H Naomi Kawase με το «True Mothers» μας χαρίζει την καλύτερη της ταινία εδώ και χρόνια και μία από τις πλέον ευαίσθητες κινηματογραφικές σπουδές του 21ου αιώνα επάνω στην έννοια της μητρότητας.Βασισμένη στην απλή ιστορία της επιστροφής της «άσωτης» ,πλην πραγματικής, μητέρας ενός υιοθετημένου παιδιού δημιουργεία μία ιστορία που αποφεύγει με μαεστρία τον σκόπελο του αναίτιου μελοδραματισμού και πάλλεται από αγνό συναίσθημα.
Η Naomi Kawase με την σκηνοθετική της κάμερα επιχειρεί ένα οδοιπορικό στα διαφορετικά κοινωνικά στρώματα της Ιαπωνίας χαρίζοντας μας έναν συνδυασμό της αστικής Ιαπωνίας και της φύσης μιας χώρας που μοιάζει, εδώ, πανέμορφη. Ένας συνδυασμός που ως αισθητική επιλογή την δικαιώνει απόλυτα, αποτελώντας εύφορο έδαφος για το ταξίδι σε μία χώρα αντιθέσεων και σε δυο ζωές σε δρόμους παράλληλους, αλλά, προορισμένους κάπου και κάποτε να συναντηθούν.
Ενώ, συνυπογράφοντας η ίδια το σενάριο, πλάθει εδώ μια ιστορία ισχυρών χαρακτήρων και καλοδουλεμένων ανατροπών. Χωρίς να ρέπει προς την εύκολη συγκινησιακή φόρτιση, το σενάριο επιφυλάσσει για τους χαρακτήρες του, αντιδράσεις που συνάδουν πλήρως με το κινηματογραφικό τους πρόσωπο. Και μας συστήνει, τελικά τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, με ψυχή, σάρκα και οστά.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια άρτια κινηματογραφική δημιουργία, για μια ταινία φορτισμένη από τρυφερότητα κι ανθρωπιά. Και για μια σύγχρονη παραβολή για την αγάπη που , ναι, θα σε βρεί όσο και να προσπαθήσεις να της κρυφτείς.
4/5