Τρεις γυναίκες, η κάθε μια μοναδική στο είδος της , συμπράττουν φέτος στη σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου, σε μια παράσταση που τα έχει όλα: θεατρικό μονόλογο, τραγούδι, δάκρυα, γέλιο, πόνο και κάθαρση. Η αλήθεια είναι, πως όταν ακούς το πάντρεμα αυτό, περιμένεις τα πάντα: από κομφούζιο τέχνης μέχρι την τέλεια σκηνική συγχωρδία. Το αποτέλεσμα φυσικά μας ανταμείβει και κανείς, άντρας ή γυναίκα, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως πατήθηκαν προσωπικά ευαίσθητα κουμπιά μέσα του.

φωτογραφίες Χρήστος Διαμάντης 

Το κείμενο που έχει γράψει πάνω στην ιδέα της, η Αναστασία Μουτσάτσου και σκηνοθέτησε με συμβολισμούς ελιάς η Ελένη Γκασούκα, δίνει μια δυνατή μπουνιά στο στομάχι του πατριαρχικού στερεότυπου της ελληνικής κοινωνίας, θέλοντας μέσα από την εξομολόγηση της ανελεύθερης γυναίκας και της πονεμένης παραδοχής των δεσμών που την κρατάνε (πάνω απ'όλα μέσα της) φυλακισμένη σε ευτελείς ρόλους, να αναδείξει την δύναμη της ελευθερίας και του θεμέλιου λίθου της, της αγάπης. Η Μυρτώ Αλικάκη είναι σχεδόν σπαρακτική. Κλαίει, κυλιέται , φλερτάρει, ουρλιάζει σε μια μοναδική ερμηνεία καταπιεσμένων συναισθημάτων και παθών ζωής.

Το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι αυτό με μαέστρο στο πιάνο τον Γιώργο Τσοκάνη, συνοδεύουν με τις μοναδικές φωνές της η Φωτεινή Βελετσιώτου (με την πληθωρική παρουσία της) και η Αναστασία Μουτσάτσου (σαν αερικό). Όχι διακοσμητικά, όχι σαν ευχάριστο διάλειμμα, αλλά ουσιαστικά και λυτρωτικά,ο θεατής νιώθει πως χωρίς αυτές τις δύο μουσικές ερμηνείες, η ψυχή της πρωταγωνίστριας θα είχε μείνει μισή. Θα είχε μείνει το ένα τρίτο.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr