Άρωμα γυναίκας στην παρουσίαση του βιβλίου της συναδέλφου μας Μαίρης Λαμπαδίτη

Γυναικεία η «ματιά» , αμιγώς γυναικείο και το πάνελ της παρουσίασης του μυθιστορήματος της δημοσιογράφου Μαίρης Λαμπαδίτη « Ένας γάμος και δέκα χωρισμοί» των εκδόσεων Ωκεανός που πραγματοποιήθηκε  στο Polis Art ( Στοά Βιβλίου)

Η Μαρία Χούκλη, η Μαρία Καρχιλάκη και η Νεφέλη Λυγερού μίλησαν άλλοτε με χιούμορ και ευαισθησία και άλλοτε με φιλοσοφική διάθεση για το μυθιστόρημα που «παρακολουθεί» τη ζωή μιας παρέας δημοσιογράφων «ξεφυλλίζοντας» ουσιαστικά και τις δικές τους εμπειρίες από το χώρο του Τύπου και της τηλεόρασης.

Το βιβλίο αναφέρεται σ΄ένα κανάλι που κλείνει και περιγράφει τις ανατροπές στη ζωή των ηρώων και ιδίως η «μετάλλαξή» τους τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Στο επίκεντρο βρίσκεται μια γυναικοπαρέα που μοιράζεται ρεπορτάζ, έρωτες, γάμους, διαζύγια και θανάτους. Τα κορίτσια του «γυαλιού» αγωνιούν να στεριώσουν σχέσεις τόσες ώρες που δουλεύουν, γοητεύονται από λάθος άντρες, όταν βρίσκουν τους σωστούς κάνουν οι ίδιες λάθη με αποτέλεσμα να χωρίζουν και να ξαναχωρίζουν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr 

Η «Ουρανία» είναι φίλη σου, αλλά μάλλον δεν το ξέρεις. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ν’ ανήκεις στους 240 φίλους της στο facebook. Στην πραγματική ζωή είναι κάπως δύσκολο να τη συναντήσεις μιας κι η «Ουρανία»  δε βγαίνει απ’ το σπίτι, παρά μόνο για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο…

Η «Ουρανία»  είναι ερωτευμένη. Πολύ. Και φοβάται περισσότερο. Η Ουρανία χαίρεται, θυμώνει, γελάει και κλαίει. Η Ουρανία έχει σκοτεινά μυστικά. Έχει κι ένα μεγάλο Όνειρο, αλλά αυτό θα σου το εκμυστηρευτεί μόνο αν σε εμπιστευτεί πραγματικά.

Με αφορμή τον μονολόγο «Ουρανία» που κάνει πρεμιέρα σήμερα στο Θέατρο 104, ας γνωρίσουμε την νέα ηθοποιό Δανάη Μπάρκα.

Πόση «Ουρανία» έχει σήμερα μέσα του το κοινό. Εσύ έχεις γνωστούς που ζουν μακριά από όλους και εν τέλει η πραγματικότητά τους είναι περισσότερο εικονική από ότι πραγματική;

Δυστυχώς δεν χρειάζεται να ζεις μακριά από όλους για να νιώθεις-ή να είσαι-μόνος. Παρατηρώ ανθρώπους γύρω μου που είναι συνέχεια ανάμεσα στον κόσμο, βγαίνουν, δείχνουν να περνάνε καλά όμως κατά βάθος δεν επικοινωνούν ουσιαστικά. Φαίνεται στο βλέμμα τους η μοναξιά που μπορεί να αισθάνονται ή ότι οι σκέψεις τους μένουν κλειδωμένες μέσα τους και δεν τις μοιράζονται. Η Ουρανία είναι ένα κομμάτι όλων μας. Είναι η αδυναμία επικοινωνίας που μπορεί όλοι να βιώσουμε κατά την επαφή μας με τον κόσμο! Η Ουρανία αφορά όλους μας. Κρυβουμε πολύ από εκείνη χωρίς να το ξέρουμε!

Πώς έχει η τεχνολογία αλλάξει τον τρόπο που ερωτευόμαστε;

Δε νομίζω ότι το έχει κάνει η τεχνολογία αλλά εμείς οι ίδιοι. Η τεχνολογία καθεαυτή δε νομίζω ότι μας κάνει κακό. Ίσα-ίσα… αν σκεφτούμε ποσό εύκολα βρίσκουμε πληροφορίες, ποσό γρήγορα μαθαίνουμε πράγματα που αναζητούμε με το πάτημα κάποιων κουμπιών η ποσό κοντά ερχόμαστε με φίλους η συγγενείς που ζουν μακριά θα πειστούμε ότι μας διευκολύνει στην καθημερινότητα. Ωστόσο εμείς την χρησιμοποιούμε αλόγιστα και ανεξέλεγκτα. Είμαι από τους ρομαντικούς ανθρώπους που θέλω να πιστεύω πως ενώ όλα στη φύση αλλάζουν και ενώ οι εξελίξεις στον κόσμο τρέχουν ραγδαία ο έρωτας θα παραμένει πάντα αναλλοίωτος. Όλοι τώρα πια είναι πίσω από μια οθόνη… ενδιαφέρονται για τα likes, την ωραιότερη #photooftheday και καθόλου για το μέσα τους. Το τοπίο δεν το κοιτάνε καθόλου παρά μόνο για την φωτογραφια. Υπάρχει πολλή έκθεση… και όπου υπάρχει πολλή έκθεση υπάρχουν πολλές απόψεις πολύ λογοκρισία πολλά μάτια και γενικά πολλή φασαρία. Ζούμε σ’ ένα σύστημα αξιών που οι ερωτευμένοι ή εκείνοι που γράφουν κάτι πιο προσωπικό στα σόσιαλ μίντια αντιμετωπίζονται σαν παρίες. Το να εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας θεωρείται αδυναμία όμως το να κάνουμε like σε ημίγυμνα προκλητικά σώματα είναι μόδα. Αυτό μας παγιδεύει σε μια συνθήκη στην οποία ορίζονται «πρέπει» που μπορεί να μη συνάδουν με τα δικά μας «θέλω» αλλά θα τα ακολουθήσουμε προκειμένου να είμαστε με «τους πολλούς». Εκει ίσως συγκρούεται η τεχνολογία με το «μέσα μας». Στο τι επιτρέπουμε να μας επηρεάζει και ποσό βολευόμαστε σε μια εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τους άλλους και όχι για εμάς. Και εκεί φυσικά εμφανίζεται η προσωπικότητα του καθενός και η αντίσταση του στα «πρέπει» και στο «φαίνεσθαι». Εν κατακλείδι ,δεν ξέρω πως ακριβώς η τεχνολογία έχει αλλάξει τον τρόπο που ερωτευόμαστε, δεν ξέρω καν αν ερωτεύονται πια οι άνθρωποι ή αν μένουν στην εικόνα και στο συμφέρον, προσωπικά πάντως δεν αφήνω καθόλου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να αλλοιώσουν τον τρόπο που σκέφτομαι, που ερωτεύομαι, που αγαπώ και που προοδεύω.

Εσύ έχεις υπάρξει «μόνη σε έναν κόσμο που δεν μπορείς να καταλάβεις και να σε καταλάβει» κάποια στιγμή και πώς «βγήκες» από αυτή την συνθήκη;

Στην πραγματικότητα μόνη δεν έχω υπάρξει ποτέ,όχι. Και χαίρομαι γι αυτό και φροντίζω γι’ αυτό. Προσπαθώ να με καταλαβαίνω πρώτα εγώ και μετά να επικοινωνήσω τα προβλήματα που με απασχολούν στους δικούς μου ανθρώπους. Σαφώς κρατάω πράγματα για εμένα χωρίς να τα μοιράζομαι, μου αρέσει και η μοναξιά κάποιες φορές… «Αυτά που μ’ αρέσουν είναι η μοναξιά μου. Δεν σιμώνει κανένας.» όπως έχει πει και ο Ελυτης. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι αυτά που με απασχολούν και να τα λύνω η να τα αναλύω μόνη. Κάποιες φορές αισθάνομαι πως πνίγομαι σε μια κουτάλια νερό αλλά οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μου-που είναι λίγοι αλλά «πολλοί» και «πολύ» για εμένα- μετατρέπονται σε σωσίβια και με γλιτώνουν απ τον πνιγμό. Θεωρώ σπουδαίο πράγμα να έχεις ανθρώπους να σε ακούν να σε νιώθουν να σε αγαπούν-και όλα αυτά να είναι αμοιβαία.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Νυχτολούλουδο ή Μιράμπιλις Τζαλάπα ή «Η ωραία της νύχτας». Με αφορμή ένα λουλούδι που ομορφαίνει τις νύχτες μας- αν πας όμως πολύ κοντά του το άρωμά του σε πνίγει-, η Ελένη Γκίκα στήνει μια από τις ωραιότερές της ιστορίες. Στο φόντο δύο φονικά: μια 26χρονη γυναίκα σκοτώνει τη σύζυγο του εραστή της μπροστά στα τέσσερα παιδιά τους- δυο δικά της, δυο του θύματος. Αφορμή η ερωτική αντιζηλία. Την αιτία θα την διερευνήσει η συγγραφέας στο μυθιστόρημα.

Η 26χρονη που είπαν πως είναι φόνισσα, είναι εγγονή μιας άλλης φόνισσας, που δεν άντεξε και έκαψε τον σύζυγο-βασανιστή της ζωντανό. Οι δυο γυναίκες στο βιβλίο της Ελένης Γκίκα παίρνουν φωνή, υπόσταση και χωρίς να απολογούνται αφηγούνται την ιστορία τους, πότε πρωτοπρόσωπα, πότε τριτοπρόσωπα, δεν ζητούν συγχώρεση αλλά έλεος. Μαζί τους και μια τρίτη αφηγήτρια, μια συγγραφέας και δημοσιογράφος που ψάχνει να επαναπροσδιορίσει τον κόσμο της. Αυτές οι τρεις γυναίκες κατορθώνουν με σπαρακτικό τρόπο να δέσουν την πλοκή, να φτιάξουν ένα μυθιστόρημα, που δεν είναι αστυνομικό, αλλά θα μπορούσε να είναι, που δεν είναι θρίλερ, αλλά έχει στοιχεία,που δεν είναι αρχαία τραγωδία· αλλά θα μπορούσε να είναι νέα.

Βασικό θέμα, όπως στα περισσότερα βιβλία της Ελένης Γκίκα, οι γυναίκες: η θέση τους, οι σκέψεις τους, η ζωή τους. Από την πιο βασανισμένη, αυτή που ανάγκασαν να παντρευτεί τον άντρα που τη βίαζε από τα 14 της, ως την πιο ανυπότακτη, την 26χρονη που δολοφόνησε την αντίζηλό της, από την πιο χαμηλότονη, το νυχτολούλουδου, τη Μιραμπιλίτσα, ως την πιο απογοητευμένη. Γυναίκες που ψάχνουν τρόπο να σταθούν σε μια κοινωνία που τις απορρίπτει μόλις λιγάκι αντισταθούν και δεν τοποθετήσουν τον εαυτό τους ακριβώς εκεί που τις θέλει.

Μεγάλος πρωταγωνιστής στο μυθιστόρημα ο Τόπος....Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Η άνοδος της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη δημιούργησε την ανάγκη να ερευνηθούν οι αιτίες ενός τέτοιου φαινομένου. Η είσοδος της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι ένα γεγονός που απασχολεί δημοσιογράφους, ερευνητές και σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ από ολόκληρη την Ευρώπη.

To 24o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας σε συνδιοργάνωση με το CineDoc, το Moving Docs και το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και σε συνεργασία με το Al Jazeera English, το Witness – Al Jazeera, το Νορβηγικό Ινστιτούτο Aθηνών, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, το Golden Dawn Watch, το Vouliwatch και την Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος Jail Golden Dawn, παρουσιάζουν το ντοκιμαντέρ Golden Dawn Girls (Τα Κορίτσια της Χρυσής Αυγής), σε σκηνοθεσία του Håvard Bustnes (Νορβηγία, 2017).

Διαβάστε τη συνέχεια στο viwetag.gr

Ο Κώστας Ευαγγελάτος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Ζωγράφος εικαστικός λογοτέχνης και θεωρητικός της σύγχρονης τέχνης. Φίλος εδώ και δεκαετίες,  προσωπικότητα με άμεση σχέση αλλά και επιρροές από τα 80’s, τολμηρός, αποκαλυπτικός, άνθρωπος που έχει να πει πολλά. Είναι από τους λίγους που γνώρισαν και έζησαν από κοντά τον κορυφαίο συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλο στο Παρίσι, έχει έντονη σχέση με τη μουσική, θυμάται το στίγμα της παράστασης- performance του στη Νέα Υόρκη με θέμα τους Beatles και τον John Lennon και σήμερα μέσα από μια αποκλειστική εξομολόγηση τα λέει όλα.

Φέτος όπως λέει αποφάσισε να κάνει ρεκόρ εμφανίσεων. Παρουσίασε  στην Αθήνα τα εικαστικά μικρογραφήματα του, όπως τα ονομάζει χαρακτηριστικά, από τις σειρές “παράκτια ευρήματα”, “αλίκτυπες μορφές” και « Ιδεογραφικά αγγεία» στα Art Weekends και στα Μαρτιάτικα Σάββατα Τέχνης στο χώρο του Art Studio Est-La Chambre. Μετά την αναδρομική έκθεση έργων του στο Espace Jano του Centre de Sevres στο Παρίσι συμμετέχει μέχρι και τον Μάιο στην ομαδική εικαστική έκθεση της Galerie d’ art Loc-Art-Paris με 6 πρόσφατες ζωγραφικές συνθέσεις του. Στις 28 Μαρτίου  συμμετέχει σε μεγάλη έκθεση στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, με θέμα «Ολυμπία, Το μονοπάτι της Εκεχειρίας» και στις 30 Μαρτίου θα διαβάσει ποιήματα από τη νέα ποιητική συλλογή του «Ερμητικές Λαμπίδες» , εκδόσεις « Άπαρσις»  στο Polis Art Café.

 

«Είναι γεγονός ότι φέτος κάνω ρεκόρ εμφανίσεων, τόσο στο εικαστικό όσο και στο λογοτεχνικό πεδίο. Οι πολλαπλές μου παρουσίες προκύπτουν από προτάσεις στις οποίες πρέπει επαγγελματικά να ανταποκριθώ με τον καλύτερο τρόπο. Δεν σας κρύβω ότι οι εκθέσεις έργων μου στο εξωτερικό αποτελούν τεράστια εμπειρία»

 Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Γράφει ο Γιάννης Καφάτος

Μαυρόασπρη τηλέοραση: Ποτέ την Κυριακή, στο σπίτι. 

Η Μελίνα στο λιμάνι, που δούλευε ο πατέρας μου. Εγώ βλέπω χρωματιστές εικόνες, αλλά και  μαυρόασπρες έχουν μια οικειότητα. Και μετά αρχίζει το τραγουδι στο κρεβάτι και οι στράκες με τα δάχτυλα.

Έγχρωμη εποχή, μαθαίνω κιθάρα και φυσικά τα “Παιδιά του Πειραιά”

Φοιτητής, επίσκεψη στη Βουλή. Να δω ρε παιδί μου τι γίνεται εκεί μέσα. Τυχερός! Η Μελίνα σηκώνεται από το έδρανο και πάει προς το βήμα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτές τις γάμπες. Ταγιέρ, μάλλον πράσινο ανοιχτό. Φώτισε η ολομέλεια. Δεν θυμάμαι τι είπε. Μόνο την κοίταζα, από μακριά μεν, αλλά πιο κοντά από την μεγάλη οθόνη και τις βιντεοταινίες που είχα δει εν τω μεταξύ.

Ειδικά σε εκείνη με την Γκλέντα Τζακσον, που έκαναν τις καλόγριες και η Αυριανή την έβριζε. Ήταν έξοχη.

Ο Κώστας, που μας πούλαγε βιβλία στον ΑΝΤ1 μου βρήκε το εξαντλημένο “Γεννήθηκα Ελληνίδα”. Το ρούφηξα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Το «θέσει και φύσει» μουτζούχλης, κατσούφης, ανάποδος, αιμορροϊδικός, τζαναμπέτης, μουρμούρης, μίρλας, μίζερος, στραβωμένος, συφιλιασμένος, τσιμπόκωλος, νταουνιασμένος,  και πολλά άλλα περιγραφικά νεολογοσμικά επίθετα δεν ήταν ποτέ του γούστου μου.
Ναι, έχω μάλλον βρεθεί στις περισσότερες από τις παραπάνω περιγραφές ως διάθεση, αλλά σε περιορισμένη εμβέλεια. Με ή χωρίς αφορμή.

Πάντα όμως αναζητούσα μια σκάλα, μια σανίδα, ένα σωσίβιο για να βγω από αυτήν την κατάσταση. Το κάνω ακόμη, τώρα που μεγαλώνοντας τα συμπτώματα είναι συνήθως πιο πυκνά σε συχνότητα και πιο έντονα, και οι αφορμές… χμ μάλλον σοβαρότερες και περισσότερες.
Αδυνατώ να μην μπορώ να δω τη διέξοδο και επουδενί δεν αντέχω τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση. Ξέρω ότι (μου) κάνει κακό, και κάνει κακό και στους τριγύρω μου.

Ίσως είναι κοινοτυπίες, αλλά να μερικοί λόγοι που μπορούν να κάνουν «πιο ‘κει» την κακή διάθεση, αρκεί να θέλει κανείς να το πετύχει.

• Ένα τραγούδι (ή και πολλά)
• Διαβάστε τους υπόλοιπους λόγους στο viewtag.gr

Από τον Γιάννη Καφάτο 

Κυριακή βράδυ, θέατρο «Βέμπο». Ουρά στο ταμείο, ουρά στην είσοδο, μυρωδάτο ποπ-κορν στο φουαγιέ, ευγενικές ταξιθέτριες, κατάμεστο θέατρο με τις απαραίτητες σέλφι στις παρέες, πρώτο κουδούνι, δεύτερο και μετά το τρίτο κουδούνι: γέλια, γέλια γέλια.

Η θεατρική παράσταση σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή είναι όντως μια «διαφορετική επιθεώρηση».

Το «Τι ζούμε», που έχει κλέψει τις καρδιές του αθηναϊκού κοινού, είναι μια παράσταση που βγάζει αβίαστο γέλιο,  διαπνέεται από μια ευγένεια, δίνει τροφή για σκέψη χωρίς ίχνος διδακτισμού, και με απόλυτο σεβασμό σε όλους τους θεατές που βρίσκονται στην αίθουσα.

Η έναρξη γίνεται με μια σάτιρα της κλασικής επιθεώρησης, αυτής που η παράσταση θέλει να ανατρέψει.  Δεν το έγραψα «σωστά». Αυτό που θέλει και κατά τη γνώμη μου καταφέρνει να ανατρέψει η παράσταση του Φισφή και του σκηνοθέτη, Γιάννη Καρακατσάνη, είναι η χυδαιότητα που στα μυαλά πολλών  ηθοποιών, συγγραφέων και σκηνοθετών  είχε πάρει τη θέση της «κλασικής επιθεώρησης» και κορυφώθηκε με δεκάδες αρπαχτές τη δεκαετία του 90 (τότε που η επίπλαστη ευμάρεια είχε καλύψει τα πάντα).

Καλός οιωνός. Ακόμη κι αυτή η αποδόμηση  είχε έξυπνα κείμενα που έβγαζαν γέλιο, είχε όλους τους αναγνωρίσιμους χαρακτήρες της προς σάτιρα «επιθεώρησης» ως καρικατούρες που «έβγαζαν» αυτό το ξεπερασμένο που ήθελε να μας δείξει ο συγγραφέας.

Η παράσταση «Τι ζούμε» είναι μια σπονδυλωτή συρραφή καταστάσεων, γνώριμων από όλους τους θεατές – ανεξαρτήτου ηλικίας με βασικό συνεκτικό ιστό το ταλέντο και τη ζεστασιά του κυρίου Φισφή που ως standup comedian έπαιζε με το κοινό προετοιμάζοντας το επόμενο σκετς.

 

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr 

Είναι ο άστεγος επαγγελματίας; Υπάρχει επαγγελματική ιδιότητα “άστεγος; Υπάρχει κωδικός στην Εφορία τέτοιου “επιτηδεύματος”; Μπορεί να μην υπάρχει, υπάρχει όμως ως πραγματικότητα η υποχρέωση αυτασφάλισης των αστέγων, όπως έγινε από τη “Σχεδία”, το περιοδικό δρόμου, που έδωσε διέξοδο σε πολλούς αστέγους, εξασφαλίζοντας ένα έστω μικρό ποσό για την επιβίωσή τους.

Διάβασα και τη διευκρινιστική ανακοίνωση της “Σχεδίας” που προσπαθεί να μετακυλήσει τη δαπάνη για τον ΕΦΚΑ στον αγοραστή (και καλά κάνει- και 5 ευρώ να πάει το περιοδικό εγώ θα το αγοράζω). Το δεδομένο όμως είναι ότι σύμφωνα με τα νέα δεδομένα η εισφορά βαρύνει αυτόν που λαμβάνει το ποσό, δηλαδή ΚΑΙ τον άστεγο- πωλητή. Απλώς στην περίπτωση της “Σχεδίας” η λύση που προκρίθηκε για να μην έχουν μείωση στο ποσό που λαμβάνουν οι πωλητές ήταν η αύξηση της τιμή του περιοδικού. Κατά την ταπεινή μου άποψη σε περιπτώσεις όπως αυτή των ανθρώπων της “Σχεδίας” η ασφαλιστική δαπάνη θα έπρεπε να καλύπτεται από το ίδιο το Κράτος. Ας έχουμε στο τέλος του έτους μερικά χιλιάρικα μικρότερα πλεονάσματα, ας μοιράσουμε μερικά χιλιάρικα μικρότερο μέρισμα. Είναι κάτι που δεν έπρεπε καν να το συζητάμε. Αντ’ αυτού όμως συζητάμε, αν είναι σωστή ή όχι η αυτασφάλιση (!!!) των αστέγων.

Επιβάλλεται μία κατ’ επίφαση νομιμότητα, καθώς προτάσσεται το επιχείρημα του ότι η ασφάλιση είναι καθολική και άρα αφορά και τους αστέγους. Οι οποίοι όμως δεν αντιμετωπίζονται ως κοινωνική ομάδα, η οποία χρήζει βοήθειας (αν όχι αυτή, ποιά άλλη;), αλλά ως «επαγγελματικός κλάδος» (δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις με τέτοιες αντιλήψεις), στην οποία επιβάλλονται ασφαλιστικές εισφορές, «όπως σε όλους τους άλλους». Επιβάλλεται έτσι μία «κανονικότητα» εξώφθαλμα μη κανονική.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Τι θα λέγατε για μια πρόγευση από τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει το 2018 στους απανταχού θαυμαστές του Jo Nesbo; Διαβάστε την αρχή του νέου του αιματοβαμμένου θρίλερ με τίτλο Μάκβεθ δύο μήνες πριν από την κυκλοφορία του από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Οι Έλληνες Nesbomaniacs μπορούν να το αναζητήσουν στα βιβλιοπωλεία από τις 5 Απριλίου 2018.

 

Ο αρχηγός των μοτοσικλετιστών είχε μήνες να εμφανιστεί, αλλά μόνο ένας άνθρωπος φορούσε κράνος με κέρατα ταύρου και οδηγούσε κόκκινη μοτοσικλέτα Indian Chief. Οι φήμες έλεγαν ότι ήταν μία από τις πενήντα που είχαν κατασκευαστεί κατά παραγγελία της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης με απόλυτη μυστικότητα το 1955. Στον δεξιό πλαϊνό προφυλακτήρα της γυάλιζε η κυρτή ατσαλένια θήκη της σπάθας του αναβάτη.
Ο Σβένο.
Μερικοί ισχυρίζονταν ότι ήταν νεκρός και άλλοι ότι το είχε σκάσει από τη χώρα, είχε αλλάξει ταυτότητα, είχε κόψει τις ξανθές κοτσίδες του και απολάμβανε τα γεράματά του και τα αγαπημένα του σιγαρίλος αραχτός σε μια βεράντα κάπου στην Αργεντινή.  
Κι όμως να τος. Ο αρχηγός συμμορίας και δολοφόνος αστυνομικών που…

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr