Είχα πολλά χρόνια να διαβάσω Ονορέ ντε Μπαλζάκ, ακολουθώντας μια μάλλον άκυρη παρόρμηση, ισχυριζόμουν ότι έφταιγε πως τον είχα σιχαθεί όσο μάθαινα Γαλλικά. Τελικά αυτό ήταν μάλλον μια φτηνή δικαιολογία, και νιώθω τώρα, αφού έχω ολοκληρώσει τις 875 σελίδες των Χαμένων Ψευδαισθήσεων πως πρέπει να επανορθώσω, να κερδίσω τον χαμένο χρόνο.

Το μυθιστόρημα του Μπαλζάκ είναι εντυπωσιακό, τόσο για το πώς παρουσιάζει τη ζωή στην επαρχία σε αντίστιξη με την Παρισινή, όσο και γιατί κατορθώνει να στήσει ήρωες τόσο ζωντανούς που κοντά διακόσια χρόνια μετά νομίζεις ακόμα πως θα σου μιλήσουν.

Τα δάση, όπως και όλος ο φυσικός κόσμος, από πάντα γοήτευαν τους ανθρώπους και γι’ αυτό έφτιαχναν μικρές και μεγάλες θεότητες, ξωτικά, νεράιδες, τρομακτικά και λιγότερο τρομακτικά παραμύθια… Όλα τα δάση, ακόμα και τα μικρά, τα δασύλλια. Πάντα η παρουσία ενός δέντρου χαρίζει ένα φωτάκι αισιοδοξίας. Γι’ αυτό και τόσα μπαλκόνια μέσα στο πράσινο. Πόσο μάλλον τα μεγάλα ρουμάνια, οι τεράστιες εκτάσεις δασών, όπως οι περιοχές που ακολουθούν τον σπουδαιότερο… γεννήτορα του πλανήτη, τον θεϊκό Αμαζόνιο! Το μεγαλύτερο ποτάμι τής Γης, μετά τον Νείλο, με τη ζούγκλα των δασών να έχει αναπτυχθεί σε όλο το μήκος των 6.992 χιλιομέτρων του.

Ο Αμαζόνιος είναι ο κεντρικός πνεύμονας καθώς και η Γη αυτοχθόνων φυλών, οι οποίες διαφυλάσσουν αυτά τα δάση ως κόρη οφθαλμού εδώ και αιώνες…
Το θέμα τού Αμαζονίου είναι κεντρικής και παγκόσμιας σημασίας ζήτημα, αφού, εκτός των άλλων, είναι αυτός που παράγει το 37% του οξυγόνου τού πλανήτη, ενώ φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες φυτά, εκατομμύρια απαραίτητα και χρήσιμα έντομα, όπως και σημαντικούς για την ανθρώπινη εξέλιξη γηγενείς φυλές με τους πολιτισμούς τους.

Αυτή η τεράστιας σημασίας δασική περιοχή δεν έχει προστατευθεί από την παγκόσμια κοινότητα και έχει επικίνδυνα αποψιλωθεί, μέσα από καταπατήσεις παράνομων γεωργικών… δραστηριοτήτων και εκμεταλλεύσεων ξυλείας με υπερβολικές κοπές δέντρων, οι οποίες προκαλούν προβλήματα στην βιοποικιλότητα της περιοχής, αλλά και στην κλιματική αλλαγή· σε αυτή την ήδη ανησυχητική κατάσταση ήρθε να προστεθεί η εκλογή (νόμιμη βεβαίως-βεβαίως) του Ζαϊχ Μπολσονάρο, ο οποίος έχει αναλάβει πλέον την Προεδρία αυτής της αχανούς χώρας και έχει μεγάλη σημασία για την διάσωση ή την καταστροφή τού Αμαζονίου, πέρα από τα καθαρά πολιτικά στοιχεία τής ακροδεξιόστροφης πορείας και της Λατινικής Αμερικής.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Viewtag.gr

Το Facebook είναι το «σπίτι», παρέα, κόλλημα, ό,τι θες πες αλλά είναι ένα βαθιά συντηρητικό μέσο και φυσικά μέσα σε αυτό είμαστε τόσο ελεύθεροι όσο το ίδιο μας επιτρέπει! 

Ακόμη ένα κρούσμα λογοκρισίας με …θύμα μια πληρωμένη (μάλιστα) ανάρτηση που προσπάθησε να κάνει ο εκδότης Αργύρης Καστανιώτης.

Αυτή τη φορά «ένοχος» ήταν ο ζωγράφος Έγκον Σίλε, έργο του οποίου κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου της Μαρίας Κουγιουμτζή «Όλα μπορούν να συμβούν με ένα άγγιγμα». 
Το βιβλίο βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος -Νουβέλας και οι εκδόσεις ήθελαν να κάνουν μια πληρωμένη καταχώρηση στο Facebook.

Τα υπόλοιπα τα διαβάζουμε στη σελίδα του κυρίου Καστανιώτη:

Θελήσαμε να “μπουστάρουμε” την είδηση των κρατικών βραβείων που έλαβαν δύο συγγραφείς μας, όπως λέγεται η χορηγημένη ανάρτηση, αλλά το αίτημά μας απορρίφθηκε γιατί η ανάρτηση περιέχει γυμνά:

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Πόση βία μπορείς να αντέξεις;  Μάλλον πολύ. Ενέσεις καθημερινές στις ειδήσεις, στο δρόμο, στη γειτονιά, στην πολυκατοικία, στο ίδιο σου το σπίτι – ίσως;

Συνηθίζουμε τη βία, όπως και τόσα άλλα. Και μαθαίνουμε – με τον χειρότερο τρόπο – νέες λέξεις: έμφυλη βία! Η βία κατά των γυναικών έχει αυξηθεί σε όλες τις αποκρουστικές της μορφές.

Ο πατέρας σκότωσε την κόρη του γιατί δεν συμφωνούσε με την εθνικότητα του συντρόφου της. Πριν από ο,τιδήποτε άλλο εκείνο το «του» που η ελληνική κοινωνία – ενδεχομένως και άλλες, και σίγουρα πολλές υπανάπτυκτες –  έχει αγιοποιήσει εδώ και χρόνια είναι που παίζει τον βασικό ρόλο!

Τι θα πει «του»; Τι θα πει παιδί «μου». Μου ανήκει; Τι είναι το παιδί; Με ποιον τρόπο το κάθε παιδί είναι «του» ή «μου»;

Το παιδί έρχεται στον κόσμο γιατί το αποφασίζουν (τις περισσότερες φορές) οι γονείς. Το ζευγάρι φέρνει στον κόσμο μια ζωή. Του ανήκει αυτή ζωή; Επειδή εξαρτάται από τους γονείς, το παιδί ανήκει στους γονείς ;

Και μπορεί ο κάθε παπάρας πατέρας ή κάθε τρόμπα μάνα να συμπεριφέρονται στα παιδιά ως ιδιοκτησιακό στοιχείο; Είναι «στοιχείο» τα παιδιά ή άτομα που έχουν τη δική τους κοινωνική συνείδηση, την δική τους αυτονομία (ακόμη και στην εποχή που εξαρτώνται από τους γονείς), το δικό τους χαρακτήρα και φυσικά τα δικά τους δικαιώματα.

Δεν ανήκουν κάπου τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο. Ανήκουν στους εαυτούς τους!

Το «μου» είναι για να καλύπτει τον γονεϊκό εγωισμό, είτε με την καλή είτε με την κακή έννοια!

Το «μου» υπάρχει για να τονίζει την υποχρέωση να το μεγαλώσουμε, να το κάνουμε αυτόνομο και δυνατό άνθρωπο. Δεν υπάρχει για να δίνει το δικαίωμα να του τσαλακώνουμε την προσωπικότητα, πολύ δε περισσότερο για να το σκοτώνουμε όταν διαφωνούμε με τις επιλογές του.

Το έγκλημα στην Κέρκυρα είναι μια ακόμη μπίλια σε ένα κνούτο που σκίζει τις σάρκες της κοινωνίας και μετράει αθώα θύματα δολοφόνων που δεν μπορούν να ανεχθούν ότι δεν τους ανήκει τίποτα παρά μόνο το άρρωστο μυαλό τους!

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Γιάννη Καφάτου εδώ. 

Η Αριάννα Καρανικόλα, Arianna k, είναι η μουσική έκπληξη της χρονιάς που τελειώνει σήμερα. Το καλοκαίρι ακούσαμε το Steps, και το Angry Song και λίγο τέλη Νοεμβρίου ολόκληρη την πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Early Landed».

Άκουσα το άλμπουμ αρκετές φορές και, όπως και στα πρώτα της τραγούδια, η εντύπωση μου ότι πρόκειται για μια μουσικό που θα μας απασχολήσει και στο μέλλον παραμένει σταθερή.
Μου αρέσει η μελαγχολική  pop αισθητική της, οι grunge επιρροές της και μια δύναμη που διατρέχει τον δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε δύο φάσεις: Προ και μετά των Πανελληνίων Εξετάσεων (που την έστειλαν στο Μαθηματικό)!

Το Early Landed είναι μια δουλειά που αξίζει να ακουστεί και μπει σε ραδιοφωνικά playlist. Προσωπικά έχω παίξει κάποια τραγούδια του άλμπουμ στα dj set που κάνω.

Από την πρώτη φορά που την άκουσα είχαμε επικοινωνήσει και το ραντεβού μας είχε κλειστεί αφού θα κυκλοφορούσε το Early Landed.
Έτσι στην Αθήνα που ετοιμαζόταν για τα χριστούγεννα, βρεθήκαμε ένα μεσημέρι στου Ψυρρή.
Η συζήτηση μαζί της ήταν άκρως απολαυστική, όπως άλλωστε και η μουσική της.
Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μια 20χρονη καλλιτέχνη που αφουγκράζεται τι συμβαίνει γύρω της. Ευγενής και πολύ συνεσταλμένη. Μ’ εκείνη τη φλόγα στα μάτια του παιδιού που αρχίζει να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.

Αν η Αθήνα ήταν τραγούδι, μουσική, τι θα ήταν;

Η Αθήνα θα ήταν shoe gaze. Μελωδίες των My Bloody Valentine ή των Slowdive. Τη φαντάζομαι βράδυ.
Η Αθήνα έχει μια κινητικότητα και συγχρόνως μια μελαγχολία. Επικρατεί ένας εσωστρεφής θόρυβος. Βλέπεις μια εσωστρέφεια στην πόλη. Πολύς κόσμος κυκλοφορεί αλλά ο καθένας μόνος του, με μια εσωστρέφεια. Έχει ένα bitter-sweet στοιχείο σαν μελωδίες που βγαίνουν μέσα από τη βουή του κόσμου.
Μπορείς να βρεις underground μέρη.  Η Αθήνα είναι μια πόλη που δεν είναι ούτε χαρούμενη ούτε λυπημένη. Ναι τώρα που το σκέφτομαι, αν και προτιμώ τους My Bloody Valentine, το Alison από τους Slowdive  τής ταιριάζει.

Δεν ξέρω αν πρέπει να δούμε την ομορφιά της πόλης ή την αποδιοργάνωση της.

Εσύ ζεις στην Αγία Παρασκευή. Αν υποθέσουμε ότι ήθελες να αλλάξεις κάτι στην γειτονιά σου, τι θα ήταν αυτό;

Δεν είναι η χειρότερη γειτονιά φυσικά. Αυτό που νιώθω είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που μας ενοχλούν αλλά επειδή έχουν γίνει καθημερινότητα παύουμε να τους δίνουμε σημασία και μαθαίνουμε να ζούμε έτσι, «μέσα σ’ αυτό»!

Πότε κατάλαβες ότι έγραψες το πρώτο σου τραγούδι.

Όταν ήμουν στη Δευτέρα λυκείου αρχικά στο πιάνο έφτιαχνα κάποια θεματάκια. Άλλα τα ξανάπαιζα, άλλα τα ανέπτυσσα περισσότερο.  Αλλά το πρώτο κομμάτι που έγραψα ήταν  το Sun is Glue που βγήκε πάνω στην κιθάρα. Ήταν το καλοκαίρι πριν από τις πανελλήνιες, που είχα και τα καλοκαιρινά μαθήματα κι εγώ κάθε βράδυ πήγαινα και έπαιζα.
Κι έτσι ενώ είχα ημιτελή θέματα όπως σου είπα, αυτό βγήκε σχεδόν αυθόρμητα: ακόρντα, vocal lines, πολύ γρήγορα οι στίχοι. Το έπαιζα και σε μια φίλη μου – ενώ τα άλλα κομμάτια που δούλευα ήταν λίγο πιο …κρυφά.

Έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με πολύ rock ‘n roll μέσα στο σπίτι και πολλά βινύλια. Ποια η σχέση σου με τους δίσκους του πατέρα* σου;

Η αλήθεια είναι πώς όταν ήμουν μικρότερη άκουγα δίσκους που μου έβαζε ο πατέρας μου αλλά δεν είχα δώσει σημασία ώστε να τα ψάξω μετά. Τέλη Λυκείου συνειδητοποίησα τι υπάρχει στη δισκοθήκη κι ακόμη και τώρα βλέπω και ανακαλύπτω δίσκους που μου κάνουν «κλικ». Αγαπημένος μου δίσκος από αυτή τη δισκοθήκη είναι το «Another Green World» του Brian Eno.

Πότε αγόρασες εσύ τον πρώτο σου δίσκο;

Δεν έχω αγοράσει βινύλιο ποτέ! Πάντα υπήρχαν πολλά στο σπίτι.

Το πρώτο Cd  που αγόρασα ήταν Paramore. Δεν ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη. Ήμουν επηρεασμένη από την front woman. Πολύ teenage φάση!

Πώς ακούς μουσική σήμερα;

Συνήθως ακούω από το youtube. Στο σπίτι του πατέρα μου πάντα όταν πάω κάτι παίζει οπότε ακούω. Αλλά στο δικό μου σπίτι όπως σου είπα: youtube. Κι έτσι στέλνουμε λινκ οι φίλοι μεταξύ μας. Ακούμε πολλά, όταν μου αρέσει κάτι και το ξεχωρίσω τότε θα αρχίσω να το ψάχνω πιο πολύ.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη και δείτε φωτογραφίες στο viewtag.gr

Το «Ένας γιος», του Αλεχάντρο Παλόμας (Εκδόσεις Opera,  σε μετάφραση Αλεξάνδρας Γκολφινοπούλου) είναι το τελευταίο βιβλίο που ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του το 2018 κι ευτύχησα να είναι ένα από τα καλύτερα αναγνώσματα που έκανα μέσα στη χρονιά που τελειώνει!

Ο Αλεχάντρο Παλόμας έγραψε ένα βιβλίο ωδή για κάθε γονιό που αγωνιά για το παιδί του με τα λάθη και τις παραλήψεις του. Ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη αλλά και απόγνωση.

Ο μικρός Γκίγε με τις αγωνίες του ενσαρκώνει το παιδί που έχουμε και δεν καταλαβαίνουμε, το παιδί που θέλουμε να προστατέψουμε, το παιδί που ξέρει να επιβιώνει και να κάνει τα πάντα αποζητώντας την σιγουριά της αγάπης του πατέρα του.

Η ιστορία του Γκίγε είναι η ιστορία κάθε παιδιού που στα μάτια των άλλων φαντάζει διαφορετικό. Το ίδιο και η καλύτερή του φίλη, η Ναζία, από Πακιστάν που οι γονείς της την έχουν τάξει σε έναν κύριο που ζει ακόμη στην πατρίδα και θα γίνει ο σύζυγός της.

Διαφορετικά παιδιά σε έναν κόσμο που ισοπεδώνει ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει στα μέτρα του.

Ο Γκίγε θέλει να γίνει η Μαίρη Πόπινς! Θέλει να πει τη μαγική λέξη: «Σουπερκαλιφραντζαλιστικεξπιαλιντόσιους» για να σώσει τη φίλη του, και τον εαυτό του.

Πόσο αντέχει μια οικογένεια, ένα σχολείο, μια γειτονιά τα διαφορετικά παιδιά και ένας πατέρας εν τέλει τη διαφορετικότητα του γιου του;

Η γραφή του Παλόμας θυμίζει μια καλοκουρδισμένη κινηματογραφική ταινία. Βλέπουμε την ιστορία ως υποκειμενικό «πλάνο» ενός εκάστου εκ των ηρώων. Η ιστορία φωτίζεται μέσα από τη ματιά του κάθε ήρωα. Οι αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο βάζουν τον αναγνώστη ακόμη περισσότερο μέσα στα συναισθήματα όλων των ηρώων του βιβλίου.

Διαβάστε την υπόλοιπη βιβλιοκριτκή του Γιάννη Καφάτου εδώ.

Ο Άκης Καπράνος, εκτός από το scouting για το Midnight Express, το κλαμπ μεταμεσονυκτιων προβολών, που έχει ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις των σινεφίλ της Αθήνας, βλέπει σινεμά, πολύ σινεμά. 

Έτσι τώρα που είναι η εποχή με τις «λίστες» έφτιαξε τη δική του χρυσή-δεκάδα των ταινιών που ξεχώρισε για το 2018.

1. Αόρατη κλωστή

4. Η μορφή του νερού

5. Ο Άνθρωπος Που Σκότωσε Το Δον Κιχώτη

6. Ακρότητες

Το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη «Η χαμένη τιμή της Δημοσιογραφίας» – 20+1 ιστορίες κιτρινισμού που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θεμέλιο είναι ένα από τα δημοσιογραφικά εγχειρίδια που πρέπει να διαβάσει όποιος θέλει να γίνει δημοσιογράφος.

Την ίδια ώρα είναι ένα βιβλίο που ανήκει στους καταναλωτές της ενημέρωσης, τους αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές γιατί περιγράφει με εμπεριστατωμένο και τεκμηριωμένο λόγο δημοσιογραφικές αθλιότητες – κάποιες οδήγησαν σε αυτοκτονία τους «πρωταγωνιστές» από τη μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας.

 

Χωρίς διάθεση διδακτισμού, ο Γιάννης Παντελάκης περιγράφει με ιατρική ψυχραιμία ιστορίες που κάποιοι μπορεί  να τις θυμούνται, κάποιοι τις έχουμε ζήσει και κάποιοι τις έχουμε απλώς ακουστά.

Πρακτοριλίκια που αμάσητα τα δημοσίευσαν σοβαρά έντυπα και στιγμάτισαν πολιτικούς, δημοσιογράφους, καθηγητές ως μέλη ή εκτελεστές της 17 Νοέμβρη.
Θύματα ριάλιτι που μάλιστα κάποια έφτασαν στην αυτοκτονία.
Ψεύτικες ειδήσεις.
Στο βιβλίο «Η χαμένη τιμή της Δημοσιογραφίας» – 20+1 ιστορίες κιτρινισμού οι ιστορίες που περιγράφει ο συγγραφέας – ερευνητής δεν παρατίθενται ως περιστατικά για χάρη της κουβέντας σε μια παρέα.
Τολμάει και μιλάει με ονόματα δημοσιογράφων και μέσων. Διαθέτει την τεκμηρίωση με αναφορά στις πηγές για κάθε περίπτωση στην οποία αναφέρεται.
Γι’ αυτό μίλησα για «εγχειρίδιο» προς νέους  δημοσιογράφους παραπάνω.

Ιστορίες που έχουν γραφεί ή ειπωθεί από δημοσιογράφους με θύματα πολίτες και δημοσιογράφους και πολιτικά πρόσωπα.
Ιστορίες διαπόμπευσης.

«Η διαπόμπευση έχει μεγάλη χρονική διάρκεια, είναι ένα διαρκές έγκλημα», μου είπε ο Γιάννης Παντελάκης στην κουβέντα που κάναμε ένα παγωμένο απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας.

Πόσο καιρό ετοίμαζες το βιβλίο σου;

Έκανα περίπου δύο χρόνια έρευνας.

Πού έψαξες, στο ίντερνετ;

Κυρίως ήμουν σε βιβλιοθήκες, έψαξα πολύ σε παλιές εκδόσεις εφημερίδων, επιστημονικές έρευνες που ακόμη δεν έχουν καν εκδοθεί.
Στο ίντερνετ υπάρχουν πολλά μεν, αλλά δεν μπορούσα να βρω και να στοιχειοθετήσω παλιές ιστορίες.
Επίσης προτίμησα τις γραπτές πηγές για να μπορώ να κάνω πιο εύκολα τη διασταύρωση.

Γιάννη, εσύ έχεις κάνει «γκάφα», έχεις κάνει δημοσιογραφικό λάθος;

Κοίτα, έχω κάνει, όπως όλοι μας. Δεν έχω κάνει όμως κάτι που να προκαλέσει ζημιά! Και δεν έχω κάνει κάτι σκόπιμα. Λάθη έχουμε κάνει όλοι μας.

Από πού ενημερώνεσαι, είσαι «ήσυχος» όταν διαβάζεις ειδήσεις;

Διαβάζω με επιφύλαξη. Υπάρχουν εφημερίδες που είναι έγκυρες. Βεβαίως σήμερα οι εφημερίδες έχουν μικρή επιρροή. Σκέψου ότι τη δεκαετία του 90 οι εφημερίδες πουλούσαν πάνω από ένα εκατομμύριο φύλλα την ημέρα ενώ σήμερα φτάνουν στις 60 χιλιάδες.
Ως δημοσιογράφος έχω το πλεονέκτημα ότι ξέρω ποιον διαβάζω. Οπότε είμαι υποψιασμένος!

Άρα τι θα συμβούλευες έναν αναγνώστη, αυτόν που λέω εγώ «καταναλωτή ειδήσεων»;

Να κοιτάει την κάθε είδηση σε διαφορετικές πηγές.
Να αναζητάει υπογραφή. Τα ανυπόγραφα άρθρα μπορεί να είναι παραπλανητικά.
Να είναι ψυλλιασμένος για το μέσο που επιλέγει.
Για ειδήσεις από το εξωτερικό να κοιτάζει και τα διεθνή μέσα.
Να μην εμπιστεύεται το Facebook και το Twitter.

Γιάννη, πιστεύεις ότι μεταξύ μας οι δημοσιογράφοι έχουμε μια «ομερτά» έναν νόμο σιωπής για τα κακώς κείμενα στα του οίκου μας;

Κοίταξε υπάρχουν τα περίφημα τραστ, κυρίως στα ρεπορτάζ. Αυτά τα τραστ – ειδικά πιο παλιά – αποφάσιζαν ποιος θα μπει αλλά και ποια είδηση θα κυκλοφορήσει.
Επίσης στην Ελλάδα έχουν δοθεί δημοσιογραφικά βραβεία σε δημοσιογράφους που έχουν κάνει αίσχη.
Στην Ελλάδα ακόμη υπάρχει το παράδοξο με τους δημοσιογράφους να παίζουν το ρόλο του πολιτικού. Αν κάποιος δει τηλεόραση και δεν ξέρει ότι είναι δημοσιογράφοι θα νομίζει ότι ακούει εκπροσώπους κομμάτων.

Και φυσικά αναφέρομαι στο ρεπορτάζ. Εκεί είναι που έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι. Ο κόσμος ακούει δημοσιογράφους που εκφράζουν πολιτική. Και δεν εννοώ την αρθρογραφία, το ξανατονίζω, αναφέρομαι στο ρεπορτάζ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χρεωκοπία και αναξιοπιστία της δημοσιογραφίας.

Από τις 20+1 ιστορίες που έχεις γράψει και τεκμηριώσει στο βιβλίο σου ποια θεωρείς πιο κραυγαλέα;

Η χειρότερη περίπτωση είναι η ιστορία με την Νατάσα Ράγιου, στον ΑΝΤ1. Η εκπομπή της έγινε αιτία να αυτοκτονήσει ένας πατέρας.
Η δημοσιογραφία των ριάλιτι έχει παίξει σημαντικό ρόλο για την χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας. Φυσικά γιατί αυτές τις εκπομπές που απευθύνονται στις μάζες τις παρουσιάζουν δημοσιογράφοι.

Το πολιτικό σύστημα έχει κάποιο ρόλο σε όλο αυτό που περιγράφεις ως «χρεωκοπία της δημοσιογραφίας»;

Το πολιτικό σύστημα είναι όμηρος, ακόμη και σήμερα, ενός συστήματος που εξέθρεψε από την εποχή του 1989-90 τότε που όλα τα κόμματα πλην της ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου έδωσαν τις άδειες στα τηλεοπτικά κανάλια.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag.gr

Τα άτομα με ειδικές ικανότητες πρωταγωνιστούν στη ζωή αλλά και το σινεμά.

Ανατρέχουμε σε 7 συγκινητικές στιγμές του σινεμά που ευαισθητοποιούν σε ζητήματα ιδιαιτερότητας.

Η κινηματογραφική προσέγγιση της αναπηρίας είναι πάντα συγκινητική μα κυρίως πολύτιμη.

Το αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στο σάιτ: Ameacare

Το Αριστερό μου Πόδι (1989)

Η αληθινή ιστορία ζωής του Christy Brown, ενός από τους σημαντικότερους ζωγράφους και συγγραφείς της ιρλανδέζικης λογοτεχνίας ο οποίος γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και μπορούσε να κινήσει μόνο το αριστερό του πόδι. Η συγκλονιστική ερμηνεία του Daniel Day Lewis του απέφερε το πρώτο Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου της καριέρας του. Μια ταινία για τα θαύματα που γεννάει η ανθρώπινη δύναμη.

Το Όνομά μου είναι Σαμ (2001)

Ο Σαμ, αν και διανοητικά καθυστερημένος μεγαλώνει υποδειγματικά ένα 7χρονο κοριτσάκι. Όταν η κοινωνική πρόνοια απαιτεί να δοθεί για υιοθεσία, μια δικηγόρος παλεύει μαζί του ώστε να πείσουν το δικαστήριο πως ένα άτομο με ειδικές ικανότητες μπορεί να γίνει σωστός πατέρας. Αλλά τι σου λέω, τα ξέρεις ήδη. Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει δει αυτή την ταινία;

Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα (2007)

Η αληθινή ιστορία του αρχισυντάκτη του περιοδικού Elle, Jean- Dominique Bauby, ο οποίος στα 42 του έπαθε γενική παράλυση, χωρίς να μπορεί σχεδόν πλέον να αναπνεύσει. Ήταν όμως ακόμα ζωντανός και με το μοναδικό μέσο επικοινωνίας που διέθετε, το αριστερό του βλέφαρο, έγραψε ένα συγκλονιστικό βιβλίο, το οποίο υπαγόρευε μ’ αυτόν τον τρόπο για 3 μήνες. Το σώμα δεν μπορεί να φυλακίσει το μυαλό. Συγκλονιστικό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Η Θάλασσα Μέσα μου (2005)

Άλλη μια πραγματική ιστορία, αυτή του Ισπανού μηχανικού πλοίων και επί 28 χρόνια τετραπληγικού Ramón Sampedro, ο οποίος διεκδίκησε το δικαίωμα στην ευθανασία. Μια σπαραξικάρδια ταινία που θίγει το ζήτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στην πιο ακραία του μορφή.

Το Μαύρο Μπαλόνι (2008)

Αυστραλιανό φιλμ που πραγματεύεται το θέμα του αυτισμού μέσα από την συγκλονιστική περίπτωση του έφηβου Charlie. Ένας υπέροχος τρόπος να εξοικειωθείς με τη διαφορετικότητα και την ανεκτικότητα.

Η Οικογένεια Μπελιέ (2014)

Η τρυφερή ταινία που μας σύστησε τη νεαρή Πόλα, το μοναδικό μέλος μιας οικογένειας κωφών, η οποία μπορεί να ακούσει και να μιλήσει. Τραγική ειρωνεία, το γεγονός ότι εκείνη διαθέτει υπέροχη φωνή που τους δικούς της ανθρώπους δεν μπορεί ν’ ακούσει, αλλά μπορεί να νιώσει. Μια δραματική κομεντί που αφήνει τα δάκρυά σου να κυλήσουν σε εναλλαγή με ένα χαμόγελο.

Ο Σωτήρης Μεντζέλος είναι ηθοποιός και κάθε Σάββατο βράδυ στις 23:30 παρουσιάζει την παράσταση standup comedy στο «Από Μηχανής» Θέατρο στο Μεταξουργείο, με τίτλο My Story vl2.

Με αφορμή την «ιστορία της ζωής του νούμερο 2» γνωριστήκαμε.
Η κουβέντα – ποταμός μαζί του μου έλυσε πολλές απορίες γι’ αυτό το είδος θεάτρου και μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω έναν ευγενικό και ενδιαφέροντα τύπο που κυκλοφορεί στην πόλη και προσπαθεί να μας κάνει «συνενόχους» στα θεατρικά του όνειρα βγάζοντάς μας από τι όποιες ενοχές μπορεί να κουβαλάμε!

Καθίστε αναπαυτικά και …απολαύστε μας. Α, μπορείτε να πάρετε και το ποτό σας, όπως επιτρέπεται και στην παράσταση!

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Μετζέλος  ή Μεντζέλος; Αλλού σε βρίσκω με το «ν» κι αλλού χωρίς… αλλά πάντα με το «σ».

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, αφού έτσι είναι το σωστό, άλλωστε και στην ταβέρνα πριν έρθει η μπριτζόλα, η οποία είναι ο λόγος να πας, θα σου έρθει το κουβέρ και η χωριάτικη, βασικό και απαραίτητο μεν αλλά αλλού είναι το ψαχνό.  Είναι με «ν», είναι Μεντζέλος στο γραπτό λόγο αλλά στον προφορικό δεν ακούγεται, είναι σαν το άηχο «h» που μάθαμε στα Αγγλικά. Όσον αφορά το σίγμα που συναντάς πάντα, αυτό το σίγμα με έχει …σιγματίσει.

Standup comedian ή ηθοποιός; Ποια η διαφορά;

Ηλεκτρική κιθάρα ή κλασική, πίτσα ή σουβλάκια, Λειβαδίτης ή Καββαδίας; Συνεχίζω λέγοντας πως δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα προσδιορισμού -όσοι δεν έχουν δει την τελευταία σεζόν του Game of Thrones να πάνε δύο σειρές πιο κάτω- από αυτό που ο Theon Greyjoy σχεδόν κλαίγοντας είπε στον Jon Snow ότι είναι συγχυσμένος και δεν ξέρει αν είναι Greyjoy ή Stark και ο Jon του απάντησε πως δε χρειάζεται να είναι ένα από τα δύο, είναι και Greyjoy και Stark.
Συνεχίζω λίγο ακόμα λέγοντας πως ο standup comedian γράφει, σκηνοθετεί και παίζει τα δικά του αστεία, τα δικά του κείμενα μόνο, αποκλειστικά δικά του, ενώ ένας ηθοποιός καλείται να παίξει σε έργα και κείμενα που έχουν γράψει άλλοι. Επίσης το stand up είναι μια μορφή παραστατικής τέχνης, ένας κωμικός μονόλογος γραμμένος με τις δικές του τεχνικές. Δεν είναι μια τέχνη που τη συναντάς αποκλειστικά σε μπαρ όπως τα στραγάλια με τις σταφίδες.

Ένας standup comedian στους χώρους σας θεωρείται πιο «ελαφρύς» ή ως δημοσιογράφος είμαι προκατειλημμένος;

Ακριβώς το αντίθετο. Πολλοί φίλοι μου ηθοποιοί θαυμάζουν την ικανότητα ενός κωμικού να σταθεί μόνος του σε μια σκηνή και επί μία ώρα να κάνει το κοινό να γελά.

Άλλωστε όλοι, κωμικοί και ηθοποιοί, την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση θέλουμε να πετύχουμε και αυτό δεν είναι καθόλου ελαφρύ, ίσα-ίσα, τι είναι πιο βαρύ, ένα κιλό σίδερο ή ένα κιλό βαμβάκι;

Κάθε βράδυ δεκάδες παραστάσεις στην Αθήνα. Πώς ζεις με αυτή τη συνθήκη; Μήπως αυτή η πολυφωνία ευνοεί απλώς αυτούς που μπορούν να προβάλουν τη δουλειά τους και οι υπόλοιποι βολεύονται με συγγενείς και φίλους;

Ζω με ένα άγχος που προσπαθώ να το διαχειρίζομαι και να το μάθω. Μετά από 10 χρόνια στο θέατρο μπορώ να πω πως είμαστε σε καλό επίπεδο. Πάμε βόλτα μαζί, σινεμά, κοιμόμαστε αγκαλιά, λέμε «καλημέρα», του μαγειρεύω, πάμε διακοπές μαζί, για ψώνια και είναι η πιο μεγάλη σχέση που έχω κάνει. Επίσης, όλοι μας έχουμε κάνει παράσταση με συγγενείς και φίλους, αλλά αν η παράσταση είναι καλή, ως ρομαντική ψυχή που είμαι, θέλω να πιστεύω πως θα βρει τον τρόπο και θα μαθευτεί και θα γίνει άλλη μια φωνή στο πολυφωνικό σχήμα που λέγεται Θέατρο στην Ελλάδα.

Πώς κάνεις «κάστινγκ» σε αυτούς που θα πουν το κάτι τις τους και θα υφάνεις τον ιστό των ιστοριών σου στη σκηνή;

Κατ’ αρχάς, να σου πω πως μόνο σε ένα συγκεκριμένο σημείο της παράστασης ζητάω κάτι από το κοινό –δε θα κάνω spoiler- και το λέω αυτό, γιατί υπάρχει η εντύπωση πως το stand up είναι μια παράσταση που ο κωμικός κράζει το κοινό.
Στην ερώτηση σου τώρα: απλά κοιτάζω το πρόσωπό τους, βλέπω τον τρόπο που παρακολουθούν την παράσταση, νιώθω την ενέργειά τους –όχι δεν είμαι γιόγκι. Βέβαια, όσο τέλεια διαλέγω τον τύπο ή την τύπισσα που θα πουν  αυτό το κάτι κατά τη διάρκεια της παράστασης, άλλο τόσο άθλια διαλέγω γκόμενα να ερωτευτώ -και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό ρε γαμώτο.

Έχεις αισθανθεί ότι προσέβαλες κάποιον θεατή σου;

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στον Γιάννη Καφάτο στο Viewtag.gr

Τσιτσάνης στο Μέγαρο, κάποτε θα ήταν ανέκδοτο για σνομ «ταχατεσ-το-μούρηδες».
Κάποτε!
4 και 5 Δεκεμβρίου όμως, 2018 η Δήμητρα Γαλάνη με την ορχήστρα Τσιτσάνη εγγυόνται μια βραδιά μέθεξης με το έργο του λαϊκού καλλιτέχνη. Η δε σύμπραξη της Νατάσας Μποφίλιου είναι το στοίχημα που (νομίζω θα κερδηθεί) κάνει τη βραδιά ακόμη πιο ενδιαφέρουσα!
Θα πάω Μέγαρο γιατι λατρεύω τη Γαλάνη, μου αρέσει ο Τσιτσάνης και δεν έχω δει Live τη Μποφίλιου!
Επίσης θα πάω επειδή πολλοί «κράζουν» τη Μποφίλιου, όχι για την αξία της φωνής της αλλά γιατί έτσι, επειδή το να στοχοποείς και να κράζεις κάνει κάποιους να αισθάνονται καλύτερα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Ο Δύτης του Μίνωα Ευσταθιάδη  (εκδόσεις Ίκαρος) ταράζει τα νερά στο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

Ο ρυθμός του καταιγιστικός, η πλοκή δυναμίτης και η γλώσσα του δυνατή.
Το βιβλίο το διάβασα ξεχνώντας ο,τιδήποτε συνέβαινε στο σπίτι μου για ένα απόγευμα και πραγματικά ένιωσα σαν τον δύτη που προσπαθεί να ανέβει στην επιφάνεια αλώβητος, σιγά, σταθερά και με ασφάλεια.
Ακριβώς το αντίθετο από τους ήρωες του βιβλίου που ο Ευσταθιάδης καταδικάζει σε μια άνευ προηγουμένου «κατάδυση» στα σκοτεινά βάθη των πιο μεγάλων μυστικών, των πιο μεγάλων φόβων και μιας ασύλληπτης φρίκης.

Η ιστορία ξεκινάει σήμερα, στο Αμβούργο και ο ξεπεσμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, ελληνογερμανός Κρις Πάπας, μπλέκει σε μια ιστορία που θα τον φέρει αντιμέτωπο με ιστορίες φρίκης της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Η φρίκη όμως είναι τελικά πέρα από πρόσωπα και πατρίδες. Είναι κάτι που διατρέχει την ανθρώπινη ιστορία σε πολλές περιόδους της.
Η Ιστορία είναι παρούσα στο βιβλίο, με έναν τρόπο τραγικό, όπως οι θηριωδίες στον Πόλεμο.

Οι ήρωες ξεσκίζονται. Κυριολεκτικά και μεταφορικά… αλλά καλύτερα να μην παρασυρθώ σε σποϊλεριές!

Πιστός στην «πετριά» μου να μην λέω πολλά για την υπόθεση του βιβλίου αυτό που θέλω να τονίσω είναι η μαεστρία του συγγραφέα να μπλέκει ιστορίες και να φτιάχνει ήρωες που μπορείς να τους φανταστείς. Θα μπορούσες να συνταξιδέψεις μαζί τους ή να βρεθείς σε ένα ΚΤΕΛ δίπλα τους.

Αρετή του βιβλίου είναι το μέγεθός του. Ένα κανονικό, προς το «μικρό» θα έλεγε κανείς. Όμως ο Ευσταθάδης αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται ένα «τούβλο» σε όγκο βιβλίο για να απολαύσεις μια βασική και δευτερεύουσες – εξίσου βασικές – ιστορίες!

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ 

Γραμμές, Σταμάτης Κραουνάκης, Κυριακή απόγευμα, στις επτά η αίθουσα γεμίζει με γοργούς ρυθμούς. Στα ηχεία πιανιστικές αποδόσεις των τραγουδιών της ζώης του Σταμάτη Κραουνάκη. 
Στον τοίχο, πίσω από τη σκηνή το σύνθημα: Να μην υπάρχει κανένας χωρίς ζευγάρι, γραμμένο με σπρέι σαν γκράφιτι.

Τα φώτα χαμηλώνουν και η Σπείρα-Σπείρα, μουσικοί και τραγουδιστές ανεβαίνουν στη σκηνή και για μια ώρα, μόνοι τους, μας ταξιδεύουν τραγουδώντας και παίζοντας στο μουσικό σύμπαν του Κραουνάκη.
Μπορεί ένα πιάνο, μια κιθάρα, ένα ακορντεόν και ένα τσέλο να μεταδώσουν ένα λαϊκό πρόγραμμα; Ναι είναι η απάντηση και ο κόσμος τραγουδάει από κάτω. Οι τραγουδιστές δίνουν ρυθμό με τα «καχόνε» (τα ξύλινα κούφια σκαμπό που κάθονται και χρησιμοποιούνται ως κρουστά)
Ο Σταμάτης βγαίνει στη σκηνή, αφού έχει αφήσει τους νέους καλλιτέχνες να μας παρασύρουν, και σαν άλλος Διόνυσος σέρνει το χορό σε ένα ξεφάντωμα. 
Θέλει μεγάλα κότσια να «βγάζεις μπροστά» νέους και ο Σταμάτης φαίνεται (εδώ και χρόνια με τις επιλογές του) ότι τα έχει.
Παρλάτες χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγει στις ευκολίες βρωμόλογων για να μας «πάρει» μαζί του, εύστοχα σχόλια χωρίς εκείνον τον βαρετά ανυπόφορο διδακτισμό – που πολλοί καλλιτέχνες συνηθίζουν, και μια μουσική (και ολίγον θεατρική) παραστάση με σεβασμό στον θεατή γεννιέται τρις εβδομαδιαίως στις Γραμμές.
Κυριακή στις επτά, πήγα με τα παιδιά μου και το απολαύσαμε. Κι αλλοι γονείς ήταν με τα παιδιά τους. Και κόσμος που τραγουδούσε. Και καθόλου δηθενιά.
Εντάξει υπάρχει το σκηνοθετικό εύρημα με τα λουλούδια. Αλλά είπαμε γνήσιο λαϊκό πρόγραμμα! Α, πετάνε και χαρτοπετσέτες!

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

Tο βιβλίο του Τάσου Βαφειάδη «Οι Κρυμμένες Ιστορίες πίσω από τα Τραγούδια» – 100+1 αφηγήσεις για ό,τι δεν διακρίνεται με την ακρόαση (Εκδόσεις Ζήτη) είναι η καλυτερη ραδιοφωνική εκπομπή που μπορείς να …διαβάσεις!

Είναι ένας απαραίτητος τόμος για τη βιβλιοθήκη κάθε μουσικόφιλου αλλά κι ένα βιβλίο που μπορείς να «ακούς» λίγο πριν κοιμηθείς. Το θες δίπλα στο κρεβάτι, στο κομοδίνο να κρύβει το ενοχλητικό ξυπνητήρι.

Η ανάγνωση των ιστοριών που ανακάλυψε ο Τάσος Βαφειάδης είναι μια απόλαυση. Όσα τραγούδια ξέρεις τα «ακούς» διαβάζοντας, και φυσικά με την ιαματική λειτουργία της μουσικής, μέσα από τις γραμμές κάθε σελίδας ταξιδεύεις στην εποχή που άκουσες το κάθε κομμάτι. Όσα τυχαίνει να μην γνωρίζεις με ένα κλικ – πια – τα βρίσκεις στο δίκτυο και συνεχίζεις την ανακάλυψη.

Έχει κάνει μια σπουδαία δουλειά ο Βαφειάδης που ξεφεύγει από μια τυπική καταγραφή «άχρηστων» πληροφοριών.

Σε μια εποχή που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις από τις χιλιάδες πληροφορίες που προσφέρονται απλόχερα, «Οι Κρυμμένες Ιστορίες πίσω από τα Τραγούδια» είναι ένα μοναδικό index για τις μουσικές αναζητήσεις.

Ποιο τραγούδι έστειλε η NASA να το ακούσουν οι εξωγήινοι – αν υπάρχουν;
Ποιο τραγούδι απασχόλησε για 31 μήνες τους πράκτορες του FBI;
Ποιος διάσημος αυτόχειρας της ροκ-κουλτούρας έπαιξε live έξω από τη Θεσσαλονίκη πριν αυτοκτονήσει;

Εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος, ο Τάσος Βαφειάδης με το βιβλίο του έγινε ο ραδιοφωνικός παραγωγός που δεν υπάρχει στα ραδιόφωνα των playlist που εκφωνούν τον χορηγό, τον καιρό, και το κονσερβαρισμένο πρόγραμμά τους.
Σπουδαία τραγούδια και οι ιστορίες τους τροφοδοτούν τις αναμνήσεις μας!

Σε μια εποχή που ό,τι θέλουμε να μάθουμε είναι ένα «κλικ» μακριά, πώς αποφάσισες να γράψεις ένα βιβλίο με πληροφορίες για τα αγαπημένα σου τραγούδια;

Μπορεί η ενημέρωση να είναι ένα κλικ μακριά, αλλά η εμπέδωση είναι περισσότερα.

Αυτό ακριβώς ήταν που με ώθησε να καθίσω, να συγκεντρώσω και να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο. Είχα κουραστεί με τους ρυθμούς που καταναλώνουμε την μουσική και γενικότερα την πληροφορία. Αυτό που εν γένει κάνουν τα βιβλία είναι να κατεβάζουν τους καθημερινούς μας ρυθμούς και να μας ταξιδεύουν. Ήθελα λοιπόν να χαμηλώσω λίγο τους ρυθμούς ακρόασης ενός τραγουδιού, γράφοντας μια ιστορία γι’ αυτό.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag.gr 

Η “Ρένα” του Αύγουστου Κορτώ ζωντανεύει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με την Υρώ Μανέ να ενσαρκώνει μια θρυλική μυθιστορηματική μορφή. 

Η παλιά πουτάνα, ανοίγει την καρδιά της σε έναν δημοσιογράφο που συναντά στο gay pride. Και η ιστορία της ξετυλίγεται, μαζί με τη δική της ματιά στην ιστορία της Ελλάδας.
Η κυρία Υρώ Μανέ θέλησε να ανεβάσει το έργο στο σανίδι από τη στιγμή που το διάβασε και ο συγγραφέας της εμπιστεύτηκε την πορεία της ηρωίδας του έξω από τις σελίδες του βιβλίου του.
Μίλησα με την κυρία Μανέ εν μέσω προβών  που γίνονται με πυρετώδεις ρυθμούς για την πρεμιέρα της παράστασης στις 10 Δεκεμβρίου.

Πάμε χωρίς πολλά δικά μου λόγια στην εξομολόγηση της ηθοποιού που μιλάει για τον ρόλο αλλά και τη ζωή της.

Όταν είχε βγει το βιβλίο είχα κάνει μια συνέντευξη με τον Αύγουστο Κορτώ και τον είχα ρωτήσει αν η Ρένα είναι μια ελληνική εκδοχή του Φόρεστ Γκαμπ. Για εσάς, τι είναι η Ρένα; – Ποιο είναι το …βιογραφικό της;

Η ηρωίδα μου είναι μια γυναίκα ελευθέρων ηθών. Προσφέρει τις ερωτικές της υπηρεσίες χωρίς καμία τσιγγουνιά. Η ζωή της ξεκινάει λίγο πριν από την καταστροφή της Σμύρνης και την βρίσκουμε σήμερα.

Περνάει δια πυρός και σιδήρου και ζει παράλληλα με τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας. Τα γεγονότα τα ζει με τον δικό της ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο ως άνθρωπος του περιθωρίου. Τα μεγάλα γεγονότα που συμβαίνουν δεν τα έχει σε πρώτο πλάνο αλλά απλώς ζει και μάλιστα πολλές φορές χωρίς να παίρνει χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει.

Είναι ένας πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρας. Η «Ρένα» στη δική μου ανάγνωση, είναι μια γυναίκα με πολύ τσαγανό, με πολύ δύναμη ψυχής. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η μεγάλη της αθωότητα. Η Ρένα είναι μια μεγάλη καρδιά που μπορεί να αγαπά. Κι ακριβώς επειδή έχει σε πρώτο πλάνο τον έρωτα και την αγάπη, για τον λόγο αυτό βιώνει την ιστορία της Ελλάδας μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που ερωτεύτηκε που υπήρξε κομμουνιστής με ό,τι συνεπάγεται αυτό την εποχή εκείνη για τους απλούς ανθρώπους.

Ενώ το πεζοδρόμιο, κι αυτή η στάμπα της κοινής, όλο αυτό που έχει καταγραφεί στο σώμα λόγω της δουλειάς της δεν έχει περάσει στην ψυχή της με έναν τρόπο που θα μπορούσε να την αλλοτριώσει και να την κάνει χυδαία. Διατηρεί μέχρι το βαθύ της γήρας ένα σφρίγος της νιότης και της αθωότητας. Βλέπει τον κόσμο με τα μάτια της ερωτευμένης με τον Μάρκο.

Είχατε κάποια επικοινωνία με τον συγγραφέα όταν αποφασίσατε να ανεβάστε την παράσταση;

Μιλήσαμε όταν διάβασα το βιβλίο και του ζήτησα αν μπορώ να το κάνω θεατρικό. Μου το εμπιστεύτηκε με πολύ γενναιοδωρία τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό

Ποια υπέρβαση πρέπει να κάνετε για να ερμηνεύσετε κάθε ρόλο σας.

Εξαρτάται κάθε φορά από τον ρόλο και τις απαιτήσεις του χαρακτήρα που πρέπει να υποδυθώ και να ενσαρκώσω.

Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Το να παίξεις μια ιερόδουλη είναι μια πολύ μεγάλη εσωτερική διαδικασία. Όταν μάλιστα δεν έχεις καμία σχέση με τον κόσμο αυτό. Εγώ τώρα συνάντησα  ιερόδουλες. Δεν ήξερα πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι.

Δηλαδή, τώρα λόγω της παράστασης επιδιώξατε να συναντηθείτε με ιερόδουλες ώστε να μπορέστε να δουλέψτε τον ρόλο σας;

Ναι, ήθελα να οσμιστώ αυτό που λένε για αυτόν τον ξεχωριστό κόσμο. Όση φαντασία και να έχει κάποιος, και η φαντασία είναι το βασικό μου εργαλείο, δεν  αρκεί αν δεν γνωρίσεις έστω και λίγο τον κόσμο αυτό. Προφανώς δεν είμαι της αμερικάνικης σχολής που θέλει ο ηθοποιός να βιώσει τον χαρακτήρα που θα παίξει.  Όμως είναι σωστό να έχεις εικόνες, να πάρεις αφορμές, να πλουτίσεις τη φαντασία σου εν τέλει!

Και πώς βρήκατε συνομιλήτριες από τον χώρο αυτό;

Βρήκα. Αμα θέλει κανείς όλα τα βρίσκει. Με δέχτηκαν και κουβεντιάσαμε αρκετά. Την παροπλισμένη γυναίκα που υποδύομαι, αυτή αναζήτησα για να μπορέσω να την κατανοήσω.
Αυτές οι συναντήσεις με βοήθησαν ώστε να εξάψουν τη φαντασία μου ΄με έναν ιδιαίτερο τρόπο στην προσπάθειά μου ν’ αποδώσω το ρόλο με βάση το κείμενο και τη σκηνοθεσία

Όταν φεύγατε από αυτές τις συναντήσεις σας κυρία Μανέ, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε;

Διαβάστε τη υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Από τον Γιάννη Καφάτο

Το «Πείραμα» είναι μια οπτική εμπειρία υψηλής ποιότητας  με καλές θεατρικές προθέσεις!

Στη σκηνή του υπογείου η τεράστια σφαίρα που αναλόγως του φωτισμού άλλοτε γίνεται διάφανη, άλλοτε βρώμικη, άλλοτε ένας σκούρος όγκος  και η Μυρτώ Αλικάκη που κυκλοφορεί στη σκηνή με τα ρόλερ της μέχρι να αρχίσει η παράσταση αμέσως κεντρίζουν τον θεατή.

Το έργο είναι μια παραβολή, ένα πείραμα που σε όλη του τη διάρκεια μας εξηγεί ο επιστήμονας (Μενέλαος Χαζαράκης) . Ο επιστήμονας μιλάει για τη συμπεριφορά του ηλεκτρονίου που οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι  αντιδρά στην παρατήρηση.  Μέσα στη σφαίρα όμως κατοικεί μια οικογένεια. Μια υστερική μάνα (Φαίη Ξυλά), ένας παραδομένος πατέρας ( Πέτρος Λαγούτης), κι ένας γιος (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου) που φαίνεται ότι ασφυκτιά. Η οικογένεια έχει και την υπηρέτριά της (Μυρτώ Αλικάκη) – ο καταλύτης; Ναι θα μπορούσε με τους «επιστημονικούς όρους να έχει αυτόν τον ρόλο.

Η οικογένεια άλλοτε ξέρει ότι την παρακολουθεί ο επιστήμονας άλλοτε όχι. Και η συμπεριφορά της εξαρτάται από την έξωθεν παρατήρηση.

Η παράσταση (Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης) είναι, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μια οπτική εμπειρία υψηλού επιπέδου και αισθητικής χάρις στη δουλειά των Χριστόφορου Κώνστα – Χρήστου Μαγγανά _Xsquare DesignLab (Σκηνικό|Video Art) και του Γιώργου Τέλλου που έχει κάνει τον σχεδιασμό των φωτισμών.

https://www.viewtag.gr/wp- 

Οι δύο άντρες της οικογένειας, Λαγούτης και κυρίως ο Ελματζίοφγλου αποδίδουν πολύ καλά τους ρόλους τους. Το κρεσέντο των συναισθημάτων του γιου μέχρι το φινάλε είναι καλοδουλεμένο και πραγματικά κερδίζει τον θεατή.

Ενώ η ιδέα είναι λαμπρή, το κείμενο (Ζέτη Φίτσιου)  βρίσκω ότι είναι αρκετά προσχηματικό και  και σε μερικά σημεία – ειδικά στον τρόπο συμπεριφοράς της μητέρας – επιτηδευμένο. Ίσως και αναμενόμενο.

Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο του Γιάννη Καφάτου εδώ. 

«Ο άνθρωπος που έκαψε την Ελλάδα», είναι το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου που, συνεπής, στην λογοτεχνική του πορεία, ορμάει στη σημερινή εποχή και την καταγράφει με έναν μοναδικό τρόπο. Χιούμορ και σάτιρα. Βασικά δομικά υλικά για ένα καλό ανάγνωσμα μιας ιστορίας ή … της Ιστορίας, που εκτυλίσσεται “στις μέρες μας”. 

Η αρχική ιδέα ήταν να βρεθούμε με τον συγγραφέα πριν από μια εκδήλωση για το βιβλίο στα Εξάρχεια, στο βιβλιοπωλείο «Bibliotheque», για να κάνουμε μια συνέντευξη. Άργησα κι έτσι απλώς ήπιαμε καφέ, και πιάσαμε ψιλή κουβέντα χωρίς να γράφει κανένα σύστημα ηχογράφησης.

Ο ήρωάς του βιβλίου, ξέρεις, είναι από αυτούς που παραμονεύουν σε κάθε πιθανή γωνιά της πόλης. Είναι εκεί, αλλά δεν εκδηλώνεται – πάντα… – σε μια  δεύτερη ανάγνωση. Ο συγγραφέας μας τον συστήνει ως έναν τύπο με υπερφυσικές ικανότητες.

Περπατήσαμε από τη Μπενάκη ως την Πλατεία συνεχίζοντας την κουβέντα μας. Μια σπουδάστρια σκηνοθεσίας, πολύ νεότερη από εμάς είχε τον καημό της. Πού με έναν τρόπο είναι κοινός: Δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας και πολλές μονάδες προσπαθούν…

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Η Τζούλη Σούμα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλκμήνη γίνεται οι επτά γυναίκες που πρωταγωνιστούν στο έργο «Ανατόλ ή Η μάχη των φύλων».

Μαζί της ο Πέρης Μιχαηλίδης και ο Λευτέρης Βασιλάκης, όλοι υπό την σκηνοθετική μπακέτα του Γιάννη Βούρου.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Ανατόλ,  έχει καταβολές από τον Δον Ζουάν και τον Καζανόβα, όμως είναι πολύ πιο κοντά στον καθημερινό άντρα, ο οποίος ζει καθημερινούς και εφήμερους έρωτες σε μια ατελείωτη σκυταλοδρομία πάντα διψασμένος και ανικανοποίητος.

Οι εφτά γυναίκες που αποτελούν τα «ερωτικά αντικείμενα» του Ανατόλ, έρχονται από κάθε τάξη, επάγγελμα, ψυχικό και πνευματικό περίγυρο. Αλληλοσπαράζονται παίζοντας τον θύτη και το θύμα.

Υπό αυτή τη θεατρική συνθήκη ας ξαναγνωριστούμε με την κυρία Τζούλη Σούμα

Εφτά γυναίκες, εφτά ταυτότητες, και μια η δική σας πάμε στις 8. Πόσες «ταυτότητες» έχει η Τζούλη – Τις έχετε αποκαλύψει όλες;

Είναι αλήθεια ότι σε αυτό το έργο ο συγγραφέας μας παρουσιάζει επτά γυναίκες μιας θηλυκής, ερωτικής πινακοθήκης. Είναι επτά διαφορετικές προσωπικότητες, ψυχοσυνθέσεις. Επτά διαφορετικές ταυτότητες. Έχω πάρα πολλές, θα έλεγα, όπως και όλοι μας. Η καθεμία από τις επτά ηρωίδες έχει μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Είναι επτά διαμάντια. Προσπαθήσαμε στις πρόβες να ανακαλύψουμε όλες τις πλευρές τους, όλες τις πτυχές τους και να αποδώσουμε με τον σκηνοθέτη, τον Γιάννη τον Βούρο και τους δυο υπέροχους συναδέλφους μου, τον Πέρη Μιχαηλίδη και τον Λευτέρη Βασιλάκη τις λάμψεις και, ενδεχομένως, τα κρυφά σημεία στις προσωπικότητες αυτών των γυναικών. Προσπαθήσαμε να τις βρούμε και να τις παρουσιάσουμε με όση περισσότερη καθαρότητα και σαφήνεια γίνεται πάνω στην σκηνή. Σε σχέση με το αν η προσωπικότητα μου έχει πολλές διαφορετικές πτυχές θα έλεγα ότι έχει πάμπολλες, όπως και όλων μας.

Ο εαυτός μας είναι πολυδιάστατος, ευτυχώς. Αυτό που φέρουμε στην σκηνή δεν είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά αυτό που προκύπτει από εμάς, όπως έλεγε και ο υπέροχος δάσκαλος, ο Ανδρέας ο Μανωλικάκης, ο οποίος είναι ο διευθυντής του Actor Studio και είχα την τύχη να κάνω επί τρία χρόνια σεμινάρια μαζί του. Έλεγε ότι: «οι ρόλοι δεν είμαστε εμείς, οι ρόλοι είναι από εμάς».  Όπως ακριβώς στην περίπτωση που μια γυναίκα γεννάει ένα παιδί, έτσι οι ηρωίδες που υποδύομαι, σαφέστατα έχουν στοιχεία της προσωπικότητάς μου, αλλά όχι μόνο, έχουν και στοιχεία τα οποία δεν είναι δικά μου. Η σύνθεση είναι το απαραίτητο στοιχείο για να δημιουργηθεί ένας ρόλος, δηλαδή το να συνδυάσεις πράγματα από δικά σου βιώματα και να αντλήσεις από τα συστατικά στοιχεία του χαρακτήρα σου, ενώ παράλληλα να χρησιμοποιήσεις την φαντασία σου για να πλάσεις τον ήρωα. Αυτό είναι πολύ γοητευτικό. Είναι μαγικό και για τον ίδιο τον θεατή να δει πολυεπίπεδους χαρακτήρες, σύνθετες και περίπλοκες προσωπικότητες.

Πώς είναι δυνατόν ο έρωτας που περιγράφτηκε έναν αιώνα πριν να έχει σήμερα την ίδια δύναμη και να κάνει τον θεατή να ταυτίζεται. Είναι η μαεστρία του συγγραφέα ή ο έρωτας είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού;

Δεν έχει καμιά σημασία ο έρωτας πότε περιγράφεται, ακόμα και 5 αιώνες πριν. Έχει σαν θέμα πάντα την ίδια δύναμη και κάνει τον θεατή να ταυτίζεται με αυτό. Αυτό που κάνει ο συγγραφέας και είναι πραγματικά αξιοσημείωτο είναι ότι στήνει έναν μεγεθυντικό φακό και παρακολουθεί την ανθρώπινη συμπεριφορά και γράφει για αυτήν με μεγάλη οξυδέρκεια. Βλέπει στον άντρα και την γυναίκα το πόσο έλκονται, το πόσο απωθούνται, την «αρπακτική διάθεση», τις «παγίδες» των αισθημάτων. Το βασικό και καθοριστικό στοιχείο αυτού του έργου είναι το «αχόρταγο» κυνήγι, μια μεγάλη «επιθυμία»  του ενός για τον άλλο. Αυτό είναι σαρκοβόρο, αδηφάγο, αλλά και κωμικό. Έχει πάρα πολλές πτυχές. Αλήθεια, στο σήμερα με πόσο διαφορετικό τρόπο βιώνουμε τον έρωτα, ως προς την ουσία των συναισθημάτων; Όλοι έχουμε βιώσει, έχουμε δει σε γνωστούς και φίλους μας τον τρόπο που εξελίσσονται τα ερωτικά πάθη.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag.gr εδώ

Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη 

Η «Κακή Σπορά» είναι το πρώτο τυπωμένο βιβλίο του Ανδρεά Πασσά, όμως το βιβλίο αυτό «γράφεται» εδώ και πολλά χρόνια αφού ο συγγραφέας δημοσιεύει διηγήματά του σε διάφορα έντυπα αλλά και εδώ, στο Vietwtag.

Έντεκα διηγήματα αποτελούν τη συλλογή «Κακή Σπορά» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πνοή» και είναι έντεκα διαμάντια Λαμπερά και συνάμα σκληρά.

Ο συγγραφέας έχει αποφασίσει να μας οδηγήσει σε σκοτεινούς λαβυρίνθους, ακραίες καταστάσεις με ήρωες που είναι μεστοί, ζωντανοί και αναγνωρίσιμοι.

Οι «Αρρυθμίες» είναι το πρώτο διήγημα που ανοίγει το βιβλίο και μας εισάγει στον κόσμο που έχει δομήσει με μαεστρία ο Πασσάς. Μια ιστορία που είναι τόσο οικεία και τόσο σκληρή, όπως η ζωή δεκάδων ανώνυμων πρωταγωνιστών της πόλης, της Αθήνας.

Στις Αρρυθμίες όμως βρίσκεται η ραχοκοκαλιά που, πιστεύω διατρέχει τους εντελώς διαφορετικούς ήρωες των ιστοριών του βιβλίου: Ο θυμός.

Χωρίς καμία διάθεση σπόιλερ, ο «θυμός» είναι το βασικό συναίσθημα των ηρώων του Ανδρέα Πασσά  χωρίς βεβαίως να θέλω να φανταστείτε ότι τα άλλα συναισθήματα των χαρακτήρων είναι υποδεέστερα. Αντιθέτως. Η μαγεία του βιβλίου είναι αυτή η έκρηξη συναισθημάτων που οδηγούν στα άκρα τους ήρωες.

Γραμμένο με μαεστρία, και χωρίς την τυποποίηση που συναντά κανείς στα πρώτα βιβλία συγγραφέων, ο Ανδρέας Πασσάς έχει καταφέρει να μιλήσει απλά για δύσκολα πράγματα. Η γλώσσα του είναι δουλεμένη αλλά χωρίς καμία επιτήδευση. Ναι οι ήρωές του, έτσι θα μιλούσαν αν τους συναντούσες – ασχέτως που κάποιους ούτε από μακριά δεν θα ήθελες να τους απαντήσεις!

Το διήγημα «Κάτω από το Βουνό» είναι μια από τις εξαιρετικές στιγμές στο ξεδίπλωμα της πλοκής και το «Σκυλολόι» είναι κορυφαίο στην περιγραφή ενός ήρωα πονεμένου που η μόνη εξιλέωσή του είναι αυτή που επιλέγει ο συγγραφέας να τον βάλει να ζήσει.

Το διήγημα που δίνει και τον τίτλο στο βιβλίο, «Κακή Σπορά» είναι ένα μικρό νουάρ διαμάντι

Διαβάστε την υπόλοιπη βιβλιοκριτική εδώ

Τι είναι η βιβλιοθεραπεία; Ποιος τη χρειάζεται; Μπορεί ένα βιβλίο, ένα ποιήμα, ένα κείμενο να λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά; 

Το Σάββατο 3 Νοεμβρίου, η Γιούλη Αναστασοπούλου που είναι ψυχολόγος και συγγραφέας θα βρίσκεται στο βιβλιοκαφέ του Παλαιού Φαλήρου “Booktalks” (Αγίου Αλεξάνρου και Αρτέμιδος) στις 15:30  για να μας μυήσει στη θεραπευτική πλευρά της ανάγνωσης. 

Αυτή θα είναι μια εισαγωγική συνάντηση και στη συνέχεια θα δημιουργηθούν ομάδες βιβλιοθεραπείας.
Με αυτή την αφορμή ζήτησα από την κυρία Αναστασοπούλου να μας βάλει στο πνεύμα αυτής της μεθόδου που στην Ελλάδα τώρα εφαρμόζεται.

 

Ο E.D.Ηirsch στο έργο του Validity in Interpretation (1967), αποδίδει στο λεκτικό νόημα ανθρώπινη βάση: “Μια διαδοχή λέξεων δε σημαίνει τίποτα το συγκεκριμένο ώσπου κάποιος να εννοήσει μέσω της ή να καταλάβει κάτι. Δεν υπάρχει μαγική χώρα νοημάτων έξω από την ανθρώπινη συνείδηση”.

H βιβλιοθεραπεία ξεκίνησε το 2011 στο ιδιωτικό μου γραφείο και αποτέλεσε την ερευνητική μου εργασία για το Πάντειο Παν/μιο με τίτλο:
«Η λογοτεχνική ανάγνωση ως θεραπευτικό μέσο σε ομάδα αυτοβελτίωσης»
Προσπάθησα να αποτυπώσω το βλέμμα των μελών της ομάδας και να σκιαγραφήσω την συμμετοχή τους σε αυτή, με μερικές από τις ερευνητικές υποθέσεις να απαντούν στο κατά πόσο η ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων θα βοηθήσει τα μέλη να ξεκλειδώσουν ευκολότερα, να ενταχθούν γρηγορότερα στην ομάδα μέσα από διαδικασίες ταύτισης και ενόρασης και εν τέλει να βελτιωθούν-εξελιχθούν με τη βοήθεια της λογοτεχνικής ανάγνωσης.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ