Από τη Γιώτα Δημητριάδη

 φωτογραφία: Danielle Aspis

Έχει λάβει κατά τη γνώμη σου η γαλλική κυβέρνηση ικανοποιητικά μέτρα ενίσχυσης των καλλιτεχνών μετά την κρίση λόγω του κορονοϊού;

Στις 6 Μαΐου, αρκετά καθυστερημένα, ανακοινώθηκαν κάποια μέτρα, όταν πια είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Μάλιστα, ήταν ο ίδιος ο Μακρόν που τα ανακοίνωσε, καθώς ο υπουργός πολιτισμού, κατ’ουσίαν εξαφανισμένος, από την αρχή της καραντίνας, ήταν ωσεί παρών. Η ανακοίνωση ορισμένων από αυτά τα μέτρα έφερε ένα αίσθημα ανακούφισης, όπως, ας πούμε, η ανακοίνωση του «λευκού έτους», δηλαδή μιας περιόδου όπου θα μπορούν οι εργαζόμενοι στο χώρο του θεάματος να λαμβάνουν επίδομα ανεργίας, ακόμα κι αν δεν συγκεντρώσουν τα απαραίτητα ένσημα – και πώς θα μπορούσαν άλλωστε να τα συγκεντρώσουν, όταν ο χώρος του θεάματος είναι από τους πρώτους που χτυπήθηκαν, κι από τους τελευταίους που θα επανέρθουν. Άλλα μέτρα, πάλι, όπως η απασχόληση καλλιτεχνών και τεχνικών του θεάματος – ακροάματος στα σχολεία ή στις κατασκηνώσεις, προκάλεσε σχεδόν θυμηδία στους άμεσα ενδιαφερόμενους.

Εν πάση περιπτώσει, έχουν περάσει πολλές μέρες από την ανακοίνωση αυτή. Υποτίθεται ότι αυτά τα μέτρα θα περνούσαν από επεξεργασία και συζήτηση με τα Υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας. Αυτή τη συζήτηση, που θα έδινε το πράσινο φως για την εφαρμογή των μέτρων, ακόμα την περιμένουν οι Γάλλοι καλλιτέχνες και τεχνικοί. Και στο μεταξύ, υπάρχουν άνθρωποι που ήδη έχουν μηδαμινά έσοδα, καθώς και μετά την άρση της καραντίνας, οι περισσότερες καλλιτεχνικές δραστηριότητες δεν έχουν φυσικά ακόμα επανέρθει. Τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, μουσικής, θεάτρου, χορού έχουν ακυρωθεί όπως άλλωστε και οι εκθέσεις – κάτι ακατανόητο για μένα, αφού στις εκθέσεις θα μπορούσε να υπάρχει έλεγχος του αριθμού των επισκεπτών.

Με την Φανί Αρντάν και τον σκηνοθέτη, Ναντίρ Μοκνές, στα γυρίσματα της τανίας Lola Pater. (φωτογραφία: Philippe Castetbon)

Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στη Γαλλία είδαμε ότι ανακοινώθηκε ένα πρόγραμμα δημοσίων παραγγελιών. Εδώ υπήρξαν αντιδράσεις για τις άμεσες αναθέσεις, στη Γαλλία πώς θα λειτουργήσει αυτό το μέτρο;

Οι δημόσιες παραγγελίες αφορούν κυρίως το χώρο των εικαστικών, είτε από το κεντρικό κράτος είτε από την περιφέρεια. Υπάρχει η αίσθηση ότι μιλάμε για σταγόνα στον ωκεανό, και φυσικά, ουσιαστικά αφήνει ακάλυπτη την ανεξάρτητη καλλιτεχνική δημιουργία. Τα πράγματα είναι πολύ αόριστα ακόμα και για τις άμεσες ενισχύσεις και αποζημιώσεις, καθότι οι προυποθέσεις που έχουν τεθεί, αφήνουν πολλούς εικαστικούς απ’έξω.

Αυτό που έχει προκαλέσει εντύπωση ωστόσο, είναι ότι, ενώ έχουν ακυρωθεί όλα τα φεστιβάλ, όπως ας πούμε το Φεστιβαλ της Αβινιόν, δόθηκε άδεια επαναλειτουργίας απ’ευθείας σε ένα τεράστιο θεματικό πάρκο, του οποίου ο ιδιοκτήτης φαίνεται να έχει ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις. Γενικώς, επικρατεί η αίσθηση ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Έχεις παρακολουθήσει το κίνημα “Support art workers”; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο στη Γαλλία;

Απο μακριά, αναγκαστικά, καθώς βρίσκομαι στη Γαλλία αυτή τη στιγμή.

Στη Γαλλία, υπήρξαν κάποιες τέτοιες κινήσεις (ενδεικτικά αναφέρω το #LPPM Lutter pour ne pas mourir, Αγωνίζομαι για να μην πεθάνω). Ωστόσο, τις βασικές διεκδικήσεις αρθρώνει το σωματείο των εργαζομένων στο χώρο του θεάματος το οποίο συνεχίζει τις κινητοποιήσεις.

Φωτογραφία:Eric Deniset

Στη Γαλλία η κατάσταση ήταν πιο σοβαρή από τη χώρα μας. Νιώθεις ότι το κοινό δύσκολα θα κλειστεί από το φθινόπωρο σε κάποια αίθουσα;

Πραγματικά δεν έχω ιδέα, μακάρι να είχα μαντικές ικανότητες. Θα εξαρτηθεί πολύ από τα μέτρα που θα πάρουν οι ίδιες οι αίθουσες ως προς την τοποθέτηση των θέσεων και, φυσικά, από την αναζωπύρωση του ιού από Σεπτέμβριο, το περίφημο «δεύτερο κύμα». Πάντως, η απολύτως προσωπική αίσθηση που έχω, από συζητήσεις με γιατρούς, είναι ότι πλέον είναι προετοιμασμένοι και, συνεπώς, αισιόδοξοι για την εξέλιξη.

Έχεις ασχοληθεί και με το θέατρο και τον κινηματογράφο στη Γαλλία. Πλήττονται το ίδιο τόσο όσον αφορά το κομμάτι της προετοιμασίας (πρόβες κ.λ.π) όσο και τον τρόπο που τελικά φτάνουν στο κοινό; (θερινά, drive-in)

Σε ό,τι αφορά κινηματογράφο, τηλεόραση, ίντερνετ, έχει πάλι αρχίσει να κινείται δειλά δειλά το στάδιο της παραγωγής, καθότι στα γυρίσματα, μπορούν πιο εύκολα να τηρηθούν τα μέτρα προστασίας. Στο θέατρο, από τις πρώτες ανακοινώσεις για την επόμενη σεζόν, φαίνεται να υπάρχει μια τάση για περισσότερες επαναλήψεις και λιγότερες νέες παραγωγές, έτσι ώστε τα χαμένα έσοδα από την περιορισμένη προσέλευση να αντισταθμιστούν με το χαμηλότερο κόστος (αμοιβές προβών, κατασκευές σκηνικών κτλ.)

Θερινοί κινηματογράφοι υπάρχουν λιγότεροι από ό,τι στην Ελλάδα, ενώ βλέπουμε ότι και η Αβινιόν, παρά τους ανοιχτούς χώρους που διαθέτει, δεν απέφυγε την ακύρωση.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Έχω τη χαρά να ξανασυναντηθώ με τη Μάρθα Μπουζιούρη, η οποία μου πρότεινε να παίξω στην παράσταση που θα σκηνοθετήσει με θέμα τα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων. Η παράσταση θα βασιστεί καταρχήν στο βιβλίο-μαρτυρία του Grégory Reibenberg «Μια ωραία ομάδα» (Une belle équipe). Ο ίδιος ο Reibenberg, είδε το εστιατόριο του να γίνεται αντικείμενο επίθεσης των τρομοκρατών οι οποίοι, λίγα λεπτά πριν, είχαν χτυπήσει το συναυλιακό χώρο Μπατακλάν, με δεκάδες νεκρούς, στις 13 Νοεμβρίου 2015. Στην επίθεση αυτή, ο συγγραφέας έχασε τη μητέρα του παιδιού του και άλλους 19 ανθρώπους, φίλους, συνεργάτες κτλ. Το βιβλίο μιλάει για τη διαχείριση αυτή της τεράστιας απώλειας. Ταυτόχρονα, καθώς ο ίδιος ο συγγραφέας με τη σύντροφό του αποτελούσαν ένα μεικτό ζευγάρι (αυτός εβραίος, εκείνη μουσουλμάνα) διαλύονται κάποιοι μύθοι σε σχέση με την τρομοκρατία. Βλέπουμε ανθρώπους που, μακριά από πολιτικά παιχνίδια, γνωρίζουν πολύ καλά πώς να συνυπάρχουν, να δημιουργούν και να εξελίσσονται, χωρίς οι προσωπικές πεποιθήσεις τους να μπαίνουν εμπόδιο στην αρμονική συμβίωση.

Σε προσωπικό επίπεδο, η πρόταση της Μάρθας έμοιαζε σχεδόν καρμική. Μέσα στην καραντίνα, ήταν μια πρόταση που με έβγαλε από το παρόν και μου επέτρεψε να ονειρεύομαι το μέλλον. Επίσης, ανέλαβα με μεγάλη χαρά και τη μετάφραση του βιβλίου που θα αποτελέσει τον άξονα της παράστασης. Διαβάζοντας και μεταφράζοντάς το, συνειδητοποίησα ότι μένω σε απόσταση λίγων μόνο μέτρων από όλα τα μέρη που αναφέρονται στο βιβλίο! Δρόμοι, πλατείες, δημόσια κτίρια, μπαρ, καφετέριες, εστιατόρια, όλοι οι χώροι του δράματος ζωντάνευαν κάθε μέρα τρισδιάστατα μπροστά μου, όταν έκανα το καθημερινό «νούμερο 6» της καραντίνας. Το «ζωντάνευαν» είναι βέβαια σχετικό, καθότι όλοι αυτοί οι «χώροι ζωής», όπως τους αποτελεί ο Ράιντεμπεργκ, ήταν κλειστοί λόγω lock down, και οι δρόμοι ήταν απολύτως έρημοι. Νομίζω ότι ήταν από τις πιο περίεργες και ενδιαφέρουσες φάσεις έρευνας που έχω κάνει ποτέ για παράσταση.

Η τραγωδία του «Πέρσες», η οποία διδάχθηκε το 472 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια, είναι το παλαιότερο και μοναδικά σωζόμενο έργο με πολεμικό περιεχόμενο ‒ είχαν προηγηθεί η «Μίλητου Άλωσις» του Φρυνίχου, που του κόστισε πρόστιμο γιατί θύμιζε στους Αθηναίους «οικεία κακά», και το έργο «Φόνισσες», πάλι του Φρυνίχου, που έχει το ίδιο περιεχόμενο με τους «Πέρσες».

Το έργο του Αισχύλου είχε ανεβάσει με μεγάλη επιτυχία και ο Άρης Μπινιάρης το 2017, στα πλαίσια του  Φεστιβάλ Επιδαύρου σε μια παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (ΘΟΚ). 

ΠΕΡΣΕΣ του Αισχύλου

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Παρασκευή 24, Σάββατο 25 και Κυριακή 26 Ιουλίου

Οι Πέρσες (472 π.Χ) είναι το παλαιότερο πλήρες δράμα που σώζεται στις μέρες μας και ταυτόχρονα ένα ιστορικό ντοκουμέντο για τη σημαντικότερη σύγκρουση της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Μία από τις πιο καθοριστικές μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητας, αποτελεί το θέμα της τραγωδίας του Αισχύλου, ο οποίος πήρε μέρος σ’ αυτήν.

Χωρίς θριαμβολογίες και κομπασμούς και με σεβασμό στην οδύνη των ηττημένων, ο Αισχύλος παραδίδει έναν ύμνο για την ελευθερία του ατόμου και αντιπαραθέτει τα δημοκρατικά ιδεώδη απέναντι στη δεσποτική μοναρχία και την τυφλή υποταγή στην εξουσία. Η νίκη στεφανώνει εκείνους που ακολουθούν τη σύνεση ενώ ο μηχανισμός της δικαιοσύνης τιμωρεί όποιον με οδηγό την αλαζονεία ξεπερνάει τα όρια, προσβάλλοντας με την έπαρσή του θεούς και ανθρώπους.

Υπόθεση

Στα Σούσα, την πρωτεύουσα των Περσών, οι γέροντες που έχουν μείνει στα μετόπισθεν, πιστοί φύλακες των λαμπρών ανακτόρων του Ξέρξη, ανησυχούν για το στρατό τους που έχει εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας, καθώς κανένα νέο δεν έχει φτάσει για την έκβαση της πολεμικής επιχείρησης.

Οι εντυπωσιακά πολυάριθμες δυνάμεις που συνθέτουν το περσικό στράτευμα με τα ηχηρά ονόματα των αρχηγών του και τη θεόδοτη δύναμη του βασιλιά τους, δεν αρκούν για να κατευνάσουν την ανησυχία των γερόντων, που γνωρίζουν ότι το αδιαπέραστο δίκτυ της Πλάνης ξεγελάει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στο χαμό.

Η ανησυχία κορυφώνεται όταν η βασίλισσα Άτοσσα, μητέρα του αρχηγού της εκστρατείας Ξέρξη, και γυναίκα του νεκρού Δαρείου, αφηγείται το δυσοίωνο όνειρό

της: ο Ξέρξης προσπαθούσε να ζέψει στο άρμα του μια Ελληνίδα και μια Ασιάτισσα αλλά η Ελληνίδα έσπασε τα δεσμά και γκρέμισε τον βασιλιά.

Η άφιξη του λαχανιασμένου αγγελιαφόρου επιβεβαιώνει τα κακά προαισθήματα: ολόκληρος ο περσικός στρατός εξοντώθηκε. Οι Έλληνες νίκησαν.

Η διεξοδική αφήγηση της ήττας των Περσών καταλήγει στην εκτενή περιγραφή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, τη φυγή του Ξέρξη και την κακή τύχη του υπόλοιπου στρατού που επιχείρησε να επιστρέψει διά ξηράς.

Το σύμβολο του ένδοξου παρελθόντος, ο βασιλιάς Δαρείος, εμφανίζεται από τον Άδη ως απάντηση στις επικλήσεις των χθόνιων δυνάμεων και τους θρήνους των Περσών. Η ερμηνεία του πεθαμένου βασιλιά για την καταστροφή, αποδίδει τις ευθύνες στην αλαζονεία του Ξέρξη και την ύβρη του απέναντι στη φύση και τους θεούς. Η άφιξη του κουρελιασμένου ηττημένου βασιλιά, σε έντονη αντίθεση με την προηγούμενη ένδοξη παρουσία του Δαρείου ολοκληρώνει την εικόνα της πανωλεθρίας. Τα εγκώμια για τα επιτεύγματα του παρελθόντος, μετατρέπονται σε θρήνους και οδυρμούς για το παρόν, και κορυφώνουν την οδύνη στο άλλοτε ένδοξο παλάτι των Περσών.

Ταυτότητα Παράστασης

Μετάφραση: Θ.Κ. Στεφανόπουλος

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης

Σκηνικά: Αλέγια Παπαγεωργίου

Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Μουσική: Γιώργος Πούλιος

Χορογραφία, επιμέλεια κίνησης: Κωνσταντίνος Ρήγος

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ

Διανομή (αλφαβητικά)

Βασίλης Αθανασόπουλος, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Νίκος Καραθάνος, Λυδία Κονιόρδου, Κώστας Κουτσολέλος, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Αλκιβιάδης Μαγγόνας,

Λαέρτης Μαλκότσης, Αργύρης Ξάφης, Αργύρης Πανταζάρας, Δημήτρης Παπανικολάου, Γιάννος Περλέγκας, Αλμπέρτο Φάις.

Διαβάστε επίσης:

Ο Αργύρης Ξάφης Περνά Μια Περίοδο Αλλαγής Και Του Πάει Πολύ! (Συνέντευξη)

Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"

Εθνικό Θέατρο: Χωρίς Φόβο Αλλά Με Πάθος Και Μια Νέα Θερινή Σκηνή!

Είδα Τους «Πέρσες» Σε Σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη Στο Ηρώδειο

Με μεγάλη μας χαρά βλέπουμε, κάθε μέρα, τη λίστα με τις καλοκαιρινές θεατρικές παραγωγές να μεγαλώνει. Έτσι, μετά το πρώτο μέρος του αφιερώματος, ακολουθεί το δεύτερο με παραστάσεις που θα απολαύσουμε, όπως όλα δείχνουν, από τον Ιούλιο και μετά. Στις περισσότερες περιπτώσεις μιλάμε για επαναλήψεις, με λιγοπρόσωπους θιάσους, παλιές επιτυχημένες συνταγές με στόχο να προσελκύσουν το κοινό σ' ένα πολύ αβέβαιο καλοκαίρι.

φωτογραφία Χριστίνα Δενδρινού από τη συνέντευξη του ηθοποιού στο texnes-plus

Ο «Κήπος» θα ανθίσει στα ανοιχτά θέατρα

Ο Στέλιος Μάινας, γνωστός για την αγάπη του να ανακαλύπτει νέα θεατρικά κείμενα, ανέβασε για πρώτη φορά, στην Ελλάδα - αλλά και παγκοσμίως - τον «Κήπο» του Μπρους Γκουτς, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2018, στο Από Μηχανής θέατρο κι ακολούθησε μια μικρή περιοδεία στην Ελλάδα.

Τώρα, ο αγαπημένος ηθοποιός ετοιμάζεται και πάλι να υποδυθεί τον μοναχικό βετεράνο του Βιετνάμ, ο οποίος συναντά μια ευαίσθητη γυναίκα (Κάτια Σπερελάκη) που προσπαθεί να επιβιώσει στη μοναξιά της μεγαλούπολης. Με φόντο τη μουσική της δεκαετίας του 70, οι ήρωες θα συναντηθούν σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσουν είναι μεγάλη.

Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου στον μονόλογο «Επάγγελμα Πόρνη»

«Το υπέροχό μου διαζύγιο» αλλάζει στέγη και πρωταγωνίστρια

Μια ακόμη παράσταση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, θα δούμε το καλοκαίρι. Ο λόγος για το έργο της Τζεραλντίν Άρον, «Το υπέροχό μου διαζύγιο» που έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2019, στο Από Μηχανής θέατρο με πρωταγωνίστρια τη Φαίδρα Δρούγκα.

Αυτή τη φορά, τον ρόλο της σαρανταπεντάρας Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ, την οποία ο ‘‘αγαπημένος’’ της σύζυγος εγκαταλείπει μετά από είκοσι χρόνια έγγαμης ζωής, ερμηνεύει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου.

Η ηθοποιός, μετά την επιτυχία του μονολόγου «Επάγγελμα Πόρνη» της Λιλής Ζωγράφου θα βρεθεί και πάλι μόνη στην αυλή του Χυτήριου, μ' έναν διαφορετικού ύφους μονόλογο, περισσότερο κωμικό αυτή τη φορά.

Ο Ζαχαράτος κάνει ποδαρικό στο θερινό Άλσος

Στα μέσα Ιουλίου, ο σαρωτικός Τάκης Ζαχαράτος αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στο θερινό Άλσος. Ο ταλαντούχος Showman ετοιμάζει μια ξεχωριστή παράσταση με ενέσεις επικαιρότητας, πολύ χιούμορ κι ατελείωτες μιμήσεις. Τη σκηνοθεσία θα υπογράφει η Σοφία Σπυράτου.

«Δάφνες και Πικροδάφνες»

Το έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη κι Ελένης Χαβιαρά «Δάφνες και Πικροδάφνες» παρουσίασε τη σεζόν 2015-2016 ο Πέτρος Φιλιππίδης στο θέατρο Μουσούρη.

Αυτή τη φορά, ο δημοφιλής ηθοποιός ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει και πάλι την πολιτική κωμωδία με διαφορετικό θίασο. Μαζί του στην καλοκαιρινή περιοδεία θα βρεθούν οι:  Τάσος Χαλκιάς ,  Κωνσταντίνος Ασπιώτης και Θανάσης Πατριαρχέας.

Το πρώτο ανέβασμα του έργου έγινε στο Θέατρο Τέχνης - για το οποίο και γράφτηκε - τον Οκτώβριο του 1979, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Τρίπολη, κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου. Ο Κώστας, ο Βασίλης, ο Τάσος κι ο Αλέκος είναι οι τοπικοί υποστηρικτές υποψηφίων βουλευτών, οι οποίοι μαζεύονται μια χειμωνιάτικη νύχτα και συζητούν για τις επερχόμενες εκλογές, θέλοντας ο καθένας τους να αποδείξει την ικανότητα, τη δύναμη και την εξουσία που διαθέτει.

Παραστάσεις σε αρχαιολογικούς χώρους όλης της Ελλάδας

Στα πλαίσια του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός»που ανακοίνωσε η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, θα παρακολουθήσουμε θεατρικές παραστάσεις και σε διάφορους αρχαιολογικούς χώρους.

Οι εκδηλώσεις θα παρουσιαστούν σε ανοικτούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και σε κάποια μουσεία, τηρώντας αυστηρά τα υγειονομικά πρωτόκολλα, και θα είναι ελεύθερες για το κοινό. Οι θεατές θα καταβάλουν μόνο το εισιτήριο εισόδου στον αρχαιολογικό χώρο. Σε κάποιες από αυτές θα υπάρχει δυνατότητα για Live streaming μετάδοση.

Όσον αφορά τις δράσεις του Εθνικού Θεάτρου, επιπλέον των δύο παραγωγών που θα δούμε στην Επίδαυρο, θα παρουσιαστεί και το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Το αμάρτημα της μητρός μου» στα αγγλικά σε σκηνοθεσία Δανάης Ρούσου και Ρένας Κυπριώτη, αλλά και το «Αθηναίων Πολιτεία», μια ανθολόγηση κειμένων, που ανασυνθέτουν την περιπετειώδη πορεία του αθηναϊκού πολιτεύματος προς τη δημοκρατία, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου.

Ενώ, η Νατάσα Τριανταφύλλη θα ανεβάσει την παράσταση «Η Ελλάδα με τα μάτια των ξένων ταξιδιωτών», με αφηγήσεις σημαντικών ξένων προσωπικοτήτων, ταξιδιωτών και περιηγητών στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, στην προεπαναστατική Ελλάδα και στο νεότευκτο ελληνικό κράτος.

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος όπως ανακοίνωσε, ο καλλιτεχνικός του διευθυντής, Νίκος Κολοβός θα παρουσιάσει μια ποιητική δράση για τον Κωνσταντίνο Καβάφη σε σκηνοθεσία Θοδωρή Οικονόμου, ένα έργο για τον Μέγα Αλέξανδρο σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, το «Έρως-Ήρως» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε σκηνοθεσία Νίκου Κουσούλη, αλλά και τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε επεξεργασμένη διασκευή με τέσσερις ηθοποιούς σε σκηνοθεσία Ελένης Ζιάννας.

Επιπλέον, η Φένια Χρήστου γράφει και σκηνοθετεί το έργο: «Στα Όρια των Ποιητών», μια πρόζα -μουσική από δύο ηθοποιούς και τρεις μουσικούς ή τρεις ηθοποιούς και δύο μουσικούς.

 Ρένη Πιττακή 

Το κείμενο του Γιώργου Βέλτσου το «Ημερολόγιο ενός αθέατου εγκλεισμού» θα ερμηνεύσει η Ρενή Πιττακή στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Λυρικής Σκηνής.

Το Θέατρο Τέχνης θα παρουσιάσει ένα θεατρικό - μουσικό δρώμενο βασισμένο στις υπέροχες ιστορίες της “Ελληνικής Μυθολογίας” του Τσιφόρου με τίτλο: «Ρεμπέτικο αρχαιοελληνικό συμπόσιο», σε σκηνοθεσία και δραματουργία του Βασίλη Μαυρογεωργίου.

Ένα πρωτότυπο δρώμενο γύρω από τον «πλάστη του ανθρωπίνου γένους» με αφήγηση, μουσική και θεατρικό μέρος με τίτλο: «Πλάθοντας τον Προμηθέα» θα σκηνοθετήσει η καλλιτεχνική διευθύντρια Μαριάννα Κάλμπαρη.

Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης προτείνει τις τρεις ακόλουθες προτάσεις επενδύοντας σε παραγωγές που είτε έχουν δοκιμαστεί ευρισκόμενες in progress, είτε χρησιμοποιούν δοκιμασμένο λόγο πλήρως εναρμονισμένο με τον αρχαιολογικό χώρο:

• Ριχάρδος Β’ – Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά, σε σκηνοθεσία Marlene Kaminsky με τον Τάσο Νούσια και τον Αλέξανδρο Φιλιππόπουλο.

• Βάκχες του Ευριπίδη από την Ομάδα Χρώμα, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή.

• Μαρμαρωμένες Τρωάδες του Ευριπίδη σε μετάφραση Μιχάλη Κακογιάννη και σκηνοθεσία Λουίζας Κωστούλα με την Αγλαΐα Παππά.

Διαβάστε επίσης:

Ο Στέλιος Μάινας Βρίσκεται Σε Συνεχές Reloading (Συνέντευξη)

O Γιάννης Μπέζος,O Πέτρος Φιλιππίδης Και O Ορφέας Αυγουστίδης Στο Texnes-Plus

Είδα Τον «Ριχάρδο Β΄- Το Ρέκβιεμ Ενός Βασιλιά», Σε Σκηνοθεσία Marlene Kaminsky

Βασίλη Μαυρογεωργίου: Τι Κόλλημα Έχεις Φάει Με Τα Ισπανικά Έργα;

Ρένη Πιττακή: «Δεν Υπάρχουν Πόλοι, Κέντρα Που Να «Συγκρατούν» Τους Ηθοποιούς»

Ο Κωνσταντίνος Χατζής Αλλάζει Κόμη Για Τον Ντοστογιέφσκι (Συνέντευξη) 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Είναι γεγονός ότι θα βιώσουμε την πιο δύσκολή καλοκαιρινή περίοδο των τελευταίων χρόνων και μαζί με εμάς και το ελληνικό θέατρο. O φόβος της πανδημίας που προκάλεσε ο νέος ιός, ο οποίος είναι άγνωστο πότε θα μας εγκαταλείψει, οδήγησε στην υιοθέτηση μέτρων για την προστασία των θεατών που απαιτούν πληρότητα 40% ακόμη και στους ανοιχτούς χώρους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί παραγωγοί να ακυρώσουν τις προγραμματισμένες παραστάσεις τους.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σε αυτή την πρωτόγνωρα δύσκολη συγκυρία το θέατρο συνεχίζει να είναι εκτός… εντατικής, να δημιουργεί και να εμπνέει, με τις μικρές ή μεγάλες οικονομικές θυσίες από όλους τους συντελεστές να στηρίζουν το εκάστοτε εγχείρημα.

Από το Εθνικό Θέατρο

Οι δύο παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου θα είναι σίγουρα στην καλοκαιρινή θεατρική ατζέντα. Οι παραστάσεις θα κάνουν πρεμιέρα στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου αλλά και σε κάποια ακόμη επιλεγμένα ανοιχτά θέατρα της χώρας.

Όσον αφορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, προκειμένου να αποφευχθεί ο συνωστισμός, οι παραστάσεις θα παίζονται τρεις μέρες (Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή).

Στις 17 Ιουλίου, όπως όλα δείχνουν, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Δημήτρης Λιγνάδης θα σκηνοθετήσει στην παλαιότερη σωζόμενη αρχαία τραγωδία του Αισχύλου, τους «Πέρσες», στην οποία και θα πρωταγωνιστεί.

Στο αργολικό κοίλον θα δούμε ακόμη τη Λυδία Κονιόρδου και τους: Αργύρη Ξάφη, Αργύρη Πανταζάρα, Γιάννο Περλέγκα, Κωνσταντίνο Γαβαλά, Δημήτρη Παπανικολάου, Λαέρτη Μαλκότση, Βασίλη Αθανασόπουλο κ.ά.

Το επόμενο τριήμερο (24-26/7), ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος δοκιμάζεται για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία μεγάλης κλίμακας στην Επίδαυρο, όπου θα παρουσιάσει την «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, με τη Βίκυ Σταυροπούλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, στην πρώτη της εμφάνιση σε αττική κωμωδία, αλλά και στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Στον εκλεκτό θίασο θα απολαύσουμε ακόμη τους: Στεφανία Γουλιώτη, Αγορίτσα Οικονόμου, Γιάννη Κότσιφα, Στέλιο Ιακωβίδη, Βίκυ Βολιώτη, Νίκο Ψαρά, Μάνο Βαβαδάκη κ.ά.

Από το Κ.Β.Θ.Ε

Ένας ακόμη Αριστοφάνης θα… προσγειωθεί, πιθανότατα τον Αύγουστο, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ο Γιάννης Ρήγας θα δώσει φτερά στους «Όρνιθες». Τους κεντρικούς ρόλους ερμηνεύουν ο Ταξιάρχης Χάνος και ο Χρήστος Στέργιογλου, πλαισιωμένοι από πολυπληθή θίασο ηθοποιών και χορευτών.

Άλλες παραγωγές

Ο Γιάννης Κακλέας μετά την ματαίωση του «Ορέστη» του Ευριπίδη, που θα σκηνοθετούσε για το Φεστιβάλ Αθηνών ετοιμάζεται να συναντήσει και πάλι τον Μπέκετ και το κλασικό αριστούργημα «Περιμένοντας τον Γκοντό» με μια υπέροχη τετράδα πρωταγωνιστών: Σπύρος Παπαδόπουλος, Θανάσης Παπαγεωργίου, Άρης Σερβετάλης και Ορφέας Αυγουστίδης. Η παράσταση θα ανέβει σε ανοιχτά θέατρα σε όλη την Ελλάδα.

Η πρεμιέρα αναμένεται στις 15 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων, στο Βύρωνα.

Μπορεί η πανδημία να έριξε πολύ γρήγορα αυλαία και στο θέατρο Ζίνα, όπου ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης παρουσίαζε με επιτυχία το έργο της Κάρολ Κριπ :«Προσοχή, ο φίλος δαγκώνει» αλλά ο πρωταγωνιστής μαζί με τους Ναταλία Δραγούμη, Ευαγγελία Μουμούρη και Μέμο Μπεγνή –στη θέση του Κρατερού Κατσούλη‒ θα βγουν σε περιοδεία από τα μέσα Ιουλίου, ξεκινώντας από τα ανοιχτά θέατρα της πρωτεύουσας.

Σε μια παλιότερη επιτυχία τους θα επιστρέψουν ο Σπύρος Πούλης και ο Σπύρος Σπαντίδας, ο δεύτερος μάλιστα σε αυτή την εκδοχή θα υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Πρόκειται για την κωμωδία «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω» του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Ο θίασος θα κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με αφετηρία τα αθηναϊκά ανοιχτά θέατρα στα μέσα Ιουλίου.

Στην όμορφη αυλή του Θεάτρου Από Κοινού, στο Γκάζι, η Ελένη Γερασιμίδου θα παρουσιάσει μια παράσταση- οικογενειακή υπόθεση μαζί με τον Αντώνη Ξένο και την Αγγελική Ξένου. Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική επιθεώρηση σε κείμενα του Δημήτρη Χαλιώτη, με τίτλο "Μένουμε...ταπί". Στο θίασο θα δούμε και τον Ανδρεά Βελέντζα.  Οι πρόβες έχουν ήδη ξεκινήσει και η πρεμιέρα αναμένεται για τα μέσα Ιουλίου. 

Η Νέα Παράσταση Των VASISTAS Έρχεται Σε 2 Εκδοχές

Οι Vasistas και η Αργυρώ Χιώτη επιστρέφουν με την παράσταση «No Man Is An Island Entire Of Itself», που θα παρουσιαστεί αρχικά στις 22, 23 και 24 Μαΐου ως ζωντανή παράσταση-performance μέσω της ιστοσελίδας emst.gr, στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2020.

Ενώ στα τέλη Ιουνίου το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει την παράσταση ως live-art έργο στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ). Εκεί θα δούμε ζωντανά τους πέντε ηθοποιούς της ομάδας: Ειρήνη Κουμπαρούλη, Έκτορα Λιάτσο, Ρίτα Λυτού, Κώστα Σεβδαλή και Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη.

Η Αργυρώ Χιώτη που συνυπογράφει για μια ακόμη φορά με τον Ευθύμη Θέου σημειώνει για την παράσταση: «Δεν θεωρούμε ότι η ψηφιακή παράσταση μπορεί να συγκριθεί ή να αντικαταστήσει το ζωντανό θέαμα με την άμεση επικοινωνία ηθοποιών και θεατών. Μπορεί, όμως, να προτείνει μια άλλη ξεχωριστή παραστασιακή εμπειρία, που θα συνομιλήσει μετέπειτα με την παρουσίαση του έργου στον φυσικό του χώρο. Προσκαλούμε τους θεατές να παρακολουθήσουν τώρα την ψηφιακή παράσταση και κατόπιν την παράσταση στον χώρο του ΕΜΣΤ. Η σύγκριση των δυο εμπειριών πιστεύουμε ότι αξίζει να καταγραφεί».

 Ποια είναι τα επόμενα σχέδια της ομάδας;

Αυτή την περίοδο προσωπικά ετοιμάζομαι να ξεκινήσω ένα τρίμηνο residency στο Onassis Air, το οποίο περιμένω με μεγάλο ενθουσιασμό, ενώ η νέα ταινία μεγάλου μήκους που υπογράφει ο Μιχάλης Κωνσταντάτος, μία ευρωπαϊκή συμπαραγωγή, ετοιμάζεται να να κάνει την πρεμιέρα της μετά το καλοκαίρι. Ως blindspot, ετοιμάζουμε μαζί ένα πρότζεκτ που θα παρουσιάσουμε πριν την αρχή του καλοκαιριού, ενώ παράλληλα δουλεύουμε τη διασκευή ενός κειμένου που αγαπάμε πολύ και σχεδιάζουμε να το παρουσιάσουμε μέσα στην επόμενη χρονιά.

 «Επικίνδυνες Σχέσεις» για λίγες παραστάσεις στο Ξενοδοχείο Ερμού κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 

Σύλληψη - Δραματουργία: Γιώτα Αργυροπούλου, Μιχάλης Κωνσταντάτος (blindspot theatre group)

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κωνσταντάτος

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Πρωτότυπη μουσική:  Γιώργος Πούλιος

Σκηνογραφική επιμέλεια:  Μιχάλης Κωνσταντάτος

L επεξεργασία ive : Μιχάλης Κωνσταντάτος, Πάνος Κανής

Επιμέλεια κίνησης:  Ιρίς Καραγιάν

Φωτισμοί:  Γιάννης Φώτου

Χύτευση:  Αθήνα Χύτευση

Βοηθός σκηνοθέτη:  Ολγα Καπαγιόριδου

Παίξτε:  Γιώτα Αργυροπούλου, Κατερίνα Μισιχρόνη, Αντώνης Μυριαγκός, Ελένη Νταλαχάνη.

Στο βίντεο εμφανίζεται η Ευγενία Αποστολοπούλου.

Παραγωγή:  Όμιλος blindspot στο συγκρότημα με το Ξενοδοχείο Ερμού.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η Εταιρεία Θεάτρου Θέση, μετά το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» και τον «Δον Κιχώτη», παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το θεατρικό έργο «Το Σύστημα του Πόντζι» του Νταβίντ Λεσκό, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, στο θέατρο 104 κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:15.

Ο Γερμανός συγγραφέας Πάτρικ Ζίσκιντ, διάσημος για το μυθιστόρημά του «Το Άρωμα», το οποίο πριν από λίγα χρόνια μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, στην πραγματικότητα κέρδισε ένα μεγάλο κομμάτι της φήμης του στις αρχές της δεκαετίας του '80 με το μονόπρακτό του «Το κοντραμπάσο».

«Αυτό που κανένας μουσικός δεν έχει συνθέσει ακόμα, το έγραψε ένας συγγραφέας: ένα έργο για σόλο κοντραμπάσο που θα γεμίσει μια ολόκληρη βραδιά», έχει γραφτεί για το έργο, που αποτελεί έναν εκ των πλέον δημοφιλών θεατρικών μονολόγων παγκοσμίως. Γράφτηκε το 1980 και τη σεζόν 1984-85 ανέβηκε σε περισσότερες από 500 γερμανικές σκηνές, ενώ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Τον έναν και μοναδικό ρόλο του έργου ερμηνεύει ο ταλαντούχος Ευάγγελος Βογιατζής στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου Εμπρός. Εμείς είχαμε μια σύντομη κουβέντα μαζί του μ' αφορμή τις νότες που μοιράζεται μόνος του επί σκηνής..

Tι σε γοήτευσε στο βιβλίο του Πάτρικ Ζίσκιντ όταν το πρωτοδιάβασες;

Όσα έμαθα σχετικά με την κλασσική μουσική, όσα θυμήθηκα για τους μεγάλους φόβους, τα συναισθήματα που ξύπνησαν από τους ανεκπλήρωτους έρωτες, την απέχθεια σε αυτά που μισώ, όσα έμαθα για το κοντραμπάσο, όσα θυμήθηκα και έμαθα για εμένα.

Είναι πιο απαιτητικό το θεατρικό είδος του μονολόγου;

Το θέατρο μιμείται τη ζωή, όταν είσαι μόνος απέναντι στον κόσμο όλα είναι αλλιώς, πιο απαιτητικά, πιο δύσκολα, πιο άγρια, πιο ποιητικά -επιβιώνεις τρώγοντας την σάρκα σου-. Και μετά χειροκρότημα για αντίο.

Ο μουσικός που υποδύεσαι στη σκηνή του Εμπρός παραπονιέται για τα δάχτυλά του που έχουν γεμίσει κάλους κι αυλάκια. Υπάρχουν αντίστοιχοι «κάλοι» από την δική σου ενασχόληση με το θέατρο; Αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;

ΑΚΡΟΑΣΗ:

Ψάχνουμε ο/η/το ηθοποιό, μεταξύ 20-23 ετών, να τραγουδάει σε τρεις (3) γλώσσες, να χορεύει σύγχρονο, τάνγκο και ζωναράδικο, να ξέρει ιππασία (με δικό του άλογο), να γνωρίζει απταίστως ιαπωνικά, ρώσικα και πορτογαλικά, να είναι ζυγός με ωροσκόπο ταύρο, Δία στον αιγόκερω, και να παίζει κοντραμπάσο. Πρόβες (πολλές πρόβες, πάρα πολλές πρόβες) χωρίς αμοιβή. Πληρωμή με ποσοστά.

Ο ήρωας στο «Κοντραμπάσο» ξεκινάει κατηγορώντας τον μικρόκοσμο της συμφωνικής συνεχίζει κατηγορώντας το ίδιο το κοντραμπάσο και εκφράζοντας την απέχθειά του γι' αυτό και καταλήγει να παραδεχτεί τη δική του μετριότητα ως το βασικό αίτιο της κατάστασής του. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να παραδεχθούμε τα δικά μας λάθη όταν βιώνουμε μια δυσάρεστη κατάσταση;

“…Η δική μου μοίρα είναι τυπικό παράδειγμα της ζωής ενός κοντραμπασίστα:Κυριαρχικός πατέρας, υπάλληλος και αυτός, εντελώς άμουσος. Αδύνατη μητέρα, παίζει φλάουτο, τρελή και παλαβή για την μουσική. Εγώ έχω θεοποιήσει την μητέρα, η μαμά αγαπάει το μπαμπά, ο μπαμπάς αγαπάει την μικρή μου αδελφή, εμένα δεν με αγαπάει κανείς. Υποκειμενικά όλα αυτά. Από μίσος λοιπόν για τον πατέρα, αποφασίζω να μην γίνω υπάλληλος, αλλά καλλιτέχνης. Για να εκδικηθώ όμως τη μητέρα, διαλέγω το πιο μεγάλο, το πιο άβολο όργανο, που δεν σου δίνει καμία απολύτως δυνατότητα να γίνεις σολίστας. Και για να ολοκληρώσω την εκδίκησή μου, και να δώσω ένα τελειωτικό χτύπημα, στον μακαρίτη πια πατέρα μου, γίνομαι τελικά υπάλληλος. Κοντραμπασίστας στην κρατική ορχήστρα, τρίτο αναλόγιο... Εγώ δεν μπορώ να παίξω όμορφα. Δικό μου είναι το λάθος!...”.

Είναι επώδυνη ή ανακουφιστική η αυτογνωσία;

Όπως ακριβώς ο ορισμός της τραγωδίας κατά τον Αριστοτέλη στο έργο του Περί Ποιητικής:

«…δι' ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Αυτή η στάση του μουσικού ( που αρνείται την ευθύνη του) είναι και ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει τους Νεοελλήνες;

Η ευθύνη έγκειται συνεπειών, οι συνέπειες φέρνουν φόβο, ο φόβος οδηγεί στην άρνηση. Στην άρνηση των ευθυνών και στην επίρριψη τους στους άλλους, σε παγκόσμιο επίπεδο ανά τους αιώνες.

Ο ήρωας είναι η προσωποποίηση του μέτριου, ο «μέσος όρος». Γιατί το έχουμε ενοχοποιήσει αυτό;

Στην περίπτωση που έχουμε ένα νόμισμα και το γυρίσουμε, αυτό που ενώνει τις δύο όψεις, την μία που κερδίζει και την άλλη που χάνει, είναι ο μέσος όρος .

Τα εύσημα ή τα κατηγορώ τα δίνουμε σε αυτούς που ξεχωρίζουν και όχι στο σύνολο που τους έκανε να ξεχωρίσουν.

Τι θέλεις να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από το Εμπρός;

Αφού έρθει σε επαφή με τον “κοντραμπασίστα” που ζει κλεισμένος μέσα του, να τον απελευθερώσει, να του επιτρέψει να αυτοσχεδιάσει παίζοντας τζαζ, να τον αφήσει να ζήσει.

Και από το χώρο, να μην ξεχάσει ότι κανείς δεν είναι ξένος στο Εμπρός. Μια ελεύθερη καλλιτεχνική στέγη για όλους.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν; 

Πρόβες, ως σκηνοθέτης αυτήν την φορά, με τη θεατρική ομάδα της Γαλλικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, με υπεύθυνη καθηγήτρια την κα Μαρίνα Βήχου και με την βοήθεια της ηθοποιού Μαρίας Μενεγάκη, θα μεταφέρουμε σε θεατρική μορφή ένα διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν τη “Χοντροπαλού”, που θα παρουσιαστεί στα τέλη Μαΐου.

Ημερομηνίες παραστάσεων: 

7, 8, 11,13, 20, 21/2
Ώρα έναρξης: 21:00

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός

Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή

Σκηνοθεσία: Τατιάνα Σκανάτοβιτς
Σκηνικά: Δημήτρης Νίκας
Φωτισμοί: Βαγγέλης Σαγρής
Ενδυματολόγος: Κατερίνα Κωστάλα
Βοηθός σκηνοθέτις: Μαριλού Κούφη
Επιμέλεια οπτικοακουστικού υλικού: Άντυ Δήμα
Σχέδιο αφίσας: Όλγα Μαυρομμάτη
Κοντραμπάσο παίζει ο Ilya Algaer

 «Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από το να κάνεις την πλάκα σου και μερικές φορές κουράζομαι να κάνω πλάκα»

Γραμμένο πριν από μια πενταετία, το έργο της Γερμανό - Ελβετίδας δραματουργού και συγγραφέως Σιμπίλε Μπεργκ (συγγραφέας με βιβλία μεταφρασμένα σε 34 γλώσσες) είναι αδυσώπητα σύγχρονο, αφοπλίζοντας τον θεατή με την ειλικρίνεια και την αμεσότητά του. Πολύ εύστοχος είναι ο χαρακτηρισμός της συγγραφέα από το έγκυρο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, που την έχει αποκαλέσει ως: «το πιο βίαιο eye-liner της Γερμανίας».

Η Ελένη Ευθυμίου αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το «ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Ο ΚΟΣΜΟΣ! ή Αυτό που αποκαλείτε Έξω, εμένα δεν μου λέει τίποτα» για το Εθνικό Θέατρο στη Σκηνή «Κατίνα Παξινού» του Rex. Η ταλαντούχα σκηνοθέτις, η οποία έχει θέσει τον πήχη πολύ ψηλά με τις καινοτόμες και, συγχρόνως, ευαίσθητες παρατάσεις της, προσωπικά ξεχωρίζω την τριλογία που έχει παρουσιάσει με την ομάδα Εν δυνάμει (μία κολεκτίβα νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία) αποφασίζει να παρουσιάσει τον θεατρικό μονόλογο της Μπεργκ, ως μια πολυφωνική παράσταση με οκτώ ηθοποιούς (συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας). Ένα «όλο» που θα καταλήξει στο ένα και μοναδικό «εγώ» καθιστώντας ξεκάθαρα ότι τα συναισθήματα της μοναξιάς, της απογοήτευσης και της ματαίωσης, που βιώνει η σύγχρονη γυναίκα μέσα στην απαιτητική αλλά, τελικά, απόλυτα κενή καθημερινότητά της είναι καθολικά.

Το έργο παρουσιάζει την καθημερινότητα νεαρών γυναικών, οι οποίες μέσα στη σκληρή καπιταλιστική κοινωνία έχουν να παλέψουν και με τους προσωπικούς τους δαίμονες, αδυνατούν να πιστέψουν ότι υπάρχει πραγματικός έρωτας και, παρόλο, που περιφρονούν την αγορά, ζούν πουλώντας δικά τους φάρμακα για το σεξ στο διαδίκτυο. Νιώθοντας παγιδευμένες σε έναν κόσμο που προωθεί μονάχα πλασματικές ανάγκες και ψεύτικες επιλογές, έχουν χάσει κάθε κίνητρο κι αναρωτιούνται αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούν. Παράλληλα, είναι έντονο το ψυχαναλυτικό στοιχείο κι η επιρροή της οικογένειας στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας.

 Η Σιμπίλε Μπεργκ έχει μπολιάσει το έργο της με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, η ηρωίδα της, όπως κι εκείνη, είναι παιδί χωρισμένων γονιών με μητέρα αλκοολική. Παράλληλα, στο έργο ελοχεύει και το στοιχείο της ενοχής και της αυτοτιμωρίας ως αντίδραση στο νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον. Όλη αυτή η κατάσταση την οδηγεί σε μια βίαιη συμπεριφορά χρησιμοποιώντας, κυρίως, λεκτική βία ενάντια σ' ένα σύστημα που την έχει εγκλωβίσει. Αποδέκτης όλου αυτού του μονολόγου είναι ο Άλεξ ή Αλέξανδρος ή Αλέκος ένα πρόσωπο του οποίου την ταυτότητα μαθαίνουμε λίγο πριν το φινάλε της παράστασης.

Η σκηνοθετική επιλογή της Ελένης Ευθυμίου να μην παρουσιάσει την παράσταση, ως μονόλογο αλλά ως ένα έργο συνόλου τη δικαιώνει. Ο χορός των γυναικών λειτουργεί σαν έναν δυναμικό σύνολο ενώ, ταυτόχρονα, δίνει την ευκαιρία και σε κάθε ηθοποιό ξεχωριστά να κάνει αισθητή την παρουσία και το ταλέντο της στις σκηνές, όπου υποδύεται την κεντρική ηρωίδα. Σαν ένας χορός αρχαίας τραγωδίας, στον οποίο κάθε φορά αλλάζει ο ρόλος της κορυφαίας, δίνοντας τη σκυτάλη στην επόμενη.Όλος ο θίασος (Ελένη Ευθυμίου, Στέλλα Νούλη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Κατερίνα Παπανδρέου, Νάνσυ Σιδέρη, Καλλιόπη Σίμου, Νατάσσα Σφενδυλάκη και Αναστασία Χατζάρα) καταφέρνει, με μοναδική αμεσότητα, να επικοινωνήσει τόσο το χιούμορ, όσο και τις σκληρές αλήθειες του έργου, φέρνοντας τον θεατή αντιμέτωπο με την προσωπική του ενδοσκόπηση.Τα σκηνοθετικά ευρήματα, αν και κάποια από αυτά χιλιοειπωμένα, κεντρίζουν το ενδιαφέρον του θεατή, εξυπηρετώντας τη ροή της παράστασης, η διάρκεια της οποίας νομίζω ότι θα μπορούσε να ήταν μικρότερη. Αυτό, ίσως, ήταν και το μεγαλύτερό της μειονέκτημα, κατά τη γνώμη μου.Τα οκτώ κορίτσια εμφανίζονται ντυμένα με τις ίδιες σχολικού τύπου ποδιές (κουστούμια: Λουκία Χουλιάρα) και αποκαλύπτονται σιγά-σιγά. Η εξωτερική εμφάνιση κι οι ιδανικές αναλογίες είναι ένα από τα βασικότερα άγχη τους. «Είσαι το σώμα που δεν έχω. Θα ήθελα να είμαι μια από αυτές που βλέπω στην Τv» λέει μια από αυτές, ενώ λίγο αργότερα θα τραγουδήσουν όλες μαζί το ρεφρέν «Είμαι σαν μπόγος από φλούδες πορτοκάλι».

Η παράσταση γαργαλάει τα συναισθήματα των θεατών με πολλές εναλλαγές από το κωμικό στο δραματικό στοιχείο και μ' ένα υπέροχα εμπνευσμένο φινάλε, που συγκινεί και κλείνει το μάτι στο κοινό.Λιτά τα πολυμορφικά και λειτουργικά σκηνικά της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη, που συμπληρώνονται εικαστικά από τους φωτισμούς της ίδιας και τα live video του Δημήτρη Ζάχου. Εύστοχη και μέσα στο κλίμα του έργου η μουσική του Λευτέρη Βενιάδη (Κρουστά παίζει ζωντανά στη σκηνή ο Γιώργος Μπουκαούρης ). Πολύ καλή κι η δουλειά της Ανδρονίκης Μαραθάκη στην κίνηση, με επιρροές χιπ-χοπ και ντίσκο ξεφαντώματος.

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, ενός πολύ δυνατού σύγχρονου κειμένου που δικαιώνει την ύπαρξή του στο ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής, ενώ απευθύνεται, κυρίως, σε ένα γυναικείο κοινό με εύρος ηλικίας από τα mid '20s μέχρι τα late '30s, το οποίο σίγουρα θα ταυτιστεί με πολλές από τις ατάκες του, αφορά, τελικά, πολύ μεγαλύτερη μερίδα θεατών.

Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος»

Η Ελένη Ευθυμίου Και Ο Δημήτρης Ζάχος Μας Μιλούν Για Μια Σπάνια Χορωδία

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

«Αχ πόσο ύπουλη είναι η ελπίδα» λέει ο Φιόντορ Ηλίτς Κουλίγκιν διά στόματος Γιάννη Κλίνη και αυτή ακριβώς η φράση ταιριάζει απόλυτα στην παράσταση «Τρεις Αδελφές», που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς και που αναμέναμε με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς διέθετε το τρίπτυχο της επιτυχίας: εμπνευσμένος σκηνοθέτης, εξαιρετικός θίασος και φυσικά ένα κλασικό θεατρικό αριστούργημα.Δυστυχώς, όμως το σκηνικό αποτέλεσμα όχι μόνο δεν δικαίωσε τις προσδοκίες μας αλλά μάλλον μας απογοήτευσε.