Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ζαχαρίας Καρούνης:«Είμαστε περισσότερο μπερδεμένοι ψυχικά, παρά ευάλωτοι»

Σαν το χωράφι που έπαιζε μικρός κάτω απ’ τον ήλιο, σαν το φως που αναζητά για να ηρεμεί, περιγράφει ο Ζαχαρίας Καρούνης τη σχέση του με την μουσική.

Από πέντε χρονών στο ψαλτήρι της εκκλησίας του χωριού, έφτασε στη Βενετία να τραγουδά με την Δόμνα Σαμίου και να τους απολαμβάνει η Ελένη Αρβελέρ,αναλύοντας την ιστορία πίσω από τους παραδοσιακούς στίχους, αλλά και στον Ψηλορείτη να ερμηνεύει τα τραγούδια του Ξηλούρη από το ιστορικό «μεγάλο μας τσίρκο» στη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου.

Μια καλλιτεχνική καριέρα γεμάτη ιστορίες.Μερικές από αυτές ετοιμάζεται να ξαναπεί στην μουσική- αφηγηματική παράσταση «Είμαι», την οποία θα απολαμβάνουμε τις Τετάρτες του Δεκεμβρίου στο Θέατρο Σταθμός.

Έτσι το «Είμαι», το οποίο καταλήγει στο «Είμαστε», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο ίδιος, γίνεται μια αφήγηση και μια μουσική διαδρομή,που θες να περπατήσεις.

 46108073 2045179148873294 2561735090535137280 n 1


«Είμαι», λοιπόν, ποια ανάγκη σας οδήγησε σε μια τόσο αυτοβιογραφική παράσταση;


Η παράσταση πήρε τον τίτλο της απ’την ποιητική συλλογή του αδερφού μου Γιάννη Μ. Καρούνη. Προηγήθηκε δηλαδή το «ΕΙΜΑΙ» του Γιάννη από το οποίο δημιουργήθηκε ο βασικός κορμός των τραγουδιών του νέου μου δίσκου με τίτλο «Αποστολή». Έχοντας την ανάγκη να φτιάξω μια μουσική παράσταση αρχικά για το δίσκο μου, προέκυψε ο τίτλος '' ΕΙΜΑΙ '' χωρίς να έχω διάθεση να φτιάξω μια αυτοβιογραφική παράσταση. Θα έλεγα πως κάθε άλλο παρά αυτοβιογραφική θα την χαρακτήριζα μιας και το «ΕΙΜΑΙ» στο τέλος γίνεται «ΕΙΜΑΣΤΕ». Θα χαρακτήριζα ως ευτυχή συγκυρία το γεγονός ότι και εγώ και ο αδερφός μου ζήσαμε πάνω - κάτω τα ίδια πράγματα στο χωριό,ό που μεγαλώσαμε και κάποια απ’ αυτά αποτυπώθηκαν και στην παράσταση. Μέχρις αυτού του σημείου φτάνει ο όρος αυτοβιογραφικό, από εκεί και πέρα εξελίσσεται αλλιώς η δράση .


Η παράσταση παρουσιάστηκε πέρσι με επιτυχία στην Αθήνα και κάνατε και μερικές εξορμήσεις στην επαρχία. Ποια συναισθήματα μοιράστηκε μαζί σας το κοινό;

Ο Χρήστος Δήμας κατάφερε να σκηνοθετήσει με τέτοιο τρόπο την παράσταση που εγώ θα την χαρακτήριζα μια λαϊκή λειτουργία. Το κοινό έμπαινε σε μια συνθήκη ''ιερής ''ατμόσφαιρας και ταύτισης με τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Αυτό ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα.

Στο κείμενό σας αναφέρεστε μεταξύ άλλων και στις κρίσεις πανικού. Γιατί πιστεύετε ότι σήμερα είμαστε τόσο ευάλωτοι ψυχικά;

Θα έλεγα πως είμαστε περισσότερο μπερδεμένοι ψυχικά παρά ευάλωτοι. Οι πληροφορίες που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε καθημερινά , οι στόχοι που βάζουμε ,οι μέριμνες δεν μας αφήνουν σε ησυχία. Λέω στην παράσταση '' Κάτι το άγχος της δουλειάς , κάτι οι δαίμονές μου που δε με αφήνουν σε ησυχία...''. Αυτή είναι η κατάσταση. Η κρίση πανικού έρχεται να πιστοποιήσει τη μη δυνατότητα διαχείρισης . Πάντως μιας και το αναφέρατε το σημείο της κρίσης πανικού είναι απ’αυτά με τα οποία ταυτίζονταν περισσότερο οι θεατές.


Πόσο σας βοηθάει η μουσική να ξεπεράσετε τους φόβους σας;

Αν σκιαγραφούσα τους φόβους σαν ένα γενικότερο αδιέξοδο, σαν ένα κλειστό δωμάτιο, η μουσική απ’την άλλη για μένα είναι η απόλυτη ελευθερία. Είναι το χωράφι που έπαιζα μικρός κάτω απ’τον ήλιο. Είναι το φως που αναζητώ για να ηρεμώ. 


Σας είδαμε μαζί με την Δέσποινα Μπεμπεδέλη στη «Φιλιώ Χαιδεμένου» και μάλιστα μετά την παράσταση φαίνεται να διατηρείτε και μια φιλική σχέση μαζί της.Τι σας έδεσε;

 

Την Μπεμπεδέλη την θεωρώ οικογένεια μου. Πως έγινε; Δεν το γνωρίζω. Απλά έγινε . Κοινή αισθητική,κοινά ενδιαφέροντα, είναι λάτρης της Βυζαντινής μουσικής, με νοιάζεται,την νοιάζομαι, έχουμε συχνή επικοινωνία .Την  αγαπώ.

Καταφέρατε να αποκομίσετε πράγματα σε σχέση με την υποκριτική από αυτή τη συνεργασία;

Η συνεργασία μου μαζί της ήταν ένα δώρο. Δεν είναι πολύ γνωστό αλλά ξεκίνησα το ‘98 από το Εθνικό Θέατρο ύστερα από ακρόαση. Από τότε μέχρι σήμερα ο μουσικός μου δρόμος ήταν πάντα μέσα στο θέατρο και όχι σε κάποια μουσική σκηνή όπως θα περίμενε κανείς. Αγάπησα το θέατρο βαθιά , σε σημείο πια να μην μπορώ να κάνω κάτι αν δεν έχει μέσα του το θεατρικό στοιχείο. Φαντάζεστε λοιπόν τη χαρά μου ,όταν τα έφερε έτσι η τύχη να βρεθώ δίπλα στην Μπεμπεδέλη . Άκρως στοργική και δοτική στην σκηνή απέναντι μου. Μου διόρθωνε φράσεις , χαμογελούσε όταν έκανα κάτι σωστά. Φτάσαμε μετά από αρκετές παραστάσεις να κάνουμε πράγματα δικά μας και ύστερα να τα συζητάμε στις κουΐντες. Μεγάλο σχολείο. 


Έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με τη βυζαντινή μουσική. Πώς προέκυψε;

Δεν προέκυψε, μαζί της γεννήθηκα (γέλια). Από 5-6 χρονών βρέθηκα στο ψαλτήρι του χωριού μου και έμεινα εκεί μέχρι που πέρασα στο πανεπιστήμιο και ήρθα στην Αθήνα . Θα μου πεις πως βρέθηκα στην εκκλησία.. Μάλλον ήταν η ανάγκη μου να εκφραστώ μουσικά σε ένα πολύ φτωχό καλλιτεχνικά περιβάλλον.

46153741 634802803588935 142188306833080320 n

Πιστεύετε ότι δεν έχουμε επενδύσει και προβάλλει αρκετά τη  λαϊκή παράδοση (και μουσική) ή γίνονται προσπάθειες; 

Δε θα έλεγα αρκετά αλλά καθόλου. Από το ’80 και μετά κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την λαϊκή παράδοση. Ό,τι κάνει ο καθένας μόνος του. Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να βλέπουμε την παράδοση σαν ένα μουσειακό είδος που το βγάζουμε από το ντουλάπι σε περιόδους που θέλουμε να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι. Μια σχέση της παράδοσης με το Έθνος εντελώς αρρωστημένη κατά τη γνώμη μου. Η μόνη μου ελπίδα  εκτός από τις προσωπικές προσπάθειες του καθενός από εμάς, είναι τα μουσικά σχολεία. Εκεί φαίνεται πως γίνεται σοβαρή δουλειά .

Τι θυμάστε από τη συνεργασία σας με την Δόμνα Σαμίου;

Την ισχυρή προσωπικότητα της.Την αυστηρότητα της την ώρα της πρόβας και το φωτεινό γλυκό της γέλιο όταν χαλάρωνε και κάναμε πλάκες. Έμεινα δίπλα της δώδεκα χρόνια. Πήγα σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο μαζί της . Μεγάλη εμπειρία και καθοριστική στη διαμόρφωση της αισθητικής μου. Φανταστείτε σε ηλικία κάπου στα 23 τραγουδάμε στη Βενετία και μετά τη συναυλία βρίσκομαι σε ένα σαλόνι σε μια ιδιωτική στιγμή , εγώ να λέω τραγούδια από την Πελοπόννησο η Δόμνα από την Μικρά Ασία και η Ελένη Αρβελέρ να τα αναλύει ιστορικά. 

Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή που ζήσατε στο πλευρό του Σταύρου Ξαρχάκου;


Καλοκαίρι του 2012, στο Ηράκλειο της Κρήτης μετά την παράσταση , όλοι οι συγγενείς του Ξυλούρη κάλεσαν εμένα και τον Ξαρχάκο στα Ανώγεια. Μιλώ για το Μεγάλο μας Τσίρκο όπου έκανα το ρόλο του τραγουδιστή , ρόλο που είχε ενσαρκώσει ο Νίκος Ξυλούρης. Πήγαμε λοιπόν οι δύο μας στα Ανώγεια περάσαμε από το σπίτι του Ξυλούρη και μετά βρεθήκαμε στο μητάτο τον Ξυλούρηδων στον Ψηλορείτη στον Άγιο Φανούριο. Εκεί μας περίμεναν καμιά εκατοστοί άτομα όλοι Ξυλούρηδες ,όπου είχαν στήσει υπαίθριες ψησταριές , έπιναν ,γελούσαν, χόρευαν. Σε αυτό το σημείο λοιπόν τίμησαν τον Ξαρχάκο πάνω σε ένα βράχο, χαρίζοντας του μια λύρα και ένα ταγάρι ενώ εγώ τραγουδούσα το ΄΄ Και πάν και πάνε '' από το Μεγάλο μας Τσίρκο. 

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;


Δουλεύω μια ποιητική συλλογή. Έχω έτοιμο ένα καινούργιο τραγούδι σε μουσική δική μου και στίχους του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου . Πρόκειται για ένα Μπάλκαν τσιφτετέλι για να με ακούσετε και σε κάτι διαφορετικό (γέλια). Πρόκειται να το βγάλω στο Youtube μαζί με ένα Βίντεο και επίσης ετοιμάζω έναν κύκλο τραγουδιών σε μουσική δική μου και στίχους του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου που θα λέγεται '' Κέντρο περίθαλψης άγριων ζωών '' προσοχή στον τόνο (γέλια). Στον δίσκο αυτό θα είναι βασική ερμηνεύτρια η υπέροχη Ηρώ Σαϊα, εγώ θα τραγουδήσω 2 τραγούδια και θα συμμετέχει και ο Χρήστος Γεροντίδης .

 

Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Σπανού

 

To «ΕΙΜΑΙ» σκηνοθετεί ο Χρήστος Δήμας.

Τετάρτες του Δεκεμβρίου, ώρα 18.30

Έναρξη Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου

Θέατρο Σταθμός :Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα

(Έναντι Μετρό: Μεταξουργείο)

Τηλέφωνο: 2105230267

Η Παράσταση " ΕΙΜΑΙ " πήρε τον τίτλο της από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Μ. Καρούνη που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

 

Πολυμέσα