Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 
Γιώτα Δημητριάδη

Γιώτα Δημητριάδη

Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Το έργο του Βρετανού συγγραφέαPhilip Ridley σκηνοθετεί ο Ευθύμης Χρήστου στο Τρένο στο Ρουφ με πρωταγωνιστές την έμπειρη Μαρία Ζορμπά και τον νεότερο Δημήτρη Φουρλή. Η παράσταση παίζεται κάθε Τρίτη. 

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο μέχρι θανάτου ξυλοδαρμός του νεαρού Vincent είναι η τραγική αφορμή ώστε η μητέρα του, Anita, να συναντήσει τον Davey, έναν νεαρό που σύμφωνα με την κατάθεσή του, ήταν αυτός που βρήκε πρώτος τον Vincent νεκρό.

 aima sto xioni

Οι συνεχείς ερωτήσεις για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου, η καχυποψία, η δυσπιστία, οι ενοχές, τα βάρη αλλά και τα προσωπικά όνειρα, οι ελπίδες και οι πόθοι τους θα οδηγήσουν σε μια ολονύκτια κουβέντα που θα αποκτήσει απροσδόκητη και για τους δύο τροπή.

Πόση δύναμη έχουμε να υπερασπιστούμε τη δική μας αλήθεια και πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε την αλήθεια του άλλου;

 zorba aima

Ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου και η Αμαξοστοιχία Θέατρο το Τρενο στο Ρουφ παρουσιάζoυν το έργο Vincent, του πολυβραβευμένου σύγχρονου άγγλου συγγραφέα Philip Ridley.

Ένα έργο για τη βία, τον φόβο και την ασφυκτική πίεση των ανθρώπων υπό το βάρος της κοινωνικής συμβατικότητας αλλά και για την διαρκή βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για προσωπική ελευθερία και αληθινή επαφή.

Ο συγγραφέας αποδομεί και επανασυνθέτει τον θεσμό της οικογένειας. Σπάει τον γύψο της επιβεβλημένης τήρησης των μικρών και μεγάλων οικογενειακών παραδόσεων και δίνει στους ήρωες του τη δυνατότητα να λυτρωθούν.

 maria

Αναμιγνύει με τρόπο μοναδικό τον φόβο και την απειλή με τις μικρές στιγμές μαγείας στην καθημερινότητα. Μέσα στον πόνο που γεννά ο ρατσισμός, ο εκφοβισμός, και η καταπίεση ρίχνει τον σπόρο της αγάπης και της ελπίδας.


*Το έργο Vincent River παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Hampstead του Λονδίνου το 2000. 

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου
Διαμόρφωση σκηνικού χώρου- φωτισμός: Άννα Σαπουνάκη

Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες- Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (
forbidden.designs)

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα

Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Φουρλής

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Πρεμιέρα: Τρίτη 12 Φεβρουαρίου

Θεατρικό Βαγόνι

κάθε Τρίτη στις 21.00

Εισιτήρια: 12 ευρώ Ολόκληρο / 10 ευρώ Φοιτητικό - Μειωμένο / 5 ευρώ Ατέλειες

Ηλεκτρονική Προπώληση:

https://www.viva.gr

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
Free Wi-Fi / Δωρεάν Parking

 Διαβάστε επίσης:

Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ο Γκέοργκ Μπίχνερ είναι από τους ελάχιστους συγγραφείς, παγκοσμίως, ο οποίος καταφέρνει με ημιτελές έργο του, γραμμένο μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία, στα 23 του, την χρονιά που έμελλε να πεθάνει από τύφο, να επηρεάσει τόσο την παγκόσμια δραματουργία και το θέατρο.

Ο «Βόυτσεκ» είναι έργο ρεαλιστικό, ταυτόχρονα, όμως, κινείται και εκτινάσσεται στην περιοχή του ποιητικού θεάτρου. Στο επίκεντρο βάζει μια τραμπάλα μεταξύ κοινωνικού αιτίου κι αποτελέσματος και μέσα από αυτή τη (μη) ισορροπία έρχεται στο επίκεντρο η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Γι’ αυτό και το έργο έγινε δεκτό, τόσο από τους εκπροσώπους της νατουραλιστικής σχολής, όσο κι αυτής των εξπρεσιονιστών έχοντας επηρεάσει σχεδόν ολόκληρο το δυτικό θέατρο, από τους εξπρεσιονιστές και τον Μπρεχτ μέχρι τον Μπέκετ κι από τον Γκόρκι μέχρι τον Κολτές και τη Σάρα Κέιν. Θεωρείται ο πρόδρομος κι η απαρχή του μοντέρνου θεάτρου, όπως το γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα.

Ο Βόιτσεκ είναι ένας φτωχός στρατιώτης, ο οποίος περνά  τις μέρες  του ξυρίζοντας τον λοχαγό του και κάνοντας το πειραματόζωο. Καταδυναστευμένος από τη ζήλια και την εξαθλίωση, κάποια στιγμή ξεσπά. Αντί, όμως, να εξεγερθεί ενάντια στους βασανιστές του, σκοτώνει την ερωμένη και μητέρα του παιδιού του, Μαρία.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί κι υπογράφει τη δραματουργία του έργου, δουλεύοντας πάνω στη μετάφραση του αείμνηστου πατέρα της, Σπύρου Ευαγγελάτου.

Χωρίζει το έργο σε 30 σύντομες σκηνές κάνοντας, σε μερικά σημεία, μικρές αλλά ουσιαστικές προσθήκες.

Η ίδια σκηνοθετεί την παράσταση στη μεγάλη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά, επιτυγχάνοντας με τη βοήθεια του λειτουργικού και συνάμα εντυπωσιακού σκηνικού της Εύας Μανιδάκης, το οποίο μεταμορφώνεται από σωλήνας παρατήρησης σε τσίρκο,  καθώς και με τα καλαίσθητα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμας και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ, ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα.

Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή  ο θεατής απολαμβάνει εντυπωσιακές σκηνικές εικόνες, που παραπέμπουν σε πίνακες ζωγραφικής.  Σ’ αυτό συμβάλλει κι η σπουδαία δουλειά που έχει γίνει από την Πατρίτσια Απέργη στην κίνηση, αλλά κι ο τρόπος που δούλεψαν οι ηθοποιοί ως σύνολο.

Παρ’ όλα αυτά, η παράσταση δεν καταφέρνει, κατά τη γνώμη μου, σε καμία περίπτωση να επικοινωνήσει με την πλατεία τον λόγο του Μπίχνερ κι ούτε, κατά διάνοια, να συγκινήσει.

Ο ταλαντούχος θίασος με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Γάλλο και την Έλενα Μαυρίδου εγκλωβίζεται σ’ ένα θέατρο φόρμας κι όχι ουσίας.

Σ’ ελάχιστες σκηνές η σκηνοθετική καθοδήγηση επιτρέπει κάποια ψήγματα συναισθήματος, χαρακτηριστικό παράδειγμα η 16η σκηνή με τον Γιώργο Γάλλο, όπου ως Βόυτσεκ έρχεται αντιμέτωπος με τον αρχιτυμπανιστή, Λευτέρη Πολυχρώνη. Εκεί το σφύριγμα κι η μοναδική εκφραστικότητα του Γάλλου, μας δίνουν μια ιδέα για το δράμα του στρατιώτη. Το ίδιο συμβαίνει και με την εικοστή σκηνή, όπου οι δύο ηθοποιοί επιβεβαιώνουν τη σκηνική τους επικοινωνία.

Ακόμα και τα μικρά παιδιά, που συμμετέχουν στην παράσταση, έχουν αξιοποιηθεί από τη σκηνοθέτη με τέτοιο τρόπο, ώστε να συμμετέχουν στο όμορφο, άψυχο ταμπλό της.

voitsek

Ο Γιώργος Γάλλος είναι ο πρώτος Βόυτσεκ, τον οποίο βλέπουμε αντί για στρατιωτική στολή να φορά κουστούμι πιερότου έχοντας και το ανάλογο μακιγιάζ, γεγονός που βρήκα ιδιαίτερα εύστοχο και ταιριαστό με το τσίρκο που είδαμε σ’ επόμενες σκηνές επισημαίνοντας και μια αλληγορική σημασία με το ίδιο το τσίρκο της ζωής του ήρωα.

Επιπλέον, η ίδια η λέξη προέρχεται από το λατινικό Petrus  < αρχαία ελληνική Πέτρος (αντιδάνειο) < πέτρος < πέτρα, που συνδυάζεται και με τη λειτουργία του Πιερότου (υπηρέτης στην Ιταλική Κωμωδία).

Η Έλενα Μαυρίδου, εγκλωβισμένη κι αυτή στις σκηνοθετικές οδηγίες, κάνει πάρα πολλά επί σκηνής μέχρι κι ακροβατικά, αλλά η Μαρία της μοιάζει αμήχανη κι άνευρη.

Ο καρατερίστας Σωτήρης Κατσομίδης δίνει νότες χιούμορ και χαρακτήρα στον γιατρό. Το ίδιο κι ο Χάρης Χαραλάμπους ως λοχαγός.

Κι ο υπόλοιπος θίασος με τους Γιώργος Ζυγούρης, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Μάνος Πετράκης κι Αγγελική Αναργύρου δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και φαίνεται πως έχουν δουλέψει πολύ για να επιτύχουν έναν άρτιο συγχρονισμό μεταξύ τους και μια ροή στη διάρκεια της παράστασης.

Η, απόλυτα ταιριαστή με την ατμόσφαιρα, μουσική του Γιώργου Πούλιου αναλώθηκε σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης εκβιάζοντας το συναίσθημα των θεατών.

Συνολικά, μιλάμε για μια άρτια εικαστικά σύλληψη κι εκτέλεση, απομακρυσμένη όμως από κάθε είδους συναίσθημα, σε σημείο που κι ο ίδιος ο λόγος να γίνεται σε κάποια σημεία ακατανόητος.  

Παρ’ όλα αυτά τολμώ να πω, ότι μαζί με το «Τραμ με το όνομα πόθος» είναι οι καλύτερες προτάσεις που είδαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

 

Διαβάστε επίσης: 

Γιώργος Γάλλος: «Ο Καλλιτέχνης Πρέπει Να Ενθαρρύνεται Να Ξαναπροσπαθήσει Και Όχι Να Κατηγορείται Ή Να Αφορίζεται»

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση υποδέχτηκαν τους εκπροσώπους του Τύπου, την Τετάρτη 6 Μαρτίου, η πρόεδρος Fleurette Καραδόντη και τα μέλη του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στο φιλόξενο μπαρ, του βιβλιοπωλείου Ιανός. 

Η συνέντευξη Τύπου έγινε μ' αφορμή τρία σημαντικά γεγονότα: το νέο μουσείο της Αθήνα, το καινούργιο λογότυπο του ιδρύματος και την ανακοίνωση της φετινής έκθεσης στην Άνδρο. 

Στις αρχές του Φθινοπώρου (1η Οκτώβρη) το νέο μουσείο που βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα από το Καλλιμάρμαρο, επί της οδού Ερατοσθένους 13, θα είναι έτοιμο να υποδεχτεί το κοινό σ' ένα εντυπωσιακό κτίσμα έντεκα ορόφων. 

Το ίδρυμα γιορτάζει τις 4 δεκαετίες του και ανανεώνει το λογότυπό του. Το νέο σήμα κατατεθέν του ιδρύματος είναι "Μια κυκλική σύνθεση, αναφορά στα ονόματα των δύο ιδρυτών του, οι οποίοι έδρασαν σαν δύο όψεις της ίδιας οντότητας. Ενώ παράλληλα, δείχνει πώς το όραμά τους μεταλαμπαδεύτηκε" , όπως δήλωσε ο Ανδρέας Γεωργιάδης creative director. Το χρώμα του είναι μπλε και παραπέμπει στην Ελλάδα και την Άνδρο. 

Η Άνδρος είναι άλλωστε, όπως τόνισε και ο Κυριάκος Κουτσομάλλης η "μήτρα" του ιδρύματος. Ο ίδιος θα επιμεληθεί και την έκθεση-αφιέρωμα στον ζωγράφο Κων/νο Βυζάντιο, τον οποίο, όπως επισήμανε είχε συναναστραφεί και προσωπικά. 

Ιδιαίτερα συγκινημένη, η πρόεδρος του Ιδρύματος αναφέρθηκε τόσο στο ζεύγος Γουλανδρή, που όσοι το γνώριζαν όπως είπε χαρακτηριστικά: "Καταλαβαίνουν", όσο και στην Νίκη Γουλανδρή, η οποία έφυγε πρόσφατα από τη ζωή πλήρης ημερών. 

Το Μουσείο της Αθήνας

Το νέο μουσείο, που θα ονομάζεται «Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή», στεγάζεται σε ένα ιδιόκτητο ακίνητο που προήλθε από την αρμονική συνδιαλλαγή ενός διατηρητέου μεσοπολεμικού κτίσματος και μίας σύγχρονης προσθήκης. Η ανέγερσή του ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2012 και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2018.

Η επιλογή του σημείου έγινε με κριτήριο την επιθυμία του ζεύγους Γουλανδρή το μουσείο να βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας, εντός του πολιτιστικού άξονα της Αθήνας που περικλείει τα μεγάλα μουσεία της πόλης, και σε σημείο εύκολα προσβάσιμο για τους επισκέπτες.

Στο μουσείο, που έχει συνολική επιφάνεια 7.250 τ.μ. και εκτείνεται σε 11 ορόφους, θα εκτεθούν σπάνια έργα τέχνης μεγάλων ονομάτων της νεότερης και σύγχρονης Ευρωπαϊκής πρωτοπορίας όπως Cézanne, Van Gogh, Gauguin, Monet, Degas, Rodin, Toulouse-Lautrec, Bonnard, Picasso, Braque, Léger, Miró, Giacometti, Balthus κ.ά., καθώς και έργα διακεκριμένων ονομάτων της ελληνικής πρωτοποριακής ζωγραφικής όπως Παρθένης, Μπουζιάνης, Βασιλείου, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τσαρούχης, Μόραλης, Τέτσης κ.ά. Επίσης, θα φιλοξενούνται περιοδικές εκθέσεις, ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, ενταγμένων στην εκθεσιακή πολιτική με την οποία το Ίδρυμα

δραστηριοποιείται τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Στους υπόλοιπους χώρους θα λειτουργήσουν το πωλητήριο και το café-restaurant του μουσείου, βιβλιοθήκη τέχνης, παιδικό εργαστήριο, καθώς και ένα σύγχρονων προδιαγραφών αμφιθέατρο, 190 θέσεων.

Το έργο περιλαμβάνει και την αναμόρφωση της πλατείας Αγ. Σπυρίδωνα που αποτελεί δωρεά του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή προς το Δήμο Αθηναίων.

 ntikos vivantios

Πίνακας του Ντίκου Βυζάντιου

 

Η έκθεση στην Άνδρο

Το αναδρομικό αφιέρωμα στον Ντίκο Βυζάντιο αποτελεί έναν οφειλόμενο φόρο μνήμης στον διακεκριμένο ζωγράφο της διασποράς, ο οποίος επί μισό και πλέον αιώνα διέπρεψε στο εικαστικό καλλιτεχνικό προσκήνιο του Παρισιού.

Γιος του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου ανατράφηκε σ’ένα οικογενειακό περιβάλλον το οποίο επηρέασε ποικιλοτρόπως (τις μετέπειτα επιλογές του) τους πνευματικούς και καλλιτεχνικούς του προσανατολισμούς. Σε ηλικία 16 ετών έγινε δεκτός στην ΑΣΚΤ.

Τον Δεκέμβριο του 1945, αναγκάστηκε στον εκπατρισμό προκειμένου να αποφύγει τη δίνη του αδελφοκτόνου εμφυλιακού διχασμού. Ήταν ο νεότερος μεταξύ των διακοσίων Ελλήνων επιβατών του θρυλικού μεταγωγικού Ματαρόα που οι δυο φιλέλληνες του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών Octave Merlier και Roger Milliex με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης του άνοιξαν τον δρόμο προς την ελευθερία της σκέψης.

Στο Παρίσι, που έμελλε να γίνει η άλλη του πατρίδα, από την πρώτη στιγμή γνώρισε την θαλπωρή και την καθοδήγηση στο φιλόξενο περιβάλλον του Δημήτρη Γαλάνη. Σύντομα συνδέθηκε με φιλία με τον Alberto Giacometti και προϊόντος του χρόνου με καλλιτέχνες όπως τον P. Soulage, S. Poliakoff, Vieira da Silva και άλλους.

Κατά την καλλιτεχνική του διαδρομή τρεις υπήρξαν οι σημαντικοί κύκλοι του έργου του:

1) Η αφαιρετική περίοδος η οποία διήρκησε μέχρι το 1972 και ολοκληρώθηκε με μια αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Galliera. (1945 – 1972)

2) Η περίοδος των μαυρόασπρων σχεδίων σε χαρτί τα οποία εγκωμίασε με ένα εμβριθές και διορατικό κείμενο ο φιλόσοφος Michel Foucault. (1972 – 1981)

3) Η περίοδος των ανθρωποκεντρικών συνθέσεων που άρχισε από το 1981 και διήρκεσε μέχρι το τέλος της ζωής του και παρουσιάστηκαν σε μια πλειάδα εκθέσεων διεθνώς. (1981 – 2007)

 vuzantios

Έργα του περιλαμβάνονται στις συλλογές μεγάλων μουσείων της Ευρώπης. Η Γαλλική κυβέρνηση θέλοντας να εξάρει την συμβολή του στην τέχνη και θεωρώντας τον ως ένα σημαντικό εκπρόσωπο της École de Paris τον τίμησε απονέμοντάς του υψηλές διακρίσεις όπως του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (Chevalier de la Légion dHonneur) και αργότερα του Ιππότη Τεχνών και Γραμμάτων (Officier des Arts et des Lettres).

Απο τη Γιώτα Δημητριάδη

Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω αυτήν τη συνέντευξη μ’ ένα προσωπικό σχόλιο. Εξαιρετικά σπάνια, συναντώ ηθοποιούς, οι οποίοι δεν «στρογγυλεύουν» τα πράγματα, αλλά με πάθος κι επιχειρήματα υποστηρίζουν τις απόψεις τους, ιδιαίτερα σε μια εποχή, όπου όλοι θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με όλους για να χτίσουν καριέρες, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε κόλακες και συμμετέχοντας σ’ αυλές.

Ακόμη, πιο σπάνια, δυστυχώς, συνομιλώ με πραγματικούς καλλιτέχνες κι επαγγελματίες. Ηθοποιούς,που κουβαλούν χρόνια πορείας στην πλάτη τους, πολλές επιτυχίες κι, όμως, θα σου πουν τη μαγική φράση: «Ακόμα δοκιμάζω πράγματα...», όταν μιλούν για τον ρόλο τους.

Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, δεν χρειάζεται συστάσεις. Οι ερμηνείες της όλα αυτά τα χρόνια είναι τα καλύτερα εχέγγυα για να την επιλέξει τόσο το θεατρόφιλο κοινό, όσο κι οι μεγάλοι σκηνοθέτες. Παιδί του Καρόλου Κουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Λευτέρη Βογιατζή. Αυτή τη σεζόν, μας χαρίζει στην παράσταση της Ελένης Σκότη και στο έργο του Βρετανού συγγραφέα, Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, Places and Things» με τον ελληνικό τίτλο «Με λένε Έμμα» μια από τις καλύτερες ερμηνείες της και, μάλιστα, σε τριπλό ρόλο!

Μ’ αφορμή την παράταση, συναντηθήκαμε στο καμαρίνι της στο Σύγχρονο Θέατρο για μια συνέντευξη για όλους τους ανθρώπους, τα μέρη και τα πρόσωπα, τα οποία μας αφορούν, όπως είναι κι ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, που πρωταγωνιστεί.

Λίγο πριν, αν κι άρρωστη, ποζάρει στον φακό του Κοσμά Ινιωτάκη και μας εντυπωσιάζει με τον επαγγελματισμό και την ευγένειά της.

 alexandra sakellaropoulou 2 texnes plus

Στην παράσταση σας βλέπουμε σε τρεις διαφορετικούς ρόλους, οι οποίοι όμως έχουν ένα κοινό τη μητρική φιγούρα. Πόσο σας δυσκόλεψε αυτή η θεατρική πρόκληση;

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι αυτό είναι σκηνοθετική οδηγία του ίδιου του συγγραφέα. Δεν είναι δικό μας εύρημα. Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο, είχα πει ότι δεν αντέχω να το κάνω. Όταν το ολοκλήρωσα κι έφτασα στη σκηνή με τους γονείς, είπα ότι οφείλουμε να το κάνουμε, γιατί αφορά τα παιδιά μας. Συναναστρέφομαι με νέα παιδιά και βλέπω ότι, σχεδόν, όλοι έχουν δοκιμάσει ουσίες. Το θέμα είναι γιατί μένει κανείς στα ναρκωτικά. Νομίζω, ότι αυτοί που μένουν είναι τα πιο ευάλωτα πλάσματα τα οποία δυσλειτουργούν στην κοινωνία. Για να επανέλθω στο ερώτημά σου, εμένα μ’ ενδιέφερε, κυρίως, ο ρόλος της μάνας. Στο τέλος, όταν συναντιόνται τα τρία πρόσωπα: η μάνα, ο πατέρας κι η κόρη.

Ο θεατής παρακολουθεί τρεις ασύνδετους μονολόγους, όπου ο καθένας εκφράζει το δικό του τραύμα, τη στιγμή, που έχει παγώσει η σύγκρουση. Στις περιπτώσεις, που οι άνθρωποι έχουν πολύ καιρό να τα πούνε, παγώνει ο χρόνος. Έτσι κι εδώ, έχουμε την Έμμα, η οποία μιλάει για το παρόν της και τους δύο γονείς, οι οποίο της υπενθυμίζουν το παρελθόν και τα δικά τους βάσανα. Η μητέρα είναι ακόμα πιο σκληρή, καθώς είναι μια γυναίκα που έμεινε ορφανή στα πέντε της, τα έχει καταφέρει μόνη της και δεν καταλαβαίνει την επιλογή της κόρης της.

Ο συγγραφέας πάντως δεν επιλέγει μια λούμπεν οικογένεια....

Ναι, είναι το παιδί του καθενός μας κι αυτό δείχνει πόσο ευφυής είναι ο συγγραφέας. Είναι σαν να μάθουμε για μια γνωστή νέα ηθοποιό, ότι ενώ έπαιζε κατέρρευσε επί σκηνής και, στη συνέχεια, να γίνει γνωστό ότι ήταν τίγκα στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, ο οποίοι ενώ είναι αλκοολικοί, παράλληλα είναι απολύτως λειτουργικοί. Σ’ αυτόν τον βίαιο κόσμο, που ζούμε και μιλάω για τον Δυτικό κόσμο, οι άνθρωποι καταφέρνουν να κουκουλώσουν τον πόνο τους και τη δυσανεξία τους σ’ όλα τα τραγικά που συμβαίνουν με υποκατάστατα ευτυχίας. Το αλκοόλ είναι πρώτο και καλύτερο. Εγώ έχω χάσει φίλους από αλκοόλ και δεν προέρχονταν από κακές οικογένειες. Το ίδιο κι οι φίλοι μου που πέθαναν από ναρκωτικά, ή έχουν εξάρτηση από το φαγητό, τα φάρμακα ή το σεξ.

Παρ’ όλα αυτά υπήρχε κάτι δυσλειτουργικό στην οικογένεια της Έμμα;

Ναι, γι’ αυτό κι η κοπέλα αυτή στράφηκε προς τα εκεί. Όμως, ο γιος δεν είχε τέτοια πορεία κι ας μεγάλωσε στην ίδια οικογένεια. Επομένως, μιλάμε για μια πιο ευαίσθητη ψυχοσύνθεση.

Εσείς έχετε κάνει ψυχανάλυση ή ψυχοθεραπεία;

Πάρα πολλά χρόνια. Γενικά πιστεύω ότι ο ρόλος του γονιού, ειδικά σήμερα, είναι εξαιρετικά δύσκολος.

Γιατί ειδικά σήμερα;

Γιατί ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν ήταν τόσο βίαιος. Όταν μου μιλάει η Μαίρη (Μηνά) επί σκηνής κι εγώ την ακούω στον ρόλο της ψυχιάτρου συγκινούμε πραγματικά. Διότι η κοπέλα περιγράφει με ακρίβεια, πόσο σκληρός είναι ο κόσμος μας και πως τα ναρκωτικά, στην προκειμένη περίπτωση, της φέρονται φιλικά. Κρατιέμαι να μην βουρκώσω. Τι βλέπουν τα παιδιά στην τηλεόραση; Βιασμοί, ναρκωτικά, πόλεμοι, η απόλυτη βία. Αυτό που συνέβη με τον Ζακ Κωστόπουλο;

Πώς αποκωδικοποιείται αυτό το τραγικό συμβάν;

Μιλάμε για τη σημερινή τρέλα μιας κοινωνίας! Υπήρχε περίπτωση ποτέ στο παρελθόν ένα παιδί που μπήκε για να κλέψει, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν αποδείχθηκε, να το σκοτώσουν έτσι, μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια; Από την άλλη νεαρά παιδιά να βιάζουν κοπέλες; Έχω μείνει άναυδη μ’ αυτό το κοριτσάκι και σκέψου για πόσα άλλα κοριτσάκια δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί υπάρχουν κι οι βουβές κοινωνίες.

 alexandra

Γιατί έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο κατά τη γνώμη σας;

Υπάρχει μια πολιτισμική κρίση αξιών και μια αδιανόητη βία. Όταν η αξία μεταφράζεται σε πόσα λεφτά έχεις στην τσέπη σου και πόσα κυβικά είναι το αμάξι σου, είναι κάτι το τρομερό!Επίσης, όλος αυτό ο σεξισμός. Τι είναι όλες αυτές οι τύπισσες στα πρωινάδικα; Αυτό το Survivor; Τι Μεσαίωνας είναι αυτός που ζούμε; Εγώ μόνο ΕΡΤ βλέπω πια και, σπάνια, καμιά ταινία σε ιδιωτικό κανάλι. Υπάρχει μια φτήνια άνευ προηγουμένου κι αξίες είναι τα λεφτά, η μαγκιά τα βυζιά και τα μούσκουλα!

Παρ΄όλα αυτά, υπάρχει κόσμος που διαβάζει, που πάει θέατρο.

Φυσικά, το θέμα είναι τι προτείνεται. Γι’ αυτό δεν έχω και facebook. Δεν θέλω αυτή η σαπίλα να μπαίνει στο σπίτι μου. Προτιμώ να πάρω τους φίλους μου τηλέφωνο ή να πάμε για έναν καφέ. Προσωπικά, πιστεύω ότι ζούμε έναν Μεσαίωνα με μια τεράστια μετακίνηση πληθυσμού στον κόσμο. Μιλάμε για 65.000.000 κόσμο. Εγώ ζω σ’ αυτές τις γειτονιές κι υποφέρω.Δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις.

Δεν θέλετε να φύγετε από εκεί;

Δεν μπορώ να φύγω κι άσχετα από αυτό αντιλαμβάνομαι ότι ήρθε ο λογαριασμός για την αμαρτωλή Ευρώπη. Η Ευρώπη πληρώνει τις αμαρτίες της, καθώς τσάκισε την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αιώνες τώρα. Αυτή η κατάσταση, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει έναν νέο άνθρωπο. Αυτή η μισσαλοδοξία που υπάρχει, φοράνε τις περικεφαλαίες και παριστάνουν τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί που μιλάνε με 100 λέξεις και δεν έχουν ιδέα από την ιστορία. Για να μην μιλήσουμε για την ανασφάλεια που υπάρχει.

Κι όλη αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει, φυσικά, και το θέατρο. Θα σας πω ένα παράδειγμα, τις προάλλες ετοιμάζαμε ένα αφιέρωμα για τον Αγ. Βαλεντίνο και συνειδητοποίησα ότι σ’ αντίθεση μ’ άλλες χρονιές, φέτος, δεν έχουμε πλέον έργα να μιλούν για τον έρωτα και την αγάπη. Έχουμε ελάχιστα κλασικά love story.

Γιατί και το σινεμά τι κάνει; Υπάρχει μια τάση να μιλάμε, συνεχώς, για την αρρώστια. Προφανώς και στο θέατρο δεν μιλούσε για ευτυχισμένους ανθρώπους, αλλά ο μέγας Τσέχωφ για παράδειγμα μπορούσε να βάλει τη γελοιότητα, το μεγαλείο, την κωμικότητα ενός προσώπου και να τα συνθέσει όλα σ’ ένα έργο. Το ίδιο κι ο Μίλλερ. Οι μεγάλοι συγγραφείς κατέγραφαν τον κόσμο από όλες του τις εκφάνσεις. Τώρα μόνο την αρρώστια πάμε να καταγράψουμε. Ταλαντούχοι σκηνοθέτες και του κινηματογράφου, κυρίως, κάνουν συνέχεια ταινίες μ’ αυτό το περιεχόμενο.

Πριν μου είπατε ότι και για το «Με λένε Εμμα», στην αρχή, είχατε προβληματιστεί. Δεν θέλετε να παίζετε σε «σκληρά» έργα.

Όχι, δεν είναι αυτό. Έχω παίξει την πιο κακιά φιγούρα με την Κρουσταλάκη στο «Νησί». Αυτό που μ’ ενδιαφέρει, όμως, είναι να συμμετέχω σε κείμενα, τα οποία δεν ασχολούνται με την αρρώστια, αλλά με την πορεία των ανθρώπων έξω από αυτήν, στο φως.

Αφού με πήγατε εκεί, δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω: πώς καταφέρατε να μας κάνετε τότε σ’ αυτή την υπέροχη σειρά, το «Νησί», να συμπονέσουμε μια τόσο κακιά γυναίκα.

Την έβαλα απέναντι και την κοίταζα. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που τους λες «Καλημέρα σας» και σου λένε «Τι θες από εμένα;» Την έστησα σαν μια δύναμη του κακού, του τρελού κακού. Δεν έχει γιατί. Της φταίνε όλα και μέσα μου την στήριξα, στην αληθινή ιστορία της Χριστίνας. Μιλάμε για ένα κοριτσάκι, το οποίο αρρώστησε στα τέσσερα και πήγε μαζί με τη μάνα της στη Σπιναλόγκα, χωρίς εκείνη να νοσεί. Η μητέρα της πέθανε, όταν ήταν δώδεκα ετών κι έμεινε μόνο του. Τι θα έζησε εκεί μέσα μόνη της μέσα στα αγρίμια.

Το «Νησί» ήταν κι η τελευταία σειρά που κάνατε. Δεν είχατε άλλες προτάσεις μετά; Δεν σας άρεσαν όσα σας πρότειναν; Τι συνέβη;

Γιατί υπήρχαν σειρές; Τώρα έχουν ξεκινήσει πάλι. Μου έγινε μια πρόταση για καθημερινή σειρά αλλά δεν μ’ ενδιέφερε.

Τη χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης με τους καλούς μισθούς. Την εκμεταλλευτήκατε, όπως θα έπρεπε;

Εγώ πληρωνόμουν καλά, αλλά δεν έζησα χρυσές εποχές. Έφτασα κάπως αργά στην τηλεόραση. Άσχετα, όμως, μ’ αυτό, είμαι ένας άνθρωπος ολιγαρκής, δεν μ’ ενδιαφέρουν ούτε τα πολλά τετραγωνικά, ούτε τα ακριβά ρούχα, αυτοκίνητο δεν έχω. Δεν θα έπαιρνα ποτέ δάνειο για να πάω να ζήσω στα Βόρεια Προάστια και να έχω τώρα να πληρώνω δόσεις.

Η Εμμα προβάρει σ’ ένα παιχνίδι ρόλων μέσα στην κλινική, όλα όσα θα ήθελε να πει στους γονείς της. Τελικά δεν κερδίζει την αποδοχή τους. Σας έχει τύχει ποτέ να προβάρετε καιρό τα λόγια σας για μια κατάσταση της ζωής σας και, τελικά, το αποτέλεσμα να έχει διαφορετική έκβαση;

Μας έλεγε ένας ψυχίατρος, ότι όταν πρωτοσυναντιούνται, μετά από ένα μεγάλο διάστημα, γονείς με παιδιά που έχουν περάσει από απεξάρτηση, η ένταση είναι τόσο μεγάλη, που ούτε εκείνοι δεν μπορούν να σταθούν δίπλα. Μου έχει συμβεί πολλές φορές και σε προσωπικό επίπεδο, κάποια τέτοια είδους ματαίωση, γιατί οι διαθέσεις των ανθρώπων είναι πολλές κι ασύμπτωτες.Ο καθένας φέρνει το δικό του φορτίο του ανικανοποίητου κι αν πάνε να τα καταθέσουν όλοι μαζί, δεν θα ακούει ο ένας τον άλλον. Θέλει πολύ μεγάλη αυτογνωσία για να καταφέρνεις να ακούς.

Η ψυχοθεραπεία σας βοήθησε στο να «ακούτε» καλύτερα;

Ναι, αν ο άλλος είναι σε θέση να μιλήσει κι όχι να έρθει να σε βρίσει. Είναι άλλο το συζητώ κι άλλο το έρχομαι να στα χώσω. Αν έρθεις να μου τα «χώσεις» δεν ξέρω πόσο έτοιμη είμαι, ειδικά αν μου τα χώνεις πολλά χρόνια. Η συνομιλία προϋποθέτει αμοιβαίο σεβασμό. Δεν σημαίνει bullying. Καθώς σε προσωπικό επίπεδο το έχω υποστεί. Η συνομιλία θέλει υπομονή και σεβασμό. Αν είναι να ξεσπάσει ο καθένας τον πόνο του πάνω στον άλλον, ακατέργαστα, δεν γίνεται. Πολλές φορές το «έχω δίκιο» είναι η καραμέλα του καθενός μας, για να συνεχίσει να ζει με τον τρόπο που θέλει.

Πείτε μου κάποιο σχόλιο που έχετε ακούσει από πρώην ή νυν εξαρτημένα άτομα, τα οποία παρακολούθησαν την παράσταση.

Ο Δημήτρης ένα παιδί, το οποίο βλέποντας την παράσταση του έκανε κι εκείνου εντύπωση, όπως κάνει και στο κοινό, η αποκάλυψη του πραγματικού της ονόματος. Μας είπε: «Λούσυ; Δεν θα βγει ποτέ αυτή από εκεί μέσα...Ούτε το όνομά της δεν ανέλαβε μέσα στο κέντρο...».

΄Ήσασταν μαθήτρια του Καρόλου Κουν και κάνατε τα πρώτα σας βήματα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Λευτέρη Βογιατζή. Πόσο διαφορετικά είναι, τώρα, τα πράγματα;

Ο Κουν, μάλιστα, είχα την τύχη να με σκηνοθετήσει. Σκηνοθέτες καλοί υπήρχαν και θα υπάρχουν, αυτό που λείπει είναι το ensemble και δεν λέω επίτηδες ομάδα, γιατί η ομάδα πάει και πίνει και κρασιά. Για να συμβεί αυτό σ’ ένα θιάσο πρέπει να συνυπάρξουν μαζί και να δουλεύουν στα ίδια έργα, τουλάχιστον, για πέντε χρόνια. Έπαιξα με τη Δανάη Επιθυμιάδη, τώρα παίζω με τη Μαίρη (Μηνά), αυτά τα κορίτσια θα είχε ενδιαφέρον να μείνουν σ’ ένα σχήμα και να προχωράνε. Εγώ, η Μάνια Παπαδημητρίου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Καρρυοφιλιά Καραμπέτη, η Αμαλία Μουτούση συνυπήρξαμε κάναμε πέντε- έξι ρόλους μ’ έναν σκηνοθέτη. Δεν ήμασταν πότε εδώ, πότε εκεί. Υπήρχε, βέβαια, και το επιχορηγούμενο θέατρο. Ποιος είναι ο τελευταίος χώρος που έβγαλε πρωταγωνιστές; Το Αμόρε! Θέλω να πω ότι οι νέοι πρωταγωνιστές δεν αρκεί να έχουν μια ευκαιρία μόνο.

 alex texnes plus

 Την αποκλειστική φωτογράφιση για το Texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης.

Πληροφορίες παράστασης
 
«Με λένε Έμμα» του Ντάνκαν ΜακΜίλαν
 
Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου
 
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
 
Σκηνογραφία – Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
 
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
 
Μουσική Σύνθεση: Στέλιος Γιαννουλάκης
 
Video trailer: Σταύρος Συμεωνίδης
 
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Σιαμάτρα, Αφροδίτη Σπυροπούλου
 
Παίζουν: Μαίρη Μηνά, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Ξυκομηνός, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης 
 
Πού: Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι, τηλ. 210 3464380
 
Πότε: Τετάρτη στις 21.15, Πέμπτη στις 21.00, Σάββατο στις 18.15, Κυριακή στις 18.00. Έως Κυριακή 31 Μαρτίου 2019
 
Εισιτήρια: από 12 ευρώ
 
 
 
 Διαβάστε επίσης:
 

Αμαλία Μουτούση: «Έχω Επίγνωση Του Τι Σημαίνει Να Μην Μπορείς Να Είσαι Ο Εαυτός Σου»

Ρένη Πιττακή: «Δεν Υπάρχουν Πόλοι, Κέντρα Που Να «Συγκρατούν» Τους Ηθοποιούς»

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη/φωτογραφίες Σπύρος Σιακαντάρης 
 
Μετά την ανακοίνωση του προγράμματος της Επιδαύρου, νωρίτερα από ποτέ τον Οκτώβριο του 2018 και λίγο πριν την εκπνοή του Φεβρουαρίου, ήρθε η ώρα να μάθουμε όλο το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. 
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, με την θητεία του να λήγει στις 29 Απριλίου, παρουσίασε το φετινό ρεπερτόριο στη σχολή του Ωδείου Αθηνών. 
 
Ο ίδιος από την αρχή της ομιλίας του έδωσε ένα στίγμα απολογισμού της τριετούς θητείας του. " Μπορώ να καταθέσω με ικανοποίηση ότι οι βασικοί μας στόχοι έγιναν αποδεκτοί και από το κοινό και από τα Μ.Μ.Ε" , δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Θεοδωρόπουλος. 
53139451 360006624586367 4102973577739894784 n
 
Ενώ σε ερώτηση που του έγινε μετά το τέλος της παρουσίασης από δημοσιογράφο για το τι θα συμβεί μετά τη λήξη της θητείας του τόνισε: "Αυτό είναι θέμα της Υπουργού" και επισήμανε πως "Θεωρώ αυτονόητο ότι θα  ανανεωθεί η θητεία μου, ένα μήνα πριν την έναρξη του Φεστιβάλ" . Διαφορετικά, όπως είπε: "Θα φύγει μαζί μου, όλη η ομάδα και όπως καταλαβαίνετε θα πέσει διάλυση. Θα γίνουμε ρεζίλι διεθνώς". 
 
Αίσθηση προκάλεσε και η απουσία της Υπουργού Πολιτισμού Μυρσίνης Ζορμπά, αντίθετα στην πρώτη σειρά το παρόν έδωσε η πρώην Υπουργός Λυδία Κονιόρδου. 
 
Το λογότυπο της φετινής διοργάνωσης είναι κατά τη γνώμη μου, ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει. Τόσο εικαστικά, όσο και ως συμβολισμός. Καθώς η ερμαφρόδιτη φιγούρα δίνει το στίγμα της φετινής διοργάνωσης που βάζει στο επίκεντρο όλα τα ζητήματα διαφορετικότητας. Στόχος είναι όπως τόνισε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, μετά τα τραγικά γεγονότα που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα και τα οποία τα κατονόμασε (Ζακ Κωστόπουλος, δολοφονία και βιασμός στη Ρόδο κ.λ.π)να φανεί περίτρανα ότι "Η Τέχνη μπορεί να παίξει ένα ρόλο ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού". 
 
SLIDER 2019 Eikastiko 01 1200x450
 
Καίρια πρωτοβουλία του φετινού προγράμματος η ένταξη καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων για παιδιά στο "Προαύλιο" της Πειραιώς 260, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά. 
Παράλληλα, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε  στην ενίσχυση της ελληνικής δραματουργίας, στον διεθνή προσανατολισμό των παραστάσεων της Επιδαύρου (θυμίζουμε πως θα δούμε Οιδίποδα δια χειρός  Ρόμπερτ Γουίλσον, αλλά και την πολυαναμενόμενη παράσταση «Ηλέκτρα / Ορέστης» του Ευριπίδη  της Κομεντί Φρανσαίζ σε σκηνοθεσία Ίβο βαν Χόβε με τον θίασο της Κομεντί Φρανσαίζ να πρωταγωνιστεί) – ανακοίνωσε μάλιστα πως το 2020 θα δούμε στο αργολικό κοίλον σκηνοθεσία του Κριστόφ Βαρλικόφσκι. Στο Ηρώδειο επιχειρήθηκε μία ισορροπημένη παρουσίαση Ελλήνων και ξένων δημιουργών.
 
 
 
 
 

ΗΡΩΔΕΙΟ

5, 7, 9, 11 Ιουνίου
Εθνική Λυρική Σκηνή – Κάρλους Παντρίσσα  Λα Φούρα ντελς Μπάους 
Γιώργος Μπαλατσινός
Νόρμα του Βιντσέντζο Μπελλίνι
Η Νόρμα επιστρέφει στο Ηρώδειο, από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Τη φιλόδοξη παραγωγή υπογράφουν ο Κάρλους Παντρίσσα (Carlus Padrissa) και οι αναπτρεπτικοί Λα Φούρα ντελς Μπάους (La Fura dels Baus). Τον απαιτητικό επώνυμο ρόλο αναλαμβάνει μια διάσημη πρωταγωνίστρια, η ιταλίδα υψίφωνος Κάρμεν Τζανναττάζιο (Carmen Giannattasio), η οποία τον ερμήνευσε πρόσφατα στην Κρατική Όπερα της Βαυαρίας, στο Μόναχο.

Μουσική διεύθυνση Γιώργος Μπαλατσινός • Σκηνοθεσία - Σκηνικά Κάρλους Παντρίσσα  Λα Φούρα ντελς Μπάους • Κοστούμια Τσου Ούροθ • Ερμηνεύουν: Κάρμεν ΤζανναττάζιοΤσέλια Κοστέα, Άρνολντ Ρουτκόβσκι, Τάσος Αποστόλου κ.ά.
Με την Ορχήστρα, τη Χορωδία και μονωδούς της ΕΛΣ

14 Ιουνίου
Ελένη Καραΐνδρου
Tous des oiseaux (Όλοι ελεύθεροι σαν τα πουλιά)
Στις 14 Ιουνίου, το Ηρώδειο θα πλημμυρίσει από χρώματα και ρυθμούς της διάσημης ελληνίδας συνθέτριας Ελένης Καραΐνδρου. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και 31 χρόνια μετά την εμβληματική της συναυλία στο Ηρώδειο το 1988, η Ελένη Καραΐνδρου θα παρουσιάσει ένα πλούσιο μουσικό πρόγραμμα σε δύο ενότητες.

15 Ιουνίου
Jethro Tull
50 χρόνια Jethro Tull

Μετά την πρώτη τους ιστορική εμφάνιση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το 2003, οι Jethro Tull επιστρέφουν για να γιορτάσουν με το ελληνικό κοινό τα 50 τους χρόνια. Έχοντας διαγράψει ξεχωριστή πορεία στη ροκ σκηνή, καθοδηγούμενοι από τη μουσική ευφυΐα του πολυτάλαντου Ίαν Άντερσον, οι Jethro Tull έχουν επηρεάσει γενιές και γενιές.

17 Ιουνίου
Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λουξεμβούργου – Yuja Wang – Gustavo Gimeno
Έργα Τσαϊκόφσκι, Γκέρσουιν, Σοστακόβιτς, Στραβίνσκι
Η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λουξεμβούργου ιδρύθηκε το 1933 και σήμερα απαρτίζεται από 98 μουσικούς, καταγόμενους από περισσότερες από 20 χώρες.

19 Ιουνίου
Γιώργος Νταλάρας – Συμφωνική Ορχήστρα της Σμύρνης – Hakan Sensoy
Σμύρνη: Πόλη, βίωμα, έννοια που δημιουργεί σε όλους ανάμικτα συναισθήματα. Του πόνου, της καταστροφής και του ξεριζωμού, από τη μια, της αγάπης και της περηφάνιας για έναν σπουδαίο τόπο, όπου έζησαν πατεράδες και μανάδες, παππούδες και γιαγιάδες μας, από την άλλη. Ποιος δεν έχει στην οικογένειά του ή στην παρέα του έναν Μικρασιάτη;

21 Ιουνίου
Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ – Αναστάσιος Συμεωνίδης
Παγκόσμια ημέρα μουσικής
Έργα Σκαλκώτα και Μέντελσον

Το 2019 έχει ανακηρυχθεί έτος Νίκου Σκαλκώτα, με αφορμή τη συμπλήρωση 70 ετών από τον θάνατό του. Τιμώντας τον μεγάλο έλληνα συνθέτη, η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ θα ερμηνεύσει το λαϊκό μπαλέτο Η θάλασσα, μια σειρά ζωντανών εικόνων, από τη ζωή του κόσμου της θάλασσας, που κινείται πότε στο φανταστικό και πότε στο φαντασμαγορικό (χορός μπαλέτου), με συχνή χρήση μοτίβων από τη λαϊκή θαλασσινή παράδοση. Η μουσική, χωρίς το μπαλέτο, θα μπορούσε να ονομαστεί συμφωνική σουίτα.

22 Ιουνίου
Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης – Λεωνίδας Καβάκος
Έργα Μέντελσον, Μότσαρτ, Μπετόβεν

24 Ιουνίου
Κρατική Ορχήστρα Αθηνών - Adrian Prabava
Αφιέρωμα στον Στήβεν Σπήλμπεργκ
Ζωντανή μουσική με παράλληλη προβολή αποσπασμάτων και φωτογραφικού υλικού

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών μας ξεναγεί στον μαγικό κόσμο των ταινιών του Σπήλμπεργκ και μας θυμίζει μερικές από τις πιο αγαπητές μελωδίες, που συνόδευσαν γοητευτικές κινηματογραφικές στιγμές.

27 Ιουνίου
Loreena McKennitt
Το ξωτικό των κέλτικων ήχων

Με καινούργιο δίσκο στις αποσκευές της ύστερα από 10 χρόνια, και άλλα τόσα από τις εμφανίσεις της στη χώρα μας, έρχεται να μας σαγηνεύσει και πάλι με τις μεθυστικές της μελωδίες, την Πέμπτη 27 Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Κάθε συναυλία της Λορήνα ΜακΚέννιτ, με τα σπάνια παραδοσιακά όργανα που χρησιμοποιεί και τα αρώματα μουσικής από την παράδοση των Κελτών αλλά και της Μέσης Ανατολής, είναι μια μοναδική εμπειρία.

28 Ιουνίου
Γιάννης Μαρκόπουλος
Τα 80 του χρόνια γιορτάζει ο Γιάννης Μαρκόπουλος με μια ξεχωριστή συναυλία στο Ηρώδειο. Μαζί του γιορτάζουμε μια ζωή σαν παραμύθι κι ένα έργο 60 σχεδόν χρόνων, που απλώνεται από τα τραγούδια έως τις συνθέσεις για συμφωνική ορχήστρα και από την κινηματογραφική και θεατρική μουσική έως την όπερα και τα ορατόρια. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και ο Γιάννης Χαρούλης, αγαπημένοι καλλιτέχνες της νέας μουσικής σκηνής με ερμηνευτική δεινότητα και σεβασμό στο κλασικό ρεπερτόριο, προσκλήθηκαν από τον συνθέτη ως οι ιδανικοί για να μοιραστούν μαζί του τη μεγάλη αυτή γιορτή.

30 Ιουνίου
Το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει το Bach Project
Yo-Yo Ma
6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ, χωρίς συνοδεία
Σουίτα αρ. 1 σε σολ ελάσσονα, Σουίτα αρ. 2 σε ρε ελάσσονα, Σουίτα αρ. 3 σε ντο ελάσσονα, Σουίτα αρ. 4 σε μι ύφεση μείζονα, Σουίτα αρ. 5 σε σι ελάσσονα, Σουίτα αρ. 6 σε ρε μείζονα

Ο Γιο-Γιο Μα δεν χρειάζεται συστάσεις. Ίσως ο κορυφαίος τσελίτσας στον κόσμο, έχει κερδίσει 18 Grammy, βραβείο Polar το 2012, Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών στις ΗΠΑ το 2011 και πλήθος άλλες διακρίσεις. Ως καλλιτέχνης, έχει περιηγηθεί σε πολλά μουσικά μονοπάτια και έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, από τον Κάρλος Σαντάνα και τον Μπόμπυ Μακ Φέριν μέχρι το μουσικό σύνολο Silkroad, παίζοντας με τα όρια των ειδών και των μουσικών παραδόσεων και εξερευνώντας τους τρόπους με τους οποίους συνδεόμαστε όλοι μας μέσω του πολιτισμού.

2 Ιουλίου
Anne Teresa De Keersmaeker – Jean-Guihen Queyras / Rosas
Εν τω μέσω της ζωής, βρισκόμαστε / 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ
(Mitten wir im Leben / Bach6Cellosuiten)
Η κορυφαία ίσως δημιουργός του σύγχρονου χορού παίρνει τη σκυτάλη από τον Γιο-Γιο Μα και, λίγες ημέρες μετά από το ρεσιτάλ του, παρουσιάζει τη δική της πρόταση πάνω στις 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ.

3 Ιουλίου
Dead Can Dance
Dionysus
Οι μοναδικοί Dead Can Dance έρχονται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού την Τετάρτη 3 Ιουλίου. Στη διάρκεια του μακρόχρονου –σαραντάχρονου– ταξιδιού του, το αγαπημένο συγκρότημα από την Αυστραλία έγινε γνωστό για τον ξεχωριστό του ήχο, που δημιουργεί ηχητικά τοπία με μαγευτική μεγαλοπρέπεια.

6 & 7 Ιουλίου
Μουσικοί της Καμεράτας – Μυρτώ Παπαθανασίου – Γιώργος Πέτρου
Αλτσίνα του Χαίντελ
Οι Μουσικοί της Καμεράτας και ο Γιώργος Πέτρου επιστρέφουν στο Φεστιβάλ Αθηνών με το μουσικό είδος που τους έχει κάνει διάσημους σε όλο τον κόσμο, την όπερα του 18ου αιώνα. Έχοντας παρουσιάσει πολυβραβευμένες παραγωγές σε μεγάλα θέατρα και φεστιβάλ της Ευρώπης, ξεκινούν ένα νέο ταξίδι στον μαγικό κόσμο της Μπαρόκ όπερας, ετοιμάζοντας μια εντυπωσιακή νέα παραγωγή της όπερας Αλτσίνα (Alcina) του Χαίντελ. Μαζί τους, η διάσημη σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου, η οποία έχει διαπρέψει στον επώνυμο ρόλο στην Όπερα της Βιέννης, του Παρισιού και της Στουτγκάρδης.

9 Ιουλίου
Ravenna Festival – Oρχήστρα Νέων Luigi Cherubini – Riccardo Muti
Concert of Friendship

O διεθνούς φήμης μαέστρος Ρικάρντο Μούτι επιστρέφει στην Αθήνα και στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού μετά από 11 χρόνια, με τους Δρόμους της φιλίας. Το ετήσιο μουσικό προσκύνημα που διοργανώνει από το 1997 το Φεστιβάλ της Ραβέννας έχει οδηγήσει τον Μούτι, μαζί με ένα σύνολο ιταλών μουσικών, σε αρχαίες και σύγχρονες ιστορικές πόλεις, όπου παίζουν μαζί με ντόπιους μουσικούς. Μετά από συναυλίες σε ιδιαίτερες και ιστορικές πόλεις, όπως το Σαράγιεβο, η Βηρυτός, η Ιερουσαλήμ, το Κάιρο και η Τεχεράνη, φέτος οι Δρόμοι της φιλίας θα πραγματοποιηθούν στην Αθήνα, και θα ακολουθήσει μία συναυλία στη Ραβέννα στις 11 Ιουλίου.

10 Ιουλίου
Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ – Μαρία Φαραντούρη – Αναστάσιος Συμεωνίδης
Πάμε σινεμά;
Η Μαρία Φαραντούρη και οι συνεργάτες της επιλέγουν τραγούδια χαραγμένα στη μνήμη από τη δεξαμενή του ελληνικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου, φιλοδοξώντας να αναβιώσουν κάποιες ανεπανάληπτες «νύχτες με φεγγάρι». Τραγούδια που δεν έσβησαν μαζί με τις εικόνες της οθόνης, τραγούδια που αποδεσμεύτηκαν από τον κινηματογραφικό μύθο και διέγραψαν μια ολόδική τους πορεία. Στη σκηνή του Ηρωδείου μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη θα βρεθούν οι νέοι φερέλπιδες τραγουδιστές Θοδωρής Βουτσικάκης και Κορίνα Λεγάκη. Θα τους συνοδεύσει η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, με αρχιμουσικό τον Αναστάσιο Συμεωνίδη.

13 Ιουλίου
Tindersticks

Ένα από τα πιο σημαντικά και αγαπημένα στο ελληνικό κοινό βρετανικά συγκροτήματα, οι Tindersticks, έρχεται στο Ηρώδειο για μια σαγηνευτική βραδιά στην καρδιά του καλοκαιριού.

16 Ιουλίου
Κρατική Ορχήστρα Αθηνών – Μαξίμ Βενγκέροφ – Στέφανος Τσιαλής

Στο πρόσωπο του Μαξίμ Βενγκέροφ (Maxim Vengerov) το παγκόσμιο κοινό αναγνωρίζει έναν από τους σπουδαιότερους βιρτουόζους του βιολιού των τελευταίων δεκαετιών αλλά και ένα ανήσυχο μουσικό πνεύμα, με ευρύτερη καλλιέργεια και ευαισθησία, στοιχεία που εύλογα καθιστούν κάθε εμφάνισή του ανά τον κόσμο μοναδικό καλλιτεχνικό γεγονός. Στην πρώτη του σύμπραξη με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ο Βενγκέροφ θα ερμηνεύσει ένα από τα μεγαλύτερα και απαιτητικότερα κοντσέρτα του ρεπερτορίου του βιολιού, το Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε ρε μείζονα, έργο 77 του μεγάλου γερμανού ρομαντικού Γιοχάνες Μπραμς.

27, 28, 30, 31 Ιουλίου
Εθνική Λυρική Σκηνή – Κωνσταντίνος Ρήγος – Λουκάς Καρυτινός
Τραβιάτα του Τζουζέππε Βέρντι

Η δεύτερη παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών είναι η Τραβιάτα, σε σκηνοθεσία του διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνου Ρήγου, ρηξικέλευθου χορογράφου αλλά και σκηνοθέτη με σημαντική εμπειρία σε μεγάλα θεάματα.

3 Αυγούστου
Εθνική Ορχήστρα της Κίνας – Παιδική Χορωδία του Σάλτσμπουργκ – Enjott Schneider – Otto Sauter – Ten of the Best
Τελετουργία της αρμονίας (Ceremony of Harmony)

Μια μαγευτική συναυλία, «τελετουργία» μουσικής αρμονίας, όπως δηλώνει και ο τίτλος της, μέσα από τη συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών με την Κινεζική Εταιρεία Βιομηχανικών Επενδύσεων στον Πολιτισμό (NCII). Μουσικοί από διαφορετικές χώρες ενώνουν τα ταλέντα τους για να εκφράσουν το πανανθρώπινο όραμα της παγκόσμιας ειρήνης.

************************************

ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260
Σύγχρονο ελληνικό θέατρο
Όλες οι παραστάσεις θα έχουν υπέρτιτλους στα αγγλικά και στα ελληνικά για τους κωφούς

Νέες οπτικές της ελληνικής ταυτότητας

31 Μαΐου - 4 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Θάνος Σαμαράς
Χρύσιππος του Δημήτρη Δημητριάδη
Μετά από μια υποδειγματική προσέγγιση του Ευαγγελισμού της Κασσάνδρας, που κέρδισε κοινό και κριτικούς, ο Θάνος Σαμαράς αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και τη συνολική σκηνική προσέγγιση ενός ακόμα αιρετικού έργου τού διεθνώς αναγνωρισμένου Δημήτρη Δημητριάδη, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Σκηνοθεσία – Κίνηση – Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί – Ηχητικός σχεδιασμός Θάνος Σαμαράς • Βοηθός σκηνογραφίας Ζώης Οικονόμου • Βοηθός ενδυματολογίας Κωνσταντίνα Μαρδίκη • Βοηθός φωτισμού Βαγγέλης Μουντρίχας • Animator Αφροδίτη Μπιτζούνη • Εκτέλεση παραγωγής Κατερίνα Μπερδέκα • Οργάνωση παραγωγής Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη – Πάνος Σβολάκης Παίζουν Ράνια Οικονομίδου, Νικόλας Μίχας, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Σοφία Κόκκαλη, Θανάσης Δόβρης, Γιάννης Σιαμσιάρης, Αγγελική Στελλάτου, Γιώργος Μπινιάρης

18 - 21 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Γιώργος Παπαγεωργίου
Γιαννούλα η κουλουρού
Η πραγματική ιστορία της Γιαννούλας της κουλουρούς, που γεννήθηκε το 1868 στην Άνω Πόλη της Πάτρας, γίνεται παράσταση σε σκηνοθεσία του ευρηματικού σκηνοθέτη και ηθοποιού Γιώργου Παπαγεωργίου, που ανέθεσε τη συγγραφή ενός πρωτότυπου θεατρικού έργου μ’ αυτό το θέμα στη Θεοδώρα Καπράλου.
Η παράσταση θα επιχειρήσει να ζωντανέψει αυτόν τον μύθο με όχημα την αφήγηση, μέσω των ηθοποιών, με ζωντανή μουσική επί σκηνής, σε πρωτότυπη σύνθεση Ματούλας Ζαμάνη, και ακολουθώντας τους «δρόμους» του πατρινού καρναβαλιού, καθώς η «Γιαννούλα η κουλουρού» αποτελεί μέχρι και σήμερα τη βάση ενός παραδοσιακού δρώμενου της πατρινής Αποκριάς.

Σκηνοθεσία Γιώργος Παπαγεωργίου • Κείμενο Θεοδώρα Καπράλου • Μουσική Ματούλα Ζαμάνη • Σκηνογράφος Ευαγγελία Θεριανού • Επιμέλεια κίνησης Μαρίζα Τσίγκα • Σχεδιασμός φωτισμών Αλέκος Αναστασίου • Βοηθός σκηνοθέτη Δημήτρης Καλακίδης • Φωτογραφίες Δομνίκη Μητροπούλου • Παραγωγή Goo Theater Company • Παίζουν Έλενα Τοπαλίδου, Μιχάλης Συριόπουλος, Κίμωνας Κουρής, Αθανασία Κουρκάκη

20 - 23 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Βάσω Καμαράτου – Κώστας Κουτσολέλος
Καλοκαιρινά μπάνια
Καλοκαίρι. Κάνει φοβερή ζέστη. Έχουν φύγει όλοι και έχουν κλείσει τα περισσότερα μαγαζιά. Ούτε τσιγάρα δεν μπορεί να βρει κανείς. Δυο άνθρωποι έχουν ξεμείνει σ’ ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Κατάμονοι και ιδρωμένοι. Καπνίζουν και μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε συνέχεια, για να μην τρελαθούν, για να περάσει κουτσά στραβά κι αυτή η μέρα, κι αυτό το καλοκαίρι. Μένουν εδώ αντίθετα στο ρεύμα, δεν πάνε σε νησί. Το νησί τους είναι αυτή η πόλη, αυτό το διαμέρισμα, αυτές οι κουβέντες που λέει ο ένας στον άλλον κάθε μέρα. Δυο άνθρωποι συζητούν επί σκηνής, τίποτε άλλο.

Σκηνοθεσία – Κείμενο – Ερμηνεία Βάσω Καμαράτου – Κώστας Κουτσολέλος • Σκηνογραφία – Κοστούμια Ελένη Στρούλια • Φωτισμοί Τάσος Παλαιορούτας

11 - 15 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Μάνος Καρατζογιάννης
Ξένες πόρτες του Μάνου Ελευθερίου
Οι Ξένες πόρτες είναι ένα αδημοσίευτο κείμενο που ηχογράφησε και απομαγνητοφώνησε ο Μάνος Ελευθερίου και, πέντε χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, το εμπιστεύτηκε στη Νένα Μεντή. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό στη Σύρο από τις αρχές του 20ού αιώνα κι έπειτα, μέσα από τη διήγηση της γιαγιάς του Ευαγγελίας Διγενή.

Σκηνοθεσία Μάνος Καρατζογιάννης • Δραματουργική συνεργασία Θανάσης Νιάρχος • Πρωτότυπη μουσική σύνθεση Γιώργος Ανδρέου • Φωτισμοί Αλέξανδρος Αλεξάνδρου • Σκηνικά Γιάννης Αρβανίτης • Κοστούμια Βασιλική Σύρμα • Ερμηνεία Νένα Μεντή

16 - 17 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Εν δυνάμει – Ελένη Ευθυμίου
Ερωτευμένα άλογα
Τι είναι ο έρωτας; Πώς τον βιώνουμε; Έχουμε όλοι δικαίωμα σ’ αυτόν; Τελευταίο μέρος της τριλογίας Το Άλλο το Κανονικό, η οποία προέκυψε από την ανάγκη των νέων καλλιτεχνών, με και χωρίς αναπηρία, της κολεκτίβας Εν δυνάμει να μοιραστούν ανοιχτά προσωπικές ιστορίες και να ερευνήσουν οικουμενικές πτυχές της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας, τα Ερωτευμένα άλογα, σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, είναι μια παράσταση για τον έρωτα, αυτή την «αναπηρία» που εξουσιάζει, τορπιλίζει, δυναμιτίζει, τρελαίνει, φλέγει.

Σύλληψη – Καλλιτεχνική διεύθυνση Ελένη Δημοπούλου • Σκηνοθεσία Ελένη Ευθυμίου • Έρευνα  Συγγραφή κειμένου Ελένη Ευθυμίου & Ομάδα Εν δυνάμει • Δραματουργική επεξεργασία Σοφία Ευτυχιάδου. Παίζουν Κλειώ Αντωνοπούλου, Νοεμή Βασιλειάδου, Χρύσα Γκούμα, Μαρία Δαχλύθρα, Μαργαρίτα Καϊναδά, Άννα Καλίντσεβα, Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη, Ευαγγελία Κεφάλα, Θεανώ Κόντα, Βαγγέλης Κοσμίδης, Ηλίας Κουγιουμτζής, Γιώτα Κουιτζόγλου, Νίκος Κυπαρίσσης, Άγγελος Κωνσταντίνου, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Λύρας, Γιώργος-Ζήσης Μπιλιώνης, Σοφία Μπλέτσου, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος, Θεανώ Παπαβασιλείου, Χάρις Σερδάρη, Χρήστος Σιούμης, Αθηνά Σωτήρογλου, Δέσποινα Τριανταφυλλίδου, Νεφέλη Τσίντζου, Δανάη Τσορλίνη, Αλέξανδρος Χάτσιος • Πιάνο Γιώργος Χωλόπουλος

Στα βίντεο της παράστασης συμμετέχουν η Ρούλα Αλαβέρα και ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου. Στην παράσταση ακούγεται το κείμενο Η σύμβαση της Γιώτας Τεμπρίδου. Περιλαμβάνονται σκηνές γυμνού. Επιθυμητή η γονική συναίνεση για άτομα κάτω των 14 ετών.

Ευρωπαϊκό ρεπερτόριο30 Μαΐου - 2 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
C. for Circus
Μεταμορφώσεις του Οβίδιου
Ο Οβίδιος, στις Μεταμορφώσεις, περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου από τις απαρχές του: τη φύση, το αναπόδραστο της ερωτικής έλξης, τον πόθο και τον πόνο, τον δόλο έως και τη στιγμή της αποκτήνωσης. Το κοινό σε όλα αυτά είναι η λύση που δίνει ο ίδιος ο ποιητής για να διατηρηθεί η ισορροπία: η μεταμόρφωση. Γεγονός αναπάντεχο, θαυμαστό, που συμβαίνει στο πιο κρίσιμο σημείο, τη στιγμή, δηλαδή, που τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω. Όταν τίποτα απολύτως δεν μπορεί πια να συνεχίσει όπως πριν. Τη στιγμή ακριβώς που η βαθύτερη, ακατανίκητη ανάγκη για συνέχεια επιβάλλει μια ψυχική αλλαγή.

Σκηνοθεσία Ειρήνη Μακρή – Παύλος Παυλίδης • Δραματουργική επεξεργασία Ελίνα Μαντίδη • Μουσική C. for Circus • Μουσική επιμέλεια Βαλέρια Δημητριάδου • Βοηθός σκηνοθέτριας Κατερίνα Αδαμάρα • Σχεδιασμός φωτισμών Σεσίλια Τσελεπίδη • Επιμέλεια κίνησης Δρόσος Σκότης • Σκηνικά – Κοστούμια Τζίνα Ηλιοπούλου – Λίνα Σταυροπούλου • Επικοινωνία Ελεάννα Γεωργίου • Φωτογραφία Σπύρος Χατζηαγγελάκης • Παίζουν (με αλφαβητική σειρά) Παναγιώτης ΓαβρέλαςΒαλέρια ΔημητριάδουΔημήτρης ΚίτσοςΜαρία-Ελισάβετ ΚοτίνηΧρύσα ΚοτταράκουΕιρήνη ΜακρήΝικόλας ΠαπαδομιχελάκηςΠαύλος ΠαυλίδηςΝατάσα ΡουστάνηΑθηνά ΣακαλήΣπύρος Χατζηαγγελάκης

7 - 10 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Έλενα Καρακούλη
Himmelweg του Χουάν Μαγιόργκα
Έχοντας εργαστεί ως δραματολόγος στο Εθνικό Θέατρο (2008-2013), με δύο σκηνοθεσίες που ξεχώρισε η κριτική στο ενεργητικό της (H γυναίκα από τα παλιά του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ το 2015, και Φοβάσαι; του Άνταμ Σέιντελ το 2016), η Έλενα Καρακούλη σκηνοθετεί για το Φεστιβάλ Αθηνών το έργο Χίμμελβεγκ (Ο δρόμος για τον ουρανό) του πολυβραβευμένου σύγχρονου ισπανού δραματουργού Χουάν Μαγιόργκα.

Μετάφραση Μαρία Χατζηεμμανουήλ • Σκηνοθεσία Έλενα Καρακούλη • Εικαστική σύλληψη - επιμέλεια Εύα Νάθενα • Συνεργάτιδα σκηνογράφος - ενδυματολόγος Εβελίνα Δαρζέντα • Κίνηση Φαίδρα Σούτου • Βίντεο Άγγελος Παπαδόπουλος • Φωτισμοί Nίκος Βλασόπουλος • Επιμέλεια έκθεσης φουαγιέ Αλέγια Παπαγεωργίου • Εκτέλεση παραγωγής Μανόλης Σάρδης • Παίζουν Νίκος Ψαρράς, Δημήτρης Παπανικολάου, Θανάσης Δήμου, Ηλίας Ανδρέου, Έλλη Παπανικολάου

2 - 5 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)

Βασίλης Μαυρογεωργίου
Κόντρα στην ελευθερία του Εστέβα Σολέρ
Το Κόντρα στην ελευθερία είναι το πρώτο έργο της νέας τριλογίας του καταλανού Εστέβα Σολέρ με τίτλο Τριλογία της επανάστασης, που περιλαμβάνει επίσης τα έργα Κόντρα στην ισότητα και Κόντρα στην αδελφοσύνη (τις τρεις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης του 1789). Στο Κόντρα στην ελευθερία, επτά μονόπρακτα καταπιάνονται με θέματα όπως η προσφυγική κρίση, η κρίση στον γάμο, η «διαστροφή» της ανάγνωσης βιβλίων, η παιδοφιλία, η κοινωνική κρίση την οποία προκάλεσε η αντίστοιχη οικονομική των τελευταίων χρόνων, η «ζωή» στο Φέισμπουκ και η γνωστή −γυναικεία κυρίως− ατάκα «δεν έχω τίποτα να φορέσω».

Κείμενο Εστέβα Σολέρ • Μετάφραση Μαρία Χατζηεμμανουήλ • Σκηνοθεσία Βασίλης Μαυρογεωργίου • Σκηνικά Θάλεια Μέλισσα • Κοστούμια Ιφιγένεια Νταουντάκη • Φωτισμοί Στέλλα Κάλτσου • Μουσική Γιώργος Φουντούκος • Διεύθυνση παραγωγής Σεραφείμ Ράδης • Βοηθός σκηνοθέτη Καλή Βοϊκλή • Παίζουν Κάτια Γέρου, Γιώργος Παπανδρέου, Νίκος ΝίκαςΣεραφείμ Ράδης, κ.ά.

14 - 17 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων – Χρήστος Θεοδωρίδης
Η τραγωδία του βασιλιά Ριχάρδου Γ΄ του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ
Τον Αύγουστο του 2012, κάτω από ένα ένα πάρκινγκ στο Λέστερ, μετά από τις επίμονες έρευνες των αρχαιολόγων βρέθηκε, στριμωγμένος σε λίγα εκατοστά, ο σκελετός του πιο παρεξηγημένου βασιλιά της Αγγλίας, του Ριχάρδου Γ΄. Ο τελευταίος βασιλιάς που πέθανε σε μάχη μπορούσε επιτέλους να ταφεί με τις πρέπουσες τιμές, 527 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Μετάφραση  Δραματουργία Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου • Σκηνοθεσία  Δραματουργία Χρήστος Θεοδωρίδης • Χορογραφία Ξένια Θεμελή • Σκηνικά Κοστούμια Τίνα Τζόκα • Μουσική Βασίλης Ντοκάκης • Ανάλυση κειμένου  Ιστορική έρευνα Παύλος Σούλης • Σχεδιασμός φωτισμού Τάσος Παλαιορούτας • Βοηθός σκηνοθέτη Χαρά Τζόκα • Βοηθός χορογράφου Νικολέτα Κουτίτσα • Γραφίστας Νώντας Παπουτσής • Φωτογράφος Αναστασία Γιαννάκη • Οργάνωση  Εκτέλεση παραγωγής Άννα Τιαγκουνίδου  Ζωή Κωνσταντάτου • Παίζουν Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Ξένια Θεμελή, Γιώργος Κισσανδράκης, Νίκος Λεκάκης, Άλκης Μπακογιάννης, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Βασίλης Σαφός, Γιώργος Χριστοδούλου

Ημερίδα
Σε συνεργασία με την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών (ΕΛ.Ε.Κ.ΘΕ.Π.ΤΕ.)

6 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Οι κριτικοί, το θέατρο και η νέα αγορά: η ανατομία μιας αβέβαιης σχέσης
Το Φεστιβάλ Αθηνών σε συνεργασία με την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών (ΕΛ.Ε.Κ.ΘΕ.Π.ΤΕ.) διοργανώνει ημερίδα αφιερωμένη στη σύγχρονη θεατρική κριτική, τα προβλήματα, τις προοπτικές, τα αδιέξοδά της και τις σχέσεις της με τη νέα θεατρική αγορά.

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

30 - 31 Μαΐου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Angélica Liddell
Γένεσις 6, 6-7 (Genesis 6, 6-7)
Η Ανχέλικα Λίντελ (Angélica Liddell), τρομερό παιδί της ισπανικής σκηνής, δημιουργός υπεράνω ειδών και ορίων, επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών πέντε χρόνια μετά την παράσταση Όλος ο ουρανός πάνω στη γη (Το σύνδρομο της Γουέντυ).

30 - 31 Μαΐου & 1 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 A)
nora chipaumire
#PUNK
Στο #PUNK, πρώτο μέρος μια μουσικής τριλογίας, η χορογράφος νόρα τσιπομίρ (nora chipaumire), διεθνώς αναγνωρισμένη για το εικονοκλαστικό στυλ της, με τρία βραβεία Bessie και μια υποτροφία Guggenheim στο ενεργητικό της, αντλεί έμπνευση από τα παιδικά και νεανικά της χρόνια στη Ζιμπάμπουε τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η λέξη «πανκ» αναφέρεται στο μουσικό ρεύμα της περιόδου εκείνης αλλά και σε έναν ασυμβίβαστο, αντικαταναλωτικό τρόπο ζωής, με εργαλεία την αυτάρκεια του «φτιάξ’ το μόνος σου». Η τσιπομίρ εμπνέεται από το προβοκατόρικο τραγούδι της Πάττι Σμιθ «Rock ‘n’ roll nigger» και μέσα από ξεχωριστά οπτικά και ηχητικά τοπία εστιάζει σε έννοιες όπως η αυτοαπεικόνιση, η βιογραφία, η απελευθέρωση, η ανεξαρτησία, υιοθετώντας μια χαρακτηριστικά πανκ ματιά πάνω στην έννοια «μέλλον»: δεν υπάρχει μέλλον, το μέλλον ενυπάρχει στο παρόν.

11 - 12 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Mapa Teatro
Οι αγνοούμενοι (Los Incontados) - Τρίπτυχο
Μετά τον Αποχαιρετισμό, που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο περσινό Φεστιβάλ Αθηνών, ο κολομβιανός θίασος Mapa Teatro, που διακρίνεται για τη χρήση πολλών διαφορετικών μέσων και αναφορών (θέατρο, βίντεο, εικαστικά, ιστορία, μύθος κλπ.), επανέρχεται με ένα τρίπτυχο που σκιαγραφεί τη ζωή στη σύγχρονη Κολομβία.

23 & 24 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Thom Luz
Το κορίτσι από το εργοστάσιο της ομίχλης (Girl From the Fog Machine Factory)
Ένα σύγχρονο παραμύθι με μαγικό φινάλε, που συμπεριλήφθηκε από το φετινό Theatertreffen - Berliner Festspiele στον κατάλογο των 10 καλύτερων παραστάσεων της χρονιάς. Η νέα δημιουργία του ελβετού Τομ Λουτς (Thom Luz), που φημίζεται για τις γεμάτες μουσική και εντυπωσιακές εικόνες ατμοσφαιρικές παραστάσεις του, αγγίζει τις πλέον φευγαλέες κι εφήμερες πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας.

28 - 29 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Caroline Guiela Nguyen
ΣΑΪΓΚΟΝ (SAIGON)
Ένα εστιατόριο παγωμένο σ’ έναν μεταιχμιακό χωροχρόνο, κάπου ανάμεσα στη Σαϊγκόν της δεκαετίας του ’50 και το Παρίσι της δεκαετίας του ’90, με μουσική υπόκρουση βιετναμέζικη ποπ και γαλλικά chansons.

4 - 5 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Susanne Kennedy
Αυτόχειρες παρθένοι (The Virgin Suicides)
Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τζέφρυ Ευγενίδη
Μια συντηρητική, θρησκευόμενη οικογένεια στη Βόρεια Αμερική. Πέντε αδελφές και οι καταπιεστικοί γονείς τους. Το σπίτι είναι ένας κλειστός κόσμος, χωρίς διαφυγή. Κάθε εφηβικό σκίρτημα, κάθε χειρονομία απόδρασης συνθλίβεται υπό το άγρυπνο βλέμμα των πουριτανών γονέων. Η ασφυξία που βιώνουν οι αδελφές Λίσμπον θα έχει τραγική κατάληξη. Από το απέναντι σπίτι, μια παρέα αγοριών κατασκοπεύει τα όσα διαδραματίζονται. Το υπνωτισμένο αντρικό βλέμμα μεταμορφώνει το δράμα των έγκλειστων αδελφών σε θέαμα προς κατανάλωση.

Romeo Castellucci
Η νέα ζωή (La vita nuova)
Η νέα δημιουργία του κορυφαίου ιταλού δημιουργού και αγαπημένου του Φεστιβάλ Αθηνών Ρομέο Καστελλούτσι (Romeo Castellucci) πρωτοπαρουσιάστηκε στον παλιό εκθεσιακό χώρο αυτοκινήτων της Σιτροέν στις Βρυξέλλες και αντλεί έμπνευση από τη φιλοσοφική πραγματεία του Ερνστ Μπλοχ Το πνεύμα της ουτοπίας.

Ho Tzu Nyen
Ο μυστηριώδης Λάι Τεκ (The Mysterious Lai Teck)
Αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μαλαισίας (1939-1947) και τριπλός πράκτορας των γαλλικών, βρετανικών και ιαπωνικών μυστικών υπηρεσιών, ο Λάι Τεκ, ο άνθρωπος με τα 50 ψευδώνυμα, υπήρξε μια αινιγματική μορφή της ιστορίας. Θραυσματικές και ανακριβείς, οι μαρτυρίες άλλων κατασκόπων, μυστικών πρακτόρων, προδοτών και βιογράφων για το άτομό του συνθέτουν μια στοιχειωμένη αφήγηση, γεμάτη κενά και αντιφάσεις, για μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που ελάχιστα διακρίνεται κάτω από τα πέπλα του μύθου.

Διεθνής Παραγωγή Στο Μέγαρο Μουσικής
(Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη)
12 - 16 Ιουλίου
Θέατρο του Ήλιου – Robert Lepage
Kanata - Επεισόδιο 1ο - Η διαμάχη
Ένα ζευγάρι Γάλλων μετακομίζει στο Βανκούβερ. Η γυναίκα είναι ζωγράφος και γίνεται φίλη με μια αυτόχθονα που ζει σε μια φτωχογειτονιά της πόλης, αλλά κατόπιν δολοφονείται από έναν κατά συρροήν δολοφόνο. Το περιστατικό αυτό κινητοποιεί τη ζωγράφο, η οποία και αποφασίζει να ζωγραφίσει και να εκθέσει πίνακες με πρόσωπα δολοφονημένων αυτόχθονων γυναικών προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη.

*******************************************************

ΧΟΡΟΣ
5 - 6 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Κώστας Τσιούκας
Ζιζέλ
Η Ζιζέλ, από τα πιο αγαπητά και δημοφιλή ρομαντικά μπαλέτα, αφηγείται μια ακαταμάχητη ερωτική ιστορία με λυτρωτικό, αν και τραγικό τέλος. Η Ζιζέλ είναι μια όμορφη χωριατοπούλα με αδύναμη καρδιά, που ερωτεύεται τον ευγενή Άλμπρεχτ.

14 & 15 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Ανδρονίκη Μαραθάκη
It's not about if you will love me tomorrow_Μέρος 2
Η Ανδρονίκη Μαραθάκη, μια από τις πιο δυναμικές παρουσίες της νέας γενιάς δημιουργών του χορού, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, με το έργο It’s not about if you will love me tomorrow_Μέρος 2. Πρόκειται για ένα παιχνίδι σε δημόσια θέα.

25 - 26 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Omar Rajeh – Maqamat
#minaret
Μπορεί να πεθάνει μια ολόκληρη πόλη, μαζί με την ιστορία, τις αξίες και τον πολιτισμό της; Θα μπορούσε ποτέ να αναβιώσει μια πόλη; Επί μία χιλιετία, ο μιναρές του Μεγάλου Τζαμιού στο Χαλέπι υψωνόταν περήφανος πάνω από τη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας. Σήμερα, στη θέση του μνημείου έχουν απομείνει ερείπια. Η παράσταση #minaret του λιβανέζου Ομάρ Ρατζέχ (Omar Rajeh), από τις πιο δυναμικές παρουσίες του σύγχρονου χορού στη Μέση Ανατολή, αποτελεί πράξη αντίστασης ενάντια στην καταστροφή μιας από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο, συνδυάζοντας τον σύγχρονο χορό με τις εικαστικές τέχνες και τη μουσική παράδοση του Χαλεπιού.

27 &28 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
arisandmartha
Lucy. tutorial for a ritual
Το χορογραφικό δίδυμο arisandmartha (Άρης Παπαδόπουλος, Μάρθα Πασακοπούλου), έχοντας παρουσιάσει το πρώτο του έργο στην πλατφόρμα χορού Aerowaves 2018, υλοποιεί αυτή τη φορά την ιδέα ενός σύγχρονου, επινοημένου τελετουργικού και μας τοποθετεί σ’ έναν κόσμο μεταιχμιακό, όπου τα πάντα αποκτούν σημασία γιατί απλώς βρίσκονται εκεί.

29 - 30 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Marco da Silva Ferreira
Brother
Γιατί χορεύουμε μαζί; Ο ανερχόμενος πορτογάλος χορογράφος Μάρκο ντα Σίλβα Φερρέιρα (Marco da Silva Ferreira) εξερευνά τις ρίζες του συλλογικού χορού, του «όλοι μαζί σε κίνηση», από τις αρχαίες παραδόσεις μέχρι το street dance, αναζητώντας τα κοινά χαρακτηριστικά που επιβιώνουν από γενιά σε γενιά περνούν και στον σύγχρονο χορό.

4 - 6 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ Δ)
Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης
Splendid Fusions
Ο Γιάννης Μανταφούνης, ο Χρήστος Παπαδόπουλος και ο Αντώνης Φωνιαδάκης συναντούν τους χορευτές της ΚΣΟΤ

Το μέλλον του σύγχρονου χορού της χώρας επί σκηνής!
Η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και το Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου ετοιμάζουν μία μοναδική παράσταση, αποτέλεσμα της συνύπαρξης και της μακρόχρονης συνεργασίας και δουλειάς ανάμεσα σε διεθνείς έλληνες χορογράφους και τους νέους χορευτές, σπουδαστές, τελειόφοιτους και απόφοιτους της ΚΣΟΤ. Μία παράσταση που αποτυπώνει τη μοναδική στιγμή, στην πορεία ενός χορευτή, αυτήν ακριβώς πριν από την «εκτίναξή» του στον επαγγελματικό στίβο με όλα τα εφόδια που του έχει δώσει η σπουδή του, μαζί με την ορμή και τη φρεσκάδα αυτής της ηλικίας, ιδανικά συνδυασμένη με την ωριμότητα των χορογράφων που διαπρέπουν στο διεθνή χώρο.

8 Ιουλίου
Ημέρα χορού
Η Πειραιώς 260 για μια ακόμα φορά «καταλαμβάνεται» από τον χορό. Μετά την πολύ επιτυχημένη πρώτη απόπειρα στο περσινό Φεστιβάλ, το εγχείρημα συνεχίζεται. Εναλλακτικές μορφές παρουσίασης, συλλογικές δράσεις, χορευτικές εμπειρίες και καλλιτεχνικά πειράματα δημιουργούν έναν χώρο συνάντησης, διαλόγου και συνύπαρξης καλλιτεχνών και κοινού.

10 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Fondazione Nazionale della Danza / Aterballetto
Wolf – BLISS
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος χορογράφος Χόφες Σέχτερ (Hofesh Schechter), που είχαμε απολαύσει στο Φεστιβάλ Αθηνών 2017 με την παράσταση Grand Finale, επιστρέφει με ένα παλαιότερο έργο του, εμπνευσμένο από τους 16 εκπληκτικούς χορευτές του Aterballetto και ξαναδουλεμένο αποκλειστικά για την ομάδα.

BLISS του Johan Inger / Aterballetto
Το BLISS (βραβείο Danza&Danza 2016) του σουηδού Γιόχαν Ίνγκερ, που έχει διακριθεί ως χορευτής και χορογράφος στο Nederlands Dans Theater και έχει βραβευτεί με το Carina Ari για τη συνεισφορά του στον σουηδικό χορό, αντλεί έμπνευση από το εμβληματικό The Köln Concert (1975) του αμερικανού πιανίστα Κηθ Τζάρετ, μια συναυλία που ηχογραφήθηκε για να γίνει ο σόλο τζαζ δίσκος και η ηχογράφηση για πιάνο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών.

11 - 14 Ιουλίου (ΚΗΠΟΣ)
Boris Charmatz – Terrain
infini
Το νέο έργο του κορυφαίου γάλλου χορογράφου, που απολαύσαμε πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών με το enfant, κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το infini (άπειρο) προσπαθεί να εντοπίσει μια αίσθηση απείρου μέσα στον χώρο. Το «άπειρο» είναι ο τρόπος μας να αγγίξουμε αυτό που βρίσκεται πέρα από εμάς και η σκηνή είναι ο χώρος που επιτρέπει μια τέτοια προσπέλαση.

************************************************

Χορος Στο Ηρωδειο

Anne Teresa De Keersmaeker – Jean-Guihen Queyras / Rosas
Εν τω μέσω της ζωής, βρισκόμαστε / 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ

ΒΙΝΤΕΟ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
7 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Bouchra Khalili
The Tempest Society
Το βίντεο The Tempest Society της μαροκινής Μπουχρά Καλιλί (Bouchra Khalili) έκανε πρεμιέρα στην Documenta 14 στην Αθήνα και παρουσιάζεται τώρα στην αρχική τοποθεσία όπου δημιουργήθηκε τον χειμώνα του 2016. Ο τίτλος αναφέρεται στην Τρικυμία (Al Assifa στα αραβικά), μια θεατρική ομάδα από  βορειοαφρικανούς μετανάστες και γάλλους φοιτητές.

(ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Α)
Candice Breitz
Love Story
Ποιες ιστορίες είμαστε διατεθειμένοι να ακούσουμε; Ποιες ιστορίες μας συγκινούν; Πώς γίνεται το κοινό να δακρύζει στο σινεμά, αλλά να μένει ασυγκίνητο όταν έρχεται αντιμέτωπο με τον πραγματικό ανθρώπινο πόνο; Η βίντεο-εγκατάσταση της νοτιοαφρικανής Κάντις Μπράιτς (Candice Breitz) διερευνά τους μηχανισμούς της ταύτισης και της ενσυναίσθησης. Η δημιουργός στρέφει την προσοχή μας σε προσωπικές μαρτυρίες άγνωστών μας προσφύγων, προσώπων που συνήθως μένουν στη σκιά, αντιδιαστέλλοντάς τες με τη γοητεία που μας ασκούν οι διασημότητες.

Παραγγελία National Gallery of Victoria (Μελβούρνη), Outset Germany (Βερολίνο), Medienboard Berlin - Brandenburg

ΠΡΟΑΥΛΙΟ

13 Ιουνίου
9ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΡΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
30 Μαΐου - 30 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΠΡΟΑΥΛΙΟ)
Μαρκ Χατζηπατέρας
Building Hope
Το Building Hope, που ο διεθνής εικαστικός καλλιτέχνης Μαρκ Χατζηπατέρας − δημιουργός site-specific εγκαταστάσεων σε γκαλερί, μουσεία και δημόσιους χώρους στην Ευρώπη και την Αμερική (όπως το μετρό της Νέας Υόρκης, αλλά και η Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης)− εγκαθιστά στο προαύλιο της Πειραιώς 260, είναι ένα διαδραστικό έργο τέχνης και ταυτόχρονα ένα μεγάλο παιχνίδι.

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Πικάσο και αρχαιότητα. Γραμμή και πηλός
Έκθεση: 20 Ιουνίου - 20 Οκτωβρίου

29 - 30 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΠΡΟΑΥΛΙΟ)
Over the rainbow – Δώρα Ανδρουλιδάκη
Drag Queen Story Hour - Αthens Chapter

Ιδρυτικό μέλος της βερολινέζικης εταιρείας παραγωγής Οver the rainbow, που πραγματοποιεί εκπαιδευτικές εκδηλώσεις για παιδιά και όλη την οικογένεια σε συνεργασία με μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας του Βερολίνου, η Δώρα Ανδρουλιδάκη παρουσιάζει το Drag Queen Story Hour - Αthens Chapter.

Το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης στο Φεστιβάλ Αθηνών
Για πρώτη φορά το Φεστιβάλ Αθηνών συνεργάζεται με το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης, ένα από τα ελάχιστα τέτοια μουσεία στον κόσμο.
Στην Πειραιώς 260 θα φιλοξενηθεί έκθεση με ζωγραφικά έργα παιδιών και τρισδιάστατες κατασκευές με αφετηρία τη θεατρική πρώτη ύλη, και ειδικότερα τις παραστάσεις του Φεστιβάλ που θα παρουσιαστούν το προσεχές καλοκαίρι στην Επίδαυρο.

ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ - ΑΘΗΝΑ
Με τη στήριξη του Δικτύου Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων Athens Culture Net,με ιδρυτικό δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

ΘΕΑΤΡΟ
Ποίηση & λογοτεχνία στην πόλη

2 - 10 Ιουνίου (ΘΕΡΙΝΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ)

Θανάσης Χαλκιάς
Σινε-παρμένη του Hernán Rivera Letelier

4 - 12 Ιουνίου
Ζωή Ξανθοπούλου
Μάριος Χάκκας: «Κανένα ρετούς. Θέλω την πραγματικότητα»*

24 - 28 Ιουνίου (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ)
Lotus eaters – Πάνος Δεληνικόπουλος
Amica mea
Με αφετηρία επιστολές ηρωίδων του Οβιδίου και επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας

Πλατφόρμα: Διαφορετικότητα

1 - 30 Ιουνίου
Ηλίας Πούλος
Αυτό που δεν βλέπουμε μάς κοιτάζει
Εικαστική εγκατάσταση για τους τοξικομανείς του Μεσοπολέμου
Η εγκατάσταση θα πλαισιωθεί από δύο συζητήσεις ανοιχτές στο κοινό.

14 - 23 Ιουνίου / Εργαστήρια και δρώμενα
21 - 23 Ιουνίου / Τριήμερο κινηματογραφικών προβολών
(ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΪΣ, AMOQA, BEAVER)
Αφροδίτη* η μαγεία της*, το έργο της*, η επιθυμία της*, η δύναμή της*, η φροντίδα της*

Aphrodite* her*magic, her*work, her*desire, her*power, her*care

Η πλατφόρμα Αφροδίτη* επικεντρώνεται στην κουίρ φεμινιστική τέχνη φέρνοντας σε επαφή τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να προσεγγίσει νέα ακροατήρια στην Αθήνα. Το Αφροδίτη* εστιάζει σε θέματα που αφορούν στις μετααποικιακές πρακτικές εντός ευρωπαϊκού και ελληνικού πλαισίου, τον κουίρ ακτιβισμό, τον αντιρατσισμό και την καταπολέμηση της κουλτούρας του σεξισμού και του βιασμού. Τα έργα, οι δράσεις και τα εργαστήρια των καλλιτέχνιδων* και των συντελεστριών* του φεστιβάλ Αφροδίτη* πραγματεύονται τις πολιτικές της φροντίδας, τη μεταπορνογραφική πολιτική και την επιθυμία, την ποιητική της (κουίρ) γλώσσας, καθώς και τη σχέση γλώσσας και τρανς* σωμάτων. Το συνολικό εγχείρημα Αφροδίτη* εδραιώνει τις συνεργασίες μεταξύ του Athens Museum of Queer Arts και της κολεκτίβας Beaver στην Αθήνα, των Pembe Hayat Kuirfest στην Άγκυρα και της Cinenova στο Λονδίνο, και επεκτείνει τη συνεργασία του με νέες ομάδες, όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου TransFormations στο Βερολίνο και η ομάδα Πολιτικά Χοντρέλες στην Αθήνα, ισχυροποιώντας έτσι τους διεθνείς δεσμούς της κουίρ φεμινιστικής δράσης και της πολιτισμικής παραγωγής.

* Στη σύγχρονη θεωρία του φύλου ο αστερίσκος υποδηλώνει τη διεύρυνση των ταυτοτήτων του φύλου

Επιμελητική ομάδα Περσεφόνη Κερεντζή, Σοφία Μπέμπεζα, Σοφία Ντώνα, Βασιλεία Στυλιανίδου, Athens Museum of Queer Arts (Maria F. Dolores, Johnny Pavlatos, Holly Ιngleton, Alex Buschky), Beaver Καλεσμένες συνεπιμελητικές ομάδες Cinenova (London)Political Fatties (Αθήνα)Pembe Hayat Kuirfest AnkaraTransFormations - TransFilm Festival Berlin

Η πλήρης λίστα των καλλιτέχνιδων* και συντονιστών* των εργαστηρίων θα ανακοινωθεί.

27 - 30 Ιουνίου (SIX DOGS)
Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου
A New Era (?)
Μια παράσταση - διάλογος

Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές έχουν αλλάξει το τοπίο; Έχουμε πράγματι μπει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, ουσιαστικής αναγνώρισης του δικαιώματος στην ελευθερία ταυτότητας;

1 Ιουλίου - 4 Ιουλίου (15ο ΛΥΚΕΙΟ ΚΥΨΕΛΗΣ)
Παντελής Φλατσούσης
Κυψέλη - New Kids On the Block
Παράσταση θεάτρου ντοκουμέντου, βασισμένη σε συνεντεύξεις κατοίκων της Κυψέλης

ΧΟΡΟΣ

21 Ιουνίου (ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ)
Compagnie Pernette
Χορός Περνέτ (Bal Pernette)
Με τη συμμετοχή των Polkar

11 Ιουλίου
Aterballetto
In/Finito
Χορός και χορογραφία για αστικούς, φυσικούς ή ιστορικούς χώρους

ΜΟΥΣΙΚΗ
18 - 20 Ιουνίου (ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ – Τηλεσκόπιο Δωρίδη)
Θοδωρής Οικονόμου
Ανάσα - solo piano

1, 3 & 4 Ιουλίου (ΩΔΕΙΟΝ ΑΘΗΝΩΝ – Αίθουσα «Άρης Γαρουφαλής»)
Young Greek Classics 2019
Αφιέρωμα στο τσέλο – 6 τσελίστες

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Σε συνεργασία με την ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ
23 Ιουνίου - 9 Ιουλίου
ΚΕΘΕΑ (ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΤΟΜΩΝ)
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ
Ιστορίες από μια παράλληλη πραγματικότητα
Ηχητικός περίπατος για τη ζωή μετά τα ναρκωτικά

ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ – ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Σε συνεργασία με το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

18 - 25 Ιουνίου
Ανθρωπότητες
7 ημέρες, 7 βιβλικά κείμενα, 7 επικράτειες ανθρώπων

Οι Ανθρωπότητες, πρόγραμμα δράσεων που οργανώνεται από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίκο Διαμαντή, διερευνούν και αναδεικνύουν, μέσα από καλλιτεχνικές δράσεις, το απόθεμα αξιών, βιωμένης ιστορίας και μαρτυριών που βρίσκεται αποθησαυρισμένο στις διαφορετικές κοινότητες της πόλης. Καλλιτεχνικές ομάδες από διαφορετικούς δημιουργικούς χώρους (θέατρο, λογοτεχνία, μουσική, εικαστικά, καλλιτεχνική εκπαίδευση) συνεργάζονται με κοινωνικές δομές της πόλης του Πειραιά, ώστε να προσεγγίσουν επιλεγμένες κοινωνικές ομάδες και, από κοινού με τους συμμετέχοντες, να σχεδιάσουν και να παρουσιάσουν ένα έργο το οποίο να εκφράζει τη «θέαση της ζωής» μέσα από τη δική τους οπτική.

18 - 25 Ιουνίου
Εικαστική έκθεση «Τα πετεινά»

 
 
 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Το ζωικό βασίλειο μοιάζει να εμπνέει τη φετινή θεατρική σεζόν. Με μια γρήγορη ματιά καταγράψαμε τουλάχιστον 13 παραστάσεις, οι οποίες ανεβαίνουν αυτήν την περίοδο κι  έχουν ως θέμα τους τη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα ή που τα χρησιμοποιούν με αλληγορική σημασία στις ιστορίες που παρουσιάζουν επί σκηνής! Μιλάμε για παραστάσεις, οι οποίες στον τίτλο τους και το περιεχόμενο τους έχουν από τρωκτικά και κατσίκες μέχρι πουλιά, έντομα, ακόμα και καβουράκια!

Το ερώτημα, όμως, είναι ποιες από αυτές που έχουμε, ήδη, παρακολουθήσει αξίζουν και ποιες θέλουμε να ξεχάσουμε...

antropoi pontikia texnes plus

1.  «Άνθρωποι και ποντίκια», στο  Cartel

Κατά τη γνώμη μου, μια από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής σεζόν! Το έργο του Τζον Στάινμπεκ μιλάει για την προσπάθεια του ανθρώπου για επιβίωση και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Μια ιστορία που σου κόβει την ανάσα, με εξαιρετική  τη σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισπίκη και με πολύ δυνατές όλες οι ερμηνείες.

skulos karezi texnes plus

2. «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» στο Καρέζη

Το έργο του Σάιμον Στήβενς μας σύστησε ο Τάκης Τζαμαριάς στο Θεάτρο Αγγέλων Βήμα στην παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, δυστυχώς, η καλή ερμηνεία του Γιάννη Νιάρου δεν αρκεί κι αφού μιλάμε με φιλοζωικούς όρους «Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Ανέμπνευστη σκηνοθεσία και πολύ αμήχανες, στο σύνολό τους, ερμηνείες.

          

           b 12799 or portraits without frame

        3.«Η γίδα ή ποια είναι η Σύλβια;», στο Θησείον

Ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Έντουαρντ Αλμπι και η καταπληκτική ομάδα των ηθοποιών του κατάφεραν να το απογειώσουν, αποδομώντας το κείμενο  και  φανερώνοντας τους απίστευτους συμβολισμούς και τις αλληγορίες του μ’ έναν τρόπο που απέχει από κάθε είδους διδακτισμό. Μια από τις καλύτερες ερμηνείες του Νίκου Κουρή τα τελευταία χρόνια.

gelada megali

4. «Η Γελάδα», στο Altera Pars

Μια λαϊκή παραβολή, συμβολικό παραμύθι κι ιδιότυπη κοινωνική σάτιρα μαζί, γράφεται στη Μόσχα το 1956, από τον πιο αγαπημένο στους Έλληνες Τούρκο ποιητή συγκεντρώνοντας όλα τα χαρακτηριστικά της πρωτότυπης και πρωτοπόρας δραματουργίας του. Με λόγια απλά, καθαρή ματιά και πνεύμα οξύ, ο μεγάλος ποιητής και τρυφερός παραμυθάς, μιλάει μέσα από το έργο του, στο σήμερα, θαρρείς και τίποτα δεν έχει αλλάξει στον κόσμο των ανθρώπων. Αυτή τη φορά θα δούμε την παράσταση σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου. Πριν λίγους μήνες το ίδιο έργο είχε ανέβει από την ομάδα «Ατελείς», σε σκηνοθεσία Νίκης Τσέτικα.

poulia

5. «Πουλιά στον αέρα», στο Θέατρο Αλίκη

Ο Νίκος Μαστοράκης επέλεξε τη γνωστή γαλλική πονηρή φάρσα «Le Dindon» (1896) του Ζωρζ Φεϊντώ κι ένα θίασο με εχέγγυα στην κωμωδία. Ο ίδιος υπογράφει και τη διασκευή, παρά όμως τις καλές ερμηνείες από το σύνολο του θιάσου, το έργο μοιάζει ξεπερασμένο και το γέλιο δεν βγαίνει αβίαστα από την πλατεία.

xelidoni texnes plus

6. «Το χελιδόνι», στο Μικρό Γκλόρια

Ο Γκιλιέμ Κλούα εμπνεόμενος από την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 σε gay bar στο Ορλάντο γράφει  ένα έργο ανθρώπινο, έναν ύμνο στην αγάπη και τη ζωή. Η Ελένη Γκαζούκα το σκηνοθετεί με ευαισθησία βάζοντας στο επίκεντρο τους δύο σπουδαίους ηθοποιούς της, οι οποίοι  χτίζουν ουσιαστικές σχέσεις επί σκηνής. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου κι η Σοφία Σεϊρλή είναι ένα εξαιρετικό δίδυμο.

mygofaes texnes plus

7.«Μυγοφαές», στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου

Το έργο του Ζουάν Γιάγκοο είναι μια παράσταση για τις start-up, για το innovation, για το entrepreneurship και για όλες αυτές τις άγνωστες λέξεις που υπόσχονται επιτυχία. Η τεχνολογία κι η επιχειρηματικότητα λένε ότι αν σκεφτούμε μια καλή ιδέα μπορούμε, όχι μόνο να λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα, αλλά να γιατρέψουμε ανθρώπους, να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή και να αλλάξουμε τον κόσμο.

Οι  τέσσερις 35ρηδες ήρωες του Ζουάν Γιάγκο (Γιώργος Αγγελόπουλος,Βάσω Καβαλιεράτου,Γιάννης Σαρακατσάνης καιΣωσώ Χατζημανώλη) κουρασμένοι να αγωνίζονται απέναντι σε απολύσεις και περικοπές, συλλαμβάνουν μια καλή ιδέα - μια μεγάλη ιδέα - από αυτές που αλλάζουν τον κόσμο. Θα καταφέρουν, όμως, να την υλοποιήσουν; Θα λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει ο κόσμος;

Το έργο ανέβηκε, για πρώτη φορά, στη Βαρκελώνη το 2017, με μεγάλη επιτυχία, κερδίζοντας δύο βραβεία MAX για καλύτερο συγγραφέα και για καλύτερο έργο -αποκάλυψη. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο κι ιδιοφυές έργο κι η Ελλάδα είναι μόλις ο δεύτερος σταθμός του.

filosofia texnes plus

8. «Η φιλοσοφία ενός γάτου», στο Cartel

Το έργο βασισμένο στο κείμενο του Μπάμπη Άννινου «Ο γάτος της γειτόνισσας» (1884),  παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά Tεχνοχώρο Cartel. Ένας γάτος, από «καλή οικογένεια», αλλά αγνώστου πατρός, γεννιέται σε μια πόλη με τις καλύτερες ευχές όλων. Μεγαλώνοντας, όμως, ξεφεύγει από το πρότυπο «της καλής κοινωνίας» με τις αταξίες του και, φτάνει να κατηγορείται και να τιμωρείται από το κοινωνικό σύνολο για εγκληματικές πράξεις, τις οποίες θα ήταν παράλογο να έχει διαπράξει. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Σωτηρία Κολόζου.

images

9.«Γουρούνι στο σακί», στο Θέατρο Αλεξάνδρεια

Δεύτερη κωμωδία του Ζώρζ Φεϋντώ με τίτλο από ζώο της φάρμας αυτή τη φορά!

Μια «κουνημένη» οικογένεια σε απόλυτη σύγχυση πασχίζει να αναβαθμίσει το κοινωνικό της προφίλ μέσω της τέχνης. Τρελή διακωμώδηση των ανερμάτιστων και φιλόδοξων αστών, που θεωρούν ότι με το χρήμα όλα αγοράζονται, ακόμα και το χρίσμα του καλλιτέχνη.

Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Έρση Βασιλικιώτη και στη σκηνή απολαμβάνουμε τους: Βασίλη Βλάχο, Κάτια Σπερελάκη, Μελίσσα Στοῒλη, Νίκο Ντούπη, Κωνσταντίνο Σπυρόπουλο, Νατάσα Παπαδάκη, Σάκη Σιούτη και Βασίλη Κουσουνέλο

elefantas orizontia 03

10. «Ελέφαντας», στο Θέατρο 104

Η θεατρική ομάδα Παπαλάγκι παρουσιάζει την παράσταση «Ελέφαντας».Τέσσερις ελέφαντες διανύουν την τελική διαδρομή τους προς τον θάνατο, αφήνοντας ο καθένας πίσω ό, τι θυμάται από τη δική του ιστορία. Πως θυμόμαστε τους εαυτούς μας και πως θυμούνται οι άλλοι εμάς; Κι αν φτάνοντας στο τέλος έχεις ξεχάσει τα πάντα, ποιος μένει πίσω για να σε θυμάται; Μια devised παράσταση με κεντρικό άξονα τη μνήμη. Το κείμενο υπογράφει η ομάδα και τη σκηνοθεσία ο Χρήστος Τσαβλίδης.

ververitsa

11.«Βερβερίτσα», στο Θεάτρο Βρετάνια

 Τι ζώο είναι η βερβετίτσα; Σκίουρος και βερβερίτσα είναι το κοινό όνομα μικρού θηλαστικού της οικογένειας των σκιόυρων. Το όνομα αυτό προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις σκιά και ουρά. Και κάπου εδώ σταματούν όλα, όσα θέλω να γνωρίζω για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί την παράσταση έγραψε, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Νίκος Μουτσινάς.

ta kavourakia 7

12. «Τα Καβουράκια»

Η νέα ομάδα peach of art, αποτελούμενη από τους  αποφοίτους της δραματικής σχολής «Πράξη επτά», αφού έκλεψε τις καρδιές του κοινού και της επιτροπής στο Bob Theatre Festival 2018 κατακτώντας την 3η θέση, επιστρέφει, για 7 μοναδικές παραστάσεις, στο Studio Μαυρομιχάλη!

Αυτήν τη φορά προτείνοντας μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του έργου τους «Τα Καβουράκια», εμπνευσμένη από το ομώνυμο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη του 1955 με την υπογραφή της Ειρήνης Γαντερί, η οποία σκηνοθετεί και την παράσταση.

Το έργο πραγματεύεται την έννοια της ελευθερίας - την ύπαρξη, την ουσία και τα όριά της- μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις και συμβάσεις. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μία ερημική παραλία όπου μέχρι εκείνο το μεσημέρι, μία ιδιαίτερα ξεχωριστή οικογένεια έμοιαζε να ζει ήρεμα - ή μάλλον σχεδόν ήρεμα - στην καθημερινή της ρουτίνα. Σε ένα τροχόσπιτο δίπλα στη θάλασσα... μακριά από το αστικό περιβάλλον και τη σύγχρονη κοινωνία. Αλλά εκείνο το μεσημέρι, η οικογένεια περίμενε επισκέψεις.

 


 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Αυτό το συναίσθημα είναι έξω απ’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί να μην έχω το δικαίωμα να το ζήσω, επειδή δεν μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει;».     

Ο Εντουαρντ Αλμπι, έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια, στα 88 του χρόνια. Θεωρείται από πολλούς ο διάδοχος του Τενεσί Ουίλιαμς και του Ευγένιου Ο'Νιλ, ο συγγραφέας που έφτανε στα μύχια της ψυχής της αμερικανικής οικογένειας για να την εκθέσει. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν εκείνος, που έβαλε σε νέο πλαίσιο το  μεταπολεμικό αμερικανικό θέατρο.

Ακόμα κι όσοι δεν γνωρίζουν τον σπουδαίο συγγραφέα, σίγουρα ξέρουν το κλασικό, πλέον, αριστούργημά του «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» (1963), την ναυαρχίδα των τριάντα έργων του.  Έργο, το οποίο ανεβαίνει, πολύ συχνά, στη χώρα μας κι είναι γνωστό στο ευρύ κοινό από την ομώνυμη ταινία του 1966, σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς με τους Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Ρίτσαρντ Μπάρτον. Το 2008, μάλιστα,  το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 67η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Αντίθετα μ’ αυτό του το έργο η «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» , έργο που γράφτηκε πολύ αργότερα το 2000, έχει παρουσιαστεί ελάχιστες φορές στην Ελλάδα, ενώ στην Κύπρο παρουσιάζεται για πρώτη φορά από τις 8 Φεβρουαρίου στο Θέατρο «Διόνυσος» σε σκηνοθεσία Μάριου Μεττή.

Ο λόγος είναι πασιφανής: τι έχει να πει μια ιστορία μ’ έναν πετυχημένο αρχιτέκτονα, ο οποίος κατά τη διάρκεια ενός ευτυχισμένου γάμου, 23 χρόνια παντρεμένος και μ’ ένα παιδί στην εφηβεία, ερωτεύεται ξαφνικά και κεραυνοβόλα μια γίδα;

Και, φυσικά, αυτό το πολύ πρώτο επίπεδο του έργου είναι σίγουρα μια μεγάλη δυσκολία κι ένα φρενάρισμα στην απόφαση οποιουδήποτε να το ανεβάσει. Γιατί σε μια πρώτη ανάγνωση το έργο  πραγματεύεται ένα πολύ αντισυμβατικό και «προκλητικό» θέμα, κάτι που φαινομενικά δοκιμάζει τις ηθικές αντοχές του κοινού.

 Ο Νικορέστης Χανιωτάκης, όμως,  κι η καταπληκτική ομάδα των ηθοποιών του κατάφεραν να το απογειώσουν, αποδομώντας το κείμενο  και  φανερώνοντας τους απίστευτους συμβολισμούς και τις αλληγορίες του μ’ έναν τρόπο που απέχει από κάθε είδους διδακτισμό.

Ο νεαρός σκηνοθέτης, έχοντας γοητευτεί από το έργο του Άλμπι από την εποχή που ήταν σπουδαστής στο Θέατρο Τέχνης, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, αναλαμβάνει και την καλοδουλεμένη μετάφραση του έργου.

Παρουσιάζει την ιστορία μέσα σ’ ένα γυάλινο δωμάτιο – κουτί – κλουβί – στούντιο, όπως απαιτούν κι οι σκηνοθετικές οδηγίες του ίδιου του συγγραφέα, που σχεδίασε η Αρετή Μουστάκα. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να εστιάσει ακόμα καλύτερα στις δράσεις αλλά και τις σχέσεις, που εξελίσσονται στη γνωστή μας μακρόστενη σκηνή του θεάτρου Θησείον.

Ειδικά, οι πρώτες σειρές, βιώνουν σε απόσταση αναπνοής τα τεκταινόμενα με βάζα να εκτοξεύονται  στην πλεξιγκλάς κατασκευή σε απόσταση αναπνοής από τη θέση τους.

Το σκηνικό είναι βασικός συντελεστής της παράστασης, μέσα σ’ αυτό θα βρούμε τον Μάρτιν του Νίκου Κουρή με την είσοδό μας στο χώρο. Ο ήρωας είναι ο μόνος που δεν βγαίνει ποτέ από εκεί, έτσι το αίσθημα του εγκλεισμού, δημιουργεί μια θεατρική συνθήκη που επιτρέπει την ενσυναίσθηση του κοινού. Το πρόβλημα του ήρωα είναι τόσο μεγάλο και σημαντικό, ώστε δεν μπορεί λεπτό να αποδράσει από αυτό. Αντίθετα η σύζυγός του (Λουκία Μιχαλοπούλου), ο γιος του (Μιχαήλ Ταμπακάκης) κι ο φίλος του (Γιάννης Δρακόπουλος) μπαίνουν και βγαίνουν από τον κόσμο του φέρνοντας και κάτι διαφορετικό μέχρι την κάθαρση του φινάλε.

Το έργο έχει τον υπότιτλο «σημειώσεις για τον ορισμό της τραγωδίας», γεγονός που δείχνει την άμεση σχέση του με το αρχαίο δράμα, καθώς το κοινό αφού δοκιμάσει ένα τόσο ευρύ φάσμα συναισθημάτων – ελέου και φόβου – βιώνει την κάθαρση μ’ ένα πτώμα επί σκηνής, το οποίο σέρνεται από τα χέρια του δράστη. Γνωστό σκηνικό σε πολλές τραγωδίες, κυρίως, του Ευριπίδη.

Μεγάλη επιτυχία της σκηνοθεσίας οι εναλλαγές από το δραματικό στο κωμικό στοιχείο κι οι σωστές δόσεις ρεαλιστικού, πρωτοποριακού και σουρεαλιστικού ανεβάσματος.

Ο ίδιος ο Άλμπι δήλωνε: «Λέω στους φοιτητές μου: «Αν θέλεις να μάθεις κάτι για τη δομή ενός θεατρικού έργου, άκου τα πρελούδια και τις φούγκες του Μπαχ». Ανακάλυψα την κλασική μουσική στα οκτώ μου και νομίζω ότι έμαθα από τη δομή της μουσικής τη φύση της δομής ενός δράματος. Συχνά θεωρώ τον εαυτό μου συνθέτη». Σ’ αυτή την παράσταση, λοιπόν, έχουμε εξαιρετικούς συντελεστές για την εκτέλεση μιας σπουδαίας παρτιτούρας.

Ο Νίκος Κουρής , σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια, έχει χτίσει έναν χαρακτήρα απόλυτα πειστικό και τραγικό μέσα στα αδιέξοδά του. Η σκληρότητα κι η τρυφερότητα του ήρωα φλερτάρουν με τη χυδαιότητα και τη βαθιά απελπισία.

Ενώ, παράλληλα, η μπλαζέ του περσόνα με χάρισμα στην ειρωνεία, αναδεικνύει εύστοχα το ιδιαίτερο, εγκεφαλικό χιούμορ του έργου.

Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι σπουδαία στον ρόλο της Στέβης. Όλη της η ερμηνεία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, συνοψίζεται στη στιχομυθία με τον άνδρα της: «Γιατί δεν βάζεις τα κλάματα;», τη ρωτάει. «Γιατί  είναι πολύ σοβαρό για να κλάψω». Η Μιχαλοπούλου καταφέρνει να δώσει στη σύζυγο του Μάρτιν, όλες τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων μέσα σε μια συνύπαρξη θυμού, αγάπης, πόνου, απογοήτευσης, δυναμισμού και ευαλωτότητας. Εξαιρετική και σπουδαία επαγγελματίας, αν σκεφτεί κανείς ότι κλήθηκε να ερμηνεύσει τον ρόλο μετά από αντικατάσταση μόλις ένα μήνα πριν την πρεμιέρα.

Η ηθοποιός, πριν την είσοδο της στο πλέξιγκλας, ρωτάει επίμονα: «Τι ώρα έρχονται;» και κρατά τα πλαστικά άνθη με τα οποία στη συνέχεια θα γεμίσει τον χώρο για «να φωτίσει το φόντο», όπως θα πει στον Μάρτιν.

Εδώ, αναδεικνύεται μοναδικά κι η τραγική ειρωνεία του έργου, η σύζυγος θέλει να φωτίσει τον σύζυγο με ψεύτικα λουλούδια, όπως ακριβώς είναι κι η σχέση τους, που στηρίζεται σε σαθρές βάσεις.

Παράλληλα, επιλέγει  (Ranunkulus) νεραγκούλες, ένα φυτό που ονομάζεται και βατράχι, διότι απαιτεί υγρά εδάφη για την ανάπτυξή του και που έχει για «εχθρό» του τα σαλιγκάρια, γιατί  στις αρχές της άνοιξης κι όταν υπάρχει υψηλή υγρασία, δημιουργούν ακανόνιστα εκτεταμένα φαγώματα στα φύλλα. Έτσι, η κανιβαλική όψη της συνύπαρξης του ζευγαριού επιβεβαιώνεται και μ’ έναν ασυνείδητο τρόπο στις επιλογές της καθημερινότητάς του.

gida 1

Ακριβής κι απολύτως παρόν στη σκηνή ο Ρος του Γιάννη Δρακόπουλου, ενώ ο Μιχαήλ Ταμπακάκης είναι πολύ καλός στον ρόλο του έφηβου, ομοφυλόφιλου γιού, αλλά σε κάποιες κορυφώσεις είναι εμφανής η θεατρική του απειρία. Πιστεύω ότι με την εξέλιξη των παραστάσεων θα φαίνεται όλο και λιγότερο.

Ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, ενδιαφέρουσα η μουσική του Γιάννη Μαθές, με ένα βουκολικό στοιχείο αλλά και σασπένς θρίλερ. Μαζί με το σκηνικό η Αρετή Μουστάκα υπογράφει και τα καλόγουστα κουστούμια.

Ο Άλμπι σε συνέντευξή του στην «Guardian» το 2004, δήλωνε: «Όλα τα θεατρικά έργα, αν κανένα από αυτά είναι καλό, κατασκευάζονται για να διορθώνουν τα πράγματα. Αυτή είναι η δουλειά του συγγραφέα: να κρατά τον καθρέφτη μπροστά στους ανθρώπους. Δεν είμαστε απλώς διακοσμητικοί, ούτε κι ευχάριστοι» και μπορώ να πω ότι η παράσταση στο Θέατρο Θησείον τηρεί τα λεγόμενά του.

Δείτε την!

Είδα Το «Master Class», Σε Σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η Θεοδώρα Τζήμου δεν χρειάζεται συστάσεις, μιλούν για εκείνην οι συνεργασίες της με κορυφαίους σκηνοθέτες. Κάθε φορά που την βλέπεις στη σκηνή σε εκπλήσσει, ευχάριστα, με το υποκρτιτικό της εύρος και την αλήθεια της ερμηνείας της.

Τη θυμάμαι μόνη στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, στο «Χέρι» του Τιμ Κράουτς ως δεκάχρονο κορίτσι και κάνοντας ένα πολύ γρήγορο flashback στα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω την υπέροχα γήινη Στέλλα της στο περσινό «Τραμ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, την καθηλωτική ερμηνεία της στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» και τη συγκινητική Τζοάνα στο «Πορνοστάρ ή η αόρατη βιομηχανία του σεξ», που είδαμε το καλοκαίρι στην Πειραιώς.

Φέτος, την απολαμβάνουμε σ’ έναν ιδιαίτερο ρόλο και, για πρώτη φορά, σε κωμωδία στο θέατρο Αλίκη και στα «Πουλιά στον αέρα», όπου ως Σβετλάνα δείχνει να το απολαμβάνει ιδιαίτερα. Εξάλλου, όπως θα μου δηλώσει κατατηγορηματικά «Νομίζω, ότι ο ηθοποιός οφείλει να πειραματίζεται. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πεδία».

Το φετινό στοίχημα, όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με την κωμωδία, αλλά και με τον απαιτητικό μονόλογο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λα Πουπέ», ο οποίος παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, δέκα χρόνια μετά την παράσταση, παράσταση-ορόσημο στο ελληνικό θέατρο με πρωταγωνίστρια την Άννα Κοκκίνου.

«Ειχες δει την παράσταση;» Την ρωτάω. «Οχι, ευτυχώς» μου απαντάει και κάπως έτσι λίγα λεπτά, αργότερα, πατάω το Rec στο μαγνητοφωνάκι κι η Θεοδώρα ξετυλίγει τις σκέψεις της.

 la poupée 3

Σύστησε μας τη Ρίκα...

Όταν μου ζητούν να μιλήσω για τη Ρίκα, αρχίζω και σκέφτομαι διάφορα πράγματα και νομίζω ότι δεν είναι σωστό, ούτε για τον ρόλο, ούτε για μένα.

Θα σου πω, όμως, τι μου έχει κάνει εντύπωση στη Ρίκα, γιατί ακόμα δεν την έχω καταλάβει εντελώς, για να είμαι ειλικρινής και μάλλον δεν θέλω να την καταλάβω και τελείως.

Αυτό, λοιπόν, που με εντυπωσιάζει είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται το ψέμα στη ζωή της. Είναι κάτι, το οποίο προσωπικά, θαυμάζω. Χτίζει ένα παλάτι και δεν επιτρέπει να δει τα πράγματα επί της ουσίας, όπως πραγματικά είναι. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, πως αυτό θα αποδοθεί σκηνοθετικά κι υποκριτικά. Είναι σαν να ζει σε μια γυάλα...

Για να προστατευτεί από τον πόνο της πραγματικότητας;

Δεν μου αρέσει να αντιμετωπίζω ψυχαναλυτικά τους ρόλους, αλλά ναι, σ’ ένα πρώτο επίπεδο σίγουρα, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα.

Τον μονόλογο του του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη μας τον σύστησε θεατρικά η Άννα Κοκκίνου, μια παράσταση που παίχτηκε για πολλά χρόνια με επιτυχία. Μου είπες πριν, ότι δεν την είχες παρακολουθήσει. Παρ’ όλα αυτά ο πήχης είχε ανέβει για σένα, λόγω του πρώτου πετυχημένου ανεβάσματος;

Είμαι σίγουρη, αν και δεν το είχα δει, ότι θα ήταν μια αριστοτεχνικά φτιαγμένη παράσταση. Η Κοκκίνου είναι μια σπουδαία ηθοποιός, έτσι κι αλλιώς, και νομίζω ότι της ταιριάζει αυτός ο ρόλος. Όμως δεν είχα τέτοιο άγχος. Πιστεύω ότι η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου έχει και μια τελείως διαφορετική σκηνοθετική ανάγνωση.

Δηλαδή;

Είναι πιο σκοτεινή κατά τη γνώμη μου. Εισβάλλει πιο πολύ στα σκοτεινά σημεία της Ρίκας, και αισθητικά κι ενεργειακά.

 la poupée 4

Τα τελευταία χρόνια σε βλέπουμε σε διαφορετικά είδη θεάτρου, από το μιούζικαλ και την κωμωδία –φέτος στα «Πουλιά στον αέρα»- μέχρι μονολόγους και δράματα. Τυχαίνει ή το επιζητείς;

Νομίζω, ότι ο ηθοποιός οφείλει να πειραματίζεται. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πεδία. Απολαμβάνω το γεγονός ότι φέτος κάνω κωμωδία. Δεν πίστευα, ποτέ, ότι θα έπαιζα έναν αμιγώς κωμικό ρόλο. Αν όμως δίνεις αυτή δυνατότητα στον εαυτό σου, πετάς τις ταμπέλες από πάνω σου κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό. Εμένα με αγχώνει να σκέφτομαι, ότι παίζω μόνο εκεί ή είμαι μόνο αυτό.

Είχες πει παλιότερα, ότι οι άλλοι σου βάζουν,κυρίως ,ταμπέλες...

Έτσι δεν συμβαίνει, συνήθως; Και στη συνέχεια γινόμαστε η εικόνα που βλέπουν οι άλλοι σ’ εμάς. Εγώ, όμως, μεγαλώνοντας αρχίζω να νιώθω καλύτερα, νομίζω ότι πετάω πράγματα από πάνω μου και αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό.

Είναι αλήθεια ότι όταν τελείωσες τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ήσουν μπερδεμένη για το αν πραγματικά ήθελες να γίνεις ηθοποιός; Τι σε έπεισε τελικά;

Ναι, αισθανόμουν χειρότερη από όταν μπήκα στη σχολή. Εννοώ, ότι δεν ήξερα τίποτα. Μπερδεύτηκα. Στη συνέχεια συναντήθηκα με κάποιους ανθρώπους, όπως είναι ο Μιχαήλ (Μαρμαρινός), που σε εκπαιδεύουν σ’ έναν τρόπο σκέψης. Δεν μιλάμε για μια μέθοδο του τύπου: «Πες το έτσι», αλλά για έναν τρόπο, που σε βοηθάει να αντιλαμβάνεσαι ό,τι διαδραματίζεται γύρω σου. Η εκπαίδευση, ουσιαστικά, είναι μια αντίληψη των πραγμάτων. Τότε, άρχισα να καταλαβαίνω ότι έχει νόημα για μένα να κάνω θέατρο.

Σ’ έχω ακούσει να παρομοιάζεις την εμπλοκή σου με το θέατρο, σαν μια εμπλοκή με το παιχνίδι. Περνώντας τα χρόνια, πόσο δύσκολο είναι να διατηρείς αυτό το παιχνίδι;

Τη στιγμή που το διατηρώ, την ίδια ακριβώς το ακυρώνω. Υπάρχουν στιγμές, τις οποίες νιώθω ότι είναι σαν παιχνίδι κι άλλες που παίρνω πολύ σοβαρά τον εαυτό μου κι εκνευρίζομαι μ’ αυτό το παιχνίδι. Επομένως, υπάρχει συνεχώς αυτή η πάλη.

Μου είπες πριν, ότι δεν θες να προσεγγίζεις ψυχαναλυτικά έναν ρόλο, η διάθεση παιχνιδιού από την άλλη έρχεται και φεύγει. Πώς δουλεύεις τελικά;

Τελείως ενεργειακά ή μουσικά μ’ έναν τρόπο. Φυσικά και έχω μια αντίληψη κι αίσθηση ότι η Ρίκα, για παράδειγμα, είναι αυτό κι αυτό, αλλά δεν μ’ απασχολεί μεθοδικά στον τρόπο δουλειάς. Το ψυχολογικό κομμάτι είναι σαν να το ξέρω και να το κουβαλάω με κάποιον τρόπο, αλλά δεν θέλω να καθορίζει την ερμηνεία μου.

Η σχέση σου με τις κριτικές ποια είναι; Διαβάζεις; Σ’ απασχολούν;

Γενικά αποφεύγω, φοβάμαι. Να φανταστείς ακόμα και στο χειροκρότημα, νιώθω πολύ περίεργα πάντα.

Ντρέπεσαι; Τι εννοείς περίεργα;

Όχι, δεν είναι ντροπή ή ταπεινοφροσύνη. Καμία σχέση. Νιώθω ότι εκείνα τα λεπτά βρίσκομαι σε μια στιγμή κρίσης και μου τη σπάει καμιά φορά, που πρέπει να περιμένω από εσένα να σου αρέσω. Δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να κάνω τα πάντα για να σου αρέσω. Περνάω φάσεις, όπου δεν θέλω καθόλου να διαβάζω κριτικές κι άλλες όπου τις αναζητώ. Έχει να κάνει με την προσωπική μου φάση.

Επομένως, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχεις εξοικειωθεί...

Όχι, τι να κάνω; Είναι περίεργο...

Έχεις χαρακτηρίσει τον εαυτό σου, δειλή, ανεύθυνη και τεμπέλα. Πώς είναι δυνατόν μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά να έχεις κάνει αυτή την πορεία σ’ έναν τόσο απαιτητικό χώρο, όπως το θέατρο;

Ξέροντας πόσο τεμπέλα είμαι, θα δράσω τελευταία στιγμή και θα τα δώσω όλα. Έχω μια βαθιά τεμπελιά.

Σε ποιο κομμάτι; Βαριέσαι να μάθεις λόγια;

Τα πάντα! Αν μπορούσα δεν θα έκανα τίποτα. Αλλά αυτό είναι κι η κινητήριος δύναμη για μένα. Επειδή, ακριβώς, θυμώνω με τον εαυτό μου, κάνω περισσότερη προσπάθεια, ακριβώς για να μην νιώθω τεμπέλα.

Πάντως, αυτή την περίοδο, με θέατρο εφτά μέρες την εβδομάδα δεν νομίζω να αισθάνεσαι έτσι.

Τώρα, όχι δεν νιώθω τεμπέλα. (γελάει)

Τι είναι για σένα ταλέντο τελικά;

Ταλέντο, φυσικά, είναι μια κλίση ενός ανθρώπου να εκφράζεται, για παράδειγμα, μέσω της υποκριτικής. Αλλά για μένα έχει να κάνει περισσότερο με τον τρόπο, που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Έχεις στα χέρια σου ένα κείμενο. Τι σκέφτεσαι γι’ αυτό;

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Με τον Δημήτρη Καρατζά θα είμαι το καλοκαίρι στην Επίδαυρο με τις «Νεφέλες». Θα παίξω τον Άδικο Λόγο. ..

 la poupée

«ΛΑ ΠΟΥΠΕ» στο Από Μηχανής Θέατρο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 18:00

«Πουλιά στον αέρα» στο Θέατρο Αλίκη από Τετάρτη έως Κυριακή.

 

Διεύθυνση φωτογραφίας/Still photography/Σχεδιασμός φώτων: Νίκος Βούλγαρης

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

14 Φεβρουαρίου, σήμερα, και ο έρωτας έχει την τιμητική του σε παγκόσμιο επίπεδο, με τις καρδούλες να κατακλύζουν τον πλανήτη.

Πίσω, όμως από την εμπορική γιορτή με τις σοκολάτες και τα λουλούδια υπάρχει η ιστορία του Βαλεντίνου, ενός ιερωμένου, που τον 3ο αιώνα πάντρευε κρυφά από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο τον Γοτθικό (που βρισκόταν τότε στην εξουσία), ερωτευμένα ζευγάρια Χριστιανών.

Συνελήφθη για την πράξη του αυτή και φυλακίστηκε, ωστόσο ο αυτοκράτορας αρχικά αποφάσισε να του δώσει χάρη, μέχρι που ο Βαλεντίνος προσπάθησε να τον μυήσει στον Χριστιανισμό και ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Ωστόσο ο Βαλεντίνος επέζησε από τον λιθοβολισμό κι έτσι τον αποκεφάλισαν στις 14 Φεβρουαρίου του 169.

Η Τέχνη και φυσικά το θέατρο, δεν θα μπορούσαν παρά να μην υμνούν τον έρωτα 365 μέρες τον χρόνο. Εμείς, λόγω της ημέρας, θυμόμαστε μερικές από τις ατάκες που ακούσαμε στα θέατρα της πόλης αυτή τη σεζόν και λιώσαμε...

 franki kritiki

1.«Σύνδεση είναι όταν το άλλο πρόσωπο σου λείπει και στην σκέψη του και μόνο θα μπορούσες να πεθάνεις»

Λέει η Φράνκι (Ιωάννα Παππά) στον Τζόνι (Τάσο Ιοδρανίδη)στην ρομαντική κωμωδία «Φράνκι και Τζόνι»που σκηνοθετεί ο Γιώργος Σκεύας στο Altera Parς. Η παράσταση παίζεται και στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αθήναιον.

 master

2.«Όλα αυτά τα χρόνια που τραγουδούσα, κάνοντας τέλεια τη φωνή μου για να μπορεί να εκφράσει ό,τι αισθανόμουν, ήταν για σένα....έναν άνθρωπο που δεν του αρέσει καν η όπερα».

Εξομολογείται η Μαρία Κάλλας, κατά κόσμον Μαρία Ναυπλιώτου στην εκπληκτική παράσταση που σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο Μικρό Χορν. Στο έργο του ΜακΝάλι, «Master class»η μεγάλη ντίβα μοιράζεται επί σκηνής τη μεγάλη απογοήτευση που της άφησε ο γάμος του Ωνάση με την Κένεντι.

 adam

3.«Όπου ήταν εκείνη, εκεί ήταν η Εδέμ»

Όταν ο Αδάμ μένει χωρίς την Εύα, τίποτα πια δεν έχει σημασία. Στο πιο ρομαντικό παραμύθι, «Αδάμ & Εύα» του Μαρκ Τουέην, ο Δημοσθένης Φίλιππας είναι ένας υπέροχος Αδάμ και η σκηνοθέτης της παράστασης, Εύα Μητσοπούλου μια απολαυστική Εύα.

skylight webTσstavroshabakis 20

4.«Το να αγαπάς τους ανθρώπους είναι εύκολο. Το να αγαπάς έναν άνθρωπο, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα σε φέρει ακριβώς στην κόψη».

Στον «Φεγγίτη» του Ντέιβιντ Χέαρ, ο Δημήτρης Καταλειφός και η Λουκία Μιχαλοπούλου συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια αναβιώνοντας έναν έρωτα που σημάδεψε και τους δύο. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κων/νος Μαρκουλάκης έριξε αυλαία στο Θέατρο Εμπορικόν και ετοιμάζεται για περιοδεία.

event 16046

5.«Εγώ έχω μείνει ακόμα εκεί.Ακριβώς από κάτω.Κάτω απ’ τ’ αστέρια. Θυμάσαι;»

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Λίλα Μπακλέση, συναντιούνται στο τελευταίο έργο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» στη σκηνή του Θεάτρου Άλφα ιδέα. Συσκηνοθετούν και ερμηνεύουν την ερωτική ιστορία δύο έφηβων στην τελική αναμέτρηση του εγκλωβισμένου έρωτα τους.

gioukerman

6.«Για τον καθένα υπάρχει μόνο ένα κορίτσι στον κόσμο»

Ο Δημήτρης Τάρλοου καταπιάνεται ξανά με το λογοτεχνικό θησαυρό του Καραγάτση, ανεβάζοντας για πρώτη φορά στο θέατρο τον «Γιούγκερμαν». Ο Γιάννης Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο ερωτεύεται την Βούλα, Θάλεια Σταματέλου, ο έρωτάς τους όμως θα έχει τραγικό φινάλε. 

k2 items src bd727654728a6b477b9e451ed3c3a925

7 «Καλύτερα η έχθρα τους να κόψει την ζωή μου, παρά να μη μ’ αγαπάς, κι’ ο θάνατος ν' αργήσει»

Μπορούμε να μιλάμε για θεατρικό έρωτα, χωρίς «Ρωμαίο και Ιουλιέτα»; Η παράσταση «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», βασισμένη στο σενάριο των Marc Norman & Tom Stoppard από την ομώνυμη οσκαρική ταινία είναι ένας ύμνος στον έρωτα!Η Έλλη Τρίγγου και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος βιώνουν το απόλυτο πάθος στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου.

Δεν είναι τυχαίο, το γεγονός ότι κάθε χρόνο τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, η ιταλική πόλη Βερόνα, όπου έζησαν οι δύο εραστές, λαμβάνει περί τις 1.000 επιστολές με διεύθυνση τον πύργο της Ιουλιέτας στην πόλη και παραλήπτη την ίδια.

 

«Just The 2 Of Us»: Ο Άγιος Βαλεντίνος Θέλει Μόνο 2 Και Στη Σκηνή!

 

                              

Ο Ερρίκος Μηλιάρης γνώριζε από πολύ μικρός ότι θα γίνει ηθοποιός,περίμενε να περάσουν τα χρόνια του σχολείου, ώστε να πάει στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Και όπως έχει δείξει η μέχρι τώρα πορεία του, το ένστικτό του και η αγάπη του για το θέατρο φαίνεται ήδη να δικαιώνεται. Με σπουδαίες παραστάσεις στο βιογραφικό του, οι περισσότερες σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, αυτή την περίοδο ακροβατεί μεταξύ του Σαίξπηρ και του Αλεξέι Αρμπούζοφ, στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» στο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάτου και στην «Υπόσχεση» στο Θέατρο Φούρνος.

Μεταξύ της διαδρομής Γκάζι-Εξάρχεια, βρίσκει λίγο χρόνο για να μας συστηθεί.

 miliaris texnes plus yposxesi

Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδατε σαν θεατής και τι συναισθήματα σας γέννησε;

Ειλικρινά δε θυμάμαι! Η παράσταση που είχα δει ως μικρός και ακόμα θυμάμαι έντονα εικόνες, ήταν το παραμύθι «Τα ρούχα του βασιλιά» με τον Παύλο Χαϊκάλη! Αλλά σίγουρα δεν ήταν η πρώτη παράσταση που είδα. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση όλη η ζωντάνια που δημιουργεί η σκηνή και το πώς μπορεί να φτιαχτεί ένας ολόκληρος κόσμος με πολύ απλά μέσα. Είχα μείνει άναυδος.

Είχατε σκεφτεί από τότε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;

Ναι, είχα αποφασίσει να γίνω ηθοποιός από όταν ήμουν οχτώ χρονών. Και δεν άλλαξα από τότε. Έπαιζα κάθε χρόνο σε ομάδες, και περίμενα να τελειώσω το σχολείο για να μπω σε σχολή.

Πώς ήταν τα χρόνια στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών; Τι κρατάτε από αυτά;

Τα χρόνια εκείνα ήταν η καθοριστική τομή! Χαρακτηρίζω πια τον εαυτό μου «ένας ο Ερρίκος πριν τη σχολή, και άλλος ο Ερρίκος μετά τη σχολή». Προσωπικά μου συνέβησαν τεράστιες αλλαγές. Είχε σημασία και η ηλικία μου, μπήκα στα δεκαοχτώ μου. Αυτό όμως που συμβαίνει μέσα στο Ωδείο είναι ονειρικό! Και από όταν τελείωσα βλέπω ότι εξελίσσεται όλο και πιο πολύ και ζηλεύω αφόρητα! Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι… Κρατάω κάθε στιγμή ξεχωριστά, τους συμφοιτητές μου και τον κάθε καθηγητή, έναν προς έναν. Το εννοώ με όλη μου την καρδιά.

 maxresdefault

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, με την οποία συνεργάζεστε και φέτος στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων», είναι ένας άνθρωπος που μοιάζει να έχει χαρακτηρίσει σε μεγάλο βαθμό την μέχρι τώρα πορεία σας (Ρήσος, Φάουστ, Άλκηστη). Τι είναι αυτό που εκτιμάτε σ’ εκείνη και στον τρόπο δουλειάς της;

Η Κατερίνα είναι αδιαμφισβήτητα ο σημαντικότερος άνθρωπος στην επαγγελματική μου ζωή και συναισθηματικά θα την ευγνωμονώ όλη μου τη ζωή. Με είχε επηρεάσει απ’ τη σχολή ακόμα (την είχα καθηγήτρια στο πρώτο έτος και ένα εξάμηνο στο δεύτερο). Είναι αξιοθαύμαστο στην Κατερίνα το πώς εμπιστεύεται νέους ανθρώπους και παράλληλα τους ωθεί σε μια εξελικτική διαδικασία που εμένα με έχει καθορίσει και με συγκινεί. Δεν γίνεται να μην εξελιχθείς σαν ηθοποιός δουλεύοντας με την Κατερίνα. Το συνονθύλευμα του οικογενειακού πλαισίου της με τις σπουδές της και την επιρροή της απ’ τον Λευτέρη Βογιατζή δημιουργεί, στη διαδικασία της δουλειάς, ένα θέατρο βαθιά αληθινό και ουσιώδες (ασχέτως αποτελέσματος και προσωπικής κριτικής του εκάστοτε θεατή). Σε αναγκάζει να είσαι καλλιτέχνης μέσα από την συγκινητική απαιτητικότητα της, που δεν γίνεται να μην δεχτείς το κάλεσμά της, βλέποντας μάλιστα στην ίδια το πόση δουλειά καταθέτει σε αυτό που κάνει και με πόση αφοσίωση.

Παράλληλα παίζετε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο έργο του Αλεξέι Αρμπούζοφ «Η Υπόσχεση – Καημένε μου Μάρικ», σε σκηνοθεσία Ελεάννας Σαντοριναίου, στο θέατρο Φούρνος. Μιλήστε μας λίγο για το έργο και τον ήρωα, που υποδύεστε.

Ο Αρμπούζοφ σε αυτό το έργο, με αφορμή το δυστοπικό πλαίσιο του πολέμου, σκιαγραφεί ανάγλυφα τις σχέσεις τριών νέων παιδιών που συνδέονται μεταξύ τους, ανακαλύπτουν τα όνειρα τους και διαμορφώνουν τη ζωή τους με τρόπο που αναγκάζονται εντέλει να αναθεωρήσουν. Ο ήρωας που υποδύομαι είναι ο Λεονίντικ. Ένα παιδί ευαίσθητο και ασθενικό, που ασχολείται με την ποίηση. Είναι ένας πολύπλευρος ήρωας (όπως όλοι βέβαια) που μάχεται με διάφορες πλευρές του αλλά που διαθέτει μια τεράστια μεγαλοψυχία που καθηλώνει και εμένα που τον υποδύομαι αλλά νομίζω και τον θεατή.

Θεωρείτε ότι ο Λεονίντικ στην πορεία του έργου συμβιβάζεται; Πόσο δύσκολο είναι μεγαλώνοντας να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, να αγωνίζεσαι, να μην αποδέχεσαι τετελεσμένα;

Θεωρώ πως ναι, συμβιβάζεται, αλλά μέσα του το γνωρίζει και στην κρίσιμη στιγμή δε δειλιάζει να τον παραδεχτεί και να αλλάξει και τη ζωή του. Είναι αναπόφευκτο, νομίζω, μεγαλώνοντας να συμβιβαστείς και να «καθησυχαστείς». Το θέμα, και η ελπίδα, βρίσκεται στο κατά πόσο δύναται ο άνθρωπος να κάνει την επανάσταση του ακόμα κι αν είναι πια αργά, όσο κι αν φαντάζει αδύνατη.

Οι συντελεστές της συγκεκριμένης παράστασης είστε όλοι νέοι άνθρωποι. Πώς είναι η συνεργασία με ανθρώπους της δικής σας γενιάς; Υπάρχει κοινός κώδικας;

Είναι υπέροχο να δουλεύεις με ανθρώπους της γενιάς σου! Είμαστε συναγωνιστές στο όνειρο. Άνθρωποι με όρεξη για αυτό που κάνουν. Ο κώδικας είναι κάτι που ανακαλύπτεται απ’ την αρχή σε κάθε νέα γνωριμία. Με το εκπαιδευτικό σύστημα του θεάτρου στην Ελλάδα δεν υπάρχει εύκολα ένας κοινός κώδικας σε μια γενιά ηθοποιών, αλλά ούτως ή άλλως, και να υπήρχε, πάντα θα τον αναθεωρήσουμε ξεκινώντας μια συνεργασία. Και καλά θα κάνουμε. Κι ο κώδικας εκεί που χρησιμεύει ως εργαλείο, μπορεί ξαφνικά να αποτελέσει την ασφάλεια και το ησυχαστήριό μας, πράγμα καταστροφικό για το θέατρο.

 iposxesi miliaris

«Να μην προδώσουμε ποτέ εκείνη την άνοιξη» υπόσχονται στο τέλος του έργου οι τρεις ήρωες. Υπάρχει κάτι που υπόσχεστε να μην προδώσετε ποτέ;

Πάντα «σπάω» σε αυτή την ατάκα, που τυχαίνει να την λέω εγώ. Κάθε φορά. Το «δε θα προδώσω ποτέ» έχει τη συνείδηση ενός τέλους, γεγονός που προσωπικά με συντρίβει. Κάτι τελειώνει, και υπόσχομαι πια πως δε θα το προδώσω. Νομίζω οτιδήποτε έχω ζήσει στο οποίο έχω καταθέσει ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής μου, δε γίνεται να το προδώσω. Από μια συνθήκη, κατάσταση, μέχρι φυσικά ανθρώπους που αγάπησα. Και δεν έχει να κάνει με το αν έχω επαφή με αυτές τις συνθήκες ή τους ανθρώπους. Οι ήρωες στο έργο πιθανώς να μην ξαναβρεθούν ποτέ οι τρεις μαζί. Μέσα στον καθένα όμως, το συναίσθημα, δε θα προδοθεί ποτέ.

«Η Υπόσχεση – Καημένε μου Μάρικ» του Αλεξέι Αρμπούζοφ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Φούρνος (Μέχρι τις 5 Μαρτίου)

«Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρστο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάτου Τετάρτη έως Κυριακή.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Όλα αυτά τα χρόνια που τραγουδούσα, κάνοντας τέλεια τη φωνή μου για να μπορεί να εκφράσει ό,τι αισθανόμουν, ήταν για σένα....έναν άνθρωπο που δεν του αρέσει καν η όπερα».

Το έργο του ΜακΝάλι μας σύστησε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν περίπου μια δεκαετία, η Κάτια Δανδουλάκη στο θέατρό της, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη και μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη.  Έτσι, το πρώτο ανέβασμα έγινε, ουσιαστικά, ένα χρόνο μετά την απονομή του βραβείου Tony για το καλύτερο θεατρικό έργο (1996).

Θα μπορούσε να έχει κανείς αντιρρήσεις για τον τρόπο, που παρουσιάζει ο συγγραφέας την απόλυτη ντίβα του λυρικού θεάτρου. Όχι μόνο ψυχικά και σωματικά καταρρακωμένη, αλλά σνομπ, κακότροπη και με μια τεράστια εγωπάθεια, γεγονός, που αυτόματα κάνει πολύ δύσκολο το στοίχημα τόσο για την ηθοποιό, που θα την ερμηνεύσει, όσο και για τον σκηνοθέτη. Καθώς η ηρωίδα μπορεί, εύκολα, να γίνει ένα κακό αντίγραφο της μυθικής ντίβας, ακόμα και καρικατούρα αυτής, ενώ η σκηνοθεσία να φλερτάρει μέχρι εσχάτως με το μελό.

Στην παράσταση, όμως, του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, με την καλοδουλεμένη μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, που απολαύσαμε στο Μικρό Χόρν (πρώην Αμιράλ) αποδείχθηκε, εμπράκτως, πως μια σπουδαία ηθοποιός, όπως η Μαρία Ναυπλιώτου μπορεί να ερμηνεύσει με απόλυτη εσωτερικότητα και να καθηλώσει το κοινό μετατρέποντας τη δραματική ιστορία απώλειας τόσο της φωνής, όσο και της αγάπης μιας ντίβας σε μια ιστορία, που μας αφορά όλους.

Από την πρώτη στιγμή, όταν κυκλοφόρησαν οι promo φωτογραφίες  της παράστασης, όλοι εντυπωσιάστηκαν από την «ομοιότητα» της ηθοποιού με τη Μαρία Κάλλας. Αυτό, όμως, ας μου επιτραπεί να πω, ότι είναι το λιγότερο. Μπορεί να το επιτύχει κανείς ακόμα και σε κυριακάτικο show. Η μεγάλη επιτυχία, ο υποκριτικός άθλος της Ναυπλιώτου στηρίζεται αποκλειστικά στην τόσο δομημένη και  χτισμένη στις λεπτομέρειες ερμηνεία της, σε μια τεχνική που δεν φαίνεται, αλλά υπάρχει και μπολιάζει άρτια με το συναίσθημα.

Ακόμα και με ξανθιά περούκα να την βλέπαμε θα μας έπειθε ότι είναι η Κάλλας. Γιατί, ουσιαστικά, δεν μιμήθηκε την υψίφωνο, αλλά έδωσε λόγο κι υπόσταση στο μεγαλύτερο δράμα που κάθε άνθρωπος τρέμει στη ζωή: την απώλεια.

Ότι η Μαρία Ναυπλιώτου είναι σπουδαία ηθοποιός, δεν μας είναι άγνωστο. Αυτή της η ερμηνεία, όμως, υπερβαίνει κατά πολύ κάθε τι που γνωρίζαμε και περιμέναμε. Ανήκει στις ερμηνείες εκείνες, οι οποίες δίνουν το μέτρο της αξίας, όχι απλώς ενός ηθοποιού, αλλά της ίδιας της υποκριτικής τέχνης.

Η ίδια δίνει ένα masterclass,γι’ αυτό που ονομάζουμε θεατρική κορύφωση!

Ο ΜακΝάλι, ξεκινώντας από μια σειρά μαθημάτων που παρέδωσε η σπουδαία σοπράνο σε σπουδαστές λυρικού θεάτρου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, βγάζει στην επιφάνεια κάποια από τα πιο επώδυνα περιστατικά της ζωής της. Είναι, εξάλλου, η εποχή όπου το ιερό τέρας της όπερας έχει χάσει τη φωνή του, έχει εγκαταλειφθεί από τον Ωνάση και, προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με την ήττα του, διδάσκει στην περίφημη σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης (1971).

Η σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, αποφεύγει να βιογραφήσει ή να μιμηθεί την Κάλλας. Πληροφορίες, εξάλλου, μπορεί να βρει κανείς από πάρα πολλές πηγές. Αντίθετα, μπαίνει μέσα στον κόσμο της γυναίκας. Επιπλέον, με κωμικά στοιχεία ελαφραίνει το κατά καιρούς βαρύ κλίμα αναδεικνύοντας ακόμα καλύτερα το αδιέξοδο της ηρωίδας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Μεγάλη επιτυχία της σκηνοθεσίας είναι το βήμα που δίνει στις ταλαντούχες σοπράνο, στον πιανίστα και στον τενόρο, ώστε πέρα από τις φωνητικές τους ικανότητες να αναδείξουν και την υποκριτική τους δεινότητα*.

masterclass texnes plus

Αλέξανδρος Αβδελιώδης δεν παίζει μονάχα υπέροχα με τα πλήκτρα του επί σκηνής, αλλά και με τις εκφράσεις του απέναντι στην πρωταγωνίστρια.

Η Βάσια Ζαχαροπούλου, πέρα από την υπέροχη φωνή της, πείθει απόλυτα κι ως ψαρωμένη μαθήτρια.

Η Λητώ Μεσσήνη έχει εντάξει στον ρόλο μια σωματικότητα τόσο άρτια δουλεμένη, ώστε να μοιάζει με κούκλα κουκλοθεάτρου, έτοιμη να ραγίσει ανά πάσα στιγμή.

Ο Νικόλας Μαραζιώτης, με τη μαγική φωνή του, χαρίζει στην παράσταση μια από τις πιο τρυφερές στιγμές της, όταν κάθεται μαζί με τη Μαρία Ναυπλιώτου κι εκείνος τραγουδά. Ήταν σαν να γινόταν το αγόρι που κάποτε αγάπησε και την αγάπησε, ο Μενεγκίνι, ο Ωνάσης… ο θαυμαστής, που πήδηξε για εκείνην από το θεωρείο.

Συμπαθητική η εμφάνιση του Βαγγέλη Δαούση, ως  Stage Hand. Εξαιρετικό και το inside joke για τον Βυσσινόκηπο!

Στην παράσταση ερμηνεύονται ζωντανά άριες των Μπελίνι, Βέρντι, Πουτσίνι, τις οποίες τραγουδούν θαυμάσια οι τρεις ηθοποιοί/μαθητές της χωρίς να υπάρχει κάτι ηχογραφημένο. Τη φωνή της Κάλλας ακούμε μόνο μετά το χειροκρότημα (Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Μπούρας).

Ξέχωρα, όμως, από τους σπουδαίους μαθητές της η Μαρία Ναυπλιώτου έχει συμπρωταγωνιστή της και τους άρτιους φωτισμούς του Νίκου Βλασσόπουλου. Λιτό αλλά ουσιαστικό το σκηνικό της  Όλγας Μπρούμα. Εξαιρετικό το κουστούμι του Βασίλη Ζούλια κι ενδιαφέρουσα η λεπτομέρεια με τον φιόγκο-φθόνο πίσω από την πλάτη των καλλιτεχνών.

Η παράσταση, όπως είναι φυσικό, είναι sold-out! Αγοράστε, όμως, από τώρα τις θέσεις σας για τον Οκτώβρη! Αν κι είμαι σίγουρη ότι θα βλέπουμε για πολλά ακόμη χρόνια τη Μαρία στον ρόλο της Μαρίας.

*Στο σημείο αυτό να πούμε, ότι  οι τρεις αυτοί ρόλοι παίζονται σε διπλή διανομή: Σοπράνο Α' Βάσια Ζαχαροπούλου κι Εύα Γαλογαύρου, Σοπράνο Β' Λητώ Μεσσήνη και Δάφνη Δαυίδ, Τενόρος: Νικόλας Μαραζιώτης και Νίκος Ζιάζιαρης και στο πιάνο Πέτρος Μπούρας και Αλέξανδρος Αβδελιώδης. 

 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Το «Να Ντύσουμε Τους Γυμνούς» Σε Σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

Η Μελίνα Σκούφου, αυτή την περίοδο, κάνει πολύ συχνά τη διαδρομή Νέος Κόσμος και Γκάζι. Καθώς είτε θα βρίσκεται στις πρόβες του «Across The Universe», το οποίο ανεβαίνει στις 19 Φεβρουαρίου στο Θέατρο ΠΚ της οδού Κασομούλη, είτε στο κέντρο της πόλης και στο θέατρο Άβατον, όπου από τον επόμενο μήνα θα ζωντανέψει με τη σκηνοθεσία της, επί σκηνής, το βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη:«Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι».

Μπορεί να μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικά projects, όμως, η βάση τους είναι κοινή, καθώς η νεαρή δημιουργός δηλώνει πως πηγή έμπνευσής της είναι «η συγκίνηση που προκύπτει από την αλήθεια».

melina skoufou texnes plus

 

Αυτό τον καιρό σας συναντάμε στην προετοιμασία δύο παραστάσεων. Θέλετε να μας μιλήσετε για αυτές;

Πράγματι. Η μία παράσταση είναι σωματικού θεάτρου και θα παρουσιαστεί στο Θέατρο ΠΚ, με τίτλο «Across The Universe», για λίγες μόνο παραστάσεις στις 19 και 26 Φεβρουαρίου 2019. Πρόκειται για μία ποιητική σκηνική σύνθεση, η οποία προέκυψε από αυτοσχεδιασμούς της ομάδας. Η δεύτερη παράσταση είναι οι «Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι» του Γιάννη Μακριδάκη, η οποία θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Άβατον κάθε Κυριακή από 17 Μαρτίου 2019.

Πως προέκυψε η ιδέα για το «Across The Universe»;

Τον Οκτώβριο συσπειρώθηκε μια ομάδα έρευνας για τις ανάγκες της Μεταπτυχιακής μου διατριβής και πειραματιστήκαμε με αντίθετες έννοιες όπως: Φως-σκοτάδι, Γη-Ουρανός, Έρωτας-Θάνατος, Αρχή-Τέλος, κ.ά. Ήθελα να πειραματιστώ εφαρμόζοντας αρχές και πρακτικές του θεάτρου της Επινόησης και του Σωματικού θεάτρου, ξεκινώντας χωρίς κάποιο συγκεκριμένο θέμα προς διερεύνηση. Ήθελα η παράσταση να προκύψει από τα κοινά πεδία ενδιαφέροντος και βιωμάτων της ομάδας. Έτσι, καταλήξαμε σε αυτήν την σύγχρονη θεώρηση της ύπαρξης μέσω του σωματικού θεάτρου.

Το θέμα της ύπαρξης απασχολεί έντονα πολλές παραστάσεις και δημιουργούς. Ποιο είναι το μήνυμα της δικής σας παράστασης και τι σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με το ζήτημα της γέννησης και του θανάτου;

Ο θάνατος με απασχολεί από πολύ μικρή ηλικία. Για χρόνια πάλευα μέσα μου να αποδεχτώ την έννοια του τέλους μιας ύπαρξης. Αυτή η ανησυχία νομίζω ότι με έσπρωξε να μελετήσω κάποια κείμενα φιλοσοφικά και επιστημονικά – όσο μπορώ να κατανοήσω αυτά τα διαβάσματα - ψάχνοντας μία εξήγηση στο γιατί υπάρχουμε, γιατί γεννιόμαστε, γιατί πεθαίνουμε. Η παράσταση, πιστεύω, ότι θα έχει άλλο μήνυμα για κάθε θεατή, αλλού θα εστιάσει ο καθένας. Για εμένα προσωπικά μία απάντηση είναι ότι όλα είναι ενέργειες, όλα συνδέονται, όλα αλληλοεπιδρούν, όλα γεμίζουν κι αδειάζουν, όλα είναι κύκλος κι ανακύκλωση. Σαν το φαινόμενο του φεγγαριού, το οποίο κάθε μήνα τείνει στο να γεμίσει, ολοκληρώνεται, τείνει στο να αδειάσει και να γίνει αόρατο και πάλι από την αρχή.

Η παράσταση «Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι» είναι βασισμένη στο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη με αναφορές στο προσφυγικό και στην επιβίωση. Μιλήστε μας για αυτή την συνεργασία.

Πέρσι το Μάιο, συναντήθηκα με τη Χριστίνα Λυκοτσέτα, ηθοποιό,με την οποία είχαμε συνεργαστεί το 2014-2016 στην παράσταση Εβίβα! κι η οποία με έφερε σε επαφή με το έργο του Γιάννη Μακριδάκη. Με κέντρισε, ιδιαίτερα, μια φράση του Γιάννη μέσα στο βιβλίο, που αναφέρεται στην περίοδο της Κατοχής ως ένα «τραγικό παραμύθι». Επίσης, με κέντρισε  η άγνωστη πτυχή της Ιστορίας, ότι τη δεκαετία του ’40 Χιώτες-Έλληνες πρόσφυγες κατέληξαν στη Μέση Ανατολή και τη Συρία. Το βιβλίο απαρτίζεται από καταγραφή πολλών διαφορετικών Χιωτών προσφύγων, οι οποίοι εξιστορούν αυτήν την πορεία. Επέλεξα τα κείμενα αυτά να συνθέσουν έναν θεατρικό μονόλογο, όπου η Χριστίνα εναλλάσσει κι αναμετριέται με αυτά τα πολλά πρόσωπα. Την επεξεργασία του κειμένου την κάναμε μαζί με τη Χριστίνα, αφιερώνοντας αρκετές συναντήσεις. Οι ήρωες αναγκάζονται να αφήσουν πίσω τη γη τους, γιατί τελειώνουν τα τρόφιμα στη Χίο και μόνη επιλογή είναι είτε το νεκροταφείο, είτε τα απέναντι παράλια. Αφηγούνται τα παράνομα ταξίδια με τις βάρκες, τη μάχη με τα κύματα, τις συνθήκες, αλλά και την υποδοχή στους τόπους που καταφθάνουν.

Τι λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης στις παραστάσεις και τι ως κινητήριος δύναμη;

Ως πηγή έμπνευσης θα έλεγα η συγκίνηση που προκύπτει από την αλήθεια. Πρώτα, κάτι ενεργοποιείται μέσα στους ίδιους τους καλλιτέχνες κι έπειτα αυτό, μετά από καλλιτεχνική επεξεργασία, απευθύνεται στο κοινό. Κινητήριος δύναμη είναι η ανάγκη να επικοινωνήσεις την αλήθεια που βρήκες με άλλους ανθρώπους.

Πως σχολιάζετε ότι η Αθήνα είναι μια από τις Ευρωπαϊκές πόλεις με τις περισσότερες παραστάσεις. Μήπως παράγουμε περισσότερη τέχνη από αυτή που μπορούμε να καταναλώσουμε;

Δεν επικεντρώνομαι πολύ στο πόσες παραστάσεις παίζονται κάθε χρονιά στην Αθήνα. Αυτό θα μπορούσε να είναι ανασταλτικός παράγοντας, για να ασχοληθώ με το θέατρο. Όσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη να δοκιμαστούν στις σκηνές της Αθήνας, καλά κάνουν. Το αν θα επιβιώσουν μέσα στον χώρο, ή ακόμα αν θα ζήσουν από το θέατρο, φαίνεται μέσα σε πορεία ετών. Κι αυτό δεν έχει να κάνει, απαραίτητα, με το πόσο καλός είσαι στην τέχνη σου, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν.

Υπάρχει η υποστήριξη της πολιτείας στους νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς;

Στους νέους δημιουργούς όχι. Νομίζω το παλεύεις μόνος ή σε ομάδα. Ακόμα κι οι επιχορηγήσεις, που μετά από χρόνια επανήλθαν, όμως προϋποθέτουν να έχει παρουσιάσει η ομάδα και προηγούμενες παραγωγές. Αλλά σε κάθε εργασιακό τομέα μετράει η προϋπηρεσία και το βιογραφικό κι όλοι οι νέοι σε όλους τους τομείς καλούνται να βρουν έναν τρόπο να ενταχθούν και να επιβιώσουν.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Αφού ανέβουν οι δύο αυτές παραστάσεις, θα ήθελα ένα μικρό διάλειμμα από πρόβες, για να επικεντρωθώ στα άλλα πράγματα, που κάνω παράλληλα. Στα θεατρικά μαθήματα που διδάσκω στη Συμμορία του Ήλιου, τις ομάδες έκφρασης που συντονίζω σε συλλόγους. Να πάω βόλτα, για καφέ, να κοιμηθώ. Μέχρι να είμαι έτοιμη να οργανώσω και να ανακοινώσω το επόμενο καλλιτεχνικό ταξίδι.

«Across The Universe» : Για 2 μοναδικές παραστάσεις Τρίτη 19 και την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου, στις 21.00, στο θέατρο ΠΚ, με παρουσία ζωντανής μουσικής.

Παίζουν: Κατερίνα Γεωργούση, Ελεάννα Γρηγορίου, Κατερίνα Δρακοπούλου, Ντόρις Λαμπρινού,  Βασιλική Ξυνοπούλου, Αυγουστίνα Στυλιανού, Περσεφόνη Παντοπούλου, Έλενα Υφαντή

«Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι» του Γιάννη Μακριδάκη από τις 17 Μαρτίου στο Θέατρο Άβατον  

Με τη λάμψη της έκανε τη χώρα μας γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο, με το ταλέντο της ζωντάνεψε μοναδικά το μεγαλείο των αρχαίων ηρωίδων, με το υπέροχο πρόσωπό της αιχμαλώτιζε το φακό. Ευτύχησε να απολαύσει επιτυχία, δόξα και αναγνώριση διεθνούς εμβέλειας. Γοήτευσε από σταρ του Χόλιγουντ μέχρι μεγιστάνες του πλούτου και πολιτικούς ηγέτες. 

Μια γυναίκα-σύμβολο, η Ειρήνη Παππά, εδώ και καιρό λόγω της ασθένειάς της δεν είναι μαζί μας. 

Ο Φεντερίκο Φελίνι και ο Μάρλον Μπράντο την είχαν χαρακτηρίσει  «τη σπουδαιότερη ηθοποιό που υπάρχει». 

Η Ειρήνη Λελέκου, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1926 σε ένα χωριό στο μικρό ορεινό Χιλιομόδι Κορινθίας. Οι γονείς της ήταν δάσκαλοι και αντεπεξήλθαν σε όσα δραματικά γεγονότα έζησε η Ελλάδα: πραξικοπήματα, συγκρούσεις, εμφύλιους σπαραγμούς, αναστολή του Συντάγματος, κλειστό κοινοβούλιο, ΕΟΝ, παιδιά που παρήλαυναν στρατιωτικά. Ήταν το στερνοπαίδι της οικογένειας και μεγάλωσε μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο παραμύθια και αρχαίους μύθους.

Ο πατέρας της ήταν πολύ ανοιχτόμυαλος και πίστευε πως οι γυναίκες ήταν ίσες με τους άντρες και έτσι διαπαιδαγωγούσε τις τρεις κόρες του.

Η ίδια σε συνέντευξή της ανέφερε για τον πατέρα της: «Με έμαθε ότι υπάρχει μόνο μία αριστοκρατία, του πνεύματος. Δεν υπάρχουν κύριοι και επίσημοι, αλλά άνθρωποι. Με έμαθε ότι ο σεβασμός με υποτιμά, ενώ η αγάπη με εξυψώνει».

Στην εφηβεία της γεννήθηκε η αγάπη για την υποκριτική και λίγα χρόνια αργότερα οδηγήθηκε στη σχολή του Ροντήρη. Δάσκαλοί της ήταν ο Γληνός, ο Παρασκευάς, ο Καρυντινός και ο ίδιος ο Ροντήρης.

Τον τελευταίο χρόνο στη σχολή ο Αλέκος Σακελλάριος την είδε να παίζει στον «Μάκβεθ» και της ζήτησε να βγει στην επιθεώρηση(!).

Ο Σακελλάριος βέβαια, όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του, δεν την είδε πρώτη φορά στη σχολή της, αλλά στο Σύνταγμα να περπατά και την περιγράφει ως εξής: «Ένα πανέμορφο πλάσμα με ένα απλό μακρύ φόρεμα, όλο πτυχώσεις, που κινούνταν με μεγαλοπρέπεια και συνάμα απλότητα. Σαν να ζωντάνεψε μια Καρυάτιδα».

Αυτός ο χαρακτηρισμός την ακολουθούσε για μια ζωή. Σκηνοθέτες, δημιουργοί, παραγωγοί, ο Τύπος, τα βιβλία της ιστορίας της τέχνης την ανέφεραν ως «Η ζωντανή Καρυάτιδα». 

Ο ίδιος άνθρωπος την πρότεινε στον Φίνο το 1948, όπου έκανε την παρθενική της εμφάνιση στην ταινία «Χαμένοι άγγελοι».

Απόσπασμα από την ταινία «Χαμένοι άγγελοι».

Το 1951 ήρθε η «Νεκρή Πολιτεία» του Φρίξου Ηλιάδη, με συμπρωταγωνιστή τον Γιώργο Φούντα. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ των Καννών και η παρουσία της Παππά εντυπωσίασε. Ο μύθος είχε γεννηθεί…

Από τα πρώτα της βήματα στο θέατρο συμμετείχε σε αρχαίες τραγωδίες και πολύ γρήγορα έγινε πρωταγωνίστρια. Μάλιστα έλαβε εξαιρετικές κριτικές για τη «Μήδεια» και την «Ηλέκτρα».

Το 1962 γύρισε με τον Μιχάλη Κακογιάννη την κινηματογραφική μεταφορά της «Ηλέκτρας» μαζί με τον Γιάννη Φέρτη, την Αλέκα Κατσέλη και τον Μάνο Κατράκη. Η ταινία διακρίθηκε και στο εξωτερικό, όπου πήρε συνολικά 24 βραβεία.

«Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη.

Η συνεργασία της με τον Κακογιάννη συνεχίστηκε το 1971 με τις «Τρωάδες» –όπου συμπρωταγωνίστησε με την Κάθριν Χέμπορν, με την οποία έγιναν και φίλες– και το 1977 με την «Ιφιγένεια». Οι συγκεκριμένες ταινίες βραβεύτηκαν επίσης.

Γύρισε συνολικά πάνω από 80 ταινίες και έκανε σπουδαία διεθνή καριέρα, αφού γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης! Έπαιξε μεταξύ άλλων με τους Μάρλον Μπράντο, Ιβ Μοντάν, Γκρέγκορι Πεκ, Άντονι Κουίν, Τζέιμς Κάγκνεϊ!

Οι ταινίες της σημείωσαν μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό και η προβολή της χώρας συνέβαλε στην ανάπτυξη του ελληνικού τουρισμού.

Η ίδια είχε δηλώσει για τα κριτήρια με τα οποία επέλεγε τους ρόλους της: «Ποτέ δεν θέλησα να παίξω αισθησιακούς ρόλους ή ρόλους επιθυμητών γυναικών. Αυτό που ήθελα πάντα είναι να παίζω εμένα, δηλαδή την ανεξάρτητη αγωνίστρια».

Το 1967 τη χειροκρότησαν και στο Μπρόντγουεϊ για το έργο «Εκείνο το καλοκαίρι, εκείνο το φθινόπωρο» στο πλευρό του Γιον Βόιτ.

Έγινε η Bella Greca, η Irene Pappas, η μούσα του Μιχάλη Κακογιάννη. Έφτασε στα Όσκαρ (ξενόγλωσσης ταινίας για το «Ζ»), έλαβε τον τίτλο της «Γυναίκας της Ευρώπης» το 2000 και τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα της Μπιενάλε. 

Ο πάπας Βενέδικτος την προσκάλεσε στο Βατικανό και της ζήτησε –μαζί με άλλους 259– να μεταδώσουν με την τέχνη τους το μήνυμα του Θεού. 

Ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος την τίμησε με το μετάλλιο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1995) και το 2008 έλαβε το Βραβείο Ρώμη στο αρχαίο θέατρο της «Όστια Αντίκα».

IRENExresdefault

Στην ταινία «Αλέξης Ζορμπάς», στο ρόλο της χήρας.

Οι φήμες για την προσωπική της ζωή ήταν πάντα έντονες, αλλά εκείνη δεν μιλούσε ποτέ στις συνεντεύξεις της για τους έρωτες, τους γάμους και τα παιδιά που τελικά δεν απέκτησε.

Πάντως είναι γνωστό ότι ο Μάρλον Μπράντο και ο Άντονι Κουίν ήταν οι δύο συμπρωταγωνιστές της που είχαν στιγματιστεί από την επαφή μαζί της, όπως και ο συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Το ίδιο και ο μεγιστάνας Αγά Χαν, παντρεμένος με τη Ρίτα Χέιγουορθ για ένα χρονικό διάστημα, που ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της.

papa3

Η τελευταία απόγονος των αρχαίων ηρωίδων ζει  κάτω από τον αττικό ουρανό στην γειτονιά της Ακρόπολης που τόσο αγάπησε...

Η μεγάλη Ειρήνη Παππά όμως τα τελευταία χρόνια λείπει από κοντά μας λόγω της δύσκολης κατάστασης της υγείας της. 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Γενικώς δεν έχω φετίχ  με αντικείμενα (με «υποκείμενα» πάλι ... πολλά χαχα) !!! Όσο μεγαλώνω, νομίζω ότι απλοποιώ τα πάντα. Κάποτε, που  η θεατρική σεζόν ήταν μεγαλύτερη και  ξέραμε ότι για κάποιο σεβαστό διάστημα, είχαμε την αποκλειστική χρήση του χώρου, όταν αυτή τελείωνε, ήθελα container για να το αδειάσω, μετακόμιση κανονική! Φέτος που στο Θέατρο Τέχνης παίζω Δευτερότριτα κ μοιράζομαι το καμαρίνι με συναδέλφους άλλων εξαιρετικών παραγωγών,που παίζουν τις υπόλοιπες μέρες, η μόνη μου έννοια είναι ο σεβασμός σ’εκείνους κ τα αντικείμενα τους, ν’αφήσω το χώρο καθαρό κ λειτουργικό, οπότε περιορίζομαι στα απολύτως απαραίτητα, που τα πηγαινοφέρνω. Τα καλλυντικά μου, ένα μπουκάλι νερό, καραμελίτσες για το λαιμό κ μια –σε αλυσίδα περασμένη-γαλάζια χάντρα, που όσο φοράω το κοστούμι του ρόλου,με περιμένει στο καμαρίνι για τη φορέσω μετά ξανά, που μου έκανε δώρο η φίλη κ συνάδελφος Βίβιαν Κοντομάρη κ έχει vibesαγαπησιάρικα.

kamarini 3 2

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α) Ως χώρο, θυμάμαι το καμαρίνι που είχα στο Εθνικό Θέατρο, στο Rex, που είχε κρεβάτι να ξαπλώσεις, καναπέ για τους φίλους που σ’επισκέπτονται κ ευρύχωρο μπάνιο με ντους απέναντι, οθόνη που παρακολουθούσες σε ποιο σημείο βρίσκεται η παράσταση κ άλλα πολλά που σ’έκαναν να αισθάνεσαι αξιοπρεπής επαγγελματίας. Και στον «Ελληνικό Κόσμο» επίσης, οι συνθήκες ήταν εξαιρετικές, αν κ για να είμαι ειλικρινής δίνω περισσότερη σημασία στο έμψυχο υλικό κ λιγότερη στο άψυχο. Έχω κάνει επίσης πολλές περιοδείες σε συνθήκες  ευρείας γκάμας, από απολύτως κυριλέ έως εντελώς τριτοκοσμικές,οπότε μπορώ πλέον να πω με σιγουριά ότι ...«δεν μασάω»

β) Με ποιους συναδέλφους: Έχω  συνυπάρξει με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς. Και μεταξύ τους και με εμένα. Αν όχι με όλους, με τη συντριπτική πλειοψηφία, μετά απ’αυτό το «μοίρασμα» αναπτύξαμε δεσμούς κ κρατάμε ακόμα επαφές, αν κ  ξέρουμε  όλοι πόσο  δύσκολο είναι αυτό σε βάθος χρόνου. Ίσως γιατί –κόντρα στη συνθήκη της ανάγκης της συνύπαρξης στον ίδιο χώρο- επενδύαμε σε μακροσκελείς συζητήσεις, εμβαθύνσεις κ ενδοσκοπήσεις, κυρίως ανάμεσα σε διπλές παραστάσεις  που υπάρχει χρόνος κ  πάντα  κάποιο κουδούνι  διέκοπτε στο καλύτερο σημείο. Είναι αρκετοί κ αγαπημένοι κ κρατάω διαφορετικά πράγματα από τον καθένα. Γέλια,κλάματα,αγωνίες, έρωτες,μυστικά. Είναι απίστευτο,  πόσα καθοριστικά πράγματα,μπορεί να μοιραστείς μ’ έναν –μέχρι χθες -άγνωστο σου άνθρωπο, πράγματα που μπορεί να μην έχεις μοιραστεί με τον κολλητό σου.

kamarini 5 2

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Ήμουν 19 χρονών κ είχα ελάχιστες εικόνες από καμαρίνια, όταν είδα στο Παρίσι ,σ’ ένα μικρό Θέατρο στην κρύπτη της Αγίας Αγνής, τον «Ταρτούφο» του Μολιέρου. Όταν τελείωσε η παράσταση κ με τους Έλληνες φίλους μου κοιταζόμασταν μεταξύ μας, μην ξέροντας αν πρέπει να πάμε να συγχαρούμε τους ηθοποιούς ή όχι (αφενός δεν ξέραμε κανέναν, αφετέρου τα γαλλικά μας δεν ήταν κ για Sorbonne ΙΙ), οδηγούμενοι τελικά προς την έξοδο, αναγκαστικά βρεθήκαμε σ’έναν  χώρο μέσα σε μια σπηλιά, όπου υπήρχαν πολύχρωμα κοστούμια κρεμασμένα με σχοινιά, σαν από τον ουρανό,  ένας  καθρέφτης, που για να είμαι ειλικρινής, μου φάνηκε τότε παραμορφωτικός, ένα μπλε νύχτας φως παντού, νερό τριγύρω σαν από πηγή κι  όλοι αυτοί οι ηθοποιοί ν’αλλάζουν πίσω από ένα παραβάν τσουβάλι,ο  καθένας το δικό του.  Δεν ξέρω γιατί, αλλά τότε αυτό μου’χε φανεί μαγικό, σχεδόν παραμυθένιο κ  έχει γράψει μέσα μου γλυκά σαν το πιο  αλλόκοτο κ superκαμαρίνι. Τώρα βέβαια, αν το δω ρεαλιστικά ως ηθοποιός, μπορεί οι άνθρωποι να ζούσαν ένα θρίλερ.

Η πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Δεν ξέρω αν είναι η πιο ωραία, καθώς είναι συνδεδεμένη με μια  τραγική μου στιγμή, είναι σίγουρα όμως η πιο συγκινητική κ θα  μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου.

Είναι πάλι στο Εθνικό, στο «Παιδικό Στέκι» αυτή τη φορά κ  εγώ  έρχομαι να κάνω παράσταση μετά  από μια πολύ δύσκολη για μένα  μέρα, απ’ αυτές που πρέπει να σφίξεις τα δόντια. Μπαίνω στο καμαρίνι, το οποίο μοιραζόμουν  με τον Νίκο το Σταυρακούδη (λατρεμένο μου καμαρίνι, είναι απερίγραπτο το γέλιο που  είχαμε ρίξει, σε μια περίοδο της ζωής μου, που το είχα τεράστια ανάγκη) κι αντικρίζω ένα καμαρίνι στολισμένο με φωτάκια, λουλούδια σκορπισμένα, ένα cd  που περιείχε ένα τραγούδι –υπαρξιακό δράμα-hitτης εποχής κ ένα περιοδικό με δώρο μια τεράστια μπλε ελεκτρίκ τσάντα-σακίδιο, για να τα βάλω μέσα όλα αυτά να τα πάρω σπίτι μου. Κλαίω,γελάω, τον αγκαλιάζω,συγκινούμαι κ νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη κάθε φορά που το λέω, ο Νίκος μπορεί να μην το θυμάται καν, εγώ όμως υποκλίνομαι στους ανθρώπους με ευαισθησίες κ χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να το καταθέσω κ δημόσια.

kamarini 2

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Φέτος, έχω να κάνω μ’έναν καταιγιστικό μονόλογο, στον οποίο εμπεριέχονται λέξεις σύνθετες, οι λεγόμενες «σιδηρόδρομοι», νοήματα σουρεαλιστικά που πρέπει  κάθε λέξη ν’αρθρώνεται τέλεια, ώστε να μη χαθούν κ όλο αυτό σε ρυθμούς ιλιγγιώδεις μεν, γεμάτο από κατάσταση δε.Οπότε η σκέψη,η ευχή κ η προσευχή μου είναι  να θυμηθώ κ να μην  μπερδέψω τα λόγια μου,να μην πνιγώ, να κάνω σωστή χρήση αναπνοών κ παράλληλα να μην γκρεμοτσακιστώ με τα τακούνια.  

kamarini 4 1

____________________________________________________________________________

Η Ράνια Παπαδάκου πρωταγωνιστεί στο «ΟΛΟ ΣΠΙΤΙ,ΚΡΕΒΑΤΙ Κ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»που παίζεται  κάθε Δευτέρα κ Τρίτη στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου και σε περιοδεία σε επιλεγμένες πόλεις, στο πλαίσιο της επικοινωνίας του Θεάτρου Τέχνης με το κοινό εκτός Αθηνών.

Συγγραφείς : Φράνκα Ράμε & Ντάριο Φο

Μετάφραση : Αχιλλέας Καλαμάρας

Σκηνοθεσία : Κωστής Καπελώνης

Μουσική : Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνικά και κοστούμια : Έλλη Λιδωρικιώτη

Επιμέλεια κίνησης : Φαίδρα Σούτου

Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης) :

Τζένη Κόλλια : Μία γυναίκα μόνη

Αντωνία Καμπάκου : Το ξύπνημα

Γιάννα Μαλακατέ : Η μαμά-φρικιό

Ράνια Παπαδάκου : Έχουμε όλες την ίδια ιστορία

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Υγεία να υπάρχει...»

Τι κοινό έχουν ένας δημοσιογράφος, ένας χειρουργός, ένας Κρητικός, ένα ιερέας, ένας σεφ, μια τραγουδίστρια, ένας συνταγματάρχης, ένας βλάχος, ένας κλέφτης, ένας ράπερ, ο Χάρος, ο γιος του Ερέβους και της Νύχτας κι ο «Τούλης»...από το «Θανατούλης»;

Όλοι τους είναι οι πρωταγωνιστές στους δεκατρείς κωμικούς επικήδειους, που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Γαλίτης και παρουσιάζει με επιτυχία για όγδοη χρονιά, φέτος, στο θέατρο Coronet.

Είχα παρακολουθήσει την παράσταση, πριν μερικά χρόνια στο Θέατρο Ήβη, και την είχα καταχωρήσει στο μυαλό μου, ως μια ευκαιρία να γελάσει κανείς με την ψυχή του. Αυτό επιβεβαιώθηκε και με τη δεύτερη θέαση, καθώς τα ραδίκια του Γιώργου Γαλίτη δεν παραμένουν μόνο ανάποδα, αλλά και φρέσκα χάριν στην εκπληκτική του ερμηνεία.

Ο Γιώργος Γαλίτης παρουσιάζει ένα τίμιο λαϊκό θέαμα σεβόμενος το κοινό του. Δεν λείπουν κάποια απεχθή στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά στους ομοφυλόφιλους, για παράδειγμα, αλλά γίνεται σαφές στους θεατές, ότι δεν υπάρχει πρόθεση χλευασμού τόσο από γραφής, όσο και παραστασιακά.

Επιπλέον, η πένα του Γαλίτη δεν έχει ανάγκη τις βωμολοχίες για να επιτύχει το αβίαστο γέλιο του κοινού. Παράλληλα, στο ίδιο το κείμενο γίνονται κάποιες μικρές, αλλά ουσιαστικές πολιτικές νύξεις: «Ανακατέψτε το φαγητό με το δάκτυλο, θα πάρει μια γεύση χοιρινού ή βοδινού, ανάλογα με το δελτίο ειδήσεων που παρακολουθείτε», μας προτρέπει ο μονόλογος του σεφ. Νομίζω, πως άνετα θα μπορούσαν να υπάρχουν μερικές ακόμη, η επικαιρότητα δίνει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τροφή στη σάτιρα.

Στο απυρόβλητο δεν μένει κανείς! Οι ψευτοκουλτουριάδες, οι κληρικοί, οι στρατιωτικοί, οι προληπτικοί είναι όλοι παρόντες στο έργο και μπορεί να μοιάζουν, τουλάχιστον στο κείμενο, σαν βγαλμένοι από τη δεκαετία του ’90, γι’ αυτό πιστεύω ότι το έργο έχει ανάγκη από πινελιές ανανέωσης, αλλά υποστηρίζονται επί της ουσίας από τον δημιουργό τους.

Ο Γιώργος Γαλίτης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός. Το υποκριτικό του εύρος το αποδεικνύει φέτος και στο «Θάνατο του Ιβάν Ιλιτς», όπου πραγματικά δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι καλύτερος στις κωμικές ή στις τραγικές εκφάνσεις του ρόλου. Ακόμα και σε μια από τις χειρότερες παραστάσεις που έχω δει ποτέ, στο περσινό «Γοργόνες και Μάγκες» του Γιώργου Βάλαρη, ήταν ο μόνος που κατάφερε να διασωθεί!

Οι ερμηνείες του εμπεριέχουν τη στόφα του παλιού κωμικού. Τα εκφραστικά του μέσα, θυμίζουν σε στιγμές τον Διονύση Παπαγιανόπουλο και τον Λάμπρο Κωσταντάρα. Όμως, ο Γαλίτης έχει χτίσει το δικό του προσωπικό στυλ κι είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε την ικανότητα να υποστηρίζει με πάθος τον δρόμο που επιλέγει. Πείθοντας, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν τόσα πολλά σκηνικά αντικείμενα και ας μην τα βλέπεις πουθενά, δίνει ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού.

Η σκηνική του ενέργεια, το επικοινωνιακό του ταλέντο κι η εντυπωσιακή εσωτερική του ροή δεν μπορούν παρά να παρασύρουν το κοινό.

radikia anapoda

Στη συγκεκριμένη παράσταση είναι εμφανής η επιρροή του από τον σκηνοθέτη και συνάδελφό του Βλαδίμηρο Κυριακίδη.

Η σκηνοθετική γραμμή βασίστηκε στην σαρωτική ερμηνεία του πρωταγωνιστή και με «συμπρωταγωνιστές» του τα 13 Χαρόπουλα, σκηνικό του ίδιου του Γιώργου Γαλίτη, τους φωτισμούς και τη μουσική επένδυση (Τόλης Κετσελίδης) οδηγήθηκε σε μια τίμια παράσταση με επίκεντρο την ουσία του θεάτρου, τον ηθοποιό.

«Κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος χωρίς δάκρυ», λέει ο σοφός λαός, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει κι η επιστήμη. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, στις δύσκολες καταστάσεις υποσυνείδητα υπερασπίζεται κανείς τον εαυτό του. Γι’ αυτό και συχνά, γελάμε όταν συμβαίνει κάτι θλιβερό, επειδή φοβόμαστε να ψάξουμε και να βιώσουμε σε βάθος τα συναισθήματά μας. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι ένας βασικός μηχανισμός στον άνθρωπο, μέσω του οποίου διασφαλίζεται η ύπαρξη κι η ασφάλειά του.

Σίγουρα, όμως, γελάμε όταν κοιτάζουμε την κοινωνία μας στον καθρέφτη, μας λένε τα «Ραδίκια Ανάποδα»...

Αν σας αρέσει μόνο η «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι και η «Αισθηματική αγωγή» του Φλωμπέρ, μην δείτε την παράσταση. Αν όμως, σας βρίσκει σύμφωνους η φράση του Ν. Καζαντζάκη :«Στην πιο αψηλή κορφή της λευτεριάς βρίσκεται ορθό το γέλιο», σπεύσατε!

 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Τον «Θάνατο Του Ιβάν Ιλιτς», Σε Σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε παραστάσεις, οι οποίες παρουσιάζουν επί σκηνής το ίδιο το θέατρο. Έργα που ανοίγουν στο κοινό τα παρασκήνια της προετοιμασίας μιας παράστασης δίνοντας, παράλληλα, πληροφορίες ακόμα και για τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών.

Κάνοντας μια πρώτη καταγραφή της φετινής σεζόν, έχουμε ήδη δει επτά παραστάσεις που βάζουν στο επίκεντρο τη ζωή των ηθοποιών και τον θεατρικό μικρόκοσμο. Ενώ σε λίγες μέρες έρχεται κι ένα ακόμη έργο. 

 

apopse autosxediazoume texnes plus

«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»

Ο Δημήτρης Μαυρίκιος κατάφερε να δημιουργήσει μια παράσταση ύμνο στο θέατρο και στους ανθρώπους του, εντάσσοντας στο κείμενο του Πιραντέλλο κι αυτοβιογραφικά στοιχεία των ηθοποιών του.

«Ο Χατζιδάκις ήταν η μοίρα μου», εξομολογείται η Ράνια Οικονομίδου επί σκηνής και μοιράζεται με το κοινό την τυχαία συνάντησή τους, η οποία στάθηκε ο λόγος να γίνει από αρχιτέκτονας, ηθοποιός.

Ο Γιάννης Βογιατζής θα μας ανατριχιάσει, ομολογώντας: «Ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνω είναι να βρίσκομαι στη σκηνή. Αυτή μου δίνει ζωή

Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική για την παράσταση. 

 me lene emma

«Με λένε Έμμα»

Στο Σύγχρονο θέατρο η Ελένη Σκότη κι η ομάδα Νάμα παρουσιάζουν το έργο του Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, places & things», το οποίο στη λειτουργική μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου μεταφράζεται ως «Με λένε Έμμα».

Η υπόθεση θέλει τη Λούσυ να νοσηλεύεται σ’ ένα κέντρο απεξάρτησης. Η Μαίρη Μηνά υποδύεται την ηθοποιό και στο έργο. Έτσι, η παράσταση ξεκινάει με μια σκηνή από τον «Γλάρο» του Τσέχωφ με την ίδια να ερμηνεύει τη Νίνα. Ο νεκρός γλάρος, ως σύμβολο της αγνότητας, της ελευθερίας, της αθωότητας, της νεότητας και της ελπίδας, δένει απόλυτα και με το σύγχρονο κείμενο του ΜακΜίλαν κι αξιοποιείται σκηνοθετικά.

Νίνα και  Λούσυ υποφέρουν στη σκηνή και τη ζωή. Η πρώτη, όμως, παραμένει πάντα γοητευτική, γιατί «σου δίνει την ευκαιρία να μιλάς ποιητικά και να λες λέξεις, που δεν θα έλεγες ποτέ», όπως δηλώνει κι η «Έμμα».

 

Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική για την παράσταση. 

47579981 10215121443322954 627906781107978240 o

«Μια ζωή στο θέατρο»

Ο Τάσος Πυργιέρης σκηνοθετεί το «Μια ζωή στο θέατρο» του βραβευμένου με Πούλιτζερ Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.

Ο Γρηγόρης Σταμούλης κι ο Χρήστος Καπενής είναι οι Ρόμπερτ και Τζον, δύο ηθοποιοί, οι οποίοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο θέατρο. Μελετούν, δοκιμάζουν ρόλους, δέχονται το χειροκρότημα - ενίοτε και την αδιαφορία - του κοινού και την άλλη μέρα αρχίζουν πάλι από την αρχή.

Η σκηνοθεσία αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της μικρής σκηνής του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας κι οι δύο ερμηνευτές με εξαιρετική σκηνική χημεία, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής, με τη σύγκρουση των δύο γενεών να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Αντιζηλίες, προσωπικές φιλοδοξίες αλλά κι ένας υποδόριος ερωτισμός πρωταγωνιστούν σ’ αυτή τη σχέση. 

παράσταση, αν κι αποφεύγει τα inside Jocks είναι απολαυστική, ιδιαίτερα, για όσους ασχολούνται με την τέχνη του θεάτρου.

«Μια ζωή στο θέατρο, όλα περνάνε τόσο γρήγορα, όλα περνάνε τόσο βαρετά», θα πει ο βετεράνος Ρόμπερτ.

saikpir

«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»

Η γνωστή ιστορία από την οσκαρική ταινία του 1998, μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου του Ελληνικού Κόσμου. Η παράσταση είναι βασισμένη  στο σενάριο των Marc Norman & Tom Stoppard και τη θεατρική διασκευή του Lee Hall, η οποία υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα κατάφερε να γίνει ένα απολαυστικό θεάμα!

Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» παρουσιάζει την ελισαβετιανή εποχή, τους ανθρώπους του θεάτρου και στο επίκεντρο έναν απέλπιδο, αλλά θυελλώδη έρωτα ανάμεσα στον Σαίξπηρ (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) και τη Βιόλα (Έλλη Τρίγκου).

Στις περισσότερες σκηνές του έργου παρακολουθούμε είτε σκηνές από πρόβες, είτε την παράσταση που έδιναν τα μπουλούκια της εποχής στο παλάτι προς τιμήν της θεατρόφιλης βασίλισσας Ελισάβετ. Η τεράστια σκηνή του θεάτρου γεμίζει με σκηνικά που εναλλάσσονται και μαγεύουν (Μανόλης Παντελιδάκης), αλλά και τα αμέτρητα κοστούμια (Ηλένια Δουλαδήρη) που παρασύρουν τη ματιά του θεατή ντύνοντας εμπνευσμένα τον 25μελή θίασο.

Παρακολουθώντας την παράσταση, συνειδητοποιεί κανείς ότι η θεατρική πραγματικότητα στη ρίζα της παραμένει ίδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ατάκα του παραγωγού: «Εγώ είμαι τα φράγκα».

Ομολογώ πως πήγα με επιφύλαξη στον Θέατρον του Νέου Ελληνικού Κόσμου, γιατί οι παραστάσεις υπερπαραγωγές, συνήθως, με απογοητεύουν. Στην προκειμένη περίπτωση πέρασα 135 υπέροχα λεπτά με έναν θιάσο, που δίνει τον καλύτερό του εαυτό επί σκηνής.

ambiger

«Αμπιγιέρ»

Για την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή. Η παράσταση αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς βάζοντας πλώρη για δεύτερη σεζον από την 1η Μαρτίου.

Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ.

Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή  του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.

Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».

Ο Μάνος Βακούσης κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς έχουν μοναδική σκηνική χημεία. Όμως, κι  ο υπόλοιπος θίασος στέκεται επάξια.

Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης.

Dancer in the Dark 2

«Χορεύοντας στο Σκοτάδι»

Ο Πολυχώρος VAULT παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το αριστούργημα του Λαρς Φον Τρίερ, «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» σε διασκευή Πάτρικ Ελσουέρθ, μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, μουσική Μάνου Αντωνιάδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου.

Στο συγκινητικό μιούζικαλ του Λαρς Φον Τρίερ, παρακολουθούμε την Σέλμα (Δήμητρα Κολλά), μια Τσέχα μετανάστρια και ανύπαντρη μητέρα στην επαρχία της πολιτείας Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ του 1967 να πάσχει από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια και να χάνει σταδιακά την όρασή της. Η ίδια δουλεύει ασταμάτητα και μαζεύει χρήματα, προκειμένου ο γιος της να εγχειριστεί για να μην έχει τη δική της τύχη.

Παράλληλα με τις σκηνές, όπου την παρακολουθούμε στο εργοστάσιο να προσπαθεί να δουλέψει, χωρίς να βλέπει, εναλλάσσονται οι σκηνές με την ηρωίδα και τον εννεαμελή θίασο να κάνουν πρόβες για ένα ερασιτεχνικό μιούζικαλ. Η μουσική και η φαντασία είναι οι μοναδικοί διέξοδοι στην τραγική ζωή της Σέλμα.

Μεγαλεπήβολο σχέδιο, η μεταφορά μιας τέτοιας ταινίας στη μικρή σκηνή του Vault, που δυστυχώς δεν δικαιώνεται από το αποτέλεσμα και φλερτάρει ασύστολα με το μελό.

malamo aleuras texnes plus

«Το…έπος της Μαλάμως»

Ο τρομακτικά ταλαντούχος Θανάσης Αλευράς  πρωταγωνιστεί στην βουκολοτραγωδία του Νίκου Χαρλαύτη «Το έπος... της Μαλάμως», σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα, στο θέατρο Λαμπέτη. Προσωπικά, αδυνατώ να καταλάβω, γιατί να επιλεγεί ένα τέτοιο έργο, χωρίς καμία ουσία, μόνο με βωμολοχίες και φθηνό χιούμορ.

Παρ’ όλα αυτά κι εδώ ο θεατής παρακολουθεί σε κάποιες σκηνές θέατρο μέσα στο θέατρο, καθώς σύμφωνα με την ιστορία η Μαλάμω, αφήνοντας πίσω το χωριό της, εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης, μετακομίζει στην Αθήνα, που καταλήγει να κάνει καριέρα σε καμπαρέ.

Η σκηνή στο καμαρίνι, όπου την επισκέπτεται ο Γερμανός κατακτητής, είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αστεία της παράστασης.

i zoi mou stin texni

«Η ζωή μου στην τέχνη»

Ο Θοδωρής Βουρνάς γοητεύτηκε από την κωμωδία καταστάσεων «Η ζωή μου στην τέχνη.» του Andrew Cowie κι έτσι κάνει εντατικές πρόβες για να το παρουσιάσει από τις 4 Φεβρουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θέατρο 104, σε μετάφραση Κατερίνας Βαϊμάκη και σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά.

Ο Γκράχαμ, ένας νεαρός σκηνοθέτης που ανεβάζει τον «Δον Ζουάν», είναι κρυφά ερωτευμένος με τον πρωταγωνιστή του, Στίβεν, ο οποίος φαντασιώνεται τη συμπρωταγωνίστρια του, Ρεβέκκα, αλλά εκείνη έχει την προσοχή της στραμμένη στο λάθος άντρα...

Μυστικά, εξομολογήσεις, αποκαλύψεις μέσα κι έξω από το θέατρο. Τα όρια ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη μπερδεύονται. Ένα έργο μέσα στο έργο. Τι συμβαίνει όταν οι ηθοποιοί αρχίζουν να ταυτίζονται με τον ρόλο τους; Πώς μπορεί κανείς να σκηνοθετήσει την ίδια τη ζωή;

Μία καυστική κωμωδία, που με αφορμή τον μικρόκοσμο του θεάτρου βάζει στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις, το ζωτικό μας ψεύδος και την ανάγκη μας να αλλάζουμε συνεχώς προσωπεία, προκειμένου να κερδίσουμε την αγάπη και την αποδοχή. Τελικά, μήπως, δεν σταματάμε ποτέ να παίζουμε θέατρο;

 

Ο Ίψεν Συνεχίζει Να Γοητεύει Κοινό Και Καλλιτέχνες: Ποια Έργα Του Θα Δούμε

 

Αφιέρωμα Στον Λουίτζι Πιραντέλο: Πόσα Έργα Του Ανεβαίνουν Αυτή Τη Σεζόν;

 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Έχω καθυστερήσει στο ραντεβού μας και στον δρόμο. τρέχω σαν την παλαβή. Στρίβω στο στενάκι, της Φειδίου, πίσω από το Εθνικό Θέατρο, όπου αυτές τις μέρες γίνονται από τους Fly Theater εντατικές πρόβες για το ανέβασμα του «La Strada», της διασκευής του οσκαρικού αριστουργήματος του Φελίνι.

Σταματάω στον αριθμό 6, στο Frau, και παγώνω για μερικά λεπτά βλέποντας από τη τζαμαρία στη θέση της Κατερίνας Δαμβόγλου, τη Φρίντα Κάλο! Ακόμα και με το ανάλογο σκηνικό, ως background, από τη φουτουριστική τοιχογραφία του μπαρ.

Η ομοιότητα είναι εντυπωσιακή και, φυσικά, σ’ αυτό συμβάλλει κι η σπουδαία παράσταση, «Frida κι’ άλλο» για τη ζωή της Μεξικανής ζωγράφου.

Η γοητευτική καλλιτέχνης από την Κρήτη, που μικρή ήθελε να γίνει αρχαιολόγος, κουβαλάει στην καθημερινότητά της τους ήρωες, με τους οποίους καταπιάνεται στη δεδομένη θεατρική συνθήκη. «Σκέψου ότι όταν αρχίσαμε να διαβάσουμε το La Strada, σκεφτόμασταν ότι ο Φελίνι θα μπορούσε άνετα να είναι γιος της Φρίντα και του Ντιέγκο!»

Τώρα, μου μιλάει για τον Φεντερίκο Φελίνι, σαν να τον είχε γνωρίσει, κι ομολογεί: «Τον άτιμο, πόσο ρομαντική μ’ έχει κάνει;» και πιστεύει πώς «Όλοι μας έχουμε μέσα μας και τον Ζαμπανό, και την Τζελσομίνα και τον Τρελό». Απαντάει στον φασισμό της καθημερινότητας με την τέχνη της και μου εξηγεί, γιατί θέλει να δώσει μια πρόσκληση στον περιπτερά της οδού Πανεπιστημίου και δέχεται «παραγγελιές» από κοινό και συναδέλφους για την επόμενη σπουδαία προσωπικότητα που θα ερμηνεύσει.

 

FRIDA ΚΙ ΑΛΛΟ NEW 5

«La Strada» του Φεντερίκο Φελίνι, έλαβε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1956, ενώ το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην πρώτη δεκάδα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Τι είναι για σένα αυτή η ταινία;

Είναι η ταινία, η οποία έστω και συμβολικά, έδωσε τέλος στον νεορεαλισμό. Ο Φεντερίκο Φελίνι γεννήθηκε μαζί με τον φασισμό, η Ιταλία πέρασε από τον Ναζισμό στον φασισμό και μετά στη φτώχεια της μεταπολεμικής Ιταλίας.

Και ξαφνικά έρχεται το «La Strada», το οποίο είναι λίγο ονειρικό για κάποιους, λίγο μελοδραματικό για άλλους. Δεν μιλάει, ακριβώς, για την Ιταλία του 1954. Η ταινία θάφτηκε από τους κριτικούς αμέσως, αλλά κέρδισε το κοινό στην επαρχία. Γι’ αυτό και τότε κατηγορήθηκε ο Φελίνι, ότι λόγω καταγωγής έχει μια επαρχιακή ματιά. Όταν, όμως, η ταινία βγήκε εκτός Ιταλίας, άλλαξαν κι οι κριτικοί γνώμη.

Αρχίζουν κι ανακαλύπτουν, σχεδόν συναισθητικά, την αξία αυτού που προσφέρει ο Φελίνι, ο οποίος έγραψε χαρακτηριστικά σ’ ένα γράμμα ότι «είναι περισσότεροι οι Ζαμπανό σ’ αυτή τη ζωή από τους κλέφτες ποδηλάτων και το να κοιτάμε τον γείτονά μας, είναι εξίσου σημαντικό από μια απεργία».

Πώς αποφασίσατε να το ανεβάσετε; Ήταν δική σου πρόταση; Αποφασίστηκε από το Εθνικό Θέατρο;

Ξεκινήσαμε με μια πρόταση στην Πειραματική του Εθνικού. Από εκεί και πέρα, μας κάλεσαν και ξεκινήσαμε συζητήσεις. Διαβάσαμε πολλά έργα και στο τέλος αμφότεροι πελαγώσαμε, γιατί υπήρχε κι ένα project, το οποίο θέλαμε να κάνουμε, αλλά δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα δικαιώματα. Μια μέρα, λοιπόν, που καθόμασταν με τον Ανέστη (Αζά) στο γραφείο του πέταξα την ιδέα. Συγκεκριμένα του είπα: «Μου είπε η μαμά μου να ανεβάσουμε το La Strada» (γέλια). Και πήραμε μια έγκριση, σχεδόν αυτόματα κι από τον καλλιτεχνικό διευθυντή. Ο,τι θέλαμε να πούμε βρήκαν τον κόσμο τους στο La Strada.

Στην ταινία παρακολουθούμε μια αλληγορική σύγκρουση της αθωότητας και του ονείρου με τη μυϊκή δύναμη και τα ζωώδη ένστικτα. Η παράσταση που εστιάζει;

Ναι, από την άποψη ότι το «La Strada» μας αφήνει, περισσότερο, μια αίσθηση που έχει να κάνει με αρχέτυπα και στερεότυπα συμπεριφοράς, τα οποία μπορούμε να τα τοποθετήσουμε σε οποιαδήποτε κοινωνία κι εποχή. Φτάσαμε σ’ ένα σημείο, όπου μας θύμισε πολύ την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ.

Κι επειδή έχουμε και τον Φελίνι μέσα στην παράσταση, ως προσωπικότητα, η οποία βγαίνει πάνω από τις ταινίες του, δουλέψαμε πάνω σ’ αυτό το τετράπτυχο των ρόλων Πρόσπερο που είναι ο Φελίνι, Κάλιμπαν που είναι το ζώο, το ένστικτο για τον Ζαμπανό, Άριελ που είναι ο τρελός και Μιράντα που είναι Τζελσομίνα. Καταλάβαμε, όμως, ότι στη σχέση αυτών των τριών, που όπως λέει και ο Φελίνι «Τους έφερε η μοίρα κοντά, ενώ δεν έχουν να πουν τίποτα, ο ένας στον άλλον» υπάρχει μια μικρή μετατόπιση. Ο Άριελ, το πνεύμα, ο αέρας, ο ισορροπιστής αυτός είναι και Κάλιμπαν, όπως κι ο Ζαμπανό. Η Μιράντα έχει, επίσης, λίγο Άριελ μέσα της.

katerina damvoglou texnes plus

Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer 

Πώς είναι που σ’ αυτή τη δουλειά των Fly Theatre σκηνοθετείς μόνο και δεν είσαι επί σκηνής;

Παναγία μου, δεν παίζω! Γιατί δεν παίζω! (γέλια). Διαβάζοντας για τον Φελίνι, ένα πράγμα που μάθαμε κι εγώ και ο Robin (Beer) ήταν ότι βρισκόταν πάντα δίπλα στο πλάνο και μπορούσε να παίξει όλους τους ρόλους, ανά πάσα στιγμή. Έχω μάθει κι εγώ σχεδόν όλο το κείμενο απ’ έξω και μπορώ να παίξω όλους τους ρόλους. Μου λείπει σαν ενέργεια, αλλά δεν ζηλεύω. Εξάλλου, έχω πολύ δουλειά με τη Φρίντα, οπότε θα ικανοποιηθεί κι αυτή η ανάγκη.

Επομένως, η «Φρίντα κι’ άλλο» θα συνεχίσει το ταξίδι της;

Ναι, ευτυχώς δεν παίζουμε αυτή τη σεζόν, επειδή είναι πολύ απαιτητικό το «La Strada»,ασ αλλά με το που ανεβαίνει η παράσταση φεύγουμε για περιοδεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο Παρίσι, θα την παίξουμε στα γαλλικά.

Πάντα είχα την απορία: όσο και καλά να γνωρίζεις μια γλώσσα δεν είναι δύσκολο να μην παίζεις στη μητρική σου;

Ρώτα με μετά το Παρίσι, να σου πω! Νομίζω, ότι είναι αλλά συνηθίζεται.

Είσαι λίγο….Φρίντα νομίζω και στο στυλ κι έχεις δηλώσει ότι από μικρή σου έλεγαν γι’ αυτή την ομοιότητα….

Ναι, πάντα ήμουν λουλουδάτη κι, ευτυχώς, μετά τη Φρίντα μου έχει φύγει λίγο. Πράγματι, από μικρή άκουγα πως μοιάζω με μια γυναίκα που δεν γνώριζα κι ήθελα να δω τους πίνακές της για να καταλάβω τι πλάσμα ήταν, αποτέλεσε την αρχή γι’ αυτή την παράσταση. Δεν μ’ ενδιέφερε να παίξω τη Φρίντα, επειδή της μοιάζω, με ενδιαφέρει ότι αυτή η γυναίκα στο Zeitgeist είναι απόλυτα επίκαιρη κι εκμεταλλεύσιμη την ίδια στιγμή. Και το «La Strada» έτσι θα το πορευτούμε με τους ηθοποιούς, θα έχουμε τα ζώα και τα ζώα της κοινωνίας. Είναι τρομερή η τάση, που έχουμε, ειδικά μετά την οικονομική κρίση, να μεμψιμοιρούμε και να ρίχνουμε το φταίξιμο αλλού. Υπάρχει πάρα πολύ βία και στην ταινία βλέπουμε πολύ τον φασισμό του επαρχιωτισμού.

katerina damvoglou texnes plus

Μοιάζει νομίζω λίγο κι η Ιταλία εκείνης της εποχής με την Ελλάδα του σήμερα…

Ναι, νομίζω, όμως, ότι πάμε ανάποδα! Με το «La Strada» έφευγαν από τον φασισμό κι εμείς σε μια περίοδο στην οποία, δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα δυνατό σαν φωνή είναι πολύ εύκολο οι ακραίες φωνές να αποκτήσουν οπαδούς.

Σε ποιες εκφάνσεις της καθημερινότητάς σου βιώνεις τον φασισμό;

Στο διάλειμμα μιας πρόβας, έξω από το REX, ένας κλέφτης, από ανάγκη φαντάζομαι, έβαλε το χέρι του στην τσέπη ενός ανθρώπου κι εκείνος γύρισε και άρχισε να τον βαράει ανελέητα. Βγήκαν οι άνδρες, γιατί ζούμε και σε μια τέτοια κοινωνία, της θεατρικής ομάδας και του είπαν «Άστον, όλα καλά! Τι θα καταφέρεις αν συνεχίσεις να τον χτυπάς; Θα βρεις και εσύ τον μπελά σου». Ήταν πεσμένος στα γόνατα…

Σαν τον Ζακ Κωστόπουλο….

Ναι, κι ο Ζακ είναι, θέλοντας και μη, μέσα στην ιστορία του «La Strada», όταν έχεις έναν τρελό να λέει «Εγώ δεν κρατούσα το μαχαίρι» και πεθαίνει από το χέρι ενός Ζαμπανό, νομίζω ότι ο παραλληλισμός γίνεται άμεσα.

Εμάς ο στόχος μας, δεν είναι να καταδικάσουμε τον Ζαμπανό, όλοι είμαστε ένας Ζαμπανό κι από την ταινία βλέπουμε ότι μ’ αυτόν μένουμε στο τέλος.

Τι φταίει που όλοι μας είμαστε ένας Ζαμπανό;

Όλοι μας έχουμε μέσα μας και τον Ζαμπανό και την Τζελσομίνα και τον τρελό. Το θέμα είναι ποιον έχουμε απέναντί μας και, πολλές φορές, αυτός που έχουμε απέναντί μας είναι ο εαυτός μας.

Για να σου συνεχίσω, όμως, την ιστορία μ’ αυτόν που ξυλοφόρτωνε τον κλέφτη, δεν ήταν αυτό το περίεργο του γεγονότος. Ο άνθρωπος καταλάγιασε τον θυμό του, κατάλαβε τι έκανε, ήταν εν βρασμώ. Το τρομερό, όμως, ήταν ότι βγήκε ο περιπτεράς και άρχισε να ωρύεται εναντίον του κλέφτη! Προβοκάτορας κανονικός! Του έλεγε «Αν αυτός μπει στο σπίτι και σου βιάσει την μάνα δεν θα τον σκοτώσεις;». Εύκολα, λοιπόν, πάει ο νους μας από το μηδέν στο εκατό. Έχουμε αρχίσει και δικαιολογούμε τα άσχημα βιώματά μας και βάζουμε παρωπίδες, για να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι.

Προβληματίστηκα πάρα πολύ μ’ αυτό αλλά και με τον Ζακ, κυρίως, για τις αντιδράσεις που διάβασα μετά στα social media.

Θα ήταν πολύ ρομαντικό, αν λέγαμε ότι μια παράσταση μπορεί να μετατοπίσει, έστω και λίγο ή για λίγο κάποιους ανθρώπους;

Μακάρι, έχω προβληματιστεί πάρα πολύ! Γιατί ξέρω, ότι πολύς κόσμος θα χρησιμοποιήσει την ταινία, ως πρόσχημα ή κάποιοι θα πιστέψουν ότι δίνουμε δύναμη και φωνή στην περσόνα του Ζακ. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αντιθέτως, μετά τον περιπτερά, αυτό που είπαμε είναι ότι, ίσως, χρειάζεται να του δώσουμε μια πρόσκληση. Το μεγάλο μήνυμα του έργου είναι ότι η μοναξιά δεν είναι η λύση.

Είστε από τις λίγες ομάδες, με βάση σας την Ελλάδα, που ταξιδεύουν σε τόσες πολλές χώρες, αλλά κάνουν και περιοδεία εντός. Σε τι διαφέρει το κοινό στο Παρίσι από μια μικρή επαρχιακή χώρα της Ελλάδας;

Δεν υπάρχει διαφορά, γιατί ουσιαστικά η συναισθηματική κατάσταση του θεατή είναι αυτή που αλλάζει την παράσταση. Για μένα η διαφορά έγκειται στον όγκο του κοινού. Αλλιώς είναι να παίζεις με 2.000 άτομα κι αλλιώς με τρία. Πολλές φορές το τρία είναι καλύτερο από το 1000. Υπάρχει... complicite! Δεν είναι τυχαίο που αυτός ο άνθρωπος έβγαλε αυτόν τον όρο στην ομάδα του.

Αν με ρωτάς, για το μορφωτικό επίπεδο, δεν νομίζω ότι αλλάζει κάτι, γιατί στο θέατρο μυριζόμαστε. Έχουμε αφήσει πίσω την εποχή του Μπρεχτ, όπου πρέπει να γίνει διάλογος. Σκοπός μας είναι δίνοντας το μερικό να ανοίξουμε τη φαντασία. Το έλεγε κι ο Λεκόκ: «Το σώμα ξέρει πιο πολλά από τον νου». Αν αφήσουμε το κοινό να ανοίξει τη φαντασία του, σιγά-σιγά θα ανοίξει κι η καρδιά και το μυαλό.

frida katerina damvoglou texnes plus

Αυτό έχεις κρατήσει κι από τις σπουδές σου στη σχολή του Λεκόκ;

Ναι, ότι δεν γίνεται να μάθουμε μέσα από μίμηση και καταπίεση πρέπει να αγγιχτούμε με τα μάτια και τις καρδιές.

Δουλεύοντας ως ομάδα και στο εξωτερικό, ποιες διαφορές βλέπεις σε σχέση με τη χώρα μας;

Νομίζω ότι οι σκηνοθέτες, εδώ, είναι πιο σκληροί σε σχέση μ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει εμείς στο εξωτερικό. Φυσικά, κι εκεί υπάρχουν σκληρές προσωπικότητες κι εμπάθειες. Επίσης, βλέπω ότι εδώ είμαστε πιο γρήγοροι και νομίζω ότι στην Ελλάδα οι δημιουργοί έχουν περισσότερα να πούνε, αρκεί να μάθουμε να κοιτάμε στο εδώ και να μην στρέφουμε τα μάτια μας στο εκεί.

Eίχες ποστάρει στο facebook: «Η αλήθεια είναι σαν την ποίηση κι οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν την ποίηση». Το θέατρο σαν τι είναι;

Το θέατρο είναι η ζωή. Είναι μια δύσκολη μορφή ψυχαγωγίας, πια, γιατί συνηθίζουμε σε κάτι πιο δύσκολο και πιο εύπεπτο, ενώ εδώ απαιτείται από τη σχέση θεατή και θεώμενου συνύπαρξη, σχέση! Ένας θεατής είναι εκεί ψυχή και σώμα, όλες οι αισθήσεις ανοίγουν.

Συνήθως, ανοίγουν και τα smart phones….

Δεν με πειράζει, στη Φρίντα το εντάσσω κανονικά.

Το θυμάμαι, συνέβη και στην παράσταση που είδα.

Συμβαίνει συχνά κι επειδή είναι εύκολος ο θυμός πρέπει να το προσπαθούμε. Εννοείται ότι δεν μου αρέσει να βλέπω κινητά, αλλά επιμένω, όπως λέει κι ο Λεκόκ «να είμαι στο ναι, όχι στο όχι». Φυσικά, ο άνθρωπος που το κάνει εκείνη τη στιγμή, δεν καταλαβαίνει ότι είναι ένας φάρος και όλοι γύρω του, τον παρακολουθούν γιατί έχει αλλάξει τη συνθήκη. Είναι εγωισμός, είναι μοναδισμός και κρύβει και μια μικρή έπαρση. Γίνεται, όμως ασυναίσθητα, επομένως προσπαθώ να το εντάξω, ώστε να περνάμε όλοι καλά. Νομίζω, ότι το θέατρο μας μαθαίνει, πώς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Μετά την Φρίντα, ποια άλλη θρυλική προσωπικότητα έχει βάλει στο μάτι;

Δεν έχω αποφασίσει κάτι ακόμα, μου έχουν βάλει όμως οι άλλοι… Για παράδειγμα την Coco Channel.

 

«La strada» Μια παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Φεντερίκο Φελίνι

Από 1 Φεβρουαρίου στην Πειραματική Σκηνή-Ι Θέατρο Rex Σκηνή «Κατίνα Παξινού»

Σε σκηνοθεσία της ομάδας FlyTheatre (Κατερίνα Δαμβόγλου-Robin Beer)

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Μιχάλης Βαλάσογλου, Σοφία Μαραθάκη, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κωνσταντίνος Mωραΐτης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Ρόζα Προδρόμου, Γιώργος Σύρμας, Εριφύλη Στεφανίδου, Απόστολος Ψυχράμης

Διαβάστε επίσης:

Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Φιλάω πάντα όλες τις κάρτες με τις ευχές των θεατών.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το καλύτερο καμαρίνι το έχω τώρα με τις 7 συνάδελφούς μου από την παράσταση «8 γυναίκες κατηγορούνται», γιατί είναι απόλυτα αρμονικό, ήρεμο, αλλά γεμάτο χαρά και χιούμορ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Νομίζω το καμαρίνι του Αργώ είναι το καλύτερο απ’ όλα. Είναι μεγάλο, έχει ντους, έχει καναπέ και παράθυρα.

aimilia ispilanti texnes plus 2

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι ωραιότερες αναμνήσεις μου ήταν από όταν δεν είχα καμαρίνι, σε κάποιες παιδικές παραστάσεις όπου ανάμεσα στις δύο παραστάσεις της Κυριακής ξαπλώναμε πάνω στα σκηνικά. Αλλά τότε ήμασταν πολύ νέοι και το απολαμβάναμε.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Να ελέγξω αν έχω ξεχάσει κάτι. Αν έχω βγάλει τις παντόφλες και έχω βάλει τα παπούτσια μου για να μην βγω στη σκηνή με τις παντόφλες μου.

 

Η Αμαλία Υψηλάντη πρωταγωνιστεί στην παράσταση "8 γυναίκες κατηγορούνται" στο Θέατρο Αργώ

Κλείστε εδώ τις θέσεις σας.

 

Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Κάθε φορά που συναντώ τη Μαρία Ζορμπά απολαμβάνω τις συζητήσεις μας, όπως και την ίδια στη σκηνή και την οθόνη.

Υποκριτικός χαμαϊλέοντας, δεν φοβάται να δοκιμαστεί σε διαφορετικούς ρόλους και να συνεργαστεί με νέους σκηνοθέτες. Πέρσι, τέτοια εποχή, στην «Κυρία Κούλα» του Μίμη Κουμανταρέα, ήταν μια ώριμη γυναίκα, η οποία λαχτάρισε τον έρωτα στο πλευρό ενός φοιτητή. Φέτος, στη σκηνή του Θεάτρου Αργώ, είναι η Ωγκυστίν, μια πληγωμένη γεροντοκόρη, η οποία δεν μεγάλωσε ποτέ, στο έργο του Ρομπέρ Τομά «8 γυναίκες κατηγορούνται».

Σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης η Μαρία μου μίλησε για τον ρόλο της, τα επόμενα επαγγελματικά της σχέδια, την πίστη της στο Θεό, τη σχέση με τη μητέρα της, αλλά και για έναν μυστικό «χίπικο» γάμο, τον οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν, όπως άλλωστε και ό,τι άλλο αφορά στην προσωπική της ζωή. Αλήθεια, πώς κατάφερε να την προφυλάξει τόσα χρόνια;

 

maria zorba texnes plus

 

Στις «8 γυναίκες κατηγορούνται» του Ρομπέρ Τομά, υποδύεσαι την Ωγκυστίν (Ζυστίν). Ρόλο που στον σινεμά αγαπήσαμε μέσω της Ιζαμπέλ Υπέρ. Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στην ηρωίδα σου;

Στο σινεμά η Υπέρ ερμήνευσε τον ρόλο τελείως διαφορετικά καθώς η προσέγγιση της ταινίας ήταν, έτσι κι αλλιώς, διαφορετική από την παράστασή μας, η οποία κλείνει περισσότερο προς την αστυνομική κομεντί.

Αυτό το πρόσωπο έχει μια παιδικότητα, που εμένα μου άρεσε πολύ. Έχει ανάγκη από αγάπη, την οποία, όμως, ζητάει με τον λάθος τρόπο. Είναι σαν να παραμένει προσκολλημένη στην παιδική της ηλικία τόσο σε σχέση με την αδερφή της, όσο και σε σχέση με τη μητέρα της. Ακόμα κι ο τρόπος, με τον οποίο εκφράζεται είναι πιο παιδικός κι ακατάστατος σε σχέση με τις υπόλοιπες, στις οποίες είναι πιο τακτοποιημένος.

Γι’ αυτό λέει κάποια στιγμή : «Όλους τους αγαπώ. Αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει την δική μου αγάπη. Όλοι νομίζουν πως είναι μίσος». Είναι ένα πληγωμένο παιδί η Ωγκυστίν;

Ναι, είναι ένα παιδί που δεν μεγάλωσε. Σαν να μην μεταβολίστηκαν σωστά τα στοιχεία της ενηλικίωσης και το πως αντιλαμβάνεται την πρόσληψη και το δόσιμο της αγάπης. Γι’ αυτό παρεξηγείται εύκολα κι αντιδρά απότομα.

Σαν μια γεροντοκόρη;

Ναι, αλλά σε μια πιο ελαφριά μορφή. Δεν είναι μια συνήθης μορφή της καταθλιπτικής κι απομονωμένης. Είναι μια παιδούλα γεροντοκόρη, πιο λουλουδάτη να το πω. Εξ’ ου και τα λουλουδάκια στο κεφάλι, σαν να στολίζει τον εαυτό της, όπως θα έκανε με την κούκλα της.

Δεν είναι λίγο περίεργο που, ακόμα στην εποχή μας, η λέξη «γεροντοκόρη» είναι ταυτισμένη με έννοιες όπως η κατάθλιψη, η απομόνωση, η γκρίνια κ.λ.π;

Αυτή η λέξη έχει κάτι βαθύ γι’ αυτό και παραμένει και κολλάει μ’ όλα όσα λέγαμε πριν για την ηρωίδα. Η ηρωίδα έχει γεράσει ως κόρη. Δεν μεγάλωσε ως γυναίκα, ως μάνα, ως σύζυγος, ως ερωμένη ή ως κάτι άλλο, όπως για παράδειγμα μια γυναίκα επαγγελματίας. Τα χρόνια περνάνε κι εκείνη έχει μόνο την ιδιότητα της κόρης και της αδερφής.

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ σε επιστολή του στον συγγραφέα χαρακτηρίζει το έργο ως «πολύ πρωτότυπο γιατί είναι φτιαγμένο από βιτριόλι και μαρμελάδα», ενώ για τον ίδιο τον Τομά αναφέρει ότι «είναι φυσικός γιος της Αγκάθα Κρίστι και του Γκολντόνι».

Πολύ σωστό αυτό!

 Η σκηνοθεσία του Γιάννη Καραχισαρίδη έχει αυτά τα στοιχεία;

Ναι, δεν ξέρω αν είχε υπόψιν του αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αλλά αυτό που μας έλεγε πάντα είναι ότι επειδή το έργο έχει όλα τα συστατικά, από την αστυνομική πλοκή μέχρι την κομεντί, αν διαλέξεις μόνο έναν από αυτούς τους δρόμους θα κάνεις λάθος. Αυτό που μας έλεγε στις πρόβες και δεν ξέρω, αν το έχουμε καταφέρει, είναι ότι πρέπει να περνάμε από την μια κατάσταση στην άλλη σαν να μην έχει συμβεί τίποτα πριν. Να μεταπηδούμε από το χιούμορ στο δράμα, χωρίς ενοχές. Και μ’ αυτή την έννοια, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μην ακολουθείς μια ροή ψυχολογικής φύσεως, αλλά να πηδάς από τη μια κατάσταση στην άλλη.

Παράλληλα, παρακολουθούμε και 8 γυναίκες, οι οποίες έχουν άσπονδες σχέσεις αγάπης μεταξύ τους. Έχεις βιώσει τέτοιες σχέσεις στο οικογενειακό ή επαγγελματικό σου περιβάλλον;

Ναι, πάρα πολύ! Όχι τόσο στο επαγγελματικό, αλλά περισσότερο στο οικογενειακό περιβάλλον. Ειδικά στις μικρές κοινωνίες, στη γειτονιά, στο χωριό, θείες με μάνες με γιαγιάδες, νύφες με πεθερές, ακόμα και κόρες με μητέρες. Είναι συχνό το φαινόμενο κι αυτό που έχω καταλάβει κι εγώ από συγγενείς μου, όχι από προσωπική πείρα, είναι ότι δεν λύνονται αυτά τα θέματα. Με κάποιο τρόπο κρατάνε για πάντα.

Και ποιος είναι ο πυρήνας του «κακού»;

Μια αίσθηση είναι του ότι «εσύ κάτι μου παίρνεις» και, φυσικά, αυτό είναι ο άνδρας, ο οποίος με κάποιο τρόπο, όπως και στο έργο είναι απών, ενώ πιο παρούσες είναι αυτές οι σχέσεις, οι γυναικείες.

Εσύ με τις γυναίκες της ζωή σου, τι σχέση έχεις. Με τη μητέρα σου πώς είστε;

Επειδή μεγάλωσα, κάπως χωρίς αυτήν, γιατί εργαζόταν πολλές ώρες κι ουσιαστικά με μεγάλωσε μια θεία μου, ήταν μια απόμακρη παρουσία στη ζωή μου. Δεν ήταν κοντά μου στην καθημερινότητα κι επειδή έφυγα μικρή από το σπίτι, δεν πρόλαβα να την γνωρίσω. Ουσιαστικά, τώρα τη γνωρίζω, που έχει μεγαλώσει και την έχω πάρει κοντά μου.

maria zorba texnes plus 2

Αυτό σου στοίχισε;

Μάλλον, με κάποιο τρόπο. Φαντάζομαι, ναι! Είχε κάποιο κόστος, αλλά είχε και κάποιο κέρδος. Το γεγονός ότι έπρεπε να απογαλακτιστώ νωρίς και να τα καταφέρω μόνη μου. Αυτό βέβαια, δεν ξέρω, αν γίνεται και ποτέ. Νομίζω ότι βαθιά μέσα σου, τον ομφάλιο λώρο δεν μπορείς να τον κόψεις ποτέ, απλά το κάνεις εξωτερικά και με βία.

Το ενδιαφέρον, πάντως, είναι ότι ακόμα κι έναν τόσο στενό σου  άνθρωπο, όπως τη μητέρα σου, την γνωρίζεις σιγά-σιγά και πως κάποια πράγματα σε απωθούν. Για παράδειγμα, η γυναικεία φύση της. Δεν θες να υπερισχύει αυτό σ’ εκείνη.

Βλέπεις, όσο περνούν τα χρόνια να γίνεσαι η μαμά σου;

Ναι. Είναι αναπόφευκτο. Ακόμα κι  αυτά τα πρακτικά τα καθημερινά, τα κάνεις με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα κι εγώ που δεν μεγάλωσα, ουσιαστικά μαζί της.

Ποιο ήταν το τόσο απαιτητικό επάγγελμά της;

Ήταν δακτυλογράφος, αλλά τα χρόνια εκείνα δούλευαν πολλές ώρες. Ήταν σε Υπουργείο και πήγαινε και το πρωί και το απόγευμα.

Γενικότερα, έχεις καταφέρει και δεν γνωρίζουμε τίποτα για την προσωπική σου ζωή.

Έλα βρε! (γελάει)

 

zorbaΈνιωσες ποτέ, ιδιαίτερα παλιότερα που ήσουν και στην τηλεόραση, να σε πιέζουν κάπως να μιλήσεις για τα προσωπικά σου;

Με έχουν ρωτήσει είναι η αλήθεια. Εγώ δεν απάντησα, οι δημοσιογράφοι ήταν ευγενικοί και με κατανόηση. Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Είχα κάνει πολύ μικρή έναν ιδιαίτερο γάμο και τον λέω έτσι, γιατί είχε γίνει κάπως μεταξύ μας σε μια εκκλησία, δεν είχε γίνει κανονικό μυστήριο και τώρα, έχω μια σχέση εδώ και πολλά χρόνια, εκτός γάμου.

Φοβάσαι να επαναλάβεις ένα γάμο;

Κοίταξε ο πρώτος δεν ήταν και κανονικός γάμος με τα εκκλησιαστικά δεδομένα.

Δηλαδή;

Ήταν χίπικος, αυτοσχέδιος, κάποιοι όρκοι μόνοι μας σ’ ένα μοναστήρι και στη συνέχεια η σχέση είχε όλα τα συστατικά ενός γάμου. Εγώ δεν είμαι υπέρ του πολιτικού γάμου. Αν το ξανακάνω, το σκέφτομαι, θα ήθελα στην εκκλησία και κανονικό μυστήριο.

Πιστεύεις δηλαδή;

Κοίταξε, εδώ δεν είναι τόσο εύκολο να σου απαντήσω. Υπάρχει μια επιθυμία για την πίστη, αλλά ανοίγουν πολλά κεφάλαια κι αυτή την περίοδο είμαι στη διερεύνησή τους.

Είναι ένα καταφύγιο και μια παρηγοριά η πίστη για σένα;

Νομίζω ότι είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο, γι’ αυτό με βλέπεις έτσι ολιγόλογη. Είμαι σε μια διαδικασία, που δυσκολεύομαι να αρθρώσω λέξεις.

Παράλληλα κάνεις πρόβες με τον Ευθύμη Χρήστου για ένα νέο έργο, το «Vincent River» με ένα νέο συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Φουρλή. Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι μετά από κάποια χρόνια εμπειρίας να παραμένεις τόσο ανοιχτή σε νέες συνεργασίες. Νομίζω το συνηθίζεις αυτό, να συνεργάζεσαι με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά και να εμπιστεύεσαι τους νεότερους.

Η αλήθεια είναι ότι οι ομάδες, δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Υπάρχουν, βέβαια, συγγένεις με κάποιους ηθοποιούς. Εξάλλου, από τους νέους περιμένουμε την έκπληξη. Για παράδειγμα,ο Λάνθιμος ήταν πάρα πολύ νέος όταν ξεκίνησε και τώρα έφτασε τόσο ψηλά. Επιπλέον, μπορεί κάποιος σκηνοθέτης να είναι μεγαλύτερος σε ηλικία και να μην μπορεί να σου προσφέρει τόσα, όσα ένας πιο νέος στην ηλικία. Θέλω να πω, πως δεν έχει σχέση, τελικά, με την ηλικία, αλλά με το πως ακούς τον άλλον, αν νιώθεις ότι υπάρχει πίστη, καλλιτεχνική συγγένεια και σεβασμός σ’ αυτό που πάει να γίνει.

Μου έλεγες, πριν, ότι θα ήθελες να ξανασυναντήσεις, τον Μαρμαρινό, τον Μαυρίκιο, τον Μοσχόπουλο, με τους οποίους είχες συνεργαστεί στην αρχή της καριέρας σου για να δεις πως θα είναι τώρα.

Ναι, το εννοώ περισσότερο σε σχέση με εμένα και την εξέλιξή μου, ως ηθοποιού. Όχι με την έννοια πως  ήμουν μικρή και πώς τώρα. Υπάρχει, όχι ακριβώς μια νοσταλγία, γιατί κι εγώ είχα την ανάγκη να απομακρυνθώ από κάποιους δασκάλους μου και να δοκιμαστώ, χωρίς την επίβλεψή τους, κι αυτό συμβαίνει μ’ ανθρώπους, τους οποίους τους θεωρείς πολύ δασκάλους σου, όπως εγώ θεωρούσα τον Μιχαήλ (Μαρμαρινός). Τώρα, όμως, μου λείπουν, τόσο απλά και ανθρώπινα. Νιώθω μια τρυφερότητα σε σχέση μ’ αυτές τις πρώτες συναντήσεις μ’ αυτούς τους ανθρώπους.

Υπάρχουν σκηνοθέτες-δάσκαλοι σήμερα;

Σίγουρα, ο Μιχαήλ είναι και δάσκαλος, ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι μεγάλος δάσκαλος. Η Ρούλα Πατεράκη είναι δασκάλα, μπορεί να μάθεις πολλά από εκείνην, όχι με τον εύκολο τρόπο, δεν αισθάνεσαι πάντα βολικά, αλλά είναι δασκάλα. Άλλη προσωπική εμπειρία από δασκάλους, οι οποίοι να είναι στη ζωή δεν έχω. Γιατί και τον Λευτέρη(Βογιατζή) τον είχα συναντήσει, ο οποίος ήταν δάσκαλος και τον Βολανάκη. Είναι άλλο να είσαι σπουδαίος σκηνοθέτης και καινοτόμος κι άλλο να έχεις κι αυτή την ιδιότητα για τον ηθοποιό σου.

Εσύ, ως δασκάλα, πώς τα πηγαίνεις; Διδάσκεις υποκριτική χρόνια και στη σχολή της Αγ. Βαρβάρας και στο Θέατρο των Αλλαγών.

Μου αρέσει πάρα πολύ και χαίρομαι που βλέπω ότι τα παιδιά επικοινωνούν μαζί μου. Αισθάνομαι, ότι έχω να τους πω χρήσιμα πράγματα κι ότι περνάνε ωραία μαζί μου, όχι βέβαια πάντα, γιατί αυτές οι σχέσεις εμπεριέχουν τόσο το κομμάτι της διαφωνίας όσο και της σύγκρουσης. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι νιώθω ότι έχω μάθει εγώ από τους μαθητές μου.

Βλέποντάς τους να παίζουν;

Καθώς είμαι αναγκασμένη να δείξω έναν δρόμο, είναι σαν να πρέπει να ξαναανακαλύψω τον δρόμο ή να υποστηρίξω τον δρόμο. Μετά τσεκάρω τον εαυτό μου στη σκηνή κι είναι σαν να έχω γίνει πιο γενναία. Γιατί με τα παιδιά πρέπει να είσαι έτοιμος να εκτεθείς, να είσαι γενναίος.

Αν ξαναανακάλυπτες τον δρόμο σου κι έδινες μια συμβουλή στον εικοσάχρονο εαυτό σου, ποια θα ήταν αυτή;

Νομίζω ότι θα του έλεγα να βγάλει πιο πολλά λεφτά...

Δεν εκμεταλλεύτηκες την εποχή, στην οποία  η τηλεόραση και τα σίριαλ ανθούσαν;

Εγώ έκανα πολλές δουλειές, ήμουν στο ραδιόφωνο, στη διαφήμιση, έκανα τα τρέιλερ του ΣΚΑΙ παλιότερα. Θέλω να πω, ότι έκανα δουλειές σχετικές με την ηθοποιία για να μπορώ να στηρίζω επιλογές μου. Αυτό δεν ήταν πάντα καλό, με την έννοια ότι αν από πιο μικρή ήμουν εκτεθειμένη μόνο στη δουλειά του ηθοποιού και δεν είχα την ενοχή να βγάζω και χρήματα τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.

Δηλαδή;

Θέλω να πω ότι σε πιο μικρή ηλικία θα έπρεπε να κάνω μόνο πράγματα σχετικά με την υποκριτική. Μου είχαν κάνει προτάσεις και για καθημερινές σειρές και τις είχα απορρίψει. Βέβαια, όλα γίνονται για κάποιο λόγο και, τώρα πρόσφατα, μου έκαναν πρόταση για καθημερινή σειρά και κάπως ήρθαν τα πράγματα και δεν έγινε τελικά.

Φοβάσαι, μια καθημερινή σειρά;

Νομίζω, ότι πολύς κόσμος το φοβάται κι είναι φυσικό γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα, ειδικά όπως γίνεται τώρα. Παρ’ όλα αυτά, θα το τολμούσα, γιατί μεγαλώνοντας έχω και την έννοια και την φροντίδα άλλων ανθρώπων, τις οποίες, όταν ήμουν μικρή, δεν είχα και φρόντιζα να μην έχω.

Παρά τις υποχρεώσεις, φαντάζομαι το γεγονός ότι δεν έχεις παιδιά σου δίνει μια ανακούφιση, όσον αφορά τις οικονομικές δυσκολίες της δουλειάς.

Ναι, σίγουρα δεν έχεις τόσες υποχρεώσεις. Αν είχα κάνει παιδί, γεγονός που δεν συνέβη, δεν το απέφυγα, νομίζω ότι θα είχα και τον κατάλληλο άνδρα για να σηκώνει κάποια βάρη.

Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί αυτή την εποχή στη ζωή σου;

Νομίζω ότι επικρατεί μια ψυχραιμία και μια επιδίωξή της. Είμαι κάπως ευάλωτη με την καλή έννοια της λέξης, όχι την ασθενική, είμαι πιο προσβάσιμη σε ερεθίσματα.

Νομίζω πως είναι απαραίτητο στοιχείο και της δουλειά σας.

Έχεις δίκιο, σ’ αυτό που λες. Απλά, μερικές φορές μας κάνει να παθαίνουμε πράγματα, να θυμώνουμε, να σκληραίνουμε, να έχουμε διάφορες εμπλοκές συναισθηματικής φύσεως. Εγώ, αυτόν τον καιρό, έχω αυτή την προσβασιμότητα, χωρίς, όμως, να παθαίνω άσχημα πράγματα.

Τις εποχές που ήσουν πιο ευάλωτη και ψυχολογικά, αυτό γινόταν λόγω χαρακτήρα ή λόγω δουλειάς πιστεύεις;

Δεν έχει σχέση με την εργασία. Έχει σχέση με το αν έχεις βρει κάτι μέσα σου ή κάπου αλλού να ακουμπάς. Και εγώ δεν είχα κάτι τόσο σοβαρό να ακουμπάω.

 

Οι Φωτογραφίες με την Μαρία Ζορμπά είναι της Μυρτώς Αποστολίδου

Η φωτογραφία της παράστασης είναι του Γιάννη Βολιώτη 

8 gunaikes

Η Μαρία Ζορμπά πρωταγωνιστεί στην παράσταση«8 γυναίκες κατηγορούνται» στο Θέατρο Αργώ.

Από τον Φεβρουάριο θα την δούμε και στο «Vincent River» στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το τρένο στο Ρουφ

 

Διαβάστε επίσης:

Πέγκυ Σταθακοπούλου: «Όσο Μεγαλώνω, Μου Αρέσει Να Αισθάνομαι Ότι Όλα Εκκρεμούν Μ’ Έναν Τρόπο»

 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Γιαγιά Ιουλία

“Τα έχω 400! Η φίλη μου η Ελπινίκη είναι δέκα χρόνια μικρότερή μου

και δε θυμάται ούτε το όνομα του άντρα της.”

Στέλλα

“Αλτσχάιμερ;”

Γιαγιά Ιουλία

“Όχι, Χαρίλαος”

Είναι σπάνιο φαινόμενο, τουλάχιστον, για τα ελληνικά δεδομένα κάποιος να απολαμβάνει τον γενικό θαυμασμό για το έργο του, για δεκαετίες, κι ως φυσιογνωμία να παραμένει εντελώς άγνωστος.

Αναφέρομαι στον Αρκά. Εσείς τον έχετε δει ποτέ; Φαντάζομαι, πως όχι.

Τα έργα του κορυφαίου κομίστα έχουν μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες. Το brand του ψευδωνύμου του έχει γίνει ανάρπαστο σε μπλουζάκια, ρολόγια και τσάντες. Κι, όμως, ελάχιστοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο τον έχουν γνωρίσει δια ζώσης.

Μπορεί, λοιπόν, να μην ξέρουμε την πραγματική ταυτότητά του, αλλά λατρεύουμε τους ήρωες των κόμικ του: τον Καστράτο, τη Λουκρητία, τον πατέρα και γιο Σπουργίτη, τον Μοντεχρήστο, τον Θανατοποινίτη και τόσους άλλους, οι οποίοι όχι μόνο μας χαρίζουν απλόχερα το γέλιο, αλλά καυτηριάζουν, με ευφυή τρόπο, τα τεκταινόμενα.

Ο Δημήτρης Αγοράς τους ανεβάζει όλους στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη (για 3η σεζόν μετά την επιτυχία που γνώρισε η παραγωγή στο Vault και στο θέατρο Σημείο) στήνοντας μία ευφρόσυνη παράσταση βασισμένη σε τέσσερα διάσημα κόμικ - βιβλία του: «Ζωή Μετά», «Ισοβίτης», «Χαμηλές Πτήσεις», «Καστράτο» και «Μαλλί με Μαλλί» και το μόνο σίγουρο είναι ότι επιτυγχάνει το αυθόρμητο γέλιο της πλατείας.

Ο Μπαμπάς Σπουργίτης προσπαθεί να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το "τέρας" που έχει για γιο. Ο Ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του με το αζημίωτο, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο, ενώ ο Θανατοποινίτης γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη. Η Λουκρητία θέλει απελπισμένα σεξ, μα η σκληρή μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντά, καθώς συγκάτοικός της είναι ο ευνούχος Καστράτο. Σ' ένα κομμωτήριο, οι γλώσσες κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν μαλλί με μαλλί.

Ιστορίες καθημερινής τρέλας μέσα σ’ ένα κωμικοτραγικό σύμπαν που γοητεύει. Όλες συνδεδεμένες μ’ έναν έξυπνο θεατρικό τρόπο, ο οποίος αναδεικνύεται με αρωγούς του την εμπνευσμένη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη και τις ωραίες χορογραφίες της Αντιγόνης Γύρα.

arkas kritiki texnes plus

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγορά, επικεντρώνεται στην ουσία του έργου του Αρκά, στις έξυπνες ατάκες, όπου χωρίς καμία προσπάθεια εντυπωσιασμού κατορθώνει να στήσει μια έντιμη θεατρική δουλεία.

Βέβαια, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Αλέξη Βιδαλάκη, τη Χριστίνα Δενδρινού, τον Στέφανο Κοσμίδη, τη Μαρία Μπαλούτσου, τον Δημήτρη Κουτρουβιδέα,την Τσιτομενέα Χαρά και τον ίδιο τον σκηνοθέτη, Δημήτρη Αγορά. Ο θίασος κατάφερε με μέτρο κι όλα του τα εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση να χαρίσει στο κοινό 90 απολαυστικά λεπτά.

Ξεχώρισα τον αεικίνητο γιο Σπουργίτη του Αλέξη Βιδαλάκη, τον γλυκύτατο ευνουχισμένο Καστράτο της Χαράς Τσιτομενέα, τη sex maniac Λουκρητία, Μαρία Μπαλούτσου, τον απαθή κι αγοραίο Μοντεχρήστο της Χριστίνας Δενδρινού, καθώς και την γλυκιά γιαγιά της και τον άγγελο του Στέφανου Κοσμίδη.

Μια ένσταση, όσον αφορά στο ευέλικτο σκηνικό (Δημήτρης Αγοράς – Μαρία Κακάρογλου) που μοιάζει σαν δανεικό στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη. Φαντάζομαι πως λειτουργούσε πιο ικανοποιητικά στη μικρή σκηνή του Vault.

Εμπνευσμένα, μέσα στη λιτότητά τους και τα κοστούμια της Κωνσταντινιάς Βαφειάδου.

Η «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» είναι μια ιδανική πρόταση για να ξεκινήσει όμορφα η εβδομάδα σας με κέφι κι αισιοδοξία μέσα από το βιτριολικό χιούμορ του Αρκά και το άπλετο ταλέντο των ηθοποιών της ομάδας. Δείτε το!

 arkas texnes plus

Διαβάστε επίσης:

 

Αλέξης Βιδαλάκης: «Με Μαραζώνει Η Αυτιστική Γκρίνια Που Επικρατεί»

Είδα Το «Με Λένε Έμμα» Σε Σκηνοθεσία Ελένης Σκότη

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία