Αν περάσατε τον Αύγουστο σε κάποια πλατεία, με παιδιά δημοτικού να ανεβαίνουν σε πλατάνια και σε μονόζυγα ή σε κάποια παραλία με 10χρονα να παίζουν μήλα μέσα στη θάλασσα ή να ζητάνε παγωτό, τότε ο Σεπτέμβρης είναι εδώ για να ερημώσει τις πλατείες και τις παραλίες και να γεμίσει τσιριχτές παιδικές φωνές τα –αστικά- μας πάρκα και τις παιδικές χαρές.

Με τις παιδικές χαρές να προσφέρονται πάντα ως η ιδανική διασκέδαση για παιδιά αλλά και με τις πάσης φύσεως οδηγίες να μας καλούν όλους σε αποφυγή των μαζικών συναθροίσεων, οι θερινοί κινηματογράφοι επανέρχονται δυναμικά στο προσκήνιο της παιδικής διασκέδασης με την πολυαναμενόμενη Μουλάν.

Σε παραγωγή, λοιπόν, της Disney, τα κινηματογραφικά στούντιο αποφάσισαν να μας προσφέρουν μια ενήλικη εκδοχή της γνωστής Μουλάν. Εξαλείφοντας την animation αισθητική, χαρίζοντας στους πρωταγωνιστές ανθρώπινο πρόσωπο και στην ίδια την ιστορία επικές μάχες, η Disney προσπάθησε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, παιδικότητα –δηλαδή- κι ενηλικίωση. Δημιουργώντας, όμως, τελικά μια ταινία αποστραγγισμένη απ’ τη ζωηρή φαντασία του παιδιού αλλά και από την τόλμη της ενήλικης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Και παραχωρώντας στην κινηματογραφική ιστορία μία Μουλάν που παλεύει να ενηλικιωθεί μένοντας, όμως, καθηλωμένη στην αφέλεια μιας παιδιάστικης κινηματογραφικής αισθητικής.

Μιας αισθητικής που αφορά τόσο τις συμβάσεις της σκηνοθεσίας (Niki Caro) όσο και αυτά που θέλει διακαώς να μας πει η ίδια η ιστορία της πολεμίστριας Μουλάν. Η τόλμη της Μουλάν να υποδυθεί τον άντρα για να πολεμήσει μετατρέπεται σε ρηχό συμβολισμό μιας αόριστης πατριδολατρίας. Ενώ, ο έρωτας, σε απότοκο ενός ισχυρού αρσενικού που θέλει τη γυναίκα του δυναμική (και τη μπύρα του παγωμένη).

Συνολικά, πρόκειται για μια ταινία που αποδεικνύεται κατώτερη των προσδοκιών που η ίδια η παραγωγός μας είχε καλλιεργήσει. Ενός παραμυθιού που ισορροπεί, τελικά, μετέωρο ανάμεσα στον κόσμο του ρεαλισμού και της φαντασίας.  

1,5/5