

10. Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη 

9. Σάββας Στρούμπος: «Τα Έργα Αποκαλύπτονται Όταν Αρνηθούμε Τα Κλισέ Που Έχουν Κατακάτσει Πάνω Τους» 

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/ Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

8.Η Μαρία Πρωτόπαππα Δεν Έγινε Γιατρός Και Υπήρξαν Φορές Που Το Μετάνιωσε (Συνέντευξη)

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/Φωτογραφίες:Κοσμάς Ινιωτάκης

7.Ο Στέλιος Μάινας Βρίσκεται Σε Συνεχές Reloading (Συνέντευξη)

Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη/ Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

6.Ανακαλύψαμε Ένα Ακόμη Ταλέντο Του Λεωνίδα Κακούρη (Συνέντευξη) 

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη/Φωτογραφίες:Κοσμάς Ινιωτάκης

TOP 5

5.Βασίλη Μαυρογεωργίου: Τι Κόλλημα Έχεις Φάει Με Τα Ισπανικά Έργα

 Συνέντευξη Αναστάσης Πινακουλάκης/φωτογραφίες Χριστίνα Δενδρινού

4.Αμαλία Αρσένη: «Η Παράσταση Ήταν Μια Ανάγκη Μου Να Μιλήσω Για Τον Θάνατο Του Πατέρα Μου»

Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη/φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης

3.Θάλεια Ματίκα Και Τάσος Ιορδανίδης:11 Χρόνια Μαζί Στη Ζωή Και Στη Σκηνή! (Συνέντευξη) 

Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη/φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης

2.Άρης Μπινιάρης: «Η Ουδετερότητα Δεν Προσφέρει Καρπούς Για Σκέψη»

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/Φωτογραφίες:Χριστίνα Δενδρινού

1.Γιασεμί Κηλαηδόνη, Τι Σου Λείπει Περισσότερο Από Τον Λουκιανό;

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

Ο Λεωνίδας Κακούρης, τους τελευταίους μήνες, δίνει έναν αγώνα δρόμου, με δεκάωρα καθημερινά γυρίσματα, πρόβες για το έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας» και καθημερινή μελέτη των σκηνών της επόμενης μέρας για τις «Άγριες Μέλισσες». Παράλληλα, σε λίγες μέρες, θα τον δούμε και στη μεγάλη οθόνη να ερμηνεύει τον Βασίλη Τσιτσάνη, στην ταινία «Ευτυχία», για τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.

Το ραντεβού μας είναι στο Θέατρο Άλμα λίγο μετά την πρόβα. Ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου κερδίζει, άμα τη εμφανίσει,  το σεβασμό και τη συμπάθειά μου: σοβαρός, ευγενής αλλά και μ’ ένα ακόμη ταλέντο που δεν το γνώριζα κι έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την τηλεοπτική του εικόνα ως Δούκα Σεβαστού.

Ο Λεωνίδας Κακούρης μπορεί να σε ρίξει κάτω από τα γέλια, όταν ξεκινάει τις μιμήσεις!

Το πρώτο πράγμα που τον ρωτάω, πριν καν πατήσω το rec για την ηχογράφηση, είναι πώς αντιμετωπίζει τον ενθουσιασμό του κοινού για τη σειρά: «Και πριν λίγο, που ψώνισα από το ψιλικατζίδικο έβγαλα και μια σέλφι! Μου ζήτησε ένα παλικάρι μια φωτογραφία...Ε, δεν μπορείς και να αρνηθείς! Έτσι, όπως κρεμόμαστε, άλλωστε όλοι στα μανταλάκια θα ήταν και χαζό να το αρνηθείς. Η αγάπη του κόσμου κι ο τρόπος που έχει αγκαλιάσει τη σειρά μας δίνει χαρά και δύναμη.

Στο έργο του Μηνά Βιντιάδη: «Ο Κάτω Παρθενώνας» o επίλογος του τίτλου δεν είναι τυχαία. Πείτε μας δύο λόγια γι’ αυτό.

Ναι, μ’ αυτό ο συγγραφέας εννοεί ένα μικρό χωριό, όπου ζει ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών. Ένας άστεγος, ο οποίος παραμένει στο δρόμο περισσότερο από ιδεολογία. Μετά από μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του αποφασίζει να πετάξει ό,τι περιττό έχει και να ζήσει με τα λιγότερα.  Ο «Κάτω Παρθενώνας» είναι ένα  μικρό χωριό στον λόφο του Φιλοπάππου.

Μπορούμε να δούμε τους ήρωες του Βιντιάδη ως δύο μπεκετικούς κλοσάρ ήρωες κι, ίσως, τον έναν αντανάκλαση του άλλου;

Ναι, θα μπορούσε να είναι το άσπρο και το μαύρο. Ουσιαστικά στο έργο συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι: ο ένας βλέπει τον Παρθενώνα από τη σπηλιά του κι ο άλλος από το υπέροχο πανάκριβο διαμέρισμά του. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο επιχειρηματίας βρίσκεται σε μια τραγική κατάσταση, καθώς την επόμενη μέρα θα κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες γράφοντας την επικείμενη χρεοκοπία του. Μέσα στην απόγνωσή του αυτός ο άνθρωπος, μη γνωρίζοντας τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτή την παρακμή, επιλέγει μια ακραία λύση. Γιατί πίσω από κάθε οικονομική καταστροφή υποβόσκει και μια ηθική παρακμή, όπως συμβαίνει σήμερα, και στη χώρα μας. Διότι, αν δεν υπήρχε ηθική κρίση, με τα σκάνδαλα και τα ψέματα που λέγονται στον λαό, δεν θα είχαμε βρεθεί σ’ αυτά τα αδιέξοδα. Δεν θα κορόιδευε ο ένας τον άλλον και τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Ο λαός έχει μάθει  να  τιμωρεί με την ψήφο του για τα ψέματα που ακούει;

Φοβάμαι, πώς όχι. Ο λαός, εμείς δηλαδή, έχουμε πολύ κοντή μνήμη. Μνήμη χρυσόψαρου, ξεχνάμε πάρα πολύ εύκολα και πιστεύουμε, επίσης, πολύ εύκολα αυτόν  που θα μας πει αυτά που θέλουμε να ακούσουμε.

Ας επανέλθουμε στη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων...

Η σύγκρουση των δύο κόσμων έχει να κάνει ως εξής: ο επιχειρηματίας καλεί τον άστεγο σπίτι του πιστεύοντας ότι αν του δώσει ένα μεγάλο ποσό θα καταφέρει να πετύχει τον στόχο του. Ποιος είναι αυτός; Να τον πείσει να τον σκοτώσε, ώστε να εισπράξει η οικογένεια του την αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρεία. Με μια απάτη, λοιπόν, με μια  δήθεν δολοφονία, θέλει να αποκαταστήσει τη φήμη του, ώστε να μην έχει τη ρετσινιά του αποτυχημένου.

Ξαφνικά, όμως, έρχεται σ’ επαφή μ’ έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο από αυτόν που θα περίμενε, έναν καλλιεργημένο τύπο, ιδιαίτερα μορφωμένο, ο οποίος από τα λεγόμενά του φαίνεται ότι είχε ένα επίπεδο ζωής, από τη μεσαία τάξη και πάνω.

Υπάρχει κι ένα πραγματικό περιστατικό πίσω από το θεατρικό έργο: το 1994 η Γιόλα Βαγενά ζήτησε από τον Ματθαίο Μορσελά,  ο οποίος ήταν άστεγος, να τη δολοφονήσει....

Ναι, βέβαια. Οι άστεγοι πολλές φορές χρησιμοποιούνται από διάφορα στρώματα της κοινωνίας, από τα ψηλότερα μέχρι τα χαμηλότερα. Πριν τρία χρόνια, είχαμε ανεβάσει ένα έργο, το «Συγγνώμη» (της Μάρτα Μπουτσάκα, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά), όπου τρεις έφηβοι πυρπόλησαν μια άστεγη γυναίκα και της έβαλαν φωτιά για να ανεβάσουν το βίντεο στο youtube. Κι αν μπείτε στο youtube θα δείτε ασύλληπτα πολλά τέτοια περιστατικά. Βλέπεις κτηνώδη τζιπ και να βγαίνουν από μέσα δύο –τρία άτομα και να χτυπάνε, χωρίς έλεος, αστέγους.

 Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Βάνα Πεφάνη. Έχετε κι εσείς εμπειρία ως σκηνοθέτης. Πόσο διαφορετικό είναι να σκηνοθετεί κάποιος ηθοποιός συναδέλφους του;

Εξαρτάται. Έχω συναντήσει  ανθρώπους, οι οποίοι είναι αποκλειστικά σκηνοθέτες και δεν ξέρουν να δουλέψουν με τους ηθοποιούς, μένουν μόνο στο να δημιουργήσουν κάποιες εικόνες και κάποια σχήματα επί σκηνής. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο ηθοποιός πρέπει να καλύψει το κενό του σκηνοθέτη δουλεύοντας μόνος του πάνω στην ερμηνεία του.

Η Βάνα, επειδή είναι κι ίδια ηθοποιός κι επειδή το έργο είναι ένα έργο ερμηνειών, δεν στηρίζεται, δηλαδή, σε εντυπωσιακά σκηνικά, εφέ, κ.λ.π., έχεις την αίσθηση, ως ηθοποιός, ότι από κάτω υπάρχει ένα μάτι και μια φροντίδα, η οποία θα σε προστατεύσει από τις κακοτοπιές. Επιπλέον, η Βάνα είναι πολύ ανοιχτή, καθώς σ’ αφήνει να φέρεις ιδέες στην πρόβα.

Παράλληλα, βιώνετε μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία με τις «Άγριες Μέλισσες». Πώς την εισπράττετε από τον κόσμο;

Είναι από τις φορές που καταλαβαίνεις ότι τη σειρά την παρακολουθεί πολύ κόσμος. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός από το κοινό κι αυτό μας δίνει χαρά και κουράγιο!

Γιατί πέτυχε αυτή η σειρά;

Γιατί είχε καλά υλικά! Ποια είναι αυτά; Πρώτα απ’ όλα το σενάριο, έπειτα ο άνθρωπος, που επιμελείται του σεναρίου, ο σκηνοθέτης που αναλαμβάνει  να το στήσει, οι σκηνοθέτες που είναι στα γυρίσματα, η σκηνογραφία και μετά οι ηθοποιοί. Σε κάποιες περιπτώσεις, λοιπόν, όλα αυτά τα υλικά έρχονται και κουμπώνουν. Οι μέλισσες είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι ένα μελίσσι που βουίζει συνεχώς. Από τον Αύγουστο, που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, δεν έχουμε σταματήσει λεπτό! Όλοι οι συντελεστές είμαστε εργάτριες μέλισσες και δουλεύουμε συνέχεια....Το μέλι μας, όμως, καταναλώνεται κι όσο καταναλώνεται, τόσο θα πρέπει να το παράγουμε και πάντα με την έννοια και τη φροντίδα για να μην χαθεί η ποιότητά μας.

Φαντάζομαι, όλοι θα σας ρωτάνε: «Τι θα γίνει στη συνέχεια...»

Ναι, αλλά τι να σας πω; Γίνεται χαμός! Ποιον να πιάσεις και ποιον να αφήσεις. Δεν είναι ένας είναι χωριό ολόκληρο!

Δεν είναι πιο δύσκολο να χτίσεις έναν χαρακτήρα, όταν δεν γνωρίζεις από την αρχή τι θα γίνει; Σ’ ένα θεατρικό έργο υπάρχει αρχή, μέση, και τέλος. Στα τηλεοπτικά σενάρια αυτό διαφέρει.

Σαφέστατα. Εδώ, όμως, πριν ξεκινήσουμε είχαμε 30-40 σενάρια. Μέσα σ’ αυτά, λοιπόν, μπορείς να δεις την πορεία του χαρακτήρα σου. Φυσικά, συζήτησα πολύ και με τη σεναριογράφο της σειράς για το πως έχει στο μυαλό της τον ρόλο και μετά από συνεργασία καταλήξαμε σ’ αυτή την προσωπικότητα του Δούκα, την οποία παρακολουθείτε στη σειρά.

Ποιος είναι για εσάς ο Δούκας;

Είναι ένας σκληρός, αυταρχικός άνθρωπος μ’ έναν δικό του κώδικα τιμής.  Ουσιαστικά ένας άνθρωπος ανάπηρος, που πίσω από το προσωπείο του πλούσιου και δυνατού κρύβεται ένα παιδί, το οποίο πάντα, μάταια, έψαχνε την επιβεβαίωση από τον πατέρα του.

Αντιστοίχως, κι αυτός διαιωνίζει την ιστορία, με το να φέρεται με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά του, δημιουργώντας πάλι κάποιους ανθρώπους πολύ σκληρούς, όπως είναι ο Κωνσταντής. Ουσιαστικά, κι εκείνος αναζητά την αγάπη και την αποδοχή, αλλά δεν τις βρίσκει με αποτέλεσμα να ξεσπά πάνω στους άλλους.

Είναι αλήθεια ότι προτιμούσατε να παίξετε τον ρόλο του Μιλτιάδη, ώστε να μην είστε πάλι ο «κακός» της ιστορίας;

Ισχύει. Εξάλλου μου είχαν πει ότι με σκεφτόντουσταν για έναν από τους δύο ρόλους κι επειδή εκείνη την περίοδο είχα τελειώσει την «Επιστροφή», όπου είχα φάει δεν ξέρω και εγώ πόσο κόσμο...(γέλια!) Σκεφτείτε ότι είχα πάει σ’ένα νεκροταφείο να κάνουμε γύρισμα και μου λέει ο πάτερ : «Έλα, έλα μου το γέμισες το μαγαζί!» (γέλια) .

 Ήθελα, λοιπόν, να κάνω έναν θετικό ήρωα, γιατί έχω κουραστεί να μου λένε «πόσο κακός είσαι». Από την άλλη, οι «κακοί» έχουν πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό, γιατί στόχος είναι να μπορέσεις να αναδείξεις κι άλλες ποιότητες του χαρακτήρα. Στον Δούκα προσπάθησα, από την αρχή, να βρω τα τρωτά του σημεία και να τα αναδείξω. Αυτός ο άνθρωπος για να είναι τόσο σκληρός κάτι υπάρχει από πίσω... Δεν θα είχε κανένα νόημα αν μέναμε μόνο στο πρώτο επίπεδο.

Νομίζω, πως εκείνη την εποχή,  κι ειδικά στην επαρχία, οι άνθρωποι ήταν έτσι κι αλλιώς πιο σκληροί...

Σίγουρα, όλοι  ήταν  πιο σκληροί εκείνη την εποχή και δεν υπήρχε και η κατάθλιψη...Σκέφτεσαι ότι τότε ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα κι, όμως, δεν ήταν σε τέτοια έξαρση οι ψυχικές νόσοι.

Σήμερα, που η ζωή είναι πολύ πιο εύκολη, ο μισός πληθυσμός πάσχει από  κατάθλιψη. Τότε η Ελλάδα, έβγαινε από έναν πόλεμο, και το μόνο που είχε σημασία ήταν να επιβιώσεις, να καταφέρεις να υπάρξεις και την επόμενη μέρα. Οτιδήποτε άλλο δεν είχε θέση στις ζωές των ανθρώπων. Παράλληλα ήταν εποχές, στις οποίες υπήρχε ένα όραμα, να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις ζωές τους, να φύγουν από τα χωριά και να πάνε στα αστικά κέντρα. Υπήρχε μια ελπίδα για το μέλλον...

Έχετε περάσει κάποια δύσκολη ψυχολογική φάση ή κατάθλιψη;

Ναι, έχω περάσει και νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας, είτε το έχουμε καταλάβει, είτε όχι έχουμε νιώσει την ανάσα από αυτό το μικρό τερατάκι. Είναι σημείο των καιρών. Ζούμε σε μια εποχή εικονικής πραγματικότητας, έχουν χαθεί τα απλά, τα ανθρώπινα, αυτά που εξαργυρώνονται εκείνη τη στιγμή.

 Όλα τα ωραία πράγματα είναι δωρεάν, απλά οι άνθρωποι φοβόμαστε να κοιταχτούμε κατάματα με τον άλλον και να πούμε την αλήθεια μας.  Ο καθένας βρίσκει τρόπους ή προσωπεία για να καλύπτει τις αδυναμίες του. Αυτό μέχρι ενός σημείου είναι καλό, γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά να μην πηγαίνουμε και στο άλλο άκρο, να είμαστε αδιάβροχοι και να μην μας επηρεάζει τίποτα.

Αυτό ισχύει περισσότερο στον δικό σας κλάδο;

Ναι, γιατί έχει πάρα πολύ μεγάλη ανασφάλεια. Σ’ όποιο σημείο της καριέρας σου κι αν βρίσκεσαι, είτε είσαι στην αρχή, είτε στη μέση, είτε στο τέλος. Κάθε παράσταση είναι μια καινούργια πρόκληση και μια πηγή ανασφάλειας. «Θα πάει;», «Δεν θα πάει;», «Θα έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον;», «Θα έχει κόσμο;» .

Για εσάς, τι μετράει περισσότερο: να έχει κόσμο, να γραφτούν καλές κριτικές, να σας πει ένας συνάδελφος καλά λόγια;

Και τα τρία αυτά είναι πολύ σημαντικά! Αν μια παράσταση έχει κόσμο, δείχνει ότι η δουλειά σου έχει απήχηση. Για μένα, όμως, είναι πολύ σημαντικές κι οι συνεργασίες, όπως τώρα με τον Χρήστο Σαπουτζή, με τον οποίο παίζουμε μαζί κι αισθάνομαι πολύ καλά.

Έχει τύχει να παίξετε σε μια παράσταση που εσάς σας ικανοποιούσε, αλλά δεν είχε ανταπόκριση ή και το αντίστροφο;

Βέβαια, σε τόσες δουλειές είναι λογικό. Το οξύμωρο είναι ότι αυτές που δεν πήγαν δεν τους άξιζε να μην πάνε καλά και κάποιες άλλες μπορεί να πήγαν πολύ καλύτερα από όσο τους άξιζε. Αυτό το ξέρει μόνο Θεός του Θεάτρου...

Ξεκινήσατε από τη Νομική, αλλά στη συνέχεια κάνατε στροφή στην υποκριτική;

Όχι, ξεκίνησα παράλληλα στο Πολιτικό της Νομικής και στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στη Νομική άντεξα μέχρι το 3ο έτος, στη συνέχεια κατάλαβα ότι μόνο το θέατρο μ’ ενδιαφέρει.

Υπήρχαν στιγμές που μετανιώσατε γι’ αυτό;

Όχι. Μπορεί κάποιες  φορές να ζορίστηκα και κάποιες άλλες να σκέφτηκα ότι, ίσως, μπορώ να κάνω και κάτι άλλο, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα μείνω μακριά από την υποκριτική.

Με τη σύζυγός σας είστε ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι. Τα παιδιά σας έχουν εκφράσει καλλιτεχνικές ανησυχίες;

Τα παιδιά κάνουν κλασικό και σύγχρονο χορό και τα δύο (αγόρι και κορίτσι), πανιά, εναέρια γυμναστική και μουσική. Κάποιες φορές τα έχω πάρει, σε κάτι AudioBook, που έχω κάνει για παράδειγμα στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη κι ήταν και πολύ καλά! Γενικά, νομίζω ότι είναι καλλιτεχνικές φύσεις.

Πώς αντιμετωπίζουν την επιτυχία του μπαμπά τους; Φαντάζομαι θα γίνεται ένας χαμός στο σχολείο.

Κάπως έτσι, βέβαια, κι εγώ προσπαθώ να το υποβιβάσω. Δεν θέλω να έχουν την αίσθηση ότι είναι κάτι τρομερά σημαντικό.

Θα σας δούμε και στην ταινία του Άγγελου Φραντζή, «Ευτυχία», για τη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Η ιστορία της γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στο θέατρο στην παράσταση με τη Νένα Μεντή και, τώρα, θα την δούμε και στη μεγάλη οθόνη. Γιατί μας γοητεύει τόσο πολύ η ζωή της;

Η Παπαγιαννοπούλου ήταν μια γυναίκα, η οποία εμποτίστηκε από τη ζωή! Ζούσε τις καταστάσεις και πάλεψε πάρα πολύ. Μας άφησε αυτά τα υπέροχα διαμάντια, τα οποία πήραν στα χέρια τους σπουδαίοι συνθέτες κι έχουμε αυτή τη μοναδική παρακαταθήκη.

Σε ποιόν ρόλο θα σας δούμε;

Θα ερμηνεύσω τον Βασίλη Τσιτσάνη! Και ξέρετε πώς μιλούσε ο Τσιτσάνης ε; (Μιμείται τη φωνή του τέλεια!)

Σε λίγες μέρες, αποχαιρετάμε στο 2019. Τι κρατάτε και τι θέλετε να ξεχάσετε από αυτή τη χρονιά;

Από το ’19 θα αφήσω πίσω κάποιες δυσκολίες, οικογενειακές, που είχαμε με κάποια θέματα υγείας, τα οποία ευτυχώς πήγαν καλά και τελείωσαν. Φυσικά, κρατάω την «Επιστροφή», η οποία ήταν κι η επιστροφή μου στην τηλεόραση κι η γνωριμία μου με τη Μελίνα την Τσαμπάνη και με οδήγησε στις «Άγριες Μέλισσες». 

Info: Ο Λεωνίδας Κακούρης πρωταγωνιστεί μαζί με τον Χρήστο Σαπουτζή στο έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας», σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη. Πρεμιέρα 16 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Άλμα .

Από 19 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί στις αίθουσες η ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή.

Από Δευτέρα έως Πέμπτη τον παρακολουθούμε στη σειρά του ANT1 «Άγριες Μέλισσες».

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

 «Το μαλλί βάφτηκε για τον Τσάρλι της ταινίας και τώρα είναι σε πιο κάτω τόνους για τον Χάρολντ, του θεατρικού», μου απαντά, μόλις σχολιάζω το βαμμένα του ξανθά μαλλιά.

Ο άνδρας που έχω μπροστά μου ήξερε από τα εννιά του ότι θα γίνει ηθοποιός. Το Κ.Β.Θ.Ε. τον είχε ζητήσει για τις παραστάσεις του από τους γονείς του, ως «παιδί θαύμα», εκείνοι, όπως μου λέει: «ευτυχώς, αρνήθηκαν».

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης μοιράζει τις μέρες του ανάμεσα στον απελπισμένο νεαρό Χάρολντ, του Κόλιν Χίγκινς στη σκηνή του θεάτρου Νέος Ακάδημος και στις τελικές διαδικασίες για τον «Τσάρλι»: την πρώτη βωβή, έγχρωμη ταινία, για μικρούς και μεγάλους, που έρχεται από τις  12 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους, σε διανομή VILLAGE και παραγωγή Red Line Productions.

Φτάνει στο OCTO All Day Project, όπου έχει κανονιστεί το ραντεβού μας, κι από τις πρώτες του κουβέντες είναι ευδιάκριτος ο διάχυτος ο ενθουσιασμός του για τη νέα του ταινία, η οποία, όπως θα μου πει με περηφάνια, είναι «δικό του δημιούργημα»!

Στην κουβέντα που θα ακολουθήσει, πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων ο πραγματικός Τσάρλι Τσάπλιν, ο Σαρλό, ο Νίκος Γκάλης, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Σωτήρης Χατζάκης, η σύντροφός του Αγοραστή Αρβανίτη κι η Αλίκη Βουγιουκλάκη! Πώς συνδέονται όλοι αυτοί; Όλα είναι πιθανά στη ζωή του Θανάση Τσαλταμπάση, ίσως, επειδή πάντα έβλεπε τη ζωή αισιόδοξα, μέσα από ένα παραμυθένιο φίλτρο.

Δείχνεις να αγαπάς και να τολμάς τις αλλαγές στην εξωτερική σου εμφάνιση.

Βέβαια, τον ρόλο τον πιάνω από έξω προς τα μέσα. Μελετάω τον τρόπο, με τον οποίο περπατάει, το πώς ντύνεται, πώς είναι τα μαλλιά του. Όλα αυτά γίνονται για μένα το έναυσμα για να περάσω, στη συνέχεια, στον εσωτερικό κόσμο του ρόλου.

Γι’ αυτό και τα μαλλιά μου τα χτενίζω μόνος μου. Ακόμα και στα γυρίσματα, όπου πάντα υπάρχει κομμωτής για περιποιηθεί τα μαλλιά των ηθοποιών, εγώ προτιμώ να ασχοληθώ ο ίδιος. Σκέφτομαι τι θα έκανε ο ρόλος κι όλο αυτό με βοηθάει στην ερμηνεία μου.

Λίγο από  Στανισλάφσκι, δηλαδή;

Σε μερικά, ναι! Από παντού παίρνεις πράγματα.

Αν, όμως, αναφέρεις σε κάποιον το όνομα «Τσάρλι Τσάπλιν» θα φανταστεί έναν μελαχρινό άνδρα. Να περιμένουμε έναν διαφορετικό χαρακτήρα;

Την ταινία την εμπνεύστηκα, όταν ερμήνευα στη σκηνή του Θεάτρου Ακροπόλ, τον «Τσάρλι Τσάπλιν» - το έργο τουΝτανιέλ Κολάς, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια - ο ίδιος ο Τσάπλιν με ενέπνευσε και πιο συγκεκριμένα ο ρόλος του στον Σαρλό.

Εκείνη την περίοδο είχα κάνει την έρευνά μου για τον βουβό κινηματογράφο, τη ζωή του Τσάπλιν κι όλων των αντίστοιχων ηθοποιών εκείνης της εποχής. Επομένως, μπορώ να πω ότι ο δικός μου Τσάρλι είναι ένα κράμα όλων αυτών των στοιχείων. Δεν είναι μια αντιγραφή, αλλά μια πρόταση πάνω σ’ έναν ήρωα, ο οποίος έχει τις ρίζες του στα σπάργανα του κινηματογράφου.

Η ταινία είναι βουβή, αυτό δεν είναι ένα «ρίσκο»;

Η τέχνη χωρίς ρίσκο δεν υφίσταται στο δικό μου μυαλό. Δεν έχω φοβηθεί ποτέ να ρισκάρω. Ίσως, γιατί τελικά, μόνο έτσι περνάω καλά στη δουλειά μου. Κάθε φορά θέλω να εκπλήσσω τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση και τον θεατή. Ελπίζω!

Η δράση εξελίσσεται στην Αθήνα του 2019;

Ναι, η ταινία είναι στο σήμερα, αλλά πάντα υπάρχει ένα κλείσιμο ματιού, το οποίο λέει στο θεατή ότι η ιστορία θα μπορούσε να συμβαίνει σε οποιαδήποτε εποχή.

Τυχαίνει, λοιπόν, η εικόνα να είναι η Αθήνα του σήμερα, αλλά όπως τη βλέπει ο κινηματογραφικός φακός.

Στον «Τσάρλι» υπογράφεις σχεδόν τα πάντα;

Ναι, σχεδόν, γιατί είναι δικό μου δημιούργημα. Στο σενάριο με βοήθησε πολύ η Μαρία Κίτρα. Η Μαρία είναι συγγραφέας και την ανακάλυψα μόνος μου στο διαδίκτυο. Ήξερα πάνω - κάτω πώς ήθελα να είναι η ιστορία μου, αλλά αναζητούσα και μια πιο επαγγελματική ματιά. Αποφάσισα να μην συνεργαστώ με σεναριογράφο, αλλά με συγγραφέα, γιατί ήθελα όλη η ταινία να έχει μια θεατρικότητα. Εξάλλου, το ξεκίνημα του βωβού κινηματογράφου έχει τις ρίζες του στο θέατρο, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και στο τσίρκο.

Διαβάζω, λοιπόν, στο δελτίο Τύπου της ταινίας: «Μία νοσταλγική κωμική περιπέτεια για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δύναμη της αγάπης, τους ρόλους της ζωής και τις αξίες της. Μια ταινία – ύμνος στην ανθρωπιά και την τρυφερότητα»....

Αυτό είναι ένα σχόλιο κάποιου συνεργάτη από την παραγωγή. Χαίρομαι πολύ γι’ αυτό το συμπέρασμα, αλλά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω την ταινία. Εγώ έφτιαξα ένα ωραίο παραμύθι, με το οποίο θέλω να διασκεδάσει και να ψυχαγωγηθεί ο κόσμος κι αν πάρει και κάτι από αυτή την ιστορία, θα είναι μεγάλο κέρδος.

Πώς μπορούμε, όμως, σήμερα, σε μια τόσο σκληρή κοινωνία, η οποία μας περιβάλλει, να μιλάμε για «ύμνο στην ανθρωπιά και την τρυφερότητα»;

Πάντα είναι ωραίο να μιλάμε για ανθρωπιά. Το γεγονός ότι μας λείπει, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτήν. Αντιθέτως, όταν κάτι μας λείπει έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να εκφραστούμε πάνω σ’ αυτό.

Κι αυτή η ανάγκη ώθησε κι εμένα σ’ αυτό το σενάριο. Μέσα στην ταινία, υπάρχουν κι οι δικές μου προσωπικές σκέψεις, για το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο κι νομίζω ότι χωρίς να κουνάει το δάκτυλο, η ταινία τις προβάλλει.

Πώς αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, τον κόσμο; Τι σε απογοητεύει στην καθημερινότητα και τι σου δίνει την ώθηση να κάνεις μια ταινία για την ανθρωπιά;

 Πολλά μ’ ενοχλούν, από τη μια, κι από την άλλη, πολλά μου δίνουν ελπίδα. Αν θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένος, σίγουρα με πειράζει πολύ η αγένεια, η έλλειψη σεβασμού και μια περίεργη «μαγκιά», που επικρατεί και πρέπει να την έχουμε όλοι για να είμαστε αποδεκτοί. Με ενοχλεί το κυνήγι του αστείου, της φωτογραφίας, της ατάκας, γενικότερα. Ένα κυνήγι σ’ όλα.

Αυτό μεγεθύνεται στον χώρο σας πιστεύεις ή υπάρχει παντού;

Μεγεθύνεται στον δικό μας χώρο, λόγω της έκθεσης, καθώς έχουμε όλο και περισσότερο την ανάγκη να είμαστε αστείοι, αρεστοί κι επιτυχημένοι. Φαντάζομαι, ότι σ’ όσους περισσότερους απευθύνεσαι, τόσο πιο μεγάλο είναι και το φορτίο μέσα σου.

Το νιώθεις κι εσύ αυτό το «φορτίο» ;

Όχι, ιδιαίτερα, δεν μπορώ να το πω αυτό. Λογικά, έχω ένα ναρκισσισμό και μια ματαιοδοξία, αλλά δεν έχω αυτή τη μανία που σου περιγράφω. Γι’ αυτό και μέχρι πρότινος δεν είχα και social media, τώρα τελευταία έκανα Instagram.

Δεν έχεις σκεφτεί να το «εκμεταλευτείς» εμπορικά;

Ποστάρω πράγματα για τη δουλειά μου. Τώρα, όσον αφορά τα προϊόντα, να μην λέω μεγάλα λόγια, αλλά δεν νομίζω ότι θα το έκανα.

Είναι δελεαστικό, πάντως να βγάζεις χρήματα, μόνο και μόνο, επειδή φωτογραφήθηκες μ’ ένα άρωμα για παράδειγμα...

Αν βάλεις ένα άρωμα ναι, αλλά αν βάλεις ένα άρωμα και ένα ουίσκι κι ...ό,τι άλλο φανταστεί κανείς, μάλλον, χάνεται το παιχνίδι. Εγώ αισθάνομαι ότι ο ηθοποιός πρέπει να έχει κι ένα μυστήριο. Είναι υπέρ σου για να μπορείς να πλασάρεις καλύτερα και τους ρόλους σου. Αν το κοινό γνωρίζει πώς είσαι ανά πάσα στιγμή, θα κάνεις διπλάσιο αγώνα πάνω στη σκηνή ή στο πλατό για να πείσεις.

Σ’ ενοχλεί αν σε σταματήσουν στο δρόμο για να σου μιλήσουν;

Καθόλου, μόνο όταν κάποιος με πλησιάζει με αγένεια.

Θυμάσαι κάποιο τέτοιο περιστατικό;

Έχω έρθει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια είναι καλύτερα τα πράγματα, ίσως γιατί στην πορεία κερδίζεις τον σεβασμό.

Κάθε μέρα λες :«Τα έχω δει όλα!» κι έρχεται μια νέα αντίδραση και λες: «Αυτό όχι, δεν το είχα φανταστεί...». Για παράδειγμα, θυμάμαι, παλιότερα μεθυσμένους, να με χτυπάνε στην πλάτη και να μου λένε διάφορες ασυναρτησίες....

Τόσο η ταινία από αυτά που μας είπες, όσο κι η παράσταση, στην οποία σε βλέπουμε, φέτος, το «Χάρολντ και Μοντ» έχουν έναν κοινό άξονα, το παραμύθι. Πόσο σε γοητεύουν αυτές οι τρυφερές ιστορίες;

Γενικά, μου αρέσει η παραμυθένια διάσταση στα πράγματα και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Γι’ αυτό κι όταν κάνω τις δικές μου δουλειές, πάντα υπάρχει κι αυτό το στοιχείο, αλλά και κάτι σουρεαλιστικό, κάτι πέρα από την αλήθεια και τον ρεαλισμό. Φέτος, και στην ταινία και στο θέατρο είναι έντονη η παραμυθένια ατμόσφαιρα!

Σε σκηνοθετεί, για πρώτη φορά, ο Σωτήρης Χατζάκης. Σου αρέσει να αλλάζεις σκηνοθέτες, δεν είσαι θιασώτης μιας σταθερής ομάδας;

Όταν μου αρέσει η πρόταση, δεν το σκέφτομαι καθόλου αυτό. Από την άλλη, όπως σου είπα και πριν, θέλω να δημιουργώ τις συνθήκες για τις δουλειές μου και να έχω και κάποιους σταθερούς συνεργάτες. Φυσικά, αν συνεργάζεσαι συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους, υπάρχει ο κίνδυνος να μην πηγαίνεις παρακάτω. Από την άλλη, βέβαια, κι η ομάδα έχει μια άλλη δυναμική, η οποία μπορεί να σ’ εξελίξει.

 Στη συγκεκριμένη παράσταση, ήρθε μια ωραία πρόταση από τον Σωτήρη Χατζάκη, στη συνέχεια έπεσε στο τραπέζι το όνομα της Τάνιας Τσανακλίδου κι όλοι όσοι το ακούσαμε ενθουσιαστήκαμε. Ευτυχώς, δέχθηκε κι από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτή τη συνεργασία.

Πώς είναι, λοιπόν, να συνεργάζεσαι με την Τάνια Τσανακλίδου;

Από τις πρόβες, μέχρι σήμερα που είμαστε μαζί πάνω στη σκηνή, η εμπειρία είναι μοναδική! Η Τάνια είναι μια καλλιτέχνιδα, η οποία ζει κι αναπνέει για την τέχνη της. Αυτό για μένα είναι και το πιο σημαντικό, δεν μπορώ να γίνεται η υποκριτική εργολαβία.

Είναι αλήθεια, ότι εσύ οδήγησες και τη σύντροφό σου, Αγοραστή Αρβανίτη, να γίνει ηθοποιός;

Είχε ασχοληθεί, όχι σε επαγγελματικό επίπεδο. Απλά ήρθε η γνωριμία μας για να την πείσει ότι αυτό πραγματικά ήθελε να κάνει στη ζωή της.

Το γεγονός ότι κάνετε, πλέον, την ίδια δουλειά, έχει βοηθήσει τη σχέση σας;

Νομίζω, ότι μόνο καλό μας έχει κάνει. Επειδή κι οι δύο είμαστε παθιασμένοι με τη δουλειά μας, μας αρέσει να μιλάμε γι’ αυτήν, να κάνουμε όνειρα και να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας. Οπότε, αυτό μας ενώνει και μας φέρνει ακόμα πιο κοντά. Φυσικά, δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας για μια σχέση. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν, ότι είναι καλύτερα οι δύο σύντροφοι να ακολουθούν διαφορετικούς επαγγελματικούς δρόμους για να μην βαρεθούν να λένε τα ίδια. Εμείς δεν βαριόμαστε να λέμε τα ίδια...

Ο Τσάρλι Τσάπλιν πέρασε μια ζωή ιδιαίτερα σκληρή, θα μπορούσε να είναι και ήρωας των παραμυθιών του Ντίκενς. Εσύ από την άλλη, ευτυχώς, έχεις περάσει πολύ ωραία παιδικά χρόνια και δηλώνεις και «μαμάκιας», αν δεν κάνω λάθος...

Είδες μερικά, τα έχω πει και δεν μπορώ να τα πάρω πίσω...(γελάει). Είμαι, τι να λέμε τώρα; Τι να κάνω μ’ αυτή τη μάνα μου; Τη λατρεύω!

Η αλήθεια είναι ότι πέρασα ωραία ως παιδί, από την άλλη επειδή είμαι και φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, μάλλον, τις δύσκολες στιγμές τις προσπερνάω. Αν ρωτούσες κάποιον άλλον μπορεί να στεκόταν περισσότερο στα προβλήματα. Είμαι, όμως, πάντα αισιόδοξος και θετικός, αν και τώρα τελευταία κάτι αλλάζει μέσα μου...

Τι αλλάζει μέσα σου τελευταία;

Νομίζω ότι μεγαλώνει η αυστηρότητά μου.

Με τον εαυτό σου ή και τους άλλους;

Πρώτα με τον εαυτό μου και μετά στους άλλους. Αυτή η αυστηρότητα, όμως, με κάνει πιο σκληρό. Παλιότερα, περνούσαν κάποια πράγματα και δεν έδινα σημασία. Τώρα επειδή μ’ απασχολούν πολύ περισσότερο, νιώθω ότι με «μαγκώνουν» από τη χαρά, μου τη φρενάρουν!

Τι μπορεί, λοιπόν, να σου φρενάρει τη χαρά;

Η αδικία, για παράδειγμα. Αν κάποιος αδικήσει κάποιον δικό μου, θα περάσω δύσκολα μέχρι να τελειώσει αυτή η κατάσταση. Αν νιώθω αδικημένος από κάποιον, δεν είμαι καλά. Παλιότερα, δεν θα  έδινα και μεγάλη βάση.

Φανταζόμουν, ότι όταν είναι κανείς νεότερος πληγώνεται περισσότερο από την αδικία. Θέλω να πω ότι τώρα έχεις πλέον αποδείξει πράγματα...

Δεν με πληγώνει. Με νευριάζει, με τσαντίζει και βγάζω κι εγώ μια επιθετικότητα. Μπορεί να θέλω να γίνω κι εκδικητικός. Τώρα το πόσο θα εκδικηθώ, βέβαια, είναι σχετικό. Πολλές φορές, δεν κάνω και τίποτα. Γεννιέται, όμως, μέσα μου αυτό το συναίσθημα. Παλιότερα συγχωρούσα πιο εύκολα.

Ισχύει, κατά τη γνώμη σου, το τετριμμένο ότι οι «κωμικοί ηθοποιοί είναι πιο μελαγχολικοί»;

Έχει μια βάση αυτό. Παλιότερα, θυμάμαι με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, ήμουν η ψυχή της παρέας. Περνώντας τα χρόνια και με την ενέργεια που ρίχνω συνέχεια στη δουλειά, στην παρέα έχω την ανάγκη να ρίχνω τους τόνους και να είμαι πολύ ήπιος.

Δεν είμαι στην προσωπική μου ζωή «Τρεις λαλούν και δύο χορεύουν». Μπορεί ο κόσμος να περιμένει κάτι διαφορετικό από εμένα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς, τους οποίους έχουν δει σε δραματικούς ρόλους. Σ’ αυτή την περίπτωση τους φαίνεται πολύ περίεργο, αν πουν κάποιο αστείο στην παρέα. Ξεκαρδίζονται γιατί δεν το περιμένουν...

Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι η καλή κωμωδία ζητά από τον ηθοποιό να κατέχει πολύ καλά το δράμα και να μπορεί να το πειράξει...

Πήγες σε δραματική σχολή, αλλά δεν πρόλαβες να την τελειώσεις, ξεκίνησες να δουλεύεις. Επομένως, φαντάζομαι, ότι πιστεύεις σ’ αυτό που λέμε «ταλέντο».

Ναι, τελείωσα τα δύο από τα τρία χρόνια. Το θέμα είναι πώς ορίζουμε το «ταλέντο». Μπορεί να υπάρχει ένα μπρίο σ’ έναν καλλιτέχνη, αλλά ταλέντο χωρίς κόπο, πειθαρχεία, αφοσίωση και συγκέντρωση δεν υπάρχει. Καλύτερα να έχει κανείς αυτά παρά μόνο μια καλή πρώτη ύλη.

Στην περίπτωσή σου η καλή πρώτη ύλη φάνηκε από πολύ νωρίς. Πρώτη παράσταση με την Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Είχε προηγηθεί και μια άλλη παράσταση στα εννιά μου. Όταν συνεργάστηκα με την Βιουγιουκλάκη ήμουν δεκαπέντε. Και μπορώ να σου πω ότι όταν ήμουν εννιά και κάναμε αυτή την παράσταση στη γειτονιά μου είπα «θέλω να γίνω ηθοποιός». Ήταν μια ερασιτεχνική δουλειά, η οποία, όμως, είχε παρουσιαστεί και στο θέατρο κήπου.  Εκ των υστέρων έμαθα είχαν ζητήσει από τους γονείς μου να με πάρουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας ως «παιδί θαύμα» αλλά εκείνοι αρνήθηκαν. Αυτό το έμαθα μετά τα 18 μου και πολύ καλά έκαναν κι αρνήθηκαν....

Αλήθεια;

Ναι, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι θα είχε γίνει. Η ιστορία έχει δείξει ότι «τα παιδιά θαύμα» δεν είχαν καλή εξέλιξη.

Τι θυμάσαι από την Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Θυμάμαι, ότι έκανα κοπάνες για να πάω στην οντισιόν. Είχαν γίνει τρεις σύνολο κι όσοι επιλεχθήκαμε, κάναμε πρόβες ένα μήνα για να έρθει η Βουγιουκλάκη μετά από ένα μήνα και να επιλέξει τα τελικά δέκα παιδιά. Θυμάμαι, ότι όταν ήρθε με είπε πρώτο! Τότε, ήμουν κατάξανθος και με μακριά μαλλιά, η Αλίκη είπε: «Αυτόν τον ξανθούλη τον θέλω, αλλά να κουρευτεί».

Η εμπειρία ήταν παραμυθένια! Ήταν απίστευτο να παίζω μ’ αυτή που έβλεπα στην οθόνη και να αναπνέω τον ίδιο αέρα μ’ εκείνη. Ήταν και μια υπερπαραγωγή η «Μελωδία της Ευτυχίας» κι όλο αυτό το διάστημα είναι σαν ένα παραμύθι στο μυαλό μου.

Σου έχει μείνει κάτι χαρακτηριστικό από εκείνη;

Ναι, αυτή τη μεγάλη διαφορά που είχε πίσω από τη σκηνή. Σε πολλούς δεν αρέσει και θέλουν ο ηθοποιός να είναι αυτό που βλέπουν στις ταινίες ή στο θέατρο. Αντίθετα, εγώ εντυπωσιαζόμουν να τη βλέπω να αλλάζει με ένα βήμα ανεβαίνοντας στη σκηνή. Με μάγευε και το θαύμαζα πολύ.

Πώς ήταν πίσω από τη σκηνή;

Ήταν μια σοβαρή και στιβαρή επαγγελματίας, αν και πάντα ευχάριστη μ’ εμάς τα παιδιά. Ήθελε πάντα να είναι όλα στην εντέλεια. Θυμάμαι πώς φώναζε, αν συνέβαινε κάτι που δεν έπρεπε να γίνει. Εμένα μου άρεσε πολύ αυτό κι ακόμα το κουβαλάω σαν σκέψη.

Να πούμε ότι έχεις κάνει και μια καριέρα στο μπάσκετ. Έχεις περάσει τα καλοκαίρια σου με τον Γκάλη;

Ναι, γιατί ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας, αλλά η φύση δεν ήθελε...(γέλια)

Ήμουν σκυλί μαύρο. Με ό,τι καταπιάνομαι σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω εν δυνάμει επαγγελματικά. Δεν κάνω τίποτα για χόμπι. Οπότε κι όταν έπαιζα μπάσκετ ξημεροβραδιαζόμουν στα γήπεδα. Ξυπνούσα το πρωί κι έβλεπα, αν φυσούσε, μήπως και μου έπαιρνε ο αέρας τη μπάλα.

Αν δεν ήσουν ηθοποιός ποιο άλλο επάγγελμα θα μπορούσες να ακολουθήσεις;

Μαθαίνοντας τα πόστα τριγύρω από το θέατρο, βλέπω ότι μου αρέσουν όλες αυτές οι δουλειές. Τώρα, αν μιλάμε για κάτι τελείως άσχετο, θα μπορούσα άνετα να γίνω κομμωτής. Ήταν κι η μαμά μου κομμώτρια και μου άρεσε πάντα να την παρακολουθώ.

Σε δέκα χρόνια, πώς ονειρεύεσαι να είσαι;

Θα ήθελα να παραμείνουν στη ζωή μου οι άνθρωποι που αγαπώ και μακάρι να προστεθούν και άλλοι. Καλλιτεχνικά, θα ήθελα να είμαι δημιουργικός και να εξελίσσομαι...

Ευχαριστούμε το OCTO All Day Project (Επιδαύρου 8,Μοσχάτο) για την υπέροχη φιλοξενία. 

Info: «ΧΑΡΟΛΝΤ ΚΑΙ ΜΟΝΤ» του Κόλιν Χίγκινς, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, στο Θέατρο Νέο Ακάδημος

 «Τσάρλι» από 12 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους από τη Village.

Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Θανάσης Τσαλταμπάσης

Cast: Γώργος Κοψιδάς, Στέλιος Ιακωβίδης, Αγοραστή Αρβανίτη, Δημήτρης Παπανικολάου, Σπύρος Παππάς, Μαριάννα Τουντασάκη, Νίκος Φιλημέγκας, Φοίβος Παπακώστας, Γιώργος Λαμπριανός, Βίκυ Κυριακοπούλου κ.α.

Guests: Γιώργος Γαλίτης, Cesaris Grauzinis, Αλίκη Αλεξανδράκη, Άννα Αθανασιάδη, Δημήτρης Αδάμης

«Στα Βούρλα θα λέγεσαι Χρυσάνθη»
σε σκηνοθεσία Έφης Ρευματά
Μουσικοθεατρική παράσταση στο Cabaret Voltaire

1875. Ο Δήμος Πειραιά εκτοπίζει ένα μεγάλο αριθμό πορνών σ’ ένα μεγάλο οίκημα εκτός σχεδίου πόλεως. Θα ονομαζόταν Βούρλα και για πολλές δεκαετίες εκατοντάδες γυναίκες θα ασκούσαν έγκλειστες εκεί μέσα το επάγγελμα της πορνείας.

Η μουσικοθεατρική παράσταση «Στα Βούρλα θα λέγεσαι Χρυσάνθη» αφηγείται τις πραγματικές ιστορίες τεσσάρων γυναικών που πέρασαν από τα Βούρλα. Γυναικών που ανάμεσα σε πολλές άλλες, η κοινωνία έθεσε στο περιθώριο στερώντας τους της δυνατότητα μιας δεύτερης ευκαιρίας. Μέσα από δύο ηθοποιούς, οι γυναίκες αυτές ζωντανεύουν, κινούνται ανάμεσά μας και ανοίγουν την καρδιά τους. Μας μιλούν για τη ζωή τους μέσα στον δημόσιο αυτό οίκο ανοχής, για όσα τις πονούν μα και για τα όνειρα που δε σταμάτησαν ποτέ να έχουν. Και φυσικά, μας τραγουδούν. Μας τραγουδούν πολύ. Πώς αλλιώς να πούνε της ψυχής τους τα ανείπωτα;

«Αν ήταν ο κόσμος φτιαγμένος αλλιώς ίσως να μην ήμασταν κι εμείς εδώ μέσα. Σάματις είμαι τόσο κουτή να μην το καταλαβαίνω;»

Θεανώ

Συντελεστές
Σύλληψη-Δραματουργία: Κατερίνα Αγγελίτσα, Σοφία Παπαδοπούλου, Έφη Ρευματά
Σκηνοθεσία: Έφη Ρευματά
Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου
Μουσικές Διασκευές: Γιώργος Χανός
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου

Ηθοποιοί: Κατερίνα Αγγελίτσα, Σοφία Παπαδοπούλου
Στο πιάνο ο Γρηγόρης ΕλευθερίουΤο πρωτότυπο τραγούδι της παράστασης «Ποιος να το΄λεγε» συνέθεσε ο Γιώργος Χανός σε στίχους της Κατερίνας Αγγελίτσα.

Ειδικές ευχαριστίες στους Ελευθερία Γάιγκερ, Άσπα Μηλιαράκη, Βασίλη Μπατσακούτσα, Άγγελο Σπάρταλη.

Facebook: https://www.facebook.com/stavourlathalegesai/?modal=admin_todo_tour

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη 4/12, 11/12, 25/12 και 1/1 στις 21:00

Πέμπτη 5/12, 12/12, 26/12 και 2/1 στις 21:00

Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο
Είσοδος: 10 ευρώ (με ποτό)
Κρατήσεις θέσεων: 2105227046, 6995254599
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (με διάλειμμα)

Η Μαρία Πρωτόπαππα μιλάει για όλα στο texnes-plus και φωτογραφίζεται στο σκηνικό της Βιρτζίνια Γουλφ. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης

Βρέχει καταρρακτωδώς και το κέντρο της πόλης έχει παραλύσει, το ραντεβού μας είναι στο θέατρο Αθηνών δύο ώρες πριν την παράσταση.

Η Μαρία Πρωτόπαππα φτάνει στην ώρα της ,εν μέσω βροχής, χαλαρά ντυμένη με τη φόρμα της. Λίγα λεπτά αργότερα, φοράει το κουστούμι της παράσταση και είναι έτοιμη για τη φωτογράφιση, πιάνει τα μαλλιά της ένα απλό κοτσάκι, βάζει λίγο κραγιόν και έχει ήδη μεταμορφωθεί σε μια μπαλαρίνα της σκηνής.

Ανάμεσα στα κλικ και τις ερωτήσεις, υπάρχει χρόνος για σχόλια παντός είδους. Η Μαρία μπορεί να ανεβάζει Μπέρχαρντ στο Θέατρο Τέχνης και να πρωταγωνιστεί στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» η ίδια όμως δεν φοβάται να είναι ο εαυτός της.

Ίσως γι’ αυτό να είναιη καλύτερηηθοποιός της γενιάς της και ας πιστεύει εκείνη ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων φτάνει το 30% από αυτό που είχε αρχικά στο μυαλό της, όπως θα μου πει στην κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

Λίγη ώρα αργότερα, με το ίδιο κουστούμι η μπαλαρίνα θα μεταμορφωθεί σε μια μοναδική Μάρθα και θα χαρίσει στο κοινό μια ακόμη ερμηνεία που θα θυμόμαστε για χρόνια....

Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη έχεις δουλέψει και στον παρελθόν, σ’ έχει σκηνοθετήσει δύο φορές («Αύγουστος» ,«Ο κύκλος με την κιμωλία»). Αυτή τη φορά είστε μαζί και στη σκηνή. Πώς είναι να παίζεις με τον σκηνοθέτη σου;

Έχει πλάκα! Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω με τον σκηνοθέτη μου και σίγουρα δεν είναι η πιο δύσκολη περίπτωση, γιατί μερικές φορές, μπορεί να γίνει αβάστακτο. Δε σημαίνει, ότι ο Κωνσταντίνος μας αφήνει χαλαρούς, κάθε φορά ζητάει  πράγματα. Το κάνει όμως, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην νιώθεις πίεση.

Μάλλον ξέρει καλά τη λειτουργία του ηθοποιού...

Πολύ καλά! Εμένα δεν με πίεσε καθόλου στις  πρόβες και λόγω της σκηνοθεσίας που έκανα στο Τέχνης, δεν ήμουν και η πιο τυπική συνεργάτης. Υπήρχαν πρόβες, όπου δεν  μπορούσα να θυμηθώ λέξη, δεν μπορούσα να πάω παρακάτω! Παρ’ όλα αυτά δεν ένιωσα στιγμή να βράζει μέσα του και να απαιτεί πράγματα. Είναι πάρα πολύ έξυπνος και δεν έχει καθόλου εγωισμό.

Στο  «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» βλέπουμε ένα ζευγάρι που βγάζει τις σάρκες του επί σκηνής. Παρ’ όλα αυτά ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το έργο είναι αισιόδοξο και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει δηλώσει ότι το προσέγγισε με βάση τη μεγάλη αγάπη που έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους. Εσύ, πώς έχει καταλάβει το έργο;

Εγώ το είδα αθώα και υιοθέτησα κατευθείαν την άποψη του Κωνσταντίνου. Δεν ξεκίνησα με δική μου γνώμη. Είχα διαβάσει πολλές αναλύσεις, που η καθεμία φώτιζε μια άλλη πτυχή του έργου και δεν μπορούσα να φανταστώ  πως θα υλοποιούνταν στο συγκεκριμένο ανέβασμα. Οπότε με το που ξεκινήσαμε τις πρόβες, δουλέψαμε, λεπτομερώς, πάνω στο κείμενο του Άλμπι, ψάξαμε τις διάφορες εκδοχές του, γιατί και ο ίδιος ο Άλμπι έχει κάνει αλλαγές μέσα στα χρόνια. Μας πήρε πολύ καιρό αυτή η διαδικασία, γιατί ουσιαστικά δουλέψαμε λέξη-λέξη. Δέχτηκα από την αρχή την οπτική του Κωνσταντίνου και τώρα βλέπω να επαληθεύεται επί σκηνής. Αυτό το θέατρο, που λέει ότι «να εδώ έχουμε ένα ζευγάρι που σκοτώνεται ή δυο φίλους που τσακώνονται»εμένα δεν μου λέει κάτι...

Είναι ένα πολύ πρώτο επίπεδο...

Ακριβώς, και νομίζω ότι είναι και πολύ στείρο για την εποχή μας. Δεν έχει κάτι να προσφέρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση παρακολουθούμε δύο ανθρώπους, οι οποίοι έχουν δέσει και είναι μαζί 23 χρόνια. Ο Άλμπι τους έχει βάλει σ’ ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον, διαθέτουν και οι δύο ευστροφία και με δυνατό λόγο, μάχονται ο ένας τον άλλον.Στην ουσία όμως, μάχονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο καθένας προβάλλει στον άλλον τα δικά του λάθη, τις δικές του ελλείψεις ,τους δικούς του φόβους. Είναι πολύ πιο εύκολο να καθρεφτιστείς πάνω στο σύντροφό σου τις αδυναμίες σου.

Μόνο αν αγαπάμε κάποιον πολύ μπορούμε να κάνουμε αυτή την προβολή;

Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αγαπιούνται. Έχουν παράλληλα ένα τέτοιο επίπεδο επικοινωνίας, που αντέχουν μαζί, ενώ ξέρουν ότι παίζεται αυτό το σκληρό παιχνίδι μεταξύ τους. Γνωρίζουν πολύ καλά από που προέρχεται η επίθεση. Γνωρίζουν πολύ καλά τις ελλείψεις τους και αντέχουν να υπάρχουν μαζί. Συνεχίζουν...

Έχεις υπάρξει ποτέ σε σχέση με τόση ένταση;

Εγώ δεν είχα ποτέ μακροχρόνια σχέση, οπότε δεν μπορώ μιλήσω για μια περίπτωση, όπως αυτή της Μάρθας και του Τζώρτζ. Σ’ εκείνους όλα έχουν λιώσει, όλα είναι μιλημένα και προς τα έξω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι δύο άνθρωποι ,είτε είναι λίγα χρόνια μαζί είτε περισσότερα δύσκολα λένε όλες τις αλήθειες μεταξύ τους. Αντίθετα το συγκεκριμένο ζευγάρι τις έχει κουβεντιάσει πολλές φορές.

Μακροχρόνια σχέση δεν είχες λόγω δουλειάς, λόγω επιλογής...;

Η ζωή τα φέρνει αυτά..Δεν είναι μόνο θέμα επιλογής. Είναι πολλοί παράγοντες: η τύχη, το πώς είσαι..Για μένα δεν υπάρχει κάποιο σωστό μοντέλο. Επίσης δεν πιστεύω στα στερεότυπα, η ζωή μας είναι μια και μοναδική, αρχίζουμε να περπατάμε έναν δρόμο και στη συνέχεια τραβάμε λαχνούς .Ανάλογα με τον λαχνό προχωράμε.

Ποιος λαχνός νιώθεις ότι σε διαμόρφωσε;

Πάρα πολλοί. Καλλιτεχνικά, το πρώτο είναι ότι ένιωθα συγγένεια με το Θέατρο Τέχνης. Όταν παρακολουθούσα από παίδι εκεί κάποια παράσταση, πάντα γοητευόμουν, και ας μην καταλάβαινα ακριβώς τι γινόταν επί σκηνής. Ήθελα να είμαι εκεί.

Θυμάμαι, να τον εαυτό μου στο σχολείο να περνάω από το Υπόγειο, για να πάω φροντιστήριο, τότε η μαρκίζα και το ταμείο του θεάτρου ήταν στη Σταδίου, και να έχω το κεφάλι μου στραμμένο προς τα εκεί μέχρι που το θέατρο χανόταν από τα μάτια μου. Ένιωθα αυτό το πράγμα να με τραβάει...Τώρα για καλό για κακό δεν ξέρω...

Ξεκίνησες όμως για αλλού επαγγελματικά...

Πήγαινα για ιατρική αλλά μετά από μελαγχολία, μοναξιά, κλεισούρα δεν άντεχα άλλο να είμαι κλεισμένη μέσα με τα βιβλία. Οπότε μια μέρα στην Γ’ Λυκείου αποφάσισα να αλλάξω δρόμο. Είχα ξεκινήσει να κάνω προετοιμασία για πρώτη ή δεύτερη δέσμη, αλλά αγαπούσα πολύ το θέατρο. Τότε ήμουν και σε μια ερασιτεχνική ομάδα και ένιωθα ότι με βοηθούσε πολύ να εκφραστώ, γιατί ήμουν και ένα κλειστό παιδί.

Επίσης μου άρεσαν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και αν πήγαινα στην ιατρική θα σπούδαζα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Οπότε τράβηξα χειρόφρενο και έκανα μια απότομη στροφή. Στεναχώρησα τους γονείς μου και μετά από χρόνια στεναχωρήθηκα και εγώ η ίδια.

Το μετάνιωσες δηλαδή που έγινε ηθοποιός;

Ναι, υπήρξαν στιγμές που το μετάνιωσα! Πολύ βαθιά!

Για ποιο λόγο;

Αισθανόμουν πως έτσι, όπως ήταν τα πράγματα στο θέατρο πολλές δυνατότητες δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν. Υπήρχαν φορές που ένιωθα περιορισμένη.

Τα πρώτα χρόνια;

Όχι, αργότερα...Τώρα πια το έχω πάρει απόφαση, έχω μεγαλώσει! (γελάει) 

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση να το ακούω αυτό από εσένα.

Γιατί; Δεν είναι κακό. Πολλές φορές, νιώθω ότι υπάρχει στο θέατρο ένας περιορισμός, σαν να ξεκινάς τα πάντα από το μηδέν.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, αναφέρομαι σε μια γνώση και μια εξέλιξη στην τέχνη σου, στην επιστήμη σου, σ’ ό,τι κάνεις, ώστε να έχεις μια σταθερή πορεία εμπλουτισμού. Στο θέατρο για να συμβεί αυτό, χρειάζεται εργατική και αγωνιστική διάθεση και μεγάλη ατομική προσπάθεια και έρευνα.

Τι φταίει γι’ αυτό; Αν είχατε περισσότερο χρόνο για πρόβες, όπως κάνατε τότε με τον Λευτέρη Βογιατζή,θα ένιωθες πιο εξελίξιμη;

 Και πάλι, δεν ξέρω αν ο τρόπος που πρότεινε ο Λευτέρης ήταν κατανοητός από τους όλους τους ηθοποιούς. Παράλληλα, υπήρχε η αγωνία της απόδοσης και η αγωνία του να γίνει μια καλή παράσταση.

Συνεργάστηκα με τον Λευτέρη, όταν ήμουν σίγουρη ότι θα μου έδινε μεγάλη προσοχή και αυτό θα γινόταν μόνο,αν ήμουν πάνω στη σκηνή.

Το μετάνιωσα βέβαια, γιατί μετά κατάλαβα ότι ήταν πιο εύκολο να είμαι έξω να παρακολουθώ γι’ αυτό, όταν ξανασυνεργαστήκαμε δούλεψα ως βοηθός του.

Το πιο πολύτιμο που μου χάρισε η συνεργασία μας είναι ότι άλλαξε ο τρόπος να «ψωνίζω» υλικά. Μου ανοίχτηκε ένα απεριόριστο πεδίο.

Από που «ψωνίζεις» λοιπόν υλικά για τους ρόλους;

Απ΄όλο τον κόσμο, απ’ όλα αυτά που μπορώ να παρατηρήσω... Από όλους τους σκηνοθέτες πήρα πράγματα. Είτε ήταν πολύ νέοι, είτε πολύ έμπειροι, είτε εγώ τα πήγα καλά μαζί τους, είτε όχι σ’ όλους χρωστάω εργαλεία μου.

Και σου αρέσει νομίζω να δουλεύεις με διαφορετικούς σκηνοθέτες.

Ναι, γιατί υπάρχει μια περιέργεια. Τώρα δεν έχω την ίδια φόρα, που είχα μικρότερη. Τώρα θέλω να κάνω κάτι μ’αυτά που έχω αποκομίσει. Παλιά ήμουν σαν μέλισσα, όπως κάθε νέος ηθοποιός, όπου πήγαινα ρουφούσα νέκταρ. Έρχεται κάποια στιγμή που λες τώρα ήρθε η ώρα να δώσω και εγώ πράγματα.

Γι’ αυτό σκηνοθετείς και διδάσκεις φαντάζομαι....

Ναι, θέλω να τα εφαρμόσω και να εξελιχθώ μέσα από αυτή τη διαδικασία. Δεν είμαι σκηνοθέτης και το καταλαβαίνω κάθε φορά που είναι να ανεβάσουμε μια παράσταση. Για να είσαι σκηνοθέτης πρέπει να εστιάσεις σ’ αυτή την τέχνη, η οποία έχει να κάνει με πολλά και κυρίως με την εικόνα. Εμένα πάντα μ’ ενδιέφερε η υποκριτική.

Παρ’ όλα αυτά το «Ρίττερ, Ντένε, Φος» που σκηνοθέτησες στο Υπόγειο έχει ήδη αποσπάσει πολλές διθυραμβικές κριτικές.

Ναι, δόξα τω Θεώ...

Είναι ένα πολύ δύσκολο κείμενο αυτό το έργο του Μπέρχαρντ. Πώς το επέλεξες;

Δεν θα το διάλεγα ποτέ! Ποτέ δεν θα τολμούσα να βάλω το χέρι μου εκεί...(γελάει) Επιλέχθηκε πρώτα από τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου)  γιατί ψάχναμε καιρό ένα έργο αλλά κάθε φορά, σ’ όποιο έργο βρίσκαμε υπήρχε ένα κόλλημα. Τα κορίτσια ήθελαν να ξανασυνεργαστούν μετά τον «Θεό της Σφαγής» μου πρότειναν να τις σκηνοθετήσω και δέχτηκα με χαρά. Είχαμε διάφορες περιπέτειες με την παραγωγή κ.λ.π Και όταν μου είπαν να ανεβάσουμε Μπέρχαρντ, ήξερα τι με περίμενε, αλλά είπα «Βουρ στο ψητό!». Μετά ήρθε και ο Αργύρης (Ξάφης) στην παρέα μας. Δεν είχα κανένα άγχος απόδοσης, δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου το αποτέλεσμα.

Δεν σε ενδιαφέρει γενικά το αποτέλεσμα;

Εδώ καθόλου, αν είχα αυτό το άγχος δεν θα μπορούσα να πάρω τα πόδια μου!

Κριτικές διαβάζεις;

Πολύ αργότερα, όχι όταν παίζεται κάτι.

Δεν έχει περιέργεια;

Ξέρω τα λάθη μου και τις ελλείψεις μου και όταν έχω εξαντλήσει κάτι που ξέρω διαβάζω τις γνώμες των ανθρώπων γιατί μ’ ενδιαφέρουν οι γνώμες και οι καλές και οι κακές. Δεν μ’ ενδιαφέρει το «μου αρέσει» ή δεν «μ’ αρέσει» μ’ ενδιαφέρει η τεκμηρίωσή του. Θεωρώ εργαλείο τις κριτικές. Για παράδειγμα στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» με βοήθησαν πολύ όλες οι κριτικές που διάβασα και για τις ελληνικές παραγωγές και για τις ξένες. Για μένα οι άνθρωποι που γράφουν εμπεριστατωμένα για παραστάσεις, πέρα από τους αναλυτές, τους θεατρολόγους και τους δραματολόγους, βοηθάνε στην εξέλιξη των καλλιτεχνών.

Στη συγκεκριμένη παράσταση οι αναλύσεις που διάβασα, κυρίως από ξένους θεατρολόγους ήταν αποκαλυπτικές. Εκεί στηρίχθηκα και μετά δούλεψε το ένστικτό μου.

Νομίζω, όμως ότι εδώ υπήρχε μια κοινή γλώσσα και με τους τρεις ηθοποιούς.

Ναι, και αυτό ήταν το πρώτο που χρειάστηκε. Γενικά πιστεύω στην κοινή γλώσσα και σ’ ό,τι έχω κάνει είτε ήταν καλό είτε κακό, είτε έφτασε το 5% του οράματός μου, είτε το 30% η κοινή γλώσσα αποτελούσε πάντα μια σταθερή βάση.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση με βοήθησε το γεγονός ότι δεν είχα δει κανένα άλλο ανέβασμα και μπήκα «καθαρή» στη διαδικασία.

Να πούμε ότι η παράσταση έχει και πολύ χιούμορ...

Το ζητάει ο ίδιος ο Μπέρχαρντ, έλεγε : «Διαβάζω τα κείμενά μου για να γελάσω και μέσα στις κωμικές ατάκες έχω ελάχιστες σοβαρές».

Από την άλλη και ο Τσέχωφ, έλεγε ότι γράφει κωμωδίες αλλά τα περισσότερα ανεβάσματα των έργων του στην Ελλάδα έχουν μια σοβαροφάνεια.

Είναι δύσκολο να βρεις το χιούμορ σ’ ένα τέτοιο έργο. Στην προκειμένη περίπτωση αυτά τα κατεβατά, τα χωρίς στίξη, έχουν μια απίστευτη μουσικότητα, στην οποία στηριχθήκαμε.

Σ’ αυτή την περίπτωση, όλα όσα έμαθα από τον Λευτέρη Βογιατζή με βοήθησαν, γιατί εδώ μιλάμε για ένα κείμενο που δεν έχει προσανατολισμό, δεν έχει πρόσημο και δεν ξέρεις καν τις αναφορές του. Οπότε για να το αποκωδικοποιήσεις πρέπει να ψάξεις να βρεις που αναφέρεται η κάθε του λεπτομέρεια. Είναι διάνοια ο συγγραφέας αυτός, έχω πάθει μεγάλο έρωτα και καταλαβαίνω και τον φίλο μου τον Γιάννο Περλέγκα, ο οποίος έχει τέτοια εμμονή μαζί του.

Για να επανέλθουμε στην Βιτζίνια Γουλφ, στο έργο παρακολουθούμε τους δύο ήρωες να κατασκευάζουν καθησυχαστικές ιστορίες για να αποφύγουν ή να αποκρύψουν μια αλήθεια που είναι οδυνηρή. Ζουν για παράδειγμα με το ζωτικό ψεύδος ότι έχουν ένα γιο. Πόσο ανάγκη έχουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις;

O καθένας έχει τα δικά του...(γελάει). Ο καθένας έχει τις ανάγκες του και αν σε κάτι έχει διαψεύσει τον εαυτό του ή τα πρέπει του ή τα θέλω του ή τις επιθυμίες άλλων, μπορεί να χρειάζεται να φοράει αυτές τις μάσκες. Κάποια πράγματα είναι και κοινωνικές επιταγές που σ’ αναγκάζουν να συμπεριφέρεσαι μ’ έναν τρόπο. Τώρα, εδώ ο Άλμπι έχει δημιουργήσει μια κατασκευή, έχει δάνεια από το θεάτρου του παραλόγου, είναι απίστευτος και αυτός. Μιλάμε για ένα έργο τέχνης. Όταν διαφημίζουμε την παράσταση, λέμε για τα ζευγάρια, δεν λέμε για το είδος της τέχνης και αυτό για μένα είναι και λίγο κουραστικό, ώρες-ώρες ....

 Ναι, δεν μιλάμε για ερωτικές ιστορίες σε σαπουνόπερες...

  Ακριβώς,αυτά είναι έργα Τέχνης και δυστυχώς, όταν μια παράσταση απευθύνεται σε ένα μεγάλο μέρος κοινού, είναι πράγματα στα οποία δεν αναφερόμαστε και μένουμε μόνο στη σχέση των ζευγαριών. Ο Άλμπι έχει χρησιμποιήσει αυτό το κόλπο, έχει βάλει δύο ζευγάρια διαφορετικών ηλικιών να παίζουν αυτό το παιχνίδι. Ακόμα και η Νέα Καρχηδόνα, όπου διαδραματίζεται η ιστορία δεν είναι τυχαία επιλογή. Μιλάμε για μια Μητρόπολη που μπορούσε να ανταγωνιστεί τη Ρώμη και δεν υπάρχει πια. Η αλληγορία δίνει και παίρνει στο έργο του Άλμπι.

 Υπάρχει, όμως και μια μερίδα του κοινού που έρχεται ακριβώς γι’αυτές τις οπτικές του έργου και του συγγραφέα...

 Βεβαίως, και υπάρχει! Και στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» δεν περιμέναμε επίσης τέτοια ανταπόκριση γιατί μιλάμε για ένα ελιτίστικο έργο, δεν είναι ένα λαϊκό θέαμα.

Θα επανέλθω στην ερώτηση, έχει τύχει σε κάποια φάση της ζωής σου εν γνώση σου να ζεις μ’ ένα ζωτικό ψεύδος, ένα παραμύθι;

 Νομίζω, ότι τα πραγματικά μας ζωτικά ψεύδη δεν τα ξέρουμε. Πρέπει να μας τα πει κάποιος άλλος ή ψυχοθεραπευτής ή ο άνθρωπός μας και πάλι όμως είναι πολύ δύσκολο. Γιατί αν αγαπάς κάποιον πολύ δύσκολα φέρνεις μπροστά τους μια σκληρή αλήθεια. Εγώ, όταν κατάλαβα ψευδαισθήσεις των ανθρώπων, που αγαπάω και ότι αυτές τους δίνουν ώθηση για να συνεχίσουν, φωτίστηκε κάτι μέσα μου. Αναρωτήθηκα: «Εγώ τα δικά μου τα βλέπω;». Δεν νομίζω ότι τα βλέπω...Ακόμα και αυτό που λες ότι έκανα μια επιτυχία και θα με βοηθήσει να πάω παρακάτω και αυτό ακόμη ένα ζωτικό ψεύδος είναι.

 Γιατί να είναι ζωτικό ψεύδος η ώθηση που σου δίνει μια καλή δουλειά;

 Γιατί σημασία έχει μόνο το μοίρασμα εκείνη την ώρα με κάποιους ανθρώπους που μπορούμε να πάμε τη σκέψη μας παρακάτω, σαν ένας μικρός συλλογικός νους, σαν μια μικρή συλλογική σκέψη, την οποία δεν μπορείς να μοιραστείς με πολύ κόσμο. Αυτά είναι ζωτικά ψεύδη, τα οποία μοιραζόμαστε όλοι μαζί στη σκηνή και μας δίνουν κίνητρο. Μας συντηρούν στο δρόμο που είμαστε.

Έχω την αίσθηση, ότι δεν σ’ ενδιαφέρει να μαθαίνεις τι γίνεται στα καλλιτεχνικά δρώμενα και ότι αποφεύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι τα social media, τους φωτογράφους κ.λπ.  Για παράδειγμα δεν σε βλέπουμε σε επίσημες.Είναι έξω από εσένα όλα αυτά;

Θέλω να μαθαίνω  τι γίνεται με τις παραστάσεις. Τώρα όσον αφορά τις πρεμιέρες δεν έχω χρόνο και όταν τον βρω, έχω ανάγκη να χαλαρώνω, γιατί δίνω μεγάλη ψυχική ενέργεια στη δουλειά μου.Βέβαια, έχεις δίκιο, ότι δεν είναι το καλύτερο μου το κοινωνικό κομμάτι.

Θα μου άρεσε να βλέπω παραστάσεις , χωρίς να ξέρει κανείς ότι έχω πάει. Πολλές φορές, ντρέπομαι να πάω στα καμαρίνια και να μιλήσω σε συναδέλφους, ενώ μου αρέσει η παράσταση, αλλά ντρέπομαι, νιώθω άσχημα με τόσο κόσμο. Με πιάνει κάτι σαν αγοροφοβία και το ξέρω ότι κάποιοι συνάδελφοι μπορεί να μ’ έχουν παρεξηγήσει, αλλά δεν το κάνω για άλλο λόγο. Είναι μέρες που θέλω να βάλω τσεμπέρι και να κρυφτώ!

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια; Θα ήθελες να παίζεις..

 Να παίζω, όχι! Τουλάχιστον, όχι με τέτοιο ρυθμό. Θα ήθελα να έχω το θάρρος να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα αλλά είναι η δουλειά τέτοια που δύσκολα γίνεται. Είναι θέμα βιοπορισμού.

Πες μου κάποια διαφορετικά πράγματα που θα σου άρεσαν να κάνεις.

Θα ήθελα να διαβάσω πράγματα, να ζήσω με διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέρη, να γνωρίσω τον κόσμο! Θα ήθελα να ασχοληθώ με την γλώσσα, μ’ ενδιαφέρει πολύ η γλωσσολογία και η σχέση της με την ψυχολογία και την ανθρωπολογία.

Η Μαρία Πρωτόπαππα πρωταγωνιστεί στο  «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» στο Θέατρο Αθηνών

Και σκηνοθετεί το «Ρίττερ,Ντένε,Φος» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με τη Στεφανία Γουλιώτη, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Αργύρη Ξάφη. 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Το «Ρίττερ,Ντένε,Φος», Σε Σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού 

Είναι ένας πολίτης του κόσμου, μαζί με τον Θοδωρή Τερζόπουλο έχει ταξιδέψει στα μεγαλύτερα θέατρα της υφηλίου και έχει απολαύσει το θερμό χειροκρότημα και τις διθυραμβικές κριτικές.

Παρ’ όλα αυτά ο Σάββας Στρούμπος δηλώνει πως εμπνέεται πάντα από την Αθήνα και τις συναντήσεις στα κουτούκια της μ’ αγαπημένους  ανθρώπους.

Συνεχίζει για δεύτερη σεζόν και μετά την πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία,  να παρουσιάζει με την ομάδα «Σημείο Μηδέν» την Αντιγόνη του Σοφοκλη, παράσταση που έκανε αίσθηση την περσινή σεζόν.

Σε μια από τις αγαπημένες του γωνιές στην πόλη, στην Πλάκα, έχει κανονιστεί το ραντεβού μας για τη φωτογράφιση και την κουβέντα.

Παρά το μικρό τζετ λαγκ, ο Σάββας άρτι αφιχθείς από την Κίνα δεν χάνει στιγμή το χαμόγελό του αλλά και αυτό το μοναδικό πάθος του για το πιο όμορφο ταξίδι απ’ όλα: αυτό στον μαγικό κόσμο του θεάτρου.

Μόλις επέστρεψες από Κίνα. Τι έκανες εκεί; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Στην Κίνα ταξίδεψα με το Θέατρο Άττις, συμμετέχοντας στις  «Τρωάδες» του Θοδωρή Τερζόπουλου. Παρουσιάσαμε την παράσταση στο φεστιβάλ του WuZhen. Αντιμετωπίζω κάθε έξοδο από το θέατρο της Λεωνίδου, είτε στο εξωτερικό είτε στο εσωτερικό, με την ίδια αυτοσυγκέντρωση και ενέργεια. Χρειάζεται να υπερασπιζόμαστε την παράσταση με όλο μας το είναι. Από την άποψη αυτή, κάθε ανάλογη εμπειρία είναι εξίσου δυνατή.

Με τον Θ. Τερζόπουλο έχετε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Πόσο διαφορετικό είναι το θέατρο σε κάθε γωνιά του πλανήτη και ποιο είδος σ’ έχει γοητεύσει περισσότερο;

Σε κάθε χώρα, ανάλογα με τις πολιτισμικές, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές ιδιομορφίες, το θέατρο διαθέτει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Ωστόσο παντού υπάρχουν οι άνθρωποι του θεάτρου που αφιερώνουν τη ζωή τους στην υλοποίηση ενός καλλιτεχνικού οράματος που αφορά διαστάσεις της ανθρώπινης κατάστασης μέσα στον κόσμο. Ίσως απ'όλες τις παραδόσεις να συνδέομαι περισσότερο με τη ρωσική παράδοση λόγω της μεγάλης ιστορίας και των σπουδαίων δημιουργών που ανήκουν σε αυτή.

Πιστεύεις ότι ως χώρα, έχουμε επενδύσει αρκετά στον πολιτισμό μας και ειδικότερα στο θέατρο;

Ναι, πιστεύω ότι επενδύουμε στον πολιτισμό. Φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η επένδυση έχει κατά κύριο λόγο χαρακτηριστικά τουριστικής ατραξιόν ή πατριωτικής φιέστας. Μπορούμε άραγε να αρνηθούμε τις απαιτήσεις της βιομηχανίας του θεάματος και να κοιτάξουμε για λίγο μέσα μας; Προσωπικά πιστεύω στα εγχειρήματα από ομάδες ανθρώπων που αντιστέκονται στις παραπάνω αντιλήψεις και επιμένουν να εκφράζονται και να δημιουργούν αναλαμβάνοντας το κόστος της αντίστασής τους.

Μετά τις εκλογές, είδαμε πολλές αλλαγές από το Υπουργείο Πολιτισμού, νέες ηγεσίες στο Εθνικό Θέατρο και στο Φεστιβάλ Αθηνών αλλά και την πρόσφατη απομάκρυνση της ηγεσίας του Κ.Β.Θ.Ε . Ποιο είναι το δικό σου σχόλιο;

 Με εξαίρεση μια συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών το 2014 με τη «Σωφρονιστική Αποικία», επιλέγω να είμαι συγκεντρωμένος στη δουλειά μου με τους συνεργάτες μου στην Ομάδα και το Άττις, γιατί πιστεύω ότι μέσα από αυτούς τους δρόμους προωθείται το θέατρο και η τέχνη του ηθοποιού. Πιστεύω σε έναν ριζικό μετασχηματισμό όλων αυτών των φορέων και θεσμών με γνώμονα την επιστροφή στις σημαντικές παραδόσεις του θεάτρου, τη μνήμη, τη δημιουργικότητα, την ανθρώπινη χειραφέτηση. Στους ανθρώπους που αναλαμβάνουν αυτές τις θέσεις εύχομαι καλή τύχη.  

Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συνεργάζεσαι με τον Θ. Τερζόπουλο;

Είναι δημιουργικό! Οι απαιτήσεις της δουλειάς είναι μεγάλες και χρειάζεται διαρκής εγρήγορση, ετοιμότητα και ανάληψη πρωτοβουλίας σε πολλά επίπεδα. Για μένα είναι προκλητικό. Δεν σκέφτομαι την ευκολία ή τη δυσκολία. Τα πάντα υπάρχουν μέσα στη δουλειά ανά πάσα στιγμή.

Συχνά ακούμε να λένε ότι το ελληνικό θέατρο πάσχει από εμπνευσμένους σκηνοθέτες.Το ασπάζεσαι;

Δεν συμφωνώ με τις γενικεύσεις. Ας είμαστε αυτοσυγκεντρωμένοι, ας αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας, τον κόσμο που ζούμε και το τι διακυβεύεται στην εποχή μας, ας δουλεύουμε με σοβαρότητα και επιμονή, ας δίνουμε έμφαση στην παιδεία την καλλιτεχνική και την ανθρώπινη και η έμπνευση έρχεται χωρίς να το περιμένουμε.

Η Αντιγόνη συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, το καλοκαίρι ακολούθησε μια περιοδεία σ’ ανοιχτά θέατρα. Πώς προσαρμόστηκε εκεί η παράσταση;(είχε δημιουργηθεί για κλειστό χώρο).

Χρειάστηκε να ανοίξουμε την ενέργειά μας και τα εκφραστικά μας μέσα. Δεν ήταν δύσκολη η προσαρμογή, κυρίως λόγω του τρόπου δουλειάς μας και της ψυχοφυσικής εκπαίδευσης των ηθοποιών. Ως προς τη διαμόρφωση του χώρου, είχαμε μαζί μας ένα σκοινί με το οποίο δημιουργούσαμε τον κύκλο της τραγωδίας. Μέσα στον κύκλο παιζόταν η παράσταση.

Η «Αντιγόνη» έχει επηρεάσει πολλαπλώς την ηθική και γενικότερη πνευματική σκέψη του σύγχρονου Δυτικού μας πολιτισμού. Υπάρχουν ατελείωτες αναλύσεις και το έργο ανεβαίνει πολύ συχνά. Εσύ από ποια σκοπιά είδες τη Σοφόκλεια τραγωδία;

Βλέπουμε την «Αντιγόνη» ως Τραγωδία για τη διεκδίκηση της  ζωής. Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία. Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής - κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του.

Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο μέλλον. Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην τραγωδία.

Η έννοια του αστερισμού τραγωδιών είναι για μας σημαντική καθώς σηματοδοτεί την ανάπτυξη του τραγικού υλικού πέραν του δίπολου Αντιγόνης-Κρέοντα. Το κάθε πρόσωπο φέρει τον δικό του ιδιαίτερο πυρήνα αγωνίας, πάθους και δέους, έτσι αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα πρόσωπα και συμμετέχει στην εξέλιξη της τραγωδίας.

Πόσο μπορεί να απασχολήσει τον σημερινό θεατή η φιλοσοφική σπουδαιότητα του έργου; Μπορεί ο Έλληνας του 2019 να κατανοήσει την έννοια του ηθικού και άγραφου νόμου, σε μια εποχή ισοπέδωσης;

Όπως είπα και παραπάνω, δεν σκέφτομαι με γενικεύσεις, τις οποίες θεωρώ παραπλανητικές σε πολλά επίπεδα. Ποιος ακριβώς είναι ο Έλληνας; Είναι ένα μονοδιάστατο ον; Είμαστε σίγουροι γι' αυτό; Χρειάζεται προσοχή. Η επαφή μας με τους θεατές και στην Αθήνα και ανά την Ελλάδα σαφώς αποδεικνύει ότι υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι που συνδέονται βαθιά με τα ζητήματα του έργου και της παράστασης.

Η λέξη «Αντιγόνη» σημαίνει είτε αυτή που πάει ενάντια στους γονείς της, είτε αυτή που αναπληρώνει (αντικαθιστά) τους γονείς της. Εσύ ποιον δρόμο διάλεξες σε σχέση με το οικογενειακό περιβάλλον;

Είναι το αιμάτινο τοπίο πάνω στο οποίο βαδίζει η Αντιγόνη. Διαρκώς συνδεδεμένη με τους νεκρούς της, θέλει να τους κρατήσει στη μνήμη της, θέλει η ψυχές τους να ησυχάσουν, τα τραύματά τους να επουλωθούν. Έτσι, το αιμάτινο τοπίο της οικογένειας γίνεται και το εφαλτήριο της αντίστασής της απέναντι στην εξουσία, η πηγή ενέργειας του μεγάλου πάθους της, που την οδηγεί ως τον θάνατο.

Οι πρόβες για τις παραστάσεις σου, διαρκούν αρκετό, καιρό, πολλές φτάνουν και τον έναν χρόνο. Πόσο εφικτό είναι αυτό πρακτικά στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας του 2019;

Από οικονομικής άποψης είναι δύσκολο, καθώς δεν μπορούμε να έχουμε τις αμοιβές που θα θέλαμε για τους ηθοποιούς. Ωστόσο οι ηθοποιοί αμοίβονται και στις πρόβες και στις παραστάσεις. Από καλλιτεχνικής άποψης είναι αναγκαίο, γιατί η δημιουργική και ερευνητική διαδικασία χρειάζονται χρόνο, επιμονή και υπομονή.

Μετά το  «Περιμένοντας τον Γκοντό» έρχονται οι «Ευτυχισμένες μέρες». Τι σε γοητεύει στον Μπέκετ;

Τον θεωρώ τον σύγχρονο τραγικό, τον συγγραφέα που εκφράζει τις τραγικές διαστάσεις της ανθρώπινης ερήμωσης και αγωνίας με απαράμιλλο βάθος και ένταση. Στο υπέδαφος των κειμένων του βλέπω τη σπίθα της ζωής, το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την οδύνη της ανθρώπινης κατάστασης. Στα κείμενά του βλέπω τον αγώνα του ανθρώπινου όντος στη σύνδεσή του με το αναπόφευκτο του θανάτου. Θεωρώ το υλικό του εξαιρετικά γενναιόδωρο. Πιστεύω, όμως, ότι μας αποκαλύπτεται εφόσον τολμήσουμε να αρνηθούμε τα κλισέ που έχουν κατακάτσει πάνω στα κείμενα του μέσα στα χρόνια. Θα συνεχίσω να δουλεύω πάνω στον Μπέκετ, ακολουθεί το «Not I» («Όχι εγώ»).

Εντοπίζονται κοινά στοιχεία ανάμεσα στην αρχαία τραγωδία και το θέατρο του παραλόγου;

Σαφώς ο Μπέκετ εντάσσεται στο θέατρο του παραλόγου, όμως ως μια διακριτή οντότητα.Οπότε θα μπορούσα να πω ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα τον μπεκετικό κόσμο και την αρχαία τραγωδία, όπως και θεμελιώδεις διαφορές. Στον Μπέκετ έχουμε την τραγι-κωμωδία, βρισκόμαστε σε ένα τοπίο καταστροφής, στο τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Εκεί τα πρόσωπα δεν είναι παθητικά. Αντίθετα, είναι ενεργοποιημένα, προσδοκούν ένα συμβάν λύτρωσης, το οποίο ως το πέρας του έργο δεν έρχεται. Σε αυτή την κατάσταση ενεργοποιημένης προσδοκίας στην εσχατιά του κόσμου, στο κάθε πρόσωπο ξεδιπλώνεται όλο το φάσμα της ανθρωπότητας με τους φόβους και τις ελπίδες, τις επιθυμίες και τις αγωνίες, αλλά και την ανάγκη συνύπυαρξης κι επαφής με τον άλλον άνθρωπο, έστω και στα πέρατα της ζωής. Στην ερήμωση των προσώπων ξεδιπλώνεται η τραγωδία της ανθρώπινης κατάστασης, στην αποκάλυψη των ανθρώπινων αντιφάσεων βλέπουμε το κωμικό στοιχείο. Ιερό και βέβηλο, προσδοκία και απόγνωση, επιθυμία και ματαίωση, έρωτας και θάνατος αλληλεπιδρούν και αλληλοδιαπλέκονται στο έργο του Μπέκετ, δημιουργώντας ένα τραγι-κωμικό σύμπαν μελέτης του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο.

Στην αρχαία τραγωδία το πρόσωπο καταλύτης, ο τραγικός ήρωας είναι παρόν, είναι εδώ, διεκδικεί, συγκρούεται, ανατρέπει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Δεν υπάρχει το στοιχείο της προσδοκίας, παρ' όλο που βρισκόμαστε στα ακραία όρια Φύσης, Ύπαρξης και Ιστορίας, δηλαδή σε τοπία λοιμού, καταστροφών, πολέμων, τρέλας, μανίας και πάθους. Μέσα στην κλίμακα του Άμετρου, του “άνευ όρων και ορίων” είναι που η τραγωδία θέτει το ερώτημα: “Προς τι ο άνθρωπος;”, μελετώντας το ανθρώπινο ον σε όλο το φάσμα από την τερατία ως την υπέρβαση.

Ποιες είναι οι δικές σου "Ευτυχισμένες μέρες";

Θεωρώ πως είναι το κείμενο που καθιστά τον Μπέκετ τον τραγικό του 20ου αιώνα, αλλά και τον προφήτη του 21ου. Βλέπουμε τη Γουίνι ως σύγχρονο Προμηθέα, έγκλειστο στο καμμένο τοπίο του θανάτου, της αγωνίας και της οδύνης. Εκεί όμως αγωνίζεται, αντλεί την ενέργειά της από το βάθος της ανθρώπινης δομής, κρατάσει τη σπίθα της  ζωής αναμμένη και παλεύει ως το τέλος, ως τη στγμή του κύκνειου άσματος. Αν οδεύει προς τον θάνατο, οδεύει ως νικήτρια της ζωής. Το Θάρρος του Ζην βρίσκεται στον πυρήνα της δουλειάς μας.

Στον ρόλο της Γουίνι είναι η Ανέζα Παπαδοπούλου, συγκλονιστική ηθοποιός. Η συνεργασία μας είναι πολύ δημιουργική και προκλητική.Μαζί της στη σκηνή είναι η σταθερή συνεργάτις μου και ηθοποιός της Σημείο Μηδέν εδώ και 6 χρόνια, η Έλλη Ιγγλίζ.

Ποιο είναι το καλύτερο ταξίδι που έχεις κάνει ποτέ;

Ταξίδια σε απομονωμένες παραλίες για λίγες διακοπές το καλοκαίρι ή σε κάποιο χωριό τον χειμώνα ή την άνοιξη. Αλλά και το “ταξίδι” προς και από το θέατρο με την αγωνία και την προσδοκία του, τις σκέψεις και την ανακούφιση.

Τι σιχαίνεσαι και τι αγαπάς στην Αθήνα;

Η Αθήνα είναι για μένα πόλη έμπνευσης. Αγαπώ ιδιαίτερα τις γωνιές της στα Εξάρχεια, στον Κεραμεικό, στην Ακρόπολη, στο Φάληρο, κάποια κουτούκια, κάποια σημεία συνάντησης με παρέες και αγαπημένους ανθρώπους. Αυτό που με απωθεί είναι η ανθρώπινη αγνωμοσύνη.

«Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Παίζουν οι ηθοποιοί:Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Έλλη Ιγγλίζ, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Στέλιος Θεοδώρου - Γκλίναβος

Παραστάσεις: Πέμπτη έως Κυριακή, ώρα έναρξης: 20.30

«Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ

Μετάφραση: Θωμάς Συμεωνίδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Σκηνογραφία: Σάββας Στρούμπος

Ερμηνεύουν: Ανέζα Παπαδοπούλου(Γουίνι), Έλλη Ιγγλίζ(Γουίλι)

Πρεμιέρα 17 Ιανουαρίου 2020

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

φωτογράφιση για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Η Αμαλία Αρσένη δεν έζησε σε μια συνηθισμένη οικογένεια, οι γονείς της Γεράσιμος Αρσένης και Λούκα Κατσέλη, συζητούσαν στο σπίτι σοβαρά θέματα, όπως για το αν η χώρα θα πτωχεύσει ή ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Μικρή η Αμαλία, έκανε παρέα, κυρίως με μεγάλους. Δεν έμενε στο ίδιο σπίτι με τα ετεροθαλή αδέρφια της. Η ανάγκη της για παιχνίδι και η τεράστια φαντασία της, έφτιαχναν μαγικούς κόσμους. Κάπου εκεί ανακάλυψε το θέατρο, το οποίο έγινε για εκείνη το αδερφάκι, που της έλειπε. Σε ηλικία μόλις 8 ετών γράφει σε σχολική έκθεση ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει ηθοποιός. 

Τα γονίδια από τον παππού της Πέλο Κατσέλη, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και τη γιαγιά της Αλέκα Κατσέλη, είχαν κάνει τη δουλειά τους από πολύ νωρίς. Η φλόγα φούντωσε όταν με την θεία της Κίττυ Αρσένη πήγαιναν συχνά σε παιδικές παραστάσεις. 

Η Αμαλία σπούδασε θέατρο και φιλολογία στο εξωτερικό, αλλά πάντα ήθελε να ζει και να δημιουργεί στη χώρα της. Μεγαλώνοντας βρίσκει το θέατρο που αγαπά και νιώθει ακόμα καλύτερα στη σκηνή. 

Η λογοτεχνία και η ιστορία είναι δύο άλλες μεγάλες αγάπες της. Τι καλύτερο λοιπόν από μια βόλτα στο Μοναστηράκι, όπου ανακαλύπτει κανείς σπάνια βιβλία και το φως του αττικού ουρανού, γίνεται ο καλύτερος σύμμαχος για τη φωτογράφιση αλλά και την κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

«170τ.μ» λοιπόν για δεύτερη χρονιά σε νέα θεατρική στέγη. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;

Μου αρέσει να κάνω πράγματα που μ’ αφορούν προσωπικά. Τα «170 τ.μ» προέκυψαν από μια γνωριμία μου με τον Γιωργή Τσουρή στο Εθνικό Θέατρο, όπου παίζαμε στην ίδια παράσταση.Στην συζήτηση πάνω του είπα ότι εγώ δεν είχα κάνει ποτέ ρεαλισμό και θα ήθελα πολύ να δουλέψω και με τον ίδιο και με τον Γιώργο Παλούμπη, σ’ ένα επίπεδο συγγραφικό και δραματουργικό.Κάναμε λοιπόν, κάποιες συναντήσεις και μοιραζόμασταν ιστορίες. Εκείνη την εποχή εγώ έχασα τον πατέρα μου κι ήθελα να μιλήσω για την απώλεια, όχι σαν κάτι juicy, αλλά σαν μια ουσιαστική λύτρωση.

Δεν είναι επώδυνο όμως να μιλάς γι’ αυτό κάθε βράδυ στη σκηνή;

Αυτό φοβόμουν, αλλά τελικά είναι μια λύτρωση. Θυμάμαι τις πρώτες φορές, όταν άκουγα την Βάλια Παπακωνσταντίνου, την αδερφή μου στο έργο να μου λέει: «ο μπαμπάς πέθανε» σκεφτόμουν ότι θα μου ήταν δύσκολο να το ακούω κάθε βράδυ. Τελικά, κατάφερα να φέρω την απώλεια σαν ένα υπόβαθρο, σαν κάτι που το έχω βιώσει, χωρίς όμως να το παίρνω προσωπικά σε κάθε παράσταση.

Επομένως, η ηρωίδα στα «170 τ.μ» δημιουργήθηκε πάνω σου...

Ναι, η Λίλλυ είναι ο άξονας του έργου. Δική μου ιδέα και συνεισφορά στο κείμενο ήταν η ιστορία να διαδραματίζεται στην επαρχεία.  Επειδή έχω μεγαλώσει στην Αθήνα έχω ένα απωθημένο με την επαρχία και σκέφτηκα πως εκεί η ιστορία θα είχε μεγαλύτερο δραματουργικό ενδιαφέρον. Στη συνέχεια δουλέψαμε όλοι μαζί κι ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του στην παράσταση. Ο Γιωργής,  ο οποίος έγραψε και το έργο, το μετατόπισε στη συνέχεια και από την ιστορία της απώλειας το τοποθέτησε στην ανάγκη μας να λέμε την αλήθεια.

Πόσο κόστος έχει αυτό;
Μεγάλο αλλά είμαι σε μια φάση της ζωής μου, όπου νομίζω ότι αξίζει να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

Στη δουλειά σας, μπορείς να είσαι ειλικρινής, μ’ έναν σκηνοθέτη για παράδειγμα;
Δεν πιστεύω στην ιεραρχία στο θέατρο, πιστεύω στην ιεραρχία στην πρόβα. Όπως δηλαδή μπορεί ένας σκηνοθέτης να έρθει και να μου πει κάτι για την ερμηνεία μου, γεγονός, το οποίο έχει συμβεί αρκετές φορές. Θέλω και εγώ αντίστοιχα να λέω τη γνώμη μου. Μ’ ενδιαφέρει πολύ η επικοδομητική κριτική και η συνομιλία. Φυσικά, όλα αυτά έχοντας πάντα στο μυαλό μας τον κόπο του άλλου. Δεν είναι όμως κακό να πεις: «Εμένα κάτι μου έλειψε...». Προσωπικά εμένα μ’ έχει βοηθήσει και η επαφή μου με τα παιδιά. Γιατί όταν δουλεύεις με ευαίσθητες ψυχές, προσπαθείς να βρεις έναν τρόπο να κάνεις την κριτική σου χωρίς να τα πληγώσεις.


Να πούμε λοιπόν, ότι διδάσκεις και θέατρο στο Κολλέγιο Αθηνών. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Αυτό ήταν κάτι απρόοπτο. Πάντα πίστευα ότι θα μου άρεσε να διδάσκω θέατρο ή να μιλάω για θέατρο μ’ ανθρώπους που έχουν ήδη τις δικές τους βάσεις. Το να βάζω εγώ τις βάσεις, μου ήταν κάπως αδιάφορο. Τελικά, όμως είδα ότι είναι πολύ σημαντικό να δημιουργείς εσύ τις βάσεις, σ’ ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από θέατρο. Στόχος μου είναι να καταφέρω να τους εμφυσήσω την αγάπη για το θέατρο, ανεξάρτητα από το δρόμο που τελικά θα ακολουθήσουν στη ζωή τους. Γιατί η αγάπη για το θέατρο, είναι ουσιαστικά αγάπη για τη ζωή, τη κριτική σκέψη και την ψυχή του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό και δεν μπορείς να μην είσαι καλλιεργημένος άνθρωπος και να πας να γίνεις ηθοποιός.

Εσύ, πάντως ήξερες από μικρή ηλικία, ότι θα ακολουθούσες αυτό το δρόμο. Τετάρτη δημοτικού το είχες γράψει σε μια έκθεση;

Ναι, το θυμάμαι σαν και τώρα! Δεν ξέρω αν αυτό ήταν επιρροή οικογενειακή ή αν ήταν κάτι καθαρά δικό μου. Σίγουρα, πάντως μπήκα στο θέατρο μέσα από την αγάπη μου για τη λογοτεχνία, την ιστορία και τη φαντασία. Είχα ανάγκη από μικρή να δραπετεύω και να φτιάχνω δικούς μου κόσμους. Έπαιζα με τις κούκλες μου και έφτιαχνα τρομερά σενάρια.


Και πρώτος ρόλος ήταν ένα αρνάκι στο νηπιαγωγείο;

(Γελάει) Ναι! Ακολούθησαν άλλες επιτυχίες, όπως μια νεράιδα, η μητέρα φύση, η Καλλιπάτειρα, η Μπουμπουλίνα κ.α Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, πάντως ήταν με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2011.

Έχεις σπουδάσει στο εξωτερικό. Δεν σκέφτηκες ποτέ να ζήσεις εκεί και να κυνηγήσεις το όνειρό σου;

Εγώ δεν ήθελα να σπουδάσω στο εξωτερικό. Αυτός ήταν ο μοναδικός όρος των γονιών μου για να κάνω θέατρο. Μου είπαν ότι μόνο εκεί θα με κρίνουν αντικειμενικά για το αν κάνω ή όχι γι’ αυτή τη δουλεία και είχαν δίκιο. Επίσης στο εξωτερικό είχα τη δυνατότητα να πάρω δύο πτυχία σε τέσσερα χρόνια, το πρώτο ήταν το θέατρο και το δεύτερο πάνω στη φιλολογία.
Ήθελα πάντα να γυρίσω και ειδικά στο πρώτο έτος, όσο σπούδαζα με κάλεσαν για οντισιόν κατάλαβα ότι ήθελα πραγματικά να γυρίσω πίσω.

Ο παππούς σου, Πέλος Κατσέλης, χαρακτήριζε την υποκριτική ως: «το υπέροχο ψέμα της σκηνής, ένα ψέμα που μεταλλάσσεται πιο αληθινό από το αληθινό». Για σένα τι είναι η υποκριτική;

Πιστεύω και εγώ σ’ αυτό το ψέμα, με την έννοια ότι μου αρέσει στις πρόβες όταν λέμε ότι «κάνουμε θέατρο χαλαρώστε λίγο». Οι απαρχές του θεάτρου έχουν να κάνουν με την αφήγηση, το παραμύθι, τη μαγεία και μ’ εμένα μου αρέσουν πολύ αυτά τα στοιχεία. Από εκεί και πέρα η ταύτιση έχει να κάνει με τη ζωή. Το πώς δημιουργείς όμως έναν κόσμο, έχει να κάνει καθαρά με το κομμάτι της φαντασίας. Επομένως, θα έλεγα ότι είναι ένα μείγμα που περιέχει και μαγεία και ζωή.

Θα μπορούσες να ζήσεις εκτός θεάτρου;

Ειλικρινά, όχι. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να το σκεφτώ αλλά νομίζω ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη μου να υπάρχω σ’ αυτόν τον χώρο. Ειδικά τώρα που καταλαβαίνω και τι μου αρέσει να κάνω. Έχω το μικρόβιο μέσα μου.

Τι σου αρέσει να κάνεις;

Μου αρέσει το θέατρο, που είναι κοντά στον μέσο θεατή. Δεν μου αρέσει να κάνω το κοινό να αισθάνεται ηλίθιο ή ότι δεν καταλαβαίνει. Μου αρέσει ένα θέατρο της ισοτιμίας και δημοκρατικό. Για να συμβεί αυτό πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν έργα, που να αφορούν τον κόσμο. Είμαι ρομαντική ως προς αυτό.

Μιας και αναφέρθηκες στο ρομαντισμό. Το πιο ρομαντικό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου για έναν έρωτα ποιο είναι;

Νομίζω,το πιο ρομαντικό είναι η διάρκεια και η πίστη μου στον έρωτα και σ’ ένα συγκεκριμένο άνθρωπο.

Η ηρωίδα σου είναι έγκυος. Αυτό σε έβαλε στη διαδικασία να σκεφτείς τον εαυτό σου, ως μητέρα;

Σίγουρα, θα ήθελα παιδιά. Η οικογένεια για μένα είναι τα πάντα, ίσως είναι το μόνο που βάζω πάνω από το θέατρο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Μ’ έβαλε σε μια διαδικασία και το κατάλαβα κυρίως, όταν στο φινάλε του έργου κάνει κάτι για να ταρακουνήσει τον σύντροφό της. Κάτι, που έχει σχέση με το μωρό. Αλλά δεν θα πω τι... 

Έχεις τρία ετεροθαλή αδέρφια. Δεν μεγαλώσατε όμως στο ίδιο σπίτι....

Με τον μικρότερο λίγο..

Σε δυσκόλεψε το γεγονός ότι ήσουν μοναχοπαίδι;

Ναι, γιατί αυτό φέρει μια μοναξιά. Γι’ αυτό νομίζω ότι ασχολήθηκα με το θέατρο για να διοχετεύσω όλη αυτή την όρεξη που είχα για παιχνίδι. Εμένα ήταν και ιδιαίτερη η παιδική μου ηλικία. Ήμουν συνέχεια με μεγάλους και τα πράγματα που συζητούσαμε στο σπίτι ήταν ιδιαίτερα σοβαρά. Ήταν θέματα του τύπου: θα πτωχεύσει η χώρα ή ποιος θα είναι πρωθυπουργός αύριο! Εκεί, βρήκα και το θέατρο σαν αδερφάκι μου, σαν μια διέξοδο.

Πάνω σ’ αυτό το θέμα, έχεις πει για τα παιδικά σου χρόνια, ότι στην αρχή είσαι παιδί υπουργών και σ’ έχουν βασίλισσα και μετά ξαφνικά αλλάζουν τελείως συμπεριφορά. Αυτό πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να το διαχειριστεί;

Είναι πολύ σκληρό και θέλει δουλειά για να το ξεπεράσει κάποιος. Μαθαίνεις όμως, από πολύ νωρίς, πόσο γρήγορα οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη και τη μια σου λένε ότι είναι εκεί και σε στηρίζουν και την άλλη στιγμή εξαφανίζονται. Είναι μια πλευρά της ζωής, την οποία κάποια στιγμή θα την γνωρίσεις. Οπότε από μια άποψη ήταν καλό, ήταν ένα μάθημα. Αυτό μου έδωσε και εμένα την ευκαιρία να καταλάβω ότι όπως έλεγε και ο Σεφέρης «οι άνθρωποι είναι μαλακοί σαν το χόρτο...»

Εσύ, είσαι σταθερή στις απόψεις σου;

Πολύ! Δεν είμαι παιδί της αλλαγής, δεν μου αρέσουν οι μεγάλες ανατροπές και αλλαγές και αυτό πιστεύω ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο γιατί η ζωή μας είναι μόνο απρόοπτα.

Υπάρχει κάποια συμβουλή του μπαμπά σου που κρατάς;

Ναι, μου είχε πει: «όσα δεν μπορείς να λύσεις εσύ, θα στα λύσει η ζωή». Πράγματι, η ζωή έρχεται και σου λύνει τα προβλήματα. Ήταν από τα τελευταία πράγματα που μου είπε.

Χαίρεσαι που πρόλαβε να σε απολαύσει στη σκηνή;

Μου έλεγε ότι ήταν πολύ περήφανος και το πιστεύω. Θα ήθελα όμως να με δει και στα επόμενα. Γιατί όταν ήμουν 26 χρονών, τη χρονιά που έφυγε, είχα κάνει πράγματα. Αισθάνομαι όμως ότι στη συνέχεια βρήκα αυτό που μ’ ενδιέφερε περισσότερο, επομένως ήμουν πιο πολύ εγώ. Κάθε φορά, σε κάθε παράσταση αναρωτιέμαι, αν θα του άρεσε. Το ίδιο σκέφτομαι και για τη θεία μου, την Κίττυ Αρσένη, που ήταν ουσιαστικά ο μέντοράς μου. Εκείνη με πήγαινε στις παιδικές παραστάσεις. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μου δίνουν ακόμα δύναμη. Όταν κάτι δεν πάει καλά παρηγορώ τον εαυτό μου και λέω «είναι εκεί πάνω και θα σε βοηθήσουν».

Μετά τα «170 τ.μ» θα ακολουθήσει ένας μονόλογος. Πες μας δύο λόγια και γι’ αυτό.

Στη δεύτερη σεζόν, θα ανεβάσουμε ένα έργο, το οποίο ο Ένκε Φεζολλάρι, μου το είχε προτείνει από το 2012 αλλά δεν είχαμε βρει την κατάλληλη συγκυρία. Είναι ένα καθαρά πολιτικό κείμενο, οπότε είναι στα ενδιαφέροντά μου. Ο τίτλος του είναι «Η χώρα ποτέ δεν πεθαίνεις» και είναι μια Αλβανίδος συγγραφέα, της Ορνέλα Βόρψι και είναι ουσιαστικά σαν το αντίστοιχο «Ημερολογιο της Αννας Φρανκ» για την Αλβανία, την εποχή του Χότζα. Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο έργο στην Ελλάδα, για εκείνη την περίοδο και επειδή εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ και επιστημονικά, κάνω το διδακτορικό μου πάνω στις «Γυναίκες του μεσοπολέμου». Αγαπώ πολύ και τα Βαλκάνια και μ’ ενδιαφέρει πολύ και η μελέτη που έχω να κάνω πάνω σ’ αυτό το κείμενο.

 

Διαβάστε επίσης: 

Γιωργής Τσουρής: « Με Τον Βαγγέλη Ρωμνιό, Χρησιμοποιούσαμε Το Δέσιμο Για Να Παράγουμε Και Την Παραγωγή Για Να Δεθούμε Ακόμα Πιο Πολύ»

Είδα Τα «170 Τετραγωνικά», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη