Το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη «Η χαμένη τιμή της Δημοσιογραφίας» – 20+1 ιστορίες κιτρινισμού που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θεμέλιο είναι ένα από τα δημοσιογραφικά εγχειρίδια που πρέπει να διαβάσει όποιος θέλει να γίνει δημοσιογράφος.

Την ίδια ώρα είναι ένα βιβλίο που ανήκει στους καταναλωτές της ενημέρωσης, τους αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές γιατί περιγράφει με εμπεριστατωμένο και τεκμηριωμένο λόγο δημοσιογραφικές αθλιότητες – κάποιες οδήγησαν σε αυτοκτονία τους «πρωταγωνιστές» από τη μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας.

 

Χωρίς διάθεση διδακτισμού, ο Γιάννης Παντελάκης περιγράφει με ιατρική ψυχραιμία ιστορίες που κάποιοι μπορεί  να τις θυμούνται, κάποιοι τις έχουμε ζήσει και κάποιοι τις έχουμε απλώς ακουστά.

Πρακτοριλίκια που αμάσητα τα δημοσίευσαν σοβαρά έντυπα και στιγμάτισαν πολιτικούς, δημοσιογράφους, καθηγητές ως μέλη ή εκτελεστές της 17 Νοέμβρη.
Θύματα ριάλιτι που μάλιστα κάποια έφτασαν στην αυτοκτονία.
Ψεύτικες ειδήσεις.
Στο βιβλίο «Η χαμένη τιμή της Δημοσιογραφίας» – 20+1 ιστορίες κιτρινισμού οι ιστορίες που περιγράφει ο συγγραφέας – ερευνητής δεν παρατίθενται ως περιστατικά για χάρη της κουβέντας σε μια παρέα.
Τολμάει και μιλάει με ονόματα δημοσιογράφων και μέσων. Διαθέτει την τεκμηρίωση με αναφορά στις πηγές για κάθε περίπτωση στην οποία αναφέρεται.
Γι’ αυτό μίλησα για «εγχειρίδιο» προς νέους  δημοσιογράφους παραπάνω.

Ιστορίες που έχουν γραφεί ή ειπωθεί από δημοσιογράφους με θύματα πολίτες και δημοσιογράφους και πολιτικά πρόσωπα.
Ιστορίες διαπόμπευσης.

«Η διαπόμπευση έχει μεγάλη χρονική διάρκεια, είναι ένα διαρκές έγκλημα», μου είπε ο Γιάννης Παντελάκης στην κουβέντα που κάναμε ένα παγωμένο απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας.

Πόσο καιρό ετοίμαζες το βιβλίο σου;

Έκανα περίπου δύο χρόνια έρευνας.

Πού έψαξες, στο ίντερνετ;

Κυρίως ήμουν σε βιβλιοθήκες, έψαξα πολύ σε παλιές εκδόσεις εφημερίδων, επιστημονικές έρευνες που ακόμη δεν έχουν καν εκδοθεί.
Στο ίντερνετ υπάρχουν πολλά μεν, αλλά δεν μπορούσα να βρω και να στοιχειοθετήσω παλιές ιστορίες.
Επίσης προτίμησα τις γραπτές πηγές για να μπορώ να κάνω πιο εύκολα τη διασταύρωση.

Γιάννη, εσύ έχεις κάνει «γκάφα», έχεις κάνει δημοσιογραφικό λάθος;

Κοίτα, έχω κάνει, όπως όλοι μας. Δεν έχω κάνει όμως κάτι που να προκαλέσει ζημιά! Και δεν έχω κάνει κάτι σκόπιμα. Λάθη έχουμε κάνει όλοι μας.

Από πού ενημερώνεσαι, είσαι «ήσυχος» όταν διαβάζεις ειδήσεις;

Διαβάζω με επιφύλαξη. Υπάρχουν εφημερίδες που είναι έγκυρες. Βεβαίως σήμερα οι εφημερίδες έχουν μικρή επιρροή. Σκέψου ότι τη δεκαετία του 90 οι εφημερίδες πουλούσαν πάνω από ένα εκατομμύριο φύλλα την ημέρα ενώ σήμερα φτάνουν στις 60 χιλιάδες.
Ως δημοσιογράφος έχω το πλεονέκτημα ότι ξέρω ποιον διαβάζω. Οπότε είμαι υποψιασμένος!

Άρα τι θα συμβούλευες έναν αναγνώστη, αυτόν που λέω εγώ «καταναλωτή ειδήσεων»;

Να κοιτάει την κάθε είδηση σε διαφορετικές πηγές.
Να αναζητάει υπογραφή. Τα ανυπόγραφα άρθρα μπορεί να είναι παραπλανητικά.
Να είναι ψυλλιασμένος για το μέσο που επιλέγει.
Για ειδήσεις από το εξωτερικό να κοιτάζει και τα διεθνή μέσα.
Να μην εμπιστεύεται το Facebook και το Twitter.

Γιάννη, πιστεύεις ότι μεταξύ μας οι δημοσιογράφοι έχουμε μια «ομερτά» έναν νόμο σιωπής για τα κακώς κείμενα στα του οίκου μας;

Κοίταξε υπάρχουν τα περίφημα τραστ, κυρίως στα ρεπορτάζ. Αυτά τα τραστ – ειδικά πιο παλιά – αποφάσιζαν ποιος θα μπει αλλά και ποια είδηση θα κυκλοφορήσει.
Επίσης στην Ελλάδα έχουν δοθεί δημοσιογραφικά βραβεία σε δημοσιογράφους που έχουν κάνει αίσχη.
Στην Ελλάδα ακόμη υπάρχει το παράδοξο με τους δημοσιογράφους να παίζουν το ρόλο του πολιτικού. Αν κάποιος δει τηλεόραση και δεν ξέρει ότι είναι δημοσιογράφοι θα νομίζει ότι ακούει εκπροσώπους κομμάτων.

Και φυσικά αναφέρομαι στο ρεπορτάζ. Εκεί είναι που έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι. Ο κόσμος ακούει δημοσιογράφους που εκφράζουν πολιτική. Και δεν εννοώ την αρθρογραφία, το ξανατονίζω, αναφέρομαι στο ρεπορτάζ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χρεωκοπία και αναξιοπιστία της δημοσιογραφίας.

Από τις 20+1 ιστορίες που έχεις γράψει και τεκμηριώσει στο βιβλίο σου ποια θεωρείς πιο κραυγαλέα;

Η χειρότερη περίπτωση είναι η ιστορία με την Νατάσα Ράγιου, στον ΑΝΤ1. Η εκπομπή της έγινε αιτία να αυτοκτονήσει ένας πατέρας.
Η δημοσιογραφία των ριάλιτι έχει παίξει σημαντικό ρόλο για την χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας. Φυσικά γιατί αυτές τις εκπομπές που απευθύνονται στις μάζες τις παρουσιάζουν δημοσιογράφοι.

Το πολιτικό σύστημα έχει κάποιο ρόλο σε όλο αυτό που περιγράφεις ως «χρεωκοπία της δημοσιογραφίας»;

Το πολιτικό σύστημα είναι όμηρος, ακόμη και σήμερα, ενός συστήματος που εξέθρεψε από την εποχή του 1989-90 τότε που όλα τα κόμματα πλην της ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου έδωσαν τις άδειες στα τηλεοπτικά κανάλια.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag.gr

Τα άτομα με ειδικές ικανότητες πρωταγωνιστούν στη ζωή αλλά και το σινεμά.

Ανατρέχουμε σε 7 συγκινητικές στιγμές του σινεμά που ευαισθητοποιούν σε ζητήματα ιδιαιτερότητας.

Η κινηματογραφική προσέγγιση της αναπηρίας είναι πάντα συγκινητική μα κυρίως πολύτιμη.

Το αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στο σάιτ: Ameacare

Το Αριστερό μου Πόδι (1989)

Η αληθινή ιστορία ζωής του Christy Brown, ενός από τους σημαντικότερους ζωγράφους και συγγραφείς της ιρλανδέζικης λογοτεχνίας ο οποίος γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και μπορούσε να κινήσει μόνο το αριστερό του πόδι. Η συγκλονιστική ερμηνεία του Daniel Day Lewis του απέφερε το πρώτο Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου της καριέρας του. Μια ταινία για τα θαύματα που γεννάει η ανθρώπινη δύναμη.

Το Όνομά μου είναι Σαμ (2001)

Ο Σαμ, αν και διανοητικά καθυστερημένος μεγαλώνει υποδειγματικά ένα 7χρονο κοριτσάκι. Όταν η κοινωνική πρόνοια απαιτεί να δοθεί για υιοθεσία, μια δικηγόρος παλεύει μαζί του ώστε να πείσουν το δικαστήριο πως ένα άτομο με ειδικές ικανότητες μπορεί να γίνει σωστός πατέρας. Αλλά τι σου λέω, τα ξέρεις ήδη. Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει δει αυτή την ταινία;

Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα (2007)

Η αληθινή ιστορία του αρχισυντάκτη του περιοδικού Elle, Jean- Dominique Bauby, ο οποίος στα 42 του έπαθε γενική παράλυση, χωρίς να μπορεί σχεδόν πλέον να αναπνεύσει. Ήταν όμως ακόμα ζωντανός και με το μοναδικό μέσο επικοινωνίας που διέθετε, το αριστερό του βλέφαρο, έγραψε ένα συγκλονιστικό βιβλίο, το οποίο υπαγόρευε μ’ αυτόν τον τρόπο για 3 μήνες. Το σώμα δεν μπορεί να φυλακίσει το μυαλό. Συγκλονιστικό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Η Θάλασσα Μέσα μου (2005)

Άλλη μια πραγματική ιστορία, αυτή του Ισπανού μηχανικού πλοίων και επί 28 χρόνια τετραπληγικού Ramón Sampedro, ο οποίος διεκδίκησε το δικαίωμα στην ευθανασία. Μια σπαραξικάρδια ταινία που θίγει το ζήτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στην πιο ακραία του μορφή.

Το Μαύρο Μπαλόνι (2008)

Αυστραλιανό φιλμ που πραγματεύεται το θέμα του αυτισμού μέσα από την συγκλονιστική περίπτωση του έφηβου Charlie. Ένας υπέροχος τρόπος να εξοικειωθείς με τη διαφορετικότητα και την ανεκτικότητα.

Η Οικογένεια Μπελιέ (2014)

Η τρυφερή ταινία που μας σύστησε τη νεαρή Πόλα, το μοναδικό μέλος μιας οικογένειας κωφών, η οποία μπορεί να ακούσει και να μιλήσει. Τραγική ειρωνεία, το γεγονός ότι εκείνη διαθέτει υπέροχη φωνή που τους δικούς της ανθρώπους δεν μπορεί ν’ ακούσει, αλλά μπορεί να νιώσει. Μια δραματική κομεντί που αφήνει τα δάκρυά σου να κυλήσουν σε εναλλαγή με ένα χαμόγελο.

Ο Σωτήρης Μεντζέλος είναι ηθοποιός και κάθε Σάββατο βράδυ στις 23:30 παρουσιάζει την παράσταση standup comedy στο «Από Μηχανής» Θέατρο στο Μεταξουργείο, με τίτλο My Story vl2.

Με αφορμή την «ιστορία της ζωής του νούμερο 2» γνωριστήκαμε.
Η κουβέντα – ποταμός μαζί του μου έλυσε πολλές απορίες γι’ αυτό το είδος θεάτρου και μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω έναν ευγενικό και ενδιαφέροντα τύπο που κυκλοφορεί στην πόλη και προσπαθεί να μας κάνει «συνενόχους» στα θεατρικά του όνειρα βγάζοντάς μας από τι όποιες ενοχές μπορεί να κουβαλάμε!

Καθίστε αναπαυτικά και …απολαύστε μας. Α, μπορείτε να πάρετε και το ποτό σας, όπως επιτρέπεται και στην παράσταση!

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Μετζέλος  ή Μεντζέλος; Αλλού σε βρίσκω με το «ν» κι αλλού χωρίς… αλλά πάντα με το «σ».

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, αφού έτσι είναι το σωστό, άλλωστε και στην ταβέρνα πριν έρθει η μπριτζόλα, η οποία είναι ο λόγος να πας, θα σου έρθει το κουβέρ και η χωριάτικη, βασικό και απαραίτητο μεν αλλά αλλού είναι το ψαχνό.  Είναι με «ν», είναι Μεντζέλος στο γραπτό λόγο αλλά στον προφορικό δεν ακούγεται, είναι σαν το άηχο «h» που μάθαμε στα Αγγλικά. Όσον αφορά το σίγμα που συναντάς πάντα, αυτό το σίγμα με έχει …σιγματίσει.

Standup comedian ή ηθοποιός; Ποια η διαφορά;

Ηλεκτρική κιθάρα ή κλασική, πίτσα ή σουβλάκια, Λειβαδίτης ή Καββαδίας; Συνεχίζω λέγοντας πως δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα προσδιορισμού -όσοι δεν έχουν δει την τελευταία σεζόν του Game of Thrones να πάνε δύο σειρές πιο κάτω- από αυτό που ο Theon Greyjoy σχεδόν κλαίγοντας είπε στον Jon Snow ότι είναι συγχυσμένος και δεν ξέρει αν είναι Greyjoy ή Stark και ο Jon του απάντησε πως δε χρειάζεται να είναι ένα από τα δύο, είναι και Greyjoy και Stark.
Συνεχίζω λίγο ακόμα λέγοντας πως ο standup comedian γράφει, σκηνοθετεί και παίζει τα δικά του αστεία, τα δικά του κείμενα μόνο, αποκλειστικά δικά του, ενώ ένας ηθοποιός καλείται να παίξει σε έργα και κείμενα που έχουν γράψει άλλοι. Επίσης το stand up είναι μια μορφή παραστατικής τέχνης, ένας κωμικός μονόλογος γραμμένος με τις δικές του τεχνικές. Δεν είναι μια τέχνη που τη συναντάς αποκλειστικά σε μπαρ όπως τα στραγάλια με τις σταφίδες.

Ένας standup comedian στους χώρους σας θεωρείται πιο «ελαφρύς» ή ως δημοσιογράφος είμαι προκατειλημμένος;

Ακριβώς το αντίθετο. Πολλοί φίλοι μου ηθοποιοί θαυμάζουν την ικανότητα ενός κωμικού να σταθεί μόνος του σε μια σκηνή και επί μία ώρα να κάνει το κοινό να γελά.

Άλλωστε όλοι, κωμικοί και ηθοποιοί, την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση θέλουμε να πετύχουμε και αυτό δεν είναι καθόλου ελαφρύ, ίσα-ίσα, τι είναι πιο βαρύ, ένα κιλό σίδερο ή ένα κιλό βαμβάκι;

Κάθε βράδυ δεκάδες παραστάσεις στην Αθήνα. Πώς ζεις με αυτή τη συνθήκη; Μήπως αυτή η πολυφωνία ευνοεί απλώς αυτούς που μπορούν να προβάλουν τη δουλειά τους και οι υπόλοιποι βολεύονται με συγγενείς και φίλους;

Ζω με ένα άγχος που προσπαθώ να το διαχειρίζομαι και να το μάθω. Μετά από 10 χρόνια στο θέατρο μπορώ να πω πως είμαστε σε καλό επίπεδο. Πάμε βόλτα μαζί, σινεμά, κοιμόμαστε αγκαλιά, λέμε «καλημέρα», του μαγειρεύω, πάμε διακοπές μαζί, για ψώνια και είναι η πιο μεγάλη σχέση που έχω κάνει. Επίσης, όλοι μας έχουμε κάνει παράσταση με συγγενείς και φίλους, αλλά αν η παράσταση είναι καλή, ως ρομαντική ψυχή που είμαι, θέλω να πιστεύω πως θα βρει τον τρόπο και θα μαθευτεί και θα γίνει άλλη μια φωνή στο πολυφωνικό σχήμα που λέγεται Θέατρο στην Ελλάδα.

Πώς κάνεις «κάστινγκ» σε αυτούς που θα πουν το κάτι τις τους και θα υφάνεις τον ιστό των ιστοριών σου στη σκηνή;

Κατ’ αρχάς, να σου πω πως μόνο σε ένα συγκεκριμένο σημείο της παράστασης ζητάω κάτι από το κοινό –δε θα κάνω spoiler- και το λέω αυτό, γιατί υπάρχει η εντύπωση πως το stand up είναι μια παράσταση που ο κωμικός κράζει το κοινό.
Στην ερώτηση σου τώρα: απλά κοιτάζω το πρόσωπό τους, βλέπω τον τρόπο που παρακολουθούν την παράσταση, νιώθω την ενέργειά τους –όχι δεν είμαι γιόγκι. Βέβαια, όσο τέλεια διαλέγω τον τύπο ή την τύπισσα που θα πουν  αυτό το κάτι κατά τη διάρκεια της παράστασης, άλλο τόσο άθλια διαλέγω γκόμενα να ερωτευτώ -και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό ρε γαμώτο.

Έχεις αισθανθεί ότι προσέβαλες κάποιον θεατή σου;

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στον Γιάννη Καφάτο στο Viewtag.gr

Τσιτσάνης στο Μέγαρο, κάποτε θα ήταν ανέκδοτο για σνομ «ταχατεσ-το-μούρηδες».
Κάποτε!
4 και 5 Δεκεμβρίου όμως, 2018 η Δήμητρα Γαλάνη με την ορχήστρα Τσιτσάνη εγγυόνται μια βραδιά μέθεξης με το έργο του λαϊκού καλλιτέχνη. Η δε σύμπραξη της Νατάσας Μποφίλιου είναι το στοίχημα που (νομίζω θα κερδηθεί) κάνει τη βραδιά ακόμη πιο ενδιαφέρουσα!
Θα πάω Μέγαρο γιατι λατρεύω τη Γαλάνη, μου αρέσει ο Τσιτσάνης και δεν έχω δει Live τη Μποφίλιου!
Επίσης θα πάω επειδή πολλοί «κράζουν» τη Μποφίλιου, όχι για την αξία της φωνής της αλλά γιατί έτσι, επειδή το να στοχοποείς και να κράζεις κάνει κάποιους να αισθάνονται καλύτερα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Ο Δύτης του Μίνωα Ευσταθιάδη  (εκδόσεις Ίκαρος) ταράζει τα νερά στο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

Ο ρυθμός του καταιγιστικός, η πλοκή δυναμίτης και η γλώσσα του δυνατή.
Το βιβλίο το διάβασα ξεχνώντας ο,τιδήποτε συνέβαινε στο σπίτι μου για ένα απόγευμα και πραγματικά ένιωσα σαν τον δύτη που προσπαθεί να ανέβει στην επιφάνεια αλώβητος, σιγά, σταθερά και με ασφάλεια.
Ακριβώς το αντίθετο από τους ήρωες του βιβλίου που ο Ευσταθιάδης καταδικάζει σε μια άνευ προηγουμένου «κατάδυση» στα σκοτεινά βάθη των πιο μεγάλων μυστικών, των πιο μεγάλων φόβων και μιας ασύλληπτης φρίκης.

Η ιστορία ξεκινάει σήμερα, στο Αμβούργο και ο ξεπεσμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, ελληνογερμανός Κρις Πάπας, μπλέκει σε μια ιστορία που θα τον φέρει αντιμέτωπο με ιστορίες φρίκης της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Η φρίκη όμως είναι τελικά πέρα από πρόσωπα και πατρίδες. Είναι κάτι που διατρέχει την ανθρώπινη ιστορία σε πολλές περιόδους της.
Η Ιστορία είναι παρούσα στο βιβλίο, με έναν τρόπο τραγικό, όπως οι θηριωδίες στον Πόλεμο.

Οι ήρωες ξεσκίζονται. Κυριολεκτικά και μεταφορικά… αλλά καλύτερα να μην παρασυρθώ σε σποϊλεριές!

Πιστός στην «πετριά» μου να μην λέω πολλά για την υπόθεση του βιβλίου αυτό που θέλω να τονίσω είναι η μαεστρία του συγγραφέα να μπλέκει ιστορίες και να φτιάχνει ήρωες που μπορείς να τους φανταστείς. Θα μπορούσες να συνταξιδέψεις μαζί τους ή να βρεθείς σε ένα ΚΤΕΛ δίπλα τους.

Αρετή του βιβλίου είναι το μέγεθός του. Ένα κανονικό, προς το «μικρό» θα έλεγε κανείς. Όμως ο Ευσταθάδης αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται ένα «τούβλο» σε όγκο βιβλίο για να απολαύσεις μια βασική και δευτερεύουσες – εξίσου βασικές – ιστορίες!

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ 

Γραμμές, Σταμάτης Κραουνάκης, Κυριακή απόγευμα, στις επτά η αίθουσα γεμίζει με γοργούς ρυθμούς. Στα ηχεία πιανιστικές αποδόσεις των τραγουδιών της ζώης του Σταμάτη Κραουνάκη. 
Στον τοίχο, πίσω από τη σκηνή το σύνθημα: Να μην υπάρχει κανένας χωρίς ζευγάρι, γραμμένο με σπρέι σαν γκράφιτι.

Τα φώτα χαμηλώνουν και η Σπείρα-Σπείρα, μουσικοί και τραγουδιστές ανεβαίνουν στη σκηνή και για μια ώρα, μόνοι τους, μας ταξιδεύουν τραγουδώντας και παίζοντας στο μουσικό σύμπαν του Κραουνάκη.
Μπορεί ένα πιάνο, μια κιθάρα, ένα ακορντεόν και ένα τσέλο να μεταδώσουν ένα λαϊκό πρόγραμμα; Ναι είναι η απάντηση και ο κόσμος τραγουδάει από κάτω. Οι τραγουδιστές δίνουν ρυθμό με τα «καχόνε» (τα ξύλινα κούφια σκαμπό που κάθονται και χρησιμοποιούνται ως κρουστά)
Ο Σταμάτης βγαίνει στη σκηνή, αφού έχει αφήσει τους νέους καλλιτέχνες να μας παρασύρουν, και σαν άλλος Διόνυσος σέρνει το χορό σε ένα ξεφάντωμα. 
Θέλει μεγάλα κότσια να «βγάζεις μπροστά» νέους και ο Σταμάτης φαίνεται (εδώ και χρόνια με τις επιλογές του) ότι τα έχει.
Παρλάτες χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγει στις ευκολίες βρωμόλογων για να μας «πάρει» μαζί του, εύστοχα σχόλια χωρίς εκείνον τον βαρετά ανυπόφορο διδακτισμό – που πολλοί καλλιτέχνες συνηθίζουν, και μια μουσική (και ολίγον θεατρική) παραστάση με σεβασμό στον θεατή γεννιέται τρις εβδομαδιαίως στις Γραμμές.
Κυριακή στις επτά, πήγα με τα παιδιά μου και το απολαύσαμε. Κι αλλοι γονείς ήταν με τα παιδιά τους. Και κόσμος που τραγουδούσε. Και καθόλου δηθενιά.
Εντάξει υπάρχει το σκηνοθετικό εύρημα με τα λουλούδια. Αλλά είπαμε γνήσιο λαϊκό πρόγραμμα! Α, πετάνε και χαρτοπετσέτες!

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

Tο βιβλίο του Τάσου Βαφειάδη «Οι Κρυμμένες Ιστορίες πίσω από τα Τραγούδια» – 100+1 αφηγήσεις για ό,τι δεν διακρίνεται με την ακρόαση (Εκδόσεις Ζήτη) είναι η καλυτερη ραδιοφωνική εκπομπή που μπορείς να …διαβάσεις!

Είναι ένας απαραίτητος τόμος για τη βιβλιοθήκη κάθε μουσικόφιλου αλλά κι ένα βιβλίο που μπορείς να «ακούς» λίγο πριν κοιμηθείς. Το θες δίπλα στο κρεβάτι, στο κομοδίνο να κρύβει το ενοχλητικό ξυπνητήρι.

Η ανάγνωση των ιστοριών που ανακάλυψε ο Τάσος Βαφειάδης είναι μια απόλαυση. Όσα τραγούδια ξέρεις τα «ακούς» διαβάζοντας, και φυσικά με την ιαματική λειτουργία της μουσικής, μέσα από τις γραμμές κάθε σελίδας ταξιδεύεις στην εποχή που άκουσες το κάθε κομμάτι. Όσα τυχαίνει να μην γνωρίζεις με ένα κλικ – πια – τα βρίσκεις στο δίκτυο και συνεχίζεις την ανακάλυψη.

Έχει κάνει μια σπουδαία δουλειά ο Βαφειάδης που ξεφεύγει από μια τυπική καταγραφή «άχρηστων» πληροφοριών.

Σε μια εποχή που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις από τις χιλιάδες πληροφορίες που προσφέρονται απλόχερα, «Οι Κρυμμένες Ιστορίες πίσω από τα Τραγούδια» είναι ένα μοναδικό index για τις μουσικές αναζητήσεις.

Ποιο τραγούδι έστειλε η NASA να το ακούσουν οι εξωγήινοι – αν υπάρχουν;
Ποιο τραγούδι απασχόλησε για 31 μήνες τους πράκτορες του FBI;
Ποιος διάσημος αυτόχειρας της ροκ-κουλτούρας έπαιξε live έξω από τη Θεσσαλονίκη πριν αυτοκτονήσει;

Εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος, ο Τάσος Βαφειάδης με το βιβλίο του έγινε ο ραδιοφωνικός παραγωγός που δεν υπάρχει στα ραδιόφωνα των playlist που εκφωνούν τον χορηγό, τον καιρό, και το κονσερβαρισμένο πρόγραμμά τους.
Σπουδαία τραγούδια και οι ιστορίες τους τροφοδοτούν τις αναμνήσεις μας!

Σε μια εποχή που ό,τι θέλουμε να μάθουμε είναι ένα «κλικ» μακριά, πώς αποφάσισες να γράψεις ένα βιβλίο με πληροφορίες για τα αγαπημένα σου τραγούδια;

Μπορεί η ενημέρωση να είναι ένα κλικ μακριά, αλλά η εμπέδωση είναι περισσότερα.

Αυτό ακριβώς ήταν που με ώθησε να καθίσω, να συγκεντρώσω και να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο. Είχα κουραστεί με τους ρυθμούς που καταναλώνουμε την μουσική και γενικότερα την πληροφορία. Αυτό που εν γένει κάνουν τα βιβλία είναι να κατεβάζουν τους καθημερινούς μας ρυθμούς και να μας ταξιδεύουν. Ήθελα λοιπόν να χαμηλώσω λίγο τους ρυθμούς ακρόασης ενός τραγουδιού, γράφοντας μια ιστορία γι’ αυτό.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag.gr 

Η “Ρένα” του Αύγουστου Κορτώ ζωντανεύει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με την Υρώ Μανέ να ενσαρκώνει μια θρυλική μυθιστορηματική μορφή. 

Η παλιά πουτάνα, ανοίγει την καρδιά της σε έναν δημοσιογράφο που συναντά στο gay pride. Και η ιστορία της ξετυλίγεται, μαζί με τη δική της ματιά στην ιστορία της Ελλάδας.
Η κυρία Υρώ Μανέ θέλησε να ανεβάσει το έργο στο σανίδι από τη στιγμή που το διάβασε και ο συγγραφέας της εμπιστεύτηκε την πορεία της ηρωίδας του έξω από τις σελίδες του βιβλίου του.
Μίλησα με την κυρία Μανέ εν μέσω προβών  που γίνονται με πυρετώδεις ρυθμούς για την πρεμιέρα της παράστασης στις 10 Δεκεμβρίου.

Πάμε χωρίς πολλά δικά μου λόγια στην εξομολόγηση της ηθοποιού που μιλάει για τον ρόλο αλλά και τη ζωή της.

Όταν είχε βγει το βιβλίο είχα κάνει μια συνέντευξη με τον Αύγουστο Κορτώ και τον είχα ρωτήσει αν η Ρένα είναι μια ελληνική εκδοχή του Φόρεστ Γκαμπ. Για εσάς, τι είναι η Ρένα; – Ποιο είναι το …βιογραφικό της;

Η ηρωίδα μου είναι μια γυναίκα ελευθέρων ηθών. Προσφέρει τις ερωτικές της υπηρεσίες χωρίς καμία τσιγγουνιά. Η ζωή της ξεκινάει λίγο πριν από την καταστροφή της Σμύρνης και την βρίσκουμε σήμερα.

Περνάει δια πυρός και σιδήρου και ζει παράλληλα με τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας. Τα γεγονότα τα ζει με τον δικό της ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο ως άνθρωπος του περιθωρίου. Τα μεγάλα γεγονότα που συμβαίνουν δεν τα έχει σε πρώτο πλάνο αλλά απλώς ζει και μάλιστα πολλές φορές χωρίς να παίρνει χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει.

Είναι ένας πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρας. Η «Ρένα» στη δική μου ανάγνωση, είναι μια γυναίκα με πολύ τσαγανό, με πολύ δύναμη ψυχής. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η μεγάλη της αθωότητα. Η Ρένα είναι μια μεγάλη καρδιά που μπορεί να αγαπά. Κι ακριβώς επειδή έχει σε πρώτο πλάνο τον έρωτα και την αγάπη, για τον λόγο αυτό βιώνει την ιστορία της Ελλάδας μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που ερωτεύτηκε που υπήρξε κομμουνιστής με ό,τι συνεπάγεται αυτό την εποχή εκείνη για τους απλούς ανθρώπους.

Ενώ το πεζοδρόμιο, κι αυτή η στάμπα της κοινής, όλο αυτό που έχει καταγραφεί στο σώμα λόγω της δουλειάς της δεν έχει περάσει στην ψυχή της με έναν τρόπο που θα μπορούσε να την αλλοτριώσει και να την κάνει χυδαία. Διατηρεί μέχρι το βαθύ της γήρας ένα σφρίγος της νιότης και της αθωότητας. Βλέπει τον κόσμο με τα μάτια της ερωτευμένης με τον Μάρκο.

Είχατε κάποια επικοινωνία με τον συγγραφέα όταν αποφασίσατε να ανεβάστε την παράσταση;

Μιλήσαμε όταν διάβασα το βιβλίο και του ζήτησα αν μπορώ να το κάνω θεατρικό. Μου το εμπιστεύτηκε με πολύ γενναιοδωρία τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό

Ποια υπέρβαση πρέπει να κάνετε για να ερμηνεύσετε κάθε ρόλο σας.

Εξαρτάται κάθε φορά από τον ρόλο και τις απαιτήσεις του χαρακτήρα που πρέπει να υποδυθώ και να ενσαρκώσω.

Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Το να παίξεις μια ιερόδουλη είναι μια πολύ μεγάλη εσωτερική διαδικασία. Όταν μάλιστα δεν έχεις καμία σχέση με τον κόσμο αυτό. Εγώ τώρα συνάντησα  ιερόδουλες. Δεν ήξερα πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι.

Δηλαδή, τώρα λόγω της παράστασης επιδιώξατε να συναντηθείτε με ιερόδουλες ώστε να μπορέστε να δουλέψτε τον ρόλο σας;

Ναι, ήθελα να οσμιστώ αυτό που λένε για αυτόν τον ξεχωριστό κόσμο. Όση φαντασία και να έχει κάποιος, και η φαντασία είναι το βασικό μου εργαλείο, δεν  αρκεί αν δεν γνωρίσεις έστω και λίγο τον κόσμο αυτό. Προφανώς δεν είμαι της αμερικάνικης σχολής που θέλει ο ηθοποιός να βιώσει τον χαρακτήρα που θα παίξει.  Όμως είναι σωστό να έχεις εικόνες, να πάρεις αφορμές, να πλουτίσεις τη φαντασία σου εν τέλει!

Και πώς βρήκατε συνομιλήτριες από τον χώρο αυτό;

Βρήκα. Αμα θέλει κανείς όλα τα βρίσκει. Με δέχτηκαν και κουβεντιάσαμε αρκετά. Την παροπλισμένη γυναίκα που υποδύομαι, αυτή αναζήτησα για να μπορέσω να την κατανοήσω.
Αυτές οι συναντήσεις με βοήθησαν ώστε να εξάψουν τη φαντασία μου ΄με έναν ιδιαίτερο τρόπο στην προσπάθειά μου ν’ αποδώσω το ρόλο με βάση το κείμενο και τη σκηνοθεσία

Όταν φεύγατε από αυτές τις συναντήσεις σας κυρία Μανέ, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε;

Διαβάστε τη υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Από τον Γιάννη Καφάτο

Το «Πείραμα» είναι μια οπτική εμπειρία υψηλής ποιότητας  με καλές θεατρικές προθέσεις!

Στη σκηνή του υπογείου η τεράστια σφαίρα που αναλόγως του φωτισμού άλλοτε γίνεται διάφανη, άλλοτε βρώμικη, άλλοτε ένας σκούρος όγκος  και η Μυρτώ Αλικάκη που κυκλοφορεί στη σκηνή με τα ρόλερ της μέχρι να αρχίσει η παράσταση αμέσως κεντρίζουν τον θεατή.

Το έργο είναι μια παραβολή, ένα πείραμα που σε όλη του τη διάρκεια μας εξηγεί ο επιστήμονας (Μενέλαος Χαζαράκης) . Ο επιστήμονας μιλάει για τη συμπεριφορά του ηλεκτρονίου που οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι  αντιδρά στην παρατήρηση.  Μέσα στη σφαίρα όμως κατοικεί μια οικογένεια. Μια υστερική μάνα (Φαίη Ξυλά), ένας παραδομένος πατέρας ( Πέτρος Λαγούτης), κι ένας γιος (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου) που φαίνεται ότι ασφυκτιά. Η οικογένεια έχει και την υπηρέτριά της (Μυρτώ Αλικάκη) – ο καταλύτης; Ναι θα μπορούσε με τους «επιστημονικούς όρους να έχει αυτόν τον ρόλο.

Η οικογένεια άλλοτε ξέρει ότι την παρακολουθεί ο επιστήμονας άλλοτε όχι. Και η συμπεριφορά της εξαρτάται από την έξωθεν παρατήρηση.

Η παράσταση (Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης) είναι, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μια οπτική εμπειρία υψηλού επιπέδου και αισθητικής χάρις στη δουλειά των Χριστόφορου Κώνστα – Χρήστου Μαγγανά _Xsquare DesignLab (Σκηνικό|Video Art) και του Γιώργου Τέλλου που έχει κάνει τον σχεδιασμό των φωτισμών.

https://www.viewtag.gr/wp- 

Οι δύο άντρες της οικογένειας, Λαγούτης και κυρίως ο Ελματζίοφγλου αποδίδουν πολύ καλά τους ρόλους τους. Το κρεσέντο των συναισθημάτων του γιου μέχρι το φινάλε είναι καλοδουλεμένο και πραγματικά κερδίζει τον θεατή.

Ενώ η ιδέα είναι λαμπρή, το κείμενο (Ζέτη Φίτσιου)  βρίσκω ότι είναι αρκετά προσχηματικό και  και σε μερικά σημεία – ειδικά στον τρόπο συμπεριφοράς της μητέρας – επιτηδευμένο. Ίσως και αναμενόμενο.

Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο του Γιάννη Καφάτου εδώ. 

«Ο άνθρωπος που έκαψε την Ελλάδα», είναι το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου που, συνεπής, στην λογοτεχνική του πορεία, ορμάει στη σημερινή εποχή και την καταγράφει με έναν μοναδικό τρόπο. Χιούμορ και σάτιρα. Βασικά δομικά υλικά για ένα καλό ανάγνωσμα μιας ιστορίας ή … της Ιστορίας, που εκτυλίσσεται “στις μέρες μας”. 

Η αρχική ιδέα ήταν να βρεθούμε με τον συγγραφέα πριν από μια εκδήλωση για το βιβλίο στα Εξάρχεια, στο βιβλιοπωλείο «Bibliotheque», για να κάνουμε μια συνέντευξη. Άργησα κι έτσι απλώς ήπιαμε καφέ, και πιάσαμε ψιλή κουβέντα χωρίς να γράφει κανένα σύστημα ηχογράφησης.

Ο ήρωάς του βιβλίου, ξέρεις, είναι από αυτούς που παραμονεύουν σε κάθε πιθανή γωνιά της πόλης. Είναι εκεί, αλλά δεν εκδηλώνεται – πάντα… – σε μια  δεύτερη ανάγνωση. Ο συγγραφέας μας τον συστήνει ως έναν τύπο με υπερφυσικές ικανότητες.

Περπατήσαμε από τη Μπενάκη ως την Πλατεία συνεχίζοντας την κουβέντα μας. Μια σπουδάστρια σκηνοθεσίας, πολύ νεότερη από εμάς είχε τον καημό της. Πού με έναν τρόπο είναι κοινός: Δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας και πολλές μονάδες προσπαθούν…

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr