Ζωή Τόλη
Από τη Ζωή Τόλη
Με ένα τόσο ποιοτικό κείμενο, του Γιάννη Σκαραγκά, τη μεστή σκηνοθεσία του Σταύρου Λίτινα και τη βελούδινη ερμηνεία της Φωτεινής Μπαξεβάνη πώς να μην παραχθεί μια θεατρική παράσταση αμιγώς αξιοζήλευτη;
Από τη Ζωή Τόλη
«HAMLET & Άμλετ», ένα θεατρικό έργο στηριγμένο πάνω στον «Hamlet» του Σαίξπηρ, σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα, δραματουργική επεξεργασία και προσαρμογή κειμένου για δύο ( 2) ηθοποιούς του Φαίδωνα Καστρή και σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου.
Από τη Ζωή Τόλη
Το έργο του Terrence Mc Nally, παρουσιάζεται στο θέατρο Altera Pars, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, με πρωταγωνιστές την Ιωάννα Παππά και τον Τάσο Ιορδανίδη.
Μία συναισθηματική κωμωδία, με δραματικές νότες, όπως ταιριάζει στο περιεχόμενο και το ύφος του έργου.
Ο συγγραφέας, Terrence Mc Nαlly, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς, έχει χαρακτηριστεί ως ένας διεισδυτικός μακράς διαρκείας δραματουργός.
Δύο ταλαντούχοι και έμπειροι ηθοποιοί συνεργάζονται μετά τον Άμλετ και δείχνουν την υποκριτική τους επάρκεια για άλλη μια φορά, σε αυτή την άκρως ένθερμη εμβάθυνση στον εσωτερικό κόσμο των Φράνκι και Τζόνι.
Δύο προσωπικότητες που έλκονται, αλλά οι πληγές και ο φόβος του παρελθόντος, αναστέλλουν την ικανοποίηση μιας ακόμα βαθύτερης ανάγκης κι από τον έρωτα, της συντροφικότητας.
Εκείνος, παρορμητικός, κρύβει την αγωνία του με την πολυλογία, κάτι που είναι αδύνατον να ελέγξει. Ξέρει τι θέλει, αλλά η ανταπόκριση που περιμένει κρύβει πολλά ερωτηματικά.
Εκείνη, υπερκινητική, δείχνει το φόβο, την ανασφάλεια, τους δισταγμούς της, είναι επιθετική και επειδή φοβάται τη δέσμευση, τρέμει το «μαζίί» που της προτείνει επιμένοντας ο Τζόνι.
Η επικοινωνία χωλαίνει, η όποια επαφή δυσκολεύεται, οι συγκρούσεις πληθαίνουν, ένα αγωνιώδες περιβάλλον δημιουργείται, με τη θλίψη και την ψυχική κακουχία να έχουν τον πρώτο λόγο.
Η σκηνοθετική κατασκευή, τοποθετεί τους πρωταγωνιστές να κινούνται συνεχώς, δημιουργώντας την αίσθηση της συναισθηματικής ασφυξίας και της βασανιστικής αδημονίας. Τα απλά σκηνικά, μία κρεβατοκάμαρα και μία σκάλα που οδηγεί σε ένα δώμα που λειτουργεί ως κουζίνα, συμβάλλουν με τη σειρά τους στον υπερτονισμό του ταραχώδους κλίματος. Αυτό βοηθά στο να εστιάζεται η προσοχή στα πρόσωπα και σε ό,τι αυτά εκπέμπουν.
Ο Τζόνι, μάγειρας σε ελληνικό εστιατόριο, πρώην κατάδικος για μικρές απάτες, ζητά μια δεύτερη ευκαιρία να ερωτευτεί και να διώξει τη μοναξιά που του στερεί τη χαρά και την αγάπη.
Η Φράνκι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, εργάζεται ως σερβιτόρα, είναι κλεισμένη στον εαυτό της, ζει απομονωμένη, χωρίς φίλους, δεν θέλει να ξαναπληγωθεί.
Βασικά είναι ένα έργο που δείχνει ακτινογραφικά την περιπλοκότητα των σχέσεων και την εμπιστοσύνη που με δυσχέρεια μπορεί να κερδηθεί. Η εμπιστοσύνη, αποτελεί θεμέλιο λίθο της επικοινωνίας και στηρίζει όλο το οικοδόμημα της σύνδεσης δύο ανθρώπων. Ακόμη και αν υπάρχουν έντονα ερωτικά συναισθήματα, η αξιοπιστία, και η αφοσίωση είναι διαφορετικά πράγματα.
Ο Γιώργος Σκεύας δρομολογεί την πλοκή, έτσι ώστε και τα κωμικά στοιχεία να φωτιστούν και η λυρικότητα των αισθημάτων να αναδειχθεί. Και αυτό είναι ένα σημείο της παράστασης που εκπέμπει μια πνευματικότητα, θεμελιώνοντας την άποψη πως ο έρωτας αποτελεί εφαλτήριο ζωής και θεραπευτικό μέσο για ταλαιπωρημένες υπάρξεις.
Εξάλλου μόνο ο πόθος ακυρώνει την ήττα και το θάνατο ( Τένεσι Ουίλλιαμς).
Και έρωτας χωρίς πόθο δεν υφίσταται. Εάν ο φόβος υπερτερώντας, υποτάσσει το ένστικτο της σφοδρής ερωτικής επιθυμίας και φυλακίζει τη συνείδηση, δεν υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης.
Μέσα σε μια ευέλικτη και με εμφανή στόχο σκηνοθετική οπτική έχουμε μοναδικές / πολυδιάστατες ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς.
Η Ιωάννα Παππά, ως Φράνκι, αναπτύσσει και τις δυο πλευρές του χαρακτήρα, και την ευθραυστότητα και το δυναμισμό που απορρέει από την ανάγκη της αυτοπροστασίας. Παίζει χρησιμοποιώντας κατάλληλα το λόγο, την έκφραση και την κίνηση, ώστε να προσεγγίζει το ρόλο με βαθύτητα και σεβασμό.
Ο Τζόνι του Τάσου Ιορδανίδη, ρεαλιστής, αυθεντικός και πιο σίγουρος για τα συναισθήματά του, διεκδικεί και υποστηρίζει σθεναρά τη θέση του. Έτσι, χειμαρρωδώς και με υποκριτική αυτοτέλεια, σκιαγραφείται πλήρως το πορτρέτο του ήρωα μέσα από ώριμη και συνειδητοποιημένη ερμηνεία.
Σε όλο το σκηνικό έντασης που διαμορφώνεται και τα δύο πρόσωπα, ψάχνουν τον εαυτό τους και μελετούν τις αμφιβολίες και τις αναστολές, αντιμετωπίζοντας ο καθένας με τον τρόπο του, τα εμπόδια αυτής της αυτογνωσιακής περιπέτειας.
Την εύρυθμη μουσική φροντίζει η Σήμη Τσιλαλή, το σχεδιασμό σκηνικού και τα σωστά κοστούμια ο Γιώργος Σκεύας και τους «εύηχους» φωτισμούς η Κατερίνα Μαραγκουδάκη.
«Φράνκι και Τζόνι», μία ρομαντική κομεντί, ένα story, τόσο αληθινό και επίκαιρο, μια πρόσκληση να συμφιλιωθούμε με τον εσωτερικό μας κόσμο και να ξορκίσουμε τα όποια καταστροφικά αισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης αναφύονται.
Διαβάστε επίσης:
Είδα Τον «Γιούγκερμαν», Σε Σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου
Από τη Ζωή Τόλη
«Grace and Glorie», η δημοφιλής δραμεντί του Tom Ziegler, στο θέατρο Αγγέλων βήμα, παρουσιάζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας «Άβυσσος η ψυχή......».
Τη μετάφραση έκανε η Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου, τη σκηνοθεσία ο Γιάννης Λασπιάς και πρωταγωνιστούν η Αλεξάνδρα Παντελάκη και η Δώρα Χρυσικού.
Είναι από εκείνες τις θεατρικές δουλειές που όσο δύσκολα θέματα κι αν πραγματεύονται, ο θεατής νιώθει αισιόδοξος και «γεμάτος».
Θάνατος και φιλία, μία ιστορία αγάπης και παραδοχής, εστιάζει στη δύναμη της ψυχής να μην παραιτείται, στην πίστη στο ιδανικό της ζωής.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Λασπιάς στήνει μια παράσταση καλά δομημένη, με τρυφερότητα, σαρκασμό και χιούμορ. Συγκρούσεις, διαφορετικές ιδεολογικές στάσεις, ανόμοιο επίπεδο μόρφωσης, κοινές εμπειρίες πένθους, ψυχικές αλλεπάλληλες διακυμάνσεις που καταλήγουν στην πεποίθηση πως η αλήθεια είναι το γιατρικό στην άμβλυνση του πόνου, μέσα στο χρόνο.
Δύο γυναίκες, με μεγάλη ηλικιακή διαφορά, με σχεδόν ανομοιογενή βιώματα, συνομιλούν με ένα παράξενο τρόπο στην αρχή, επικοινωνούν με κάποια εμπόδια, αλλά στο τέλος συνδέονται με μία βαθιά φιλία και αγάπη.
Αυτή η αμοιβαιότητα είναι που έχει σημασία, καθώς οι αλληλομοιραζόμενες εικόνες γαληνεύουν, δείχνοντας την αξία της φιλαλληλίας και του σεβασμού.
Αυτόν τον ύμνο στην ανθρώπινη ύπαρξη, στην αγάπη με απώτερο στόχο τη συμφιλίωση με τον εαυτό μας, υπηρετεί η σκηνοθετική γεωμετρία του έργου.
Το κοινό «βλέπει» την τόσο αναγκαία αλληλοσυμπλήρωση που χρειάζονται και οι δύο ηρωίδες, για να κερδίσουν το μέτρο και την ισορροπία μέσα τους. Μυστικά αποκαλύπτονται, θεμέλια εμπιστοσύνης κτίζονται σιγά σιγά, υποχωρούν οι εντάσεις και τη θέση τους παίρνει η αποδοχή και η σύμπλευση με γνώμονα πάντα τα θετικά συναισθήματα.
Συγκίνηση, συμπόνοια, ανθρωπιά, ψυχική ευφορία, είναι μερικά από τα συναισθήματα που βιώνουν οι πρωταγωνίστριες, ένα δίδυμο ταιριαστό, η αύρα του οποίου κατακλύζει τη σκηνή.
Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι παραμένουν ο εαυτός τους μέχρι το τέλος με τις απαραίτητες βέβαια αλλαγές που προκύπτουν. Έτσι μέσα από αυτή την επώδυνη διαδικασία και αφού ακυρώνουν τις προβλέψεις όλων, παίρνουν ένα ενθουσιώδες μάθημα ζωής και αποκτούν μία πιο φρέσκια και ενθαρρυντική φιλοσοφία δράσης.
Αυτό το ταξίδι μάς παρακινεί η αβανταδόρικη προσπάθεια του Γιάννη Λασπιά και των υπολοίπων συντελεστών, να κάνουμε, αναγνωρίζοντας στην πορεία, δικές μας ανεπάρκειες, αδυναμίες και φόβους. Μπορεί να σκούγεται κάπως ηθικοπλαστικό, αλλά η όλη σκηνική «κίνηση» , δεν διέπεται από κάτι τέτοιο.
Λυρισμός, ναι, υπάρχει, χωρίς όμως να αλλοιώνεται το ρεαλιστικό κέντρο του θεατρικού.
Η επικοινωνία των δύο γυναικών, επαρκής, οι ερμηνείες μεστές, ώριμες, με χάρη και υποκριτική αυτοτέλεια.
Αλεξάνδρα Παντελάκη, δεινή ηθοποιός, χειρίζεται το λόγο με ένα δωρικό αξιοπρόσεκτο τρόπο, υποδυόμενη τη Grace που είναι ταλαιπωρημένη από την αρρώστια, αλλά δεν το βάζει κάτω. Αγωνίζεται με βάση τη βιωματική της σοφία και το ένστικτο, όπως το καλλιεργεί χρόνια τώρα σε ένα τραχύ αγροτικό περιβάλλον. Έχει λεβεντιά, ήθος και καυστικό χιούμορ, στοιχεία που θαυμάζει η Νεοϋορκέζα Glorie, η Δώρα Χρυσικού. Πρώην διευθυντικό στέλεχος μεγάλης εταιρείας, δυναμική στο παρελθόν, απογοητευμένη από μία οικογενειακή τραγωδία, γεμάτη ενοχές, βρίσκεται στο όριο της αυτοτιμωρησίας.
Η επαφή με την ηλικιωμένη αγρότισσα της αλλάζει τελείως το ρου της σκέψης και της μαθαίνει τη δύναμη της πίστης στην ελπίδα.
Εύστοχα, πειστικά και με σκηνική πληθωρικότητα ενσαρκώνεται η ηρωίδα από την συχνά χειμαρρώδη Δώρα Χρυσικού, καθώς δείχνει καθαρά την εσωτερική αγωνία, τις αντιστάσεις και την ψυχική της «αγριάδα». Βγάζει προς τα έξω τη μεταβατική συνθήκη της ζωής της, στην επαρχία, στη μέση του πουθενά, κάτι τελείως ξένο και απειλητικό για έναν άνθρωπο της μεγαλούπολης.
Η άρτια χημεία των πρωταγωνιστριών εκπέμπει γλυκύτητα και πνευματική ευεξία.
Το δυνατό / πολυσήμαντο κείμενο αποστασιοποιείται από οποιαδήποτε ηθικολογική ερμηνεία και εστιάζει στην αιώνια διαλεκτική σχέση του ατόμου με την ίδια του τη φύση. Μία φύση περίπλοκη και ιδιαίτερα σύνθετη στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.
Τα όμορφα και λειτουργικά σκηνικά είναι της Αρετής Μουστάκα, τα κοστούμια της Χριστίνας Πανοπούλου, οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα και η μουσική επιμέλεια του σκηνοθέτη.
« Grace and Glorie», του Tom Ziegler, έργο αξιοπρεπές που ενστερνίζεται την ιδιαιτερότητα της κάθε ανθρώπινης προσωπικότητας, ως κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Διαβάστε επίσης:
Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Στην Ηλικία Μου, Ξαφνικά, Έγινα Η Μούσα Του Underground»
Γιάννης Λασπιάς:«Το Θέατρο Είναι Μια Επανάσταση, Αλλά Η Μεγαλύτερη Επανάσταση Είναι Να Βγεις Στους Δρόμους»
Είδα
Video
