Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 «Δεν υπάρχει ευτυχία, υπάρχει ζωή και η ζωή είναι ένας στρόβιλος. Ευτυχία είναι ν' αγαπάς τον στρόβιλο».

Η πολυαναμενόμενη παραγωγή του Θεάτρου Παλλάς,και μόνοπουκατάφερε μέσα από αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες να φτάσει τελικά στο κοινό, αποτελεί γεγονός αξιοσημείωτο που μας γεμίζει αισιοδοξία. Με 20 ηθοποιούς επί σκηνής,και πρόβεςεν μέσω ανασφάλειας και πολύ δύσκολων συνθηκών,ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης κατάφερε να παραδώσει στο κοινό μια παράσταση μεμοναδικό ρυθμό καικαλοδουλεμένη σε κάθε τηςλεπτομέρεια, που παρακολουθείς ευχάριστα για 2 ώρες και 40 λεπτά χωρίς διάλειμμα.

 Και όπως λέει και η Νίνα στο έργο: «Μπορεί να μην ζήσουμε πολύ… ας το γλεντήσουμε όσο ζούμε».

 O Kώστας Ταχτσής (1927-1988),εξέδωσε«Το τρίτο στεφάνι» το 1962,με έξοδα δικά του. Ωστόσο,ελάχιστα αντίτυπα πουλήθηκαν. Η επιτυχία ήρθε μετά από οκτώ χρόνια και την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Ερμής.

 Το 1979 διασκευάστηκε για το Τρίτο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου,με αφηγήτριες τη Ρένα Βλαχοπούλου και τη Σμαρώ Στεφανίδου.

 Το μυθιστόρημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως τηλεοπτική σειρά το 1995, σε σκηνοθεσία ΓιάννηΔαλιανίδη,με τις υπέροχες Λήδα Πρωτοψάλτη και Νένα Μεντή στους ομώνυμους ρόλους της Εκάβης και τηςΝίνας.

 Το 2009 το μυθιστόρημα ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή,με τη Νένα Μεντή στο ρόλο της Εκάβης και την Φιλαρέτη Κομνηνού στον ρόλο της Νίνας. Η παράσταση γνώρισε τεράστια επιτυχία και συνεχίστηκε στο Θέατρο Παλλάς.

 Έντεκα χρόνια μετά, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που πρωταγωνιστούσε και στην τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη, διασκευάζει εκ νέου το έργο μαζί με τον Νίκο Μανουσάκη και προτείνει μια νέα ανάγνωση σε μια εντυπωσιακή παραγωγή στο Θέατρο Παλλάς.

Το μυθιστόρημα αφορά δύο παράλληλους μονολόγους που εξιστορούν τις ζωές δύο γυναικών,της Νίνας και της Εκάβης. Η γνωριμία τους ξεκινάτο καλοκαίρι του 1936 και παράλληλα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη βιώνουν τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής που σημάδεψε βαθιά τον τόπο μας.

Η Ελλάδα του μεσοπολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου περνάει μπροστά από τα μάτια μας μέσα από τις ζωές των δύο γυναικών και,ο αγώνας τους για επιβίωση και για ένα καλύτερο αύριο, δοσμένος με τρυφερότητα, χιούμορ αλλά και σκληρότητα, αντικατοπτρίζει την ελληνική πραγματικότητα της εποχής -με τις αντιφάσεις, τη δύσκολη μοίρα της, τη γοητεία και την ομορφιά της.

Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη κατάφερε να ζωντανέψει με μοναδικό τρόπο τις 328 σελίδες του βιβλίου, σε μια παράσταση όπου η μια σκηνή διαδέχεται αρμονικά την άλλη, υπάρχει εντυπωσιακή συνοχή, το σύνολο των 20 ηθοποιών λειτουργεί σαν ένα σώμα και η εμπειρία θέασης είναι απολαυστική.

Με τον μοναδικό του τρόπο και την εντυπωσιακή σκηνική του ευφυΐα,ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καθοδηγεί τους ηθοποιούς του σε μια παράσταση συνόλου.

Αδυναμία του όλου εγχειρήματος που οφείλεται τόσο στη διασκευή όσο και στη σκηνοθετική προσέγγιση,είναι η επιφανειακή παρουσίαση κάποιων σχέσεων. Για παράδειγμα,στη συγκεκριμένη θεατρική μεταφορά,ο θεατής αδυνατεί να συλλάβει,γιατί η σχέση της Νίνας με την κόρη της Μαρία είναι τόσο εχθρική. Επιπλέον,ακόμη και ο βασικός κορμός όλου του έργου,το δέσιμο των δύο γυναικών δεν είναι ξεκάθαρος. Σε ελάχιστες στιγμές φαίνεται ουσιαστικά  η σχέση μεταξύ τους.

Η Μαρία Καβογιάννη αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο σπουδαία ηθοποιός. Η συναισθηματική της φόρτιση και οι μεταβάσεις της από το κωμικό στο τραγικό συμβαίνουν με μια απίστευτη φυσικότητα που καθηλώνει. Η σκηνή της συνειδητοποίησης της απάτης,με την ίδια να ψάχνει κάποιον μέσα στο άδειο σπίτι, η σκηνή της ανακοίνωσης του θανάτου του Γιάννη Λόγγου και φυσικά το τραγικό φινάλε τουγιουτης,με την ίδια σαν άλλη«μάνα κουράγιο»να κουβαλάει το σταυρό,είναι οι πιο δυνατές σκηνές της παράστασης και οι μόνες με τόσο έντονο συναίσθημα.Επιπλέον, ως Εκάβη διαθέτει ένα λαϊκό κομμάτι, ένα σεβντά που σιγοκαίει.

Αντίθετα η Μαρία Κίτσου, είναι τόσο φρέσκια και λαμπερή μέσα στο κίτρινο φουστάνι της, που καθόλου δεν πείθει για ταλαιπωρημένη από τη ζωή Νίνα και,δηλώσεις όπως: «Έφαγα όλη τη ζωή μου χωρίς να καταλάβω τι σημαίνει ευτυχία».

Η ηθοποιός δίνει μια μεστή ερμηνεία, χωρίς υπερβολές και με καθαρό λόγο,χωρίς όμως να καταφέρει να απογειώσει την ηρωίδα της.

Μεγάλη επιτυχία της παράστασης είναι το καστ των ηθοποιών,καθώς ακόμη και σε μικρά περάσματα,ο θεατής έχει την τύχη να παρακολουθήσει σπουδαίες ερμηνείες.

Ξεχωρίζει η Ελένη της Ελίζας Σκολίδη, ο Γιάννη Λόγγος του Κώστα Ανταλόπουλου, η νεότερη Νίνα της Ντάνης Γιαννακοπούλου, η Μαριέτα της Σύρμως Κεκέ και η μητέρα της,Αλεξάνδρας Παντελάκη.

Ο Μίνως Μάτσας έχει συνθέσει μοναδικές μελωδίες που αξιοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τη σκηνοθεσία και δημιουργούν υπέροχη ατμόσφαιρα.

Το λειτουργικό, ίσως για τη δράση σκηνικό (Πάρις Μέξης),έχω την αίσθηση ότι αποπροσανατολίζειτον θεατή τόσο με τη φλυαρία των σκηνικών αντικειμένων, όσο και με τις συνεχείς περιστροφές του.

Ειδικά για τις πιο πίσω θέσεις που η οπτική επαφή με τους ηθοποιούς χάνεται λόγω απόστασης,η λειτουργία του σκηνικού δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη θέαση.

Τα κοστούμια της Βασιλής Σύρμα είναι πολύ καλόγουστακαιδουλεμένα στη λεπτομέρεια. Μοναδική ένστασητο κίτρινο φόρεμα της Μαρίας Κίτσου.

Το «Τρίτο Στεφάνι» είναι μια πλούσια παραγωγή που σέβεται τον θεατή και τα 160 λεπτά της θέασης κυλούν ευχάριστα.

Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό είναι η ασφάλεια που νιώθει ο θεατής σ' όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο θέατρο Παλλάς. Το προσωπικό το θεάτρου, άρτια οργανωμένο, τηρεί το πρωτόκολλοευλαβικά. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι,τα θέατρα με τέτοια σοβαρή στάση που δείχνουν απέναντι στην τήρηση των κανόνων είναι κρίμα να μην λειτουργούν με 50% πληρότητα.

Κλείστε τις θέσεις μας μέσω Viva.gr 

Διαβάστε επίσης: 

Λήδα Πρωτοψάλτη: 61 Χρόνια Θέατρο Και Μια Ζωή Σαν Μυθιστόρημα (Συνέντευξη)

Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας», έλεγε ο Κάρολος Κουν. Το θέατρο δεν είναι για τον άνθρωπο μόνο ένα είδος ψυχαγωγίας.

Είναι μια μορφή έκφρασης, αλλά και μια μορφή ψυχοθεραπείας. Ένα ταξίδι που μας οδηγεί στα βάθη του εαυτού μας, των ανθρώπων γύρω μας, στην κατανόηση του κόσμου, της ζωής.

Το θέατρο είναι λύτρωση και παυσίπονο. Σήμερα η ανάγκη μας για όλα τα παραπάνω είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Γι' αυτό και τα θέατρα πρέπει να ανοίξουν.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10 Οκτωβρίου) δημιουργήθηκε το 1994, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα ψυχικά νοσήματα. Την πρωτοβουλία πήραν η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, κάθε 40 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος στον κόσμο χάνει τη ζωή του, διαπράττοντας αυτοκτονία. Αυτό αντιστοιχεί σε 800 χιλιάδες ανθρώπους τον χρόνο. Αν συνυπολογίσουμε και τις απόπειρες αυτοκτονίας που δεν έχουν μοιραία κατάληξη, τότε καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο είναι το ψυχικό τραύμα, ή άλλες ψυχικές και νοητικές διαταραχές που οδηγούν σε σκέψεις αυτοκτονίας.

Μ' αφορμή αυτή την ημέρα, θυμόμαστε μερικούς από του πιο ακραίους θεατρικούς ήρωες, που ελπίζουμε να «συναντήσουμε» σύντομα στις θεατρικές σκηνές.

Η «Κατερίνα» και η διπολική διαταραχή

Η παράσταση του Γιώργου Νανούρη με τη Λένα Παπαληγούρα επιστρέφει τον Οκτώβριο στην Αθήνα για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Βεάκη. Η παράσταση κατάφερε να δημιουργήσει τον δικό της θρύλο και, από ένα αναλόγιο για το έργο του Αύγουστου Κορτώ «Το βιβλίο της Κατερίνας», η αυτοβιογραφική αυτή ιστορία ανέβηκε σε πολλές σκηνές τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, και αγαπήθηκε πολύ από το κοινό.

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του συγγραφέα. Η Κατερίνα έχει μόλις αυτοκτονήσει και αρχίζει να αφηγείται την καταραμένη ζωή της. Φάρμακα, χάπια, σύζυγος και γιος, αγάπη και μίσος, ομοφυλοφιλία, αυτοσαρκασμός, χιούμορ ανακατεμένο με πόνο, στοργή μέσα από στριγκλιές, και απόπειρες αυτοκτονίας αποτελούν την χαοτική πραγματικότητα της ηρωίδας που παλεύει με τη διπολική διαταραχή και γραπώνεται από όποιον μπορεί, με αποτέλεσμα να παρασύρει μια ολόκληρη οικογένεια στη δίνη της αρρώστιας της.

«Γυάλινος κόσμος»: Μητέρα καταστροφή

Παραμένουμε στο δίδυμο Νανούρης- Παπαληγούρα, καθώς οι δύο τους αναμένεται να παρουσιάσουν στο Εθνικό Θέατρο το αριστούργημα του Τεννεσί Ουίλιαμς «Γυάλινος κόσμος». Στη σκηνή θα δούμε και τους:  Όλια Λαζαρίδου, Κωνσταντίνο Μπιμπή, και Αναστάσιο Ροϊλό.

Οι ήρωες του Ουίλιαμς δεν φλερτάρουν απλώς με τα άκρα αλλά είναι ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Σε πολλά έργα του, τη λύση δίνει ο ψυχιατρικός εγκλεισμός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ήρωες παραμένουν εγκλωβισμένοι στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Το έργο γράφτηκε το 1944 και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο θέατρο Civic στο Σικάγο.  Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ουίλιαμς.

Ο Αμερικανός συγγραφέας σε πολλά από τα έργα του ενσωματώνει στοιχεία της δικής του προσωπικής ζωής κι εκείνης των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του. Ο «Γυάλινος κόσμος» θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό του.

Η Αμάντα Γουίνγκφιλντ, η μητέρα του Τομ Γουίνγκφιλντ γίνεται ο απόλυτος τύραννος του γιου της, καθώς τον καταπιέζει εκβιάζοντάς τον συναισθηματικά για την αναπηρία της αδερφής του Λώρα Γουίνγκφιλντ.

Πρόκειται για μια  ελεγκτική μητέρα που επιβάλλει πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες για το τι  άνθρωπος πρέπει να είναι το παιδί και για το τι πρέπει (ή δεν πρέπει) να καταφέρει, να σκέφτεται ή να αισθάνεται. Συχνά, η ελεγκτική μητέρα υπερασπίζεται την έλλειψη ευελιξίας της, προβάλλοντάς την ως σημάδι βεβαιότητας και καθοδήγησης. Ο έλεγχος οδηγεί σε μεγάλη συναισθηματική ή και κοινωνική καταπίεση. Σε περίπτωση αντίδρασης απειλείται η σχέση με τη μητέρα

Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς απέξω τον Φρόιντ για να καταλάβει τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς.

«Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια»: Κτηνοβασία που σοκάρει

Το έργο του Άλμπι ευτύχησε σε ένα εξαιρετικό ανέβασμα από τον Νικορέστη Χανιωτάκη και με ένα δυνατό καρέ ηθοποιών (Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου,  Γιάννης Δρακόπουλος και Μιχαήλ Ταμπακάκης), με τον πρώτο να μας χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια.

Από την αρχαία ελληνική μυθολογία μέχρι και την περίφημη κινηματογραφική πραγματεία του Γούντι Άλεν πάνω στη σεξουαλική πράξη, με τίτλο Everything you always wanted to know about sex* (but were afraid to ask*), η σύζευξη ανθρώπου και ζώου διαδραματίζει κάτι παραπάνω από απλό ψυχαγωγικό ρόλο.

Επί δεκαετίες, η επιστημονική μελέτη των σεξουαλικών σχέσεων του ανθρώπου με (άλλα) ζώα υπήρξε επικεντρωμένη κατά κύριο λόγο στη θεώρηση της κτηνοβασίας ως αποκλίνοντος υποκατάστατου της διανθρώπινης σεξουαλικής σχέσης.

H τρέχουσα εκδοχή του επαγγελματικού εγχειριδίου της Αμερικανικής Ψυχολογικής Ένωσης (DSM-IV), καταγράφει την κτηνοβασία ως διαταραχή.

Φαντάζεστε, λοιπόν, τι συμβαίνει όταν ο Νίκος Κουρής ομολογεί στη σύζυγό του, Λουκία Μιχαλοπούλου, τον έρωτά του για μια....κατσίκα!

«Τζόρνταν»: Σκοτώνεις για την αγάπη;

Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία της Σίρλεϋ Τζόουνς, που κατηγορείται για τη δολοφονία του παιδιού της, πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο Lilian Baylis του Λονδίνου τον Απρίλιο του 1992.

Ο «Τζόρνταν» είναι μια μαρτυρία, βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κρατούμενης στη φυλακή, παιδοκτόνου και αποτυχημένης αυτόχειρα, Σίρλεϋ Τζόουνς. Η Τζόουνς αποκάλυψε την ιστορία της στη συγγραφέα Άννα Ρέϋνολντς, όταν οι δυο τους ήταν συγκρατούμενες (σημ.: η Ρέϋνολντς είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη, για φόνο με σφυρί, της κοιμισμένης μητέρας της). Το γεγονός της δολοφονίας ενός βρέφους από τη μητέρα του, που συντάραξε -ως αστυνομικό, δικαστικό και κοινωνιολογικό ρεπορτάζ- την κοινή γνώμη της Μ. Βρετανίας, κατά τη δεκαετία του ’80, μετουσιώθηκε σ’ έναν σπαρακτικό θεατρικό μονόλογο, που γρήγορα εντάχθηκε στα «έργα -στοιχήματα» για τις γυναίκες ηθοποιούς όλου του κόσμου.

Η παράσταση θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αυλαία, με τη Μαρία Κορινθίου να υποδύεται την τραγική ηρωίδα Σίρλεϋ Τζόουνς, υπό τη σκηνοθετική «μπαγκέτα» του Γιάννη Αϊβάζη. ( 15-16-17-18 Οκτωβρίου) και στη συνέχεια από 21 Οκτωβρίου  θα παρουσιάζεται στο ALHAMBRA ART THEATRE.

«Δείπνο Ηλιθίων»: Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή

Μια από τις καλύτερες κωμωδίες των τελευταίων ετών συνεχίζεται για 5η χρονιά στο Θέατρο Κάππα. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί μαζί με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη σε μια κωμωδία που άνετα ξαναβλέπαμε.

Ο  Πιερ Μπροσάν (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), πλούσιος μεγαλοεκδότης στο Παρίσι, που οργανώνει κάθε εβδομάδα με τους πλούσιους φίλους του ένα… ιδιότυπο δείπνο: Καθένας βρίσκει έναν «ηλίθιο», τον καλεί στο δείπνο, τρώνε, πίνουν, διασκεδάζουν, γελούν εις βάρος των ανυποψίαστων καλεσμένων τους και στο τέλος, αυτός που έχει φέρει τον πιο τέλειο «ηλίθιο», στέφεται νικητής

Ο Φρανσουά Πινιόν (Σπύρος Παπαδόπουλος), ένας αθώος, αφελής, καλοπροαίρετος άνθρωπος είναι το θύμα του γι' αυτή την εβδομάδα.

Ο ήρωας πάσχει από μια μορφή ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (OCD), μία ψυχική πάθηση που χαρακτηρίζεται από παράλογες σκέψεις, ιδέες, εικόνες (εμμονές – ιδεοληψίες ή ψυχαναγκασμούς), και οδηγεί τους πάσχοντες σε επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές (καταναγκασμούς). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο ήρωας έχει εμμονή με τις μινιατούρες που φτιάχνει από οδοντογλυφίδες!

«Άμλετ»: To be or not to be 

Είναι ίσως, ο πιο γνωστός θεατρικός ήρωας. Ο Άμλετ για πολλούς αποτελεί τη σκιά του Οιδίποδα, της λογοτεχνικής μορφής που συνδέθηκε όσο καμία άλλη με τη  φροϋδική ψυχανάλυση.

Ο Άμλετ, σίγουρα δεν είναι καλά, βλέπει φαντάσματα, για κάποιους θα μπορούσε να έχει και ένα είδος σχιζοφρένειας.

Από τους 4.000 στίχους του έργου του Σαίξπηρ, ο Άμλετ μόνος του εκφωνεί τους 1.500! Βρίσκεται επί σκηνής, στα 2/3 της παράστασης και για 30 λεπτά μονολογεί!

 Ο Άμλετ, σύμφωνα με τον κ. Γιωσαφάτ, είναι αμφισεξουαλικός και θηλυκός, γιατί έχει ανεπαρκές πατρικό πρότυπο. Μισεί τον πατέρα του, γιατί του κλέβει τη μητέρα. Διχάζεται ανάμεσα στον καλό πατέρα (φάντασμα) και τον κακό πατέρα (Κλαύδιο), και την καλή μητέρα (την οποία αποζητά στην Οφιλία) και την κακή μητέρα (Γερτρούδη).

«Έχω δει πολλούς Άμλετ στο ιατρείο. Τα προβλήματα είναι τα ίδια. Απλά δεν τα περιγράφουν οι ασθενείς με τον μεγαλοφυή τρόπο που το κάνει ο Σαίξπηρ», έχει δηλώσει ο ψυχοθεραπευτής.

Η παράσταση που ανέβασε πέρσι η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο ιστορικό Αμφιθέατρο και αναμένεται να συνεχιστεί ευτύχισε να έχει στον ρόλο του Άμλετ τον σπουδαίο Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, αλλά και έναν στο σύνολό του εξαιρετικό θίασο.

Διαβάστε επίσης:

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Ο Γεράσιμος Και Ο Νικορέστης Δεν Πήραν Ούτε Ένα Ευρώ Επιχορήγηση (Συνέντευξη) 

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη) 

Είδα Το «Γίδα Ή Ποια Είναι Η Σύλβια;», Σε Σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη και την Τόνια Τσαμούρη 

Αυτό που ζουν οι άνθρωποι του θεάματος τη φετινή σεζόν, δεν έχει προηγούμενο. Ετοιμάζονται για τις παραστάσεις, κάνουν πρόβες αλλά δεν ξέρουν πώς, πότε και αν θα λειτουργήσουν τελικά τα θέατρα. Προσπαθώντας να μείνουμε ψύχραιμες και αισιόδοξες, επιλέγουμε 5+5 παραστάσεις που θέλουμε πολύ να δούμε τη σεζόν 2020-2021. Με την ευχή να πάνε όλα καλά.... 

Γιώτα Δημητριάδη: 

1. Ο Δημήτρης Καταλειφός, στο Σύγχρονο Θέατρο,  υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Σκεύα, θα παρουσιάσει το αριστούργημα του Μπέκετ, «Τέλος του παιχνιδιού». Μαζί του στη σκηνή θα βρεθούν οι Άρης Μπαλής, Όλγα Δαμάνη και Γιώργος Ζιόβας. 

2. Στο Θέατρο Εμπορικόν, ο Νικορέστης Χανιωτάκης θα ανεβάσει τις «Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλλερ, με τους Νικήτα Τσακίρογλου, Άκη Σακελλαρίου, Ρένια Λουϊζίδου, Ιωάννα Παππά, Γεράσιμο Σκαφιδά, Ισιδώρα Δωροπούλου, Θωμά Γκαγκά και Γιάννη Καλατζόπουλο. Το 1953, ο Άρθουρ Μίλερ παρουσίασε το έργο στο Μπρόντγουεϊ, με τον τίτλο «The Crucible», και βραβεύτηκε με το Βραβείο Τόνι. Το 1957, οι «Μάγισσες του Σάλεμ» μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Η ομώνυμη ταινία «The Crucible», βασίστηκε στο διασκευασμένο σενάριο του ίδιου του Άρθουρ Μίλερ και το μεγάλου Ζαν-Πωλ Σαρτρ, και είχε ως πρωταγωνιστές τα δύο ιερά τέρατα του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Υβ Μοντάν και τη Σιμόν Σινιορέ. 

3. Ο Νίκος Μαστοράκης συνεργάζεται ξανά με την Μπέτυ Αρβανίτη στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, για το ανέβασμα του «Φθινόπωρο- Χειμώνας» του Λαρς Λορέν. Δίπλα στην Αρβανίτη θα δούμε τους Αλέξανδρο Μυλωνά, Μαρία Καλλιμάνη και Άννα Καλαϊτζίδου. 

4. Την «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι στο Θέατρο Ακάδημος, σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους  (με αλφαβητική σειρά) οι: Κωνσταντάκη Μαρία, Λίτσης Ερρίκος, Λουκάκη Δανάη, Οικονομίδου Ράνια, Πολυζωίδης Σήφης, Πουρσανίδης Νίκος, Συριόπουλος Μιχάλης, Τότσικας Αποστόλης. 

5. Το «Κουκλόσπιτο» του Ibsen τελειώνει με τη Νόρα αποφασισμένη να εγκαταλείψει τον άντρα και τα παιδιά της. Η καινούρια κωμωδία του LucasHnath «Το Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», ξεκινάει με την επιστροφή της Νόρας δύο δεκαετίες μετά. Tι έχει όμως αλλάξει για να την ίδια αλλά και για τους άλλους χαρακτήρες του έργου μετά από τόσα χρόνια;   Ο Μανώλης Δούνιας σκηνοθετεί την κωμωδία στο Θέατρο Πόρτα, ενώ στη σκηνή μαζί με τη Ναταλία Τσαλίκη και τον Αλέξανδρο Μυλωνά, θα δούμε τη Ντίνα Μιχαηλίδου και τη Δήμητρα Βήττα. 

 Τόνια Τσαμούρη: 

1. Τις μπεκετικές «Ευτυχισμένες μέρες» σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, με την Ανέζα Παπαδοπούλου στο Άττις-Νέος Χώρος. Ένα αγαπημένο μου κείμενο, σε μια σκηνοθετική εκδοχή που περιμένω με ενδιαφέρον.

2. Μια ανάσα πριν από τον τερματισμό δεν βρήκε το δρόμο προς την σκηνική πραγμάτωση «Η Κυρία του Μαξίμ» του Ζωρζ Φεντώ, από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Μια πολυπρόσωπη παραγωγή, σε μια σκηνοθετική προσέγγιση που πιστεύω ότι θα δικαιώσει την αναμονή μου.

3.Ο Αργύρης Πανταζάρας σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί με την Έλλη Τρίγγου στο «This is not Romeo & Juliet», σε μια διαφορετική εκδοχή του γνωστού σαιξπηρικού ζευγαριού. Στο Θέατρο Πορεία, μια κλασικά ρομαντική ιστορία, ιδωμένη αλλιώς

. 

4.Τη Ρένη Πιττακή σκηνοθετημένη από τον Γιάννη Μόσχο στο «Μια Γερμανίδα γραμματέας», που πρόκειται να ανέβει στο Ιλίσια-Βολανάκης.

5.Την πιντερική «Τέφρα και Σκιά», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λ. Βογιατζής, που θα ξαναλειτουργήσει. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Δημήτρης Ήμελλος και η Μαρία Σκουλά

+1.  Τέλος, περιμένουμε να ξαναδούμε παραστάσεις που πρόκειται να επαναληφθούν και αξίζει να μην τις χάσετε. Συγκεκριμένα, την επανάληψη της «Γίδας ή ποια είναι η Σύλβια» του Έντουαρντ Άλμπι, που μεταφέρεται στο Θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, καθώς επίσης και την αναβίωση της «Ευριδίκης» της Σάρα Ρουλ με τηνΚόρα Καρβούνη.  Το «Terror» του Φέρντιναντ φον Σίραχ που θα συνεχιστεί στο Θέατρο Αθηνών. Τον υπέροχο μονόλογο «Girls and Boys» του Dennis Kelly που θα συνεχιστεί στο Θέατρο 104 με την Δώρα Παρδάλη. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου στο Μικρό Χορν. Σίγουρα πρέπει να δείτε, αν δεν προλάβατε, την «Βασίλισσα της Ομορφιάς» του Μάρτιν Μακντόνα στο Επί Κολωνώ. 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Τη «Βασίλισσα Της Ομορφιάς», Σε Σκηνοθεσία Ελένης Σκότη

Είδα Το «Γίδα Ή Ποια Είναι Η Σύλβια;», Σε Σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη

Είδα Τα «Αξύριστα Πηγούνια», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 «H ζωή μιας γυναίκας είναι κάτι σαν γεύμα. Ο άντρας είναι κάτι σαν επιδόρπιο. Καλό είναι να φας και το επιδόρπιο, αλλά μη ξεχνάτε, όλα τα δυσάρεστα, π.χ. χοληστερίνη, πάχος, ζάχαρο και εν τέλει τύφλωση, προκαλούνται συνήθως όχι από το φαΐ, αλλά από τα επιδόρπια»

Το δύσκολο καλοκαίρι που διανύουμε ο Δημήτρης Μυλωνάς αποφάσισε να σκηνοθετήσει το έργο της Τζεραλντίν Άρον,«Το υπέροχό μου διαζύγιο».Το έργο παρουσιάστηκε τον χειμώνα στο Από Μηχανής Θέατρο και στη συνέχεια στο Μικρό Χορν σε δική του παραγωγή και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Τον ρόλο της Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ ερμήνευσε η Φαίδρα Δρούγκα.

 Τώρα τον μονόλογο της Ιρλανδής συγγραφέα, ζωντανεύει στην αυλή του Χυτηρίου η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου.

 Πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο έργο, με γρήγορους ρυθμούς, σημαντικές εναλλαγές και μοναδικές ισσοροπίες ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό. Η εύστοχη μετάφραση είναι της Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου, από το πρώτο ανέβασμα του έργου πάλι σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη με την Σμαράγδα Σμυρναίου πριν μια δεκαετία στο Αγγέλων Βήμα.

 Τι καλύτερο λοιπόν από ένα ανάλαφρο- αισιόδοξο έργο, με έντονες επιρροές sex and the city, για μια αυγουστιάτικη καλοκαιρινή βραδιά στο κέντρο της πόλης;

 Θα μπορούσε λοιπόν η παράσταση να ήταν μια feel good εμπειρία αν δεν παρακολουθούσε κανείς επί 80 λεπτά μια ηθοποιό να παλεύει μόνη στη σκηνή, με μια ανύπαρκτη σκηνοθεσία, ένα κακόγουστο σκηνικό (Έρση Δρίνη)  και πολλά προβλήματα που προκαλούνταν τόσο από τον ήχο της παράστασης όσο και των εξωτερικών θορύβων που παρεμβάλλονταν αυτής.

 Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου αξίζει συγχαρητήρια, όχι μόνο για την ερμηνεία της, αλλά κυρίως για την ψυχραιμία της. Στο πρώτο μέρος της παράστασης πάλευε με το χειλόφωνο, στη συνέχεια με τον ψεύτικο σκύλο που ξεκολλούσε η βάση του, αργότερα με τη φασαρία από τον εξωτερικό χώρο και πάντα με την απίστευτη ζέστη της βραδιάς.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά δεν κατάφερε να δώσει καμία λύση, τα κενά ανάμεσα στις πράξεις φαίνονταν ατελείωτα. Τα σκηνικά αντικείμενα εκσφενδονίζονταν στη σκηνή. Οι αλλαγές των κουστουμιών (τίμια η δουλειά του Γιάννη Μετζικώφ) δαπανούσαν πολύ χρόνο καταστρέφοντας τις liaison των σκηνών και διαλύοντας κάθε προσπάθεια της ηθοποιού να επικαλεστεί την ενσυναίσθηση του κοινού.

Παρ΄όλα αυτά η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου κερδίζει το στοίχημα καταφέρνοντας να περνά με μοναδικό τρόπο από το τραγικό στο κωμικό και αντίστροφα. Με τα εκφραστικά της μέσα σε εγρήγορη, την εξαιρετική της κίνηση και κρατώντας έναν εσωτερικό ρυθμό σ' όλη τη διάρκεια της παράστασης κερδίζει το θερμό χειροκρότημα.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε καλούς ηθοποιούς, έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς- πολυεργαλεία που έχουν μάθει να επιβιώνουν σε δύσκολες συνθήκες, να μανατζάρουν τους εαυτούς τους, να βάφονται και να ντύνονται μόνοι τους και δυστυχώς πολλές φορές να αυτοσκηνοθετούνται.

Δεν έχουμε όμως πολλούς καλούς σκηνοθέτες. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, κατά τη γνώμη μου,δεν ξεπερνούν τα δάκτυλα μιας παλάμης. Είθε, η νεοσύστατη σχολή σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου και η νέα γενιά των καλλιτεχνών να αλλάξει αυτή την εικόνα.

Διαβάστε επίσης:

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου Και Μπάμπης Χατζηδάκης Μιλούν Και Φωτογραφίζονται Για Το Texnes-Plus

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης 

 Οι Πέρσες, το «δράμα νόστου» του Αισχύλου, που σώζεται έως τις μέρες μας, αποτελεί το φετινό σκηνοθετικό εγχείρημα του Δημήτρη Λιγνάδη. Η τραγωδία είναι η πρώτη από τις τρεις που θα παρακολουθήσουμε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο στο ιαματικό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Ακολουθούν χοές στον τάφο του βασιλιά Δαρείου, ενώ λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται το φάντασμα του βασιλιά, που αν και ερμηνεύει τα γεγονότα σε σχέση με το παρελθόν, συνάμα προοικονομεί και το μέλλον. Το έργο ολοκληρώνεται με τον ρακένδυτο Ξέρξη να φτάνει ταπεινωμένος.

Πρόκειται για μια τραγωδία, από την οποία απουσιάζουν τόσο η δράση όσο και η πληθώρα των δραματικών προσώπων. Τα χαρακτηριστικά αυτά ενδεχομένως αποτέλεσαν και τον λόγο, για τον οποίο οι σκηνοθέτες καταπιάστηκαν με την τραγωδία, μετά την παρέλευση 15 ετών από την έναρξη του«Φεστιβάλ Επιδαύρου», το 1954.

Ωστόσο, το κείμενο του Αισχύλου, ακόμη κι αν γράφτηκε 2.500 χιλιάδες χρόνια πριν, θίγει ζητήματα αμιγώς διαχρονικά. Ίσως γιατί η αλαζονεία της εξουσίας δεν θα πάψει ποτέ να κατευθύνει τους κυβερνώντες αυτού του κόσμου.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης στο δεύτερο σκηνοθετικό εγχείρημα ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, κατάφερε ν’ αναδείξει έναπαραγνωρισμένο χαρακτηριστικό του αρχαίου δράματος, ήτοι τη μουσική/έμμετρη φύση του, η οποία υπό τη μουσική διδασκαλία τηςΜελίνας Παιονίδου, και σε συνδυασμό με την εμπνευσμένη δουλειά του Κωνσταντίνου Ρήγου, που επιμελήθηκε την κίνηση, μας χάρισε έναν από τους καλύτερους χορούς αρχαίας τραγωδίας.

Ο Βασίλης Αθανασόπουλος, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, ο Μιχάλης Θεοφάνους, ο Σπύρος Κυριαζόπουλος, ο Αλκιβιάδης Μαγγόνας, ο Λαέρτης Μαλκότσης, ο Γιώργος Μαυρίδης, ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Γιάννος Περλέγκας και ο Αλμπέρτο Φάις λειτούργησαν εξαιρετικά, οι οποίοι άλλοτε σαν ένα σώμα και άλλοτε μεμονωμένα, εντυπωσίασαν με τον λόγο και τη σκηνική τους παρουσία.

Η εικόνα του χορού, ακόμα και από ψηλά, μαγνήτιζε τα βλέμματα. Το εύρημα με τα κοντάρια, που γίνονταν στα χέρια των ηθοποιών από κουπιά, μέχρι πλοία και αντικείμενα μάχης, λειτούργησε εξαιρετικά.

Συγχαρητήρια αξίζουν και στον Γιώργο Πούλιο, ο οποίος αναλαμβάνοντας τη μουσική επιμέλεια της παράστασης, κατάφερε να συγκεράσει τη σύγχρονη ελληνική παράδοση με την αρχαιότητα, χρησιμοποιώντας την ποντιακή και κρητική παράδοση και το μπουζούκι, αλλά και το θρησκευτικό στοιχείο. Η παράσταση ξεκινάει με μια λύρα και ένα παραδοσιακό τραγούδι.

Όσον αφορά στη μετάφραση του Θεόδωρου Κ. Στεφανόπουλου, φαίνεται πως έχει γίνει καλή δουλειά, αν και εγείρονται ερωτήματα σχετικά με την επιλογή τόσο πολλών στίχων στα αρχαία ελληνικά και μάλιστα με την ερασμιακή προφορά. Γεγονός που όχι μόνο δεν αξιολογήθηκε με θετικό πρόσημο στις ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά μάλλον αποπροσανατόλισε και έθετε, τόσο εκείνους όσο και το κοινό, εκτός συνθήκης. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα για ποιο λόγο ακόμη και οινεοελληνικοί υπέρτιτλοι ήταν γραμμένοι στο πολυτονικό σύστημα.

Η Λυδία Κονιόρδου στον ρόλο της Άτοσσας, επιδόθηκε σε μια δυνατή ερμηνεία και απεικόνιση του προσωπείου της μητέρας-βασίλισσας, καταγράφοντας ένα αισθητικό πρότυπο καλλιτεχνικής θεατρικής έκφρασης μελετημένων κωδίκων της αρχαίας τραγωδίας, την οποία η ηθοποιός γνωρίζει άριστα. Η κίνηση και η άρθρωση του λόγου, υπέδειξαν την έντεχνη αναγωγή του ρόλου σε σύμβολο.

Η βασίλισσά της ανήκει σ’ ένα ανδροκρατούμενο σύστημα και η συμπεριφορά της είναι ανάλογη της προσπάθειας στην οποία πρέπει να επιδοθεί, για να επιβιώσει μέσα σ’ αυτό. Είναι, βέβαια, φανερό πως όλα αυτά έχουν αναπτυχθεί σε βάρος της αληθινής της φύσης. Κάποια στιγμή, όμως, το προσωπείο ραγίζει και η μητέρα-Άτοσσα λυγίζει, μαθαίνοντας πως ο γιος της, ο Ξέρξης, ζει. Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν έγινε αισθητό από την ερμηνεία της Λυδίας Κονίορδου, αποκλείοντας έτσι κάθε τι ανθρώπινο από την ηρωίδα.

Συνοδοιπόρος της σ' όλο αυτό το ταξίδι, το εντυπωσιακό φόρεμα της Εύας Νάθενα, που μετουσιώνεται σε «συμπρωταγωνιστή» της Κονιόρδου, όταν αφαιρείται ένα μέρος του και η ηθοποιός το σέρνει σαν άλλη «Μάνα Κουράγιο». Μια από τις πιο δυνατές εικόνες της παράστασης.

Ο Αργύρης Πανταζάρας ως αγγελιοφόρος, κερδίζει τις εντυπώσεις άμα τη εμφανίσει. Η συγκλονιστική περιγραφή της ναυμαχίας αλλά και όλων των επακόλουθων, αλυσιδωτών συμφορών του περσικού στρατεύματος, ζωντανεύει με απαράμιλλη οξύτητα και οδύνη μέσα από την αγγελική ρήση. Η κίνηση και ο λόγος του ηθοποιού καθηλώνουν. Αξιοσημείωτη και η έξοδός του, μια εντυπωσιακή εικόνα μέσα στην απλότητά της.

Ο Δαρείος του Νίκου Καραθάνου, θυμίζει το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ και είναι σαν να έρχεται από άλλον κόσμο. Η παρουσία του στην αρχή ξενίζει, γίνεται όμως άμεσα αντιληπτό γιατί επιλέγεται η συγκεκριμένη ερμηνευτική γραμμή. Ο Δαρείος του έχει έρθει από έναν άλλο κόσμο μ’ έναν ξεχωριστό κώδικα: άλλοτε σαν μια άλλη Κασσάνδρα προοικονομεί το μέλλον και άλλοτε σαν σοφός τυφλός Τειρεσίας δίνει οδηγίες στην βασίλισσα για την αντιμετώπιση της κατάστασης.

Ο Ξέρξης τουΑργύρη Ξάφη είναι επιβλητικός, ανθρώπινος και σπαρακτικά αληθινός. Μοναδικό αγκάθι και εδώ η ερασμιακή προφορά. Παρ' όλα αυτά, η σκηνική εμπειρία του ηθοποιού δείχνει να ξεπερνά και αυτόν τον σκόπελο.

Μια μικρή φωτεινή Ακρόπολη επιλέγει η Αλέγια Παπαγεωργίου για βασικό σκηνικό αντικείμενο, και με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να ικανοποιήσει εκπληκτικά τόσο τους εικαστικούς όσο και τους συμβολικούς της στόχους. Οι επιβλητικές μορφές των Περσών φαίνεται να κατατροπώθηκαν από μια μικρή αλλά φωτεινή πόλη. Το φως νίκησε το σκοτάδι και η αλαζονεία της εξουσίας «συνάντησε» την πιο σκληρή της τιμωρία.

Λιτό και πρακτικό το υπόλοιπο σκηνικό, με τα στασίδια της εκκλησίας κάποια στιγμή να χρησιμοποιούνται και ως μέσα παραγωγής ήχου.

Εν κατακλείδι, οι «Πέρσες» του Εθνικού Θεάτρου είναι μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσετε για να συνειδητοποιήσετε μέσω της Τέχνης πως κάποια πράγματα παραμένουν οικουμενικά και σύγχρονα, ακόμη και 2.500 χρόνια μετά. Σας θυμίζει κάτι ένας βασιλιάς - ηγέτης που στέλνει στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς η πράξη του αυτή να σηματοδοτεί την τιμωρία του μέσω της απώλειας της εξουσίας του;

Δυστυχώς σήμερα, είτε κοιτάξουμε τη γείτονα Τουρκία είτε τις μακρινές Η.Π.Α., η τυραννία των ηγετών και οι άστοχοι χειρισμοί εξακολουθούν να μένουν στο απυρόβλητο.

3 Υστερόγραφα:

1ον Ένα μεγάλο μπράβο στους εργαζομένους του Φεστιβάλ για την εξαιρετική οργάνωση. Ως θεατής ένιωσα ασφαλής.

2ον Η παράσταση του Σαββάτου έγινε παρουσία της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θεωρώ πολύ ενθαρρυντική την παρουσία της και το ενδιαφέρον της για το θέατρο.

3ον Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρης Λιγνάδης μέσα στον ενθουσιασμό του χειροκροτήματος, πήρε στα χέρια του τη μικρογραφία του Παρθενώνα, έσκυψε και τη φίλησε... Μιλάμε για αρχαιολαγνία και κρίση πατριωτισμού ή μια αυθόρμητη κίνηση ενθουσιασμού; Νομίζω πώς αξίζει να απαντηθεί γιατί η παράσταση προβλήθηκε και σε live streaming σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι άδικο για την ελληνική θεατρική παραγωγή να ταυτίζεται μόνο με το "Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατον" σε μια εποχή που η Επιδαύρος έφτασε στις οθόνες τόσων θεατών σ' όλόκληρο τον πλανήτη. 

Διαβάστε επίσης:

«Πέρσες»: Λίγο Πριν Την Πρεμιέρα Του Εθνικού Θεάτρου Κάνουμε Μια Αναδρομή Στις Παραστάσεις Που Είδαμε Τα Τελευταία 50 Χρόνια

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη 

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού 

Στην Πειραιώς 52, εκεί στο «Σχολείον» της Ειρήνης Παππά, κρύβεται ένας θαυμαστός χώρος και κόσμος, που το μόνο που τον χωρίζει από εμάς είναι η μεγάλη γκρι μεταλλική πόρτα. Εκεί στεγάζεται τα τελευταία χρόνια η δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Στο τέλος των λιθόκτιστων κτιρίων δεσπόζει η νέα θερινή σκηνή, την οποία θα εγκαινιάσει η περίφημη Λυσιτστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Ωστόσο, το βάπτισμα του πυρός αυτή η παράσταση θα το λάβει στις 31 Ιουλίου στην Επίδαυρο.

Επιστρέφοντας στον χώρο μας και ανοίγοντας τη συρόμενη πόρτα, κάνει την εμφάνισή του ο πιο κεφάτος οικοδεσπότης, ο σκύλος της σχολής, ο Μάρκος.

Φαντάζομαι πως ο covid -19 έχει επηρεάσει και όλη τη σκηνοθεσία της παράστασης...

 Δεν ξέρουμε τίποτα για τη ζωή σου όλα αυτά τα χρόνια που σε παρακολουθούμε. Έχεις κάνει προσπάθεια να προστατεύσεις την προσωπική σου ζωή;

 Λυσιστράτη 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Τη «Βασίλισσα Της Ομορφιάς», Σε Σκηνοθεσία Ελένης Σκότη

Συνέντευξη Με Τον Γιάννη Κότσιφα, Στα Παρασκήνια Του «Βυσσινόκηπου»

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Μια μοναδική έμπειρία απολαύσαμε όσοι τυχεροί βρεθήκαμε στη Μικρή Επίδαυρο την Παρασκευή 17 και το Σάββατο 18 Ιουλίου.

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

Είναι η πρώτη συνέντευξη στη μετά καραντίνα εποχή και η αισιοδοξία διαδέχεται τον ενθουσιασμό, πόσω μάλλον όταν η συνέντευξη αφορά σε παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το οποίο κινδυνεύσαμε να μην απολαύσουμε καθόλου το φετινό καλοκαίρι.

Η Κόρα Καρβούνη έχει φτάσει στον πεζόδρομο της Αινιάνος, στην πλατεία Βικτωρίας, λίγα λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Χαλαρή απολαμβάνει το δροσιστικό της ρόφημα. Σχολιάζω την ηρεμία και τη χαλαρότητα που εκπέμπει. «Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κάτσει τόσο μεγάλο διάστημα» μου εξηγεί.

Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του «Live Looping» στις 17 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, η Κόρα μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της από τη συνεργασία της με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, πάνω στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τη «Φόνισσα». Η ίδια θα δώσει πνοή στη Φραγκογιαννού, την πρωταγωνίστρια του κοινωνικού μυθιστορήματος του Σκιαθήτη συγγραφέα, που αποτελεί μια λογοτεχνική φιγούρα, χαραγμένη στη μνήμη των αναγνωστών εδώ και 120 χρόνια. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, η βασανισμένη ηρωίδα θα «επιστρέψει» στον φυσικό της χώρο, σ’ ένα τοπίο υπαίθρου, «ζωντανεύοντας» με αναπάντεχο τρόπο μέσα από τη μουσική του αγαπημένου δημιουργού.

Από την κουβέντα μας, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η «Ευριδίκη», στην οποία η Κόρα θα επιστρέψει έπειτα από οκτώ χρόνια, όπως επίσης και τα σχέδιά της για το μέλλον, ένα μεγάλο θεατρικό απωθημένο της, καθώς και το όνειρό της να γίνει μητέρα....

Πώς ήταν για σένα η εμπειρία της καραντίνας;

Καθολική! Δεν έχω ξεκουραστεί ποτέ τόσο μεγάλο διάστημα. Από την άλλη, κλειστήκαμε για σοβαρό λόγο και υπήρχε φόβος, επομένως δεν ήταν ξέγνοιαστα. Από ένα σημείο και πέρα όμως, συνήθισα και τον φόβο και αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτό το διάστημα. Όχι μόνο για ξεκούραση αλλά και υπαρξιακά. Ήταν μια καλή ευκαιρία για μένα να σκεφτώ και να εκτιμήσω τι κάνω στη ζωή μου. Τι έχω, τι δεν έχω, πώς ζούσα μέχρι τώρα...

Πώς ζούσες μέχρι τώρα;

Σε πάρα πολύ έντονους ρυθμούς. Δεν είχα χρόνο για τίποτα, ούτε να είμαι με τον άντρα μου, ούτε να δω τους δικούς μου, ούτε να μιλήσω με τα ανίψια μου, ούτε να μείνω λίγο με τον εαυτό μου. Επιτέλους, έκατσα λίγο και χάρηκα το σπίτι μου, έφαγα φυσιολογικά, διάβασα, μελέτησα, αλλά κυρίως, όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουν. Προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι όλο αυτό. Ήταν μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου.

Κατέληξες κάπου;

Κατέληξα ότι πρέπει να ζω καλύτερα, να γκρινιάζω λιγότερο και να εκτιμώ αυτά που έχω.

Σε λίγες μέρες θα σε δούμε στη Μικρή Επίδαυρο, στην παράσταση του Αλκίνοου Ιωαννίδη «Live Looping». Ξέρω ότι αγαπάς πολύ τις μουσικές παραστάσεις, και η «Ευριδίκη» που θα ξαναδούμε στο Θέατρο Πορεία, είναι μια παράσταση με πολλή μουσική. Νομίζω, όμως, ότι πρώτη φορά συμμετέχεις σε μια αμιγώς μουσική δουλειά. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Ουσιαστικά, στη συγκεκριμένη δουλειά θα ακούσετε τα δύο τελευταία κεφάλαια της «Φόνισσας», όπου υπάρχει ένας ηχητικός διάλογος με τη μουσική που έχει γράψει ο Αλκίνοος. Είναι μια πολύ ωραία εμπειρία. Εμένα πάντα μου αρέσει να δουλεύω με μουσικούς, πόσο μάλλον μ' έναν τέτοιο καλλιτέχνη, όπως είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, που με έχει μεγαλώσει (γέλια)! Βγήκε πολύ νέος! Είναι ένας πάρα πολύ αξιόλογος άνθρωπος και γι' αυτό είναι και τόσο μεγάλος καλλιτέχνης. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, που είναι σαν να μην ανήκει στην εποχή μας, έχει μια ευγένεια και ένα ήθος που μοιάζει να έχει έρθει από άλλη εποχή...

Και μια ιδεολογία που ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια....Είδαμε πρόσφατα τη στάση του και με το νερό των Σταγιατών.

Ακριβώς! Αγαπάει πολύ τον άνθρωπο ο Αλκίνοος και γι' αυτό κάνει όλα αυτά που κάνει. Ουσιαστικά και το έργο του Παπαδιαμάντη γι' αυτό μιλάει, για έναν άνθρωπο που καταδιώκεται.

Θα ακούσουμε όμως και τα δικά του τραγούδια;

Ναι, το πρώτο μέρος αφορά τη Φόνισσα, ενώ το δεύτερο είναι συναυλία με δικά του τραγούδια.

Για σένα αυτή η συνθήκη είναι πιο ξεκούραστη σε σχέση με την ερμηνεία κάποιου ρόλου;

Μη νομίζεις... Είναι δύσκολος ο Παπαδιαμάντης. Είναι ένας τόσο μεγάλος συγγραφέας με μια δική του ιδιαίτερη γλώσσα, που δεν μπορώ να πω ότι δεν χρειάζεται δουλειά. Βέβαια, πράγματι, δεν έχει τόσες πρόβες όσες απαιτούνται σε μια θεατρική παράσταση. Είναι περισσότερο προσωπική η πρόβα, απαιτείται μια δική μου προετοιμασία, ώστε να βγει ο λόγος ατόφιος και καθαρός.

Θα δοθούν μόνο δύο παραστάσεις στη Μικρή Επίδαυρο;

Και μια στην Ελευσίνα στις 6 Σεπτεμβρίου.

H «Φόνισσα» γοητεύει ιδιαίτερα τόσο τον θεατρικό κόσμο, όσο και τον μουσικό. Την έχουμε δει ως θεατρικό έργο (με την Μπέττυ Αρβανίτη, τη Λυδία Κονιόρδου), αλλά και ως όπερα (με τον Γιώργο Κουμεντάκη). Ποια στοιχεία του έργου νομίζεις ότι κινητοποιούν τους καλλιτέχνες;

Όταν ένας συγγραφέας έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο πάνω σε μια γυναίκα, η οποία δολοφονεί μικρά κορίτσια, και δεν παίρνει θέση υπέρ ή κατά, ούτε την αθωώνει ούτε την ενοχοποιεί. Αυτό σημαίνει ότι κάτι σπουδαίο έχει γράψει. Με την έννοια ότι δεν σπαταλάς τόσο χώρο για έναν χαρακτήρα, αν δεν θες όντως να τον δικαιώσεις.

Νομίζω πως αυτό γίνεται ξεκάθαρο και με την τελευταία φράση του κειμένου: «Μετέωρη ανάμεσα στη θεία και την ανθρώπινη δίκη...».

Ακριβώς... Πέθανε στη μέση. Ούτε δικαιώθηκε ούτε αδικήθηκε, είναι όλα στα μισά. Στα μισά του δρόμου που πήγε να σωθεί, στα μισά ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Όλα μισά... Είναι για μένα ένα πάρα πολύ συγκινητικό έργο. Η Φραγκογιαννού, για μένα, είναι θύμα. Η ζωή της φέρθηκε πολύ σκληρά και έφτασε στο σημείο να σκοτώνει τα μωρά κορίτσια για να μην ζήσουν αυτά που πέρασε η ίδια.

Και δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα φαινόμενα της γυναικείας κακοποίησης αποτελούν παρελθόν.

Είναι συγκλονιστικά σύγχρονο το έργο. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή, πολλές αναφορές για γυναίκες που κακοποιούνται και βιώνουν απίστευτα σκληρές καταστάσεις.

Υπάρχει στην παράσταση τέτοιου είδους νύξη;

Κάνουμε...ναι...Πολύ λίγο, δεν μπορείς να μην συνδέσεις την ιστορία με το παρόν.

Τόσο ο Παπαδιαμάντης, όσο και ο Βιζυηνός έχουν μια ιδιαίτερη γλώσσα που γοητεύει. Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι το Εθνικό Θέατρο θα ανεβάσει το «Το αμάρτημα της Μητρός μου» στην αγγλική γλώσσα; Ούσα και μισή Αμερικανίδα, πώς το σχολιάζεις;

Νομίζω πως δεν θα μου άρεσε, διότι όλη η μαγεία αυτών των συγγραφέων έγκειται στη γλώσσα που χρησιμοποιούν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή είναι η πρόκληση για μένα, να μιλήσω όπως μιλούσε η Φραγκογιαννού.

Υπάρχει κάποια άλλη φράση του κειμένου που «γράφει» ιδιαίτερα μέσα σου;

Εκεί που λέει: «Να το προικιό μου». Ενώ πεθαίνει, βλέπει και την προίκα της, που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μποστάνι χέρσο, σε γκρεμό, και πεθαίνει κοιτώντας το...

Τον χειμώνα θα επαναλάβετε την «Ευριδίκη». Τελικά, ο μεγάλος σου καημός να πρωταγωνιστήσεις σε μια καθαρόαιμη κωμωδία, δεν έχει εισακουστεί ακόμα από τους σκηνοθέτες;

Δυστυχώς, δεν μου κάνουν πρόταση για κωμωδία...Όσο και να το λέω, δεν έχω εισακουστεί ακόμα. Δεν πειράζει! Θα κάνω μόνη μου και θα τρίβουν τα μάτια τους! Γιατί, νομίζεις ότι στα δραματικά έργα που παίζω, δεν γελάει το κοινό; Και στην «Ευριδίκη» και στα «Παράσιτα», ακόμη και όταν έπαιζα την Μπλανς, το κοινό γελούσε. Αν δεν βάλεις χιούμορ στην ερμηνεία σου, δεν μπορεί να περάσει το δράμα.

Πώς είναι «να συναντάς» τον ίδιο ρόλο οκτώ χρόνια μετά;

Πρώτα απ’ όλα, δεν θα είναι η ίδια παράσταση λόγω κορωνοϊού. Αυτό σημαίνει ότι θ’ αλλάξουν οι συνθήκες πάνω στη σκηνή, δεν θα έχουμε τις αγκαλιές και τα φιλιά που είχαμε πριν από οκτώ χρόνια. Θα πρέπει σκηνοθετικά να δουλέψουμε πάνω σε μια νέα συνθήκη. Κυρίως, όμως, δεν θα είναι η ίδια παράσταση γιατί εγώ δεν είμαι ίδια πλέον, ο Τάρλοου δεν είναι ο ίδιος σκηνοθέτης, ο Μαλκότσης και ο Νταλιάνης δεν είναι οι ίδιοι ηθοποιοί. Επιπλέον, θα υπάρχουν και διαφορές στη διανομή και θα έχουμε μαζί μας τον Ορέστη Χαλκιά και την Αρετή Τίλη, που σίγουρα θα φέρουν δικά τους στοιχεία στην παράσταση.

Προσωπικά, πώς αισθάνεσαι που «θα συναντήσεις» ξανά την Ευριδίκη;

Χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί για μένα η διαδρομή αυτού του ρόλου δεν είχε τελειώσει, αλλά και το κοινό ζητούσε χρόνια να επαναληφθεί αυτή η παράσταση. Αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο, το cd της έγινε ανάρπαστο, το ίδιο και το πρόγραμμα της παράστασης που έχει εξαντληθεί. Γι' αυτό και είχαμε αποφασίσει εδώ και δύο χρόνια να την επαναλάβουμε.

Έχεις δηλώσει ότι: «Αρκετά μεγάλη κατάλαβα ότι είμαι ενήλικη». Τι σχέση έχεις με το παιδί μέσα σου;

Ηθοποιός έγινα, επομένως έχω πολύ καλή σχέση. Θεωρώ ότι στην ελληνική κοινωνία τα παιδιά απογαλακτίζονται πολύ αργά και ακόμη πιο δύσκολα ενηλικιώνονται. Άργησα να ενηλικιωθώ με την έννοια του απογαλακτισμού. Το παιδί μέσα μου, όμως, δεν το αφήνω ποτέ, το αγαπώ και το χρειάζομαι.

Εκτός από το να παίξεις σε κωμωδία, θα ήθελες να έχεις κερδίσει και ένα Όσκαρ. Αναρωτιέμαι, πώς με μπαμπά Αμερικάνο, έχοντας ξεπεράσει το εμπόδιο της γλώσσας, δεν αποφάσισες μια καριέρα στο εξωτερικό.

Το θέμα με τη γλώσσα υπάρχει. Η προφορά μου δεν είναι άρτια, ένας Αμερικάνος θα καταλάβει ότι είμαι ξένη. Επιπλέον, πήγαν τόσο καλά τα πράγματα για μένα εδώ, που δεν είχα λόγο να φύγω από τη χώρα μου. Ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό να παίζει στη γλώσσα του. Παρ’ όλα αυτά, έχω παίξει και σε μια ταινία στα αγγλικά.

Βλέπουμε ότι έχει επανέλθει στην τηλεόραση η ελληνική μυθοπλασία με πολλούς θεατρικούς ηθοποιούς στο καστ...Θα σε δούμε σε κάποια σειρά;

Μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματά μου για τον δεύτερο κύκλο της σειράς «Έτερος Εγώ», που θα προβληθεί από την Cosmote tv. Είμαι πολύ χαρούμενη που επανέρχονται οι σειρές και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό που παρακολουθούμε σ' αυτές ηθοποιούς που «έχουν κάνει χιλιόμετρα στο σανίδι». Πιστεύω ότι έτσι αναβαθμίζεται και το επίπεδο της υποκριτικής. Για μένα, πρέπει πλέον να σταματήσει και ο διαχωρισμός εμπορικός και μη εμπορικός ηθοποιός. Είναι κάτι παρωχημένο και πρέπει να τελειώνει. Κάνουμε όλοι οι ηθοποιοί το ίδιο πράγμα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν αυτούς διαχωρισμούς.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Θα ήθελα να έχω ολοκληρωθεί ως άνθρωπος, δηλαδή να γίνω μητέρα. Νομίζω ότι είναι το μόνο κομμάτι που μου λείπει. Στο επαγγελματικό κομμάτι νιώθω πλήρης, έχω συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες, έχω παίξει στην Επίδαυρο, έχω γυρίσει ταινίες και σειρές. Δεν μου λείπει κάτι...

Ακούγεσαι πραγματικά πλήρης...

Δεν θέλω να υποτιμώ όλα τα καλά που μου έχουν τύχει. Είναι δύσκολο να αποδεχθείς την επιτυχία, έχει πόνο αλλά δεν θέλω να υποτιμήσω όλα αυτά που έχω κάνει. Θεατρικά δεν μου λείπει κάτι, πέρα από μια καθαρόαιμη κωμωδία. Δεν λέω: «Αχ, δεν έχω παίξει αυτό...». Τώρα το μόνο που μ' ενδιαφέρει, είναι να έχω την υγεία μου και να είμαι καλά στην προσωπική μου ζωή.

Μου λες ότι έχει πόνο να αποδεχθείς την επιτυχία και θυμάμαι ότι μετά την πρώτη σου θεατρική δουλειά, «Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μου», είχες αρρωστήσει.

Ναι, όταν τελείωσαν οι παραστάσεις, ανέβασα 39 πυρετό για δύο εβδομάδες. Είχα κουραστεί τόσο πολύ, που έσκασα πλέον. Η επιτυχία είναι βάρος και ειδικά για ένα νέο παιδί.

Πλέον την απολαμβάνεις την επιτυχία;

Ακόμα δεν είναι εύκολο...Συνήθως όλοι περιμένουμε ότι θα αποτύχουμε.

Μετά από όλα όσα έχεις χτίσει, δεν νιώθεις ασφάλεια;

Δεν νιώθω καμία ασφάλεια, και ξέρεις γιατί; Η επιτυχία δεν έχει να κάνει μ' εμένα προσωπικά αλλά μ' ένα σύνολο. Αν η ομάδα δεν είναι δεμένη και ο σκηνοθέτης δεν είναι μια πατρική και καλλιτεχνική φιγούρα από πάνω, δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχει η παράσταση, όσο σπουδαίο και να είναι το έργο.

Έχεις υπάρξει σε δουλειές που για σένα δεν ήταν καλές;

Βεβαίως, και ήμουν η πρώτη που το γνώριζε. Το αισθάνομαι από τις πρόβες. Για την «Ευριδίκη» είχα πει στον Τάρλοου ότι αυτή η παράσταση θα κάνει επιτυχία.

Και τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση, όταν νιώθεις ότι η παράσταση δεν θα πάει καλά;

Τίποτα, συνεχίζω και προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. ∆εν στενοχωριέμαι τώρα πια....

Ευχαριστούμε πολύ το MatchPoint για τη φιλοξενία της φωτογράφισής. 

Info: Την Κόρα Καρβούνη θα δούμε στις 17 και 18 Ιουλίου στη Μικρή Επίδαυρο στην παράσταση  «LiveLooping»  περισσότερες πληροφορίες εδώ. 

Ενώ από 4 Νοεμβρίου θα πρωταγωνιστήσει στην «Ευριδίκη» στο Θέατρο Πορεία κλείστε εδώ τις θέσεις σας. 

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Στην όμορφη και δροσερή αυλή του θεάτρου Από Κοινού, στο Γκάζι, τα πάντα τρέχουν με ρυθμούς πρεμιέρας. Η Ελένη Γερασιμίδου, ο Αντώνης Ξένος, ηΑγγελική Ξένου και οΑνδρέας Βελέντζας ετοιμάζονται από 8 Ιουλίου να μας παρουσιάσουν την ξεκαρδιστική επιθεώρηση του Δημήτρη Χαλιώτη «Μένουμε… ταπί».

«Όλα αυτά που βλέπετε τα έχει φτιάξει ο Αντώνης μόνος του» μου λέει η Ελένη Γερασιμίδου, περήφανα, για την hand made αυλή του θεάτρου τους.

 Αγγελική Ξένου 

40 χρόνια μαζί στη ζωή και στη σκηνή, η Ελένη Γερασιμίδου και ο Αντώνης Ξένος, έχουν αποφασίσει να επενδύσουν στο θέατρο και ως παραγωγοί των παραστάσεών τους. Χωρίς να διστάζουν να αναλάβουν παράλληλα αρκετές από τις πρακτικές και καλλιτεχνικές ανάγκες που προκύπτουν.

Το πρώτο πράγμα, που ρωτάει κανείς αυθόρμητα τα χρόνια του κορονοϊούείναι πώς αποφάσισαν να πάρουν το ρίσκο για μια νέα παραγωγή αυτό το δύσκολο καλοκαίρι.

Η Ελένη Γερασιμίδου μου λέει:«Στις αρχές Μαΐου, όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε γι' αυτή την επιθεώρηση, δεν είχαμε ιδέα τι θα γίνει... Μάλιστα, γνωρίζαμε ότι θα μπορούσαμε να δουλέψουμε με μόλις 25 θεατές. Σήμερα, σύμφωνα με τα τετραγωνικά μας μπορούν να είναι 37. Παρ' όλα αυτά τολμήσαμε, εκεί που άλλοι μεγάλοι παραγωγοί φοβούνταν...Σκέψου ότι ακόμα και σήμερα που μιλάμε δεν ξέρουμε τι θα γίνει με το διάλειμμα».

Λίγα λεπτά αργότερα η σπουδαία κωμικός μεταμορφώνεται σε μια νοικοκυρά που επιμένει να… μένει σπίτι. Κάθεται δίπλα στον αμίλητο σύζυγό της (Αντώνη Ξένο) στον καναπέ και μονολογεί μπροστά από την τηλεόραση:«Εμάς μας έσωσε ο Μητσοτάκης...Ευτυχώς που προλάβαμε να κλειστούμε μέσα! Τι κούκλος όμως χαίρεσαι να τον βλέπεις...».

Φυσικά η σαρωτική επιθεώρηση δεν αφήνει τίποτα όρθιο!Στα νούμερα υπάρχουν σχόλια για όλον τον πολιτικό κόσμο από το Σύριζα και το Πασόκ μέχρι το Κ.Κ.Ε!

Η Ελένη Γερασιμίδου μοιάζει να προέρχεται από την καλή πάστα των σπουδαίων ηθοποιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1960, διαθέτωντας το μοναδικό προνόμιο, άμα τη εμφανίσει, να κερδίζει το πηγαίο γέλιο της πλατείας.

Ο Δημήτρης Χαλιώτης μας μιλάει για τη συγγραφή αυτή της ξεχωριστής επιθεώρησης εν μέσω καραντίνας 

Επιπλέον είναι ανήσυχη καλλιτεχνικά και αναζητά νέα έργα και συνεργασίες.Κάπως έτσι ανακάλυψε και τον Δημήτρη Χαλιώτη. «Ένας φίλος μας είπε για τον Δημήτρη τον Γενάρη, στη συνέχεια οι συνθήκες άλλαξαν και το έργο γράφτηκε μέσα στην καραντίνα». μου εξηγεί

Ενώ τονίζει την αγάπη της γι' αυτό το είδος του θεάτρου: «Μόνο επιθεωρήσεις κάνουμε στην αυλή. Πέρσι δεν πήγε καλά η παράσταση, ήμουν και εγώ στο Άλσος δεν σημαίνει ότι δεν πήγε καλά επειδή έλειπα εγώ, έτυχε...».Ομολογεί με ειλικρίνεια και συμπληρώνει: Γενικότερα, όμως ότι άλλο έχει παρουσιαστεί εδώ είχε μεγάλη επιτυχία. Θα μου πεις sold-out με 50 άτομα; Ναι, γιατί σκέψου ότι στα “Σκουπίδια” του Ξανθούλη είχαμε άλλα 50 άτομα, δεν χωρούσαν και έφευγαν».

Αντώνης Ξένος

Την ρωτάω πόσο δύσκολο είναι να πρωταγωνιστεί και να σκηνοθετεί; «Δεν είναι δύσκολο έχει κάποιους κανόνες που χρόνια τώρα τους ξέρουμε, αν τους ακολουθήσεις το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει».

Για την Ελένη Γερασιμίδου «το Θέατρο είναι μόνο λαϊκό όλα τα άλλα είναι μπούρδες....».

Η Αγγελική Ξένου έχει μόλις κατέβει από τη σκηνή,όπου παρουσίασε την κυρία με τα κρεμμυδάκια έναν μονόλογο για μια γυναίκα που βιώνει την καταπίεση μέσα στην καθημερινότητάς της και βρίσκει διέξοδο στον τεμαχισμό των κρεμμυδιών.

Σχολιάζω την τραγικότητα που κρύβεται πίσω από τον χαρακτήρα «Σαφέστατα μέσα από την κωμωδία μπορούν να ειπωθούν οι πιο τραγικές ιστορίες. Εγώ δεν έχω βιώσει τέτοια μορφή καταπίεσης αλλά μπορώ να φανταστώ πώς είναι...»

Την καταπίεση της καραντίνας και τον φόβο για το μέλλον πώς το βίωσες; «Εμένα όλα αυτά μου βγαίνουν σε αγωνιστικότητα και δημιουργία».

Ανδρέας Βελέντζας

Ο Δημήτρης Χαλιώτης, που υπογράφει τα κείμενα της παράστασης μου περιγράφει την ιστορία αυτής της επιθεώρησης :«Ξεκίνησα να γράφω από τον Φεβρουάριο πριν τον κορονοιό και ενώ ήταν πολλά νούμερα έτοιμα στην πορεία όλα άλλαξαν. Τα πάντα στρέφονταν γύρω από εκεί...Στην αρχή δεν ξέρεις πώς να το σατιρίσεις όλο αυτό...Σαστίζεις.. Νιώθεις το πόσο σοβαρό είναι».

Παρατηρώ ότι το «Μένουμε… ταπί» θα είναι από τις ελάχιστες νέες παραγωγές που θα απολαύσουμε αυτό το καλοκαίρι. Καθώς οι περισσότεροι επιλέγουν επαναλήψεις ως σίγουρες λύσεις. «Το καταλαβαίνω απόλυτα, μου λέει ο Δημήτρης, είναι μεγάλο το ρίσκο μιας καινούργια δουλειάς με τέσσερις ηθοποιούς».

Ο Αντώνης Ξένος, που για τις ανάγκες του έργου θα μεταμφιεστεί ακόμη και σε...Νίκο Χαρδαλιά, κάνει πρόβα με τον νεότερο συνάδελφό του Ανδρέα Βελέντζαένα νούμερο, όπου υποδύονται δύο ματατζίδες, που σίγουρα θα σας θυμίσουν πολλά...

Ο Ανδρέας είναι ο μικρότερος της παρέας και η συνεργασία του με το Από Κοινού θέατρο, ξεκίνησε πέρσι το καλοκαίρι, όταν κλήθηκε σε μια μόλις μέρα να κάνει αντικατάσταση. «Εδώ έχω ασχοληθεί με πολλά πράγματα από την ταξιθεσία, μέχρι τα κουστούμια που έφτιαξα πέρσι στις “Καρέκλες” του Ιονέσκο»μου λέει λίγο πριν παρουσιάσει «το αντικειμενικό δελτίο ενημέρωσης»και χωθεί πίσω από μια οθόνη ως άλλος παρουσιαστής ειδήσεων.

 Αγγελική Ξένου και Ανδρέας Βελέντζας

Λίγο πριν φύγουμε, ρωτάω με χιουμοριστική διάθεσή την Ελένη Γερασιμίδου αν θα προσκαλέσουν τα στελέχη της κυβέρνησης που πρωταγωνιστούν στο «Μένουμε… ταπί» στην αυλή τους. Η έκφραση της μου τα είπε όλα... «Γιατί πάνε αυτοί θέατρο;»

Να πάτε στην αυλή του Από Κοινού θα γελάσετε με την ψυχή σας και μέσα στα κείμενα του Δημήτρη Χαλιώτη θα δείτε τον εαυτό σας, τους φόβους σας, τις σχέσεις σας και θα τα ξορκίσετε όλα με τον καλύτερο τρόπο, με το χιούμορ.

Ο φωτογράφος του texnes-plus, Κοσμάς Ινιωτάκης εν δράσει!Η Ελένη Γερασιμίδου και ο Αντώνης Ξένος σε σκηνή πρόβας. 

 Σε μία εποχή που το να κάνεις θέατρο συνιστά πράξη πολιτική και γενναία, το Από Κοινού Θέατρο δίνει το «παρών» με μία επιθεώρηση που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Με βιτριολικό χιούμορ, πολύ χορό και τραγούδι. Κόντρα στην ανασφάλεια και τον φόβο. Τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης για την προστασία από τον κορονοϊό.

Συντελεστές:

Κείμενα: Δημήτρης Χαλιώτης

Σκηνοθεσία: Ελένη Γερασιμίδου

Χορογραφίες: Mia Molika

Ενδυματολογική επιμέλεια: Έβελυν Σιούπη

Σκηνικά: Ντίνος Παρηγόρης

Ενορχήστρωση: Γιώργος Θεοφάνους

Παίζουν: Ελένη Γερασιμίδου, Αντώνης Ξένος, Αγγελική Ξένου, Ανδρέας Βελέντζας

Φωτογραφίες παράστασης: Φραντζέσκα Καλπακίδου

Γραφιστικά: Βάσια Μπρέστα

Πρεμιέρα: 8-7-2020

Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:15

Διάρκεια παράστασης: 110΄

Γενική είσοδος: 15 € (με κρασί, μπύρα, αναψυκτικό) Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-apo-koinou/menoume-tapi/

Τηλέφωνο κρατήσεων: 211 4057249

Από Κοινού Θέατρο

Ευπατριδών 4, Γκάζι,

Τ.Κ. 11854

(μετρό: Κεραμεικός)

τηλ. 211 4057249

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Διαβάστε επίσης:

Με Ποντιακό Έργο Η Ελένη Γερασιμίδου Από Το Φθινόπωρο Στο Θέατρο Από Κοινού

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

 Ηθοποιός και Mezzo-Soprano, η Χριστίνα Φρονίστα γεννημένη στην Αθήνα έλαβε  ελληνογερμανική σχολική εκπαίδευση. Η αγάπη της για το θέατρο την οδήγησε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης από όπου και αποφοίτησε το 2001. Δούλεψε ως ηθοποιός σε θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα και παράλληλα έκανε μάθηματα τραγουδιού στο Βερολίνο, αποκτώντας γνώσεις στις τεχνικές του Belting, λυρικού τραγουδιού και Mixed Voice.  

Στο καλοκαιρινό Φεστιβάλ στο Chorin το 2016 ανέλαβε το ρόλο της Αδελαΐδας στο Vogelhändler του Carl Zeller. Την ίδια περίοδο ανέλαβε το ρόλο της Kate στο Girls Night στο Βερολίνο (Musical).

Ανήκεις στην μερίδα των καλλιτεχνών που μέσα στην καραντίνα παρέμειναν δημιουργικοί. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το "Quarantine Radio Stories";

Η ιδέα για το "Quarantine Radio Stories“ μου ήρθε τις πρώτες μέρες της καραντίνας, όταν ξαφνικά μου απαγορεύτηκε να εξασκήσω τη δουλειά μου. Όταν δηλαδή ακυρώθηκαν οι συναυλίες, οι παραστάσεις και όλες οι εκδηλώσεις. Θέλησα να βρω ένα τρόπο να κάνω τη δουλειά μου λαμβάνοντας υπόψη τις καινούριες συνθήκες, να παίξω δηλαδή και να ερμηνεύσω λογοτεχνικά κείμενα. Έτσι σκέφτηκα το ραδιόφωνο ως μέσο και τις αναγνώσεις που είχα ήδη παρουσιάσει σε διάφορες εκδηλώσεις στο Βερολίνο. Από τη στιγμή που διαμορφώθηκε σαν ιδέα, η υλοποίησή του ήταν πολύ εύκολη. Ηχογράφησα, λοιπόν, με το κινητό μου τηλέφωνο τα κείμενα. Τα περισσότερα έχουν ήδη παρουσιαστεί σε παρουσιάσεις βιβλίων ή σε εκθέσεις έργων τέχνης κ.α. Επειδή μιλώ και ερμηνεύω σε τέσσερις γλώσσες, αποφάσισα να ηχογραφήσω και στις τέσσερις. Δυσκολεύτηκα στην παρουσίασή τους στο ίντερνετ, ιδιαίτερα στο YouTube, επειδή είναι χώρος, στον οποίο παρουσιάζονται βίντεο. Η ομάδα των Greek Berliners, https://www.greekberliners.com, με υποστήριξε από την αρχή, δημιουργώντας τα βίντεο, ανεβάζοντάς τα και υποστηρίζοντάς τα με την τεχνογνωσία που χρειάζεται το ίντερνετ. Επίσης έδωσε χώρο στο έργο αυτό στη σελίδα τους, χωρίς κόστος. Και λόγω των περίπου 20.000 μελών τους έγινε το έργο γνωστό σε περισσότερους ακροατές. Ταυτόχρονα έκανε γνωστό το έργο σε δυο ραδιοφωνικές εκπομπές, που ασχολούνται με θέματα των Ελλήνων του Εξωτερικού. Επιπλέον με έφεραν σε επαφή με τη Νατάσσα Βησσαρίωνος και την εκπομπή της ¨Κουβέντες μακρινές¨ στο ραδιοφωνικό σταθμό ¨Φωνή της Ελλάδας¨ της ΕΡT https://webradio.ert.gr/i-foni-tis-elladas/, στην οποία παρουσίασα τη δουλειά μου. Στην πορεία των ηχογραφήσεων συνειδητοποίησα, ότι το ραδιόφωνο ως μέσο, αλλά και η ηχογράφηση της ερμηνείας ενός κειμένου ή ρόλου μου αρέσει πάρα πολύ. Κάνω ακριβώς την ίδια δουλειά, που θα έκανα για μία ζωντανή παρουσίαση/ παράσταση, απλά το αποτέλεσμα είναι ένα ηχητικό αρχείο. Κλείνεις τα μάτια και ακούς μια ιστορία, σαν να άκουγες μουσική. Η φαντασία έχει πια χώρο και λειτουργεί ελεύθερα, επειδή δεν υπάρχει εικόνα. Ο ακροατής μπορεί να φτιάξει τη δική του ταινία. Στη Γερμανία το ηχητικό βιβλίο ¨Hörbuch¨, είναι πολύ διαδεδομένο και προτιμάται από πολλούς λάτρες του βιβλίου. Γι’ αυτό και η ποιότητα του έργου και απόδοση του κειμένου από τον εκάστοτε ομιλητή/ παρουσιαστή είναι υψηλή.

Πώς μπορεί ένα τέτοιο πρότζεκτ να αποδώσει οικονομικά;

Ένας τρόπος είναι να έχει πολλούς ακροατές στο YouTube και νομίζω, πως μέσω διαφήμισης, μπορεί να έχει έσοδα. Άλλος τρόπος είναι να ενδιαφερθούν εταιρείες παραγωγής ηχητικών βιβλίων ή εταιρείες παραγωγής δίσκων ή εταιρείες παραγωγής ραδιοφώνου ή μεταγλωττίσεων ή θεαμάτων (ψηφιακών ή και ζωντανών παρουσιάσεων) και να το εκδώσουν είτε σε μορφή cd μαζί με το εκάστοτε βιβλίο είτε στο ίντερνετ σε σελίδες ηχητικών βιβλίων. Για παράδειγμα στη Γερμανία υπάρχουν αρκετές εταιρείες παραγωγής ηχητικών βιβλίων στο ίντερνετ. Το ηχητικό αρχείο μπορείς να το νοικιάσεις ή να το αγοράσεις ή να γίνεις μέλος στο site, αφού πληρώσεις μηνιαίως ή ετησίως ένα ποσό. Τα πνευματικά δικαιώματά σου μεταβιβάζονται κάθε φορά που ακούγεται το έργο σου. Επίσης έκανα με τις αναγνώσεις αυτές ένα podcast, κάτι που δε γνώριζα και πραγματικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.

Πόσο σου έχει λείψει ένα live show;

Πριν μια εβδομάδα κάναμε ένα γύρισμα σε μία ανάγνωση του Μινώταυρου του Φρίντριχ Ντύρρενματτ, ένα από τα έργα που ηχογράφησα στο "Quarantine Radio Stories“. Τις επόμενες τρεις μέρες γελούσα, η συμπεριφορά μου ήταν πολύ διαφορετική. Μου λείπει αφάνταστα το να ερμηνεύω. Είναι κάτι που έχω ανάγκη. Το κάνω κάθε μέρα από είκοσι χρονών. Είναι πια μια φυσική λειτουργία, εμπειρία, γνώση. Στo live show εισπράττεις την ενέργεια του κοινού, μπορείς να τη διαχειριστείς όντας πάνω στη σκηνή. Είναι πολύ μεγάλο όπλο να μπορείς να ελέγχεις τη συναισθηματική πορεία του κοινού και του κάθε ανθρώπου σε αυτό. Απ΄ την άλλη μεριά χωρίς τους θεατές δεν ξέρεις αν αυτό που ετοιμάζεις μόνος σου μήνες πριν έχει νόημα ή κάποια αξία. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς ότι απαγορεύεται να εξασκήσεις τη δουλειά σου. Είναι η τρίτη φορά που το αντιμετωπίζω στη ζωή μου τα τελευταία δέκα χρόνια: μία με την απαγόρευση των παιδικών παραστάσεων με τη γρίπη Η1Ν1 το φθινόπωρο του 2019, μία με την οικονομική κρίση και μία με τον Covid 19. Και εγώ και οι υπόλοιποι άνθρωποι χρειαζόμαστε το θέατρο, σαν κοινωνική εκδήλωση, σαν ψυχαγωγία, με την σημασία της λέξεως.

Πώς είναι η κατάσταση στο Βερολίνο τώρα;

Υπάρχουν χαλαρώσεις των μέτρων. ΄Οσον αφορά στο θέατρο: κάποια μεγάλα θέατρα, όπως το Berliner Ensemble σχεδιάζει με μείωση καθισμάτων να ξεκινήσει τη λειτουργία του από την επόμενη σεζόν, δηλαδή από το Σεπτέμβρη. Από τις 700 θέσεις έχει πια 270. Ο θεατής θα έχει τη μοναδική εμπειρία να δει την παράσταση χωρίς να τον ενοχλούν τα κεφάλια των μπροστινών του. Θα ανέβουν βέβαια παραστάσεις, που δεν έχουν σωματική επαφή και καλύπτονται από μικρό αριθμό ηθοποιών. Οι πιο μεγάλες παραγωγές δε θα παιχτούν προς το παρόν. Οι κρατικές όπερες όμως κάνουν τρία ή και τέσσερα πλάνα. ¨Ένα για επαναλειτουργία το Σεπτέμβριο, που δεν το βλέπουν και πολύ σίγουρο, το δεύτερο για το Νοέμβριο, άλλο το Γενάρη και άλλο τον επόμενο Μάρτιο. Στην όπερα εργάζονται για μια παράσταση πάρα πολλά άτομα, όπως χορωδία, σολίστες, ορχήστρα, τεχνικοί σκηνής, ενδυματολόγοι και άλλοι βοηθητικοί υπάλληλοι. Είναι πιο δύσκολο να προσαρμοστούν τέτοια μεγάλα έργα στους κανόνες προστασίας για τον ιό. Το καλοκαίρι έχουν ακυρωθεί σχεδόν όλα. Γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν εκδηλώσεις με πολύ μικρό αριθμό καλλιτεχνών και θεατών και παίρνοντας όλα τα μέτρα προστασίας για τον ιό, όπως μικρές συναυλίες, αναγνώσεις, μικρές παρουσιάσεις έργων. Από τις αρχές Ιουνίου ξεκίνησαν σε κάποια θέατρα οι πρόβες και οι ορχήστρες ιδιαιτέρως πνευστών οργάνων και χορωδίες μπορούν να κάνουν πρόβες μόνο σε ανοιχτούς σωρούς. Για κάθε ειδικότητα γίνεται μια έρευνα σε συνεργασία με το Charité, την πανεπιστημιακή κλινική του Βερολίνου με θέμα την επικινδυνότητα του κάθε επαγγέλματος σε σχέση με τον ιό. Τέτοιου είδους έρευνες έγιναν για το τραγούδι, τις χορωδίες και τα πνευστά όργανα. Κάθε οργανισμός διαπραγματεύεται την λειτουργία του κατά περίπτωση με το Υπουργείο Υγείας και ανάλογα την περίπτωση, προσπαθούν να ξαναλειτουργήσουν. Βεβαίως σε πολλές περιπτώσεις είναι ασύμφορο, δηλαδή οικονομικά δεν μπορούν να λειτουργήσουν τα μεγάλα θεάματα, χωρίς εισιτήρια, γιατί το κόστος τους είναι τεράστιο.

Έχει λάβει κατά τη γνώμη σου η γερμανική κυβέρνηση ικανοποιητικά μέτρα ενίσχυσης των καλλιτεχνών μετά την κρίση λόγω του κορονοϊού;

Έχουν γίνει οι εξής κινήσεις. Έχουν δοθεί δυο διαφορετικά επιδόματα. Ένα από το κράτος του Βερολίνου και αφορά μόνο στα λειτουργικά έξοδα ελεύθερων επαγγελματιών (και καλλιτεχνών) για την περίοδο των πέντε μηνών και ένα από το κράτος της Γερμανίας για την περίοδο των τριών μηνών. Όμως αυτά αφορούν μόνο σε λειτουργικά έξοδα της επαγγελματικής δραστηριότητας και όχι σε μισθό ή προσωπικά έξοδα. Θα ελεγχθούν και ότι δε χρησιμοποιηθεί πρέπει να επιστραφεί. Γίνεται προσπάθεια να πληρωθεί είτε ολόκληρο είτε μέρος των συμβολαίων καλλιτεχνών, τα οποία δεν θα ισχύσουν. Και οι υπάλληλοι/καλλιτέχνες των θεάτρων παίρνουν ένα μέρος του μισθού τους. Επίσης σχεδιάζουν και βάζουν σε λειτουργία προγράμματα από το Υπουργείο που επιχορηγούν ομάδες καλλιτεχνών για να παραχθούν έργα μέχρι και το τέλος του 2020. Τα μεγάλα θέατρα επιχορηγούνται από το κράτος, χάνουν όμως τα έσοδα από τα εισιτήρια. Κάποιοι οργανισμοί θεάματος, όπως τo Friedrichstadtpalast, συμφωνούν με το Υπουργείο Πολιτισμού και προχωρούν σε ανακαινίσεις του εξαερισμού ή των κτηρίων με σκοπό την επαναλειτουργία τους μέσα στα πλαίσια της προστασίας για τον ιό ή οργανώνουν στους χώρους τους γυρίσματα τηλεοπτικών εκπομπών όπως Top Model κλπ. ¨Έτσι προσπαθούν να κατοχυρώσουν τις θέσεις εργασίας των υπαλλήλων τους. Το Friedrichstadtpalast θα ανοίξει τον Ιανουάριο του 2021. Πρόκειται για μια σκηνή κλειστού χώρου με περίπου 1800 θέσεις.

Έχουν κυκλοφορήσει διάφορα δημοσιεύματα που παρακινούν τους Γερμανούς να κάνουν διακοπές στη χώρα μας. Ζώντας στο Βερολίνο αισθάνεσαι ότι αυτή η πανδημία έχει βελτιώσει την εικόνα της χώρας μας στη Γερμανία; (Δεν είμαστε πια τα κακά παιδιά της Ευρώπης;)

Βεβαίως. Η Ελλάδα τα πήγε πολύ καλά την περίοδο που μας πέρασε. Νομίζω, το γεγονός ότι οι Έλληνες πειθάρχησαν τόσο πολύ στην περίοδο της καραντίνας, έκαναν τους Γερμανούς να μας εμπιστευτούν πολύ. Δεν περίμεναν από τα ¨παιδιά του Νότου¨ να μπορούν να πειθαρχήσουν έτσι και να ακολουθήσουν με αυτόν τον τρόπο τις κυβερνητικές εντολές.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Θα συνεχίσω τις "Quarantine Radio Stories“ ηχογραφώντας και άλλα κείμενα. Προσεχώς και ένα απόσπασμα από ένα ελληνικό λογοτεχνικό έργο ενός νέου συγγραφέα. Ταυτόχρονα σχεδιάζω μία παράσταση για το δεύτερο μισό του 2021 και το πρώτο μισό του 2022, που - αν όλα πάνε καλά - μπορεί να παρουσιαστεί και στη Γερμανία και στην Ελλάδα. Μου αρέσει να προσαρμόζω τη δουλειά μου στην επικαιρότητα. Γι’ αυτό ψάχνω τρόπους έκφρασης με τα νέα δεδομένα. Πιστεύω ότι ο ψηφιακός κόσμος θα μας απασχολήσει πολύ τον επόμενο καιρό, όπως έχει ήδη γίνει.