Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Με σπουδαίους ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου έρχονται αντιμέτωποι, αυτό το καλοκαίρι, σημαντικοί πρωταγωνιστές έχοντας αποδείξει ότι διαθέτουν όλα τα εχέγγυα για να μας μαγέψουν με τις ερμηνείες τους. Θα τα καταφέρουν; Θα ζήσουμε την πολυπόθητη κάθαρση μετά από έναν χειμώνα θεατρικής ανομβρίας;
Η απάντηση σε λίγες μέρες στα ανοιχτά θέατρα όλης της χώρας.
Γιάννης Στάνκογλου - Προμηθέας Δεσμώτης
Οι δύο τους μας έχουν χαρίσει εξαιρετικές ερμηνείες όλα αυτά τα χρόνια.Ακόμα θυμάμαι, την υπέροχη παράσταση «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» την οποίο σκηνοθετούσαν και πρωταγωνιστούσαν (2012, Θησείον) .Οι δύο σπουδαίοι ηθοποιοί -και όχι μόνο- πρωταγωνιστούν στους «Βατράχους» του Αριστοφάνη εγκαινιάζοντας την πρώτη τους συνεργασία με τους VASISTAS και την Αργυρώ Χιώτη και αυτό από μόνο του είναι το θεατρικό γεγονός του καλοκαιριού. Στο θίασο θα δούμε σταθερούς συνεργάτες της ομάδας και όχι μόνο, όλοι τους αξιόλογοι :Εύη Σαουλίδου Μαρία Κεχαγιόγλου,Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη,Ευθύμης Θέου,Δήμητρα Βλαγκοπούλου,Αντώνης Μυριαγκός κ.α
ΠΡΕΜΙΕΡΑ
9-10-11 ΙΟΥΛΙΟΥ
ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Χρήστος Χήρμπος
Ο ήλιος έχει πλέον δηλώσει τη μόνιμη παρουσία του στην πόλη, το καλοκαίρι είναι εδώ και μια βόλτα στο Θησείο αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι η ζωή όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, πάντα βρίσκει τρόπο να προχωράει. Μπορεί στον δρόμο για το Στέκι του Ηλία, μια πανέμορφη αυλή στο Θησείο, να μην μπορείς να δεις τα χαμόγελα των ανθρώπων κάτω από τις μάσκες, ακούς όμως τα γέλια των παιδιών και τη βαβούρα από τις συζητήσεις… ήχοι που τόσο μας έχουν λείψει τους τελευταίους μήνες.
Το ραντεβού μας με τη Χριστίνα Μαξούρη και τον Δημήτρη Χαλιώτη, δεν προγραμματίζεται τυχαία σ’ αυτή την ταβέρνα, καθώς στο νούμερο 5 του πεζόδρομου της Επταχάλκου, θα παρουσιάσουν τη μουσική παράσταση «Τα τραγούδια της Σωτηρίας», για τέσσερις μοναδικές βραδιές στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μια ιδέα του Δημήτρη, την οποία προχώρησαν μαζί, συνδημιουργώντας όλα όσα θα δούμε στο πάλκο που θα στηθεί στο Στέκι του Ηλία.
Με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία μού μιλούν για όλα όσα ετοιμάζουν, τη Σωτηρία Μπέλλου, όπως την γνώρισαν μέσα από την έρευνά τους, την ιδέα γι’ αυτή την παράσταση, τα μελλοντικά τους σχέδια αλλά και το ελληνικό Metoo.
Χριστίνα, πώς είναι να επιστρέφεις στη σκηνή μετά από τόσους μήνες;
Χριστίνα Μαξούρη:Δεν ξέρω να σου πω, αν δεν συμβεί. Είναι κάποιες στιγμές που το οραματίζομαι και δεν αντέχεται. Νομίζω ένα μισάωρο θα κλαίμε σίγουρα. Τώρα που έχουν ξεκινήσει οι πρόβες, υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν το πιστεύει, που φοβάται ότι δεν συμβαίνει πραγματικά. Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρώ ή αν θα μας το πάρουν πίσω. Η λαχτάρα και η ανυπομονησία είναι πολύ μεγάλη. Έχω αγωνία για το πώς θα το βιώσουμε όλο αυτό. Νομίζω όμως ότι θα μας πάρει λίγο χρόνο και μετά θα μπούμε όλοι σ’ αυτή την υπέροχη συνομωσία που τόσο μας έχει λείψει.
Δημήτρη, πώς ξεκίνησε η ιδέα γι’ αυτή την παράσταση;
Δημήτρης Χαλιώτης: Ομολογώ ότι το έχω ξεχάσει. Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια, αν σκεφτείς ότι η παράσταση ήταν να ανέβει πέρσι αλλά η προετοιμασία ξεκίνησε από πρόπερσι. Νομίζω πάντως ότι η ιδέα μου ήρθε σε μια από τις πολλές περιπλανήσεις μου στο youtube, όπου μου αρέσει να ακούω ελληνικά τραγούδια, έπεσα σε κάποιο τραγούδι της Σωτηρίας Μπέλλου. Την οποία πάντα θαύμαζα. Τότε σκέφτηκα ότι, παραδόξως θα έλεγα, δεν έχει γίνει μια μουσική παράσταση μόνο με τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η ίδια η Μπέλλου. Έχει γραφτεί μια εξαιρετική βιογραφία από τη Σοφία την Αδαμίδου που έχει γίνει και παράσταση, αλλά μια παράσταση μόνο με τραγούδια της δεν έχει ξαναγίνει.
Οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να φτιάξουμε μια παράσταση που να έχει και κάτι από την απλότητα και τη λαϊκότητα εκείνης της εποχής. Σαν μια παρέα που θα τραγουδούσαμε τραγούδια της Μπέλλου σ’ ένα σπίτι και κάποιος θα πεταγόταν και έλεγε μια ιστορία από εκείνη. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ομολογώ όμως ότι δεν θα είχε πραγματοποιηθεί αν δεν είχε δεχθεί η Χριστίνα. Γιατί εκείνη ήταν το πρώτο πρόσωπο που μου ήρθε στο μυαλό. Αν δεν δεχόταν, νομίζω ότι δεν θα το έκανα.
Ξεκίνησε από μια ιδέα δική μου αλλά από τη στιγμή που τη συνάντησα, κάναμε τα πάντα μαζί. Γι’ αυτό και συνυπογράφουμε την καλλιτεχνική επιμέλεια.
Επομένως, πώς σε προσέγγισε και πώς ήρθε η πρόταση γι’ αυτή την παράσταση;
Χριστίνα Μαξούρη: Τον Νοέμβριο του 2012 που έκανα την πρώτη προσπάθεια μιας πιο οργανωμένης μουσικής παράστασης στο Χαμάμ με θέμα τα ηχογραφημένα τραγούδια της Χασκίλ, της Νίνου και της Μπέλλου, έτυχε να γνωρίσω τον Δημήτρη. Τότε ως δημοσιογράφο που έκανε ένα μικρό αφιέρωμα- συνέντευξη για τη Metropolis, όπου εργαζόταν εκείνη την περίοδο. Στη συνέχεια τον συναντούσα πολύ συχνά σε παραστάσεις στις οποίες είτε συμμετείχα ως ηθοποιός είτε ήμασταν και οι δύο θεατές. Είχε ξεκινήσει μια αλληλοεκτίμηση και αλληλοσυμπάθεια που συνεχιζόταν με τα χρόνια.
Θυμάμαι την ημέρα λοιπόν που τον πέτυχα τυχαία έξω από το Rex και μου είπε: «Έχω σκεφτεί κάτι, κάποια στιγμή να τα πούμε...». Τα είπαμε πολύ άμεσα, μού είπε την ιδέα του, μου άρεσε πάρα πολύ αλλά έβαλα έναν όρο. Να μην υπάρχει πρώτο πρόσωπο, δηλαδή να μην υποδυθώ την Μπέλλου.
Αυτό δεν ήταν ούτε πρόθεση του Δημήτρη, ούτε η δική μου ανάγκη και επιθυμία. Στην ηλικία που είμαστε και στην εμπειρία που έχουμε την καλλιτεχνική, δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο στάδιο.
Άρα δεν θα δούμε την Χριστίνα να υποδύεται την Μπέλλου....
Δημήτρης Χαλιώτης: Όχι, είναι μια μουσική παράσταση, όχι μια θεατρική. Η πρόσθεσή μας είναι να έχουμε τα τραγούδια σε πρώτο πλάνο και απλά μ’ έναν πολύ όμορφο, φυσικό και αυθόρμητο τρόπο να μοιραστούμε με τον κόσμο που θα έρθει να μας δει και κάποιες ιστορίες ή και κάποια πράγματα που μπορεί να έχει πει η ίδια η Μπέλλου ή κάποιοι άλλοι γι’ αυτήν. Δεν κάνουμε σε καμία περίπτωση τη βιογραφία της ή κάποιο χρονικό της ζωής της.
Χριστίνα Μαξούρη: Έχουμε επιλέξει ιστορίες ή στιγμιότυπα από τη ζωή της που μας έχουν συγκινήσει και νομίζουμε ότι την σκιαγραφούν, αδρά, φυσικά.
Στην αρχή της πορείας της ερμήνευε ευρωπαικά τραγούδια και αφού γνώρισε τον Τσιτσάνη έκανε στροφή στο ρεμπέτικο. Θα υπάρχει και αυτή η πτυχή στο πρόγραμμα;
Χριστίνα Μαξούρη: Όχι, σκέψου ότι έχουμε αφήσει πάρα πολλά τραγούδια που είπε η ίδια. Οπότε, ήταν δύσκολο να χωρέσει και κάτι άλλο.
Δημήτρης Χαλιώτης: Εμείς παρουσιάζουμε την πορεία της από τον Τσιτσάνη μέχρι τον Λάγιο.
Ποιο τραγούδι που συνδυάζεται, ίσως, και με την προσωπική της ζωή της, σας συγκινεί περισσότερο;
Δημήτρης Χαλιώτης: Εμένα, έτσι αυθόρμητα τώρα, μου ήρθε το «Σαν απόκληρος γυρίζω», ένα τραγούδι που της θύμιζε τη σχέση της με τη μάνα της. Ο τρόπος που το έχει ερμηνεύσει, είναι μοναδικός.
Χριστίνα Μαξούρη: Το «αεροπλάνα και βαπόρια» και το «Δεν λες κουβέντα» είναι τόσο συγκλονιστικά ερμηνευμένα από εκείνη, που νιώθεις να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα όποτε τα ακούς. Είναι η φωνή της αλλά είναι και η μουσική και ο στίχος. Τραγούδια που ακουμπούν στο συλλογικό ασυνείδητο.
Δημήτρης Χαλιώτης: Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Μπέλλου είναι η μοναδική παλιά ρεμπέτισσα που την καλούν και ερμηνεύει έντεχνο τραγούδι της δεκαετίας του ’70, και μάλιστα κορυφαίοι συνθέτες. Αν ζούσε η Νίνου, μπορεί να γινόταν και στη δική της περίπτωση και να είχαμε κάτι ακόμα για να συγκρίνουμε. Όμως η Μπέλλου έμεινε το μοναδικό παράδειγμα και μάλιστα απογείωσε και αυτά τα τραγούδια με τρόπο αδιανόητο.
Τους τελευταίους μήνες, με τα θέατρα κλειστά, ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και καταγγελίες που μας σόκαραν με το ελληνικό Metoo.
Δημήτρης Χαλιώτης: Επιτέλους άνοιξαν στόματα και μίλησαν άνθρωποι που κουβαλούσαν τραύματα για πάρα πολλά χρόνια. Αν δεν έχεις βιώσει με κάποιο τρόπο μια οποιαδήποτε μορφή βίας, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτές τις καταστάσεις για να τις διαχειριστείς χρειάζεσαι χρόνο με τον εαυτό σου. Επομένως, θεωρώ γελοία την ερώτηση «Γιατί τώρα;». Είναι ευτύχημα, όχι μόνο για τα συγκεκριμένα περιστατικά, αλλά για όλους μας, ότι κάποιοι άνθρωποι βρήκαν τη φωνή και κατήγγειλαν κάποια γεγονότα. Από εκεί και πέρα «Αυτές οι υποθέσεις έχουν πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης», όπως λέει και ο αγαπημένος Σπύρος Μπιμπίλας.
Νομίζω, ότι τώρα ήταν το σωστό timing, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να μιλήσουν γι’ αυτά τα θέματα και πριν δέκα χρόνια. Είχαν βγει, είχαν μιλήσει αλλά αγνοήθηκαν.
Έχουμε ευθύνη και όλοι οι άλλοι που ίσως ξέραμε πράγματα;
Χριστίνα Μαξούρη: Δεν το ξέραμε... Άλλο βλέπω να περιμένουν κάποιον στην πρόβα πιτσιρικάδες που μικροδείχνουν και άλλο να είναι 15 χρονών και αυτό να γίνεται μεθοδολογία και να κρατάει χρόνια. Άλλο είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που έχει νιώσει έλξη για τον καθηγητή του, γιατί όλοι μπορούμε να το νιώσουμε αυτό, μπορείς να ερωτευτείς τον δάσκαλό σου. Εδώ όμως μιλάμε για γεγονότα που συνέβαιναν κατά εξακολούθηση και καταγγελείες που αγνοούνταν. Για μια εκσεμένη και μεθοδευμένη κάλυψη αυτού του ανθρώπου. Άλλο να ακούς κάτι και άλλο να βλέπεις ότι τελικά πρόκειται για οργανωμένο έγκλημα.
Δημήτρης Χαλιώτης: Από αυτά που βγήκαν στη δημοσιότητα εμένα με σόκαρε πάρα πολύ, αυτό που είπε η Χριστίνα, η μεθοδολογία. Προσωπικά, δεν είχα εικόνα όλων αυτών των περιστατικών. Είχα ακούσει κάποια πράγματα, ως ένα σημείο δεν έπεσα τελείως από τα σύννεφα, αλλά από εκεί μέχρι το σημείο να βλέπουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια συγκεκριμένη μεθοδολογία προσέγγισης ...
Χριστίνα Μαξούρη:Και ένα συγκεκριμένο τύπο θυμάτων...Ξέραμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν κατάχρηση εξουσίας αλλά όχι σ’ αυτό το σημείο. Αυτά που βγήκαν στην επιφάνεια, έχουν μεγάλη απόκλιση από αυτά που κυκλοφορούσαν στον χώρο.
Πιστεύεις ότι όλα αυτά που ήρθαν στο φως, θα βελτιώσουν από εδώ και πέρα την κατάσταση και τη συμπεριφορά και άλλων «δύσκολων» χαρακτήρων;
Χριστίνα Μαξούρη: Πιστεύω ότι θα είναι πιο προσεκτικοί. Είναι όμως μια μεγάλη συζήτηση αυτή γιατί από την άλλη πλευρά κινδυνεύει η λειτουργία της πρόβας και της διδασκαλίας που είναι ευαίσθητη, ευάλωτη αλλά και κάπως οικογενειακή υπόθεση. Συναντιέσαι με κάποιους ανθρώπους για μήνες, κάθε μέρα, και η επαφή που δημιουργείται, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να μεταφερθεί, αν δεν το έχει ζήσει κανείς. Είναι πολύ κρίμα αυτή η διαδικασία να περιχαρακωθεί και να μολυνθεί από φόβους, κόμπλεξ και φοβίες.
Μη φτάσουμε στο άλλο άκρο...
Χριστίνα Μαξούρη: Ακριβώς...Όλα αυτά όμως ήταν ένα στάδιο, που ακόμη δεν έχει τελειώσει, και ήταν απαραίτητο ίσως για να φτάσουμε σε μια εξυγίανση. Μακάρι...
Δημήτρης Χαλιώτης:Πάντως σε πρώτη φάση σίγουρα θα βοηθήσει. Άνθρωποι με ακραίες συμπεριφορές θα το ξανασκεφτούν. Από εκεί και πέρα, εγώ με την μικρή μου εμπειρία πάνω στις πρόβες, νομίζω ότι πρέπει πάντα να υπάρχει μια ευγένεια. Ό,τι και να θες να πεις, πάντα υπάρχει και ο κατάλληλος τρόπος να το κάνεις. Δεν μπορούμε να φτάνουμε στο σημείο να σου πετάξω ένα τασάκι! Όπως δεν θα το κάνω στην μάνα μου και στην αδερφή μου και αν το κάνω ή θα μου το ξαναγυρίσει πίσω ή θα θυμώσει και δεν θα μου ξαναμιλήσει, αντίστοιχα είναι και στην πρόβα.
Σας έχει τύχει να βιώσετε κάποιο περιστατικό βίας στο θέατρο;
Χριστίνα Μαξούρη: Προσωπικά δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο, έχω όμως βρεθεί μπροστά σε περιστατικά που μ’ έφεραν σε δύσκολη θέση και αφορούσαν άλλους συναδέλφους. Να πούμε όμως ότι κάποιες φορές μπορεί να γίνει το αντίστροφο: δηλαδή να ασκήσει βία και να φέρει μια δύσκολη κατάσταση στην πρόβα και ένας ηθοποιός. Έχει πάντα να κάνει με τον άνθρωπο και με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία του.
Δημήτρης Χαλιώτης: Εντάσεις προβών έχω βιώσει και εγώ αλλά όχι ακραία περιστατικά. Μπορώ όμως να πω ότι το θέμα της βίας, άσχετα με τη δουλειά, δεν μου είναι κάτι άγνωστο.
Πέρα από τα «Τραγούδια της Σωτηρίας» υπάρχουν άλλα σχέδια;
Χριστίνα Μαξούρη:Η μια παράσταση που θα συμμετέχω είναι «Καπετάν Μιχάλης (Ελευτερία ή Θάνατος)», του Δημήτρη Μαραμή, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο, εμβληματικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη, από την περιφέρεια και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης, για να παρουσιαστεί σ’ όλες της πόλεις της Κρήτης αλλά και εδώ στην Αθήνα μ’ έναν δεκαπενταμελή θίασο κυρίως λυρικών τραγουδιστών.
Επιπλέον, θα λάβω μέρος και σε μια παράσταση χορού της Αντιγόνης Γύρα που θα παρουσιαστεί στο αρχαιολογικό μουσείο της Χαλκίδας, τέλη Ιουλίου, με τον τίτλο «Ερωτοπαίγνια» και είναι βασισμένη στη Βυζαντινή ερωτική ποίηση. Εκεί, θα είναι τέσσερις χορευτές, ο αγαπημένος συνεργάτης Χρήστος Θεοδώρου στο πιάνο και εγώ θα τραγουδάω.
Και αν όλα πάνε καλά περιμένουμε από φθινόπωρο να ανεβάσουμε και το «Μινόρε της Αυγής», σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά, στο Δημοτικό Θεάτρο Πειραιά.
Δημήτρης Χαλιώτης: Ελπίζουμε να είναι ανοιχτά τα θεάτρα το φθινόπωρο και να ανέβει το «Μινόρε της αυγής», εγώ έχω κάνει τη θεατρική διασκευή. Επίσης, θα συμμετέχω στο κομμάτι πάλι της θεατρικής μεταφοράς και διασκευής, της «Αιολικής γης», που θα σκηνοθετήσει ο Τάκης Τζαμαριάς στο Εθνικό Θέατρο.
Επιπλέον, από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, θα έχω την χαρά να ακουστεί ένας μονόλογος που έχω γράψει, εδώ και κάποια χρόνια, «Η Πορσελάνη» σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαριά, με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Είναι τεράστια η χαρά μου που τη συναντώ και συνεργαζόμαστε. Η Ελένη Γερασιμίδου, με την οποία συνεργάστηκα πέρσι το καλοκαίρι, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου και κάποιοι άλλοι άνθρωποι αυτής της γενιάς, είναι ο λόγος που αγάπησα το θέατρο. Νιώθω ευλογημένος που τους συνάντησα.
Μιας και αναφέρθηκες στο θέατρο στο ραδιόφωνο. Χριστίνα, πώς ήταν η εμπειρία της ηχογράφησης του «Αβελάρδος και Ελοίζα» που ακούσαμε από τον 9,84;
Πρώτα απ’ όλα, ήταν ωραία που βρεθήκαμε όλοι μαζί και χαρήκαμε πολύ γι’ αυτό. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν ξέρουμε να το κάνουμε. Διότι είναι άλλη η συμπεριφορά στη σκηνή και άλλη στο μικρόφωνο. Προσπαθήσαμε στον χρόνο που είχαμε και με την αντίληψη που είχαμε και την επαφή που έχουμε εμείς οι τέσσερις που γνωριζόμαστε χρόνια (Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου,Γιάννης Καλαβριανός), και με μια πολύ μεγάλη φροντίδα από τον ηχολήπτη, να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Είναι πολύ ενδιαφέρον το θέατρο στο ραδιόφωνο, μακάρι να συνεχιστεί και μακάρι να μάθουμε και εμείς τον τρόπο.
Χαίρομαι που θα ξαναζήσω αυτή την εμπειρία στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ με το έργο της Μαρίας της Τσιμά, «Ίσα δικαιώματα», που είναι ουσιαστικά συνεντεύξεις που είχε πάρει η ίδια από μετανάστριες, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μιχαήλ. Εκεί θα συναντηθώ με τη Λήδα Πρωτοψάλτη, τη Μαρία Κεχαγιόγλου, την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, τη Ζαχαρούλα Οικονόμου και τη Μαρία Τσιμά.
«Τα τραγούδια της Σωτηρίας»
Το Στέκι του Ηλία
28/06 έως 30/06/2021 στις 21:00
01/07/2021 στις 21:00
Ιδέα - Επιμέλεια κειμένων: Δημήτρης Χαλιώτης
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης, Χριστίνα Μαξούρη
Σκηνογραφία :Σωτήρης Μελανός
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ηχοληψία :Γιάννης Παξεβάνης
Τραγουδά η Χριστίνα Μαξούρη
Μουσικοί :Βασίλης Κορακάκης μπουζούκι, φωνή, Δημήτρης Κουφογιώργος μπουζούκι, Βασίλης Προδρόμου κιθάρα, φωνή, Δημήτρης Κούστας ακορντεόν
Οργάνωση παραγωγής: Πάνος Σβολάκης
Εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα - Θεατρικός Οργανισμός MeWe
Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
«Προσπαθώντας για το αδύνατο, κατορθώνουμε το καλύτερο δυνατό», υποστήριζε ο Ά. Στρίντμπεργκ και τα λόγια του Σουηδού θεατρικού συγγραφέα μοιάζουν να ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωση της Χριστίνας Χριστοφή. Πώς αλλιώς, αν όχι, αθεράπευτα ρομαντική, μπορείς να χαρακτηρίσεις μια καλλιτέχνη που ανοίγει ένα μικρό θέατρο, στην Κυψέλη μέσα στην κρίση; Επιλέγοντας, μάλιστα, να ανεβάσει, στη μικρή σκηνή του, θέατρο ρεπερτορίου και δίνοντας βήμα σε Έλληνες συγγραφείς.
Πες μας δύο λόγια για το έργο.
Θεατρικό έργο/σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Πέτρος Αποστολόπουλος, Σπύρος Ασημένιος, Ηλίας Γκογιάννος, Χριστίνα Καζάζη, Ευαγγελία Καπόγιαννη, Βαγγέλης Κουντουριώτης, Μαρία Μπρανίδου, Νίκος Μπρανίδης, Δημοσθένης Φίλιππας
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής
Τιμή εισιτηρίου (ενιαίο): 10 ευρώ Διάρκεια παράστασης: 70’
Στο χώρο τηρούνται οι κανόνες προστασίας ενάντια στη νόσο covid-19.
Ο Άνθρωπος
Και έρχεται η στιγμή που σε ρωτάνε, τι σε καίει αυτόν τον καιρό... Τι να πεις για μια περίοδο που φλέγεται ολόκληρος ο πλανήτης; Μια στιοχειώδη ενσυναίσθηση να έχει κανείς θα δει γύρω του πολέμους, βομβαρδισμούς, ανθρώπους να σκοτώνονται, να ξεριζώνονται από το τόπο τους, οικονομική κρίση, άνθρωποι να πεινάνε, εκμετάλευση, βία. Ένας πλανήτης να εκπνέει και ξαφνικά, μια παγκόσμια πανδημία που παραλύει τα πάντα. Άνθρωποι χάνουν την ζωή τους, κλείνονται στα σπίτια τους. Απομακρινόμαστε από συγγενείς και φίλους. Ξεχνάμε τις αγκαλιές, τα φιλιά, την επαφή. Ξεχνάμε αυτό που θεωρούσαμε κανονικό και δεδομένο. Παύουμε να ονειρευόμαστε.
Κοινός παρανομαστής σε όλα αυτά ο άνθρωπος. Από αυτόν ξεκινούν και σε αυτόν καταλήγουν. Άρα τι θα μπορούσε να με καίει περισσότερο από τον ίδιο τον άνθρωπο; Άλλωστε και η τέχνη που υπηρετώ με αυτόν ασχολείται και σε αυτόν απευθείνεται. Και αναρωτιέμαι, τι μας κρατάει πίσω; Σε μια εποχή που η γνώση είναι προσβάσιμη σε όλους, γιατί επιλέγουμε το σκοτάδι; Αφού ξέρουμε πού βρίσκεται το φως, γιατί δεν οδηγούμαστε σε αυτό; Γιατί δεν αφηνόμαστε στον διπλανό μας; Να ακουμπίσουμε, , να ακούσουμε, να αισθανθούμε, να συγχωρέσουμε, να αγαπήσουμε, να βουτήξουμε ο ένας στον άλλον. Είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν τα δεινά. Άλλωστε ο άνθρωπος είναι η μοίρα του ανθρώπου...
Ο Στέλιος Κυριακίδης παίζει στην μεγάλη θεατρική επιτυχία «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Βασίλη Μπισμπίκη. Μπορείτε να δείτε την παράσαση σε οnlinestreaming
για δύο μόνο προβολές:
2/6 (Τετάρτη) 19:00 με 24:00
6/6 (Κυριακή) 19.00 με 24:00
στο Viva.gr
κεντρική φωτογραφία:Πάρις Ταβιτιάν
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Στην τελική ευθεία για την πρεμιέρα της παράστασής του «(Somewhere) beyond the cherry trees», στις 1 Ιουνίου,που θα είναι ουσιαστικά και η πρεμιέρα του Φεστιβάλ Αθηνών μετά από έναν σκληρό χειμώνα απομόνωσης, μακριά από το θέατρο, ο Πρόδρομος Τσινικόρης διακατέχεται από δημιουργικό άγχος.
Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας κουβέντας, θα μου πει: «Δεν το έχω ξανακάνει αυτό» ή «Είναι το πιο δύσκολο που έχω κάνει». Μαζί με την αγωνία του, όμως, εύκολα αφουγκράζεται κανείς και τον ενθουσιασμό του για το πειραματικό, το διαφορετικό και το καινούριο. Ίσως γι’ αυτό.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στην παράσταση επέλεξε να ερμηνεύσει τον Τροφίμομ, τον αιώνιο φοιτητή και επαναστάτη που τολμά να αναδείξει το δύσοσμο τοπίο και να γίνει η φωνή των καταδικασμένων ανθρώπων που έχουν απολέσει την περηφάνια τους. Όπως ομολογεί ο ίδιος, νιώθει μεγάλη ομοιότητα μ’ αυτό τον ήρωα και αυτό, όπως υπογραμμίζει με νόημα: «Είναι και καλό και κακό...».
Πες μας δύο λόγια για το νέο σου έργο που σκηνοθετείς στην Πειραιώς. Τι να περιμένουμε;
Να περιμένετε μια παράσταση που μας αναπαριστά τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ μ’ ένα παιγνιώδη τρόπο και μας συνεχίζει τις ιστορίες των χαρακτήρων μετά την εγκατάλειψη του Βυσσινόκηπου, καθώς όμως και του Λοπάχιν που παραμένει πίσω. Οπότε, έχουμε έναν συνδυασμό του τσεχωφικού κειμένου με τη συνέχεια της ζωής των έξι χαρακτήρων.
Θα μπορούσε η παράσταση να είχε τίτλο «Βυσσινόκηπος, η συνέχεια» ή «Βυσσινόκηπος σήμερα»;
Ναι... ίσως και «Βυσσινόκηπος ένα ντοκιμαντέρ για τη συνέχεια». Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στο θέατρο: ένας συνδυασμός Τσέχωφ, ερμηνευμένος με έναν πολύ δικό μας τρόπο, μαζί με τη φανταστική συνέχεια των ιστοριών των ηρώων του κλασικού έργου.
Το συγκεκριμένο έργο, όπως όλα του Τσέχωφ, θίγει πάρα πολλά ζητήματα και επιδέχεται πολλές αναλύσεις. Εσένα καλλιτεχνικά ποιο ζήτημα σε ενέπνευσε και αποφάσισες να ξεκινήσεις από αυτό το κείμενο για να δημιουργήσεις ένα νέο;
Το 2015 είχα σκηνοθετήσει πάλι για το Φεστιβάλ Αθηνών ένα audio walk στο κέντρο της Αθήνας με πρωταγωνιστές άστεγους συμπολίτες μας, με τον τίτλο «Στη μέση του δρόμου». Από τότε μ’ είχε απασχολήσει το θέμα της εστίας. Η παράσταση που ανεβάζουμε τώρα, είναι εμπνευσμένη από την προ κορονοϊού εποχή και την ανάπτυξη του Airbnb. Ο Λοπάχιν κάνει τα πρώτα Airbnb της ιστορίας!
Φαντάσου το μέσο νοικοκυριό της Αθήνας μετά από δέκα χρόνια κρίσης και κάποιον να έρχεται και να σου λέει ότι «Την ιδιοκτησία που έχεις, θα την νοικιάσεις σε τουρίστες για να ξεχρεώσεις». Αδιαφορώντας για τη συναισθηματική σχέση που έχεις με τον δικό σου «Βυσσινόκηπο», που μπορεί να είναι το διαμέρισμά σου, το υπνοδωμάτιό σου, το κρεβάτι σου κ.λπ.
Ζούμε σε μια πόλη που «τουριστικοποιείται», γίνεται πιο φιλόξενη για τους τουρίστες παρά για τους κατοίκους της.
Στη συγκεκριμένη παράσταση θα σε δούμε και επί σκηνής. Ποια ανάγκη σε οδήγησε να κρατήσεις και κάποιον ρόλο και να μην είσαι μόνο σκηνοθέτης;
Η μεγάλη ομοιότητα που νιώθω ότι έχω, και το λέω και για καλό και για κακό, με τον χαρακτήρα του Τροφίμοφ. Είναι εκείνος ο χαρακτήρας που λέει ότι πρέπει να φέρουμε τα πάνω-κάτω και να κάνουμε μια πνευματική επανάσταση... Δεν θέλω να πω πολλά για την παράσταση. Σίγουρα θα υπάρξουν εκπλήξεις.
Αφού μίλησες για «πνευματική επανάσταση», δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω το εξής: Εν μέσω πανδημίας οι καλλιτέχνες έπαιξαν ένα πιο πολιτικό χαρακτήρα (support art workers, ΣΕΗ, κατάληψη Εθνικού). Πιστεύεις ότι θα συνεχίσουν αυτές οι δράσεις ή θα ξεφουσκώσουν με το άνοιγμα των θεάτρων;
Επιπλέον είχαμε και κάτι ακόμα σημαντικό: τη δημιουργία του σωματείου «Κάτω από τη σκηνή» για τους ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί αλλά εργάζονται στο θέατρο (δραματουργοί, ενδυματολόγοι, μουσικοί επιμελητές, σκηνογράφοι, σκηνοθέτες, συνθέτες, σχεδιαστές φωτισμών, χορογράφοι –αλλά και οι βοηθοί των αντίστοιχων ειδικοτήτων).
Πιστεύω ότι τόσο οι πολιτικές δράσεις που έγιναν όσο και τα ενδυναμωμένα σωματεία θα συνεχίσουν την πορεία τους και θα υπάρχουν παράλληλα με τις παραστάσεις. Γιατί αυτές οι δράσεις συνέβαλαν στο ότι οι πρόβες, τα μαθήματα στις δραματικές σχολές και οι παραστάσεις δεν θα γίνονται με τον ίδιο τρόπο.
“Δεν θα με εξέπλητε καθόλου αν το Εμπρός γινόταν ξενοδοχείο”
Πιστεύεις δηλαδή ότι μετά από την κρίση των τελευταίων μηνών θα αλλάξει η κατάσταση στο θέατρο;
Ναι, δεν ξέρω αν κρατήσει για πάρα πολύ καιρό αυτή η αλλαγή, το εύχομαι. Πιστεύω όμως ότι τώρα που ξεκίνησαν οι πρόβες, δεν θα υπάρχει κάποιος που θα προσβάλλει ή θα καταπιέζει συναδέλφους του χωρίς αντίλογο πλέον. Αυτό δεν πρέπει να γίνει και δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε να γίνει. Είμαι αισιόδοξος ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Εξάλλου, τώρα, έρχεται μια νέα γενιά, όχι μόνο στο θέατρο, η οποία είναι σαφώς πιο ευαισθητοποιημένη στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε θέματα αξιοπρέπειας και σεβασμού στον εργασιακό χώρο.
Για 4 χρόνια είχες μαζί με τον Ανέστη Αζά την καλλιτεχνική ευθύνη της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Πώς είδες όλα τα γεγονότα που συντελέστηκαν στο Εθνικό;
Θα σου πω, πρώτα, πώς είχαν τα πράγματα με τον Ανέστη και εμένα. Εμείς από το 2019, πριν ανακοινωθούν οι διαγωνισμοί για τη θέση του διευθυντή, είχαμε αποφασίσει ότι θα σταματήσουμε από την Πειραματική Σκηνή.
Τον Ιούνιο του 2019 ο Ανέστης παραιτήθηκε-είχε μια παράσταση στο εξωτερικό- και εγώ είχα πει ότι θα περιμένω να λήξει το συμβόλαιό μου στις 30 Σεπτεμβρίου, για να δω και τι θα γινόταν με το πρόγραμμα που είχαμε ήδη ανακοινώσει, και μετά θα αποχωρούσα. Στόχος ήταν να υπάρξει μια δικλείδα ασφαλείας για τις 5 παραστάσεις που είχαμε ανακοινώσει.
Έμεινα λοιπόν για 6 εβδομάδες, ενώ είχε ξεκινήσει η θητεία του Δημήτρη Λιγνάδη και της νέας διεύθυνσης.
Πιστεύω ότι η ανακοίνωση του ονόματος του Λιγνάδη εκείνη την εποχή ήταν ένα λάθος και από τη στιγμή που υπήρχε συγκεκριμένο πρόγραμμα από την προηγούμενη διεύθυνση, θα έπρεπε η προηγούμενη διεύθυνση να συνεχίσει το πρόγραμμά της, ασχέτως αν αρέσει το πρόγραμμα ή ο Στάθης Λιβαθινός, και εμάς μας βγάζω από την εξίσωση, γιατί έτσι και αλλιώς είχαμε ανακοινώσει ότι θα σταματήσουμε.
Οι καλλιτεχνικές διευθύνσεις δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ, να ξεκινάνε με το πρόγραμμα μιας άλλης διεύθυνσης.
Από τη στιγμή που ήταν Αύγουστος και υπήρχε πρόγραμμα για όλη τη σεζόν έπρεπε ο Λιβαθινός ή οποιοσδήποτε άλλος από τη διεύθυνση, αν δεν ήθελε να συνεχίσει εκείνος, να ολοκληρώσει το πρόγραμμα.
Είναι λάθος να «φαγώνεται» ο πρώτος χρόνος από τα τρία ενός καλλιτεχνικού διευθυντή με το πρόγραμμα που δεν έχει εκείνος επιλέξει! Δυστυχώς, αυτό γίνεται τα τελευταία δέκα χρόνια στο Εθνικό. Έρχεται ο Λιβαθινός να συνεχίσει το πρόγραμμα του Χατζάκη, έρχεται ο Λιγνάδης να συνεχίσει το πρόγραμμα του Λιβαθινού. Θα έρθει τώρα ο επόμενος να συνεχίσει του Λιγνάδη... Δεν είναι ωραίο αυτό και δεν δίνει και κανένα καλλιτεχνικό στίγμα.
Έχοντας ζήσει το Εθνικό εκ των έσω, τι θα πρότεινες εσύ;
Το ιδανικό για μένα θα ήταν να γίνει ένας αξιοκρατικός διαγωνισμός, να ανακοινωθεί ένα όνομα και να αναλάβει το επόμενο καλοκαίρι, ώστε να έχει τρία ολόκληρα χρόνια για το δικό του πρόγραμμα. Μέχρι τότε μπορεί να συνεχίσει η Έρι Κύργια και φυσικά αν θέλει να συμμετάσχει στο διαγωνισμό, είναι δικαίωμά της.
“Το ενδιαφέρον είναι πως αφού έγινε αυτό με τον Λιγνάδη τον Φεβρουάριο στην Αθήνα, ξαναφούντωσε το κίνημα του Me too στη Γερμανία και αναγκάστηκαν να παραιτηθούν και εκεί δύο καλλιτεχνικοί διευθυντές.”
Περίμενες ποτέ ότι θα φτάναμε να δούμε τόσους καλλιτέχνες να κατηγορούνται και τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή στη φυλακή;
Με το χέρι στην καρδιά, επειδή την τελευταία δεκαετία ασχολούμαστε με τον Ανέστη μ’ ένα πολύ συγκεκριμένο είδος θεάτρου, το θέατρο ντοκιμαντέρ, δεν ερχόμασταν καθόλου σ’ επαφή με ηθοποιούς. Είχαμε πάνω στη σκηνή καθαρίστριες, μετανάστες, ανθρώπους που δεν έχουν δημόσιο λόγο..
Οπότε όλες αυτές οι ιστορίες δεν είχαν φτάσει στα αυτιά μας. Επιπλέον κάποιοι από αυτούς ανήκουν σ’ έναν άλλο κύκλο. Εγώ για παράδειγμα δεν έχω πάει ποτέ στο θέατρο του Φιλιππίδη.
Δεν ήξερα, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στον προσωπικό ή στον επαγγελματικό χώρο και όταν ακούς τέτοιες συμπεριφορές, σοκάρεσαι! Άνθρωποι που αυνανίζονται στις πρόβες, που ουρούν στα καμαρίνια συναδέλφων τους...Είναι τρομερό!
Όταν έγιναν γνωστά όλα αυτά και τα συζητούσαμε με τον Ανέστη, είπαμε ότι μάλλον εμείς ζούμε σ’ έναν άλλο κόσμο.
Σ’ έναν άλλο κόσμο πρέπει να ζει και η υπουργός πολιτισμού που εξαπατήθηκε από τον Δημήτρη Λιγνάδη...όπως δήλωσε.
Εγώ δεν είμαι υπουργός πολιτισμού, είμαι ένας σκηνοθέτης που κάνω θέατρο ντοκιμαντέρ και έχω άλλες ευθύνες και αρμοδιότητες. Αν κάποιος όμως βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη δικαιολογία «δεν γνώριζα», γιατί του αναθέτεις το μεγαλύτερο θέατρο της χώρας.
Επομένως, ίσως χρειάζεται να κάνεις εκεί μια έρευνα και να ρωτήσεις 10-15 άτομα και όχι ένα-δύο. Γιατί σ’ οποιαδήποτε δουλειά πηγαίνεις, αυτό συμβαίνει, πόσω μάλλον σε μια τέτοια θέση.
" Αν κάποιος είναι υπουργός πολιτισμού, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη δικαιολογία «δεν γνώριζα»"
Είδαμε πρόσφατα το Εμπρός να “τσιμεντώνεται”, παλιότερα το Αμόρε να γίνεται Σούπερ Μάρκετ, και το θεατρικό μουσείο ένα ερείπιο με ποντίκια....Απαξιώνεται ο πολιτισμός στην Ελλάδα;
Πράγματι, υπάρχει απαξίωση και αυτό φαίνεται και από τη στάση της πολιτείας απέναντι στο θέατρο. Δεν μπορεί η χώρα που γέννησε το θέατρο να σταματάει τις επιχορηγήσεις για εφτά ολόκληρα χρόνια και σ’ ολόκληρη Αθήνα να χρηματοδοτείται μόνο το Εθνικό Θέατρο και το καλοκαίρι το Φεστιβάλ Αθηνών.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχουμε τόσες πολλές παραστάσεις και οι καλλιτέχνες να δουλεύουν παράλληλα σε δύο ή σε τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, χωρίς να είναι σίγουροι ότι θα πληρωθούν. Όταν είσαι εξαρτημένος από τα έσοδα που θα έχει το θέατρο και δεν σου διασφαλίζει κανείς ούτε καν τον βασικό μισθό, αυτό θα σε οδηγήσει να δουλεύεις περισσότερο, και όσο περισσότερο δουλεύεις τόσο λιγότερο καλός θα είσαι σ’ αυτές τις δουλειές. Όσο καλός και αν είναι ένας ηθοποιός, δεν μπορεί να εξερευνά τρεις ρόλους ταυτόχρονα.
Για να έρθω όμως στο ζήτημα του Εμπρός, η κυβέρνηση αντιμετώπισε τη συγκεκριμένη καλλιτεχνική κατάληψη, όπως έχει κάνει μ’ όλες τις καταλήψεις. Αδιαφορώντας για την ιστορία και τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του συγκεκριμένου χώρου, τσιμέντωσε το θέατρο. Προσωπικά, δεν θα με εξέπληττε καθόλου το Εμπρός που είναι σε μια τουριστική περιοχή, σε λίγο καιρό να γίνει ένα ξενοδοχείο ή ένα πολυτελές εστιατόριο.
Φωτό: Θωμάς Δασκαλάκης
“Tώρα που ξεκίνησαν οι πρόβες, δεν θα υπάρχει κάποιος που θα προσβάλλει ή θα καταπιέζει συναδέλφους του χωρίς αντίλογο πλέον.”
Στη συζήτηση που έγινε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αναρωτήθηκες μήπως παραδομένοι σε ένα είδος αδράνειας, συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε και να προετοιμάζουμε παραστάσεις όπως μέχρι τώρα γνωρίζαμε; Ποια απάντηση δίνεις τώρα που βιώνεις και τη διαδικασία της πρώτης παράστασης μετά τη μεγάλη αυτή παύση;
Εγώ, έτσι και αλλιώς αυτό που κάνω σ’ αυτή την παράσταση δεν το έχω ξανακάνει. Υπάρχουν, βέβαια, κομμάτια που τα έχω ξαναδουλέψει στο παρελθόν αλλά υπάρχουν και άλλα που πρώτη φορά τα δοκιμάζω. Βεβαίως, οφείλω να πω ότι είναι μεγάλη και η συμβολή της καλλιτεχνικής ομάδας, άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι χρόνια και ειδικά τώρα που είμαι επί σκηνής είναι ακόμα πιο πολύτιμη η βοήθειά τους.
Έχεις μεγαλώσει στη Γερμανία και πολύ συχνά επιστρέφεις εκεί για παραστάσεις. Πόσο διαφορετικές είναι οι συνθήκες εργασίας εκεί;
Εκεί, από τη πρώτη φάση του Me too που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, δημιουργήθηκε ένας κώδικας δεοντολογίας και ένας αντίστοιχος σύλλογος, με το όνομα Themis, όπου μπορούσες να απευθυνθείς και να καταγγείλεις κακοποιητικές συμπεριφορές. Το ενδιαφέρον είναι πως αφού έγινε αυτό με τον Λιγνάδη τον Φεβρουάριο στην Αθήνα, ξαναφούντωσε το κίνημα του Me too στη Γερμανία και αναγκάστηκαν να παραιτηθούν και εκεί δύο καλλιτεχνικοί διευθυντές.
Φαντάζομαι ότι πέρα από αυτό, γενικότερα τα εργασιακά δικαιώματα είναι πιο εξασφαλισμένα...
Στη Γερμανία υπάρχει μεγαλύτερη αποκέντρωση. Υπάρχουν πάρα πολλά κρατικά επιχορηγούμενα θέατρα, που λειτουργούν κάτω από την ομπρέλα του κράτους. Είναι περίπου 150 με 200 θέατρα. Επομένως το λόμπι είναι πολύ πιο ισχυρό από ότι στην Ελλάδα.
Κάτι ανάλογο με τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ....
Ναι, στην Ελλάδα όμως κανείς δεν ξέρει πόσα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ υπάρχουν.... Αυτό δεν είναι ενδεικτικό της κατάστασης; Υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις αλλά τα περισσότερα φυτοζωούν ή δεν ξέρεις τι κάνουν.
Αν ήταν πιο ισχυρά θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του κλάδου;
Ναι, βέβαια. Αν βέβαια αποκοπούν με την πολύ στενή σχέση που έχουν με τον Δήμο. Γιατί πολλές φορές δέχονται επεμβάσεις τόσο για το πρόγραμμα όσο και για το καλλιτεχνικό προσωπικό.
Το μεγαλύτερο Success Story για μένα, ως προς την αναβάθμιση ενός θεσμού την τελευταία πενταετία, ήταν το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος από το δίδυμο Γιάννη Αναστασάκη και η Μαρία Τσιμά. Ξαφνικά έβλεπα ανθρώπους να ενδιαφέρονται για το Κρατικό θέατρο, να δουλέψουν εκεί, να δουν παραστάσεις, να επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη, τον τόπο καταγωγής τους. Αυτό δυστυχώς διεκόπη πολύ ξαφνικά και σχεδόν βίαια και είναι κρίμα.
“Το μεγαλύτερο Success Story για μένα, ως προς την αναβάθμιση ενός θεσμού την τελευταία πενταετία, ήταν το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος από το δίδυμο Γιάννη Αναστασάκη και η Μαρία Τσιμά.”
Πιστεύεις ότι η γενιά μας έζησε τη χρυσή εποχή του “Βυσσινόκηπου” και το σκληρό ξερίζωμά του; Νιώθεις ότι πέσαμε λίγο από τα σύννεφα που ζούσαμε;
Νομίζω ότι ακόμα πέφτουμε... Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η περίοδος των παχιών αγελάδων έχει περάσει. Η δικιά μας η γενιά, των σημερινών τριαντάρηδων αλλά και των εικοσάρηδων ακόμη, δεν θα έχει το ίδιο βιοτικό επίπεδο με των γονιών μας.
Αυτό όμως θα του δούμε να ισχύει και για άλλες χώρες που δεν πέρασαν τη δική μας οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια, δηλαδή Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία αλλά και για άλλες χώρες που γνώριζαν μόνο ανάπτυξη, όπως η Γερμανία. Εμείς πλέον είμαστε Crisis Proof, το έχουμε περάσει το Boot Camp!
“Στην Ελλάδα είμαστε Crisis Proof, το έχουμε περάσει το Boot Camp!”
Να κλείσουμε με μια ευχή;
Είμαστε σαν σε χειμερινή νάρκη όλοι μας και αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε τόσο κουρασμένοι. Να ευχηθώ λοιπόν, καλό ξύπνημα! Ελπίζω μέχρι το τέλος του καλοκαιριού και ελλείψει ενός τέταρτου κύματος να μην επιστρέψουμε σ’ αυτό που κάναμε αλλά να διευρύνουμε ή να εφεύρουμε νέους τρόπους έκφρασης, νέα σενάρια, για το πώς μπορούμε να κάνουμε θέατρο.
Κλείστε τις θέσεις σας εδώ
Σύλληψη - Σκηνοθεσία Πρόδρομος Τσινικόρης
Κείμενο Ιωάννα Βαλσαμίδου - Πρόδρομος Τσινικόρης, σε διάλογο με την ομάδα
Συνεργασία στη σκηνοθεσία Κορίνα Βασιλειάδου
Δραματουργία Martin Valdés-Stauber, Ιωάννα Βαλσαμίδου
Σκηνικά - Κοστούμια Ελένη Στρούλια
Φωτισμοί Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Μουσική Παναγιώτης Μανουηλίδης
Βίντεο Δημήτρης Ζάχος
Συνεργασία στη σκηνογραφία και την ενδυματολογία Ζαΐρα Φαληρέα
Σχέδια - Υλικό προώθησης Μιχάλης Βαλάσογλου
Παίζουν Γιώργος Βαλαής, Γιώργος Βουρδαμής, Μαρία Πανουργιά, Νάνσυ Σιδέρη, Καλλιόπη Σίμου, Πρόδρομος Τσινικόρης
Εκτέλεση παραγωγής Κωστής Παναγιωτόπουλος
Συμπαραγωγή Maillon, Théâtre de Strasbourg – Scène européenne
Η έρευνα για την παράσταση υποστηρίχθηκε από το Onassis AiR - Πρόγραμμα Διεθνούς Καλλιτεχνικής Φιλοξενίας και Έρευνας του Ιδρύματος Ωνάση
Πειραιώς 260 (Ε)
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
Το έργο του Γιάννη Σκαραγκά «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα», σκηνοθετεί η Νατάσα Παπαμιχαήλ στο θέατρο OLVIO. Μπορεί οι πρόβες να ξεκίνησαν μέσα στην πανδημία αλλά κάπου ελλόχευε η ελπίδα ότι η παράσταση θα έκανε κανονικά την πρεμιέρα της. Δυστυχώς η εξέλιξη δεν έδωσε αυτό το περιθώριο στους συντελεστές. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας όμως η δουλειά τους θα βρει τους αποδέκτες της.
Παρ΄όλα αυτά όπως μου επισημαίνει η Νατάσα ο στόχος είναι η παράσταση να παρουσιαστεί και στο φυσικό της περιβάλλον: "Αγαπάμε το αποτέλεσμα και θέλουμε να το μοιραστούμε όπως το ονειρευτήκαμε." σημειώνει χαρακτηριστικά.
Η ίδια μας μίλησε για το δεύτερο σκηνοθετικό της εγχείρημα, τη σχέση των ηρώων με τον ποιητή Ρούμπερτ Μπρούκ, τη νέα συνθήκη με τα κλειστά θέατρα. Η Νατάσα Παπαμιχαήλ δηλώνει "Αέναα ατελής μαθήτρια με στιλ" και ίσως σ' αυτές τις λέξεις κρύβεται και το μυστικό της επιτυχίας της.
Είναι η δεύτερη σκηνοθετική σας απόπειρα. Τι σας οδήγησε και πάλι στην καρέκλα του σκηνοθέτη;
του Γ. Σκαραγκά
H νέα παραγωγή του θεάτρου OLVIO με ένα εξαίρετο καστ συντελεστών, διαθέσιμη on demand κλείστε τη θέση σας μέσω viva.
Διαθέσιμο από 16/4 - 16/5
Κείμενο: Γιάννης Σκαραγκάς
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης
Μπαίνοντας στο δημοτικό ραδιόφωνο της Αθήνας, στον 9.84, η συνήθως πολύβουη Τεχνόπολη μοιάζει εκκωφαντικά ήσυχη στην εποχή του κορονοϊού.
Για την είσοδό μας στο σταθμό είναι απαραίτητο να περάσουμε από το ιατρείο και να υποβληθούμε σε rapid test. Το αρνητικό αποτέλεσμα είναι και το εισητήριό μας και μαζί με την πλέον υποχρεωτική μάσκα και το αντισηπτικό ανά χείρας, βαδίζουμε μ’ έναν αέρα ασφάλειας προς τα στούντιο.
Η επισκεψή μας γίνεται μ’ αφορμή την πρωτοβουλία του σταθμού να στηρίξει το θέατρο μέσα από την ερτζιανή θεατρική σκηνή του Αθήνα 9.84. Από τις 19 Απριλίου και κάθε Δευτέρα στις 21:00, για δύο μήνες οι ακροατές θα απολαύσουν 10 νεοελληνικά έργα από ταλαντούχους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.
Εμείς τρυπώσαμε στις πρόβες για την αγαπημένη κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά «Φωνάζει ο κλέφτης», που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου, έχοντας στη διάθεσή του έναν εξαιρετικό θίασο: Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Μιχαλάκης, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου και Δανάη Μιχαλάκη.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου μου εξηγεί πως αν και πρόκειται για ένα έργο που πρωτοανέβηκε το 1958 σε σκηνοθεσία Μαίρης Αρώνη και αγαπήθηκε μέσα από την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη επτά χρόνια αργότερα, τον γοήτευσε το γεγονός ότι παραμένει επίκαιρο.
«Υπάρχει ένα έντονο πολιτικό σχόλιο από κάτω. Είναι τρομερό να βλέπεις πως η νοοτροπία της κλεψιάς και της απάτης παραμένει και θεριεύει ακόμα και στις τόσο δύσκολες εποχές της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας», σημειώνει.
Γιώργος Παπαγεωργίου
Πριν φτάσει η ομάδα στα στούντιο του σταθμού για την πρώτη πρόβα και στη συνέχεια για την ηχογράφηση, προηγήθηκαν πρόβες εξ αποστάσεως.
«Ξεκινήσαμε κάνοντας πρόβες μέσω zoom και λόγω της μικρής χρονοκαθυστέρησης που υπήρχε στην επικοινωνία δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε. Βρίσκαμε συνέχεια κόλπα για να ανακαλύψουμε τον πραγματικό ρυθμό. Τα κείμενα του Ψαθά έχουν μια μουσικότητα, υπάρχει ένα ρυθμικό τέμπο ανάμεσα στις λέξεις που, αν το αγνοήσεις, δεν λειτουργεί η κωμωδία», μου εξηγεί.
Ο ίδιος ομολογεί ότι ήρθε σε ουσιαστική επαφή με το έργο του συγγραφέα, πρωταγωνιστώντας στο «Ξύπνα Βασίλη», που σκηνοθέτησε με μεγάλη επιτυχία ο Άρης Μπινιάρης στο Εθνικό Θέατρο το 2019.
«Έβλεπα πρόσφατα την ταινία και συνειδητοποίησα και πάλι πόσο απολαυστική είναι. Σαν να βλέπεις παλιό Χόλιγουντ που αντέχει», συμπληρώνει.
Φιλαρέτη Κομνηνού
«Αυτοί που ασχολούνται με το σενάριο και τη γραφή, υποκλίνονται μπροστά στον Ψαθά. Είναι τρομερός μάστορας του είδους», συμπληρώνει η Φιλαρέτη Κομνηνού.
Λίγο νωρίτερα, είχε δηλώσει ενθουσιασμένη που επιτέλους ήρθε η στιγμή να ερμηνεύσει έναν κωμικό ρόλο «και πόσο μάλλον τον συγκεκριμένο! Ειδικά αυτή την εποχή που στη σειρά (δες «Αγγελική» στον Alpha), παίζω την Αθηνά Αργυρού, μια τελείως διαφορετική γυναίκα».
Τη Φιλαρέτη Κομνηνού θα ακούσουμε στα ραδιόφωνά μας ως Λία, ρόλο που στην ταινία ερμήνευσε η Ρένα Βλαχοπούλου και στο πρώτο θεατρικό ανέβασμα του έργου η Μαίρη Αρώνη.
Η ίδια μάλιστα διαπιστώνει: «Όλα αυτά περί κομπίνας που βλέπουμε στο έργο, δεν έχουν αλλάξει. Το λέει και η Λία στον Τιμολέοντα ‘’Ζεις στην Ελλάδα και δεν ξέρεις τι θα πει κομπίνα;’’».
Γιώργος Μιχαλάκης
Ο ραδιοφωνικός της σύζυγος, ο στρατηγός Σόλων Καραλέων, κατά κόσμον Γιώργος Μιχαλάκης, έχοντας μεγάλη εμπειρία από το ραδιόφωνο, μου μιλά για τη μαγεία που μπορεί να ασκήσει το μέσον τόσο στον ηθοποιό όσο και στον θεατή.
«Με ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή, όπου οι άνθρωποι έδιναν ραντεβού με την αγαπημένη τους σειρά στο ραδιόφωνο και όχι στην τηλεόραση, που ήρθε να αντικαταστήσει κάθε εικόνα της φαντασίας μας».
«Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ούτε τα ηχητικά εφέ που έχουμε σήμερα και έπρεπε να εφεύρουμε διάφορα κόλπα για να ακουστούν ρεαλιστικά αυτοί οι ήχοι. Θυμάμαι μια φορά που θέλαμε να ακουστούν κουπιά να σκίζουν τα κύματα και ένας ηχολήπτης γέμισε μια λεκάνη με νερό και εμείς πατούσαμε σε χαλίκια!»
Παράλληλα αναπολεί τις συνεργασίες του με σπουδαίους σκηνοθέτες που έκαναν καριέρα στο ραδιόφωνο, όπως ο Κροντηράς, ο Θεοδωσιάδης, ο Κωνσταντινίδης που μεσουρανούσαν τη δεκαετία του 60 και 70, αλλά και την περίοδο (1967), που συμμετείχε στη ραδιοφωνική μεταφορά των «Αθλίων» του Β. Ουγκώ με έναν ιστορικό θίασο (Κωτσόπουλος, Αρώνη, Βαλάκου κ.ά.).
Ιωάννης Αθανασόπουλος
Οι νεότεροι της παρέας, ο Γιάννης Λεάκος, ο Ιωάννης Αθανασόπουλος, η Κατερίνα Παπανδρέου και η Δανάη Μιχαλάκη- απούσα από τη συγκεκριμένη πρόβα- δηλώνουν ενθουσιασμένοι, λαμβάνοντας το βάπτισμα του πυρός για το θέατρο στο ραδιόφωνο μέσα από αυτή τη συνεργασία.
Γιάννης Λεάκος
Ο Γιάννης Λεάκος ερμηνεύει τον ρόλο του Τιμολέοντα Λάμπρου, που έγινε γνωστός από τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Ο ίδιος θεωρεί ότι το αγνό χιούμορ του Δημήτρη ψαθά προκύπτει από μια αθώα Ελλάδα και μια Αθήνα που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.
Κατερίνα Παπανδρέου
Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τη σημαντική πρωτοβουλία του 9.84, ο οποίος ταυτόχρονα με τη ραδιοφωνική μετάδοση της «Πλατείας Θεάτρου», θα προβάλλει στο site www.athina984.gr, βίντεο οπτικής ερμηνείας κάθε έργου στη νοηματική γλώσσα, που θα συνοδεύεται από πρόσθετους εξειδικευμένους υπότιτλους για κωφούς και βαρήκοους.
Μέχρι λοιπόν να ξαναπούμε το αγαπημένο «Αυλαία και πάμε», ας πάρουμε μια θεατρική ανάσα με το «Είμαστε στον αέρα»!
Η υπόθεση του έργου
Μετάδοση: Δευτέρα 17 Μαΐου, 19.00
Παίζουν: Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Μιχαλάκης, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου και Δανάη Μιχαλάκη
Εκτέλεση Παραγωγής : Art Ensemble
Συντονισμός Project : Μαργαρίτα Μυτιληναίου
Ηχολήπτης : Πάνος Αργύρης
Γραφιστική Επιμέλεια: The Button Design
Διαβάστε το αναλυτικό πρόγραμμα και με τα 10 έργα που θα παρουσιαστούν εδώ.
Διαβάστε επίσης:
Σας έχουν τηλεφωνήσει ποτέ για να σας απαγγείλουν ποίηση;
Η καθημερινότητα όλων μας τον τελευταίο χρόνο έχει αλλάξει σε σημείο που ούτε σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορούσε να προβλέψει. Πράγματα πολύ απλά στα οποία δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία είναι εκείνα που δίνουν χρώμα στην άδεια μας ατζέντα, την εποχή των αποστάσεων και των απαγορεύσεων.
Μια βόλτα στο πάρκο, στο σούπερ μάρκετ, ακόμα και μια περιήγηση σε διαδικτυακά καταστήματα χαρίζουν μια πινελιά αισιοδοξίας στο καταπιεστικό μοτίβο «δουλειά –σπίτι» ή στο ακόμη χειρότερο «σπίτι-σπίτι».
Όταν λοιπόν έχεις την τύχη να κλείσεις ραντεβού στις «Ποιητικές Συνομιλίες» του Théâtre de la Ville, ένα project που στην Ελλάδα διοργανώνει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση εκείνη την ημέρα θα έχεις κάτι ιδιαίτερο να περιμένεις : μια διαφορετική τηλεφωνική συνεδρία που θα σου αλλάξει τη διάθεση!
Το ραντεβού ήταν το Σάββατο στις 11:00. Όλη την εβδομάδα ένα post it κολλημένο στην πόρτα μου το θύμιζε. Ξέρετε, αυτά τα χρωματιστά χαρτάκια που τα χρησιμοποιείς με σκοπό να θυμηθείς κάτι σημαντικό που ούτως ή άλλως δε θα ξεχνούσες.
Το τηλέφωνο χτυπάει και είναι από τις ελάχιστες φορές που απαντώ σε κλήση με απόκρυψη, χωρίς να φοβάμαι ότι πιθανότατα κάποιος θα προσπαθήσει για τα επόμενα λεπτά να με πείσει να αλλάξω δίκτυο τηλεφωνίας .
«Με λένε Δημήτρη» ακούγεται μια ζεστή ανδρική φωνή και στα είκοσι πέντε λεπτά που διαρκεί η συνομιλία μας, πολύ συχνά, το πηγαίο γέλιο του μηδενίζει την απόσταση.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΝΟΣ ΚΕΦΑΛΟΣ
Ο Δημήτρης από την άλλη άκρη της γραμμής , είναι ο Δημήτρης Ντάσκας ηθοποιός που έχει καταφέρει να ζει και να εργάζεται τόσο στην Αθήνα, όσο και στο Παρίσι και καταπιάνεται επίσης και με τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία, το τραγούδι αλλά και τη μετάφραση.
Ο ίδιος μάλιστα τυχαίνει να έχει παίξει και ως ηθοποιός στο Théâtre de la Ville από όπου ξεκίνησε η δράση. Στην Ελλάδα, τελευταία φορά τον απολαύσαμε στον εξαιρετικό «Θείο Βάνια» που σκηνοθέτησε η Μαρία Μαγκανάρη.
Στα λεπτά που θα ακολουθήσουν θα με ρωτήσει για τη ζωή μου, τις σκέψεις μου ακόμα και τι βλέπω από το παράθυρό μου. Μια φιλική κουβέντα με έντονο ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα που απαλύνει τη θλίψη των ημερών.
Στο τέλος, ο Δημήτρης επέλεξε ένα ποίημα για μένα με βάση όλα όσα είχαμε συζητήσει, το οποίο και μου διάβασε με μοναδικό τρόπο.
Πρόκειται για το ποίημα του Ιταλού ποιητή Sergio Guttilla με τίτλο «Αν ήταν ο γιός σου» το οποίο δημοσιεύτηκε το 2018 σε ένα ιταλικό διαδικτυακό περιοδικό και είναι αφιερωμένο σε 100 μετανάστες, οι οποίο πνίγηκαν λίγο έξω από την Ιταλία, περιμένοντας κάποιο πλοίο να τους σώσει.
Ήταν σαν όλη η κουβέντα που προηγήθηκε να βρήκε μια φωλιά να ακουμπήσει. Λέξεις ενός άγνωστου σε εμένα ποιητή από μια άλλη χώρα μοιάζουν σαν οι δικές μου σκέψεις να βρήκαν τρόπο να εκφραστούν.
Εμπνευστής αυτής της υπέροχης πρωτοβουλία είναι ο Γάλλος σκηνοθέτης και διευθυντής του Théâtre de la Ville, Emmanuel Demarcy-Mota. Η δράση για τις συγκεκριμένες ποιητικές συνεδρίες ξεκίνησε πέρσι στην αρχή του lockdown.
Μέχρι σήμερα πάνω από 100 καλλιτέχνες έχουν ήδη προσφέρει τηλεφωνικές συνεδρίες. Ηθοποιοί του Théâtre de la Ville συμπράττουν με ομότεχνούς τους από την Ιταλία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία, τη Σενεγάλη, την Αίγυπτο, το Καμερούν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Δημοκρατία του Κονγκό, την Ταϊβάν και τη Γαλλία, και συνομιλούν σε 22 γλώσσες, δημιουργώντας έτσι τον «Θίασο του Φανταστικού». Από τον Μάρτιο του 2020, περισσότεροι από 9.500 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν παραλάβει κάποια «ποιητική συνταγή».
Αν θέλετε να την ζήσετε και εσείς κλείστε τη θέση σας δωρεάν εδώ.
Οι «Ποιητικές Συνομιλίες» είναι δωρεάν και ανοιχτές σε όλους.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, σήμερα και 2η χρονιά που τα θέατρα είναι κλειστά και οι άνθρωποι του πολιτισμού σε ένα απίστευτο οικονομικό και όχι μόνο αδιέξοδο.
Την τέταρτη σκηνοθεσία της ετοιμάζει εδώ και καιρό η Βάσια Χρονοπούλου, πρόκειται για το αριστούργημα του Ζαν Ζενέ «Δούλες». Η παράσταση θα έκανε πρεμιέρα σε κεντρικό θέατρο αρχές Μαρτίου αλλά λόγω της πανδημίας η πρεμίερα θα γίνει όταν το επιτρέψει η κατάσταση.
Στους ρόλους των δύο αδερφών Σολάνς και Κλαιρ δύο νέες και ταλαντούχες ηθοποιοί, η Ντένια Στασινοπούλου και η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη. Στο ρόλο της κυρίας η Holly Grace του Θέμη Θεοχάρογλου.
Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη
Ντένια Στασινοπούλου
Holly Grace
Περιγραφή του έργου
«Για τις Δούλες, ένας κριτικός είπε κάποτε πως οι δούλες δεν «μιλούσαν έτσι». Και όμως, έτσι μιλούνε, αλλά μόνο για μένα, και για μένα μόνο το βράδυ, τα μεσάνυχτα.» Μια νύχτα φαντασιώσεων και ψευδαισθήσεων, ανάμεσα σε λουλούδια, φορέματα, παγιέτες και γούνες… Οι αδερφές Λεμερσιέ, οι υπηρέτριες, όπως κάθε βράδυ, όταν μένουν μόνες μιμούνται την Κυρία τους με τη δούλα της. Κάθε βράδυ…Ένα παιχνίδι, μια «τελετή» που οδηγεί στο «θάνατο» της Κυρίας και στη μεγαλειώδη κυριαρχία της Δούλας. Τι γίνεται, όμως, όταν η ονειροφαντασία του φόνου γίνεται πραγματική επιθυμία και προσχέδιο για ένα έγκλημα; Το έργο αποκαλύπτει τις πιο τρομακτικές σκέψεις δυο κοριτσιών και τη δύναμη του φθόνου που μπορεί να καταβάλει έναν αδύναμο άνθρωπο. Ποια σωτηρία επιλέγει η ψυχή όταν συνειδητοποιήσει πως αυτό που μισεί περισσότερο στον άλλον είναι ο αντικατοπτρισμός του ίδιου της του εαυτού; Υπάρχει σωτηρία ή ένα τέλμα που μόνο ο θάνατος μπορεί να το λυτρώσει; «Πρόκειται για μια ιστορία τεράτων» είπε ο Ζενέ… Στην παράσταση το παιχνίδι των Λεμερσιέ αλλάζει, το θέατρο εν θεάτρω μεγεθύνεται και το σύμβολο αυτού που θα ήθελαν οι δούλες να είναι, η «Κυρία», χτίζεται σιγά σιγά μπροστά στον θεατή και γίνεται ένας άνθρωπος που δρα αντίστροφα στην αυτοκαταστροφική πορεία των Λεμερσιέ: ένας άντρας επιλέγει συνειδητά να ντυθεί την εικόνα της Κυρίας και θαρρετά μετατρέπεται στο τέλειο είδωλο, σε μία γυναίκα βασίλισσα του κόσμου της, πρωταγωνίστρια της σημερινής κοινωνίας τεράτων.
Tο απροσπέλαστο της εικόνας της Κυρίας καθιστά τις αδερφές Λεμερσιέ ανίκανες για όποια περαιτέρω δράση και τις οδηγεί σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο με κέντρο το δίπολο έγκλημα και αγιοσύνη.
Βάσια Χρονοπούλου
Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Συντελεστές Μετάφραση: Ντένια Στασινοπούλου, Βάσια Χρονοπούλου
Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου
Κίνηση: Γιάννης Νικολαϊδης
Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Apparatus
Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα
Παίζουν Σολάνζ:Ντένια Στασινοπούλου Κλαιρ: Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη Κυρία: Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου)
Βιογραφικό Apparatus Apparatus κατά τον Vilem Flusser είναι ένα εργαλείο που έχει ως στόχο να αλλάζει το νόημα του κόσμου. Το ορίζει ως μαύρα κουτιά τα οποία προσομοιώνουν την ανθρώπινη σκέψη αλλά και ως ένα παιχνίδι που συνδυάζει σύμβολα, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα μηχανισμό ανάδρασης με στόχο την περαιτέρω βελτίωση των λειτουργιών και την ανάπτυξη της ίδιας της συσκευής. Έτσι, λοιπόν, στόχος των Apparatus (Μάνθα Καραδήμα, Δημήτρης Μπαλτάς, Βάσια Χρονοπούλου) είναι η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αρπάξει κάθε τι ωραίο και κάθε τι άσχημο και να το μετατρέψει σε κάτι καινούργιο μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με την σύγχρονη κοινωνία. Έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής τα έργα: «Τα Βρώμικα Χέρια» του Ζ.Π. Σαρτρ (Θέατρο 104 - 2019), "Νύχτες", μια παράσταση βασισμένη στις "Λευκές Νύχτες" του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι (Θέατρο 104 - 2018), «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά (Κ.Ε.Τ. - 2017).
Διαβάστε επίσης:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
Ζούμε συνθήκες πρωτόγνωρες, σκηνές που μέχρι χθες τις βλέπαμε μόνο σε ταινίες και τις διαβάζαμε σε δυστοπικά μυθιστορήματα. Μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα του κορωνοϊού, η παρηγοριά της τέχνης μοιάζει να είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Το Εθνικό Θεάτρο, είναι ένας από τους οργανισμούς που συνεχίζουν να προσφέρουν εργασία στους καλλιτέχνες και νέες παραστάσεις στο κοινό, έστω και μέσω της οθόνης.
Η επόμενη παραγωγή θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 23 Ιανουαρίου. Πρόκειται για το αγαπημένο κλασικό αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς, «Ο Γυάλινος Κόσμος», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.
Σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας, όπως διεξάγονται τόσους μήνες και οι πρόβες, έγινε και η κουβέντα μας με την υπέροχη Άννα Μάσχα. Αποστάσεις, αντισηπτικά, μάσκες και, το rec πατημένο στο μαγνητοφωνάκι να προσπαθεί να ανιχνεύσει ελπιδοφόρες απαντήσεις, ακόμη και σε μια εποχή με βαρύ το αρνητικό φορτίο του φόβου και της ανασφάλειας.
Η Άννα Μάσχα νιώθει τυχερή για όσα έχει ζήσει στην καλλιτεχνική της πορεία, θαυμάζει τους «έξυπνους» ηθοποιούς και νιώθει ότι κερδίζει πολλά μέσα από τη διδασκαλία. Μεγαλώνοντας, δεν χάνει τον ύπνο της για καμία παράσταση, δεν αντέχει την κατάχρηση εξουσίας και την αγένεια από τους σκηνοθέτες. Τον χρόνο τον νιώθει τόσο φίλο, όσο και εχθρό.
Πάνω απ’ όλα είναι μια μαμά που αγαπά τον μοναχογιό της, προσπαθώντας να μην τον φορτώνει με τις δικές της προσδοκίες. Μ’ αυτές τις σκέψεις και μια σημαντική διαδρομή στο σανίδι, ετοιμάζεται να ερμηνεύσει την Αμάντα Ουίνγκφιλντ, ελπίζοντας ότι η πιο δημοφιλής φράση του έργου: «Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πολύ πιο μακριά...», θα βρει ανταπόκριση σ’ όλους μας, που σήμερα θέλουμε να φωνάξουμε σαν άλλες Μπλανς:«Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία» .
Πώς βιώνετε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία να κάνετε πρόβες για τον «Γυάλινο Κόσμο», μια παράσταση που το κοινό δεν θα παρακολουθήσει στο θέατρο αλλά στις οθόνες του;
Νομίζω ότι θα έχω πιο ολοκληρωμένη εικόνα όταν γίνει η παράσταση. Προς το παρόν, η εμπειρία μου έχει να κάνει ως θεατή, που έχει παρακολουθήσει δύο-τρία live streaming. Σε κάποια, η απουσία του κοινού ήταν πολύ έντονη. Για παράδειγμα, στην «Κυρία του Μαξίμ», μια παράσταση που μου άρεσε και πολύ, μια εξαιρετική κωμωδία, σκεφτόμουν ότι σε κανονικές συνθήκες το θέατρο θα έπεφτε κάτω από τα γέλια. Αυτή η απουσία κοινού ήταν λίγο άχαρη και δυσάρεστη.
Από την άλλη, είναι το μόνο που μπορούμε τώρα να έχουμε. Είναι ένα προνόμιο να μπορείς να κάνεις πρόβες για ένα έργο, μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία, έστω για και για live streaming. Ξέρεις ότι σε παρακολουθεί το κοινό απευθείας την ώρα που παίζεις. Είναι μια παράσταση, δεν μπορείς να σταματήσεις. Λείπει όμως αυτό το βασικό συστατικό της εγγύτητας, της συνύπαρξης στον ίδιο χώρο.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, έχει επηρεαστεί από τις οδηγίες που δεν επιτρέπουν την άμεση επαφή των ηθοποιών στη σκηνή. Αυτή η συνθήκη τι αποτέλεσμα είχε στο δικό σας ανέβασμα;
Θα έλεγε κανείς ότι κάναμε την ανάγκη, έμπνευση! Νομίζω ότι αυτό έγινε. Από τη στιγμή που ο Γιώργος αποφάσισε να μην καταφύγει σε ημίμετρα, δηλαδή σ’ αυτά που οι κανόνες επιτρέπουν αλλά να το πάει ακραία.
Στην παράστασή μας οι ήρωες έχουν μεγάλη απόσταση, δεν έρχονται καθόλου κοντά σωματικά. Αυτό λοιπόν μάς άνοιξε άλλες καλλιτεχνικές πόρτες πάνω στο διάβασμα του ίδιου του έργου και συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έρχεται σε καμία κόντρα με το πνεύμα του Ουίλιαμς.
Η ανάγκη των ηρώων για επικοινωνία, που σπάνια συμβαίνει σ’ αυτή την οικογένεια, φαίνεται πραγματικά πολύ μέσα από τη σκηνική απόσταση και προσπαθήσαμε πραγματικά να δώσουμε νόημα στο γιατί δεν έρχονται κοντά. Τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά; Ήταν πολύ ωραίο αυτό που συνέβη. Δύσκολο αλλά πολύ ωραίο.
Επιπλέον, η παράσταση εστιάζει και στο ονειρικό κομμάτι του έργου, που από γραφής είναι πολύ σημαντικό.
Έχετε συνεργαστεί πολλά χρόνια με τον Θωμά Μοσχόπουλο από την εποχή του Αμόρε. Αντίθετα, οι τρεις τελευταίες σας δουλειές είναι με σκηνοθέτες που συναντήσατε για πρώτη φορά (Ευαγγελάτου, Φεζολάρε, Νανούρης). Τι κρατάτε από μια σταθερή συνεργασία και τι από μια νέα;
Όποτε μου προτείνει ο Θωμάς να δουλέψουμε, νιώθω στις πρόβες σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γνωριζόμαστε πάρα πολύ καλά. Αυτό έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Το καλό είναι ότι δεν ξοδεύεις χρόνο να μάθεις τον άλλον. Το κακό έχει να κάνει με τη συνήθεια και ό,τι αυτή επιφέρει. Αν και οι ιδέες του Θωμά είναι πάντα εμπνευσμένες. Για παράδειγμα στο «Φαρενάιτ 451», είχε την ιδέα να μου δώσει τον ρόλο του άνδρα λοχαγού και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Από την άλλη, με τους σκηνοθέτες που δεν έχεις ξανασυνεργαστεί, υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης αλλά και της μεγαλύτερης κούρασης μέχρι να βρεις ένα δίαυλο επικοινωνίας. Σ’ αυτή τη φάση μπορεί να υπάρξουν και παρεξηγήσεις για το τι εννοεί, πώς θα κάνω εγώ καλά αυτό που εννοεί και να κατανοήσεις τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει. Να βρει ο ένας τα κουμπιά του άλλου. Υπάρχει όμως και το συναρπαστικό κομμάτι ότι θες πραγματικά να γοητεύσεις αυτόν που δεν σε ξέρει, οπότε είσαι σε εγρήγορση.
Στο βιβλίο «Αναμνήσεις», ο Τ. Ουίλιαμς αναφέρει πως μετά την πρεμιέρα του «Γυάλινου Κόσμου» στο Μπρόντγουεϊ, όταν τον σήκωσαν στη σκηνή για να υποκλιθεί δεν ένιωσε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση θριάμβου, «έχω τη γνώμη πώς το γράψιμο είναι μια διαρκής αναζήτηση ενός πολύ σκόπιμα διφορούμενου θηράματος και ποτέ δεν καταφέρνεις να το παγιδεύσεις εντελώς». Νιώθετε κάτι ανάλογο για τους ρόλους;
Πολύ ωραίο βιβλίο, τώρα το διαβάζω και θυμάμαι και αυτό το σημείο. Νομίζω ότι αυτή είναι η κατάρα που συνοδεύει κάθε καλλιτέχνη. Γενικότερα, κάθε άνθρωπο που στον τομέα του κάτι ψάχνει, ποτέ δεν είναι εντελώς ικανοποιημένος. Ειδικά οι καλλιτέχνες έχουν πάντα αυτό το ανικανοποίητο.
Στην περίπτωση των καλλιτεχνών, έχω την αίσθηση ότι η συναισθηματική κατάσταση και η φάση ζωής επηρεάζει περισσότερο από άλλα επαγγέλματα. Είχατε πει για παράδειγμα ότι όταν παίξατε την Λαίδη Μάκβεθ, δεν μπορέσατε να συνδεθείτε με τον ρόλο γιατί ήσασταν σε μια διαφορετική φάση ζωής ως νέα μητέρα με τον γιο σας...
Η αλήθεια είναι ότι δεν συνδέθηκα ποτέ μ’ αυτόν τον ρόλο...
Τώρα που ερμηνεύετε πάλι μια άλλη μητέρα, την Αμάντα, λίγο «ιδιαίτερη», πόσο σας επηρεάζει η ιδιότητά σας ως μητέρα στην απόδοση του ρόλου;
Να σου πω κάτι; Όλοι λένε ότι είναι πολύ ιδιαίτερη αυτή η μάνα αλλά εγώ διαφωνώ!Νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένη. Οι συνθήκες της ζωής της είναι δύσκολες και λόγω οικονομικής κατάστασης και επειδή ο σύζυγός της τούς έχει εγκαταλείψει. Η Αμάντα είναι αφοσιωμένη στα παιδιά της αλλά μ’ έναν καταπιεστικό τρόπο. Της μάνας που νομίζει ότι εκείνη ξέρει το καλύτερο για τα παιδιά της. Ξέρω πολλές Ελληνίδες μάνες που είναι έτσι και δεν είναι κακές μητέρες.
Στην προσωπική σας ζωή, με τον γιο σας, πώς αποφεύγετε αυτόν τον σκόπελο;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Θυμάμαι, που το είχα συζητήσει, όταν ο γιος μου ήταν μικρότερος, με μια αγαπημένη μου συνάδελφο, που εκτιμώ απεριόριστα και μου είπε μια πολύ σωστή κουβέντα, ότι το δυσκολότερο πράγμα είναι να αποδεκτείς το παιδί σου, όπως είναι και να πάψεις να έχεις προσδοκίες γι’ αυτό. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και συνήθως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προσδοκιών δεν εκπληρώνεται.
Αυτή είναι και η παγίδα στην οποία πέφτει η Αμάντα και επειδή έχει αυτό το παραδοσιακό μεγάλωμα παλαιότερων γυναικών με ηθικές και κοινωνικές αξίες που είναι αδιαπραγμάτευτες. Δεν βάζει νερό στο κρασί της σε σχέση με τα παιδιά της. Τα εκτιμά, τα αγαπά, είναι περήφανη γι’ αυτά αλλά δεν μπορεί να δει καθαρά τον δρόμο που παίρνουν. Γι’ αυτό και απογοητεύεται από εκείνα.
Αναφερθήκατε σε αξίες, υπάρχουν σήμερα αξίες, για παράδειγμα στο ελληνικό θέατρο, ή η ματαιοδοξία του επαγγέλματος τις πνίγει;
Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη αξίες.Η δική μου εμπειρία μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι μπορεί όλοι να θέλουμε να είμαστε καλοί αλλά αυτό δεν είναι το παν. Μπορεί εγώ να ήμουν τυχερή στις συνεργασίες μου αλλά έχω συναντήσει περισσότερους ανθρώπους που υπολογίζουν περισσότερο στο συνολικό αποτέλεσμα και καταπατούν τον εγωισμό τους για χάρη της ομάδας και το καλό της παράστασης. Βεβαίως, έχω δει και το αντίθετο αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνο αυτό.
Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να τύχει και σε μια δουλειά; Εσείς, προσωπικά, τι δεν αντέχετε σε μια συνεργασία;
Δεν αντέχω την κατάχρηση εξουσίας από τον σκηνοθέτη, αυτό κυρίως.
Όταν τη συναντάτε, τι κάνετε; Αποχωρείτε από τη συνεργασία;
Νομίζω,ότι δεν έχω φύγει ποτέ από δουλειά. Εννοώ να έχω ξεκινήσει πρόβες και να αποχωρήσω αλλά δεν μπορώ εύκολα να αντέξω μια τέτοια συμπεριφορά από τον σκηνοθέτη και δεν εννοώ μόνο σε ό,τι αφορά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και στη γενικότερη συμπεριφορά και στην έλλειψη ευγένειας.
Γενικά αυτή η σχέση σκηνοθέτη και ηθοποιού είναι περίεργη. Εγώ τον χρειάζομαι 100% τον σκηνοθέτη.
Δεν έχετε δοκιμάσει και ποτέ να σκηνοθετήσετε. Πολλοί συνάδελφοί σας το έχουν κάνει και πολλές φορές με επιτυχία.
Είναι ένα κομμάτι που δεν μ’ έχει απασχολήσει ακόμη. Κάποιοι συνάδελφοι φαίνεται ότι έχουν αυτό το ταλέντο, η ματιά τους πάνω στο έργο είναι διαφορετική, είναι πιο συλλογική. Εγώ αντίθετα, τον χρειάζομαι τον σκηνοθέτη και θέλω πάντα αυτή η σχέση να είναι συνοδοιπορική. Όχι σε μια λογική: «Αυτό είναι το δικό μου όραμα και οφείλεις να υποταχτείς». Γιατί και ο ηθοποιός δεν είναι μόνο ένας ερμηνευτής, είναι ένας δημιουργός. Πέρα από την εκτέλεση, υπάρχει και η ερμηνεία.
Βλέπουμε όμως πολύ καλούς ηθοποιούς να χάνονται μ’ έναν κακό σκηνοθέτη και άλλους εξίσου καλούς να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ακόμη και αν δεν απογειώνονται. Έχει να κάνει μ’ ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης;
Ναι, πολύ σωστά το θέτεις. Νομίζω όμως ότι όλοι μας χρειαζόμαστε έναν καλό σκηνοθέτη. Οι περισσότεροι ηθοποιοί , όταν αποκτάμε εμπειρία, καταλαβαίνουμε ευκολότερα μερικά πράγματα, όπως για παράδειγμα να έχουμε την αίσθηση ενός ρυθμού. Όταν όμως δοκιμάζεις κάτι καινούριο, είναι απαραίτητη η παρουσία του.
Για παράδειγμα τώρα στην πρόβα, κάποια στιγμή ο Γιώργος, αφού ολοκληρώσαμε ένα κομμάτι δύο εβδομάδων, μας έδωσε μια άλλη κατεύθυνση, η οποία στην αρχή μού φάνηκε πολύ δύσκολη. Την επιχείρησα και μετά τον ευχαρίστησα για την πόρτα που μού άνοιξε. Αν ήταν στο χέρι μου θα είχα επαναπαυτεί και δεν θα την άνοιγα αυτή την πόρτα μόνη μου.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια άνθηση της ελληνικής μυθοπλασίας στην τηλεόραση. Εσάς νομίζω σας έχουμε δει μόνο στα «Ματωμένα Χώματα». Δεν σας ενδιαφέρει ο χώρος της τηλεόρασης; Δεν σας έχουν γίνει προτάσεις;
Ναι, αυτή είναι η τελευταία και νομίζω η μόνη σειρά που έχω κάνει μαζί με κάποια guest. Τώρα πια όχι τόσο αλλά όταν ήμουν νέα με φόβιζε περισσότερο...
Τι σας φόβιζε; Οι γρήγοροι χρόνοι;
Ναι, σίγουρα το γεγονός ότι από άποψη χρόνου είναι όλα πιο απαιτητικά, νομίζω θα με δυσκόλευε πολύ. Υπάρχουν βέβαια ελληνικές σειρές και κωμωδίες και δράματα που τα έχω παρακολουθήσει και μου έχουν αρέσει πολύ. Πέρσι συζητούσα για μια σειρά αλλά είχα τόσα πολλά να κάνω που δεν γινόταν να μπει και η τηλεόραση στη ζωή μου.
Διδάσκετε υποκριτική πολλά χρόνια. Τι σας γοητεύει σ’ αυτή τη διαδικασία;
Αυτή η μετατόπιση, δηλαδή από εκεί που ως ηθοποιός είσαι μέσα σε μια κατάσταση, τώρα τη βλέπεις απ’ έξω, γίνεσαι λίγο σκηνοθέτης. Έτσι ξεκινάς να βοηθάς τα παιδιά και τελικά βοηθιέσαι εσύ. Βάζεις σε τάξη μερικά πράγματα. Βλέπεις ότι δεν βοηθιούνται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, οπότε αρχίζεις και σκέφτεσαι άλλες διαδρομές που γίνονται λύσεις και για τον εαυτό σου.
Από την άλλη, είναι πολύ συγκινητικό γιατί δεν ξεχνάς ποτέ από πού ξεκίνησες την αγωνία που είχες αλλά και την άγνοια.
Στο ταλέντο πιστεύετε;
Ναι, πιστεύω. Από την άλλη το ταλέντο αν το έχεις και δεν το εξελίσσεις, μπορείς να μείνεις στάσιμος και κάποιος άλλος με λιγότερες δυνατότητες αρχικά να σε ξεπεράσει. Γιατί είναι δουλευτής με φοβερό ενθουσιασμό και αυτό είναι μέρος του ταλέντου.
Επιπλέον, πέρα από αυτό που λέμε:«Το έχει ή δεν το έχει», παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο το μυαλό. Ο τρόπος που σκέφτεται κανείς. Εμένα οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί είναι οι έξυπνοι ηθοποιοί.
Με τον χρόνο τι σχέση έχετε;
Πολύ συχνά πάω στον καθρέφτη και κάνω ένα τακ (τραβάει λίγο το δέρμα της). Τι να σου πω τώρα; Να κάνω κανένα μπότοξ; Δεν νομίζω.
Αυτό είναι ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει πολύ το θέατρο. Δεν χρειάζεται όλη αυτή η ενασχόληση με την εικόνα. Με την κάμερα είναι διαφορετικά. Γι’ αυτό και αν είχα κάνει καριέρα στην τηλεόραση μπορεί να το είχα σκεφτεί διαφορετικά.
Από την άλλη όμως δεν είναι και θέμα χαρακτήρα και γυναικείας φιλαρέσκειας ;
Σίγουρα αλλά είναι και διαφορετικά να είναι το πρόσωπό σου εκτεθειμένο σε μια οθόνη. Ο Τενεσί το λέει πολύ ωραία σ’ ένα άλλο έργο, στο «Γλυκό πουλί της νιότης», όπου χαρακτηρίζει τον χρόνο ως εχθρό.
Τον νιώθετε και εσείς εχθρό σας;
Σε ορισμένα πράγματα δεν είναι. Με τα χρόνια, για παράδειγμα, αποκτάς ψυχραιμία, δεν τρελαίνεσαι με μερικά πράγματα. Επιπλέον, εγώ τουλάχιστον, έχω αποκτήσει μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση. Αυτά δεν τα έχεις όταν είσαι είκοσι.
Από την άλλη ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Ξεκινάς δεν βλέπεις καλά! Έχω δύο ζευγάρια γυαλιά και φακούς και κολλύρια! Μετά πιάνει μια υγρασία και σε πονάει η μέση σου. Το σώμα δεν ανταποκρίνεται όπως παλιά. Αυτά είναι προβλήματα που φέρνει ο χρόνος. Ευχόμαστε όμως να γεράσουμε και να ‘ ρθουν και άλλα.
Με τι δεν τρελαίνεστε που κάποτε τρελαινόσασταν;
Με τη δουλειά για παράδειγμα. Αν συνέβαινε κάτι που δεν μου άρεσε στα καλλιτεχνικά πλαίσια, έχανα τον ύπνο μου. Ε, τώρα πια, δεν τον χάνω! Δεν τον χάνω, όχι γιατί δεν με νοιάζει αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή. Έχουν περάσει τόσες πολλές δουλειές και συνειδητοποιώ ότι γίνεται κάτι και ξεχνιέται, έρχεται μια παράσταση και μετά φεύγει. Στην αρχή ήσουν μαθητής, μετά δημιουργός και στο τέλος παλιώνεις και γίνεσαι δάσκαλος.
Μου είπατε «έρχεται μια παράσταση και φεύγει» . Αν μπορούσατε να κρατήσετε κάποιες παραστάσεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Πολύ ωραία ερώτηση, μού αρέσει γιατί είναι ακριβώς αυτό που έλεγα πριν. Όταν ήμουν νέα, κάθε παράσταση που έκανα, είχα κάνει τέσσερις-πέντε, ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός. Τώρα πλέον θα σου πω για λίγες που ξεχωρίζουν μέσα μου. Αυτές είναι: «Το Στρίψιμο της Βίδας» (Αμόρε, 1996), που ξέχωρα από δική μου αγαπημένη δουλειά είχε και την αποδοχή του κοινού, το «Τόσο πολύ νερό, τόσο κοντά στο σπίτι» (Αμόρε, 2006), που μπορεί να μην το θυμάται και κανείς , το «Μίστερο Μπούφο» (Θησείον, 2012) και, τελευταία το «Φαρενάιτ 451»(Φεστιβάλ Αθηνών και Θεάτρο Πόρτα 2017-2018). Τώρα, είπα τέσσερις παραστάσεις που είναι όλες του Θωμά Μοσχόπουλου! (γελάει)
Δεν είναι τυχαίο...
Ε, ναι!
Αν πάμε λοιπόν, λίγο πιο πίσω, τι κρατάτε από το «Αμόρε»;
Και τι δεν θυμάμαι...Πολλά πράγματα από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Θα σου πω μόνο τι έχω κρατήσει στην κυριολεξία!
Έχω λοιπόν, από τότε στο σπίτι μου, ένα μεγάλο πόστερ που είχαν στην τεράστια σκάλα και είναι μια μαυρόασπρη εικόνα και είναι η αφίσα της πρώτης μου δουλειάς με τον Γιάννη Χουβαρδά και το Θέατρο του Νότου, όχι στο Αμόρε, αλλά συμπαραγωγή του Αμόρε με το Θέατρο La Mama της Νέα Υόρκης. Ήμασταν όλοι νέοι ηθοποιοί και Έλληνες και Αμερικάνοι.
Ποιο έργο είχατε ανεβάσει;
«Ιφιγένεια εν Τάυροις» παίξαμε στην αρχή για ένα μήνα στη Νέα Υόρκη, μετά πήγαμε σ’ ένα φεστιβάλ στη Βιέννη, κάναμε μια μικρή περιοδεία στην Ελλάδα και τελειώσαμε με μια παράσταση στον Λυκαβηττό. Μια μαγική συνεργασία και δουλειά! Ήμασταν όλες πιτσιρίκες η Χριστίνα Αλεξανιάν, η Ναταλία Καποδίστρια και μερικές κάποιες Αμερικάνες. Εκεί πρωτογνώρισα και τον Ακύλλα Καραζήση. Αυτό το πόστερ, το πήρα σπίτι μου.
Ο γιος σας, τι σχέση έχει με τις δουλειές σας στο θέατρο. Τις παρακολουθεί; Σας κάνει κριτική;
Δεν του αρέσει το θέατρο. Τελευταία είδε το «Σώσε», επειδή ήταν κωμωδία σκέφτηκα να τον φέρω και ήρθε με μια φίλη του. Τους άρεσε αλλά προς το τέλος είχαν μαραζώσει, δεν αντέχουν τόση ώρα, είναι μικρούλια ακόμη. Όταν ήταν πιο μικρός και έφευγα να πάω στην πρόβα, έλεγε «Μαμά, όχι θέατρο». Τώρα το έχει συνηθίσει. Το δύσκολο με τη δουλειά μας είναι η νυχτερινή εργασία, φεύγεις από το σπίτι το βράδυ.
Τι όνειρα κάνετε για το μέλλον; Πώς θέλετε να είστε σε δέκα, είκοσι χρόνια;
Να έχω υγεία και εγώ και οι άνθρωποί μου.
Φωτογραφία από την παράσταση της Μαριλένας Βαϊνανίδη.
O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς
Live streaming ζωντανά από τη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου
23 Ιανουαρίου, στις 20:30
Tαυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Deux Hommes
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου
Ο θίασος της παράστασης, φωτογραφία της Μαριλένας Βαϊνανίδη.
Διανομή (αλφαβητικά)
Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ
Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ
Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ
Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ
Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).
Τιμή εισιτηρίου: 8€ Ώρα έναρξης: 20:30
Φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Βαϊνανίδη
Διαβάστε επίσης:
Ένα μικρό βιβλιαράκι (12 Χ 17) μ΄ ένα τρυφερό εξώφυλλο που απεικονίζει έναν παππού μ' ένα παιδί σ' έναν παγκάκι να ατενίζουν τη θάλασσα τραβά την προσοχή μου. Ο τίτλος του δυσανάλογα μεγάλος με το μέγεθός του και με κεφαλαία γράμματα «ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΑΚΡΥΣ».
Δεν τρέπομαι να το πω: πολλές φορές κριτήριο επιλογής για την αγορά ενός βιβλίου είναι η εξωτερική του εικόνα, είναι η πρώτη εντύπωση και μπορεί να είναι καθοριστική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η εξωτερική ομορφιά συνάδει μ΄αυτή του περιεχομένου.
Έτσι ανακάλυψα τον Φρέντρικ Μπάκμαν που είναι ο πιο δημοφιλής σύγχρονος Σουηδός συγγραφέας, τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 46 γλώσσες και έχουν πουλήσει συνολικά πάνω από 13 εκατομμύρια αντίτυπα.
Τα βιβλία του συγγραφέα κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Κέδρος.
Η μικρή του νουβέλα 112 σελίδων, μοιάζει μ' ένα σύγχρονο παραμύθι με κεντρικούς ήρωες τον μικρό Νούα και τον παππού του. Ο συγγραφέας το έγραψε αρχικά ως ένα κείμενο για το μπλοκ τουεκφράζοντας την επιθυμία οι αναγνώστες που θα το έβρισκαν ωραίο να έκαναν μια δωρεά εν είδει φιλανθρωπίας, όπου ήθελαν.
Όταν τελικά αποφασίστηκε αυτή η ιστορία να κυκλοφορήσει σε βιβλίο ο Μπάκμαν δώρισε μερίδιο από τα δικαιώματά του στοhttps://www.hjarnfonden.se/που συγκεντρώνει χρήματα τα οποία αξιοποιούνται στην έρευνα για τις ασθένειες του εγκεφάλου. Όπως χαρακτηριστικά γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου:«Αν σου αρέσει κάτι σ' αυτό το βιβλίο,τότε είναι διπλό το καλό, και αν δεν σου αρέσει, τότε θα έχεις τουλάχιστον δώσει κάποια χρήματα για έναν ευγενή σκοπό».
Είμαι σίγουρη, κύριε Μπάκμαν, ότι το καλό τελικά είναι διπλό. Αυτή τη αίσθηση της χαρμολύπης που διακατέχει τις σελίδες του βιβλίου μοιάζει με τα άχρηστα δώρα που ανταλλάσσουν παππούς και εγγονός, άχρηστα αλλά τόσο πολύτιμα, όπως το μπλε μπαλόνι που δεν χρησιμεύει τίποτα στο ταξίδι προς το διάστημα. Δίνει όμως μια πολύτιμη νότα αισιοδοξίας και γέλιου.
Το βιβλίο εστιάζει στις δραματικές συνέπειες της άνοιας και στο πόσο επώδυνο είναι όταν αποχαιρετάμε έναν άνθρωπο ενώ είναι ακόμα ανάμεσά μας. Η αφήγηση αποφεύγει τον σκόπελο του μελό και δικαιώνει τη βαθιά συγκίνηση μέσα από την αλήθεια της, υμνώντας παράλληλα τη δύναμη της αγάπης, της συντροφικότητας και της ενσυναίσθησης.
Αξίζει να το διαβάσετε και το χαρίσετε σ' όσους αγαπάτε.
Μπορείτε να το αποκτήσετε τώρα στο https://www.kedros.gr/product/9027/kathe-prwi-dromos-spiti-ginetai.html
Το 2020 φεύγει και μας αφήνει σε παγκόσμιο επίπεδο με πολλούς φόβους, πληγές και απώλειες. Τη νέα χρονιά όλοι μας ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Τι πιο θετικό λοιπόν από ένα ημερολόγιο- ατζέντα με τίτλο: "Καλύτερα γίνεται" που προκαλεί τον αναγνώστη να το αποκτήσει με την ελπίδα ότι διαβάζοντας το κάθε μέρα του νέου έτους αυτή τη φράση θα λειτουργήσει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τον Αναστάση Πινακουλάκη
30 άνθρωποι του θεάτρου μας μιλάνε για τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα
Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι χωρίς...Χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, χωρίς αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς βόλτες στα μπαρ, χωρίς εκδρομές και χωρίς θέατρο. Για κάποιους από αυτά "τα χωρίς" το τελευταίο πονάει περισσότερο απ' όλα.
Ίσως γιατί το θέατρο για εκείνους είναι όλα τα παραπάνω και κυρίως η δουλειά τους με όποιες επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που θεωρεί τον πολιτισμό πολυτέλεια.
Ζητήσαμε από αγαπημένους του θεάτρου να μοιραστούν μαζί μας σκέψεις γι' αυτά τα δύσκολα Χριστούγεννα με πρωταγωνιστές τον φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία και τη μιζέρια. Αυτά τα Χριστούγεννα που στη σκηνή και στην κουΐντα η απουσία θα αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της και η πλατεία θα είναι πιο άδεια από ποτέ.
Χωρίς Θέατρο λοιπόν, με την ελπίδα αυτή η παύση να μας κάνει όλους πιο συνειδητοποιημένους και δημιουργικούς.
Καλά Χριστούγεννα, υπομονή και καλή αντάμωση!
Εδώ και αρκετά χρόνια τα Χριστούγεννα για μένα ήταν λίγο περίεργα. Από νωρίς στο θέατρο μιας και τέτοια μέρα πάντα είχα δύο παραστάσεις, που σημαίνει ότι πριν έπρεπε να είμαι ξεκούραστος και φυσικά ελαφρώς φαγωμένος, οπότε και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν λίγο υποχρέωση παρά ευχαρίστηση. Φυσικά και έφευγα πρώτος από αυτό για να πάω να ετοιμαστώ στο θέατρο.
Μπορώ να ξαναευχηθώ για το αντίθετο άραγε;...
Θανάσης Τσαλταμπάσης, ηθοποιός
Το να κυκλοφορείς τις περισσότερες ώρες τις μέρας με τις πυτζαμες κάνοντας βόλτες σαλόνι γραφείο, και τις υπόλοιπες να μπαινοβγαζεις τις φόρμες γυμναστικής προσπαθώντας να καταγράψεις στο έξυπνο ρολόι σου τις επαναλήψεις μεταξύ κοιλιακών, και εκτάσεων, ε δεν νομίζω πως είναι και ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία. γιατί βεβαια οι ηθοποιοί είχαν την πολυτέλεια να κάνουν την ομαδική τους ψυχαναληση παρουσία κοινού και επιπλέον να βγαζουν το ψωμι τους με αυτό.Τωρα;
Στέλιος Μάινας, ηθοποιός
25 χρόνια τώρα κάθε τέτοιες μέρες ,κάθε Χριστούγεννα ,κάθε Πρωτοχρονιά, φρόντιζα να είμαι στην ώρα μου στο θέατρο:
Για να συναντήσω τους μικρούς μου φίλους !
Για να κάνω καινούργιους!
Για να δώσω και να πάρω ευχές!
Για να δώσω και να πάρω αγκαλιές!
Κάρμεν Ρουγγέρη, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης
Έφτασαν τα Χριστούγεννα! Ωχ Θεέ μου τι με περιμένει! Διπλές απανωτές παραστάσεις!!!!Όταν οι άλλοι θα τρώνε εγώ θα ετοιμάζομαι για το θέατρο! Θα θέλω να βγω και θα σκέφτομαι τη φωνή μου! Θα θέλω να φάω και θα σκέφτομαι ότι δε θα κλείνει το κουστούμι! Πού θα πάμε ρεβεγιόν που να μη γίνεται χαμός; Πού θα αλλάξουμε χρόνια και μετά πόσες ώρες στην κίνηση για να γυρίσουμε σπίτι! Αυτά όλα φυσικά μέχρι πέρσι! Φέτος λοιπόν το μόνο που εύχομαι για μένα και για όλο τον κόσμο ,πέρα από υγειά ,είναι να γυρίσουμε απλά σ’ αυτή την μέχρι περσινή δεδομένη καθημερινότητα που τώρα καταλαβαίνουμε την αξία της!
Ελένη Καρακάση, ηθοποιός
Μετά από τριάντα χρόνια, φέτος είναι η πρώτη φορά που θα κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι κι αυτά με περιορισμένο αριθμό ατόμων. Όλα αυτά τα χρονιά «σπίτι» μου ήταν το θέατρο κι εσείς κόσμος, οι καλεσμένοι μας στη μυσταγωγία της θεατρικής τέχνης. Ποτέ στις γιορτές δε μου έλειψε αυτό που άλλοι φίλοι έκαναν, πήγαιναν ταξίδια, πήγαιναν στα χιόνια. Ήμουν ευτυχισμένη και απόλυτα πλήρης που θα μπορούσα να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ, να ταξιδεύω μέσα από το θέατρο. Εύχομαι να είναι τα μοναδικά Χριστούγεννα που θα ζήσω μακριά από αυτό που αγαπώ, αλλά επειδή πάνω απ' όλα είναι η υγεία η αποχή από τη δουλειά μας είναι επιβεβλημένη. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους, να παραμείνουμε υγιείς και να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε.
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ηθοποιός
Χριστούγεννα 2020 και το θέατρο δοκιμάζεται, όσο δοκιμάζεται και η ανθρώπινη επαφή. Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Χριστούγεννα και δεν έχω παράσταση φέτος. Έχω όμως την υγεία μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και το μυαλό μου καθαρό να θυμάμαι και να θυμίζω ,σε όσους πολύ εύκολα το ξεχνούν, πως το να είσαι ηθοποιός είναι δουλειά,δεν είναι χόμπι. Άρα απαιτώ την εργασιακή μου αξιοπρέπεια! Είθε το 2020 να πήραμε όλοι τα μαθήματα μας!
Γιώργος Παπαπαύλου, ηθοποιός
Φέτος θα'ναι πολύ ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, θα'ναι χωρίς.. Άνευ,άνευ προηγουμένου που λέμε..
Αγορίτσα Οικονόμου, ηθοποιός
Αυτά τα Χριστούγεννα τα θέατρα είναι κλειστά, παρ' όλα αυτά εμείς είμαστε από τους λίγους τυχερούς που κάνουμε πρόβες στο Εθνικό θέατρο ετοιμάζοντας τον Γυάλινο Κόσμο και έτσι δεν νιώθουμε εντελώς αποκομμένοι. Κάνουμε βέβαια πρόβες φορώντας μάσκες, για μια παράσταση που δεν ξέρουμε πότε και αν τελικά θα ανέβει. Δεν μπορώ να παραπονεθώ όμως εγώ, όταν τόσοι φίλοι και συνάδελφοι βρίσκονται χωρίς δουλειά και δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε κανείς μας να κάνει κάτι γι' αυτό.
Περιμένουμε μόνο να βγούμε απ' αυτή τη δίνη όσο πιο σύντομα γίνεται.
Είναι τα πιο διαφορετικά Χριστούγεννα που έχουμε ζήσει όλοι και μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή να τα θυμόμαστε όλα αυτά σαν κάτι μακρινό.
Όσο μακρινό μας φαίνεται ότι έως τώρα ήταν η κανονικότητα μας: να μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα στα καμαρίνια, στη σκηνή, με τα καθίσματα γεμάτα θεατές. Να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τους αγαπημένους μας. Υπομονή, θα περάσει κι αυτό.
Καλές γιορτές.
Γιώργος Νανούρης, σκηνοθέτης, ηθοποιός
Θέατρο είναι αυτό που δεν μπορεί να «ζει» ή να μην «ζει» κανείς αν δεν είναι ηθοποιός ή θεατής… που γίνεται σε κάτι σκοτεινά παράξενα κτίρια που μοιάζουν πάντα με υπόγεια .ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ . Φωτίζονται σαν Χριστούγεννιατικα δέντρα κάθε μέρα όλη την χρονιά . Τα Θέατρα Δεν γίνεται μόνο από λέξεις. είναι κάτι παραπάνω από γραμμές κι από γράμματα. είναι ποίηση. Δεν είναι ωραία η μοναξιά χωρίς επιλογή. Δεν είναι ωραία να φοβάσαι Δεν είναι ωραίο το πένθος σε μία φωτισμένη πόλη. Δεν είναι ωραία να βλέπω αριθμούς θανάτων οι αριθμοί έχουν όνομα και επίθετο. ΔΕΝ είναι ωραία η αναμονή. η σιωπή. ΔΕΝ είναι ωραία να ξυπνάς και να μη νιώθεις. ΔΕΝ θα έρθει ο Άη Βασίλης. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς συναναστροφή. ΔΕΝ είναι ωραία όλες οι μέρες σαν Κυριακές… ΔΕΝ είναι ωραία όταν οι άνθρωποι κοιμούνται. ΔΕΝ είναι ωραία όταν κάποιοι είναι ξύπνιοι και παίρνουν αποφάσεις για κοιμισμένους. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς χάδια και αγκαλιές ΔΕΝ είναι ωραίες οι μάσκες.
Είναι ωραία η φιλία ο έρωτας τα βιβλία, το σινεμά, να είσαι ιδρωμένος σε ταβέρνες που ακούς ρεμπέτικα. ΕΙΝΑΙ ωραία να Δόξα ζεις. ΝΑ χειροκροτάς. ΕΙΝΑΙ ωραία να φορτώνεσαι σε κάποιους μέχρι το πρωί. ΕΙΝΑΙ ωραία η έξοδος χωρίς λόγο, η βόλτα χωρίς σκοπό. ΕΊΝΑΙ ωραία η βότκα να βουτάς να γαληνεύεις να κινείσαι να χορεύεις.
θΑ έρθει μία μέρα που δεν θα έχω βάρος, μια μέρα που θα φωτίζουμε «οι ανθρωποι λαμπάκια» από μέσα προς τα έξω θα είναι «στολισμένοι άνθρωποι» από λαμπιόνια τα μάτια τους, τα αυτιά τους, το στόμα τους. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα χαρίζουν όλοι δώρα και δεν θα φοράνε κόκκινη στολή του Άη Βασίλη θα είναι ένας τυχαίος άνθρωπος με καφέ κασκόλ και ριγέ πουλόβερ .ΘΑ έρθει μία μέρα που θα κουραστώ να περπατάω αδιάκοπα για να μη φτάσω πουθενά. Θα έρθει μία μέρα χωρίς πλοκή και περιπέτεια. αλλά θα είναι ωραία όμορφη μέρα. ΘΑ έρθει μια μέρα που θα έχω πιο τρελή γλώσσα από ότι τώρα. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα έχω Την ειδικότητα να πιάσω όλα τα φώτα της νύχτας των Χριστουγέννων από όλα τα μπαλκόνια από όλα τα δέντρα από όλα τα αυτοκίνητα από τους φίλους με τα φωτεινα μυαλά , από τους στύλους της ΔΕΗ από τα περίπτερα από τις πλατείες θα έρθει μία μέρα που θα τα κάνω λόγια και θα τα κάνω θέατρο μέχρι να καούμε από φως και από χαρά και θα γίνω «ηθοφωτιστής» ΘΑ έρθει μία μέρα που θα φτιάξω κουραμπιέδες και θα τους τινάξω πάνω στην πόλη και όλοι θα χαρούν που χιονίζει… μέχρι να παίξω, θα γράφω χαζά ποιήματα…
Κωνσταντίνα Τάκαλου, ηθοποιός
Χριστούγεννα χωρίς θέατρο.Πρωτόγνωρο το συναίσθημα.Η εορταστική περίοδος είναι αυτή που περνάμε τον περισσότερο χρόνο στο θέατρο με διπλές και επιπλέον παραστάσεις.Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.Για όλους.Για το θεατρικό χώρο υπογραμμίζουν την επιβεβλημένη χειμερία νάρκη στην οποία βρίσκεται.Εύχομαι οι προσωπικές οικογενειακές στιγμές να μας κάνουν πλουσιότερους και να μας τροφοδοτήσουν με εμπειρίες και συναισθήματα που θα μας τροφοδοτήσουν για να επιστρέψουμε πιο "πεινασμένοι" στις συνθήκες που αγαπάμε.Όταν χάνεις κάτι,το εκτιμάς ακόμα πιο πολύ.Καλές γιορτές,με υγεία.Σωματικά και ψυχικά.
Τάσος Ιορδανίδης,ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου Άλφα
Οι γιορτές φέτος αποτελούν μια πρόκληση για όλους μας.. Μια που η πανδημία μας αλλάζει τις συνήθειες και τη καθημερινότητα μας.. Συνήθως τις μέρες αυτές οι δίπλες παραστάσεις, η αγωνιά και η κούραση πρωταγωνιστούσαν.. Παρόλο που οικονομικά αυτή η παύση στα θέατρα μου έχει στοιχήσει. Όπως σε όλους φαντάζομαι.. Και δεν είναι μόνο το Θέατρο στην Ελλάδα που έχει τραυματιστεί αλλά σε όλο τον κόσμο. Παρόλο που η ανάγκη να "παίξω" ειδικά τις βραδινές ώρες μετατρέπεται σε μια περίεργη υπερδιέγερση.. Πιστεύω πολύ σε οτιδήποτε μας ξεβολεύει και μας ανατρέπει τις συνήθειες μας. Είναι μια ευκαιρία να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε, να συγκεντρωθούμε με την προϋπόθεση βέβαια να είμαστε υγιής. Δεν πιστεύω στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα.. Η ποσότητα εξυπηρετεί μόνο το ταμείο απαραίτητα φυσικά αλλά δεν είναι αυτά που θα προχωρήσουν το Θέατρο. Ας στείλουμε θετική ενέργεια σε όσους νοσούν από covid ή από οτιδήποτε άλλο.. Και ας ονειρευτούμε.. Τι κ πως θα θέλαμε να κάνουμε στο θέατρο όταν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία ν ανέβουμε στη σκηνή. Καλές γιορτές! Καλά όνειρα! Με υγεία!
Αγαπητό μου ημερολόγιο πώς περνάμε Χριστούγεννα χωρίς θέατρο; Μπορούμε αναρωτιέμαι οι του Θεάτρου (πάντα κεφαλαίο Θ ) να ζήσουμε χωρίς αυτό; Δεν μπορούμε, είναι σα να θες να μας πάρεις το οξυγόνο. Η επαφή με τον θεατή, τα χρόνια πολλά από καρδιάς που λέει ο κόσμος στην είσοδο του κάθε θεάτρου, η βασιλόπιτα φτιαγμένη με αγάπη για όλους τους συντελεστές, που μαζευόμαστε όλοι μαζί πριν την παράσταση για να την κόψουμε και να ευχηθούμε. Πάντα οι καλύτερες θεατρικές μέρες ήταν ανήμερα που Ναι τα Θέατρα είναι ανοιχτά και γιορτάζουμε εκεί. Ίσως το 2020 ήρθε για να μας δείξει την αξία όλων όσων είχαμε για δεδομένα. Εύχομαι να έχουμε υγεία, υπομονή και να μην ξεχάσουμε ποτέ τα όμορφα δεδομένα μας ούτως ώστε το 2022 να γιορτάσουμε θεατρικά και για το 2021 μέσα στις θεατρικές αίθουσες με αγκαλιές, φιλιά , όνειρα και χαμόγελα όμορφα. Μέχρι τότε ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ και μπορούμε να βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά έστω κι έτσι από το Θέατρο
Χριστούγεννα. Μια γιορτή οικογενειακή. Σε όλο τον κόσμο, ακόμα και σε χώρες που ο Χριστιανισμός είναι μια ξένη ίσως κι εξωτική θρησκεία, οι οικογένειες μαζεύονται και ανταλλάσσουν δώρα, δηλώνοντας κάπως έτσι την αγάπη και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο. Δέκα χρόνια πριν, στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, πέρασα τα Χριστούγεννα με μια νέα παρέα. Αυτή που έμελλε, εν άγνοια μου φυσικά, να μετατραπεί από συντροφιά σε οικογένεια. Από τότε, μέχρι και σήμερα, στο θέατρο πια ως επαγγελματίας ηθοποιός, η οικογένεια αυτή μεγαλώνει και κάθε χρόνο προσθέτει συνεχώς νέα μέλη. Μέχρι σήμερα. Φέτος δεν προστέθηκε κανένα νέο μέλος στην φαμίλια μας. Δυστυχώς. Για όλους μας. Και για εμένα.
Τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι χωρίς. Χωρίς βόλτες, χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς υγεία, χωρίς θέατρο. Χωρίς οικογένεια. Ή τουλάχιστον χωρίς δεύτερη οικογένεια.Γιατί παρόλο που γκρίνιαζα τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή δεν μπορούσα να φάω πολύ το μεσημέρι των Χριστουγέννων, ώστε να καταφέρω να παίξω στην παραδοσιακή πια παράσταση της 25ης Δεκεμβρίου, το βράδυ, όταν όλος ο θίασος μαζευόμασταν στα καμαρίνια και στα παρασκήνια, ένιωθα πάντα αυτή την θαλπωρή. Την ουσία της γιορτινής διάθεσης, που σχεδόν γίνεται μυσταγωγική. Και μεταφέρεται νοερά στο κοινό μέσω της παράστασης. Όποια και αν είναι αυτή. Είναι μια παράσταση μέσα στην γιορτή. Μια γιορτή μέσα στην γιορτή. Οικογενειακή.
Αλέξανδρος Βάθρης, ηθοποιός
@ η φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σιμόπουλου
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα σύντομο κομμάτι με θέμα :«Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο», το πρώτο πράγμα που ήρθε συνειρμικά στο μυαλό ήταν οι στίχοι του τραγουδιού ''Yellow Thlipsis'' ΄Το τραγούδι αυτό ακουγόταν στην επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου με τίτλο ''Αναντάμ Παπαντάμ'' που παίχτηκε το καλοκαίρι του 1980, στο ΄Αλσος Παγκρατίου. Στην παράσταση το τραγουδούσε ο ένας και μοναδικός Λευτέρης Βογιατζής.
Τώρα που το θέατρο είναι σε παύση είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τη μοναδικότητα του. Πόσο δεδομένο ήταν αυτό το καθημερινό συμβάν, το παράλληλο με την καθημερινότητα μας σύμπαν, το ραντεβού με το κοινό στις 9:15,η συναναστροφή...Ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν και προσωπικά δεν περνάω καλά, όχι μόνο γιατί είμαι μακριά από το θέατρο αλλά γιατί είμαι μακριά από τους ανθρώπους. Σκέφτομαι ότι την παρούσα στιγμή δεν έχει σημασία η εξαργύρωση της παρουσίας μου στη σκηνή αλλά τι μπορώ να κάνω για να εξαργυρώσω με όρους δημιουργικότητας την απουσία μου από αυτή...Εύχομαι να ξαναβρεθούμε στις κουΐντες, να αγκαλιαστούμε ξανά, να μπορέσω να αγγίξω και να φιλήσω τους αγαπημένους μου και να υποδεχτούμε το κοινό στις αίθουσες χωρίς μάσκα... Μόνο με την αλήθεια μας.
Άγγελος Μπούρας, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρου Άλμα
Τα Χριστούγεννα όπως και κάθε γιορτή ειναι μια αφορμή. Για τον καθένα κάτι ξεχωριστό που σχεδόν πάντα ταυτίζεται με συναντήσεις και συναναστροφή. Κάτι σαν γιορτή είναι και οι συναντήσεις στους χώρους των θεάτρων. Υπάρχει μια ψυχική αφετηρία πολύ χαρακτηριστική που συνδέει αυτές τις συναντήσεις- τόσο για το κοινο όσο και για τους δημιουργούς νομίζω- με κάτι ελπιδοφόρο. Τα θέατρά, όπως και άλλοι χώροι συναναστροφής μένουν κλειστά για φέτος τα Χριστούγεννα. Προτείνω λοιπόν να τα επιθυμήσουμε. Ας ευχηθούμε του χρόνου τέτοια εποχή να μπορούμε να συναντηθούμε ανεμπόδιστα με ανθρώπους, έργα, ιδέες και με ορίζοντες ανοιχτούς.
Μαρία Ξανθοπουλίδου, σκηνοθέτης
Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ζωή άνευ θεάτρου είναι μια ζωή ελλιπής, πόσο μάλλον για έναν ηθοποιό, φέτος τα Χριστούγεννα προσπάθησα να γεμίσω τη ζωή μου με πράγματα που θα καλύψουν το υπαρξιακό μου κενό.Ως εκ τούτου βλέπω τους φίλους μου,βουτάω στην αγκαλιά της κοπέλας μου,μυρίζω τα κεφαλια των σκυλιών μου,τρώω μιλφειγ όταν βλέπω σειρές,παίζω μανατζερ στον υπολογιστή,ακούω γαμάτες μουσικές όταν πάω για γυρίσματα,και σφάζω δαίμονες νυχθημερόν στο playstation 5 όταν προσπαθώ να σώσω την ανθρωπότητα.Καλη χρόνια σε όλους.Να είμαστε υγιείς,δυνατοί και μαζί.Θα τα καταφέρουμε.
Στέλιος Δημόπουλους, ηθοποιός και frontman των disco bimbos
Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς αγκαλιές. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς βόλτες. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σχέδια για το μέλλον. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τα ανίψια μου και τη βαφτιστήρα μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τους γονείς, τον αδερφό μου και τους φίλους μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το ΜΠΙΠ. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς έμπνευση. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το Μίνου, το Πρου και το Πίτσι. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς ζεστό καφέ και pan cake στο Village. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς εκδρομή. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σινεμά. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για μελομακάρονα. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για τίποτα. Τα Χριστούγεννα της αναμονής και της ανθεκτικότητας. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς.
Χριστίνα Χριστοφή, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρική συγγραφέας
Αυτά είναι τα πρώτα χριστούγεννα χωρίς θέατρο. Ή καλύτερα τα πρώτα χριστούγεννα με κλειστά θέατρα. Γιατί το θέατρο δεν έφυγε στιγμή από τη σκέψη μας. Βρίσκεται στους συναδέλφους μας που περνάνε τόσο δύσκολα αυτές τις μέρες, στους θεατές μας που περιμένουν να ξαναταξιδέψουν με τις παραστάσεις μας, στους συνεργάτες μας που μπορεί να μην βρισκόμαστε πια αλλά συχνά μιλάμε, στους φίλους μας που αγωνιούν μαζί μας, στους μαθητές μας που βρίσκονται σε αναμονή για να ξεκινήσουνε μαθήματα, στα βιβλία που τόσους μήνες μας κρατάνε συντροφιά, στα σχέδια που αν και πάγωσαν περιμένουν πως και πως να πραγματοποιηθούν, στα όνειρα που στιγμή δεν σταμάτησαν για νέα έργα, νέα ανεβάσματα, νέες συνεργασίες. Τα τελευταία μάλιστα κανείς Κορονοιός, καμία καραντίνα, καμία απαγόρευση δεν μπορεί να τα σταματήσει. Αντίθετα γεννιούνται και μεγαλώνουν με την προσμονή. Θεριεύουν μέρα με τη μέρα. Και περιμένουν να βρουν το δρόμο τους για τη σκηνή. Είτε σε τρεις, είτε σε έξι, είτε σε εννιά μήνες... για όσο χρειαστεί... και μετά το θέατρο θα ανθίσει ξανά. Και μεις μαζί του!!
Δημήτρης Καρατζιάς, Σκηνοθέτης, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής του Πολυχώρου Vault
@ η φωτογραφία είναι του Στέφανου Ταμβάκη
Φέτος το Θέατρο και οι Ηθοποιοί δεν θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με τους «δικούς τους ανθρώπους». Δυστυχώς η «παράσταση» αναβάλλεται λόγω ασθένειας του πλανήτη… Η απειλητική σκιά του κορονοίου δεν μας επιτρέπει να ανταμώσουμε. Σας υποσχόμαστε ότι του χρόνου τέτοιες μέρες θα είμαστε και πάλι μαζί σας στο καθιερωμένο μας ραντεβού. Γιατί είστε πολλοί «εσείς» που παραδοσιακά μας προτιμάτε τέτοιες μέρες για την ψυχαγωγία σας. Σας εύχομαι… - δεν θα κλείσω με τις γνωστές ευχές. Σας χαιρετώ με την ατάκα της Σόνιας: «Θα ζήσουμε, θείε Βάνια».
Δε με νοιάζει και πολύ που τα θέατρα είναι κλειστά. Αν άνοιγαν τα θέατρα και όλα τα άλλα έμεναν όσο απαράδεκτα είναι, τι νόημα θα είχε; Να ξεχαστούμε για λίγο; Τα θέατρα θα ανοίξουν, το θέμα δεν είναι αν θα ανοίξουν, αλλά πώς θα ανοίξουν, τι θα βγει από αυτό. Αυτή τη στιγμή θέατρο δεν υπάρχει, υπάρχει η μνήμη του, η μνήμη της συνύπαρξης. Τα live-streaming κλπ δεν είναι θέατρο, χωρίς να το δαιμονοποιούμε, το αντίθετο, αλλά είναι κάτι άλλο. Χριστούγεννα χωρίς θέατρο; Χριστούγεννα χωρίς Χριστούγεννα να λέμε. Όσο ο κόσμος μας χάνει καθημερινά τις μικρές μάχες με την κακία, την ευκολία, την κακογουστιά, την αδικία, την αναισθησία, την απληστία, το ψέμα, την εκμετάλλευση, το μίσος, να μας λείπουν τα φωτάκια. Ειδικά αυτά που αγοράζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επειδή τα περσινά "χάλασαν". Κι όταν ανοίξουν τα θέατρα, ας μην ξεχαστεί αυτή η ψευδεπίγραφη, επικίνδυνη, ανθυγιεινή μανία "υγείας", "κανονικότητας" και "ασφάλειας". Καλή χρονιά, υγεία, χαρά, κοντά, μαζί.
Χριστούγεννα χωρίς…χωρίς; Ούτε εγώ θυμάμαι από πότε…Ειδικά αυτές τις μέρες…
Ωρες ώρες θυμώνω με τον εαυτό μου...μην γκρινιάζεις! Δεν συμβαίνει μόνο σε σένα! όλος ο κόσμος υποφέρει από αυτό το «κακό»! Θυμάσαι που παραπονιόσουν ,όταν σηκωνόσουν από το γιορτινό τραπέζι για να πας;
Ράτσα περίεργη οι καλλιτέχνες …ποτισμένη η ζωή τους από την τέχνη τους…
Ίσως είναι μια ευκαιρία αυτή η βίαιη παύση…Να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος…
Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, ηθοποιός
Δεν έχω καταλάβει πολύ πως πλησιάζουν γιορτές γιατί λόγω της καραντίνας ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Τα θέατρα τέτοιες μέρες είναι συνήθως γεμάτα κόσμο. Τέτοιες μέρες ο κόσμος συναντιέται στα θέατρα, μοιράζεται την εμπειρία της παράστασης και έτσι θεατές και ηθοποιοί φτιάχνουν ο ένας για τον άλλον την ατμόσφαιρα των γιορτών. Πώς λοιπόν τα φετινά Χριστούγεννα να μη μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα αίσθημα ματαίωσης; Παράλληλα ξέρω πως πάρα πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, καλλιτέχνες και μη, όλοι δηλαδή βιώνουμε μία τρομερή περίοδο ανησυχίας και άγχους για το μέλλον. Έτσι συνειδητοποιώ πως οι φετινές γιορτές θα είναι μάλλον περισσότερο μοναχικές για όλους και εύχομαι τα επόμενα Χριστούγεννα να μας βρουν μαζί σε ανοιχτά θέατρα έτοιμους να συστηθούμε απ’ την αρχή, γιατί είμαι βέβαιη πως το θέατρο θα βρει το δρόμο του και θα τα καταφέρει και θα επιβιώσει όπως έχει επιβιώσει πάμπολες φορές στο πέρασμα του χρόνου.
Δώρα Παρδάλη, ηθοποιός
Θυμάμαι πάντα στις γιορτές να πηγαίνω με τους γονείς μου σε μια παράσταση. Ακόμα κι όταν μεγάλωσα το περίμενα πως και πως. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου όταν ο μπαμπάς μάς έβγαλε εισιτήρια να πάμε στο «Βίρα τις άγκυρες» στο Εθνικό, τη δεύτερη μέρα του νέου χρόνου. Και μετά φαγητό στον Ιντεάλ. Αισθανόμουν βασίλισσα! Ύστερα άρχισα να δουλεύω στο θέατρο, λίγο ξεθώριασε η μαγεία – ε, ναι όταν σου τυχαίνει πρεμιέρα μεγάλης παραγωγής ανήμερα Χριστούγεννα και σηκώνεσαι από το τραπέζι να φύγεις και όλοι σε κοιτάνε με συμπόνια, αν μη τι άλλο είναι μια δύσκολη κατάσταση. Αλλά και πάλι, η εικόνα του κόσμου που γεμίζει με τα γιορτινά του την αίθουσα, είναι μεγάλη ανταμοιβή.
Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν θα πάω ούτε θα δουλέψω για παράσταση. Περίεργο συναίσθημα. Σαν να έχουν μπει όλα σε μια παύση. Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά, πώς θα περάσουν…Κι όλους εκείνους τους θεατές που φέτος δεν μπορούν να κάνουν δώρο στον εαυτό τους και στους αγαπημένους τους μια παράσταση. Δεν ξέρω τι να πω. Ελπίζω του χρόνου να έχουμε βγει από αυτή τη δύσκολη κατάσταση και να είναι όλα όπως πριν. Γιατί γιορτές (και όχι μόνο) χωρίς θέατρο δεν νοούνται.
Ανζελίκα Καψαμπέλη, υπεύθυνη επικοινωνίας
Χρήστος Χριστόπουλος, ηθοποιός
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς
Η Σοφία Βγενοπούλου δεν πιστεύει ότι μπορεί η ζωντανή αναμετάδοση να αντικαταστήσει τη θεατρική εμπειρία, την βλέπει μάλλον σαν μια διέξοδο ανάγκης στην παρούσα στιγμή.
Παρ' όλα αυτά, μαζί με τους συνεργάτες της και τους ηθοποιούς της παράστασης «Πιστεύω στους μονόκερους», που θα παρακολουθήσουμε σε Live streaming από την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την Κυριακή (13/12), δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό ώστε ακόμη και έτσι να πάρουν τα παιδιά μια δόση από τη μαγεία του θεάτρου.
Παιδοψυχίατρος, σκηνοθέτης και μητέρα τριών αγοριών, η Σοφία Βγενοπούλου θεωρεί ότι το γνῶθι σαὐτόν είναι το σημαντικότερο εφόδιο στην ανατροφή των παιδιών από οποιαδήποτε άλλη ψυχιατρική γνώση: «γιατί το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ένα τρομερό ταξίδι και όπως όλα τα ταξίδια έχει τις εκπλήξεις του και τις καταιγίδες του, και βέβαια κυρίως την απίστευτη ομορφιά ενός καινούριου κόσμου»
Πιστεύει ακράδαντα ότι ένας νέος θεατής για να έρθει στο θέατρο, χρειάζεται να τον συγκινήσει αυτό που θα δει και ότι οι ιστορίες που επιλέγονται καθορίζουν: « το ποιοι είμαστε και κυρίως το ποιοι θα γίνουμε»
Η κουβέντα μαζί της ακόμα και μέσα από μια οθόνη είναι απολαυστική και κάτι μου λέει ότι έτσι θα είναι και η παράσταση που θα δούμε την Κυριακή, γιατί η Σοφία Βγενοπούλου σ' ό,τι κάνει, δεν ξεχνάει να επαναλαμβάνει τις λέξεις: αγάπη και συναίσθημα.
Πώς έφτασε στα χέρια σας η ιστορία του Μάικλ Μορπούγκο, «Πιστεύω στους μονόκερους»;
Το πρωτότυπο του Michael Morpurgo μού το σύστησε η Τζούλια Διαμαντοπούλου, με την οποία ήμασταν συνεργάτες για 2 χρόνια και έγραψε μέρος των στίχων για την παράσταση αυτή, και είχαμε και οι δύο εξ αρχής γοητευτεί, κυρίως γιατί και οι δύο μας λατρεύουμε τα βιβλία και την αφηγηματική παράδοση.
Τι σας γοήτευσε στο κείμενο αυτό και επιλέξατε να το ανεβάσετε;
Σαν παιδί τα βιβλία ήταν για μένα ο κόσμος μου. Πρωτοδιαβάζοντας το διήγημα, ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για αυτό το καταφύγιο που είναι οι ιστορίες, η φαντασία, η τέχνη της αφήγησης, το θέατρο. Οι ιστορίες που θα πούμε, καθορίζουν το ποιοί είμαστε και κυρίως το ποιοί θα γίνουμε, προς τα πού πάμε, γιατί μην έχετε καμιά αμφιβολία, θα γίνουμε αυτό που λέμε στον εαυτό μας κάθε στιγμή. Κι αν επιλέξουμε να πούμε μια ιστορία αγάπης, ανθεκτικότητας και επιβίωσης, αυτό θα γίνει, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που ζούμε.
Η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή ζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Τα παιδιά απέχουν συνολικά σχεδόν έξι μήνες από τη σχολική αίθουσα, οι περισσότερες δραστηριότητες ακόμα και η εκπαίδευση μεταφέρονται στην οθόνη του υπολογιστή. Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος που επιλέξατε το έργο αυτό σε αυτή τη χρονική συγκυρία;
Η μαγεία της δημιουργικής διαδικασίας μια παράστασης είναι να ξαναπείς μια πιθανά χιλιοειπωμένη ιστορία για το πώς η ανθρωπότητα επιβιώνει και ξεπερνάει τα διάφορα δεινά, αποδομώντας την και ξαναδομώντας την, ρίχνοντας το φως εκεί που χρειαζόμαστε εμείς και ντύνοντας τις σκληρές αλήθειες και λύπες με τα ρούχα που θέλουμε εμείς, έτσι ώστε να κάνουμε νέες σκέψεις, να πλουτίσουμε την εμπειρία και τη νοημοσύνη μας, να αυξήσουμε δηλαδή τα ψυχικά μας αποθέματα. Μέσα από μια πραγματικά ιδιαίτερη δημιουργική διαδικασία, όλους αυτούς τους μήνες που επεξεργαστήκαμε σαν ομάδα κείμενα και την διαδικασία της αφήγησης, βρήκαμε αφάνταστη παρηγοριά στο ότι ανήκουμε σε ένα πολύ μεγαλύτερο σύμπαν και χρόνο, όπου ο άνθρωπος πάντα χτυπιέται με απρόσμενο τρόπο, και πάντα επιβιώνει κυρίως, νομίζω εγώ, με τη δύναμη της αγάπης. Γιατί ακόμα κι όταν κάτι ή κάποιος χάνεται ή αλλάζει, αυτά που έχεις νιώσει, δεν μπορεί κανένας να στα πάρει. Νομίζω τα παιδιά αλλά κι εμείς χρειαζόμαστε αυτό να το θυμηθούμε.
Σε ποια στοιχεία του κειμένου έχει εστιάσει η διασκευή του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη;
Ο Βαγγέλης έχει πιάσει νήματα από το έργο τα οποία τα έχει ξετυλίξει πολύ, στην πραγματικότητα είναι ένα νέο θεατρικό έργο βασισμένο στη ιστορία του Μορπούργκο. Πέρα από τα στοιχεία που υπήρχαν λοιπόν, νομίζω ότι το βασικότερο στο οποίο εστίασε, είναι οι υπόλοιποι άνθρωποι στην ζωή του Θωμά και οι σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους, δίνοντας έτσι πολύ πιο ανάγλυφα την εικόνα μιας μικρής κοινωνίας που θα ενώσει τις δυνάμεις της, για να υπερβεί τον ζόφο του πολέμου. Ζωντάνεψαν όλοι οι χαρακτήρες που αναφέρονται σε μια γραμμή στο πρωτότυπο, σαν συνοδοιπόροι σε ένα διαχρονικό ταξίδι στην παράδοση των ιστοριών.
Πώς είναι να ετοιμάζετε μια παράσταση που το κοινό θα την παρακολουθήσει από το σπίτι (Τι αλλάζει πρακτικά στη διαδικασία αλλά και στη ψυχολογία της ομάδας) ;
Δεν άλλαξε τίποτα….. ποτέ δεν είχαμε στόχο το live streaming, δεν πιστεύω ότι μπορεί η ζωντανή αναμετάδοση να αντικαταστήσει τη θεατρική εμπειρία, είναι μια διέξοδος ανάγκης στην παρούσα στιγμή. Αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε μεγάλη δυσκολία στην εκτέλεση ενός μιούζικαλ με μάσκα, αλλά και αυτό είναι μια άσκηση υπέρβασης κυρίως για τους ηθοποιούς, αλλά μάλλον η γενικότερη δυσκολία μας έχει κάνει να λυσσάμε να φτάσει η φωνή μας στο κοινό. Νομίζω ότι μαζί με έναν ενίοτε εκνευρισμό για την πρωτόγνωρη πρόκληση, υπάρχει και μια πρωτόγνωρη συγκίνηση και ένας παραπάνω συμβολισμός σε αυτή τη διαδικασία.
Οι περισσότεροι έφηβοι είναι εθισμένοι στο διαδίκτυο είτε παρακολουθώντας βίντεο είτε παίζοντας παιχνίδια. Πώς μπορεί το θέατρο να τους τραβήξει την προσοχή;
Με το συναίσθημα. Είναι ξεκάθαρο για μένα ότι ο μόνος δρόμος για να έρθει ο νεαρός θεατής στο θέατρο, είναι μέσα από την συγκίνηση που μπορεί αυτό να του προκαλέσει. Αυτό χρειάζεται από εμάς, τόλμη και ειλικρίνεια να ψάξεις τον κόσμο των παιδιών και να τον καθρεφτίσεις στην σκηνή, χωρίς γλυκανάλατες και ανώδυνες συνταγές, γιατί η ζωή τους δεν είναι ούτε γλυκανάλατη ούτε ανώδυνη. Όσο αναλωνόμαστε σε φιλολογία, διδακτισμό και ανώδυνη ρηχή απεικόνιση της καθημερινότητας, δεν πρόκειται να κερδίσουμε το παιχνίδι. Το θέατρο είναι μια τέχνη που φέρνει στο φως όσα κρύβονται κάτω από τα λόγια, και αυτό οφείλει να κάνει κάθε παράσταση για οποιονδήποτε.
Εξακολουθείτε ακόμη και σήμερα να εξασκείτε την ψυχιατρική. Με τις σπουδές σας αλλά και τη δράση σας στο θέατρο αναδεικνύετε τον θεραπευτικό ρόλο του θεάτρου. Πιστεύετε ότι η ελληνική κοινωνία και η πολιτεία έχουν καταλάβει τη σημασία των τεχνών ως κάτι σημαντικότερο από την ψυχαγωγία; Είδαμε για παράδειγμα στην αρχή της καραντίνας ότι πρώτα από όλα έκλεισαν τα θέατρα και οι κινηματογράφοι.
Εγώ πάντα καταλαβαίνω τον ρόλο μας ως άνθρωποι του θεάτρου και καλλιτέχνες, ως ενορχηστρωτές των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, ως οργανωτές ή έστω συμμετέχοντες σε έναν συνεχή κοινωνικό διάλογο για το μέλλον μας. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, όλη η τέχνη με έναν τρόπο γράφει πάνω σε μια παράδοση που κληρονομούμε νέες ιστορίες καθώς παραμένει ανοιχτή και αντιδραστική στο εδώ και τώρα. Αντί να προχωράμε με αυτόματο πιλότο με αντίγραφα εγκατεστημένων απόψεων και συμπεριφορών, προσπαθούμε να γράψουμε τη δική μας νέα ιστορία, και είναι επιλογή, είναι ευθύνη να αντιμετωπίσουμε με πάθος, εγρήγορση και αντίγραφα τη ζωή μας. Αυτή είναι η δουλειά μας. Δεν ξέρω πώς μια κοινωνία θα επιβιώσει χωρίς αυτό. Ακόμα κι όταν οι τσέπες μας ξαναγεμίσουν, θεωρώ ότι χωρίς την τέχνη θα έχει αδειάσει η ψυχή μας.
Σε ποια ηλικία καταλάβατε την αγάπη σας για το θέατρο και πώς τη συνδυάσατε με την επιστήμη της ιατρικής;
Δεν τα ξεχώρισα ποτέ….από παιδί χόρευα και έφτιαχνα δικά μου θεατρικά στο σαλόνι του σπιτιού μας, διάβαζα απίστευτα πολλά βιβλία και στα 13 μου δήλωσα ότι θέλω να γίνω παιδοψυχίατρος στους κάπως ξαφνιασμένους γονείς μου… Ακόμα και τώρα δεν τα ξεχωρίζω τόσο… το θέατρο και η ψυχοθεραπεία έχουν κάτι πολύ κοινό: σε ασκούν στο πώς τα εμπόδια μπορούν αντί να σε διαλύσουν να γίνουν καύσιμο για δράση , για να πάρεις φόρα και να προχωρήσεις.
Το γεγονός ότι συνεχίζετε να είστε υπεύθυνη του Εθνικού Νέων και με τη νέα διοίκηση, ήταν για εσάς μια δικαίωση;
Βεβαίως, δικαίωση, χαρά γιατί αγάπησα το Εθνικό και τους ανθρώπους του στα χρόνια αυτά, και πρόκληση βέβαια ταυτόχρονα για νέες προοπτικές.
Πόσους από τους στόχους που είχατε γι' αυτή τη σκηνή νιώθετε ότι έχετε υλοποιήσει;
Έχω υλοποιήσει αρκετούς, αλλά δεν θα με ακούσετε εύκολα να λέω ότι έκανα όλα όσα μπορούσα….δυστυχώς δεν είμαι ποτέ ικανοποιημένη…
Είστε μητέρα τριών αγοριών. Πρακτικά όλες αυτές οι γνώσεις που έχετε, πόσο μπορούν να εφαρμοστούν στην καθημερινότητά σας;
Άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο, πότε με επιτυχία και πότε με παταγώδη, ταπεινωτική θα έλεγα, αποτυχία, γιατί το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ένα τρομερό ταξίδι και όπως όλα τα ταξίδια έχει τις εκπλήξεις του και τις καταιγίδες του και βέβαια κυρίως την απίστευτη ομορφιά ενός καινούργιου κόσμου που ανακαλύπτεις μέσα από αυτό το πλάσμα που φέρνεις τον κόσμο και είναι πάντα κάτι καινούργιο και φρέσκο! Θεωρώ ότι οι γνώσεις μου όπως μάλλον τις εννοείτε, δεν είναι αυτό που κατά βάση με έχει βοηθήσει ή χρειάζεται μια μητέρα, αυτό που με έχει βοηθήσει είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη γνώση του εαυτού μου….γιατί συνήθως ως γονείς σκοντάφτουμε στις φαντασιώσεις μας για τον ρόλο αυτό και για τα παιδιά που θα θέλαμε να έχουμε, και αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να δούμε και να φροντίσουμε σωστά τα παιδιά που όντως έχουμε, το λέω συχνά αυτό και το πιστεύω ακράδαντα. Αυτή η δουλειά λοιπόν με τον εαυτό μου, είναι κάτι που έχω κερδίσει από τη δουλειά μου ως παιδοψυχίατρος και την άσκησή μου σε αυτό.
Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).
Τιμή εισιτηρίου: 8€
Ώρα έναρξης: 17:00
Ταυτότητα παράστασης
Διασκευή από το πρωτότυπο, στίχοι: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια, μαριονέτες, ειδικές κατασκευές: Δέσποινα Μακαρούνη
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Στίχοι τραγουδιών: Τζούλια Διαμαντοπούλου, Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου
Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωσταντίνου
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αμαλία Τσεκούρα
Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Ζούλια
Δραματολόγος παράστασης: Μαρία Καρανάνου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Ασημίνα Αναστασόπουλου - Μητέρα, Μαίρη
Γιάννης Εγγλέζος - Σκυλος Τζακ, δέντρο, Φάνης
Βασίλης Καλφάκης - Θωμάς
Αλέξης Κωτσόπουλος - Ταχυδρόμος
Νικόλας Παπαδομιχελάκης - Πατέρας, συμμαθητής
Τζένη Παρασκευαΐδου - Σκυλίτσα Λούσι, δέντρο, Στέλλα
Κατερίνα Πατσιάνη - κα Τζούλια, Γιαγιά, Μάνος
Καλλιόπη Σίμου - κα Καίτη, δέντρο, Δασκάλα, Λούνα
Γιώργος Σκαρλάτος - Δήμαρχος, δέντρο, Βίκτωρας
Στρατής Χατζησταματίου - Σκύλος, δέντρο, Στρατής, πυροσβέστης
Χριστίνα Χριστοδούλου - κα Ελένη, Δέντρο, συμμαθήτρια, Αργυράννα
Μουσικοί επί σκηνής (αλφαβητικά):
Μενέλαος Μωραΐτης - τούμπα
Σπύρος Νίκας - σαξόφωνο
Βασίλης Παναγιωτόπουλος - πιάνο, πλήκτρα, τρομπόνι
Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας
Από τον πρόλογο του βιβλίου:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν η στιγμή να γράψω για μια θεατρική παράσταση που παρακολούθησα από... την οθόνη μου! Η τέχνη του θεάτρου είναι για μένα η πιο μαγική, η πιο γοητευτική.
Η μοναδικότητά της οφείλεται στο ότι είναι θνησιγενής, καθώς ούτε μία παράσταση δεν είναι ίδια με την επόμενη ή την προηγούμενη. Τα μάτια των θεατών ζουμάρουν όπου θέλουν και κανένα πλάνο δεν προσφέρεται έτοιμο από τον σκηνοθέτη, όπως στον κινηματογράφο. Στο θέατρο κυριολεκτικά οσφραίνεσαι τον ηθοποιό, καταγράφεις κάθε αυθόρμητη αντίδρασή του. Επιπλέον, όσα διαδραματίζονται στη σκηνή έχουν άμεση σχέση με την πλατεία, ηθοποιοί και θεατές μετατρέπονται σε συγκοινωνούντα δοχεία. Πώς λοιπόν να ονομάσουμε «παράσταση» μια λήψη που καταφτάνει στην οθόνη μας ακόμα σε ζωντανή μετάδοση;
Το έργο εκτυλίσσεται στο Παρίσι της Μπελ Επόκ, με τα σκηνικά (Ευαγγελία Θεριανού) και τα κουστούμια (Κλερ Μπρέισγουελ) να μεταφέρουν άμα τη εμφανίσει τους την ατμόσφαιρα της εποχής στον θεατή, υιοθετώντας παράλληλα και ένα σύγχρονο στοιχείο: τις ακτινογραφίες και τα ιατρικά στοιχεία που υπάρχουν αντί για ταπετσαρία εποχής.
Η παράσταση λοιπόν, αν την κρίνουμε με καλλιτεχνικά κριτήρια, μπορούμε να πούμε ότι δικαιώνει τη δουλειά των συντελεστών. Το ερώτημα ωστόσο είναι: Τι καταφέρνει να περάσει στην πλατεία ή, για την ακρίβεια, στην οθόνη μας;
Μπορούν οι τόσο χιλιοειπωμένες ιστορίες συζυγικής απιστίας να συναρπάσουν το σύγχρονο θεατή; Ο Φεντό βάζει στο επίκεντρο της σάτιράς του τα μικροαστικά και αστικά ήθη, την υποκρισία της αστικής τάξης. Η πλοκή στα περισσότερα έργα του είναι εντυπωσιακή αλλά κατά πόσο αφορά στο σήμερα;
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
φωτογραφίες: Πέτρος Λυρώνης
Η πρώτη μας γνωριμία έγινε με αφορμή το Salem, το πρώτο σκηνοθετικό εγχείρημα του Μάνου Βαβαδάκη πριν 4 χρόνια στο Θησείον. Το πρώτο που σ' εντυπωσιάζει στην Ελεάνα Καυκαλά είναι η εξωτερική της εμφάνιση, όταν όμως την παρακολουθήσεις στη σκηνή, υποκλίνεσαι στο ταλέντο της και στη σπάνια σκηνική αλήθεια που φέρει σε κάθε της ρόλο. Απόφοιτη της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι η ζωή της θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν αντί για κτίρια, σχεδίαζε ρόλους και, αντί για κολώνες, θεμελίωνε χαρακτήρες. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών… και όπως φαίνεται αυτή η επιλογή τη δικαίωσε.
Τώρα που τα θέατρα είναι κλειστά, την απολαμβάνουμε μέσα από τη συχνότητα του Ant1 και τη σειρά «Παρουσιάστε», στην οποία υποδύεται την ανθυπολοχαγό του πεζικού και κόρη του συνταγματάρχη του στρατοπέδου, που δεν είναι άλλος από τον Γιάννη Μπέζο.
Η Ελεάνα μάς μίλησε για την τηλεοπτική της εμπειρία, τον ανδροκρατούμενο χώρο του στρατοπέδου, τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας με τον κορονωιό, τους φόβους και τα όνειρά της.
Μετά το «Μην ψαρώνεις», φέτος σε βλέπουμε στο «Παρουσιάστε». Πώς είναι για σένα αυτή η τηλεοπτική εμπειρία;
Είχα την τύχη να μεταβώ από ένα όμορφο περιβάλλον σε ακόμη ένα. Ακούγεται κλισέ να λένε οι ηθοποιοί «πόσο όμορφα περνάμε εμείς εδώ στο γύρισμα», αλλά για την περίπτωση του «Παρουσιάστε» είναι η αλήθεια. Προτού ξεκινήσουμε, είχα περιέργεια γιατί δεν είχα την εμπειρία της συνθήκης της σειράς, δηλαδή του στρατού - δεν έχω περάσει φανταρικό. Ήδη από τα πρώτα γυρίσματα, κάποια εκ των οποίων έγιναν σε στρατόπεδο στο Χαϊδάρι, ένιωθα ότι ζούσα, έστω στο πλαίσιο της σειράς, κάτι που - αν δεν ήμουν ηθοποιός να υποδύομαι την ανθυπολοχαγό πεζικού – δεν θα είχα την ευκαιρία να «δω» πώς είναι. Και μόνο η σκέψη με ενθουσίασε.
Πώς νιώθεις όταν σ' αναγνωρίζουν στο δρόμο;
Έκπληκτη, γιατί εδώ και καιρό κυκλοφορούμε όλοι με μάσκα…
Μπορείς να μας περιγράψεις ένα αστείο περιστατικό από τα γυρίσματα;
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στο στρατόπεδο, ένας φαντάρος που υπηρετούσε, με συνόδευε στο κυλικείο, εγώ ντυμένη στρατιωτικά. Στο δρόμο συναντάμε έναν αξιωματικό, ο φαντάρος χαιρετάει και βαράει προσοχή -όπως προβλέπεται – εγώ ψάχνω χαλαρή στο σακίδιό μου να βρω ψιλά για τον καφέ. Ο αξιωματικός με κοιτάει, έτοιμος να δώσει καμπάνα, «εσύ ποια είσαι;», τον κοιτάω με περιέργεια μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι είμαι ντυμένη φαντάρος, οπότε του απαντάω: «είμαι με τους ηθοποιούς».
Στη σειρά βλέπουμε έντονη τη γυναικεία παρουσία σ' έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Θα μπορούσες να φανταστείς ποτέ τον εαυτό σου σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο, όπως ένα στρατόπεδο;
Νομίζω οι περισσότεροι χώροι που υπάρχουν οι γυναίκες, είναι ανδροκρατούμενοι. Σε έναν τέτοιο κόσμο ζούμε, η ισότητα των φύλων είναι ακόμα μια ευχή ή ένα αίτημα προς διεκδίκηση. Η συνθήκη του στρατού συγκεκριμένα, θα με δυσκόλευε, όχι λόγω του ανδροκρατούμενου περιβάλλοντος, αλλά γιατί ως δομή έχει διαδικασίες και τρόπο λειτουργίας που νομίζω ότι προσωπικά θα με περιόριζαν, δεν θα μπορούσα να υπαχθώ σ’ αυτές.
Στη σειρά σε βλέπουμε ερωτευμένη με κάποιον από το στρατόπεδο. Είναι εύκολο να ευοδωθεί μια σχέση όταν και οι δύο βρίσκονται στον ίδιο επαγγελματικό χώρο;
Νομίζω ότι έχει να κάνει κυρίως με τον χαρακτήρα των ανθρώπων που σχετίζονται, παρά με το επαγγελματικό περιβάλλον. Αν η πρώτη ύλη μιας σχέσης είναι καλή, μπορούν να συμβούν όλα.
Νιώθεις τυχερή που ήρθε η τηλεόραση στη ζωή σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία για το θέατρο;
Εννοείται. Μόνο οι τηλεοπτικές παραγωγές έχουν μείνει προς το παρόν «όρθιες» και δίνεται έτσι μια μικρή – σε σχέση με το σύνολο των ηθοποιών που είναι αναγκαστικά σε αδράνεια- δυνατότητα να βιοποριστούμε από τη δουλειά μας.
Προσωπικά τι σ' έχει κουράσει περισσότερο όλους αυτούς τους μήνες με την καραντίνα και τα μέτρα;
Ο γενικευμένος φόβος για την υγεία, την απώλεια της δουλειάς, για το πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Μετά την κρίση που ήρθε και τα σάρωσε όλα, το μόνο που είχε μείνει να μας κρατάει όρθιους ήταν η αλληλεγγύη και η ανθρώπινη επαφή. Τώρα είμαστε σε αναγκαστική μοναξιά. Και δυστυχώς η μοναξιά εντείνει μια αίσθηση ματαιότητας, στον αντίποδα του συλλογικού που καλλιεργεί την αισιοδοξία. Μ’ έχει κουράσει το ότι στη θέση των μέτρων που δεν παίρνονται για την ουσιαστική προστασία της δημόσιας υγείας, παίρνονται άλλα που καταστέλλουν ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα. Μετά τον κορωνοϊό φοβάμαι ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλου τύπου «ιούς».
Είδαμε για πρώτη φορά μεγάλη συμμετοχή των ηθοποιών στις εκλογές του σωματείου αλλά και τόσα νέα παιδιά να βάζουν υποψηφιότητα. Πιστεύεις ότι η συγκυρία του κορωνοϊού θα φέρει κάτι θετικό στον κλάδο;
Πιστεύω ότι θα φέρει πρώτα πολλά αρνητικά. Έφερε ήδη στην επιφάνεια όλα τα κακώς κείμενα χρόνων στον κλάδο. Μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, μισθοί χαρτζιλίκι. Η ιστορία με τον κορωνοϊό δεν θα τελειώσει άμεσα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι στα όρια της επιβίωσης και φυσικά δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες αυτοί. Κάθε εποχή που φέρνει τα δύσκολα, φέρνει μαζί της και μια ανάγκη να γίνουμε περισσότεροι απέναντι σε αυτό (ή αυτούς) που πασχίζει να μας κάνει «λιγότερο» ανθρώπους, να διεκδικήσουμε μαζί κάτι, να μην δεχτούμε ότι θα ζήσουμε χειρότερα από τους προηγούμενούς μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς: να γίνουμε λιγότερο πρόθυμοι να δεχτούμε αυτά που βρήκαμε όπως τα βρήκαμε και αυτά που θα έρθουν σε βάρος μας σαν ήταν εκεί από πάντα.
Δεν ήσουν από τα παιδάκια που δήλωναν από μικρά ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Σπούδασες πρώτα αρχιτεκτονική. Πώς ήρθε το θέατρο στη ζωή σου;
Στη θεωρία, μ’ ένα ταξίδι. Και στην πράξη, με τη θεατρική ομάδα του ΕΜΠ.
Πρωταγωνίστησες σ' ένα από τα βίντεο της Σελήνης Παπαγεωργίου, «ημερολόγια της καραντίνας». Αυτή η πρωτοβουλία αποδεικνύει ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να παραμένει δημιουργικός κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη;
Η Σελήνη συγκεκριμένα είναι δημιουργική ακόμα και στον τρόπο που διαλέγει τα σημειωματάρια και τα στυλό της, δεν θα μπορούσε, λοιπόν, παρά να εμπνέεται και ακολούθως να εμπνέει σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Αν με ρωτάς γενικά, πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες με κάποιον τρόπο «αρνούνται» μια πραγματικότητα για να φτιάξουν μια άλλη δική τους και αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα όταν η πραγματικότητα δεν τους χωράει.
Το δικό σου βίντεο μέσα στο άδειο καφέ είχε θέμα τον «φόβο» στην πραγματική ζωή. Τι σε φοβίζει περισσότερο;
Ο θάνατος και ο φόβος ο ίδιος.
Τα μέσα που έχει η τέχνη αυτήν την περίοδο βρίσκονται μόνο στο διαδίκτυο. Μπορεί να βγει κάτι θετικό μέσα από αυτό;
Αν το έργο τέχνης είναι προορισμένο και «κατασκευασμένο» για την οθόνη, ναι, γιατί δίνεται πρόσβαση σε κόσμο που δεν θα την είχε αλλιώς. Αν το έργο τέχνης έχει σαν προϋπόθεση τη ζωντανή εμπειρία, όπως είναι για παράδειγμα η εμπειρία μιας θεατρικής παράστασης, η διαμεσολάβηση της οθόνης ενός υπολογιστή, είναι εξ ορισμού αντιπαραθετική στο συμβάν. Ειδικά αν ύστερα από την περίοδο που διανύουμε, δημιουργηθεί μια «συνήθεια» διαδικτυακών υποκατάστατων που μας κάνει να χάσουμε το σώμα μας, την αναπνοή μας, το βλέμμα μας από συμμέτοχους μιας ζωντανής διαδικασίας.
Στην οθόνη μας έρχονται και πολλές παραστάσεις. Την παγκόσμια ημέρα θεάτρου είδαμε και την οικογένεια Τσέντσι. Πώς είναι να βλέπεις μια δουλειά που δημιουργήθηκε για το θέατρο και καταλήγει στην οθόνη μας;
Ήταν ωραία γιατί ήταν μια αγαπημένη δουλειά από το παρελθόν που ήρθε σαν μαγνητοσκοπημένη ανάμνηση εκείνες τις μέρες της πρώτης καραντίνας. Η παράστασή μας όμως αποκτούσε τη δική της ζωή στο δικό της παρόν, καθεμία από τις 40 – αν θυμάμαι καλά- φορές που παίχτηκε εκεί στο υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη. Και αυτές οι 40 φορές ήταν αναντικατάστατες.
Μέσα σ' αυτή τη συγκυρία υπάρχουν προτάσεις και σχέδια για επόμενες θεατρικές παραστάσεις;
Υπάρχουν – μάλλον- αλλά επειδή τον τελευταίο χρόνο μάθαμε να μην μιλάμε για τα σχέδιά μας στο θέατρο γιατί ανατράπηκαν όλα, λέω να τα αφήσουμε για αργότερα..
Το επόμενο επαγγελματικό σου βήμα θα ήθελες να είναι πάλι στην τηλεόραση, στο θέατρο ή στον κινηματογράφο;
Μου έχει λείψει πολύ το θέατρο. Έχω όμως και μια μεγάλη επιθυμία να κάνω σινεμά.
Ονειρεύεσαι ρόλους ή συνεργασίες;
Είμαι σε κατάσταση περισσότερο αναζήτησης και λιγότερο ονείρου: κυρίως με απασχολεί τι θα λέμε και βασικά τι θα κάνουμε σαν καλλιτέχνες που ζούμε σε αυτές τις περίεργες εποχές, παρά το να υποδυθώ κάποιον συγκεκριμένο ρόλο.
Το «Παρουσιάστε!» κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:00 στον Ant1
Το θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαραγκά «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» (Τρία θεατρικάΑυτοί που περπατούν στα σύννεφα - Η εποχή του κυνηγιού - Στα πόδια εκδόσεις Κριτική)