Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες για το texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού

 Παίζει σε παιδική παράσταση 35 χρόνια μετά τον «Οδυσσεβάχ» της Ξενιάς Καλογεροπούλου. Στην ερώτηση πώς είναι το παιδικό κοινό, δεν απαντά τίποτα το δήθεν κουλτουριάρικο ή εμπνευσμένο: « Δεν έχω ακόμα καθαρή εικόνα. Όταν έρθουν τα σχολεία και αρχίζουν να ουρλιάζουν όλα μαζί τότε θα σου πω!»

Όπως τίποτα δήθεν δεν χαρακτηρίζει την επαγγελματική του πορεία, τέσσερις δεκαετίες τώρα. Ο Στέλιος Μάινας είναι από τους ελάχιστους ηθοποιούς, για τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι στην εξίσωση εμπορικό με ποιοτικό θέαμα το αποτέλεσμα είναι πάντα με θετικό πρόσημο.

Κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε σειρές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, ενώ παράλληλα στο σανίδι τον έχουμε απολαύσει σε ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.

Βαδίζουμε στα Αναφιώτικα, εκεί κάτω από την Ακρόπολη, κάθε γωνιά θα γίνει μνήμη για μια ιστορία, «τότε σ’ εκείνο το γύρισμα...», «τότε σ’ εκείνο το τραπέζι..». Ο Στέλιος Μάινας δεν επαφίεται σ’ ό,τι έχει χτίσει αυτά τα 40 χρόνια, αλλά ακολουθώντας τη λογική της ροκ και των αγαπημένων του Rolling Stones, δεν χορταριάζει ποτέ...Ίσως γι’ αυτό έχει και πάντα κάτι ουσιαστικό να πει στη ζωή και στη σκηνή.

 Είχατε 35 χρόνια να παίξετε σε παιδική παράσταση. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στην «Οδύσσεια»;

Η Σοφία Σπυράτου, την οποία παρακολουθώ και μ’ αρέσει πολύ η δουλειά της. Επιπλέον, με παρέσυρε κι ο Μιχάλης Αδάμ, παραγωγός της παράστασης και φίλος μου. Κυρίως, όμως, το ίδιο το έργο, η «Οδύσσεια» είναι το αγαπημένο μου ανάγνωσμα από παιδί. Επιπλέον μιλάμε για μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών: ο Στρατής Πασχάλης έχει κάνει μια σπουδαία θεατρική προσαρμογή στο κείμενο, ο  Μίλτος Παπαστάμου τη μουσική, ο Μανόλης Παντελιδάκης τα σκηνικά. Κι όλη η ομάδα των συναδέλφων ηθοποιών. Πάντα οι συντελεστές σε μια δουλειά είναι το πιο σημαντικό για μένα. 

Αγαπάτε όμως να «ανακαλύπτετε» κι έργα...

Ναι! Είμαι ο πνευματικός εισηγητής του ολλανδικού ρεπερτορίου στην Ελλάδα. Το «Δείπνο» είναι το τρίτο ολλανδικό έργο.

Και αγαπάτε πολύ και τους Ολλανδούς....Γιατί;

Είναι φίλοι μου! Είναι αν θέλουμε να το πούμε απλοϊκά «καλοί Γερμανοί» οργανωμένοι, αλλά παράλληλα και χαλαροί άνθρωποι. Δεν είναι τόσο αυστηροί, όσο οι Γερμανοί. Θαυμάζω την ολλανδική κουλτούρα και για τη δικιά μου τη γενιά ήταν ο λαός της εναλλακτικότητας, είναι ανοιχτόμυαλοι, αγαπούν και προστατεύουν τη φύση....

Το «Δείπνο», του Χέρμαν Κοχ, θέτει πάρα πολλά ζητήματα. Μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο να έχει να κάνει με την ευθύνη των γονιών;

Ναι, των ενηλίκων γενικότερα. Είναι ένα δύστροπο έργο, δεν είναι απλό. Είναι καθηλωμένο έργο, δεν θα δεις φανταζί πράγματα, αλλά στόχος είναι ο θεατής να παρακολουθήσει την ουσία του θέματος, τη διαμάχη των δύο ζευγαριών. Ζητούμενο είναι να ακουστεί το κείμενο.

 Στο «Δείπνο» δεν ισχύει το Σωκρατικό «Ουδείς εκών κακός», στο έργο παρακολουθούμε τη βίαιη φύση του ανθρώπου...

Ναι, όλα υπάρχουν στον άνθρωπο. Εξάλλου το καλό συνυπάρχει με το κακό. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, δανείζονται το ένα κομμάτια από το άλλο. Η διαχείρισή τους είναι το ζήτημα.

Ως γονιός εσείς πώς είστε;

Εγώ, ως γονιός, δεν έχω επιτελέσει το χρέος μου 100%. Λόγω υποχρεώσεων, δεν ήμουν πάντα παρόν. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, αλλά είναι η αλήθεια. Στο σπίτι μου με τον γιο μου ήμουν επισκέπτης.

Δεν υπήρχε όμως αυτό που λέμε «ποιοτικός χρόνος»;

Ο ποιοτικός χρόνος πρέπει να είναι απόσταγμα της συνεχούς τριβής με το παιδί σου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε είσαι επισκέπτης, είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα. Είναι αλλιώς να μεγαλώνεις εσύ ο ίδιος το παιδί σου. Μια νέα τάση στην κεντρική Ευρώπη είναι οι γονείς να αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και πολύ λιγότερο στην εργασία τους, η οποία περιορίζεται πλέον στις επτά ή έξι ώρες την ημέρα. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους και ειδικότερα μέχρι τα δέκα τους χρόνια, στη συνέχεια φτιάχνουν ένα δικό τους σύμπαν, το οποίο στη συνέχεια παρακολουθείς εξ’ αποστάσεως. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού καθορίζουν και τη μετέπειτα ζωή του.

 Και εσείς είχατε έναν μπαμπά επισκέπτη...Αυτό σας έχει επηρεάσει για παράδειγμα στην επιλογή σας να γίνετε ηθοποιός;

Πάντα σε επηρεάζει αυτό στη ζωή σου. Νομίζω όμως, ότι όσον αφορά την επιλογή του επαγγέλματος δεν έχει παίξει κάποιο ρόλο, μάλλον ήταν τυχαία. Πολλές φορές, σ’ επιλέγει και το επάγγελμά σου. Μπορεί για παράδειγμα να επιλέξεις κάτι εσύ στο οποίο να μην είσαι καλός και να οδηγηθείς κάπου αλλού στη συνέχεια. Αν γίνεις γιατρός επειδή ήταν ο μπαμπάς σου και δεν έχεις ταλέντο, δεν θα τα καταφέρεις. Μην νομίζετε ότι και η επιστήμη δεν θέλει ταλέντο...

Τι είναι για εσάς το «ταλέντο»;

Η φυσική έλξη, η φυσική ροπή. Βλέπεις ένα παιδί και από μόνο του ζωγραφίζει περίεργα πράγματα, έχει μια ιδαίτερη αντίληψη για τον κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει κάτι γιατί το ταλέντο χρειάζεται πάντα ανάπτυξη και καλλιέργεια.

Στα 40 χρόνια, που είστε σ’ αυτό τον χώρο, υπήρξαν στιγμές που θελήσατε να τα παρατήσετε όλα;

Να σου πω την αλήθεια, από ένα σημείο και μετά δεν σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, γιατί σε παίρνει μπάλα το επάγγελμα, πρέπει να ζήσεις, υπάρχει και ένα βιοποριστικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλές στιγμές, που αγανακτείς αλλά είμαστε πολύ τυχεροί που κάνουμε αυτή τη δουλειά και πληρωνόμαστε.

Κάνατε σειρές ή παραστάσεις για καθαρά βιοποριστικούς λόγους;

Όχι, έχω την αίσθηση ότι ό,τι και να είχα κάνει θα ήμουν ευχαριστημένος. Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις και σε κάθε δουλειά να βρίσκεις πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι μισώντας το, θα σου επιστρέψει με το χειρότερο τρόπο.

 Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που ακόμα δεν έχετε παίξει;

Όχι, τίποτα δεν ονειρεύομαι...

Μάλλον, από αυτά που έχουμε πει καταλαβαίνω ότι ονειρεύεστε να ανακαλύψετε ωραία έργα...

Ναι! Ακριβώς! Γιατί δεν υπάρχουν...

Δεν υπάρχουν ή εμείς δεν τα ανακαλύπτουμε;

Καινούργια έργα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μια πνευματική φτώχεια και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Το θέατρο είναι συνακόλουθο μιας γενικότερης παγκόσμιας τάσης. Φανταστείτε ότι τα μεγάλα μπαμ, που έγιναν στην ανθρωπότητα ήταν μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Ήταν δύο χρυσές δεκαετίες που ακόμα τροφοδοτούν το παγκόσμιο θέατρο.

 Υπάρχουν όμως και πολλά ελληνικά έργα. Είναι μάλιστα και μια τάση η νέα ελληνική δραματουργία.

Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες δραματουργοί και ένας συγγραφέας δεν μπορεί να είναι δημιουργικός πάντα. Θα γράψει ένα καλό έργο, θα γράψει και δύο πατάτες! Έτσι είναι το φυσιολογικό, όταν αυτό δεν συμβαίνει κάτι ύποπτο κρύβεται από πίσω. Δεν μπορείς να γράφεις μόνιμα αριστουργήματα!

Για τον ρόλο του Γιωργή στο «Νησί» έχετε πει, ότι εσείς ζητήσατε να τον ερμηνεύσετε και ότι σας άρεσε γιατί ήταν μια βιβλική φιγούρα. Τώρα σας βλέπουμε στην «Οδύσσεια» στη σκηνή του Θεάτρου Ολύμπια, ως Όμηρο. Μια ακόμη «βιβλική φιγούρα». Τι σας γοητεύει σ’ αυτούς τους ρόλους;

Έχουμε συνδέσει τη βίβλο με το αρχέγονο και το παλιό. Λέμε για παράδειγμα ότι η Βίβλος είναι από τις παλιότερες θρησκευτικές μας παραδόσεις, επομένως και οι φιγούρες της ανήκουν στο βάθος της ιστορίας. Όταν, λοιπόν, είναι τόσο απομακρυσμένοι οι χαρακτήρες έχουν ένα ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι γεννήτορες ενός πράγματος. Επομένως, έχουν  κάτι παλιό και συνάμα γοητευτικό στο βάθος της ιστορίας.

Έχετε πει ότι: «η σημαντικότητά σου έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς σου». Γίνεται να είναι κανείς ηθοποιός και να μην έχει «ψωνιστεί» έστω για ένα διάστημα;

Μου δίνεις μια πολύ ωραία πάσα τώρα. Ακούω συχνά κάποιους συναδέλφους να λένε: «Ναι, είμαι ψώνιο και νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος ηθοποιός». Μπορεί να έχεις ανάγκη να το πεις πρώτα απ’ όλα για να το πιστέψεις εσύ ο ίδιος, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν ισχύει. Ξέρετε ποιος είναι ο ψυχολογικός λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πιστέψεις πραγματικά κάτι τέτοιο; Αν νομίζεις ότι είσαι κορυφή, σημαίνει ότι είναι οριακός. Ο ηθοποιός και γενικότερα ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει εις ύψος και εις βάθος και να μην έχει όρια, ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Επομένως, λοιπόν, αν εσύ βάζεις όρια στον εαυτό σου, έστω και προς τα πάνω, είσαι πάρα πολύ πραγματιστής και εμένα μου αρέσουν οι αιθεροβάμοντες άνθρωποι. Ο πραγματισμός είναι πολύ καλό εργαλείο για να κάνουμε τη δουλειά μας αλλά χρειαζόμαστε εξίσου το όνειρο και τη φενάκη.

 Σας βλέπω, πολύ ισορροπημένο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες συμπεριφορές από συναδέλφους σας; Σας ενοχλούν;

Καθόλου δεν μ’ ενοχλούν. Τις καταλαβαίνω και πολλές φορές, αντιλαμβάνομαι και τις προθέσεις που υπάρχουν πίσω από μια τόσο αμετροεπή συμπεριφορά. Εκεί, κρύβεται μια ανάγκη να πιστέψουν οι ίδιοι ότι αξίζουν και να δώσουν κουράγιο στους εαυτούς σας.

Το μεταφράζετε ψυχαναλυτικά δηλαδή...

Πάντα, δεν γίνεται αλλιώς.

Την Ιθάκη σας την έχετε βρει;

Όχι, αν την έβρισκα... Σημασία έχει όμως το ταξίδι... Λέει ο ποιητής «...Αλλά μη βιαστείς καθόλου, καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια να αράξεις στο νησί, πλούσιος μ’ όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σου δώσει η Ιθάκη...» Ήταν πολύ σοφός ο Καβάφης, δεν πρέπει να προσδοκάς να πάρεις πλούτη.

Στο σεντούκι αυτό των εμπειριών, εσείς τι κρατάτε;

Τίποτα! Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να κάνεις ένα συνεχές reload, αυτό είναι και το μεγάλο μου μειονέκτημα, δεν ξέρω...

Γιατί μειονέκτημα;

Γιατί ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Προσπαθώ να διαβάσω μικρά αποσπάσματα από την Επικούρειο φιλοσοφία. Τα έχουν πει όλα οι Αρχαίοι μας. Κεκτημένο δεν υπάρχει τίποτα!Ακριβώς, γιατί όλα είναι Rolling Stones, επειδή εμείς μεγαλώσαμε με τη ροκ και αυτό ακριβώς σημαίνει και η ροκ: «κυλώ διαρκώς», σημαίνει δεν χορταριάζω αλλά συγχρόνως δεν έχω καμία σταθερά.

Επομένως, υπάρχει ένα τίμημα... Όταν για παράδειγμα μετά τους «Μεν και Δεν» αρνηθήκατε πολλούς παρόμοιους ρόλους φαντάζομαι θα χάσατε και πολλά χρήματα.

Πάρα πολλά...Πολυκατοικίες θα είχα χτίσει. Ακόμα χάνω χρήματα με τα «όχι» που λέω σε κάποιες δουλειές αλλά τελικά τα «όχι» σου καθορίζουν ποιος είσαι, όχι τα «ναι» σου.

Σήμερα, γιατί δεν σας βλέπουμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά;

Την τηλεόραση την αγαπώ γιατί σε φέρνει σ’ επαφή με τον κόσμο, εννοείται ότι μ’ ενδιαφέρει. Ψάχνω όμως τις κατάλληλες συνθήκες. Αν υπάρχει μια καλή σειρά, η οποία έχει ενδιαφέρον θα πάω. Για παράδειγμα στον Κοκκινόπουλο («Ου φονεύσεις») έπαιξα στο 1ο επεισόδειο.

 

Τον Στέλιο Μάινα παρακολουθούμε για δεύτερη χρονιά στο «Δείπνο», το διάσημο μπεστ σέλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, στο Σύχγρονο θέατρο, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.

 Παράλληλα υποδύεται τον Όμηρο στην νεά παιδική παράσταση της Σοφίας Σπυράτου, «Οδύσσεια», στο Θέατρο Ολύμπια.

Το αριστούργημα του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Μαριβώ, «Οι ψευδοεξομολογήσεις» σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου και σκηνοθεσία Φώτη Μακρή θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Δεκεμβρίου στο Studio Μαυρομιχάλη.

Στη σκηνή θα απολαύσουμε τους:Νίκο Αργυριάδη, Γιάννη Δαμάλα, Κωνσταντίνο Ελματζίογλου, Στέλλα Κρούσκα,Πάνο Ξενάκη, Στέλλα Παπαδημητρίου, Στεφανία Σαμαρά, καθώς και τον ίδιο τον σκηνοθέτη. 

Για τους περισσοτέρους μελετητές του Μαριβώ, «Οι ψευδοεξομολογήσεις» συνιστούν από́ κοινού́ με «Το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης», τα αριστουργήματά́ του.

«Οι Ψευδοεξομολογήσεις», κωμωδία σε τρεις πράξεις και σε πεζό λόγο, παραστάθηκαν για πρώτη φορά το Σάββατο 16 Μαρτίου 1737. Έκτοτε παίχτηκε στα σαλόνια της εποχής, από την Κομεντί Φρανσέζ, στο θέατρο Odeon, καθώς και στις 16 Αυγούστου 1794, στην επίσημη επαναλειτουργία της Κομεντί Φρανσέζ. Από τότε, παραμένει σταθερά στο ρεπερτόριο. Για παράδειγμα, μόνον στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα (ως το 1956) μετράμε 562 παραστάσεις του έργου από την ιστορική γαλλική σκηνή της Κομεντί Φρανσέζ.

Όταν ανέβηκε το έργο στη σκηνή́, ο Μαριβώ ήταν 49 ετών. Είναι η τελευταία του μεγάλη (τρίπρακτη) κωμωδία. Πέντε χρόνια αργότερα, εκλέγεται στη Γαλλική́ Ακαδημία, και, εκτός από́ δυο μονόπρακτες κωμωδίες, στα 1744 και 1746 αντιστοίχως, δεν γράφει τίποτε άλλο για τη σκηνή́ και περιορίζεται στη συγγραφή́ «Στοχασμών» γύρω από́ ακαδημαϊκά́ ζητήματα. Κάτω απ’ αυτές τις συγκυρίες, «οι Ψευδοεξομολογήσεις» προσλαμβάνουν μια ιδιαίτερη σημασία στο έργο του, είτε το ήθελε ο ίδιος ο συγγραφέας, είτε όχι. Πρόκειται ουσιαστικά́ για έναν αποχαιρετισμό́ στη μεγάλη «ερωτική́ κωμωδία».

Η πλοκή των Ψευδοεξομολογήσεων είναι μία από τις καλύτερα δομημένες σε όλο το θέατρο του Μαριβώ. Βασίζεται κυρίως στις λιγότερο ή περισσότερο ψευδείς εξομολογήσεις του Ντιμπουά, και χωρίς τη μεγάλη επιδεξιότητα του συγγραφέα, θα ήταν δύσκολο να την παρακολουθήσουμε μέσα από τους πολυπληθείς μαιάνδρους της. Εάν μάλιστα συγκρίνουμε το έργο με το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης, βλέπουμε πως διαφέρουν σε ουσιαστικά σημεία, και αυτό συμβαίνει εν μέρει και εξαιτίας της ηλικίας του συγγραφέα.

Τα πρόσωπα της δράσης είναι αισθητά πιο ώριμα, ο γενικός τόνος είναι πιο σοβαρός, οι πρωταγωνιστές, η Αραμίνδα κυρίως, αλλά και ο Δοράντης, δεν έχουν τη νεανική δροσιά του «μνηστευμένων» του Παιχνιδιού, μα ούτε και αυτήν που διαθέτουν οι ερωτευμένοι και οι νεαρές χήρες που πλημμυρίζουν το θέατρο του Μαριβώ. Προβληματίζονται περισσότερο για τη ζωή, έστω και εάν ο έρωτας παραμένει γι' αυτούς μια μεγάλη, εξαιρετικά σημαντική υπόθεση, έχουν και άλλες ασχολίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται το χρήμα και οι οικονομικές τους υποθέσεις. Ο εξωτερικός κόσμος υπεισέρχεται στον χώρο της κωμωδίας με επιμονή. Η ζωή βρίσκεται ανάμεσα στους ήρωες, με τις απαιτήσεις της και οι καρδιές δεν είναι πλέον τόσο «ιδεατά» αγνές.

Το έργο του Μαριβώ, εξετάζει το πώς η βούληση, η κρίση και η σκέψη των ανθρώπων επηρεάζεται από ένα σύμπλεγμα πληροφοριών, φημών, ψευδών ή κατασκευασμένων ειδήσεων διαστρεβλώσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, με αποτέλεσμα να χάνουν την καθαρότητά τους και στο τέλος, να μην εκφράζουν πια τις πραγματικές μας επιθυμίες και την δική μας κοσμοθεωρία, αλλά κάτι που μας έχει επιβληθεί, κατορθώνοντας μάλιστα, να φαντάζουν σε μας, ως δικές μας επιλογές.

Φυσικά, για μια ακόμα φορά το όχημα που χρησιμοποιεί ο Μαριβώ για να αναπτύξει αυτό το πολύ σοβαρό θέμα είναι ο έρωτας και η κωμωδία.

Αν μπορούσε κάποιος να διαβάσει το έργο, μη γνωρίζοντας τίποτα για τον Μαριβώ, ποια εποχή έχει γραφτεί και ποιοι χαρακτηρισμοί έχουν επικρατήσει από τους ειδικούς για τον συγγραφέα και τα έργα του, είναι σίγουρο πως από τη μία θα αναγνώριζε ένα σκοτεινό και σκληρό έργο και από την άλλη θα διέκρινε μια παιγνιώδη και κωμική διάσταση, με αποτέλεσμα, στο τέλος της ανάγνωσης να μην ξέρει αν θέλει να χαμογελά ή να προβληματιστεί ή και τα δύο μαζί ( κάτι μας λέει ότι ο Μαριβώ αυτό θα προτιμούσε...).

Και βέβαια, διαβάζοντας το συγκεκριμένο έργο του Μαριβώ, γραμμένο πριν από 282 χρόνια (!) και αναγνωρίζοντας στον πυρήνα του θέματα και καταστάσεις που μας απασχολούν εν έτει 2019, καταλαβαίνεις γιατί κάποιοι συγγραφείς θεωρούνται κλασικοί και παγκόσμιοι. Και ο Μαριβώ είναι φυσικά ένας από αυτούς. Και το συγκεκριμένο έργο, ένα από τα 2 ή 3 έργα του, που του εξασφάλισαν μια περίοπτη θέση σε αυτή την μικρή λίστα των κλασικών.

Συντελεστές

Μετάφραση : Αντρέας Σταίκος

Σκηνοθεσία : Φώτης Μακρής

Σκηνικά – Κοστούμια : Μαντώ Ψυχουντάκη

Κίνηση: Στέλλα Κρούσκα

Παίζουν: Νίκος Αργυριάδης, Γιάννης Δαμάλας, Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Πάνος Ξενάκης, Στέλλα Παπαδημητρίου, Στεφανία Σαμαρά

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Από 14 Δεκεμβρίου 2019.

Κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00

Τιμές εισιτηρίων

Κανονικό : 12 ευρώ

Φοιτητικό, κάτω των 25 ετών, άνω των 65 : 10 ευρώ

Άνεργοι, ατέλειες : 8 ευρώ

Διαβάστε επίσης:

Στέλλα Παπαδημητρίου: «Δεν Ήμουν Ποτέ Μέσα Στα Πράγματα»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Τα στενά του Μεταξουργείου δεν είναι και το καλύτερο μέρος για περίπατο. Παρ’ όλα αυτά,  φτάνοντας στον μικρό πεζόδρομο της Ακαδήμου, νιώθεις, αμέσως, τη διαφορά. Τα δύο θέατρα έχουν δώσει χρώμα και ζωντάνια στην πολύπαθη περιοχή.

Συναντώ τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, για πρώτη φορά, κι από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας μας συνειδητοποιώ πόσο ταιριαστό είναι το όνομά της, μια ευωδία αγαπημένου λουλουδιού συνταιριασμένη με μια μελωδία κελαηδίσματος.

Από το φουαγιέ, ήδη,οι αναμνήσεις από τις παραστάσεις αλλά και τους καλλιτέχνες που πέρασαν από το θέατρο Μεταξουργείο είναι έντονες.

Η Γιασεμί κάνει εντατικές πρόβες για το υπέροχο έργο του Γουίλιαμ Γκίμπσον «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν». Συνεργάζεται, για πρώτη φορά, με παιδιά αλλά και τη σκηνοθέτη Νικαίτη Κοντούρη, την οποία πάντα θαύμαζε, έχει τις ανησυχίες της, σαν νέα μαμά, φωνάζει τη μητέρα της Άννα Βαγενά, «Άννα», όταν συνεργάζονται στο θέατρο, της λείπει πολύ ο Λουκιανός, όχι ως πατρική φιγούρα, αλλά ως σοφός συνομιλητής και βλέπει τον θάνατο και τη γέννηση σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος...

Σε βρίσκουμε σε εντατικές πρόβες για την παράσταση «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν», του Γουίλιαμ Γκίμπσον, σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη. Πες μας δύο λόγια για το έργο και τον ρόλο σου.

Το πολύ ενδιαφέρον, για μένα, είναι ότι θα κάνω ένα υπαρκτό πρόσωπο, την Άννυ Σάλιβαν.Τόσο η ίδια, όσο κι η μαθήτριά της η Έλεν Κέλλερ, ήταν γυναίκες οι οποίες με το έργο τους βελτίωσαν, σημαντικά, τη ζωή των τυφλών και κωφών παιδιών.

Η Άννυ ήταν μια φτωχή, τυφλή κοπέλα, Ιρλανδέζα, η οποία έζησε σ’ ένα φτωχοκομείο. Ορφάνεψε μικρή από μητέρα κι ο πατέρας της την παράτησε εκεί μαζί με τον αδερφό της.

Από εκεί είχε την τύχη να μεταφερθεί στο ίδρυμα Perkins, στη Βοστόνη, ένα πολύ σπουδαίο ίδρυμα για τυφλούς, που υπάρχει ακόμα στην Αμερική. Όλα αυτά διαδραματίζονται το 1860 με 1870. Οταν ολοκληρώνει τις σπουδές της, ο διευθυντής του ιδρύματος τη στέλνει σε μια πλούσια οικογένεια στην Αλαμπάμα. Εκεί συναντά, τη μικρούλα Έλεν Κέλλερ, που έχει γεννηθεί φυσιολογικά αλλά μετά από λίγους μήνες, από κάποια αρρώστια, μάλλον μηνιγγίτιδα, μένει και τυφλή και κωφή.

Όταν φτάνει στο σπίτι τους, το παιδάκι είναι ήδη εφτά ετών, είναι ένα αγρίμι κι αδυνατεί να επικοινωνήσει. Οι γονείς έχουν την αγωνία, πώς να το κάνουν να επικοινωνήσει. Δεν θέλουν να το κλείσουν σε ίδρυμα. Μάλιστα, η επικοινωνία των γονιών με το ίδρυμα Perkins έγινε μέσω του γνωστού επιστήμονα, Γκράχαμ Μπελ. Ο διευθυντής είχει δει κάτι στην μόλις 21 ετών Άννυ και την έστειλε στην οικογένεια.

Το έργο διαδραματίζεται σ’ αυτό το διάστημα των 3 μηνών, από τη στιγμή που η δασκάλα παραλαμβάνει το παιδί, όντας πραγματικά ένα αγρίμι, μέχρι τη στιγμή που καταφέρνει η μικρούλα, όχι μόνο να μιλήσει, αλλά να συνδέσει τη λέξη με το αντικείμενο, μέσω του δακτυλικού αλφαβήτου.

Υπάρχει, μάλιστα, μια πολύ ωραία σκηνή, όπου η μικρούλα καταλαβαίνει αυτή τη σύνδεση...

Ακριβώς, και στην πραγματική ζωή και στο έργο, η Έλεν καταλαβαίνει το πως συνδέεται η κάθε λέξη με ένα αντικείμενο, όταν η δασκάλα της ρίχνει νερό στην παλάμη. Από εκεί και πέρα ξεκλειδώνεται αυτή η λειτουργία στον εγκέφαλό της. Από την πρώτη κι’ όλας μέρα καταφέρνει και συλλαβίζει 30 με 35 λέξεις. Η μικρή εκπαιδεύεται κι η ίδια στο ίδρυμα και στη συνέχεια γίνεται το πρώτο τυφλοκωφό άτομο στην ιστορία, το οποίο τελειώνει πανεπιστήμιο.

Το έργο θίγει πάρα πολλά ζητήματα. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το θέμα της εκπαίδευσης και πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζεται ο κάθε μαθητής σαν μια ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα...

Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όντας και μητέρα, βλέπω ότι υπάρχει μια τάση στην εποχή μας να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά σαν είναι το κέντρο του κόσμου. Τα κακομαθαίνουμε και δεν τους χαλάμε κανένα χατήρι. Αυτό αντιμετωπίζει κι η ηρωίδα στο έργο. Ένα παιδί απόλυτα κακομαθημένο, γιατί οι γονείς του με το παραμικρό της δίνουν ένα γλυκό, προκειμένου να καλμάρει και να φύγει η δύσκολη στιγμή. Η Άννυ Σάλιβαν, αντίθετα, αντιμετωπίζει το παιδί, ως ίσο, λέγοντας από την αρχή ότι είναι πολύ έξυπνο παιδί, αλλά θέλει το χρόνο του και πρέπει κανείς να ασχοληθεί μαζί του και να εκπαιδευτεί.

Πώς είναι να δουλεύεις με παιδιά;

Είναι η πρώτη φορά και το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Τα παιδιά έχουν μια καθαρότητα και μια αθωότητα απέναντι στα πράγματα. Νομίζω, πως αν τα παρακολουθήσεις, μόνο κέρδος έχεις.

Πώς δουλεύει η σκηνοθέτης σας, Νικαίτη Κουντούρη, με τις δύο μικρές του θιάσου;

Επειδή η σχέση που βιώνουμε στη σκηνή είναι, κυρίως, σωματική, βασικός στόχος είναι να κατακτήσεις την εμπιστοσύνη του παιδιού. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η Νικαίτη δουλεύει και με τις δύο παράλληλα. Παρακολουθεί η μια την πρόβα της άλλης και προσπαθεί να εντάξει τα ωραία στοιχεία. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά ουσιαστικό ενδιαφέρον για το πώς θα παίξουν καλύτερα τον ρόλο.

Ως μητέρα, πόσο δύσκολο είναι να μην «κακομάθεις» το παιδί σου;

Πολύ...(γελάει). Το παιδί θέλει χρόνο κι υπομονή και με τον τρόπο ζωής μας σήμερα, αυτό είναι πολύ δύσκολο.Τα παιδιά σε διδάσκουν την υπομονή κι εγώ, ευτυχώς, είμαι πολύ υπομονετική, το πήρα από τον μπαμπά μου αυτό. Δεν είναι εύκολο να πεις δεν σου δίνω το tablet! Τώρα, το βιώνω, γιατί η ηλικία των τριών, που είναι η Μαρίνα είναι πιο απαιτητική. Ξεκινάνε τα παιδιά να έχουν συναισθήματα, φόβους, ανασφάλειες κι είναι αναγκαία η εκπαίδευση.

Έχει καταλάβει τι δουλειά κάνει η μαμά της;

Ναι, βέβαια, μάλιστα κατεβαίνει στο θέατρο και ρωτάει «Εγώ πότε θα κάνω πρόβα;». Της λείπω, βέβαια, αλλά ευτυχώς, ο μπαμπάς της και σύντροφός μου είναι ουσιαστικά παρόν και μοιράζουμε τον χρόνο. Νομίζω, ότι όχι μόνοι ηθοποιοί, γενικά οι γονείς λείπουν στα παιδιά τους.

Αν και παιδί καλλιτεχνών, μοιάζει να το έχεις διαχειριστεί με πολύ ωραίο τρόπο. Κάνεις παραστάσεις με την Άννα Βαγενά, αλλά πολλές φορές κάνεις και μόνη σου πράγματα....Πώς το κατάφερες αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένα εύκολο πράγμα, ιδιαίτερα, όταν είσαι και από δύο γονείς καλλιτέχνες. Μεγαλώνοντας, βλέπω ότι ο χώρος έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση κι όχι το κοινό. Το κοινό με αγκάλιασε από την αρχή. Αυτό συμβαίνει μόνο στα δικά μας επαγγέλματα, στους άλλους χώρους δεν γίνεται αυτή η σύγκριση.

Όμως, είτε παίζεις με την μαμά σου, είτε έχεις μαμά ηθοποιό, πάνω στη σκηνή είσαι μόνος. Δεν μπορεί να σου κάνει κανένας μαγικά!

Είναι θέμα διαχείρισης, κι έγινε αυτό που είπες, με τα χρόνια ακολούθησα τον δικό μου δρόμο, δούλεψα κι εκτός Μεταξουργείου αλλά και μέσα σ’αυτό.

Έχω δουλέψει και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου,το Εθνικό Θέατρο και με την Άννα έχουμε κάνει πολλά πράγματα, πολλές φορές.

Την φωνάζεις «Άννα» κι όχι «μαμά»;

Ανάλογα, στο θέατρο είναι η Άννα Βαγενά, η συνεργάτης.

Από μικρή ήθελες να ακολουθήσεις αυτό τον δρόμο ή προέκυψε στην πορεία;

Ήθελα, αλλά επειδή από μικρή ήμουν στα θέατρα κι είχα καταλάβει τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί οι γονείς μου ήταν οι ίδιοι και παραγωγοί των παραστάσεων, δίσταζα να το αποφασίσω. Δεν το είχα εξομολογηθεί, να σου πω την αλήθεια, ήμουν καλή μαθήτρια κι ετοιμαζόμουν να δώσω για Μ.Μ.Ε., αλλά κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα ήμουν δυστυχισμένη αν επέλεγα άλλο δρόμο. Κάποια στιγμή, λοιπόν, κάλεσα τη μάνα μου σε δείπνο και της το ανακοίνωσα!

Πώς αντέδρασε;

Είχε πολύ πλάκα γιατί με είχε ακούσει πολύ σοβαρή και τρόμαξε. Νόμιζε ότι ήμουν έγκυος ή ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Οπότε την καθυσήχασα, της το είπα κι όλα καλά! Κι οι δύο, τόσο ο πατέρας μου, όσο κι η μάνα μου, πότε δεν μας αποθάρρυναν από το να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, εμένα και την αδερφή μου. Εκείνη σπούδασε κοινωνική λειτουργός, αλλά στην πορεία ασχολήθηκε με την μουσική. Εύχομαι, όλοι οι γονείς να είχαν την ίδια αντιμετώπιση, να λένε: «Να κάνετε ό,τι σας κάνει ευτυχισμένους».

Από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον μπαμπά σου, τι σου λείπει περισσότερο; Μου είπες πριν για την υπομονή του...

Είναι πάρα πολλά....Ο Λουκιανός ήταν ένας σοφός άνθρωπος, πέρα από όλα τα άλλα. Μου λείπει, αφάνταστα, η παρουσία του και το να περνάω χρόνο μαζί του κουβεντιάζοντας. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει άλλος, ο οποίος θα μπορέσει να αντικαταστήσει αυτό το κενό και δεν μιλάω για την πατρότητα, αλλά γι’ αυτή την ξεχωριστή επικοινωνίας μας.

Νομίζω, ότι ήρθαν ξαφνικά πολλές αλλαγές στη ζωή σου. Έφυγε ο μπαμπάς σου, ήρθε η κόρη σου... Πώς τις διαχειρίστηκες;

Πράγματι, ευτυχώς, ο μπαμπάς μου πρόλαβε τη μικρή. Εκείνη γεννήθηκε Σεπτέμβριο, ο Λουκιανός έφυγε πέντε μήνες μετά. Έζησα τα δύο μεγαλύτερα γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου, τη γέννηση και τον θάνατο, μέσα σε ένα εξάμηνο.

Σ’ άλλαξαν αυτά τα γεγονότα; Πολλές φορές, όταν συμβαίνει κάτι τόσο δυνατό στη ζωή μας λέμε ότι αλλάζουμε τρόπο σκέψης ή στάση ζωής, αλλά στην ουσία επανερχόμαστε. 

Σίγουρα με άλλαξαν κι ο θάνατος κι η γέννηση. Τώρα που στο λέω το συνειδητοποιώ αυτό, αλλά τα βάζω σαν ίσα, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Παρόλο, που η γέννηση είναι η ζωή, επειδή εγώ τα βίωσα πολύ κοντά, θεωρώ ότι και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά. Δεν ξέρω, αν ακούγεται μαύρο όλο αυτό... και με τη γέννηση υπάρχει ένας θάνατος από «κόρη» γίνεσαι «μαμά». Ήταν η πιο δύσκολη, αλλά κι η πιο τροφοδοτική περίοδος της ζωής μου.

Από τον κόσμο εισπράττεις αγάπη για τον Λουκιανό;

Πάρα πολύ...συνέχεια... Είναι πολύ έντονο όλο αυτό. Είναι παρόν κι η νέα γενιά συνεχίζει να ακούει τα τραγούδια του. Έγινε μια πολύ ωραία εκδήλωση το καλοκαίρι, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά και τώρα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Όπου πέρα από τους ανθρώπους, που ήρθαν, μιλάμε για 10.000 κόσμο, φάνηκε πόσο ζωντανά κι επίκαιρα είναι ακόμα τα τραγούδια του. Αυτό που μου λένε είναι ότι το κενό είναι μεγάλο, γιατί δεν υπάρχει κάποιος αντίστοιχος καλλιτέχνης. Είναι η τρίτη-τέταρτη γενιά, η οποία μεγαλώνει με τα τραγούδια του.

Από την πολιτεία έχουν γίνει πράγματα;

Ναι...Από τον Δήμο Βουλιαγμένης έγινε μια ωραία κίνηση κι ονομάστηκε η πλαζ Βουλιαγμένης, όπου είχε γίνει το θρυλικό πάρτι, και έτσι τώρα είναι η «Πλαζ Βουλιαγμένης –Λουκιανός Κηλαηδόνης». Ο κόσμος νομίζω ότι βρίσκει τις περισσότερες φορές πράγματα για να τιμήσει έναν καλλιτέχνη. Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως ένας άνθρωπος, που δεν είναι πια στη ζωή, καταφέρνει να μαζέψει τόσο κόσμο με τραγούδια, τα οποία γράφτηκαν πριν 40 χρόνια.

Εμείς, σαν οικογένεια, θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα για τον Λουκιανό, δεν μου αρέσει να λέω «στη μνήμη του». Έχει αφήσει ένα απίστευτο έργο πίσω του και ένα αρχείο, που ο ίδιος αρχειοθέτησε πριν φύγει. Αυτά, λοιπόν, θέλουμε να αξιοποιηθούν.

Μπορούμε να ανακοινώσουμε κάτι;

Υπάρχει, ένα πολύ ωραίο διήμερο, που θα γίνει στις 14 και 15 Δεκέμβρη στο Μέγαρο Μουσικής για τα παιδιά. Ο Λουκιανός είχε γράψει πολλές μουσικές και για το θέατρο, για παιδικές παραστάσεις. Εκεί, θα συμμετέχουν ηθοποιοί, μουσικοί και παιδιά!

Τα παιδάκια, φέτος,  έχουν την τιμητική τους!

Ναι!

Την κόρη σου θα την έβαζες να παίξει σε παράσταση. Αν δεν ήταν τριών και ήταν εφτά θα έπαιζε μαζί σου τώρα στο «Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν»;

Θα ήθελα να γίνει, όπως έγινε και μ’ εμάς. Να μην την πιέσω προς κάποια κατεύθυνση. Νομίζω, πώς όχι...Ακόμα είναι μικρή... θα δούμε. Αυτό που βλέπουμε, πάντως, με τον πατέρα της, είναι ότι έχει μουσικό αυτί. Γεγονός, μάλλον γονιδιακό, γιατί κι ο μπαμπάς της είναι μουσικός.

Με την πολιτική τι σχέση έχεις;

Παρακολουθώ τα γεγονότα, ενημερώνομαι, δεν έχω κάποιο πάθος, ώστε να λέω ότι θέλω να εμπλακώ με τα κοινά. Με ενδιαφέρει το τι συμβαίνει στη χώρα κι επειδή νομίζω ότι η πολιτική ξεκινά από τον πολίτη προσπαθώ να κάνω πράγματα για να καλυτερεύσει η ζωή μας.

Η ζωή της μαμάς πώς ήταν όταν ήταν στη Βουλή;

Η μητέρα μου ήταν πάντα πολιτικοποιημένη, από πολύ νέα στη Λάρισα δημοτική σύμβουλος κ.λ.π Είναι κάτι που χρόνια την απασχολούσε.

Η Βουλή, όμως, φαντάζομαι ότι είναι κάτι πιο απαιτητικό....

Σίγουρα είναι. Αν, όμως, δεν το άντεχε δεν θα έμπαινε σ’ αυτή την ιστορία. Το έκανε έχοντας κάνει έναν μεγάλο κύκλο ζωής κι έχοντας δουλέψει χρόνια.

Κι είχε δουλέψει, όπως λες...

Ακριβώς, ξέρει τι θα πει δουλεύω, δημιουργώ, ξεκινώ κάτι από την αρχή, όπως αυτό εδώ το θέατρο, το «Μεταξουργείο», μια χειροποίητη δημιουργία και των δύο γονιών μου.

Το θέατρο, φέτος, κλείνει είκοσι χρόνια. Πώς ήταν αυτή η πορεία;

Το γεγονός και μόνο ότι συνεχίζει να υπάρχει δεν είναι αυτονόητο. Το θέατρο στάθηκε μέσα στην κρίση κι όλα αυτά τα χρόνια, με μικρές εξαιρέσεις, μια ή δυο παραγωγές δεν έχει επιχορηγηθεί ποτέ επιβιώνοντας μόνο με τις δικές του δυνάμεις.

Η υπουργός δήλωσε ότι «ο πολιτισμός πρέπει να είναι αυτοεπιδοτούμενος». Αυτό πώς το σχολιάζεις;

Εμείς είμαστε χρόνια έτσι. Παρ΄όλα αυτά, φέτος κάναμε πρόταση για χορηγία, αλλά απορρίφθηκε κι έτσι δεν επιχορηγούμαστε γι’ αυτή τη συγκεκριμένη παραγωγή. Είναι μεγάλες οι δυσκολίες. Αναγκάζεσαι, συνήθως, να κάνεις λιγοπρόσωπα έργα και τα θέατρα να φιλοξενούν πολλές παραγωγές και εις βάρος των προβών και της προετοιμασίας της κάθε παράστασης. Είμαστε ικανοποιημένοι, που καταφέραμε να επιβιώσουμε σε δύσκολες εποχές, όταν άλλα θεάτρα με επιχορηγήσεις, έκλεισαν. Χρωστάμε πολλά στο κοινό που μας ακολουθεί πιστά, όλα αυτά τα χρόνια.

Μου είπες για το ρεπερτόριο, το οποίο προσαρμόζεται λόγω παραγωγής. Ποιά έργα ονειρεύεστε να κάνετε;

Αγαπάμε πολύ τον Τσέχωφ, για παράδειγμα, τα έργα του όμως έχουν πολλά πρόσωπα. Όπως, επίσης, και τον Τέννεσι Ουίλιαμς κι ευτυχώς, καταφέραμε να κάνουμε τον «Γυάλινο Κόσμο», το 2005.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω, αν η εμπλοκή σου μ’ αυτό τον ρόλο σ’ έκανε να σκεφτείς περισσότερο τη θέση των ΑΜΕΑ στη χώρα μας.

Επειδή κάνω μαθήματα νοηματικής μ’ ένα πολύ συμπαθητικό άνθρωπο, τον Στράτο Πατρινό, συνειδητοποιώ κάτι που φανταζόμουν, ότι δεν είναι ίση η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων. Οι κωφοί κι οι τυφλοί στην Ελλάδα έχουν πολλά προβλήματα. Δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα να υπάρξουν μαζί μας, ώστε να επικοινωνήσουν με όλη την κοινωνία. Πόσο συχνά βλέπεις ένα άτομο με αναπηρία στο δρόμο;

Χαίρομαι, πάρα πολύ που θα έρθουν στην παράσταση τυφλά και κωφά παιδιά από σχολεία. Θα κάνουμε παραστάσεις καθολικά προσβάσιμες στο κοινό. Θα ανακοινωθούν σύντομα οι παραστάσεις που θα έχουν και με διερμηνεία. 

«ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΝΥ ΣΑΛΙΒΑΝ»

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ»

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 1 Νοεμβρίου 2019

Κλείστε έγκαιρα τη θέση σας μέσω viva.gr

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιασεμί Κηλαηδόνη, Αλέξανδρος Σωτηρίου,Λίνα Φούντογλου, Σταμάτης Μπάκνης και οι μικρές Ιωάννα Αλεξανδρή και Κατερίνα Κανάκη.

Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Λάρισας 

Μ’ ένα τραγούδι, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια άνοιξε η σημερινή (19/9) συνέντευξη Τύπου του Θεάτρου Τέχνης. «Υπάρχουν κάτι βάσανα, βαριά σαν την πατρίδα...» μας τραγούδησαν τα παιδιά της σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Ένα τραγούδι, το οποίο έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης μ’ αφορμή τις «Εκκλησιάζουσες». Μια παράσταση που μετά την επιτυχία της στο Ηρώδειο, επιστρέφει για τέσσερις βραδιές στη Φρυνίχου (26,27,28 και 29 Σεπτεμβρίου).

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, επιλέχθηκε ένας στίχος για το μότο της σεζόν και τώρα ήταν η σειρά του Οδυσσέα Ελύτη και ενός στίχου από το Άξιον Εστί: «Ο καθείς και τα όπλα του». Ο νομπελίστας ποιητής, διατηρούσε ισχυρούς δεσμούς με το θέατρο. 

Μ’ αφορμή αυτό, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, Μαριάννα Κάλμπαρη, θυμήθηκε τόσο τα κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη αλλά και τα κολλάζ του Καρόλου Κουν, τα οποία χαρακτήρισε ως:«Μικρά έργα Τέχνης, που εμπεριέχουν όλη την ευαισθησία του Κουν»

Στην 5^η της χρονιά στο τιμόνι, του θεάτρου, η Μαριάννα Κάλμπαρη είναι περήφανη για τις συνεργασίες, τις οποίες «παλεύουμε με κάθε τρόπο», όπως δήλωσε.

«Έχουμε υπογράψει ένα μνημόνιο με θέμα την επανάσταση με τέσσερα θέατρα της Ιταλίας». Το παρόν στη συνέντευξη Τύπου έδωσε ο πρέσβυς της Ιταλικής Πρεσβείας, Efisio Luigi Marras, οποίος χαιρέτησε τη συνεργασία δηλώνοντας ότι «Σήμερα είμαι εδώ για να υπογραμμίσω ότι ο πολιτισμός είναι ένας σημαντικός φάρος και οφείλουμε να τον κάνουμε όσο γίνεται πιο φωτεινό για να μας καθοδηγήσει στην ανοιχτή θάλασσα...»

Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι  έχει εκδοθεί ένα βιβλίο με έργα Ελλήνων συγγραφέων, στην ιταλική γλώσσα, για την προώθηση της ελληνικής δραματουργίας στη γειτονική χώρα. 

Παράλληλα το θέατρο έχει ξεκινήσει μια συνεργασία με την Εθνική Λυρική σκηνή αλλά και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης.

«Τα περιφερειακά θέατρα είναι ένας γίγαντας που κοιμάται...Είμαστε μόνο εμείς και το κοινό,είναι μια μάχη» δήλωσε, ο Λευτέρης Γιοβανίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης.

Παράλληλα, το θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη θα είναι το σπίτι του Θεάτρου Τέχνης στην συμπρωτεύουσα και εκεί θα παρουσιαστούν πολλές περσινές επιτυχίες.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ

                                                Πρόγραμμα 2019-2020

                                           "Ο καθείς και τα όπλα του"

                                                                                    Οδυσσέας Ελύτης

                                      ΜΕΤΑΚΛΗΣΕΙΣ

ITALIAN FOCUS στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ

4 ΘΕΑΤΡΙΚA ΕΡΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ, στο πλαίσιο της ελληνοϊταλικής πλατφόρμας Τempo Forte και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού Ιταλίας, του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών και  της Ιταλικής Πρεσβείας στην Ελλάδα:

“MACBETTU”, κείμενο-σκηνοθεσία: Alessandro Serra, SARDEGNA TEATRO

“POLVERE”, κείμενο-σκηνοθεσία: Saverio La Ruina, SCENA VERTICALE

“MIRACOLO”, κείμενο-σκηνοθεσία: Giuseppe Massa, TEATRO DELLA CITTÀ

“PENELOPE”, κείμενο-σκηνοθεσία: Matteo Tarasco, SCENA NUDA                                  1-7 Οκτωβρίου (ΦΡΥΝΙΧΟΥ-ΥΠΟΓΕΙΟ-ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ)

Aντίστοιχα θα παρουσιαστούν στην Ιταλία οι παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης :

“ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ “, Ζενέ, σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη (30 Νοεμβρίου-Festival dei Miti Contemporanei) και “ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ”, Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη (6 Δεκεμβρίου-TEATRO DELLA CITTÀ).

WHEN WE WENT ELECTRONIC , Caitlin Saylor Stephens

Σκηνοθεσία: Μeghan Finn

Μετάκληση από το ΤΗΕ ΤΑΝΚ theatre της Νέας Υόρκης

13-14 Ιουνίου-ΦΡΥΝΙΧΟΥ

    ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Στο πλαίσιο της νέας, μακροπρόθεσμης συνεργασίας του Θεάτρου Τέχνης με την Εθνική Λυρική Σκηνή που εγκαινιάστηκε μέσω του κύκλου οperetta restart με την παράσταση “ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ-Αριστοφάνη - Η λαϊκή οπερέτα” (πρεμιέρα 9/9 Ηρώδειο), παρουσιασιάζονται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων :

"ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ-Αριστοφάνη - Η λαϊκή οπερέτα"

Μετάφραση-λιμπρέτο-μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Παίζουν: Σοφία Φιλιππίδου, Χριστόφορος Σταμπόγλης, Σταμάτης Κραουνάκης, Ιωάννα Μαυρέα, Κατερίνα Λυπηρίδου, Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Κώστας Μπουγιώτης, Ερατώ Αγγουράκη, Πίνα Κούλογλου, Τερέζα Καζιτόρη, Ματίλντα Τούμπουρου

Ζωντανή μουσική : Βασίλης Ντρουμπογιάννης, Βάιος Πράπας, Γιώργος Ταμιωλάκης, Δημήτρης Ανδρέου

Συμπαραγωγή: ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ- ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

26-27-28-29 Σεπτεμβρίου - ΦΡΥΝΙΧΟΥ

"ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΝΕΡΟ"

Παράσταση βασισμένη στον κύκλο τραγουδιών «Η ωραία μυλωνού»

του Φραντς Σούμπερτ

Σκηνοθεσία - δραματουργία: Θέμελης Γλυνάτσης

Τενόρος: Χρήστος Κεχρής, Πιάνο: Τίτος Γουβέλης

Συμπαραγωγή: ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ- ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Με την υποστήριξη της Αυστριακής Πρεσβείας

Μάιος 2020 -ΦΡΥΝΙΧΟΥ

ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ

To ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ και το ΔΗΠΕΘΗ ΚΟΖΑΝΗΣ συνεργάζονται και “ανταλλάσσουν” στις σκηνές τους δύο παραγωγές: “Ανθρωποφύλακες”, Κοροβέση-σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη στο ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ (Μάρτιο) και “Τριαντάφυλλο στο στήθος”, Ουίλιαμς- σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ-Υπόγειο (Ιανουάριο)

ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΑΛΙΑ, Θεσσαλονίκη

Στο πλαίσιο της σταθερής συνεργασίας που εγκαινιάζεται ανάμεσα στα δύο θέατρα, παρουσιάζονται στη Θεσσαλονίκη έως το Δεκέμβριο 2019 οι παραστάσεις του ITALIAN FOCUS: "Polvere", "Miracolo","Penelope" και οι παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης: “Οθέλλος”, Σαίξπηρ-σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη, “Οι δούλες”, Ζενέ- σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, "σια﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽Miracolo""Penelope"ας.- Hroon Polytechniou 32, Piraeus'Ολο σπίτι, κρεββάτι κι εκκλησία", Ράμε-Φο-σκηνοθεσκος﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽Γ.χειμων Entertainmen               hniou 32, Piraeusίαία Κωστή Καπελώνη, “Ανθρωποφύλακες”, Κοροβέση- σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη.

Το 2020 θα παρουσιαστούν και άλλες παραγωγές του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ.

                             ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

"Ο ΓΛΑΡΟΣ", Άντον Τσέχωφ

Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος

Παίζουν: Γιώτα Φέστα, Θανάσης Μιχαηλίδης, Έφη Γούση, Γιώργος Βεργούλης, Γκαλ. Α Ρομπίσα, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Στέλιος Νίνης, Ζωή Ιωαννίδη, Αρτέμης Χαραλαμπίδης, Γιάννης Κοντός, Λάμπρος Γραμματικός.  

Συμπαραγωγοί: Θέατρο του Νέου Κόσμου, Pan Entertainment         Πρεμιέρα: 16 Οκτωβρίου 2019 -ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Τετάρτη-Κυριακή)

"ΡΙΤΕΡ,ΝΤΕΝΕ,ΦΟΣ", Τόμας Μπέρνχαρντ

Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα

Με τους: Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Αργύρη Ξάφη

Συμπαραγωγοί: Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Θέατρο του Νέου Κόσμου, KART productions

Πρεμιέρα: 18 Οκτωβρίου 2019-ΥΠΟΓΕΙΟ (Τετάρτη-Κυριακή)

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

"ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ"

Κείμενο-σκηνοθεσία-ερμηνεία: Βασίλης Παπαβασιλείου

Πρεμιέρα: 14 Δεκεμβρίου-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Σάββατο-Κυριακή)

"ΗΛΕΚΤΡΑ", Σοφοκλή

Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης

Παίζουν: Εβελίνα Παπούλια, Ελένη Μπούκλη, Λένα Μποζάκη, Δημήτρης Μανδρινός, Νίκος Τσολερίδης, Τάσος Κορκός, Λεωνή Ξεροβάσιλα, Δώρα Ξαγορ

       ﷽Χρήστος Γεω               hniou 32, Piraeusάρη, Κατερίνα Δημάτη, Άρης Μπινιάρης.

Μουσικός: Χρήστος Γεωργόπουλος

Παραγωγή: Performing Arts and Ententainment Ltd

Πρεμιέρα: 23 Ιανουαρίου 2020-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Τετάρτη-Κυριακή)

"ΕΝΤΜΟΝΤ", Ντέηβιντ Μάμετ

Μετάφραση-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Παίζουν: Γιάννος Περλέγκας, Δημήτρης Πασσάς, Μανώλης Αφολαγιάν, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου

Πρεμιέρα: 30 Ιανουαρίου 2020- ΥΠΟΓΕΙΟ (Τετάρτη-Κυριακή)

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

"ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ", Στήβεν Χόκινγκ

Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη

Παίζουν: Ηλίας Μελέτης, Δημήτρης Πασσάς

Πρεμιέρα: 24 Φεβρουαρίου 2020- ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Δευτέρα-Τρίτη)

"EVERYBODY DIES YOUNG"

Δραματουργία-σκηνοθεσία: Γιώργος Βαλαής

Παίζουν: Εύη Σαουλίδου, Ελίνα Ρίζου, Φιντέλ Ταλαμπούκα, Θοδωρής Πεντίδης, Γιώργος Βαλαής

Συμπαραγωγή: One plant productions-Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουνμενες﷽﷽﷽﷽﷽ωγθοuctions-               hniou 32, Piraeus

Πρεμιέρα: 24 Απρίλιου 2010 -ΥΠΟΓΕΙΟ (Πέμπτη-Κυριακή)

μενες﷽﷽﷽﷽﷽ωγθοuctions-               hniou 32, PiraeusΗ παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

"ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ"

Παράσταση βασισμένη στα κείμενα: "Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας"του Χανς Μάγκνους Εντσεσμπέργκερ και το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ "Φόρος τιμής στην Καταλωνία"

Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης

Παίζουν: Μάνος Βαβαδάκης, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά Μάτα-Γιαννάτου,

Κατερίνα Ζησούδη, Κατερίνα Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Πλεμμένος

Πρεμιέρα: 30 Απριλίου 2020-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Πέμπτη-Κυριακή)

                   ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ 2ηΧΡΟΝΙΑ

"Η ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ", Ιονέσκο

Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη

Παίζουν: Μάριος Παναγιώτου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Μαρία Παρασύρη, Σοφία Μαραθάκη, Κωνσταντίνος Μωραἴτης

Συμπαραγωγή : Ομάδα ΑΤΟΝΑλ- Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού

Πρεμιέρα: 21 Οκτωβρίου-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Δευτέρα-Τρίτη)

"ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ", Ζενέ (3η χρονιά)

Μετάφραση-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Παίζουν: Κάτια Γέρου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Μαριάννα Κάλμπαρη

Πρεμιέρα: 21 Οκτωβρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ (Δευτέρα-Τρίτη)

"ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ", Περικλή Κοροβέση

Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης

Παίζουν: Νέστωρ Κοψιδάς, Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Ελένη Ζαχοπούλου, Άρης Λάσκος

Πρεμιέρα: 16 Δεκεμβρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ (Δευτέρα-Τρίτη)

"ΟΘΕΛΛΟΣ", Σαίξπηρ

Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης

Παίζουν: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Δήμητρα Στυλιανού, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Σελαμσής, Μιχάλης Τιτόπουλος

Συμπαραγωγή: Ομάδα KURSK-Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού

Πρεμιέρα: 24 Φεβρουαρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ (Δευτέρα-Τρίτη)

                        ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ, ΕΦΗΒΟΥΣ, ΠΑΙΔΙΑ

Από 12+ετών

"ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ" (# mia mera xwris)

Κείμενο-σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου- Βαμβακά

Παίζουν: Βαγγέλης Αμπατζής, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου, Ναταλία Πελέκα

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ

Πρεμιέρα 3 Νοεμβρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ ( Κυριακή και πρωϊνές και                        σε χώρους σχολείων)

"ΝΑ ΒΓΩ ΛΙΓΑΚΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ"

Κείμενο-σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας

Παίζουν: Ιφιγένεια Γρίβα, Στεφανία Σαμαρά, Μπλερίμ Δαμπιράι

Πρεμιέρα 15 Νοεμβρίου-ΥΠΟΓΕΙΟ (Δευτέρα-Τρίτη και πρωϊνές)

Για 5-12 ετών

"ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ", Εκτόρ Μαλό

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαϊτης

Παίζουν: Δημοσθένης Φίλιππας, Κατερίνα Μηλιώτη, Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Μάριος Κρητικόπουλος, Φοίβος-Μαρίνος Σαμαρτζής,      Τάσος Προβιάς, Μαρία Αρζόγλου, Σταύρος Καραμπάτσος

Πρεμιέρα 3 Νοεμβρίου-ΦΡΥΝΙΧΟΥ (Κυριακή και πρωϊνές)

                           ΦΕΣΤΙΒΑΛ-ΔΡΑΣΕΙΣ

-ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΝΑΛΟΓΙΟ 2019

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Σίσσυ Παπαθανασίου

22-24 Σεπτεμβρίου -ΦΡΥΝΙΧΟΥ

-ΚΕΘΕΑ RELOAD O.4 -

Οι δράσεις του ΚΕΘΕΑ στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

22-26 Σεπτεμβρίου- ΥΠΟΓΕΙΟ

-200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ;

Για τρίτη σεζόν το επιτυχημένο πρόγραμμα με επιστημονικές και καλλιτεχνικές δράσεις με αφορμή την 200στή επέτειο της Επανάστασης.

Υπεύθυνη επιστημονικού προγράμματος: Καλή Κυπαρέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ στο στήθος”, του υ Τ.ίσση

Υπεύθυνη καλλιτεχνικούέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ στο στήθος”, του υ Τ. προγράμματος: Μαριάννα Κάλμπαρη

Εκδηλώσεις : ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ -ΜΑΡΤΙΟΣ- ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2020

-"ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΜΙΛΑΕΙ"

Το Θέατρο Τέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ στο στήθος”, του υ Τ.έχνης Καρόλου Κουν βγαίνει στο δρόμο και σε χώρους μη θεατρικούς, προκειμένου να μιλήσει μέσα από σύντομης διί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ι οι θεματικές των υποάρκειας θεατρικά δρώμενα, για σημαντικά κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά ζητήματα που μας απασχολούν. Πρώτη δράση: 25 Νοεμβρίου 2019, “Ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών”

Το κλασικό έργο του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ,ο «Θάνατος του Εμποράκου» θα ανέβει  στο θέατρο Εμπορικόν από τις 18 Οκτωβρίου, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Σκεύας.

Τα έργα του οποίου είναι πολύ αγαπητά στη χώρα μας. Μάλιστα ο "Θάνατος του Εμποράκου" είχε ανέβει πριν τρία χρόνια από το Εθνικό Θέατρο με τον Πέτρο Φιλιππίδη στον ομώνυμο ρόλο και σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. 

Διαβάστε επίσης:

Δ. Καταλειφός: «Πολλά Από Αυτά Που Θεωρούνται Μοντέρνα, Εμένα Μου Φαίνονται Απλά Ανόητα»

Χαρά-Μάτα Γιαννάτου : «Πέρασα Μια Φάση Στην Πρόβα Που Ήθελα Να Γίνω Σερβιτόρα»

Μαρία Καλλιμάνη: «Η Ματαιοδοξία Είναι Κινητήρια Δύναμη, Το Θέμα Είναι Προς Τα Πού Τη Στρέφεις»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης

Φτάνουμε στο Υπόγειο -2 του Ιδρύματος Μιχάλη Κακκογιάννη και βρίσκουμε τον Κωνσταντίνο Χατζή να κάνει ζέσταμα με τους ηθοποιούς του για τους «Δαιμονισμένους». Λίγο αργότερα φτάνει στον χώρο κι η Λυδία Κονιόρδου, άρτι αφιχθείσα, μοιράζεται με τα παιδιά του θιάσου κάποιες σκέψεις της από τη χθεσινή πρόβα. Μου κάνει εντύπωση η τρυφερότητά της κι η αφοσίωση με την οποία την ακούν οι νεότεροι του θιάσου. Θα μου πεις λογικό, όχι όμως και συνηθισμένο.

Ο Κωνσταντίνος, λίγο πριν τη φωτογράφιση, ρίχνει την ιδέα: «Λέω να κουρευτώ και να με βγάζετε! Θα το έκανα έτσι κι αλλιώς για τον ρόλο». Λίγο αργότερα θα υποστηρίξει με μεγαλύτερο πάθος ότι είναι η πρώτη φορά, που ενώ σκηνοθετεί, υπογράφει τη διασκευή και το σκηνικό περιβάλλον ανεβαίνει κι ο ίδιος στη σκηνή! «Για όλα φταίει ο Ντοστογιέφσκι...» θα μου επισημάνει για τον αγαπημένο του συγγραφέα, τον οποίο συναντά, για δεύτερη φορά, στο θέατρο.

Ο Θεοχάρης Ιωαννίδης, ένας εκ των πρωταγωνιστών των «Δαιμονισμένων» αναλαμβάνει τον ρόλο του κουρέα και έτσι, οι ψαλιδιές, οι ερωτήσεις και τα κλικ εναλλάσσονται με εντυπωσιακούς ρυθμούς.

Πώς προέκυψε η ιδέα να παρουσιαστούν δύο διαφορετικές παραστάσεις και στη μια, στους "Δαιμονισμένους" βασικός πυρήνας να είναι τέσσερα νέα παιδιά και στην άλλη στον "Μέγα Ιεροεξεταστή", μια πολύ έμπειρη ηθοποιός, η Λυδία Κονιόρδου;

Ήταν μια απόφαση δική μου. Ήθελα να δουλέψω πάρα πολλά χρόνια πάνω σ’ αυτά τα έργα. Έχω ξανακάνει παράσταση πάνω σ' έργο του Ντοστογέφσκι, είναι ο αγαπημένος μου λογοτέχνης. Στους "Δαιμονισμένους" ο συγγραφέας θέτει εκατοντάδες χιλιάδες ερωτήματα, χωρίς όμως να παίρνει θέση.

Σ' αυτήν την παράσταση δούλεψες πάνω σ' έναν πυρήνα, ο οποίος εστιάζει αποκλειστικά στον τετραμελή πυρήνα των επαναστατών- ταραχοποιών.

Ναι, δούλεψα πάνω σ' αυτούς τους τέσσερεις, οι οποίοι βρίσκονται και γύρω από τον κεντρικό ήρωα. Μ' ενδιέφερε να δουλέψω και με τις ηλικίες, που έχει δώσει ο συγγραφέας στο βιβλίο του. Εκεί οι ήρωες είναι από 25 έως 27 χρονών, ενώ η ηλικία του Εξεταστή είναι 98. Φυσικά δεν είναι 98 η Λυδία...(γέλια)

Δίνετε την ευκαιρία στον θεατή να παρακολουθήσει, είτε τη μια παράσταση, είτε την άλλη ή και τις δύο μαζί. Πώς προέκυψε αυτή η σκέψη; Σκηνοθετικά, τις αντιμετωπίζεις σαν δύο διαφορετικές παραστάσεις;

Ναι, αλλά και σαν μια συνέχεια. Η μια παράσταση έρχεται να συμπληρώσει ή να σχολιάσει την άλλη. Επειδή, όμως, οι Έλληνες δεν είμαστε συνηθισμένοι στις παραστάσεις με πολύ μεγάλη διάρκεια αποφάσισα ο θεατής που θα έρθει την Κυριακή να έχει πάρει μόνος του την απόφαση να παρακολουθήσει δυόμιση ώρες παράσταση.

Δεν είναι και τόσο μεγάλη...

Όχι, δεν είναι φοβερή η διάρκεια, αλλά είναι πολύ συμπυκνωμένα κείμενα.

Υπογράφεις και τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, παίζεις πιάνο, έχεις εμπλοκή στο σκηνικό κι έχεις και ρόλο στην παράσταση. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Είναι, αλλά το κάνω μόνο για τον Ντοστογιέφσκι! Είναι υπερβολικά δύσκολο, αλλά επειδή έχω όλους τους ρόλους μέσα στο μυαλό μου βγαίνει. Υπάρχει, όμως, μια μεγάλη κούραση σωματική, κυρίως, από ένα σημείο και μετά.

Πόσο συγκεντρωμένος μπορεί να είναι ένας σκηνοθέτης, ο οποίος παίζει παράλληλα κι ως ηθοποιός στην παράσταση;

Τις τελευταίες μέρες, αυτό που μου συμβαίνει είναι να είμαι μόνο ηθοποιός έχοντας αφήσει τον χορογράφο να επιβλέπει όλα τα υπόλοιπα. Λίγο πριν την πρεμιέρα θα με πιάσει το αντίθετο!

Επομένως εμπιστεύεσαι τους συνεργάτες σου....

Απόλυτα!

Δεν είσαι control freak δηλαδή;

Είμαι...(γελάει) αλλά τους εμπιστεύομαι πολύ.

Με την ομάδα Χρώμα, τι γίνεται; Δεν κάνετε μαζί αυτή την παράσταση.

Είμαστε ως εταιρεία μόνο "Αστική μη κερδοσκοπική".

Δεν θα ξαναδούμε, δηλαδή, δουλειά της ομάδας;

Ποτέ δεν ξέρεις...

Υπάρχει, τελικά, η "κατάρα" των θεατρικών ομάδων να διαλύονται;

Ναι, ισχύει αυτό. Απλά η ομάδα Χρώμα, δεν ήταν με ηθοποιούς, ήμασταν σκηνογράφοι, εικαστικοί, μουσικοί. Την ξεκινήσαμε μ' αυτή τη λογική και κάθε φορά, πέρα από δύο ή τρεις ηθοποιούς, βλέπαμε άλλα πρόσωπα. Δεν ήταν η κλασική ομάδα με τους ηθοποιούς, που είναι πάντα όλοι μαζί κ.λ.π

Επιμελείσαι και τη σκηνική εγκατάσταση που θα δούμε, μαζί με τη Λία Ασβεστά. Εκεί θα φιλοξενηθούν μερικοί πίνακες, πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;

Δεν μπορώ να δημιουργήσω μια παράσταση, αν δεν δω, εγώ πρώτος στο μυαλό μου τα σκηνικά και τα φώτα. Είναι πολύ βασικό. Οι πίνακες ήταν μια αρχική ιδέα μου, αλλά τελικά δεν θα είναι μέσα στο σκηνικό. Θα τοποθετηθούν στην είσοδο, πριν τη σκηνή για να σας εισάγω έτσι στην ιστορία.

Τι βλέπουμε στους πίνακες;

Τα πρόσωπα των ηθοποιών - δαιμονισμένων, λίγο παραμορφωμένα.

Ποιοι είναι για σένα οι Δαιμονισμένοι της εποχής μας;

Πούτιν, Τράμπ, Ερντογάν...σίγουρα!

Επιλέγεις, κυρίως, κλασικά κείμενα. Δεν υπάρχουν για παράδειγμα Έλληνες συγγραφείς που να σ' ενδιαφέρουν;

Υπάρχουν νέοι και καλοί συγγραφείς. Τα κλασικά έργα, όμως, είναι καθολικά! Γι' αυτό είναι πάντα τόσο ενδιαφέροντα, με ξεχωριστό τρόπο έχουν εμβαθύνει στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Αντίθετα, οι Έλληνες συγγραφείς είναι περισσότερο στο "εγώ" και προσωπικά δεν με νοιάζει το εγώ κανενός συγγραφέα στο θέατρο, ούτε καν το δικό μου εγώ.

Αυτό δεν έρχεται σε μια αντίθεση με τη μεγάλη σου εμπλοκή στην παράσταση;

Είναι ένα ψάξιμο, όλο αυτό. Στόχος μου είναι να αφήσω τον Ντοστογιέφσκι γυμνό, μόνο του... Δεν με νοιάζει να πάω και να φορτώσω ιδέες σ' ένα τέτοιο κείμενο.

Γυμνό,εννοείς να ακουστεί ο λόγος...

Ναι, κυρίως, αυτό!

Είναι μια τάση να βλέπουμε λογοτεχνία στη σκηνή τα τελευταία χρόνια. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Είναι πολύ πλούσια η λογοτεχνία, προσφέρει πάρα πολλά, δημιουργεί μοναδικές εικόνες στη σκηνή, τις οποίες έχουμε μεγάλη ανάγκη στο θέατρο. Παράλληλα, για να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει και το θέμα των δικαιωμάτων. Είναι κι αυτός ένας λόγος. Επίσης, ο Ντοστογιέφσκι δούλευε γράφοντας πάντα στο τετράδιό του πρώτα τους διαλόγους των έργων του. Επομένως, ο πυρήνας των έργων του είναι θεατρικός, χωρίς να σημαίνει ότι είναι θέατρο. Δεν παίζουμε τόσο χαρακτήρες, όσο ιδέες, χρειάζεται μια μεγάλη απόσταση από τον ρεαλισμό. Στόχος είναι οι ηθοποιοί να βγάλουν την όποια αλήθεια διαθέτει ο καθένας στη σκηνή και γι' αυτό απαιτείται μεγάλη συγκέντρωση και αφοσίωση, ώστε ο θεατής να ακούσει τον λόγο και να τον πάρει μαζί του...

Νομίζω, ότι δεν θα μπορούσες να βρεις καλύτερη ηθοποιό για να ακουστεί ο λόγος από τη Λυδία Κονιόρδου. Πώς είναι η μεταξύ σας συνεργασία;

Είναι η τέταρτη φορά που συνεργαζόμαστε. Θα σου πω για την πρώτη μας γνωριμία. Είχα πάει ένα βράδυ στο σπίτι της, στην Κηφισιά, να μιλήσουμε για τον "Ουρανό Κατακκόκινο" της Λούλας Ανανγνωστάκη που θα ανεβάζαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Της έλεγα, λοιπόν, τις ιδέες μου για το έργο, όταν ξαφνικά, σηκώνεται από τον καναπέ και ξεκινάει να σημειώνει. Αυτό ήταν για μένα έκπληξη! Μια τόσο σπουδαία ηθοποιός να γίνεται μαθήτρια. Η Λυδία είναι μια πολύ υπάκουη ηθοποιός, εξαιρετικά εύπλαστη στα χέρια του σκηνοθέτη. Ακούει τα πάντα και κάνει τα πάντα. Τώρα, στην τέταρτη συνεργασία μας, νιώθω ότι συννεούμαστε πια μ' ένα βλέμμα.

Σε είδα πριν από λίγο, με πόση άνεση κουρεύτηκες για εμάς στη φωτογράφιση. Είσαι άνθρωπος των αλλαγών;

Μόνο για τον Ντοστογιέφσκι!

Στη ζωή σου, είσαι των αλλαγών;

Όχι, όχι....Το έκανα μόνο για τον ρόλο.

Τι δεν αλλάζεις ποτέ, λοιπόν, και τι αλλάζεις πιο εύκολα;

Το θέατρο δεν το αλλάζω ποτέ, τη μουσική, τα ταξίδια...Τους έρωτες αλλάζω πολύ συχνά.

Αυτό γίνεται από δική σου επιθυμία ή η ζωή τα φέρνει έτσι;

Είναι επιλογή. Γιατί, όταν επιλέγεις να κάνεις θέατρο, με τις συνθήκες που γίνεται στην Ελλάδα, όπου πρέπει να κάνεις τα πάντα, ακόμα και τα χαρτιά για τις επιχορηγήσεις απαιτείται πολύ χρόνος. Όταν, λοιπόν, δίνεσαι τόσο πολύ σ' αυτό, όλα τα υπόλοιπα πάνε πίσω...

Περνώντας τα χρόνια, δεν υπάρχει μια ανάγκη για συντροφικότητα και προσωπικό χρόνο;

Τα έχω ζήσει όλα αυτά κι είμαι χορτάτος. Τα έχω ευχαριστηθεί όλα. Τώρα θέλω... Κάτσε να ανέβει η παράσταση και βλέπουμε (γέλια).

Αναφέρθηκες, λίγο πριν, στις επιχορηγήσεις. Η νέα Υπουργός Πολιτισμού δήλωσε ότι: "Η τέχνη πρέπει να είναι αυτόνομη". Πώς το άκουσες αυτό;

Οι επιχορηγήσεις, οι οποίες επέστρεψαν επί υπουργίας Λυδίας Κονιόρδου, ήταν μια τεράστια ανακούφιση για εμάς. Μπορούν, πλέον, να πληρώνονται οι ηθοποιοί, να μπαίνουν τα ένσημά μας. Ο πολιτισμός είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Δεν μπορεί ο πολιτισμός και το θέατρο να είναι αυτόνομα, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη οικονομική συγκυρία.

Όταν δεν δουλεύεις, τι σου αρέσει να κάνεις;

Πηγαίνω με τους φίλους μου για φαγητό και μετά κάνω τρομακτικές δίαιτες. Αν δηλαδή μ' έβλεπες πριν μερικούς μήνες ήμουν ο μισός! Είμαι έτσι, χάνω-παίρνω! Περπατάω, διαβάζω και λατρεύω τα ταξίδια....

Ποιο ήταν το τελευταίο ταξίδι που έκανες;

Στη Ρουμανία και μου άρεσε πολύ! Δυστυχώς, ήταν κλειστά τα μουσεία όταν πήγαμε.

Ποιο ταξίδι ονειρεύεσαι να κάνεις;

Το έχω κάνει, να πάω στο Παρίσι. Είναι ο αγαπημένος μου προορισμός και επιστρέφω πάντα...

Μέγας Ιεροεξεταστής –Δαιμονισμένοι

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Στο ρόλο του Μέγα Ιεροεξεταστή η Λυδία Κονιόρδου

Διάλειμμα

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής

Από Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

Στον ειδικά διαμορφωμένο Υπόγειο Χώρο

Οι παραστάσεις θα παρουσιάζονται εναλλάξ και κάθε Κυριακή μαζί.

Ανάμεσα στα δυο έργα θα υπάρχει διάλειμμα.

Ταυτότητες Παραστάσεων:

Μέγα Ιεροεξεταστής

Διασκευή-Απόδοση-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής

Σκηνική Εγκατάσταση: Λία Ασβεστά-Κωνσταντίνος Χατζής

Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλέκτρα Καρτάνου

Γυαλί Ταμπούρ: Ευγένιος Βούλγαρης

Μέγας Ιεροεξεταστής: Λυδία Κονιόρδου

Δαιμονισμένοι

Διασκευή-Απόδοση-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής

Διεύθυνση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου

Σκηνική Εγκατάσταση: Λία Ασβεστά-Κωνσταντίνος Χατζής

Κοστούμια: Miranda Dempsey

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Αλέξαδρος Μέντης

Κίνηση: Άγγελος Παπαδόπουλος

Ακροβατικά: Ηλέκτρα Καρτάνου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρίλια Μητρούση –Ηλέκτρα Καρτάνου

Ειδικό μακιγιάζ: Λιλά Μαρή

Πορτρέτα: Βαγγέλης Κοτσολάκος

Παίζουν:

Θεοχάρης Ιωαννίδης

Ηλέκτρα Καρτάνου

Νίκος Λεκάκης

Νίκος Μανεσης

Κωνσταντίνος Χατζής

Φωτογράφιση: Alex.Kat.

Πρεμιέρα 4 Οκτώβρη

Παρασκευή: Δαιμονισμένοι

Σάββατο: Μέγας Ιεροεξεταστής

Κυριακή: Μέγας Ιεροεξεταστής –Δαιμονισμένοι

Τιμές εισιτηρίων για τις παραστάσεις της Παρασκευής και του Σαββάτου:

Γεν. Είσοδος 15€ Προπώληση: 12€ Μειωμένο: 12€

Τιμές εισιτηρίων για τις παραστάσεις της Κυριακής (παρουσιάζονται και τα

δύο έργα): Γεν. Είσοδος 20€

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες για το texnes-plus Χριστίνα Δενδρινού

Η Λουκία Μιχαλοπούλου συναντά για πρώτη φορά στη θεατρική της πορεία τον Μπέρχαρντ στο αγαπημένο της Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. 

Θυμάμαι, πολύ χαρακτηριστικά, στα φοιτητικά μου χρόνια, όλη τη θεατρική Αθήνα να μιλάει για ένα ταλαντούχο κορίτσι, το οποίο είχε ενθουσιάσει το κοινό στη «Μπλε Μελαγχολία», στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη. Μια παράσταση, που δυστυχώς, δεν είδα ποτέ.

Εγώ, αυτό το κορίτσι το «ανακάλυψα» στο «Bella Venezia» του Γιώργου Διαλεμένου, σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου.

Λίγα χρόνια, αργότερα, στη χαώδη σκηνή της Πειραιώς, τη θυμάμαι ακόμα ως Τέσσα να κομματιάζει την κοιλιά της, μια κραυγή που ηχεί ακόμα και σήμερα στα αυτιά μου.

Η συνέχεια είναι γνωστή: βραβείο Μερκούρη 2011, Κρατικό Βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, συνεργασίες με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές, σπουδαία θεατρικά κείμενα κι ερμηνείες που κρατάς για καιρό μέσα σου.

Σήμερα, το κορίτσι έχει καθιερωθεί ως πρωταγωνίστρια πρώτης γραμμής, χωρίς να χάσει ποτέ τον ενθουσιασμό και τη ζωντάνια της.

Λίγο πριν επιστρέψει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, της αγαπημένης της σχολής για να γίνει η Ρίττερ στο αριστούργημα του Τόμας Μπέρχαρντ «Ρίττερ, Ντένε, Φος» με θεατρικά της αδέρφια τη Στεφανία Γουλιώτη και τον Αργύρη Ξάφη και σκηνοθέτη την Μαρία Πρωτόπαππα φωτογραφίζεται για το texnes-plus στο κέντρο της πόλης και μιλάει για όλα όσα θέλουμε να μάθουμε.

Μια παράσταση μαζί με τη Στεφανία Γουλιώτη...

Αυτή η συνεργασία ήταν μια ανάγκη που ξεκίνησε από μένα και τη Στεφάνια. Η σκέψη γενννήθηκε, εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια, όταν βρεθήκαμε μαζί στον «Θεό της Σφαγής», που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.

Θέλαμε να έχουμε κοντά μας έναν άνθρωπο που εκτιμάμε κι έχουμε μια κοινή γλώσσα. Η Μαρία Πρωτόπαππα ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί. Την ομάδα ολοκλήρωσε ο Αργύρης Ξάφης, ένας σημαντικός ηθοποιός κι άνθρωπος μ’ ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη, αλλά με τη ματιά του ηθοποιού.

Θεωρώ ότι ένας σκηνοθέτης, ακόμα κι αν δεν είναι ηθοποιός, οφείλει να γνωρίζει τη λειτουργία του ηθοποιού και να δουλέψει μαζί του ουσιαστικά ξεκλειδώνοντας τα ταλέντα του. Για να βρεθεί ο κώδικας μιας παράστασης χρειάζονται όλες οι λειτουργίες να εναρμονιστούν και να μετατραπούν σε σκηνική δράση. Αυτός είναι ένας από τους βασικότερους ρόλους του σκηνοθέτη, η εποικοδομητική σύνδεση.

Η Μαρία Πρωτόπαππα κι η οπτική της στο έργο του Μπέρχαρντ

Η Μαρία έχει ασχοληθεί πολύ με τον πυρήνα του έργου, με τον Μπέρχαρντ και τη γραφή του. Γεγονός, το οποίο για να είμαι ειλικρινής, σπάνια το συναντάς σε σκηνοθέτη. Τα πεδία που μας έχει ανοίξει είναι τόσα πολλά και τόσο ενδιαφέροντα. Είναι αδύνατον στον χρόνο που έχουμε να τα σκαλίσουμε όλα. Η παράσταση επικεντρώνεται στο νήμα που ενώνει κι εγκλωβίζει τα τρία αδέλφια στο συνεχόμενο αρνητικό πρόσημο, κρατώντας τους, όμως,μαζί.

Στο «Ρίττερ, Ντένερ, Φος» ο Μπέρχαντ κριτικάρει με σφοδρότητα τα βαθιά κοινωνικά προβλήματα, που δρουν καταλυτικά στην ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου. Στην Ελλάδα του 2019 θα είχε το ίδιο υλικό;

Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να κλείνει αντί να ανοίγει. Η σκέψη μας δεν μας οδηγεί σ’ έναν δρόμο προόδου, αλλά μάλλον όλο και πιο πίσω. Οι διέξοδοι όλο και λιγοστεύουν. Νιώθω ότι υπάρχει ένας γενικός αποπροσανατολισμός, η κατάσταση μοιάζει χαοτική και καταθλιπτική. Σήμερα, μοιάζουμε πολύ με τους ήρωες του Μπέρχαρντ, οι οποίοι δεν προσδοκούν τίποτα. Το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν τη ματαιότητά τους κάνοντας κύκλους με επίκεντρο τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ρίττερ, η ηρωίδα μου.

Σ’ αυτόν τον ρόλο με γοητεύει και με θλίβει το ίδιο πράγμα: ο χαμαιλεοντισμός της, η μοναξιά της και η μεγάλη ανάγκη που έχει τους άλλους, ακόμα κι αν δεν το δείχνει. Είναι τρομερό το γεγονός, ότι γίνεται σπιούνος από ασυνείδητη απελπισία, ζήλια κι αφόρητη ανάγκη να αγαπηθεί.

Ρίττερ VS Λουκία

Υπάρχει μια ματαιότητα, υπαρξιακή ματαιότητα και μια ανάγκη να ειπωθούν τα πράγματα όπως είναι. Μοιάζει να θέλουν να πέσουν οι μάσκες της υποκρισίας και για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί τα πιο άρρωστα μέσα. Το ποσό φλερτάρει με τη φωτιά, τον κίνδυνο. Είναι μια λειτουργία, την οποία αναζητώ κι εγώ θεατρικά με μανία. Αυτό που δεν μ’ αντιπροσωπεύει καθόλου είναι οι τρόποι που το δοκιμάζει. Τον στόχο της, όμως, τον καταλαβαίνω.

Οι ήρωες του Τόμας Μπέρνχαρντ παίζουν με τη ζωή το ίδιο παιχνίδι: Επιστρατεύουν την τέχνη για να πολεμήσουν την αρρώστια, πασχίζουν με τα χάχανά τους να τρομάξουν τον θάνατο. Είναι αυτή μια κοινή αντιμετώπιση;

Και μόνο το γεγονός ότι οι ήρωες φλερτάρουν, αποδοκιμάζουν κι επιδοκιμάζουν το ίδιο το θέατρο και τη λειτουργία του ηθοποιού μας φέρνει και τους τρεις, στην πρόβα, αντιμέτωπους με τα προσωπικά μας ερωτήματα σε σχέση με τη δουλειά μας. Σε σχέση με το πόσο το θέατρο μπορεί να επιτελέσει τον σκόπο του. Και ποιος είναι, άραγε, αυτός; Ερωτήματα που δεν απαντιούνται μεν, αλλά σκαλίζουν την ψυχή μας.

Τα πραγματικά ονόματα πίσω από τον τίτλο του έργου...

Ο συγγραφέας δανείζεται στοιχεία για τους χαρακτήρες του από τις προσωπικότητες αγαπημένων του ηθοποιών της σύγχρονής του γερμανικής σκηνής, της Ίλζε Ρίττερ, της Κρίστεν Ντένε και του Γκέρτ Φός. Παράλληλα, όμως, ο Μπέρχαρντ στο έργο αυτό δανείζεται στοιχεία από πολλά μέτωπα, όπως τον Αυστριακό φιλόσοφο, Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, τον Αδόλφο Χίτλερ, τον πολιτικό που σε μικρή ηλικία ήθελε να γίνει καλλιτέχνης. Υπάρχει μια τρισδιάστατη παλέτα.

Η πραγματική Ρίττερ...

Δεν έψαξα πολλά στοιχεία για την πραγματική Ριττερ. Εξέτασα τη φυσιογνωμία της και με εντυπωσίασε το πόσο γυναίκα, αλλά και κορίτσι είναι μαζί. Όπως οι περσόνες, οι οποίες φέρουν αυτό το μείγμα της αριστοκρατίας και την ίδια στιγμή την αναίρεσή της.

Ματαιώσεις

Περνάω δύσκολα, όταν οι προσδοκίες που έχω για μια συνεργασία ματαιώνονται. Όταν μειώνεται η χαρά μου να πάω στην πρόβα κι όταν προσπαθώ να αυτοτροφοδοτηθώ για να παίξω. Η μεγαλύτερή μου ανάγκη, που όσο περνάνε τα χρόνια όλο κι αυξάνεται, είναι να δημιουργήσω την αλήθεια παρέα με κάποιον, συμπαίκτη μου – ηθοποιό στη σκηνή. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, για τον οποιοδήποτε λόγο, βιώνω μια έντονη απογοήτευση.

Η Λουκία κι η Γίδα

Το έργο του Έντουαρντ Φράνκλιν Άλμπι: «Η Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια» έχει, κι αυτό, ως επίκεντρο μια προβληματική οικογενειακή σχέση. Το έργο ήρθε απρόσμενα στη ζωή μου κι έτσι απρόσμενη ήταν κι η σκηνική χημεία ανάμεσα στους τέσσερείς μας (μαζί με Νίκο Κουρή, Γιάννη Δρακόπουλο και Μιχαήλ Ταμπακάκη για δεύτερη χρονιά στο Θησείον)

Είναι μια εξίσου απαιτητική παράσταση με θέματα πολύ σκοτεινά. Η αντιμετώπιση και το φως που φέρει ο Νικορέστης Χανιωτάκης, ο οποίος το σκηνοθετεί, σε κάνουν να θέλεις να τα βλέπεις και να τα παίζεις με μια παράλογη ηδονή.Σαν ένα άγριο παιχνίδι το αντιμετωπίσαμε, παιγμένο όμως με αθωότητα και κέφι και περιορισμένοι σε ένα κλουβί.

Η συνεργασία που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...

Όλες οι θεατρικές μου συναντήσεις, μέχρι σήμερα, έχουν καταγραφεί μέσα μου και πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Θυμάμαι όμως, την πρώτη φορά, που ο Γιώργος Μιχαηλίδης με έκανε να πάρω την ευθύνη του συνδημιουργού στην παράσταση «Μπλε Μελαγχολία». Ήταν από τις πρώτες μου δουλειές εκεί, σιγουρεύτηκα για τον ρόλο που θέλω να έχω σε μια πρόβα, βλέποντας ότι έτσι λειτουργώ πολύ καλύτερα. Από τότε μ’ αυτόν τον ρόλο του συνδημιουργού έρχομαι αντιμέτωπη. Πως και πόσο θα τον αφήσω να υπάρξει.

Οι Γιώργος Μιχαηλίδης, Λευτέρης Βογιατζής, Δημήτρης Καταλειφός ήταν για μένα...

Την ίδια λέξη, θα έβαζα και στους τρεις «δάσκαλοι». Η παρουσία τους στη ζωή μου και στη θεατρική μου πορεία ήταν καθοριστική. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που τους συνάντησα, που με εμπιστεύτηκαν. Νομίζω, ότι ρούφηξα όσα περισσότερα μπορούσα από εκείνους.

«Λόγω Τιμής - 20 χρόνια μετά»

Δεν την έβλεπα εκείνη την περίοδο τη σειρά, αλλά την έχω παρακολουθήσει, πρόσφατα, σε επαναλήψεις. Ήταν μια πολύ καλή σειρά, καλογραμμένη και, για την εποχή της, πολύ φρέσκια.

Γενικά, έχω μια επιφύλαξη με την τηλεόραση, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση ένιωσα από την αρχή μεγάλη ασφάλεια. Η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, την οποία εκτιμώ κι αγαπώ πολύ, έκανε τη μετάφραση στον «Φεγγίτη». Την ίδια εποχή, προετοίμαζε και την ιδέα της σειράς. Όταν, λοιπόν, μου πρότεινε να είμαι κι εγώ, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Όλοι οι συντελεστές μου δημιούργησαν, από την πρώτη στιγμή, μια αίσθηση ασφάλειας κι εμπιστοσύνης. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη δουλειά κι ανυπομονώ για την πρεμιέρα σε λίγες μέρες στον ΣΚΑΙ.

Η Επίδαυρος: Όνειρο και φόβοι

Έγινα ηθοποιός, γιατί ονειρευόμουν να παίξω στην Επίδαυρο και γενικά σε ανοιχτά θέατρα. Τόσο που σκεφτόμουν τι θα κάνω τον χειμώνα. Μαθήτρια στο Τέχνης, έπαιξα στην Επίδαυρο κι αμέσως μετά με το Εθνικό στον « Οιδίποδα» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Νομίζω πως ο βασικότερος λόγος που δεν το τολμάω εύκολα είναι γιατί δεν θέλω να απομυθοποιηθεί ο χώρος κι ο τρόπος δουλειάς σε σχέση με το τι σημαίνει να παίξεις εκεί. Δεν θα ήθελα να το κάνω με χίλιες δύο παραστάσεις και πρόβες που κάνουμε παράλληλα. Θα ήθελα να κρατήσω ακόμα αυτό το ρομαντικό όνειρο του ότι για να παίξεις εκεί, είναι κάτι ιερό. Οπότε όταν θα μπορώ να έχω έναν τέτοιο είδους χρόνο τότε θα το κάνω.

Αν δεν γινόμουν ηθοποιός...Θα ήμουν...

Δεν έχω ιδέα… Δεν το χω σκεφτεί… Αλήθεια, δεν ξέρω …

Στο καμαρίνι μου έχω πάντα...

Μια φωτογραφία του μπαμπά μου.

Μετά από μια απαιτητική παράσταση με χαλαρώνουν...

Οι φίλοι μου… Οι άνθρωποι, που με δέχονται όπως ακριβώς είμαι.

Σε δέκα χρόνια, ονειρεύομαι...

Να έχω υγεία και παρέα με σταθερούς συνεργάτες και να δημιουργούμε ωραίες παραστάσεις.

Μια συμβουλή – φυλακτό …

«Έχε πίστη!» Ήταν μια κουβέντα του δασκάλου μου στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, Δημήτρη Οικονόμου, και την κρατάω πάντα μέσα μου. Η πίστη έχει τεράστια σημασία στο θέατρο, αλλά και γενικά στη ζωή.

Έγινα ηθοποιός γιατί....

Μάλλον γιατί το θέατρο είναι ο μόνος τόπος, όπου μπορώ να εκφράσω τοόσο αγαπώ τον άνθρωπο.

Η Λουκία θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ρίττερ, Ντένερ, Φος» από 18 Οκτωβρίου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και στη «Γίδα ή ποιος σκότωσε τη Σύλβια;» στο Θεάτρο Θησείον.

Μαρία Πρωτόπαππα: «Για Να Ξεφοβηθώ Δανείζομαι Την Εμπειρία Της Έμμα Ρέγιες»

Μαρκουλάκης, Γουλιώτη, Παπασπηλιόπουλος Και Μιχαλοπούλου Μιλούν Και Φωτογραφίζονται Για Το Texnes-Plus!

Δ. Καταλειφός: «Πολλά Από Αυτά Που Θεωρούνται Μοντέρνα, Εμένα Μου Φαίνονται Απλά Ανόητα»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες για το texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού 

Ο Άρης Μπινιάρης στην πρώτη του συνέντευξη για τον «Χορό της Φωτιάς», μια μουσικοθεατρική παράσταση για τον Πόντο.

Το ραντεβού μας είναι στην Πλάκα, ανάμεσα σε διερχόμενους τουρίστες και στους φρενήρεις ρυθμούς των Αθηναίων,που επέστρεψαν στην πόλη μετά τις διακοπές. Ο Άρης Μπινιάρης στέκεται στο σημείο συνάντησής μας και παρά το γεγονός ότι αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εντατικές πρόβες τόσο για το πετυχημένο «Ξύπνα Βασίλη» στο Εθνικό Θέατρο, όσο και για τον «Χορό της Φωτιάς», το νέο καλλιτεχνικό του στοίχημα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, δείχνει ήρεμος κι ουσιαστικά παρόν, από την πρώτη χειραψία.

Ένα ήσυχο παραδοσιακό καφενείο, στην καρδιά της Πλάκας, φαντάζει το ιδανικό σκηνικό τόσο για τη φωτογράφιση, όσο και για μια χαλαρή κουβέντα. «Ό,τι έχεις δει, είναι χωρίς ούτε μια ώρα έξτρα πρόβα», μου επισημαίνει, όταν εκφράζω τον θαυμασμό μου, για το περσινό «Ύψωμα 731», παράσταση που πήρε κι αυτή τη σκυτάλη για δεύτερη σεζόν στο Πορεία και το μοναδικά εμπνευσμένο ανέβασμα του Ψαθά.

Ο σωστός προγραμματισμός κι ο έλεγχος της κάθε λεπτομέρειας μοιάζουν να είναι συστατικά της επιτυχίας του. Ο Άρης τολμά αναμοχλεύοντας «δύσκολα» θέματα, γιατί δεν επιθυμεί, να «κρυφτεί» πίσω από ένα κλασσικό κείμενο για να μην πάρει θέση συναισθηματικά, πολιτικά ή κοινωνικά. Εξάλλου, για τον ίδιο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι τελικά «η ουδετερότητα»....

Θα ξεκινήσω από τα πρόσφατα καλλιτεχνικά γεγονότα. Πρώτη φορά, τα τελευταία χρόνια, είδαμε τελετές παράδοσης-παραλαβής στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο Εθνικό Θέατρο και μάλιστα σ' ένα πολύ καλό κλίμα. Πώς το σχολιάζεις;

Η ομαλή αλλαγή των επικεφαλής πολιτιστικών οργανισμών, είναι ένδειξη πολιτισμού και προοικονομεί μια ομαλή συνέχεια. Αυτού του είδους η αλλαγή σκυτάλης, ανάμεσα στους απερχόμενους και νέους διευθυντές, αφενός αποκαλύπτει το αυτονόητο: τη συνεργασία, τη συνομιλία και τη συνύπαρξη κι αφετέρου  μ' έναν συμβολικό τρόπο, αναγνωρίζονται οι βάσεις που έχουν μπει για να εξελιχθεί ο θεσμός.

Ας πάμε, όμως, στη δική σου παράσταση: «Ο Χορός της φωτιάς», λοιπόν, μια παράσταση για τον Πόντο. Γιατί τώρα;

Στην παράσταση εστιάζουμε στα γεγονότα που συνέβησαν με την εμφάνιση του κινήματος των Νεότουρκων στις αρχές του 1900. Πρόκειται για ένα εθνικιστικό κίνημα που αποφάσισε να δημιουργήσει ένα έθνος, στο οποίο θα ζουν μόνο Τούρκοι μουσουλμάνοι, ξεριζώνοντας και σφάζοντας τους αρχαίους  αυτόχθονες λαούς που υπήρχαν στα μέρη εκείνα (Πόντιοι, Αρμένιοι, Ασσύριοι). Εκτός από τις σφαγές, τις λεηλασίες, τα βασανιστήρια, τους εμπρησμούς οικισμών, οι υπόλοιπες προμελετημένες μέθοδοι εξόντωσης που χρησιμοποίησαν, όπως μαζικοί εκτοπισμοί, πορείες θανάτου, τάγματα εργασίας, κινούμενα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαρτυρούν, για μένα, ένα απερίγραπτο έγκλημα αποτελώντας τη μεγάλη πρόβα για όσα θα επιχειρήσει ο Χίτλερ στη Γερμανία, λίγα χρόνια αργότερα.

Δεν σκηνοθετείς μόνο την παράσταση, αλλά υπογράφεις και το κείμενο. Πώς δούλεψες πάνω σ’ αυτό;

Συνέλεξα μαρτυρίες, επίσημη επιστολογραφία, άρθρα της εποχής κι αφού τα διασταύρωσα με ιστορικές πηγές, προχώρησα στην τελική συγγραφή και σύνθεση του κειμένου. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, δοκίμαζα το υλικό που προέκυπτε, με πρώιμα μουσικά θέματα του Φώτη Σιώτα, ο οποίος υπογράφει τη μουσική της παράστασης, έτσι ώστε ο λόγος να αποκτήσει, τη ζητούμενη ρυθμικότητα και μουσικότητα.

Πόσο δύσκολο είναι να αποτυπώσει κανείς ιστορικά γεγονότα σ’ ένα θεατρικό έργο και ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν για όσους ασχολούνται με τέτοιες «πληγές» της ιστορίας; 

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποτυπώσει κανείς γεγονότα σε ένα θεατρικό έργο. Καλείσαι ως συγγραφέας του έργου, αλλά κι ως σκηνοθέτης να δημιουργήσεις θεατρική δραματουργία, μέσα από την οποία θα προκύψουν δράσεις και συνθήκες, που θα αναπαριστούν ή θα αφηγούνται τα γεγονότα, με έναν ενδιαφέροντα και θελκτικό, για τον θεατή, θεατρικό κώδικα.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να κρατήσεις μια απόσταση από τα γεγονότα και να μην πάρεις, τελικά,  θέση. Η ουδετερότητα, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν προσφέρει καρπούς για σκέψη. Αυτό που, τελικά, ενδιαφέρει τον θεατή δεν είναι τόσο τα γεγονότα που πέρασαν, αλλά πως προσδιορίζεται το δικό μας παρόν, οι δικοί μας προβληματισμοί, μέσα από την αναμόχλευση του παρελθόντος.

Γνωρίζουμε οι Έλληνες ιστορία;

Όχι όσο θα έπρεπε. Πιστεύω πως αποφεύγουμε να κοιτάξουμε το παρελθόν για να αποφύγουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Διακρίνω μια διάχυτη αντίσταση σε οποιασδήποτε μορφής ουσιαστική ενδοσκόπηση. Όσο αποφεύγουμε το κοίταγμα σε ό,τι μας έφερε ως εδώ, σε ό,τι αποτελεί τη σύστασή μας, αδυνατούμε να προχωρήσουμε σε αλλαγές. Κι έτσι, καταλήγουμε να ατενίζουμε την εξέλιξη της ζωής, μέσα από παρωπίδες, καθηλωμένοι σε δόγματα.

Φαντάζομαι μέσα από την έρευνά σου θα ήρθες σ’ επαφή με πολλές προσωπικές ιστορίες από τη γενοκτονία των Ποντίων. Υπάρχει κάποια που σε στοιχειώνει; 

"Είναι αδύνατον, κανείς, να περιγράψει ..!", ακούγεται σε κάποιο σημείο στο κείμενο της παράστασης. Και είναι πραγματικά έτσι.

Παρόλα αυτά, ενδεικτικά, θα αναφερθώ στις Πόντιες μητέρες, που κατά την διάρκεια των μαζικών εκτοπισμών, κρατούσαν και θήλαζαν τα νεογέννητα μωρά τους, καθώς βάδιζαν στους δρόμους του χαμού. Πολλά από αυτά τα μωρά δεν άντεχαν και ξεψυχούσαν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα έθαβαν και συνέχιζαν αμέσως κάτω από την προτροπή του βούρδουλα. Σε άλλες περιπτώσεις, δεν τους επιτρεπόταν να τα θάψουν και αναγκάζονταν να τα αφήσουν στην άκρη του δρόμου.

Η ελληνική Βουλή ψήφισε, μόλις το  1994, την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού». Πιστεύεις ότι υπάρχουν περιπτώσεις, όπου η ιστορική μνήμη χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς για την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων; 

Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις που η ιστορική μνήμη χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς για εξυπηρέτηση συμφερόντων. Το συγκεκριμένο, όμως, ψήφισμα το θεωρώ πολύ σημαντικό και πιστεύω πως έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα.

Οι περισσότερες παραστάσεις σου, μέχρι σήμερα, βασίζονται σε δικά σου κείμενα, εμπνευσμένα από την ιστορία ή είναι αρχαία δράματα.  Δεν υπάρχουν κλασικά κείμενα που να σ’ έχουν ιντριγκάρει, ώστε να ασχοληθείς μαζί τους;

Σίγουρα υπάρχουν και θέλω πολύ να ασχοληθώ κάποια στιγμή. Υπάρχει, απλά ο κίνδυνος, να χρησιμοποιήσουμε ένα κλασσικό κείμενο για να αποφύγουμε να πάρουμε μια θέση συναισθηματικά, πολιτικά ή κοινωνικά. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να αποφύγω. Γι' αυτόν τον λόγο πιστεύω πως χρειάζεται τόλμη και πολύ δουλειά, ώστε να συντονιστούμε με την ουσία ενός κλασσικού έργου, και να εκφράσουμε, τελικά, τις προσωπικές μας αγωνίες και προβληματισμούς.

Φαίνεσαι πολύ ήρεμος, όση ώρα μου μιλάς, υπάρχει κάτι που μπορεί να σε «βγάλει από τα ρούχα σου», στις πρόβες;

Το να θεωρήσει κάποιος ηθοποιός ή συντελεστής αυτονόητο και δεδομένο, το γεγονός πως κάνουμε ένα τόσο όμορφο επάγγελμα, το οποίο εμείς έχουμε επιλέξει. Υπάρχει κόσμος που εργάζεται σε δουλειές που δεν έχει επιλέξει, ενώ η καρδιά του χτυπάει για κάτι άλλο. Αυτό προσπαθώ συνεχώς να το έχω στον νου μου. Με βοηθάει να αποφεύγω το φλερτ με την αχαριστία.

Αυτή τη στιγμή δουλεύεις για τρεις παραστάσεις. Υπάρχει προσωπικός χρόνος;

Ελάχιστος, αλλά φροντίζω να υπάρχει. Είναι σημαντικό να μην απασχολεί η δουλειά όλο τον χρόνο σου.

Ο  Άρης Μπινιάρης, έχει κάποια κλασική συνήθεια; Βλέπει ξένες σειρές, χαζεύει με κάποιο παιχνίδι στο ίντερνετ;

Έχω διάφορες κλασσικές συνήθειες και μία από αυτές είναι όντως οι ξένες σειρές. Με ξεκουράζει πολύ να τις παρακολουθώ.

Ο Άρης Μπινιάρης γράφει και σκηνοθετεί τον «Χορό της Φωτιάς», μια μουσικοθεατρική παράσταση για τον Πόντο.

Πρεμιέρα 30 Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Παίζουν:Χρήστος Λούλης, Ιωάννα Παππά, Άρης Μπινιάρης, Δώρα Ξαγοράρη, Λεωνή Ξεροβάσιλα, Κώστας Σεβδαλής, Γρηγορία Μεθενίτη, Ελένη Μπούκλη, Κατερίνα Δημάτη, Μάνος Πετράκης, Νίκος Τσολερίδης κι Ορέστης Χαλκιάς.

Για δεύτερη χρονιά συνεχίζονται το «Ξύπνα Βασίλη» του Δημήτρη Ψαθά στο Εθνικό Θέατρο και το «Ύψωμα 731» στο θέατρο Πορεία.

Ενώ αναμένεται κι η «Ηλέκτρα» που θα σκηνοθετήσει για το Θέατρο Τέχνης.

 Διαβάστε επίσης:

Γιώργος Γάλλος: «Ο Καλλιτέχνης Πρέπει Να Ενθαρρύνεται Να Ξαναπροσπαθήσει Και Όχι Να Κατηγορείται Ή Να Αφορίζεται»

5 +1 Λόγοι Που Το «Ξύπνα Βασίλη» Είναι Η Άχαστη Παράσταση Της Σεζόν!

75 Plus Χρόνια «Μαντάμ Σουσού»- Αφιέρωμα Στον Δημιουργό Της

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Η ταινία «Death of the Father» γυρίστηκε το 2018 και είναι βασισμένη σ’ ένα έργο του Τσάρλς Μπουκοφσκι .Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Δούσκου. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Κώστας Ανταλόπουλος, η Κατερίνα Διδασκάλου, η Βασιλική Δέλιου κ.α

Ο Κώστας Ανταλόπουλος για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Χάρη, κέρδισε πριν λίγες μέρες, βραβείο Α’ ανδρικής ερμηνείας από το Φεστιβάλ  Βέρα Κρους, στο Μεξικό.

Ο ηθοποιός γεννήθηκε στο Σωληνάρι Βοιωτίας και είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Βεάκη  και του πανεπιστημίου της Κολωνίας του τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού. Μαθήτευσε στο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ο οποίος υπήρξε και δάσκαλος του.

Ο ηθοποιός σε σκηνή από την ταινία. 

Έχει παίξει σε πάνω από είκοσι πέντε μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες. Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως οι: Αλέξανδρος Αβρανάς(Miss Violence ,Silver Lion VENICE 2013),Costa Gavras (Adults in the Room), Christian Zubert, Μιχάλης Κωνσταντάτος, Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Αλέξης Καρδαράς, Κάρολος Ζωναράς, Αλέξης Αλεξίου, Άντυ Παπαδημητρίου, Θόδωρος Μαραγκός, Γιάννης Βεσλεμές, Τίμωνας Κουλμάσης, Νικόλας Σπανός, Christin Krokos, Βασίλης Δούσκος, Διονύσης Γρηγοράτος, Νίκος Βουτενιώτης, Μαρία Λάφη κ. ά.

Την περασμένη θεατρική σεζόν, τον παρακολουθήσαμε στην παράσταση « Το Έπος…Της Μαλάμως» στο θέατρο Λαμπέτη σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα.

Αυτή την περίοδο βρίσκεται σ’ εντατικές πρόβες για το δικαστικό θρίλερ,«Terror» του Ferdinand von Schirach, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Οικονόμου, έργο, που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην χώρα μας. Η πρεμιέρα μάλιστα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου, στην Νομική Αθηνών. Στη συνέχεια η παράσταση θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Αθηνών.

Παράλληλα θα τον δούμε και σε μια ακόμη παράσταση κάθε Σάββατο και Κυριακή, η οποία θα ανακοινωθεί σύντομα. 

 Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στη Γιώτα Δημητριάδη. 

Αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης. 

Είναι ευλογία να συναντάς καλλιτέχνες,  με πολύπλευρο ταλέντο και να απολαμβάνεις μαζί τους μια κουβέντα ειλικρινή, με αρκετές δόσεις αυτοσαρκασμού και πηγαίου χιούμορ. Ηθοποιούς, που επιλέγουν να παίζουν ρόλους μόνο στη σκηνή. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου.

Με μια συνεχή παρουσία στα θεατρικά δρώμενα καταφέρνει και ξεχωρίζει στα καλλιτεχνικά στοιχήματα, τα οποία, ανά καιρούς, θέτει. Είτε σε παραστάσεις μιούζικαλ, όπου εντυπωσιάζει και με τις φωνητικές της ικανότητες, είτε σε κωμωδία του Φεντώ ή δράμα του Σοφοκλή, η Μαρούσκα θα δουλέψει σκληρά και τα αποτελέσματα θα τη δικαιώσουν.

Συναντηθήκαμε στη Βίλα Ζωγράφου, ένα καυτό αυγουστιάτικο απόγευμα και μ’ αφορμή την «Προσωπική Συμφωνία» του Χάργουντ, που βάζει πλώρη για δεύτερη σεζόν στο Από Μηχανής Θέατρο, μιλήσαμε για όλους όσους δεν παίρνουν θέση στα πράγματα, για τις μέχρι τώρα συνεργασίες της, τον ρόλο των ονείρων της, την απώλεια της μητέρας της, την ψυχοθεραπεία, τη Μαρκόνησο, τη Ρωσία...ακόμη και για την Πάολα...

Η «Προσωπική Συμφωνία» θα συνεχιστεί  για δεύτερη σεζόν στο Από Μηχανής θέατρο, μετά από μια μικρή περιοδεία. Που πιστεύεις ότι οφείλεται η επιτυχία αυτής της παράστασης;

Πρώτα απ’ όλα στο ίδιο το έργο του Ρόναλντ Χάργουντ. Είναι σύγχρονο και μας αφορά, ενώ θέτει ερωτήματα στους θεατές. Είναι η αληθινή ιστορία του  Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ, ο οποίος ήταν ο σπουδαιότερος μαέστρος στη Ναζιστική Γερμανία, εκείνη την εποχή.

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο κατεχόμενο Βερολίνο, ο Φουρτβένγκλερ θα κατηγορηθεί για τη σχέση του με το Ναζιστικό καθεστώς και θα υποβληθεί σε ανάκριση από τους Αμερικανούς.

Πράγματι, ήταν ο αγαπημένος του Χίτλερ και πήρε πολλά αξιώματα, τα οποία και χρησιμοποίησε για να σώζει μόνο ταλαντούχους Εβραίους μουσικούς.  Το θέμα του έργου είναι η σύγκρουση δύο κόσμων, του ταγματάρχη Άρνολντ (Αλέξανδρος Μπουρδούμης) και του Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ (Νικήτα Τσακίρογλου).

Ο Άρνολτ πιστεύει ότι αντιστέκεσαι σ’ ένα καθεστώς μόνο αν βγεις μπροστά και πολεμήσεις φανερά. Αντίθετα, ο Φουρτβένγκλερ ισχυρίζεται ότι πολέμησε μέσω της Τέχνης του. Ο κόσμος φεύγει προβληματισμένος παρακολουθώντας πως το θύμα γίνεται θύτης κι ο θύτης θύμα. Ουσιαστικά, δεν μπορείς να αποφασίσεις ποιος έχει δίκιο σ’ αυτή την ιστορία...

Σ’ αυτή την παράσταση συνεργάζεστε τρεις γενιές ηθοποιών. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους μεγαλύτερους του θιάσου, του Νίκητα Τσακίρογλου και του Χρήστου Βαλαβανίδη, με τους νεότερους;

Νομίζω, ότι αυτό που διαφέρει είναι το ήθος, το μεράκι κι η ευγένεια με την οποία αντιμετωπίζουν τη δουλειά. Να βλέπεις τον Τσακίρογλου κάθε βράδυ να έχει άγχος για την παράσταση, με μια πορεία 60 χρόνων στο θέατρο, είναι κάτι το απίστευτο, που δεν υπάρχει στις νεότερες γενιές.  Σαφέστατα, είχαν και εκείνοι τα θέματά τους κι ακούμε και διάφορες ιστορίες μέσα στα καμαρίνια, αλλά είχαν κάποιες κόκκινες γραμμές, που δεν τις περνούσαν εύκολα.

Από την άλλη, η νέα γενιά ηθοποιών είναι πιο καταρτισμένη. Θεωρώ, όμως,  ότι το μεράκι και το ήθος που είχαν αυτοί οι άνθρωποι ήταν μοναδικό και δεν το λέω με διάθεση παρελθοντολογίας.

Μου έλεγες πριν ότι το κοινό διχάζεται, εσύ με ποιανού την πλευρά είσαι πιο κοντά;

Νομίζω με του ταγματάρχη.Ειδικά στην εποχή που ζούμε είναι τρομερό το πόσο δεν παίρνουμε θέση στα πράγματα και καθόμαστε σ’ έναν καναπέ.

Αυτό συμβαίνει και στο θέατρο, αλλά και σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους. Δεν παίρνουμε θέση γιατί υπάρχει η λογική: «Να τα πηγαίνω καλά μ’ όλους». Νομίζω ότι δεν ανήκεις σ’ αυτή την κατηγορία...

Όχι, θέλω να νιώθω ελεύθερη να εκφράζω τη σκέψη μου...

Αισθάνεσαι ότι αυτό έχει ένα τίμημα στην καριέρα σου;

Σίγουρα...

Από την άποψη ότι θα είχες περισσότερες προτάσεις για δουλειά για παράδειγμα…

Όχι, δεν είναι αυτό. Η πορεία σου στον χώρο, σίγουρα, έχει να κάνει με τον τρόπο που τοποθετείσαι σ’ αυτόν. Έχει, όμως, να κάνει και με την προσωπικότητά σου. Εγώ είμαι ένας πολύ ανασφαλής άνθρωπος και δεν έχω το τάλαντο των δημοσίων σχέσεων. Στο εξωτερικό, δεν θα υπήρχε αυτή η ανάγκη. Οι καλλιτέχνες έχουν μάνατζερ γι’ αυτή τη δουλειά κι αφιερώνονται στην τέχνη τους.

Ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να πλασάρουν τον εαυτό τους. Το να λες όμως τη γνώμη σου φανερά, με τον κίνδυνο να ενοχλήσεις κάποιους, σίγουρα σου κλείνει πόρτες.

Άλλο το τάλαντο της επικοινωνίας, όμως, κι άλλο το τάλαντο της κολακείας....

Έχεις δίκιο, εγώ αναφέρομαι στην επικοινωνία, ως προς τον τρόπο που πλασάρεις τον εαυτό σου. Μου είναι πολύ δύσκολο να «χτυπήσω πόρτες» κι αυτό είναι λάθος, γιατί αυτή είναι η δουλειά μας. Ουσιαστικά, πουλάμε ένα προϊόν, που όμως είναι ο εαυτός μας κι η ανασφάλεια που φέρει αυτό είναι που το κάνει δύσκολο.

Θέλω να επανέλθουμε σ’ αυτό που είπες για τον καναπέ. Σήμερα, λοιπόν, πράγματι είμαστε η επανάσταση του καναπέ ή της οθόνης. Ασχολούμαστε, για παράδειγμα, με το τι φόρεσε η σύζυγος του πρωθυπουργού και με τον αν αξίζει η Πάολα να τραγουδήσει Θεοδωράκη αφήνοντας τα ουσιώδη, όπως για παράδειγμα, την οικολογική καταστροφή του πλανήτη, τους πρόσφυγες κ.λ.π...Γιατί συμβαίνει αυτό;

Με την ευκαιρία να πω ότι είδα ένα βίντεο με την Πάολα να τραγουδάει το «Ένα παιδί του Αυγούστου» κι ήταν εξαιρετική! Η κοπέλα έχει κάνει τρομερή δουλειά, έχει κόψει όλο τον λυγμό που έχει η φωνή της και ερμήνευσε σπουδαία το κομμάτι. Της βγάζω το καπέλο!

Αλλά για να απαντήσω στην ερώτησή σου, είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει. Καθημερινά πνίγονται χιλιάδες άνθρωποι. Μ’ ενοχλεί πολύ το γεγονός ότι ενώ είμαστε ένα γένος προσφύγων, ξαφνικά ξεχνάμε το παρελθόν! Πνιγόμασταν κι εμείς στις θάλασσες και φεύγουμε ακόμα για τη Γερμανία. Αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα κρυβόμαστε πίσω από τον τίτλο του «Ευρωπαίου» και, δυστυχώς, στην Ευρώπη είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης... Θεωρώ απαράδεκτο, λοιπόν, να αντιμετωπίζουμε έτσι τους ανθρώπους αυτούς που ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους...

Και τώρα δεν θα έχουν και ΑΜΚΑ...

Τραγικό! Όταν ακούς να λένε : «Είναι δυνατόν να δίνει το κράτος 400 ευρώ στον κάθε μετανάστη» και δεν ξέρουν ή κάνουν ότι δεν ξέρουν ότι αυτά τα χρήματα δεν είναι από τους Έλληνες φορολογούμενους, είναι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό.

Υπάρχει μια νοοτροπία ακροδεξιά ακόμα και φασιστική σε μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Θα ήταν πολύ ουτοπικό ή ρομαντικό να λέγαμε ότι έργα, όπως αυτό που ανεβάζετε ή τοποθετήσεις καλλιτεχνών, βοηθούν στο να καταλάβει ο κόσμος τι θα πει φασισμός;

Ναι, είμαι από τους ρομαντικούς που το πιστεύουν αυτό. Είναι μια από τις λειτουργίες της Τέχνης και του Θεάτρου αυτή, να εκπαιδεύσεις το κοινό σου ή να του θυμίσεις το τι συμβαίνει, να κρούσεις τον κώδωνα του κινδύνου. Ο ρόλος του θεάτρου δεν είναι να κυβερνήσει αλλά να αφυπνίσει.

Πώς φανταζόσουν τα πράγματα, πριν μπεις στο χώρο, αν κι ήσουν μυημένη πάντα λόγω του πατέρα σου υποθέτω, και πώς πραγματικά είναι;

Η μεγαλύτερη αυταπάτη που είχα ήταν η ύπαρξη αξιοκρατίας.  Και αυτό γιατί είχα έναν πατέρα σκηνοθέτη, ο οποίος λειτουργούσε πάντα και μόνο έτσι.  Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ισοπεδώνουν τα πάντα. Πιστεύω στις αξίες και θεωρώ ότι οι άνθρωποι που αξίζουν δεν χάνονται. Απλώς υπάρχει η χελώνα, υπάρχει κι ο λαγός. Υπάρχουν σπρίντερ και μαραθωνοδρόμοι. Εγώ προτιμώ τους μαραθωνοδρόμους, αυτούς που έχουν διάρκεια στον χρόνο.

Αν και μεγάλωσες με πατέρα κινηματογραφιστή δεν έχεις κάνει σινεμά....

Ναι, μόνο μια μικρού μήκους. Καημό το έχω να κάνω μια ταινία! Δεν θέλω, όμως, να τα ρίχνω στους άλλους, δεν το κυνήγησα κι εγώ. Είμαι φοβική λίγο, αλλά ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να ξυπνάω.

Σ’ αυτό συνέβαλε κι η ψυχοθεραπεία; Μετά την απώλεια της μητέρας σου νομίζω ξεκίνησες αυτή τη διαδικασία..

Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! Ήταν μια απώλεια, την οποία δεν μπορούσα να διαχειριστώ.  Αν και το πάλεψα πολύ. Γενικά είμαι ευαίσθητη αλλά είμαι και δυνατή! Αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου. Μπορεί να φτάνω πάτο αλλά πάντα τα καταφέρνω. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, όμως, έβλεπα μόνο πάτο και αυτό με τρόμαξε πολύ. Τότε συνειδητοποίησα, ότι χρειάζομαι βοήθεια και δεν μπορώ μόνη μου. Η ψυχοθεραπεία ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα, που έκανα στον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια.

Μου έχεις χαρακτηρίσει τον εαυτό σου, σε πολλά σημεία της κουβέντας μας, ως «ανασφαλή» γι’ αυτό τον λόγο σε βλέπουμε να συνεργάζεσαι για μεγάλα χρονικά διαστήματα με συγκεκριμένους σκηνοθέτες; Τώρα με τον Δημήτρη Μυλωνά και πριν για ακόμα μεγαλύτερο διάστημα με τον Θέμη Μουμουλίδη;

Κάτι έχουν και με κρατάνε! Σίγουρα! Εγώ κανονικά θα ήθελα να είμαι κάθε εξάμηνο αλλού. Όμως η ανασφάλειά μου με κάνει να αναζητώ οικεία περιβάλλοντα.

Να είσαι κάθε εξάμηνο αλλού και να παίξεις και τη Βιρτζίνια Γουλφ...

Πολύ! Αυτό χαίρομαι που έχει ακουστεί! Ελπίζω να γίνει κάποια στιγμή, μου λένε ότι είμαι μικρή γι’ αυτόν τον ρόλο αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Γιατί πρέπει αυτή η ηρωίδα να είναι πάνω από 50;

Τι σε συνδέει τόσο μ’ αυτόν τον ρόλο;

Συναισθηματικοί λόγοι. Την είχα ερμηνεύσει στη σχολή, στο δεύτερο έτος κι είχα μια μεταφυσική εμπειρία μ’ αυτό το κομμάτι. Είχε έρθει ο πατέρας μου να δει τις τελικές εξετάσεις κι όταν τελείωσε η σκηνή λιποθύμησα από την ένταση. Στη συνέχεια, θυμάμαι τον εαυτό μου στα παρασκήνια του Ωδείου με τον μπαμπά μου από πάνω να μου κάνει αέρα και μια τεράστια μελανιά στο χέρι! Γενικά, δεν ερωτεύομαι ρόλους αλλά συνεργασίες.

Ποια συμβουλή του πατέρα σου, όταν ξεκίνησες αυτή τη δουλειά, κρατάς στο μυαλό σου;

Μια συμβουλή που την έχω παντιέρα στη δουλειά, αλλά και τη ζωή μου: «Να κοιτάς τον καθρέφτη σου καθημερινά και να μην τον φτύνεις!»

Και νομίζω ότι δεν σε βοήθησε κι’ όλας...

Ποτέ! Του το είχα ζητήσει κι εγώ. Να καταλάβεις, η πρώτη δουλειά που έκανα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής, σκηνοθέτης ήταν ένας κολλητός του πατέρα μου, ο Μιχάλης Παπανικολάου. Είχαν βγει μια μέρα για ποτά κι όταν τον ρώτησε : «Οι κόρες σου τι κάνουν;», τότε έμαθε ότι είμαι ηθοποιός  κι  απόρησε πώς δεν του είχε στείλει τουλάχιστον ένα βιογραφικό. Τελικά, του ζήτησε να περάσω έστω από οντισιόν κι έτσι πήρα τον ρόλο. Ξέρεις μερικές φορές, τσαντίζομαι και λέω γιατί να μου έχουν έρθει με τόσο κόπο όλα; Από την άλλη, όμως, είναι μεγάλη ικανοποίηση να τα καταφέρνεις μόνη σου και να ακούς ότι αρέσει η δουλειά σου.

Υπήρχε, παρ’ όλα αυτά, κάποια στιγμή που ευχόσουν να σε ρουφήξει η σκηνή;

Ναι, βέβαια. Ήταν στην «Όπερα της Πεντάρας», στην πρεμιέρα, με το που ακούω τις πρώτες νότες από το τραγούδι της Τζένης, εκείνα τα δευτερόλεπτα σκεφτόμουν: «Εντάξει, δεν μπορώ να το κάνω εγώ αυτό. Θα φύγω! Και τι θα γίνει; Θα κλείσει η αυλαία...Δεν θα ξαναβρώ πουθενά δουλειά πουθενά...». Αλλά ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί....

Τώρα έχεις τρακ;

Κάθε βράδυ, σε κάθε παράσταση! Είναι το αίσθημα της ευθύνης που σε κάνει να έχεις άγχος.

Θα ήθελα να κλείσουμε την κουβέντα μας, με δύο φαντάζομαι μοναδικές θεατρικές εμπειρίες. Έχεις παίξει τις «Τρεις αδερφές» στη Ρωσία και παράσταση για τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο. Πες μας τι κρατάς από αυτές;

Με τις «Τρεις αδερφές», παίξαμε στο φεστιβάλ Τσέχωφ, ήμασταν η πρώτη ελληνική παράσταση, που συμμετείχε σ’ αυτό, έχουμε εξάλλου έναν πολύ δραστήριο σκηνοθέτη, τον Δημήτρη Μυλωνά και δεν θα μπορούσε να του ξεφύγει!

Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία, παίξαμε μέσα στο κτήμα του Τσέχωφ, σ’ ένα σπιτάκι υπηρετών κι ο ενθουσιασμός που εισπράξαμε από τους Ρώσους συναδέλφους και δημοσιογράφους ήταν μια εμπειρία ζωής.

Το ίδιο και στη Μακρόνησο, όπου κάναμε μια και μοναδική παράσταση, σε συνέχεια των παραστάσεων που είχαμε δώσει στο Badminton. Η εμπειρία του να βλέπεις να έρχονται τα καράβια και 7.500 κόσμος να ανεβαίνει αυτόν τον δρόμο, που ήταν κάποτε δρόμος μαρτυρίου, είναι κάτι το συγκλονιστικό. Ήμασταν όλοι από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης ανατριχιασμένοι.

Αυτές είναι εμπειρίες ζωής, τις οποίες σου χαρίζει αυτό το επάγγελμα και κάθε φορά που γονατίζεις τις αναπολείς και παίρνεις δύναμη.