Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 
Γιώτα Δημητριάδη

Γιώτα Δημητριάδη

Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Μία από τις εύλογες απορίες που έχει κανείς παρακολουθώντας το πρόγραμμά της αυτή τη σεζόν είναι «Πώς τα πρόλαβε;» καθώς σε πολύ λιγότερο από ένα χρόνο πρωταγωνίστησε σε τέσσερις τελείως διαφορετικές και πολύ απαιτητικές παραστάσεις, στη μία μάλιστα κλήθηκε να αντικαταστήσει την πρωταγωνίστρια μία μόλις εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα. Παράλληλα έκανε και κάποια γυρίσματα για τον κινηματογράφο.

Είναι μία από τις πρώτες μου ερωτήσεις. Μετά τις πρώτες συστάσεις χαμογελά, μου λέει πως δεν ήταν εύκολο και μετά μου εξηγεί πόσο φυσικά κύλησαν όλα, παρά την υπερκόπωση που κάποια στιγμή έπαθε, και ότι δεν μπορούσε να πει όχι στους σκηνοθέτες που εκτιμά.

Για τη Μαρία Καλλιμάνη οι συνθήκες μιας δουλειάς παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο, αλλά, όπως μου εξομολογείται, ακόμα και αν δεν τις βρει, τις φτιάχνει, όπως μας προτρέπει ο Ελύτης για την άνοιξη, ίσως γι’ αυτό καταφέρνει και «ανθίζει» σε κάθε ρόλο, αφήνοντας ανεξίτηλα τα χρώματα της ερμηνείας της. Εξάλλου, όπως και η ίδια πιστεύει, παρά το εφήμερο της τέχνης του θεάτρου, «οι παραστάσεις μένουν κάπου αλλού… σε μια άλλη σφαίρα, στην ψυχική, στην πνευματική» και σίγουρα εκεί εκείνη μας έχει αφήσει μια χρυσή παρακαταθήκη που όλο και εμπλουτίζει.

kallimani_2.JPG

Στην παράσταση «Οιδίπους Δοκιμές [κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό]» που θα παίξετε, στο πλαίσια του 60ού Φεστιβάλ Φιλίππων, πώς συνδιαλέγονται τα υλικά των τραγωδιών με την ποίηση του Σεφέρη;

Η παράσταση είναι μια σύνθεση κειμένων από τις δύο τραγωδίες, τον «Οιδίποδα τύραννο» και του «Οιδίποδα επί Κολωνώ», με κάποια ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη και ένα απόσπασμα από την «Συναισθηματική τοπογραφία» του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη. Είναι μια πορεία, που πραγματοποιείται μαζί με το κοινό στον αρχαιολογικό χώρο και καταλήγει μέσα στο θέατρο. Πορεία τριών προσώπων, που τους συνδέει η διαδρομή του Οιδίποδα μέχρι την ανάληψή του στον Κολωνό. Η παράσταση αντλεί υλικό από τις τραγωδίες του Σοφοκλή, τα κείμενα των Σεφέρη και Πικιώνη αλλά και  τον αρχαιολογικό χώρο. Όλα μέρη μιας συλλογικής μνήμης που έχουν ταυτιστεί με την πορεία του Οιδίποδα και βρίσκουν έκφραση   ως προσωπικές  μνήμες των εμπλεκόμενων, πρόσωπα που την βιώσανε και τώρα την αφηγούνται, όπως στην περίπτωση μου που θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να είναι και η προσωπική μνήμη της Αντιγόνης.

Η παράστασή μας θα ξεκινήσει στις επτά το απόγευμα, ώστε να υπάρχει ο φυσικός φωτισμός για να μπορεί να γίνει όλη αυτή η περιπλάνηση μαζί με τους θεατές στον αρχαιολογικό χώρο. Η Σύλβια (Λιούλιου) μάλιστα έχει συνδέσει αυτήν την περιπλάνηση με την πορεία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου με απώλεια όρασης που, παρ’ όλα αυτά, οδηγεί, με ένα εσωτερικό φως, όλους στο σημείο όπου θα αναληφθεί στον Κολωνό. Το φως ως στοιχείο υπάρχει έντονα στα έργα των Σεφέρη και Πικιώνη. Τα ποιήματα του Σεφέρη είναι γεμάτα με κομμάτια από αρχαίους μύθους που προσπαθεί να ανασυνθέσει με τη φαντασία του. Με αυτόν τον τρόπο δίνει το δικό του φως στην ιστορία. Με συγκινεί  ότι αυτοί οι δύο καλλιτέχνες εμπνέονται από το αρχαίο ελληνικό στοιχείο, αλλά κρατούν τη νεωτερικότητά τους, γονιμοποιούν τα στοιχεία που τους εμπνέουν χωρίς αυτά να στηρίζονται σε μια αρχαιολατρία και μια πίστη στους τύπους και μόνο. Δεν είναι μια τυπολατρική μίμηση αλλά μια συνέχεια. Γιατί από εκείνους τους αρχαίους μύθους μέχρι σήμερα υπάρχει ένα κενό μνήμης. Αυτοί οι καλλιτέχνες συμπληρώνουν με το έργο τους αυτό το κενό, δημιουργούν μια γέφυρα ανάμεσα στην αρχαιότητα και τους νεότερους χρόνους, είναι η μνήμη μας.

Για να μου μιλάτε για την Αντιγόνη να φανταστώ πως την ερμηνεύετε σε κάποια σημεία; Επομένως, στην παράσταση δεν υπάρχει μόνο αφήγηση αλλά και δράση;

Φυσικά! Υπάρχει θεατρική δράση, απλώς δεν είναι περιορισμένη μόνο στο χώρο του θεάτρου. Η παράσταση πραγματεύεται την πορεία του Οιδίποδα προς το θάνατο όπως την βίωσαν πρόσωπα οικεία, ο λαός της Θήβας αλλά και ο χώρος. Μέσα σε αυτές τις μνήμες υπάρχει και η μνήμη της Αντιγόνης.

Η παράσταση, όπως είπαμε, θα πραγματοποιηθεί μέσα στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων. Νιώθετε έτσι κατά μια έννοια ότι συνδυάζετε και τα δύο πεδία των σπουδών σας; Την υποκριτική και την αρχαιολογία;

 (Γελά.) Κοίταξε, αυτό συμβαίνει και με έναν τρόπο συνδυάζονται και στην παράσταση, αλλά δεν θέλω να πω πολλά... Σίγουρα και ο χώρος δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους.

oidipous_dokimes (2).jpg

Στο ποίημα «Ο βασιλιάς της Ασίνης» ο Σεφέρης πραγματεύεται το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης. Υπάρχει το κενό κάτω από τη χρυσή προσωπίδα του βασιλιά που λειτουργεί ως κυρίαρχο μοτίβο στο ποίημα. Αυτό είναι ένα ζήτημα που σας απασχολεί και προσωπικά ή οι καταιγιστικοί ρυθμοί της πραγματικότητας και η αφοσίωση στην τέχνη σάς κάνουν να το ξεχνάτε;

Πολλές φορές η καθημερινότητα σε κάνει να ξεχνάς το εφήμερο της ύπαρξης, αλλά γι’ αυτόν το λόγο δεν προσπαθούμε να γεμίσουμε το χρόνο μας; Για να το ξεχνάμε. Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Γι’ αυτό άλλωστε κατάφερε ο άνθρωπος να δημιουργήσει και τόσο πολλά και σε τόσους τομείς. Αυτή η αμηχανία και ο φόβος του εφήμερου είναι μια κινητήρια δύναμη, μια θλίψη, που την κουβαλά ο άνθρωπος στα κύτταρά του. Πόσα πολλά πράγματα δεν κάνει ο καθένας μας για να μείνει στην ιστορία; Για να ακούγεται το όνομά του στα χρόνια τα κατοπινά. Από την αρχαιότητα οι πολεμιστές μάχονταν για τη «δόξα». Υπάρχει όμως μια διαφορά, στις μέρες μας κυριαρχεί αυτή η εφήμερη δόξα μέσα από την τηλεόραση, το ίντερνετ, τα reality.

Η δόξα του τίποτα;

Ναι, ή μια ματαιοδοξία.

Στους ηθοποιούς δεν υπάρχει αυτή η ματαιοδοξία;

Σίγουρα. Είναι κινητήρια δύναμη, αλλά το θέμα είναι, χωρίς να θέλω να ηθικολογήσω, προς τα πού στρέφεις αυτή τη ματαιοδοξία.

Εσείς προς τα πού τη στρέφετε για να είστε πιο δημιουργική;

Ωραία ερώτηση… Στη δουλειά μας αυτή η ματαιοδοξία υπάρχει γιατί οτιδήποτε κάνουμε το κάνουμε με τελικό στόχο να το παρουσιάσουμε. Γι’ αυτό πολλοί χαρακτηρίζουν και τους καλλιτέχνες «ψώνια» και με μια έννοια… είμαστε. Προσπαθώ όμως κάθε φορά να το διοχετεύω αυτό σε κάτι που θα με ανατροφοδοτήσει. Προς το ενδιαφέρον και την αγάπη που έχω στο έργο, στο ρόλο και στους ανθρώπους με τους οποίους θα δουλέψω μαζί ‒ οι συνθήκες με λίγα λόγια. Είναι θέμα επιλογών ο τρόπος που υπάρχω μέσα στη δουλειά αυτή.

Και όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές; Πώς το αντιμετωπίζετε;

Είναι φορές που οι συνθήκες δεν συνάδουν με ένα αρμονικό και ιδανικό αποτέλεσμα. Συχνά στη δουλειά μας έρχεσαι σε διαμάχη και με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Είναι μια διαδικασία για να γεννηθούν τα πράγματα και γίνεται με κόπο. Οπότε, δεν ξέρω τι είναι το ιδανικό. Νομίζω να διοχετεύεις τη δημιουργικότητά σου ελεύθερα σε μια δουλειά, δηλαδή να είσαι σε ένα διάλογο με τους άλλους ηθοποιούς, με το σκηνοθέτη, με το έργο, να μπορείς να αισθάνεσαι δημιουργικός και να μην προσπαθεί κάποιος να σε βάλει σε καλούπια. Αυτή είναι μια ιδανική διαδικασία. Άσχετα από το αποτέλεσμα. Ποτέ τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Κάποιες φορές δυσκολεύουν οι συνθήκες, την ίδια στιγμή που είναι μια απόλυτα ομαδική δουλειά είναι παράλληλα και μια ατομική εργασία. Κάθε φορά που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να βρω τις ιδανικές συνθήκες από έξω προσπαθώ να δημιουργήσω  τις ιδανικές συνθήκες εκ των έσω, με τον εαυτό μου. Καμιά φορά τα εμπόδια που αντιμετωπίζεις μπορεί να είναι και η μεγάλη δύναμη στη δουλειά. Ένα εμπόδιο μπορεί να είναι και η λύση, αρκεί να το δεις θετικά. Γιατί η παράσταση που πάμε να δημιουργήσουμε είναι σαν μια εξίσωση που έχει συντελεστές τους ρόλους, το πώς θα πούμε την ιστορία κ.λπ.

Πόσο εύκολο είναι «να το δεις θετικά»;

Δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί παίζουμε με το νευρικό μας σύστημα, γιατί είμαστε πολύ ευαίσθητοι και παράλληλα πολύ αναίσθητοι οι ηθοποιοί. Πώς θα την κάνεις αλλιώς αυτή τη δουλειά; Η έκθεση δεν είναι ένα πράγμα αυτονόητο, ούτε εύκολο. Πάνω από όλα όμως είναι αυτή η βαθιά ανάγκη να εκφράσεις τον εαυτό σου. Μπροστά σε αυτό λύνονται όλα τα προβλήματα. Για μένα κάθε φορά αυτό που έχει σημασία είναι προς πια κατεύθυνση  κάνω focus. Αν εστιάσω στα προβλήματα δεν θα βρεθεί λύση, γι’ αυτό προσπαθώ να στοχεύω στο φως.

Αυτό το εφήμερο της ύπαρξης δεν μοιάζει λίγο και με την τέχνη του θεάτρου; Θέλω να πω ένα ποίημα ή μια ταινία, για παράδειγμα, μένουν στο χρόνο. Μια παράσταση γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή. Είναι και αυτός ένας λόγος που αγαπάτε τόσο το σινεμά;

Δεν το αγαπώ περισσότερο από το θέατρο, αλλά το αγαπώ πολύ. Σίγουρα το θέατρο έχει μια πλευρά εφήμερη. Παρ’ όλα αυτά, οι παραστάσεις μένουν κάπου αλλού. Ίσως να μην μπορείς να τις ξαναδείς, αλλά για το κοινό που το βίωσε ως εμπειρία και για εμάς αυτή η ανταλλαγή είναι μια ζωντανή επαφή που δεν χάνεται ποτέ, σε ένα άλλο επίπεδο, ψυχικό και πνευματικό. Στον κινηματογράφο μπορεί η ταινία να μένει αναλλοίωτη στον χρόνο, όμως δεν υπάρχει αυτή η ζωντανή αλληλεπίδραση με το κοινό που είναι κάτι καταπληκτικό!

Μπορεί να αλλάξει και την παράσταση…

Φυσικά… Φυσικά και μπορεί να την επηρεάσει, θετικά και αρνητικά, και αυτό σαν διαδικασία , μιας και μιλάμε για μνήμες, δεν διαγράφεται από την μνήμη ηθοποιών και κοινού. Δεν χάνεται ποτέ! Αλλά και ο κινηματογράφος  έχει κάτι εφήμερο. Δεν μπορείς να κάνεις πολλές λήψεις για μια σκηνή, αφού στο τέλος πάντα νιώθεις ότι θα μπορούσες να το είχες κάνει καλύτερα. Το θέατρο είναι εφήμερο, αλλά έχεις τη δυνατότητα να μπαίνεις σε αυτό κάθε μέρα, έτσι εμβαθύνεις με την επανάληψη. Είναι σαν μια μορφή διαλογισμού. Κάθε μέρα μπαίνεις στο ίδιο πράγμα φρέσκος.

Το σινεμά βέβαια σας έχει χαρίσει και πολλά βραβεία, τόσο στο εσωτερικό (Α΄ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας) όσο και στο εξωτερικό (64ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου). Με αυτά πρέπει να αισθάνεστε λίγο σταρ, κόκκινα χαλιά, φώτα κ.λπ.

(Γελά.) Ωραία είναι και αυτά… Πολύ ωραία και αυτά! Αισθάνομαι λίγο Χόλιγουντ…

Πάντως τις έχουμε και τις υποψηφιότητές μας, μπορεί να μην είναι και τόσο μακριά ένα χρυσό αγαλματάκι…

Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ. Νομίζω ότι μας λείπουν οι καλές mainstream ταινίες που θέλει η συγκεκριμένη κατηγορία των Όσκαρ. Σκηνοθέτες υπάρχουν, αλλά λείπει η υποδομή για την κατασκευή  ταινιών αυτού του είδους που θα διαγωνιστούν για να διεκδικήσουν ένα βραβείο. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Είναι και μια εποχή που από το σινεμά πάμε στις καλές σειρές, αν δεις στο Netflix ή HBO, πολλοί καλοί ξένοι ηθοποιοί στρέφονται στις σειρές, που γίνονται πια με κινηματογραφικές προδιαγραφές. Γι’ αυτό καμιά φορά αν και δεν θέλω να παραπονιέμαι, λέω ότι κάνουν σειρές οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε…

Κάναμε όμως και το «Δέκα», στο οποίο παίζατε και εσείς, και το «Νησί» και την «Αίθουσα του θρόνου»…

Ναι, αλλά πόσο λίγα είναι αυτά και κάποια ακόμα σε σχέση με όλα τα σίριαλ; Έτσι κι αλλιώς τώρα δεν υπάρχουν χρήματα, είμαστε μια χώρα υπό διάλυση. Νομίζω όμως ότι δεν έχουμε καλή πολιτική στο πώς να προωθούμε τα καλλιτεχνικά πράγματα.

Γι’ αυτό έχετε παίξει μόνο σε τρεις σειρές στην τηλεόραση;

Αυτές μου έτυχαν. Δεν μπορώ να πω ότι μου έγινε κάποια άλλη πρόταση και αρνήθηκα. Γενικά δεν είμαι αρνητική απέναντι στο μέσο αν μου γίνει μια πρόταση και είναι καλό το σενάριο και οι συντελεστές. Δεν θα πω όχι, είναι αυτό που λέγαμε και πριν για τις συνθήκες. Η αλήθεια όμως είναι ότι η τηλεόραση δεν ήταν κάτι που κυνήγησα.

Είχα διαβάσει ότι πριν γίνετε ηθοποιός είχατε κάνει ένα σεμινάριο στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Τότε, δουλεύοντας πάνω στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, βρήκατε μια παρηγοριά-ανακούφιση στα λόγια της ηρωίδας για την πρόσφατη απώλεια του πατέρα σας. Έκτοτε το θέατρο λειτουργεί για εσάς θεραπευτικά ή έχετε μπει σε μια άλλη διαδικασία πιο επαγγελματική;

Ναι, νομίζω συνεχίζει να λειτουργεί θεραπευτικά, δεν μπορώ να το δω αλλιώς. Θεραπευτικά με την έννοια ότι κάθε φορά εκφράζομαι. Έχω τη δυνατότητα να εκφράσω συναισθήματα ή πλευρές του εαυτού μου που δεν θα μπορούσα να τα εκδηλώσω αν είχα μια άλλη πιο «κανονική» ζωή.

Οπότε, τώρα που έχετε και τη δυνατότητα της επιλογής μιας δουλειάς είναι και αυτό ένα κριτήριο;

Για παράδειγμα, τώρα που επιλέξατε την «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον για τη νέα σεζόν σκεφτήκατε πως θέλετε να κάνετε κάτι πιο χαρούμενο, πιο ανάλαφρο; Μου άρεσε αυτή η ιστορία και από την άλλη αγαπώ πολύ την κωμωδία! Αν βέβαια μπορούμε να τα κατατάξουμε σε είδη, γιατί τόσο τα κωμικά όσο και τα δραματικά έργα είναι τα ίδια στη λειτουργία του ηθοποιού. Στόχος είναι πάντα σε κάθε είδος να είσαι αληθινός! Πρέπει να βρεις και να εκφράσεις κάποιες πτυχές του εαυτού σου αληθινά. Αλλιώς δεν μπορείς να παίξεις, ούτε κωμωδία ούτε δράμα. Ο Νιλ Σάιμον όμως είναι ένας καταπληκτικός μάστορας ενός είδους που θα το λέγαμε μπουλβάρ και το θεωρώ από τα πιο δύσκολα και πιο γοητευτικά είδη.

 

 

Τη Μαρία Καλλιμάνη θα δούμε στην παράσταση «Οιδίπους Δοκιμές [κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό]» σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λούλιου στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων.

Για μία μοναδική παράσταση στις 10 Αυγούστου, 19.00 μ.μ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Τη νέα θεατρική σεζόν θα την απολαύσουμε στην «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου στο Μικρό Γκλόρια μαζί με τους  Ταξιάρχη Χάνο, Άγγελο Μπούρα και  Άνδρη Θεοδώρου

 

 

 

Στην αρχαιότητα το σατυρικό δράμα ήταν το τελευταίο έργο μιας δραματικής τετραλογίας, εκείνο που ακολουθούσε μετά από τρεις τραγωδίες, με σκοπό να ελαφρύνει το κλίμα στις κερκίδες μετά τη συσσώρευση της τραγικής έντασης από τις τρεις προγενέστερες τραγωδίες. Πιστεύεται ότι και αυτό ξεκίνησε από το διθύραμβο, όπως και η τραγωδία, όπου ο χορός μεταμφιεσμένος σε Σατύρους γλεντούσε πίνοντας κρασί – όλα δηλαδή ταυτισμένα με το πνεύμα της διονυσιακής λατρείας. Εισηγητής του στην Αθήνα θεωρείται ο Πρατίνας ο Φλ(ε)ιάσιος. Συνεχιστές του ο γιος του Aριστίας, ο Aχαιός (484-401 π.X.) και ο Αισχύλος.

Στις μέρες μας το μόνο ολοκληρωμένο σωζόμενο σατυρικό δράμα είναι ο «Κύκλωπας» του Ευριπίδη – σώζονται και στίχοι από τα έργα «Δικτυουλκοί» και «Ισθμιασταί» του Αισχύλου, και πολύ περισσότεροι στίχοι από το έργο «Ιχνευταί» του Σοφοκλή.

Ο Παντελής Δεντάκης ανέβασε το έργο του Ευριπίδη έχοντας ως βάση μόνο κάποια κύρια χαρακτηριστικά του σατυρικού δράματος, χωρίς να εγκλωβιστεί σε αυτά, αποφεύγοντας σκοπέλους, όπως, για παράδειγμα, οι βωμολοχίες, το κιτς και οι υπερβολικές επιδεικτικές ορχήσεις. Αντίθετα, παρέδωσε στο κοινό 100 λεπτά ενός θεατρικού δρώμενου με άποψη, άρτιου εικαστικά, χάρη και στην ευφάνταστη δουλειά της Γεωργίας Μπούρδας στα σκηνικά και στα κοστούμια και του Λευτέρη Βενιάδη στη μουσική, δικαιολόγησε πλήρως την επιλογή του να παρουσιάσει τον «Κύκλωπα» με γυναικείο θίασο, τολμώντας ακόμα και να παραβεί τυπικούς νόμους του σατυρικού δράματος, όπως, για παράδειγμα, την παντελή απουσία πολιτικοκοινωνικής σάτιρας, αφού ενέταξε επιτυχώς λίγα αλλά καίρια νεωτερικά σχόλια. Στη θυμέλη της Μικρής Επιδαύρου καυτηριάστηκαν απόψεις για τους ξένους που «μας παίρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά», το international-theater, ενώ η φωνή του Καζατζίδη για τον πόνο της ξενιτιάς αντηχούσε από τα σπλάχνα του σπηλαίου του Πολύφημου. Επιπλέον, πρόσθεσε στην παράσταση, χαρίζοντάς της ένα ξεχωριστό φινάλε, στίχους από το ποίημα του Θεόκριτου «Κύκλωψ», το ενδέκατο από τα 31 ποιήματα που του αποδίδονται, τα επονομαζόμενα ειδύλλια, και αυτοί όπως και το έργο σε μια σύγχρονη και με έξυπνες λύσεις μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα.

Οι γυναίκες του θιάσου δεν καμώνονταν τους άντρες, ήταν οι ρόλοι της ιστορίας. Μιας ιστορίας που το φύλο μοιάζει να έχει τη μικρότερη σημασία στο παιχνίδι της επιβίωσης. Όπου η ανθρωποφαγία κατασπαράσσει τα πάντα και ακόμα και τα παιδιά των θεών δεν μπορούν να γλιτώσουν από το μένος της εκδίκησης.

Επιπλέον, μια γυναικεία φιγούρα του Κύκλωπα στη σκηνή του πόνου και στη συνέχεια κατατροπωμένου και αλυσοδεμένου μέσα στα αίματα να υποφέρει και να αναζητά την αγάπη μιας γυναίκας, ενθυμούμενος την άδικη μητέρα του, δίνει και μια ικανότητα βαθύτερης ενσυναίσθησης του ήρωα, επιβεβαιώνοντας το σωκρατικό «ουδείς εκών κακός».

Ο χορός των Σατύρων μέσα στην έκταση του διονυσιακού παραληρήματος θα εμφανίσει από φελλούς μέχρι γυναικείους μαστούς. Θα μιλήσει με αντρικό κυνισμό για την Ελένη στην Τροία και την τιμωρία της, αλλά θα φανεί και ευθυνόφοβος και δειλός όταν χρειαστεί να πάρει αποφάσεις. Κρατώντας από τη γυναικεία παρουσία ένα ναζιάρικό-σκανταλιάρικο πολύ ταιριαστό χαρακτηριστικό.

Η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Μαρία Μοσχούρη, η Αμαλία Νίνου, η Μυρτώ Πανάγου και η Ελένη Τσιμπρικίδου λειτουργούν σαν ένα εξαιρετικό σύνολο, απόλυτα συντονισμένες, καταφέρνοντας παράλληλα να ξεχωρίσουν και ως μονάδες. Αδυναμίες φαίνονται να υπάρχουν στα χορικά, μάλλον λόγω τεχνικών θεμάτων ή τοποθέτησής τους, δεν κατάφεραν να ακουστούν ξεκάθαρα.

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη κατάφερε να αναμετρηθεί επιτυχώς με γέροντα Σιληνό, έχοντας όλα τα ερμηνευτικά της μέσα σε εγρήγορση και με εντυπωσιακή σκηνική ενέργεια. Η αδύναμη φωνή της εδώ ταιριάζει με το ρόλο και δεν ενοχλεί.

Η Άννα Καλαϊτζίδου, έχοντας να αντιμετωπίσει ίσως το δυσκολότερο ρόλο της παράστασης, αυτόν του Οδυσσέα, από την άποψη ότι ο ήρωας, πέρα από το γεγονός ότι είναι κατά κάποιο τρόπο καταγεγραμμένος στη συνείδηση του καθενός μας, είναι και η πιο ανθρώπινη μορφή της παράστασης. Έχει το στιβαρό ερμηνευτικό υπόβαθρο για να τα καταφέρει. Έτσι, πέρα από την κάπως αμήχανη πρώτη σκηνή, στη συνέχεια φαίνεται να φωτίζει εξαιρετικά τις ποιότητες του ήρωα. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που κινείται όταν πια έχει γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Εντυπωσιακή η σκηνή του λιθοβολισμού του αλυσοδεμένου Κύκλωπα, με την τελευταία βολή, όταν εκείνος προφητεύει για τους συντρόφους το θάνατο, να είναι η πιο αδυσώπητη από όλες.

Ο υποκριτικός άθλος της παράστασης όμως έρχεται από τη Στεφανία Γουλιώτη, που δεν καμώνεται τον Κύκλωπα, είναι ο Κύκλωπας! Άμα τη εμφανίσει, με το που πέφτει το φως πάνω της (φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης), η παρουσία της στη σκηνή είναι καθηλωτική. Ένας Κύκλωπας ειρωνικός, σαρκαστικός, παιγνιώδης, καιροσκόπος, εγωιστής, σκληρός, αφιλόξενος, που, όπως δηλώνει, «η αφεντιά μου δεν θα πάψει ποτέ να νοιάζεται για την καλοπέραση». Δεν πτοείται με τίποτα: «Όταν ο Δίας στέλνει βροχές, το δικό μου το σπίτι δεν το βρέχει» ή με σχεδόν τίποτα, γιατί και εκείνος, όπως θα μας αποκαλύψει τη στιγμή του μαρτυρίου, έχει την αχίλλειο πτέρνα του, τον έρωτά του για τη Νηρηίδα Γαλάτεια.

Η παράσταση με αυτό το φινάλε πρόσφερε στο θεατή και ένα κομμάτι γνώριμο από τις τραγωδίες. Μια αριστοτελική «κάθαρση» τόσο από την άποψη της δικαίωσης του Οδυσσέα όσο και από ένα είδος «συγκλονισμού» που βίωνε παρακολουθώντας τον εκπληκτικό, κατά τη γνώμη μου, απόλυτα ψυχαναλυτικό, μονόλογο της Στεφανίας Γουλιώτη, από το ποίημα του Θεόκριτου, που οδηγούσε ακαριαία σε μια ψυχική μετατόπιση.

Έναν αδέξιο ύμνο στον έρωτα από κάποιον που δεν τον γνώρισε ποτέ και επομένως δεν έχει τα συνήθη ποιητικά λόγια και τις ρομαντικές εκφράσεις. Αλλά και όσοι τον νιώσαμε πόσο συναισθηματικά ανάπηροι δεν είμαστε πολλές φορές ή τυφλοί σαν άλλοι Πολύφημοι για να βουτήξουμε στο πέλαγος και να αρπάξουμε τη δική μας Γαλάτεια;

 

Τι και αν ακόμη το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου δεν έχει ρίξει αυλαία; Τι και αν οι θίασοι περιοδεύουν ανά την Ελλάδα; Το βλέμμα όλων φαίνεται να είναι στραμμένο στη χειμερινή σεζόν, καθώς οι περισσότερες συμφωνίες για τη νέα θεατρική χρονιά 2017-2018 έχουν κλείσει. Οι υπογραφές έχουν πέσει και πολλοί έχουν ήδη πραγματοποιήσει τις πρώτες αναγνώσεις των έργων που θα παρουσιάσουν. Έτσι υπάρχει μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα για όσα θα δούμε τη νέα σεζόν. Εμείς αντλήσαμε πληροφορίες και συγκεντρώσαμε υλικό τόσο από δικό μας ρεπορτάζ όσο και από Δελτία Τύπου και ρεπορτάζ συναδέλφων,όπως η Γεωργία Οικονόμου (tospirto.net), ο Γιώργος Σαρηγιάννης (Τέταρτο Κουδούνι), ο Βασίλης Μπουζιώτης (enikos.gr) και η Χριστίνα Φαραζή (clickatlife.gr).

 

 *Το άρθρο θα ανανεώνεται συνεχώς με νέες πληροφορίες. Θα ακολουθήσει ξεχωριστό αφιέρωμα για τις παραστάσεις παιδικού και εφηβικού θεάτρου.

 

Στο Εθνικό Θέατρο, όπως ανακοίνωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής Στάθης Λιβαθινός στην «άτυπη»(!) συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε σε λίγους και εκλεκτούς συναδέλφους σε ένα μεζεδοπωλείο στα Εξάρχεια (!) ήδη από τα τέλη Μαρτίου, η σεζόν θα ξεκινήσει με επαναλήψεις της περασμένης χρονιάς: «Στέλλα κοιμήσου», «Εξηνταβελόνης», «Θερισμός».

Στο νέο ρεπερτόριο περιλαμβάνεται το κλασικό αριστούργημα του Άρθουρ Μίλερ «Ψηλά από τη γέφυρα» σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη με τον Γιώργο Κιμούλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στη συνέχεια ο Στάθης Λιβαθινός θα σκηνοθετήσει το έργο του Σαίξπηρ «Τίμων ο Αθηναίος», ενώ ο Δημήτρης Λιγνάδης θα σκηνοθετήσει τον «Πέερ Γκυντ» του Χένρικ Ίψεν.

 

shoushou.JPG

Στο Θέατρο Παλλάς η Δήμητρα Παπαδοπούλου θα υποδυθεί τον ερχόμενο Οκτώβριο τη θρυλική ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Πρόκειται για μια φιλόδοξη παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών των Γιάννη Κεντ και Πάνου Κατσαρίδη (στα χέρια των οποίων περνά το εν λόγω θέατρο για τα επόμενα δέκα χρόνια). Το ρόλο του φτωχού ψαροπώλη, συζύγου της Σουσούς, θα ενσαρκώσει ο Κώστας Κόκλας, ενώ το δεύτερο σύζυγό της ο Άλκις Κούρκουλος.

 

Mixalakopoulos.jpg

Στο Θέατρο Ιλίσια σπουδαίος ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος θα υποδυθεί τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Γκρέγκορι Σόλομον στο αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλερ «Το τίμημα» που θα σκηνοθετήσει η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Χρήστος Σαπουντζής ενσαρκώνουν τα δύο αδέλφια που συναντιούνται έπειτα από πολλά χρόνια για να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους. Μαζί τους η Ρένια Λουιζίδου στο ρόλο της γυναίκας που διεκδικεί τη ζωή της έπειτα από τόσα χρόνια αναμονής.

 Δίπλα στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη από τα μέσα Νοεμβρίου, ο Λεωνίδας Κακούρης θα σκηνοθετήσει το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα «Η λίμνη που δεν είναι πια». Πρόκειται για μια ιστορία μυστηρίου, που μάλιστα βραβεύτηκε στην Ισπανία με το κρατικό βραβείο (Lope de Vega) και στη σκηνή εκτός από το σκηνοθέτη θα δούμε και τη Βίκυ Παπαδοπούλου αλλά και τον Χρήστο Σιμαρδάνη.

O Γιώργος Κιμούλης θα σκηνοθετήσει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο Θέατρο Άλμα ,ανεβάζοντας το δικαστικό θρίλερ «Τρόμος» με πρωταγωνιστή τον Χάρη Τζωρτζάκη. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί εξαιρετικά στον «Βασιλιά Ληρ» του πρόωρα χαμένου Τόμαζ Παντούρ. Η σεζόν όμως θα ανοίξει με το «Μαυροπούλι»  του David Harrower όπου ο Γιώργος Κιμούλης θα πρωταγωνιστεί μαζί με την Αλεξάνδρα Ταβουλάρη. Ενώ αναμένεται να επαναλάβει τη συνεργασία του με τον Άκη Βλουτή στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπυ,όπου αυτή τη φορά τον ρόλο της Μάρθας θα ερμηνεύσει η Δήμητρα Χατούπη. Στη συνέχεια Χατούπη και Βλουτής θα παρουσιάσουν το «Χορό του θανάτου» του Αυγούστου Στρίνμπεργκ και τη σκηνοθεσία θα υπογράφει πάλι ο Γιώργος Κιμούλης. Όλα αυτά θα λάβουν χώρα στο Θέατρο Μεταξουργείο.

 

Στη Β' Σκηνή του θεάτρου Άλμα θα ανέβει το έργο του Σαμ Σέπαρντ, που απεβίωσε πρόσφατα, «Fool for love» τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Οικονόμου και το καρέ των ηθοποιών οι Γιώργος Κέντρος,Πέτρος Λαγούτης, Τζένη Θεωνά και Βασίλης Παλαιολόγος.
 

 

Στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, στη Β΄ Σκηνή, θα ανέβει τον Οκτώβριο ένα από τα πιο σημαντικά έργα του σύγχρονου παγκόσμιου ρεπερτορίου, ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, με πρωταγωνιστές τον Αλέξανδρο Μυλωνά και τον Μάνο Βακούση. Η υπόθεση του έργου αφορά τη σχέση ενός μεγάλου σαιξπηρικού ηθοποιού με τον αμπιγιέρ του την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την οποία, παρά τους βομβαρδισμούς στην Αγγλία, τα θέατρα εξακολουθούν να λειτουργούν.

Στο ίδιο θέατρο στην παράσταση «Συλλέκτης» που θα ανέβει στις 11 Νοεμβρίου ο Στράτος Τζώρτζογλου θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η σκηνοθεσία είναι του Χρήστου Καρασαββίδη και το ρόλο της Μιράντας θα υποδυθεί η Πολυξένη Μυλωνά.

Στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας θα παρουσιαστεί επίσης για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό το Μάρτιο του 2018 και η μονόπρακτη κωμωδία του Ζορζ Φεντό «Léonie est en avance ou le mal joli» (προσωρινός τίτλος «Η Λεονή ένα βήμα μπροστά ή το όμορφο κακό») σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά. Ο θίασος θα αποτελείται από τη Μάνια Παπαδημητρίου, τον Νίκο Γιαλελή, την Όλγα Δαμάνη, τον Κώστα Μπάση, τη Βιργινία Ταμπαροπούλου κ.ά. Το έργο αναφέρεται στην εγκυμοσύνη της Λεονή και στην περιπέτεια που βιώνει έως τη στιγμή που θα φέρει στον κόσμο το παιδί της. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο κείμενο, με την καυστική γραφή του Φεντό, που ασκεί δριμεία κριτική στην αστική κοινωνία της Ευρώπης και στις μικροπρέπειές της, ακόμα και όταν πρόκειται για δραματικές οικογενειακές στιγμές. Ο Φεντό κρατά τις αποστάσεις του από το βοντβίλ για να αποδώσει συζυγικές φάρσες, στις οποίες το κωμικό είναι ανελέητο και σπαραξικάρδιο, ανανεώνει το συγκεκριμένο θεατρικό είδος μελετώντας σε βάθος τους χαρακτήρες, καυτηριάζει κυρίως τη μετριότητα της αστικής τάξης την οποία γελοιοποιεί. Το κωμικό στοιχείο στα έργα του δεν αποκλείει και κάποια αλήθεια. Μέσα σε αυτή την αλήθεια η αστική τάξη του τέλους του 19ου αιώνα αναγνωρίζει τον εαυτό της, τις φαντασιώσεις και τους ανικανοποίητους πόθους της. Επιπλέον, το ότι η τιμή σχεδόν πάντα σώζεται είναι φανερό ότι οφείλεται στη θεατρική σύμβαση.

 Στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας θα δούμε  και κάποιες περσινές παραγωγές λόγω μεγάλης επιτυχίες. Διαβάστε περισσότερα εδώ

psiles-gunaikes2.JPG

Στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, στην κεντρική σκηνή, η Μπέττυ Αρβανίτη θα συνεχίσει με το έργο του Έντουαρντ Άλμπι οι «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Μαζί της στη σκηνή η Μαρία Κεχαγιόγλου και η Νεφέλη Κουρή. Λίγους μήνες αργότερα θα ακολουθήσει η «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Μπέργκαμ. 

 

xartopolemos.jpg

Στο Μικρό Γκλόρια, την καλλιτεχνική διεύθυνση του οποίου έχει αναλάβει ο Άγγελος Μπούρας, θα ανέβει η «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον με τον ίδιο, τον Ταξιάρχη Χάνο,τη Μαρία Καλλιμάνη και την Άνδρη Θεοδότου.Την παράσταση θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Μόσχος.

Στο ίδιο θέατρο θα δούμε και το «Χαρτοπόλεμο» του Βαγγέλη Ρωμνιού σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που κέρδισε τις εντυπώσεις πέρυσι στις λίγες παραστάσεις που έδωσε στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς του. 

 

filoumena3.jpg

Στο Θέατρο Διάνα, ακριβώς δίπλα, η Ελένη Ράντου ετοιμάζεται να επαναφέρει τη μεγάλη θεατρική επιτυχία που γνώρισε με την πρώτη της συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο. Η ηθοποιός θα ερμηνεύσει τη «Φιλουμένα» του Εντουάρντο ντε Φιλίπο, σε δική της διασκευή. Τη σκηνοθεσία θα αναλάβει και αυτή τη φορά ο Σταμάτης Φασουλής. Το ρόλο του αγαπημένου της Ντομένικο Σοριάνο, που πριν από δύο χρόνια είχε ενσαρκώσει ο Άλκις Κούρκουλος, θα υποδυθεί ο Γιάννης Βούρος και το ρόλο της Ντιάνας η Κατερίνα Γερονικολού. Τους ρόλους της Ροζαλία Σολιμέντο και του Αλφρέντο Αμορόζο θα ερμηνεύσουν η Βίλμα Τσακίρη και ο Τάσος Γιαννόπουλος αντίστοιχα.

 

Στο Θέατρο Χώρα θα παρουσιαστεί μια παράσταση αφιερωμένη στις ηρωίδες των έργων του Παπαδιαμάντη. Πρόκειται για το έργο «Γυναίκες του Παπαδιαμάντη», το οποίο σκηνοθετεί ο Πέτρος Ζούλιας και στο οποίο θα απολαύσουμε μεταξύ άλλων τη Νένα Μεντή (συνεργάζονται και πάλι μετά την τεράστια επιτυχία της «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου»), την Ελένη Ουζουνίδου και την Έρση Μαλικένζου ‒ ο εξαμελής θίασος δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί.

 

pomera-2.jpg

Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης θα επαναληφθεί στην αρχή της νέας σεζόν η «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Ζοέλ Πομερά σε σκηνοθεσία  Νίκου Μαστοράκη (μία από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν που πέρασε, την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα). Παράλληλα ο Νίκος Μαστοράκης θα σκηνοθετήσει τις «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» του Έντεν φον Χόρβατ, ένα έργο που γνωρίσαμε το 2006 σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά ως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου στην Πειραιώς 260. Στο θίασο συμμετέχουν η μεγάλη κυρία του θεάτρου μας Μάγια Λυμπεροπούλου καθώς και η Ναταλία Τσαλίκη, η Κωνσταντίνα Τάκαλου, η Ιωάννα Μαυρέα, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο Θάνος Τοκάκης κ.ά.

Τον Νοέμβριο το κοινό θα έχει την ευκαιρία να ξαναδεί το 1ο μέρος από την τριλογία του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες» σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου (συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο). Επίσης στο Θέατρο Τέχνης ολοκληρώνοντας την συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο που ξεκίνησε την περασμένη σεζόν, θα ανέβουν την άνοιξη του 2018 το 2ο και το 3ο μέρος της τριλογίας σε σκηνοθεσία Λεοντάρη και Τρουπάκη αντίστοιχα.

 Η «Εκδίκηση του Πυρίτιου» από την ομάδα ελλήνων ακροβατών "Κι όμως κινείται" (συμμετέχει ζωντανά ο Δημήτρης Χαϊνης Αποστολάκης) που ξεκίνησαν από το Θέατρο Τέχνης μετακομίζουν φέτος στο  Θέατρο RabbiteHole,

 

Στο Σύγχρονο Θέατρο την άνοιξη του 2018 θα ανέβει ο «Μισάνθρωπος», η πιο πικρή κωμωδία του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη. Το μισάνθρωπο θα υποδυθεί ο Μιλτιάδης Φιορέντζης («Οικογένεια Τσέντσι», «Young Lear»), ενώ το  ρόλο της γοητευτικής Σελιμέν, του θηλυκού Δον Ζουάν που αποτελεί τον καθρέφτη του Μισάνθρωπου, θα ερμηνεύσει η Βασιλική Τρουφάκου. Μαζί τους σε ρόλο έκπληξη η Μελίνα Θεοχαρίδου, η οποία αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς για την ξεχωριστή ερμηνεία της στο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» την περασμένη σεζόν. Το έργο πρόκειται να ανέβει σε μετάφραση του Γιάγκου Ανδρεάδη και διασκευή της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη για έξι πρόσωπα. Η πρεμιέρα αναμένεται τον Απρίλιο του 2018.

 

Στο θέατρο Olvio η Κίρκη Κάραλη θα σκηνοθετήσει το κλασικό πια έργο του Τζον Όσμπορν «Οργισμένα νιάτα» με πρωταγωνιστές την Παρθενόπη Μπουζούρη, τον Σήφη Πολυζωίδη, τον Χάρη Τζωρτζάκη και την Πέγκυ Τρικαλιώτη, παραγωγή της Androdely p.c. του Ανδροκλή Δεληολάνη. Η παράσταση θα ανέβει σε μετάφραση Χρήστου Κεχαγιά, δραματουργική επεξεργασία της σκηνοθέτριας και του μεταφραστή, με αναλυτική προσέγγιση και σε καλλιτεχνική επιμέλεια Ανδροκλή Δεληολάνη.  Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 12 Οκτωβρίου.

 

 

Στο Θέατρο Θησείον από τα Χριστούγεννα θα παρουσιαστεί μια διαφορετική εκδοχή του «Μισάνθρωπου» από την ομάδα 4Frontal. Με αφορμή τη διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου να προβάλλει ένα δημοφιλές προφίλ που πολλές φορές απέχει πολύ από την πραγματικότητα και τη δυσκολία ύπαρξης υγιών και σταθερών σχέσεων, η ομάδα 4frontal μας συστήνει το έργο του Μολιέρου στην παράσταση «#Ο_Μισ@νθρωπος» μέσα από το νέο τρόπο επικοινωνίας του 21ου αιώνα, τα social media.

Ωστόσο στο Θησείον η χρονιά θα ξεκινήσει δυναμικά στις 29 Νοεμβρίου με τη «Νεκρή Ζώνη» του Χάρολντ Πίντερ που θα σκηνοθετήσει ο Κώστας Φιλίππογλου (πέρυσι σκηνοθέτησε το «Μαύρο Χιόνι» στο Θέατρο Πόρτα, που θα επαναληφθεί για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Άλφα), ο οποίος θα βρεθεί και επί σκηνής. Μαζί του θα δούμε επίσης τους Γιώργο Αρμένη, Αντώνη Καρυστινό, Γιάννη Στεφόπουλο και Αλέκο Συσσοβίτη (θα κάνει και την παραγωγή με το θεατρικό οργανισμό Faust). Η μετάφραση θα είναι του Αντώνη Πέρη.

 

Στο Θέατρο Πόρτα αναμένεται να ξαναδούμε δύο παραστάσεις που ξεχώρισαν την περασμένη σεζόν, τη «Δίκη το Κ.» που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος και τη «Μύτη» των Patari Project σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου. Ενώ δεν αποκλείεται να απολαύσουμε και πάλι τη «Χορωδία Ανέργων» της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου. Ενώ μια από τις νέες παραγωγές σε συμπαραγωγή με το  ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης θα είναι  «Καντίντ ή Η αισιοδοξία» του Βολταίρου σε διασκευή Θωμά Μοσχόπουλου

 

Ο Πέτρος Φιλιππίδης είπε το «ναι» στον Πειραιά. Έτσι περίπου το Φεβρουάριο του 2018 θα συμμετάσχει στον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι. Την παράσταση που θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα σκηνοθετήσει ο Νίκος Διαμαντής. Ο Πέτρος Φιλιππίδης θα κρατήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του πρίγκιπα Μίσκιν, η Μαρία Κίτσου θα υποδυθεί τη Ναστάζια, η Λένα Παπαληγούρα την Αγλαΐα, ενώ στους αντρικούς ρόλους θα δούμε τον Γιάννη Στάνκογλου, τον Χάρη Τζωρτζάκη και τον Ιωάννη Παπαζήση.

 

psema-sto-psema.JPG

Πριν όμως από τη συγκεκριμένη παράσταση ο Πέτρος Φιλιππίδης θα επαναλάβει μια παλιά θεατρική του επιτυχία στο Θέατρο Μουσούρη μαζί με τον Παύλο Χαϊκάλη. Πρόκειται για το «Ψέμα στο ψέμα» που είχε σπάσει ταμεία και αργότερα είχε σκηνοθετήσει με άλλο δίδυμο στο Θέατρο Ήβη. Τον θίασο θα ολοκληρώσουν οι:Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Μαρία Κατσανδρή, Παναγιώτης Κατσώλης, Ελευθερία Μπενοβία, Χριστίνα Σπατιώτη και  Ευγενία Παναγοπούλου.

 

Παράλληλα ο Πέτρος Φιλιππίδης θα σκηνοθετήσει και το «Καμ Μπακ», το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη που θα παρουσιαστεί από αρχές Νοεμβρίου στο Θέατρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης». Στην παράσταση θα δούμε τη Μίνα Αδαμάκη, την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, τον Κρατερό Κατσούλη και τον Ιωάννη Παπαζήση.

 

dandoulaki.jpg

Ο Πέτρος Φιλιππίδης όμως δεν σταματά εδώ, καθώς θα σκηνοθετήσει και την Κάτια Δανδουλάκη στην κωμωδία του Τζόε ντι Πιέτρο «Clever little lies» που θα ανέβει στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Στη σκηνή μαζί της θα δούμε μεταξύ άλλων τον Γιώργο Παρτσαλάκη, τον Αλμπέρτο Φάις και τη Δανάη Σκιάδη.

Kouris_Aspiwtis.jpg

Στο ίδιο θέατρο κάθε Δευτέρα και Τρίτη ο Νικορέστης  Χανιωτάκης θα σκηνοθετήσει τον Νίκο Κουρή και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη στην παράσταση «Η γυναίκα με τα μαύρα», ένα μεταφυσικό, ψυχολογικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή έναν συμβολαιογράφο που ταξιδεύει από το βικτοριανό Λονδίνο σε μια απομονωμένη εξοχική έπαυλη για να τακτοποιήσει μια υπόθεση κληρονομιάς. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Susan Hill, "The Woman In Black" σε θεατρική προσαρμογή Stephen Mallatratt. 

Ο Γιάννης Μπέζος επιστρέφει στο Θέατρο Προσκήνιο και μαζί με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη θα παρουσιάσουν μία από τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες παλιάς κοπής. Πρόκειται για τους «Γαμπρούς της Ευτυχίας» των Νίκου Τσιφόρου-Πολύβιου Βασιλειάδη, που αγαπήσαμε με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργία Βασιλειάδου και Νίκο Ρίζο. Οι δυο τους έχουν ξανασυνεργαστεί σε ανέβασμα παλιάς ελληνικής κωμωδίας τη σεζόν 2014-2015, στο «Ένας ήρωας με παντούφλες» των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου στο Θέατρο Βρετάνια

 

valtinos_zorbas.jpg

Ύστερα από μια μεγάλη  περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, η εμβληματική μορφή του Αλέξη Ζορμπά, από το μνημειώδες και διεθνώς αναγνωρισμένο έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Βίος και η Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», έρχεται στο Θέατρο ΒΕΜΠΟ, από τις Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη, με την αυθεντική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, σε μια μοναδική διασκευή των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα  και σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Η παράσταση, με μια εντυπωσιακή παραγωγή και ένα πολυπληθή θίασο, θα κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο, τιμώντας το Έτος Καζαντζάκη 2017, που σηματοδοτεί τα 60 χρόνια από το θάνατο του μεγαλύτερου Έλληνα συγγραφέα των νεότερων χρόνων. Τον Αλέξη Ζορμπά ενσαρκώνει ο Γρηγόρης Βαλτινός, αναλαμβάνοντας τον θρυλικό αυτό ρόλο, πλαισιωμένος από ένα μεγάλο και καταξιωμένο θίασο (Ταμίλα Κουλίεβα, Μέμος Μπεγνής, Ναταλία Δραγούμη, Ρένος Ρώτας, ο Τάκης Παπαματθαίου,Νίκος Βερλέκης ,Γρηγόρης Σταμούλης, Στέλλα Γκίκα, Γιώργος Παράσχος, Άννα Μονογιού κ.α)

 

 

Στο Θέατρο Βρετάνια θα απολαύσουμε τη νέα θεατρική σεζόν τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τον Φάνη Μουρατίδη στην κωμωδία του Τσαρλς Λάντλαμ «Η Κατάρα της Ίρμα Βεπ», που τα τελευταία χρόνια έγινε γνωστή με τους Γεράσιμο Γεννατά και Κρατερό Κατσούλη. Τη σκηνοθεσία θα υπογράψει φυσικά το alter-ego του Χαραλαμπόπουλου, ο Γιάννης Κακλέας. Το έργο δίνει την ευκαιρία για ένα ρεσιτάλ ερμηνείας σε δύο ηθοποιούς που αλλάζουν 57 κοστούμια. Στην εν λόγω παράσταση δύο ηθοποιοί πασχίζουν να καταλάβουν πώς στο καλό θα παίξουν οκτώ ρόλους ταυτόχρονα, ενώ ο σκηνοθέτης κοιτά διαρκώς το χρονόμετρο. Επίσης, οι αμπιγιέζ αξίζουν περισσότερο χειροκρότημα από το θίασο, όμως ο χαιρετισμός κρατά όσο ολόκληρη σχεδόν η δεύτερη πράξη.

 

 

upiretis_2_afedadwon.JPG

Στο Θέατρο Άλφα-Ιδέα, η Ομάδα Ιδέα, μετά τις δύο μεγάλες επιτυχίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, με τις παραστάσεις «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» και «Το Δέντρο του Οιδίποδα», που θα επαναληφθούν και αυτή τη θεατρική σεζόν θα παρουσιάσουν την καλύτερη κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι, «Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Μπιμπή (που κέρδισε φέτος το Βραβείο Δημήτρης Χορν) και την Κατερίνα Παπουτσάκη μαζί τους στη σκηνή και οι Δρακόπουλος Γιάννης, Ευθυμίου Χρήστος, Λιλικάκης Σταύρος, Μανιατάκου Λήδα, Μουστάκα Αθηνά,Σβιτάιλο Ιβάν και Φίλιος Άκης. Η μουσική θα είναι του σκηνοθέτη και τα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα. 

Η Λίλλυ Μελεμέ θα σκηνοθετήσει στο φουαγιέ του θεάτρου το «Έγκλημα στο Café-Noir» τη βραβευμένη και ξεκαρδιστική κωμωδία του Aμερικανού σεναριογράφου και σκηνοθέτη David Landau η οποία, μετά την πρεμιέρα της το 1989 έχει παιχτεί πάνω από 100 φορές στις Ηνωμένες Πολιτείες, λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές από τον αμερικανικό τύπο. Με τους  Ειρήνη Κουμπαρούλη, Σωτήρης Μεντζέλος, Νάντια Πυθαρά, Μαρίνα Τσουμπρή και Ουσίκ Χανικιάν.  Από τον Ιανουάριο θα δούμε στην κεντρική σκηνή και την «Σαλώμη» του Όσκαρ Ουάιλντ με τη δική της σκηνοθετική υπογραφή, αλλά το καστ δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί.

Η παράσταση που κέρδισε πέρσι την 3η θέση στο  1ο Duet Yourself Festival του θεάτρου η «Σταχτομπούτα» σε κείμενο Valsia και σκηνοθεσία του Στέργιου Κοντακιώτη θα φιλοξενηθεί στο θέατρο από την 1η Οκτωβρίου και θα παίζεται κάθε Κυριακή στις 21:00. Ενώ κάθε Παρασκευή στις 21:00, από τις 6 Οκτωβρίου θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε την παράσταση που κέρδισε τη δεύτερη θέση,  το «Back 2 Back Improv Back Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται» από τις ομάδες "Bus και" & " Μη Μου Up Two" που είναι ντουέτα Improv Theater. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ανεβαίνουν στη σκηνή δημιουργώντας ένα ολόκληρο θεατρικό έργο επί τόπου. Χωρίς σενάριο, χωρίς προκαθορισμένους χαρακτήρες, χωρίς δικλείδες ασφαλείας. Με μόνο εργαλείο το πάθος τους για τη δημιουργία ιστοριών, σχηματίζουν σχέσεις και χαρακτήρες που θα ήθελες να είσαι εσύ. Αν δεν είσαι ήδη εσύ.

Με το κλασσικό αριστούργημα του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό» κέρδισαν τον 1ο βραβείο στο 1ο Duet Yourself Festival οι Στέλιος Γιαννακός, Θανάσης Ισιδώρου,Σταύρος Μαρκάλας και Δημήτρης Μαμιός σε σκηνοθεσία του πρώτου και την παράστασή του θα δούμε τον Νοέμβριο. Είναι προγραμματισμένη να παίζεται κάθε Παρασκευή στις 18:30.

Ενώ με ενθουσιασμό πληροφορηθήκαμε ότι στο θέατρο επιστρέφει και μια παλιά επιτυχία του Βασίλη Ανδρέου και της ομάδας του η παράσταση ο  «Μικρός Εγώ» βασισμένο στο έργο του Κώστα Ταχτσή που όταν είχα παρακολουθήσει σε μια αυλή στον Κεραμεικό είχα ενθουσιαστεί!Μακάρι να κρατηθεί και η ίδια ατμόσφαιρα στον κλειστό χώρο του θεάτρου. Στη τωρινή διανομή θα δούμε τους Βλασία Κουτσού, Γιώργος Μακρής, Φαίδρα Παπανικολάου, Νατάσα Σφενδυλάκηλα και  Θεόδωρο Χιντζίδη.(Πρεμιέρα 9 Οκτωβρίου)

 

Στο Θέατρο Άλφα θα φιλοξενηθεί για 4 μοναδικές παραστάσεις (19-22 Οκτωβρίου) και το «Μαύρο Χιόνι» που αν δεν είδατε πέρσι στο Πόρτα είναι ευκαιρία να απολαύσετε φέτος.  

«Η ντουλάπα της οργής» που έγραψαν και σκηνοθετούν οι Γιάννης και Πάρης Πιχαρίδης είναι η πρόταση του θεάτρου για το νεοελληνικό έργο.Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα το φθινόπωρο του 1989. Μία επιτυχημένη συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων, ενώ προετοιμάζει το νέο της μυθιστόρημα, βιώνει μία κατάφορη επίθεση προς αυτήν, τόσο για την ιδιότητα της ως συγγραφέα όσο και στην ίδια της την προσωπικότητα.Στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει την επίθεση από έναν άγνωστο εκβιαστή, στρέφεται για βοήθεια στον πολύ καλό φίλο της και γείτονα, ο οποίος όμως, σε συνεργασία με έναν δικό του φίλο, έχει άλλα σχέδια. Οι σχέσεις οι οποίες αναπτύσσονται ανάμεσα στους τρεις χαρακτήρες, δημιουργούν τριγωνικές συγκρούσεις μεταξύ τους και η βραδιά, μέσα στην οποία εξελίσσεται η ιστορία, δεν είναι η αναμενόμενη για κανένα τους, καθώς θέματα ουσίας, όπως η φιλία, η συνύπαρξη και οι ανθρώπινες σχέσεις, δοκιμάζονται έντονα και αρκετά «μεταφυσικά». Στη σκηνή θα δούμε τους Ιωάννη Βλαχογιάννη, Έφη Καραγιάννη και Σάκη Καρκαφίρη.

Τέλος στο Θέατρο Άλφα θα ανέβει και «Το Πορφυρό Νησί» του Μιχαήλ Μπουλγκάνοφ. Είναι μία κωμωδία σε τέσσερις πράξεις με πρόλογο και επίλογο (ή μια πολιτική αλληγορία), θα σκηνοθετήσει η Μαρία Βαρδάκα την ερχόμενη σεζόν σε μία συμπαραγωγή του Δη.πε.θε. Κοζάνης και της ομάδας Άλφα – Ιδέα. Στο ρόλο του Γκενάντι Παμφίλοβιτς, του θιασάρχη που θα υποδυθεί τον Λόρδο Γκλέναρβαν θα δούμε τον Δημήτρη Παπανικολάου, η Εύα Βάρσου θα είναι η Λύντια Ιβάνοβνα, γυναίκα του, που θα υποδυθεί το ρόλο της Λαίδης Γκλέναρβαν και ο Χρήστος Σκούρτας , ο Σάβα Λούκιτς, πρόεδρος της επιτροπής λογοκρισίας.

 

 

 

Ο Γιάννης Χουβαρδάς θα ανεβάσει τον «Γλάρο» του Άντον Τσέχοφ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το ρόλο της Αρκάντινα, της ώριμης και δημοφιλούς ηθοποιού του κατεστημένου θεάτρου που συνδέεται ερωτικά με τον Τριγκόριν, θα ερμηνεύσει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Στο θίασο θα απολαύσουμε και τους εξαιρετικούς ηθοποιούς Νίκο Κουρή, Ακύλλα Καραζήση, Δημήτρη Ήμελλο, Νίκο Χατζόπουλο και Άλκηστη Πουλοπούλου.

Στο ίδιο θέατρο ο Μιχαήλ Μαρμαρινός θα παρουσιάσει το εμβληματικό «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς με τη Μαρία Ναυπλιώτου και τον Χάρη Φραγκούλη στους ρόλους των Μπλανς Ντιμπουά και Στάνλεϊ Κοβάλσκι αντίστοιχα. Οι δυο τους ήταν ζευγάρι το καλοκαίρι και στη «Μήδεια» που σκηνοθέτησε η Μαριάννα Κάλμπαρη.

Ενώ ο «Καλιγούλας» με τον Γιάννη Στάνκογλου, ο «Μικρός Πρίγκιπας» με τη Λένα Παπαληγούρα, αλλά και η παράσταση «Κώστας Νούρος, Ξένος δυο φορές»  των Ανθή Γουρουντή -Χρύσα Καψούλη- Τσιμάρα Τζανάτου που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της δράσης  "Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες" /"Άνοιγμα στην πόλη" του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά και του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017, πρόκειται να επαναληφθούν την ερχόμενη σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.Αξίζει να σημειωθεί πως και οι τρεις παραστάσεις σημείωσαν επιτυχία.

 

Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου θα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά ο ταλαντούχος Δημήτρης Καρατζάς, και μάλιστα κωμωδία! Ο λόγος για το έργο «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά, που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1995 στη Νέα Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων από τον Λευτέρη Βογιατζή και είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για το φθινόπωρο και θα αποτελέσει την εναρκτήρια παράσταση της κεντρικής σκηνής για τη σεζόν 2017-2018. Στους τέσσερις γυναικείους ρόλους θα απολαύσουμε τη Λυδία Φωτοπούλου, την Έμιλυ Κολιανδρή, τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη και την Ευδοξία Ανδρουλιδάκη.

aristos.jpg

Στον ίδιο χώρο τρία δυνατά «χαρτιά» που σημείωσαν απανωτά sold out ενώνουν τις δυνάμεις τους για τον «Αρίστο». Η Ελένη Ουζουνίδου («Σταματία, το γένος Αργυροπούλου»), ο Γιώργος Χριστοδούλου («Ο μικρός Χίτλερ») και ο Γιώργος Παπαγεωργίου («Η ωραία του Πέραν»), μαζί με τον Γιώργο Μπινιάρη, αναλαμβάνουν να αποδώσουν επί σκηνής το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2011). Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε ως ο Δράκος του Σέιχ Σου. Ο «Αρίστος» θα κάνει πρεμιέρα το Φεβρουάριο του 2018. Τη διασκευή υπογράφει η Θεοδώρα Καπράλου, ενώ τη σκηνοθεσία ο Γιώργος Παπαγεωργίου.

Στον κάτω χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου θα παιχτεί, για πρώτη φορά στη χώρα μας, το έργο του Ισπανού δραματουργού Πάκο Μπεθέρα «Το μικρό πόνι» σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, με τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο και τη Ρηνιώ Κυριαζή. Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα είναι της Κωνσταντίνας Κρίγκου, η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου, οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και η επιμέλεια της κίνησης της Μαργαρίτας Τρίκκα.

molly.jpg

Στο ίδιο θέατρο θα δούμε στα μέσα Οκτωβρίου και την επόμενη δουλειά της Ιώς Βουλγαράκης με την ομάδα ΠΥΡ. Πρόκειται για το «Μόλλυ Σουήνη» του Μπράιαν Φρίελ, ένα έργο το οποίο γράφτηκε το 1985 και πραγματεύεται την άχαρη ζωή μιας τυφλής κοπέλας που κάποτε εγχειρίζεται και ξαναβρίσκει το φως της, όμως η ίδια οδηγεί τον εαυτό της πάλι στην τυφλότητα και στην απομόνωση από τον κόσμο.Στη σκηνή θα δούμε τον Αργύρη Ξάφη, την Δέσποινα Σκούρτη και τον Δημήτρη Γεωργιάδη, ο τελευταίος έχει αναλάβει και την μετάφραση. 

 

Στο Skrow Theatre η Ιώ Βουλγαράκη θα επαναλάβει το «Ορλάντο», που πρωτοπαρουσιάστηκε τη σεζόν 2016-2017. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο θα δούμε και πάλι την Αμαλία Καβάλη.

 

Στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής ο Γιώργος Σκεύας μετά την επιτυχία που γνώρισε το «Κουκλόσπιτο» του Χένρικ Ίψεν με την Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Νόρας ετοιμάζεται να ανεβάσει το «Γάμο της Μαρίας Μπράουν» του Φασμπίντερ με τη Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο. Το θίασο συμπληρώνουν οι Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Μάξιμος Μουμούρης, Γιάννης Νταλιάνης, Γιώργος Συμεωνίδης. Στο ίδιο θέατρο θα δούμε μεταξύ άλλων και το «Μετά την πρόβα» του Μπέργκμαν.

Στο ίδιο χώρο, θα δούμε και μια multimedia παράσταση, που μια μικρή γεύση της πήραμε στη διημερίδα που έγινε την άνοιξη για τον Λευτέρη Βογιατζή, σε σκηνοθεσία-σύλληψη του Σπύρου Αλιδάκη. Ο τίτλος της θα είναι Hommage, πρόκειται για ένα site-specific καλλιτεχνικό δρώμενο, στο οποίο εικόνες, ντοκουμέντα, ήχοι, βιντεο-προβολές, αρχειακό υλικό του θεάτρου, κομμάτια από τις παραστάσεις του, αναμνήσεις, συνεντεύξεις, όλα εμπλέκονται σε μία σύνθεση. Ο χώρος του θεάτρου γίνεται ένας ζωντανός χάρτης αναμνήσεων, φαντασίας και ερμηνείας, μέσα από ένα multimedia θέαμα. Συμμετέχουν (ζωντανά ή κινηματογραφικά): Αμαλία Μουτούση, Εύη Σαουλίδου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μαρία Σκουλά, Βάλια Παπαχρήστου, Αλεξία Καλτσίκη, Σμαράγδα Αδαμοπούλου, Αργύρης Πανταζάρας, Παντελής Δεντάκης, Θάνος Τοκάκης, Θανάσης Δόβρης, Νικόλας Παπαγιάννης, Γιάννης Σαβουιδάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης...

 

Στο Θέατρο Πορεία τη σεζόν θα ανοίξει η «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά (5-17 Σεπτεμβρίου, για 12 παραστάσεις) στη συνέχεια θα δούμε πάλι (από τις 19 Σεπτεμβρίου) τη «Μεγάλη Χίμαιρα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο ρόλο της Μαρίνας. Ο σκηνοθέτης και ιδιοκτήτης του θεάτρου θα παρουσιάσει τρία ακόμα έργα.

sissi_toumasi_eyxaristimeno.jpg

Στις 22 Νοεμβρίου θα κάνει πρεμιέρα η «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε δική του σκηνοθεσία. Η παράσταση θα περιλαμβάνει κινηματογραφημένα μέρη και οθόνες επί σκηνής που θα λειτουργούν συμπληρωματικά και ο θίασος θα αποτελείται από τους Άννα Μάσχα, Θέμη Πάνου, Γιάννο Περλέγκα, Γιάννη Κότσιφα και Λένα Δροσάκη. Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 στο Θέατρο Πορεία θα ανέβει «Το ευχαριστημένο» της Μαρίνας Καραγάτση, που το 2009 απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω». Το ρόλο της Μαρίνας θα ενσαρκώσει η Σίσσυ Τουμάση. Επίσης, από τις 5 Δεκεμβρίου και για 12 μόνο παραστάσεις θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και πάλι το μονόλογο του Δημήτρη Δημητριάδη «Λήθη», αυτή τη φορά με τη Μαριάννα Δημητρίου.

Στο ίδιο θέατρο θα απολαύσουμε από τις 16 Ιανουαρίου 2018 την εξαιρετική παράσταση του Γιάννου Περλέγκα που είδαμε για πρώτη φορά στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Πρόκειται για το έργο «Ο αδαής και ο παράφρων» του Τόμας Μπέρνχαρντ, που χάρισε στην Ανθή Ευστρατιάδου που ερμήνευσε το ρόλο της βασίλισσας της Νύχτας το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2017.

Επίσης, στο Θέατρο Πορεία θα επιστρέψει τον Οκτώβριο και η Όλια Λαζαρίδου (το 2014 συμμετείχε στο έργο «Από τι ζουν οι άνθρωποι» που ανέβηκε στο ίδιο θέατρο) σε μια ιδιαίτερη παράσταση. Θα σκηνοθετήσει το διήγημα του Αμερικανού Ναθάνιελ Χόθορν «Η κόρη του Ραπατσίνι», που θα ανέβει με τον τίτλο «Ο κήπος του Ραπατσίνι». Η ίδια θα πρωταγωνιστεί κιόλας, ενώ ο Άγγελος Παπαδημητρίου θα αναλάβει την εικαστική σύνθεση, τα κοστούμια και τα σκηνικά.

Η Ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος θα επαναλάβουν το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, «Τρωάς» (παίζουν:Δαυίδ Μαλτέζε, Έλλη Ιγγλίζ) στο Νέο Χώρο του Θεάτρου Άττις. Στη συνέχεια στον ίδιο χώρο θα παρουσιαστεί το μουσικό έργο του Ούγγρου μουσικοσυνθέτη György Kurtág, «Kafka Fragments», βασισμένο στα κείμενα του Φραντς Κάφκα. Η πρεμιέρα υπολογίζεται στο διάστημα από τέλη Ιανουαρίου – μέσα Φεβρουαρίου 2018. Σολίστ: Φανή Αντωνέλου. Βιολί: Φανή Βοβώνη. Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος. Ενώ με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται και η πρεμιέρα του έργου του Σαμιούελ Μπέκετ,  «Περιμένοντας τον Γκοντό» με τους Δαυίδ Μαλτέζε, Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος. Η περεμιέρα υπολογίζεται για τα τέλη Φεβρουαρίου.

 

Στο Θέατρο Εμπορικόν παραμένει και αυτή τη χρονιά ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος θα συνεργαστεί για πρώτη φορά με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Ο δεύτερος σε ρόλο σκηνοθέτη ετοιμάζεται να ανεβάσει από το Φεβρουάριου του 2018 το έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Skylight» (ο ελληνικός τίτλος δεν είναι ακόμα γνωστός) με τη Λουκία Μιχαλοπούλου, τον Δημήτρη Καταλειφό και έναν ακόμα ηθοποιό. Η μετάφραση είναι της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.

 

faros.jpg

Ούτε όμως ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης θα μετακινηθεί από το Θέατρο Αθηνών και από τον Οκτώβρη θα σκηνοθετήσει το έργο «Seafarer» του Κόνορ ΜακΦέρσον (ελληνικός τίτλος «Ο φάρος»), στο οποίο θα πρωταγωνιστήσει κιόλας. Μαζί του στη σκηνή θα βρεθούν τέσσερις σημαντικοί πρωταγωνιστές, ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Νίκος Ψαρράς, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος.

 

Στο Θέατρο Δημήτρης Χορν θα συνεχιστεί ο πετυχημένος «Αύγουστος» που σκηνοθέτησε πέρυσι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και συμμετέχει ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών.

Στην ίδια σκηνή θα δούμε και τη Μαρίνα Καλογήρου στο «Χορό του θυμού» υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Μυλωνά. «Το γαργαλητό ή ο χορός του θυμού» των Αντρεά Μπεσκόν και Ερίκ Μετεγιέ θα κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβρη.

 

Στο Θέατρο Αποθήκη ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (ο ηθοποιός που έχει κάνει θέατρο για παιδιά και συνεργάζεται με τα Αθηναϊκά Θέατρα) θα ανεβάσει τον Οκτώβριο το «7 años», βασισμένο στο σενάριο της ομώνυμης ισπανικής ταινίας των Χοσέ Καμπέθα και Κρίστιαν Κόντι (σκηνοθεσία του Ροζέ Γκουάλ), με τους Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Ορφέα Αυγουστίδη, Αλέξανδρο Λογοθέτη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη και Γιώργο Χριστοδούλου. Τέσσερις φίλοι και συνεργάτες. Ένας μεσολαβητής. Η πιο σημαντική διαπραγμάτευση. Ένας από τους τέσσερις θα πρέπει να πάει φυλακή για... 7 ΧΡΟΝΙΑ! Όταν η εφορία ανακαλύπτει μια μεγάλη απάτη στην εταιρεία των τεσσάρων φίλων, η μόνη λύση που προκύπτει ομόφωνα είναι κάποιος από τους τέσσερις να αναλάβει την ευθύνη, προστατεύοντας τους υπόλοιπους και την εταιρεία. Ένας ανεξάρτητος μεσολαβητής θα τους βοηθήσει ώστε να βρουν τη λύση. Το οικονομικό αντίτιμο για την απώλεια της ελευθερίας θα το ορίσει εκείνος που θα καταλήξει στη φυλακή. Ποιος στ’ αλήθεια αξίζει να «φύγει»; Και πόσο κοστίζει;

 

prodosia.jpg

Στο Μικρό Παλλάς το Νοέμβριο θα ανέβει επίσης σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου η «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ, με τους Γιώργο Χρυσοστόμου, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και Κατερίνα Παπαδάκη. Το έργο θα παίζεται Δευτέρα και Τρίτη, καθώς θα συνεχιστεί η παράσταση «Το ψέμα» του Φλοριάν Ζελέρ σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη με τον ίδιο και τους Σμαράγδα Καρύδη, Μυρτώ Αλικάκη και Κωνσταντίνο Κάππα.

Στην ίδια σκηνή από την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο ο stand-up comedian Σίλας Σεραφείμ θα παραδίδει μαθήματα ιστορίας και θα ανατρέψει όλα όσα νομίζαμε ότι γνωρίζουμε για την ιστορία του ελληνικού έθνους στην παράσταση «Η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους – Αλλιώς».

 

Στο Θέατρο Αλίκη ετοιμαστείτε για υπερθέαμα, καθώς θα μεταφερθεί στη σκηνή η ζωή του Γιώργου Ζαμπέτα. Στην παράσταση συμμετέχουν πολλοί ηθοποιοί και μουσικοί, με πρωταγωνιστές τη Βίκυ Σταυροπούλου, τον Τάσο Χαλκιά, τον Λευτέρη Ελευθερίου, την Ελένη Καρακάση, τη Χριστίνα Τσάφου, τον Μάκη Πατέλη, τον Κωνσταντίνο Κακούρη.

 

Και μπορεί στο Θέατρο Αλίκη να τιμούν τον Ζαμπέτα, στο Θέατρο Στοά όμως θα τιμήσουν έναν άλλο ρεμπέτη. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου θα ερμηνεύσει τον Μάρκο Βαμβακάρη στην παράσταση «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», την οποία θα σκηνοθετήσει κιόλας. Πρόκειται για ένα μονόλογο που έγραψε η Νάνσυ Τουμπακάρη και βασίζεται στις αφηγήσεις του ίδιου του Μάρκου Βαμβακάρη όπως αυτές καταγράφηκαν στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάιλ «Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία». Ο γιος του Στέλιος θα επενδύσει την παράσταση με τις μελωδίες του πατέρα του, όπως τις άκουσε και τις διδάχτηκε από εκείνον. Στο θέατρο του Ζωγράφου θα δούμε και το «Εμείς οι δυο» των Θ. Παπαγεωργίου –Κ. Καμπούρη.

 

Στο Θέατρο Ήβη οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου γράφουν και σκηνοθετούν το πρώτο τους αστυνομικό έργο με τίτλο «Το παιχνίδι του δολοφόνου». Στην παράσταση θα δούμε τους Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, Σύλβια Δεληκούρα, Τόνυ Δημητρίου, Μάνο Ιωάννου, Δημήτρη Κυρατσούδη, Μιχάλης Μαρίνο, Ελισάβετ Μουτάφη και Ευαγγελία Συριοπούλου.

 

Στον Πολυχώρο Χυτήριο θα μεταφερθεί το μπεστ σέλερ «Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες» της Κατερίνας Μανανεδάκη σε θεατρική διασκευή του Δημήτρη Αποστόλου με τη Βάσια Παναγοπούλου επικεφαλής του θιάσου.

 

amlet.jpg

Στις 5 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνεσις ο διακεκριμένος Γεωργιανός σκηνοθέτης Λεβάν Τσουλάτζε θα ανεβάσει ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, σε ελεύθερη απόδοση-δραματουργική επεξεργασία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Στον ομώνυμο ρόλο θα δούμε τον Τάσο Ιορδανίδη, ενώ την Οφηλία θα υποδυθεί η Ιωάννα Παππά. Μαζί τους θα συμπρωταγωνιστεί μια πλειάδα άξιων ηθοποιών: Άρης Λεμπεσόπουλος (Κλαύδιος), Πέμη Ζούνη (Γερτρούδη) και Θοδωρής Κατσαφάδος (Πολώνιος).

Στο ίδιο θέατρο ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος και ο Βασίλης Μπισμπίκης θα πρωταγωνιστήσουν μαζί με τη Θάλεια Ματίκα στο «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ, το
έργο-ύμνος στο μέσο άνθρωπο, τα όνειρα και τις αποτυχίες του. Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος ερμηνεύσει το ρόλο του Βάνια, ενώ παράλληλα θα υπογράψει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία της παράσταση που θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Νοεμβρίου. Το καστ θα συμπληρώσουν οι ηθοποιοί Σοφία Πανάγου, Θεόδωρος Κανδηλιώτης, Δημήτρης Διακοσάββας, Δημήτρης Καπετανάκος και Μάνος Καζαμίας. Τα σκηνικά είναι του Σταύρου Λίτινα και τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη.

 

Στο Tempus Verum – Εν Αθήναις θα δούμε για δεύτερη χρονιά το «Έξυπνο πουλί» του Ζορζ Φεντό σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη και τον Γιώργο Κατσή.

Στο ίδιο θέατρο ο Χάρης Αττώνης θα σκηνοθετήσει (και θα μεταφράσει) το έργο τα «Λαμπρά Παράσιτα» («Radiant Vermin», 2015), που παίχτηκε για δύο χρόνια σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Είναι μια σοκαριστική και συνάμα σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία για ένα νεαρό ζευγάρι που του δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγει από την οικονομική εξαθλίωση και να αποκτήσει το σπίτι των ονείρων του. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας και, όπως και το «Έξυπνο πουλί», είναι επίσης παραγωγή του Ευάγγελου Κώνστα (Constantly Productions). Μαζί με το σκηνοθέτη θα δούμε στη σκηνή και την Κατερίνα Λάττα και τον Φάνη Παυλόπουλο.

Στο Tempus Verum – Εν Αθήναις θα επαναληφθούν και οι «Πνεύμονες» του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν, με τον Αποστόλη Τότσικα και τη Βάσω Καβαλιεράτου, που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Λάλος.

 

Στο Θέατρο Αποθήκη θα ανέβει μια παλιότερη επιτυχία του Δημήτρη Λάλου. Πρόκειται για το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη.

 

Στο Θέατρο Λαμπέτη η επιτυχία επιβάλλει επανάληψη της παράστασης «Βάφτ’ τα μαύρα» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Πρωταγωνιστούν οι Νικολέττα Βλαβιανού, Χάρης Γρηγορόπουλος, Παύλος Ευαγγελόπουλος, Σπύρος Κυριάκος, Νίκη Λάμη, Μαίρη Σταυρακέλη, Δήμητρα Στογιάννη, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Μαρία Φιλίππου.

 

Στο Θέατρο Ζήνα ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης θα σκηνοθετήσει το αγαπημένο και πολυπαιγμένο στην Ελλάδα έργο του Νιλ Σάιμον «Το αταίριαστο ζευγάρι». Μαζί του στη σκηνή θα είναι ο Γιάννης Ζουγανέλης. Το θίασο συμπληρώνουν η Ιωάννα Ασημακοπούλου, η Βάσω Γουλιελμάκη, ο Πάνος Σταθακόπουλος, ο Ερμόλαος Ματθαίου κ.ά.

 

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τα τέλη Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα παρουσιαστεί «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, που πρωταγωνιστεί κιόλας. Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο ιδωμένο με τη ματιά του σημαντικού σκηνοθέτη και ηθοποιού, που επιστρέφει στη σκηνή έπειτα από 17 χρόνια για να υποδυθεί τον Ποπρίστσιν, τον ήρωα του Γκόγκολ.

 

Στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού η Μιμή Ντενίση, ηθοποιός και συγγραφέας, μετά το «Σμύρνη μου, αγαπημένη» θα μεταφέρει στο θεατρικό σανίδι τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη. Πρόκειται για μια φιλόδοξη παραγωγή με θέμα τη ζωή του αείμνηστου τραγουδιστή. Το ρόλο του Στέλιου Καζαντζίδη, θα ερμηνεύσει ο Μελέτης Ηλίας, ενώ στο θίασο θα δούμε και τους Αντώνη Λουδάρο και Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Η πρεμιέρα του έργου θα είναι πιθανότατα στα τέλη του 2017 ή στις αρχές του 2018.

 

Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο θα ανέβει το μιούζικαλ «Fame» σε διασκευή και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα. Ο θίασος δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί.

Στο Αγγέλων Βήμα από τα τέλη Οκτώβρη ο Γιάννης Λασπιάς θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει στο διάσημο θρίλερ-κωμωδία Deathtrap του Ira Levin ,με τον ελληνικό τίτλο «Παγίδα Θανάτου» στη σκηνή θα δούμε και τους Αντώνη Λουδάρο, Τζένη Μπότση, Νεφέλη Ορφάνου και Αργύρη Γκαγκάκη. 

 

Στο Θέατρο 104 η ομάδα Fly Theatre, κατά κόσμον Κατερίνα Δαμβόγλου και Ρόμπιν Μπιρ, θα ανεβάσει την παράσταση «Φρίντα κι άλλο» με θέμα την άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα της Φρίντα Κάλο. Το έργο θα κάνει πρεμιέρα στις 19 Οκτωβρίου.

leukes_nuxtes.jpg

Στο ίδιο θέατρο θα φιλοξενηθούν και οι «Νύχτες», μια παράσταση που είναι βασισμένη στις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι, σε διασκευή-σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου, από την ομάδα Apparatous που πέρυσι παρουσίασε το «Μηχανισμό Δωματίου» στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Στη σκηνή θα δούμε τους Χρήστο Καπενή, Ντένια Στασινοπούλου και Ευφημία Καλογιάννη. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 8 Ιανουαρίου.

Στο Θέατρο 104 επιστρέφει και η ομάδα Άπειρον μετά τα «Βρώμικα παραμύθια» με ακόμα πιο… βρώμικα παραμύθια (από 23 Σεπτεμβρίου έως 12 Νοεμβρίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή). Η Θάλεια Γρίβα επιλέγει και σκηνοθετεί ακόμα πιο τολμηρά και παράδοξα παραμύθια από την ελληνική παράδοση, που στηρίζονται στο παιχνίδι των ρόλων και των φύλων, μέσα από κωμικοτραγικές ιστορίες. Η παράσταση βασίζεται στα παραμύθια «Η βασιλοπούλα που έγινε αγόρι» και «Του βασιλιά η κόρη έγινε παλικάρι». Παίζουν οι Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Ηρώ Κισσανδράκη, Μαρία Κωνσταντά, Γιώργος Σαββίδης.

 

Στο ίδιο θέατρο η ομάδα AbOvo και ο Γιάννης Σαρακατσάνης θα συνεργαστούν με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και τον Δημήτρη Μπογδάνο για να παρουσιάσουν μια νέα κωμωδία για την τηλεόραση, τη μουσική, τη διαφήμιση και την πολιτική και γενικά για τη μαζική σκουπιδοκουλτούρα που κατασκευάζει ο δυτικός πολιτισμός και μετά αναρωτιέται γιατί τα πράγματα πηγαίνουν κατά διαόλου. Ο προσωρινός τίτλος είναι «P0P Culture» και στη σκηνή θα δούμε τους Γιώργο Αγγελόπουλο, Βάσω Καβαλιεράτου, Βασίλη Μαυρογεωργίου, Μαρία Μπαλούτσου, Αλεξάνδρα Ούστα, Φάνη Παυλόπουλο, Γιάννη Σαρακατσάνη και Σωσώ Χατζημανώλη. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για το Φεβρουάριο του 2018.

 Ενώ θα επαναληφθούν, λόγω επιτυχίας, και οι «Ελιγμοί» του Eduardo Galan που σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Βουρνάς, με αλλαγές στο καστ. Ενώ ο «Ξένος» του Καμί σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιάμη με τις εξαιρετικές ερμηνείες των Γεράσιμου Μιχελή, Μιχάλη Οικονόμου και Κλεοπάτρα Μάρκου. θα μετακομίσει στο Από μηχανής Θέατρο και θα κάνει πρεμιέρα στις 23 Οκτωβρίου. 

Στο El Convento del Arte τον Οκτώβριο ο Γιάννης Σαρακατσάνης θα συμμετέχει στη διαδραστική παράσταση της ομάδας του «Βρες το δολοφόνο».

Στο  ανακαινισμένο Θέατρο Βέμπο τον Οκτώβριο θα ανέβει μια επιθεώρηση την οποία θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Σαρακατσάνης και θα βασίζεται σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή (παραγωγή: Επιχειρήσεις Τάγαρη). Τα νούμερα θα ερμηνεύσουν οι Γιώργος Αγγελόπουλος, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Δημήτρης Μακαλιάς, Αλεξάνδρα Ούστα, Ζήσης Ρούμπος, Γιάννης Σαρακατσάνης, Λάμπρος Φισφής, Ειρήνη Ψυχράμη.

Εκεί ανεβαίνει και η περίφημη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη (1955), που βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»  με την Ανδρομάχη Χρυσομάλη στον ομώνυμο ρόλο και στην σκηνοθεσία, στα γενέθλια της Μελίνας Μερκούρη,στις 18 Οκτωβρίου.Πρόκειται για μια υπερπαραγωγή, με μια ιδανική διανομή από καταξιωμένους ηθοποιούς και χορευτές, με ζωντανή μουσική από πολυμελή ορχήστρα επί σκηνής και μουσική διεύθυνση, τον Νίκο Πλατύραχο. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι: Πασχάλης Τσαρούχας, στο ρόλο του Μίλτου, που ερμήνευσε ο αξέχαστος Γιώργος Φούντας, η Κατερίνα Κούκα, στον ρόλο της ιδιοκτήτριας του κέντρου που έπαιξε η αλησμόνητη Σοφία Βέμπο και οι Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος (Αλέκος), Αλίκη Αλεξανδράκη (Μάνα Μίλτου), Τζίνη Παπαδοπούλου (Αννέτα).

minore.jpg

Στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού θα μεταφερθεί, σε διασκευή Μιμής Ντενίση, η αγαπημένη τηλεοπτική σειρά «Το μινόρε της αυγής» που τη δεκαετία του 1980 καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεατές στους δέκτες της δημόσιας τηλεόρασης. Τη σκηνοθεσία θα αναλάβει ο Μάνος Πετούσης, ο οποίος εξασφάλισε τα δικαιώματα από τις κυρίες Γκούφα και Μεσθεναίου, χήρες των δημιουργών. Λίγους μήνες πριν από την πρεμιέρα, που έχει προγραμματιστεί για τις 13 Σεπτεμβρίου, ο σκηνοθέτης θα οργανώσει με αφορμή την παράσταση και στόχο την ενίσχυση του «Χριστοδούλειου Ορφανοτροφείου Θηλέων» μια ιδιαίτερη εκδήλωση. Την παρουσίαση της εκδήλωσης θα αναλάβουν οι ηθοποιοί Ζέτα Δούκα και Δημήτρης Μακαλιάς. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης οι παρευρισκόμενοι θα απολαύσουν σκηνές από τη σειρά «Το μινόρε της αυγής», ενώ η Αθηναϊκή Κομπανία, όπως και τότε, θα ερμηνεύσει ζωντανά τα τραγούδια μαζί με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες. Η είσοδος θα είναι προαιρετική στα πέντε ευρώ.

 

Το Φεβρουάριο του 2018 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση ο Παντελής Δεντάκης θα σκηνοθετήσει την «Πενθεσίλεια» του Χάινριχ φον Κλάιστ με πρωταγωνίστρια τη Βίκυ Βολιώτη. Το θίασο συμπληρώνουν οι Θάνος Τοκάκης, Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κορωναίος, Ηρώ Μπέζου, Αργύρης Ξάφης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Αινείας Τσαμάτης.

Ενώ τον Μάρτιο θα ανέβουν οι «Βάκχες» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, ο σκηνοθέτης θα έχει και πάλι πρωταγωνίστρια του μετά τους «Πέρσες»του ΘΟΚ, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο ρόλο της Αγαύης. Στο θίασο θα δούμε και τους Γιώργο Γάλλο (Πενθέα) και Χρήστο Λούλη (Διόνυσο).

 

 Στο Θέατρο Αλκμήνη θα επαναληφθούν για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά οι «12 ένορκοι» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη με ανανεωμένο όμως καστ ηθοποιών (Παντελής Παπαδόπουλος, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Μανώλης Ιωνάς, Ορέστης Τρίκας, Αλέξανδρος Πέρρος και Κωνσταντίνος Μουταφτσής).

thinoporini_istoria.jpg

Η Αριέττα Μουτούση μετά την πετυχημένη «Νοσταλγό» θα συνεργαστεί και πάλι με τη σκηνοθέτη Άννα Παπαμάκρου και θα παρουσιάσουν  τη «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αρπούζωφ. Μαζί της στη σκηνή ο Χάρης Εμμανουήλ Αγγουράκης.  Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 4 Νοεμβρίου. 

Στο ίδιο θέατρο η Άννα Ανδριανού θα ερμηνεύσει το μονόλογο του Βασίλη Κατσικονούρη «Το μπουφάν της Χάρλεϊ», που πριν από λίγα χρόνια είχε παρουσιάσει η Άννα Παναγιωτοπούλου. Οι φωτισμοί είναι της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, το σκηνικό του Ντέιβιντ Νεγρίν και η μουσική του Στέφανου Αδάμη.

Από τις 2 Οκτωβρίου στο Θέατρο Αλκμήνη θα ανέβει και η «Φρίντα», ένας μονόλογος αφιερωμένος στη διάσημη ζωγράφο. Το μονόλογο θα ερμηνεύσει η Έλλη Χρονιάρη και τη σκηνοθεσία υπογράφουν η Έλενα Βισέρη και ο Πέτρος Παπαζήσης.

Από τις 14 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Secret Room του θεάτρου σε σκηνοθεσία και σύλληψη Βασίλη Νικολαΐδη θα παρουσιαστεί η παράσταση «Μια φωνή και ένα ψέμα». Μέσα από ένα πάντρεμα των ηρώων του «Εμπόρου της Βενετίας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και της «Ανθρώπινης φωνής» του Ζαν Κοκτό, στη σκηνή θα δούμε τους Θανάση Κουρλαμπά και Κωνσταντίνο Αρνοκούρο.

pws_apagagete.jpg

Στον ίδιο χώρο να ανέβει από τον Κώστα Αρζόγλου το έργο του Αρμάντο Νασιμέντο Ρόζα με ήρωες έναν τραπεζίτη, τη δικηγόρο του και δύο απελπισμένους δανειολήπτες. Το κείμενο «Πώς ν’ απαγάγετε έναν τραπεζίτη» του σημαντικότερου σύγχρονου Πορτογάλου θεατρικού συγγραφέα που γράφτηκε στο ζενίθ της πορτογαλικής κρίσης περιγράφει με σπάνια ακρίβεια την εμπειρία των τελευταίων χρόνων στην «πολιτισμένη» Δύση. Πρωταγωνιστούν εκτός από τον Κώστα Αρζόγλου η Στέλλα Παπαδημητρίου στον ιδιαίτερο ρόλο της δικηγόρου του τραπεζίτη, του οποίου γνωρίζει όλα τα μυστικά, ενώ τους δύο απαγωγείς ερμηνεύουν ο Χρήστος Ευθυμίου και ο Χάρης Μαυρουδής. Τη μετάφραση του κειμένου έχει κάνει η Κατερίνα Χαλκίδου.

 

Στη Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ από τον Οκτώβριο θα ανέβει η «Lolita Reversed» του Χρήστου Καρασαββίδη .Εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ γνωστή σ’ όλους μας και από την ταινία του Στάνλεϊ Κούμπρικ . Την σκηνοθεσία υπογράφει ο ίδιος. Η παράσταση είχε ανέβει , για δύο μόνο παραστάσεις, την άνοιξη, στο Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου «7 χρόνια φαγούρα». Τώρα θα τη δούμε με νέα διανομή. 

 

mall2.jpg

Στο Black Box θα δούμε μια παράσταση που ξεχώρισε από το  Off Off Athens φεστιβάλ που το θέατρο διοργανώνει κάθε χρόνο ενισχύοντας τις νέες ομάδες. Έτσι από Οκτώβρη θα παίζεται το «Μall» της ομάδας  Neverlanders (κείμενο/σκηνοθεσία: Αναστάση Πινακουλάκη, ερμηνεία: Λάζαρος Βαρτάνης).

 

hroes.jpg

Οι Γιάννης Φέρτης,Δημήτρης Πιατάς και Ιεροκλής Μιχαηλίδης με σκηνοθέτη τον Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς θα ανεβάσουν στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου το έργο του Gerald Sibleyras «Ήρωες»που μετέφρασε η Μαριάννα Τόλη. Τα σκηνικά θα είναι του Γιώργου Γαβαλά, τα κοστούμια του  Μιχάλη Σδούγκου και οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ. Το έργο του «Heroes» ή «Le Vent des Peupliers» γράφτηκε το 2003,και έκανε πρεμιέρα στο Théâtre Montparnasse λαμβάνοντας τέσσερις υποψηφιότητες βραβείου Molière, συμπεριλαμβανομένου και του καλύτερου συγγραφέα (Meilleur Auteur-Best Author). H κωμωδία Ήρωες παρουσιάστηκε και στο θέατρο Vakhtangov στην Ρωσία σε σκηνοθεσία του Rimas Touminas .Εν συνέχεια το έργο μεταφράστηκε από τον Τομ Στόππαρντ και παρουσιάστηκε στο West End του Λονδίνου. Τιμήθηκε με το Lawrence Olivier Best New Comedy Award.

Στην ίδια σκηνή η «Κατερίνα» του Αυγούστου Κορτώ θα βγει και πάλι από τις σελίδες της και η Λένα Παπαληγούρα από τις 10 Οκτωβρίου μαζί με τον σκηνοθέτη της παράστασης Γιώργο Νανούρη, μαζί με τις μουσικές του Λόλεκ θα μας ξεναγήσουν στα παράξενα ταξίδια της ανθρώπινης ψυχής, σε μια παράσταση που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.   

 Εκεί, λίγες μέρες αργότερα, θα δούμε για δεύτερη χρονιά  και τον «Αφέντη και Δούλο» πάλι σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη μαζί του στη σκηνή ο Δημήτρης Λιγνάδης. 

saltambasis.jpg

Στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ ο Θανάσης Τσαλταμπάσης θα πρωταγωνιστήσει στο έργο του Daniel Colas «Tσάρλι Τσάπλιν» σε μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Στο έργο ξεδιπλώνεται το παρασκήνιο της μυθιστορηματικής ζωής του αγαπημένου σε όλη την υφήλιο αλητάκου «Σαρλώ», που στιγμάτισε την εξέλιξη του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Τσάρλι Τσάπλιν ξεκίνησε ένα πάμπτωχο ορφανό παιδί του δρόμου, για να εξελιχθεί σε ένα διάσημο και πάμπλουτο καλλιτέχνη παγκόσμιας αναγνώρισης. Μαζί του στη σκηνή και η Μαρίνα Ψάλτη, ο Σωκράτης Πατσίκας, ο Χρήστος Σπανός και ο Γιώργος Κωνσταντίνου.Tα σκηνικά είναι της Μαίρης Τσαγκάρη, τα κοστούμια Παναγιώτας Κοκκορού, χορογραφίες της Άννας Αθανασιάδη, μουσική Παναγιώτη Αυγερινού και φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου.

Τον «Κοριολανό» του Σαίξπηρ θα δούμε στο θέατρο Σημείο σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμάντη, που πέρσι επιχείρησε την πρώτη του σκηνοθεσία με τον «Βέρθερο» του Γκέτε. Στον επώνυμο ρόλο, ο Ιωάννης Παπαζήσης και Βολούμνια η Παρθενόπη Μπουζούρη. Στο ίδιο θέατρο θα ανέβει και η  «Φαίδρα»  της Μαρίνα Τσβετάεβα, που θα πρωτοπαρουσιαστεί -τον Νοέμβριο- στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, με την Ιωάννα Μακρή στον επώνυμο ρόλο και Θησέα τον Πέρη Μιχαηλίδη. Το θέατρο Σημείο θα φιλοξενήσει και την παράσταση «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» του Δημήτρη Αγορά, πάνω σε κείμενα του Αρκά και με τους Δημήτρη Κανέλλο, Έλενα Αρβανίτη, Έλενα Τυρέα, Δημήτρη Αγορά, Αλέξη Βιδαλάκη, Στέφανο Κοσμίδη, Μαρία Μπαλούτσου, Χαρά Τσιτομενέα, που παίχτηκε τον περσινό χειμώνα στο «Vault». Την άνοιξη θα δούμε ένα καινούργιο κείμενο του Γιώργου Βέλτσου εμπνευσμένο και αυτό από τον μύθο της Φαίδρας. 

Στο θέατρο Αλεξάνδρεια  η Εύη Δημητροπούλου θα σκηνοθετήσει  μια παράσταση βασισμένη σε διηγήματα της Ιωάννας Καρυστιάνη απ’ τις συλλογές της «Κυρία Κατάκη» και «Καιρός σκεπτικός» με τίτλο «Ψυχή στα μανταλάκια». Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Λέας Κούση και ο Νότης Μαυρουδής έγραψε ειδικά για την παράσταση ένα τραγούδι. Στη διανομή, Βασίλης Βλάχος, Τζένη Σκαρλάτου, Αλέξανδρος Τσακίρης, Κάτια Σπερελάκη, Ελισάβετ Σταυρίδου, Θωμάς Βούλγαρης.

 

 Ο Πολυχώρος Πολιτισμού «Διέλευσις» επαναλαμβάνει για δεύτερη χρονιά, λόγω επιτυχίας,την παράσταση, ΑΜΛΕΤ VS ΤΕΛΜΑ, από το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, το σημαντικότερο ίσως από τα έργα του μεγάλου συγγραφέα William Shakespeare. Ο Άμλετ (ο αναγραμματισμός του είναι τέλμα), πάντα επίκαιρο έργο, είναι αυτός που τολμά να τα βάλει με το κατεστημένο, τόσο εντός του ιδίου όσο και εντός της κοινωνίας, προκειμένου να ακολουθήσει μία πορεία κατάκτησης της ελευθερίας του.Η σκηνοθεσία είναι της Χρυσάνθης Κορνηλίου και παίζουν οι:Γιάννης Μπόγρης ,Φωκίων Ζαρίκος,Μαρία Μαλλούχου, Αυγή Φαρόγιαννη και Μάρκος Ζωίδης

 To «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Luigi Pirandello σε νέα απόδοση της Ροζίτας Σώκου θα σκηνοθετήσει ο Γιώργος Λιβανός στο Studio Kυψέλης. Στη σκηνή θα δούμε τους Καίτη Ιμπροχώρη, Νίκος Γιάννακας, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Όλγα Πρωτονοταρίου, η Σοφία Μπεράτη, η Λίλη Τέγου, η Ζωρζέτ Μιρόν, ο Άγγελος Δεληκάρης, ο Ανδρέας Ζαχαριάδης και ο Χρήστος Μαραθιάς.

Την παράσταση συνοδεύει μουσικά στο πιάνο η Νίκη Γκουντούμη.

 

 Μία μέρα πριν αναχωρήσει για την Επίδαυρο, όπου θα πραγματοποιηθούν οι τελευταίες πρόβες εν όψει της πρεμιέρας της Παρασκευής για την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, οι εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής είναι πολλές για τη Βασιλική Τρουφάκου. Τίποτα όμως δεν την πτοεί, γιατί, όπως επισημαίνει, είναι και αυτή μια ακόμα δουλειά που την ευχαριστιέται!

Όπως χάρηκε και την τηλεοπτική σειρά «Daddy Cool» στην οποία πρωταγωνιστούσε τα δύο τελευταία χρόνια. «Ανέβασα μια φωτογραφία τώρα που τελείωσε η σειρά και έγραψα πόσο ωραία πέρασα, πόσο υπέροχοι ήταν οι συνεργάτες… Το εννοούσα!» εξομολογείται με ένα πλατύ χαμόγελο. Παρόλο που δηλώνει με απόλυτη ειλικρίνεια ότι κάνει τηλεόραση «για να έχει την ευχέρεια της επιλογής στο θέατρο», φαίνεται να έχει βρει και εκεί τα καλλιτεχνικά της πατήματα. Στην κουβέντα που θα ακολουθήσει όμως το μαγνητοφωνάκι δεν θα καταγράψει μόνο όλα όσα αναφέρει για τις άρτιες συνθήκες που της δημιουργούν ευφορία στον επαγγελματικό στίβο αλλά και όλα όσα τη θυμώνουν, την αγανακτούν και την απογοητεύουν. Παράλληλα δεν θα διστάσει να πάρει θέση για το τοπίο που επικρατεί σήμερα, καθώς, όπως διατείνεται, «χωρίς γλώσσα και πολιτισμό καταλήγεις μια χαρούμενη, οργανωμένη αποικία». Και φυσικά κάποια στιγμή η κουβέντα θα φτάσει και στη γενιά μας…

trou1.jpgphoto:Spyros Chatziagelakis

 

 Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα; Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ή να περνάς καλά σε μια δουλειά;

Όταν έχω καλή σχέση με τους ανθρώπους με τους οποίους καλούμαι να συνυπάρξω, είναι ανακουφιστικό. Πιστεύω πως αυτό αποτελεί εχέγγυο για την επιτυχία. Εξάλλου ο συγκεκριμένος χώρος είναι η ζωή μου.

Αν κάνεις δηλαδή μια αναδρομή στην πορεία σου, δεν σκέφτεσαι μόνο τις εξαιρετικές δουλειές αλλά και αυτές στις οποίες πέρασες καλά και ας μην ήταν το αποτέλεσμα το προσδοκώμενο.
Είχα την τύχη να μη βρεθώ σε δουλειές που πήγαν άσχημα ή δεν πέρασα καλά. Έχει τύχει να συμμετάσχω σε δουλειές που πήγαν καλά, που αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αλλά εγώ δεν πέρασα καλά. Είναι σύνθετο πράγμα το θέατρο, ο καλλιτεχνικός χώρος. Είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Συνυπάρχεις με ανθρώπους που δεν ξέρεις και πρέπει σε πολύ σύντομο διάστημα να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις, να τους αποδεχτείς, να τους καταλάβεις και να προχωρήσεις μαζί τους. Όλοι είναι απαραίτητο να συνεργαστούν σαν τα μέλη μιας άρτιας συντονισμένης κομπανίας.

Γιατί "πρέπει να τους αγαπήσεις"; Δεν αρκεί να τους αποδεχτείς και να δουλέψεις μαζί τους;
Το να κάνεις θέατρο και να αλληλεπιδράς συνεχώς με τους άλλους είναι μια ξεχωριστή διαδικασία. Προϋποθέτει πιο βαθιά αποδοχή και κατανόηση, τουλάχιστον όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τη συγκεκριμένη δουλειά, για να καταφέρεις να συμβιώσεις αρμονικά και να πάνε όλα καλά. Πρέπει να συνεργαστείς και να συντονιστείς. Να λειτουργήσεις σωστά σε επικοινωνιακό επίπεδο. Χρειάζεται να επικοινωνήσεις με τον κατάλληλο τρόπο και να υιοθετήσεις τους απαιτούμενους κώδικες. Είναι ανάγκη να καταλάβεις και να αποδεχτείς τους άλλους, να συνυπάρξεις μαζί τους. Μόνο έτσι θα πάνε όλα καλά.

Στην «Ειρήνη» πόσο δύσκολο είναι αυτό, δεδομένου ότι οι συντελεστές είναι πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες και προέρχονται από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους;
Αυτή είναι και η ομορφιά της συγκεκριμένης παράστασης. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να λάβω μέρος και που μου αρέσει που συμμετέχω παρά τις δυσκολίες. Είναι πολύ εύκολο να επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο ως ηθοποιός, ως καλλιτέχνης σε τούτη τη χώρα. Είναι πολύ εύκολο να επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο συνεργασίας. Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα μεγάλων ηθοποιών που κάνουν συνεχώς το ίδιο πράγμα, καθώς ξέρουν ότι θα πετύχει, ότι θα πάει ο κόσμος να τους δει, ότι δεν θα χρειαστεί να εκτεθούν. Εμείς κολυμπάμε σε άγνωστα νερά. Το υλικό μας είναι υβριδικό και το σχήμα μας ετερόκλητο. Άτομα από διαφορετικούς χώρους ‒ηθοποιοί, τραγουδιστές, λυρικοί τραγουδιστές‒ χρειάστηκε να συνυπάρξουμε, να συνεννοηθούμε, να καταλάβει ο ένας τον άλλο, να αγαπηθούμε και να προχωρήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά συνάμα είναι και κάτι μαγικό. Εγώ δεν το είχα ξανακάνει και μάλλον δεν θα το ξανακάνω.

irini_troufakoy.jpg

Είναι μια παράσταση ονειροφαντασίας;
Ναι, ναι. Πιστεύω πως υπάρχει μια μαγεία στο υλικό. Είναι το στοίχημά μας. Περιμένουμε να δούμε αν θα το καταλάβει και ο κόσμος.

Αυτό που αναφέρει το Δελτίο Τύπου, ότι το ρόλο του Τρυγαίου θα ερμηνεύσει ο πάντοτε απρόβλεπτος Τζίμης Πανούσης, πόση ασφάλεια και πόση ανασφάλεια μπορεί να δημιουργήσει κατά τη συνεργασία μαζί του;
Ο Τζίμης είναι ονειρεμένος συνεργάτης και με μια σχετική απειρία. Έχει βέβαια πείρα από τον πολύ κόσμο, από την έκθεση, και αυτό είναι πάντα το ζητούμενο. Να μπορεί ο καλλιτέχνης επί σκηνής να αποκαλύψει κάτι περισσότερο, όχι απλώς να δείξει το προφανές, κάτι πιο δικό του, άρα πιο ανθρώπινο και πιο σπουδαίο. Ο Τζίμης είναι κάποιος που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της σάτιρας, έχει δεχτεί πυρά, έχει δεχτεί όμως και την αγάπη του κόσμου, συνεπώς, ως προς αυτό, έχει κάτι πολύ χρήσιμο για μια τέτοια παράσταση, ταιριαστό και γνώριμο. Ωστόσο για να μπει στο κέντρο κυριολεκτικά μιας τέτοιας παράστασης και να αλληλεπιδράσει χρειάστηκε και αυτός χρόνο, όπως και εμείς. Ο Τζίμης όμως είναι μοναδικός γιατί δεν έχει ατζέντα ούτε ανασφάλεια προσωπική. Βουτάει! Δεν σε δυσκολεύει!

Το σκαθάρι που εκτρέφει ο Τρυγαίος μεγαλώνει με τα περιττώματα. Αυτός ο συνειρμός του Αριστοφάνη χιλιάδες χρόνια πριν πώς μεταφράζεται σήμερα; Εσένα τι σου φέρνει στο μυαλό;
Από τη φούσκα του χρηματιστηρίου μέχρι τον παροξυσμό των reality, μέχρι οτιδήποτε στο οποίο δίνουμε τεράστια σημασία και τελικά είναι ένα μάτσο χάλια. Είναι μια αλληγορία, μια μηχανή που κινείται με απόβλητα.

Υπάρχει όμως και η οπτική ότι το χειρότερο που αποβάλλει το σώμα μας αυτό θα μας οδηγήσει και στον ουρανό…
Ναι, εξαρτάται από το πώς θα το δει κανείς. Βάζει το σκαθάρι, δεν βάζει μια μηχανή. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια περίοδο που όλα είχαν ένα πιο ανθρώπινο χαρακτήρα, ήταν πολύ πιο κοντά στον άνθρωπο. Δείχνει μια ανθρώπινη διάσταση των πραγμάτων. Ότι όλα εξαρτώνται από μας.

 

troufakou.jpg

Σήμερα θα μπορούσαμε να στείλουμε μια Θεωρία, όπως αυτή που θα ερμηνεύσεις στην παράσταση, στην αντίστοιχη ελληνική Βουλή;
Σήμερα υποφέρουμε. Σήμερα η Θεωρία δεν σημαίνει τίποτα για μας. Η σχέση που έχουμε αναπτύξει με την πολιτική και η απενοχοποίηση που νιώθουμε είναι ίδιον της εποχής μας. Δεν ασχολούμαστε, δεν θέλουμε να δούμε, να διαβάσουμε ή να ακούσουμε ειδήσεις. Είναι μια περίεργη στάση, είναι ένα είδος «αυτισμού». Απαιτείται μια ισορροπία, να ισορροπήσεις την προπαγάνδα, από όπου και αν αυτή εκπορεύεται, με την πληροφόρηση, καθώς δεν γίνεται να μην ενημερώνεσαι κιόλας. Εμένα αυτό με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα, δηλαδή το πώς συνδέεται η τέχνη με τη σημερινή κατάσταση. Για κάποιο λόγο ο κόσμος φαίνεται να έχει ακρωτηριασμένη αντίληψη. Πιστεύει ότι δεν χρειάζεται το θέατρο, την τέχνη, ότι θα ασχοληθεί με αυτά όταν θα έχει χρήματα.

 

eirini.jpg

Ο κόσμος το πιστεύει ή η πολιτική απαξιώνει πλήρως την ανάγκη του για πολιτισμό;
Ναι, όταν, για παράδειγμα, δεν υπάρχει επιχορηγούμενο θέατρο, αυτό γίνεται με πολύ σκληρούς όρους, με ερασιτεχνικούς όρους. Αυτή τη στιγμή το θέατρο τροφοδοτείται από μια τεράστια δεξαμενή ανθρώπων 20-35 ετών που προτίθενται να δουλέψουν σχεδόν αμισθί, δεν έχουν οικογένεια. Και εγώ έχω δουλέψει αμισθί, έχω ασχοληθεί με πράγματα που αγαπώ, απλώς δεν μπορεί να ισχύει μόνο αυτό.

Η απόφαση της υπουργού Πολιτισμού αναφορικά με τις επιδοτήσεις σε κάνει πιο αισιόδοξη;
Μακάρι να γίνει. Ο Ακύλλας (Καραζήσης) μου είχε πει ότι στη Γερμανία πήγε να κοπεί η επιχορήγηση σε κάποιον περιφερειακό θίασο και έκαναν ολονυχτία όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Ένα είδος διαμαρτυρίας. Έχουν αντανακλαστικά. Κατανοούν τη σπουδαιότητα της κατάστασης, ότι δεν πρόκειται για πολυτέλεια. Χωρίς γλώσσα και πολιτισμό καταλήγεις μια χαρούμενη, οργανωμένη αποικία. Όμως δεν γίνεται αυτό. Αν δεν παράγεις πολιτισμό στη γλώσσα σου, στον τόπο σου, στην εποχή σου, δεν υπάρχεις, αλλά δεν το ξέρεις.

Εγώ έχω πει όχι σε δουλειές εξαιρετικές γιατί δεν μπορούσα να δουλέψω με τα χρήματα που έδιναν. Δεν το θεωρώ σωστό, πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί κανόνα. Αλίμονο αν είσαι σε ανέχεια, δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά. Εγώ έχω την ευχέρεια της επιλογής. Γι’ αυτό παίζω στην τηλεόραση. Τον «Μισάνθρωπο» που θα κάνω με την Ιόλη Ανδρεάδη ήθελα πολύ να τον κάνω, όπως και το σίριαλ στην τηλεόραση και την ταινία στην οποία συμμετέχω.

Τι ταινία θα κάνεις;
Δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι για το σίριαλ στο οποίο θα παίξω, στο Star, που δεν έχει αποφασιστεί ο τίτλος του. Είναι μια κωμική σειρά.

Μετά τον τραγικό θάνατο της Μαίρης Τσώνη έγραψες μεταξύ άλλων στο facebook ότι αγαπήθηκε ομόψυχα γιατί δεν έκρυψε ποτέ αυτό που της συνέβη. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι όταν ένας άνθρωπος βιώνει κάτι τέτοιο να το ομολογήσει; Γενικά πόσο εύκολο είναι να δείχνουμε το σκοτάδι μας;
Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα, θέμα ανθρώπου. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι με έναν υπέροχο τρόπο διάφανοι, βλέπεις μέσα τους, και άλλοι που δεν αποκαλύπτονται. Δεν θέλω να πω ότι είναι απαραίτητα κακό να μη δείχνεις τα πάντα. Ιδιαίτερα όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο ούτε μπορείς ούτε πρέπει να πεις τα πάντα. Πρέπει να προστατευτείς. Υπάρχουν άνθρωποι που υψώνουν έναν τοίχο γύρω τους για να προστατευτούν και άλλοι που εγκλωβίζονται σε αυτή τη μορφή προστασίας. Αυτό δεν γίνεται. Ιδιαίτερα στη δουλειά μας αυτό είναι το ζητούμενο, να ανακαλύψεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Πρέπει να ξέρεις τι νιώθεις και τι αποκαλύπτεις.

Είναι πιστεύεις μια μάστιγα της γενιάς μας αυτά τα σκοτάδια, αυτή η μαυρίλα; Είναι ένα φαινόμενο πιο έντονο τώρα λόγω κρίσης ή πάντα υπήρχε;
Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Εμείς αντιμετωπίζουμε το τέλος της προοπτικής. Και πάλι καλά τα καταφέρνουμε, γιατί μπορούμε να αφουγκραστούμε την άρνηση. Εγώ, όταν σκέφτομαι σε τι καιρούς ζω και με τι διλήμματα είμαι αντιμέτωπη, προβληματίζομαι ιδιαίτερα. Είναι το τέλος της προοπτικής. Όλοι μας λένε ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει. Νομίζω πως είναι ίδιον του ανθρώπου να ελπίζει. Επίσης, η ελπίδα γεννά την πίστη, τη χαρά, τα πάντα. Εγώ δεν θέτω το πρόβλημα ηλικιακά. Θεωρώ ότι όλες οι ηλικίες βιώνουν το γολγοθά τους. Δεν νομίζω πως  υπάρχει διαφορά. Ο άνθρωπος είναι ευρηματικό ον και θα επινοήσει κάτι. Πιστεύω πως αντισταθούμε σε ένα βαθμό και θα προκύψει κάτι νέο.

Ας κλείσουμε με αυτό που ανέφερες και πριν, ότι στην Ελλάδα, αν και δουλεύεις οκτώ χρόνια, ακόμη σε θεωρούν νέα ηθοποιό. Γιατί;
Η πίτα είναι πάρα πολύ μικρή. Ο καθένας πρέπει να διατηρήσει τη θέση του όσο περισσότερο μπορεί. Ένας τρόπος είναι να αφαιμάξει τα νιάτα. Οπότε μένουμε μέσα σε μια αόριστη μαθητεία μέχρι τα 40 κάτι και σε μια απροσδιόριστη νεότητα. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου είναι ότι είμαστε μια γενιά που θα γεράσει πριν ενηλικιωθεί. Είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου γι’ αυτή τη γενιά. Έχουμε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας, αφού στηριζόμαστε στους άλλους, στη βοήθεια των γονιών μας, της οικογένειας.

 

Η Βασιλική Τρουφάκου συμμετέχει στην παράσταση «Ειρήνη» του Αριστοφάνη που θα παρουσιαστεί στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 21 και 22 Ιουλίου.

Για να δείτε τους υπόλοιπους σταθμούς της περιοδείας και για να διαβάσετε πληροφορίες για την παράσταση κάντε κλικ εδώ.

 

 

 

 

Οι «Βάκχες» είναι το κύκνειο άσμα του Ευριπίδη. Γράφτηκαν ενώ ο ποιητής βρισκόταν στη Μακεδονία το 407 π.Χ. και παρουσιάστηκαν από το γιο του στην Αθήνα το 405 π.Χ., αφότου ο ίδιος είχε πεθάνει.

Στις «Βάκχες» κεντρικός ήρωας είναι ο θεός Διόνυσος. Αυτό είναι μοναδικό γεγονός για όλη την τραγική δημιουργία της εποχής εκείνης. Είναι η μοναδική τραγωδία, από όσες έχουν διασωθεί τουλάχιστον, στην οποία τραγικός ήρωας δεν είναι κάποιος θνητός. Αυτό υποσκάπτει τα ίδια τα θεμέλια της τραγικής φόρμας, καθώς σε ένα θεό τίποτα δεν μπορεί να φέρει οριστική τραγική κατάληξη. Ένας θεός δεν πεθαίνει, δεν νικιέται οριστικά, δεν μπορεί να υποφέρει όσα η ανθρώπινη ύπαρξη. Έτσι δεν μπορεί να οδηγήσει και το κοινό σε μια τραγική ταύτιση με τον ίδιο.

Είναι ίσως το μόνο έργο του Ευριπίδη στο οποίο το κέντρο της αφήγησης δεν είναι μια ιστορία, μια δράση, μια ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά η διαρκής μεταμόρφωση κάθε ήρωα. Επιπλέον, ο Ευριπίδης, που ιστορικά ολοκληρώνει την τραγική ποίηση του 5ου αιώνα π.Χ. στην Αθήνα, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για το ξεπέρασμα της τραγικής φόρμας με το να επικεντρωθεί στη γραμμική αφήγηση των γεγονότων. Έτσι μετέθεσε το σκηνικό βάρος από την τραγικότητα των ηρώων στην «περιπέτεια».

Ίσως αυτό το στοιχείο να είχε ως βάση η σκηνοθετική ματιά του Έκτορα Λυγίζου που μας παρέδωσε μια παράσταση κατά βάση αφηγηματική, η οποία δεν στερούνταν πρωτοτυπίας, έμπνευσης και σκληρής δουλειάς συνόλου υποκριτών με σπάνιο σκηνικό τάλαντο.

Οι οκτώ ηθοποιοί ξετυλίγουν στο κοίλον της Επιδαύρου τρεις μοβ κυλίνδρους ‒ διόλου τυχαία η επιλογή του χρώματος, που στη συνέχεια με τους φωτισμούς (φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης) γίνεται καφέ, όταν με τα σώματα των ηθοποιών μοιάζει με τον κορμό του δέντρου, από όπου η Αγαύη θα κατασπαράξει σαν άλλη Μήδεια το γιο της Πενθέα. Τα κοστούμια τους σαν προβιές ζώων ή σύγχρονα ταγάρια αποκολλώνται από το σώμα μαζί με κάποια σιδερένια εξαρτήματα. Έτσι όποιος ήρωας πιστεύει στο θεό μεταμορφώνεται ακόμα και εξωτερικά, ντύνεται στα λευκά και τα μικρά σίδερα που κατρακυλούν στο υφασμάτινο δάπεδο μοιάζουν σαν ραβδάκια νεράιδας σύγχρονου παραμυθιού που τον ακούμπησαν και τον προσηλύτισαν στη νέα θρησκεία του Βάκχου (σκηνικό-κοστούμια: Κλειώ Μπομπότη).

Ο Διόνυσος του Αργύρη Πανταζάρα έχει έντονη την ανθρώπινη διάσταση αποκρύπτοντας τη θεϊκή. Ο λόγος του είναι καθαρός, με μια φυσική ροή. Οι κινήσεις του ελάχιστες, κυρίως με τα χέρια, καθώς σαν ταχυδακτυλουργός προσπαθεί να μαγέψει το κοινό του. Δεν μοιάζει να πέφτει βαρύς πάνω στους ανθρώπους και να τους συνθλίβει. Περισσότερο η μορφή του θυμίζει πνεύμα.

Οι Ανέζα Παπαδοπούλου και Χρήστος Στέργιογλου είναι ένα εκπληκτικό δίδυμο ως Κάδμος και Τειρεσίας. Η σκηνική εμπειρία τους αλλά και η χημεία που έχουν χαρίζει ένα απολαυστικό αποτέλεσμα με κωμικές πινελιές.

Η Μαρία Πρωτόπαππα παρουσιάζει έναν αποφασιστικό Πενθέα, με τη δυναμική της παρουσία να γεμίζει την Επίδαυρο που παλεύει να οχυρώσει την πόλη απέναντι στην έλευση της νέας θρησκείας. Τον ίδιο ρόλο θα ερμηνεύσει στη συνέχεια και ο Βασίλης Μαγουλιώτης με μια αφοπλιστική απόγνωση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, όταν η κατάσταση με τις Βακχίδες θα έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχο, αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Εντυπωσιακοί επίσης η Ανθή Ευστρατιάδου και ο Άρης Μπαλής ως αγγελιαφόροι που περιγράφουν τα γεγονότα με ένα σώμα και μια φωνή και πραγματικά συνεπαίρνουν.

Αυτό που ξένισε στην παράσταση ήταν η παντελής έλλειψη μουσικής. Ένα από τα βασικά ἡδύσματα («καρυκεύματα») που έλεγε και ο Αριστοτέλης για το αρχαίο δράμα (ο λόγος στη τραγωδία να έχει «ῥυθμὸν καὶ ἁρμονίαν καὶ μέλος»), που κατά τη γνώμη μου θα τροφοδοτούσε σε αρκετά σημεία την αφήγηση.

Η παράσταση του Έκτορα Λυγίζου μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και μου άρεσε, αλλά θα την εκτιμούσα περισσότερο αν ο σκηνοθέτης ξεκαθάριζε εξαρχής τις προθέσεις του, δηλαδή αν διευκρίνιζε ότι ήταν «βασισμένη στις ‘‘Βάκχες’’ του Ευριπίδη», αφού απουσίαζαν πολλά μέρη της τραγωδίας αλλοιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητά της.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να βιώσει κανείς το μέγεθος της αποτρόπαιης πράξης της Αγαύης αν δεν ακούσει το θρήνο της. Δεν ξέρω πώς μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει «βακχίζομαι», τη μέθη και την ένθεη μανία του Διονύσου, αν δεν δει τις ίδιες τις Βάκχες, το χορό των μαινάδων γυναικών. Δεν ξέρω αν αρκεί απλώς η περιγραφή των ηθοποιών. Αυτά σε ένα πρώτο επίπεδο.

Γιατί από εκεί και πέρα μπορούν να τεθούν πολλά ερωτήματα για το πόσα ουσιαστικά κομμάτια χάνει ο θεατής από έναν ακρωτηριασμένο Ευριπίδη. Θα δώσω ένα παράδειγμα. Το τραγικό στοιχείο στις «Βάκχες» δεν αφορά τα πάθη του Πενθέα, αφορά το θάνατο και την ανάσταση του Διονύσου. Ένας θνητός μπορεί μόνο να πεθάνει. Ο θεός Διόνυσος μπορεί και να αναστηθεί μέσα από τα σκορπισμένα του μέλη. Η υπέρβαση της ίδιας της θνησιγενούς ύπαρξης καθιστά εφικτή την τραγική ενόραση, δηλαδή, ενώ όλοι οι άνθρωποι ποθούν την ολοκληρωτική υπέρβαση, μόνο ένας θεός το καταφέρνει και αυτός πληρώνοντας το στιγμιαίο θάνατό του.

Στην παράσταση του Έκτορα Λυγίζου ο θεός Διόνυσος είχε μια τόσο guest διακριτική παρουσία, που, αλίμονο, αν κανείς μπορέσει έστω και να υποψιαστεί αυτό το στοιχείο.

 

Η αγαπημένη τηλεοπτική σειρά που τη δεκαετία του ’80 καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεατές στους δέκτες της δημόσιας τηλεόρασης θα διασκευαστεί και θα μεταφερθεί τη προσεχή θεατρική σεζόν σε μεγάλη θεατρική σκηνή της Αθήνας.

Τη σκηνοθεσία θα αναλάβει ο ταλαντούχος Μάνος Πετούσης συμφώνησε τα δικαιώματα με τις κυρίες Γκούφα και Μεσθεναίου. Σε λίγες μέρες θα επανέλθουμε με περισσότερες λεπτομέρειες για το θίασο και τη θεατρική στέγη αυτού του φιλόδοξου εγχειρήματος.

 

petousis.jpg

Στη θρυλική σειρά το σενάριο ήθελε τον Αντώνη Ζάγκουρα να είναι ένας νεαρός ρεμπέτης, που έρχεται από τη Σύρο στην Αθήνα αναζητώντας την τύχη του. Γίνεται μέλος μιας ρεμπέτικης κομπανίας κι ακολουθεί συναρπαστική διαδρομή γεμάτη έρωτες, επιτυχίες, αλλά και πολλές απογοητεύσεις, μέχρι που κερδίζει την κοινωνική και καλλιτεχνική καταξίωσή του.

Ακούγονταν δημοφιλή τραγούδια των Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χατζηχρήστου και άλλων, που θα απολαύσουμε και στην παράσταση, αποτυπώνοντας την ατμόσφαιρα της περιόδου 1930 - 1960. Το σάουντρακ έγινε πλατινένιο, ξεπερνώντας τις 100.000 πωλήσεις.

Αλησμόνητες έμειναν και οι ερμηνείες των ηθοποιών που συμμετείχαν στα επεισόδια της σειράς (Αντώνης Καφετζόπουλος, Δημήτρης Καταλειφός, Ηλίας Λογοθέτης, Φίλιππος Σοφιανός, Ντίνα Κώνστα, Ρίκα Βαγιάννη, Γρηγόρης Δανάλης, Θέμις Μπαζάκα,, Πέγκυ Σταθακοπούλου κ.α)

Λίγους μήνες πριν την πρεμιέρα στις 13 Σεπτεμβρίου, στο Χαϊδάρι, ο σκηνοθέτης θα παρουσιάσει μια ιδιαίτερη εκδήλωση μ’ αφορμή την παράσταση και σκοπό όλων την ενίσχυση του «Χριστοδούλειου Ορφανοτροφείου Θηλέων». Την παρουσίαση της εκδήλωσης θα αναλάβουν οι ηθοποιοί Ζέτα Δούκα και Δημήτρης Μακαλιάς.

zeta-douka.jpg

dimitris-makalias-people-137-2.jpg

 Εκεί θα απολαύσουμε πλάνα από τη σειρά «Το Μινόρε της Αυγής» ενώ η Αθηναϊκή Κομπανία όπως και τότε θα εκτελέσει ζωντανά τα τραγούδια μαζί με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες που ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί. Η είσοδος θα είναι προαιρετική στα 5 ευρώ.

 athinaiki_kompania.jpg

 

xristodoulio.jpg

 

 

 

Η αφισοκόλληση αποτελεί έναν παραδοσιακό αλλά δυνατό ακόμη τρόπο διαφήμισης και προβολής μιας παράστασης. Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που οι παραστάσεις ταξιδεύουν στην περιφέρεια οι κολόνες της ΔΕΗ, οι τζαμαρίες των καταστημάτων αλλά και κάθε γωνιά γεμίζουν με γνωστές και άγνωστες φάτσες πρωταγωνιστών.

Τα τελευταία χρόνια ξεπροβάλλουν καθημερινά και στο timeline του facebook, υπενθυμίζοντάς μας την παράσταση. Πρόσφατα μία από αυτές πέτυχε αρκετές κοινοποιήσεις και σχόλια τόσο για το ιδιαίτερο στήσιμό της όσο και για τους ξεχωριστούς πρωταγωνιστές της. Ο λόγος για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με τη Μαίρη Βιδάλη.

Είδα την αφίσα σε τόσους τοίχους, όχι μόνο θεατρόφιλων φίλων αλλά και ανθρώπων που σπάνια ή ουδέποτε επισκέπτονται τις θεατρικές αίθουσες. Οι περισσότεροι σχολίασαν τη διπλή διανομή στο ρόλο του Ορέστη των Γιάννη Αϊβάζη και Κώστα Φραγκολιά, ενώ άλλοι χλεύασαν την Κλυταιμνήστρα της Λουκίας Παπαδάκη (της  Σάντρας του Νίκου Φώσκολου) ‒ λες και δεν έχουν υπάρξει άλλοι με χειρότερες τηλεοπτικές παρουσίες που έχουν πολλάκις ερμηνεύσει αρχαίο δράμα.

Αφού λοιπόν πέρασα και εγώ το πρώτο στάδιο και μπήκα στο «παρεάκι» του σχολιασμού, στη συνέχεια αναρωτήθηκα τα εξής. Πρώτον, πόσες αντίστοιχες κακόγουστες αφίσες υπάρχουν και δεν τις «κράζει» κανένας. Δεύτερον, γιατί αν κάποιος κατά γενική ομολογία «ταλαντούχος» ηθοποιός ή σκηνοθέτης κάνει μια πατατιά όλοι την κάνουμε γαργάρα, ενώ με κάποιους άλλους είμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο;

Θα μου πείτε ο «σοβαρός» καλλιτέχνης έχει αποδείξει την αξία του, είναι «αξιόλογος», δεν μπορείς να τον καταποντίσεις και να του κόψεις τα φτερά! Δεν είναι το ίδιο! Είναι άνιση η σύγκριση κ.λπ. 

Αν είναι έτσι, έχετε απόλυτο δίκιο.

Μήπως όμως «χτυπάμε» μόνο αυτούς που ξέρουμε ότι «δεν θα χρειαστούμε»; Αυτούς που είναι έξω από το σύστημα; Ποιοι στην πραγματικότητα τολμάμε να σχολιάσουμε ελεύθερα, ακόμα και την αφίσα, ενός καλλιτέχνη «με κύρος»;

 

Ανοίγει τον κατάλογο της καφετέριας αποφασισμένη να βρει το πιο δροσερό ρόφημα, όπως μου έχει δηλώσει. Στέκεται στις λεμονάδες. Η ποικιλία μεγάλη, τζίντζερ, πιπερόριζα, μαστίχα… Δεν το σκέφτεται πολύ, παίρνει μια απ’ όλα με πολλά πολλά παγάκια! Ο ενθουσιασμός της με παρασύρει στην ίδια επιλογή.

Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του «Κύκλωπα» στο Θέατρο Δάσους και στη συνέχεια την κάθοδό του στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου η Στεφανία Γουλιώτη βρίσκεται στη συνήθη υπερένταση που βιώνει σε κάθε περίοδο προβών. Μάλιστα, μου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πρέπει τα χέρια σου να καούνε! Με πληρώνεις για να θυσιάσω ένα προσωπικό μου κομμάτι που δεν μπορείς να θυσιάσεις εσύ.» ‒ και ας  παραδέχεται ότι τα σημάδια δεν είναι τόσο έντονα όπως άλλοτε. «Ξέρεις τι γίνεται τώρα; Όχι επειδή είμαι πιο μεγάλη, αλλά επειδή έχω δουλέψει περισσότερο, αυτή η διάλυση δεν με παρασέρνει σαν χείμαρρος, δεν χάνω τον κόσμο. Διοχετεύεται σαν ενέργεια πιο σωστά».

Η Στεφανία δεν θα σου κρυφτεί καθόλου. Ίσως, επειδή είναι τόσο σπουδαία ηθοποιός, αυτό το αφήνει μόνο για τους ρόλους, στη ζωή δεν προλαβαίνει να παίξει δράμι θέατρο. Ξεδιπλώνει την αφοπλιστική της ειλικρίνεια και κάνει τη συζήτηση απολαυστική, ιδιαίτερη και δροσιστική σαν τη λεμονάδα της. Γουλιά δεν μένει στον πάτο.

stefania_goulioti_2.jpg

Ο «Κύκλωπας» είναι ένα σατυρικό δράμα. Ούτε τραγωδία ούτε κωμωδία. Πώς το αντιμετωπίσατε σκηνικά;
Αυτή είναι μια μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί σκηνοθέτες προσπαθώντας να υποστηρίξουν ότι αυτό είναι ένα σατυρικό δράμα. Πολύ συχνά νιώθω ότι καταβάλλεται υπερβολική προσπάθεια για να υποστηριχτεί το είδος αυτό καθαυτό, επειδή φέρει τον συγκεκριμένο τίτλο. Σε μια τραγωδία απλώς παίζεις το έργο, σε μια κωμωδία το ίδιο, και αν βγει αστεία βγήκε. Δεν λες «Οι Βάτραχοι» είναι κωμωδία και το τονίζεις, διότι αυτό είναι το είδος τους κειμένου. Νομίζω ότι υπάρχει μια τάση να ερμηνεύουμε τη σημασία του σατυρικού δράματος ώστε να γίνει πιο εύληπτη.

Και επειδή δεν υπάρχουν άλλα σωζόμενα είδη…
Ναι, και γι’ αυτό φυσικά. Δεν έχει όμως καμία ιδιαιτερότητα. Είναι ένα έργο όπως όλα τα άλλα. Όπου χρειάζεται είναι αστείο και σε άλλα σημεία έχει βάθος και σοβαρότητα. Αυτό που πρέπει να κάνεις ως δημιουργός είναι να «αφουγκραστείς» το κείμενο. Αν αντιμετωπίσεις με έμφαση το επίθετο «σατυρικό», τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Γιατί είναι ένας σπουδαίος μύθος με εξαιρετικά νοήματα, έτσι, αν πεις «Έλα μωρέ, σατυρικό είναι», το απλοποιείς και χάνεις πάρα πολύ από τον πλούτο που διαθέτει.

Υποκριτικά πώς προσεγγίζεις τον Κύκλωπα;
Για μένα ο Κύκλωπας είναι ένας άνθρωπος. Δεν είναι ένα δύσμορφο τέρας, δεν έχει νόημα να το αποδώσεις έτσι, γιατί ούτε κινηματογράφο κάνουμε ούτε μυθολογική απεικόνιση κάνουμε. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ένα φυσικό ελάττωμα ή προτέρημα που είναι έξω από την κανονικότητα ‒αυτό που η κοινωνία ορίζει ως φυσιολογικό‒ και πρέπει να επιβιώσει σε έναν κόσμο κανονικό. Τι έχει κάνει λοιπόν; Έχει πάρει τα μπογαλάκια του και έχει απομονωθεί. Ζει χωρίς ανθρώπους γύρω του, έτσι αισθάνεται πιο ασφαλής. Είναι τρομερό να αισθάνεσαι πιο ασφαλής με τα ζώα και τους σατύρους παρά με τους ανθρώπους και, όταν εμφανίζονται, εσύ να τους τρως γιατί δεν θες να συνυπάρχεις μαζί τους.

stefania_goulioti_3.jpg

Πώς βουτάς στην ανδρική ψυχοσύνθεση;
Αυτό που με προκαλεί είναι αυτό που μόλις σου περιέγραψα. Το τι είναι αυτό που σε κάνει να θες να απομονωθείς από τους ανθρώπους να μην τους αντέχεις και, όταν έρχεται κάποιος κοντά σου, εσύ να τον τρως. Αυτό που σου περιγράφω δεν έχει φύλο. Είναι ένα ανθρώπινο, τερατώδες κομμάτι. Δεν έχει σημασία που λέγεται ο «Κύκλωπας». Θα μπορούσε να ήταν και η «Κυκλώπισσα». Είναι ένα κομμάτι βαθιά πληγωμένο, που αναγκάζει έναν ήρωα να απομονωθεί από τον κόσμο και να επιβάλει τη δική του τάξη πραγμάτων για να επιβιώσει. Αυτό είναι πολύ σκληρό από μόνο του. Δεν έχει φύλο. Όταν λέω αυτά τα λόγια, συναντώ κάτι πολύ προσωπικό μου. Δεν θα κάτσω να σκεφτώ αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Σίγουρα είναι κάτι που προκαλεί τρόμο και φόβο. Όταν όμως βλέπω ότι και εγώ προκαλώ τρόμο και φόβο στους ανθρώπους που ζουν γύρω μου, φοβούνται να μου πουν κάτι, φοβούνται ότι, αν μου πουν αυτό, εγώ θα αντιδράσω έτσι, μου συμπεριφέρονται κάπως γιατί εγώ έχω ένα κομμάτι που τους φοβίζει... χρειάζεται να σκεφτώ αν θα παίξω τον μυθικό ήρωα, τον άνδρα ή τη γυναίκα; Είναι τόσος ο πλούτος που δεν χρειάζεται να ασχοληθείς με αυτό. Γίνεται από μόνο του.

Πότε λοιπόν η Στεφανία προκαλεί τρόμο και σε ποιους;
Στους κοντινούς μου ανθρώπους, γιατί έχω έναν τρόπο πολύ ευέξαπτο, πολύ απρόβλεπτο, και αυτό κάνει τον άλλον να προσέχει πολύ πώς θα μου απευθυνθεί. Αυτό φτωχαίνει πολύ την ύπαρξή μου, αν ο άλλος έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο μου απευθύνεται. Αυτό ήταν τρομακτικό όταν το συνειδητοποίησα. Μάλιστα, σε μια πρόβα, όταν με έπιασε το ηθοποιήστικο και άρχισα να μιμούμαι κάτι τρομακτικό, ο Παντελής (Δεντάκης) μου είπε: «Μην πας μακριά, υπάρχει… είναι εδώ, μη φοβάσαι». Όταν συνειδητοποίησα ότι όντως αυτό υπάρχει, τρόμαξα.

Επομένως, η διαδικασία των προβών λειτουργεί για σένα και ψυχαναλυτικά ως μια διαδικασία αυτογνωσίας;
Είναι μια διαδικασία που, αν δεν γίνει, αυτός που πληρώνει να δει μια παράσταση δεν έχει λόγο να πληρώσει. Αυτό έχω καταλάβει εγώ από την εμπειρία μου στο θέατρο. Με πληρώνεις για να θυσιάσω ένα προσωπικό μου κομμάτι που δεν μπορείς να θυσιάσεις εσύ. Ο θεατής δεν μπορεί να δει κάτι στον εαυτό του και πάει να πληρώσει στο θέατρο, μήπως και μέσω αυτής της διαδικασίας το δει. Αν εγώ δεν σε βάλω σε αυτό τον κόσμο, ώστε να ανοίξεις τον εαυτό σου, τότε τι με πληρώνεις; Για να μιμούμαι τον Κύκλωπα; Και να λέμε μετά τι ωραία που τον έκανα; Όχι, είναι για να ανοίξει η άβυσσος. Αν δεν μπω εγώ σε αυτό το άγνωστο, πώς θα καλέσω και σένα, τον θεατή; Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που σου περιγράφω. Σχεδόν ακατόρθωτο.

stefania_kyklopas.jpg

Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της διαδικασίας;
Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι, και ειδικά οι ηθοποιοί, έχουμε χτίσει πολλές άμυνες που πρέπει να γκρεμιστούν για να ανοίξει αυτή η δίοδος επικοινωνίας που σου περιγράφω. Τουλάχιστον όμως το να παλεύεις γι’ αυτό και όχι για να μιμηθείς ερμηνεύσεις το ρόλο αλλάζει την ποιότητα ύπαρξής σου στη σκηνή.

Πώς καταλαβαίνεις ότι «έχεις ανοίξει την άβυσσο» σε μια παράσταση;
Το καταλαβαίνεις όταν χάνεις τη συνείδησή σου στη σκηνή. Όταν όλα είναι συνειδητά, περιφρουρημένα, φτιαγμένα, ελεγχόμενα κ.λπ., έχεις ένα αίσθημα κακώς εννοούμενης ασφάλειας. Νιώθεις καλά, ότι ήσουν σπουδαίος, ότι έδειξες όλο αυτό που είχες, αλλά δεν έκανες τη δουλειά σου! Είναι άλλη η δουλειά σου να έχεις ξεχάσει τον εαυτό σου. Στη σκηνή, αν πραγματικά έχεις κάνει κάτι καλό, δεν έχεις αυτή τη συνείδηση. Αντίθετα, αν νομίζεις ότι έκανες κάτι επιτυχημένο, έχεις κάνει μια αποτυχία.

stefania_kyklopas2.jpg

Αυτός ο κόσμος της ανθρωποφαγίας που περιγράφεται στην παράσταση, που δεν αποδέχεται τον ξένο, είναι γενικότερα κάτι που υπάρχει στο DNA μας ή σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή γνωρίζει έξαρση;
Αυτό που ανέφερα πριν για εμάς τους ηθοποιούς, αλλά ισχύει και σε ευρύτερο πλαίσιο, ότι συνέχεια χτίζουμε. Χτίζουμε… χτίζουμε ασφάλεια. Θέλουμε να βγάλουμε και άλλα χρήματα για να έχουμε ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια. Έχουμε γύρω μας τείχη τα οποία θέλουμε να τα κάνουμε ψηλότερα. Έχουμε μια τρομερή αδηφαγία. Χτίζοντας λοιπόν αδιάκοπα και περιφρουρώντας τον χώρο σου βάζοντας σύνορα και «σπέρνοντας πεποιθήσεις» μέσα στους εγκεφάλους των ανθρώπων, σιγουρεύοντας την ανάγκη για ασφάλεια, τον περιφρουρείς τόσο πολύ που οτιδήποτε έξω από αυτόν το θεωρείς ξένο. Πώς το κάνει αυτό ο άνθρωπος όταν είναι ίδιος με όλους τους ανθρώπους του πλανήτη; Όταν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά; Όταν είναι ολόιδιος με αυτούς. Όταν έχει τις ίδιες ανάγκες. Το διαφορετικό είναι αυτονόητο ότι υπάρχει σε έναν πλανήτη πολυποικιλότητας. Δεν υπάρχει όμως κάτι ξένο. Εγώ θεωρώ ότι, όταν μιλάς για την έννοια του διαφορετικού, ξεκινάς λάθος, έχοντας περιχαρακώσει τη θέση σου. Γι’ αυτό για μένα δεν υφίσταται η έλευση του ξένου. Ειδικά στην παράστασή μας, στην οποία συμμετέχουμε εγώ και η Άννα (Καλαϊτζίδου), αυτός ο αντικατοπτρισμός είναι ένα και το αυτό. Είμαστε και γυναίκες και είναι σαν να βλέπεις μια γυναίκα που έχει αρνηθεί τη φύση της και μια που δεν την έχει αρνηθεί. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι να δεις δύο γυναίκες να καθρεφτίζονται ως ένα. Το τερατώδες κομμάτι με το δήθεν πολιτισμένο.

Αυτή είναι για σένα και η βασική διαφορά του Κύκλωπα από τον Οδυσσέα; Ο πολιτισμός σε αντίθεση με τον κόσμο των ενστίκτων και της φύσης;
Ναι, που μπορεί τελικά το να ακούς τη φύση να είναι πιο φυσικό. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Κύκλωπας, «όσο γι’ αυτούς που βάλαν νόμους και φέραν μπερδέματα στους νόμους των ανθρώπων». Θα μου πεις είναι λογική η ανθρωποφαγία; Μπορεί και να είναι τελικά, γιατί δεν βλέπουμε και τον πολιτισμένο άνθρωπο να μην ανθρωποτρώει και στη μια περίπτωση και ο Οδυσσέας κατασπαράζει τον Κύκλωπα και ο Κύκλωπας έχει ως μότο του ότι τρώει ανθρώπους. Απλώς ο ένας είναι υποκριτής και ζει μέσα σε έναν πολιτισμό, ενώ ο άλλος το λέει ευθαρσώς. Δεν είναι το ίδιο και οι δύο; Η διαφορά εντοπίζεται στην υποκρισία.

Ο Κύκλωπας λέει: «Χάθηκα, με τύφλωσε ο Κανένας». Ο Κανένας μπορεί να είναι και ο καθένας. Πόσο βασανιστικό είναι όταν δεν ξέρεις, δεν ξέρουμε οι άνθρωποι, την αιτία της δυστυχίας μας;
Ωραία ερώτηση! Νομίζω ότι κάπως έτσι γεννιούνται και οι θρησκείες. Όταν δεν ξέρεις από πού σου έρχεται η δυστυχία, λες: «Παναγία μου…» Αν δεν ξέρεις από πού σου έρχεται η ευτυχία, λες: «Ο Θεός!» Αλίμονο, δεν μειώνω καθόλου την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν και να καταφεύγουν είτε στο Ευαγγέλιο είτε στο Κοράνι είτε στο Δωδεκάθεο. Θυμώνω τρομερά με την εκμετάλλευση που υπάρχει πίσω από αυτό. Ακόμα και ο Κύκλωπας, που στην αρχή υποτιμά τρομερά τους θεούς και το εκφράζει κιόλας με υβριστικό τρόπο, φτάνει στο σημείο μετά την τύφλωσή του να ζητήσει τον πατέρα του, τον Ποσειδώνα, να είναι παρόν. Είναι τρομερό ότι και εκείνος έχει ανάγκη να πιαστεί από κάπου.

Έχεις δηλώσει ότι ερμηνείες σου που αδιαμφισβήτητα ήταν συναρπαστικές, όπως στην «Ηλέκτρα» του Πήτερ Στάιν και στην «Αντιγόνη» του Λευτέρη Βογιατζή, όπου υποδύθηκες τον Τειρεσία, σε είχαν διαλύσει, και σωματικά και ψυχολογικά. Αυτό το βιώνεις ακόμη για ρόλους που θεωρείς πιο απαιτητικούς;
Ναι, απλώς δεν εκφράζεται τόσο πολύ. Δεν γίνεται πλέον τόσο εμφανές. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις που ανέφερες ήταν κάτι έντονο και αισθητό προς τα έξω. Στην πρώτη περίπτωση είχα αδυνατίσει, είχε αλλάξει η μούρη μου, ήθελα να παρατήσω τη δουλειά, νόμιζα ότι είμαι άχρηστη, ανήθικη, είχα πάθει κατάθλιψη, δηλαδή είχε «γράψει» πάνω μου όλη αυτή η κατάσταση. Στη δεύτερη περίπτωση μου είχε βγει πολύ ψυχοσωματικά, δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου ένα μήνα. Τώρα πλέον όλη αυτή τη διαδικασία τη βιώνω σαν μια εσωτερική πάλη με τον εαυτό μου. Διαλύομαι γιατί, όπως σου είπα, γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου, αποδέχομαι τις άσχημες πλευρές μου, συνομιλώ με αυτές, αποκαλύπτομαι στον εαυτό μου περισσότερο. Ξέρεις τι γίνεται τώρα; Όχι επειδή είμαι πιο μεγάλη, αλλά επειδή έχω δουλέψει περισσότερο αυτή η διάλυση, δεν με παρασέρνει σαν χείμαρρος, δεν χάνω τον κόσμο. Διοχετεύεται σαν ενέργεια πιο σωστά.

Στη συγκεκριμένη φάση;
Αυτή τη στιγμή που παίζω τον Κύκλωπα η τοξικότητά του ‒έχει τρομερή τοξικότητα ο ρόλος‒ μου ασχημαίνει το πρόσωπο, με ασχημαίνει. Αυτός ο πληγωμένος άνθρωπος έγινε τέρας από κάποια πληγή του, έγινε όμως ένα τέρας και εγώ πρέπει να μπω μέσα σε αυτό. Όλη αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη. Αυτό με διαλύει, όχι όπως παλιά με αϋπνία και ψυχοσωματικά, διαλύομαι αλλιώς. Διαλύομαι γνωρίζοντας τον εαυτό μου.

Ενέχει μαζοχισμό αυτό;
Όχι! Έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα! Ο οικοδόμος, όταν χτίζει μια οικοδομή, πονάνε τα χέρια του. Έχουμε ένα ειδικό εφέ για την παράσταση και πήγαμε να δούμε πώς το φτιάχνουν και διαπιστώσαμε ότι ο τεχνίτης είναι παντού καμένος στα χέρια. Έτσι γίνεται. Αυτό είναι το κανονικό. Δεν είναι κάτι που κάνω εγώ και μπορεί να είμαι καλή ηθοποιός γι’ αυτό. Αυτή είναι η δουλειά μας.

Με αυτά που λες μου φέρνεις στο νου όσα ανέφερες στις 30 Μαΐου στη διημερίδα για τον Λευτέρη Βογιατζή. Μεταξύ άλλων είπες ότι για επτά ολόκληρες ώρες ψάχνατε μια λεπτομέρεια για τον ρόλο του Τειρεσία και την επόμενη μέρα στην πρόβα ήταν σαν να μην είχε γίνει ποτέ αυτό.
Τρομερό, τρομερό περιστατικό! Όλοι περιγράφουν περιστατικά που μας διέλυαν και όντως έτσι ήταν. Βγαίναμε όλοι από τις πρόβες τσακισμένοι. Με την (Εύη) Σαουλίδου θυμάμαι, επειδή στην «Αντιγόνη» στο πρώτο μέρος του έργου έρχεται η Ισμήνη και μετά ο Τειρεσίας, οι μέρες της διάλυσης ήταν ή δικές μου ή της Σαουλίδου. Όμως με πολύ βίαιο τρόπο αυτός ο άνθρωπος προσπαθούσε να μας επικοινωνήσει αυτό που σου λέω, ότι έπρεπε τα χέρια σου να καούνε! Έτσι είναι αυτή η δουλειά. Όλοι λοιπόν περιγράφαμε το πόσο διαλυμένοι βγαίναμε, κάτι που ήταν αλήθεια. Η ιστορία ωστόσο που αφηγήθηκα εμένα με είχε σοκάρει, σαν κοσμοθεωρία, ότι όλα πρέπει να τα εξετάζω από την αρχή και να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο.

Πάντως σε παρατηρούσα και ένιωθα ότι είχες πάρα πολύ μεγάλη ένταση εκείνη τη μέρα…
Η δουλειά που έκανε ο Λευτέρης (Βογιατζής) είναι μια άλλου τύπου διαδικασία. Από τότε που είδα πως υπάρχει αυτός ο τρόπος, παθιάστηκα τρομερά. Έχω βιώσει όλα τα συναισθήματα, γι’ αυτό κάθε φορά που μιλάω έχω αυτή την ένταση. Έχω ενθουσιασμό με αυτά τα θέματα αλλά και ένα μαράζι και μια απογοήτευση που δεν τα καταφέρνω. Ασχολούμαι πολύ με αυτό το κομμάτι και είναι για μένα ένας στόχος ζωής το να πετύχω όλα αυτά που μας έλεγε. Επειδή όμως δεν υπάρχει κάποιος να με καθοδηγήσει αυτή τη στιγμή, δεν τα καταφέρνω. Μετά προσπαθώ με τους μαθητές και πάλι δεν τα καταφέρνω, γιατί μια δραματική σχολή θα σου πει «θέλω ένα αποτέλεσμα θεατρικό αμέσως».

Υπήρχε τελικά μέθοδος ή μη μέθοδος;
Φυσικά και υπήρχε μέθοδος, απλώς δεν ήθελε να την οριοθετήσει και να την ονοματίσει. Για μένα υπάρχει μέθοδος, στον Λευτέρη όμως δεν άρεσε η έννοια της τεχνικής και η έννοια της μεθόδου επειδή σε κρατάει πολύ οριοθετημένο. Για μένα μέθοδος όμως είναι ό,τι είναι συγκεκριμένο με κανόνες και οριοθετήσεις. Έχει έναν πολύ συγκεκριμένο βατήρα από τον οποίο μπορείς να εκτοξευτείς εκτός ορίων, είναι η αλήθεια, και μάλλον γι’ αυτό δεν ήθελε να το κρατήσει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Είχε έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς, ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που ζητούσε αλλά τρομερά δύσκολο να επιτευχθεί. Στόχος του ήταν ο ηθοποιός να φύγει από τη μέση και έψαχνε τρόπους να το πετύχει.

stefania_kyklopas3.jpg

Τότε είχατε επτά ώρες για να ψάξετε μια λεπτομέρεια του ρόλου, την οποία αναιρούσατε κιόλας. Τώρα πλέον που δεν έχεις τόσο χρόνο για πρόβες τι κάνεις;
Κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς! Εγώ ξεκίνησα για τον «Κύκλωπα» σπίτι μου, μόνη. Δούλεψα πάνω στο αρχαίο κείμενο, ψάχνοντας τις λέξεις που μου εντυπώνονταν στα αρχαία ελληνικά στο λεξικό για να βρω τη σημασία τους. Αυτό μου ανοίγει κάποια πεδία. Δεν πρόλαβα να το κάνω για όλες τις σκηνές μου. Θα πάω με όσο έκανα. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Βέβαια το χρόνο σου τον καθορίζεις και εσύ. Αν μου ήταν τόσο απαραίτητο, θα ξυπνούσα στις έξι το πρωί και θα το έκανα.

Ο Καβάφης λέει: «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας / τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις / αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου / αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου». Κοντολογίς, τα στοιχειά και τα φαντάσματα δεν τα συναντάς, απλώς τα κουβαλάς. Τι κουβαλούσες μέσα σου που με το θέατρο εκφράστηκε και εξημερώθηκε;
Το θυμό μου. Νομίζω ότι, αν δεν έκανα θέατρο, θα έπεφτα στα ναρκωτικά. Κάπου έπρεπε να εκτονωθεί ένας εσωτερικός θυμός που υπάρχει μέσα μου και ξεκινά από την οικογένεια, την κοινωνία, το σχολείο, τους κοντινούς μου ανθρώπους και φυσικά από τον εαυτό μου. Επειδή, δυστυχώς κάνω, δηλαδή υπάρχει ένας θυμός που εκτονώνεται μέσα από το θέατρο. Κακώς γιατί δεν πληρώνομαι για να εκτονώνω τον θυμό, αλλά για τους άλλους λόγους που σου περιέγραψα, αυτό είναι ένα κομμάτι που με κάνει περιορισμένη ως ηθοποιό, άσχετα από το πόσο καλή μπορεί να είμαι και από το αν πετυχαίνω πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, είμαι περιορισμένη ως ηθοποιός.

Περιορισμένη;
Εννοώ ότι μόνο οι ρόλοι που έχουν θυμό, που έχουν δυναμική, γράφουν καλύτερα πάνω μου. Δεν γράφουν οι ευαίσθητες κοπέλες. Μπορούν να γράψουν αλλά πολύ πιο δύσκολα. Πολύ πιο δύσκολα πετυχαίνω λεπτές ισορροπίες. Γιατί το πρώτο πράγμα που χρειάστηκε να κάνω στο θέατρο ήταν να εκτονώσω το θυμό μου, γι’ αυτό και η «Ηλέκτρα» πέτυχε τόσο πολύ.

Αυτό δεν σε ιντριγκάρει ώστε να στραφείς προς αυτές τις ευαίσθητες ηρωίδες;
Αυτό προσπαθώ τώρα και αυτό ήταν κάτι που ο Λευτέρης (Βογιατζής) ζητούσε και εγώ τότε βρέθηκα αντιμέτωπη με μια μεγάλη δυσκολία μου.

 Φωτογραφίες Κική Παπαδοπούλου

Η Στεφανία Γουλιώτη πρωταγωνιστεί στον «Κύκλωπα» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη

Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη: Πέμπτη 13 Ιουλίου, 21.15
Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου: Παρασκευή 21 & Σάββατο 22 Ιουλίου, 21:30

Κλείστε θέσεις εδώ

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση:
Παντελής Μπουκάλας
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Επιμέλεια κίνησης: Ερμής Μαλκότσης
Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Έφη Ρευματά, Θανάσης Ζερίτης
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Δεντάκης
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Ερμηνεύουν: Στεφανία Γουλιώτη (Κύκλωπας), Άννα Καλαϊτζίδου (Οδυσσέας), Αλεξάνδρα Αϊδίνη (Σιληνός), Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαρία Μοσχούρη, Αμαλία Νίνου, Μυρτώ Πανάγου, Ελένη Τσιμπρικίδου (Σάτυροι), Έφη Ρευματά (Κομπάρσος)

 

 

 

 

 

«Τι υπέροχο, αυτοί οι άνθρωποι με θεωρούν πραγματικά ξεχωριστή!»

 

Ένα κορίτσι πέφτει, πέφτει, πέφτει…Αυτό το κορίτσι είναι η δεκαεννιάχρονη Μάρτα (Αναστασία Κονίδη)που ένα βράδυ τα πνευμόνια της φουσκώνουν από τις υποσχέσεις της φωτεινής και πανέμορφης πόλης και αρχίζει ένα μεγάλο ταξίδι αιωρούμενη από έναν ουρανοξύστη. Στους ορόφους του, θα δούμε και θα ακούσουμε όσα εκείνη δεν θα προλάβει, γιατί ο χρόνος είναι λίγος και οι στάσεις απαγορευμένες.

Ο  Ιταλός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και ζωγράφος, Ντίνο Μπουτζάτι (1906-1972) του οποίου τα διηγήματα δραματοποιήθηκαν γι’ αυτή την παράσταση από τον Κώστα Φιλίππογλου και την ίδια τη σκηνοθέτη, είχε ως σημείο αναφοράς του τον Κάφκα. Έτσι, αν και «παραμυθάς», στερείται μιας αίσθησης ρεαλισμού, απέχει από την πραγματικότητα, χωρίς ελπίδα φυγής, όπως και ο Κάφκα. Τα κείμενά του έχουν μια ατμόσφαιρα μαγείας, ίσως αναγκαία για την ψυχοσύνθεσή του μετά από όσα φρικιαστικά βίωσε ως ανταποκριτής στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παράλληλα όμως υπάρχει μια αμφιβολία για το τι είναι πραγματικό και τι παραίσθηση. Τι στα αλήθεια βιώνει ο ήρωας και τι ονειρεύεται. 

Αυτά τα στοιχεία του συγγραφέα νομίζω πως αναδείχθηκαν εξαιρετικά σε μια εμπνευσμένη παράσταση, τρυφερή, ευαίσθητη, με χιούμορ και με άποψη που η Λίλο Μπάουρ σκηνοθέτησε με βάση τη σωματικότητα επιτυγχάνοντας υπέροχες σκηνές που στην ανάμνησή τους ένα μειδίαμα έρχεται στα χείλη.   

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζαν Λεκόκ που ξεκίνησε την μέθοδο του Θεάτρου Complicité στη Γαλλία δούλευε ως δάσκαλος σε κέντρο αποκατάστασης αθλητών και ενδιαφερόταν για το σώμα και την αποκατάστασή του. Ενώ ο Μοσέ Φελντεκράινς, άλλο σημαντικό μέλος του Θεάτρου, είχε ο ίδιος τραυματιστεί και παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι μύες αλλά και πως το μυαλό και η μνήμη των κινήσεων του σώματος μπορούν να κάνουν τα μέλη να δουλέψουν ξανά. Το σώμα και οι λειτουργίες του λοιπόν αποτελούν το βασικό εργαλείο γι’ αυτή τη μέθοδο, σε σημείο που οι άνθρωποι έρχονται σε επικοινωνία, χωρίς λόγια, μόνο με τη σωματικότητά τους. Έτσι η γλώσσα του σώματος γίνεται μια διεθνής γλώσσα. Ίσως γι’ αυτό και η Λίλο Μπάουρ για χρόνια συνεργάτης της ομάδας,,όπως και ο Φιλίππογλου, κατάφερε να επικοινωνήσει τόσο ουσιαστικά με τους Έλληνες ηθοποιούς - Μαρία Καλλιμάνη, Κώστα Φιλίππογλου, Γιώργο Συμεωνίδη, Εριφύλη Στεφανίδου, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Τάσο Δημητρόπουλο, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Θάνο Λέκκα, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη και Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη.

Όλοι, ανεξαιρέτως θεατρικής εμπειρίας, λειτούργησαν εξαιρετικά σαν ένα σώμα στη σκηνή, χαρακτηριστική είναι η σκηνή του γυμναστηρίου, πόσο εντυπωσιακά με μόνο τα σώματά τους παρουσίασαν μια αίθουσα με όργανα γυμναστικής. Συγχρονισμός, ταχύτητα, συγκέντρωση, εξαίσια δουλειά συνόλου. 

Το θέατρο φόρμας θριάμβευσε. Εύκολες σκηνικές λύσεις δεν επιλέχθηκαν από την Λίλο Μπάρουρ, ακόμη και οι ανυψώσεις του κοριτσιού γίνονταν από κάποιον συνάδελφό της επί σκηνής, και όχι από τεχνητό μέσο. Οι ηθοποιοί έπαιξαν και τα βίντεο με τους αστροναύτες στη Σελήνη. Όλα χειροποίητα, οι ίδιοι και τα σώματά τους δημιουργοί καθημερινών σκηνικών και λυρικών εικόνων. Το παραμύθι ξεγλιστρούσε εμβόλιμα στον ρεαλισμό και το πραγματικό με το ονειρικό μάχονταν στη σκηνή του Rex με μια μοναδική τέχνη σαν επιδέξιοι ξιφομάχοι. 

Η συμβολή του Κώστα Φιλίππογλου στη δραματουργία ήταν καθοριστική και για την εντοπιότητα της παράστασης. Όπως τα χαρακτηριστικά ταπεράκια της μαμάς, το ελληνικό καμάκι, το fenistil για τα κουνούπια κ.λ.π. 

Στη δραματουργία όμως, σαν να χάθηκε ένας βασικός πυρήνας της  αφήγησης, έλειψε το κεντρικό πρόσωπο- ίσως ένας αφηγητής- ή μια αναγκαία δομή να την κρατήσει, σαν να μην καταλαβαίναμε γιατί παρακολουθούσαμε όλες αυτές, τις πραγματικά πολύ ωραίες σκηνές, ποιοι ήταν όλοι αυτοί και γιατί μιλούσαν. Θα μπορούσαν να μιλούν για τα πάντα. Από τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής και τον έρωτα, μέχρι την επιστήμη και την πολυσημία ενός γεγονότος. Ενώ οι μονόλογοι του κοριτσιού που πέφτει έκαναν ακόμα πιο συγκεχυμένη την κατάσταση. Μια σύνδεση ή έστω ένας ομόκεντρος κύκλος που να οδηγεί σε ένα στόχο ήταν αυτό που μου έλειψε από την ιστορία. Σαν να είδα τους πρίγκιπες και τις νεράιδες του όμορφου παραμυθιού  που με επιτυχία στήθηκε, αλλά να μην κατάλαβα ποτέ που καταλήγει και που αποσκοπεί αυτό το «Μια φορά και έναν καιρό…» του Μπουτζάτι. 

Στο υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα της παράστασης συνέβαλαν τα έξυπνα και πολυμορφικά σκηνικά και κουστούμια  της Όλγας Μπρούμα που έδιναν τη δυνατότητα για πολλές χρήσεις και γρήγορες εναλλαγές, ενώ με τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα και την αξιοποίηση των φώτων led, επιτεύχθηκε μια αίσθηση αιώρησης τόσο της κοπέλας, όσο και των αντικειμένων γύρω της. Σημαντική και η συμβολή της μουσικής του Daniel Freitag.

Το κορίτσι έπεφτε, έπεφτε, έπεφτε μπροστά μας και η πιο σπαρταριστή επίγευση που αποκομίσαμε ήταν δέκα ηθοποιοί που όρμησαν στη σκηνή με σαρωτική ενέργεια δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό, έτοιμοι να βουτήξουν σ’ αυτό το συναρπαστικό, παραμυθένιο ταξίδι με μάτια ορθάνοιχτα και χωρίς μπρατσάκια, κολυμπώντας ελεύθερα αλλά στην ίδια πάντα παραλία. 

 

Εθνικό θέατρο – Rex / σκηνή Κοτοπούλη, 4-6 Ιουλίου 2017, 21:00

Κλείστε θέσεις εδώ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δύο, να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα εγώ, ούτε γυναίκα ούτε άνδρας…»

Ένα δέντρο, φωτισμένο στο κέντρο της σκηνής, έχει φυτρώσει μέσα σε σκορπισμένους στηθόδεσμους, που μοιάζουν πια σαν γάζες πολέμου ή σαν λευκά πρόβατα έτοιμα για τη θυσία, όπως η γυναίκα που παραδίδεται από τον δυνάστη πατέρα στον δυνάστη σύζυγο ‒ στον δεύτερο μάλιστα δίνεται και προίκα για να τη βασανίσει, σύμφωνα με τον Ευριπίδη.

Τρεις άνδρες ντυμένοι σύγχρονοι γαμπροί, στην αντίθεση του ασπρόμαυρου με βάση την αισθητική της παράστασης (κοστούμια Ιωάννα Τσάμη), έτοιμοι να διηγηθούν τη μεγαλύτερη τραγωδία που γράφτηκε για τον έρωτα. Η αρχή θα γίνει εκεί μπροστά στο δέντρο, που, σαν άλλη θυμέλη, θα δεχτεί πολλές φορές τους τρεις υποκριτές.

Το σκηνικό της παράστασης που δημιούργησε η Ελένη Μανωλοπούλου έμοιαζε με μια υπέροχη εικαστική σύνθεση που ξεπήδησε από την documenta 14, που, φωτισμένο από τον Αλέκο Αναστασίου και πλαισιωμένο από το φυσικό σκηνικό του λιμανιού της αρχαίας Επιδαύρου, ήταν μαγευτικό.

Ο Χρήστος Λούλης και ο Μιχάλης Σαράντης θα αφηγηθούν τα γεγονότα που θα επακολουθήσουν με την κινηματογραφική ταχύτητα ενός σεναρίου, καθώς τα λόγια τους είναι δανεισμένα από την ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι (σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη).

Λίγο αργότερα, όταν η αφήγηση θα δώσει τη θέση της στη δράση, η Μήδεια του Γιώργου Γάλλου θα κάνει την είσοδό της σκηνή και θα είναι η πιο παράξενη που έχεις δει ποτέ. Όχι γιατί δεν είναι γυναίκα, ντυμένη με το ανάλογο κοστούμι, αλλά γιατί δεν έχεις συνηθίσει να αναπαρίσταται αυτός ο ρόλος σε χαμηλούς τόνους, με εκφραστική λιτότητα και σκηνική οικονομία. Η οργή συνήθως εκδηλώνεται με κραυγές, ενώ εδώ τη θέση τους πήραν ενίοτε ακόμα και οι ψίθυροι. Το αποτέλεσμα καθηλωτικό, ευκαιρία μιας πολύπλευρης ερμηνείας της βάρβαρης μάγισσας, που μας χαρίζει η πειραματική και συνάμα εμβληματική σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζά

Μπορέσαμε να καταλάβουμε πιο ουσιαστικά τον αγώνα λόγων μεταξύ Μήδειας και Ιάσονα, ξεπερνώντας το πρώτο επίπεδο, την αρχετυπική αντίθεση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, αντιλαμβανόμενοι τη σύγκρουση ανάμεσα την πανάρχαια μαγεία της δέσμευσης μέσω του όρκου, που αντιπροσωπεύει η Μήδεια ‒είναι χαρακτηριστικό ότι επιλέγεται από τη δραματουργία να δούμε από την αρχή της παράστασης την ηρωίδα να ορκίζει τον Αιγέα ότι θα την φιλοξενήσει‒ ενάντια στον συμφεροντολογικό τρόπο σκέψης του Ιάσονα που έχει θεοποιήσει τα υλικά αγαθά.

Ο ηθοποιός με απίστευτη ακρίβεια και τεχνική υποδύθηκε σε σκηνές τη Μήδεια. Αλλού βγήκε από το σώμα της για να την παρακολουθήσει από άλλο πρίσμα και να περιγράψει σε τρίτο ενικό τα συμβάντα και αλλού διείσδυσε βαθιά σε αυτό και έγειρε σαν πονεμένη γυναικεία φιγούρα στους ώμους του δυνατού άνδρα της εκλιπαρώντας. Για να εισπράξει το απορριπτικό «Και ένα βράδυ έγειρες το κεφάλι σου στον ώμο μου, σαν μικρό κοριτσάκι και ένιωθα απλά πως με βάραινες…»

Ο Χρήστος Λούλης αντιπροσώπευε τον ισχυρό ανδρικό κόσμο στην παράσταση (Ιάσονας, Κρέοντας, Παιδαγωγός και Αιγέας) και εντυπωσίασε με τις λεπτές αποχρώσεις που είχε ντύσει την κάθε προσωπικότητα, ώστε να διαφέρει αισθητά τόσο σωματικά όσο και φωνητικά, έχοντας όμως πάντα ως βάση την κυριαρχία του αρρενωπού στοιχείου.

Σπαρακτικός ο Άγγελος του Μιχάλη Σαράντη, έφερε τη φρίκη των γεγονότων στη σκηνή. Οι παύσεις του καθηλωτικές, σαν να σε συντόνιζαν σε μια κοινή διαδρομή μαζί του. Επίσης πολύ καλή δουλειά είχε γίνει από τον ηθοποιό και στον ρόλο της παραμάνας.

Οι κινήσεις και των τριών έμοιαζαν συχνά με αγγεία αρχαϊκής εποχής, σαν τα σώματά τους να συνέθεταν συνθέσεις που χαρακτηρίζονταν από μια ακρίβεια στις ανατομικές λεπτομέρειες. Κρατούσαν το ρυθμό της παράστασης με τον μετρονόμο και είχαν τον απόλυτο συγχρονισμό.

Όταν η Μήδεια θα αποφασίσει να σκοτώσει τα παιδιά της, θα ξεριζώσει και το δέντρο από το κέντρο της σκηνής. Οι ρίζες και το χώμα θα φανούν, τα δάκρυα θα κυλήσουν. Ο φόνος θα ακουστεί με ένα χορικό και όταν καρδιές και φωνές σιγήσουν. Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου θα φτάσει σε όλες τις γωνιές του κοίλου.

Μπορεί ο Ιάσονας να μιλάει για το πόσο τυφλός ήταν, όμως όλα γύρω του λούζονται στο φως. Τίποτα δεν θυμίζει σκηνικό θανάτου. Ίσως μόνο οι ψίθυροι. Η παιδοκτονία έχει καθαγιαστεί. Τώρα η Μήδεια, ως εγγονή του Ηλίου, μπορεί να κατοικήσει εκεί που της αξίζει, ως άλλη θεά, δικαιωμένη, μακριά από τον ανδρικό ζυγό και την αδικία του. Έτσι η παράσταση θα κλείσει με τους στίχους από το «Υλικό Μήδειας» του Χάινερ Μίλερ (σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, εκδ. Καστανιώτη).

Να είχα παραμείνει το κτήνος που ήμουνα

Πριν ένας άντρας με κάνει γυναίκα του

Η Μήδεια η βάρβαρη η περιφρονημένη τώρα

Μ’ αυτά μου τα χέρια της βάρβαρης

Χέρια ξεπλυμένα ξεθωριασμένα ξεσκισμένα πλήθος φορές

Σε δυο κομμάτια την ανθρωπότητα να σπάσω θέλω

Και στο άδειο διάμεσο να ζήσω Εγώ

Ούτε γυναίκα ούτε άντρας

Θυμίζοντάς μας ότι «Εγώ» πονώ έτσι κι αλλιώς για τον έρωτα, την ξενιτιά, το θάνατο, την απόρριψη και «Εσένα» ανεξαρτήτως φύλου και καταγωγής. Έτσι αυτό το «Ούτε γυναίκα ούτε άνδρας» σαν τελευταίος ψίθυρος θα σε ακολουθήσει και μετά την παράσταση, κάπως σαν να αντηχεί ακόμη…

 

 

«Ο άνθρωπος κουφάθηκε βαθιά από τις ιαχές της ανομίας και, το χειρότερο, αρχίζει να συνηθίζει. Δέχεται τα πάντα, εκτός από το μόνο που μπορεί να τον σώσει, να στραφεί στον άλλο και να χτίσει μια ζωή που δεν θα αξίζει να γκρεμίσουν οι θεοί…»

Αυτοί οι στίχοι από την εξαιρετική μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα δεν θα ακουστούν μόνο από το χορό αλλά και από την ίδια την Ιφιγένεια, ρίχνοντας έτσι την αυλαία στην παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και αποδεικνύοντας και με αυτό το στοιχείο μια σκηνοθετική οπτική του έργου που θέλει να αναδείξει τη σχέση της τραγικής σκέψης με τη φιλοσοφία και την έννοια της υπέρβασης.

Η κόρη του βασιλιά Αγαμέμνονα, που θα δεχτεί να θυσιαστεί για να φυσήξει ούριος άνεμος και να φύγουν από το λιμάνι της Αυλίδας τα καράβια των Ελλήνων, το λέει καθαρά: «Για τα λάφυρα της Τροίας με σκοτώνετε, όχι για την Ελλάδα». Η Ιφιγένεια παίρνει τη γενναία απόφαση γνωρίζοντας ότι πεθαίνει για «ένα πουκάμισο αδειανό…» Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστικός πόλεμος χωρίς κάποιο δήθεν «πατριωτικό» άλλοθι.

Στο μεγάλο ερώτημα της μεταστροφής της ηρωίδας η παράσταση φαίνεται να παίρνει θέση σαφώς πολιτική. Γι’ αυτό και τα λόγια της παρθένας όταν με θάρρος θα δεχτεί να πεθάνει ‒«Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το αναπόφευκτο: θα μας συντρίψει πριν μας συντρίψει. Απ’ όσα είδα κι άκουσα, κατέληξα πως πρέπει να πεθάνω. Θα το κάνω, αλλά περήφανα, γενναία, όχι μικρόψυχα: με κλάματα και οδυρμούς, αφού πρέπει να σώσω εγώ την τιμή της Ελλάδας – κι ας τιμήσει η Ελλάδα τ’ όνομά μου. Όταν με γέννησες, εσύ απέκτησες ένα παιδί κι εγώ δύο μάνες: αυτήν που μ’ έφερε στον κόσμο κι αυτήν που θα γινόταν για μένα ο κόσμος όλος»‒ προκαλούν μια δυσθυμία στο κοινό, από την οποία, αν μη τι άλλο, κυριαρχεί μια αποστροφή στον κόσμο της ηγεσίας, των δυνατών, που ασυνείδητα οδηγεί σε συγκρίσεις με το σήμερα, όπως μόνο τα μεγάλα έργα με τη διαχρονικότητά τους μπορούν να κάνουν. Αποστροφή που γίνεται απέχθεια όταν θα ακουστεί από την Ιφιγένεια της Παπαληγούρα το σπαρακτικά αποφασιστικό και συνάμα ιλαροτραγικό «Καλύτερα χίλιες γυναίκες νεκρές παρά ένας άντρας».

Ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας συνσκηνοθετούν την παράσταση στηρίζοντας το εγχείρημά τους στην ιδέα των τριών υποκριτών που στέκονται πάνω σε ξύλινα κινούμενα τρολ (σκηνικά Κωνσταντίνος Ζαμάνης), σχεδόν ακίνητοι, ντυμένοι-βαμμένοι στα λευκά, χωρίς υποδήματα, σαν άλλα αγάλματα, και περιτριγυρισμένοι από το χορό, σύγχρονες κοπέλες που άλλοτε περιεργάζονται τα εκθέματα, άλλοτε γίνονται θεατές των σκηνών τους και άλλοτε οι γυναίκες της Χαλκίδας, συμπαραστάτισσες στο δράμα, ενώ πάντα μετακινούν την ιστορία και φέρνουν στο προσκήνιο τον κάθε ήρωα. Έτσι τα πρόσωπα της τραγωδίας είναι είτε πιόνια σε ένα σύγχρονο αέναο παιχνίδι της μοίρας είτε βαριά κληρονομιά που στέκει εκεί αγέρωχη, έτοιμη να εξιστορήσει όσα στοιχειώσανε και στοιχειώνουν την Ελλάδα και τον άνθρωπο.

Με αυτή τη συνδιαλλαγή χορού και υποκριτών επιτυγχάνεται μια ενδιαφέρουσα συνομιλία του μύθου με το παρόν. Οι εννιά κοπέλες που τον απαρτίζουν, όλες μία και μία (Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου, Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη), με εντυπωσιακές φωνητικές δυνατότητες, το καταφέρνουν αυτό. Εξαιρετικές στην κίνησή τους (κίνηση: Αγγελική Τρουμπάκη), στις εκφράσεις τους, στη μεταξύ τους επικοινωνία. Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ξεχωρίζοντας ως μονάδες και ενθουσιάζοντας ως σύνολο.

Έχοντας την τύχη να τραγουδήσουν τα εμπνευσμένα, σύγχρονα και με άποψη χορικά του Σταμάτη Κραουνάκη, όπως αυτό για τον έρωτα ‒«Να μου λείπουν οι έρωτες, οι φλόγες και τα πάθη…»‒, με μόνο ένα αρκοντεόν επί σκηνής, ένας παράλληλος μουσικός κόσμος γεννήθηκε στο λιμάνι της Αυλίδας, όπου μαΐστρος και σορόκος ήταν πάντα συνεργάσιμοι.

Όσο και αν ήθελε κανείς να τονίσει ότι αυτές οι εννιά κοπέλες ζουν στο παρόν, θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε ακόμα και αν δεν ήταν ντυμένες με φτηνά ρούχα γνωστής αλυσίδας! Είναι κρίμα, γιατί η καλή δουλειά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη φάνηκε από τα ευέλικτα, εντυπωσιακά και προσεγμένα στις λεπτομέρειες κοστούμια των τριών υποκριτών.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Αθηνά Μαξίμου και η Λένα Παπαληγούρα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα μεγάλο υποκριτικό και σκηνοθετικό στοίχημα. Ακίνητοι σε πολλές στιγμές, χρησιμοποιώντας ελάχιστους μυς, όταν μιλούσαν, προσπαθούσαν κυρίως με το λόγο τους να μεταφέρουν τους κόσμους των ηρώων τους. Σε ελάχιστες στιγμές είδαμε σωματική επαφή μεταξύ τους και μόνο όταν η πλοκή είχε κλιμακωθεί.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, έχοντας ένα από τα μεγαλύτερα χαρίσματα για ρόλους αρχαίας τραγωδίας, τη στεντόρεια φωνή του, μας χάρισε έναν ηγετικό και απόλυτο Αγαμέμνονα, από τον οποίο μου έλειψε πρωτίστως το στοιχείο της πατρικής ενοχής και το αδιέξοδο για την απόφαση που κλήθηκε να πάρει. Ο Αχιλλέας του έδωσε μια κωμική ανάσα στην παράσταση και ο ηθοποιός με ευκολία μεταπηδούσε από τον ένα ρόλο στον άλλο, ενώ ήταν εντυπωσιακή και η ηλικιακή διαφορά που από το παίξιμό του έδειχναν να έχουν οι δύο άντρες.

Η Αθηνά Μαξίμου είχε ωραίες στιγμές ως Κλυταιμνήστρα, έχοντας κάνει εξαιρετική δουλειά στην εκφορά του λόγου. Ριψοκινδύνεψε με καρικατουνίστικες εκφράσεις και χαριτωμένες στάσεις που μάλλον σκηνικό ενδιαφέρον είχαν τελικά. Η πιο επικίνδυνη ακροβασία όμως ήταν το φλερτ με την υπερβολή, που είναι θέμα τριβής των παραστάσεων και νομίζω θα παρέλθει. Ενώ με τον Μενέλαο είναι σαφώς εκείνη που έχει να αντιμετωπίσει τον πιο κόντρα ρόλο και το κάνει επιλέγοντας μια ασφαλή οδό.

Η Λένα Παπαληγούρα κέρδισε το διττό στοίχημα. Ήταν αγνώριστη ως γέρος, καλυμμένη με την κουκούλα του κοστουμιού της, και με τη στάση του σώματος να μαρτυρά τα χρόνια του ρόλου, όπως και η φωνή. Ως Ιφιγένεια κατάφερε να παρουσιάσει στη σκηνή μια διαδρομή από την αθωότητα στη βίαιη ωρίμανση. Η μεταστροφή ενός αθώου κοριτσιού σε μια γυναίκα-σύμβολο. Ανάλαφρη σαν πούπουλο στην πρώτη της εμφάνιση, βαριά με τα πόδια στη γη, ανάμεσα στις γυναίκες στο φινάλε.

Η παράσταση, πέρα από κάθε ένσταση που μπορεί να έχει κάποιος, κερδίζει το σπουδαιότερο στοίχημα, να ακουστεί ο λόγος του Ευριπίδη μέσα από μια εκπληκτική μετάφραση και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στο ταξίδι που θα κάνει σε όλη την Ελλάδα. Αναζητήστε τη!

 

Κυριακή 2/7, 21:30

Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, Πάτρα

Δευτέρα 3/7,  21:30

Θέατρο Κάστρου, Καλαμάτα

Πέμπτη 6/7, 21:30

Δημοτικός Κινηματογράφος Ελληνίς, Αγρίνιο

Παρασκευή 7/7, 21:30

Ανοικτό Θέατρο Δήμου Λευκάδας, Λευκάδα

Σάββατο  8/7, 21:30

Υπαίθριο Θέατρο ΕΗΜ-Φρόντζου, Γιάννενα

Κυριακή 9/7, 21:30

Θέατρο Βουνού, Καστοριά

Δευτέρα 10/7, 21:30

Δημοτικό Στάδιο Κοζάνης, Κοζάνη

Τρίτη 11/7, 21:30

Κηποθέατρο Αλκαζάρ, Λάρισα

Τετάρτη 12/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 13/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Παρασκευή 14/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Διαβάστε αναλυτικά όλους τους σταθμούς της περιοδείας εδώ

Μπορεί ο καύσωνας να έχει δυσκολέψει τη ζωή στην πόλη, στη γη της Αργολίδας όμως  απόψε το βράδυ, όση ζέστη και να έχει, όταν η Επίδαυρος θα γίνει μια αγκαλιά, όταν  θα πέσει απόλυτη σιωπή και θα ακούγονται μόνο οι διακριτικές νότες του γκιώνη από τις φυλλωσιές, όταν το φυσικό σκηνικό με τα πεύκα, σκεπασμένο με τα άστρα του ουρανού, θα υποδέχεται το χορό των «Επτά Επί Θήβας», εκείνη τη στιγμή ένα αεράκι αγαλλίασης θα δροσίσει την καρδιά του κοινού. Έτσι όπως μόνο η τέχνη μπορεί να κάνει.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους «μάγους», που θα φέρουν τη δροσιά, θα είναι και η Ισμήνη, της Ιώβης Φραγκάτου,που με την περσινή της συμμετοχή κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις, καταθέτοντας μια μεστή και καίρια ερμηνεία, χαρίζοντας στην παράσταση μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της, εκείνη του θρήνου.

Λίγες ώρες πριν τη φετινή πρεμιέρα η όμορφη ηθοποιός εξηγεί στο texnes-plus, γιατί αν και μετράει ήδη τρεις παρουσίες στην Επίδαυρο, «κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά». Μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματά της για το «αγκάλιασμα του κόσμου» και γυρίζει τον χρόνο πίσω στην παράσταση που την έκανε να πει: «Ναι, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου».  

 

iovi4.jpg

 

Πώς προσεγγίζεις ξανά την ίδια ηρωίδα, ένα σχεδόν χρόνο μετά;

Νιώθω μεγάλη συγκίνηση που συναντώ ξανά την ηρωίδα μου. Γνωρίζοντάς την ήδη, μπορώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αναζητώ νέα επίπεδα στον χαρακτήρα της. Η προσέγγιση του ρόλου μου αυτού κάθε αυτού δεν έχει αλλάξει. Μολαταύτα, οι αλλαγές στον χορό και στους βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας, δίνουν διαφορετική μορφή στην απόδοσή του. Αυτό θα το παρατηρήσουν όσοι έχουν ήδη δει το έργο στην περσινή εκδοχή του, γι' αυτό είμαι βέβαιη ότι δεν θα έχουν την αίσθηση του déjà vu.

 Η περσινή μεγάλη επιτυχία της παράστασης σας δίνει άλλη διάθεση για να δουλέψετε ξανά πάνω στο κείμενο του Αισχύλου;

 Η αγάπη του κόσμου μας «αγκαλιάζει» και μας δίνει δύναμη, όπως είναι φυσικό. Η αθρόα προσέλευση των θεατών, όπου και αν παίχτηκε η παράσταση, είναι η επιβράβευση γι' αυτήν την πλούσια σε νοήματα εκδοχή του αριστουργήματος του Αισχύλου, υπό την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Τσεζαρις Γκραουνιτς και την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι κίνητρα για όσους παίζουμε σε αυτό το έργο, ώστε να κάνουμε την υπέρβαση και να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό κάθε φορά. Όπως λέει και ο σκηνοθέτης μας : «Θέλω να πετάξετε ! Όλοι! Να σας βλέπω να πετάτε !Είστε σωστοί,  είστε καλοί,  όμως θέλω να είστε ελεύθεροι  και να πετάτε!»

Πώς ήταν η εμπειρία των προβών με τον Τσέζαρις Γκραουζίνις;

 Η συνεργασία με τον Τσέζαρις είναι μία σπάνια εμπειρία, που με βοήθησε να εξελιχθώ και να ωριμάσω. Και αυτό γιατί ο ίδιος δημιουργεί ένα πλαίσιο «οργανωμένης ελευθερίας» μέσα στο οποίο μπορεί κάποιος να εκφραστεί με μέτρο χωρίς να σκέφτεται τους περιορισμούς της κριτικής. Αυτό το πλαίσιο συνθέτει μία ποιητική ατμόσφαιρα, που καλεί τον ηθοποιό να μεταδώσει το μήνυμα του έργου στο κοινό, όσο πιο καθαρά και ουσιαστικά γίνεται.   Συνειδητοποιώ πλήρως το πόσο έχω βοηθηθεί μέσα από την προσέγγισή του. Ακολουθώ στην πράξη πια αυτό που είχα μάθει από την σχολή,  κάτι που ο Τσεζαρις το έκανε απτό καθ' όλη τη διάρκεια των προβών: «Χωρίς εμένα δεν υπάρχω εγώ και χωρίς εμένα δεν υπάρχεις  εσύ».

iovi7.jpg

Για σένα πιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της τραγωδίας;

Είναι το πάντα επίκαιρο θέμα της εμφύλιας διαμάχης και της διχόνοιας. Πως ακόμη και στην αδελφική αγάπη εισχωρεί η δίψα για εξουσία. Με ποιητικό τρόπο και σκοτεινό χιούμορ, η παράσταση αναδεικνύει τη γελοιότητα του πολέμου και το θέμα της εμφύλιας σύγκρουσης. Η διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων απορρέει από τον φθόνο, ο οποίος γεννιέται τη στιγμή που κάποιος λέει: «γιατί αυτός και όχι εγώ!». Και αυτό προέρχεται από το συναίσθημα μιας απροσδιόριστης και θολής «ανωτερότητας».  Η ανωτερότητα λοιπόν, ενυπάρχει τόσο στον καλό, όσο και στον κακό, στον ευφυή και τον ανόητο, στον ικανό και τον μη ικανό. Καθένας από αυτούς τους τύπους ανθρώπων την εκφράζει διαφορετικά. Όπως και να εκφράζεται αυτή όμως, αυτό που έχει σημασία σε μια οποιαδήποτε διαμάχη είναι να σωθεί η «πόλις», το σύνολο δηλαδή. Αυτό είναι πάντα, ακόμα και σήμερα το διακύβευμα  και θίγεται με καίριο τρόπο στην παράστασή μας.

Αν και νέα ακόμη, έχεις παίξει ήδη τρεις φορές στην Επίδαυρο. Ποια αίσθηση σου άφησε αυτή η εμπειρία;

 Είναι ,όντως, η τρίτη φορά που συμμετέχω σε παράσταση που παίζεται στην Επίδαυρο και έχω να πω πως κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά. Ξεχωριστή! Η συμμετοχή μου σε αυτόν τον ρόλο, σε ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα και η εμπειρία της παράστασης στο πιο επιβλητικό αρχαίο θέατρο με γεμίζει δέος, χαρά και αίσθηση ευθύνης. Θέλω να σταθώ αντάξια της τιμής που μου έγινε και φυσικά να μπορώ να απολαμβάνω αυτήν την εμπειρία ξανά και ξανά τα επόμενα χρόνια.

iovi6.jpg

 Η Ισμήνη όπως και η Αντιγόνη έρχονται αντιμέτωπες μ’ ένα ηθικό δίλημμα, με το τι κάνουμε όταν υπάρχουν δύο «πρέπει». Έχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπη με μεγάλα διλήμματα ή αποφάσεις στη ζωή;

Έχω αντιμετωπίσει διλήμματα κάποιες φορές, ναι. Προσπάθησα όμως, όταν μου συνέβη να δω και τις δύο όψεις του νομίσματος, να αποστασιοποιηθώ για να αποφασίσω με καθαρό μυαλό, ζυγίζοντας ταυτόχρονα και το συναίσθημά μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό, αλλά οι μεγάλες αποφάσεις απαιτούν αυτήν την ψυχραιμία.

iovi2.jpg

Είναι αλήθεια ότι καθοριστικό ρόλο στην απόφαση σου να γίνεις ηθοποιός έπαιξε το έργο του Ευγένιου Ο’Νήλ ''Το ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα''; Πώς ήταν που φέτος έπαιξες στην παράσταση αυτή πλάι στην Ρενή Πιττακή;

Είναι αλήθεια! Δεν είχα τελειώσει ακόμη το σχολείο όταν παρακολούθησα το ανέβασμα του έργου αυτού από τον, μετέπειτα δάσκαλό μου στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, τον Δημήτρη Καταλειφό, ο οποίος τότε υποδυόταν τον κύριο Ταιρόν. Το θυμάμαι σαν χθες!  Είχα ενθουσιαστεί τόσο, που είπα αυτό θέλω να κάνω, να αφηγούμαι ιστορίες! Φέτος, είχα την χαρά να παίξω αυτό το έργο και να αποκτήσω μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες της θεατρικής μου ζωής. Σε αυτό συντέλεσε η συνεργασία μου με τον Γιάννη Χουβαρδά και όλους τους συντελεστές της παράστασης. Καθώς ο ρόλος μου ήταν αρκετά αποστασιοποιημένος από τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας ,είχα την δυνατότητα να παρατηρώ όλες τις εξελίξεις επί σκηνής. Θέλω να σταθώ όμως, στο ότι είχα την ευκαιρία να παρατηρώ την Ρένη Πιττακή.  Μία από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου  που κάθε μέρα, μέσα από την ερμηνεία της, μας δίδασκε κάτι διαφορετικό για την τέχνη αυτή. Χωρίς καμία σκηνική έπαρση, με τον εαυτό της στην άκρη, αυτή η καθαρή παρουσία μας καθοδηγούσε ακόμη και από τις αναπνοές της κατά τη διάρκεια της παράστασης. Καμαρώνω που συνυπήρξαμε στην ίδια σκηνή και που μπορώ να την αποκαλώ πλέον φίλη μο

Μετά από αυτή την εμπειρία αλλά και από την μέχρι τώρα διαδρομή σου στο θέατρο. Ποιος προσωπικός ή επαγγελματικός σου μύθος καταρρίφθηκε από την πραγματικότητα;

Σίγουρα, όσο περισσότερα χρόνια, δουλεύει κανείς στο θέατρο, τόσο περισσότερο το απομυθοποιεί στο μυαλό του, χωρίς να παύει να το λατρεύει την ίδια στιγμή. Είναι οξύμωρο! Δεν μπορώ να το εξηγήσω λογικά, αλλά έτσι συμβαίνει. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, όπου από το τίποτα αναπτύσσεται ξαφνικά κάτι σημαντικό και ουσιαστικό. Ίσως λοιπόν αυτό που δεν περίμενα ήταν το να διατηρήσω την αγάπη μου γι' αυτή τη δουλειά, παρά τις δυσκολίες.

iovi3.jpg

Από πού αντλείς δύναμη; Τι γεμίζει τις μπαταρίες σου;

Από το στήριγμά μου, την μητέρα μου, την οικογένειά μου και τους παιδικούς μου φίλους. Όσο για τις μπαταρίες, αυτές γεμίζουν από την διάθεση για δουλειά κάθε μέρα της ζωής μου.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.

Αυτό το διάστημα είμαι σε συζητήσεις αλλά ακόμη δεν έχω κάτι ανακοινώσιμο.

Φωτογραφίες: Tasos Thomoglou & Theophilos Tsimas

 

«Επτά επί Θήβας»  στο  Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου  (Φεστιβάλ Αθηνών  & Επιδαύρου)

Παρασκευή 30 Ιουνίου και Σάββατο 1 Ιουλίου, στις 21:00

«ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις

Σκηνικά – Κουστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν

Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης

Χορογραφία – Κίνηση: Έντι Λάμε

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σαμαρτζίδου

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά

Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου

ΔΙΑΝΟΜΗ: Γιάννης Στάνκογλου (Ετεοκλής), Γιώργος Καύκας (Άγγελος), Αλέξανδρος Τσακίρης (Κήρυξ), Κλειώ - Δανάη Οθωναίου (Αντιγόνη), Ιώβη Φραγκάτου (Ισμήνη), Γιώργος Παπανδρέου (Πολυνείκης).

ΧΟΡΟΣ: Λουκία Βασιλείου, Μομώ Βλάχου, Δημήτρης Δρόσος, Ελένη Θυμιοπούλου, Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Σταυριάννα Παπαδάκη, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Αλεξία Σαπρανίδου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Γιώργος Σφυρίδης, Ευανθία Σωφρονίδου, Κωνσταντίνος Χατζησάββας.

 

 

 

Από τα μέσα Ιουνίου, όταν οι αυλές των σχολείων λίγο μετά τη λήξη της σχολικής χρονιάς μένουν ορφανές από μαθητές, σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται μάρτυρες μιας θεατρικής μυσταγωγίας. Συχνά οι θίασοι πραγματοποιούν εκεί τις πρόβες τους, αναζητώντας μια προσομοίωση ανοιχτού χώρου.

Σε μια τέτοια αυλή, κάπου στο Νέο Ηράκλειο, η Ιώ Βουλγαράκη και η ομάδα ΠΥΡ βάζουν τις τελευταίες πινελιές στην «Άφιξη» που θα παρουσιάσουν στις 7 και στις 8 Ιουλίου στο Θέατρο της Μικρής Επιδαύρου. Πρόκειται για τις ραψωδίες φ και χ της «Οδύσσειας».

Είκοσι χρόνια μετά την αναχώρησή του από την Ιθάκη τίποτα δεν θυμίζει πια την παρουσία του Οδυσσέα στο νησί. Αυτό που αντικρίζει επιστρέφοντας στον τόπο του είναι ένα φάντασμα ονείρου. Έτσι το χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Όμηρος. Από το παλάτι
‒στο δικό του φαντασιακό‒ έχει μείνει μόνο ο σκελετός. «Η παράσταση είναι ένα μεγάλο υποκείμενο του Οδυσσέα, δηλαδή βλέπουμε τα πάντα μέσα από τα μάτια του. Το τέλος της ‘‘Οδύσσειας’’, στο οποίο εστιάζει η παράσταση, δεν έχει καμία σχέση με happy end. Είναι πολύ σκοτεινό. Ο Οδυσσέας δεν παίρνει καμία ανάσα ανακούφισης με την άφιξή του. Νιώθει ξένος στον τόπο του και ξεκινά αμέσως έναν αγώνα επιβίωσης και κυριαρχίας», θα μου πει η Ιώ Βουλγαράκη θέλοντας να μου δώσει ένα πρώτο στίγμα.

Οι ηθοποιοί έχουν ήδη πάρει τις θέσεις τους, ανάμεσα σε μια σειρά από ράβδους με led που σχηματίζουν την κάτοψη ενός σπιτιού, το οποίο όμως, αν το δεις από ψηλά, μοιάζει με οφθαλμαπάτη. Ακούγονται οι τελευταίες παρατηρήσεις. Η πρόβα ξεκινά… Η συνέντευξη μπορεί να περιμένει.

 

afiksis.jpg

Σε τι φάση βρίσκεστε τώρα, δουλεύοντας πάνω σε ένα τόσο απαιτητικό κείμενο;
Είμαστε στην τελική ευθεία και αυτό είναι μια φάση που, ενώ είναι εξαιρετικά απαιτητική, είναι και ανακουφιστική συνάμα γιατί η παράσταση έχει πλέον μορφή. Φυσικά, δουλεύοντας πάνω σε ένα τέτοιο κείμενο, στο οποίο μια εικόνα μπορεί να ολοκληρωθεί σε οκτώ με δέκα στίχους και το βασικότερο εργαλείο είναι η προοπτική στο λόγο, απαιτείται μεγάλη εγρήγορση όταν συνθέτεις τη συνύπαρξη όλων των σκηνικών μέσων για να μην αφήσεις τον ήχο, τη σωματική παρτιτούρα, τις προβολές να το κατακερματίσουν. Απαιτείται τεράστια συγκέντρωση και από μένα και από τους ηθοποιούς.

Σκηνοθετικά είναι ένα στοίχημα για σας το Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου;
Ποια παράσταση δεν είναι ένα στοίχημα; Οι λόγοι βέβαια κάθε φορά είναι διαφορετικοί (δραματουργίας, φόρμας, χρονικής στιγμής στην οποία ανεβαίνει η παράσταση). Αναμετριόμαστε με το άγνωστο, προκαλούμε τον εαυτό μας. Το πιο ενδιαφέρον εδώ είναι, νομίζω, το στοίχημα της Μικρής Επιδαύρου συνολικά φέτος. Το φεστιβάλ επιχειρεί μια συνομιλία του Μεγάλου και του Μικρού Θεάτρου, μαζί και με το Λύκειο Επιδαύρου, πάνω σε ενιαία θεματική. Ταυτόχρονα δίνει στο Μικρό Θέατρο ένα θεατρικό στίγμα και όχι μουσικό, όπως κυρίως είχε.

Δραματουργικά πώς δουλέψατε πάνω στις δύο ραψωδίες του Ομήρου;
Η φ («Τόξου θέσις») έχει κοπεί αρκετά και η χ («Μνηστήρων φόνος»), που αποτελεί τον κύριο κορμό της παράστασης, παίζεται ολόκληρη. Το κείμενο δεν έχει υποστεί διασκευή, δεν έχει άλλες λογοτεχνικές προσθήκες, είναι Όμηρος και Μαρωνίτης. Υπήρξε ένα πρώτο στάδιο δικής μου επεξεργασίας πριν από τις πρόβες, που αφορούσε κυρίως τη διανομή, τη διαχείριση του αφηγηματικού λόγου και την επιλογή των κειμένων που είναι χορική αφήγηση και επομένως λέγονται από όλους. Στη συνέχεια, στη διαδικασία της πρόβας πια, πάνω σε αυτό τον καμβά το κείμενο πήρε την τελική του μορφή. Το ζητούμενο σε μια τέτοια επεξεργασία είναι οι επιλογές που γίνονται να κάνουν την ιδέα της παράστασης πιο ανάγλυφη, διασώζοντας τον πυρήνα του κειμένου.

afiksis2.jpg

Ξαναβρίσκεστε, ως ομάδα ΠΥΡ, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Τι αλλάζει στη λειτουργία της ομάδας με τα χρόνια;
Όταν τελειώνει μια δουλειά, νομίζω ότι νιώθουμε πως έχουμε μάθει πολλά σε όλα τα επίπεδα, τόσο στο ερευνητικό, καλλιτεχνικό κομμάτι όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης παραγωγής, με την οποία αναγκαστικά ασχολούμαστε, θέλοντας και μη. Όταν ξεκινάμε την επόμενη παραγωγή, αισθανόμαστε όμως ξανά πρωτάρηδες. Οπότε δεν ξέρω τι αλλάζει... Συνεχίζουμε προσπαθώντας να εμπνέουμε, να εμπιστευόμαστε, να σεβόμαστε και να ακούμε ο ένας τον άλλο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Προσωπικά πιστεύω πως με την πάροδο του χρόνου απαιτείται  μεγαλύτερη προσοχή προς το συνεργάτη, γιατί μπορεί και να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους χωρίς να το πάρουμε είδηση. Απαιτούνται «κεραίες», όπως και σε μια σχέση.

 

Η παράστασή σας έχει κάτι σαν «προπαράσταση», ένα δρώμενο για 140 θεατές. Θέλετε να μας πείτε τι θα γίνει εκεί και πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; Ως ένα «κοινό ζέσταμα» ηθοποιών και θεατών;
Θα τραγουδήσουμε την «Οδυσσέως ἄφιξιν εἰς Ἰθάκην». Και θα συνοδεύσουμε τους θεατές στο αρχαίο θέατρο με αφηγήσεις καθ’ οδόν διάφορων ραψωδιών της «Οδύσσειας», που προηγούνται των φ και χ. Την ιδέα μάς υπαγόρευσε ο ίδιος ο τόπος, και βέβαια η «Οδύσσεια». Το Μικρό Θέατρο βρίσκεται δίπλα στο λιμάνι της Παλιάς Επιδαύρου, ενώνονται με ένα πανέμορφο μονοπατάκι μέσα από περιβόλια και πορτοκαλιές που μοσχοβολάνε. Έμοιαζε αδύνατο λοιπόν να μην εκμεταλλευτούμε το λιμάνι, όταν η ιστορία μας είναι η επιστροφή του Οδυσσέα. Υπάρχει όμως σε όλο αυτό και μια βαθύτερη θεματική σύνδεση με την κυρίως παράσταση: το εναρκτήριο δρώμενο δημιουργεί τη γιορτινή και ονειρική αίσθηση μιας επιστροφής. Για να αφηγηθεί στη συνέχεια η παράσταση το ανέφικτο αυτής της επιστροφής. Για μένα υπάρχει κάτι αμείλικτα πραγματικό σε τούτη τη δράση. Είναι όπως όταν κατεβαίνεις από το αεροπλάνο ύστερα από χρόνια απουσίας και φιλάς το χώμα του τόπου σου, βλέπεις την ομορφιά του και βγάζεις φτερά. Όμως έπειτα από λίγο δεν αναγνωρίζεις τίποτα στη ζωή που βρίσκεις να σε περιμένει εδώ. Ακόμα και οι δρόμοι έχουν αλλάξει.

Η «Άφιξις» θα παρουσιαστεί μόνο στη Μικρή Επίδαυρο;
Ναι.

afiksis4.jpg

Ο Οδυσσέας στις ραψωδίες φ και χ είναι ουσιαστικά ένας ξένος όταν επιστρέφει στο ίδιο του το σπίτι. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να μας κάνει να βιώσουμε αυτό το συναίσθημα; Εσείς το έχετε νιώσει;
Έχω ουσιαστικά δύο χρόνια που είμαι μόνιμα πίσω στην Ελλάδα, ορίζοντας ως επιστροφή μου τη στιγμή που απέκτησα διεύθυνση εδώ, και νιώθω έτσι, ναι. Είναι βέβαια μια πολύ προσωπική αίσθηση αυτή, που δύσκολα μοιράζεται κανείς, γιατί το να νιώθεις ξένος ήδη σημαίνει μια αναπηρία επικοινωνίας. Πάντως, δεν έχω βρει τον εδώ εαυτό μου και είμαι σε διαρκή σύγκρουση με ένα ιδανικό «σπίτι», που τελικά δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ. Απλώς, αν προσπαθήσω να αντικειμενικοποιήσω αυτό το συναίσθημα, να το μετατρέψω σε «πορτρέτο» μιας χώρας, φοβάμαι πως θα ακουστώ είτε ισοπεδωτική είτε αφελής.

Η «Άφιξις» είναι μια παράσταση για το ανέφικτο της επιστροφής. Ο καθένας μας θέλει κάπου να επιστρέψει. Ποια είναι η δική σας «Ιθάκη»;
Είναι τα χρόνια των σπουδών μου στη Μόσχα, τα χρόνια που άρχισα να βρίσκω την ταυτότητά μου, το νόημα των επιλογών μου, τα όρια του εαυτού μου, το δικό μου κέντρο βάρους. Αυτή η εποχή σφραγίστηκε, παρά τις δυσκολίες και τη σκληρότητα ενός «πρωταθλητισμού» που απαιτούν οι Ρώσοι στην εκπαίδευση γενικότερα, από την ανιδιοτελή αφοσίωση των δασκάλων μας σε μας. Αυτή είναι μια αγάπη που δεν θα πάρεις ποτέ ξανά από κανέναν στο επάγγελμα και σε καθορίζει. Τη νοσταλγώ. Και νοσταλγώ αυτόν τον άλλο μου εαυτό, τον εκεί.

Σπουδάσατε σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο Θεατρικής Τέχνης GITIS της Μόσχας. Τώρα διδάσκετε στο Ωδείο Αθηνών. Πώς ήταν για σας η φετινή εμπειρία της επίσκεψης των φοιτητών της παλιάς σας σχολής στο Ωδείο και η συνεργασία με τους Έλληνες φοιτητές στην αρχαία τραγωδία;
Καταρχήν να πω ότι η φετινή συνεργασία με το GITIS, που αυτή τη στιγμή έχει ορίζοντα τριετίας μπροστά της, είναι ένα κατόρθωμα, για το οποίο δουλέψαμε πολλοί άνθρωποι αλλά ξεκίνησε από τον αεικίνητο διευθυντή της σχολής, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη. Η ανταλλαγή δεν έγινε με το δικό μου έτος, οπότε δεν την έζησα στενά ούτε συμμετείχα στις πρόβες της «Ηλέκτρας». Ωστόσο αυτή η σύμπραξη των σχολών είναι κάτι μεγαλύτερο από τον καθένα μας. Ανοίγει μια προοπτική πραγματικά εμπνευστική και γόνιμη για τα παιδιά, Έλληνες και Ρώσους. Δημιουργεί δεσμούς, καλλιτεχνικούς και προσωπικούς. Για μένα είναι φυσικά συγκινητικό. Ούτε που θα μπορούσα να το φανταστώ όταν ήμουν εκεί.

Πώς στέκονται οι Ρώσοι απέναντι στην αρχαία τραγωδία;
Νομίζω με τεράστια περιέργεια ως προς το σκηνικό τρόπο που έχει ανάγκη αυτό το είδος και μάλλον αμήχανα απέναντι στο χορό και τη λειτουργία του.

Πιστεύετε πως τέτοιες πρωτοβουλίες ανταλλαγής φοιτητών, καθώς και άλλες, όπως το Λύκειο Επιδαύρου, μπορούν να έχουν ουσιαστικές καλλιτεχνικές ζυμώσεις ή είναι ακόμη πολύ νωρίς και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να είμαστε σε θέση να τις αποτιμήσουμε;
Πιστεύω πολύ σε αυτές τις πρωτοβουλίες. Η θεατρική τέχνη είναι πρώτα και πάνω από όλα επικοινωνία. Τέτοιες συνεργασίες και διοργανώσεις είναι καταρχήν συναντήσεις. Επίσης, προσφέρουν εμπειρίες, ανθρώπινο υλικό, ερεθίσματα, έκθεση στο άγνωστο... Δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη βασική εκπαίδευση, αλλά την πάνε παραπέρα, τη συμπληρώνουν και την αναζωογονούν.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
Η επόμενη δουλειά των ΠΥΡ είναι η «Μόλλυ Σουήνυ» του Μπράιαν Φρίελ. Θα παιχτεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τον Οκτώβριο του 2017. Συγχρόνως θα επαναληφθεί για δεύτερη χρονιά το «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ με την Αμαλία Καβάλη στο Skrow Theater όπου παίχτηκε και πέρυσι, αφού δώσουμε τέσσερις παραστάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο τέλος του Σεπτέμβρη.

 

afiksis3.jpg

7 και 8 Ιουλίου στη Μικρή Επίδαυρο
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δ. Ν. Μαρωνίτης
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Ιώ Βουλγαράκη
Σκηνικά: Άννα Φιοντόροβα
Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική: Σαβίνα Γιαννάτου
Κίνηση: Σοφία Πάσχου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Παίζουν: Γιώργος Δικαίος, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μαίρη Μηνά, Γιώργος Μπινιάρης, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου
Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Εθνικό Θέατρο
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2017


 

 

 

 

 

 

 

Το 2ο Reborn in Athens επιστρέφει στο Θέατρο Θησείον, την 1η Ιουλίου, για να μας υπενθυμίσει ότι η καλλιτεχνική δραστηριότητα δεν σταματά στην πρωτεύουσα. Μπορεί η Αθήνα των 1.000 plus παραστάσεων τη σεζόν να βιώνει τον δικό της θεατρικό οργασμό, ποιος είπε όμως ότι στη Θεσσαλονίκη, στη Θήβα, στο Ναύπλιο και στην Κέρκυρα δεν υπάρχουν παραστάσεις που κινητοποιούν καλλιτέχνες και κοινό;

Εμείς μιλήσαμε με τους σκηνοθέτες των παραστάσεων, με νέους ανθρώπους γεμάτους όρεξη για δημιουργία και όνειρα για το μέλλον, που έρχονται στην Αθήνα με ενθουσιασμό αλλά και αγωνία για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.

 

 

 

 

Lazaros Papadopoulos.jpg

 

Λάζαρος Παπαδόπουλος (Θήβα): «Βρήκαμε ένα χώρο παρατημένο και φτιάξαμε με τα χέρια μας θέατρο»

Με το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη από το Θηβαϊκό Πειραματικό Θέατρο, που έχει ξαναπαρουσιαστεί μάλιστα στην ίδια στέγη, θα κάνει πρεμιέρα το φεστιβάλ. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Λάζαρος Παπαδόπουλος μας λέει για το Reborn in Athens : «Όταν έμαθα για την ύπαρξη του Reborn in Athens, δεν ξέρω, αλλά ένιωσα ότι δεν είμαστε μόνοι όλοι αυτοί που παλεύουμε να κάνουμε πράξη όσα διαβάζουμε στα βιβλία, όσα βλέπουμε δίπλα μας. Ένιωσα ότι κάποιοι οργανώνουν τα πράγματα έτσι που να μπορούμε εμείς να ανταλλάξουμε απόψεις και γνώσεις για τη θεατρική πράξη. Αυτό ακριβώς επιδιώξαμε με τη συμμετοχή μας: την ανταλλαγή των θεατρικών απόψεων».

Αυτό που τον γοήτευσε στο έργο του Τριαρίδη είναι: «Μιλάει και φωτίζει τους ανώνυμους, το πλήθος που στήριζε το απόλυτο κακό, το φασισμό. Και να γκρεμίσουμε τον ανδριάντα από το βάθρο, θα εμφανιστούν άλλοι Άγγελοι Θανάτου, αν δεν σταματήσουν να υπάρχουν πρόθυμα χέρια να τους αναδεικνύουν».

Το εντυπωσιακό όμως είναι το πάθος της ομάδας να στεγάσει τα όνειρά της, που την οδήγησε στο να φτιάξει μόνη της ένα «χειροποίητο» θέατρο! Ο Λάζαρος μου εξηγεί: «Η παράσταση παίχτηκε για δύο μήνες στη Θήβα, σε ένα θέατρο που φτιάξαμε εμείς με τα χέρια μας, και η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη. Ένα μπλακ μποξ στο υπόγειο του 1ου Λυκείου της Θήβας. Ήταν ένας χώρος από μπετόν, παρατημένος, αποθηκευτικός. Τελικά, το κάναμε θέατρο και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Το σχεδιάσαμε, το δημιουργήσαμε. Τώρα είναι ένας χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει όχι μόνο ‘‘σκοτεινές’’ παραστάσεις αλλά και... ημιφωτισμένες. Η πιο μεγάλη δυσκολία ήταν να φτιάξουμε ένα σκηνικό που να εμπεριέχει και το... όνειρο, το υπερρεαλιστικό. Το έργο έχει και πολλά ποιητικά στοιχεία. Έπρεπε να τα οπτικοποιήσουμε. Νομίζω ότι κάτι καταφέραμε».

Και συνεχίζει με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας να διαγράφεται στα χείλη του: «Όσο για το κοινό της επαρχίας, μη νομίζετε ότι χαρίζεται εύκολα. Είναι πολύ ωμοί συχνά στην κριτική τους αλλά και ιδιαίτερα εκδηλωτικοί όταν κάτι τους αρέσει. Είναι ένα γλυκό άγχος όλο αυτό που γίνεται κάθε φορά. Να πηγαίνουμε βήμα βήμα κάθε στη νέα θεατρική πράξη». 

«Μένγκελε», 1 και 2 Ιουλίου

 

 

 

 

Marina Kakkouli.jpg

Μαρίνα Κακκούλη (Θεσσαλονίκη): «Το ίδιο το σύστημα δεν προωθεί τους νέους καλλιτέχνες»

Η Μαρίνα Κακκούλη, σκηνοθέτις της παράστασης «Απόκοπος» του Μπεργαδή, αναφέρει: «Αυτό το κείμενο γράφτηκε το 1500 περίπου και οι αξίες που προβάλλει είναι πανανθρώπινες και απόλυτα σύγχρονες. Μιλά για την ουσία της ζωής, που είναι η ίδια η ζωή και οι μικρές στιγμές της. Το κείμενο δεν ήταν δική μου επιλογή αλλά της Γεωργίας Πολοπετράκη (ηθοποιός). Εγώ δεν το γνώριζα. Επομένως, τυχαία, σε ένα καφέ, μου διάβασε η Γεωργία κάποιους στίχους. Γοητεύτηκα αμέσως από το λυρισμό, την οικουμενικότητα και τις εικόνες».

Πώς λοιπόν δούλεψαν πάνω σε αυτό το έργο; «Το κείμενο είναι γραμμένο σε μεσαιωνικά ελληνικά, είναι έμμετρο και έχει στοιχεία κρητικού ιδιώματος. Η δυσκολία στην αρχή ήταν μεγάλη. Πώς η απαγγελία γίνεται θεατρικό γεγονός και πώς αντιμετωπίζουμε άγνωστες λέξεις. Στη συνέχεια έπρεπε να παρθούν κάποιες αποφάσεις σε σχέση με τις έντονες και εξωπραγματικές εικόνες του. Το έργο αφηγείται για δράκους, νεκρούς κ.λπ. Ως ομάδα υποστηρίζουμε την αφηγηματική και σκηνική λιτότητα και έτσι πορευτήκαμε. Η αφήγηση μιας ιστορίας, ενός ονείρου, με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και με κύριο φορέα την αφήγηση, το σώμα και τη φωνή. Το ιδίωμα μας ήταν οικείο εξαιτίας της καταγωγής μας, εγώ είμαι Κύπρια και η Γεωργία Κρητικιά, έτσι το χειριστήκαμε με αγάπη και ενθουσιασμό, κάνοντας ελάχιστες παρεμβάσεις».

Οι δύο τους, όπως μου εξηγεί η Μαρίνα, ξεκίνησαν την παράσταση με αφορμή τη διπλωματική εργασία της Γεωργίας. Όταν όμως σκέφτηκαν να την παρουσιάσουν και έξω από τα πλαίσια του πανεπιστημίου, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα: «Κατά τη διαδικασία δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερες δυσκολίες, το κλίμα ήταν εξαιρετικό, γεμάτο χαρά και θετικότητα. Τα προβλήματα εμφανίστηκαν στην πορεία, όταν η παράσταση έπρεπε να προωθηθεί έξω από τα πλαίσια του πανεπιστημίου. Εκεί, τα γραφειοκρατικά και διαδικαστικά ζητήματα είναι τεράστια, αφού το ίδιο το σύστημα δεν προωθεί τους νέους καλλιτέχνες που θέλουν να κινηθούν αυτόνομα, ειδικά νέους που δεν ανήκουν σε κάποιο κρατικό φορέα».

Επιπλέον, για τη Μαρίνα το θέμα δεν είναι οι άνθρωποι του θεάτρου να πηγαίνουν να βλέπουν ανθρώπους του θεάτρου. «Το θέμα είναι πώς γίνεσαι αντιληπτός στον άνθρωπο που δεν ασχολείται με τα καλλιτεχνικά, στον πωλητή, στο δάσκαλο, στο σερβιτόρο, στο μαθηματικό, στα παιδιά κ.ο.κ. Αυτό το πρόβλημα θεωρώ ότι υπάρχει και στην επαρχία και στην Αθήνα».

«Απόκοπος» του Μπεργαδή, 3 Ιουλίου

 

 

 

 

 

Simos Tzitzis.jpg

Σίμος Τζίτζης (Ναύπλιο) ‒ Όταν ο pikatchu γίνεται… ο θεός Δίας

Για το σκηνοθέτη Σίμο Τζίτζη η αναμέτρηση με τον Οιδίποδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, όπως θα μου ομολογήσει ο ίδιος: «Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο έργο δεν ήταν προσωπική μου επιλογή αλλά του καθηγητή μου Γιάννη Λεοντάρη, που μου το πρότεινε προκειμένου να αποδοθεί το έργο μέσω διαφορετικών οπτικών των φοιτητών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών και του Πανεπιστημίου University of St Mark & St John του Πλίμουθ με το οποίο συνεργαζόμαστε. Έτσι, αν και φοβόμουν να αναμετρηθώ τόσο νωρίς με ένα αδιαμφισβήτητα σπουδαίο έργο, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και μπορώ να πω ότι εντέλει όλοι μας γοητευτήκαμε από το πόσο επίκαιρο είναι».

Ο ίδιος βλέπει το 2ο Reborn in Athens σαν μια ευκαιρία: «Αποτελεί ένα δίαυλο επικοινωνίας ομάδων της επικράτειας που επιδιώκουν να παρουσιάσουν το έργο τους σε ένα ευρύτερο κοινό. Έτσι, μέσω αυτής της συνδιαλλαγής καλλιτεχνικών απόψεων επιδιώκουμε να προβάλουμε τη δική μας οπτική για όσα συμβαίνουν μέσω ενός κλασικού έργου όπως ο «Οιδίποδας», καθώς και να πάρουμε ερεθίσματα από τις υπόλοιπες ομάδες και το αθηναϊκό κοινό. Με αυτό τον τρόπο το Reborn in Athens κατορθώνει να αντιστρέψει τη συνήθεια οι ομάδες της Αθήνας να προβάλλουν τη δουλειά τους στην επαρχία παίρνοντας το ρίσκο για το ακριβώς αντίστροφο. Μένει να δούμε αν το ρίσκο αυτό θα βγει σε καλό».

Ποια ήταν όμως η μεγαλύτερη δυσκολία που είχαν στο ανέβασμα της παράστασης; «Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, όμως μπορώ να πω ότι τις τελευταίες μέρες πριν από το ανέβασμά της είχα άγχος για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει το κοινό τη χρήση των pokemon (συγκεκριμένα του pikatchu ως θεού Δία) καθώς και τη χρήση των pokeball για την αναζήτηση της αλήθειας. Ευτυχώς το κοινό δεν εστίασε σε αυτά, αλλά κατανόησε ότι χρήση τους ήταν καθαρά και μόνο ώστε η απόδοση του έργου να είναι σαφής και άμεση, με βάση την εποχή στην οποία ζούμε, αποτυπωμένη από νέους καλλιτέχνες. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και στην Αθήνα».

«Οιδίπους», 7 Ιουλίου

 

 

 

 

 

Thomas Velissaris.jpg

 

Θωμάς Βελισσάρης (Θεσσαλονίκη): «Δεν υπάρχουν εχέγγυα για την ανανέωση του ραντεβού μας με το κοινό»

Ο Θωμάς Βελισσάρης, σκηνοθέτης της ομάδας του Θεάτρου Εταιρότητα, αναζητά στο 2ο Reborn in Athens ένα πολύ πιο «ανοικτό» κοινό απέναντι στο καλλιτεχνικό τους στίγμα. «Ανοικτό, είτε ασκώντας θετική κριτική είτε αρνητική».

Εξάλλου, αυτό που τον προβληματίζει στη Θεσσαλονίκη είναι ότι: «Το κοινό της πόλης, που αναλογεί σε τέτοιες προσπάθειες –εκτός Κρατικού Θεάτρου–, είναι πολύ περιορισμένο σε σχέση με αυτό των Αθηνών. Δυστυχώς, με το τέλος των κρατικών επιχορηγήσεων δεν μπόρεσε να διαμορφωθεί ένα ικανός θεατρικός χάρτης της πόλης που να μπορέσει να στηριχτεί από το κοινό. Και ενώ μας ανακαλύπτει εύκολα, κάτι που λειτουργεί ευεργετικά, δεν υπάρχουν τα εχέγγυα για ανανέωση του ‘‘ραντεβού’’ μας με το κοινό, έτσι το ίδιο εύκολα αισθανόμαστε μετά το τέλος μιας παράστασης ακατοχύρωτοι απέναντι στους ανθρώπους που παρακολουθούν τη δουλειά μας».

Αυτή τη φορά η ομάδα επέλεξε να παρουσιάσει το «Βίο του Ευστράτιου». «Είναι το μυθιστόρημα του Κάρλος Φουέντες «Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους». «Νομίζω πως ο τρόπος που περιγράφεται το Μεξικό της δεκαετίας του ’60 σε αυτό το μυθιστόρημα έχει κάποια ανατριχιαστικά κοινά στοιχεία με την Ελλάδα του σήμερα. Επίσης, με έναν πολύ υπόγειο τρόπο, η κουλτούρα των λαών είναι σχετικά συγγενική. Αποφάσισα λοιπόν να μεταφέρω μέσω ενός πρωτότυπου θεατρικού έργου την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος στη θεατρική σκηνή». Αναφορικά με τους ηθοποιούς, ο Θωμάς μου λέει: «Οι ηθοποιοί πάντα πρέπει να είναι δημιουργοί. Και μάλιστα πρωτότυποι, όπως ένας συγγραφέας ή ζωγράφος. Θέλω να πιστεύω πως αυτές οι πεποιθήσεις αποτυπώνονται στο αποτέλεσμα και της συγκεκριμένης δουλειάς».

Πώς όμως σχολιάζει το γεγονός ότι ακόμα και σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας δεν φτάνουν ποτέ παραστάσεις, για παράδειγμα, του Εθνικού Θεάτρου (η φετινή περιοδεία της «Άλκηστης» μετά την Επίδαυρο θα είναι σε έξι μόλις πόλεις) και το ότι οι περισσότεροι θίασοι θυμούνται τις πόλεις της Ελλάδας, εκτός Αττικής, μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες; «Τα τελευταία επτά χρόνια είναι θαύμα το ότι γίνονται παραστάσεις. Το να ταξιδέψουν στην επαρχία είναι πλεονασμός. Θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να αλλάξει πλήρως η νοοτροπία των μεγάλων θεάτρων για να χαραχτεί μια καινούρια πολιτιστική πολιτική. Υπονοώ προφανώς το Εθνικό και το Κρατικό. Ενώ έχει ληφθεί υπόψη η οικονομική κρίση, σε επίπεδο τιμών των εισιτηρίων, για παράδειγμα, δεν έχει ληφθεί σε επίπεδο παραγωγών. Συνεχίζουν εν ολίγοις να κάνουν παραγωγές που ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση το κόστος τους θα ήταν σκανδαλώδες, πόσο μάλλον τώρα. Οι ελεύθεροι θίασοι από την άλλη λειτουργούν όπως πάντα, ως αμιγώς εμπορικοί. Οπότε, το καλοκαίρι ενδείκνυται».

«Ο βίος του Ευστράτιου», 10 Ιουλίου 

 

 

 

 

 

Natali Mandila.jpg

 

Ναταλί Μάνδηλα (Κέρκυρα): «Η σύγχρονη τέχνη έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στην επαρχία»

Στην παράσταση χορού με τίτλο «Feral» εμφανίζονται επί σκηνής μια χορεύτρια και ένας μουσικός. Η Ναταλί Μάνδηλα, που χορογράφησε ίδια τη χορογραφία της, μας είπε για τη μοναδική παράσταση χορού του φεστιβάλ: «Το έργο είναι δικής μου σύλληψης, αν μπορεί κανείς απόλυτα να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Και το λέω αυτό γιατί, ενώ η ιδέα για το έργο αυτό υπήρχε στη σκέψη μου κάποια χρόνια, όταν τελικά το ολοκλήρωσα και το είδα απέξω, συνειδητοποίησα πως πρόκειται για ένα αγαπημένο θέμα τόσο στην τέχνη όσο και στο χώρο του μάρκετινγκ. Αφότου είχα ήδη παρουσιάσει το έργο, κάποια αγαπημένα πρόσωπα μου πρόσφεραν ένα βιβλίο με τον τίτλο ‘‘Μεταμοντέρνο σώμα’’, το οποίο περιείχε ένα δοκίμιο της Μαρίας Γιαγιάννου για το ρόλο του Ζωανθρώπου. Μου λύθηκαν αρκετές απορίες σχετικά με τις ίδιες μου τις επιλογές και για το τι πραγματικά θέλει να εκφράσει η εποχή μας μέσα από το δίπολο άνθρωπος-ζώο». Όσο για την υποδοχή της παράστασή της στην Κέρκυρα, η Ναταλι δηλώνει τυχερή: «Έχω την τύχη να πω ότι δεν συνάντησα καμία δυσκολία στο ανέβασμα της παράστασης και αυτό γιατί είχα την απόλυτη υποστήριξη του Garage Performing Arts Center, το οποίο διευθύνουν η Ευαγγελία και η Μαίρη Ράντου. Το έργο αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Residency του Garage, το οποίο έχει φιλοξενήσει πληθώρα καλλιτεχνών. Είμαι λοιπόν από τους τυχερούς, καθώς συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν όρεξη και όραμα να ανοίξουν το χώρο του σύγχρονου χορού στην επαρχία. Την προώθηση του έργου ανέλαβαν οι ίδιες με απόλυτη επιτυχία, καθώς ήμασταν sold out και τις τρεις μέρες».

Είναι πιο εύκολα τα πράγματα στην επαρχία, δεδομένου του σαφώς μικρότερου ανταγωνισμού; «Σαφώς στην επαρχία τα ερεθίσματα είναι λιγότερα, άρα το κοινό μαθαίνει πιο γρήγορα για μια παράσταση. Επίσης, έρχεται να τη δει με πολύ περισσότερο ενθουσιασμό, και κυρίως όταν πρόκειται για έναν τοπικό καλλιτέχνη. Για μένα αυτό λειτούργησε πολύ ευεργετικά, καθώς ήταν η πρώτη μου δουλειά και δεν ξέρω πώς θα είχα καταφέρει να την προωθήσω στο πλαίσιο μιας μεγαλούπολης. Ωστόσο, κάθε μέρος έχει τους δικούς του μικροπεριορισμούς και γενικά η σύγχρονη τέχνη έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στην επαρχία προκειμένου να γεμίσει τα θέατρα».

«Feral» (χορός), 12 και 13 Ιουλίου 

 

 

 

 

 

Evaggelos Kosmidis.jpg

Βαγγέλης Κοσμίδης (Θεσσαλονίκη): «Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε από το αθηναϊκό κοινό»

Αυλαία για το φεστιβάλ θα δώσει μια ακόμα ομάδα από τη Θεσσαλονίκη με την παράσταση «Rendez-vous?-Meet me on facebook». Για το σκηνοθέτη Βαγγέλη Κοσμίδη η παράσταση αυτή ήταν ένα όνειρο, όπως ο ίδιος εξομολογείται: «Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να κάνω μια παράσταση που να μην έχει προϋπάρχον κείμενο, να μιλά για τις ερωτικές σχέσεις των νέων ανθρώπων σήμερα και για το πως αυτές επηρεάζονται από τα social media. Το υλικό της παράστασης ήθελα να είναι αρχικά οι πολύ προσωπικές ιστορίες των μελών της ομάδας που μοιραστήκαμε μεταξύ μας αλλά και αποτέλεσμα έρευνας και συνεντεύξεων που θα παίρναμε από φίλους και γνωστούς. Θεωρώ ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα κατανοήσεις πραγματικά σε βάθος αυτό που έρευνας, θα το δεις πολυπλεύρως και δεν θα βασιστείς απλώς σε κάποια γεγονότα ζωής που άκουσες ή έζησες και σε διέγειραν, ώστε να ασχοληθείς με τούτο το θέμα. Έτσι και έγινε. Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που γοητεύομαι από το να βάζω κάθε φορά πιο δύσκολους και πιο μεγαλεπήβολους στόχους, οπότε ένα βασικό ζήτημα το οποίο με τράβηξε ώστε να ξεκινήσω να δουλεύω αυτή την παράσταση ήταν η δυσκολία του εγχειρήματος και το ρίσκο που πήραμε με την ομάδα όταν ξεκινούσαμε ένα χρόνο πριν. Δεν ξέραμε πού θα μας οδηγούσε όλο αυτό που ετοιμάζαμε: τα πάντα προέκυψαν μέσα από την πολλή δουλειά και την έρευνα. Μετά απλώς αφήσαμε το ίδιο το υλικό να μας οδηγήσει».

Όσο για το πώς θα ανταποκριθεί το αθηναϊκό κοινό στην παράσταση, ο Βαγγέλης μου λέει: «Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι περιμένουμε. Ξέρουμε πολύ καλά την ειλικρίνεια με την οποία μιλάμε, την αλήθεια του υλικού μας, ξέρουμε ποσό σημαντικό για εμάς τουλάχιστον είναι όλο αυτό το εγχείρημα-παράσταση και ελπίζουμε να έχουμε την ίδια θερμή αντιμετώπιση και εκτίμηση όπως στη Θεσσαλονίκη».

Για τον νεαρό σκηνοθέτη η μόνη λύση ώστε το κοινό της επαρχίας να απολαμβάνει παραστάσεις που θα περιοδεύουν σε πολλά μέρη της Ελλάδας, από τα κρατικά κυρίως θέατρα, είναι: «Απλώς να ελπίζουμε σε χρυσές τομές και σε ανθρώπους ευέλικτους και κάποιες στιγμές ριψοκίνδυνους, που είναι σε καίριες θέσεις και λαμβάνουν αποφάσεις».

«Rendez-vous?-Meet me on facebook»,14 και 15 Ιουλίου

 

 

Για πρώτη φορά θα παρουσιαστεί στο αθηναϊκό κοινό η μονόπρακτη κωμωδία του Ζωρζ Φεϋντώ «Léonie  est en avance ou le mal joli» (προσωρινός τίτλος «Η Λεονή ένα βήμα μπροστά ή το όμορφο κακό») στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας το Μάρτιο του 2018 σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Κεφαλά.

Στο θίασο θα συμμετέχουν η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Νίκος Γιαλελής, η Όλγα Δαμάνη, ο Κώστας Μπάσης, η Βιργινία Ταμπαροπούλου κ.ά.

Το έργο αναφέρεται στην εγκυμοσύνη της Λεονή και στην περιπέτεια που βιώνει έως τη στιγμή που θα φέρει στον κόσμο το παιδί. Ένα σπάνιο έργο, με την καυστική γραφή του Φεϋντώ, που σαρκάζει την αστική κοινωνία της Ευρώπης και τις μικροπρέπειές της, ακόμα και όταν πρόκειται για δραματικές οικογενειακές στιγμές.

Ο Φεϋντώ κρατά τις αποστάσεις του από το βοντβίλ για να συνθέσει συζυγικές φάρσες, όπου το κωμικό είναι ανελέητο και σπαραξικάρδιο, ανανεώνει το είδος του βοντβίλ με μια πιο βαθιά σπουδή των χαρακτήρων, καυτηριάζει κυρίως τη μετριότητα της αστικής τάξης την οποία γελοιοποιεί.

Το κωμικό στα έργα του δεν αποκλείει και κάποια αλήθεια. Μέσα σε αυτή την αλήθεια η αστική τάξη του τέλους του 19ου αιώνα αναγνωρίζει τον εαυτό της, τις φαντασιώσεις και τους ανικανοποίητους πόθους της. Επιπλέον, το ότι η τιμή σχεδόν πάντα σώζεται, είναι φανερό πως οφείλεται στη θεατρική σύμβαση.

Τα έργα του είναι αγαπητά στους θιάσους και παρουσιάζονται συχνά. Τη σεζόν που μας πέρασε ανέβηκε με επιτυχία το «Έξυπνο πουλί» στο Θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις σε σκηνοθεσία- διασκευή των Μάνου Βαβαδάκη και Γιώργου Κατσή και θα συνεχιστεί από Οκτώβριο στην ίδια θεατρική στέγη. Παράλληλα, αυτούς τους μήνες κάνει περιοδεία και η κωμωδία του «Γουρούνι στο σακί» από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη (με τους Πιατά, Τσαλταμπάση , Γιαννόπουλο, Παλαιολόγου, Γεωργιάδου κ.ά.).

 

 

 Τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, όταν ο ήλιος έδυε στα βράχια του επιβλητικού και συνάμα τρυφερού σαν αγκαλιά κατάμεστου Κατράκειου, τρία μπουζούκια από τους συνολικά δεκατρείς μουσικούς που βρίσκονταν στη σκηνή έδωσαν το έναυσμα για το ορχηστικό κομμάτι με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία.Λίγα λεπτά αργότερα τρεις σπουδαίες κυρίες του ελληνικού πενταγράμμου ντυμένες στα λευκά εμφανίστηκαν στη σκηνή. Μια «Γυναικεία υπόθεση» είχε ήδη ξεκινήσει και κράτησε τρεις απολαυστικές ώρες.

marinela.jpg

Η πρώτη συνάντηση της Μαρινέλλας με την Ελένη Βιτάλη και τη Γλυκερία ξετύλιξε μπροστά μας ένα ανεξάντλητο ρεπερτόριο με τραγούδια-σταθμούς από την πορεία τους. Τραγούδια αγάπης, χωρισμού, επανασύνδεσής, γλεντιού. Τραγούδια της χαράς και της λύπης, που συνδέθηκαν άρρηκτα με κομμάτια της ζωής μας.Η καθεμία με το δικό της μοναδικό στίγμα ανέβηκε στη σκηνή και ερμήνευσε επιτυχίες από την προσωπική της δισκογραφική διαδρομή, και όχι μόνο.

Από τη βραδιά δεν έλειψαν και τα εκπληκτικά ντουέτα αλλά και τα εκρηκτικά τρίο.

 

 Πρώτη η Γλυκερία με ένα ταξίδι που συμπεριέλαβε από Μάριο Τόκα και Στέλιο Φωτιάδη μέχρι Θοδωρή Κοτρωνά και Μιχάλη Χατζηγιάννη. Παράλληλα μας χάρισε και μια νέα επιτυχία από τον τελευταίο της δίσκο, το κομμάτι «Πατρίδα» (στίχοι: Ευανθία Μάγνη, μουσική: Φράνκι Λούβαρης-Μελίνα Μακρή).

Τη σκυτάλη πήρε η Ελένη Βιτάλη με τον «Ξαφνικό Έρωτα» του Σταμάτη Σπανουδάκη και ακολούθησαν άλλα γνωστά και αγαπημένα κομμάτια, όπως το «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια» (στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής, μουσική: Νότης Μαυρουδής), και φυσικά η δική της «Κιβωτός».

Αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια της βραδιά όμως ήταν η Μαρινέλλα, η οποία σάρωσε τη σκηνή με το εκτόπισμά της, τη θεατράλε παρουσία της και την απίστευτη ερμηνευτική της δεινότητα. Έχοντας πάντα υπόψη της τον κάθε θεατή ξεχωριστά, απηύθυνε την ενέργειά της σε κάθε σπιθαμή του Κατράκειου, διαπερνώντας το με την ηλεκτρική τάση του ανυπέρβλητου ταλέντου της και κάνοντάς το να της παραδοθεί από τα πρώτα λεπτά. Σπουδαία!

 

 

Πέρα από τις γνωστές της επιτυχίες, ευχάριστη έκπληξη ήταν και η διασκευή του «Δε ζητάω πολλά» (στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, μουσική: Κωστής Μαραβέγιας), το οποίο φυσικά όχι μόνο τραγούδησε αλλά και χόρεψε άψογα!

Η «γυναικεία υπόθεση» θα ταξιδέψει σε επιλεγμένους σταθμούς ανά την Ελλάδα. Αναζητήστε τη και απολαύστε μια υπέροχη βραδιά!

 

Το πρόγραμμα των συναυλιών

Πάτρα: Γήπεδο Παναχαϊκής, 3 Ιουλίου

Θεσσαλονίκη: Θέατρο Γης, 12 Ιουλίου

Ηράκλειο: Παγκρήτιο Στάδιο, 17 Ιουλίου

Αρχαία Ολυμπία: Θέατρο Φλόκα, 2 Αυγούστου

Φεστιβάλ Ολύμπου: Αρχαίο Θέατρο Δίον, 9 Αυγούστου

Χαλκιδική: Θέατρο Σίβηρη, 11 Αυγούστου

Μεσσήνη: Αρχαίο Στάδιο, 18 Αυγούστου

 

Προπώληση εισιτηρίων

www.ticketservices.gr

Εκδοτήρια Πανεπιστημίου 39

Τηλ. κέντρο 210 7234567

Ώρα έναρξης: 9.00 μ.μ.

Τιμή εισιτηρίου:15€

 

 

 

 

 

   

 

        

        

 

 

Σε δέκα μέρες ξεκινά και επίσημα το Φεστιβάλ Επιδαύρου και πολλοί θεατρόφιλοι και μη έχουν ήδη κάνει το πρόγραμμά τους. Άλλοι πάλι παραμένουν αναποφάσιστοι ανάμεσα στις επτά παραγωγές που θα ανέβουν στην Επίδαυρο. Εμείς μοιραζόμαστε μαζί σας τις επτά πρώτες σκέψεις που κάναμε βλέποντας το πρόγραμμα. Εξάλλου θα ήταν τουλάχιστον άδικο και άτοπο να πούμε περισσότερα πριν καν παρουσιαστούν. Γνώμη δικαιούμαστε να έχουμε μόνο για εκείνη που ανοίγει το Φεστιβάλ των Επιδαυρίων, την οποία είδαμε ιδίοις όμμασι.

Ιδού λοιπόν οι 7 αρχαίες τραγωδίες και οι 7 πρώτοι λόγοι που θέλουμε να τις παρακολουθήσουμε!

 

epta_Epi_Thivas2.jpg

Η παράσταση: «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου (30/6-1/7)
Τσέζαρις Γκραουζίνις, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
Ο λόγος: Είναι το μόνο «σιγουράκι». Ξέρεις, αν μη τι άλλο, ότι δεν θα απογοητευτείς. Εξαιρετική μετάφραση (Γιώργος Μπλάνας), μια σκηνοθεσία που δίνει μια ουσιαστικά σύγχρονη ματιά σεβόμενη το κείμενο και μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Γιάννη Στάνκογλου.

Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης.

 

oidipodas.jpg

 

Η παράσταση: «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή (7-8/7)
Σταύρος Τσακίρης
Ο λόγος: Ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών (Δημήτρης Λιγνάδης, Κώστας Καζάκος, Κόρα Καρβούνη, Άρης Τρουπάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Λάλος) – η μουσική του Μίνωα Μάτσα.

 

Lygizos_Vakxes.jpg

 

Η παράσταση: «Βάκχες» του Ευριπίδη (14-15/7)
Έκτορας Λυγίζος, ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας
Ο λόγος: Ο ίδιος ο σκηνοθέτης (παίζει και στην παράσταση), που φαίνεται να ερευνά εδώ και χρόνια (το 2013 είχαμε δει παράστασή του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου), και ο θίασος, στον οποίο συμμετέχουν ορισμένοι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους (Στέργιογλου, Πρωτόπαππα, Πανταζάρας, Ευστρατιάδου κ.ά.).

eirini.jpg

Η παράσταση: «Ειρήνη» του Αριστοφάνη (21-22/7)
Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, Εθνικό Θέατρο
Ο λόγος: Εκτός του ότι είναι η μοναδική κωμωδία που θα ανέβει φέτος στα Επιδαύρια, για τους φιλόμουσους και μόνο η συμμετοχή της Καμεράτας είναι βασικό κίνητρο.

 

alkistis.jpg

 

Η παράσταση: « Άλκηστη» του Ευριπίδη (28-29/7)
Κατερίνας Ευαγγελάτου, Εθνικό Θέατρο
Ο λόγος: Μια τραγωδία που σπάνια ανεβαίνει, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της ταλαντούχας Κατερίνας Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο και ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών.

 

Mhdeia.jpg

 

Η παράσταση: «Μήδεια» του Ευριπίδη (4-5/8)
Μαριάννα Κάλμπαρη, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων
Ο λόγος: Για να δεις τη Μαρία Ναυπλιώτου ως Μήδεια να μάχεται ενάντια στον Χάρη Φραγκούλη ως Ιάσονα.

 

Biniaris_Perses.jpg

 

Η παράσταση: «Πέρσες» του Αισχύλου (11-12/8)
Άρης Μπινιάρης, Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου
Ο λόγος: Ο ΘΟΚ επιστρέφει στην Επίδαυρο και η επιλογή του Άρη Μπινιάρη στο σκηνοθετικό τιμόνι προδιαθέτει πολύ θετικά, σε συνδυασμό με την πολύπειρη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.

Αυτοί είναι μόνο κάποιοι λόγοι για να ξεκινήσει κανείς την εκδρομή για το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Είμαστε σίγουροι ότι οι καλλιτέχνες θα αναδείξουν πολλούς περισσότερους. Επιλέξτε τους δικούς σας, βάλτε στο πρόγραμμα την παράσταση που εκφράζει τα γούστα σας, πάρτε την κατάλληλη παρέα και ξεκινήστε για τη γη της Αργολίδας. Εκεί, όταν τα φώτα σβήσουν, υψώσεις το βλέμμα στον ξάστερο ουρανό, ακούσεις μέσα στη σιωπή τον γκιώνη και παρακολουθήσεις το χορό να βηματίζει αργά προς το κοίλον, είσαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι στο σωστό μέρος, στη μήτρα του θεάτρου.

*Θα ακολουθήσει άρθρο για το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου.

 

 

 

Σε εντατικές πρόβες βρίσκεται αυτή την περίοδο ο σπουδαίος σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος και η ομάδα του για το ανέβασμα των "Τρωάδων", που είναι αφιερωμένες στη μνήμη του Γιάννη Κουνέλλη και θα κάνουν πρεμιέρα στο Αρχαίο Ωδείο της Πάφου στις 7 και 8 Ιουλίου, στο πλαίσιο της Πάφου Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2017. Τον ρόλο της Εκάβης θα ερμηνεύσει η μοναδική Δέσποινα Μπεμπεδέλη, που και πέρσι το καλοκαίρι καθήλωσε ως Εκάβη στην παράσταση «Εκάβη, μια πρόσφυγας» μετά από 2100 χρόνια σιωπής στο αρχαίο θέατρο της Δήλου. Η ηθοποιός  δήλωσε σε συνέντευξή της στο texnes-plus : "Εγώ πάντα παραλληλίζω την τέχνη του ηθοποιού με τον πρωταθλητισμό και αναφέρω χαρακτηριστικά: Ένα παιδί στο σχολείο τρέχει και το βλέπει ο καθηγητής της γυμναστικής και λέει ότι θα γίνει αθλητής. Το παίρνει, το στέλνει σε μια σχολή, όμως, αν δεν ασκηθεί, αν δεν ματώσει, αν δεν γυμναστεί, πώς θα πετύχει το στόχο του; Ανάλογες θυσίες απαιτεί και η τέχνη του ηθοποιού. Το όργανο του ηθοποιού, το βασικό του όργανο, είναι η φωνή και το σώμα του. Αν δεν έχεις φωνή, είναι σαν να θέλεις να γίνεις βιολιστής ή πιανίστας και να σου λείπουν δύο δάχτυλα. Έτσι και στην υποκριτική, αν δεν διαθέτεις φωνή την οποία θα καλλιεργήσεις, αν δεν έχεις σωστή άρθρωση, δεν γίνεται τίποτα. Κάθε ρόλος, κάθε χαρακτήρας δεν έχει μία φωνή, κάθε χαρακτήρας δεν περπατά με το δικό του τρόπο, αλλά με τον τρόπο του ηθοποιού..." 

trwades.jpg

Στο θίασο θα δούμε ηθοποιούς από την Αθήνα και διχοτομημένες πόλεις (Λευκωσία, Ιερουσαλήμ, Μοστάρ).Τα κοστούμια έχει σχεδιάσει η σταθερή συνεργάτιδα, του σκηνοθέτη, η ΛΟΥΚΙΑ και τη μουσική ο εκλεκτός του συνεργάτης του Θεάτρου Άττις, Παναγιώτης Βελιανίτης. Συμμετέχουν οι εξαιρετικοί ηθοποιοί: Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Σοφία Χιλλ, Νιόβη Χαραλάμπους, Προκόπης Αγαθοκλέους, Ανδρέας Φυλακτού, Hadar Barabash, Εβελίνα Αραπίδη, Ajla Hamzic, Erdogan Kavaz, Sara Ipsa, Evelin Asouant. Βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Σάββας Στρούμπος.

trwades2.jpg

trwades3.jpg

trwades4.jpg

trwades5.jpg

trwades6.jpg

 

Ελπίζουμε να έχουμε τη τύχη να δούμε την παράσταση και στην Ελλάδα!

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη μετά τη μεγάλη επιτυχία της με την "Φιλιώ Χαϊδεμένου" θα περιοδεύει με τον θίασο σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας. 

Οι φωτογραφίες των προβών είναι του Νίκου Βαρδακαστάνη και αναρτήθηκαν από τον ίδιο τον σκηνοθέτη στα social media. 

 

Στην αρχή χτυπάω διακριτικά την τεράστια μαύρη πόρτα του Tempus Verum-Εν Αθήναις στο Γκάζι. Είμαι κάπως μαγκωμένη, καθώς δεν τον έχω ξανασυναντήσει. Το δεύτερο χτύπημα είναι πιο αποφασιστικό και η πόρτα ανοίγει σε μερικά δευτερόλεπτα.

Ο μουσάτος άντρας με υποδέχεται χαμογελαστός και με πολλή ευγένεια μου προσφέρει μια καρέκλα για να καθίσω. Η σκηνή του θεάτρου, η οποία φέτος στο πρώτο της ξεκίνημα μας χάρισε ένα μπουκέτο θεατρικών συγκινήσεων, είναι γεμάτη σκόρπια αντικείμενα, μαρτυρώντας τον πολύωρο μόχθο που απαιτούν τα σεμινάρια και οι πρόβες.

Ο Δημήτρης Λάλος μοιάζει ενσωματωμένος σε αυτό το σκηνικό. Εξάλλου, όπως ο ίδιος θα επισημάνει, «στόχος του ήταν να μπορεί να πηγαίνει στη δουλειά του και να φεύγει από αυτή ό,τι ώρα επιθυμεί». Πράγματι, το νούμερο 19 της οδού Ιάκχου έχει γίνει το σπίτι του τον τελευταίο χρόνο.

Καθισμένος απέναντί μου λίγες βδομάδες πριν πατήσει για δεύτερη φορά το κοίλον της Επιδαύρου για να ερμηνεύσει τον Πολυνείκη στην τραγωδία του Ευριπίδη, απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια στο καθετί. Ίσως γιατί η φιλοσοφία του συνοψίζεται στη φράση «καλές είναι οι προθέσεις, ωστόσο σημαντικότερες είναι οι πράξεις». Ακόμα και αν αυτό αφορά τον σπουδαιότερο ρόλο της ζωής του, αυτόν του πατέρα, που ετοιμάζεται να παίξει σε λίγους μήνες...

lalos3.jpg

Φέτος δεν σας είδαμε καθόλου επί σκηνής, μολονότι ήσασταν πολύ δραστήριος καλλιτεχνικά. Σας έλειψε αυτό;
Ήταν τόσο γεμάτη η χρονιά που πέρασε που δεν με απασχόλησε αυτό, αν και το θέατρο έχει πολλές εκφάνσεις και συνάμα είναι και ένα. Όταν σκηνοθετείς, ταυτόχρονα δουλεύεις και την υποκριτική σου και το αντίθετο. Με κάποιο τρόπο το ένα τροφοδοτεί το άλλο, επομένως δεν μου έλειψε.

Στην Επίδαυρο είναι η δεύτερη φορά που πηγαίνετε…
Όντως, είναι η δεύτερη φορά.

Τι αποκομίσατε από την προηγούμενη εμπειρία σας;
Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Είναι ένα φοβερό θέατρο. Όταν τελείωσα πέρυσι την παράσταση, σκεφτόμουν πως θα ήθελα να επιστρέψω και πάλι. Είναι ένας εκπληκτικός χώρος, ένα απαράμιλλο κτίσμα, το οποίο περιμένει εμάς να… το ολοκληρώσουμε κάπως.

Συνεπώς, ισχύει αυτό που υποστηρίζουν όλοι, ότι είναι συναρπαστικό να παίζεις στην Επίδαυρο, ότι είναι ιδιαίτερη η αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι στον συγκεκριμένο χώρο; Ναι, πράγματι. Στην Επίδαυρο μπορείς να βρεθείς και ως επισκέπτης, να απολαύσεις το χώρο από αρχαιολογική άποψη. Όταν όμως βρεθείς εκεί ως ηθοποιός και αλληλεπιδράσεις με το χώρο που πλέον λειτουργεί ως θέατρο, δηλαδή για το σκοπό που έχει κατασκευαστεί, τότε είναι κάτι μοναδικό, μεγαλειώδες.

Την τραγωδία στην οποία συμμετέχετε, τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ», πώς την αποκωδικοποιείτε;
Το πώς αποκωδικοποιώ εγώ μια τραγωδία είναι κάτι σχετικό, γιατί μια τραγωδία επιδέχεται πάρα πολλές αναγνώσεις και αυτό καθιστά τα εν λόγω κείμενα τόσο σπουδαία. Ένα από τα θέματα που θίγονται στο συγκεκριμένο δραματικό έργο είναι το πώς παρέρχεται ο άνθρωπος ο παλιός, ο θρυλικός, γιατί ο χαρακτήρας που ερμηνεύω εγώ είναι του Πολυνείκη. Αντιπροσωπεύει τον θρυλικό άνθρωπο που πίστευε πως έπρεπε να πάρει το νόμο στα χέρια του, πως δικαιωματικά έπρεπε να κυβερνήσει. Πιστεύω πως ένα από τα ζητήματα που επισημαίνονται είναι ότι αυτό πλέον παύει να υφίσταται και επικρατεί η δημοκρατία, επιβάλλονται οι νόμοι. Σε αυτό έγκειται και ο προβληματισμός του χαρακτήρα που υποδύομαι: γιατί δεν κυβερνά εκείνος ενώ είναι ο πρωτότοκος και κυβερνά ο δευτερότοκος επειδή απλώς έχει πείσει με το λόγο του. Στην ουσία ο άλλος κέρδισε τις εκλογές. Ένα λοιπόν από τα θέματα που πραγματεύεται το εν λόγω κείμενο είναι αυτό: πως φεύγει το παλιό και έρχεται το καινούργιο∙ πως φεύγει αυτός που θέλει να πάρει το νόμο στα χέρια του και τη θέση του παίρνει ο άνθρωπος της πόλης.

Διαβάζω στο Δελτίο Τύπου: «Ένας παλιός μύθος παρουσιασμένος από ένα θίασο σημερινών ανθρώπων, που προσπαθεί να τον φέρει σε ζωντανό διάλογο με το σήμερα, ώστε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις ενάντια στις προκαταλήψεις που μας χωρίζουν». Πώς επιτυγχάνεται σήμερα ο ζωντανός διάλογος με το αρχαίο δράμα;
Αυτό φαίνεται στην πράξη. Στην ερώτηση αυτή πιστεύω πως θα μπορούσα να απαντήσω μετά την περιοδεία. Τότε θα έχω διαπιστώσει αν θα έχει επιτευχθεί αυτό.

 Το ίδιο ισχύει και για την αφύπνιση των συνειδήσεων;
Νομίζω ναι. Αν και στόχος του θεάτρου είναι να αφυπνίσει, να καταδείξει, να καταγγείλει, να εμπνεύσει, να γεφυρώσει χάσματα, να φωτίσει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε ως προς αυτό, να υλοποιηθεί ο συγκεκριμένος στόχος.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα μόλις έμαθα γι’ αυτή την παράσταση είναι πώς θα καταφέρουν τόσοι ηθοποιοί που δεν είναι απλώς ηθοποιοί αλλά και σκηνοθέτες και δάσκαλοι να συνυπάρξουν και να συμπορευτούν για την υλοποίηση του οράματος ενός άλλου σκηνοθέτη.
Αυτό είναι πολύ εύκολο. Σε εμάς ήταν εύκολο. Ένας άνθρωπος που έχει σκηνοθετήσει, που έχει διδάξει, και τώρα καλείται να λειτουργήσει ως ηθοποιός, πρώτον αποκωδικοποιεί πολύ γρήγορα τις προθέσεις, δεύτερον γνωρίζει πάρα πολύ καλά τη θέση του. Έτσι τοποθετείται σωστά και αυτό διευκολύνει την όλη διαδικασία.

lalos_prova.jpg

Δεν παίρνετε πρωτοβουλίες; Δεν εκφράζετε δικές σας απόψεις;
Όταν συμβαίνει, συμβαίνει με τρόπο δημιουργικό και συνάδει με τη θέση στην οποία βρισκόμαστε. Κανένας δεν έχει ούτε μία φορά πεταχτεί να πει τη δική του ιδέα. Εξάλλου όλοι έχουμε άποψη. Όμως, όταν έχεις περάσει από τη θέση του σκηνοθέτη και σου έχει συμβεί κάποιος ηθοποιός να σου έχει πει τι να κάνεις, ξέρεις ότι δεν πρέπει να κάνεις το ίδιο. Φέρεσαι σωστά και πειθαρχείς ευκολότερα.

Τη σεζόν που μας πέρασε  σκηνοθετήσατε τελείως διαφορετικές παραστάσεις. Συνεργαστήκατε και με μαθητές σας και με επαγγελματίες ηθοποιούς. Για παράδειγμα, στο «Αποχαιρετιστήριο δείπνο» και στους «Πνεύμονες». Τι σας πρόσφερε η μια συνεργασία και τι η άλλη;
Τελικά, όλοι, ακόμα και όσοι δεν έχουν εμπειρία, προσαρμόζονται. Όταν υπάρχει συγκεκριμένη τεχνική ‒αυτό που λέμε αστειευόμενοι ότι «η τεχνική ακόμα και νεκρούς ανασταίνει»‒, τότε όλοι μπορούν να λειτουργήσουν αρμονικά, και οι επαγγελματίες και όσοι τώρα ξεκινούν στο χώρο της υποκριτικής, αν και τα παιδιά με τα οποία δούλεψα ήταν επαγγελματίες, με την έννοια ότι είχαν τελειώσει τη σχολή και ήθελαν να βιοποριστούν από το θέατρο ‒ και βιοπορίζονται αυτή τη στιγμή από το θέατρο, καθώς παίζουν σε διάφορες παραστάσεις. Αποκόμισα τα καλύτερα και στις δύο περιπτώσεις. Διαπίστωσα ότι, όταν κάποιος είναι μεθοδικός, έχει αποτέλεσμα.

Δεν είναι περισσότερο tabula rasa τα νεότερα παιδιά;
Πιστεύω πως ενίοτε είναι πιθανό να συμβεί και το αντίθετο, γιατί όσο πιο πολλά ξέρεις τόσο πιο πολλά συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις. Με τη Βάσω (την Καβαλλιεράτου), για παράδειγμα, που δούλεψα, η οποία έχει εργαστεί και στην Αγγλία και έχει τη δική της ομάδα, παρόλο που είχε τόσες γνώσεις, είχε τόσες ώστε να είναι tabula rasa. Μερικές φορές χρειάζεται και αυτό, να φτάσεις σε ένα σημείο να γεμίσει το ποτήρι σου ώστε να είσαι σε θέση να το αδειάσεις. Μπορεί βέβαια να συμβεί και το αντίθετο, κάποιος που δεν είναι τόσο έμπειρος να νομίζει ότι είναι και να έχει άποψη. Δεν είναι μονόδρομος.

Εξαρτάται και από τον άνθρωπο και από τον καλλιτέχνη…
Ακριβώς.

Όταν ξεκινήσατε να φτιάξετε αυτόν το χώρο (το Τempus Verum), ποιοι ήταν οι στόχοι σας;
Αν είχα σώας τας φρένας, δεν θα ήμουν εδώ, θα ήμουν σπίτι μου (γέλια). Εννοώ ότι το εν λόγω εγχείρημα είχε μεγάλο βαθμό δυσκολίας, καθώς έπρεπε διαχειριστώ οικονομικά, επιχειρηματικά και διοικητικά ένα χώρο που απαιτούσε τα πάντα από μένα. Η πρώτη χρονιά όμως πήγε πάρα πολύ καλά και εγώ έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα, αφοσιώθηκα στο εγχείρημά μου. Ήθελα να τα καταφέρω και μέχρι σήμερα πάμε καλά. Στόχος μου ήταν να μη χρωστάω και δεν χρωστάω. Από καλλιτεχνική άποψη στόχος μου ήταν να μπορώ να πηγαίνω στη δουλειά μου και να φεύγω από αυτή ό,τι ώρα επιθυμώ. Είναι διαφορετικό όταν συμμετέχεις στο όραμα κάποιου και διαφορετικό όταν έχεις το δικό σου όραμα. Για να υλοποιήσεις το δικό σου όραμα, πρέπει να έχεις το δικό σου χώρο και να διαθέτεις το χρόνο σου όπως εσύ κρίνεις. Η ζωή είναι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων. Προσπαθώ να επιβιώσω και, αν είμαι τυχερός και κάνω πραγματικότητα το όραμά μου, έχει καλώς. Μπορεί όμως και να αποτύχω.

Οπότε το θέατρο είναι για σας συνυφασμένο περισσότερο με μια ανάγκη, με μια επιθυμία ή με μια συνήθεια;
Σίγουρα με όλα και ίσως έχει σχέση και με άλλα πράγματα, πιο μύχια, πιο σκοτεινά, τα οποία ακόμη δεν έχω ανακαλύψει. Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις μέσα μας που μας ωθούν να πράττουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Για παράδειγμα, η αίσθηση της ανεξαρτησίας δεν είναι πάντα αθώα. Ίσως συνδέεται με τη μη υποταγή, ενδεχομένως να εκφράζει το ψώνιο κάποιου.

Είναι δυνατόν όμως ένας ηθοποιός να μην είναι «ψώνιο» με την καλή έννοια, να μην έχει φιλοδοξίες;
Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Ο Γιέρζι Γκροτόφσκι μιλά για τον «άγιο ηθοποιό», που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα, που αφιερώνει το σώμα του στην υπηρεσία της τέχνης, που θυσιάζει τον εαυτό του για το καλό της ανθρωπότητας και δεν το πουλά, μαζί με την ψυχή του, για να κερδίσει χρήματα. Μπορεί να υπάρχει και καλή και κακή φιλοδοξία. Είναι κάποια θέματα που, ενώ νομίζεις πως τα γνωρίζεις, τελικά αποδεικνύεται ότι τα αγνοείς.

Αυτά σας απασχολούσαν εξαρχής ή σας προβληματίζουν περισσότερο με την πάροδο του χρόνου;
Όσο μεγαλώνω, ωριμάζω. Άλλωστε οι πράξεις μας είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν. Αυτό συνδέεται κάπως με την ερώτηση που μου έκανες για την παράσταση σε σχέση με το Δελτίο Τύπου. Όλα τα Δελτία Τύπου αναφέρουν τις προθέσεις του καλλιτέχνη, αλλά το βασικό είναι αυτό που θα καταφέρει. Οι πράξεις μας είναι αυτές που τελικά μας εκφράζουν. Αν δεν πράξεις, δεν είναι δυνατό να κοιτάξεις πίσω, να κάνεις τον απολογισμό σου και να καταλάβεις ποιος είσαι. Εγώ κοιτάζοντας πίσω και διαπιστώνοντας ότι ασχολούμαι όλη μέρα με το θέατρο, συνειδητοποιώ ότι μάλλον είμαι θεατράνθρωπος. Είμαι άμεσα συνδεδεμένος με το θέατρο. Αυτό αποδεικνύεται από τις πράξεις μου, όχι από τις προθέσεις μου. Άρα, μεγαλώνοντας κοιτάζεις πίσω και μελετάς όσα έχεις κάνει και όχι αυτά που θέλεις να πράξεις. Όλοι θέλουμε να κάνουμε τα καλύτερα, το θέμα όμως είναι τι πραγματικά καταφέρνουμε.

Πέρα από το θέατρο υπάρχει ζωή για σας; Ασχολείστε με κάτι άλλο;
Με την οικογένειά μου. Η γυναίκα μου είναι έγκυος, περιμένουμε το παιδί μας τον Οκτώβρη. Από τη μια μεριά λοιπόν είναι το θέατρο και από την άλλη η οικογένειά μου.

Το γεγονός ότι περιμένετε παιδί έχει επηρεάσει τον τρόπο σκέψης σας;
Η απάντησή μου αυτή τη στιγμή είναι όχι. Όπως ήδη ανέφερα, καλές είναι οι προθέσεις, ωστόσο σημαντικότερες είναι οι πράξεις. Όχι ότι οι προθέσεις δεν έχουν αξία, δεν θέλω να παρεξηγηθώ.

Κάνετε όνειρα γι’ αυτό το μωρό;
Όχι, δεν κάνω όνειρα. Θα κάνει τα δικά του όνειρα. Εγώ δεν μπορώ να ονειρευτώ για κάποιον άλλο, πόσο μάλλον για ένα πλάσμα που δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Εγώ κάνω τα δικά μου όνειρα. Αν μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και κάποιοι άλλοι, έχει καλώς.

Επόμενα σχέδια…
Θα συνεχίσουμε του χρόνου μάλλον τους «Πνεύμονες». Θα κάνω το «Τάβλι», που είχα ανεβάσει και παλιότερα, με τους ίδιους ηθοποιούς. Επίσης, θα επαναληφθεί το «Έξυπνο πουλί», η περσινή παραγωγή που πήγε πολύ καλά. Από κει και πέρα θα αναζητήσω το επόμενο εργαλείο με το οποίο θα κάνουμε κάτι που θα έχει νόημα.

 

idipodas_oloi.jpg

Ο Δημήτρης Λάλος είναι ο Πολυνείκης στην παράσταση «Οιδίπους επί Κολωνώ» που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο στις 7 και 8 Ιουλίου.

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Σταύρος Σ. Τσακίρης
Επεξεργασία κειμένου: Σταύρος Σ. Τσακίρης, Δήμητρα Πετροπούλου
Διανομή: Δημήτρης Λιγνάδης (Ξένος), Κώστας Καζάκος (Οιδίπους), Κόρα Καρβούνη (Αντιγόνη), Τζέννυ Κόλλια (Ισμήνη), Άρης Τρουπάκης (Θησέας), Δημήτρης Ήμελλος (Κρέων), Δημήτρης Λάλος (Πολυνείκης)
Χορός Ψαλτών: Πέτρος Δασκαλοθανάσης, Παναγιώτης Διαμαντόπουλος, Θεόδωρος Παλτόγλου, Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης
Χορός Πολιτών: Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Βαλέρια Δημητριάδου, Παναγιώτης Καμμένος, Ορέστης Καρύδας, Αγγελίνα Κλαυδιανού

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς  και Άρης Ασπρούλης 

«Όπου μου σύρει μιαν πετρού άψυσση μες στο σέρι σου»

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι, ο Αντωνής. Οι γονείς του τον αγαπούσαν πολύ και συνάμα ανησυχούσαν για εκείνον, γιατί η συμπεριφορά του διέφερε από των άλλων παιδιών. Μην μπορώντας ούτε αυτοί ούτε η γειτονιά να εξηγήσουν το γιατί, τη θέση της επιστήμης πήρε η μεταφυσική και η διάγνωση βγήκε: το αγόρι ήταν αλαβροστοισειώτης, δηλαδή αλαφροΐσκιωτος. Οι νεράιδες τον στοίχειωναν και τον άφηναν να λιώνει κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Μέχρι που μια μέρα βρέθηκε η λύση! Η προξενήτρα έφερε το καλό μαντάτο. Μια γειτονοπούλα ήθελε να τον παντρευτεί. Οι γονείς του χάρηκαν μόλις το άκουσαν και δέχτηκαν αμέσως. Εκείνος είπε το «ναι» μόνο και μόνο για να μην τους κακοκαρδίσει. Όμως δεν άντεξε πολύ, την τρίτη μέρα του γάμου του οι νεράιδες τον εκδικήθηκαν και πέθανε.

Με μια πρώτη ανάγνωση η ιστορία του Κύπριου λαϊκού ποιητή Παύλου Λιασίδη φαντάζει απλή, σαν ένα παραμύθι. Ωστόσο κρύβει έναν πλούτο ηθογραφικών και λαογραφικών στοιχείων μιας ζώσας εποχής, σπαρταριστά ψυχογραφήματα ηρώων –ιδανικοί χαρακτήρες για τη σκηνή– και μια σύγκρουση ανάμεσα στο φυσικό και στο μεταφυσικό, στη λογική και στη φαντασία.

Ο Λιασίδης, αν και είχε πάει μόνο μέχρι την πέμπτη δημοτικού, παρέμεινε πιστός στην κυπριακή διάλεκτο και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη σωστή χρήση της. Καθώς θεωρούσε ότι αλλοιωνόταν στο πέρασμα του χρόνου, κατέβαλε προσπάθεια ώστε να μελετηθεί και να κωδικοποιηθεί από τους ειδήμονες. Πίστευε πως οι «γραμματιζούμενοι» δεν την κατανοούσαν και δεν τη χρησιμοποιούσαν σωστά.

Αυτή η μουσικότητα της γλώσσας ήταν εύληπτη για εκείνον και χάρη στο σπάνιο μουσικό του ταλέντο – ήταν τραγουδιστής του μανέ και έπαιζε με μεγάλη δεξιοτεχνία πιθκιαύλιν και λαούτο. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι στίχοι του μελοποιήθηκαν.

Αυτά τα στοιχεία φαίνεται να έχει μελετήσει ενδελεχώς ο Νίκος Χατζόπουλος, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση. Το κείμενο παρουσιάζεται σε έμμετρη μορφή, σε  ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.Όλα είναι δουλεμένα στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, οι ήχοι του πιάνου –εξαιρετική η μουσική του Σταύρου Λάντσια– μοιάζουν να βγαίνουν από τις συλλαβές και τα φωνήεντα να συμπληρώνουν τις νότες.

Ο σκηνοθέτης τοποθετεί τον Αντωνή στο κέντρο της σκηνής, αλλά στο βάθος. Έτσι όλα περιστρέφονται γύρω του, όμως οι δύο κόσμοι είναι χωριστοί. Επιπλέον ο πρωταγωνιστής έχει επιλέξει τον κόσμο των νεκρών, του Άδη, σαν από αρχαία τραγωδία. Εκεί κυριεύεται από τις νεράιδες και οι κινήσεις του εκφράζουν το αδιέξοδο από ένα σώμα-σήμα-τάφο της ψυχής δίχως ίχνος υπερβολής. Ο Γιωργής Τσουρής δίνει μια μεστή και ουσιαστική ερμηνεία, που πείθει και συγκινεί. Εκμεταλλεύεται άριστα και την ιδιότητα του τραγουδιστή στα πρόσθετα μελοποιημένα ποιήματα του Λιασίδη που ακούγονται στην παράσταση.

Όσο για την αφήγηση, εναλλάσσεται με τη δράση και οι ηθοποιοί δείχνουν πανέτοιμοι τόσο να διηγηθούν την ιστορία όσο και να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες που υποδύονται.

Η Άνδρη Θεοδότου, αν και πολύ νέα, αποδίδει με σπαρακτικό τρόπο τη μητέρα που προσπαθεί να σώσει το παιδί της και συγκινεί. Εξαιρετική ακόμα και όταν τραγουδά, διανθίζοντας το ρόλο της με πινελιές χιούμορ. Η ερμηνεία της λιτή και ταυτόχρονα συγκλονιστική.

Ο Δημήτρης Αντωνίου σκιαγραφεί την κλασική αγροτική φιγούρα του πατέρα ενισχύοντας την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της παράστασης. Ο Κλείτος Κωμοδίκης είναι πολύ καλός σε όλους τους ρόλους, ενώ η Μαρίνα Αργυρίδου ανατρεπτική στο ρόλο της γριάς προξενήτρας.

Η παράσταση είναι εικαστικά άρτια και διακρίνεται για τα υψηλής αισθητικής κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, την προσεγμένη κίνηση της Βάλιας Παπακωνσταντίνου και τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη, που εντείνουν τη συνύπαρξη των δύο κόσμων, του ονειρικού και του πραγματικού, καθώς και την αλληλεπίδραση με την πλατεία. 

Αν τώρα αναρωτιέστε τι θα καταλάβει κανείς από ένα έργο στην κυπριακή διάλεκτο, η απάντηση από μια Ελλαδίτισσα είναι αρκετά. Ακόμα και αν δεν κατανοήσει κάποιες λέξεις, σίγουρα δεν θα χάσει το νόημα. Όταν, μια μάνα αγκαλιάζει το πονεμένο της παιδί, η συγκεκριμένη σκηνή χρειάζεται μετάφραση; Ή μήπως είναι δύσκολο να αντιληφθείς πώς είναι να μη χωράς πουθενά; «Εκρύανεν το γέμα μου», λέει ο Γιωργής Τσουρής σε μία από τις πρώτες σκηνές και δείχνει τις φλέβες του…

Απόψε 17/6 και αύριο 18/6 στην αίθουσα Β΄ στην Πειραιώς 260. Κλείστε τις θέσεις σας εδώ

ΥΓ.: Οι συντελεστές φρόντισαν να μας διευκολύνουν και με ένα γλωσσάρι. Σας το παραθέτω γιατί πολύ μου άρεσε.

glossari_kupriaka.jpg

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία