Η συνάντησή μας ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Πώς να αντισταθώ και να μη θελήσω να τα μάθω όλα για την παράσταση με τον τίτλο «Τα θανατερά»; Πόσο μάλλον όταν η Ελένη Καρακάση και ο Δημήτρης Χαλιώτης έχουν στη φαρέτρα τους ήδη σπουδαίες συνεργασίες που με εντυπωσίασαν, όπως τη θρυλική «Κολοκύθα».
Ο θάνατος είναι τόσο αλληλένδετος με τον έρωτα, ώστε η παράσταση ήρθε σαν φυσική συνέχεια μετά το «Είναι το στρώμα μου...διπλό!» όπου εξυμνούσαν τον μικρό φτερωτό Θεό με ερωτικά τραγούδια! Στη συνέχεια η Ελένη, με το απίστευτο ταλέντο, θα μου μιλήσει για οδυνηρούς αποχωρισμούς που η ζωή έντυσε με μαύρο χιούμορ, για τα μιούζικαλ που τόσο αγαπά, για το θέατρο, την τηλεόραση, τη Μέριλ Στριπ και τη Δέσποινα Βανδή. Αν αναρωτιέστε πώς όλα αυτά χωρούν σε μια συζήτηση σε ένα καφέ στο Κολωνάκι, ψάξτε απλώς τους αστρολογικούς μας χάρτες. Πολύς αέρας!
«Τα θανατερά» λοιπόν. Πώς προέκυψε η ιδέα για μια παράσταση με τραγούδια του θανάτου;
Με τον Δημήτρη Χαλιώτη συνεργαζόμαστε την τελευταία πενταετία. Είμαι η Μούσα του. (Γέλια!) Κάναμε μια παράσταση στην οποία τραγουδούσαμε για τον έρωτα, για όλες τις φάσεις του έρωτα. Στην αρχή της παράστασης εν είδει αστείου λέγαμε: «Φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράσταση για τον έρωτα και του χρόνου, πρώτα ο Θεός καλά να ’μαστε, θα κάνουμε μια παράσταση για να υμνήσουμε το θάνατο». Είχαμε φτιάξει και ένα μικρό κόνσεπτ. Λέγαμε τρία αστεία θανατερά τραγούδια. Κάποιος φίλος του Δημήτρη του είπε: «Περιμένω να δω αυτή την παράσταση που θα είναι αφιερωμένη στο θάνατο». Αυτό έκανε κλικ στον Δημήτρη. Ψάχναμε και ένα θέμα για ένα καινούργιο κόνσεπτ, οπότε με ρώτησε: «Γουστάρεις να το κάνουμε;» Και του απάντησα: «Γουστάρω. Αν θέλεις, βγαίνω και από το φέρετρο, δεν έχω πρόβλημα». Έτσι αποφασίσαμε να υλοποιήσουμε όλο αυτό.
Πώς έγινε η επιλογή των τραγουδιών;
Δυσκολευτήκαμε αρκετά, γιατί υπάρχουν πάρα πολλά τραγούδια θανατερά. Την επιλογή την έκανε ο Δημήτρης. Όμως τα περισσότερα είναι «λαϊκά τραγούδια». Εγώ τραγουδώ λαϊκό ρεπερτόριο, αλλά δεν είμαι λαϊκή τραγουδίστρια. Μπορώ να ερμηνεύσω συγκεκριμένα λαϊκά. Αυτή ήταν μια δυσκολία, καθώς φοβόμουν ότι ορισμένα τραγούδια δεν θα μπορούσα να τα πω σωστά. Ελπίζω να τα έχουμε καταφέρει. Θα δείξει.
Η ιδέα των guest πώς έπεσε στο τραπέζι;
Πάντα μου αρέσει να έχω αντρική συντροφιά δίπλα μου και μας πήγε πολύ καλά που είχαμε guest και στην παράσταση για τον έρωτα. Εκεί θέλαμε μια αντρική παρουσία για να ερμηνεύσουμε τα υπέροχα ερωτικά ντουέτα. Σκεφτήκαμε λοιπόν να υιοθετήσουμε και στη συγκεκριμένη παράσταση τους guest και για εμπορικούς λόγους και διότι είναι πολύ ωραίο να υπάρχει εναλλαγή στο πρόγραμμα. Επίσης, επειδή όπως ανέφερα τα περισσότερα τραγούδια είναι «λαϊκά» και πολλά από αυτά είναι αντρικά, τα οποία δεν θα μου ταιριάζουν και κάποια αναγκαστικά θα κατέβω να τα μοιραστώ με τον κόσμο – έχω επίγνωση του τι μπορώ να πω καλά και τι όχι. Μας άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να έχω παρέα. Έχω κάνει μονολόγους, ειδικά μαζί με τον Δημήτρη, αλλά μου αρέσει η παρέα. Είμαι άνθρωπος της παρέας, εκεί έχω καταλήξει.
Γι’ αυτό επιλέξατε τη Σφίγγα; Λόγω ρεπερτορίου;
Όχι, καθόλου. Γνώρισα την Ελένη Παπουτσάκη και αυτή μου το πρότεινε. Εμείς θέλαμε να κάνουμε ένα άνοιγμα στις καθαρά μουσικές σκηνές, καθώς μέχρι τώρα ήμασταν σε μουσικοθεατρικές. Μετά την πρόταση της Ελένης Παπουτσάκη το συζητήσαμε με τον Δημήτρη, μας άρεσε η ιδέα. Εξάλλου ο συγκεκριμένος χώρος είναι πολύ ωραίος, είναι πολύ όμορφη η σκηνή και γίνονται πολύ όμορφα πράγματα. Το συζητήσαμε λοιπόν με τους ιδιοκτήτες του μαγαζιού και αποφασίσαμε να το τολμήσουμε. Ελπίζουμε να πάνε όλα καλά.
Πώς συνδέεις τον έρωτα με το θάνατο;
Η εξήγηση δίνεται στην παράσταση. Υπάρχει, για παράδειγμα, η φράση του Μανώλη Ρασούλη «Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι το ίδιο πράγμα / και μόνος και αθάνατος είναι το τέλειο θαύμα». Νομίζω πως εννοεί ότι το θάνατο τον ξεπερνάς με τον έρωτα. Ότι κάθε φορά που τελειώνει ένας έρωτας είναι ένας μικρός θάνατος. Κάπως έτσι μπορώ να το ερμηνεύσω, αν και δεν έχω μπει και πάρα πολύ σε αυτή τη διαδικασία. Όμως, αν το σκεφτείς, πολλά ερωτικά τραγούδια είναι θανατερά.
Έχεις βιώσει κάποιο θάνατο, κάποια απώλεια πολύ άσχημα;
Έχω χάσει αρκετούς ανθρώπους. Από τις πιο μεγάλες απώλειες που έχω βιώσει είναι του πατέρα μου το 1994, πριν από είκοσι τρία χρόνια, τη μέρα των γενεθλίων μου. Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου πέθανε και η αδερφή του, πάλι τη μέρα των γενεθλίων μου. Πολύ μεγάλη απώλεια επίσης ήταν όταν σκοτώθηκε ο αδερφός της μητέρας μου στον Καναδά, ο οποίος ήταν και νονός μου, πολύ αγαπημένος και πολύ νέος άνθρωπος, που με είχε βοηθήσει και οικονομικά στις σπουδές μου.
Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί κανείς την ιδέα του θανάτου τη δεδομένη στιγμή;
Καθόλου εύκολο. Νομίζω πως εκείνη την ώρα ψάχνουμε κάτι να βρούμε ώστε να ξεφύγουμε. Θυμάμαι, για παράδειγμα, στην κηδεία του πατέρα μου ήμουν το μαύρο μου το χάλι. Ξαφνικά άκουσα πίσω μου τη χορωδία. Ήταν τόσο χάλια, που η σκέψη μου έφυγε και ξέχασα τον πόνο μου, τα πάντα. Ήταν τόσο άθλιο αυτό το οποίο άκουγα, που εκείνη τη στιγμή ξέφυγα από την κατάσταση που βίωνα. Όταν το σκέφτηκα αργότερα, μου φάνηκε αστείο. Επίσης συνέβη το εξής: Επειδή είχα τα γενέθλιά μου τη μέρα που πέθανε, οι φίλοι μου θα έρχονταν για μένα, αλλά τελικά ήρθαν για τον μπαμπά μου που έφυγε. Αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, όμως δεν περιμέναμε να πεθάνει. Ήρθαν λοιπόν σπίτι για τα γενέθλια –τους είχα ενημερώσει βέβαια– και κάναμε τα σχετικά με την κηδεία. Γίναμε φέσι, ήπιαμε. Θεωρώ πως έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε από αυτό που ζούμε και τις περισσότερες φορές καταπιεζόμαστε να μην ξεδώσουμε. Πιστεύω πως αυτή είναι η βιολογική μας ανάγκη τη δεδομένη στιγμή. Ωστόσο καταπιέζουμε τον εαυτό μας ότι πρέπει να βάλουμε μαύρα, να κλάψουμε, μας νοιάζει τι θα πουν οι γύρω μας. Εγώ αυτά δεν τα καταλαβαίνω και δεν τα έχω κάνει και ποτέ.
Μιλάς για την κοινωνική καταπίεση που δέχεται κάποιος ενώ βιώνει το πένθος του;
Ακριβώς. Θυμάμαι, όταν πέθανε ο πατέρας μου, κάποιος είπε στη μάνα μου ότι έπρεπε να μείνει σαράντα μέρες μέσα στο σπίτι. Δεν μπορώ να το αντιληφθώ αυτό. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του στους συγγενείς αυτού που έχει φύγει. Ούτε τα μαύρα καταλαβαίνω ούτε τίποτε. Αν κάποιος νιώθει την ψυχή του μαύρη και επιθυμεί να εξωτερικεύσει τον πόνο του με το ρούχο, ας το κάνει γι’ αυτόν, όχι για τη γνώμη των γύρω του.
Εσύ πώς ξεφεύγεις τις δύσκολες στιγμές;
Ως υδροχόος, τα πάω καλά στα δύσκολα. Τα εύκολα γίνονται πιο εύκολα. Στα δύσκολα βάζω σε τάξη τα πράγματα, αποφασίζω τι πρέπει να κάνω και πότε. Όταν τελειώσει η δυσκολία, ξεσπάω. Στην περίπτωση του μπαμπά μου ήμουν η δυνατή που έπρεπε να τα κανονίσει όλα. Ο μπαμπάς μου πέθανε Σάββατο πρωί και η κηδεία έγινε Δευτέρα. Εγώ έκανα παράσταση Σάββατο μεσημέρι και Κυριακή δύο παραστάσεις. Τότε, το 1994, ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα επαγγελματικά στο θέατρο, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Μετά την κηδεία ξέσπασα. Είπα σε ένα γνωστό μου: «Φέρε καμιά ταινία να ξεσκάσουμε. Όχι κανένα βαρύ δράμα, καμιά κωμωδία». Και έφερε τον «Μπαμπά της νύφης». Μόνο όταν τελείωσε η ταινία κατάλαβε τι είχε φέρει. Νομίζω πως όλη η ζωή μου είναι έτσι, μαύρο χιούμορ.
Χιούμορ έχει από μια άποψη να σου ζητούν να υποδυθείς τη Μέριλ Στριπ. Θέλω να μου πεις πώς ήταν.
Όταν μου ανατέθηκε, σκέφτηκα πως ήταν δίκοπο μαχαίρι. Ή θα πήγαινε πάρα πολύ καλά ή πολύ χάλια. Όσο το συνειδητοποιούσα, δηλαδή τη μέρα του live, έκλαιγα συνεχώς. Έμπαινα στο καμαρίνι, έβαζα σταγόνες στα μάτια μου να ξεκοκκινίσουν και έβγαινα πάλι έξω. Ήταν φυσικά και η φόρτιση, γιατί το τραγούδι ήταν πολύ φορτισμένο συναισθηματικά. Επίσης το γεγονός ότι πήγαινα να συγκριθώ με τη σημαντικότερη ηθοποιό του αιώνα. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν ότι η φωνή της δεν είναι αναγνωρίσιμη, επειδή δεν είναι τραγουδίστρια. Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε μέσα σε δυόμισι λεπτά να εκτυλιχθεί στην τηλεόραση μια υπέροχη σκηνή από την ταινία. Εγώ φυσικά είχα πιο ωραίο παρτενέρ, τον Αντώνη Καρυστινό, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν στο πλατό η θάλασσα, ο ήχος, η αύρα του ελληνικού νησιού.
Μελετώντας τη λίγο κατάλαβες γιατί θεωρείται η πιο σπουδαία ηθοποιός του αιώνα;
Δεν χρειαζόταν να τη μελετήσω για να καταλάβω ότι είναι η πιο σπουδαία ηθοποιός. Αυτή η γυναίκα εκείνη τη χρονιά έκανε εκτός από τη συγκεκριμένη ταινία και τις «Αμφιβολίες», στην οποία υποδυόταν μια καλόγρια. Επρόκειτο για δύο εντελώς αντίθετους ρόλους. Σε πολλούς δεν άρεσε η ταινία, το «Mamma Mia!», εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.
Όπως και όλα τα μιούζικαλ!
Ναι, το ομολογώ. Μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Μου άρεσε η συγκεκριμένη ταινία. Όταν βλέπω μια παράσταση ή μια ταινία, δεν την παρακολουθώ ως επαγγελματίας. Αν τη δω έτσι, θα εστιάσω μόνο στα μειονεκτήματα. Προσπαθώ να τη δω ως απλός θεατής. Και σκέφτομαι ότι, αν ως απλός θεατής περνάω καλά με αυτό που βλέπω, τότε είναι μια ωραία ταινία. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αναλύουμε τα πάντα τόσο πολύ. Είναι μια ωραία ταινία, γυρισμένη στην Ελλάδα και η Μέριλ Στριπ είναι μαγική. Ειδικά αυτό το τραγούδι, αν παρακολουθήσεις προσεκτικά όλη την ταινία, θα διαπιστώσεις ότι το ερμηνεύει διαφορετικά από ό,τι τα υπόλοιπα κομμάτια. Η φωνή της είναι πιο μιουζικαλέ στα άλλα τραγούδια, ενώ το συγκεκριμένο το απέδωσε ως ηθοποιός. Εγώ τη θεώρησα σπαρακτική, με συγκίνησε πάρα πολύ.
Τη θεατρική παράσταση «Mamma Mia!» την είδες; Η Δέσποινα Βανδή σου άρεσε;
Ναι, και μου άρεσε πάρα πολύ. Έχω ακούσει καλά σχόλια για την παράσταση. Δεν είναι το μιούζικαλ όπως έχει ανέβει στο εξωτερικό, όπου υπάρχει ανάλογη παιδεία και ειδική τοποθέτηση όσον αφορά τη φωνή. Η Βανδή τραγουδά με τη φωνή της, όμως είναι εξαιρετική, πάρα πολύ σωστή, πολύ συγκινητική, κωμική όπου πρέπει να είναι και πολύ σωστή υποκριτικά. Η Μπέτυ Μαγγίρα επίσης είναι εξαιρετική. Τα σκηνικά είναι πολύ ωραία, καθώς και οι χορογραφίες, και η παραγωγή πλούσια.
Με αφορμή το «Mamma Mia!», που είναι ένα μεγάλο κόνσεπτ, εσύ έπειτα από μια μεγάλη παραγωγή, το «Ας ερχόσουν για λίγο», περνάς στα «Θανατερά», που θα είσαι μόνη στη σκηνή. Γενικότερα ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά στοιχεία μιας ομαδικής δουλειάς σε σχέση με ένα μονόλογο;
Οι μεγάλες παραγωγές –έχω πάρει μέρος σε πολλές από τότε που ξεκίνησα– είναι δουλειές ενός συνόλου που πρέπει να κουρδιστεί καλά και σωστά. Μου αρέσουν τέτοιες παραγωγές. Μου αρέσει η παρέα. Μου αρέσει να βρίσκομαι στη σκηνή, είτε είμαστε δύο άνθρωποι είτε δέκα είτε τριάντα είτε πενήντα. Όταν είσαι με πολύ κόσμο, νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια. Έχεις την ευθύνη, εφόσον υπάρχουν και άλλοι, να μην είσαι παράταιρος, αλλά έχεις και τη σιγουριά ότι υπάρχουν και άλλοι. Όταν είσαι μόνος, έχεις ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη. Καταρχήν πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις. Παράλληλα υπάρχει το περίεργο συναίσθημα ότι είσαι μόνο εσύ και το κοινό από κάτω. Ότι εσύ πρέπει να επικοινωνήσεις μόνος με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Τον πρώτο μουσικό μονόλογο που έκανα με τον Δημήτρη τον φοβόμουν πάρα πολύ. Τον ετοιμάσαμε μέσα σε ένα μήνα. Ήταν μία ώρα και είκοσι λεπτά μονόλογος και τραγούδι. Και το υποκριτικό στοιχείο υπερτερούσε του τραγουδιστικού. Όμως ήταν μαγικό αυτό που γινόταν πάνω στη σκηνή, αυτό το παιχνίδι με τον κόσμο. Ωστόσο δεν μπορώ να κάνω μόνο ένα πράγμα.
Κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για τη νέα τηλεοπτική σειρά στην οποία θα πρωταγωνιστείς.
Θα κάνω λοιπόν και ένα καθημερινό. Ήρθε σε πολύ καλή στιγμή η πρόταση από τον κύριο Αρβανίτη και τον κύριο Δασκαλάκη. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη, στο «Ας ερχόσουν για λίγο», και δεν είχα κλείσει τίποτε άλλο για μετά. Υπήρχαν μόνο τα «Θανατερά», για πολύ λίγες όμως παραστάσεις, και χάρηκα που προέκυψε κάτι. Ξεκινήσαμε γυρίσματα και η σειρά θα αρχίσει να προβάλλεται τον Μάρτιο. Ο τίτλος θα είναι «Αρένα». Θα είναι μια μουσική- δραματική σειρά.
{youtube}IeSoturfiwk{/youtube}
Η Ελένη Καρακάση θα εμφανιστεί στη μουσική σκηνή Σφίγγα στις 7, 21 και 28 Φεβρουαρίου, στην παράσταση «Τα θανατερά», σε κείμενα-καλλιτεχνική επιμέλεια Δημήτρη Χαλιώτη. Guest: Παναγιώτης Πετράκης (7/2), Γιάννης Κρητικός (21/2), Μιχάλης Μαρίνος (28/2).
