Με καίει η ζωή. Να μη γίνει επιβίωση.
Με καίει ο έρωτας. Να μη γίνει ρουτίνα.
Με καίει η τέχνη. Να μη γίνει αυτοσκοπός και κατάσταση για «ολίγους εκλεκτούς». Γιατί η τέχνη είναι ανάγκη, όχι πολυτέλεια. Είναι αγαθό και είναι ουσία.
Με καίει η επικοινωνία των ανθρώπων. Που έχει γίνει σχεδόν κατά το ήμισύ της δουλειά των καλωδίων και των μικροτσίπ. Βαριέμαι το Instagram, προτιμώ τις αγκαλιές. Σάρκα με σάρκα.
Έγνοια μου της κάθε ημέρας να μην πληγώσω, αλλά και να μην πληγωθώ. Να μπορέσω να είμαι δημιουργική, να μην χάσω την ευκαιρία ενός μαθήματος ή μιας απόλαυσης που αξίζω και μπορεί να με περιμένει στην επόμενη γωνία.
Προσπαθώ, φλεγόμενη πάντα, να μην κάψω αυτούς που αγαπώ με την ορμή μου και τον υπερβάλλοντα ζήλο μου και τα ατελείωτα παράπονα του μελαγχολικού παιδιού που κουλουριάζεται μέσα μου.
Κ(λ)αίω άλλοτε κρυφά, άλλοτε φανερά για τους ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο, για τις κομμένες κλειτορίδες και τις καμένες αξιοπρέπειες των γυναικών, για τον φασισμό και τον ρατσισμό που ανασαίνουν με το βρωμερό τους χνώτο γύρω μας, σε αυτή την πόλη, σε αυτόν τον πλανήτη.
Καίω από πίκρα κι από θυμό και τον γιατρεύω με αλληλεγγύη, με όρεξη για κουβέντα μπας κι αλλάξει κάτι… Καίω και γράφω για να δροσιστώ. Καίω και τραγουδάω για να πέσει ο πυρετός. Μα είναι ωραίος αυτός ο πυρετός. Έχει ρίζες και σπόρους και χώμα μαλακό εντός του. Κάνε να φυτρώνουν χρήσιμα πράγματα, ωραία και καλά!
Με καίει η αγωνία των ανθρώπων που είναι ή νιώθουν μόνοι, των ζώων που δεν έχουν λαλιά σαν τη δική μας, αλλά ψυχή ανώτερη κι εμείς τα βασανίζουμε και τα φυλακίζουμε, με καίει ο θάνατος που είναι πάντοτε παρών, με καίει το παρελθόν μου, το παρόν μου και, ώρες ώρες, το αβέβαιο μέλλον το δικό μου και της ανθρωπότητας.
Είμαι ο ίδιος άνθρωπος όταν πλένω το πρόσωπό μου το πρωί, όταν κάνω έρωτα με έναν άντρα, όταν γράφω, όταν προσεύχομαι κι όταν σχεδιάζω τα επόμενα βήματα. Είμαι πολύ κατώτερη της κάμπιας που γίνεται πεταλούδα, γιατί εμένα δεν μου αρκεί ένα ζευγάρι φτερά και λίγες μέρες ζωής για να μπορέσω να εκπληρώσω τον προορισμό μου στη ζωή. Με καίει να τον εκπληρώσω, πάντως. Και, μέρα τη μέρα, αισθάνομαι πως κάτι πάει να γίνει… Και καίγομαι κι άλλο. Και γουστάρω.
Ελάτε στην Άδεια Παρένθεση. Γιατί η φωτιά είναι ωραίο πράγμα. Τις περισσότερες φορές…
Η Γεωργία Δρακάκη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το έργο της «Η Άδεια Παρένθεση» παίζεται στο Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134, Νεάπολη Εξαρχείων
για 2 ακόμα παραστάσεις. Τετάρτη & Πέμπτη, 6 & 7 Μάρτη.
-Ο Χάρος βγήκε παγανιά…Μετά τον θάνατο του σπουδαίου φωτογράφου, Γιάννη Μπεχράκη τα ξημερώματα της Κυριακής
-Την Τρίτη 4 Μαρτίου 2019: Πέθαναν (με σειρά που έγιναν γνωστές οι ειδήσεις)
Η ηθοποιός Πόπη Παπαδάκη
Ο παραγωγός Βασίλης Λάσκαρης
Ο Keith Flint των Prodigy
Ο Λουκ Πέρι
Ο Κωνσταντίνος Στεργίου
-Βρίσκω φθηνό χιούμορ όσους λένε, και μάλιστα δημόσια, ότι τα τραγικά γεγονότα συνδέονται με τα γενέθλια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μπροστά στον θάνατο το μόνο που αρμόζει είναι η σιωπή #R.I.P
-«Σε λένε Αλέξη και είσαι ηγέτης. Η κάθε σου λέξη, Ομόνοια και καταπέλτης». Ό,τι να’ ναι! Πραγματικά όμως…Η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου έχει γράψει τραγούδι για τον πρωθυπουργό, αυτό το «γοητευτικό αγόρι», όπως δήλωσε….#oti_tou_fanei_tou_lolostefani
-Πραγματικά η επιτροπή των θεατρικών επιχορηγήσεων παρακολουθεί τις παραστάσεις που επιχορηγεί; Αν ναι, ελπίζω την επόμενη χρονιά να γίνουν πιο προσεκτικές επιλογές.
-Οι επιχορηγήσεις του Υπουργείου, δεν μπορεί να είναι σαν το παλιό ΠΑΣΟΚ, της λογικής «μοιράζουμε σ’ όλους ψίχουλα για να είναι ικανοποιημένοι».
-Το Θέατρο δεν μπορεί να υπόκειται σε μικροσυμφέροντα! Θα μου πεις μιλάς για την Αθήνα, το λίκνο του θεάτρου, όπου ακόμα ΔΕΝ έχουμε Θεατρικό Μουσείο…
-Θυμάστε το περιστατικό που συνέβη πριν δύο εβδομάδες με δημοσιογράφο, η οποία απολύθηκε από τη δουλειά της γιατί δεν πήγαινε χαμογελαστή;
-Η κατρακύλα συνεχίζεται…Ιδού η επιστολή που έστειλε στους διευθυντές των καταστημάτων «My Market». Πανεύκολο να κάνεις ρεπορτάζ και να μάθεις αν ισχύει… Το θέμα είναι γιατί πάλι κουκουλώνεται από τα Μέσα… Αλλά ξέχασα… Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!
-Και αφού λοιπόν κυκλοφόρησε, πού είναι το Υπουργείο Εργασίας; Να ζεις με 300 ευρώ τον μήνα είναι τραγικό, να σου κάνουν και εργασιακό bullying ξεπερνά κάθε όριο!
-Η «ρηματική διακοίνωση» του My Market προς τους εργαζόμενους με τον τίτλο «χαμογελάτε κι ας παίρνετε 300 ευρώ, αφού τα παίρνετε και στην ώρα τους» είναι ένα μνημείο της Ελλάδας της κρίσης. Η ασυδοσία κάποιων αφεντικών, οι οπαδοί αυτών των πρακτικών (που είναι χειρότεροι όταν δεν είναι αφεντικά) και ο κυνισμός απέναντι στους εργαζόμενους είναι ο ορισμός της εργασιακής αθλιότητας που επικρατεί. Η παγιοποίηση τέτοιων καταστάσεων είναι ακόμη χειρότερη από την ίδια την ύπαρξή τους. Αυτό το «μας κάνουν χάρη που δουλεύουμε και μας πληρώνουν» είναι το χειρότερο απότοκο της κρίσης. Είναι ένα δηλητήριο που πρέπει να βρούμε τρόπο να φύγει από τις ζωές μας. Και εμείς οι εργαζόμενοι, και αυτοί, οι πολιτικοί που με τις πολιτικές τους τροφοδοτούν τέτοιου είδους λογικές!#δουλειά_για_όλους
–Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου υποψήφιος για το βρετανικό θεατρικό βραβείο Λόρενς Ολίβιε με τον «Μεγάλο Δαμαστή»! Ετοιμαστείτε πάλι να νιώσετε περήφανοι για τον “Έλληνα”
-Πήγα είδα και άκουσα την παράσταση-αφιέρωμα του Σταύρου Ξαρχάκου “Βαμβακάρης κατά Ξαρχάκο” στο Gazarte και μαγεύτηκα. Ο Ξαρχάκος είναι το μεγαλύτερο χαρτί του ανεμικού ελληνικού τραγουδιού. Και η Δήμητρα Γαλάνη που παίρνει μέρος στο κόλπο με μάγεψε. Το καλύτερο όλων είναι πως ο Ξαρχάκος δεν έστησε μια μουσική αναπαράσταση, της έδωσε άλλη διάσταση ενορχηστρώνοντας ένα νέο ηχητικό ψηφιδωτό με τραγούδια του μεγάλου συριανού ρεμπέτη. Σοβαρά το λέμε, μη χάσετε αυτή την παράσταση. #gazarte
-Βρίσκω δροσερές τις δικαιολογίες της ντεμέκ χάι σοσάιετι όταν θέλει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Πια όποτε ακούω “Πάω για σούσι” θα πονηρεύομαι. Στο Κολονάκιλαντ υπήρχε κάποτε ένα εστιατόριο που είχε το σούσι για βιτρίνα. Η εγχώρια σόου μπιζ έμπαινε – έβγαινε και την “κερνούσαν” κόκα. Στο δικαστήριο η συνιδιοκτήτρια του ρεστοράν δήλωσε πως οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι του θεάματος ένα πράγμα, που μπαινόβγαιναν συχνότερα του συχνά τής ήταν “κοινωνικά γνωστοί” αλλά δεν τους έκανε παρέα. Το κοινωνικά γνωστοί τι είναι; #sushi
-Παραμονές έναρξης του Αλ Τσαντίρι έγινε το πέσιμο του Αλέξη Κούγια στον Λάκη Λαζόπουλο. Καλύτερη διαφήμιση στον Λάκη ο Αλέξης δεν θα μπορούσε να κάνει έτσι; #lazopoulos
-I give money, I give money φώναζε ο πελάτης του μπουρδέλου, με τα άσπρα φαναράκια-με λάμπες οικονομίας – στην οδό Κολωνού και οι περαστικοί κοιτούσαν τα κλειστά παντζούρια. Ι give money…Τα κλειστά παντζούρια δεν αφήνουν φως για τις κοπέλες που εργαζόνται, ποιος ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες – αναρωτιέμαι κι αν το κάνουν με τη θέλησή τους ή είναι θύματα του τράφικινγκ που ευδοκιμεί και στην πρωτεύουσα. #stop_trafficking
-Είδα στο Master Chef τον Χαράλαμπο, έναν κακομαθημένο εγωιστή που ενώ μείωνε τον συμπαίκτη του, Παντελή, που είχαν οριστεί ζευγάρι για να μαγειρέψουν, μόλις αυτός τσίτωσε και του είπε «κοίτα, μπορώ να πάρω κι εγώ ανάποδες» άρχισε να κλαψουρίζει ότι «μου κάνεις μπούλινγκ, είμαι Κύπριος» και κάτι άλλα που δείχνουν ότι ένας θρασύδειλος όσο τον αφήνεις απλώνεται. Σαν τα αέρια. Θα προτιμούσα η παραγωγή να επικεντρωθεί στη μαγειρική – που είναι το παιχνίδι – και ν’ αφήσει τα σχετικά ενσταντανέ για τη Ζήνα, την Ανίτα και άλλα τηλεσκουπίδια. Άλλωστε στο φαγητό τα υλικά τα βάζουμε καθαρισμένα! #master_Chef
-Θέλω να πω πως κάπου άκουσα πως το επόμενο συγκρότημα που ο ερχομός του ενδέχεται να ανακοινωθεί σήμερα λέγεται Tears For Fears. Να πούμε πως τη δεκαετία του 1980 το άλμπουμ τους The Hurting το είχαμε λιώσει. #festival
Σε Γενικές Γραμμές. Τρεις δημοσιογράφοι, τρία site, σε ιστορίες καθημερινής τρέλας!
Η Γιώτα Δημητριάδη @Τεχνες-Plus, ο Γιάννης Καφάτος @Viewtag.gr και ο Γιάννης Παναγόπουλος @Fragilemag.gr φτιάχνουν μια λίστα μ’ όλα όσα άκουσαν, είδαν και σκέφτηκαν την εβδομάδα που πέρασε, βολτάροντας στην πόλη, διαβάζοντας πρωτοσέλιδα εφημερίδων, κουβεντιάζοντας μεταξύ τους, κοιτώντας βιτρίνες μαγαζιών, ακούγοντας μουσική και συμφωνώντας πως ο διάβολος στις λεπτομέρειες βρίσκεται.
#Se_Genikes_Grammes
Υποψήφιος για το βρετανικό θεατρικό βραβείο Λόρενς Ολίβιε, είναι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο έλληνας χορογράφος και σκηνοθέτης. Τα Βραβεία Λόρενς Ολίβιε, είχαν ξεκινήσει αρχικά το 1976 ως «The Society of West End Theatre Awards», και μετονομάστηκαν προς τιμήν του ηθοποιού Λόρενς Ολίβιε. Τα θεατρικά βραβεία, τα οποία θεωρονται τα «Tony του θεάτρου», οργανώνονται και απονέμονται από το Θέατρο Society of London στο Λονδίνο και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου διεκδικεί το βραβείο «Outstanding achievement in dance» (Εξαιρετικό επίτευγμα στο χορό). Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι υποψήφιος για το βραβείο με τη χορογραφία του για «The Great Tamer» (o Μεγάλος Δαμαστής) που αποθεώθηκε στην πρεμιέρα του στο λονδρέζικο Sadler's Wells, στα πλαίσια του φημισμένου φεστιβάλ Dance Umbrella.
Ο Guardian μάλιστα είχε δώσει τέσσερα αστεράκια στον «Μεγάλο Δαμαστή» του Παπαϊωάννου που είναι μια παραγωγή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση. Βέβαια ο έλληνας χορογράφος έχει να αντιμετωπίσει σκληρό ανταγωνισμό καθώς το ίδιο βραβείο διεκδικεί και ο Άκραμ Καν με το έργο «Xenos».
Υποψήφιος είναι επίσης ο John Macfarlane με τη «Λίμνη των Κύκνων» στη Royal Opera House.
Οι νικητές των βραβείων θα ανακοινωθούν την ημέρα της απονομής στο Λονδίνο, στις 7 Απριλίου.
Θέατρο ΜΠΙΠ
Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη
τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074
beepkipseli.webnode.gr
facebook ΜΠΙΠ
«ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ»
του Χάρολντ Πίντερ
Από 18 Μαρτίου, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
για λίγες παραστάσεις
Ένα ζευγάρι Άγγλων, μετά την πρώτη νιότη, ο Έντουαρντ και η Φλώρα, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος. Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.
To έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache) γράφτηκε το 1958 από τον Χάρολντ Πίντερ και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο. Στη συνέχεια όμως ανέβηκε επιτυχημένα και στη σκηνή ενώ ακόμα ζούσε ο συγγραφέας. Ο ραδιοφωνικός «χαρακτήρας» του έργου συνεχίζει παρ’ όλα αυτά να υφίσταται.
Υπαινιγμοί, φλέγμα, χιούμορ, ανατροπές… ο Πίντερ για άλλη μια φορά εστιάζει, ή βάζει στο στόχαστρο, τη σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού. Μια συνάντηση γίνεται η αφορμή για να αποκαλυφθούν οι επιθυμίες και οι φόβοι που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται στα λόγια που δεν λέγονται. Μερικές φορές εξάλλου, η επιθυμία και ο φόβος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» είναι απολαυστικό και ενοχλητικό ταυτόχρονα.
Είναι… Πίντερ!
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Μουσική: Stratum 3
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής
Επικοινωνία /Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Κωσταντής Μιζάρας
Είσοδος: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένα (άνεργοι και φοιτητές), 5 ευρώ οι ατέλειες.
Διάρκεια: 80 λεπτά
Ένα σύγχρονο ντουέτο από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, η Γωγώ Ξαγαρά στην άρπα και Ήβη Παπαθανασίου στο τσέλο, συμπράττουν με τη Φωτεινή Παπαδόδημα στην ερμηνεία και το τραγούδι και με τον Γιώργο Παλαμιώτη στο ηλεκτρικό μπάσο και τη δημιουργία ηχητικών τοπίων.
Αναβιώνουν το αριστουργηματικό διήγημα του Α. Παπαδιαμάντη, “Άνθος του γιαλού” μέσα από μία μουσικοθεατρική προσέγγιση. Ακολουθούν τον ρυθμό του Παπαδιαμαντικού λόγου, υφαίνοντας γύρω του ένα μουσικό καμβά πάνω σε πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις.
Το Άνθος του γιαλού είναι ένα μικρό διαμάντι, ένα μαγευτικό ηχογράφημα λέξεων που το συνθέτουν οι παφλασμοί κάτω από τα κουπιά των “ελαφροίσκιωτων¨ ταξιδευτών, οι ανάσες τους, τα νυχτοπούλια που σκίζουν τον αέρα, η ρυθμική επωδός ¨ακόμη λίγό και το φτάσαμε¨, και ο χτύπος της καρδιάς τους που νοερά συντροφεύει τον αναγνώστη.
Οι ελαφροίσκιωτοι κωπηλάτες πασχίζουν να φτάσουν ένα άυλο φως, άγνωστης προέλευσης που εμφανίζεται κάθε νύχτα στο βάθος του ορίζοντα, έξω από το λιμάνι: “…έβλεπε, λέγω, ανοικτά εις το πέλαγος…εν μελαγχολικόν φως- κανδήλι, φανόν, λαμπάδα, ή άστρον πεσμένον- να τρεμοφέγγη, εκεί μακράν, εις το βάθος της μελανωμένης εικόνος, επιπολής εις το κύμα, και να στέκη επί ώρας φαινόμενον ως να έπλεε, και μένον ακίνητον.”
Ο Παπαδιαμάντης αγγίζει με τον παιδικό του τρόπο ένα θέμα σύνθετο και πολυδιάστατο : τους δύο ίσως και περισσότερους κόσμους μέσα στους οποίους κινούμαστε.
Από τη μία ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας και από την άλλη ένας άλλος κόσμος, αόρατος, από τον οποίο μας έρχονται καμιά φορά σαν μηνύματα, αποκαλύψεις, εμφανίσεις, θραύσματα εικόνων, που δεν ανήκουν στον χειροπιαστό, υλικό κόσμο που μας περιβάλλει.
Οι δύο αυτές πραγματικότητες συνυπάρχουν. Πολλοί λίγοι όμως αντιλαμβάνονται φαινόμενα της άλλης διάστασης.
“Και η σπίθα εκείνη, η φωτιά του πελάγου που είδες, Μάνο, είναι η ψυχή του βασιλόπουλου, που έλυωνε, σβήσθηκε στα σίδερα της σκλαβιάς, και κανείς δεν την βλέπει πια, παρά μόνο όσοι ήταν καθαροί τον παλαιόν καιρόν, και οι ελαφροίσκιωτοι στα χρόνια μας.”
Μ’ αυτή την αινιγματική πρόταση κλείνει το διήγημα αφήνοντας ανοιχτά σημαντικά ερωτήματα. Ποιοι ακριβώς ήταν οι “καθαροί” και αν πλέον σήμερα έχουν απομείνει μόνο ελαφροίσκιωτοι, πως μπορούμε να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτούς;
Όπως πάντα, ο Παπαδιαμάντης ανοίγει ένα παραθυράκι που τρίζει και στο βάθος της προοπτικής αχνοφέγγουν ερωτήματα και απαντήσεις που φέρουν πάντα έναν κρυφό θεολογικό χαρακτήρα, σημεία μιας ζωής μυστικής, αόρατης.
Ακολουθώντας το ρυθμό της λέξης και της ανάσας του Α. Παπαδιαμάντη θα κωπηλατήσουμε κι εμείς γιατί “ …Ένα λουλουδάκι αόρατο, μοσχομυρισμένο, φύτρωσε ανάμεσα στους δύο αυτούς βράχους, οπού το λεν Άνθος του γιαλού, αλλά μάτι δεν το βλέπει. “
Μουσική σύνθεση - Σύλληψη Φωτεινή Παπαδόδημα
Ζωγραφιές – Γιώργος Κόρδης
Παίζουν
Γωγώ Ξαγαρά – άρπα – ερμηνεία
Ήβη Παπαθανασίου – τσέλο- ερμηνεία
Γιώργος Παλαμιώτης- ηλεκτρικό μπάσο, ηχητικά τοπία- ερμηνεία
Φωτεινή Παπαδόδημα- φωνή, λούπες, λαούτο – ερμηνεία
Tιμές των εισιτηρίων : 12 ευρώ γενική ενιαία είσοδος, 10 ευρώ μειωμένο εισιτήριο.
Η μειωμένη τιμή αφορά στις κατηγορίες: Μαθητικό/ Φοιτητικό/ Νεανικό (έως 26 χρονών)/ Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) & Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ) & Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων & International Student Identity Card (isic)/ Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού/ Κάτοχοι Κάρτας Club IFA (Γαλλικού Ινστιτούτου)/ Κάτοχοι Κάρτας ΙΤΙ (ΕΚΔΙΘ/ΚΚΔΙΘ)/ Κάτοχοι Κάρτας ΟΙΕΛΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας)/ Κάτοχοι κάρτας ΟΛΜΕ (Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης)/ ΑμΕΑ/ Άνω των 65/ ομάδες άνω των δέκα (10) ατόμων/Mέλη της εταιρείας Παπαδιαμαντικών σπουδών.
Ο Απόστολος Μόσιος παρουσιάζει την Πέμπτη 14 Μαρτίου μια ξεχωριστή μουσική παράσταση με άξονα τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Βεγγαλικό»
Ο Απόστολος Μόσιος είναι εκλεκτός εκπρόσωπος της νέας γενιάς ερμηνευτών και τραγουδοποιών της ελληνικής μουσικής σκηνής που ήδη έχει στο ενεργητικό του σημαντικές συνεργασίες με κορυφαίους συνθέτες και ερμηνευτές.
Το 2019 είναι χρονιά σταθμός για την καριέρα του, αφού κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group ο δίσκος του με τίτλο «Βεγγαλικό».
Την κυκλοφορία γιορτάζει επί σκηνής στη φιλόξενη μουσική σκηνή Σφίγγα με αγαπημένους καλεσμένους τον καταξιωμένο ερμηνευτή Μπάμπη Τσέρτο που συμμετέχει στο «Βεγγαλικό» με το τραγούδι «Καράβια όνειρα» και το σχήμα Nto Diesi, των εξαιρετικών Πένυς Ραμαντάνη και Δημήτρη Νίτη.
Σφίγγα:Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής (είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2114096149, 6987844845
Ώρα έναρξης: 21.00
Είσοδος ελεύθερη
Όταν η Marilyn Monroe μένει μόνη της
πετάει μέσα στη φωτιά το πορτοφόλι της
γυρίζει πίσω δεκαετίες το ρολόι της
φιλάει ξανά φιλάει ξανά
το πρώτο αγόρι της.
Δαγκώνει γλειφιτζούρια ,αυτά με τη σφυρίχτρα
κολλάει στην οθόνη τη μέχρι αργά τη νύχτα
γλιστράνε οι ξανθιές από του Hollywood τη μήτρα
πολλές οι απαγωγές, μα πουθενά τα λύτρα.
Στην κόλαση άμα τους δεις όρμα
για όσες δεν χωρέσαμε σε καμία ''Nόρμα''
κόκκινο κραγιόν ψηλοκάβαλο blue jean
και στο νεκροταφείο θα κάνουμε check in.
Σήμερα έχει καλή σχέση με το σώμα της
αν πέθαινε απόψε θα θαύμαζε το πτώμα της.
Και πάλι μόνη της η Marilyn Monroe
η μόνη εργένισσα στην Κιβωτό του Νώε
ψάχνει μια coca cola light στο ψυγείο
φώτα και φράουλες, πόρτα σε χειρουργείο.
Ο Νώε φόρεσε την πράσινη στολή του
στα δύο σκίζει την προστατευόμενη του
δεν την αγάπησε ποτέ κανείς γιατρός
η μόνη λύση είναι αυτή η κιβωτός.
Ο μονόλογος του Γιάννη Κοντραφούρη "Όταν η Marilyn Monroe μένει μόνη της" παρουσιάζεται από τις 7 Μαρτίου και κάθε Πέμπτη στις 21:30 στο El Convento del Arte, σε σκηνοθεσία Πέμης Ζούνη. Τη μουσική υπογράφει ο Θέμης Καραμουρατίδης. Ερμηνεύει η Ερωφίλη Κόκκαλη.
Το νέο σας έργο φέρει ένα σκληρό τίτλο "κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον;". Τι πραγματεύεται η καινούργια σας παράσταση;
Ο τίτλος είναι από το Κουαρτέτο του Χάινερ Μύλλερ (κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον Βαλμόν, για να τελειώνουμε, προτού καταντήσετε ολότελα άγευστος)
Το έργο πραγματεύεται τον Έρωτα, ένα θέμα που θα έλεγα ότι είναι το “θέμα της ζωής μου”… Η φυσιολογία και ψυχολογία του Έρωτα, η πάλη των φύλων, η πλεονεξία του εγωκεντρικά θρεμμένου ατόμου, (προιόν της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας αλλά και της σχέσης του με τη μητέρα-τροφό κτλ), το οποίο ασυνείδητα ή συνειδητά επιδιώκει διαρκώς να επικρατήσει, να καταδυναστεύσει, να εξουσιάσει το ερωτικό του αντικείμενο,η σχέση θύτη-θύματος, η εξαρτητική σχέση που δεν είναι παρά το προιόν των πρωταρχικών σχέσεων του ατόμου με τους γονείς, το αδιέξοδο των σχέσεων, ο Έρωτας ως μορφή ύπνωσης, και από την άλλη πλευρά, το πάθος και η ρομαντική αντίληψη που έχουμε για τον Έρωτα στη Δύση ακόμα και στα χρόνια της νεωτερικότητας, όλα τα παραπάνω εμπεριέχονται μέσα στον ίδιο δραματουργικό καμβά του έργου.
Από τι εμπνευστήκατε για τη δημιουργία του έργου σας;
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η πρώτη έμπνευση προέρχεται από μια συσσωρευμένη πλέον ανάγκη μου να μιλήσω για αυτό το προσωπικό μου αδιέξοδο…τις ερωτικές σχέσεις!
Από εκεί ξεκίνησαν όλα! Και επειδή μέσα από τις ερωτικές σχέσεις στην ουσία μαθαίνουμε πράγματα για τον εαυτό μας και ανασκαλεύονται τα ασυνείδητα τραύματα της τριγωνικής σχέσης του Οιδιποδοίου, μπορεί να πει κανείς ότι η πρώτη έμπνευση, η πιο “υπόγεια”, είναι ο μπαμπάς, η μαμά, εγώ (και λίγο και τα αδέρφια). Το προηγούμενο καλοκαίρι, ένα από τα βιβλία που διάβαζα ήταν “από τους γονείς στους ερωτικούς συντρόφους” της Ελένης Παπαδάκη Μιχαηλίδη. Αν και προτεραιότητα είχαν τότε οι υπαρξιακές μου αγωνίες και η συγκίνηση που μου προκάλεσε η προσωπικότητα του πολύ σημαντικού ποιητή Νίκου Καρούζου ,(και έτσι δημιούργησα το “από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη” εκείνη τη χρονιά), το θέμα του Έρωτα και των διαπροσωπικών σχέσεων δούλευε διαρκώς υπόγεια…
Όταν σκέφτηκα να κάνω αυτό το θέμα ως πρόταση Επιχορήγησης στο ΥΠΠΟΑ, πολύ σύντομα μου ήρθε στο μυαλό ένα κείμενο που το έχω διαβάσει πριν χρόνια, το Κουαρτέτο του Μύλλερ και σχεδόν μαζί η όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη του Βάγκνερ, ένα από τα πλέον ερωτικά έργα θεωρώ στην ιστορία της μουσικής, σημεία του οποίου με συγκινούν κάθε, μα κάθε φορά που τα ακούω από τα 18 μου μέχρι σήμερα! Αφότου κατέθεσα την πρόταση και άρχισα να σκέφτομαι για το έργο αυτό, θυμήθηκα και ένα άλλο αγαπημένο κείμενο, το “αποσπάσματα του ερωτικού λόγου του Ρολάν Μπαρτ.
Αργότερα, καθώς έψαχνα να βάλω στιχουργική από ελληνικό κείμενο σε κάποια σημεία του Τριστάνου-Ιζόλδη, βρήκα και το καταπληκτικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, “Σάρκινος Λόγος”, που εκφράζει με τόση σάρκινη ζωντάνια και ευαισθησία αυτό που αποπειρώμαι να εκφράσω στις “ρομαντικές” σκηνές του έργου. Μέρος του ποιήματος αυτού είναι προσαρμοσμένο στη μοναδική, κυριολεκτικά λατρεμένη άρια Liebestod του Βάγκνερ, η οποία κατά την άποψή μου, έχει τη δομή του γυναικείου οργασμού, και ταυτόχρονα ενός συναισθηματικού οργασμού! Αυτό το μέρος, μαζί με την εισαγωγή του Τριστάνου/Ιζόλδη, στο οποίο έχω γράψει εγώ τους στίχους, ερμηνεύεται ζωντανά από τη σοπράνο Νάνσυ Πακανωνσταντίνου.
Τα έργα σας έχουν αλληλουχία ή κινούνται σε διαφορετικές καλλιτεχνικές γραμμές;
Θα έλεγα ότι έχουν μια εξελικτική αλληλουχία. Άρχισα την πρώτη 5ετία με έργα όπου στόχος ήταν η “καθαρή” κίνηση, (η κίνηση για την κίνηση όπως), το προσωπικό μου λεξιλογίο και η περίπλοκη δομή σύνθεσης, συνέχισα με έργα που άρχισαν μαζί με αυτό να εμπεριέχουν ανθρωποκεντρικά και κοινωνικά ζητήματα για τα επόμενα 4-5 χρόνια, κατόπιν όλο αυτό εξελίχθηκε σε έργα που ερευνούσαν τη σεξουαλικότητα, τον έμφυλο προβληματισμό, την κατασκευή του φύλου και την επιτέλεση, μετά, στην αρχή της κρίσης πέρασα (εξελίσσοντας θεωρώ και όλα τα προηγούμενα), σε μια τριλογία έργων που εμπνέονταν από την ιστορία και την πολιτική διαδρομή του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, την ιστορία της πορείας της χειραφέτησης της γυναίκας μέχρι σήμερα, τη σημερινή κρίση των Πρεκάριων, και έπειτα ,(από το 2015 μέχρι σήμερα), έχοντας φύγει από την αισθητική των θεατρικών χώρων, ασχολούμαι με έργα που προσπαθούν να ρίξουν φως σε πιο πυρηνικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης (στην άκρη του βατήρα, ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ, το μονόπετρο του Πύργου, από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη).
Στις παραστάσεις έχετε σημείο αναφοράς το γυμνό σώμα. Θεωρείτε ότι το ελληνικό κοινό είναι εξοικειωμένο σε πιο αντισυμβατικά θεάματα; Έχετε συναντήσει κάποια επικριτικά σχόλια από το κοινό που ήρθε να παρακολουθήσει τις παραστάσεις σας;
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια πολύ σημαντική διευκρύνιση! Από τις 24 παραγωγές που έχω κάνει με την ομάδα μου Αμάλγαμα, μόνο οι 7 έχουν σκηνές γυμνού.Επίσης,σε αυτά τα έργα, το γυμνό δεν αποτελεί πρωταγωνιστικό στοιχείο παρά μόνο στα 4, στα οποία η ίδια η θεματολογία τους με ώθησε στη χρήση του γυμνού (πχ:«μικρός θάνατος», παραγωγή 2007, με θεματολογία τη σεξουαλικότητα).
Θεωρώ ότι το κοινό που έχει παρακολουθήσει κάποια έργα μου, εξοικειώνεται και αυτό κυρίως γιατί αντιλαμβάνεται τη σημειολογική χρήση του γυμνού! Επίσης πιστεύω ότι ένα μέρος του κοινού, που έχει αν μη τι άλλο, επαφή με την ιστορία τέχνης, (θέατρο,performance art και εικαστικά), είναι διανοητικά εξοικειωμένο σίγουρα!
Επικριτικά σχόλια δεν έχω ακούσει, μα αντιμετωπίζω ενός είδους πόλεμο από κάποια «πρωταγωνιστικά» κοινωνικά δίκτυα, από τα οποία δυστυχώς για την ώρα εξαρτάται ένα μέρος προβολής και επικοινωνίας των έργων μου, και τα οποία θεωρώ ότι είναι βαθειά συντηρητικά! Αυτό με προβληματίζει αρκετά θα έλεγα, γιατί δεν αφορά μόνο στην ελληνική κοινωνία, για την οποία πολύ συχνά μιλάμε χαρακτηρίζοντάς την ως συντηρητική, αλλά και την ευρύτερη δυτική κοινωνία στη μετανεωτερική εποχή! Μου φαίνεται αδιανόητη και βλακώδης όλη αυτή η λογοκρισία που αναφέρεται στο σώμα και στη σεξουαλικότητα! Πολύ συχνά νιώθω ότι ζω στο Μεσαίωνα! Πολύ συχνά με θυμώνει που έχουν κατασκευάσει κοινωνίες ανθρώπων οι οποίοι ντρέπονται όχι μόνο για το σώμα τους, αλλά και για τη σεξουαλικότητά τους! Μια ολόκληρη κοινωνία, που από τη μια καταναλώνει το πορνό σαν ποπ-κορν και από την άλλη κρύβει τις θηλές και τα γεννητικά όργανα με στρινγκ….
Έχω μια αίσθηση ότι υποβόσκει και μια άλλου είδους λογοκρισία, πιο συγκεκαλυμμένη και αυτή αφορά κάποιους ιδιωτικούς θεσμούς που στηρίζουν την Τέχνη στην Ελλάδα. Από την άλλη αισθάνομαι σχεδόν υπερήφανη, (όχι για τον εαυτό μου, μα για τον τόπο αυτόν) που το ΥΠΠΟΑ έχει μέχρι τώρα στηρίξει τα πιο “ακραία” από τα έργα μου (πχ “μικρός θάνατος”, παραγωγή 2007).
Ποια είναι η γνώμη σας για τις παραστάσεις χορού στη χώρα μας και πόσο έχουν την υποστήριξη της πολιτείας;
Τα τελευταία 2 χρόνια οι παραστάσεις χορού στην Ελλάδα έχουν ίσως και σημαντικότερη υποστήριξη από αυτήν που είχαν προ κρίσης. Αναφέρομαι βέβαια μονάχα στη στήριξη μέσω των επιχορηγήσεων από το ΥΠΠΟΑ. Ωστόσο ο χορός ακόμα στην Ελλάδα “κοστολογείται” πχ σε σχέση με το Θέατρο, ως πιο “φθηνή” τέχνη. Χρησιμοποιώ αυτή τη σύγκριση για να σας δείξω το κοινωνικό αντίκρισμα της μιας τέχνης σε σχέση με την άλλη…
Από την άλλη πλευρά, εγώ θεωρώ ότι ο χορός τόσο στην ελλάδα όσο και παγκοσμίως, περνά μια είδους κρίση. Αυτή η κρίση, κατά την άποψή μου πάντα, δεν είναι οικονομική. Είναι κρίση καθαρά φιλοσοφικού-αισθητικού προβληματισμού. Αν μπορούσα να μιλήσω πολύ γενικά, που ίσως είναι επικίνδυνο αυτό, γιατί πάντα υπάρχουν και οι ωραίες εξαιρέσεις, από την εποχή του μεταμοντέρνου χορού των 60ς, όπου όλα ήταν υπό αμφισβήτηση και οι καλλιτέχνες έψαξαν σαν από την αρχή τη γλώσσα της κινητικής έκφρασης, έχουμε φτάσει στην εποχή της ναρκισσιστικής φόρμας, του ναρκισσιστικού χορευτικού σώματος (σε κάποιες περιπτώσεις δικαίως ναρκισσεύεται, καθώς τα κάνει όλα πλέον σαν κάποιο θείο χορευτικό μηχάνημα…).
Πιστεύετε ότι ο σημερινός άνθρωπος επιτρέπει στον εαυτό του να βιώσει τον αληθινό έρωτα ή κυριεύεται από άκρατο εγωισμό;
Εξαρτάται τι εννοούμε “αληθινό έρωτα”…
Ο Λακάν λέει “Δε συναντάς κάθε μέρα αυτό που είναι φτιαγμένο για να σου προσφέρει ακριβώς την εικόνα του πόθου σου” και ο Μπαρτ συμφωνεί…
Όσο για μένα, συμφωνώ και προσθέτω, κάτι που για εκείνους είναι το “α και το ω”, ότι αυτή η φαντασιακή κατασκευή του πόθου βρίσκεται στο ασυνείδητο και οιδοιποδιάζει…Στοιχεία των γονιών ψάχνουμε, ακόμα και όταν προσπαθούμε να βρούμε τα αντίθετά των γονιών μας…
Επίσης ο Έρωτας είναι κάτι υπέροχο, μα και βαθειά ναρκισσιστικό…Οι άνθρωποι με έντονα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά γνωρίζουν πολύ καλά το μηχανισμό της κατάκτησης του αντικειμένου του πόθου, και αρχικά συνήθως κάνουν “πολλά” για να το κατακτήσουν, γιατί έτσι ρουφούν την επιβεβαίωση που τόσο έχουν ανάγκη.
Η αλήθεια είναι ότι ο σημερινός Έρωτας είναι βέβαια άλλης μορφής, καθώς ο χρόνος εργασίας είναι μεγαλύτερος και καθώς μεγαλώνει η εξάρτηση από την ιντερνετική επικοινωνία.
Τώρα αν θέλαμε να μιλήσουμε για Έρωτα που οδηγεί στην Αγάπη, και μάλιστα πιο μακροχρόνια, αυτό σίγουρα έχει να κάνει με αυτό που λέτε, και εναντιώνεται με τη σημερινή κοινωνία που προωθεί τον ατομισμό και θρέφει το εγωκεντρικό άτομο. Ταυτόχρονα συσχετίζεται και με το αν θα καταφέρει το άτομο να μάθει καλύτερα τον εαυτό του και να “λύσει” τους λογαριασμούς με το πολύ παλιό παρελθόν του.
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: 8/3/2019
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, στις 9μμ
Κυριακή στις 8.30μμ
Και όλες τις Δευτέρες του Μαρτίου 2019 στις 9μμ
Διάρκεια παράστασης: 1ώρα και 30 λεπτά
Χώρος Αμάλγαμα,
Μενάνδρου 47, Αθήνα
Τηλ κρατήσεων: 6944686991, 6944739841
Απαραίτητη η Κράτηση Θέσης!
Σύλληψη-Ιδέα/Χορογραφία/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία/Δραματουργία:
Μαρία Γοργία
Βασικά Κείμενα: «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ και «Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ
Ποίημα: Σάρκινος Λόγος του Γιάννη Ρίτσου
Άλλα Κείμενα: Μαρία Γοργία
Μουσική: Επιλεγμένα μέρη από το έργο Τριστάνος και Ιζόλδη του
Ρίχαρντ Βάγκνερ
Οπερατική Φωνή: Νάνσυ Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεύουν: Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Νάνσυ Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Σταυρόπουλος, Μαρία Γοργία.
Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καριστινού
Σύμβουλος Δραματουργίας: Μιράντα Βατικιώτη
Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Μαρία Αλεκτορίδου
Φωτισμοί & video treiler: Περικλής Μαθιέλλης
Βοηθός Χορογράφου: Αλεξάνδρα Καρανικόλα
Επικοινωνία Τύπου: Μαρία Κωνσταντοπούλου
Φωτογραφίες:Αγγελική Σβορώνου, Γιώργης Νουκάκης.
Το έργο είναι ακατάλληλο για παιδιά κάτω των 13 ετών
Από 12 Μαρτίου 2019
Κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις 21.00
Tο θέατρο Αγγέλων Βήμα φέτος εντάσσει στο ρεπερτόριο του ως χώρα αναφοράς την Νότια Αφρική με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων από τις πρώτες πλήρως αντιπροσωπευτικές εκλογές στην χώρα και την εκλογή του Nelson Mandela ως Προέδρου. Σε αυτό το πλαίσιο, επέλεξε και ανεβάζει στη σκηνή του το έργο «African Gothic» της Reza de Wet, ένα νοτιοαφρικάνικο ψυχολογικό θρίλερ, γραμμένο το 1985, το οποίο έχει χαρακτηρισθεί ως έργο-ορόσημο για το θέατρο της Νότιας Αφρικής.
Δυο αδέρφια Μπόερ -λευκοί άποικοι αγρότες της Νοτίου Αφρικής- ζουν απομονωμένα με τη μαύρη νταντά τους σε μια πλέον ερειπωμένη φάρμα. Η άφιξη ενός δικηγόρου για την απόδοση μιας κληρονομιάς έρχεται να κλονίσει δραματικά τις ισορροπίες του σπιτιού και να ωθήσει τους ήρωες σε ακραίες καταστάσεις.
Στο «African Gothic», η συγγραφέας αντιστρέφει το εξιδανικευμένο μοντέλο της λευκής αποικιοκρατικής αγροτικής οικογένειας με το ευτυχισμένο έγχρωμο υπηρετικό προσωπικό στηλιτεύοντας με αυτόν τον τρόπο την εποχή του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και την παρακμή των Αφρικάνερς. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό σκοτεινό παραμύθι που τα όρια πραγματικότητας και ονείρου είναι δυσδιάκριτα.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Χατζηδημητράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Addis Dessu
Κινησιολόγος: Μαρίνα Μαυρογένη
Σκηνικά-Κοστούμια: Έμιλυ Ονισηφόρου
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας, Γιάννης Βολέλης
Μουσική επιμέλεια: Jianni Olla, Addis Dessu
Επικοινωνία: Στέλλα Πεκιαρίδη
Ηθοποιοί:
Σάββας Βασιλειάδης,
Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος,
Λήδα Καπνά,
Lauretta Macauley
Μέρες & ώρες παραστάσεων:
Από 12 Μαρτίου 2019
Τρίτη και Τετάρτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: 12€ (κανονικό), 10€ (μειωμένο), 5€ (ατέλεια)
Κρατήσεις θέσεων: 210 5242211
ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ
Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Φέτος συμπληρώνονται δεκατρία χρόνια από την καθιέρωση του “Θεατρικού Βραβείου Μελίνα Μερκούρη” που απονέμεται σε αναγνώριση της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας νέας ηθοποιού της περασμένης θεατρικής περιόδου.
Η τιμητική διάκριση στη μνήμη της Μελίνας συνεκτιμά τη μέχρι τώρα σκηνική παρουσία των νέων ταλαντούχων ηθοποιών και τις υποκριτικές επιδόσεις τους. Το βραβείο ανέρχεται σε 3.000 ευρώ και η τιμώμενη ηθοποιός κρατά για ένα χρόνο την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη, την οποία παραδίδει στην ομότεχνή της που διακρίνεται την επόμενη χρονιά.
Την επιτροπή του βραβείου αποτελούν οι Μάγια Λυμπεροπούλου (επίτιμη πρόεδρος), Δηώ Καγγελάρη, Ματίνα Καλτάκη, Δημήτρης Λιγνάδης, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Ρένη Πιττακή.
Οι φετινές υποψήφιες για το βραβείο είναι:
Ευαγγελία Καρακατσάνη
Έργο: Το Τραμ με το όνομα Πόθος
Συγγραφέας: Τένεσι Γουίλιαμς
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Θέατρο: Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Ηρώ Μπέζου
Έργο: Φιντανάκι
Συγγραφέας: Παντελής Χορν
Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς
Θέατρο: Εθνικό Θέατρο Πειραματική Σκηνή (-Ι Θέατρο Rex – Σκηνή “Κατίνα Παξινού”)
Σίσσυ Τουμάση
Έργο: Η Αγριόπαπια
Συγγραφέας: Χένρικ Ίψεν
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Θέατρο: Πορεία
Έλλη Τρίγγου
Έργο: Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Θάνος Σαμαράς
Χώρος: Μπάγκειον
Η απονομή θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 19 Μαρτίου 2019 στις 19:30, στο Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, Πολυγνώτου 9-11, Πλάκα, τηλ. 210 3315601 (μετρό Μοναστηράκι). Είσοδος ελεύθερη.
Και με πιάνει μια αναγούλα με την αιτία καταδίκης του Κερκυράρχη της Νέας Δημοκρατίας Νίκου Γεωργιάδη. Ένοχος για παιδεραστία. Ποινή φυλάκισης 28 μηνών με αναστολή και χρηματική ποινή 20 χιλιάδων ευρώ. Αυτός ο άνθρωπος υπήρξε εξουσία. Του μόνου πάροχου -δικαιολογημένης- βίας. Το κόμμα του νοικοκυρέματος τα έχει κάνει θάλασσα στο δικό του, και καλά, επιχείρημα του Ηθικού πλεονεκτήματος της “Ηθικής”. Ω Άδωνι που είσαι; #aristia
•Πρώην βουλευτής της ΝΔ, ο Νίκος Γεωργιάδης καταδικάστηκε για σεξουαλική κακοποίηση 3 ανήλικων αγοριών. Στη Μολδαβία. Εκμεταλλευόμενος τη διπλωματική του ασυλία – μεγαλουργούσε ως εκπρόσωπος του ΟΗΕ ή του ΝΑΤΟ, δεν έχει και τόση σημασία.Ούτε έχει σημασία ότι ανήκε στη ΝΔ. Το μόνο που παίζει ρόλο είναι ότι πολύ λίγα μέσα – πρώτο το Documento – παίζουν την είδηση. Λες και δεν έγινε τίποτα! Παιδιά η παιδεραστία είναι έγκλημα, κι ας το λογάει για πλημμέλημα ο ποινικός κώδικας (γι’ αυτό και χαλαρά είναι έξω με αναστολή) και δεν έχει σημασία αν το διαπράττει δεξιός, κεντρώος ή αριστερός. Η ντροπή περισσεύει! Για τη Δικαιοσύνη, για τους δημοσιογράφους, για τα Μέσα! #γαργάρα #σεξουαλική_κακοποιήση
•Συνέντευξη Τύπου πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 26/2 για το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Στην Ελλάδα, λέμε ότι βαριά βιομηχανία μας είναι ο τουρισμός και ο πολιτισμός και καμία Υπουργός δεν έδωσε το «παρών»… Εννοείται ότι το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου βγαίνει από τον Οκτώβρη για να έρχονται οι ξένοι στην Επίδαυρο. Φυσικά, ούτε τότε είδαμε κάποιον….
•Για να μην μιλήσω για το μέλλον του Φεστιβάλ… Ούτε ο ίδιος ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος δεν ξέρει αν θα ανανεωθεί η θητεία του. Στα σοβαρά Φεστιβάλ σ’ όλο τον κόσμο η κατάσταση διαδοχής προετοιμάζεται….# Athens_festival
•Το ίδιο ισχύει και για το Εθνικό Θέατρο, όπου ο κόσμος το έχει τούμπανο ότι θα αποχωρήσει ο Στάθης Λιβαθηνός μετά τη λήξη της θητείας αλλά κανένας δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι…Φυσικά, ούτε εκεί είδαμε την Υπουργό. #ethniko_theatro
•«Μου λείπει μόνο ο Χιώτης και θα μου λείπει πάντα…», δήλωσε η Μαίρη Λίντα σε μια υπέροχη συνέντευξη που έδωσε στην Έλενα Κατρίτση στην EΡΤ 1, μισό αιώνα μετά τον θάνατό του! Γλυκιά, ήρεμη, αποκαλυπτική και με τη φωνή της ακόμα σε εγρήγορση έδωσε ένα μάθημα αξιοπρέπειας και μας θύμισε αυτό που πάντα θέλουμε να πιστεύουμε οι ρομαντικές ψυχές: «Οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ» #true_love
•Για σένα τα σπάω…(Και)…. Ο Γιώργος Τσαλίκης κατεβαίνει στις εκλογές… Ο τέλειος άνδρας, ο άνδρας ο σωστός!#tsalikis
•Κατεβαίνει στις εκλογές και ο Τάκης Τσουκαλάς. Ναι εκείνος με το σουρωτήρι #antegeia
•Άνοστο. Ξεπερασμένο. Αυτό το επιλεκτικό άνοιγμα στη κεντροαριστερή μετριοπάθεια του Σύριζα με κάτι πολιτικές πλατφόρμες (σικ) τύπου Γέφυρα, πέρα από το μιντιακό νταβαντούρι τι άλλο έχει να πει; Πόσο Νίκο Μπίστη ακόμα; Πόσο Ραγκούση; #gefira
•Και με το ένα και με το άλλο αποκαθηλώθηκε και ο Λάνθιμος από την επικαιρότητα. Και Όσκαρ να έπαιρνε ήταν θέμα χρόνου να το χάσει (στην παλαίστρα της επικαιρότητας) από μια νέα μπούκα σε κανάλι της Μεγαλοοικονόμου.
•Έκατσα και είδα Ράδιο Αρβύλα. Μια χαρά βίντεο, γέλιο και άλλα τέτοια. Μόνο που είναι φορές που αναρωτιέμαι τι πραγματικά κάνουν οι άλλοι τρεις στο πάνελ του Αντώνη Κανάκη. Ο τελευταίος προλογίζει το τσαρτ των βίντεο που θα προβληθούν. Εκείνος τα σχολιάζει. Εκείνος θα πει πότε μπορούν οι άλλοι – συμπαρουσιαστές – να μιλήσουν. Είναι τηλεοπτικός ρόλος όταν ο παρουσιαστής γελάει να γελούν και οι συμπαρουσιαστές του; Αυτό το one man show είναι πασέ. Και αν δεν είναι πρέπει να γίνει. Κάνω λάθος; #radioarvila
•Λάνθιμος Χούλιγκανς. Και μετά τα Όσκαρ τι;
•Είμαι Εμπουκά! Κατά το je suis Charlie!
•«Στις 8 Φλεβάρη, ο Εμπουκά, μετανάστης από τη Νιγηρία, σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, μεταφέρθηκε για εξακρίβωση στοιχείων στο ΑΤ Ομόνοιας και λίγες ώρες αργότερα ο άνθρωπος, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, πέθανε μέσα στο τμήμα. Η γυναίκα του πήγε να τον αναζητήσει και της έλεγαν να κάνει δήλωση εξαφάνισης, να κερδίσουν χρόνο. Όπως έκανε η χούντα στη γυναίκα του Μουστακλή. Τις κορόιδευαν και τις δύο γυναίκες. Είναι ντροπή. (μια κουβέντα, τι άλλο να πεις; …Όχι, να πεις ότι οι κυρίες Υπουργοί του «οικείου» υπουργείου να πάρουν κεφάλια!!!)
•Η αστυνομία έχει γεμίσει με τσαμπούκια, ρατσιστές και κατά πώς φαίνεται και με κάποιους δολοφόνους. #δικαιοσύνη_για_τον_Εμπουκά
• Η Αθήνα δε χρειάζεται να μασκαρευτεί για τις Απόκριες και την αυριανή Τσικνοπέμπτη! Μασκαράδες κυκλοφορούν και τη μαγαρίζουν: στο κέντρο και στις γειτονιές. Πολλές φορές η «ανομία» που λέει ο Κυριάκος φοράει στολή και έχει εξουσία… ζωής και θανάτου!
Σε Γενικές Γραμμές. Τρεις δημοσιογράφοι, τρία site, σε ιστορίες καθημερινής τρέλας!
Η Γιώτα Δημητριάδη @Τεχνες-Plus, ο Γιάννης Καφάτος @Viewtag.gr και ο Γιάννης Παναγόπουλος @Fragilemag.gr φτιάχνουν μια λίστα μ’ όλα όσα άκουσαν, είδαν και σκέφτηκαν την εβδομάδα που πέρασε, βολτάροντας στην πόλη, διαβάζοντας πρωτοσέλιδα εφημερίδων, κουβεντιάζοντας μεταξύ τους, κοιτώντας βιτρίνες μαγαζιών, ακούγοντας μουσική και συμφωνώντας πως ο διάβολος στις λεπτομέρειες βρίσκεται.
#Se_Genikes_Grammes
Σύλληψη – Χορογραφία Παναγιώτα Καλλιμάνη
Από 7 Μαρτίου
Oκτώ καταξιωμένοι Έλληνες ηθοποιοί «κάποιας ηλικίας», οκτώ σώματα που φέρουν το φορτίο του γήρατος, καταβάλλουν προσπάθεια να σταθούν… επί σκηνής. Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες κοινής πορείας τεσσάρων ζευγαριών εκτυλίσσονται μέσα από έναν μαραθώνιο χορού, όπου η κοινή τους ζωή καταρρέει όσο πλησιάζει ο μεγάλος αποχωρισμός.
Η παράσταση Allez viens… γεννιέται με τη δημιουργική συμμετοχή των ηθοποιών κατά τη διάρκεια των προβών, μέσα από δικούς τους αυτοσχεδιασμούς. Ο λόγος απουσιάζει και πρωταγωνιστεί η κίνηση. Μαζί της ο ήχος, τόσο της μουσικής, όσο κι ο ήχος που παράγεται από τα σώματα που βρίσκονται σε κίνηση. Ο χορός υπό τη σκοπιά της εξάντλησης, της αντοχής, της επανάληψης, καθώς και το πέρασμα του πραγματικού σκηνικού χρόνου που λειτουργεί καθοριστικά, αντικαθιστούν τον λόγο. Με μια χορογραφία που δανείζεται στοιχεία ελεύθερα από τις αναφορές της μετατρέπει τη σκηνή και τον αγώνα των σωμάτων σε πρίσμα που θα της επιτρέψει να προσεγγίσει την απελπισία μιας κοινωνίας.
Ταυτότητα Παράστασης
Σύλληψη- Χορογραφία – Σκηνικά: Παναγιώτα Καλλιμάνη
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Διανομή:
Αλίκη Αλεξανδράκη, Κώστας Γαλανάκης, Γιάννης Δεγαΐτης, Αντώνης Ιορδάνου, Βασίλης Καραμπούλας, Υβόννη Μαλτέζου, Ράνια Οικονομίδου, Αννέζα Παπαδοπούλου.
Φωτογράφος παράστασης: Ανδρέας Σιμόπουλος
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-ΚΤΙΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24 , τηλ. 210.5288170-171, 210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας), στο www.ticketservices.gr και στο tickets.public.gr
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 19:00
Κυριακή στις 17:30
Γενική είσοδος 10€
H αριστουργηματική νουβέλα του κρητικού διηγηματογράφου Ιωάννη Κονδυλάκη για το πρόωρο ξύπνημα του έρωτα με ένα «αταίριαστο» –ηλικιακά- ζευγάρι σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης στα τέλη του 19ου αιώνα, για πρώτη φορά επί σκηνής από την «Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ», σε μια μινιμαλιστική ανάγνωση καθαρής χειροτεχνίας με κεντρικό σκηνοθετικό άξονα: τη διεκδίκηση ενός ανήλικου αγοριού από τη μητρική εξουσία και το γυναικείο φύλο.
ΤΟ ΕΡΓΟ
Η εκτενής νουβέλα «Πρώτη αγάπη» (1919) του Ιωάννη Κονδυλάκη (Βιάννος 1862 – Ηράκλειο 1920) αποτελεί το κύκνειο άσμα του σπουδαίου, πλην παραγκωνισμένου λογοτέχνη. Σε αυτό το αμιγώς νατουραλιστικό έργο τρία πρόσωπα αναμετρούνται με αφορμή το παρθενικό σκίρτημα του ωραιότερου συναισθήματος. Ο έφηβος Γιώργης ερωτεύεται σφόδρα την κατά δεκαπέντε περίπου χρόνια μεγαλύτερή του Βαγγελιώ. Η μητέρα του αντιδρά εντόνως. Τη στιγμή που διαφαίνεται πως καταφέρνει να απομακρύνει τον μονάκριβο γιο της από την αγαπημένη του, η ανύμφευτη κόρη αρρωσταίνει. Το πάθος του αγοριού αναζωπυρώνεται, οδηγώντας στα άκρα τη σύγκρουση των δύο γυναικών. Ο Κονδυλάκης συνθέτει μια πρωτότυπη αφήγηση με θέμα την αφύπνιση του ερωτικού ενστίκτου, καταγράφοντας τον αγώνα του κεντρικού ήρωα να ισορροπήσει ανάμεσα στην αγάπη για τη μάνα και στον έρωτα για τη Βαγγελιώ. Το κείμενο διατηρεί ατόφιες τις ηθογραφικές συνήθειες της εποχής και αποδίδει ανάγλυφα την κρητική νοοτροπία με τις απόλυτες αντιλήψεις, τις καθημερινές συνήθειες, το λαογραφικό πλαίσιο της νησιωτικής Ελλάδας. Ακόμη και η γλώσσα (σ.σ.: του παντογνώστη αφηγητή και, πρωτίστως, των ηρώων) μάς μεταφέρει στη μεγαλόνησο, εισάγοντας μας στο κλίμα μιας παραδοσιακής κλειστής κοινωνίας. Ένα έργο βαθύτατα ρομαντικό, φροϋδικό και ευαίσθητο. Μια ιδιότυπη αγάπη που με μαθηματική ακρίβεια θα προκαλέσει την κοινωνική κατακραυγή με το νεανικό δίδυμο να συνθλίβεται από τη μοίρα και να βρίσκεται εξ αρχής φυλακισμένο στις αυστηρές επιταγές ενός συντηρητικού περιβάλλοντος, το οποίο κατακρίνει και δαιμονοποιεί οποιαδήποτε αυθόρμητη έλξη τολμά να παραβεί τα ασφυκτικά πλαίσια που επιμόνως επιβάλλει.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Επικεντρωμένη στο θηλυκό ζεύγος της διεκδίκησης του αγοριού, στο δίπολο ΜΑΝΑ-ΕΡΩΜΕΝΗ, η σκηνοθεσία αναδεικνύει και τα πέντε κεφάλαια του έργου ειδικά διασκευασμένα για τη Σκηνή. Η φωνή του πρωταγωνιστή, σε ώριμη ηλικία πλέον, παραθέτει την αλληλουχία των γεγονότων που σημάδεψαν τη ζωή του και καταγράφει το νεανικό βίωμα υπό το καθοριστικό φίλτρο της μνήμης. Η voice over αφήγηση ενεργοποιεί μηχανικά τα σώματα των γυναικών, καταδεικνύοντας συνάμα τη θέση της γυναίκας στην ορεινή Κρήτη του Κονδυλάκη, μέσω μιας σειράς εργασιών αυστηρά οικιακού χαρακτήρα. Παράλληλα, τα έντονα συναισθήματα διατρέχουν τα σώματα των ηθοποιών αναδημιουργώντας ισχυρά τοπία του τότε ως θολή ανάμνηση. Μια λιτή, μινιμαλιστική ανάγνωση του έργου, μια παράσταση χειροτεχνίας που εξετάζει τον αντίκτυπο της γραφής (ηχητικό πλαίσιο) στην ψυχολογία των γυναικών (οπτικό πλαίσιο), καταγγέλλοντας –σκηνικά- μια απαράδεκτη ηθική που διαιωνίζεται. Η σπανίως παρουσιαζόμενη κρητική μουσική της εποχής εκείνης, a capella, διαχωρίζει τις πράξεις και σχολιάζει τη δράση που προηγήθηκε ή ακολουθεί, ενώ η χορωδιακή εκδοχή της σύνθεσης του Νικολάου Μάντζαρου επάνω στη «Φαρμακωμένη» του εθνικού μας ποιητή απελευθερώνει τα γενετήσια ένστικτα στη σκηνή του ονείρου, προδίδοντας την επικράτηση του Θανάτου στον Έρωτα.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα το περασμένο καλοκαίρι, στην ιδιαίτερη πατρίδα του Ιωάννη Κονδυλάκη, τη Βιάννο και στο Πνευματικό Κέντρο Άνω Βιάννου «Περικλής Βλαχάκης». Αμέσως μετά παίχτηκε στο Μικρό Κηποθέατρο «Μάνος Χατζιδάκις», στο Ηράκλειο. Την τρέχουσα χειμερινή περίοδο παρουσιάστηκε σε καλλιτεχνικούς χώρους της Κρήτης.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία – διασκευή: Δημήτρης Φοινίτσης
Όψη - ανδρείκελο: Κωστής Μακάκης
Μουσική επιμέλεια: Κάτια Ηγουμενάκη
Επιμέλεια κίνησης: Μικαέλα Κεφαλογιάννη
Παίζουν:
Βαγγελιώ: Ανάστα Αργυροπούλου
Μάνα: Ελένη Σφακιανάκη
Αφήγηση: Δημήτρης Φοινίτσης
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Παρασκευή 15, Σάββατο 16, Κυριακή 17 Μαρτίου, ώρα 8μ.μ.
ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΜΑ – Μικρή Σκηνή (Ακομινάτου 15 – 17 & Αγίου Κωνσταντίνου, τηλ. κρατήσεων: 2105220100)
Στο πλαίσιο του The Art Project της 5ης ΕΠΟΧΗΣ
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (μειωμένο)
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/theatre/alma/prwti-agapi
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
https://omadaprotasi.wordpress.com
ΟΜΑΔΑ προΤΑΣΗ
Η Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ συγκροτήθηκε το φθινόπωρο του 2005 από επαγγελματίες του θεάτρου. Έχει έδρα της την Αθήνα. Όραμα της να «προτείνει» το νέο, το δημιουργικά ουσιώδες, το διαφορετικό, το «άλλο» στην τέχνη του θεάτρου και των λοιπών παραστατικών τεχνών μέσω ενός γόνιμου διαλόγου της τέχνης και του ανθρώπου, σχηματίζοντας συνάμα μια «τάση» στην έκφραση∙ ριζοσπαστική, ελεύθερη, αναγνωρίσιμη στο ευρύ κοινό την οποία και επιθυμεί σταδιακά να διαμορφώσει, κατά τη διάρκεια της πορείας της στην καλλιτεχνική σκηνή της χώρας αλλά και πέρα από αυτήν.
Ο μινιμαλισμός και η αφαίρεση είναι τα κυριότερα ρεύματα που τροφοδοτούν καλλιτεχνικά το σχήμα. Τα κλασσικά έργα αλλά και η νέα γραφή, τα καινούργια -ιδιαίτερης τεχνοτροπίας- κείμενα αποτελούν τις πρώτες ύλες για έμπνευση και δημιουργία σε χώρους, κυρίως, μη θεατρικούς. Η ανατρεπτική «ιδέα» προσδιορίζει πρώτιστα το σκηνικό ύφος και την γενικότερη αισθητική της. Η Ομάδα δεν χρηματοδοτείται από κανέναν κρατικό ή ιδιωτικό φορέα. «Αυτοχρηματοδοτείται», ωστόσο, από την ανεξάντλητη δεξαμενή της φαντασίας και τη ζωογόνα ανάγκη για πειραματισμό και καλλιτεχνική έκφραση. Το καλλιτεχνικό έργο της Ομάδας -εκτός Αθηνών- έχει, ως τώρα, παρουσιαστεί σε: Άρτα, Γαύδο, Δελφούς, Ηράκλειο, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα, Κω, Λαμία, Λέρο, Νάξο, Ναύπλιο, Πρέβεζα, Ρέθυμνο, Ρόδο, Σητεία, Φλώρινα, Χανιά.
Παραστάσεις και Δράσεις της Ομάδας προΤΑΣΗ :
• «Πολυέλαιος δια χειρός Καβάφη» - Θέατρο Τόπος Αλλού, «1ο Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων» (Αθήνα)
• «Στη δίψα σου!» της Δ. Σ. Πόρτογλου - Booze Cooperativa (Αθήνα) / Μικρό Θέατρο (Θεσσαλονίκη) Πρώτη Παρουσίαση
• «Κάσσυ» του Ανδρέα Φλουράκη – Τραπεζαρία Ξενώνα Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, «Συνάντηση Νέων Δημιουργών» της ΧΙΙΙ Διεθνούς Συνάντησης Αρχαίου Δράματος 2007 (Δελφοί) Πρώτη Παρουσίαση
• «Η σιωπή στο στόμα» της Κ. Φ. Ντάγκινη – Χώρος Τέχνης Ασωμάτων (Αθήνα) / Μικρό Θέατρο (Θεσσαλονίκη) Πρώτη Παρουσίαση
• «Balance» της Νάνσυ Σπετσιώτη – Πύργος Μπαζαίου, «9ο Φεστιβάλ Νάξου»
• «Τζούλια» του Γιόχαν Άουγκουστ Στρίντμπεργκ – Nixon, Screening Room (Αθήνα)
• «Φιλοκτήτης» του Γιάννη Ρίτσου – Θέατρο Έναστρον, Φεστιβάλ Μονολόγων από την Τέταρτη Διάσταση (Αθήνα) / Θέατρο Θεμέλιο (Αθήνα, β΄ περίοδος) Πρώτη Παρουσίαση
• «Πραγματικότητα» της Κλαίρης Λιονάκη – Εθνικό Θέατρο, Αναγνώσεις 2010 – Αίθουσα Εκδηλώσεων Κτηρίου Τσίλλερ (Αθήνα) Πρώτη Πανελλήνια Παρουσίαση
• «Οι πληγές του ανέμου» του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο – Συνεργείο (Αθήνα) Πρώτη Πανελλήνια Παρουσίαση
• «Dominatrix» της Μ. Ρ. Αναστασάκη – γκαρσονιέρα, Πεδίον του Άρεως / γκαρσονιέρα, Κυψέλη (Αθήνα) Πρώτη Παρουσίαση
• «ταξιθέτρια(SOLO)» βασισμένο σε μέρος του μυθιστορήματος La Maschera της Έλενας Σοπράνο – Αίθουσα Εκδηλώσεων Ροδιακής Έπαυλης (Ρόδος, α΄ και β΄ περίοδος) / Πρώην Εβραϊκή Συναγωγή (Κως) / Μέγαρον Μακέδου (Αθήνα) Πρώτη Παρουσίαση
• «Πασχαλινά Διηγήματα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη - Ναΐσκος Αγίου Ελισσαίου (Αθήνα)
• «Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη - Κατάλυμα της «Γλώσσας» της Ισπανίας (Ρόδος)
• «Οι πιο δυνατοί» του Γιόχαν Άουγκουστ Στρίντμπεργκ – Philipp champagne bar (Αθήνα) / Τεχνουργείο art cafe (Ρόδος)
• «ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ή Τοπίο Γυναίκας στο Ύψος της Νύχτας» του Άκη Δήμου – Καλλιτεχνικός Σταθμός Ρόδου Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών / Θέατρο Πολυχώρος Σφαγείο (Κως) / Κήπος Πύργου Μπελλένη (Λέρος) / Τεχνοχώρος (Σητεία) / Πρώην Χαμάμ - Θόλος (Ρέθυμνο) / Πύλη Αγίου Γεωργίου – Λαζαρέτο (Ηράκλειο) / Αίθουσα Τέχνης, Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας
• «Πασχαλινά Διηγήματα Ελλήνων Συγγραφέων» των Δημήτρη Καμπούρογλου, Ανδρέα Καρκαβίτσα, Κώστα Κρυστάλλη, Στρατή Μυριβήλη – Αναπαυτήριο Πικιώνη Λόφου Μουσών (Αθήνα)
• «Soterrani (Υπόγειο)» του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ - Φουαγιέ Altera Pars, «Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Θεάτρου» (Αθήνα) Πρώτη Πανελλήνια Παρουσίαση
• «Nora» του Henrik Ibsen – Πολυχώρος CAMP!, «Φεστιβάλ Page_31» (Αθήνα)
• «Χίλιες και μία Νύχτες» αραβικά παραμύθια - Νέα Δημοτικά Λουτρά Yeni Hammam (Ρόδος) Πρώτη Παρουσίαση
• «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου – Τρούλος, Πηγές Καλλιθέας (Ρόδος)
• «Οδύνη του Έρωτα» σε ποίηση Ράινερ Μαρία Ρίλκε (Duineser Elegien) – Αμφιθέατρο, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη (Αθήνα) / Φουαγιέ, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης / Αίθουσα Εκδηλώσεων, Αναγνωστική Εταιρία Κέρκυρας
• «Λαμπριάτικος Ψάλτης» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη – ξωκλήσι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης & Αγίων Αναργύρων (Σητεία) / Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης «Αγία Αικατερίνη Σιναϊτών» (Ηράκλειο)
• «Πασχαλινά Διηγήματα Ξένων Συγγραφέων» των Ruben Dario, Anatol France, Corando Albaro, Ernest Hemingway – Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου (Αθήνα)
• «Ράδιο Βαγδάτη» ολονύκτιο ακρόαμα παραμυθιών της Χαλιμάς – Σπίτι του Θεάτρου της Σητείας
• «Λεονώρα» του Γκότφριντ Άουγκουστ Μπύργκερ – Αίθουσα Μελίνα Μερκούρη Πολύκεντρου Δήμου Σητείας, «Κορνάρεια 2013» / Κάστρο Μονολίθου (Ρόδος) / Δημοτικός Ανθόκηπος «Ήχος & Φως», 7ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ρόδου / Δημοτικό Κηποθέατρο Μάνος Χατζιδάκις, «Ηράκλειο – Καλοκαίρι 2013» / Θέατρο Altera Pars, «7ο Φεστιβάλ Νύχτες Nova Pars» (Αθήνα) / Ιόνιος Βουλή, 4ο SEVEN FESTIVAL (Κέρκυρα) / Περιστύλιο Αγίου Γεωργίου (Ναύπλιο) Πρώτη Πανελλήνια Παρουσίαση
• «Tro(i)ktika» εμπνευσμένο από το θεατρικό έργο Happy Days του Σάμιουελ Μπέκετ – Δημοτικό Θέατρο Ρόδου
• «Κορφιάτικες Ιστορίες (3)» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη – Πολύτεχνο (Κέρκυρα) / Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας / Θεατρικό Εργαστήρι Πρέβεζας, Κάστρο Αγίου Ανδρέα / Αίθουσα Εκδηλώσεων «Εύη Λάσκαρι» Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Κέρκυρας (με παράλληλη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα)
• «ΕΓΚΑΤΑλελειμμένοι» του Δημήτρη Φοινίτση – Αποθήκη Εκδόσεων Αιγόκερως (Αθήνα) Πρώτη Παρουσίαση
• «opus IV – Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ» του Γιόχαν Άουγκουστ Στρίντμπεργκ – Στούντιο Όξω Νου (Χανιά) / Θέατρο Κρήτης (Ηράκλειο) / The Garage (Ρέθυμνο) / Τεχνοχώρος (Σητεία)
• «Στη θέα των λέξεων: Ηράκλειο» των Γαλάτειας Καζαντζάκη, Ηλία Βενέζη, Λιλής Ζωγράφου, Γιώργη Γιατρομανωλάκη / Φεστιβάλ «Αθέατη Πόλη» 2015 – Προμαχώνας Μαρτινέγκο, Τάφος Καζαντζάκη (Ηράκλειο Κρήτης)
• «Στην τάξη της κυρίας Μαργαρίτας» εμπνευσμένο από το θεατρικό έργο Apareceu a Margarida του Ρομπέρτο Ατάυντε – 14ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών «Δημήτρης Πικιώνης» / Παλαιά Τάξη, Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης (Αθήνα) / εικαστική εγκατάσταση «Λοξή Τάξη», πρώην θερινό Θέατρο Αλίκη (Αθήνα)
• «Η Ωραία Αθοκουτάλα» κρητικό λαϊκό παραμύθι σε καταγραφή Γιώργη Γρ. Σταματάκη – Θέατρο Κρήτης α΄ και β΄ περίοδος (Ηράκλειο), Το Πλουμί (Αρχάνες), Σπίτι του Θεάτρου της Σητείας, The Garage (Ρέθυμνο), Χαρουπόμυλος Πανόρμου (ν. Ρεθύμνης), Παραδοσιακό Ρακοκάζανο «Η Χαρουπιά» (Πρινιάς Μαλεβιζίου – ν. Ηρακλείου), Δημοτικό Θέατρο Ρόδου, Αμφιθέατρο 3ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου, Θεατρικός Σταθμός Ηρακλείου, Χώρος Τέχνης Ασωμάτων (Αθήνα), Πέτρινο Θέατρο Σαρακήνικου (Γαύδος), Βόρεια Χαμηλή Πλατεία Προμαχώνα Βηθλεέμ (Ηράκλειο), YOU.C.A. (Χανιά) Πρώτη Παρουσίαση
• «Εις το φως της ημέρας» του Κ. Π. Καβάφη – Χαμηλή Πλατεία Πύλης Βιτούρι (Ηράκλειο), Κάστρο Άρτας, Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (Αθήνα)
• «Η Φτέρενη Κόρη» λαϊκό δωδεκανησιακό παραμύθι – Θέατρο Κρήτης (Ηράκλειο), Πολύκεντρο / Αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» (Σητεία), Τhe Garage (Ρέθυμνο), Πολύτεχνο (Κέρκυρα), Χώρα – Τόπος Τεχνών (Λαμία), Χώρος Τέχνης Ασωμάτων (Αθήνα), Θεατρικός Σταθμός Ηρακλείου, Θερινό Κινηματοθέατρο Ρόδον (Ρόδος), Βόρεια Χαμηλή Πλατεία Προμαχώνα Βηθλεέμ (Ηράκλειο), Πολυχώρος ΜΕΓΑΛο Ο (Χανιά), Θέατρο Olvio (Αθήνα), Δημοτικό Θέατρο Απόλλων (Σύρος) Πρώτη Παρουσίαση
• «3 ΑΔΕΛΦΕΣ / ένα χρόνο μετά» του Άντον Παύλοβιτς Τσέχοφ – Μικρό Θέατρο Πολιτιστικού & Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου, The Garage (Ρέθυμνο)
• «Πάρις Ποθοκρατούμενος» του Δημήτρη Φοινίτση - ResidenceSEA (Ηράκλειο), The Garage (Ρέθυμνο).
• «Πρώτη Αγάπη» του Ιωάννη Κονδυλάκη – Πνευματικό Κέντρο Άνω Βιάννου Περικλής Βλαχάκης, Μικρό Κηποθέατρο Μάνος Χατζιδάκις (Ηράκλειο), artspace Materia Prima (Ηράκλειο), The Garage (Ρέθυμνο), Σπίτι του Θεάτρου της Σητείας.
• «Το γιασεμί, η ροδιά και η χαρουπιά» μικρασιατικό λαϊκό παραμύθι – Πειραματικό Θέατρο Πολιτιστικού & Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου, artspace Materia Prima (Ηράκλειο). Τεκές – Σύλλογος Αλατσατιανών ν. Ηρακλείου
Τα Καβουράκια ξεκινάνε τις παραστάσεις τους και κάνουν μασκέ πάρτι για να το γιορτάσουν!
Εσύ που θα είσαι τη βραδιά των Οσκαρ; Εμείς μαζί με «Τα καβουράκια», τους συντελεστές της ομώνυμης παράστασης που κάνει πάρτι μασκέ στο Τραλαλα! (Ασκληπιού 42, Εξάρχεια)
Βάλε τη στολή σου, την μάσκα σου ή ό,τι άλλο θες και έλα στην παρέα μας!
Λίγα λόγια για την παράσταση:
Η νέα ομάδα peach of art, αποτελούμενη από τους αποφοίτους της δραματικής σχολής «Πράξη επτά», αφού έκλεψε τις καρδιές του κοινού και της επιτροπής στο Bob Theatre Festival 2018 κατακτώντας την 3η θέση, επιστρέφει, για 7 μοναδικές παραστάσεις, στο Studio Μαυρομιχάλη!
Αυτή την φορά προτείνοντας μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του έργου τους «Τα Καβουράκια», που είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη.
Το έργο πραγματεύεται την έννοια της ελευθερίας -την ύπαρξη, την ουσία και τα όριά της- μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις και συμβάσεις. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μία ερημική παραλία όπου μέχρι εκείνο το μεσημέρι, μία ιδιαίτερα ξεχωριστή οικογένεια έμοιαζε να ζει ήρεμα -ή μάλλον σχεδόν ήρεμα- στην καθημερινή της ρουτίνα. Σε ένα τροχόσπιτο δίπλα στη θάλασσα... μακριά από το αστικό περιβάλλον και τη σύγχρονη κοινωνία. Αλλά εκείνο το μεσημέρι, η οικογένεια περίμενε επισκέψεις...
Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από τα περίφημα «Καβουράκια» που έγραψε ο Βασίλης Τσιτσάνης το 1955. Λέγεται ότι η ιστορία ήταν μια ιδέα της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου, αλλά το τραγούδι δημιουργήθηκε εξ’ ολοκλήρου από τον λαϊκό συνθέτη. Γεγονός που οδήγησε σε κόντρα τους δύο καλλιτέχνες.
Σήμερα, η ομάδα peach of art με σκηνικό μια ερημική παραλία, ζωντανεύει μια νέα εκδοχή της ιστορίας στο θέατρο της οδού Μαυρομιχάλη και υπόσχεται γέλιο αλλά και συγκίνηση.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Ειρήνη Γαντερί
Ηθοποιοί: Γιάννης Βασιλώττος, Γιώργος Ημέρης, Ίρις Κατσούλα, Ανδριανή Κυλάφη, Βίνα Σέργη
Κινησιολογία-χορογραφίες : Έλιο Φοίβος Μπέικο
Κοστούμια: Ιωάννα Παπακωνσταντίνου
Σκηνικά: Ισιδώρα Αρβανίτη
Ηχητικό τοπίο: Γιώργος Παμπούκης
Φωτογραφίες: Ειρήνη Γαντερί
Παραγωγή: What if?
Επικοινωνία-Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη
Σελίδα στο facebook:
https://www.facebook.com/cavourakia/
Από τις 6 Μαρτίου & κάθε Τετάρτη στις 18:45 στο studio Μαυρομιχάλη
Διάρκεια παράστασης: 60΄
Εισιτήρια: 10 ευρώ κανονικό , 8 ευρώ μειωμένο