Από την Σοφία Γουργουλιάνη
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν μια γυναίκα που ενέδιδε στα πάθη της χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς σκέψη να λοξοδρομήσει από την πορεία που μόνα τους χαράζανε για εκείνη. Και η ταινία του Φραντζή, στην προσπάθεια της να αιχμαλωτίσει την εικόνα μιας γυναίκας χαμένης στο λαβύρινθο της χαρτπαιξίας και της παρόρμησης ως στάση ζωής, εγκαταλείπει την όποια ακαδημαική και ψυχρή προσέγγιση στο βωμό του ελεγχόμενου μελοδράματος.
Κι αν το μελόδραμα στην ελληνική λογική ισοδυναμεί με τηλεοπτική αισητική τύπου Μανούσου Μανουσάκη, η επιλογή του δικαιώνει ,εδώ, τον Φραντζή, ο οποίος φλερτάρει συχνά με την καλή τηλεόραση, καταφέρνει όμως να προκαλέσει αγνή κινηματογραφική συγκίνηση. Η κάμερα του καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κόσμο φτιαγμένο από τα υλικά της φτώχιας και της πίστης στην αβίαστη καλοπέραση. Ενώ, στους αδιαμφισβήτητους συμμάχους του βρίσκεται ένα σενάριο που πλάθει στην εντέλεια χαρακτήρες οικογενειακά αρχέτυπα που επιτρέπουν με χαρακτηριστική άνεση την απόλυτη ταύτηση με οικείες οικογενειακές ιστορίες και καταστάσεις. Αφήνοντας για το τέλος τις ερμηνείες, η ταινία χρωστάει μεγάλο κομμάτι της αξίας της στις Καριοφυλιά Καραμπέτη και Κάτια Γκουλιώνη που μεταμορφώνονται απόλυτα στην Ευτυχία και μας χαρίζουν δύο από τις καλύτερες ερμηνείες στην πρόσφατη ελληνική κινηματογραφική ιστορία. Ενώ, αποσπά άρτιες ερμηνευτικές στιγμές και από όλους τους υπόλοιπους συντελεστές.
Ίσως, η ταινία να ολισθαίνει προς την τηλεοπτική αισθητική και ίσως να διαλέγει συχνά τον εύκολα δρόμο του εκβιασμού μερικών δακρύων απ’ το κοινό της, όμως, πρόκειται για μια αξιοπρεπή δουλειά που αποδεικνύει ότι υπάρχει εκεί έξω καλό ελληνικό σινεμά.
3/5
Διαβάστε επίσης: