Κι αν οι αίθουσες των χειμερινών κινηματογράφων κρυφοκοιτάνε άδειες και ανήσυχες την Πανεπιστημίου ή την Κηφισίας, οι θερινές χαμογελάνε ακόμα, χαρίζοντας μας μερικές –μάλλον τελευταίες- ανάσες καλοκαιριού.

Η κινηματογραφική ,λοιπόν, εβδομάδα αντιστέκεται σθεναρά στα κυβερνητικά και υγειονομικά κακώς κείμενα, προσφέροντας μας δύο επιλογές. Στη μία, "Πόλεμος στο Σπίτι" ο Ρομπερτ Ντε Νίρο υποδύεται έναν παππού σε πόλεμο με τον εγγονό. Κι εμείς εξακολουθούμε να τον αγαπάμε παρά την  -ενίοτε- αβάσταχτη φλυαρία της κινηματογραφικής καριέρας του.

Η ταινία, όμως, της εβδομάδας έρχεται από τη Σιγκαπούρη και μιλάει για την ιστορία μιας ιδιαίτερη σχέσης ανάμεσα σε μια καθηγήτρια και έναν μαθητή. Κι αν οι πρώτες αντιδράσεις περιλαμβάνουν πονηρά χαμόγελα και οι πρώτες προσδοκίες, ατέλειωτες ερωτικές σκηνές, ο Anthony Chen θα σας διαψεύσει. Και θα σας προσφέρει μια ταινία που μιλάει για την αστική αποξένωση και για τα όνειρα που –εν είδει μπούμερανγκ- μας χτυπάνε δυνατά στα μούτρα.

Η "Εποχή της Βροχής" πιάνει στα σεναριακά της δίχτυα μια γυναίκα σε ένα γάμο απόντα από κάθε πτυχή της καθημερινότητας της και σε μια διαρκή προσπάθεια να αποκτήσει παιδί. Κι όσο ανατρέχει στο κατεψυγμένο σπέρμα του απόντα συζύγου για να του χαρίσει το πολυπόθητο τέκνο, τόσο ανακαλύπτει τη ζεστή αθωότητα του παρόντα, σε μια ενισχυτική διδασκαλία, μαθητή της. Ενός μαθητή που θα της χαρίσει, τελικά, τη συνειδητοποίηση της προσωπικής της δύναμης να αλλάξει το τώρα και να ξαναφτιάξει το μετά.

Μια ταινία με αργούς ρυθμούς που διαχείριζεται, όμως, υποδειγματικά το στοιχέι της έκπληξης χωρίς ποτέ να μπατάρει στο στρατόπεδο του μελοδραματισμού και των εύκολων συγκινησιακών τρικ. Και εν τέλει ένα έργο τέχνης που κοιτάει στα μάτια το σκληρό πρόσωπο της αναπόδραστης αστικής μοναξιάς.

3,5/5