Η Σοφία Λόρεν, έχοντας χαρίσει την τελευταία της ερμηνεία στο κινηματογραφικό κοινό, το 2009 στην ταινία «Nine» του Ρομπ Μάρσαλ, επανέρχεται φέτος, 11 χρόνια μετά, σε ηλικία 86 ετών και σε σκηνοθετική συνεργασία με τον γιο της, Εντοάρντο Πόντι, αναλαμβάνει τον ρόλο της Μαντάμ Ρόσα, σε μια ταινία παραγωγής και διανομής του Νέτφλιξ.

Ο Πόντι, εδώ, διασκευάζοντας το βιβλίο του Romain Gary, μας αφηγείται το τελευταίο διάστημα της ζωής της Μαντάμ Ρόσα, μίας ηλικιωμένης πρώην πόρνης και νυν επιζήσασας του Ολοκαυτώματος. Μία ιστορία, όμως, που δεν θα μας χαρίσει την ίδια της την ένταση μόνη, αλλά θα βρούμε σε ρόλο αφηγητή τον Μομό, ένα νεαρό αγόρι το οποίο θα φιλοξενήσει υπό την προστασία της. Μια αφήγηση που προσπαθεί να βρει τον σεναριακό της προσανατολισμό ανάμεσα στα αναπόδραστα γηρατειά και στην αίωνια ανάγκη για ένα συναισθηματικό σπίτι. Μια σεναριακή ανάγκη που ,όμως, δεν εκπληρώνεται ποτέ, χαρίζοντας μας, βέβαια, μία αναμφίβολα συγκινητική ιστορία.

Ο Πόντι, προσπαθώντας να χαρίσει στην ιστορία του την ατμόσφαιρα ενός σκληρού παραμυθιού, αφαιρεί τελικά από την ίδια του την δημιουργία την αναπόδραστη σκληρότητα της ζωής στο δρόμο και των γηρατειών. Και αναλώνεται, τελικά, σε μια συμβατική απόδοση, προσπαθώντας, συχνά, άτσαλα και με αφέλεια να αποσπάσει δάκρυα που δυστυχώς θα εμφανιστούν με δυσκολία και με μόνο έναυσμα τις παράπλευρες δυσκολίες της περιόδου.

Με τις πρωταγωνιστικές ερμηνείες να καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον μελοδραματισμό και την πηγαία τρυφερότητα, η ταινία, παρά τις σεναριακές και σκηνοθετικές αστοχίες παραμένει μία τίμια προσπάθεια που προσφέρεται για ένα ευχάριστο κινηματογραφικό βράδυ.

2/5