Με δέκα ήδη μυθιστορήματα στη φαρέτρα της από τις εκδόσεις Ψυχογιός η συγγραφέας Μαρία Τζιρίτα σε λίγες μέρες (8/2) θα κυκλοφορήσει το ενδέκατο βιβλίο της με τίτλο «Η καρδιά του βράχου». Η ίδια, πολυάσχολη, καθώς το γράψιμο είναι ένα μόνο από τα ταλέντα της, αφού εργάζεται ως υπεύθυνη πωλήσεων σε κατασκευαστική εταιρεία στη Γλυφάδα, ενώ αρθρογραφεί και σε ηλεκτρονικό περιοδικό. Μίλησε στο texnes-plus και εξήγησε γιατί πιστεύει πως αυτό το καλλιτεχνικό παιδί της είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα…

Τι σημαίνει για σας το εν λόγω βιβλίο;
Είναι ένα βιβλίο που με συγκινεί ιδιαίτερα, γιατί σε αυτό μοιράζομαι έντονους προβληματισμούς με τους αναγνώστες μου. Ιδιαίτερα το ότι πολλές γυναίκες επηρεασμένες από την ηλικία τους κάνουν λανθασμένη επιλογή συντρόφου!

Σε τι διαφέρει από τα προηγούμενα;
Κυρίως στο ότι ο πρωταγωνιστής είναι άντρας και όχι γυναίκα όπως συνήθως. Παρακολουθούμε τα πράγματα, τις σχέσεις, από την πλευρά ενός άντρα και αυτό σίγουρα έχει ενδιαφέρον.

Από πού εμπνευστήκατε την ιστορία σας;
Από έναν άνθρωπο σαν τον ήρωα μου, τον Μάξιμο. Έναν άντρα «παλιάς κοπής», που πλέον είναι είδος προς εξαφάνιση ‒ δυστυχώς! Ειδικά όταν άκουσα τα λόγια του παππού του που τον σημάδεψαν για όλη του τη ζωή, τότε μου γεννήθηκε η ιδέα για το συγκεκριμένο βιβλίο!

Τι επιδιώκετε να κρατήσουν οι αναγνώστες;
Θα ήθελα οι άντρες να ξαναθυμηθούν τι σημαίνει «Άντρας» και οι γυναίκες να μην κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους μέχρι να βρουν πραγματικά εκείνον που τους αξίζει για να είναι ευτυχισμένες.

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ένα μυθιστόρημα για να αγαπηθεί από το κοινό;
Νομίζω πως θα πρέπει να πλημμυρίζει από συναίσθημα και να περνάει μηνύματα τέτοια που οι αναγνώστες να ταυτίζονται και να βρίσκουν απαντήσεις σε όσα τους απασχολούν.

Στο βιβλίο γίνεται λόγος για αδικία. Η Μαρία Τζιρίτα πόσο έχει αδικηθεί στη ζωή της και πώς το αντιμετώπισε;
Δόξα τω Θεώ δεν έχω νιώσει καθόλου αδικημένη στη ζωή μου ‒  τουναντίον! Και ίσως όχι γιατί δεν με αδίκησε κανένας, αλλά επειδή εγώ ποτέ δεν το εισέπραξα ως αδικία. Σε ό,τι μου πήγαινε στραβά ποτέ δεν έριχνα την ευθύνη στους άλλους. Αναζητούσα τα δικά μου λάθη, ήθελα να βρω σε τι έφταιξα εγώ. Γιατί, όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης, «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».

Λίγα λόγια για την υπόθεση του βιβλίου:

«Ποτέ να μην αδικήσεις κανέναν άνθρωπο. Η αδικία είναι ό,τι χειρότερο στη ζωή, αγόρι μου. Και να πληγωθείς και να πονέσεις, πόνο μη δώσεις. Και ν’ αδικηθείς, μην αδικήσεις. Να είσαι ταπεινός. Την καρδιά σου βράχο να κάνεις αν χρειαστεί, μα στην αδικία μην παραδοθείς...»

Ο Μάξιμος, γεννημένος σε ένα χωριό της Ορεινής Κορινθίας, έπειτα από πολλά χτυπήματα της μοίρας προσπαθεί να παραμείνει πιστός στα λόγια του παππού του που τον συνοδεύουν μια ζωή. Από μικρός τρέφει ζήλια και μίσος για τον μικρότερο αδερφό του λόγω της αδυναμίας που του έδειχνε ο πατέρας τους. Τα δύο αδέρφια μεγαλώνοντας χάνονται και ο Μάξιμος, ο οποίος έχει γίνει ένας τίμιος και ακέραιος χαρακτήρας, θα χτυπηθεί από τη ζωή και θα μεταμορφωθεί σε έναν σκληρό βράχο. Η καρδιά του όμως θα ζωντανέψει ξανά όταν βρεθεί στον δρόμο του η Σαβίνα και, ενώ οι πληγές του παρελθόντος δείχνουν να έχουν επουλωθεί, ο μικρός αδερφός του επιστρέφει στη ζωή του και διαταράσσει ξανά τις ισορροπίες του. Θα καταφέρει τελικά ο Μάξιμος να μείνει πιστός στα λόγια του παππού του ύστερα από τόσα χτυπήματα της μοίρας;

Ένας νέος συναντά μια κοπέλα τυχαία στην παραλία και την ερωτεύεται παρά την απίθανη ανταπόκριση της. Ένας έρωτας που ξεκίνησε μια χειμωνιάτικη μέρα και έμελλε να είναι καθοριστικός. Δύο διαφορετικές ιστορίες με μοναδικό τους κοινό σημείο συνάντησης τη δύναμη της αγάπης αλλά και τις δικές τους ξεχωριστές «Νύχτες» παίζονται σε δύο διαφορετικά θέατρα της Αθήνας.

«Νύχτες» : Ένας ανέλπιδος έρωτας και ο φόβος της μοναξιάς

Μία καλοκαιρινή νύχτα ένας νέος συναντά τυχαία σε μια παραλία μία κοπέλα. Μετά από αρκετές συναντήσεις αποφασίζουν να ανοίξουν τις καρδιές τους και να ξεδιπλώσουν τα σκοτάδια τους. Η Νάστενκα μιλάει για τον έρωτα που περιμένει και τον άντρα των ονείρων της χωρίς να ξέρει ότι ο ήρωας τρέφει ερωτικά συναισθήματα για εκείνη. Όταν της εξομολογείται τον έρωτα και τα όνειρα του δεν βρίσκει την ανταπόκριση που επιθυμεί και καταφεύγει σε μια ζώη εγκλωβισμένη στα παιχνίδια του ανθρώπινου μυαλού.

Εμπνευσμένη από τις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο 104 με τους Σταύρο Μαρκάλα, Ντένια Στασινοπούλου, Κωνσταντίνο Αρνόκουρος και Μάρω Μελισσάρη από την ομάδα Apparatus.

Η ομάδα Apparatus είναι μια νέα ομάδα δημιουργών στον χώρο του θεάτρου και των εικαστικών τεχνών, με βασικά της μέλη τους Βάσια Χρονοπούλου, Λένα Λέκκου, Δημήτρη Μπαλτά, Αντώνη Λέκκο και Μάνθα Καραδήμα.

«Οι Λευκές μας Νύχτες» : Ένας έρωτας με καταλυτικό χαρακτήρα

Στην Πλάκα συναντήθηκαν δυο νέοι όταν ο έρωτας τους άγγιξε μια χειμωνιάτικη νύχτα του 60'. Μαζί, ο Πάρης και η Ελενίτσα, θα πορευτούν στο όνειρό τους και θα σφραγίσουν τη ζωή τους, αποδεικνύοντας η αγάπη νικά τα πάντα. Ο έρωτάς τους θυμίζει τους δύο ήρωες της ρομαντικής νουβέλας του Ντοστογιέφσκι.

Ο Δημήτρης Παπάς και η Σοφία Υψιπύλη Σοφία από 31 Ιανουαρίου θα μας παρουσιάζουν στο Θέατρο «Μπέλλος» την παράσταση «Οι Λευκές μας Νύχτες» του Κώστα Παπαπέτρου σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Τις χορογραφίες και όλη την κινησιολογία υπογράφει ο Φώτης Μεταξόπουλος.

Το «TOC TOC» επέστρεψε στο Θέατρο Ήβη με ανανεωμένο θίασο και τον Κώστα Σπυρόπουλο σταθερά στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Στην κωμωδία του Λοράν Μπαφιέ έξι άνθρωποι, ο καθένας με το δικό του ασυνήθιστο πρόβλημα, συναντιούνται στον προθάλαμο του ιατρείου ενός ψυχολόγου, όλοι με την ελπίδα ότι ο διάσημος αυτός γιατρός θα καταφέρει να τους κάνει καλά! Καθώς όμως ο γιατρός καθυστερεί να έρθει, οι ασθενείς ξεκινούν μια συζήτηση που καταλήγει σε ένα αυτοσχέδιο group therapy.

Ο Ομάρ Ταρίφ (Κώστας Σπυρόπουλος) είναι ένας τρελός Θεσσαλονικιός, και εννοείται παοκτζής, που κατεβαίνει με το ταξί του στην Αθήνα με σκοπό να πολεμήσει την αριθμομανία του. Ο Μπάμπης Γραμμένος (Πέτρος Λαγούτης) αρνείται να πατήσει πάνω σε γραμμές, καθώς, όταν τις βλέπει, τραυλίζει και επιπλέον παθαίνει ψύχωση με τη συμμετρία! Ο «Ζαν Λουί» Φώτης Μαυρίδης (Ζανό Ντάνιας) πάσχει από ένα σύνδρομο γεμάτο μπινελίκια και γαβγίσματα, ονόματι «Jill de la Turret». Η Μαρία Κλεοπάτρα Μπιμπίκα (Σόφη Ζανίνου) με το παραμικρό σταυροκοπιέται και αρνείται να δεχτεί το πρόβλημά της. Η Λίλη Παπαγεωργοδημητρομανωλάκη (Μένη Κωσταντινίδου) το μόνο πρόβλημα που έχει είναι πως ό,τι και να λέει το λέει δύο φορές. Η Λαρισαία Νίτσα Τσιάνο (Στέλλα Κωστοπούλου) καθαρίζει οτιδήποτε ακουμπά κάποιος άλλος εκτός από εκείνη ‒ όταν τον αφήνει φυσικά.

Ο Κώστας Σπυρόπουλος ως σκηνοθέτης καταφέρνει να δώσει ροή στην παράσταση και να κρατήσει τους θεατές σε αγωνία. Ως ηθοποιός χαρίζει στιγμές γέλιου με την κοφτή αμεσότητά του και τις γεμάτες χιούμορ ατάκες του και μπαίνει πραγματικά στο ρόλο. Μειονέκτημά του, κάποιες σκηνές με δραματικό χαρακτήρα.

Ο Πέτρος Λαγούτης υποδύεται σωστά τον άνθρωπο που έχει φοβία με τις γραμμές, πετυχαίνοντας σε ικανοποιητικό βαθμό το τραύλισμα που απαιτεί ο χαρακτήρας, αν και κάποιες στιγμές μοιάζει παραπάνω σοβαροφανής, γεγονός που του στερεί την ερμηνευτική πληρότητα του ρόλου.

Η Μένη Κωσταντινίδου κλέβει τις εντυπώσεις σε έναν αβανταδόρικο ρόλο.

Η Στέλλα Κωστοπούλου ξεχωρίζει με την καταπληκτική ερμηνεία της και μας κάνει να νομίζουμε ότι όντως κατάγεται από τη Λάρισα ‒ σε αυτό συμβάλλει και η εξαιρετικά δουλεμένη κίνησή της.

Η καλύτερη ερμηνεία της παράστασης είναι αυτή του Ζανό Ντάνια, ο οποίος δεν σταματά λεπτό να κάνει τον κόσμο να ξεκαρδίζεται στα γέλια με τον απίστευτα ρεαλιστικό και αβίαστο τρόπο που μπινελικώνει τους πάντες. Ο Ζανό Ντάνιας παίρνοντας το ρίσκο κατάφερε να κάνει απολαυστικό κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε ακόμα και να «ενοχλήσει» το κοινό. 
Η Σόφη Ζανίνου έχει μια ικανοποιητική παρουσία, που βοηθά στην εξέλιξη της ιστορίας.

Καλόγουστα τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου, σε αντίθεση με το σκηνικό του Γιάννη Μουρίκη, που δεν προσδίδει κάτι στην παράσταση, το ίδιο και οι φωτισμοί του Δημήτρη Κουτά.

Τα μηνύματα που περνά το έργο είναι ξεκάθαρο, αλλά το τέλος όχι αναμενόμενο και καθόλου ονειρικό όπως συνηθίζεται, κάτι αρκετά ανατρεπτικό και ευχάριστο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το κέφι που βγάζει όλος ο θίασος στο τέλος με το τραγούδι της παράστασης του Πάνου Κιάμου ‒«Αγάπη ρε Μο@@ια»‒ είναι απίστευτο και παρασέρνει ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή.

Λίγο προτού ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Βέμπο και μας κάνει για άλλη μια φορά να σκάσουμε από τα γέλια, συνάντησα τον σαρωτικό Ζήση Ρούμπο και ανακάλυψα ότι το μεγάλο του ταλέντο δεν εξαντλείται στη σκηνή… Με αφορμή την επιθεώρηση «Τι ζούμε» σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνης στην οποία και πρωταγωνιστεί μου αποκάλυψε τον τρόπο που η τηλεόραση επηρέασε τη ζωή του, τι τον ενοχλεί γενικά αλλά και ειδικά στους συναδέλφους του αλλά και το «τι ζει» ο ίδιος αυτήν την περίοδο….

Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

H παράσταση λέγεται «Τι ζούμε», είναι μία επιθεώρηση, η οποία είναι γραμμένη από τον Λάμπρο Φισφή και την σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης, που παντρεύει το stand up, sketch comedy θα το έλεγε κανείς. Είναι μια ιστορία που ασχολείται με διάφορα σκετσάκια και με θέματα που απασχολούν την καθημερινότητά μας μέσα από ένα κωμικό πάντα πρίσμα.

Τι διαφορετικό θεωρείς ότι έχει αυτή τη παράσταση από τις προηγούμενες που σ’ έχουμε δει;

Είναι η τέταρτη φορά που συμμετέχω σε σπονδυλωτή παράσταση με σκετσάκια και το ενδιαφέρον με αυτές τις παραστάσεις και τα sketch comedy που είναι ένα πολύ διαδεδομένο είδος στο εξωτερικό, είναι οτι συνεχώς αντιμετωπίζουν την πρόκληση ότι πρέπει να ανανεώνουν το ενδιαφέρον του θεατή με κάθε σκετσάκι που παρουσιάζεται, και εμένα μ’αρέσει πάρα πολύ αυτό γιατί είναι πάρα πολύ φρέσκο και κάθε κομμάτι έχει διαφορετική πρόκληση και συνθήκη.

Έχετε επιλέξει να μην υπάρχει κανένα πολιτικό σχόλιο στην παράσταση, Με αυτόν τον τρόπο προσπαθείτε απαξιώνετε τον πολιτικό κόσμο;

Όχι δεν νομίζω. Καταρχάς τα κείμενα τα έχει γράψει ο Λάμπρος οπότε είναι το στυλ του Λάμπρου, αλλά κατ΄επέκταση και εγώ όπως και ο Λάμπρος, που είμαστε φίλοι και συνεργάτες χρόνια, η κωμωδία που κάνουμε δεν έχει μέσα πολιτική, όπως δεν έχει και επικαιρότητα πολύ. Εγώ ειδικά στο stand up μου δεν ασχολούμαι καθόλου με πολιτική και επικαιρότητα γιατί δεν είναι αυτό το στυλ της κωμωδίας που μας αρέσει. Όχι οτι είναι μια στάση ή οτι είναι αποχή ή καταξίωση απλά δεν είναι αυτό το στυλ μας και το χιούμορ μας.

Πιστεύεις ότι καταφέρατε να κάνετε ένα νέο είδος επιθεώρησης με τη αυτή τη δουλειά;

Γενικά είναι μεγάλη κουβέντα να πεις ότι επαναπροσδιορίζεις ένα είδος ή ότι ανακαλύπτεις από την αρχή κάτι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν νομίζω οτι σκοπός μας ήταν να ξαναφέρουμε την επιθεώρηση, γιατί έτσι και αλλιώς δανειζόμαστε πάρα πολλά στοιχεία από αυτήν. Απλά πολλές φορές στα media έχει κυκλοφορήσει ο όρος μέτα-επιθεώρηση γιατί ακριβώς παντρεύει και το stand up του Λάμπρου και γιατί ουσιαστικά εισάγουμε το δικό μας στυλ και το δικό μας χιούμορ, το οποίο μπορεί να είναι κάτι καινούριο για τον μέσο θεατή που ακούει επιθεώρηση και σκέφτεται ένα κλασσικό είδος που γνωρίζει.

Τι θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό; Να παίζει σε μια κωμωδία ή να κάνει ένα stand up comedy;

Επειδή έχω κάνει και τα δύο νομίζω οτι το πιο δύσκολο πράγμα για μένα είναι το stand up comedy. Το stand up comedy δεν έχει να κρυφτείς πίσω από σενάριο, ρόλο, σκηνικά ή άλλους ηθοποιούς, είσαι εσύ με το χιούμορ σου απέναντι σε ένα κοινό και είτε θα αποτύχεις, είτε θα πετύχεις. Και η αποτυχία στο stand up comedy έχει τεράστια διαφορά από το να μην πάει καλά μια κωμωδία, είναι πολύ πιο δύσκολο. Είναι οτι πιο δύσκολο έχω κάνει.

Έχεις πει ότι ενώ έκανες θέατρο δέκα χρόνια, έγινες γνωστός σε μια νύχτα λόγω της τηλεόρασης. Σε ενόχλησε αυτό;

Δεν με ενόχλησε, αλλά με σόκαρε πάρα πολύ γιατί έκανα όντως δέκα χρόνια θέατρο και ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα με το πρώτο επεισόδιο του «Κάψε το Σενάριο» με είδαν 700.000 άνθρωποι. Και στα δέκα χρόνια με είχαν δει 20.000. Και όταν έβαλα κάτω τα νούμερα σοκαρίστηκα, δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα, Αλλά δεν με ενόχλησε γιατί αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη δύναμη που έχει η τηλεόραση αλλά και κατ'επέκταση πόσο λάθος χρησιμοποιείται.

Από το «Κάψε το Σενάριο» τι κρατάς και τι αφήνεις;

Κρατάω την παρέα με τα παιδιά , με τα οποία είμαστε ακόμα φίλοι και συνεργάτες. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη δική μου πορεία το να γνωρίσω αυτά τα παιδιά, εκ των οποίων με τον Δημήτρη και τον Λάμπρο είμαστε ακόμα στη σκηνή μαζί. Κρατάω την αναγνώριση, το γεγονός οτι συμμετείχα σε μια δουλειά, η οποία έτυχε να είναι και η πρώτη μου μεγάλη δουλειά στην τηλεόραση, που ήτανε κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί ο αυτοσχεδιασμός  είναι κάτι που αγαπάω. Υπάρχουν μόνο θετικά γενικά.

Μέχρι τώρα με ποιόν ή με ποια ηθοποιό είχες μεγαλύτερη χημεία στη σκηνή;

Σίγουρα με τον Λάμπρο και με τον Δημήτρη και με τον Γιώργο τον Αγγελόπουλο που κάναμε και παράσταση πέρσι μαζί.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το στίγμα που έχει αφήσει η οικονομική κρίση στο θέατρο;

Επηρέασε πάρα πολύ την προσέλευση του κόσμου. Δηλαδή, ο κόσμος πια το θέατρο το θεωρεί μια πολυτέλεια πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν, οπότε αυτό κατάφερε ένα πολύ μεγάλο χτύπημα στον αριθμό των ανθρώπων που πηγαίνουν θέατρο με αποτέλεσμα να κλείσουν πολλά θέατρα, να μείνουν χωρίς δουλειά πολλοί άνθρωποι, γιατί δυστυχώς όπως είπα θεωρείται μια πολυτέλεια. Νομίζω ότι όταν ξεκίνησε η κρίση, ήμασταν από τα πρώτα επαγγέλματα, που όταν έγινε το μπραφ και φοβηθήκαμε όλοι, νιώσαμε αυτό το χτύπημα. Γιατί ο κόσμος άρχισε να μαζεύει από παντού, οπότε η πολυτέλεια δηλαδή το θέατρο, οι τέχνες, κοπήκανε. Μετά επανήλθε κάπως η κατάσταση, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που ήταν στο παρελθόν.

Πόσο δύσκολος είναι ο αυτοσχεδιασμός για έναν ηθοποιό;

Είναι πολύ δύσκολος. Επειδή τώρα τυχαίνει και να τον διδάσκω, είναι πολύ δύσκολος γιατί δυστυχώς βγαίνουν από τι σχολές χωρίς να έχουν κάποια βασικά εργαλεία όπως είναι η ετοιμότητα, η απαλλαγή από τον φόβο στην έκθεση και η ομαδικότητα, που είναι απαραίτητα στοιχεία του αυτοσχεδιασμού. Είναι τελειόφοιτοι και δεν ξέρουν να συνυπάρχουν με τον άλλον και αυτό είναι πολύ βαρύ. Τα μαθαίνουμε όλα θεωρητικά και πρακτικά λείπει ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι.

Υπάρχει κάτι που έχει κάνει κάποιος συνάδελφός σου κατά τη διάρκεια της συνεργασίας σας και σε έχει ενοχλήσει πολύ;

Ήμουν σε μια δουλεία όπου υπήρχε ένα συνάδελφος, ο οποίος δεν με άφηνε να μιλήσω, να τελειώσω τα λόγια μου πάνω στη σκηνή και πάταγε πάνω μου επίτηδες και ήταν πολύ ενοχλητικό Αυτά γίνονται πολύ στο χώρο μας. Δεν ήταν η μόνη φορά, το έχω αντιμετωπίσει και άλλες φορές. Δυστυχώς αυτή η ομαδικότητα που λέγαμε λείπει από την παιδεία κάποιων ηθοποιών. 

Πολλοί κωμικοί ηθοποιοί δεν αντιμετωπίζουν με το ίδιο χιούμορ την προσωπική τους ζωή και συχνά τους βλέπουμε πιο αυστηρούς. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Δεν ξέρω αλήθεια που οφείλεται. Εγώ πάντως σαν άνθρωπος δεν είμαι έτσι. Με μένα μάλλον συμβαίνει το αντίθετο, μάλλον φέρνω το γέλιο που έχω μέσα μου και στη ζωή μου και πάνω στη σκηνή. Έχω σαν πολιτική και σαν ιδεολογία ότι η μέρα χωρίς γέλιο, είναι μια μέρα χαμένη και προσπαθώ να αντιμετωπίζω με πάρα πολύ αισιοδοξία ότι συμβαίνει, γιατί ξέρω και έχω μάθει πως για να ασχολείσαι με την κωμωδία πάει να πει οτι έχεις γνωρίσει και έχεις βιώσει το αντίθετο της στη ζωή σου, οπότε αντλείς από αυτό για να δημιουργείς την κωμωδία. Επειδή έχω αποδεχθεί ότι η ζωή είναι δύσκολη διαλέγω συνειδητά να είμαι αισιόδοξος και χαρούμενος και να γελάω πολύ, να χρησιμοποιώ σαν ευκαιρία για γέλιο το οτιδήποτε. Γιατί θεωρώ ότι οι στιγμές που πρέπει κάποιος να είναι σοβαρός θα έρθουν έτσι και αλλιώς, δεν έχω λόγο να το παίζω σοβαροφανής είτε σε συνεντεύξεις είτε με τον κόσμο έξω είτε γενικά στους δικούς μου ανθρώπους. Τώρα γιατί το κάνουν κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρω. 

Ο Ζήσης Ρούμπος «τι ζει» αυτή τη περίοδο;

Θα το πω με κίνδυνο να ακουστώ πολύ γραφικός, αλλά ο Ζήσης Ρούμπος αυτή τη στιγμή ζει ένα παραμύθι. Με πετυχαίνεις σε μια πάρα πολύ ωραία περίοδο της ζωής μου, είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί έχω ένα παιδάκι 15 μηνών. Είμαστε με τη γυναίκα μου πάρα πολύ καλά, είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε τον γιο μας, επαγγελματικά είμαι επίσης πολύ ωραία γιατί ξεκινάει και μια καινούρια σειρά που έγραψα στο Netwix, το «Athens Dark», η οποία είναι η πρώτη σειρά με βρικόλακες, σοβαρή και όχι κωμωδία. Θα ξεκινήσει το Φεβρουάριο.

Το σινεμά συνεχίζει να εμπνέει και φέτος σκηνοθέτες και καλλιτέχνες έτσι σε πολλά θέατρα της πόλης βλέπουμε ή θα δούμε παραστάσεις που βασίζονται σε κάποιο κινηματογραφικό έργο ίσως με την σκέψη της δοκιμασμένης συνταγής…Τα δείγματα πάντως από τη φετινή θεατρική σοδειά μέχρι στιγμής είναι κάτι παρά πάνω από ενθαρρυντικά! Εμείς ξεχωρίσαμε πέντε παραστάσεις και σας τις παρουσιάζουμε…Οι τέσσερις παίζονται ήδη την μια την αναμένουμε σε λίγες μέρες.

«Proof»: Η σχιζοφρένεια και η μαθηματική ευφυία

Το «Proof» στο Απο Μηχανής Θέατρο του Ντέιβιντ Όμπερν είναι ένα συγκινητικό έργο που περιγράφει τη ζωή μιας κοπέλας, της Κάθριν που ζει με τον πατέρα της, έναν ιδιοφυή αλλά ψυχικά διαταραγμένο μαθηματικό. Μέσα από αγωνιώδες ερωτήματα και τον φόβο της κληρονιμικότητας το έργο μιλάει για την φύση της διάνοιας και τη δύναμη της αγάπης αλλά και για την αφοσοίωση και τη συμφιλίωσή μας με την οικογένεια. Το έργο έχοντας αποσπάσει τα βραβεία Pulitzer Prize for Drama και Tony Award for Best Play το 2001, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2005 με  την Γκουίνεθ Πάλτροου και τον Άντονι Χόπκινς στους κεντρικούς ρόλους, ενώ οι παραστάσεις σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο γνώρισαν τεράστια επιτυχία με εξαιρετικές διακρίσεις και κριτικές. Φέτος το απολαμβάνουμε στο Από Μηχανής Θέατρο με τον Χρήστο Βαλαβανίδη και την Ελεάνα Στραβοδήμου σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά.

«Μια πορνογραφική σχέση»: Ένας έρωτας αλλιώτικος από τους άλλους

Στο ίδιο θέατρο συναντάμε την παράσταση « Μια πορνογραφική σχέση» του Φιλίπ Μπλασμπάντ με την Χριστίνα Δενδρινού και τον Βαγγέλη Παπαδάκη να υποδύονται δύο ανθρώπους που συναντιούνται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου για να εκπληρώσουν μια σεξουαλική τους φαντασίωση. Παρά το γεγονός οτι δεν αναζητούν κάτι παραπάνω από μια σαρκική σχέση μετά από αρκετές συναντήσεις δένονται και αναγκάζονται να έρθουν σε επαφή με μια καινούρια πραγματικότητα.Το 1999 είδαμε την ταινία «Μια πορνογραφική σχέση» στις κινηματογραφικές αίθουσες με την Ναταλί Μπαγέ και τον Σέρζι Λόπεζ και τον Ζακ Βιαλά με την Ναταλί Μπαγέ να κερδίζει το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

«Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν»: Ενας Φασμπίτερ που σπάει κόκκαλα

«Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ το 1979, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του Γερμανικού κινηματογράφου και θεάτρου. Φέτος παρουσιάζεται στο Θέατρο «Λευτέρης Βογιατζής» με την Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο να κλέβει τις εντυπώσεις σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα και έναν εκλεκτό θίασο (Μάξιμος Μουμούρης, Γιάννης Νταλιάνης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Νίκος Γεωργάκης). Η Μαρία παντρεύεται τον Χέρμα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εκείνος την επόμενη μέρα φεύγει για τον μέτωπο. Όταν ο πόλεμος τελειώνει η Μαρία πληροφορείται ότι ο Χέρμαν έχει σκοτωθεί. Εκείνη προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της και όταν ο Χέρμαν επιστρέφει ανατρέπει ριζικά την εξέλιξη των πραγμάτων. Η ταινία αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με θέμα την ιστορία της Γερμανίας, αμέσως μετά την ήττα του Ναζισμού, κατά την περίοδο του «οικονομικού θαύματος».

«Αμφιβολία»: Ένα σκάνδαλο για Πούλιτζερ

Από τις 7 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Ροές θα γνωρίσουμε την «Αμφιβολία» σε διασκευή και σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη το γνωστό έργο  του Τζον Πάτρικ Σάνλει. Η Ρούλα Πατεράκη, ο Νίκος Κουρής, η Λίλα Μπακλέση και η Πηνελόπη Μαρκοπούλου θα βρεθούν σε ένα θρησκευτικό σχολείο που προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί ενάντια όμως στις αυστηρές αρχές της διευθύντριας του σχολείου. Όταν θα προσπαθήσει βασιζόμενη σε μια αφορμή να διώξει τον ιερέα του σχολείου θα βάλει σε κίνδυνο και τη θέση του ιερέα αλλά και τη συνοχή της κοινωνίας του σχολείου. Η «Αμφιβολία» έγινε ταινία το 2008 με την Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ήταν υποψήφια για 44 βραβεία, έχοντας ήδη στο ενεργητικό της από το 2005 το Βραβείο Πούλιτζερ για το θεατρικό του κείμενο.

 «Φονική Παγίδα»: Το τέλειο έγκλημα από την οθόνη στη σκηνή

Το διάσημο θρίλερ-κωμωδία «Φονική Παγίδα» (Deathtrap) σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά με τον Αντώνη Λουδάρο, την Τζένη Μπότση, τον Γιάννη Κουκουράκη, τον Αργύρη Γκαγκάνη και την Αλεξάνδρα Παντελάκη. Ένας διάσημος συγγραφέας θρίλερ με αρκετές αποτυχίες τα τελευταία χρόνια λαμβάνει ταχυδρομικώς ένα έργο που ονομάζεται Deathtrap (Φονική Παγίδα). Απελπισμένος από τα μεγάλα οικονομικά χρέη, ο Sidney σχεδιάζει με τη γυναίκα του το τέλειο έγκλημα προκειμένου να κλέψει το έργο και να το παρουσιάσει σαν δικό του.Από το  1978 που πρωτοπαρουσιάστηκε το Deathtrap έχει μεταφραστεί και παρουσιαστεί σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο. Έτσι το 1982 μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Michael Caine, την Dyan Cannon, τον Christopher Reeve και την Irene Worth. Το Deathtrap προτάθηκε για το Βραβείο Tony και έγινε το μακροβιότερο θρίλερ-κωμωδία στο Broadway.

Δύο πρώτες ξαδέρφες που μοιράζονται τα πάντα, προσπαθούν να ισορροπήσουν την διαφορετικότητα τους και να συνυπάρξουν παρά τις όποιες διαφορές στον χαρακτήρα τους. Έρχονται αντιμέτωπες με τις ίδιες ανησυχίες αλλά τις αντιμετωπίζουν τόσο διαφορετικά.

Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη ανεβαίνει φέτος σε σκηνοθεσία του Στράτου Λύκου και ξετυλίγει μπροστά μας με πλήρως ρεαλιστική προσέγγιση τη ζωή δύο κοριτσιών από τα 8 έως τα 88 τους χρόνια. Τις συναντάμε σε όλες τις φάσεις της ζωής τους να αλλάζουν μορφές, ρόλους και πρόσωπα.

Πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο γεμάτο χιούμορ και συγκίνηση το οποίο προκαλεί πολλά συναισθήματα στους θεατές και προσπαθεί να τους μυήσει σε μια κοινή ζωή δύο διαφορετικών κοριτσιών που όμως μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες σε κάθε περίοδο της ζωής τους. Θα καταφέρει όμως η αγάπη που μοιράζονται οι δύο ξαδέρφες να υπερνικήσει τις δυσκολίες της κάθε ηλικίας;

Η παράσταση ξεκινάει με τα δυο κορίτσια να είναι σε μικρή ηλικία και να μοιράζονται τα ίδια βάσανα, αυτά του σχολείου αλλά και των γονιών.Η Καίτη (Μαρίνα Σαμάρκου) κάνει τεράστιες προσπάθειες να είναι μια καλή μαθήτρια και να θυμηθεί «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» αλλά δεν καταφέρνει και πολύ καλά, ενώ η Λίζα (Εβίτα Συρίγου) καταφέρνει να είναι μέσα σε όλα χωρίς πολύ προσπάθεια. Τα δυο κορίτσια μοιράζονται τα νεύρα για τους γονείς τους αλλά και όλες τις παιδικές ανησυχίες τους που όμως τις αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο.

Στη συνέχεια στα εφηβικά τους χρόνια έρχονται αντιμέτωπες με τους νεανικούς έρωτες και αντιμετωπίζουν την τελείως διαφορετική τους προσέγγιση στο άλλο φύλο καθώς βλέπουμε την Καίτη (Μαρίνα Σαμάρκου) να μην μπορεί να ξεφύγει από τις ανασφάλειες της σε αντίθεση με τη Λίζα (Εβίτα Συρίγου) η οποία είναι άνετη με τα αγόρια και το μόνο που θέλει είναι να τα «σοκάρει». Οι δύο ξαδέρφες ενδόμυχα ζηλεύει η μια την προσωπικότητα της άλλης με την Καίτη να το αντιλαμβάνεται πιο γρήγορα.

Στην ώριμη ηλικία πια όπου η Καίτη έχει κάνει οικογένεια και η Λίζα συνεχίζει να ζει την ανεξάρτητη και ανέμελη ζωή της η Λίζα χωρίς να το καταλαβαίνει εκδηλώνει τη ζήλια της μέσω του άπιστου συζύγου της Καίτης και μπαίνει ανάμεσά τους εν αγνοία της Καίτης. Πως όμως θα αντιδράσουν τα δύο κορίτσια όταν αποκαλυφθεί το μυστικό;

Όταν τα δυο κορίτσια αλλάζουν ζωές, η σχέση τους έρχεται σε ρήξη. Και τελικά καταλήγουν στο συμπέρασμα οτι με τις προηγούμενες ζωές τους ήταν πραγματικά ευτυχισμένες.

Το έργο τελειώνει με τα δύο κορίτσια να έχουν φτάσει στην ηλικία των 88 και μαζί πια να προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν το αλτσχάιμερ και την άνια.

Η παράσταση που έστησε ο σκηνοθέτης Σταύρος Λύκος στο Θέατρο Άβατον είναι πολύ καλά δουλεμένη και τα σκηνικά της Εμμανουέλας Αλφιέρης πολύ έξυπνα και λειτουργικά, που βοηθούν πολύ στη ροή της ιστορίας και σε κάνουν να μη σκέφτεσαι τη μικρή σκηνή του θεάτρου.

Η μουσική υπόκρουση του Jerome Kaluta προσδίδει ζωντάνια στις σκηνές της παράστασης.

Τα δύο κορίτσια της παράστασης κάνουν τις ατάκες του έργου κομμάτι της ερμηνείας τους και σε παρασέρνουν με την απίστευτη χημεία που έχουν μεταξύ τους στη σκηνή. Οι ατάκες τους είναι έξυπνες και δημιουργικές με μόνη εξαίρεση κάποιες κακές αναφορές σε θέματα θρησκείας που σε αποξενώνουν λίγο, κυρίως γιατί δεν χρειάζονται.

Η Καίτη (Μαρίνα Σαμάρκου) υποδύεται έξυπνα τον χαρακτήρα της με πολύ ρεαλιστικό τρόπο και καταφέρνει να παίζει πολύ καλά τον ρόλο την ανασφαλής κοπέλας.Στο δραματικό κομμάτι της παράστασης ήταν αρκετά δυνατή, και έπαιζε τον ρόλο σαν να ήταν γραμμένος για εκείνη.

Η Λίζα (Εβίτα Συρίγου) από την άλλη είχε ως δυνατό της κομμάτι τις σκηνές που ήταν σε μικρή ηλικία καθώς η παιδικότητα και η άνεση της έβγαιναν αβίαστα και σε αντίθεση με την Μαρίνα Σαμάρκου ήταν πιο αδύναμη στο δραματικό κομμάτι. Ο κωμικός της χαρακτήρας της πηγαίνει απόλυτα και μας χαρίζει μια εξαιρετική ερμηνεία. Οι ρόλοι ήταν πολύ καλά και έξυπνα δοσμένοι και τα δυο κορίτσια αλληλοσυμπληρώνονται.

Η παράσταση σου αφήνει μια πολύ ευχάριστη διάθεση και φεύγοντας παίρνεις μαζί σου μια όμορφη αίσθηση αλλά και πολλούς προβληματισμούς.

 Εν κατακλείδι, είναι ένα πολύ καλό αποτέλεσμα που με το χιούμορ και την έξυπνη ροή του αλλά και τις καλές ερμηνείες του καταφέρνει να σε κρατήσει σε μια πολύ ευχάριστη διάθεση.

Υπάρχει μια ώρα της ημέρας όπου το κέντρο της Αθήνας, και συγκεκριμένα το Μοναστηράκι, είναι τόσο ήσυχο και γαλήνιο που σε παρασέρνει στην ηρεμία του, και αυτό συμβαίνει νωρίς το πρωί. Μια τέτοια ώρα συναντήθηκα με την Κυριακή Δοξαρά, τη σκηνοθέτη και πρωταγωνίστρια της παιδικής παράστασης «Αγαλματάκια Ακούνητα... μέρα ή νύχτα;» εκεί σ’ ένα ήσυχο καφέ μιλήσαμε για τις μεγάλες της αγάπες: τα παιδιά και τη τέχνη της κούκλας, ενώ μου αποκάλυψε και τον πιο αυστηρό κριτή της δουλειάς της...

Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση που ανεβάζετε φέτος;

Η παράσταση αυτή διαδραματίζεται μέσα σε ένα μουσείο, ένα αρχαιολογικό μουσείο που ζωντανεύει. Ξεκίνησε από μια ιδέα, του πως θα αισθανθεί κανείς, και κυρίως ένα παιδί, αν ήταν νύχτα μέσα σε ένα μουσείο και να θα είχε τη δυνατότητα να ακούσει τις ιστορίες των αγαλμάτων, των αγγείων, των ηρώων που βρίσκονται μέσα σε ένα μουσείο. Από κει λοιπόν ξεκίνησε και η δικιά μας ιστορία, που θα λέγαμε οτι είναι μια αστυνομική ιστορία αγάπης, για ένα άγαλμα που βρίσκεται...μισό στην προθήκη του μουσείου. Η όμορφη Γαλάτεια θα ήθελε να βρει τον αγαπημένο της μιας και κάποτε αυτό το άγαλμα συμβόλιζε και τους δυο μαζί, την αγάπη τους. Στην παράσταση μας μπορεί να δει κανείς και του ηθοποιούς και τις κούκλες να συνυπάρχουν και ταυτόχρονα να μυηθεί σε παιχνίδια μνήμης, ιστορίας και μυθολογίας.

Πόσο δύσκολο είναι σε μια παράσταση να συνδυάζονται και ηθοποιοί και κούκλες;

Για εμάς δεν είναι πολύ δύσκολο γιατί δουλεύουμε έτσι πολλά χρόνια. Όλοι οι άνθρωποι που συνεργαζόμαστε έχουμε εκπαίδευση και στο θέατρο και στην κούκλα, έτσι λοιπόν την ώρα της δημιουργίας μιας παράστασης, δουλεύονται ξεχωριστά τα κομμάτια αυτά. Δηλαδή όταν θα πρέπει να συγκεντρωθούμε στα θεατρικά της μέρη, δουλεύουμε με τις ειδικές υποκριτικές ατμόσφαιρες που χρειάζονται και στην κούκλα πρέπει να αφηνόμαστε στη μαγεία της και να υπηρετήσουμε την ποίηση της, κάτι που μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός, που έχει μυς που έχει εκφραστικότητα στο πρόσωπο, και δεν το κάνει μια κούκλα, άρα αυτά είναι τα κομμάτια που παίζονται από τους ηθοποιούς. Όμως τα ποιητικά κομμάτια, τα κομμάτια της φαντασίας και του ονείρου τα υπηρετεί πολύ καλύτερα μια κούκλα και είναι αυτή η ψυχή που ζωντανεύουμε πάνω στη σκηνή.

Πιστεύετε οτι είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό να παίζει σε μια παιδική παράσταση, από το να παίζει για ενήλικο κοινό;

Σίγουρα τα παιδιά είναι πιο άμεσα στις αντιδράσεις τους, δηλαδή αν δεν τους αρέσει κάτι θα το καταλάβεις. Αν πάλι τους αρέσει κάτι θα είναι άμεση η ανταπόκριση. Εμείς παρατηρούμε ότι όταν μια παράσταση είναι φτιαγμένη στην πραγματικότητα για όλους, σαν να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά όχι σαν μικρούς ενήλικες αλλά σαν διαφορετικούς ανθρώπους που απλά έχει τύχει να έχουν μικρότερη ηλικία, κατανοούν καλύτερα σκηνές που είναι πιο «μεγαλίστικες» με περισσότερες σιωπές και θα μπουν στην ιστορία με μεγαλύτερη ειλικρίνεια από τους μεγάλους. Τα παιδιά δεν είναι λιγότερο έξυπνα από τους μεγάλους είναι ίσως πολύ περισσότερο. 

Έχετε εμπειρία από σπουδές και δουλειά στο εξωτερικό. Σε τι διαφέρουν τα πράγματα στο εξωτερικό για έναν ηθοποιό;

Θα έλεγα ότι στην πρώτη επαφή υπάρχει μεγαλύτερος επαγγελματισμός. Αυτό ανατρέπεται όμως τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Εκεί θα έλεγα οτι τηρούνται περισσότερο οι αναγκαίες αποστάσεις όταν συνεργάζεσαι, για να νιώθεις μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια στη δουλειά σου. Εδώ πρέπει κανείς να διαλέξει τους κατάλληλους συνεργάτες, τους κατάλληλους χώρους όπου να ταιριάξει η φιλοσοφία του για να υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις. Και σίγουρα πλέον υπάρχουν πολλοί τέτοιοι χώροι και εδώ απλά πρέπει να είσαι λίγο πιο εκλεκτικός. Διότι  όταν βρεις τους ανθρώπους που πραγματικά αξίζει να συνεργαστείς μαζί  τους, και τους χώρους, και τους παραγωγούς, γιατί είναι πιο ανθρωποκεντρικές οι ομάδες μας και όχι τόσο στον τομέα της παραγωγής, πρέπει να βρούμε και τους ανθρώπους αυτούς που θα μεταφέρουν το μήνυμα που θέλουμε. Αλλά νομίζω τα πράγματα τώρα είναι πολύ καλύτερα αναλογικά με παλιά. Στον τομέα βέβαια τον δικό μου του θεάτρου και της κούκλας ακόμα υπάρχουν πολλά στεγανά στο μυαλό των θεατών ίσως γιατί έχουν δει παλαιότερα πιο πρόχειρα πράγματα. Δηλαδή πλέον όταν βλέπει κανείς μια παράσταση θεάτρου και κούκλας δεν περίμενε να δει αυτό που είδε, γιατί έχουν δει πολύ συχνά προχειροφτιαγμένα πράγματα. Αυτό στο εξωτερικό στον δικό μου τομέα δεν υπάρχει. Οι απαιτήσεις είναι υψηλές γιατί τα παιδιά έχουν δει πολύ καλές τέτοιες παραστάσεις.

Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τους συνεργάτες σας πέρα από τις σπουδές που έχουν κάνει;

Σίγουρα πρέπει να έχουν μια αύρα που να ταιριάζει και στη δική μας ομάδα, να είναι θετικοί και να αγαπούν τα παιδιά αλλά να είναι και λίγο πολυσχιδείς προσωπικότητες. Πολύ συχνά οι συνεργάτες μας δεν έχουν μόνο έναν τομέα εκπαίδευσης, μπορεί ας πούμε ένας ηθοποιός να είναι εξαιρετικός στο θέατρο αλλά να μην μπορεί να ζωντανέψει μια κούκλα γιατί ακριβώς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει σε αυτή τη ψυχή του. Ένας κουκλοπαίχτης από την άλλη μπορεί να μη θέλει να βγει έξω στα θεατρικά κομμάτια και να παίξει, οπότε οι συνεργάτες είναι πάντα άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί σε πολλά πεδία γνώσεων και στην κουκλοπαιχτική και στο θέατρο και είναι ανοιχτοί. Σίγουρα διαθέτουν υψηλή φαντασία.

Πως επιλέξατε να στραφείτε στο παιδικό θέατρο;

Δεν ξέρω αν το επέλεξα ή αν ήρθε από μόνο του. Όταν επέστρεψα από την Αγγλία συνεργαζόμουν και με θιάσους για ενήλικο θέατρο και για παιδιά, που αφορούσαν πάντα την κούκλα. Ενώ δεν ήμασταν τόσο εξασκημένοι σε παραστάσεις με κούκλες που αφορούσαν ενήλικες οι πρώτες μας παραγωγές ήταν για ενήλικες. Σιγά σιγά όμως βλέποντας τα ίδια τα παιδιά και τις τρομερές δυνατότητες που έχουν, άρχισε αυτό να κινείται φυσικά και οι ιστορίες να βγαίνουν από μόνες τους. Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ να αφηγούμαι ιστορίες, οπότε το να αφηγηθείς μια ιστορία στα παιδιά που είναι πολύ καθαρά στον τρόπο που σε ακούνε είναι τρομερά γοητευτικό. Νομίζω οτι είναι το ίδιο το ποτάμι της ζωής που μας πηγαίνει προς τα εκεί και είναι πολύ όμορφο.

Τι μήνυμα περνάτε στα παιδιά μέσω της παράστασης;

Θα ήθελα να μην μείνουν μόνο στο πρώτο επίπεδο οτι είναι μια ιστορία αγάπης αλλά θα θέλαμε να παρακινηθούν να ανακαλύψουν τα μουσεία, και κυρίως τα αρχαιολογικά μας μουσεία που είναι φορείς της ιστορίας και του παρελθόντος και της μνήμης, γιατί η παράσταση αυτή είναι μια ιστορία μνήμης για τα παιδιά για να τα ενώσει με το παρελθόν που έχει η χώρα μας .Να ενωθούν λοιπόν με την ιστορία, την μυθολογία, τις αρχές του πολιτισμού μας και να νιώσουν οτι αυτές οι ιστορίες μπορεί να έχουν ενδιαφέρον και σήμερα και οτι η αγάπη μπορεί όλα να τα λύσει. Από εκεί ξεκινάνε όλα.

Η παράσταση έχει μέσα αναφορές στη μυθολογία. Κάποιοι όμως θεωρούν ότι η μυθολογία έρχεται σε αντίφαση με τη θρησκεία μας. Εσείς τι πιστεύετε γι' αυτό;

Θα έλεγα ότι μάλλον η θρησκεία μας έχει επηρεαστεί πολύ από τη μυθολογία μας όσο και αν ακουστεί περίεργο αυτό που λέω. Προφανώς και η μυθολογία και η θρησκεία βασίζονται σε κάποια κοσμοϊστορικά γεγονότα. Οι άνθρωποι λοιπόν και μέσα από τη θρησκεία και μέσα από τη μυθολογία, προσπάθησαν να εξηγήσουν τον κόσμο όσο καλύτερα μπορούσαν. Θεωρώ λοιπόν οτι δεν έρχονται σε αντίφαση αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Ας πάρουμε παράδειγμα την ιστορία του κατακλυσμού ας πούμε. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία είναι ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο και στα ινδικά έπη. Συνέβη λοιπόν μια μεγάλη πλημμύρα ένας κατακλυσμός στην ανθρωπότητα και αυτό έπρεπε κάπως οι άνθρωποι να το εξηγήσουν. Είτε γιατί ένιωθαν οτι είχαν κάνει πολλές αμαρτίες , είτε γιατί έπρεπε να αλλάξουν τα γεωφυσικά φαινόμενα. Όλη λοιπόν η μυθολογία μας είτε είμαστε Έλληνες είτε Ινδοί είτε Ανατολίτες αφορά την επεξήγηση του κόσμου και στην πραγματικότητα και η θρησκεία μας αυτό κάνει μας βοηθά να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε και που βρισκόμαστε. 

Ποια ήταν η έμπνευσή σας για την συγκεκριμένη παράσταση;

Όπως θα δείτε στην παράσταση υπάρχει μια σκηνή όπου από ένα κομμάτι μαρμάρου ζωντανεύει μια κούκλα, βγαίνει από μέσα του και έρχεται να μας δώσει το κλειδί της ιστορίας. Η σκέψη λοιπόν οτι θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια σκηνή όπου θα δημιουργείται μια κούκλα από το μάρμαρο και θα φτιάχνεται επί σκηνής, για μένα ήταν φοβερά γοητευτική, ήταν η  απαρχή του όλου γεγονότος. Από αυτή την ιστορία φτιάχτηκε και το παραμύθι, από τη μαγεία του να δεις ένα άψυχο μάρμαρο να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου και μέσα σε μια σκηνή απόλυτης σιωπής, μια σκηνή που ομολογουμένως είναι δύσκολη για τα παιδιά, που όμως αυτή θυμούνται περισσότερο από όλο το έργο μόλις τελειώσει η παράσταση γιατί μαγεύονται . Νιώθω ακριβώς αυτή τη δυνατότητα, του να δοθεί ψυχή στην άψυχη ύλη, πόσο μάλλον όταν έχει να μας πει μια τόσο συγκλονιστική ιστορία.

Όταν γράφετε ένα καινούριο έργο, προσπαθείτε να μπείτε στη θέση των παιδιών; Στο παιδικό μυαλό και στη παιδική ψυχολογία;

Ναι, ευτυχώς όλα αυτά τα χρόνια που είμαι και δασκάλα θεάτρου και κούκλας και μαμά, έχουν βοηθήσει αρκετά και επίσης η επικοινωνία μας με τα παιδιά, γιατί  πάντα μας επισκέπτονται σχολεία και παίζουμε για αυτά και κάνουμε θεματικές και πριν και μετά την παράσταση. Όλα αυτά λοιπόν ακόμα και από προηγούμενες παραστάσεις ακόμα και να είχαν άλλη θεματική τα αξιοποιούμε σε κάθε επόμενο έργο μας. Τα παιδιά λοιπόν, θέλουν να μην τα ξεγελάς, να είσαι πολύ ειλικρινής μαζί τους, να τα αφορούν οι ιστορίες που έχεις να αφηγηθείς. Αυτό σε συνδυασμό με τη προσωπική σου ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, γιατί αν κανείς κάνει μια παράσταση επι τούτου μόνο και μόνο για να πουλήσει στα παιδιά, είναι φρικτό. Ίσως και να πουλήσει, αλλά θα έχεις αυτοσαμποτάρει την δημιουργία σου. Μπορεί να γίνει ένα θέαμα πιο φθηνό και ευκαιριακό και να το αφήσεις εκεί, ενώ εμάς οι παραστάσεις μας παίζουν δυο και τρία χρόνια όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στα σχολεία και σε περιοδείες και φεστιβάλ εντός και εκτός Ελλάδος, ακριβώς γιατί στόχος μας είναι να είναι μια ιστορία που να μπορεί να αντέξει στο χρόνο. Ούτε θελήσαμε μέχρι στιγμής να ασχοληθούμε με κάτι που να αφορά επετειακή συνθήκη ή γιορτή. Μπορεί με κάποιο τρόπο να το ακουμπήσει αυτό, αλλά επιτούτου δεν το κάνουμε, δεν είναι το στυλ των παραστάσεων μας.Θα θέλαμε να είναι διαχρονικές όσο είναι δυνατόν. 

Τον γιο σας τον συμβουλεύεστε πριν ανεβάσετε μια παράσταση;

Δεν θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς είναι πάρα πολύ αυστηρός κριτής. Για παράδειγμα ο γιος μου δεν θέλει με τίποτα να είναι βαμμένοι οι ηθοποιοί στις παραστάσεις. Μου λέει δηλαδή ''αν το σκηνοθετούσα εγώ αυτό θα έβγαζα πάγια εντολή να μην ξαναβαφτούν ποτέ οι ηθοποιοί στις παραστάσεις. γιατί μου αρέσει να βλέπω φυσικά τα πρόσωπα''. Σε κάποιες το τηρούμε σε κάποιες όχι, εξαρτάται πόσο θεατράλε πρέπει να είναι το βάψιμο. Τον συμβουλεύομαι ,έχει πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια στην αισθητική των παραστάσεων γιατί και ο ίδιος ζωγραφίζει πολύ καλά. Και μάλιστα επειδή σχεδιάζει τόσο καλά νομίζω θα σχεδιάσει τις κούκλες της επόμενης παράστασης. Σίγουρα είναι μαζί μου, γνωρίζει οτι είναι η δουλειά των γονιών του και είναι τόσο όσο επιθυμεί. 

Πως είναι να συνδυάζεται την οικογενειακή ζωή σας ζωή με τη δουλειά σας που και πάλι έχει σχέση με παιδιά; 

Στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολο, και ήταν ιδιαίτερα κωμικό, μάλιστα όταν ήμουν έγκυος, φτιάχναμε την καινούρια παράσταση και ταυτόχρονα δίδασκα σε μια σχολή για ενήλικες, όπου ο διευθυντής του σχολείου μάλιστα έλεγε '' μήπως ήρθε η ώρα να μην ξαναέρθεις γιατί μόνο γέννα δεν έχουμε κάνει σε αυτή τη σχολή;'', ήταν αρκετά ιδιαίτερο μέχρι να το συνηθίσω, γιατί διχάζεσαι, είσαι μαμά και είσαι εκεί και πρέπει να κρατάς και κάποιες πειθαρχίες και ταυτοχρόνως  είσαι και εσύ ο ίδιος πολύ παιδί κάνοντας αυτή τη δουλειά. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις οτι άμα εκδηλώνεις την παιδικότητα σου στην καθημερινότητα σου είναι πιο πολύ υπέρ παρά κατά, πιο πολύ για την οικογένεια σου αλλά και για τη δουλειά σου γενικότερα. Και νομίζω οτι έτσι κάνεις και τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα,

Έχετε ακόμα μπροστά σας δύο παραστάσεις μια στις 16/12 και μια στις 23/12. Μετά πως θα συνεχίσετε;

Αρχικά, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που πήγε εξαιρετικά η παράσταση και όλη η συνεργασία με το θέατρο Radar και τελειώνοντας τον κύκλο των παραστάσεων εκεί, θα συνεχίσουμε σε σχολεία που διαθέτουν καλά διαμορφωμένους χώρους και σίγουρα θα ταξιδέψουμε σε φεστιβάλ και πολιτιστικούς φορείς εντός και εκτός Ελλάδος.

Διαβάστε εδώ τις ιδέες της Σπυριδούλας Μπιρμπίλη για παιχνίδι πριν και μετά την παράσταση.

Τα Χριστούγεννα είναι μια ανάσα μακριά και μικροί και μεγάλοι έχουν μπει για τα καλά στο κλίμα τον γιορτών. Οι χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις όλο και πληθαίνουν και προσκαλούν τους πάντες να διασκεδάσουν και να χαρούν με την ψυχή τους σε χώρους όπου το ατελείωτο παιχνίδι και οι εκπλήξεις δεν σταματούν ποτέ.

Και φέτος το Christmas Factory στο Γκάζι είναι γεγονός και προσφέρει στους μικρούς φίλους αλλά και στους γονείς τους πλήθος παιχνιδιών, όπως η αγαπημένη σε όλους ρόδα, το τρενάκι καθώς και τα συγκρουόμενα. Εκεί οι μικροί επισκέπτες θα παραδώσουν το γράμμα τους στον Αϊ-Βασίλη, θα φτιάξουν τα δικά τους παιχνίδια και θα χορτάσουν διασκέδαση στα ολοκαίνουργια ειδικά σχεδιασμένα escape rooms. Φυσικά όλοι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μοναδικές... τούμπες καθώς από έναν τέτοιο χώρο δεν θα μπορούσε να λείπει το φανταστικό παγοδρόμιο. Όσο οι μικροί θα διασκεδάζουν υπό τους ήχους των ιδιαίτερα ταλαντούχων dj, οι ενήλικες θα κάνουν τις βόλτες τους και θα αγοράσουν τα δώρα τους στα μικρά και εκπληκτικά μαγαζιά όλων των ειδών. Και μόλις τα μαγουλάκια αναψοκοκκινίσουν και είναι απαραίτητη μια ανάσα ξεκούρασης, οι καφετέριες και τα μαγαζάκια με τις απίστευτες λιχουδιές θα είναι εκεί και θα σας περιμένουν.

Μαζί σας αυτή τη χριστουγεννιάτικη περίοδο είναι και το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, το οποίο προσκαλεί μικρούς και μεγάλους να περάσουν ξεχωριστές στιγμές με ένα πλούσιο και διαφορετικό πρόγραμμα. Θα γνωρίσετε το απίθανο παγοδρόμιό του, θα γίνεται βοηθοί του Αϊ-Βασίλη και θα τον βοηθήσετε να αποκαταστήσει το χάος που επικρατεί με τα δώρα αυτή την περίοδο (14,21, 28/12 και 4/1). Παράλληλα θα παρακολουθήσετε διαχρονικές ταινίες, όπως ο «Πίτερ Παν» και η «Σταχτοπούτα», που εντάσσονται στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Η μουσική δεν θα λείπει από το πρόγραμμα, αφού θα διοργανωθούν πλήθος συναυλιών, όπως αυτές των Gumbo Ya Ya λίγο πριν από τη λήξη των εορταστικών εκδηλώσεων αλλά και του Διονύση Σαββόπουλου, που με έναν ξεχωριστό τρόπο θα αφηγηθεί το κλασικό χριστουγεννιάτικο παραμύθι «Ο Σιδερόγιαννος». Στην Εθνική Λυρική Σκηνή θα φιλοξενηθεί επίσης ένα μουσικό πανόραμα από τις ταινίες του πιο αγαπητού μάγου, του Χάρι Πότερ (18,19/12). Πολλές ακόμα εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί στον πανέμορφο χώρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος κάτω από τον εκπληκτικό εορταστικό στολισμό, ο οποίος θα σας εντάξει στο κλίμα των Χριστουγέννων και θα σας ωθήσει να φτιάξετε χριστουγεννιάτικες κάρτες και στολίδια, να χορέψετε και να κάνετε οικογενειακώς πικνίκ με τον Αϊ-Βασίλη. Όσοι πάλι δεν επιθυμείτε να ξεφύγετε από τους ρυθμούς της καθημερινότητάς σας, ο κύκλος ομιλιών του καθηγητή Βασίλη Κάλφα ολοκληρώνεται αυτό το μήνα, με θέμα τους προσωκρατικούς Παρμενίδη, Δημόκριτο και Γοργία.

Τα δύο επόμενα Σαββατοκύριακα το Παιδικό Μουσείο έχει ετοιμάσει για τους μικρούς φίλους διάφορες εκδηλώσεις και σας προσκαλεί να ανακαλύψετε τη μαγεία των Χριστουγέννων με βάση τις αισθήσεις σας (16/12 και 23/12) αλλά και να δώσετε μια χριστουγεννιάτικη συναυλία παράγοντας διάφορους ήχους με το σώμα σας και με ό,τι αντικείμενα βρείτε μπροστά σας (17/12 και 30/12) ‒ για παιδιά ηλικίας 1-3 ετών.

Το Μικρό Εθνικό γιορτάζει τα πρώτα του Χριστούγεννα με μοναδικές εκπλήξεις από 23/12 έως 6/01(διαβάστε αναλυτικά εδώ)

Αν θέλετε να συνδυάσετε τα ψώνια σας με το παιχνίδι των μικρών παιδιών, μέχρι τις 24/12 και 27-30/12 στο εμπορικό κέντρο River West θα απολαύσετε τα τεράστια θεότρελα κουνέλια, τα Rabbits, που υπόσχονται ξέφρενη διασκέδαση. Θα ανεβάσουν τους μικρούς επισκέπτες σε ένα τρένο που θα τους ξεναγήσει σε όλο το εμπορικό κέντρο και στο τέλος θα τους οδηγήσει στον Αϊ-Βασίλη και στον βοηθό του τον Ρελόχ, οι οποίοι θα τους υποδεχτούν για χριστουγεννιάτικες ευχές. Και όλα αυτά όσο εσείς θα κάνετε τη βόλτα σας για τα δώρα και τις αγορές των ημερών.

Όσοι πάλι επιθυμείτε να συνδυάσετε τη διασκέδαση με τη μάθηση, στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος θα μάθετε πολλά από τα έθιμα της Ιταλίας, της Νορβηγίας και της Ολλανδίας μέσα από διασκεδαστικά παιχνίδια (17/12). 

Κατά καιρούς όλοι έχουμε την τάση να ακολουθούμε τη μόδα της εποχής είτε είναι στα ρούχα μας είτε σε οτιδήποτε άλλο. Γιατί να μην κάνει το ίδιο και το θέατρο; Φέτος ακολουθεί τη δική του μόδα, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί Φριντομανία. Και αυτό γιατί θα δούμε δύο ‒ναι δύο‒ παραστάσεις με θέμα ‒τι άλλο;‒ τη Φρίντα Κάλο. Φαίνεται πως η καταθλιπτική ζωγράφος γοητεύει πολύ το κοινό, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που θεατρική παράσταση είναι αφιερωμένη σε αυτή ‒ αυτό συνέβη και πέρυσι, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Η Έλλη Χρονιάρη ενσαρκώνει τη Φρίντα Κάλο, αλλά και πολλά ακόμα πρόσωπα που έπαιξαν μικρό ή μεγάλο ρόλο στη ζωή της διάσημης ζωγράφου, στην ομώνυμη θεατρική παράσταση «Frida» στο Cabaret Voltaire από Παρασκευή έως Κυριακή από τις 8 Δεκεμβρίου. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Έλενας Βισερής και του Πέτρου Παπαζήση θα ερμηνεύσει τη ζωή της διάσημης Μεξικανής ζωγράφου από τη γέννησή της μέχρι και το θάνατό της. 

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η Κατερίνα Δαμβόγλου που υποδύεται τη Φρίντα Κάλο στην παράσταση «Φρίντα κι άλλο» στο Θέατρο 104. Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer, δηλαδή οι Fly Theatre, αφηγούνται της ζωή της γνωστής ζωγράφου και παρουσιάζουν την ιστορία της με τη βοήθεια του βίντεο και του ήχου.

Η Φρίντα Κάλο θεωρείται σύμβολο επιμονής, αντοχής και ελευθερίας και μάλλον αυτό είναι που εμπνέει πολλούς σκηνοθέτες να ασχοληθούν μαζί της και ηθοποιούς να την ενσαρκώσουν. Το σίγουρο είναι πως σε όσες παραστάσεις και να τη δούμε και σε όσα εστιατόρια και να μας κρατάει συντροφιά ‒καθώς πολλοί έχουν επιλέξει να τη συμπεριλάβουν στο ντεκόρ τους‒ η Φρίντα Κάλο μας αρέσει και δεν χορταίνουμε να την απολαμβάνουμε.

Περίμενα τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο έξω από το Σταθμό Πανεπιστήμιο, όπου είχαμε πει πως θα συναντιόμασταν. Όντας πολύ συνεπής στο ραντεβού μας, όταν ήρθε, ψάξαμε να βρούμε μια ήσυχη καφετέρια προκειμένου να αρχίσουμε την κουβέντα μας. Άνετος και χαλαρός, μας μίλησε για πολλά, με ένα ύφος που μαρτυρούσε πως υπάρχουν ακόμη ηθοποιοί απλοί και προσιτοί, όπως άλλωστε θα έπρεπε να είναι όλοι.

Ας ξεκινήσουμε με την παράσταση. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτή. Πώς είναι η συγκεκριμένη εμπειρία;

Η παράσταση βασίζεται στη νουβέλα του Μένη Κουμανταρέα «Η κυρία Κούλα», την οποία έχουμε μεταφέρει στο θέατρο. Αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι ότι οι δύο ηθοποιοί που παίζουμε είμαστε αφηγητές του έργου, δηλαδή κατά μια έννοια ο συγγραφέας που αφηγείται την ιστορία. Όπου υπάρχει διάλογος, τον μετατρέπουμε σε μια λογική στιγμή μέσα στην παράσταση. Σε μια σκηνή, για παράδειγμα, είμαστε σε ένα ζαχαροπλαστείο  που μιλάνε οι δύο ρόλοι μεταξύ τους και ξαφνικά αλλάζουν και γίνονται αφηγητές. Επίσης, η παράσταση περιλαμβάνει μια κάμερα, που βοηθάει πολύ στην αφήγηση.

Πιστεύετε ότι όλη αυτή η ιστορία θα μπορούσε να ενταχθεί στο σήμερα, με όλη αυτή την τρέλα και το άγχος που έχει ο κόσμος όταν μετακινείται;

Ναι, άλλωστε η ίδια τρέλα, η σημερινή, υπάρχει και στο έργο.

Ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος θα μπορούσε να ταυτιστεί με όλο αυτό; Είχατε ποτέ σχέση με μεγαλύτερη γυναίκα;

Η μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας που είχα ήταν οκτώ χρόνια. Εδώ μιλάμε για μια διαφορά περίπου τριάντα χρόνων, οπότε δεν είναι το ίδιο. Να ταυτιστώ, ναι, θα μπορούσα, γιατί όχι; Εξάλλου, το έργο εμπεριέχει και ένα οιδιπόδειο σύμπλεγμα, αφού ο νεαρός βλέπει μια μητέρα στα μάτια της κυρίας Κούλας. Αυτό τον κάνει να σαγηνευτεί και να παθιαστεί με τη συγκεκριμένη γυναίκα. Αυτή δηλαδή είναι μια περίεργη σχέση μητέρας-γιου, που είναι παθιασμένη και πάει μέχρι και στο ερωτικό.

Άρα, πιστεύετε ότι αυτό οδηγεί έναν άντρα στο να ερωτευτεί μια μεγαλύτερη γυναίκα;

Στο εν λόγω έργο τουλάχιστον αυτό οδηγεί τον Μίμη να πάει σε μια μεγαλύτερη γυναίκα. Γενικά, θεωρώ πως η αιτία που ένας άντρας ερωτεύεται μια μεγαλύτερη γυναίκα πρέπει να αναζητηθεί στους αιμομικτικούς πόθους της παιδικής ηλικίας.

Η συνεργασία σας με τη Μαρία Ζορμπά πώς είναι; 

Νομίζω ότι έχουμε πολλή χημεία στη σκηνή με τη Μαρία . Είναι φοβερή ηθοποιός. Παίζουμε πρώτη φορά μαζί, είναι η πρώτη μας συνεργασία, και είναι φοβερή, πάρα πολύ καλή.

Ο κόσμος τι θα κρατήσει από αυτή την παράσταση;

Κοίτα, αυτό είναι πάντα υποκειμενικό. Για τη συγκεκριμένη παράσταση ελπίζω να κρατήσουν μια επιθυμία για πάθος οποιασδήποτε ηλικίας και οποιουδήποτε ήθους, δηλαδή να είμαστε παθιασμένοι στη ζωή μας ακόμα και αν φτάνουμε στα πενήντα και στα εξήντα και στα εκατό. Γιατί υπάρχει δυστυχία στον κόσμο, εξαιτίας όλης αυτής της κατάστασης, υπάρχει στενοχώρια, και πρέπει να βρίσκουμε πού κρύβεται το πάθος, η προσωπική επιθυμία κάθε ανθρώπου. Αυτό νομίζω το έργο δεν είναι απλώς μια επιφανειακή ερωτική ιστορία, μιλάει γι’ αυτό, για τα πράγματα με τα οποία μπορούμε να παθιαστούμε.

Τι πιστεύετε ότι οδηγεί μια γυναίκα στο να αναζητά ένα μικρότερο σύντροφο;

Θα ξαναπάω πίσω στο οιδιπόδειο θέμα και θα σου πω ένα παράδειγμα. Μια γυναίκα κάνει ένα παιδί και έχει και τον άντρα της. Το παιδάκι τής αρέσει, είναι ο νέος της σύντροφος όταν είναι μωρό, η νέα της ασχολία και επιθυμία. Αφήνει τον άντρα της παραπέρα, γιατί πρέπει να μεγαλώσει το παιδί της και να είναι συνεχώς μαζί του. Οπότε, όταν μια γυναίκα παίρνει αυτή την τεράστια αγάπη, που είναι μια αγάπη μεγαλύτερη από ένα σύντροφο τις περισσότερες φορές, όσο μεγαλώνει το παιδί τη χάνει αυτή την επιθυμία και την ξαναθέλει. Μια γυναίκα η οποία δεν έχει κάνει παιδί έχει μέσα της αυτή την επιθυμία να έχει μια τέτοια αγάπη, οπότε, άμα θέλει να πάει σε έναν μικρότερο άντρα, είναι διότι εκεί κρύβεται αυτή η στοργή. Πολλές φορές στις ερωτικές ιστορίες δεν υπάρχει στοργή, ενώ σε αυτή τη διαφορά ηλικίας υπάρχει αυτή η στοργή που την έχουμε ανάγκη όλοι οι άνθρωποι και μπορεί και οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, που πλέον έχουν φτάσει σε ένα σεξουαλικό τέλμα με το σύντροφό τους ή άμα δεν έχουν σύντροφο μέχρι μεγάλη ηλικία, μπορεί να έχουν ανάγκη  ένα νέο πάθος αλλά ταυτόχρονα και μια στοργή που κρύβει μια σχέση μητέρας-γιου.

 Είχατε πει παλιότερα ότι ήσασταν καχύποπτος με την τηλεόραση. Η εμπειρία σας από τη «Μουρμούρα» σας έκανε να το αναιρέσετε αυτό;

Ναι, η αλήθεια είναι ότι το χω πει. Ήμουν καχύποπτος πριν με πάρουν. Στη «Μουρμούρα» η εμπειρία ήταν πάρα πολύ ωραία. Όλοι οι συνεργάτες ήταν φοβεροί. Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες, ότι όσο δουλεύουν σε σίριαλ φωνάζουν και βρίζονται. Σε αυτή τη σειρά όμως ήταν όλοι πάρα πολύ ευγενικοί, είχα πάρα πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο τι βγάζει ο ηθοποιός από την φαντασία του, αυτοσχεδιασμούς στα κείμενα, αυτοσχεδιασμούς στο πως θα φτιαχτεί ο ρόλος, τα οποία δεν τα φανταζόμουνα και η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία ήταν φοβερή. Καχύποπτος με την τηλεόραση παραμένω βέβαια, γιατί δεν θα μου άρεσε αν δεν ήμουνα σε αυτή τη δουλειά. Εγώ δηλαδή μπορώ να ασχοληθώ μόνο με τα σίριαλ, βλέπω όμως πλέον ότι στην τηλεόραση δεν προοδεύει ο ηθοποιός, προοδεύει ο σόουμαν, το οποίο δεν έχει καμία σχέση. Έχει σχέση με την υποκριτική στη νέα της μορφή, του να είσαι τα πάντα, να προσφέρεις ψυχαγωγία, κάτι που το κάνει και ο ηθοποιός, αλλά πρέπει να το κάνει μέσα από τη δουλειά του και να είναι υπηρέτης μιας ιστορίας και όχι ενός προϊόντος, ενός σόου δηλαδή, από το «Ελλάδα έχεις ταλέντο» μέχρι το «Survivor». Δεν είναι αυτή η δουλειά του, αλλά στην Ελλάδα έχουμε φτάσει στο σόου. Όμως εμένα δεν με ενδιαφέρει.

Το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει στη δουλειά σας;

Στη σχολή, σε ένα ρόλο. Ενώ είμαι γυμνός και είμαι με τη συμπαίκτριά μου, στην οποία έχουν πει να πάει μπροστά μου και να φαίνεται σαν να γίνεται στοματικός έρωτας, μου έχει τύχει να ρευτώ.

Μέχρι τώρα ποια δουλειά σου ξεχωρίζεις και γιατί;

Ξεχωρίζω την πρώτη δουλειά που έκανα με ένα συμμαθητή μου, τον Γιώργο Τζούλιο Κατσή. Την έλεγαν «ΣΤΕΝ» και βασιζόταν στο βιβλίο του Θανάση Βαλτινού «Κάθοδος των εννιά». Την ξεχωρίζω γιατί ήμουν άσχετος, μόλις είχα τελειώσει τη σχολή και δεν είχα καμία εμπειρία από παραστάσεις και ήμασταν πάρα πολύ αθώοι με τον Γιώργο (ο οποίος είναι πάρα πολύ καλός μου φίλος ακόμη και παίζουμε μαζί σχεδόν κάθε χρόνο, εκτός από φέτος). Αυτό το έργο μιλούσε για μια φιλία και είναι πάρα πολύ δυνατό αυτό. Έρχονται έπειτα από χρόνια και μου μιλάνε άσχετοι στο δρόμο και μου λένε γι’ αυτή τη παράσταση και εγώ νόμιζα ότι μας είχαν δει μόνο οι φίλοι μας. Καταλαβαίνω το λόγο, γιατί ήταν πάρα πολύ αθώο, κάτι που δεν μπορεί να ξαναγίνει ποτέ, γιατί ήδη τέσσερα χρόνια που έχω δουλέψει λίγο στην τηλεόραση, λίγο στο θέατρο ήδη έχει χαθεί η αθωότητα.

Ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος πρωταγωνιστεί μαζί με την Μαρία Ζορμπά στην "Κυρία Κούλα" τη νουβέλα του Μένη Κουμανταρέα που ανεβαίνει στο Faust σε σκηνοθεσία της Έφης Θεοδώρου.